رمان تخیلی بد خون به قلم mahdis laivgne

ژانر: فانتزی_ تخیلی

خلاصه داستان :

رمان در مورد دختری به اسم نگار که با یه پسر به اسم امیر آشنا میشه؛ اما مشکل واقعی اینجاست که امیر انسان نیست!

نگار زمانی متوجه میشه که توی یه دو راهی قرار می‌گیره، مرگ یا زندگی!

کم کم امیر از داستان بیرون میره و افراد جدیدی جایگزین اون می‌شن. کل اتفاقات اولیه این رمان در مورد زمانیه که نگار متوجه میشه داره

با خون‌آشام‌ها زندگی می‌کنه و بخش بعدی داستان جداگانه‌ است.​

ادامه رمان:

به چشمان آبی روشنش نگاه کرد. به نظر خیلی گستاخانه می‌‌آمد که در دیدار دومشان این گونه به چشمان این مردِ جوان زل بزند، پس نگاهش را به دختر کوچکی سوق داد که در حال بازی با عروسکش بود. صدای مرد جوان یا همان امیر او را به خود آورد.

- شما همیشه انقدر ساکتین؟ حنانه جون که چیز دیگه‌ای می‌گفتن!

خدا حنانه جان را لعنت کند که این گونه او را گرفتار کرده بود، او را چه به قرار گذاشتن با یک مرد؟ نگار سری تکان داد و واقعیت را گفت:

- راستش فکر می‌کنم توی دیدار دوم اگه پر حرفی کنم، شاید به نظر شما یکم بی‌حیا باشم.

امیر لبخند دندان‌نمایی زد. نگار در همان دیدار اول متوجه شده بود که دندان‌های نیشش کمی بلندتر از آدم‌های عادی است؛ ولی با خودش گفته بود دندان‌های همه مثل هم نیست!

- توی دیدار اول همه‌ی حواس شما به دندون‌های من بود. همه فکر می‌کنن دندونای من شبیه به خون‌آشام‌‌هاس.

خون‌آشام‌ها را به حالت زمزمه گفت که باعث شد شکم نگار درهم بپیچد. از جایش بلند شد تا لباسش را از پشت مرتب کند و دوباره بنشیند. وقتی که بلند شد بالا تنه‌اش به میز برخورد کرد و باعث شد یکی از چنگال‌ها بیافتد. حرصی خم شد تا چنگال را از روی زمین بردارد که دستش به لبه میز برخورد کرد و دقیقا همان جایی که دیروز زخم شده بود، زخمش سر باز کرده بود. با ناله گفت:

- وای! دستم.

و به بالا برگشت. امیر متوجه نشد که چرا نگار ناله کرده بود، پس پرسید.

- اتفاقی افتاد؟ زیر میز دستتون رو لگد کردم؟

- نه فقط داره خون میاد.

نگاه امیر به دست نگار افتاد. چشم‌هایش گشاد شد و انگار آبی چشمانش روشن‌تر شده بود. نگار متوجه قطرات عرق نشسته بر پیشانی امیر شد.

- آقا امیر چیزی شده؟

امیر نفس عمیقی کشید و لب زیرینش را به آرامی لیسید. نگاهش را از دست نگار نگرفت و جواب داد.

- از بچگی از خون می‌ترسیدم، بهتره برید دستتون رو بشورید.

و به چشمان نگار خیره شد، نگار حس کرد چشمان امیر خمار شده، رگه‌های قرمزی دارد و زیر چشمانش کمی به کبودی می‌زند، کمی ترسید!

- حق با شماست الان میرم دستم رو می‌شورم.

با اجازه‌ای گفت و بلند شد. به نظرش امیر عجیب غریب شده بود. سمت دستشویی زنانه رفت. دستش را شست و با دستمال کاغذی دستش را پاک کرد. نگاهی در آینه به خود انداخت، بیشتر از روزهای دیگر آرایش کرده بود و کفش‌های پاشنه بلندش روی مخش بود، در ذهنش برای حنانه نقشه می‌کشید.

وقتی به سالن رسید، امیر را ندید!

فکر کرد که میز را اشتباهی آمده، به اطرافش نگاه کرد؛ ولی امیر نبود و کیفش روی همان میز بود.

- خانم چیزی شده؟

چشمانش را باز و بسته کرد.

- نه چیزی نشده!

و بعد کیفش را برداشت و به طرف پیشخوان رفت.

- آقا ببخشید! شما آقایی رو که با من بودن ندیدید بیرون برن؟

- نه خانم، چه شکلی بودن؟

- قد بلند و موی بوری داره، هیکل پری هم داشت. ندیدین؟

مرد نگاهی به چشمان درشت دختر انداخت و سری از تأسف تکان داد.

- نه! ندیدم.

نگار با ناامیدی سری تکان داد و از مرد تشکری کرد. بغض داشت خفه‌اش می‌کرد، یعنی نمی‌توانست منتظرش بماند و با او خداحافظی کند؟ یا او را به خانه برساند؟

شماره حنانه را گرفت و با صدای لرزانی گفت:

- حنانه هر جا هستی خودت رو برسون به رستوران ... .

و قطع کرد، بازوانش را بغل کرد و به زور جلوی ریزش اشک‌هایش را گرفت. همه‌اش تقصیر این حنانه بود، مثلا دختر خاله بود؛ ولی همیشه باعث و بانی ریخته شدن اشک‌هایش بود. نیم ساعتی منتظر ماند تا پژو پارس حنانه را دید، حنانه در حال سیگار کشیدن بود. طبق عادت همیشگی‌اش آرتیستی جلوی پای نگار نگه داشت. حنانه با صدایی پسرانه گفت:

- چطوری عشق من؟ قرارتون خوب بود؟‌

نگار گریه‌کنان سوار ماشین شد.

- برو از همون آقا امیر بپرس چی کار کرده!

و بعد شروع به گریه کرد. حنانه با تعجب به او نگاه کرد.

- امیر چی کار کرده؟

- چی کار نکرده؟ منو گذاشته و رفته.

و بعد با فین فین ادامه داد.

- اصن این امیر خان مثلا پسر عمو، از کجا پیداش شده یهو؟

- وایــی! نگار من که قبلا گفتم، عموم از زن عموم جدا شده، دست امیر رو گرفته و با خودش برده سوئیس.

و بعد پکی به سیگارش زد.

- خیلی خب برده سوئیس؛ ولی الان که برگشته چرا سراغی از مامانش نمی‌گیره؟ اصن این همه پول رو از کجا میاره؟

- وا، نگار! یعنی پسر عموی من دزده؟

- چرا حرف می‌ذاری تو دهنم؟ من کی گفتم دزده؟

و بعد عصبانی به سیگار حنانه زل زد و آن را از دهانش بیرون کشید.

- همه جا میگن تو فضای بسته سیگار نکشید، خفه‌مون کردی.

و سیگار را از پنجره بیرون پرت کرد.

- آهــان! فکر کنم همه جا میگن که سیگارتون رو توی خیابون پرت نکنید!

نگار "برو بابایی" گفت و ادامه داد.

- خاله پری می‌دونه دخترش سیگار می‌کشه؟

- اگه مامانم می‌دونست که الان من اینجا نبودم، تو قبرستون بودم. زنگ زدی به مامانت؟

نگار عصبی و ناراحت نگاهی به دختر خاله‌اش انداخت.

- صد بار گفتم اون مامان من نیست! مامان مریم اگه مامان من بود از من مواظبت می‌کرد. نه اینکه من رو بکوبه تو سر مامان بزرگ و بره دنبال زندگی خودش. همیشه ترسم از اینه که زبونم لال! خدایی نکرده! اگه مامان‌بزرگ بمیره من چی کار کنم؟ این خونه که الان توشیم، پنجاه تا صاحب داره، منتظرن مامان‌بزرگ بمیره ارثیه‌شون رو بگیرن.

