رمان همین که کنارت نفس می کشم به قلم رها امیری

خلاصه ی از داستان رمان:

فرمان را چرخاندم و بوق زدم چند لحظه بعد مرد کت شلواری در را باز میکرد میدانستم مرا می شناسد سرش را به علامت احترام تکان داد ماشین را از روی سنگ فرش ها به سمت پارکینگ سرباز هدایت کردم. بی ام دابلیو مشکی رنگ اولین چیزی بود که توجه ام را جلب کرد اصلا احساس خوبی با این ادم نداشتم.

فرمان را چرخاندم و بوق زدم چند لحظه بعد مرد کت شلواری در را باز میکرد میدانستم مرا می شناسد سرش را به علامت احترام تکان داد ماشین را از روی سنگ فرش ها به سمت پارکینگ سرباز هدایت کردم. بی ام دابلیو مشکی رنگ اولین چیزی بود که توجه ام را جلب کرد اصلا احساس خوبی با این ادم نداشتم. لیموزین ایرج هم بود وبی ام و ای که احتمالا متعلق به رامین بود.تنها چیزی که باعث دلخوشی ام شد مزدا تری علیرضا بود. نگاهم را از لامبورگینی گرفتم پس همه جمع بودند! دلم نمی خواست کوچکترین برخوردی با این جماعت داشته باشم به طرف ضلع جنوبی عمارت حرکت کردم ودکمه های پالتویم را یکی یکی کندم نگاهی به تراز انداختم کمی سخت بود ولی می ارزید ...

-اوففففف!

پالتویم را مچاله کرده و داخل تراز پرتش کردم پایم را روی لبه برامده کچ کاری شده ی عمارت بند کردم دستم رابه زور به میله تراز گرفتم پاها ودستهایم را جابجا کردم چیزه دیگری نمانده بود

-هیفا؟!

پلک هایم را روی هم گذاشته ودوباره باز کردم بین زمین وهوا معلق بودم"اوفففف اقا زاده ها دیدند"بی توجه به حرف کیان پاهایم را جابجا کردم وبا یک حرکت خودم را بالا کشیدم و روی تراز جا گرفتم. حالا می توانستم ببینمش بادیدن هاکان که دست به سینه وبا تحقیر نگاهم میکرد مثل خودش دستهایم ا داخل سینه ام جمع کردم

–حرکات جالبی بود!یادمه اخرین بارتو سفری که به "کیپ‌تاون "افریقا داشتم این طور لذت بردم!

نگاهش سرتا سر تحقیر بود ومثل همیشه نگاه کیان شماتت بار. بی توجه بدون کلمه ای به طرف اتاقم رفتم...از طبقه دوم به حیاط نگاه کردم دیدن تکه های سیاه ابر حالم را بهتر میکرد.

روی تخت دراز کشیدم در را قفل کرده بودم تا ماه بانو از حضورم باخبر نشود می دانستم به محض دیدنم از غذا خوردنم؟لاغر شدنم؟...وهزارتای دیگر می پرسید.خسته بودم به خاطر اینکه دو روز اینجا باشم دوروز قبل را به اندازه یک هفته کار کرده بودم. چشم هایم را بستم ...

با صدای ضربه های ریزی به پنجره قدی اتاقم چشم هایم را باز کردم دلم می خواست بشمارم 1...2...3...4...5...نمی شد زیاد بود از تخت پایین امدم وبه طرف پنجره رفتم صورتم را به پنجره چسباندم صدای تیک تیک دلنشینش زیادتر شد با همان پلک های بسته دستم را بی اراده به سمت دستگیره رفت بازش کردم وپا برهنه قدم به تراز گذاشتم عالی بود...نه فوق العاده بود! نفس کشیدم نفسم از بر خورد قطرات سرد باران پس می افتاد ...هیچکس درک نمیکرد که برخورد یک قطره اب به زمین وایجاد یک موج کوچک چقدر هیجان انگیز است.

صدای ضربه به در مرا از حال خوشم بیرون اورد

-هیفا دخترم بیا شام؟

"دخترم" من دختره کی بودم؟هیچکس!

-باشه.

تاپ شلوار مشکی ساده ای تن کردم موهایم را دم اسبی بستم وپایین رفتم. صدای خنده ی علیرضا برای لحظه ای بلند شد.صدای بم ایرج وصدای دلفریب فرانک از بالا می امد قبل از اینکه به من برسند پایین رفتم نگاهی به سالن انداختم"همه ی اقا زاده ها جمع بودند"سلام بلندی کردم. شازده داماد هم بود. لیلی خانوم حتی نگاهم هم نکرد چند سال بود که نگاهم نمی کرد البته قبل از ان هم انچنان به چشم نمی امدم.علیرضا با لبخند محوی جوابم را داد وچشمک زد.پرستو فقط سلام کرد.کیان فقط نگاهم کرد.کناره علیرضا روی مبل دو نفره نشستم

- داماد چرا اینقدر پکره؟

تکیه اش را به صندلی داد

- فردا یه جلسه مهم تو ترکیه داره فرانک بی اطلاع بلیط رزرو کرده برن فرانسه مزون لباس عروس

- مگه میخوان رخت رو تن رامین کنن؟

-مثل اینکه؟!

- دیر به دیر میای خونه؟

-تو یه دلیل بگو که من زود به زود بیام!

-حالا چرا این ریختی اومدی؟

به لباس خودم ولباس بقیه نگاه کردم لیلی خانوم کت دامن خوش دوختی پوشیده بود. پرستو دامن اسپرت وپیرهن گران قیمتی به تن داشت والبته ارایش همیشگی اش که جزو جدایی نشدنی صورتش بود."وعلی حضرت فرانک"هم دکلته یاسی رنگی به تن داشت.نگاهم به هاکان افتاد باز هم همان نگاه تحقیر امیزانگار داشت به بچه یتیم نگاه میکرد

-من که اقا زاده نیستم؟

- هیف..

