رمان فرزند آتش به قلم vamingirle

ژانر: #ترسناک #تخیلی #عاشقانه

خلاصه:

داستان از اونجا شروع میشه که کامیلا و اکیپ احضار ارواحشون از یه روح میخوان که ظاهر بشه…دریغ از اینکه نمیدونستن اون یه جنه و قراره راه بقیه اجنه رو هم به دنیای کامیلا باز کنه…و این حوادث باعث میشه تا کامیلا بفهمه کی هست و از کجا اومده…

مقدمه

نجاتم بده

دروازه های زندان برایم باز نخواهند شد

با این دستان و این زانوها دارم میخزم

به دستت میارم (بهت میرسم

خوب ، ازین 4 دیواری وحشت زده میشم

این میله های اهنی نمیتوانند روحم رو از من بگیرند

بیا لطفا دارم صدات میزنم

تا اخرین نفر ایستاده باشم

و من بهت نشون میدم که چی میتونم باشم

قطعه ای از آهنگ saving me از Nickleback

***

به نام خدا

فرزند آتش(جلد یك)

زدم صفحه آخر...آخ جوون...تموم شد...چقد خوب شد وقت كم نیاوردم...بالاخره این همه كنكور آزمایشی یه چیزش به درد خورد!

-داوطلبین عزیز وقت پاسخگویی به سوالات به اتمام رسید...لطفا برگه های پاسخنامه را بالا گرفته...

آی بابا...تازه داشتم تعریف میكردم ها...بی جنبه ها...پوفی پر سروصدا كردم و برگه رو دادم به مراقبی كه با تعجب داشت به لپای باد كردم نگاه میكرد...مدادا و پوستای كیك و شكلات و آبمیوه رو هم برداشتم و به سمت پایین راه افتادم...سیل جمعیت به سمت در خروجی هجوم آوردن...باید زودتر میرفتم بیرون ببینم پت و مت و جفت خلم چیكار كردن...همونطور كه داشتم با آرامش جمعیتو به سمت جلو هل میدادم گوشام رفت سمت مكالمه دوتا دختر پشت سرم:

-واای چقد سخت بود...اصن فكرشم نمیكردم اینجوری باشه!

-آره...خیلی نقص داشت...سطحش بالا بود...

-سوال 114درست در نمیومد نه؟

-آره...هم اون هم202...اصن با فرمول اصلی حل نمیشد...البته اون راه...

دیگه داشت حالمو بهم میزد...دخترای جیگرخون...نگار و شادی دم در بودن ولی از كژال خبری نبود!با خنده رفتم جلو و با ژستی خاص گفتم:

-خسته نباشید دوستان...آزادیتونو تبریك میگم...

شادی-وای من كه رسما تر زدم...عجیب بد بو...

-ببند حلقتو فرزندم...دارم تخلیه میكنم خودمو...جلو خودتو بگیر دودقه دیگه..اه!

نگار-معلومه توپ دادیا...پزشكیو زدی تو گوشش آره سگ خون؟

-من؟آره...دوبار...

شادی-بیا...جفتتم اومد...چه متفكر!

برگشتم و به كژال نگاه كردم كه به طرز خنگانه ای داشت سرشو میخاروند...رسید به ما و با تعجب داشت نگامون میكرد...

نگار-چته؟مخ و مغزو همه رو دادی پای كنكور؟

كژال-شما كی اومدین؟

-وقت گل نی اومدیم...چه دردته تو؟چیكار كردی؟

كژال-اونكه خوب بود...ولی من یه اشتباهی كردم كه...

شادی-به جان خودم شماره سوال بگی میزنم لهت میكنم هاا

كژال-نه بابا...خواستم بگم اشتباه كردم كه كیك و شكلاتمو جا گذاشتم!..تو چیكار كردی؟

-من؟برگه رو گذاشتم وسط نشستم...

نگار-صلوات!

