نویسنده رمان آتروپات چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم آسام یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان آتروپات در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات تخیلی,ترسناک نوشته شده است.

آیا دانلود رمان آتروپات رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان آتروپات به قلم آسام

داستان در ارتباط با پسری است که به تنهایی با پدرش زندگی میکنه خانواده ی پدریش پدرش رو به دلیل ازدواج با مادرش از خودشون روندن اما حق با اون ها بوده مادر آی هان به محض به دنیا اومدنش . اون و پدرش رو ترک کرده . پدر آی هان یک نظامیه و به علت داشتن چشمای فوق العاده جذاب آی هان عاشقشه و بعد از مادرش دیگه به هیچ زنی اعتماد نکرده و پیش خانوادش برنگشته تا سرزنش نشه در اصل اهل شماله از طرف پدری اما طرف مادری ترک اما موضوع اینجاست که اون قدرت هایی داره که پدرش برای حفظ جونش اون هارو از همه مخفی کرده این داستان روایتگر سختی ها و عجایبیه که برای آی هان به وجود میاد تا اون هارو بشناسه و کنترل کنه اون به طوری ذاتی می تونه اجنه رو ببینه و نمی دونه که این قدرت از مادرش به ارث رسیده و این موضوع وقتی شدید تر میشه که آی هان با خانواده ی پدریش روبه رو میشه و به شمال میره اونجا پدر بزرگش تنها کسیه که برعکس همه می فهمه اون دیوونه نیست و کمکش میکنه و دلیل مخالفتش رو برای ازدواج پدر و مادرش میگه ….

ژانر : تخیلی، ترسناک

تخمین مدت زمان مطالعه : ۳ ساعت و ۳۸ دقیقه

مطالعه آنلاین آتروپات

نویسنده : آسام

ژانر : #تخیلی #ترسناک

خلاصه :

داستان در ارتباط با پسری است که به تنهایی با پدرش زندگی میکنه خانواده ی پدریش پدرش رو به دلیل ازدواج با مادرش از خودشون روندن اما حق با اون ها بوده مادر آی هان به محض به دنیا اومدنش . اون و پدرش رو ترک کرده . پدر آی هان یک نظامیه و به علت داشتن چشمای فوق العاده جذاب آی هان عاشقشه و بعد از مادرش دیگه به هیچ زنی اعتماد نکرده و پیش خانوادش برنگشته تا سرزنش نشه در اصل اهل شماله از طرف پدری اما طرف مادری ترک اما موضوع اینجاست که اون قدرت هایی داره که پدرش برای حفظ جونش اون هارو از همه مخفی کرده این داستان روایتگر سختی ها و عجایبیه که برای آی هان به وجود میاد تا اون هارو بشناسه و کنترل کنه اون به طوری ذاتی می تونه اجنه رو ببینه و نمی دونه که این قدرت از مادرش به ارث رسیده و این موضوع وقتی شدید تر میشه که آی هان با خانواده ی پدریش روبه رو میشه و به شمال میره اونجا پدر بزرگش تنها کسیه که برعکس همه می فهمه اون دیوونه نیست و کمکش میکنه و دلیل مخالفتش رو برای ازدواج پدر و مادرش میگه ….

امیر حافظ - پدر آی هان :

دوباره بعد از نماز صبح دراز میکشم روی تختم . هیچ چیز این خونه بعد از رفتنش عوض نشده . امروز دیر کرده یادمه اولین بار که از طرف مدرسه اش بهم زنگ زدن و گفتن ( آقای حافظ پسرتون به شدت ترسیده توی مدرسه بدجور سرو صدا به پا کرده معلوم نیست چه اش شده خودتون رو برسونید ) این اولین بار بود که من کنارش نبودم واسه همین حتی تا مرز تشنج هم پیش رفت وقتی رسیدم مدرسه با دیدن من بیهوش شد نزدیکای نماز صبح به هوش اومد توی اتاق خودش منم توی اتاقم بودم با چشمای ترسیده اومد توی اتاقم با دیدنم پرید تو بغلم و همون جا خوابید از اون روز این کار همیشگیه اون شد و از همه بدتر اولین بار که دیوونه خطابش کردن !

بالاخره اومد پتوی رومو بلند میکنم و به چشمای خوشگل خواب آلودش اشاره میکنم تا کنارم دراز بکشه اونم میاد طرفم در حالی که انگار داره تو خواب راه میره زیر پتو میخزه و صورتش سمت سینه ام قرار میگره .

