رمان گوشواره به قلم نسرین جمال پور

ژانر: #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

مهسان دختری نازپرورده که باید بجنگد و عشق را در کوچه پس کوچه های تهمت ها و بی اعتمادی ها پیدا کند. عشق زیباست اما تا زمانی که دنیا نخواهد تاوان دل شکستن‌ها را به بدترین شکل از تو بگیرد.

تلفن را محکم روی دستگاه می‌کوبم و از میز فاصله می‌گیرم. سومین بار است که پی در پی شماره همراهش را می‌گیرم و پاسخگو نیست. شماره اتاقش هم بی‌وقفه اشغال است. تصمیم می‌گیرم به اتاقش بروم و از حالش، آگاه شوم.

سارا زینعلی سر راهم سبز می‌شود.

_چایی آوردم برات مهسان.

با نشاندن اخمی غلیظ بر صورتم، وادارش می‌کنم حرفش را اصلاح کند.

_خانوم میرعلی، چای آوردم.

_نمی‌خورم.

از مقابلش رد می‌شوم و با تقه ای کوتاه، درِ اتاق ژینا را به صدا درمی‌آورم. شیخی، منشی نسبتا فضولش، گوشی تلفن را از گوشش کمی دور می‌کند و از جا برمی‌خیزد.

با صدایی بم و خشن، می‌گوید:

_کاری داشتی مهسان؟

پاسخش را نمی‌دهم. گذر ثانیه ها که به پنج می‌رسد، صبر بیشتر را جایز نمی‌دانم و در را به سرعت باز می‌کنم. شیخی به سمتم پا تند می‌کند؛ اما قبل از این‌که به من برسد، میان اتاق بزرگِ تنها دختر رئیس شرکت، خشک می‌شوم و از دیدن تصویری که مقابل چشمانم قد کشیده است، کم مانده پس بیفتم.

شیخی پشت سرم جیغ می‌کشد و طولی نمی‌کشد که همه‌ی پرسنل شرکت، میان اتاق ژینا جمع می‌شوند. خانم ها جیغ می‌کشند و آقایان با وحشت و غم، به تن نیمه جان ژینا نگاه می‌کنند.

دست هایم بی اختیار می‌لرزند اما به این لرزش خفیف، اعتنا نمی‌کنم. به کمک زینعلی و مِهرا، سعی می‌کنیم حالش را بهتر کنیم.

شیخی که از همان آخر اتاق، فقط گریه می‌کند و بلند بلند جیغ های گوش خراش می‌کشد.

اولین بار نیست که شاهد خودکشیِ همسرِ معاون شرکت هستیم، اما باز هم چیزی نیست که به آن عادت کنیم و از دیدنش، وحشت زده نشویم. خصوصا با رنگ سفید و لب های کبودش، که او را چون اتفاق افتادنِ یک مرگ ناگهانی، ترسناک کرده است. روی زمین افتاده و جان از تنش رفته است. حالاتش برایمان آشناست و می‌دانیم قصد خودکشی داشته است.

پچ پچ ها و افسوس های همکارانم، بیشتر و بیشتر می‌شود. دور تا دورش را گرفته ‌اند و خیره‌ی تنِ بی رمقش شده اند.

اورژانس که می‌رسد، همه که پراکنده می‌شوند، تازه آن‌وقت است که "او" را می‌بینم. در حالی که در یک گوشه ایستاده و با دست های لرزان، شماره ادریس را می‌گیرد.

نگاهش یک لحظه بر من می‌افتد و دستش بیشتر می‌لرزد. اما باز هم بهتر می‌داند تا ادریس را در جریان احوالات همسرش قرار دهد.

همه چیز به سرعت انجام می‌شود و برانکارد سفید می‌رسد و دو مرد سفیدپوش، ژینا و برانکارد را با خود می‌برند. قوطیِ خالی شده‌ی قرصی که روی میز افتاده، از چشمشان دور نمی‌ماند و آن را نیز با خود می‌برند.

دیگران انتظار دارند شیخی با آمبولانس برود. اما می‌دانم از این منشیِ ترسوی لوس، هیچ آبی گرم نمی‌شود. پس کیف و گوشی ام را برمی‌دارم و به سرعت، خود را به آمبولانس می‌رسانم. نگران ژینا هستم و دلم برای ماندن طاقت نمی‌آورد.

دم رفتن، پچ پچ هایی که می‌شنوم، دلسوزی های بی خودی و متلک های همکارانم، بیشتر دلم را به درد می‌آورد.

از مقابل او که رد می‌شوم، می‌شنوم که می‌گوید:

_این دختره مهسان قراره باش بره. زودتر بیا ادریس. این دفعه فرق می‌کنه.

اما به نظر من، این بار هم هیچ فرقی نداشت. این بار هم مثل همه دفعات قبل، ژینا از همسر بی‌وفایش چیزی دید که نتوانست آن را تحمل کند. این بار هم قصد کشتنِ قلبش را داشت.

خوب می‌دانست تا زمانی که زنده است، قلبش با نام ادریس می‌زند و احساسش به ادریس، ذره ای تغییر نخواهد کرد. این بود که هربار خیانتی از جانب مردِ رویاهایش سر می‌زد، چاره را در قطعِ همیشگیِ جریان این قلب می‌دید.

بیش از چهارساعت گذشته و من هنوز تنها همراه ژینا هستم. لنگه‌ی گوشواره را در دستم می‌گردانم و نگاهم روی نگینِ سبز رنگش خیره می‌ماند. چقدر با آن مشغول بوده‌ام را نمی‌دانم اما فکرم را که به روزهای قبل پرت می‌کند، آرام‌‌تر می‌شوم.

گوشی در دستم می‌لرزد.

نام "مهندس فلاح"، پوزخندی را هاله‌ی لب‌هایم می‌کند.

_الو!

_معلومه کجایی مهسان؟ چرا گوشی ژینا رو جواب نمی‌دی؟ گوشی خودتم که تو دسترس نبود تا الان.

_کجا باید باشم؟ بالا سر ژینام، بیمارستان...

میان حرفم می‌دود و عصبانیت صدایش بیشتر از قبل است.

_برا من بلبل زبونی نکن مهسان‌. دم درم. نمی‌ذارن بیام داخل. بیا و...

ناگهان سکوت می‌کند و کمی بعد، سریع می‌گوید:

_دارم میام داخل. زود بیا تو راهرو که ببینمت.

گوشی را پایین می‌آورم و به بیچارگیِ زنِ زیبارویِ مقابلم نگاه می‌کنم.

چشم می‌بندم و از او فاصله می‌گیرم.

قلبم بیشتر از قبل، خواهرانه تر از همیشه، برایش می‌تپد.

به پاهایم سرعت می‌دهم. از راهروی نسبتا طویل بیمارستان رد می‌شوم و می‌خواهم به سمت پذیرش بپیچم، که می‌بینم رسیده و دارد با پرس و جو از پرستار سفیدپوشی، سراغ ما را می‌گیرد.