صدای دلفریب فرانک مانع از حرفش شدبا خوشحالی ساختگی گفت

-هیفا؟! تو کی اومدی؟

.هاکان-از پنجره اویزون بودن من هم اونجا زیارتشون کردم!

فرانک رو به من-شوخی میکنی؟

-نه عزیزم داشتم جناب دکتر رو سرگرم میکردم!

هاکان-توانایی هیفا خانوم رو در این امر تحسین میکنم!

- البته جناب دکتر اون موقع در حال متر کردنه مایملک بودن!

به وضوح جا خوردصدای کیان بود

-هیفا؟؟

پای راستم را روی پای چپم انداختم دروغ نگفتم رامین برای چه می خواست با فرانک ازدواج کند؟ پول کافی ای که نصیب این اقازاده های زیبا می شد حسابی به جیب رامین و شرکت هایش صفا میداد! فرانک با ناز کنار رامین نشست به بالا تنه اش چشم دوختم دختر بور وظریف خاندان پورعرب بود.دست رامین دور شانه اش حلقه شد من هم بودم حلقه میکردم مگرمی شد از این همه نازو عشوه کذشت!؟

-نگو که چشمات فرانک رو گرفته؟!

-ظریفه!

سکوتش باعث شد نگاهش کنم اخم کرده بود!خنده ام گرفت خودم را بهش چسباندم نگاهم کرد دستم را دور کمرش حلقه کردم خندید و مرا از خودش دور کرد

- برو اونور؟!

- خب جذبت شدم!

دوباره بی صدا خندید نگاهم را به لب هایش دوختم صدای خنده اش بلند شد.نگاهم به چهار جفت چشم مبل روبرویی افتاد یکی با شماتت"کیان"ودیگری با تمسخر"هاکان".به صورت هردویشان لبخند زدم علیرضا دستش را دور شانه ام انداخت وبه خودش فشرد تنها اقا زاده ای که مرا دوست داشت!ولی باز هم اقا زاده بود.پورعرب بود.واین مرا ازار می داد.بی هویت بودم پورعرب بودم ونبودم!با امدن "ایرج پورعرب"همه بلند شدیم.نگاهم نمی کرد درست از موقعی که توی رویش ایستاده بودم وگفته بودم با"فرخ زاده" ازدواج نمی کنم و وقتی از من دلیل خواسته بود چیزی گفته بودم که دیگر حتی نگاهم هم نمی کرد.دلیل اورده بودم دلیلی که جای حتی یک کلمه را هم نگذاشته بود.دلیلی که باعث شده بود نگاهم نکند.مغرور بود.پولدار بود.اسم و رسم داشت برای خودش کسی بود درعوضش دیگر هرگز ازمن نخواهد خواست که به خاطر منافعش با کسی ازدواج کنم.

***

-الو حوریه؟

– جانم؟

- چی شد لباس های ماه پیش اماده بودن؟

-هنوز یه سری ریزه کاری مونده

– به مصلحی بگو من قرار داد دارم یک روز دیر بشه کارگاهت رو رو سرت خراب میکنم؟

-هیفا عزیزم اون دلباخته تر از این حرفاست با ملایمت هم کارت راه می افته.کی میایی؟

- نمیدونم.

از پنجره قدی اتاق به جمع اقا زاده ها نگاه میکنم علیرضا برایم دست تکان می دهد که پیششان بروم به نشانه فهمیدن دستم را بلند میکنم-کار دارم حوریه بعدا میبینمت. پالتوی پلنگی ام را پوشیدم هوا افتابی بود ولی شمال ان هم در این فصل سرمای خودش را داشت.از پله ها سرازیر شدم لیلی خانوم به محض دیدنم رویش را برگرداند!از در حال بیرون رفتم به جمع چند نفریشان نگاه کردم ژست دخترانه واشراف ماابانه فرانک و پرستو که با نازه خاصی حرف می زدند چیزی بود که بیشتر به چشم می امد هم بازی های کودکی ام بودند پس کجا اینها را یاد گرفته بودند که من انجا حضور نداشتم. میدانستم تا دو ساعت دیگر فرانک ورامین پرواز دارند.با انها بزرگ شده بودم ولی زجر کشیده بودم حرف شنیده بودم همیشه طوری نگاهم می کردند که انگار از خانوادیشان نیستم .دلم را بارها به درد اورده بودند نه پدری داشتم که برایم پدری کند ونه مادری که برایم دل بسوزاند تنها سهم من فقط" پورعرب "بود اینکه منت گذاشته بودند وبرایم شناسنامه گرفته بودند.حیاط عمارت فقط چمن بود واستخر بزرگی که وسطش خود نمایی می کرد ایرج با درخت وبوته میانه خوبی نداشت.مسیرم را ان طرف استخر انتخاب کردم میل عجیبی داشتم که خودم را از این جمع مسخره دور نگه دارم کیان نگاهم میکرد سالها بود که نگاهم میکرد

-هیفا؟ صدای علیرضا بود

- میرم قدم بزنم.

پرستو- بیا هیفا بعدا باهم میریم قدم میزنیم؟

استخر را دور زدم بعضی وقتها حس میکردم کیان با نگاهش می خواهد مرا کتک بزند! مثل همیشه کنار علیرضا نشستم.فرانک عملا روی پای رامین نشسته بود خنده ام گرفته بود لبم را به دندان گرفتم چیزی زیر گوش رامین می گفت.

- چرا برنمی گردی؟

- کارم رو ول کنم بیام اینجا؟

- به پرستو وفرانک نگاه کن؟

- یادت رفته من از شما نیستم؟دارم برای ایندم تلاش میکنم قرار نیست ازدواج کنم با چی زندگی کنم؟

-هیف..