- زبونت رو گاز بگیر، خدا نکنه! حالا که اتفاقی نیفتاده. مامانتم داره زندگیش رو می‌کنه، نمی‌شد که پایبند تو بشه!

نگار چشمانش را چرخاند و گفت:

- کشتی ما رو با این روشن فکریت، سر کوچه پیاده‌م کن برم.

- میگم! می‌خوای به امیر زنگ بزنم؟

- نه نمی‌خواد! بذار دو روز، لااقل دو روز آدم باشه. خداحافظ.

- یعنی خوشم میاد یه تعارفم نمی‌زنی بیام تو.

- دیوونه، تو که تعارف نمی‌خوای.

حنانه خندید، بوقی زد و رفت.

نگار قدم‌هایش را تندتر کرد، بهمن ماه بود و هوا سوز سرما داشت. پالتویش را با یکی از دستانش سفت گرفت و با دست دیگرش کلید را در، در حیاط انداخت و در با صدای "قیژ"ی باز شد.

امان از دست مادر بزرگش، عاشق این خانه‌ی قدیمی بود، حتی درهایش را عوض نمی‌کرد.

اطراف حیاط پر بود از درخت‌های بلوط بلند. حیاطِ خیلی بزرگی داشتند که وسطش یک حوض به نسبت بزرگ قرار داشت و درونش با کاشی‌کاری‌های شکسته‌ای مزین شده بود. به طرف حوض رفت، شالش را روی شانه‌اش انداخت و سرش را کامل درون آب فرو برد و درآورد. سرش یخ زد و بدو بدو به سمت خانه رفت که وسط راه پایش لیز خورد و نزدیک بود بیافتد. در را باز کرد که گرمای خانه به صورتش خورد. مادربزرگش روی مبل نشسته بود و اخبار می‌دید.

- سلام مامان جون.

مامان جون برگشت و به او لبخند زد.

- سلام دخترم! چرا اینقدر زود آمدی؟

لبخند بزرگی زد، مادر جون جای مادرش بود، چرا که از یک سالگی، مادر جون از او مراقبت کرده بود. روی مبل روبه‌روی مادر جون نشست و شالش را روی مبل کناریش پرت کرد.

- اِ! مامان جون، حنانه رو که می‌شناسی چه قدر خسیسه! یه فلافل داد دستم و برگردوندم.

مامان جون چشم غره‌ای به اون رفت و گفت:

- واسه حنانه اینجور سرخاب سفیدآب کردی؟ واسه حنانه این لباس‌ها رو پوشیدی؟

مادر جون به آرایش غلیظ و مانتو‌ی کُتی نگار اشاره می‌کرد. نگار صاف سر جایش نشست.

- مامان جــون!

مامان جون لبخندی زد و وسط حرف او پرید.

- می‌دونم دخترم، خودت می‌تونی تصمیم بگیری، فقط مواظب باش صدمه نبینی! الهی قوربونت بشم بزرگ شدی.

نگار بغض کرده بلند شد، به طرف مامان جون رفت و او را در آغوش کشید.

- خدانکنه! من به جز تو کی رو دارم؟ چشم هر چی شما بگید.

مادر جون پیشانی نوه‌اش را بوسید.

- نگار مادر!

نگار برگشت و به مادر بزرگش نگاه کرد.

- جانم؟

- مادرت زنگ زد.

نگار دست‌هایش را مشت کرد، کیف و شالش را از روی مبل‌ چنگ زد و به طرف پله‌ها حرکت کرد.

- بگید هر سال یه بار زنگ زدنش رو نمی‌خوام، اگه زنگم نزنه راحت‌ترم.

و به طرف پله‌های قدیمی رفت و راه اتاقش را پیش گرفت. بعد از مرگ پدرش، مادرش با یک مرد پولدار ازدواج کرد. خانواده پدر خوانده‌اش می‌گفتند سر بار مادرش است و او را به کسی بدهد تا از او نگهداری کند. مادرش هم او را به مادر بزرگش داد. بعد از آن رابطه‌ی نگار و مادرش به شدت خراب شد؛ به طوری که حتی چشم دیدن مادرش را هم نداشت. کل کودکی نگار با مامان جون، خاله پری، حنانه و عمو محمد سر شده بود. در اتاقش را باز کرد و وارد شد. اتاق جمع و جور و ساده‌ای داشت. اولین کاری که باید می‌کرد عوض کردن لباس‌هایش بود. شال و کیفش را روی تخت پرت کرد و دکمه‌های لباسش را باز کرد. در حال درآوردن لباسش بود که حس کرد از پنجره کسی او را نگاه می‌کند. سریع به سمت پنجره چرخید؛ اما کسی نبود.

لباسش را جلویش گرفت و به پنجره بزرگ اتاقش نزدیک شد. از پنجره حیاط را نگاه کرد، دو چشم قرمز از پشت درختان نظاره‌گر او بودند. نفسش در سینه حبس شد، پرده را کشید و به طرف در اتاقش دوید.

شب بدون آن که مادر جون خبر داشته باشد، نگار تشک تختش را روی زمین و چسبیده به در اتاقش انداخت و سه تا پتو روی خودش کشید.

صبح نگار خواب‌آلود بیدار شد. دیشب نتوانسته بود بخوابد. مادر جون با چشم‌های گرد شده به نوه‌اش نگاه می‌کرد و بعد به فکر فرو می‌رفت.

- نگار دیشب چیزی شده؟

نگار که شبیه آدم‌های دیوانه شده بود، لبخندی شبیه به دیوانه‌ها زد و گفت:

- نه! چیزی نشده که همه چیز خوبه، شما خوبی؟

مادر جون نگران نوه‌اش بود و با تعجب نگاهش می‌کرد؛ موهایش بهم ریخته بود و صورتش شاداب نبود، لباس‌های نامرتب و کج و کوله‌ای به تن داشت.

برای اینکه حال و هوای او را عوض کند گفت:

- نگار امروز قراره چی کار کنی؟

نگار حتی از یادش رفته بود که قرار است امروز چه کاری کند. هنوز هم تصویر آن چشم‌های قرمز درون ذهنش رژه می‌رفتند. آب دهانش را قورت داد و گفت:

- نمی‌دونم والا! فکر کنم بیکار باشم.

مادر جون به این فکر ‌می‌کرد که نباید او را در خانه تنها بگذارد.

- من امروز می‌خوام برم خونه شمسی جون، بگم حنانه بیاد؟

نگار فکر کرد که اگر حنانه بیاید احتمالاً مخش را می‌خورد یا درباره‌ی امیر سوال پیچش ‌می‌کند و شاید هم از او بخواهد برایش سیگار بخرد!

یادش است ماه پیش حنانه به او گفته بود به مغازه‌ی سر کوچه برود و برایش دو نخ سیگار بگیرد. او هم به آقای حمیدی دروغ گفته بود که برای کار دستیش می‌خواهد. آقای حمیدی هم مرد پیر و زود باوری بود؛ ولی وقتی مادر جون عصر به مغازه‌ی آقای حمیدی رفته بود، آقای حمیدی به او گفته بود که نگار خانم از من دو نخ سیگار گرفته و نگار مجبور شد دروغی سر هم کند.

- نه مامان جون اگه می‌خواین زنگ بزنید واسه شام بیان، دلم هــ ـوس کرده شب لازانیا درست کنم، بخورم و فیلم ببینم. گفتی می‌خوای خونه کی بری؟

مادر جون مطمئن شد که نگار حالش خراب است.

- شمسی جون!

شمسی خانوم دوست و همسایه‌ی قدیمی مادر جون بود. زنی پر حرف و مشکوک!