همه زدیم زیر خنده...توی پارك روبه روی دانشگاه نشستیم...سرمو بردم عقب و كل انرژیمو جمع كردم و یه دفعه چشامو بستم و یه جیغ بلند كشیدم...كل عقده هام خالی شد...چشامو باز كردم و دیدم بچه ها و دوسه نفر مردم تو پارك برگشتن و دارن نگام میكنن...زدم زیر خنده و كژالم بلند خندید و بعدم دستشو آورد بالا:

كژال-ایول...لایك داشت...بزن...

زدم كف دستش و برگشتم سمت نگار و شادی كه داشتن با تعجب نگامون میكردن...

-چتونه شما؟

نگار-خوبی؟

-یه بار امتحان كنین خیلی فاز میده!

شادی-خاك به حلقت آبرومونو بردی....پاشو نگار...پاشو بریم تا این جزامی كار دستمون نداده...پاشو...

-بشین ببینم...حالا چی شد مگه؟یه داد زدم كه كلی هم خوش گذشت...چرا داخ موكونی عخشوم؟

نگار-اوه اوه گاوم زایید!

برگشتیم سمتی كه نگار كپ كرده بود...مامان باباش بودن كه از ماشین پیاده شده بودن و داشتن نگامون میكردن...رنگ نگار پریده بود....حق داشت...با دیوونه بازی من اون تا چند روز تو خونه حبس میشد...با عصبانیت سرمو خم كردم پایین و زیر لب گفتم:

-میمردی زودتر بگی؟حالا چه گلی به سرم بگیرم؟

با اشاره سر باباش،نگار به خودش اومد و شروع كرد به خدافظی با ما...اومد جلوم و دست داد و با حالتی با انرژی شروع كرد به روبوسی كردن:

نگار-دوستم بابای...موفق باشی...

-ببشن نگار...بخدا حواسم نبود...

نگار-ولش...میپزمشون خودم...ناراحت نباش...

-برنامه بذاریم میای پس؟

نگار-احتمالا...فعلا بابای...

بعدم به سمت ماشین دوید...حالم گرفته شد...اون كه رف موندیم ما سه نفر...

كژال-خب...حالا چیكار كنیم؟

شادی-من میگم پیاده بریم تا چهاررراه...بعد من برم سمت مترو...شمام خونه هاتون نزدیكه برین گمشین خونتون ها؟

-خوبه...بریم...

راه افتادیم سمت چهارراه..مسیر فوق العاده شلوغ بود...حوصله فك كردن نداشتم...اصلا حال و حوصلم از بین رفت..كژال وشادی داشتن راجع به كنكور میحرفیدن ولی من داشتم به این فك میكردم كه چرا همچین غلطی كردم؟

خانواده نگار خیلی مذهبی ان و اجازه نمیدن نگار با هر كسی بگرده...كلا از افراد جلفم بدشون میاد...هروقتم اونو در حالت به نظر خودشون جلف میبینن تا چند روز توی خونه حبس میشه تا ادب بشه...هر چند اون همیشه تو خونس...كم پیش میاد توی برنامه های ما باشه...شادی هم جفت اونه...نه اونقد مذهبی ولی خب....پدر مادرش روش حساسن...خانواده فوق معمولی دارن و تا حدودی میتونن نیاز های شادی رو برآورده كنن.

من و كژال تقریبا كپ همیم...خانواده فوق مایه دار و فوق العاده بی احساس...با این تفاوت كه من5تابرادر5قلو دارم و كژال تك بچس...و یه تفاوت دیگم كه من یه پدر و مادر دارم و كژال اونم نداره...چند سال پیش قبل اینكه مامانش كه مامان واقعیشم نبوده از دنیا بره به كژال فهمونده كه اون بچه اونا نیس...بعد فرشته خانوم پدرناتنی كژال یه زن دیگه گرفت و كژال از اون خونه زد بیرون...پدر كژالم واسش یه خونه گرف با تموم امكانات..و حالا كژال تنها زندگی میكنه...البته من بعضی وقتا میرم خونش..اونم میاد...از بچگی میشناسمش...با هم تو یه مهد و یه دبستان و یه دبیرستان بودیم...واسه همین نگار و شادی میگن ما جفت...

كژال-كامی؟باتوام...

همچنان داشتم میرفتم كه محكم خوردم به شادی...

