رمان گل آویز به قلم بچه مشد

ژانر: #عاشقانه #اجباری

خلاصه رمان :

گل آویز دختری است تنها و سرخورده ، پر از عقده های روانی ... دختری که از کودکی با داغ سنگین یتیم بودن بزرگ شد ... اما دل باخت به تنها مردی که به او احترام میگذاشت و تنهایی عجیب و گریه آورش را میشکست ، اما ...

باز هم ازدواج اجباری داریم ... اجباری که اینبار به جای عشق و دلدادگی ختم خواهد شد به همسرکُشی ... .

پرسید :

- چرا این کارو کردی ؟

برای بار چندم بود که این سوال را میپرسید ؟ بار پنجم ؟ دهم ؟ صدم ؟ گل آویز آب دهانش را قورت داد :

- من ... اون کارو کردم ؟!

صورتش را نمیدید ، سرش را تا حد ممکن پایین انداخته بود . اما پوزخندش را میتوانست احساس کند .

- نکردی ؟

جواب نداد . مرد کمی عقب کشید ... صدای کشیده شدن پایه های صندلی چوبی اش روی سرامیک های کف اتاق به هوا برخاست ، و بعد از جا بلند شد .

- حرف بزن ، بگو ! من درکت میکنم ! ازش متنفر بودی ؟

عجیب بود ، اما توی صدایش دلسوزی موج میزد . گل آویز لب های خشکیده اش را با نوک زبانش تر کرد .

- بودم ... متنفر بودم ! ازش بدم میومد !

- برای همین کشتیش ؟

- من کشتم ؟

- نکشتی ؟!

درمانده بود ، دلش میخواست گریه کند .

- نمیدونم ... به خدا یادم ...

مرد با لحن سردی که صد و هشتاد درجه فرق کرده بود وسط حرفش پرید :

- قسم نخور ، دروغ نگو ! دروغ کارتو بدتر میکنه فقط !

- دروغ نمیگم !

صدایش را بلند کرد :

- داری دروغ میگی ... فکر کردی من نمیفهمم ؟ مادربزرگت توی حیاط بوده ، دیده که تو هلش داری !

- مادربزرگم خونه ی ما بود ، نمیتونست به اون سرعت خودشو برسونه توی حیاط !

- ولی رسونده و دیده که تو بودی !

- نمیدونم ... چیزی یادم نیست !

خم شد روی شانه اش ، با تمسخر گفت :

- جدی ؟! ولی اینو یادت بود که مادربزرگت توی خونه ی شما بود و نمیتونست خودشو برسونه حیاط !

و به سرعت از او فاصله گرفت . گل آویز گیج شده بود ، آب دهانش را به سختی قورت داد .

- همینطوری گفتم !

- چی ؟

به گریه افتاد .

- حدس زدم !

- گریه نکن بفهمم چی میگی !

- من چیزی یادم نمیاد !

- داد نزن ! صداتو بیار پایین !

لبش را گاز گرفت ، پلک های سوزانش را روی هم فشرد و بی صدا گریه کرد . مرد باز برگشت و روی صندلی اش نشست . باز نگاهش مهربان شده بود .

- چی یادت میاد ؟ هر چی یادته برام بگو !

گل آویز کف دستش را به پیشانی عرق کرده اش چسباند و محکم فشار داد ، با همه ی وجود سعی کرد آن اتفاق شوم را به یاد بیاورد .

- ما با هم از خیلی وقت پیش دعوا کرده بودیم . اون رفته بود با یکی دیگه و من محلش نمیذاشتم . بعد اون روزی که رفته بود روی پشت بوم مادربزرگم گفت ...

پرید وسط حرفش :

- خب ، ببین ... اینا همش قصه ی حسین کرد شبستریه ! قبول داری که فقط تو و اون روی پشت بوم بودین ؟

آهسته زمزمه کرد :

- آره !

- نشنیدم !

- بله !

- پس تو انداختیش !

چیزی نگفت ، قبول داشت . مرد سرش را تکان داد :

- خب ... ادامه بده ! از اون روز بگو !

- من رفتم پشت بوم تا بهش شربت بدم ... مادربزرگم گفت ! میخواست آشتی کنیم ، ولی باز حرفمون شد . دعوامون بالا گرفت .

- روت دست بلند کرد ؟

- بله !

- برای همین تصمیم گرفتی هلش بدی ؟

- نه !

نفس عمیقی کشید و تکیه زد به پشتی صندلی اش .

- به نظر من که حقش بود بمیره !

گل آویز سرش را بلند کرد و نگاه ملتمسش را به او دوخت . انتظار تبرئه شدن نداشت ، اما کمی ... فقط کمی همدردی میخواست . مرد باز گفت :

- ببین دختر جون ... این اتفاقیه که افتاده ، نمیتونی برگردی عقب و چیزی رو درست کنی ! تو حالا درست وسط دردسری ! پس پای کاری که کردی وایستا ! اگه حقش بود که

بمیره ، پس قوی باش و راستشو بگو !

اشک باز توی چشم های دختر موج زد .

- به خدا یادم نمیاد !

- گریه نکن !

- ولی وقتی شما میگید من هلش دادم ... یعنی هلش دادم دیگه !

- من چیزی نمیگم ... تو باید بگی !

- اصلا چه انتظاری از من داشتید ؟ دلتون میخواست تا کی ادامه بدم ؟

- تو کشتیش ؟!

- شما تا حالا از کسی به حد مرگ متنفر بودید ؟ شده مجبور باشید باهاش زیر یک سقف زندگی کنید ؟ باهاش هر روز چشم توی چشم بشید ؟ توی هوایی که اون نفس میکشه

شمام نفس بکشید ؟

صدا توی گلویش شکست .

- شده مجبور بشید باهاش توی یک رختخواب بخوابید ؟

صورتش را با دستانش پوشاند ... صدای هق هق بی امانش توی تمام اتاق پر کشید . او را کشته بود ... شوهرش را ، جاوید را کشته بود !

زری خوشگله نشسته بود گوشه ی دیوار و گریه میکرد . صدای فین فینش یک لحظه هم بند نمی آمد . از عصری که فهمیده بود حکم گلی را بریده اند ، گریه میکرد . مدام

میگفت :

- تو حیفی ! معصومی ، بی گناهی ! آتیش به قبر اون شوهر بی پدرت بباره که تو رو به اینجا رسوند !

اما فلامک مسخره اش میکرد . با شیطنت پشت چشم نازک کرد و گفت :

- خفه شو زر زری ! شیطون از پشت سر مرده رو برمیگردونه ، توی پدَسگ از شیطونم بدتری !