او اصولاً به همه چیز جنایی فکر می‌کرد؛ مثلا وقتی آقای صفوی همسایه‌ی کناریشان از پله‌ها افتاد، او می‌گفت کار پسرش است تا زود بمیرد و او به ارث برسد. واقعا مسخره بود!

- خوش بگذره! من برم به گلام آب بدم، کی می‌رید؟

- شمسی جون زنگ زد و گفت امروز تنهاست، می‌خواد ناهار رو با هم باشیم. تو هم می‌خوای با ما باشی؟

نگار حاضر بود یک روز کامل سیرابی بخورد؛ ولی پیش شمسی جون نباشد. چون شمسی جون همیشه از او می‌پرسید چرا ازدواج نکرده و چرا درس نخوانده است.

- نه قربونتون برم، آخه من بیام پیش شما و شمسی جون چی کار کنم؟

و در حالی که آخرین استکان را درون سینک ظرفشویی می‌گذاشت گفت:

- شما کاری به این ظرف‌ها نداشته باش، من می‌شورم. راستی آب‌پاش کجاست؟ چند وقته به گل‌ها آب ندادم.

گل‌ها و پیچک‌هایش همیشه او را سر حال می‌کردند. مادر جون فکر کرد شاید حال او بهتر شده.

- اِ! دیدمش.

و گونه مادرجون را بوسید.

در آشپزخانه‌ی آنها اتاقکی وجود داشت که شبیه یک حیاط کوچک بود. نگار همیشه گل‌هایش را آنجا می‌گذاشت. آشپزخانه حالت قدیمی داشت و خیلی بزرگ بود، به طوری که میز غذا خوری ۲۴ نفره‌‌ی درونش باز هم نتوانسته بود محیط را کوچک‌تر نشان دهد. به گل‌هایش آب داد و آنها را نوازش کرد، حتی بعضی اوقات با آنها صحبت می‌کرد. وقتی به آشپزخانه رفت مادرجون رفته بود. آب‌پاش را روی کابینت گذاشت و دست‌کش دست کرد تا ظرف‌ها را بشوید. او طراح لباس بود و بعد از اینکه دیپلمش را گرفت دیگر درس نخواند؛ چون به نظرش این استعداد ذاتی برتر از درس خواندن بود و وقتی نوزده ساله شد با یک تولیدی لباس قرارداد بست. درآمدش هم خوب بود، به طوری که می‌توانست خرج خودش را در بیاورد. حس کرد کسی با تمام سرعت از پشتش گذشت. "هین" بلندی کشید و سریع به پشت برگشت، کسی نبود؛ ولی او باز هم می‌ترسید.

آرام سرش را به طرف سینک برگرداند. نفس عمیقی کشید و چشمانش را باز و بسته کرد. حس می‌کرد کسی چهار دست و پا به سقف چسبیده و او را نگاه می‌کند. در دل تا سه شمرد و سرش را با سرعت به بالا برگرداند، باز هم چیزی نبود!

عصبی به طرف در آشپزخانه رفت که متوجه‌ی دو چشم قرمز شد. فقط دو چشم قرمز در حال نگاه کردن به او بودند!

ماهیتابه‌ از دستش افتاد و صدای بلندش باعث شد جیغ خفه‌ای بکشد، آن دو چشم قرمز کجا رفته بودند؟

نگار همچنان جیغ می‌زد و به اطرافش نگاه می‌کرد؛ ولی چیزی دور برش نبود. نگاهش به قفسه‌ی چاقوها افتاد، یکی از آنها را برداشت و به طرف در آشپزخانه رفت. آشپزخانه دقیقاً زیر پله‌های چوبی قرار داشت. قدیمی بودن چوب‌ها باعث می‌شد صدایی شبیه به "جیر جیر" تولید شود. صدای پایی که داشتند به طبقه بالا می‌رفتند و همچنین "جیر جیر" چوب‌های کهنه به نگار می‌فهماند آن فرد به طبقه‌ی بالا می‌رود. چاقو به دست با سرعت از آشپزخانه خارج شد و به طرف پله‌ها رفت. به دیوار چسبید و نگاهی به بالا‌ی پله‌ها کرد، از پله‌ها بالا رفت، توی راه رو ایستاد و جیغ زد.

_ بیا بیرون! بهت میگم بیا بیرون! بیرون نیای می‌کشمت.

سر و صدایی از اتاقش بلند شد. آب دهانش را قورت داد و چاقویش را به حالت دفاعی در دستش گرفت. در دل می‌گفت:

- آروم باش نگار! نمی‌کشیش، فقط تهدیدش می‌کنی.

به در اتاقش رسید، نیم باز بود. نگاهی به راه‌پله انداخت، می‌ترسید سر و کله‌اش از آنجا پیدا شود. با پایش آرام در را باز کرد، کسی در اتاق نبود. در را بیشتر باز کرد، باز هم کسی معلوم نبود؛ فقط پنجره اتاق باز بود و باد پرده را تکان می‌داد.

مثل اینکه او از پنجره فرار کرده بود. سریع به سمت پنجره رفت و نگاهی به بیرون انداخت، همه چیز عادی بود. نگاهی به اتاقش انداخت، همه جا مرتب بود؛ البته به جز کمدش!

لباس‌هایش بهم ریخته و تعدادی روی زمین پرت شده بودند. کشوهای میز توالتش همه روی زمین افتاده بودند؛ مثل اینکه آن فرد به دنبال چیزی می‌گشته که از قبل مشخص شده بوده.

گریه‌اش گرفته بود، خیلی سریع یک دست لباس برداشت و از اتاق بیرون رفت. بهتر بود بیرون از خانه به سر می‌برد، در خانه امنیت جانی نداشت.

در خانه را قفل کرد و در حیاط لباس‌هایش را عوض کرد. یادش رفته بود پالتویش را با خود بیاورد، از سرما لرزیدن بهتر از در خانه تنها ماندن بود. اول خرید می‌کرد و بعد به تولیدی مریم می‌رفت.

ساعتی بعد درون بازار بود تا مواد مورد نیاز برای پخت لازانیا را بخرد. هر چند دقیقه یک بار بر می‌گشت و پشت سرش را نگاه می‌کرد که کسی او را تعقیب نکند. وقتی که پسرک جوان پشت سرش به او چشمک زد، او دیگر پشت سرش را نگاه نکرد.

وارد فروشگاه شد، مواد لازانیا را خرید و به تولیدی مریم رفت. تولیدی مریم، تولیدی لباسی بود که نگار با آن قرارداد بسته بود. مریم هم صاحب تولیدی بود و نام خودش را روی تولیدیش گذاشته بود. دختری بیست و نه ساله و تپلی بود. تپل بودن صورتش باعث می‌شد همه فکر کنند او بیست و چهار ساله است. در بین راه حس می‌کرد کسی کنارش راه می‌رود و در گوشش صدایی مانند "هیس هیس" در می‌آورد. کنار مغازه‌ای ایستاد و به تاپ‌های زیبایش خیره شد. داخل مغازه رفت و دختر فروشنده به او لبخندی زد.

- خوش اومدید!

نگار هم به او سلامی کرد و لبخند زد.

- ببخشید! اون تاپ بندی قرمز رو می‌تونم ببینم؟

دختر فکری کرد و بعد با ناراحتی گفت:

- اون فقط یک سایزش مونده که به شما کوچیکه، شرمنده!

نگار کمی ناراحت شد، چون تاپ بسیار زیبایی بود.

- دشمنتون شرمنده، ممنونم.

خواست از مغازه بیرون برود که...

- خب، خانم یه تاپ‌هایی دارم که ماله مشتری‌های خاصه، قیمتش یکم بالاس. می‌خواید امتحان کنید؟

نگار شادمان شد، انگار امروز انقدرها هم بد نبود.