آی هان حافظ :

زیر پتو پدرم خزیدم مثل همه ی این 13 سال رو . پدرم پتو رو روم میکشه مثل همیشه یه بوسه رو گردنم میزنه و میگه ( عشق بابا ) . اون تنها کسیه که باور داره من دیوونه نیستم اما همه میگن من دیوونه ام چون سایه هایی میبینم و صداهایی میشنوم که هیچ کس نمیبینه و نمیشنوه اما پدرم میگه من یک انسان تخیلگرم با ذهنی خیلی فعال فقط همین اوایل بچگی باور داشتم اما حالا خودمم معتقدم دیوونم . سر این قضیه نشد برم دانشگاه هیچ وقت به درس علاقه ایی نداشتم به زور فوق دیپلم مکانیک گرفتم آخه آهن از بچگی آرومم میکرد اما بعدا دیگه ادامه ندادم پدرم هیچ وقت از این بابت بهم فشار نیاورد حالا هم بیکارم فقط یه ماشین دارم برای خودم اونم توی پارکینگه و روش کار میکنم . یه سالی هست بیکارم یه جوونه 20 ساله معاف از خدمت بخاطره پدر نظامیش و از همه مهم تر پدرم 39 سالشه آخه وقتی من به دنیا اومدم فقط 19 سالش بود و مادرم 18 سالش . مادرم ... !!

امیر حافظ - پدر آی هان :

دوباره می بوسمش همیشه غم سنگینی توی اون چشمای هفت رنگش هست چشمایی که در حقیقت طوسی اما فقط توی نور خورشید و آتیش به رنگ حقیقیه خودش دیده میشه پوست سفید و دماغ قلمی و لبای خوش فرم صورتی . قد متوسط و هیکل رو فرم و ظریف با موهایی که کمی از جلو بلندن و موجدار به رنگ خرمایی که توی نور آتیش و خورشید قرمز میشن رنگی که میدونم از بابت چیه ... !!

آی هان :

پدرم خیلی درشته پر از عضله پوست برنزی و چشم و ابرو مشکی با دهن و لبایی که شبیه به منه البته من شبیه اونم و موهای کوتاه مشکی با کمی سفیدیه شقیقه اون قهرمان کاراته است سر همین مربیه تکاورهای پلیسه اون یه سرگرد و من عاشقش . صدام میکنه ( پاشو تنبل خان باید برم سر تمرین این نیروهای جدید ) با صدای خش داری میگم ( هوا سرد شده بلند نشو بابا جات سرد میشه ! ) . ( ای بابا پاشو بچه باز لوس شد ) از جاش بلند شد و رفت . خونمون یه تک واحدیه توی یه باغ قدیمی اونم چه خونه ی قدیمی کمی پایین شهرهای تهرون گاهی وقتی توپ بچه ها میفته تو حیاط از دیوار می پرن تو تا برش دارن اون روز مچه یکیشون رو گرفتم میگه ما فکر کردیم این خونه خالیه !! دو تا اتاق رو پشت بوم داره بقیه ی امکانات پایینه .

( آی هان چرا نمیای صبحونه ؟ ) بدو رفتم پایین بعد شستن دست و روم .

امیر حافظ - پدر آی هان :

بدو اومد پایین مثل همیشه اولین سوالش با ترس ( داری میری ؟ ) منم مثل همیشه بدون اینکه نگاهش کنم میگم ( آره . ناهار بیا اداره باهم بخوریم ) و بعد رفتم با دلواپسی ها و ترس های همیشگی که قرار نیست انگار تموم بشه طفلک بیچاره ی من .

آی هان :

دوباره مثل همیشه رفت و من موندم انگار قرار نیست که تموم بشه با یه شلوار سیاه خلبانی و یه تیشرت آستین بلندی طوسی رفتم سمت گاراژ وسط باغ صدایی اومد اما نه صدایی مثل همیشه مثلا رد شدن یه سایه یا شکستن یه گلدون بدون اثری از گلدون شکسته . اینبار صدای نفس کشیدن یک چیزی مثل گرگ کناره گوشم بود هوا سرد بود اما لرز بدنم از سرما نبود از ترس بود عرق سرد تمامه وجودم رو گرفته بود صدای نفس های خودم ترستاک شده بود حالا رطوبت نفسش رو روی گردنم حس میکردم مایعی گرم رو صورتم سرازیر شد و بعد همه چیز سیاه ... !!!