بعد قاه قاه خندید و کف دستش را محکم به ران پای گلی کوبید . اگر هر وقت دیگری بود شاید شوخی های رکیک تری میکرد . اما در آن لحظه حتی زبان نفهمی مثل او هم

درک کرده بود که حال گلی خوش نیست .

گلی دراز کشیده بود توی تختش ، پشتش را به آن ها کرده بود و ملافه را کشیده بود روی سرش . دوست داشت دیگران فکر کنند خوابیده تا بلکه کمتر اسمی از حکمش ببرند .

اما همه میدانستند بیدار است .

" فرشته کوچولو میگفت یه دردایی توی زندگی هستن که از بس وحشی ان اصلا حسشون نمیکنی ! درست مثل صدای هواپیما میمونه که دیوار صوت رو میشکنه و به گوش

نمیرسه ! این بار چندمه که به این حس رسیدم ؟ دوم ؟ ... یا سوم ؟ "

باز فلامک کوبید به پایش و از ته دل خندید . گلی عمیق نفس کشید و بعد ملافه را از روی سرش پس زد . اینطوری نمیشد ، آن جماعت عین خودش به ته خط رسیده ، دست

بردارش نبودند .

- فلامک ، یه نخ سیگار داری بِم بدی ؟

فلامک با سرخوشی گفت :

- آره که میدم ، خوشگل خانم ! تو لب تر کن !

گلی از لفظ خوشگل خانمش رو ترش کرد . یکی از لای در سرش را تو آورد و با مسخرگی گفت :

- نمردیم و اون روی خفن بچه ژیگولمون رو هم دیدیم !

فلامک سیگار را داد دست گلی ، به طعنه گفت :

- همین بچه ژیگول زده شوهرشو ناکار کرده ها ! حواست باشه کار دست خودت ندی !

زن زل زد توی صورت گلی . چهره ی زشتی داشت ، دندان هایش حال آدم را بهم میزد !

- همش اتفاقی بوده ! واگرنه این بچه ننه رو چه به آدم کشی !

گلی حرصش گرفت . گفت :

- اتفاقی نبود ! خودم خواستم بکشمش ... الانم پشیمون نیستم !

زن نیشخندی زد :

- چرا ؟ چیکارت میکرد مگه ؟ خیلی وحشی بود ؟!

هر کسی شوخی رکیک او را شنید ، با صدای بلندی قهقهه زد ، فلامک از همه بیشتر میخندید . اما زری خوشگله داد زد :

- به تو چه زنیکه ؟ نمیبینی حالش بده ؟ برو گمشو بیرون ! هری !

گلی نگاهی تشکر آمیز به او کرد و شعله ی فندک را زیر سیگارش گرفت . بلافاصله گلویش به طرز فجیعی سوخت و او را به سرفه انداخت . فلامک سیگار را از بین انگشتانش

قاپید .

- بده من بابا ... تو این کاره نیستی ! بگیر بشین لواشکتو بخور !

حق با او بود . گلی بارها سعی کرده بود سیگاری بشود ، اما به او نمیساخت . مجبور شد باز روی تختش دراز بکشد ، اما اینبار ملافه را توی صورتش نکشید .

" دیشب خواب دیدم ، خواب تو رو ... . توی خوابم هر دومون روی تیغه ی ماه نشسته بودیم ، درست کنار هم و دستامون توی دست هم بود و من نمیدونستم چرا دستات مثل

قدیما گرم نیست . نمیتونی تصور کنی همه چی چقدر قشنگ و طلایی بود ! تو مدام نگاهم میکردی و حرف میزدی و میخندیدی و من محوت شده بودم و ازت دل نمیکندم . یکدفعه

تو از روی تیغه ی ماه سُر خوردی و افتادی پایین . جیغ کشیدم و خیز برداشتم طرفت ، اما تو توی هوا معلق مونده بودی و به دلواپسی من میخندیدی . بهم گفت : کجای کاری دختر ؟

کجای کاری عزیز ، بزرگوار ، دلبر ؟ من نمی افتم پایین ... نه دیگه اینجا هیچ جاذبه ای نمیتونه ما رو از هم جدا کنه ... باور کن ، به جون تو ، نمیتونه ... ! "

زری خوشگله داشت هنوز حرف میزد ، فلامک هنوز داشت میخندید . اما او دیگر چیزی از حرفهاشان نمیشنید . باز به آنها پشت کرد ، ساق دستش را گذاشت زیر سرش و زل زد

به یک خط شعری که با خودکار آبی روی دیوار نوشته بود :

من سردم است من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد ...

" ماه صفر به دنیا اومدم ... دقیقا دهم صفر ! میگن مادربزرگم موقع تولدم گفته : وای به بخت دختری که توی این شب نحس متولد شده ! میگن پدرم به جای اینکه از به دنیا

اومدنم خوشحال باشه ، عین یک دختر اشک میریخته ... میگن حتی نخواست منو بغلش بگیره ! "

سردش بود . پتوی نمدی کهنه را دور تنش پیچید . وقتی از دادگاه برمیگشت ، آسمان خاکستری و دلگیر بود . فکر کرد لابد حالا برف میبارد .

" وقتی اون اتفاق افتاد ، تابستون بود ... هوا خیلی گرم بود ! جاوید عرق میریخت ، روی پیشونیش از عرقاش برق میزد . یادم نیست چی بهم گفت ! یعنی حرفاش اینقدر تلخ بود

؟ ... اینقدر زیاد که نتونستم تحمل کنم ؟ ... ولی حقش بود مردن ! وکیلش ازم پرسید : پشیمونی ؟ گفتم : پشیمونم ! اگه زمان به عقب برمیگشت ، هیچوقت هلش نمیدادم پایین ... یه

جور دیگه میکشتمش که بیشتر زجر بکشه ! یه جوری که جون کندنش رو با چشمام ببینم ! "

اولین لحظه ای که نام قصاص را از زبان قاضی شنید ، هیچ حسی نداشت . عمه مرجان به گریه افتاد ، امیرحسین سر جا وا رفت ، کمند مات شد ... اما او هیچ حسی نداشت .

انگار نشسته بود روی یکی از صندلی های مخملی سینما و فیلم غم انگیزی را تماشا میکرد . اما هر چه بیشتر زمان میگذشت ، بیشتر میترسید . قلبش گاپ گاپ شروع کرده بود به

تیپیدن ، کف دست هایش عرق کرده بود . سر جا تکانی خورد ، زانوهایش را بغل گرفت و بیشتر توی خودش مچاله شد . چقدر سردش بود ... هیچوقت هم انگار قرار نبود گرم شود !