- قیمتش مهم نیست، ممنون میشم.

- ماشالله خوشتیپ هم هستید.

نگار از خجالت قرمز شد.

- ممنونم!

- بفرمایید این‌ هم چند نمونه‌! هر کدوم رو که خواستی بگو تا سایزت رو بیارم.

نگار با ذوق نگاهی به تاپ‌ها انداخت، همه زیبا بودند. در میان آنها تاپ سبز رنگی از همه زیباتر بود و حتما با رنگ سفید پوستش خیلی زیبا می‌شد. به تاپ سبز اشاره‌ای کرد و گفت.

- اگه میشه سایز این رو بدید.

دختر بالای چهارپایه کوچکی رفت تا دستش به قفسه‌های بالاتر برسد. تاپ را برداشت و پایین آمد. به خاطر بالا رفتن از چهارپایه مانتویش بالا رفته بود، مانتویش را پایین کشید و تاپ را به دست نگار داد.

- بفرما عزیزم، اگه کوچیک یا بزرگ بود، سایز دیگه‌ش رو دارم.

- ممنون.

نگار به اتاق پُرُو رفت، سریع مانتویش را در آورد و تاپ را پوشید، واقعاً در لباس زیبا شده بود. ناگهان صدایی در گوشش گفت:

- هیس! تو خیلی زیبایی.

به پشت برگشت، سایه‌ی کسی از زیر در نمایان بود. اگر کسی پشت در بود حتما فروشنده آن را می‌دید، احتمال داد که مشتری باشد. تاپ را سریع درآورد، مانتویش را پوشید و از اتاق پرو بیرون آمد. به جز او و فروشنده کسی در مغازه نبود و اتاق پروِ دیگری در مغازه وجود نداشت.

- خانم چی شد؟ اندازه بود؟

نگار مضطرب لبخندی زد.

- بله همین رو میخوام.

دختر فروشنده که متوجه اضطراب او شده بود خیره نگاهش می‌کرد.

- قیمتش میشه شصت و سه تومن!

نگار گنگ و گیج سری تکان داد.

- بله.

دختر فروشنده دلش به حال نگار سوخت. تاپ را در نایلون گذاشت و به دست نگار داد. نگار نایلون را گرفت و به طرف در رفت.

- خانم ببخشید!

نگار برگشت و سوالی نگاهش کرد، دختر خجالت‌زده نگاهش کرد.

- پول تاپ رو حساب نکردید.

نگار داشت از خجالت آب می‌شد، با قدم‌های بلند خود را به میز فروشنده رساند.

- بله! بله! اشتباه شد، ببخشید.

و کارت اعتباریش را به فروشنده داد. دختر در حالی که کارت را در کارت خوان می‌کشید گفت:

- شما حالتون خوبه؟

- بله خوبم.

دختر رسید و کارت را به نگار داد و نگار حتی تخفیف هم نگرفت و از مغازه بیرون رفت. نگاهی به مردم دور و برش انداخت، همه آنها تقریباً آرام بودند و انگار مصیبت سر تا پای او را گرفته بود. نزدیک تولیدی مریم شده بود که صدایی دوباره در گوشش طنین انداخت.

- خون توی رگ‌هات رو حس می‌کنم.

نگار با شنیدن این صدا آبرو را کنار گذاشت و شروع به دویدن در پیاده‌رو کرد. بگذار بگویند او دیوانه است. همه مردم با تعجب او را نگاه می‌کردند و بعضی‌ها هم چیزی به او می‌گفتند. تا تولیدی مریم فقط دوید، به در تولیدی که رسید، دستش را روی زانو‌هایش گذاشت و خم شد، نفس نفس می‌زد. دستش را روی زنگ گذاشت و شروع به فشار دادن آن کرد. صدای مریم از پشت آیفن بلند شد.

- چه خبرته؟

در با صدای تیکی باز شد. نگار سعی کرد آرامش خود را حفظ کند؛ اما به خاطر مسافتی که دویده بود، نفسش به شماره افتاده بود. از پله‌ها بالا رفت و در را باز کرد. مریم پشتش به در بود و با صدای در به سمت نگار برگشت و گفت:

ـ مگه... اِ ! نگار تویی؟ این چه طرز زنگ زدنه؟ ولی بازم خدا رو شکر که اومدی، کارت داشتم.

دست نگار را کشید و روی صندلی نشاند. مریم جلوی نگار چای و پولکی گذاشت.

- بخور چای تازه‌ دَمه، می‌خواستم یه چیزی بگم.

نگار در حالی که یک تکه از پولکی را به دهان می‌گذاشت، فقط پلک زد.

- خوبی تو؟ میگم یه خبر خوب برات دارم!

نگار به خود آمد، چه چیزی بهتر از یک خبر خوب؟

- بگو می‌شنوم.

- ببین نگار! نمی‌ذارم بری‌ها، ناهارتم گردن من.

نگار فکر کرد که مریم دوباره چه خوابی برایش دیده است.

- یا خدا! بگو ببینم چی شده؟

- ببین نگار! یه تولیدی توی مشهد به من زنگ زد و گفت که از طرح مدل مانتوها خوشش اومده، گفت که به طراحتون بگید که چیزه...

نگار لبخندی زد.

- چیه؟

- که تا آخر هفته اگه می‌تونه واسه ما چهار تا طرح یا دو تا طرح بزنه و بفرسته.

نگار عصبی به مریم نگاه کرد، مثلا یک ماه مرخصی گرفته بود. او روی کارهایش خیلی حساس بود و ساعت‌ها طول می‌کشید تا طرحی را تمام کند.

- اون وقت تو هم قبول کردی؟

مریم جلوی نگار روی دو پایش نشست و گفت:

- قربونت برم، دو تا طرحه! همین الان یه چیزی سرهم کن بکش. ببین گفته دو برابر پول میده، هفتاد تو سی من!

نگار متعجب نگاهش کرد.

- همین الان؟ نمی‌تونم!

- فداتشم الهی! می‌تونی، تو رو ارواح بابات، تو رو جون مامان جونت، تو رو جون خاله پری!

نگار خنده‌اش گرفته بود، بیچاره برای دوتا نقاشی چه‌ ها که نمی‌کرد.

- ببین می‌کشم، فقط رنگ گردن خودشون!

مریم از خوش حالی جیغی کشید.

- جون من؟

نگار خندید.

- یه کاغذ، مداد، پاک کن و تراش به من بده.

به نظر مریم موهبت بزرگی بود؛ چون باعث شده بود، او تا ساعت هفت و نیم در تولیدی بماند و دو تا طرح را سر هم کند. آخر سر هم که عکسشان را برای تولیدی مشهد فرستادند، آن زن پشت تلفن معلوم نبود، می‌خواهد چه بلایی از خوشی بر سر خود بیاورد، گفته بود که اگر بتواند با تولیدی مشهد قرار داد ببندد، نگار گفته بود باید فکر کند. نگار با ترس و لرز کلید را در قفل در چرخاند و وارد حیاط شد. اتفاقی نیفتاده بود. مامان جون هم هنوز نیامده بود. سریع وارد حیاط شد و در را بست. بدو بدو به طرف خانه رفت. داشت یخ میزد. در خانه را محتاطانه باز کرد و وارد شد. کمی دیرش شده بود؛ چون می‌خواست سوپ بپزد، توی این سرما می‌چسبید. وسایلش را توی آشپزخانه برد و روی میز گذاشت، که تلفن خانه زنگ زد. پوفی کرد و میز را دور زد و به طرف تلفن رفت، تلفن را برداشت و شماره را خواند. لب زیرینش را به معنای تعجب بیرون آورد و تلفن را جواب داد.