کمی صدایم را رها می‌کنم و نامش را بر زبان می‌رانم.

_مهندس فلاح!

همین یک بار کافی‌است تا به صدایم واکنش نشان دهد و به سمتم بچرخد. می‌دانم از این‌که او را چنین خطاب کرده‌ام، بی اندازه خشمگین است.

منتظر نمی‌ماند جواب بگیرد و خود را به من می‌رساند. کمی کلافه تر از چیزی است که باید باشد و من این را به ترافیک سنگینِ خیابان نسبت می‌دهم.

مثل همیشه می‌خواهد دست بدهد و مثل همیشه دستش را با بی اعتنایی، پس می‌زنم.

اهمیت نمی‌دهد و قدمی برمی‌دارد.

-حالش چطوره؟

هم‌پایش، می‌روم.

-بهتره. آروم شده اما خوابیده. سرش سنگین بود، گفتم یه کم بخوابه.

خیال غر زدن دارد و حوصله من، از پسِ تحمل کردنش بر نمی‌آید.

-موندم با این الم شنگه های هر روزه، چطور تاحالا به اخلاق گُهِش عادت نکردیم.

در را با فشار باز می‌کند و زن بیچاره را از خواب، بیدار می‌کند. منتظر نمی‌ماند من هم وارد شوم و در، بسته می‌شود. شاید ادب حکم می‌کند بیرون بمانم و به زن و شوهر، اجازه‌ی خلوت گُزیدن دهم. اما ترجیح می‌دهم در این یک موقعیت، کمی بی ادبانه رفتار کنم. پس در را باز می‌کنم و کمی دور تر از او می‌ایستم.

تیپِ خاص و حرکاتِ باپرستیژش، او را در هر نگاهی، جذاب جلوه می‌دهد. همان طور که همیشه، برای من، خدای جذابیت بود. الهه‌ی شخصیت و مردانگی! اما کاش می‌شد عقل‌مان را از چشم‌هایمان بیرون می‌کشیدیم و عاقلانه تر قضاوت می‌کردیم. عاقلانه تر می‌شناختیم و عاقلانه تر روی آدم‌ها حساب می‌کردیم.

دست های کارنکرده‌اش را در جیب های شلوارش فرومی‌برد و با پاهایی که کمی بیشتر از عرض شانه هایش، از هم باز کرده، ژست می‌گیرد.

_این دفعه دیگه چت شد؟

بهونه‌ی این بارت چی بود؟

سکوت، چیزی نیست که بخواهد بشنود‌‌. پس ادامه می‌دهد تا به پاسخِ طرف مقابل برسد.

_تَوَهُمِ این دفعه‌ت چی بود ژینا؟

باز تو خیالاتت من‌رو با کی تصور کردی که اون همه قرص رو مثل نقل و نبات انداختی بالا و...

دلیل سکوت ژینا را می‌فهمم. اما دلیل این نگاهِ سرشار از شیفتگی‌اش را نه!

این زن، به‌راستی که یک عاشقِ مجنون است. عشق، نه دیده ای برایش باقی گذاشته، نه ذره ای شخصیت و غرور و نه حتی عقلی برای پذیرفتن حقیقت.

با لبخندِ نشسته بر لب های خوش فرم و زیبایش، فقط تبسم می‌کند و حرف نمی‌زند.

ادریس کم آورده است. این پا و آن پا می‌کند. دست راستش را بیرون می‌آورد و ساعتش را چک می‌کند.

_من باید برم. می‌دونم حالت خوبه و مشکلی نداری. بعد از این دو سال، دیگه اوضاع و احوالت دستم اومده.

زیرچشمی به من نگاه می‌کند و با بی توجهی، نگاهش را با نگاهِ خیره‌ام جواب می‌دهم.

_انقد آبرو ریزی راه ننداز ژینا. من‌رو با پدرت در ننداز. تو رو جون عزیزت یه ذره بهم اعتماد داشته باش. منِ خر با هیچ الاغی مَچ نشدم.

نگاهش به من را دوباره تکرار می‌کند.

_این دفعه خودم باید بفهمم کدوم کلاغ خبرچینیه که داره خبر عوضی به گوشت می‌رسونه.

پیشانیِ ژینا را آرام می‌بوسد و من می‌بینم بسته شدنِ چشم های این زن، چقدر لذت با خود به همراه دارد.

قبل از ترک اتاق، به من می‌گوید:

_مهسان یه زنگ بزن کارت دارم.

و می‌رود.

تمام توجه این جنتلمنِ جذاب به همسر زیبایش، در این خلاصه شد که با تماس من، کمی بد و بیراه، حواله‌ی همسرش کرد و با دوساعت تاخیر بعد از تماسم، بر بالینش حاضر شد و کم‌تر از ده دقیقه، به عیادتش پایان داد.

ژینا با تمام داشته هایش، همیشه درمقابل ادریس، بی دست و پا بود. تقصیری هم نداشت. زبان چرب ادریس، مار را از لانه به در می‌کرد. چه رسد به این دخترِ آرام و مطیع و البته وابسته به کمترین توجهات.

شاید اگر زود دل نمی‌بست و جبرانِ کمبود محبت هایش را در دیگران جست و جو نمی‌کرد، اوضاعش بهتر می‌شد.

زود وا می‌داد. زود دل می‌بست و زود هم می‌شکست.

انگار نه انگار که تک دخترِ آقای اجتهاد است و آقای اجتهاد، از شاخ های صنعت چرم است.

کسی که حرف اولِ صادرات را در ایران می‌زند و پولش از حدِ شمارش، بسیار فراتر است. کسی که عبوس بودن، اِتیکتِ شخصیتی اوست.

زیباییِ خاص ژینا، شاید اگر در ساده ترین و مندرس ترین لباس‌ها هم بود، او را شایسته‌ی ستایش می‌کرد. اما ژینا دل به ادریسی بست که پادوی ساده ی شرکت پدرش بود. کسی که زبان چرب و چهره‌ی جذابش، فقر او را در سایه‌ی نادیده ماندن رها می‌کرد.

همین جذابیت کلامی و ظاهری هم بود که ژینا را گاه بدبینِ شوهرش و روابط او می‌کرد و گاه باعث می‌شد زود ببخشد و فراموش کند.

ژینا شوهرش را خوب می‌شناخت. همه ادریس را خوب می‌شناختند.

در دو سالی که من به پرسنل این شرکت اضافه شدم، بارها دیدم که توجه ادریس به خانم های مراجعه کننده، طور عجیبی، خاص بوده است. مثل توجهی که به من نشان می‌داد.

یا به مهرا، هم‌کار متاهلم در محیط کار!

پس ژینا هم این مهم را می‌دانست و خودخوری می‌کرد و به جای اعتراض به همسرش، به زندگی‌خودش معترض می‌شد و هربار با یک روش جدید، قصد خودکشی می‌کرد.