-هیفا تو با باما نمیای مزون لباس؟

نگاهم را از علیرضا گرفتم وبه فرانک دوختم رامین داشت با موهایش بازی میکرد می دانستم می خواهد دستم بندازد

-از اینجا بلند شم بیام اونور دنیا که یه دست لباس بخرم؟!.

پرستو- فرانک جان هیفا همینطوری هم توی چشم هست نیازی به لباس نیست!

می دانستم منظورش چیست.علیرضا برای خاتمه دادن گفت

-هیفاهنر کشیدن چشم ها به دنبال خودش رو نداره.

به رامین وهاکان نگاه کردم-خب باید دید اون چشم ها واقعا دنبال چی هستند!

اگه من به چشم بیام طرف یهو به خودش میاد میبینه زده به کاهدون! صورت هاکان تغییر رنگ داد رامین مثل شیر برنج هنوز داشت با موهای فرانک بازی می کرد.

هاکان-نگران نباش چشم ها حواسشون هست که کی رو ببینند خانواده ها بی اصل ونصب نیستند!

"منظورش من بودم لعنتی" به صندلی اش تکیه داد دستهایش را داخل سینه اش جمع کرد وبا لذت به تماشایم نشست.عملا داشت میگفت ح*ر*ا*م*زاده ای.

- خب دیگه ما بریم.صدای فرانک بود...

لباس را از کاور بیرون کشیدم خانه سوت وکور بود یک ساعت پیش ارایشگر لیلی امد واو به اتاقش رفت.به لباسم نگاه کردم از وقتی فهمیده بودم به طراحی علاقه دارم خودم خرج خودم را دراوردم اخرین پول تو جیبی که از ایرج گرفتم در18 سالگی ام بود درسم تمام شده بود وکار میکردم. همه لباس هایم طراحی خودم بود. رنگ مشکی لباس هارمونی جالبی با موها وچشمان رنگی ام داشت رژلب سرخی را همراه مداد چشم برداشتم وموهایم را سشوار کشیدم همین.

ایرج برای تک دخترش سنگ تمام گذاشته بود.این همه مهمان کمی خارج از تصورم بود می توانستم چهره های غیر ایرانی که احتمالا ترک بودند را هم تشخیص بدهم.چقدر حوریه دلش می خواست به این مهمانی بیاید.خودش هم می دانست ایرج راهش نمی دهد یا بیرونش می کند.همه چیز برق می زد حتی سالن.چقدر پول صرف این زرق وبرق شده بود؟ برای اینکه هاکان خودش وثروتش را به رخ بکشد.با این وصلت خوشبحال ایرج هم شد. گوشه ای نشستم هنوز هم بعد از این همه سال چشم ها رهایم نمی کردند مرا می دیدند که دور از خانواده ی "پورعرب ها"نشسته ام. چشم هایم را گرداندم حتی علیرضا هم نبود.نگاهم به هاکان افتاد مردی که بعدها زندگی ام را دستخوش تغییرات زیادی کرد. چند تا دختر دور وبرش بودند هرکدام با نگاهشان عرصه را بر دیگری تنگ تر می کردند پوزخند زدم هاکان حداقل 30سال سن داشت شرط می بستم به تنها چیزی که فکر می کرد همان هم اغوشی کوتاه بود.نگاهم را به میز دوختم.کیان-چرا تنها نشستی؟ نگاهش کردم از وقتی که ان موضوع پیش امده بود به ندرت بامن حرف می زد

-پورمحمدی دبه کرده مثل اینکه مظلوم گیر اورده جنس هام رو به قیمت پایین تر می خواد.

-نگرانش نباش درستش میکنم.

مثل ایرج بود جدی بود ومغرور.بیشتر از این نماند رفت خیلی وقت بود رفته بود از من فاصله می گرفت وفقط هوایم را داشت. ماندن در این مهمانی فقط مرا یاد بدبختی هایم می انداخت کیف کوچک دستی ام را برداشتم.

کیان-این کارت رو همراهت داشته باش پس فردا دکتر زند تو دفترش منتظرته درمورد خریدار کمکت میکنه.

ازاو تشکر کردم و به قصد ترک سالن دور شدم.ازمیان جمعیت که رد می شدم یکی کمرم راگرفت داخل سینه اش پرت شدم بوی عطرش را می شناختم خندیدم

-علیرضا؟!

-هیس قراره برقصیم ...

***

شالم را مرتب کردم ساختمان بلند وفوق العاده شیکی بود.نمی دانستم باید باورکنم که این شاهزاده ترک قصد کمک دارد یا نه؟ شاید می خواست به فامیل جدیدش لطفی بکند بهتر بود خوش بین باشم. منشی جوان وخوش اندامی پشت میز بود خودم را معرفی کردم

-منتظر بمونید اطلاع میدم...

-اقای دکتر خانمی به اسم پورعرب تشریف اوردن ...هیفا پورعرب....بله حتما.

قطع کرد-منتظر بمونید.

ساعت ده بود وراه رو تقریبا پر رفت وامد.نیم ساعت گذشت عصبی شده بودم"واقعا فکر می کرد مسخره او هستم؟" با خودش می گفت بزار بمونه تا حالش جا بیاد.بلند شدم تا بروم منشی تلفن را گذاشت

–برین داخل؟

به کمکش احتیاج داشتم پور محمدی قالتاقتر از این حرفا بود.در زدم و داخل شدم.کنار میزش مرد جوانی با کت شلوار مشکی ایستاده بود قد بلندی داشت چشمان ابیش جلب توجه می کرد اگرپدر هاکان ایرانی نبود او این قیافه ی شرقی رانداشت باید ترک می بود.سلام کردم حتی سرش را هم بلند نکرد همان پسر جواب سلامم راداد.کاغذ هایی را بالاو پایین می کرد وبه پسر جوان توضیحاتی می داد روی دورترین مبل چرمی نشستم.ربع ساعت هم گذشت رامین هم امد باورم نمی شد دوروز از عروسی اش می گذشت اینجا بود فرانک از ماه عسلش به ونیز حرف میزد!....ساعت یازده شد خودم هم این همه خفت را برای خودم باور نداشتم بلند شدم وبه طرف میزش رفتم.دستم را لبه میز گذاشتم خم شدم

-میدونی یک ساعته منو کاشتی اینجا؟

سرش رااز روی برگه ها برداشت ونگاهم کرد چشمان مشکی تیره اش شاکی خیره ام شد.بی هیچ ترسی خیره اش شدم پوزخند زدم

- عقده ای!