ـ الو.

ـ نگار.

یک لحظه شوکه شد. او حتی شماره مادرش را هم بلد نبود. دستانش شروع به لرزیدن کرد، مثل تمام وقت‌هایی که استرس داشت.

ـ چی می‌خوای؟ چرا زنگ زدی؟

مادر نگار از پشت تلفن پوفی کرد و با خشم گفت:

ـ من اگه از تو مواظبت نکردم؛ ولی 9 ما تورو توی شکمم این ور و اون ور بردم، یک سال شیر دادم، تر و خشک کردم، با تو بچگی کردم. یادت دادم چهار دست و پا راه بری، کی شب تا صبح پای تو بیدار مونده؟ مامان جون یا خاله پری؟ این رفتار تو با من درست نیست.

صدای گریه‌ی مادر نگار از پشت تلفن بالا رفت. نگار به نظر در برابر مادرش اصلن منطقی نبود.

ـ تو چطور تونستی بدون من غذا بخوری؟ مسافرت بری؟ بچه‌ی کس دیگه‌ای رو بزرگ کنی؟ چطور می‌خوابیدی؟ من شب‌ها کنار مامان جون گریه می‌کردم که بچه‌ها مسخره‌ام می‌کنند که مامان و بابا ندارم؛ ولی تو روزها دنبال سیسمونی واسه پسرت می‌گشتی، من و تو از هم خیلی دوریم، خیلی بهم جوش نمی‌خوریم؛ اگه میگی خاله پری کاری واسه‌م نکرده از حرص تو بهش میگم مامان پری؛ چون بیشتر از تو واسه‌م مادری کرده... دیگه بهم زنگ نزن.

حتی دوست نداشت به خاطر مادرش گریه کند. اشک‌ها در چشمش قل قل می‌کردند؛ ولی اجازه نداد سر ریز شوند. به طرف آشپزخانه رفت. شروع به خورد کردن پیازها کرد و در آن حین به خود اجازه داد، بگرید. صدای مامان جون از پشت سر آمد.

ـ نگار داری گریه می‌کنی؟

نگار وحشت زده به پشت برگشت.

ـ نه دارم پیاز خورد می‌کنم.

مادر جون که انگار باورش نشده بود، نگاهی به دست‌های نگار کرد.

ـ مادر کور کردی خودت رو که. اگه می‌خوای چشم‌هات نسوزه پیاز رو زیر آب پوست بکن.

ـ چشم یادم می‌مونه. از شمسی جون چه خبر؟

مادر جون در حالی که داشت با چهره‌ای درهم از درد کمرش روی صندلی می‌نشست‌، گفت:

ـ والّا هیچی حرف‌های همیشگی. نوه‌اش زن گرفته.

نگار دست‌هایش را شست و با مانتو خشک کرد.

ـ حمید رو میگی؟ بیچاره پیر بود دیگه!

مادر جون اخم کرد.

ـ غیبت نکن. چرا داری این‌قدر دیر غذا میپزی؟

نگار گوشت چرخ کرده را به پیازها اضافه کرد و آن را تفت زد.

ـ والّا یه سر رفتم خرید، یه تاپ گرفتم، اوناهاش توی اون پلاستیک. بعد رفتم تولیدی واسه یه تولیدی توی مشهد طرح زدم. خوشش اومد، گفت:«بیا قرارداد ببندیم»، گفتم:«باید فکر کنم.»

مادر جون با لبخند تاپ را جلوی صورتش گرفته بود.

ـ قشنگه مادر، به خوشی بپوشی. اگه بهت پیشنهاد داده٬ قبول کن. تو خونه بمونی تنبل میشی.

نگار سری تکان داد و گفت:

ـ به خاله‌اینا زنگ زدی؟

ـ آره مادر.

مادر جون پا شد و رفت. نگار رب و آب را هم به گوشت اضافه کرد و در آن را بست تا بپزد. ورق‌های لازانیا را با آب و روغن در دیگ گذاشت. سرش را در فریزر فرو کرد، قربان مادر بزرگش، همیشه کلی چیز فریز می‌کرد برای روز مبادا. مثل گوجه، هویج، تره، آب مرغ و ... نگار چند بسته درآورد، و آن‌ها را در دیگ گذاشت. کمرش را صاف کرد و به اتاقش رفت یه کارد میوه خوری در جیب مانتویش گذاشت و به بالا رفت. آهسته در اتاقش را باز کرد و سرکی در اتاقش کشید، با تعجب دید اتاقش مرتب است، دلش در هم پیچید، عرق کرده بود، کامل وارد اتاق شد و در را باز گذاشت. همه چیز مرتب بود، همه چیز. سریع لباس‌هایش را با یک ساپورت و شومیز عوض کرد و به پایین آمد. وارد آشپزخانه شد. در دیگ سوپ را باز کرد که بخارش بیرون آمد و او سرش را به عقب برد تا بخار به صورتش برخورد نکند. با ملاقه سوپ را هم زد و به سر وقت لازانیا رفت، لازانیا را آماده کرد و در فر گذاشت که صدای آیفون آمد. نگار داد زد:

ـ مامان جون اومدند.

در را باز کرد. جلوی آینه خودش را مرتب کرد و در ورودی را باز کرد. می‌دانست عمو محمد امشب به سالن فوتبال می‌رود و نمی‌تواند برای شام به آن‌ها ملحق شود. اول خاله پری وارد شد، نگار را در آغوش کشید.

ـ سلام خاله جون دلتنگت بودم.

نگار با تمام وجود خاله‌اش را در آغوش کشید.

ـ منم همین‌طور. بفرمایید داخل.

حنانه از پشت مادرش درآمد و گفت:

ـ سلام دختر خاله، چه خبر؟

ـ سلام، بیا تو یخ زدی.

خاله پری داشت با مامان جون صحبت می‌کرد. نگار دست حنانه را کشید و برد توی آشپزخانه. حنانه را به طرف دیگ سوپ برد، درش را باز کرد.

ـ ببین چی پختم!

نگار الکی خودش را به مردن زد.

ـ اخرش من از خوشمزگی این‌ها می‌میرم. راستی نظرت درباره خبرهای پخش شده توی تلگرام چیه؟

نگار کنجکاو گفت:

ـ خبر؟ نمی‌دونم.

حنانه سرش در یخچال بود، سرش را بیرون آورد و گازی به کیک خانگی‌اش زد.

ـ بذار سر سفره میگم.

نگار دیگر کنجکاو نشد. با کمک حنانه میز را چید و خاله و مامان جون را صدا زد:

ـ خاله پری مامان جون یخ کرد.

خاله پری و مامان جون آمدند سر میز.

ـ دستت درد نکنه خاله، به زحمت افتادی شاید می‌خواستی طرحی چیزی بزنی؟

ـ اتفاقا بیکار بودم.

یک زیتون درشت را به دهن برد.

ـ راستی خبرها رو شنیدید؟ خدا بلا به دور کنه.

نگار کنجکاو به خاله‌اش نگاه کرد.

ـ چی شده؟

خاله در حالی که یک قاشق سوپ میخورد گفت:

ـ والا میگن توی یکی از آپارتمان‌ها، یه پسره وارد یه خونه میشه چند نفر رو می‌کشه. فقط یه پسر بچه زنده مونده که اون هم از وحشت توی بیمارستانه فقط گفته چشم‌های اون آقا قرمز بوده و عجیب غریب. دلیل قتل هم هنوز معلوم نیست.

«چشم‌های اون آقا قرمز بوده» این صدا در گوش نگار زنگ می‌خورد که باعث شد غذا در گلویش بپرد.

ـ چکار می‌کنی مادر؟

نگار ببخشیدی گفت.

ـ خاله گفتی چشم‌هاش چه رنگی بوده؟

خاله پری یک تکه لازانیا برداشت.