چشمامو باز میکنم وسط خونم درست وسط پذیرایی سرم انگار هوا داره دنیایه ی دور و برم انگار حاله داره بدنم رو تکون میدم تا خودم رو از روی زمین جمع کنم تمامه عضلاتم درد میکنه چشمم به پیرهنم میفته که از خون قرمز شده زیاد نیست اما کم هم نیست دست به صورتم میکشم صورتم هم خونیه جلوی در یه آینه هست میخوام برم ببینم چی شده به سختی خودم رو از روی زمین بلند میکنم شقیقه هام درد میکنن حالا جلوی آیینه هستم اما تصویری از من اونجا نیست نکنه مردم خبر ندارم از پنجره حیاط رو نگاه میکنم اما جسدی اونجا نیست دوباره میرم سمت آیینه درست جلوش دستمو تکون میدم اما اینبار تصویری توی آینه هست ولی مال من نیست یه شنل پوش سیاه که صورتش و دستاش زیر اون شنل پنهان شدن دوباره عرق سرد تمامه وجودم رو میگره انگار قلبم دیگه طاقت نداره میخوام داد بزنم اما اون زودتر شروع میکنه به جیغ زدن و آینه میشکنه دستام روی گوشمه زانو زدم روی زمین چندتا خرده شیشه صورتم رو بریده اما از همه بدتر دستمه که موقع ترکیدن شیشه جلوی صورتم گرفتم و حالا بریده جیغ زدنش تموم شده نفس نفس میزنم باید از خونه برم این دیگه توهم نیست همه چیز حقیقیه . چشمم به یه تیکه آینه روی زمین میفته حالا خودم رو توش میبینم برش میدارم باهاش به صورتم نگاه میکنم سفید پوستم اما حالا درست رنگ جنازم خون از دماغم بود آینه رو رها میکنم با تلفن همراهم یه آژانس میگرم مثل همیشه میگم عمو حمید بیاد از وقتی یادمه اون من رو میبره پیش پدرم مردی که حالا دیگه همه ی موهاش سفید شده و صاحب اون آژانسه با صدای بوق با همون حال و قیافه خودم رو از روی زمین جمع میکنم و میرم بیرون عمو حمید از ماشین پیدا شده با باز شدن در برمیگرده سمتم اما با دیدن حال و روزم چشماش چهارتا میشه نمیزارم حرفی یا سوالی بپرسه فقط میگم ( منو زودتر ببر عمو حمید ) زود سوار شدیم توی راه همش با نگرانی از آینه بهم نگاه میکنه آخر سر میگه ( کسی تو خونه بهت حمله کرده عموجون ؟ ) توی خونه؟ آخ سرم چیزی نمیگم انگار دیگه قدرت بیان ندارم و فقط به خاطر رسیدن به یه جای امن هنوز سرپام نمیخوام به چند دقیقه ی قبل فکر کنم چون نمیخوام از ترس سکته کنم اما باید تا حالاشم سکته کنم پس چرا ... ؟!!!!

دم در کلانتریه مرکزی تهران بزرگ میرم پایین عمو حمید میخواد کمکم کنه اما نمیخوامش پشت سرم آروم میاد تا مراقبم باشه همه منو میشناسن اجازه ی ورود لازم نیست اما همه مات و مبهوت بهم زول زدن از پله ها میرم بالا نمی دونم چطوری تا حالا بیهوش نشدم پدرم مقابلم کناره فرماندهش عمو بهمن ایستاده با چند تا پرونده عمو بهمن به سمته منه با دیدنم داد میزنه (امیر!!! ) پدرم وقتی برگشت و منو دید پرونده هارو انداخت زمین و دوید به سمتم حالا اوضاع امنه و خودم رو رها کردم در حال سقوط بابام رو هوا منو گرفت خوش حال بودم از اینکه نزاشت یه زخمه دیگه بردارم و بعد ... با صدای چرخیدن قاشق توی لیوان اب قند چشمامو باز میکنم .

امیر حافظ - پدر آی هان :