شادی-هووی كجا؟

-چرا واستادین؟

كژال-دوست داری بری بفرما راه بازه...

سر چهارراه بودیم و خیابونم عجیب شلووغ...با مشت زدم به شونه كژال و خندیدم...

شادی-خب زوج خوشبخت..من دیگه برم كه الان خانواده سنلاخیم میكنن!

خندیدیم و دست دادیم...عقب عقب رفت و در حالی كه بابای میكرد گفت:

-آزادیتون مبارك!

و رفت...با رفتنش من و كژالم راه افتادیم سمت خونمون كه چند كوچه بیشتر راه نبود...سرگرم خوردن نصفه شكلات توی جیبم بودم كه كژال دست كرد تو جیبش و گوشی خودم و خودش و درآورد...با تعجب نگاش كردم:

-اینارو سر جلسه بردی؟

خیلی خونسرد روشنشون كرد و با درحال چك كردن جواب داد:

كژال-نه...

-مگه نگفتی میدمش به مسعود؟

كژال-خب رفته بود...

-خب پس...كجا گذاشتی شون؟د بنال دیگه...همش باید كوكت كنم؟

كژال-توی فرورفتگی دیوار....یه میس داری از آسایشگاه...

گوشیمو ازش گرفتم و با تعجب نگاه كردم...خونه رو سیو كرده بودم آسایشگاه...واقعا كه آسایشگاه بود...عجیب بود كه از نگرانم شدن...با این فكر زنگیدم خونه....بعد چندتا بوق سامان برداشت:

سامان-هان؟

-كار داشتین زنگ زدین؟

سامان-واستا....

برگشتم سمت كژال...سرشو تكون داد كه چی شده...به علامت چیزی نیس سرمو تكون دادم كه صدای سامان پیچید تو گوشم:

سامان-مامان یه كاغذ زده اینجا كه ظهر میره كوه...تا سه شنبه هم نمیاد...نوشته مواظب خودت باشی...همین!

خب پس فعلا آزادم...بشكنی زدم و سریع به سامان گفتم:

-پس من میرم خونه كژال...شبم نمیام...

سامان-بابا هم رفت ماموریت...واستم یه كادو گذاشته تو اتاقت...

-اوه چه عجب...بعد بیست بار گفتن...كارتم چی؟

سامان-پركردن...من رفتم خونه خودم...شب خونه كسی نیس زنگیدی نگران نشی...

-خدافظ...

قطع كرد..اینجور آزادیا واسه خانواده ما عادی بود...قطع كردم و دست كژالو گرفتم و كشیدم سمت ساندویچی اونطرف خیابون...كژال با اخم پرسید:

كژال-چی شد؟بازم آزادی؟

-آره...زنگ بزن مینو بگو وی یا رو بیاره امشب...

كژال-خونه من؟نه...من حوصله بعدشو ندارم...

جلوی در ساندویچی بهش نگاه كردم و با لبخند خبیث گفتم:

-خونه خالی گیر آوردم...بگو بیان امشب خونه ی ما...یكی از اون خوباشم بگو بیاره...

كژال-ایول...به سلامتی آزادی بعد كنكور..

زدیم زیر خنده و رفتیم تو...كژال سرگرم صحبت با مینو بود و منم فكر كارای امشب...باید بلقیسو بفرستم بره زودتر...بدجور آنتنه...یكم خودمو تقویت كنم...به قبادم بگم بیاد...حضورش خیلی موثره!

قباد همسایه بغلی ماست...پسر خیلی خیلی عجیب البته از نظر بقیه...با موهای مشكی و صورت خیلی نازو چشمای سبز خیلی روشن...یعنی تقریبا سفید!

خیلی چیزا از اجنه میدونه...اولین نفر اون بود كه فهمید من مدیومم....خوبه كه فرهاد واسه این5تا گوسفند خونه گرفته وگرنه همش تو دست و پای من بودن!

سهراب،سامان،سیاوش،سپهر و سهیل پنج تا گوسفندایی هستن كه از من3سال بزرگترن...من فقط با سهیل و سپهر میسازم و بقیه حتی یه سلامم بهم نمیكنن...رفتم تو لاین...قباد روشن بود:

-چطوری پسرشیطون؟

قباد-تو گوشی بردی جلسه؟

-مگه بعیده از من؟

قباد-نه زیاد...چیكار كردی؟

-بد نبود...