ـ قرمز.

ناگهان که انگار رعشه‌ای وارد تن نگار شود، شروع به لرزیدن کرد. حنانه یه قلپ نوشابه خورد.

ـ والا من فکر کنم معتاد بوده، بچه فکر کرده چشم‌هاش قرمزه ترسیده.

ـ نمی‌دونم مادر. خدا لعنتشون کنه؛ ولی میگن هیج اثری از خودش به جا نگذاشته.

نگار تا آخر غذا فقط تکه تکه از غذایش خورد. می‌دانست الان از استرس گونه‌هایش قرمز شده.

ـ خاله جون دستت درد نکنه.

نگار با صدای لرزان گفت:

ـ نوش جونتون خاله جون.

ـ آفرین آشپزیت خوبه.

این صدای حنانه بود، که داشت ظرفش را در سینک می‌گذاشت. حنانه خواست دستکش بپوشد که ظرف‌ها را بشوید که نگار با پاهای لرزان بلند شد.

ـ تو چای دم کن من می‌شورم.

حنانه از خدا خواسته شانه‌ای بالا انداخت.

ـ باشه.

توی کتری آب ریخت و نگار را تنها گذاشت.

این‌قدر فکرش درگیر آن چشمان قرمز بود که دوتا لیوان دسته دار فرانسوی را شکاند. آخر سر هم دست خودش را با چاقوی میوه خوری برید. بعد از اینکه خاله و حنانه رفتند نگار به بهانه دیدن فیلم پتو و بالشتش را پایین آورد، روی کاناپه جلوی تلوزیون دراز کشید.تلوزیون را روشن کرد، صدای پیام گوشی‌اش بلند شد. به طرف گوشی رفت. با دیدن اسم امیر لب‌هایش را به طرف سمت راست برد و ابرو هایش بالا رفت . برایش نوشته:

ـ سلام. اگه تونستی جواب بده.

نگاهی به ساعت گوشیش انداخت ساعت دوازده و نیم شب بود، احتمالا کار مهمی داشت. نگار تند تند دستانش را روی گوشی به حرکت در آورد.

_سلام، کاری داشتید؟

نگاهی به اسم امیر کرد، زیرش نوشته شده بود، تایپینگ و سه نقطه. روی عکس پرفایلش ضربه زد و وارد عکس‌های پرفایلش شد. پسر خیلی جذابی بود، صورت کشیده‌ای داشت و بیشتر از همه چشمان آبی‌اش آدم را جذب می‌کرد، اصلا شبیه ایرانی‌ها نبود. امیر جواب داد.

ـ خیلی ازت معذرت می‌خوام واقعا. اون شب که گذاشتم رفتم به من زنگ زده شد که مادرم پیدا شده، خیلی متاسفم. این چند روز هم با مادرم گذروندم. می‌تونم فردا ببینمت.

نگار پوزخندی زد. بلاخره مادرش را پیدا کرده بود. شاید این طور دست از سرش بردارد.

ـ نه مشکلی نیست، من که اعتراضی نداشتم. فکر نکنم بتونیم همو ببینیم.

پیام را ارسال کرد و دو تیک زده شد.

ـ کار خیلی مهمی دارم باهات خودم میام.

نگار فکر کرد کمی ناز کردن بد نیست.

ـ ممنونم نمی‌تونم.

گوشی‌اش را خاموش کرد، روی میز گذاشت. به سمت تلوزیون برگشت و شبکه‌ها را عوض می‌کرد. ویبره گوشی اش بلند شد، شماره امیر روی گوشی افتاد. دست دست کرد که آن را بردارد یا نه که گوشی قطع شد، پوفی کشید. دوباره زنگ زد، گوشی‌اش را برداشت و تلفن سبز را لمس کرد.

ـ بله.

صدای نفس‌های امیر از پشت تلفن می‌آمد.

ـ سلام،خوب هستید؟ می‌تونید صحبت کنید.

نگار چشم‌هایش را روی هم فشرد.

ـ ممنونم شما خوب هستنید؟ بله می‌تونم، کاری دارید؟مادر خوب هستند؟

مادر را به تمسخر گفت.

ـ ممنونم سلام می‌رسونند، چرا درخواست فردا شبم رو رد کردید؟

نگار "به تو چه‌"ای زیر لب گفت.

ـ چیزی گفتید؟

نگار دهانش باز ماند،چگونه شنیده بود!

ـ نه من که چیزی نگفتم.

حس کرد امیر پوزخندی زده.

ـ فردا شب منتظرم.

نگار داشت در دلش امیر را کتک می‌زد.

ـ چرا همه‌ش باید شب با هم قرار بگذاریم؟ فردا عصر.

حس کرد امیر هول شد.

ـ نه، چیزه، من نمی‌تونم صبح‌ها تا بعدازظهر سرکارم و فقط شب‌ها بی کار هستم.

نگار می‌خواست جیغ بزند. با لحنی تند گفت:

ـ می‌تونم بپرسم شما چه کاره هستید؟

که صدای مادر جون بلند شد:

ـ نگار؟ داری با کی حرف میزنی این وقت شب.

ـ فکر نکنم بتونید این وقت شب حرف بزنید، فرداحتما میام دنبالتون یه پیشنهاد خوب براتون دارم.

تلفن را قطع کرد. دوباره مادر جون داد زد:

ـ نگار؟ گفتم با کی حرف می‌زنی؟

نگار خنده‌اش گرفته بود.

ـ هیچی مامان جون، صدای تلویزیون بود.

ـ به من دروغ نگو نگار.

نگار با صدای بلند خندید، تلویزیون را خاموش کرد و به طرف بالشتش که روی زمین کنار مبل افتاده بود، رفت. آن را برداشت، که چیز براقی را زیر مبل دید، خم شد و آن را برداشت. یک انگشتر زیبا و اما عجیب غریب و خیلی بزرگ بود. نگار ابروهایش بالا رفت. سنگ انگشتر متشکل از رنگ‌هایی بود که نگار در عمرش آن‌ها را ندیده بود و نمی‌دانست اسم رنگ‌های روی سنگ انگشتر چیست. انگشتر را وارد انگشت وسط دست چپش کرد،نگاهی به آن انداخت. حس کرد رنگ‌ها روی انگشتر در حال حرکت هستند، که باعث شد، سرش گیج برود. روی زمین افتاد. بدنش بی حس بود و نمی‌توانست؛ حتی انگشت کوچک پایش را تکان دهد. هر کاری کرد نتوانست از جا برخیزد. نگاهی به میز کنارش انداخت. هرچه می‌کرد نمی‌توانست دستش را به میز برساند. دردش می‌آمد. انگار یکی دست و پایش را سفت بسته بود. تمام قدرتش را جمع کرد. از درد حس می‌کرد الان چشم‌هایش از کاسه در می‌آید. حتی توان ناله کردن را هم نداشت. در حالی که گریه می‌کرد دستش را بیشتر کشید. با گرمی چیزی روی لب‌هایش فهمید از فشار و درد از بینی‌اش خون آمده. در حالی که نفس نفس میزد دستش به لبه میز رسید. در حال جان دادن بود. هر کاری می‌کرد که صدا از گلویش خارج شود، نمی‌توانست و فقط دهانش باز و بسته میشد که خون بینی‌اش وارد دهانش میشد. با گرفتن لبه‌ی میز امید و نیروی بیشتری پیدا کرده بود. به هر قیمتی بود دست راستش را هم به میز رساند و خود را بالا کشید که شدت خون ریزی بینی‌اش بیشتر شد. پاهایش تکان نمی‌خورد. نگار نگاهی به انگشتر انداخت. باید هر طور که شده بود، انگشتر را از دستش درمی‌آورد. نمی‌توانست سرش را تکان دهند و فقط با چشمانش به دنبال وسیله‌ای برای درآوردن انگشتر بود. نگاهی به لبه میز مستطیل شکل انداخت. دستش را کشید و انگشت وسط دست راستش را لبه‌ی میز گذاشت و دستش را کشید به خاطر بر خورد انگشتر به لبه میز انگشتر از دستش درآمد؛ ولی به قیمت اینکه پوست دستش رفته بود. نگار نفس نفس میزد. بدنش جان گرفته بود. دستش را به بینی‌اش رساند و پایین آورد، دستش قرمز از خون بود. حالش بهم خورد و خود را کشان کشان به سمت دسشویی برد در را که باز کرد جای رد خون بین انگشتانش روی در ماند. حالش بهم خورد و بالا آورد آن هم خون! انگار یکی شکمش را از تو بریده بود که خون بالا می‌آورد. آخر سر به خاطر از دست دادن زیادی خون بی‌جان روی زمین افتاد.