دستم را از لبه میز برداشتم وعقب گرد کردم .سوزش عمیقی روی بازویم پیچید

- جرات داری حرفت رو تکرار کن دختره ی احمق؟

بی توجه به درد بازویم به چشمان تیره اش زل زدم وگفتم

- عقده ای هستی!

رگه های قرمز چشمانش واضحتر شد همانطور که بازویم را می فشرد در راباز کرد وپرتم کرد بیرون

- گمشو از شرکت من بیرون؟؟

انقدر محکم پرتم کرده بود که روی سرامیک های جلوی میز منشی پخش شده بودم.چشمان متعجب کارمندان به من بود"پرتم کرده بود بیرون حتی تصورش را هم نکرده بودم!" ...

***

باید مشتری جدیدی پیدا می کردم ژورنال ها را به چندین سالن فرستادم. یک هفته از ماجرای پرت شدنم از شرکت هاکان می گذشت. برای صحبت خودم حوریه و مهسا هریک راهی یک سالن شدیم.به کار هردویشان ایمان داشتم. با مدیر پاساژها هماهنگ کرده بودم. از انجایی که مردها عقلشان به چشمشان است ارایش ملایمی کردم اگر دست خالی برمی گشتیم بدبخت می شدیم 4روز پیش حسابی از خجالت پور محمدی در امده بودم .شال کیف وکفش زرد رنگی ست کرده بودم مانتوی بلند مشکی که اندامم را به نمایش می گذاشت پوشیده بودم مجبور بودم باید شرکتم را از این وضع اسف بار نجات می دادم.

سالن بزرگی بود می شد خیلی راحت فهمید که جنس ها وطرح های خارجی بیشترین قسمت پاساژ را اشغال کرده اند.کمی منتظر ماندم ده دقیقه بعد منشی خواست که داخل بروم. صدای خنده های بلندی هر از گاهی از داخل می امد.در زدم.-سلام.جاخوردم کسی را که دیدم پسره جوانی بود که کنار هاکان پشت میز نشسته بود"اینجا چه کار میکرد؟" قبل از انکه متوجه شود با خونسردی بدون اینکه حضورش را به دید بگیرم به افشار نگاه کردم.بلند شد وتعارفات معمول را انجام داد.فکر نمی کردم افشار این قدر جوان باشد. نشستم....

-خانوم پورعرب تمام طرح ها ومدل های سالن ما یا ترک هستن یا ایتالیایی طرح های داخلی خوب هم که باشن فروش ندارن.

نگاهی به طرح های داخل ژورنال ها که به او داده بودم انداخت وگفت

-طرح هاتون خوبن ولی ما فعلا احتیاجی به طرح های جدید نداریم.

نگاهی به چشم ها وسپس به لب هایم انداخت لبخند معنی داری زد. تکیه اش را به صندلی چرخ دارش زد

– خب البته من فکرام رو می کنم شاید جایی برای طرح ها باشه اون دیگه بستگی به کاروتلاش خودتون داره که منو چقدر راضی کنه!

"لعنتی" هزار دفعه به خودم لعنت فرستادم کاش حوریه را فرستاده بودم.حالا باید چکار بکنم لبخند عشوه دار بزنم؟اصلا این کار من نیست!منتظر نگاهم می کرد شیک پوش وخوش چهره بود.بلند شدم همانطور سرد وخشک ژورنال را از روی میز برداشتم

- خیلی ممنون اقای افشار از اشنایی باهاتون خوشحال شدم.بلند شد تمام مدت فقط کت اسپرت هاکان را میدیدم یک لحظه هم نگاهش نکردم."تلاش من چی میتونست باشه؟!یه شب با افشار بودن؟!" "مرتیکه احمق" به محض خروج از پاساژ شماره مهسا را گرفتم جواب نداد.شماره حوریه را گرفتم باز هم جواب نداد.کلافه بودم. کیفم را روی صندلی عقب پرت کردم.دنده عقب گرفتم محکم خوردم به یک ماشین"لعنتی همین را کم داشتم" با دیدن بی ام دابلیو هاکان بی معطلی سوار شدم باید قبل از امدنش در می رفتم.ماشین را سروته کردم خواستم گاز بدهم که با ژست خاصش دقیقا روبروی ماشینم ظاهر شد."گور بابات هاکان!" قیافه اش طلب کار بود.کنار ماشینم امد وچند ضربه به شیشه زد. مجبورا در را باز کردم. بازویم را فشرد درد بدی در بدنم پیچید هنوز سلول های مرده هفته قبل ترمیم نشده بودند.بیرون کشیدم.لحنش سرد وسر شار از غرور بود

- میبینی چندتا خط به ماشینم انداختی؟

بازویم را از چنگش در اوردم. کمی فاصله گرفتم.

- خسارتش رو میدم؟

نگاهم کرد مردمک چشمانش توی صورتم چرخید

- خب بده؟!

هنگ کردم واقعا خسارت میخواست؟خودم را نباختم.

-میریم تعمیر گاه یا نمیدونم صاف کاری هر چقدر هزینش شد میدم.