دوستی من و ژینا، قدری عمیق تر از دو همکار بود. در ساعات بیکاری، با هم وقت می‌گذراندیم و وقت ناهار، من مهمان اتاق او می‌شدم. درد دل‌هایش را می‌شنیدم و او را به صبوری دعوت می‌کردم.

ادریس از نزدیکی ما راضی نبود. درواقع، او از رفتار من، هیچ گاه رضایت نداشت. کارمند حرف شنویی برایش نبودم. نه اجازه می‌دادم مثل دیگران با من دست بدهد؛ نه صمیمیت زیاده از حد همکارانم را با او داشتم. با این‌که قدیمی‌ترین و نزدیک‌ترین کسی بودم که می‌شناخت.

شاید به همین دلیل فکر می‌کرد کلاغ خبرچین شرکت، من هستم اما خودم خوب می‌دانستم او کیست. کسی که پر پر می‌زد ژینا و ادریس را از هم دور و دورتر کند.

لب های بی رنگ ژینا را با دستمال تر می‌کنم و به لبخند زیبایش، با لبخندی به همان وسعتِ صمیمیت، پاسخ می‌دهم.

-به آقای اجتهاد خبر بدم؟

سر تکان می‌دهد و مخالفت می‌کند.

-بالاخره که باید بدونن. امشب این‌جایی؛ اگه از ادریس بپرسه و سراغت رو بگیره چی؟

نگاهش رنگ غم می‌گیرد.

آهسته تر از همیشه، جوابم را می‌دهد.

-نمی‌خوام برای ادریس بد شه. نمی‌خوام بابا بهش بدبین شه.

-آخرش که چی؟

تا کی قراره با هر خبری که می‌شنوی، زود خودت رو ببازی و به فکر خودکشی...

لب هایم را محکم روی هم فشار می‌دهم. نگاه پر از رمز و رازش را به من می‌بخشد.

-مهسان... من چی کار کنم؟

-چی‌ رو چی کار کنی؟

-خیانت های پی در پیِ ادریس رو.

-تو که گفتی از چشمات بیشتر بهش اعتماد داری.

-درد منم اینه که این بار با چشمای خودم دیدم.

اشکش که می‌چکد، دلم چنگ می‌خورد و هوای اتاق، مسموم می‌شود.

-منظورت چیه؟

-اگه فقط حرف زدن بود؛ اگه خلوت کردنِ معمولی بود؛ اگه نگاه کردنِ ساده بود؛ می‌تونستم تحمل کنم. اما مهسان... این بار... این بار دیدم که بوسیدش. با همون لب هایی که چند دیقه قبل، پیشونی من‌رو بوسید، پیشونی اونم بوسید.

چهره ام از بهت و حیرت و غم، در هم جمع می‌شود اما یک قدمی که به سمتش برمی‌دارم، با دیدن ادریس، میان چهارچوبِ در اتاق، همان جا در هوا می‌ماند.

دهانم باز می‌شود تا صدای خفه ام را رها کنم و چیزی بگویم؛ اما نه من توان حرف زدن دارم، نه ادریس می‌خواهد ژینا حضور او را متوجه شود.

انگشت اشاره‌اش را به نشان سکوت، بالا می‌برد.

دو دو زدن چشمان خمارش، مرا برای چند ثانیه ساکت می‌کند.

اما می‌خواهم بدانم.

پس همان طور، زل زده در چشمان مرد روبرویم، از ژینا می‌پرسم:

-کی‌رو می‌گی ژینا؟ کی‌رو بوسید؟

من و ادریس، دلیل لرزش صدایم را خوب می‌دانیم؛ اما ژینا متوجه این ارتعاش نمی‌شود.

در عالم خود، با نگاهی که درگیر پنجره است، آهسته می‌گوید:

-مِهرا رو.

چشمانم، بی مکث، بسته می‌شوند و افسوسم هزاربرابر بیشتر می‌شود.

آب دهانم را نمی‌توانم قورت دهم.

این کثیف ترین کاری است که کسی مثل مِهرا، با وضعیت تاهلش، بخواهد انجام دهد.

ژینا بدن خود را کمی پایین تر می‌کشد تا راحت تر دراز بکشد. ملحفه‌ی سفید و آبیِ بیمارستان را تا بالای پیشانی‌اش بالا می‌کشد و من خوب می‌فهمم چقدر حال روحی‌اش افتضاح است. چرا که وسواسِ شدیدِ ژینا در استفاده از لوازم شخصی و بهداشتی، مشهور است.

دست مشت شده‌ی ادریس، پایین می‌آید و یک قدم به عقب برمی‌دارد و با خشمی وافر، از اتاق دور می‌شود.

سرم سنگین می‌شود و ترجیح می‌دهم کمی بنشینم. پاهایم جانِ همراهیِ تنم را ندارند.

چشم بر هم می‌گذارم تا دمی بیاسایم.

اما مگر تصویری که ژینا برایم مجسم کرده، از جلوی دیدم محو می‌شود؟

لب‌های ادریس و پیشانیِ مِهرا!

تمام خرت و پِرت های کمد را به گوشه و کنار اتاق پَرت می‌کنم. عصبی‌ام و دلیلش را فقط خودم می‌دانم.

جعبه‌ی گوشواره در دستم می‌ماند و خشمگین از چیزهایی که شنیده‌ام، آن را با تمام فریادی که در گلویم بغض شده بود، محکم بر زمین می‌کوبم.

نمی‌دانم کجا پرت می‌شود.

مامان چند بار دیگر صدایم می‌زند و وقتی عصبانیتم را می‌بیند، ترجیح می‌دهد بی خیالِ غذا خوردنم شود. اما این بار، شنیدنِ صدای کسی که با تلفن خانه تماس گرفته است، او را مجبور می‌کند که جدی‌تر باشد و به سراغم بیاید.

این است که وقتی در اتاقم را باز می‌کند و فریاد می‌زنم:

_وای مامان، وای! گفتم نمیام، شام‌ هم نمی‌خورم.

دست از سرم...

او هم فریاد می‌زند:

_صدات‌رو بیار پایین. ببین ادریس چی‌کارت داره.

شنیدن اسمش، بیشتر از فریاد مامان، مرا وادار به سکوت می‌کند. گوشی را روی میز رها می‌کند و با عصبانیت، در را به هم می‌کوبد و می‌رود تا به کارهای تکراری و روتینش برسد.

من دو روز تمام، از اتاقم بیرون نرفتم جز برای اجابت مزاج! حتی تمام این دقایق و ساعت ها، نخواستم بابا را ببینم. نخواستم مامان را ببینم.

هلن، برادرزاده‌ی شیرین زبان سه ساله ام را هم نخواستم ببینم.

با هیچ کسی مایل به حرف زدن نبودم. اما نمی‌دانم چرا این بار، این لحظه، کششی عجیب به برداشتن تلفن داشتم. می‌خواستم با کسی که باعث و بانیِ عصبانیت این دو روزم بود، حرف بزنم و این، باید مرا ناآرام می‌کرد اما...