" یه روز خوب میاد ! یه روز خوب میاد ! همه بهم دروغ گفتن ... حتی اون ! فرشته کوچولو همه ی عقده هاشو روی من خالی کرد . عقده ی خراب شدن همه ی رویاهاشو ...

بهم گفت : من از زندگی هیچ نصیبی ندیدم . اولادم یکی یکی از دستم رفتن . یک عروسم توی اوج جوونی پر پر شد ، اون یکی دیگه هم که اون جوری از کار دراومد ! دخترم عین

خوشیش بود که با یک بچه توی شکمش بیوه شد ! دو تا پسرام جوون مرگ شدن ! من هیچی از زندگی ندیدم . تو یکی دیگه آدم باش ... بفهم ! آرزوی من وصلت تو و جاویده ! آخه

چرا میخوای زجرم بدی ؟ من همه ی عمر زحمتت رو کشیدم ، بزرگت کردم ... حالا توی روی من وانستا ! نمیدونم ... واقعا نمیدونم اون روزی که با هزار زحمت خودشو رسوند بالکن و

نعش جاویدو کف حیاط دید ، چی توی ذهنش گذشت ؟ اگه میتونست باهام حرف بزنه ، بهم چی میگفت ؟ "

صدای زمخت زن نگهبان که توی بند میگشت و اعلام خاموشی میکرد ، برایش خوش ترین آوا بود . بلاخره همه میخوابیدند و دست از سر رویاهای سیاهش برمیداشتند . یک

جایی خوانده بود آدم ها لحظه ی مرگشان ، تمام گناهانشان مقابل چشمشان می آید . جلوی چشم های او ولی فقط گناهان دیگران رژه میرفت . گناهان سیاه اطرافیانش ... همه ی

آنچه با او کردند !

" به امیرحسین گفتم ، تمومش کن ! من تن دادم ... تن دادم ! توی اون ثانیه هایی که انگار خدا هم منو یادش رفته بود ... جون دادم ! تمومش کن ! "

سرما طاقت فرسا شده بود . از پوست و گوشتش رد شده و به مغز استخوانش رسوخ کرده بود . حس میکرد عزرائیل روی شانه اش خم شده و کنار گوشش نفس میکشد . در

انتظار مرگ نشستن سخت بود ... حتی اگر هیچ دلخوشی توی دنیا نداشت !

یک لحظه این آرزو بر دلش افتاد که ای کاش در جزیره ای گمشده و متروک بود ... جایی که هیچ انسانی گذرش هرگز به آن نمی افتاد ! کاش میتوانست مثل توی فیلم ها

برای خودش کلبه درست کند و با حیوانات حرف بزند و آنقدر بی دغدغه زندگی کند تا یک روز ناغافل توی خواب بمیرد .

" عمو مسعود میدونست ، از همه چی خبر داشت . زجر میکشید بابت رفتارای جاوید و فقط خدا میدونست من چه لذتی میبردم از زجر کشیدنش ! یک روز اومد توی اتاقم ،

نشست روی لبه ی تختخوابم . نگاهشو ازم می دزدید . گفت : میدونم ، شاید ازم متنفری ! بابت اینکه میتونستم جلوی این وصلت رو بگیرم و نگرفتم ... . رفتم وسط حرفش : هیچ

کسی نمیتونست کاری بکنه ! این سرنوشت من بود ! بعدش دیدم که شرمندگی داغ شد و صاف نشست وسط قلبش . سرم رو گرفت توی بغلش . گفت : شرمنده تم ... به قرآن محمد

که روسیاهتم ! صداش بغض داشت . حالا اونم میگه نمیگذره از خون پسرش ... میگه نمیگذره ! "

با وجود لرز بدی که به تنش افتاده بود ، اما پتو را کنار زد و روی تخت نشست . صداهای محوی از دور و برش میشنید ، اما تاریکی اغلبشان را از جنب و جوش انداخته بود . از

جا برخاست و یکراست رفت سمت دستشویی ها . لرز داشت . حال خود را نمیفهمید ، حس میکرد دارد توی مه راه میرود .

" بهم گفت : اگه تو بمیری چی درست میشه ؟ زمان برنمیگرده عقب ، برمیگرده ؟ گفتم : ازت متنفرم ! گفت : متنفر باش ، ولی مال من باش ! گفت : خوشبختت میکنم ، قول

میدم ! بهم گفت خوشبختم میکنه ! "

خودش را چپاند توی یک از دستشویی ها ، در را بست . چراغی ولی روشن نکرد . لرز بدی افتاده بود توی تنش ، دندان هایش چیلیک چیلیک بهم میخورد . چشم هایش درست

و حسابی باز نمیشد . کف دستهایش را گذاشته بود روی بازوهایش و گوشه ی دیوار قوز کرده بود .

" بهش گفتم : تو رو خدا ! تو رو به روح مادرت ! به هر چی فکر کردم براش مهمه قسمش دادم . به فرشته کوچولو هم التماس کردم : مامان جون من میترسم ... مامان جون تو

رو خدا ! گفت : عاقبت باباتو ندیدی ؟ نمیذارم گلی ... نمیذارم ! گفتم : من که به کسی کاری نداشتم ! شماها بدبختم کردین ، هی گفتین جاوید خوبه ! جاوید آدمه ! من که میدونستم

نیست ... بچگیامو مگه میشه فراموش کنم ؟! مامان جون من نمیتونم ... من نمیخوامش ! مامان جون تو رو خدا ، به من رحم کن ! "

نشست کف کثیف دستشویی ... حالا آزادانه میگریست و برایش مهم نبود دیگران صدای هق هقش را بشنوند . انتظار مرگ سخت بود ... انتظار جهنمی داغ تر از زندگی نکبتی

اش .

" من گفتم نمیخوامش ! من دلم گیر بود ، روحم گیر بود ... همه ی وجودم گیر بود ! جاوید گفت : تو به خوشگلیت مینازی ! گفت : میخوای با این کارا چیو ثابت کنی ؟ اینکه

آشغالم ؟ گفت : خوشبختت میکنم گلی ... "

کسی به در کوبید .

- حالت خوبه ؟ چرا گریه میکنی ؟ بیا بیرون !

نگهبان بود . سرش را از روی دستانش بلند کرد و زل زد به لامپ خاموش . نفس هایش بریده بریده از سینه اش بیرن می آمد . ناگهان از جا پرید ... دمپایی اش را پرت کرد

سمت لامپ . صدای خرد شدن شیشه ی لامپ بلند شد . نگهبان محکم تر به در کوبید .