چشماشو باز میکنه خونه روی صورتش رو پاک کردم آقا حمید میگه چیزی به اون هم نگفته سرش روی سینه امه با دیدنم بیشتر خودشو بهم می چسبونه از خودم جداش میکنم ( چی شده آی هان قربونت برم حالت خوبه حرف بزن ؟!! ) اما فقط با بهت و ترس بهم خیره شده سرهنگ بهمن آریا میگه ( پاشو ببرش خونه طفلک از ترس زبونش بند اومده منم باهات میام ) میخوام همین کار رو بکنم اما با شنیدن اسم خونه وحشت دوباره به چشماش برمیگرده تمامه بدنش شروع به لرزیدن میکنن و تند تنتد نفس می کشه و تنها حرفی که می گه اینه ( اونجا نه ... اون شنل پوش ... آینه شکست ... من صدای نفس هاشو شنیدم ... خونه نمیام ) شروع کرد به داد کشیدن از روی صندلی بلند شده بود و فقط عقب غقب میرفت و داد میکشید من اونجا نمیام همین طور خشکم زده بود و داشتم به زجر کشیدنش نگاه میکردم که سرهنگ رفت جلو و دستش رو گذاشت روی شونه هاش و گفت ( آروم عموجون میریم خونه ی ما پیش نادیا باشه باشه فقط داد نکش قربونت برم آروم ) بعد آی هان در مقابل چشمای حیرت زده ی من رفت تو بغل سرهنگ و های های گریه کرد

بلند شدم رفتم کنارش که کناره پنجره ایستاده بود تا سرهنگ بیاد و بریم خونه ی اون ها از قدیم همبازیه نادیا بود که چند سالی ازش بزرگتر بود اما نابینا بهش نگاه میکنم برمیگرده طرفم بغض چشماشو اشک آلود کرده بغلش میکنم سرش روی سینه ام جا میگیره آی هان من ماه من شروع میکنم به بوسیدنش به خودم بیشتر فشارش میدم اون نباید این طوری میشد چرا تموم نمیشه اون نمیخواد که اینطوری بشهآروم پشتش رو نوازش میکنم و میگم ( بابا پیشته نترس عزیزم اینا همش تموم میشه خیلی زود !! ) اما میدونستم تا من نخوام تموم نمیشه چون چه من بخوام چه نخوام اون یه آپارتات بود !!!

آی هان :

توی ماشین بودیم توی راه خونه ی سرهنگ سرم رو به شیشه تکیه داده بودم دستم حالا با 4 تا بخیه باند داشت با سه تا بریدگیه کوچیک روی صورتم پیرهن خونی و رنگ صورتم که حالا کمی بهتر بود قرار بود بابا خودش بره خونه واسم لباس بیاره دلم فقط خواب می خواست وقتی رسیدیم خونه ی سرهنگ نادیا با مادرش رفته بود بیرون مادر ... رفتم اتاق کار عمو بهمن همون جا خوابم برد چه خواب خوبی مثل مرگ .

از خواب بیدار شدم نمی دونم چند ساعت خوابیدم اما هوا تاریک شده بود به سختی از روی کاناپه بلند شدم دیدم روی صندلی تک نفره برام لباس گذاشتن حتما بابا لباس هارو برام گذاشته رفتم حموم یه دوش آب گرم گرفتم دوباره گرم شدم اومدم بیرون یه پیرهن سفید آستین بلند با یه کت طوسی حالت بافتنی و یه شلوار کتون سیاه پوشیدم اولش تعجب کردم آخه چرا لباس بیرون برام آورده بود از اتاق رفتم بیرون روبه روی اتاق یه مبل راحتی بود که پشت به در قرار داشت عمو بهمن روش نشسته بود اینجا یه آپارتمان بود با سه تا اتاق خواب و طبقه ی 5 تونستم از پنجره ی روبه روی اتاق بیرون رو ببینم هوا ابری بود که با صدای عمو بهمن متوجه خودم شدم ( این لباس هارو از کجا آوردی ؟ ) به خودم نگاه کردم با حالت بی تفاوتی گفتم ( بابا برام آورده ) با جمله عمو بهمن احساس کردم توی خلع محض شناور شدم . احساس کردم جهان برای لحظاتی متوقف شد ( بابات هنوز نرسیده تو فقط نیم ساعته خوابی !!! ) نمی دونم چرا این جمله مدام توی سرم داشت پخش می شد و هر بار بلند تر مطمئن بودم اینا لباس های خودم بودن اما ... بی اختیار رفتم سمت در که عمو بهمن از پشت دستمو کشید گفت ( کجا ؟ ) تنها به چشماش زل زدم انگار بدنم به فرمان من عمل نمی کرد داشت کارهایی رو انجام می داد که انگار به طور ذاتی بلد بود نمی دونم چی باید توصیفش کنم اما هر چی بود خیلی ترسناک و در عین حال قدرتمند بود عمو بهمن مثل یه مسخ شده از نگاه های من عقب و عقب تر رفت و من درو باز کردم و با پدرم مواجه شدم در حالی که ساک کوچکی دستش بود .