با سر درد زیادی چشمانش را باز کرد و دوباره بست. دهانش مزه آهن می‌داد. چند بار پشت سر هم آب دهانش را قورت داد. حس می‌کرد چیزی روی دست‌هایش ریخته شده و الان خشک شده است، این حس را روی صورتش هم داشت. دوباره چشمانش را باز کرد. اطرافش را نگاه کرد. در دستشویی باز بود و او هم در دستشویی بود، شیر آب هم باز بود. ناله‌ای کرد. قفسه سینه‌اش درد می‌کرد. دستش را از دیوار گرفت و بلند شد. چشمش به خون خشک شده روی موزاییک افتاد و متوجه شد که دیشب چه بلایی سرش آمده است. خون زیادی از دست داده بود. سرپا ایستاد، قدم اول را که برداشت، سرش گیج رفت و خواست بیفتد، که دستش را به لبه روشویی بند کرد. شیر آب را بست و در را باز کرد، نگاهی به در انداخت، جای انگشت‌های خونی‌اش روی در جا مانده بود. پرده را کشید، هوا کم کم داشت روشن میشد، سرش درد می‌کرد. نگاهی به دستشویی کثیف از خون کرد، باید تا مادربزرگش نفهمیده بود، آنجا را تمیز می‌کرد. بعد از تمیز کردن دستشویی، تصمیم گرفت به داروخانه برود و یک بسته قرص آهن و ویتامین بگیرد، به خاطر از دست دادن خون زیاد و همین‌طور به خاطر داشتن کم خونی امکان داشت، برایش مشکل پیش بیاید. به اتاقش رفت لباس پوشید. کوچه تقریبا خلوت بود و هوا خیلی سردتر شده بود، همین‌طور هم قطره قطره باران می‌بارید، کاش پول داشت و می‌توانست یک ماشین درب و داغان بخرد. حتما به حنانه می‌گفت که به عمو محمد بگوید، برایش یک ماشین دست و پا کند. به سمت داروخانه‌ی شبانه روزی رفت. وارد شد و به سمت پیشخوان رفت، یک خانم سرش را روی میز و خوابش برده بود. صدایش را صاف کرد.

ـ خانم، ببخشید.

زن بیچاره از خواب پرید و دستی به صورتش کشید.

ـ بفرمایید.

فقط یک چشمش را باز کرد.

ـ ببخشید من یک بسته قرص آهن و ویتامین می‌خوام.

زن خمیازه‌ای کشید و بلند شد، دمپایی‌هایش را پوشید و لخ لخ کنان به سمت به سمت قفسه قرص‌ها رفت.

ـ بفرمایید.

بعد نگاهی به نگار کرد و صورتش را جمع کرد. به نگار برخورده بود، پول را حساب کرد و بیرون آمد. آینه کوچش را از کیفش بیرون آورد و صورتش را چک کرد، یک لکه خون خشک شده روی گونه‌اش بود. نوک انگشتش را با زبان خیس کرد و روی آن لکه‌ی خون کشید، تمیز شد. وقتی به خانه رسید به خاطر سرما، گرسنگی و از دست دادن خون زیاد دست و پاهایش می‌لرزید. وارد خانه که شد، کنار در سر خورد. این چه بلایی بود که سرش آمده بود، اصلا چطور میشد که از دست این اتفاقات شانه خالی کند، توی این دنیا آزارش به مورچه هم نرسیده بود، این همه بدختی از کجا داشت سر در می‌آورد. روی مبل ولو شد و با همان لباس‌های بیرونش خوابید، حتی یادش رفته بود قرص‌ها را بخورد.

با صدای سر و صدا چشمانش را باز کرد. خواست داد بزند مگه نمی‌فهمی من خوابم این همه سر و صدا واسه چیه؟ ولی با دیدن لامپ روشن بالای سرش سریع از جایش بلند شد، نگاهی به پنجره کرد، غروب شده بود. سرش را به طرف آشپزخانه برد، مادر بزرگش در حال آشپزی بود، همان لحظه مادر بزرگش به طرف حال برگشت که نگار سریع دراز شد، اگر مادر بزرگش می‌فهمید که صبح بیرون رفته سوال پیچش می‌کرد، سرش را زیر پتو برد. با به یاد آوردن اینکه با امیر قرار دارد، زیر پتو محکم به پیشانی‌اش زد. بعد از فکر کردن، گوشی‌اش را از جیب شلوارش درآورد و شماره خانه را گرفت. صدای تلفن بلند شد و صدای پای مادر جون به آن طرف خانه به نگار فهماند، فرار کن و به اتاقت برو، سریع از زیر پتو درآمد و بدو بدو خود را به پله ها رساند. صدای الو الوی مادر بزرگش هنوز می‌آمد. به اتاقش که رسید شماره‌ی امیر را گرفت، جواب نمی‌داد، گوشی را خاموش کرد و به اتاقش رفت، لباسش را درآورد و به حمام رفت. تیشرت را که زیر پالتوی مشکی‌اش پوشیده بود را درآورد و در سبد لباس‌های چرک انداخت، کش مویش را هم باز کرد و دستی در موهایش کشید. با صدای شنیدن زنگ گوشی‌اش سریع سرش را شست و حوله را دور خود پیچید و بیرون آمد، گوشی‌اش چند دقیقه ای بود که زنگ نمی‌زد، موهایش را خشک کرد، که دوباره صدای گوشی‌اش بلند شد، سریع سراغ گوشی‌اش رفت با دیدن اسم امیر گوشی را برداشت.

ـ الو.

ـ سلام، ببخشید من نتونستم گوشی رو بردارم، آماده‌اید؟

ـ سلام، نه،یعنی بله.

امیر خنده‌ای کرد.

ـ بالاخره آماده هستید یا نه؟

نگار به خاطر حرف زدنش خود را سرزنش کرد.

ـ ببخشید من منظورم این بود که اگه میشه رستوران نریم، یکم قدم بزنیم.

ـ چشم، من تا یک ساعت دیگه اونجام.

نگار این پا و اون پایی کرد، نمی‌خواست دیگر آبرویش پیش مامان جون برود، نمی‌خواست دروغ بگوید. تند تند جواب داد.

ـ شما برید پارک... من خودم میام.

امیر خواست حرفی بزند که نگار گوشی را قطع کرد.

پوفی کرد و در آینه به خود خیره شد، رنگش پریده بود، از گرسنگی بی‌حال بود، سعی کرد زیادی به خود نرسد؛ چون اگر رابطه‌شان جدی می‌شد، نمی‌توانست آن‌قدر به خود برسد. به جای مانتو کتی پالتو اسکیمویی پوشید، به جای کفش پاشنه بلند نیم بوت و به جای شلوار پارچه‌ای شلوار لی پوشید، آرایشش را هم کم‌تر می‌کرد. حال جواب مادرجون را چه می‌داد. به قول حنانه پاهایش از ضعف در یک دیگر پیچ می‌خوردند، قرص‌هایش را برداشت و پایین رفت. باز هم جلو چشمانش سیاهی رفت، دستش را از دیوار گرفت و چشم‌هایش را چند‌بار باز و بسته کرد. با صدای مادر جون وحشت زده از جا پرید.