- داری چه غلطی میکنی ؟ گمشو بیا بیرون !

" وقتی گفتم حاضرم زن جاوید بشم ، چشماش از خوشحالی برق زد . گفت : داری راست میگی مامان ؟ ای الهی دورت بگردم ! از خوشحالی گریه اش گرفت . ولی وقتی

جاویدو کف حیاط دید ، گریه نکرد . جاویدو من کشتم ... عین سگ کشتمش ! "

تکه کوچک از لامپ شکسته را کشید روی رگش ... سوزشی عمیق و بی امان توی تمام تنش پیچید و بعد گرمای لذت بخش خون روی پوست سردش جاری شد . زن نگهبان

پشت در جیغ میکشید :

- یکی بیاد کمک !

صدای هلهله ی فرشته کوچولو پیچید توی گوشش ... لبخندی پر حسرت نشست روی لبش . تن سست کرد . قطره اشک داغی از گوشه ی چشمش پایین سرید . داشت میمرد

... پس از آن زندگی سخت ... هر چند ، او هیچوقت زنده نبود !

بخش دوم :

خانه ی فرشته کوچولو یک خانه ی حیاط دار دو طبقه در یکی از شلوغ ترین خیابان های آزادشهر بود . خیابانی آنقدر شلوغ که عمو مسعود هیچوقت جا برای پارک کردن

ماشینش پیدا نمیکرد و از این بابت مدام غر میزد .

با یک نگاه ساده به در قهوه ای و دیوارهای آجری خانه میشد فهمید که آن خانه قدیمی ترین ساختمان محله است . فرشته کوچولو هر وقت وقت میکرد ، پای اجاق گاز یا موقع

آب پاشی باغچه یا موقع بافتن لباس گرم ، ماجرای خریدن آن خانه را برای او تعریف میکرد :

- مسعود و مرجان رو زاییده بودم ، دو قلوهامم توی شکم داشتم ... اما هنوز خونه ی پدر شوهرم زندگی میکردم ! خونه ی اونا اون وقتا سناباد بود . سنابادو که میشناسی ؟! ...

خیلی خونه ی دراندشتی بود ، ولی من راحت نبودم ! از بس مادرشوهرم بدقلق بود ! خدا همه ی مرده ها رو غرق رحمت کنه ، من که بخشیدم ... اما خدابیامرز خون به جیگرم میکرد !

گلی همیشه به سختی جلوی خمیازه کشیدنش را میگرفت ، این داستان تکراری و این لحن پر از حرص را از بر بود . اما هیچوقت وسط حرف فرشته کوچولو نمیپرید تا بحث را

عوض کند . خب او همین بود دیگر ... دوست داشت چیزی را صد بار تعریف کند و گلی هر صد بار وانمود کند که شنیدن این حرفها برایش جالب است ! بعد برای اینکه نشان دهد واقعا

گوشش به دهان اوست ، میگفت :

- من که باورم نمیشه کسی بتونه شما رو اذیت کنه !

و فرشته کوچولو با آب و تاب بیشتری ادامه میداد :

- اون که آره مادر ، من احترامش رو همیشه حفظ میکردم ! اما خب به جایی رسیدم که دیدم دیگه نمیتونم ! به پدربزرگت هم گفتم ... گفتم ، علینقی خان من دیگه نمیتونم !

و آنوقت پدربزرگ زمین این خانه را خرید و کم کم دیوارهایش را بالا آورد و سرپناهی برای عهد و عیال ساخت . آن روزها که آزادشهر بیابان برهوت بود و هر کسی از راه

میرسید متلک بارشان میکرد ... اما حالا شکر خدا شده بود ناف مشهد ! حتی یک بار فرشته کوچولو ادعا کرده بود که نقشه ی خانه را هم خود زن و شوهر دوتایی کشیده اند . هر کسی

این لاف او را میشنید ، از تعجب به خنده می افتاد . اما برای گلی اصلا مسئله ی تعجب آوری نبود . چون نقشه ی خانه کاملا همان چیزی بود که از پدربزرگ و مادربزرگ دیکتاتور و

مستبدش انتظار میرفت . قرینگی آزار دهنده ی فضا کاملا در شان فرشته کوچولو و علینقی خان لشگری بود .

خانه ... یکی از هزاران چیزی بود که توی زندان دلتنگش میشد . توی زندان یاد گرفته بود دلتنگ خانه شود . یاد گرفته بود خانه هرچقدر بد ، هرچقدر هم دلگیر باشد ، ولی خانه

است ! خانه یعنی امن ترین نقطه ی دنیا ... توی زندان یاد گرفته بود دلتنگ خانه شود !

خانه ی او همیشه همان خانه ی فرشته کوچولو بود . چه آن وقت هایی که هنوز یک بچه بود و چه حتی وقتی ازدواج کرد ، گل آویز توی همان خانه بزرگ شد و به همان اتاقی

خو گرفت که پر از کتاب های شعر و رمان بود و وقتی پنجره اش را باز میکرد شاخه های شلخته ی درخت شاهتوت میریخت داخل . چشم هایش را که میبست میتوانست تمام آن خانه

ی پر زرق و برق ، سانت به سانت و آجر به آجرش را به خاطر بیاورد . آن حیاط بزرگ و باغچه ی پر دار و درخت ، آن پذیرایی وسیع مستطیلی شکل با چیدمان کاملاً یکدست و قرینه

... آن همه وسایل عتیقه و گرانقیمت !

گل آویز توی زندان دائم با خود فکر میکرد که لابد پس از مرگ فرشته کوچولو خانه اش را هم لخت کرده اند . یادش می آمد چشم های پری سیما خانم همیشه دنبال سرویس

چای خوری پایه نقره داخل گنجه دو دو میزد و عمه مرجان تمام ترمه ها را حق خود میدانست . خب لابد حالا گنجه را خالی کرده اند ، ترمه ها را هم بین خودشان تقسیم کرده اند .