چشم‌هایم را محکم بر هم فشردم و گوشی را به گوشم نزدیک کردم.

شاید صدای نفس‌های کش‌دار و عصبی ام را خوب شنید، که منتظر هیچ حرفی از جانبم نماند و خود، شروع کرد.

_باید باهات حرف بزنم مهسان. خیلی واجبه‌. منتها تلفنی و از راه دور، نه حوصله‌ش رو دارم، نه فایده ای داره.

من حرف نمی‌زنم اما احساس می‌کنم تنفر، برای این صدای درمانده‌ی زخمی، منصفانه نیست. از طرفی خیلی مشتاقم بدانم پاسخ ادریس، برای شنیده‌های مشترکمان از زبان ژینا، چیست.

با خشمی فروخورده اما صدایی آهسته، می‌غرم:

_کی و کجا؟

_همین الان. سر خیابونتونم.

تماس را قطع می‌کند و فرصت مخالفت به من نمی‌دهد. لباس‌هایی که به بهانه‌ی مرتب کردن کمد و عوض شدن حال و هوایم، به هم ریخته بودم، روی زمین پخش شده‌اند.

دست می‌برم و سریع یک مانتوی نسبتا بلند و یک شال ضخیم برمی‌دارم.

از کنار آشپزخانه رد می‌شوم که مامان صدایش را بالا می‌برد:

_کجا بسلامتی این وقت شب؟

_ادریس دم دره‌. کارم داره. می‌رم و میام.

در هر فرصت دیگری که بود، نه مامان به من اجازه‌ی رفتن می‌داد؛ نه بابا.

اما خشم دو روزه‌ام، آرامش ناگهانیِ این دقایقم،

جلوی مخالفت آن دو را می‌گیرد. چه بسا شناختی که از ادریس دارند هم، به من اجازه ی رفتن می‌دهد.

کنار ماشین گران قیمت مشکی رنگش ایستاده و یک پایش را به لاستیک ماشین چسبانده و پای دیگرش، بر روی زمین، ضرب می‌نوازد‌.

سوزی سرد بر تنم می‌وزد اما برای برگشتن، دیر است. لبه های مانتوی بلندم را به هم نزدیک تر می‌کنم و شالم را محکم تر دور گردنم می‌پیچم.

به او که می‌رسم، از ماشین فاصله می‌گیرد و یک قدم به سمتم می‌آید. یک نگاه اجمالی، به ابتدا تا انتهای خیابان فرعی می‌اندازد و سوار ماشین می‌شود.

_بیا سوار شو.

_همین جا بگو...

تغییری در صورتش ایجاد نمی‌کند.

_گفتم سوار شو. هم نمی‌خوام مجبور شی جواب فضول‌باشی‌های محله‌تون رو بدی؛ هم این‌که...

با اشاره دست، مرا متوجه می‌کند که لباسم بسیار نامناسب است.

سرما را بیشتر احساس می‌کنم و کنارش، روی صندلی جلو، جا می‌گیرم.

_چرا دو روزه شرکت نیومدی؟

_مرخصی گرفتم.

_از کی؟

_به شیخی گفتم.

_شیخی مگه چی کاره‌ست؟

با اخم هایی در هم به او زل می‌زنم.

_دلیل غیبت من، از نظر ژینا موجهه.

_از نظر من، دلیل غیبت خود ژینا هم غیرموجهه.

جمله اش را با فریاد ادا می‌کند و باعث می‌شود کمی تکان بخورم.

_مهسان...

_به من نگو مهسان. من‌رو این‌جوری صدا نکن. با من صمیمی نشو. من مثل اون مِهرای...

_بس کن!

فریاد ها را با فریادی بلندتر جواب می‌دهیم و شاید نمی‌دانیم جایی که هستیم، مناسب این شاخ و شانه کشیدن‌ها نیست.

آقای بشارت، به بهانه زباله بردن، از خانه خارج می‌شود. همیشه‌ی خدا می‌بینیم که با همسرش بر سر زباله بردن، دعوا دارد. اما امشب، مردی وظیفه شناس و پاکیزه می‌شود و سطل به دست، به سمت ما می‌آید.

آن‌قدر با آن اخلاق زشت و خصیصه‌ی زننده‌اش، شناخته شده است، که دقیقا می‌دانم برای چوب زدن زاغ سیاه من آمده است و طولی نمی‌کشد که نیمی از اهل محل، از نشستن من در اتومبیل گران قیمت مردی جوان و جذاب، با خبر می‌شوند.

ادریس، نیم نگاهی روانه‌ی بشارت می‌کند و شیشه‌ی پایینِ اتومبیلش را بالا می‌شد.

قبل از این که بشارت به ما برسد، ماشین از جا کنده می‌شود و من و ادریس، از خانه دور می‌شویم.

از پیچ خیابان فرعی‌ِ ما می‌گذرد و در خیابان اصلی، چند متر جلوتر توقف می‌کند.

زود به سمتم می‌چرخد و در همان حال، تند و محکم، حرف می‌زند‌.

_من ژینا رو دوست دارم مهسان. اونقد که نه مغز کوچیک تو کشش داره هضمش کنه، نه هیچ زن دیگه‌ای می‌تونه جاش رو برای یه ثانیه تو ذهنم بگیره.

آن قدر بلند پوزخند می‌زنم که حرفش را قطع می‌کند و با عصبانیت می‌گوید:

_این یعنی چی مهسان؟ این پوزخند مسخره‌ی تو یعنی چی؟

_یعنی من نه دُم دارم، نه گوشام درازه.

_بس کن مهسان. لزومی نمی‌بینم بخوام از علاقه‌ یا رابطه‌م با همسرم واسه تو توضیحی بدم.

_پس چرا این‌جایی؟ چرا اومدی توضیح بدی؟

اصلا به من‌ چه؟ مگه من چی کاره‌ی تو و زن و زندگیتم که اومدی سراغم؟

من فریاد می‌زنم،

او داد می‌زند،

او عربده می‌زند،

من جیغ می‌کشم.

_واسه این که تویِ احمقِ بی‌وجدان، داری موش می‌دُوونی تو زندگی من. داری با خبرچینی‌هات زندگی من و ژینا رو زهر می‌کنی.

_من؟

من؟

به چه جراتی همچین حرفی می‌زنی؟

به چه سندی؟

مدام سعی می کنیم رشته کلام را از دست یکدیگر برباییم.

_به همون سندی که می‌دونم چقد باهاش دَم‌خوری. چقد باهات صمیمیه.

اگه از اولین روزی که اومدی شرکت، دلم به حالت نسوخته بود و نکرده بودمت منشی خصوصیم، حالا لازم نبود دوره بیفتم تو کوچه و خیابونا و التماست کنم دست از سر من و زندگیم برداری.