امیر حافظ - پدر ای هان :

در ناگهان باز شد آی هان پشت در بود و عقب تر از اون سرهنگ اما ... اما چشماش عجیب شده بودن مثل قبل نبودن شراره های آتیش بین زمینه های طوسی غوغا به پا کرده بودن خواست از کنارم رد بشه که با عجله گفتم ( کجا ؟ ) تازه وقتی برگشت متوجه لباس های تنش شدم اینا که من گذاشتم توی ساک تا بیارم بپوشه حالا ... آب دهنمو به سختی قورت دادم اوضاع داشت هر لحظه جدی تر میشد اما دوباره نگاهش اینبار برام آشنا بود مثل چشمای مادرش وقتی میخواست ... به خودم اومدم اینبار دیگه قرار نبود پسرم هم از دستم بره جلو رفتم و بدون مقدمه اون رو تو آغوش کشیدم محکم بغلش کردم و آهسته دم گوشش زمزمه کردم ( بسم الله الرحمن الرحیم ) و بعد مثل یه مجسمه توی بغلم فرو ریخت .

آی هان :

وقتی چشم باز کردم همه جا سفید بود سرم به شدت درد میکرد کناره تختم پدرم نشسته بود دستاشو بهم گره کرده بود و پیشونیش رو به دستاش تکیه داده بود دستمو گذاشتم روی سرم پدرم متوجه بیدار شدنم شد اما سرشو بلند نکرد

-یه پیغام رو پیغام گیر تلفن خونه بود از طرف ... پدرم ... مادرم حالش خوب نیست باید بریم شمال

+تو می دونستی ... وقتی همه حتی خودم باور داشتم دیوونم امروز سر قضیه ی لباس ها فهمیدم نیستم تو میدونستی چون تا به امروز شک نکردی ... بگو چرا ؟؟!!

-باید زود حرکت کنیم نمی خوام دیر برسم ... در ضمن ... این قضیه ی لباس ها ماله 2 روزه پیشه !!!

نمی دونم چرا اما بی اختیار شروع کردم به خندیدن بلند بلند که باعث شد پدرم سرشو بلند بکنه نگاهم کرد با چشمای خندون بهش خیره شدم چشماش از فرط خستگی قرمز بودن خنده هام روی لبام خشک شدن به جاش داشت خشم تمامه وجودم رو میگرفت نمی دونم چی باعث میشد از پدری که انقدر عاشقش بودم به یک باره اونقدر متنفر بشم که از خشم تمامه وجودم بلرزه بعد دوباره نگاهم به پنجره افتاد هنوز هوا ابری بود بعد در حالی که هنوز عصبی بودم نگاهم به روی پرده های پنجره کشیده شد و در مقابل حیرت و وحشتم شروع کردن به سوختن و وقتی که ترس از تماشای این صحنه بهم غالب شد شعله ها خاموش شدن و من مثل موش آب کشیده خزیدم بغل پدرم و پدرم تنها یه جمله دم گوشم می گفت ( باید سعی کنی یاد بگیری خودت رو کنترل کنی ) اینا همش یه کابوس بود سرم رو از بغلش بیرون کشیدم جلوی صورتم دوباره خیس بود دستمو در مقابل چشمای پر غم پدرم کشیدم روی صورتم ... آره خون بود .

اون روز تموم شد بدون فکر به گذشته و حتی ترس از حرف زدن در این مورد حالا توی اتاقم روی زمین نشسته بودم و داشتم لباس هام رو جمع میکردم تا بریم شمال ... و بعد توی ماشین توی مسیر شمال بودیم .

دنیای من شروع شد حالا که مقابل در آهنی بزرگی که پدرم می گفت خونه ی پدرشه توی ماشین نشسته بودم . یه در قدیمی وسط جنگل وحشی . نمی دونم ترس بود یا چی اما اینجا نفس کشیدن سخت شده بود درای آهنی باز شدن و ماشین آروم وارد یه باغ پر از مه شد تنها به جلو خیره شده بودم که پدرم گفت ( هر کی هر چی گفت دلگیر نشو فقط صبور و متحمل باش در ضمن ... راجع به ... لازم نیست بدونن ) به زبون نمی آورد عادت داشت حرفایی که سخت بودن و می دونست بقیه می فهمن هیچ وقت به زبون نیاره . از ماشین پیاده شدیم یه مرد تقریبا 28 ساله شبیه پدرم نزدیک شد با یه زنه حامله کنار دستش مرد بلافاصله پدرم رو بغل کرد و شروع کرد به گریه کردن زن جوون هم آروم آروم داشت اشک می ریخت اونارو رها کردم به ساختمون مقابلم خیره شدم که توی مه گم شده بود که یه یدفعه متوجه شدم از دو پنجره ی طبقات متفاوت دو نفر عین هم به من زل زدن با وحشت عقب عقب رفتم که همون مرد محکم یه دفعه بدون اینکه متوجه حالم باشه بغلم کرد و گفت ( آی هان تویی ؟ خوش اومدی عموجون ببخش که اولین دیدارت انقدر بد شروع شد ) پس این مرد عمومم بود دوباره برگشتم طرفه پنجره اما هیچ کس پشت پنجره ها نبود .

