رمان افسانه آرابلا به قلم paniz و sedi

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۱۰ ساعت و ۳۸ دقیقه!#

رمان افسانه آرابلا

نوشته paniz و sedi

درخواستی دوستان

اسم شخصیتا:

ارابلا(arabella)

تروی(troy)

ترانتا(teranta)

اکانتا(akanta)

انگوس(angus)

و….

همین ها شخصیت های اصلی هستندحالا خلاصه3سرزمین وجود داره که هرکدوم راه و رسم و رسوم خودشون رو دارن اولین سرزمین برای فرشته هاست و دومی برای شیاطین و سومی برای انسانهای عادی تولد فرشته ها و شیطان ها به اولین اشک و خنده انسانهای عادی بستگی داره…اولین خنده هر انسان یک فرشته و اولین گریه هر انسان یک شیطان رو متولد میکنه حالا اگه کسی با اولین خندش با قطره ای اشکش مخلوط بشه چی پیش میاد؟چه موجودی متولد میشه و پا به جهان هستی میذاره؟

مقدمه

نه فرشته ام، نه شيطان، کيم و چيم؟ همينم!

نه ز ابم و نه زآتش!

منم و چراغ خردي که بميرد از نسيمي

نه سپيده دم به دستم، نه ستاره بر جبينم

نه فرشته ام، نه شيطان، کيم و چيم؟ همينم!

منم و رداي تنگي که به جز من اش نگنجد

منم و رداي تنگي که به جز من اش نگنجد

نه فلک بر آستانم، نه خدا در آستينم

نه حق حقم، نه نا حق

نه بدم، نه خوب مطلق

سيه و سپيدم: ابلق! که به نيک و بد عجينم

تب بوسه ايم از آن لب، به غنيمت است امشب

که نه آگهم که فردا، چه نشسته در کمينم

که نه آگهم که فردا، چه نشسته در کمينم

منم و رداي تنگي که به جز من اش نگنجد

نه فلک بر آستانم، نه خدا در آستينم

نزنم نمک به زخمي که هميشگي است، باري،

که نه خسته ي نخستين، نه خراب آخرينم

که نه خسته ي نخستين، نه خراب آخرينم

نه فرشته ام، نه شيطان،

به نام خدا

من...من...من...

به راستي من چه؟منِ انسان يا منِ شيطان يا منِ فرشته؟کدامشان؟

خوب؟بد؟يا معمولي؟

سفيد؟سياه؟يا خاکستري؟

دوست؟دشمن؟يا بي طرف؟

من چه؟من به کدام معنا؟

همه من اند.من هم منم.اما همه يک من دارند و من سه من!

من کدام منم؟

در زمان هايي دور سرزمين افسانه اي بود به نام "تارگاسيلوس".سرزميني که افسانه اي بودنش رو در افسانه ها مي خوندن.

اين سرزمين وسيع شامل سه سرزمين متفاوت ميشد به نام هاي:

آرچفيند لند=Archfiend land=سرزمين شيطان ها

ساينت لند=Saint land=سرزمين فرشته ها

و يوژال لند=Usual land=سرزمين مردم معمولي.

مردم سرزمين آرچفيند لند شرور و خبيث بودن و مردم سرزمين ساينت لند مهربون و خوب.و مردم سرزمين يوژال لند هم ميانه رو و معمولي.

داستان ما از اونجايي شروع ميشه که:

-آرابلا؟آرابلا؟کجايي؟

طبق معمول خانم مارتين پير بود که مدام از اتاق اشرافيش که در طبقه بالا بود صدام ميزد تا کاري رو بهم محول کنه.

-آرابلاااااا؟

چشمامو محکم به هم فشار دادم و مثل خودش هوار کشيدم:

-اومدم خانم مارتين.

دستمال گردگيري رو روي ميز آشپزخونه گذاشتم,دامن پيراهن بلندم رو که تا مچ پام بود,صاف کردم و دستي هم به آستين بلند لباسم کشيدم.

به طرف پله ها رفتم.اولين قدم روشون مصادف بود با صداي قيژ قيژ شديدش.

صدا باعث مي شد فکر کنم هر لحظه پله هاي چوبي مي شکنن و من هم مي افتم.تا رسيدن به طبقه دوم کفش هاي مشکي تا روي مچ پام رو نگاه مي کردم.

آروم در سبز پر از کنده و کاري شده رو باز کردم.خانم مارتين با پيراهن بلند صورتيش و موهاي خاکستري فرفريش روي صندلي روبه روي پنجره نشسته بود و تکون مي خورد.

اتاقش مثل هميشه پر از تجملات بود.

شمعدان هاي طلا,تابلو هاي دست بافت و عکس هاي خاندان خانم مارتين,لباس هاي رنگاوارنگي که توي کمد بود و...همه چي منظم ولي پر زرق و برق.

-کجا بودي آرابلا؟بايد حتما داد بزنم تا بياي؟اون هم بعد يک ربع؟

نفسم رو آروم با حرص بيرون دادم و گفتم:

-عذر مي خوام خانم,داشتم آشپزخونه رو گردگيري مي کردم.

دستش رو بالا آورد و اشاره کرد که نزديک تر برم.جلوتر که رفتم نامه اي به دستم داد:

-اين رو همين الان برسون به دست خانم جين و زود برگرد.