- سوار شو معطل چی هستی؟

به ماشین خودش اشاره کرد."این دیگر که بود!؟

کنارش داخل ماشین نشستم.عطرش تلخ وتند بود اگر کمی به ذهنم فشار می اوردم می توانستم مارک گران قیمتش را بیاد بیاورم.ترکیب شدن بوی تلخ وتندش به مرور بوی ملایم و سبکی ایجاد می کرد این را وقتی بیشتر کنارش می ماندی حس میکردی

- چرا داشتی در میرفتی؟

به نیم رخش نگاه کردم خیلی راحت می شد فهمید از ان پسر هایی است که کلی برای هیکل وقیافیشان خرج می کنند.چهره جذاب ومردانه خودش هم بی تاثیر نبود حتما دخترهای احمق زیادی دوروبرش بودند.نگاهم به ساعتش کشیده شد کم کم قیمتش با حساب بانکی من برابربود!معلوم بود عاشق کشیدن نگاها به دنبال خودش است.بی اختیار گوشه لبم بالارفت

- بیشتر بخاطر این بود که دیدن قیافت باعث میشه بالا بیارم!

خندید همانطور که نگاهش به جاده بود گفت

- درموردت یه چیزایی شنیدم؟!

"داغ کردم لعنتی" فرانک زهرش را می ریخت.اگر واکنش تندی نشان بدهم می فهمید که دروغ می گویم. می ترسیدم چیزی بگویم وصدایم از عصبانیت بلرزد.

- چقدر دنبالم بودی که مجبور شدن این چیزها روبهت بگن؟

صدای مبایلم مانع از حرفش شد حوریه بود

- جانم بگو؟

- مهسا نتونسته کاری بکنه.

- حوریه نگو که هیچ کاری نکردی؟

خندید -تومثل اینکه منو دست کم گرفتی؟!

لبخند زدم می دانستم هوش فوق العاده ای در قانع کردن طرف مقابل چه زن چه مرد دارد

-خب؟

-هیچی فعلا یه شام دعوتم کرده!

– مرده؟

- اوهممم!

هاکان نیم نگاهی به من کرد

- بی خود کجا داری میری؟

- یه بار باهام بیاد دیگه به غلط کردن میفته!

نفسم رافوت کردم ودکمه قرمز را فشار دادم.

- اون شوهره توئه یاتو شوهره اون؟!

"تمام صورتم از حرفش گر گرفت" باید خونسردی ام راحفظ می کردم

–ما چیزی به عنوان مرد نداریم!

خندید ماشین را جلوی یک تعمیرگاه بزرگ پارک کرد.

-پس چیکار می کنین؟!

پوزخند زدم – به ریش چهار تا مثل تو می خندیم!

خواستم پیاده شوم که قفل مرکزی را زد.سرم را برگرداندم ونگاهش کردم

- یه پیشنهاد دارم؟

منتظر نگاهش کردم چشمانش زیادی مشکی بود

-میتونی چند ملیون بخاطره خسارت ماشین بپردازی وهمینطور میتونی منوبه یه شام اونم توی خونت دعوت کنی؟

- چه دلیلی داره که من تورو به خونم دعوت کنم؟

بیخیال گفت –خب میتونی خسارت بدی؟

خواست پیاده شود که گفتم

- باشه.

راه افتاد

-چرا میخوای بیایی خونه من؟

نگاهم کرد – فکر کن کنجکاوی!

–فکر نمی کنم از من خوشت بیاد که بخوای یه شبم تحملم کنی؟

- درسته خوشم نمیاد ولی دلیل نمیشه کنجکاویم رو سرکوب کنم.

تمام طول مسیر هردو سکوت کردیم. از حوریه خواستم ماشین را از ان ادرس بیاورد.کلید را داخل در چرخاندم ودر را باز کردم. بی توجه به حضورش داخل رفتم ودر را برای ورودش باز گذاشتم

- خواهش میکنم!

شالم را از روی سرم برداشتم

- خودت خودت رو دعوت کردی.

نگاهش موشکافانه به اپارتمانم بود. دکمه های مانتویم را یکی یکی کندم

– داری دنبال تجملات اقازاده ها میگردی؟

روی مبل نشست

- مگه تو پورعرب نیستی؟

-تو هم که زدی به کاهدون!

مانتویم را از تنم دراوردم وبه سمت اتاقم رفتم. لباس عوض کردم پیراهن ودامن کوتاهی تا زیر زانو تنم بود. بدون نگاه کردن به او به طرف اشپزخانه رفتم. قهوه ساز را روشن کردم. میوه وشیرینی داخل ظرف چیدم وبه طرف پذیرایی رفتم. یک تای ابرویش بالا رفت. روی میز چیدمشان.

- شام چی میخوری؟

دوباره ابروهایش بالا رفت پای راستش راروی پای چپش انداخت

- فقط لطفا از اشغال های خارجی نباشه بلد نیستم؟

-هرچی که بتونی درست کنی!

-خب چی؟

انگار درمورد عجایب حرف میزدم

- قورمه سبزی خوبه؟.

بی حرف به طرف اشپز خانه راه افتادم. وسایل مورد نیازم را بیرون کشیدم.بوی عطر تلخ وتندش را نزدیک حس کردم.داخل ماهی تابه روغن ریختم.

- مگه هنوز هم برادر زاده داری؟!

تکیه اش را از چهارچوب اشپز خانه برداشت وپشت میز روی صندلی نشست.

- نترس اشپز نمی خوایم !

پیاز ها راداخل ماهی تابه ریختم.اشکی که بخاطر پیاز روی گونه ام بود را پاک کردم.برنج را داخل قابلمه ریختم.سکوتش که طولانی شد به طرفش برگشتم. فقط نگاه می کرد.

- چیزایی که می گردی فقط تو خونه ایرج پیدا میکنی! پرستو هم خوبه!

از داخل یخچال کاهو هویج گوجه وکلم بیرون کشیدم.

- چرا؟

- من اقا زاده نیستم.

- ایرج که میگه هستی؟

- حتی نمی دونم کدومشون منو پس انداخته.

سبزی ها را داخل ماهی تابه ریختم. وسایل سالاد را جلویم گذاشتم وپشت میز نشستم.صدای حوریه بلند شد.