خونه ی خان همون پدر بزرگم که بهش می گفتن خان یه عمارت 3 طبقه بود و عریض با کلی پنجره از هر طرف بافتش قدیمی بود و ترسناک مخصوصا توی اون مه که انگار با وجود پاییز تمومی نداشت . وارده خونه که شدیم یه زنه تقریبا 40 یا 50 ساله که چشماش حسابی قرمز بود بخاطره گریه با دیدن پدرم با حالت جیغی گفت ( چیه واسه خوردن حلواش اومدی ؟ تو باعث این اوضاعی حالا اومدی تیشه ی آخر رو بزنی ؟ هان ؟ جواب بده ؟ ) از پدرم رو گرفت عمومم رفت جلو تا آرومش کنه که اون زن متوجه من شد با دیدنم اومد جلو بدنش میلرزید گمون نکنم از ترس باشه تا بخوام بفهمم چه خبره زد توی گوشم و داد کشید ( این عوضی از ریشه ی اون عجوزه است واسه چی آوردیش خونه ی پدرم ؟ برو همون جایی که بودی !! ) پس ایشونم عمه خانوم هستن . پدرم با عصبانیت رفت جلو تا بلایی سر عمه بیاره بخاطره سیلی که به من زد اما ناگهان همه با صدایی مردی خشک ساکت شدن ( دیگه بسه اسماء !! ) بهش خیره شدم باد خنکی که از دره باز ورودی به داخل می اومد جای سیلی روی صورتم رو می سوزوند زیر لب زمزمه کردم ( خان !!!! )

از پله ها با وقار خاصی پایین اومد جلوم ایستاد بهم نگاه کرد یه نگاه خاص فقط به چشم هام خیره شده بود دیگه برام عادی شده بود اگه آدما برای ملاقت اول تنها به چشم هام توجه میکردن اما اون محو نشده بود انگار دنبال یه چیز دیگه می گشت بعد آروم زیر لب زمزمه کرد ( آی هان ) و دوباره به جست و جو توی نگاهم ادامه داد ...

امیر حافظ - پدر آی هان :

عرق سردی از استرس تمامه وجودم رو گرفته بود معنی نگاه های پدر برای هر کسی عادی بود برای من نبود تصاویر خاطرات گذشته مثل یک تصویر HD توی ذهنم داشت به سرعت تداعی می شد تصاویری که خیال می کردم فراموش شدن تصاویری از اولین دیدار پدرم با آیناز تصاویری از اولین دیدار خودم با آیناز من مسخ شده بودم اما پدرم انگار می دونست که به چی خیره شده مثل امروز اون تنها کسی بود که مسخ نشد پدر من از همون اول حضورش رو احساس کرد و حالا خوب می دونست دوباره داره به همون موجود نگاه می کنه اما بازم مثل گذشته نوع نگاه من با پدرم متفاوت بود نمی دونم چی شد که لبخند به لب های آی هان نشست این حرکت همه رو حتی پدرم رو هم متعجب کرد اما اون در کمال آرامش سرش رو خم کرد و مثل پدرم بهش نگاه کرد و بعد دوباره صاف ایستاد و گفت ( سلام خان !! ) پدرم ابرو هاش رو بالا داد و چند دقیقه با همون حال به آی هان نگاه کرد و بعد خیلی سریع خودش رو جمع و جور کرد و رو به بردارم اردلان گفت ( ببرشون اتاقی که قبلا آماده شده ) و به سمت بیرون خیلی سریع حرکت کرد . یعنی آی هان قوی تر از آیناز بود که تونست پدرم رو مغلوب کنه باورم نمی شه چرا به جای کم شدن این استرس داره دوباره و هر لحظه بیشتر می شه با آی هان به دنبال اردلان رفتیم طبقه ی دوم توی اتاقی بزرگ با دو تا تخت . اتاق پنجره های بزرگی داشت با یه شومینه این عمارت توی هر اتاق شومینه داشت حتی یه اتاق داشت که دورتا دورش شومینه بود و بدونه پنجره یادمه آیناز عاشق این شومینه ها بود مخصوصا اون اتاق آخ چرا از وقتی وارد این شکنجه گاه شدم قسمم شکست دوباره اسمشو به زبون آوردم ...