نامه رو گرفتم و گذاشتم تو جيب پيراهنم:

-چشم خانم.

خانم مارتين-الان هم مرخصي.نامه رو برسون و سريع برگرد.

از اتاق بيرون اومدم و به گوشه ترين قسمت رفتم.مکان خيلي کوچيکي که اتاق من بود.شنلم رو پوشيدم و از اتاق اومدم بيرون که باز هم صداي خانم مارتين متوقفم کرد:

-سپردم با کالسکه بري که زود برگردي آرابلا.منتظرتن.

سريع پله ها رو پايين رفتم و از خونه اومدم بيرون.خونه بزرگي که در جنگل واقع شده بود و غير از خونه خانم مارتين,خونه هاي ديگه هم اون اطراف بودن.اما خونه ي خانم جين شاملشون نميشد.خونه خانم جين در دهکده بود که با کالسکه حدود بيست دقيقه راه بود.

کالسکه جلوي در بود.پامو روي پله گذاشتم و آروم خودم رو کشيدم بالا.

افسار اسب ها به صدا در اومد و به سمت دهکده حرکت کرديم.

تو راه مدام به تکرار درخواستم فکر مي کردم.به طرز جمله بنديش و نحوه بيانش که ياد سه ماه پيش افتادم.همون موقع که براي دومين بار درخواستم رو مطرح کردم.اون روز:

-خانم مارتين,خواهش مي کنم اجازه بدين.

خانم مارتين با اخم هاي درهم نگاهم کرد:

-امکان نداره.تو مي خواي بري آرچفيند لند؟من بهت اين اجازه رو نميدم.در مدتي که تو نيستي چه کسي بايد کارهاي خونه من رو انجام بده؟تازه ميگي بعدش هم مي خواي بري ساينت لند رو هم ببيني.حداقل دو ماه طول مي کشه تا برگردي اينجا..اگه تو بري کارهاي خونه ي من لنگ مي مونه.

-اما خانم...

عصاش رو محکم کوبيد رو زمين و عصبي گفت:

-کافيه,گفتم نه.پس ديگه تکرارش نکن.

با ايستادن کالسکه به خودم اومدم.رسيده بوديم.سريع از کالسکه پياده شدم و به ادوارد,کالسکه چي ,گفتم:

-صبر کن.الان برمي گردم.

از سه پله ي خونه خانم جين بالا رفتم و زنگ در رو فشار دادم.دقايقي بعد خدمتکار خانم جين,خاله مگي, که زني تپل و مهربون بود درحالي که نفس نفس مي زد در رو باز کرد و با ديدن من لبخند زد:

-اوه,آرابلا!دلم برات تنگ شده بود.

دستاشو باز کرد و بغلم کرد.واقعا زن دوست داشتني و خوبي بود.

-منم همين طور خاله مگي.اين نامه رو خانم مارتين دادن براي خانم جين.

نامه رو ازم گرفت و گذاشت تو جيبش و سريع گفت:

-بيا تو.حتما خسته اي.

سرمو به چپ و راست تکون دادم و با لبخند گفتم:

-ببخشيد خاله ولي بايد سريع برگردم.

با لحن ناراحتي گفت:

-باشه,ولي دفعه بعد نمي ذارم بري.

خنديدم و خداحافظي کردم و دوباره سوار کالسکه شدم.

به نگاه هاي کوتاه ادوارد توجهي نکردم.

آيا ممکن بود بار ديگه خواسته ام رو به خانم مارتين بگم؟اجازه مي داد که برم؟

وقتي وارد خونه شدم خانم مارتين عصا به دست جلوم ظاهر شد:

-کارتو انجام دادي؟

-بله خانم.

سرشو تکون داد و شروع کرد قدم زدن و اشاره کرد پشتش راه برم:

-فردا شب مي خوام يک مهماني برگزار کنم.نامه اي که به خانم جين دادي به همين جهت بود.بقيه نامه ها رو کالسکه چي ميدم برسونه.ولي چون خانم جين از مهمان هاي مهم بود تو رو فرستادم چون خدمتکار اصليم هستي..حالا برو تدارک مهماني فردا رو ببين.

و از پله ها رفت بالا.پايين پله ها ايستاده بودم.شنلم رو در آوردم و روي دستم گذاشتم.روي پله ي اول نشستم.

مهماني؟مهماني؟خودشه..همينه !

نفس عميقي کشيدم حالا وقتش بود دوباره خودم رو چک کردم"لباسي کوتاه به رنگ ابي با نگين هاي روش اين هم حتي جزء قوانين بود!!!زنان مسن بايد لباس هاي بلند و مشکي اما دختران جوان بايد لباس هاي شاد و کوتاه ميپوشيدند"

صداي تق تق کفش هاي خانوم مارتين رو شنيدم با خودم غرغر کردم:

-من نميدونم هدفش از پوشيدن اين کفشهاي ازاردهنده چيه؟

در باز شد خانوم مارتين با لباسي يقه باز بلند مشکي نمايان شد...نگاه خريدانه اي بهم کرد و گفت:

-خوبه پس اين همه طول دادي يه سودي هم داشت...زود باش بيا...

-مگه اومدن؟

با حرص گفت:

-مادرم حسابي حالش بده و سروصداي اينجا ازارش ميده بهتره به عمارت شرقي بريم...