تنها چیزی که همیشه در ذهن او سر جای خود باقی میماند و دست نمیخورد ، تابلوی بزرگ خانوادگی روی دیوار پذیرایی بود . همان تابلویی که فرشته کوچولو و شوهرش روی

صندلی های لهستانی وسط قاب طلایی رنگ نشسته بودند و با لبخندی تکبرآلود و مرموز زل زل به دیگران نگاه میکردند . بالای سرشان اولادشان ایستاده بودند . سمت راست عمه

مرجان بود و شوهرش قاسم خان کوشکی ، سمت چپ عمو مسعود بود و شعله . ماهان و مازیار هم وسط ایستاده بودند و رو به دوربین میخندیدند . آن عکس برای فرشته کوچولو

باارزشترین دارایی اش بود ، چون اوج اقتدارش را به رخ میکشید . وقتی خوشبخت خوشبخت بود ... وقتی هر چهار اولادش را کنار هم داشت . عمه مرجان و شعله هر دو باردار بودند و

هر دو پسر در شکم داشتند . حتی عمو مسعود هنوز شعله را دوست داشت . اما پس از آن عکس بود که همه چیز بهم ریخت . ماهان شهید شد ، علینقی خان دق کرد و مرد ، مسعود به

زنش خیانت کرد و مازیار دل بست به یک هرزه .

حالا از آن دوران خوش فقط همان عکس باقی مانده بود که محصور در یک قاب طلایی احتمالاً هنوز روی همان دیوار به دار آویخته شده بود و به خانه ی لخت و خالی نگاه

میکرد .

مطمئناً هیچکسی جرات نمیکرد به ته مانده ی رویاهای فرشته کوچولو دست بزند و آن را از دیوار پایین بکشد .

معمولا هر شب پنجشنبه عمو مسعود و عمه مرجان با خانواده هاشان میهمان فرشته کوچولو میشدند . پنجشنبه ها جهنمی ترین روز خدا بود ! اما آن روز فرشته کوچولو زودتر از

موعد مقرر آنها را احضار کرده بود . لابد میخواست همه یشان را بابت خواستگاری پسری به قول خودش اجنبی از گیسو و بدتر پاسخ مثبت گیسو به این پسر اجنبی به صلابه بکشد .

عمه مرجان با امیرحسین و غزاله آمده بود . ولی عمو مسعود و پری سیما فقط با کمند آمده بودند . فرشته کوچولو نشسته بود روی بالاترین مبل نشیمن ، پا روی پا انداخته بود و

از شدت خشم مثل ماری زخمی هیس هیس میکرد . عدم حضور گیسو بیشتر عصبی اش کرده بود ، اما هیچکسی از خشم او خود را نباخته بود . تنها موجود غمگین جمع ، گل آویز بود

که مجبور شده بود کلاس و دانشگاهش را از دست بدهد و بنشیند توی خانه .

تازه با فنجان های چای از آشپزخانه خارج شده بود که فرشته کوچولو شروع کرد :

- گیسو کجاست ؟

پری سیما توی مبلش جابجا شد ، عمو مسعود با خونسردی گفت :

- بیرونه !

گلی خم شد مقابل او ، عمو مسعود فنجانی برداشت . فرشته کوچولو صدایش را بلند کرد :

- خوشم باشه ، خوشم باشه ! هر دم از این باغ بری میرسد ! بی عقد و نکاح با پسره میفرستیش پی الواتی ! خوش به غیرتت آقا مسعود !

گلی سینی را جلوی پری سیما گرفت . پری سیما فنجانی برداشت و زیر لب گفت :

- مرسی !

- با اون پسره نیست ... با دوستاش رفته سینما !

گلی خواست بپرسد ، این وقت شب ؟! اما حرفش را قورت داد . حوصله ی نگاههای خشمگین عمو مسعود را نداشت . عمه مرجان و امیر حسین هم فنجانی چای برداشتند و

تشکر کردند . نگاه خندان امیرحسین حتی یک لحظه از روی صفحه ی موبایلش کنده نمیشد . فرشته کوچولو با بغض گفت :

- میخوام بدونم من اینقدر غریبه ام که ارزش یک مشورت معمولی رو هم نداشتم ؟ یعنی دیگه اینقدر باید ...

عمو مسعود دوید وسط حرفش :

- مادر من ، عزیز من ! چرا آخه خون خودتو کثیف میکنی ؟ هنوز که اتفاقی نیفتاده ، مام جواب قطعی ندادیم بهشون ! معلومه که بدون اجازه ی شما کاری نمیکنیم !

- من اجازه نمیدم !

گلی سینی را گرفت جلوی غزاله و کمند . کمند یک فنجان برداشت و غزاله به سردی گفت :

- نمیخورم !

نگاه متنفرش صاف چشم های گلی را نشانه گرفته بود . گل آویز بی اعتنا به او یک فنجان چای مقابل فرشته کوچولو گذاشت و کنار او نشست . فرشته کوچولو باز گفت :

- میخوام بدونم من کلا چند تا نوه دارم که همینا رو هم میدین دست غریبه ها ؟! یعنی حقم نیست ازتون بخوام ...

عمو مسعود با لحنی هشدار گونه حرفش را قطع کرد :

- مادر جون !

فرشته کوچولو ساکت شد و نگاه حسرت بارش را به امیرحسین دوخت . همه ی آرزویش این بود که امیرحسین یکی از دخترهای مسعود را خواستگاری کند . گیسو که نشد ، اما

شاید کمند میشد . اما گل آویز میدانست که این یکی هم شدنی نیست . دل امیرحسین جای دیگری گیر بود .

عمو مسعود برای اینکه بحث را عوض کند ، از او پرسید :

- تو چه خبر ؟

لحنش سرد ، ولی پر از احساس مسئولیت بود . گل آویز آهسته گفت :

- هیچی !

- نرفتی تهران ؟

- تهران ؟ برای چی ؟

- نمیگفتی دوستات برای نمایشگاه کتاب میخوان برن تهران ؟

گل آویز ابروهایش را بالا انداخت :

- آهان ! نه ... نشد دیگه !

و نگاه دلخوری به فرشته کوچولو انداخت . فرشته کوچولو باز بهانه دستش آمد و گفت :

- لازم نکرده ! همین شماها دختراتون رو باری به هر جهت بار آوردین بسه ! این یکی رو بذارین مال من بمونه !

غزاله و کمند نفرت بار ترین نگاهشان را پرت کردند سمت گل آویز و گلی از درون مچاله شد از حقارت مال دیگری بودن . موبایلش توی جیبش لرزید ، نگاهش هوشیار شد .

فکر کرد شاید اوست که زنگ میزند . نفسش را فوت کرد بیرون و بعد از جا بلند شد . نگاه همه همراه او کشیده شد بالا .

- چیزه ... دوستم زنگ میزنه ، میرم ...

عمه مرجان دوید وسط حرفش :

- برو عزیزم ، برو راحت باش !