-هیفا؟

با دیدن من وهاکان کپ کرد. هاکان سرتا پایش را برانداز گرد. خنده ام گرفته بود.

- نترس دختر بهت خیانت نکرده!

حوریه که تازه به خودش امده بود داخل اشپز خانه شد

- سلام عزیزم.

صورتم را بوسید. گوشه لب هاکان بالا رفت.

- نمیخوای معرفی کنی؟

به چشمان سرد ومغرور هاکان نگاه کردم.

- همونیه که از شرکتش پرتم کرد بیرون!

حوریه اخم کرد

- توکه نمیخوای یقه ام رو بگیری یا غیرتی بشی؟!

- نه! به هیفا اعتماد دارم.

دوباره گوشه لبش بالا رفت "لعنتی" امده بود اعصاب مرا بهم بریزد

–هیفا عزیزم باید تنهات بزارم.میدونی که شام دعوتم.

نگاه شماتت باری به هاکان کرد وادامه داد

- مواظب خودت باش مشکلی پیش اومد زنگ بزن؟

لبخندی بدرقه حوریه کرد

- بیشتر از اونی که هست حرف میزنه!

- میتونی امتحان کنی؟ باپوزخند گفت -

با تو دیگه؟!

تیز نگاهش کردم.

در حالی که میز را می چیدم گفت

- داره باورم میشه که تو پورعرب نیستی

- پورعرب ندیدی که فنجون جابجا کنه؟...درسته نیستم!

- اونا که می گن هستی چرا سهمت رو نمی گیری؟

- من سهمم رو گرفتم.

پشت میز نشستم.

- سهمم یه باغ بیرونه شهره!

- همین؟!

نگاهش کردم چرامن داشتم مثل ادم با اوحرف میزدم.

- اره با همون به اینجا رسیدم

- واسه چی داری این همه بدبختی رو تحمل می کنی؟

- من خوشبختم...اقای دکتر چرا فکر می کنید خوشبختی باید داشتنن پول های انچنانی باشه من الانم از زندگیم لذت می برم روی پای خودم ایستادم.

نگاهم می کرد مشکی چشمانش زیادی تیره بود

- شعار میدی!

- خب مسلمه منم اگر صد نفر جلوم خم و راست می شدن تا برسم به تخت خوابم فکرم همینقدر بسته بود.

- کسی برات خم وراست نشده چه انتظاری میتونم داشته باشم.

به صندلی تکیه داده بود .دیگر داشت زیاده روی می کرد غذایش را هم تمام کرده بود.

- اقای دکتر شما نمی خواید تشریف ببرید؟

- هر وقت دلم خواست میرم.

از روی مبل بلند شد- گرچه در شان من نبود اینجا بیام.

- امیدوارم چیزهایی رو که می خواستین فهمیده باشین؟

و به در اشاره کردم.گوشه لبش بالارفت.چند قدم فاصله ی بینمان را طی کرد ودر نیم قدمی ام ایستاد. شاکی نگاهش کردم. بوی عطرش ملایم ونرم می امد.دستش رازیر چانه ام گذاشت. با گستاخی به چشمهایش نگاه کردم. انگشت شصتش را روی لبم کشید سرم را عقب کشیدم ولی چانه ام را رها نکرد

- چیه چرا می ترسی تو که "..." هستی؟

مکث کرد –نمیدونم چه جراتی داری که بامن اینطوری حرف میزنی وبیرونم میکنی؟

- نکنه انتظار داری مثل اون احمق های دوروبرت خم وراست بشم؟

چشمانش را ریز کرد

-میدونی از چی دارم تعجب میکنم...اینکه هیچی نیستی یه ح*ر*و**م*زاده ی؟

گر گرفتم دست گذاشته بود روی نقطه ضعفم

- هرچی که هستم خودمم پول پرست شکم پاره نیستم!

فشار دستش راروی چانه ام بیشتر کرد مچ دستش را گرفتم وپرت کردم.رفت .پشت در تکیه زدم"احمق شارلاتان"...`

طرح ها را داخل کاور گذاشتم

- فعلاهمین اقای"حاذق"هست دوباره ژورنال ها رو می فرستم چند جای دیگه

- اینطوری ورشکست میشیم؟

- میگی چیکار کنم؟

در باشدت باز شد.مهسا بود بی توجه به چشم غره ی من گفت

-افشار پشت خطه!

-افشار؟!

- اره!

حوریه نگاه مشکوکی به من کرد وموزیانه لبخند زد

- وصل کن؟

گوشی را برداشتم -بله؟

- روز بخیر خانوم پورعرب.....

- درمورد طرح هاتون باید بگم می خوام دوباره طرح هاتون روببینم فکر می کنم یه جاهایی برای مدل هاتون داشته باشیم

- ولی اون روز نظرتون چیزه دیگه ای بود

- ادم ها همیشه یک جور نیستند!

- باشه میام خدمتتون... سرم را بلند کردم وبه چشم های گرد شده ی مهسا نگاه کردم"باید کاسه ای زیرنیم کاسه افشار باشه".

برای پاگشای فرانک ایرج مهمانی داشت طبق معمول باید اعلام حضور می کردم.لباس صدفی بلندی را از بین لباس ها انتخاب کردم واز کمد بیرون کشیدم.حوریه موهایم رادرست می کرد ومهسا صورتم را.دلم برای مهسا برای خودم وبرای حوریه می سوخت.در این سال ها پناه همدیگر شده بودیم. از صبح که از پیش افشار امده بودم فکرم مشغول بود"چرا هاکان باید سفارش شرکت من را می کرد؟"

باران می بارید صدای ضربه هایی که به سقف ماشین می خورد هم حالم را عوض نمی کرد. از ان شب هایی بود که حال خودم را هم نمی فهمیدم. "اقا زاده ها دور یک میز نشسته بودند ومی خندیدند". پالتویم را در اوردم وبه خدمتکار دادم. چشم گرداندم ایرج داشت بامردی هم سن خودش حرف میزد.گوشه سالن نشستم فرانک از خنده ریسه می رفت. نگاهم را گرفتم

- رفتی پیش افشار؟

سرم رابلند کردم"خدای من این مرد هرروز جوان تر وخوشتیپ تر می شد"

- چرا این کارو کردی؟

-خواستم حرف کیان زمین نمونه هروقت خواستی بری پیشش بامن هماهنگ کن؟

علیرضا بادیدنم بلند شد وبه طرف میزم امد لبخند کم جانی زدم.