آی هان :

پدرم تو خودش بود انگار با خودش درگیر بود اما من حالم خیلی خوب کناره اون برج دیکتاتوری . خان . داشتم برخلافه همه من احساس آرامش می کردم حالم عالی بود انگار همه ی اون سایه ها و مه حتی همه ی اون ترس ها جای خودشون رو به ساحل امن آرامش داده بودن دستامو دو طرفم باز کردم سرمو بالا گرفتم و چشمامو بستم شروع کردم به چرخیدن دور اتاق در حالی که می خندیدم پدرم با تعجب برگش به سمتم ( آی هان قاطی کردی ؟ ) به حرفش خندیدم از اتاق زدم بیرون بدون توجه به نگرانیش نگران چی بود همه ی مشکلات حل شده بودن ...

امیر حافظ - پدر آی هان :

باورم نمی شه اینجا چه خبره تمامه این 20 سال اون نخندیده بود انقدر از ته دل . از سر آزادی . آره آزادی ... از اون 2 روزی که توی بیهوشی بود و من مردم زنده شدم تا پیغام خان رو پیغام گیر تا شادی و آرامش امروزش خدایا نکنه من وسط برزخ وایسادم خودم خبر ندارم توی اون 2 روز مردم و زنده شدم حالا ... آخ سرم درد می کنه کجایی مادر دیگه طاقت ندارم مادر ... رفتم سمت اتاقش اتاقی که بعد از اومدن آیناز شد ماله مادر همون اتاق شومینه ها مادر شیفته ی آیناز بود ... دوباره اسم نحضش ... نه این طوری نگو من هنوزم عاشقشم ... این صدا فریاد قلبم به سر عقلم بود ...

مادرم اونقدر بیمار بود که حتی برای لحظه ایی نشد چشماشو باز کنه و بهم نگاه کنه مثل یه مرده سفید شده بود از همه بدتر بیشتر از سنش پیر به نظر می رسید خیلی خسته بودم انگار هوای این اتاق خیلی سنگین بود بلند شدم رفتم اتاقم تا کمی بخوابم سرم به بالش نرسیده خوابم برد .

آی هان :

همه جای این خونه حالا برام جالب بود نه ترسناک به یه راهروی جدید رسیدم اینجا فرق داشت تنها یه اتاق اونم ته راهرو بود فضاطوری بود که دوباره یه احساس سنگینی بهم دست داد نمی خواستم واردش بشم اما انگار یه چیزی دعوتم می کرد به داخل ... !!!