حیف که عزادار بودی و دلم واسه لباس سیاه و چشمای قرمزت سوخت.

واسه برادرت که صاحب عزا بود اما غم تو کاری باهاش کرد که قید قهر چندساله‌مون رو زد و ازم خواست تو شرکت، مشغولت کنم تا از افسردگی خارج شی.

واسه برادرزاده‌ی یک ساله‌ت که بی مادر شده بود و از بغلت دورش نمی‌کردی.

یادآوری تمام خاطرات دوسال قبل، چهل روز عزاداری برای هما، همسر جوانمرگ برادرم، آن همه اشک و زاری و افسردگی، جیغ زدن های پی در پی و خواب های آشفته، گریه و بی تابیِ بی وقفه‌ی هلنِ کوچک، هنوز هم برایم تلخ بود.

اما هیچ وقت اجازه نمی‌دادم کسی از آن موقعیتم، استفاده کند و بر سرم، منتِ همدردی بگذارد.

ادریس دوست برادرم بود. دوستی که از بچگی به خانه‌مان برو و بیا داشت. اما وقتی نگاهش در پی چشمانِ پر شیطنتِ کودکانه من افتاد، ماهان عذرش را خواست و قید دوستی‌شان را زد.

بعدها فهمیدیم در یک شرکت بزرگ استخدام شده و در کار چرم است. بعد هم که با ژینا ازدواج کرد و شد معاون پدرزنِ پولدارش.

وقتی هما فوت کرد، حالم آن قدر بد شده بود که تا چهل روز، از مدرسه فرار می‌کردم و خود را به قبرستان سرد و قبر سردترِ هما می‌رساندم.

به شدت به او وابسته بودم. او و برادرم، با عشق ازدواج کرده بودند و با عشق بچه دار شده بودند.

ماهان به حدی عاشق بود که سرطان بدخیمِ هما را نادیده گرفت و با او ازدواج کرد.

عشق، کاری کرد که همای بدحال و ضعیف، دو سال تحمل کرد و هلن را به دنیا آورد.

حالش هر روز بهتر از قبل می‌شد و کم کم آماده‌ی بهبود کامل او می‌شدیم.

اما یک روز که هلن را برای واکسن شش ماهگی‌اش برده بود، خون دماغ شدن هایش برگشته بودند و همان جا بود که فهمیدیم، تومور بدخیمش، مجددا فعال شده است.

شش ماه دیگر با هر جان کندنی که بود، خود را به زندگی وصل کرد اما تولد یک سالگی هلنش که رسید، جان داد و نماند تا اولین قدم دخترش را به چشم ببیند.

وقتی فکر می‌کردم در آن مدت بیماری، چطور در درس‌ها کمکم می‌کرد و پیگیرِ موفقیتم در کنکورهای آزمایشی بود، دلم بیشتر برای خودم می‌سوخت.

چهل روز که از رفتنش گذشت، ماهان و مامان و بابا فهمیدند محال است که دیگر سمت درس و مدرسه بازگردم.

این بود که ماهان ترجیح داد با ادریسی که حالا می‌دانست متاهل است و چشمش پی خواهرش نیست، حرف بزند و الحق که ادریس هم در حقش رفاقت کرد و من هجده ساله را منشی خصوصی خود کرد.

اوایل آن قدر زار و پریشان بودم که همه کارکنان، برایم دل می‌سوزاندند. اما کسی که در این میان، بیشتر از دیگران به من کمک کرد، ژینا بود.

او به دور از ترحم و دلسوزی های نا به جا، برایم خواهری خرج کرد و با تفریحات مختلفی که ردیف می‌کرد، خیلی زود توانست حالم را مساعدِ کارکردن کند.

و حالا بعد از دو سال نان خوردن، ادریس داشت مرا به نمکدان شکستن متهم می‌کرد.

یک قطره اشک مزاحم، روی گونه‌ام‌ چکید.

نمی‌خواستم ادریس آن را ببیند.

نمی‌خواستم مثل روزهای بچگی‌مان که بی بهانه و با بهانه به گریه می‌افتادم و ادریس مرا مسخره می‌کرد و ماهان به او تشر می‌زد، باز هم اشک بریزم.

او ده سال از من بزرگتر بود و به اندازه همه این ده سال، عقلش کوچکتر از من بود.

_دور بزن من‌رو برسون در خونه.

هیچ وقت دلم نمی‌خواد برای توجیهِ کارام به کسی توضیح بدم. اما محض اطلاعت، من اونی که راپورت تو رو به ژینا می‌ده، نیستم.

یه کم دور و برت رو بهتر نگاه کن جناب مهندس.

الان‌هم من‌رو برگردونید.

فردا میام شرکت و استعفام رو تقدیمتون می‌کنم.

این که ناگهانی او را رسمی خطاب می‌کردم، از عصبانیت آنی‌ام بود. اما او را آرام کرد. طوری که کامل به سمتم چرخید و دستش را سمت چانه ام آورد. قبل از این که به صورتم دست بزند، سرم را بالا گرفتم و او را خیره نگاه کردم.

_داری گریه می‌کنی؟

نمی خواستم ببیند، اما دید. شاید هم از پسِ صدای لرزانم، شنید!

_من‌رو برسونید خونه.

_مهسان!

_به من نگو مهسان.

باز صدایم داشت بالا می‌رفت. دستش را عقب کشید و ماشین را با کمی مکث، به حرکت درآورد.

اجازه ندادم وارد خیابان شود و بشارت و امثال او را بهانه قرار دادم.

_کسی شما رو این جا نبینه، برام بهتره.

اگه نیومدم، درخواست استعفام رو می‌دم ماهان براتون بیاره.

_مهسان خواهش می‌کنم.

من قصدم این نبود که تو رو وادار به استعفا کنم.

اگه دنبال نبودنت بودم که خودم اخراجت می‌کردم. من از سر ناچاری اومدم دنبال تو.

استیصال کلامش، هم خشمم را کم می‌کرد هم دلسوزی ام را بیشتر.

_بهم بگو از کی دارم می‌خورم و خودم خبر ندارم؟ بگو کیه که داره برا ژینا خبر می‌بره؟

چشم بستم و به خود جرات دادم تا بگویم:

_فکر کنم این بار دیگه خودش با چشم خودش همه چی رو دیده مهندس! احتیاج به خبرچینی من و کس دیگه ای هم نداشته!

دستش را مشت کرد و خواست چیزی بگوید، که با تک سرفه‌ی ماهان، هر دو سکوت کردیم و به عقب برگشتیم.

_چیزی شده؟ این‌جا چی کار می‌کنی ادریس؟

می‌دانستم تا قیام قیامت هم که باشد، ماهان از هم صحبتی من و ادریس، ناراضی‌ست. به همان دلیلی که خودش می‌داند و من نه! شاید هم می‌دانم و...

اگر مرا به او سپرد، فقط به این دلیل بود که شنیده بود عاشقانه همسرش را دوست دارد و می‌دانست ادریس، اهل خیانت نیست.