سر تکون دادم ميدونستم مادر خانوم مارتين حسابي اين چند روز حالش بده و نميتونه حرکت کنه ولي خب اين نهايت لطف خانوم مارتين بود امکان نداشت مهموني اين ماه رو لغو کنه خانوم مارتي سرش بره مهمونياش رو لغو نميکنه!!! کمي موهام رو حالت دادم و رز سرخ رنگي روي لبام کشيدم لبم به رنگ سرخ شد و چشمان خوشرنگم رنگ سبز به خود گرفت...در رو باز کردم و از پله هاي مارپيچ پايين رفتم خانوم مارتي با ديدن من امر و نهي هايش رو شروع کرد:

-بِلا برو ادوارد رو صدا کن کالسکه رو حاضر کنه وقت رفتنه....

سري تکون دادم و سمت باغ بزرگ عمارت رفتم و فرياد کشيدم:

-ادي؟؟؟ادواااارد؟

ادوارد دوان دوان از پشت بوته هاي خار نمايان شد و گفت:

-چيزي شده بلا؟

تازه نگاهش جذب لباس درخشنده ام شد و ادامه داد:

-بازم مهموني؟

فقط سر تکون دادم...اروم زمزمه کرد:

-خيلي خوشگل شدي

لبخند محجوبي زدم خيره خيره نگاهم کرد با شنيدن فرياد بلند خانوم مارتي هول شدم و عقب گرد کردم و به داخل برگشتم...

***

نگاهي به خانم مارتي کردم که با غرور پا رو پا انداخته بود و با بادبزن پر خودش رو باد ميزد و بي تفاوت بيرون رو نگاه ميکرد تا عمارت شرقي راه زيادي نبود اين مهموني خيلي براش مهم بود چون خواهرش ماريانا در مهموني قبلش سنگ تموم گذاشته بود و امشب او هم بايد همانند خواهرش رفتار ميکرد و ابروي خانواده اش را ميخريد... اسب ها شيهه اي کشيدن و ايستادن ادوارد در کالسکه رو باز کرد و مارتين اروم با احتياط پياده شد و بعدش هم من پياده شدم ادوارد لبخندي بهم زد و دوباره سوار شد و راه افتاد...با احساس سوزش در پشتم با اعتراض بهش نگاه کردم با ديدن نگاهم گفت:

-همه دارن نگاهت ميکنن صاف راه برو شايد يکي ازت خوشش اومد..

با ديدنم که همچنان شل و ول راه ميرفتم با غيض گفت:

-صاف شو بلا ابروم رو نبر لبخند بزن

پوفي کردم و لبخند پر حرصي زدم و کاملا صاف شدم... اروم سر ميز نشستيم با اون موزيک ملايم ويلون کم کم داشت خوابم ميگرفت جمع خشک بود و اين کاملا برخلاف روحيه من بود... کمي به خانوم مارتي نگاه کردم غرق صحبت با راتا يکي از زنان فخرفروش و دوست خانوم ماري بود و توجهي به من نداشت..با ديدن اين وضعيت اروم خم شدم و از جام بلند شدم و از ميزفاصله گرفتم نفسي از سر اسودگي کشيدم بالاخره از دستش راحت شدم...اروم به پشتم نگاه ميکردم و راه ميرفتم که محکم به کسي برخورد کردم و تعادلم بهم خورد در حين افتادن بودم که لباس کسي که بهش برخورد کردم رو گرفتم و مانع افتادن خودم و باعث افتادن اون شدم با شرمندگي به دختري که جلوي پام افتاده بود نگاه کردم و گفتم:

-متاسفم خانوم

اروم خودش رو تکوند و بلند شد و گفت:

-ايرادي نداره پانتا هستم افتخار اشنايي با چه کسي رو دارم؟

دستش رو دوستانه فشردم و گفتم:

-بلا هستم،ارابلا...

-خوشبختم

-منم همينطور

تازه تونستم بهش دقت کنم موهاي سفيد که چند تار موي صورتي و سبز ميانش خودنمايي ميکرد و چشمان کشيده اش جلا خاصي به صورتش بخشيده بود و گفت:

-خب بلا از ديدنت خوشحال شدم بايد برم

اهي کشيدم و گفتم:

-منم همينطور

ازم فاصله گرفت و دوباره تنها شدم روي ميز پشت سرم نشستم و سرمو توي دستام گرفتم...حوصله اين جمع خشک و نداشتم...نگاه اخرمو به مارتين انداختم لبخند مرموزي زدم و سمت در ورودي رفتم...!

از در که بيرون رفتم صداي موسيقي ديگه شنيده نشد...تازه تونستم نفس بکشم!روي تخته سنگي نشستم ولي صداي جروبحث به گوشم رسيد واضح نبود ولي کلمات شنيده ميشد!

اروم از جام بلند شدم و با کنجکاوي صدا رو دنبال کردم صداي دختري رو ميشنيدم که ميگفت:

-منظورت چيه؟

صداي زن ديگه اي که جوابش رو داد:

-دستور من نيست بانو...ملکه اينطور خواستند...ايشون نگرانتون هستند...