ـ دختر تو کجایی؟ یک ساعته دارم دنبالت می‌گردم؟ کجا غیبت زد؟

نگار به چهره‌ی عصبانی مادر جون نگاه کرد و با‌ انگشت اشاره به بالا اشاره کرد، مادر جون عصبی‌تر گفت:

ـ تا ساعت 7 که خواب بودی، یهو غیبت زده رفتی بالا، الانم با این قیافه برگشتی، معتاد شدی؟

نگار خنده‌اش گرفته بود؛ اما وقتی می‌خندید قفسه سینه‌اش درد می‌گرفت، جلوی خنده‌اش را گرفت.

ـ مامان جون به خدا با حنانه دارم میرم بیرون، یه مشکلی پیش اومده با هم حلش کنیم.

خدا او را ببخشید به خاطر دروغش و همین‌طور هم امیر را لعنت کند که باعث بانی میشد دروغ بگوید، مادر جون چشم غره‌ای رفت.

ـ بیا یه چیزی بخور. حنانه جون خسیسه دیگه.

به طرف آشپزخان رفت، می‌دانست مادر جون باور نکرده است. زمانی که یکم ماکارانی به دهان برد حالش بهم خورد و غذایش را نخورد. یواشکی قرص‌هایش را خرد و به تاکسی زنگ زد و درخواست تاکسی کرد. زمانی که در تاکسی بود آینه جیبی کوچکش را درآورد و نگاهی به صورتش انداخت با دیدن ابروهایش پوفی کشید. از نظر قیافه و ژنتیک کاملا شبیه پدرش بود، سفید بود با موها و ابروهای بور. نگار همیشه کرم‌های تیره میزد و موها و ابروهایش را هم رنگ مشکی می‌گذاشت. خوشبختانه چشمانش رنگی نبود که باعث شود افراد به رنگ پوست و موهایش شک کنند؛ اما الان ریشه ابروهایش بور شده بود و بالای ابروهایش مشکی. خط ابروی مشکی‌اش را برداشت و خواست توی ابرویش بکشد که ماشین روی دست انداز رفت و باعث شد خط ابرو روی صورتش کشیده شود. نگار با نفس‌های عمیق و عصبانی نگاهی از آینه به راننده انداخت که راننده لبخند شرمگینی زد. بی خیال ابروهایش شد و صورتش را پاک کرد.

ـ بفرمایید رسیدیم.

نگار پیاده شد و پول را حساب کرد. وارد پارک شد، تقریبا شلوغ بود. پیدا کردن امیر کار سختی بود. کسی دست روی شانه‌اش گذاشت، برگشت و با قیافه‌ی جذاب امیر رو به رو شد.

ـ سلام.

امیر لبخندی زد و دست نگار را در دستش فشرد.

ـ توی دیدار سوم نشون دادید، وقت شناس نیستید.

نگار لبخندی زد، اگر او از دیر کردن بدش می‌آمد از این به بعد دیر می‌کرد تا امیر دست از سرش بردارد.

ـ ببخشید دیگه، دیر شد.

به زور دستش را از دست امیر کشید که قفسه سینه‌اش درد گرفت. امیر اخمی کرد مثل اینکه ناراحت شده بود، به چشمان درشت و سیاه نگار نگاه کرد.

ـ می‌ذاشتی خودم می‌اومدم دنبالت.

نگار از لحن خودمانی امیر متعجب شد و نگاهش کرد. امیر لبخندی به نگار زد و خواست دست نگار را در دست بگیرد که نگار دستش را عقب برد، امیر چشمانش را بالا آورد و به چشمان نگار نگاه کرد، کمرش را راست کرد و دستی به صورتش کشید و پوفی کرد.

ـ ببین می‌خوام کم کم رابطه‌مون جدی بشه، یعنی یک چیزی بیشتر از یه رابطه‌ی معمولی، متوجهی چی میگم؟

نگار فقط سری تکان داد، امیر بازویش را به طرف نگار گرفت. انتخاب برای نگار سخت بود، تا حالا بازوی هیچ پسری را نگرفته بود. با رد شدن سریع یک موتوری جوان از پشت نگار، نگار ترسیده به امیر نزدیک‌تر شد. امیر لبخندی زد.

ـ‌ نترس، تنها نیومدی که، با من اومدی.

نگار خیلی آرام دستش را دور بازوی امیر حلقه کرد، بازویش سفت بود. هیکل بدن سازی نداشت، خوش تیپ بود و این یکی دیگر از شاخص‌های مثبت امیر بود.

ـ خب نگارخانم؛ اگه موافق باشی بریم توی خیابون قدم بزنیم، یه مغازه آش هست، آش‌هاش حرف نداره، نظرت؟

نگار با شنیدن اسم آش گرسنه‌اش شد.

ـ باشه.

همین‌طور که بازوی امیر را گرفته بود با او هم قدم شد.

ـ‌ نگار؟

باز هم با لحن خودمانی گفته بود.

ـ بله؟

و به نیم رخ امیر نگاه کرد.

ـ ببین یه پیشنهاد دارم واسه‌ت، نمی‌خوام فکر کنی دارم بهت توهین می‌کنم.

نگار فکر کرد که باز هم لابد همان پیشنهادهای همیشگی است، سرمایه‌ات را بیار با هم شریک شویم، طراح لباس‌هایم شو.

ـ نه ناراحت نمیشم.

ـ یه پیشنهاد کاری دارم واسه‌ت، البته من که کار الان تو رو صد در صد دوست دارم و به خاطرش تشویقت می‌کنم؛ ولی زن عمو پری به من گفت کمکت کنم.

نگار با شندین پیشنهاد کاری به قول معروف شاخک‌هایش تکان خورد؛ ولی از کار خاله پری ناراحت شده بود؛ مگر طراحی مد چه اشکالی داشت، استعداد ذاتیش را دوست داشت٬ هر چند با درآمد اندک.

ـ کارش چی هست؟

امیر درحالی که دست نگار دور بازیش بود، خود را بیشتر به نگار نزدیک کرد و تقریبا به او چسبید، که باعث شد نگار معذب شود.

ـ یکی از دوستانم دکتره، آزمون پرستاری یا همون کمک‌های اولیه داره میگره، یعنی از قبل آموزش می‌بینی و بعد آزمون ازت گرفته میشه، یک سالی رو هم طرح داری که واسه‌ت جورش می‌کنم. نظرت چیه؟ هوم؟

پیشنهاد بدی نبود؛ ولی چگونه طراحی مد را کنار می‌گذاشت؟

ـ سوال سختی بود. من یکم سختمه شغلم رو کنار بذارم، می‌دونی؟

امیر لبخندی زد.

ـ من که نگفتم همین الان جواب بدی. فکر کن و لطفا فردا شب جوابت رو بهم بگو.

نگار باشه‌ای گفت. داشت از فضولی در مورد زندگی امیر می‌مرد.

ـ آقا امیر؟

امیر خندید.

ـ اون آقاش واسه چیه دیگه؟

نگار می‌دانست او در اروپا بزرگ شده و متوجه نیست این‌طور ارتباطات برای دخترهای شرقی سخت است

ـ من اینطور راحت‌ترم. یک سوال بپرسم ازتون؟

ـ بپرس. لطفا با من راحت باش نیازی نیست جمع ببندی.