حالا اگر می‌فهمید موضوع این میزگرد شبانه ما، خیانت رفیقش بوده است، بی شک با هم گلاویز می‌شدند و کینه چندساله، دوباره، سر باز می‌کرد.

زیر چشمی تا انتهای کوچه را از نظر گذراندم.

وقتی خیالم راحت شد که بشارت آن‌جا نیست و نمی‌بیند و نمی‌شنود، دست های سردم را در جیب های بزرگ مانتوی تابستانه‌ای که مناسب آن شب نبود، فرو کردم و به ماهان و ادریس چشم دوختم.

_یه مشکلی تو شرکت پیش اومد، مهسان دو روز نیومده بود، تلفنش هم خاموش بود، گفتم بیام این‌جا ازش بپرسم.

اخم یک طرفه ماهان و جدی بودنش، با این که همیشه بهترن دوستم بود، اما خیلی وقت‌ها مرا می‌ترساند. ولی آن شب، گویی برایم مهم نبود که ماهان شاید به خونم تشنه باشد.

بیشتر این برایم مهم بود که به خون ادریس تشنه است! نوعی حس لذت در وجودم بود؛ که دوست داشتم تنبیه شدنِ ادریس را به چشم ببینم.

_چرا از خانومت نپرسیدی؟

_خونه نبود.

_چرا باهاش تماس نگرفتی؟

با کلافگی جواب داد:

_خونه پدرشه‌. اون‌جا که بره، تحت فرمانِ حضرت اجل، گوشیش رو خاموش می‌کنه.

_می‌رفتی در خونه‌ باباش. تو که خوب بلدی نصفه شبی دوره بیفتی دنبال کارمندهات. یه سَری از اول به رییس و کارفرمات می‌زدی.

ماهان داشت زیاده روی می‌کرد. دندان های فشرده ادریس روی هم، نشان می‌داد از حرف برادرم بسیار خشمگین است. اما ترجیح داد با مشت های فشرده اش، جوابش را هم، چون خشمش فرو دهد.

_ژینا دو روزه رفته خونه پدرش. حالش خوب نبود و بیمارستان بود. نمی‌دونم کدوم شیر ناپاک خورده‌ای گذاشت کف دست پدرش. اونم وقتی من نبودم، از بیمارستان ترخیصش کرد و با خودش بردش. الانم هرچی زنگ می‌زنم، جواب نمی‌ده.

ادریس از پدر زنش دل خوشی نداشت. از او می‌ترسید. شاید هم زیادی حساب می‌برد.

حق داشت. من هم وقتی آقای اجتهاد را بر بالین ژینا دیدم، نزدیک بود قالب تهی کنم. با آن سبیل های پرپشتِ باد داده، جوری برایم اخم در هم کشید که انگار من دختر یک‌دانه اش را گرفتار بیمارستان کرده ام.

جواب سلامم را هم نداد. در اتاق را برایم نشانه رفت و مرا به بیرون دعوت کرد.

من هم ترجیح دادم بروم. صورت ژینا را بوسیدم و کیفم را برداشتم و به خانه برگشتم. همه ساعات بعد از آن هم فکرم درگیر حرف‌های ژینا و رفتار ادریس بود و حقایقی که دوست نداشتم گوش‌هایم در شنیدنشان، به گناه بیفتند.

هنگام ادای جمله آخر، ادریس باز هم به من نگاه کرد و چقدر عصبی می‌شدم از این که می‌دیدم او فکر می‌کند کلاغ زندگی‌اش، من هستم.

لرزی ناگهانی بر تنم نشست.

_ماهان من می‌رم. یخ کردم. لباسم نازکه.

بی هیچ نگاهی، دستش را به علامت رفتن، نشانم داد و چشم در چشم ادریس، لب زد:

_فردا صبح میاد شرکت. اون‌جا هر بحث کاری و مربوط به شرکتی که داشتی، مطرح کن. لازم نیست این ساعت شب بیای در خونه دنبالش.

خودت که خوب می‌دونی حرف مردم یعنی چی؟

از او فاصله گرفت و زودتر از من، به سمت خانه راه افتاد. رنگ پریدگی ادریس و حالت صورتش، گویای چیزی بود که من نمی‌دانستم. اما مشخص بود خیلی ناراحت و عصبی شده است. ماشین را از جای خود کند و تا می‌توانست، از ما دور شد.

داشتم در ذهنم با خود می‌گفتم با این همه خشم، چطور ماهان اجازه داد من در شرکت ادریس مشغول به کار شوم؛ که خودش را به من رساند.

دم در ایستاد تا من وارد شوم و خیلی محکم، آن را به هم کوبید.

_بیکار تر از این بشارت، خودشه و بس. تا مطمئن نشه خبرهای تازه‌ش، بی کم و کاست، اتفاق می‌افتن، محاله از اون بالکن بره تو.

بعد یک لحظه در را باز کرد و سرش را بیرون برد و بلند گفت:

_د لامصب برو تو یخ کردی. رَحمِت به اون زنِ پا به ماهت بیاد که پنجره رو بازگذاشتی تو این سرما.

دوباره در را به هم کوبید و بی معطلی، حیاط را رد کرد و وارد ساختمان شد. من هم به دنبالش. بعد به سمت مامان رفت و هلنِ خوابیده را بغل کرد و پله ها را به سمت اتاقش در طبقه دوم، بالا رفت.

آن‌شب از شب هایی بود که غیرت برادرم جنبیده بود و تا آرام نمی‌گرفت، نباید کلامی با او بحث می‌کردیم. ماهان صمیمی بود، رفیق بود، همراه بود؛ اما امان از وقتی که با کسی لج می‌کرد.

من هم راه اتاقم را در پیش گرفتم و بی هیچ حرف و توضیحی، آماده خواب شدم. اتاقی که با اتاق برادرم، دیوار به دیوار بود.

فردا که می‌رسید، طبق گفته‌ی ماهان، باید به شرکت می‌رفتم.

برادر من، تکلیف های دیگران را، این‌چنین تعیین می‌کرد.

صبحانه ام که تمام شد، برای بابا یک لیوان چای پررنگ ریختم و به دستش دادم. ته مانده‌ی لیوان چای خودم را هم سرکشیدم و با خداحافظی از بابا، به طرف در به راه افتادم.

شنیدم که بابا گفت:

_پیر شی دخترم. برادرت هم یه بار دیگه صدا کن و بعد برو.

خیلی سریع، کیفم را روی دوشم مرتب کردم و با نگاه اجمالی به خودم در قابِ آینه، صدایم را کمی رها کردم.

_ماهان، خان داداش، بیا صبحونه.

مامان مشغول صحبت با تلفن بود. او را بوسیدم و از در بیرون زدم.

منتظر نشدم تا ماهان را ببینم.