گلی نفس راحتی کشید و به رویش لبخندی زد . بعد موبایلش را از توی جیبش در آورد و توی حیاط رفت . تا در سالن را بست ، تماس قطع شد . توی هوای آزاد چند نفس

عمیق کشید و نشست روی پله های ورودی . پیامکی برایش رسید :

- چرا جواب نمیدی ؟

خواست همان لحظه به او زنگ بزند ، اما پشیمان شد . میترسید کمند یا غزاله گوش ایستاده باشند ، تازگی ها غزاله زیاد زاغش را چوب میزد . پاسخ داد :

- نمیتونم الان حرف بزنم .

چند ثانیه بعد جواب داد :

- اشکالی نداره عزیزم !

نفس توی سینه اش بند آمد ، قلبش ضربان گرفت . یک حس لذت و خوشی ناب همه ی تنش را بغل گرفت . چقدر عزیزم گفتن های او با دیگران فرق داشت ! چقدر شیرین تر

و خوش آهنگ تر بود !

- یه چیزی شده گل آویز ! امروز یه خانمی اومده بود طلافروشی ، با عمو مسعودت بحث میکرد !

اخم نشست روی پیشانی گلی. فوری تایپ کرد :

- چشم و دل زن عمو روشن ! حالا کی بود اون خانم ؟

خیلی زود پاسخش رسید :

- فکر میکنم ، مادرت بود !

نفس توی سینه اش برید . تنش در عرض چند صدم ثانیه یخ بست ، انگار جریان خون توی رگ هایش متوقف شد ... بعد ناگهان آتش گرفت ! مادرش ... مادری که تا آن لحظه

فقط اسمی بود توی شناسنامه ، حالا احتمالا با عمو مسعود رابطه داشت ! با دست هایی لرزان به سرعت تایپ کرد :

- مطمئنی ؟ از کجا فهمیدی ؟

باز برایش پیامی رسید :

- مطمئن نیستم ، حدس میزنم ! فقط دیدم که با هم بحث میکنن ، بعد شنیدم که به مسعود خان گفت کاری نکنه بیاد همه چی رو بذاره کف دست گلی! راستی ، اسم مادرت

چیه ؟

گلی سر جا خشک مانده بود ... آن زن مادرش بود یا نبود را نمیدانست ، اما مطمئنا رازی در زندگی اش جریان داشت که عمو مسعود نمیخواست فاش شود . انگشتانش به کندی

روی اسکرین موبایلش چرخیدند ... چهار حرف کنار هم چید و بعد پیام را فرستاد :

- حوا !

صدای باز شدن در حیاط او را به خود آورد و نگاه ترسیده اش را از صفحه ی موبایلش جدا کرد . جاوید آمد توی حیاط .

گل آویز بلافاصله از جا پرید . حال بدی داشت ، از درون میلرزید . گفت :

- سـ ... سلام !

نفسش توی سینه بند آمده بود . انگار کسی او را از توی بهشت بیرون کشیده و انداخته بود وسط جهنم . جاوید فقط نگاهش میکرد ... از همان نگاههایی که مثل تیزی خنجر

روی تنش خط می انداخت . پرسید :

- اینجا چیکار میکنی ؟

فوری خواست توضیح بدهد :

- هیچی ... من ...

ساکت شد ، لب هایش را روی هم فشرد . به جاوید که میرسید لال میشد ... همه ی کلمات از ذهنش فرار میکردند . نگاه جاوید روی موبایلش ثابت ماند ، بلافاصله گل آویز

موبایلش را توی مشتش پنهان کرد . جاوید سرش را تکان داد :

- برو داخل !

گل آویز دیگر معطل نکرد ، مثل تیری که از چله ی کمان رها شده باشد دوید داخل خانه ... و خود را توی اتاقش حبس کرد .

بچه بود ، خیلی بچه بود ... شاید شش هفت سال بیشتر نداشت . شب سیزده بدر بود و همه توی عمارت باغ سیب خوابیده بودند . نیمه شب از خواب پرید و نگاه وحشت زده اش

را دور تا دور اتاق خاکستری چرخاند ... همه خواب بودند . عمه مرجان نزدیک در خواب بود ، غزاله را سفت گرفت بود توی بغلش تا سرما نخورد . بعد کمند و گیسو بودند ... اما فرشته

کوچولو نبود !

دست کشید به جای خواب مادر بزرگش که حالا سرد شده بود . دلش را ترسی عجیب برداشت . توی آن سن و سال هنوز شب ها توی بغل مادر بزرگش میخوابید ، حالا که نبود

نمیتوانست آرام و قرار بگیرد .

آهسته از جا برخاست ، از روی پاهای لاغر دو قلوها رد شد و خودش را رساند به در . مراقب بود صدای لولاهای در عمه مرجانش را بیدار نکند ... رفت بیرون . در اتاق خواب

عمو مسعود و پری سیما بسته بود . جاوید و امیر حسین پای تلویزیون و پلی استیشن به خواب رفته بودند ... پتوی نازکی روی تنشان بود . معلوم بود فرشته کوچولو وقتی از کنارشان رد

شده ، رویشان را پوشانده تا سرما نخورند .

آهسته رفت بیرون . چراغ گرد سوز فیروزه ای که همیشه روی ایوان روشن بود ، حالا نبود ... لابد فرشته کوچولو آن را برداشته و با خود برده بود . گلی جلو رفت ، صدایش را

کمی بالا برد :

- مامان جون ؟

پاسخی نشنید . از پله های ایوان پایین رفت ، کف پاهای عریانش از تماس با مرمرهای سرد زق زق میکرد . انگارکسی یخ پاشیده بود روی زمین ، باغ در سکوت فرو رفته بود ...

آنقدر تاریک بود که عمقش را چشم نمیدید . باز صدا کرد :

- مامانی ؟

صدای عوعوی سگ نگهبان بلند شد ، قلبش توی سینه گاپ گاپ تپیدن گرفت . خواست برگردد توی اتاق خواب ، اما متوجه در نیمه باز زیر زمین شد . فکر کرد لابد فرشته

کوچولو رفته آنجا . پا تند کرد تا زودتر خود را به مادر بزرگش برساند . از چند پله ی کوتاه مقابل زیر زمین پایین رفت ، در نیمه باز را به داخل هل داد ... در با صدای قیژ رعب آوری باز

شد . بلافاصله صدای فرشته کوچولو را شنید :

- کی اونجاست ؟ جلوتر بیا ببینمت !

گل آویز توی آن ظلمات او را نمیدید . وارد زیر زمین شد ، چند قدم کورمال کورمال رفت سمت شعله ی کمرنگ چراغ گرد سوز .