جلوتر رفتم تا بتونم صورتش رو ببينم...بالافاصله شناختمش!پانتا بود!قبل از اينکه منو ببينه عقب رفتم و سرمو به ديوار تکيه دادم لحظه اي از ذهنم گذشت فالگوش وايسادن کار زشتيه...شايد موضوع خانوادگي و خصوصي باشه...چرخيدم که برم ولي با شنيدن جملات بعديش سرجام ميخ شدم و خودمو قانع کردم که کارم خيلي هم بد نيست!

-نگرانمه؟تا کي نگرانم باشه؟قرار ما اين نبود!

دوباره صداي بي تفاوت زن رو شنيدم:

-قصد بنده فقط خبر رساني بود...بعدا ميتونيد با خودشون صحبت کنيد...با اجازه!

قبل از اينکه بخواد حرکتي کنه و من رو ببينه سريع راهمو کج کردم...زن تنه زد و از کنارم گذشت...با نگاهم دنبالش کردم...هيچي از مکالمشون نفهميده بودم!شونه اي بالا انداختم و دوباره خواستم به داخل برگردم قبل از اينکه مادام بياد و به زور منو ببره ولي با شنيدن صداي گريه پانتا ناخوداگاه عقب عقب رفتم و کنارش وايسادم حضورم رو حس کرد سرشو بالا اورد و به سرعت اشکاش رو پاک کرد و گفت:

-تو اينجا چيکار ميکني؟

يه لحظه هول شدم و گفتم:

-دا...داشتم رد ميشدم

سرشو تکون داد و چيزي نگفت...فهميدم حضورم اضافست!خودمو سرزنش کردم که چرا تو کارش دخالت کردم؟مگه چقدر ميشناسمش؟همونطور خشک شده سرجام وايساده بودم و دقايقي در سکوت گذشت...بالاخره پانتا گفت:

-ارابلا؟ارابلا بودي ديگه درسته؟

-بله

دوباره خودش ادامه داد:

-تا حالا ارزويي داشتي؟

اهي کشيدم و گفتم:

-ارزوهايي که بهشون نميرسي بايد از بين برن!

در حالي که سعي ميکرد کنجکاوي کلامش رو مخفي کنه،پرسيد:

-مگه ارزوت چيه؟

با لحن ناراضي گفتم:

-تو منو نميشناسي پانتا!من يه خدمتکار سادم و تا اخر عمرم هم کارم همين باقي ميمونه!

پوزخندي زد و گفت:

-حداقل ازادي!

ابرويي بالا انداختم و گفتم:

-چه ازادي؟

-تو به خودت تعلق داري!هروقت دلت بخواد ميتوني کارايي که دوست داري رو انجام بدي...بچرخي...بگردي...بري مهموني...!

خنده مسخره اي کردم و گفتم:

-فکر کنم هيچي درباره خدمتکار بودن نميدوني!

سوالي نگاهم کرد خودم ادامه دادم:

-من هيچ وقت متعلق به خودم نبودم...هميشه در جستجو...

اين بار اونم به حرف اومد و هماهنگ گفتيم:

-ازادي بودم!

لبخندي به حرکت ناخوداگاهمون زديم حالا که باهاش صميمي تر شده بودم کنارش نشستم و گفتم:

-تو چي؟تو از کجا اومدي؟

چنان پرسوز گفت"از قصر"که نتونستم تعجبم رو اشکار نکنم:

-خدمتکار ملکه اريا هستي؟

اين بار خنده شيريني کرد و گفت:

-يکم رابطه نزديکتري داريم!

متفکر گفتم:

-خدمتکار مخصوص؟

سرشو تکون داد...

-اووم پس حتما سرخدمتکار؟

دوباره خنديد و گفت:

-حالا چرا حتما خدمتکار؟

حق به جانب گفتم:

-چون ميگي از قصر اومدي!

دوستانه دستي به شونم زد و گفت:

-دختر جالبي هستي!

صداشو ارومتر کرد و ادامه داد:

-ميدوني؟!هميشه ارزوم اين بود که از اينجا برم و بقيه سرزمينها رو ببينم...دلم نميخواد زندگيم محدود باشه...ولي خانوادم دارن شانس زندگي بي محدوديت رو ازم ميگيرند...من دلم ميخواست ازاد باشم...ولي حالا با قولي که دادم...هيچ وقت نميتونم به سرزمينهاي ديگه برم...

با کنجکاوي پرسيدم:

-مگه چه قولي دادي؟

نگاه معني داري بهم کرد و گفت:

-يه نفر بايد همراهم بياد!

با حيرت گفتم:

-من...منظورت از اون يه نفر که من نيستم؟

لبخند زد و خونسرد گفت:

-چرا که نه؟هر دوي ما در جستجو ازادي بوديم و هستيم!

-ولي...ولي من نميتونم...بايد با خانوم مارتين چيکار کنم؟

اخمي کرد و گفت:

-اون که صاحب تو نيست!نميتونه برات تصميم بگيره...اگه ملکه راضي بشه همه چيز حل ميشه....البته اگه تو مشکلي نداشته باشي؟

-مشکلي نداشته باشم؟خيلي هم خوشحال ميشم..!

-ميدوني فکر کنم همسفر عالي باشي...

با جديت ادامه داد:

-اخر شب پيش ملکه ميريم..!

با ذوق سرمو تکون دادم و تشکر کردم...!

