يه لحظه هول شدم و گفتم:
-دا...داشتم رد ميشدم
سرشو تکون داد و چيزي نگفت...فهميدم حضورم اضافست!خودمو سرزنش کردم که چرا تو کارش دخالت کردم؟مگه چقدر ميشناسمش؟همونطور خشک شده سرجام وايساده بودم و دقايقي در سکوت گذشت...بالاخره پانتا گفت:
-ارابلا؟ارابلا بودي ديگه درسته؟
-بله
دوباره خودش ادامه داد:
-تا حالا ارزويي داشتي؟
اهي کشيدم و گفتم:
-ارزوهايي که بهشون نميرسي بايد از بين برن!
در حالي که سعي ميکرد کنجکاوي کلامش رو مخفي کنه،پرسيد:
-مگه ارزوت چيه؟
با لحن ناراضي گفتم:
-تو منو نميشناسي پانتا!من يه خدمتکار سادم و تا اخر عمرم هم کارم همين باقي ميمونه!
پوزخندي زد و گفت:
-حداقل ازادي!
ابرويي بالا انداختم و گفتم:
-چه ازادي؟
-تو به خودت تعلق داري!هروقت دلت بخواد ميتوني کارايي که دوست داري رو انجام بدي...بچرخي...بگردي...بري مهموني...!
خنده مسخره اي کردم و گفتم:
-فکر کنم هيچي درباره خدمتکار بودن نميدوني!
سوالي نگاهم کرد خودم ادامه دادم:
-من هيچ وقت متعلق به خودم نبودم...هميشه در جستجو...
اين بار اونم به حرف اومد و هماهنگ گفتيم:
-ازادي بودم!
لبخندي به حرکت ناخوداگاهمون زديم حالا که باهاش صميمي تر شده بودم کنارش نشستم و گفتم:
-تو چي؟تو از کجا اومدي؟
چنان پرسوز گفت"از قصر"که نتونستم تعجبم رو اشکار نکنم:
-خدمتکار ملکه اريا هستي؟
اين بار خنده شيريني کرد و گفت:
-يکم رابطه نزديکتري داريم!
متفکر گفتم:
-خدمتکار مخصوص؟
سرشو تکون داد...
-اووم پس حتما سرخدمتکار؟
دوباره خنديد و گفت:
-حالا چرا حتما خدمتکار؟
حق به جانب گفتم:
-چون ميگي از قصر اومدي!
دوستانه دستي به شونم زد و گفت:
-دختر جالبي هستي!
صداشو ارومتر کرد و ادامه داد:
-ميدوني؟!هميشه ارزوم اين بود که از اينجا برم و بقيه سرزمينها رو ببينم...دلم نميخواد زندگيم محدود باشه...ولي خانوادم دارن شانس زندگي بي محدوديت رو ازم ميگيرند...من دلم ميخواست ازاد باشم...ولي حالا با قولي که دادم...هيچ وقت نميتونم به سرزمينهاي ديگه برم...
با کنجکاوي پرسيدم:
-مگه چه قولي دادي؟
نگاه معني داري بهم کرد و گفت:
-يه نفر بايد همراهم بياد!
با حيرت گفتم:
-من...منظورت از اون يه نفر که من نيستم؟
لبخند زد و خونسرد گفت:
-چرا که نه؟هر دوي ما در جستجو ازادي بوديم و هستيم!
-ولي...ولي من نميتونم...بايد با خانوم مارتين چيکار کنم؟
اخمي کرد و گفت:
-اون که صاحب تو نيست!نميتونه برات تصميم بگيره...اگه ملکه راضي بشه همه چيز حل ميشه....البته اگه تو مشکلي نداشته باشي؟
-مشکلي نداشته باشم؟خيلي هم خوشحال ميشم..!
-ميدوني فکر کنم همسفر عالي باشي...
با جديت ادامه داد:
-اخر شب پيش ملکه ميريم..!
با ذوق سرمو تکون دادم و تشکر کردم...!