- منم ، مامان جون !

- آه ، تویی ؟ اینجا چیکار میکنی ، عزیزم ؟ دیدی من نیستم بد خواب شدی ؟

گلی جلو رفت ، مراقب بود توی آن تاریکی پایش به چیزی گیر نکند . کمی بعد دست چروکیده ولی نرم فرشته کوچولو را توی دستش حس کرد ، جلو رفت و خود را در آغوش او

انداخت . فرشته کوچولو گفت :

- بذار صورتت رو ببوسم ! ممنون که اومدی ، تنهایی روح منو میخوره !

بوسه اش نشست روی پیشانی گلی ، بعد تنش را رها کرد . گل آویز نشست روی صندوق بزرگ چوبی ، روبروی مادربزرگش . گفت :

- مامان جون ، چرا بیدارید ؟ دوست ندارید بخوابید ؟

- امشب بیخوابی زد به سرم ، عزیز دل ! یاد گذشته ها افتادم ، یاد بچه هام !

لبخند تلخی زد ، کمی خم شد سمت گلی ... زل زد توی چشم های درشت و معصومش .

- من دو تا پسر دیگه داشتم ... که خدا اونا رو ازم گرفت !

- چرا گرفت ، مامان جون ؟

- نمیدونم ، شاید لیاقت داشتنشون رو نداشتم ! ماهان پسر خاصی بود ... از همون اول با بقیه فرق میکرد ! انگار یک فرشته ی به تمام معنا بود ... برای فرشته شدن فقط دو تا

بال کم داشت که وقتی شهید شد اونا رو هم از خدا گرفت !

- مامانی ... مگه فرشته ی مرد هم داریم ؟

فرشته کوچولو خندید ... صدای خنده اش انعکاس پیدا کرد میان دیوارهای نم زده ی زیر زمین . به شوخی گفت :

- داریم ... آره که داریم ! بعضیاشون حتی سیبیل دارن ! ماهان منم سیبیل داشت ... یک سیبیل کم پشت که تازه پشت لبش سبز شده بود ! خدا منو بلا گردون قبرش کنه !

گلی از حرف های او سر در نمی آورد . پرسید :

- بابای منم فرشته بود ؟

فرشته کوچولو ثابت نگاهش کرد ، خنده اش حالا ته کشیده بود .

- نبود ! مازیار شکل ماهان نبود ... شبیه مسعود بود ! یه گرگ بود ... یه گرگ ساده دل که افتاد توی دام حوا !

نگاه گل آویز لغزید سمت کتاب بزرگ روی پاهای مادر بزرگش ، پرسید :

- مامان جون ... چی داشتید میخوندید ؟ داستانه ؟!

- چی میخوندم ؟ ... عزیزم ، اینو میگی ؟ من چیزی نمیخوندم ، داشتم عکسای قدیمی رو تماشا میکردم ! تو هم دوست داری ببینی ؟

آلبوم بزرگ و چرمی را دوباره باز کرذ ، عکس ها را یکی یکی به او نشان داد .

اولین عکس مربوط به پدر بزرگش بود . کت و شلوار مشکی و پیراهن سفیدی به تن داشت و کراوات بسته بود . روی یک مبل مخمل نشسته بود ، پا روی پا انداخته بود و پیپ

میکشید .

عکس دوم مربوط به دو قلوها بود ، دست دور گردن هم انداخته بودند و رو به دوربین میخندیدند ... به نظر نمیرسید بیشتر از سیزده سال سن داشته باشند .

عکس سوم یک عکس دسته جمعی بود . پدر بزرگ و فرشته کوچولو کنار هم روی یک تخت نشسته بودند . دو و اطرافشان پر از آدم بود . هر سه پسرشان ... دختر نوجوانشان و

بعضی از کلفت و نوکرهای قدیمی .

نگاه گل آویز منگ و سر درگم میان چشم هاشان میچرخید . چشم هایی رک زده و عجیب که خیره خیره نگاهش میکردند و انگار از دل تاریخ ضجه میزدند . فرشته کوچولو

دستش را نوازش وار کشید روی عکس :

- چقدر خوب بودیم ... چقدر خوشبخت بودیم ! دیگران چشم نداشتن خوشبختی ما رو ببینن ... دیگران نتونستن پسرام رو کنار من تحمل کنن !

شانه هایش لرزید ، هق هق زد ، اما چشم هایش هنوز خشک بودند .

- چشمه ی اشکم خشکیده ، سالهاست که اشکی نمیریزیم ... حتی وقتی شوهرم مرد ! بعد از مازیار و ماهان هیچ اتفاقی دیگه بد نبود ... ارزش اشک ریختن نداشت !

نالید ، از ته قلبش نالید :

- یه دردایی توی زندگی هستن که از بس وحشی ان اصلا حسشون نمیکنی ! اینقدر کاری ان که اصلا دردشون رو نمیفهمی ... خدا نکنه به این دردا مبتلا بشی ، دخترکم ! خدا

نکنه روزی برسه که مثل من زیر فشار درد فلج بشی !

انگشتش را گذاشت روی تصویر سه رخ و مات دختر بچه ای ... گفت :

- این حواست ! میبینی ؟ مادرته ! عروس منه !

خندید ، تلخ و بی تفسیر :

- کلفتم بود ! هم خودش ، هم مادرش ! مادرش برامون رختشویی میکرد ، دل علینقی خان لرزید ! طلسمش شد ... بعد مازیار طلسم دخترش شد ! جادو بود که افتاد به خرمن

زندگیم ، گلی ! جادو پسرم رو ازم گرفت ! شوهرم رو گرفت ! همه ی زندگیمو ازم گرفت !

گل آویز نگاه کرد به تصویر مادرش ... به سه رخ دختربچه ای که از بس مات بود و کهنه اجزای چهره اش قابل تشخیص نبود ! اما عکس مادرش بود ... تنها عکسی که از او

داشت ! انگار کسی پنجه میخراشید به قلب کوچکش . چشم هایش را به سرعت بست :

- مامان جون ... من اینا رو نمیشناسم ! من نمیشناسمشون !

به گریه افتاد . چه وحشتی کرده بود ! فکر میکرد وسط جمعی از ارواح ایستاده است . فرشته کوچولو شانه های او را گرفت ... آلبوم عکس از روی پاهایش سر خورد و روی زمین

افتاد . صورتش زیر نور کمرنگ چراغ گرد سوز سایه روشن خورده بود .