حینِ خروج از خانه، آقای بشارت را دیدم که دست همسرش را گرفته بود و او را از ماشین پیاده می‌کرد. یک کیسه هم در دستش بود و همین که چشمش به من افتاد؛ با اخم گفت:

_نمی‌دونم چه هیزم تری به این آقاماهان شما فروختیم، که منِ از کارافتاده و زن پا به ماهم رو نفرین می‌کنه.

تک سرفه ای خشک، حرفش را قطع کرد و در همان حال که کیسه‌ی موجود در دستش را به من نشان می‌داد، ادامه داد:

_بش بگو برو خوشحال باش. همه‌ی دیشب، من و این زنِ بدبخت، تو درمونگاه، زیر سِرُم بودیم.

بعد در خانه را پشت سرشان بست و رفت.

دلم برای همسرش سوخته بود؛ اما آهسته گفتم:

_حقت بود مرتیکه فضول! می‌خواستی سرت رو تا کمر، از پنجره بیرون نکنی. حیفِ زنت، حیفِ اون بچه‌ی بی‌گناه!

از خانه فاصله گرفتم که صدای ماهان، مرا نگه داشت.

_مردکِ خاله خان باجی، انگار من بش گفتم تو اون سرما، کله‌‌ی طاسِش رو بکنه بیرون.

از کار افتاده!؟ ماشاالله خوب کارآمدی که جناب بشارت!

از در خارج شده بود و در حال آمدن یه سمت من، آهسته این‌ها را در جواب حرف‌هایی که از بشارت شنیده بود، می‌گفت. برادرم زیادی با ادب بود و حالا هم قصد تمسخر نداشت‌. لحن حرف زدنش مرا به خنده انداخت؛ اما بیشتر از آن، خنده‌ام بابت دیدنِ موهای ژولیده‌اش بود که صورت پف کرده‌اش را خواب‌آلود و بچگانه نشان می‌داد. مطمئن بودم تنها هدفش از این شوخیِ سرصبح، خنداندن من بود و بس!

_گوشیت یادت رفت خواهر کوچولو!

گوشی را گرفتم و تشکر کردم.

_نمی‌خوای برسونمت؟

_نه داداش. مرسی. برو برس به هلن. معلومه نذاشته بخوابی‌ها!

کش و قوسی به تنش داد.

_پدر صلواتی بیدار شده بود یهو. تا سه صبح واسش قصه گفتم.

_مراقبش باش.

و با لبخند ادامه دادم:

_مراقب خودت هم باش.

خندید و چشم‌هایش را بست و مرا بدرقه کرد.

_خدا به همرات.

دستی برایش تکان دادم و دور شدم.

فکرش را هم نمی‌کردم مِهرا را در شرکت ببینم.

اما او این‌جاست. زودتر از خیلی‌های دیگر آمده و مشغول کار است.

اتاقِ خالی ژینا، گویای این‌است که امروز هم قصد ماندن در خانه‌ی پدرش را دارد و این یعنی یک فرصت خوب، برای ادریس و مِهرا و هرکس دیگری که با ادریس...

کلاسورم را از کشوی میز کارم بیرون می‌کشم و سعی می‌کنم برنامه کلاس های کنکورم را چک کنم. شاید به این وسیله، فکرهای منفی‌ام نسبت به مِهرا کم‌تر شوند و نخواهم او را زیر آوار حرف‌ها و فحش‌هایم، له کنم.

برنامه‌ام را می‌بینم. امروز نوبت تماس مشاور است.

خانم بهاری، مشاوری که ماهان برایم گرفته بود، آن‌قدر سخت‌گیر است که تماس‌های هفته‌ای دوبارش را دقیق و به موقع، برقرار می‌کند.

ساعت ده دقیقه به هشت صبح است و تا تماس گرفتنش، همان ده دقیقه، باقی‌ست.

طبق برنامه ای که به کلاسورم آویز کرده‌ام تا همیشه جلوی چشمم باشد و دو سه روز گذشته و نیم نگاهی هم به آن روانه نکرده‌ام، کلی درس باید می‌خواندم و چه تست‌هایی که باید می‌زدم.

اما دریغ از یک لغت یا یک تست!

در ورودی شرکت باز شد و همین که قامت آقای اجتهاد و ژینا، در آستانه‌ی در نقش بست، گوشی من هم زنگ خورد و نام و شماره‌ی حک شده بر صفحه‌ی گوشی، خط انداخت بر تصویر مقابلم.

کلاسور از دستم افتاد و حواسم پرتِ گوشی شد اما نگاهم و توجهم، در پی فهمیدنِ دلیلِ حضورِ اجتهاد بزرگ بود.

گوشی چند بار زنگ خورد و چون جواب نداده بودم، تماس قطع شد.

مِهرا با دست و پایی لرزان و لحنی شکسته، سلام کرد و از مقابل آن‌دو نفر، تقریبا فرار کرد. هیچ کدام جواب سلامش را ندادند.

آقای اجتهاد با بی توجهی، سلامش را نادیده گرفت؛ ژینا اما، با نگاهی بی روح و یخ زده، به مِهرا و مسیر رفتنش زل زد.

حسش را خوب می‌فهمیدم. مجرد بودم اما خوب می‌دانستم این که نگاه عشقت در پی دیگری بدود، چقدر به مرگ نزدیک می‌شوی.

گوشی بار دیگر زنگ خورد و من دستپاچه از نگاه خیره و اخم‌های در همِ آقای اجتهاد، می‌ترسیدم پاسخگو باشم.

به میزم نزدیک شد و خیلی خشک، گفت:

_رئیست هنوز نیومده؟

آب دهانم را قورت دادم و خود را جمع و جور کردم تا در نظرش، بی دست و پا نباشم.

او‌ مالک و صاحب اختیار تمام این تشکیلات بود اما وقتی همه چیز را دست ژینا سپرده بود، ترجیح داد به شعبات دیگرِ تجارتش بپردازد و کارش در آن‌سوی مرزها را جدی تر دنبال کند.

مردی بود که کار برایش اهمیت بسیار داشت؛ اما غرور خود و دختر یک‌دانه‌اش را در حد همان کار، مهم می‌دانست.

به هیچ عنوان دوست نداشت ژینا در مقابل دوستان خانوادگی و رقبایشان، شکست خورده و کوچک شمرده شود؛ از این رو، ادریس را به عنوان همه کاره‌ی این شرکت برگزید تا پز دامادش را بدهد.

حتی او را یک پله بالاتر از ژینا که دخترش بود، قرار داد.‌

زبانم را در دهانم چرخاندم.

_هنوز نیومدن. اما...

گوشی برای بار سوم زنگ خورد.

نگاهم به سمت گوشی رفت.

در همان حال جواب او را دادم.

_میان. معمولا تا قبل از هشت و نیم، خودشون رو می‌رسونن.