لبخند دلگرم کننده اي زد و گفت:
-دا...داشتم رد ميشدم
سرشو تکون داد و چيزي نگفت...فهميدم حضورم اضافست!خودمو سرزنش کردم که چرا تو کارش دخالت کردم؟مگه چقدر ميشناسمش؟همونطور خشک شده سرجام وايساده بودم و دقايقي در سکوت گذشت...بالاخره پانتا گفت:
-ارابلا؟ارابلا بودي ديگه درسته؟
-بله
دوباره خودش ادامه داد:
-تا حالا ارزويي داشتي؟
اهي کشيدم و گفتم:
-ارزوهايي که بهشون نميرسي بايد از بين برن!
در حالي که سعي ميکرد کنجکاوي کلامش رو مخفي کنه،پرسيد:
-مگه ارزوت چيه؟
با لحن ناراضي گفتم:
-تو منو نميشناسي پانتا!من يه خدمتکار سادم و تا اخر عمرم هم کارم همين باقي ميمونه!
پوزخندي زد و گفت:
-حداقل ازادي!
ابرويي بالا انداختم و گفتم:
-چه ازادي؟
-تو به خودت تعلق داري!هروقت دلت بخواد ميتوني کارايي که دوست داري رو انجام بدي...بچرخي...بگردي...بري مهموني...!
خنده مسخره اي کردم و گفتم:
-فکر کنم هيچي درباره خدمتکار بودن نميدوني!
سوالي نگاهم کرد خودم ادامه دادم:
-من هيچ وقت متعلق به خودم نبودم...هميشه در جستجو...
اين بار اونم به حرف اومد و هماهنگ گفتيم:
-ازادي بودم!
لبخندي به حرکت ناخوداگاهمون زديم حالا که باهاش صميمي تر شده بودم کنارش نشستم و گفتم:
-تو چي؟تو از کجا اومدي؟
چنان پرسوز گفت"از قصر"که نتونستم تعجبم رو اشکار نکنم:
-خدمتکار ملکه اريا هستي؟
اين بار خنده شيريني کرد و گفت:
-يکم رابطه نزديکتري داريم!
متفکر گفتم:
-خدمتکار مخصوص؟
سرشو تکون داد...
-اووم پس حتما سرخدمتکار؟
دوباره خنديد و گفت:
-حالا چرا حتما خدمتکار؟
حق به جانب گفتم:
-چون ميگي از قصر اومدي!
دوستانه دستي به شونم زد و گفت:
-دختر جالبي هستي!
صداشو ارومتر کرد و ادامه داد:
-ميدوني؟!هميشه ارزوم اين بود که از اينجا برم و بقيه سرزمينها رو ببينم...دلم نميخواد زندگيم محدود باشه...ولي خانوادم دارن شانس زندگي بي محدوديت رو ازم ميگيرند...من دلم ميخواست ازاد باشم...ولي حالا با قولي که دادم...هيچ وقت نميتونم به سرزمينهاي ديگه برم...
با کنجکاوي پرسيدم:
-مگه چه قولي دادي؟
نگاه معني داري بهم کرد و گفت:
-يه نفر بايد همراهم بياد!
با حيرت گفتم:
-من...منظورت از اون يه نفر که من نيستم؟
لبخند زد و خونسرد گفت:
-چرا که نه؟هر دوي ما در جستجو ازادي بوديم و هستيم!
-ولي...ولي من نميتونم...بايد با خانوم مارتين چيکار کنم؟
اخمي کرد و گفت:
-اون که صاحب تو نيست!نميتونه برات تصميم بگيره...اگه ملکه راضي بشه همه چيز حل ميشه....البته اگه تو مشکلي نداشته باشي؟
-مشکلي نداشته باشم؟خيلي هم خوشحال ميشم..!
-ميدوني فکر کنم همسفر عالي باشي...
با جديت ادامه داد:
-اخر شب پيش ملکه ميريم..!
با ذوق سرمو تکون دادم و تشکر کردم...!
لبخند دلگرم کننده اي زد و گفت:
زهرا
00من الا تا فصل 10 خوندم ولی دیگه قصد ادامه دادن ندارم چون نگاه اولش واقعا قشنگ بود خیلی خوب ولی بعدش نه انگار ارابلا و تروی خود در گیری داشتن و اینکه خیلی فصلاش زیاد بود