لبخند دلگرم کننده اي زد و گفت:

-مطمئنم ملکه قبول ميکنه...

با تشويش گفتم:

-اميدوارم

همون لحظه صداي مادام مانع مکالمه بيشترم شد:

-بلا تو اينجايي؟

با ديدن پانتا با انزجار پرسيد:

-اين ديگه کيه؟

پانتا اخم کرد معلوم بود از لحن مادام خوشش نيومده ولي با بي ميلي جواب داد:

-من پانتا هستم دختره مندونيا و فرد

لحن مادام بالافاصله تغيير کرد معلوم شد که پانتا رو شناخته:

-اوه بله بله خيلي خوشحالم که تشريف اوردين اما متاسفانه مجبورم بلا رو قرض بگيرم...

با غيض تو دلم گفتم"قرض بگيرم چيه؟راحت باش بگو کلفت کم اوردم"بعد دستم رو تقريبا کشيد ولي قبل رفتن صداي زمزمه اروم پانتا رو شنيدم:

-شب منتظرم باش

فقط تونستم سري تکون بدم...با حرص کنار گوشم وز وز کرد:

-تو بايد الان از مهمون ها پذيرايي کني ميخواي ابروي چندين سال خانواده کليني رو ببري؟بعد اينجا نشستي داري خوش و بش ميکني؟نکنه يادت رفته هنوزم که هنوزه دين تو به من مونده من براي تو حق مادري داشتم...

همون لحظه صداي خواهرش ماريانا باعث شد که دستم رو ول کنه و به سمتش بره تو دلم کلي از دوشيزه ماريانا تشکر کردم...قبل از اينکه دوباره عصباني بشه شربت رنگين کمان رو پخش کردم کم کم موقع رقص رسيد و پرده ميان دو سالن برداشته شد...مردان همگي با لباسي سياه نوبت به نوبت از دختران تقاضا رقص ميکردن در اين قسمت هه کار من معلوم بود بشينم و حسرت بخورم بغ کرده رو صندلي نشستم که با ديدن دستي که به سمتم دراز شده با تعجب سر بلند کردم با ديدن ادوارد تعجبم چند برابر شد در اون لباس سياه بسيار جذاب شده بود صداش رو شنيدم:

-بلا،افتخار يه رقص رو بهم ميدي؟

کمي به دور و بر نگاه کردم خبري از اون پيرزن غرغرو نبود لبخندي زدم و دستم رو ميان دستاش گذاشتم احساس گرما کردم اروم به سمت پيست رقص رفتيم اين بار صداي ويلون خواب اور نبود بلکه شيرين و رويايي بود...رقص رو به خوبي بلد بودم بودن با يک خانوم اشرافي همين مزيت هارو داره...پاهام رو ضربدري حرکت دادم و اروم پريدم دوباره حرکت رو معکوس تکرار کردم چرخشي کوتاه و با حرکات دستام بهش زينت دادم ريتم اهنگ هرلحظه تند تر ميشد و به اوجش ميرسيد و حرکات من تندتر ميشد ادوارد نرم هر عمل من رو کنترل ميکرد...احساس فوق العاده اي بود...

بعد از اتمام رقص زن ها و مرد ها از هم فاصله گرفتن و به هم تعظيم کردن.من و ادوارد هم اين کار رو انجام داديم.قبل از اين که ازش دور بشم تا پانتا رو پيدا کنم نگاهي بهش کردم.چند قدم جلو اومد و روبه روم ايستاد.احساس کردم که بايد ازش تشکر کنم.

همون طور که در چشماي عسليش نگاه مي کردم گفتم:

-ممنونم ادوارد.

لبخند مهربوني زد:

-امشب يکي از بهترين شب هاي زندگي من بود بلا.

سرم رو پايين انداختم و با خداحافظي زير لبي ازش فاصله گرفتم.

سرنوشت من اگه همين جا مي موندم چي بود؟يا اين که با ادوارد ازدواج مي کردم و يه زندگي معمولي رو شروع مي کرديم يا اين که خانم مارتين از من استفاده مي کرد و من رو به يکي از مردان ثروتمند مي داد تا از ثروتشون استفاده کنه.

آهي کشيدم و دنبال پانتا گشتم.

دقايقي بعد ديدمش که جلوي خانمي ايستاده بود و صحبت مي کرد.

به طرفش رفتم.متوجهم شد و لبخندي زد:

-آرابلا...اوه راستي تو کدوم رو بيشتر مي پسندي؟بلا يا آرابلا؟

دختر دوست داشتني بود.بهش لبخند زدم و جواب دادم:

-براي من فرقي نداره.هر طور که راحتي.

پانتا-من بلا رو ترجيح مي دم.

خنده ي کوتاهي کردم:

-تو اولين کسي نيستي که اينو مي گه,همه بلا رو ترجيح مي دن.

دستم رو گرفت و روبه خانم شيک پوش روبه روش که غرور از چشمانش فرو ميريخت گفت:

-مادر,اين آرابلاس.

و بعد روبه من گفت:

-بلا,اين هم مادر من مندونيا.

مندونيا حرف دخترش رو تصحيح کرد:

-بانو مندونيا

دستم رو سمتش دراز کردم:

-خوشبختم خانم.