-دوسش داری؟

به هاکان نگاه کردم.ترجیح دادم جوابش را ندهم حالم خوب نبود.

- شباهت عجیبی به هم دارید!

بی توجه به حرف هاکان بلند شدم.بی مقدمه بغلم کرد بوی عطر شیرینش توی دماغم پیچید

- احوال هیفا خانوم؟

-خوبم!

مرا از خودش جدا کرد

- حالت خوبه؟

سرم را به نشانه مثبت تکان دادم

- دروغ نگو!؟

خندیدم-کی میری ایتالیا؟

-نترس میرم از شرمنم خلاص میشی؟

با صدای دختری که می خواست علیرضا هم پای رقصش شود از ما دور شد رفتنش را نگاه کردم

- مردای این خونه همشون یه جورایی هوات رو دارن!

پوزخند زدم-یتیم پرستن!

لیوان داخل دستش را جابجا کرد-نگاهشون یه چیزه دیگه میگه!

به موهای مشکی براقش نگاه کردم

-ممکنه یکی از این اقازاده ها برادریا خواهرم باشه!

-چرا نمی خوای بفهمی کدومشونه؟

از جایم بلند شدم

- چه اهمیتی داره. به طرف میزی که دردید ایرج بود رفتم باید می دید که امدم وگرنه باز شروع می کرد.

-هیفا؟

کیان بود

-سلام

-سلام کی اومدی؟

-نیم ساعتی میشه؟

بازویم را گرفت وسمت میز کشید.سرش را بخاطر صدای بلند موزیک به صورتم نزدیک کرد

-کارت درست شد؟

-اره ممنون.

-هروقت مشکلی پیش اومد هستم.

پرستو بی توجه به من دست کیان را کشید.همیشه متوجه توجه خاص پرستو به کیان بودم.حداقل می دانست که برادرش نیست. به طرف اتاقم رفتم.لباس هایم را دراوردم وزیر پتو خزیدم.

یه چیزی بگو...

بزار قانع شم ... تا نتونم جلوی رفتنت مانع شم...

مگه نمیبینی چقدر خرابو داغونم... تواین اوضاع منو تنها نزار خواهشن...

بگو چرا داری میری اخه به چه قیمتی...

"گرمم شده بود دستم را روی زانویم گذاشتم وخم شدم از پنجره قدی طبقه سوم یکی داشت نگاهم می کرد.بطری را سر کشیدم.موهایم را سفت کردم ودوباره شروع کردم به دویدن" کیه که مثل من بتونه رو تو بشه غیرتی...

یا با تو تا بکنه تو هر شرایطی اونوقت تویه بی معرفت حتی جوابشم ندی...."این اهنگ رو دوست داشتم ارمین همیشه واقعیت رو فریاد میزد حسابی عرق کرده بودم"... ده یه چیزی بگو...

چرا حرف نمی زنی چرا فاصله می گیری...

به طرف عمارت را ه افتادم کافی بود.

همه دوره میز داخل سالن بودند.سلام کوتاهی کردم وبه اتاق خودم رفتم.هاکان از طبقه بالا پایین می امد قبل از اینکه بخواهد حرف بزند داخل رفتم. دوش گرفتم .موهایم هنوز نم داشت.پالتوی مشکی ام را پوشیدم نگاهی به ساعت انداختم واز پله ها سرازیر شدم.ایرج نبود.سمت میز رفتم.حوصله نداشتم بنشینم تا خدمتکار با ادا اطوار چایی بریزد به اشپزخانه رفتم وبا چایی سره میز برگشتم.جزمن کسی به اشپزخانه نمی رفت.

علیرضا- مگه صبحانه نمی خوری؟

-بالا یه چیزی خوردم.

فرانک - چرا نیومدی پایین؟

نگاهش کردم وکمی از چاییم را خوردم.صورتش شاداب تر از همیشه بود.ازدواج بدجور بهش ساخته بود.گرچه در طبقه اجتماعی پورعرب ها چیزی تحت عنوان دختر بودن معنایی نداشت.

هاکان- فکر نمی کنم به اینطور صبحانه خوردن عادت داشته باشن!

وبا چشمانش به میز اشاره کرد

- تاحالا به این فکر نکرده بودم که با 110تا کارد صبحانه خوردن جزو افتخارات محسوب میشه!

فنجان قهوه اش را روی میز گذاشت گفت

- البته بعضی چیزها توی ذات ادم هاس..نگذاشتم ادامه بدهد

- حتما جزایر هاوایی رفتن ولباس های انچنانی پوشیدن با ماشین چند صد ملیونی توی خیابون ویراژ دادن با زبون بی زبونی فریاد زدن که اهایی ملت من تا خرخره دارم به من نگاه کنید رو منظورتونه؟

دستهایم را داخل هم حلقه کردم ارنجم را به میز تکیه دادم.ادامه دادم

- خب مسلمه من گدایی این چیزها نیستم.

- هیفا؟؟صدای کیان بود کیفم را برداشتم وبی حرف هوای بیرون را نفس کشیدم...