تا به خودم اومدم توی اتاق بودم و مشغول بستن در یه لحظه ... خدای من هیچی از ورود به اینجا توی خاطر چند لحظه پیشم نبود توی این افکار ناگهان صدایی از بین تاریکی منو به طرف تاریکی عمیق توی اتاق برگردوند ( آیناز بالاخره اومدی ؟ می دونم خودتی من خیلی وقته منتظرم تا چشمامو دوباره برای این بو باز کنم بیا اینجا عزیزم !!! ) صدا خسته و خش دار بود اون اسم مادرم رو صدا می کرد می خواستم بدونم کیه راجع به مادرم چی می دونه آخه همیشه ترسیدم از پدرم راجع به اون بپرسم چون مطمئن بودم از دستش می دم رفتم جلو همه جا تاریکی محض بود انگار اصلا هیچ پنجره ایی نبود نمی دونم کدوم باور بود که باعث می شد مطمئن باشم این صدای یه انسانه نه ... شاید بخاطره اسم مادرم بود جلوتر رفتم احساس کردم حالا کناره یه تخت خوابم نشستم روی زمین بهش تکیه دادم دستی ناگهان آباژور کناره تخت روشن کرد پس صدا صدای این زن پژمرده و بیمار بود حالا کمی می تونستم اطرافم رو ببینم به جز یک دیوار بقیه ی دیوارها همه شومینه های متصل بهم داشتن از این کار نمی دونم چرا خوشم اومد صدا دوباره ازاون زن پیر بلند شد ( تو پسرش هستی پس راسته که دیگه نمی یاد ؟ ) جوابی بهش ندادم هنوز به شومینه های جالب اتاق خیره بودم دوباره ادامه داد ( از اینجا خوشت می یاد ؟ ) با سر گفتم آره اما هنوز بهشون خیره بودم که صدای زن درست از کناره گوشم اومد ( تو هم یه آتروپاتی می تونی روشنشون کنی بزار یه باره دیگه قبل از مرگم این معجزه رو ببینم زود باش نگهبان آتش ) و بعد ناگهان آتیش از یه نقطه شروع شد و تا آخر همه ی شومینه ها روشن شدن این کار باعث شد خیلی هیجانی بشم انگار با هیجان من شعله ها بالا تر می رفتن اما من داشتم از درون سرد و بی حال می شدم زن که حالا قیافش معلوم بود لبخند بی جونی زده و گفت ( ممنونم آتروپات !! ) و بعد دوباره دراز کشید انقدر بی جون شدم که خون دوباره از دماغم اومد و همه ی شعله ها ناگهان خاموش شدن نفس نفس می زدم دوباره اتاق توی تاریکی فرو رفته بود هیچ صدایی از زن نمی اومد ناگهان انگار یکی آباژور رو از پیریز کشید حالا تاریکی محض بود بعد چند لحظه صدای کوبیده شدن آباژور با دیوار سکوت رو شکست خواستم برم سمت در که یه چیزی مثل دست مچ پام رو کشید و شروع کرد به کشیدن با سرعت من روی زمین اتاق بزرگی بود فریاد می کشیدم اما انگار کسی نمی شنید بعدش با همون سرعت کوبیده شدم به تخت کتفم به شدت درد گرفت از حرکت متوقف شده بودم از درد به خودم می پیچیدم اما حالا وقتش نبود باید فرار می کردم با ترس از جام بلند شدم اما نمی تونستم سمت در رو پیدا کنم تا خواستم حرکت کنم دستی روی گلوم نشست و در حالی که داشت خفم می کرد از روی زمین بلندم کرد به خر خر افتاده بودم احساس کردم الآنه که تموم بشه زندگیم رو می گم اما ناگهان ...

صدای خان بود که با ورودش بسم الله می گفت دست دور گلوم بین سایه ها و تاریکی ها کنار رفت و گم شد افتادم زمین دستم روی گلوم بود و به شدت سرفه می کردم با صدای سرفه های من خان چراغ اتاق رو روشن کرد باورم نمی شد که این جا چراغ هم داشته باشه اومد کنارم نشست نمی دونم چی دید که با نگرانی بهم زل زده بود ( چی شده ؟ چه بلایی به سرت اومده ؟ آی هان !! ) بلند شد رفت از روی پاتختی برام آب ریخت آورد با ولع خوردمش طوری که پیرهنم خیس شد هنوز وحشت زده بودم انگار زبونم بند اومده بود که پدرم داخل شد

امیر حافظ - پدر آی هان :

توی خواب صدای فریاد شنیدم اما اهمیت ندادم وقتی بلند شدم دیدم نیست شروع کردم به گشتن تمامه اتاق های عمارت باورم نمی شد چرا اینجا بود رنگش مثل گچ سفید شده بود خس خس می کرد و دور گلوش قرمز شده بود با کمی کبودی رفتم کنارش زانو زدم محکم بغلش کردم شروع کردم به بوسیدنش ( قربونت بره بابا . نفس بابا . عشق بابا . چی شده ؟ ) توجهی به پدرم که حالا با اومدن من رفته بود کناره تخت مادرم نداشتم و مدام قربون صدقش می رفتم نمی دونم چرا اما وحشت تمامه وجودم رو گرفته بود زیاد طول نکشید تا اینکه همه به اتاق رختن اردلان اسما زنش گلناز . اسماء شروع کرد به جیغ کشیدن تازه متوجه شدم مادرم تموم کرده اما من نتونستم ببینمش یا شاید بهتره بگم مادرم نتونست من رو ببینه آهی از ته دل کشیدم و در حالی که آی هان رو از روی زمین بلند می کردم بی صدا بین گریه ها و شیون های خواهرم اتاق رو ترک کردیم نمی دونم چه بلایی به سرش اومده بود که به محض رسیدن به اتاق بلافاصله خوابش برد تازه خون دماغ هم شده بود نمی دونم این دیگه چی بود آروم با دستمال خیس صورتش رو پاک کردم و کمی دستماله خیس شده با یخ گذاشتم روی گردنش خدایا ... اون خیلی معصوم خوابیده بود و من عاشق این بودم که وقتی خوابه تماشاش کنم درست مثل فرشته ها می شد پسرک من تنها چیزی که دارم منو ببخش ...