بدون اين که بهم دست بده گفت:

-پدر و مادرت کي هستن؟

دلم گرفت.در اين شهر حتما بايد با اصل و نسب باشيم تا مورد احترام قرار بگيريم.حالا من بايد از کدوم پدر و مادرم مي گفتم؟!

دستم رو آروم پايين آوردم و مشت کردم:

-من براي خانم مارتين کار مي کنم.

پوزخندي زد و گفت:

-که اين طور.پس دختر مهربون و زيبايي که براي اون زن پير کار مي کنه تويي!

جوابي ندادم.

مندونيا چشم غره اي به پانتا رفت:

-من ميرم پيش خانم جين.بهتره زياد با هم صميمي نشين پانتا درباره اين موضوعات باهات صحبت کرده بودم...

و رفت.

پانتا دستم رو فشار داد و با شرمندگي گفت:

-من واقعا عذر مي خوام بلا.مادر من اخلاق تندي داره.

تقصير اون نبود.براي اين که بيش تر احساس شرمندگي نکنه کمي خنديدم و موضوع رو عوض کردم:

-اشکالي نداره,راستي فکر مي کني ملکه آريا نيمه شب ما رو مي پذيره؟

چشمکي زد و گفت:

-نگران نباش.مگه نميدوني مادر من خواهر کوچک تر ملکه س و من مي تونم هر وقت خواستم به اونجا برم؟

چشمام از تعجب گرد شد.داشتم شاخ درمياوردم.من نمي دونستم.چه طور من همچين چيزي رو نميدونستم؟يعني پانتا از خانواده سلطنتي بود؟

پانتا هم بعد از ديدن حالت من با تعجب گفت:

-نمي دونستي؟!

به خودم اومدم و خواستم بهش احترام بذارم که سريع شونه هام رو گرفت و اخم کرد:

-هي هي اگه ميدونستم با فهميدن اين موضوع اينجوري ميشي هيچوقت بهت نمي گفتم.من و تو دوستيم.

بعد دستاشو برداشت و يه دستشو به سمتم آورد:

-دوستيم؟

يعني خواهر زاده ي ملکه با من دوست بود؟!

بهش دست دادم:

-دوستيم.

هيچ وقت فکر نمي کردم کسي از خاندان سلطنتي اينقدر خون گرم باشه.

نوازنده ها با ويولن آهنگ شادي رو نواختن.خانم مارتين از کنار خواهرش جم نمي خورد و مغرورانه کنارش نشسته بود و با چاپلوسي از بانو مندونيا که کنار خانم جين جوان نشسته بود پذيرايي ميکرد...

همه جا شلوغ شده بود و همه مي رقصيدند و جمع کاملا از حالت خشک دراومده بود..

مطمئن بودم بعد از اتمام مهموني نمي تونم با پانتا پيش ملکه برم چون خانم مارتين بهم يه عالمه کار مي سپرد که قطعا تميز کردن اين عمارت بزرگ هم جزوش بود, پس فرار از دستش غير ممکن بود...ملکه تنها اميد من بود کسي که ميتونست من رو از اين قفس و زندگي اجباري نجات بده.

شايد الان بهترين زمان بود در هر حال خواهرزاده ملکه با من بود و اين پوئن مثبتي براي من ميشد...اما...اما اگر نشد چي؟رفتار خانم مارتين به شدت با من تند تر و بداخلاق تر ميشد ولي...نگاهي به خانم کردم نااميدي رو از ذهنم دور کردم جاي من اينجا نبود من ميتونستم به تمام ارزوهام برسم بايد يه ريسک ميکردم همين...بايد ريسک مي کردم و براي رسيدن به آرزو هام حرکتي مي کردم.

برگشتم به پانتا که کنارم نشسته بود و با لبخند رقص رو نگاه مي کرد،نگاهي کردم.خيلي عجيب بود چون هيچ درخواست رقصي رو قبول نکرده بود شايد منتظر ادم خاصي بود و شايدم نه...

-پانتا؟

برگشت سمتم:

-بله؟

-فکر کنم الان بهترين زمان براي صحبت با ملکه باشه.

پانتا-چه طور؟فکر نميکنم مادر الان اجازه رفتن رو بهم بده..

-چون همه مشغولن و هيچ کس متوجه نبود ما نميشه و بعد از تمام شدن مهموني هم من نمي تونم جايي بيام چون خانم مارتين به دقت مراقبم خواهد بود

اهي کشيدم و ادامه دادم:

-البته اگه بانو اجازه...

نذاشت حرفم رو ادامه بدم با شيطنت گفت:

-نيازي به اجازه ي اون نيست...

سرشو تکون داد و لبخند مرموزي زد:

-باشه.بريم.

خواست از روي صندلي بلند شه ولي ناگهان دوباره نشست و گفت:

-ببينم تو نمي خواي دست از خانم گفتنات برداري؟حداقل وقتي مارتين پيشت نيست بهش نگو خانم.من که نمي تونم اون زن رو اينقدر مؤدب صدا بزنم تازه مادر من بدترين رفتار ممکن رو باهات کرد و تو همچنان بانو صداش ميکني؟

خندم گرفت:

-آخه عادت کردم.سعي مي کنم ديگه بهش نگم خانم.اما بانو مندونيا مادر تو و خواهر ملکه است و من به ايشون نميتونم بي احترامي کنم.مطمئنن تو هم دوست نداري به مادرت بي احترامي بشه.