- عزیزکم ... عزیزکم گریه نکن ! تو یادگار مازیاری ! ماهان رفت و پشت سرش هیچی برای من یادگاری نذاشت ! اما تو هستی ! تو مال مازیاری ! تو دلخوشی منی !

و گل آویز را در آغوش گرفت ، صورت خیسش را به تخت سینه اش چسباند ... .

داشت برف میبارید ، تند و بی امان . همه ی کوچه ها و خیابان ها را پوشانده و کمر درختهای عریان را خم کرده بود . گلی نشسته بود روی کاناپه ی خانه ی عمه مرجان، چای

نیمه سردش را مزه مزه میکرد . با اینکه همه ی شوفاژها روشن بود ، اما هنوز دلش نیامده بود پالتوی گرم قرمز رنگش را از تن خارج کند . ماهواره داشت تبلیغ کپسول لاغری پخش

میکرد ، غزاله زانوهایش را گرفته بود بغلش و با دقت نگاهش را دوخته بود به صفحه ی تلویزیون . گیسو سرش را از روی موبایلش بلند کرد و گفت :

- با این چیزا آدم لاغر نمیشه ! فقط باید ورزش کنی ... فقط و فقط ورزش !

تبلیغ تمام شد ، یک موزیک ویدئو پخش شد . غزاله تکانی به خود داد و با بی حوصلگی تکیه زد به کوسن های رنگی پشت سرش .

- برو بابا تو ام !

گلی خواست بگوید توپ گردی مثل غزاله با ورزش هم لاغر نمیشود ، اما نگفت . حوصله ی جر و بحث کردن با او را نداشت . در دستشویی باز شد ، کمند بیرون آمد . دست

های خیسش را چند بار کشید به شلوار کتان صورتی کمرنگش . گفت :

- بچه ها من حوصله ام سر رفته ! خب بیاید یه کاری کنیم دیگه !

گیسو انگار خداحافظی کرده بود با نامزدش ، موبایلش را سُر داد توی جیب شلوارش و خمیازه ای کشید و گفت :

- چیکار کنیم مثلا ؟

غزاله از جا بر خاست . گفت :

- برم ورق بیارم ، حکم بازی کنیم !

پوزخندی نشست روی لب های گل آویز . حکم بازی مورد علاقه ی جاوید بود ، چقدر بدبخت بود غزاله که برای جاوید جلوی چشم های خواهرانش پر پر میزد .

غزاله که رفت ، کمند از گیسو پرسید :

- با سهیل اس ام اس بازی میکردی ؟

گیسو چانه اش را بالا انداخت .

- اوهوم !

- چی میگفت ؟ لابد باز میخواست باهاش بری ددر دودور ؟!

نگاه گیسو توفانی شد .

- نامزدمه ، کمند ! حق ندارم باهاش برم بیرون ؟

- بابا خوشش نمیاد تا وقتی عقد نکردین ...

گیسو دوید وسط حرفش :

- خوشش نمیاد که نمیاد ! خسته شدم از بس از همه تون حرف شنیدم ! اون از مامان جون که حتی حاضر نشد شب خواستگاریم بیاد خونه مون ، اون از بابا که هی به رفت و

آمدامون و تلفنامون گیر میده ... اینم از تو که واسم شدی معلم اخلاق !

کمند چیزی نگفت . گیسو نفسش را فوت کرد بیرون ، برگشت به طرف گل آویز و نگاه تیزش را پرت کرد سمت او :

- باز نری همه ی حرفامو بذاری کف دست مامان جون ها !

گل آویز تکانی خورد ، سر چرخاند سمت او و متحیر نگاهش کرد . ولی بعد نیشخندی زد و گفت :

- نه بابا ! مگه کلاغم من ؟!

اشاره ی نامحسوسش به پوست سبزه ی گیسو ، مثل همیشه به هدف نشست و خون او را به جوش آورد . گیسو شانه هایش را صاف گرفت و متنفر گفت :

- نیستی ! تو هیچی نیستی !

کمند اسم خواهرش را سرزنش آمیز صدا کرد :

- گیسو !

گیسو نگاه بیزارش را از گلی گرفت ، زیر لب زمزمه کرد :

- عفریته !

غزاله باز برگشت توی نشیمن ، جعبه ی معرق کاری شده ی ورق ها توی دستش بود . نشست کف زمین و ورق ها را ریخت وسط فرش .

- پایه ها بیان وسط !

دو قلوها به سرعت رفتند سمت او ، کف زمین چهار زانو نشستند . گل آویز از جایش تکان نخورد . کمند ورق ها را برداشت و زیر و رو کرد . پرسید :

- تو نمیای ؟

مخاطبش گلی بود .

- نمیام ! حوصله ندارم !

کسی اصرار نکرد . گل آویز پاهایش را کشید توی بغلش ، گونه اش را چسباند به زانویش . نمیدانست وقتی هیچ کسی چشم دیدنش را نداشت ، عمه مرجان چرا اینقدر اصرار

میکرد که او هم حتما باید توی دورهمی های دخترانه شرکت کند . این چیزها همیشه عذابش میداد ، اما کسی نمیفهمید . همه فقط میخواستند به زور او را بچسبانند به خانواده ای که

احساس میکرد کوچک ترین تعلق خاطری نسبت به هیچکدامشان ندارد .

از جا برخاست . پالتوی قرمزش را از تن در آورد و مرتب گذاشت روی کاناپه . بی توجه از کنار دخترها رد شد و رفت توی آشپزخانه . عمه مرجان نشسته بود پشت میز ناهار

خوری ، پیاز خرد میکرد . بوی خوش آش رشته پیچید زیر بینی گل آویز ، لبخند پررنگی نشست روی لب هایش .

- کمک لازم ندارید ، عمه جون ؟

عمه مرجان سر بلند کرد ، به رویش لبخند زد . چشم هایش پر از اشک بود .

- نه عمه جون ، برو پیش بقیه !

گلی یک صندلی عقب کشید و پشت میز نشست . دست دراز کرد چاقو را از عمه بگیرد .

- دوست دارم به شما کمک کنم !

تخته کار را کشید سمت خودش ، چاقو را فرو کرد توی شکم پیازهای بنفش . عمه مرجان از جا برخاست ، رفت سمت سینک و صورتش را آب کشید . گفت :

- ببخش عمه جان ، قسمت سختش افتاد به تو !

اشاره کرد به پیازها . گل آویز چند بار پشت سر هم پلک زد تا سوزش چشم هایش کم شود . گفت :

- نه بابا ، چیزی نیست !