بی تفاوت، از مقابلم گذشت. آن‌قدر شخصیت و فرهنگ داشت، که بی اذن ورود، پا در حریم اتاق دامادش نگذارد. حتی با وجودی که به شدت از او شاکی بود. در طول سالن، از این طرف به آن‌طرف قدم‌رو می‌رفت تا ادریس، سر برسد.

گوشی را برداشتم و برای کسی که سه بار تماس گرفته بود و نمی‌شد در حضور جناب اجتهاد کبیر، پاسخ تماسش را بدهم، نوشتم:

_اجتهاد اومده‌ سراغت رو می‌گیره. خیلی هم شاکیه.

زیرچشمی به آقای اجتهاد نگاه انداختم و در همان حال، ژینا را دیدم که روی اولین صندلی نشست.

رنگ به رو نداشت و روحیه اش هم چیزی نبود که آن روز در بیمارستان دیده بودم.

صدای ویبره گوشی، می‌گفت که ادریس، پیامم را پاسخ داده است.

_ماشینش رو دیدم دم در. برا همین بهت زنگ زدم.

ژینام همراهشه؟

همان طور که گوشی را زیر میز پنهان کرده بودم، برایش نوشتم:

_آره‌.

به یک دقیقه نکشید که در باز شد و این‌بار، ادریس در مقابلمان قامت بست.

آقای اجتهاد، روی پاشنه‌ی پا به سمت او چرخید و با همان جدیت، به چهره‌اش خیره شد.

ادریس مردی نبود که با یک اخم و تشر، قافیه ببازد و کم بیاورد. به قول ماهان، خدای اعتماد به نفس بود. هرچند که انگار درمورد من، ضعیف‌ترین و سست ترین آدم روی زمین بود.

دسته‌ی کیف چرمِ شیکش را در دست چرخاند و با خوشرویی، به سمت همسر و پدرِ همسرش قدم برداشت.

کنار ژینا که رسید، نمی‌دانم، از سر حفظ ظاهر در مقابل دیگران بود؛ یا از سر دلتنگی واقعی برای همسرش؛ که خم شد و روی موهای او بوسه کاشت. چشم بستن ژینا، از نگاه هیچ کس دور نماند.

ادریس پشت سر او جا گرفت. با صدایی آهسته اما طوری که دیگران هم خوب می‌شنیدند، کنار گوشش گفت:

_دلم برات تنگ شده بود عزیزم. جات خیلی خالی بود زندگیم.

در صورت ژینا و لبخند محوش، غرق شدم.

اجتهاد، پوزخندی کمرنگ زد و به سمت اتاق ادریس به راه رفت.

_آقای مهندس تشریف بیارین باهاتون حرف داشتم.

خوب دیدم ادریس چشمانش را محکم بست و لب‌هایش را بر هم فشرد. اما هنوز یک قدم برنداشته بود، که دست ژینا، سردی دست‌های مردانه‌اش را گرما بخشید.

همراهی ژینا، در این موقعیت، بهترین دلیل برای چشم پوشیِ جناب اجتهاد از گناه دامادش بود.

گناهی که نمی‌دانستیم چیست و اجتهاد، از ادریس چه دیده است.

آن‌ها که رفتند، باز هم صدای گوشی برخاست و این بار، خانم بهاری بود و بحثِ مشاوره‌ی کنکور.

سرم را روی میز گذاشته بودم و در فکر روزهایی بودم که شرایط مثل حال و این موقع نبود. روزهایی که بازی‌های مشترکم با ماهان و ادریس، پر از خنده و تفریح بچگانه بود. هر دو، هوایم را داشتند.

منی که کودک بودم و آن‌دو که نوجوانی را هم پشت سر می‌گذاشتند اما پا‌به‌پای من بچگی به خرج می‌دادند و چقدر برایشان عزیز بودم.

بچگی‌ام با این دو مردِ کوچک طی شد تا این‌بار من پا در نوجوانی گذاشتم و آن‌ها پشت لب سبز کردند و وارد دنیایِ جوانی شدند.

اولین بار که ادریس برایم هدیه خرید را به‌خاطر نمی‌آورم. چون به‌واسطه‌ی هم‌بازی بودنم با آن‌ها و این‌که همیشه دوستم داشتند، آن‌قدر مورد لطف‌شان بودم که از تنقلات و اسباب بازی و عروسک، بهترین‌ها را برایم فراهم می‌کردند. اما اولین بار که نیتش را از خرید هدیه فهمیدم، خوب در خاطرم مانده است.

تازه سیزده سال داشتم و سر و زبانم از قد و قواره‌ام دراز‌تر بود! سر به سر دیگران می‌گذاشتم و چقدر دوستم داشتند. اما جریان ادریس، با دیگران فرق داشت.

دوست داشتنش هم فرق داشت.

آن‌روزها تازه خدمت سربازی‌اش‌را تمام کرده بود و برگشته بود.

به قول خودش دوسال مرا ندیده بود و اندازه‌ی بیست سال برای بازی‌ها و شیرین زبانی‌هایم دل‌تنگ بود.

ماهان منزل نبود و او با اجازه‌ی مامان، وارد حیاط شد. کنار استخر پر از برگ‌مان نشست. برایش چایِ گل سرخ بردم.

عطرش را عمیق بو کشید.

_خاله هلاک‌مون کرد با این عطر چاییِ خوش‌طعم و رنگش.

بعد دست‌هایش را جلو برد و برگ های کنارش را برداشت.

_یه کم بشین کنارم حوصله‌م سر رفت.

_خیسه این‌جا. لباسم خیس می‌شه.

_سوسول شدی بچه؟ سوسول نبودی که!

می‌فهمیدم که باید محجوبانه‌تر رفتار کنم. به خصوص که او هم جاافتاده‌تر شده بود؛ مرد تر شده بود و بیش‌تر از همه، پر احساس‌تر شده بود.

اما وقتی از خاطرات کودکی‌ام گفت و خراب‌کاری‌هایم را به زبان آورد، نتوانستم بلند بلند نخندم و مثل چندسال قبلِ خودش، با مشت به بازویش نکوبم.

کوچک‌تر که بودم، هروقت برایش حرف می‌زدم؛ پر خنده دستش را مشت می‌کرد و آهسته بر بازویم می‌کوفت و می‌گفت:

_ای شیطونک!

حالا هم داشت برایم از آن روزی حرف می‌زد که عروسکِ بی‌ادبم را به او نشان دادم و خواستم شلوار عروسک را پایین بکشد.

پایین کشیدنش همان و خیس شدن صورت ادریس همان.

بلند بلند می‌خندیدم و می‌گفتم:

_ آب نیست‌ها، جیش کرد روت!

وسط خندیدن‌هایم، یک باره ساکت ماند و دستم را گرفت.

دستش برق داشت یا داغ بود؟

ساکت شدم.

دیگر نمی‌خندیدم.

همان لحظه صدای ماهان بلند شد.

_کجاست این سربازِ کچل ما که دلم واسه‌ش لک زده!

جعبه‌ای در دستم گذاشت.