سرشو به نشانه تأييد تکون داد.

آروم بلند شديم.حواس خانم مارت...نه , فقط مارتين به رقص بود.از عمارت شرقي اومديم بيرون.

ادوارد به کالسکه تکيه داده بود و به شئ که تو دستش بود نگاه مي کرد.اگه نمي فهميد بهتر بود.دوست نداشتم اون مورد بازخواست مارتين قرار بگيره.

پانتا تو گوشم زمزمه کرد:

-با کالسکه من ميريم.امن تره.

کالسکه ي اون تقريبا نزديک کالسکه ادوارد بود.

آروم زمزمه کردم:

-نذار ادوارد من رو ببينه.

نگاهش متوجه ادوارد شد و گفت:

-بهش اعتماد نداري؟جاسوس مارتين عجوزه اس؟

از صفتي که به مارتين داد خندم گرفت واقعا برازنده اش بود!!

چشمامو به هم فشار دادم و آروم تر از قبل گفتم:

-نه من بهش اعتماد دارم ولي نمي خوام تو خطر بيفته.

خواست حرفي بزنه که سريع گفتم:

-بريم دير شد.

شنلش رو گذاشت روم.کلاه شنل رو کشيدم پايين تا صورتم ديده نشه.

به طرف کالسکه رفتيم.

سوارش شديم و کالسکه به راه افتاد.

يعني ممکن بود؟يعني شدني بود؟ استرس داشتم اولين بار بود که ميخواستم ملکه رو از نزديک ببينم و باهاش حرف بزنم...يعني بانو مندونيا اجازه همسفري من با تک دخترش رو ميداد؟يعني ملکه...همين افکار تا قصر ملکه تمام مغزم رو مشغول کردم چيزي از مسير نفهميدم...

با ايستادن کالسکه از افکار نااميدانم بيرون اومدم.کالسکه چي در رو باز کرد.پياده شديم.پانتا بهم نگاه کرد و شايد اضطرابم رو حس کرد:

-نترس بلا.هيچ اتفاق بدي نمي افته.

با اين که حرفش حتي کمي هم آرومم نکرده بود اما بهش لبخند زدم.

قصر بزرگ و بلند سفيد رنگي بود.باز هم پر از تجملات.

هم قدم شديم و به سمت ورودي قصر رفتيم.نگهبان هاي کنار در بزرگ به پانتا احترام گذاشتن.در بزرگ سفيد رو باز کردند.فرش قرمز طويلي زير پامون بود.

جلومون در ديگه اي بود.اون هم باز کردن و وارد شديم.

سالن بزرگي بود که دو تخت با شکوه در انتهايي ترين قسمتش بودن.

سه پله پايين رفتيم.با ديدن پانتا که کمي خم شده بود هول شدم و من هم تعظيم کردم.

جلوتر رفتيم و تقريبا جلوي تخت ها ايستاديم.زن زيبايي با لباس فاخر طلايي روي تخت کوچک تر نشسته بود و نگاهمون مي کرد.

پانتا باز هم تعظيم کرد ولي اين بار کمرش رو بيشتر خم کرد.با کمي تأخير من هم کارش رو تکرار کردم.

صداي ملکه باعث شد هر دو به حالت اول برگرديم:

-پانتاي عزيزم و ...

با کنجکاوي به من نگاه کرد.سريع خودم رو معرفي کردم:

-آرابلا هستم بانوي من.

سرش رو تکون داد:

-اوه بله.و آرابلاي جوان.

دوباره به پانتا نگاه کرد:

-اين وقت شب بايد کار فوري باشه که اومدي من رو ببيني!

پانتا سرش رو به نشانه تأييد تکون داد:

-بله بانوي من.در جريان هستيد که من قصد دارم به سرزمين هاي اطراف سفر کنم!

ملکه دستش رو زير چونش گذاشت و گفت:

-بله خبر دارم و بهت گفته بودم تنهايي و بدون يک همراه قدرتمند امکان نداره بذارم بري.اين شرط رو هم فقط به خاطر اصرار زيادت گذاشتم.

قدرتمند؟يعني پانتا مي خواست من رو به عنوان همراه قدرتمند معرفي کنه؟مني که حتي دل کشتن کوچکترين موجود رو نداشتم؟!

پانتا-درسته سرورم.من همراهم رو انتخاب کردم.

و زير چشمي به من نگاه کرد و لبخند زد.

ملکه هم لبخند زد و گفت:

-جدي؟خب اين همراه کجاست؟

متوجه نگاه زير چشمي پانتا به من شد

.لحظه اي خشک شد و بعد درحالي که اخم کرده بود گفت:

-تو که منظورت از همراه قدرتمند اين دختر نيست؟

لبخند پانتا پررنگ تر شد:

-دقيقا بانو.

ملکه ناگهان بلند شد:

-شوخي مي کني پانتا؟

پانتا-من جرئت شوخي کردن با شما رو ندارم.

ملکه-يعني چي؟اين حرف ها چه معني ميده؟اين دخترک رو به من نشون ميدي و ميگي همراه قدرتمندته؟اين دخترک از چند متري داد مي زنه که حتي توانايي کشتن يک مورچه رو هم نداره.