***

حوله را دور خودم پیچیدم وگوشی رابرداشتم شماره ناشناس بود

-بله؟

-بیا به این ادرسی که میگم؟

امکان نداشت این صدارا نشناسم

- چرا باید بیام؟

از داخل کمد ست لباس زیر بنفشی بیرون کشیدم وروی تخت انداختم

- مگه دنبال فروش ژورنال هات نیستی؟

نگذاشت حرف بزنم ادامه داد

- به هر حال من تا نیم ساعته دیگه حرکت می کنم.توی شرکتم.

قطع کرد. موهایم را خشک کرم لباس پوشیدم و به ادرسش رفتم.نیم ساعت شده بود .بامرد کت شلواری میان سالی بیرون می امد. شماره حوریه را گرفتم

- بیا به این ادرس... ماشین رو ببر.

در چند قدمیم ایستاد قطع کردم.نکاه مشکی اش روی من بود نه من سلام کردم نه او.به طرف ماشین رفت من هم کنارش نشستم.به نیم رخش نگاه کردم نمی دانم چرا از یک طرف به خونم تشنه بود واز طرف دیگر کمکم می کرد.

-ژورنال ها رو اوردی؟

- اره.

- این دوستم توی انتخاب ریزبینه

–کارای منم خوبه.

-امیدوارم.

از اینکه امروز سره جنگ نداشت تعجب کردم. پشت چراغ قرمز ایستاد نگاه ماشین های اطراف روی من وهاکان بود.خنده ام گرفته بود همان بود که گفته بودم!

- ساناتای کناریت خودش رو تلف کرد؟

- چرا فکر میکنی بهش نگاه میکنم؟

به نیم رخش نکاه کردم نگاهم کرد تیره کی چشمانش یک لحظه مرا گرفت این همه تیرگی ادم را به خوف می انداخت.صورتم را برگرداندم.

- چرا که نه به هر حال این ماشین همین رو می خواد به مخاطب بگه.

- من با هر کسی دوست نمی شم.شناختم ازش موقعیت اجتماعیش.خانوادش .شخصیت خودش ونگاهش به دوستی برام مهمه.

- منظورتون همون پولدار بودن. اشرافی بودن واپن بودنه؟!

- دقیقا!

- چند تا دوست دختر داری؟

- نمیدونم!

- زبده شدی!

- نیازی نیست اونا خودشون به من می چسبند همشون هم می دونند که فقط خودشون نیستن مگه من چی می خوام یه هم خوابگی چند ساعته!

"چقدر راحت!"

-...بعدش دیگه کارشون ندارم.

- تا همخوابگی بعدی دیگه؟!

- بستگی به خودشون داره!

-این شرکت دوستت کجاست؟

- کرج.

"من رو چه حسابی به هاکان اعتماد کردم و امدم؟!" کمی احساس خطر می کردم هوا ابری بود داخل خودم جمع شدم

- سردته؟

-کمی.

بخاری را زیادتر کرد. تنها تصورم از او قیافه سرد ومغرورش بود. امیدوار بودم روی من حساب دیگری باز نکرده باشد.قضیه ... بودن مرا می دانست امیدوار بودم روی همین عقیده بماند.کمک کردن هایش حس خوبی به من تزریق نمی کرد.

- به جز حوریه یه دختره دیگه هم باهات زندگی میکنه؟

ماشین را داخل یک فرعی برد

-اره مهسا

.- ل*ز/**ه ؟

"لعنتی این ادم درست نمیشد؟ "

-نه!

- رفتارش یه طوری بود!

-ازکجا می شناسیش؟

- اون روز تو راه پله دیدمش.وقتی از خونه تو اومدم بیرون.

سکوت کردم دلیلی نداشت درباره اش چیزی بگویم

- منتظرم؟

نیم نگاهی به صورتم انداخت

-از مرد ها میترسه!

- کلکسیون جالبی هستید!

داشتم عصبی می شدم پوزخند روی لبش بود

-اگر شما مردها نبودید هردوشون سالم بودند

- منظور؟

این دفعه طولانی تر نگاهم کرد.

- پنج تا مرد توی یه روز بهش ت*ج/*ا*و*ز کردن!

با بهت نگاهم کرد.

- حوریه توی کودکیش13 بارمورد ت*ج/*ا*و*ز نزدیکانش قرار گرفته مرد گریز ومرد ستیز شده.

نگاهش رو به جاده دوخت

- وخودت؟

- هیچ وقت مردی توی زندگیم نبوده یعنی ندیدم!

- پس ایرج .کیان.علیرضا؟

- من فقط باهاشون غذا خوردم تا بزرگ شم؟

جلوی مجتمع تجاری بزرگی ایستاد.نگهبان جلو امد سویچ را به نگهبان داد.همراهش راه افتادم.باران می بارید. داخل رفتیم جای شیکی بود.

- هاکان؟

سرم را به طرف صدا برگرداندم.مرد جوان شیک پوشی بود.هاکان با لبخند نادری به سمتش رفت. به طرفشان رفتم.

- کجایی پسر نیستی؟

هاکان با خنده گفت- جاهای خوب!

- کاملا مشخصه!

به من اشاره کرد-خانوم رو معرفی نمیکنی؟

- پورعرب هستن هیفا پور عرب درموردش باهات حرف زدم.

دستش را به طرفم دراز کرد

-امیر هستم امیر کریمی.

هنوز لبخندش روی لبش بود

- خوشبختم.

با تیکه پاره کردن تعارفات معمول به دفترش رفتیم مودب بود ولی زیادی با هاکان شوخی می کرد خنده ها وپچ پچ هایشان روی اعصابم بود.حواسم را به اطراف دادم مثلا داشت قرار دارد تنظیم می کرد

-بهت نمیاد خیلی مثبته!

نمیدانم هاکان چه گفت که باعث خنده اش شد.می دانستم منظورش چیست.با 22سال سن ارایش ساده ای داشتم نسبت به طبقه اجتماعی ام دنبال خودنمایی نبودم.

- زدی توجاده خاکی این به کارت نمیاد!