سرم رو انداختم پايين.شايد حق با ملکه آريا بود ولي درست نبود ناتوان بودنم رو جلوم به رخم بکشه.شايد ضعيف بودم اما حداقل مي تونستم از مغزم استفاده کنم.

شايد پانتا افکارمو شنيد چون يک قدم جلو رفت و گفت:

-همه چي که زور و بازو نيست بانو.تا وقتي که عقل نباشه زور و بازو به چه درد مي خوره؟درسته که بلا قوي نيست اما باهوش و بااستعداده!

انگار ملکه کمي نرم شد:

-برفرض من قبول کردم,پرنس چارلي رو چي کار ميکني؟ميدوني اگه بفهمه...

پانتا اخم کرد و ناخواسته حرف ملکه رو قطع کرد:

-مي بخشيد ملکه.ولي ازدواج من و پرنس چارلي فقط نظر و درخواست شماست و اون تا حالا هيچ درخواستي از من نکرده.

ملکه چيزي نگفت ولي ناگهان انگار چيزي يادش اومد با اخم نگاهم کرد.

ترسيدم.چرا اين جوري نگاهم مي کرد؟

ترسيده بودم چون ترسناک نگاهم ميکرد.

ملکه-بگو ببينم,پدر و مادرت کين؟

باز هم اون سؤال هاي هميشگي,باز هم اصل و نسب.خسته شده بودم از اين پرسش تکراري.

با صداقت جواب دادم:

-من براي خانم مارتين کار مي کنم.

اخم هاش بيش تر درهم شد و پوزخند زد:

-که اين طور,آرابلا.

آرابلا رو با لحن خاصي تلفظ کرد.به پانتا نگاهي کرد و گفت:

-پس تو مي خواي يه خدمتکار رو با خودت همراه کني.

و تقريبا فرياد کشيد:

-تو به يک خدمتکار ميگي باهوش؟

اونم نه هر خدمتکاري,خدمتکار اون کفتار پير؟؟اونو نميشناسي؟به ازاي همسفر کردن اين دختر بي خاصيت با تو ميدوني ممکنه چه قدر از ما باج بگيره؟؟

حالم بد شده بود.چه طور؟چه طور مي تونست به من بگه بي خاصيت؟اون حتي من رو نمي شناخت.وجودم پر از نفرت شده بود از اين آدماي مغرور و فخر فروش.

ملکه دستش رو محکم کوبيد روي دسته ي تخت:

-اجازه نداري پاتو از يوژال لند بيرون بذاري,فهميدي پانتا؟

پانتا با صورت خيس از اشک و چشم هايي پر از شرمندگي نگاهم کرد.ولي من گريه نمي کردم.نمي خواستم گريه کنم.من قبل ها هم زياد تحقير شده بودم.لبخند کوچکي بهش زدم.

ملکه داد زد:

-نگهبانا,اين دختر رو به خانم مارتين تحويل بدين.

نگهبان ها دويدن سمتم و دستامو گرفتن و منو به سمت خروجي قصر بردن.مقاومت نمي کردم چون نيمي از وجودم مطمئن بود من به آرزوم نميرسم.ولي حداقل تلاشم رو کردم.

به پانتا هم نگاه نکردم.نمي خواستم بيشتر خودش رو سرزنش کنه.حتي خودم رو هم سرزنش مي کردم.چون باعث شده بودم به کلي نتونه به سفرش بره.

به شدت انداختنم تو کالسکه.کالسکه حرکت کرد.خودم رو براي تنبيه آماده کرده بودم..براي بدخلقي و بداخلاقي,براي کارهاي سخت و طاقت فرسا.واقعا چرا؟چرا از هر راهي مي رفتم بن بست بود؟چرا ملکه هم بهم کمک نکرد؟

کالسکه با تکان هاي شديدي ايستاد.در کالسکه باز شد و نگهباني منو کشيد بيرون.

زنگ خونه رو زد و منتظر ايستاد.

هنوز در باز نشده بود که صداي دويدن رو از پشتم شنيدم.برگشتم و ادوارد رو ديدم که به سمتم مي دويد.

وقتي من رو در دستاي نگهبان اسير ديد ايستاد و با نگراني نگاهم کرد:

-بلا؟کجا بودي؟چه اتفاقي افتاده؟

فقط نگاهش کردم و چيزي نگفتم.

صداي باز شدن در رو که شنيدم برگشتم ولي به محض برگردوندن صورتم پرت شدم روي زمين.شدت سيلي مارتين علت بود.

ادوارد به طرفم اومد و بلندم کرد و دستشو انداخت دور شونه هام.از بينيم خون ميومد.دستمو گذاشتم روش و به چهره خشمگين مارتين خيره شدم.

-تو تا الان کدوم گوري بودي؟

نگهبان جاي من جواب داد:

-دخترتون همراه بانو پانتا پيش ملکه آريا بود.

مارتين با خشم به نگهبان نگاه کرد و داد زد:

-اون کلفت دختر من نيست.

فشار دستاي ادوارد روي شونم بيش تر شد.درسته که اون حرفها من رو مي سوزوند ولي هميشه از درون.هيچوقت نميذاشتم کسي بفهمه با اين حرفش آتيش گرفتم.

مارتين-پيش ملکه چه غلطي مي کردي؟هان؟