قباد-خونه ای؟بیا خونه من...حوصلم سر رفت...

داشتم تایپ میكردم كه كژال گوشیو ازم گرفت:

كژال-با كدوم خری اس بازی میكنی ها؟

-حسوود دارم به قباد میگم بساطو آماده كنه...

كژال-لازم نیس...خودم میگم...اصن چه معنی داره بری خونه یه پسرتنها؟اونم از نوع اجنه پرورش؟

-اوه كژال...مسخره نشو دیگه...بهش بگو كتابشم بیاره...لازم دارم...

كژال-كدوم كتاب؟

-بگو تو...میفهمه خودش!

پیامو سند كرد و گوشیو گذاشت رو میز...ساندیچارو آوردن و با ولع افتادم به جون خوراك...بعد چند دقیقه سكوت باز كژال به حرف اومد:

كژال-جدی كامیلا...این پسره چطوری اینقد مقاومه؟آدم هلو به این جیگری ببینه و ازش بگذره؟خیلی كاره!

همونجور كه دهنم پربود گفتم:

-اره...حتی یه بارم به روم نیاورده...مث پسرا باهام میحرفه...البته منم همچین هلویی نیسم...

كژال-آره بابا...توام مالی نیستی...خودمو گفتم!

دستمو بردم بالا كه خندید...بعد سانویچا كه من2تا خوردم و كژال نصفه رفتیم سمت خونه كژال...جلوی در پرسیدم:

-كژی همسایه هات گیر نمیدن كه چرا تنهایی؟

درحالی كه داشت درو باز میكرد گفت:

كژال-نه بابا...اینا ببینن یكی بامنه چیزی میگم!

رفتیم داخل..از حیاط تقریبا بزرگش رد شدیم و از پله ها رفتیم بالا....درو باز كرد و رفتیم داخل...خندیدم و كفشامو درآوردم و دمپایی پام كردم:

كژال-چته؟درباز كردن خنده داره؟

-نه...به فكرم خندیدم...هربار میام اینجا فك میكنم شوهر داری...آخه ادم واسه یه دختر تنهایی یه خونه 300متری میگیره؟

كژال-تازه سر راهی هم باشه...دیوونن اینا!

رفت داخل اتاق و لباساشو درآورد...با یه تاپ نیم تنه و یه شورتك لی اومد بیرون....نمیدونم این با چه رویی اینارو میپوشه؟من كه عمرا همچین لباسی جلو كسی بپوشم!

كژال-پایه انداز میخوای؟برو لباس تو عوض كن دیه....یه سی دی ام بیار ببینیم حوصلم سرید!

رفتم تو اتاق و از كشوی هودم یه تی شرت و یه زیر شلواری اسپورت برداشتم و تنم كردم...چون همش اینجا پلاسم سه چهار دست لباس همیشه اینجا دارم....از اتاق اومدم بیرون كه آیفون زنگ خورد...با دیدن مسعود پشت در یكم جا خوردم...نكنه بیاد تو؟

كژال یه روسری انداخت رو سرش و رفت بیرون....چند دقیقه بعد با یه پلاستیك اومد داخل....پلاستیكو انداخت و رفت سمت آشپزخونه...با دیدم چیپس و پفك سریع برداشتمش و شروع كردم به خوردن...كژالم سی دی رو گذاشت تو دستگاه و اومد نشست كنارم...همونطور كه فیلم داشت لودینگ میشد و دهنم پر پفك بود گفتم:

-دستش درد نكنه...خیلی جاشون خالی بود!

كژال-آره...پدر دلسوز اومده بود از دخترش سر بزنه بره كیش...خانوم ویار هواخوری كردن!

-جدی؟بهتر....پ توام آزادی دیه...

كژال-آره...من از اول آزاد بودم...

برگشتم سمتش...سرش پایین بود و آروم با مشت میزد تو رو پاش...مشتشو گرفتم و موهای رو صورتشو زدم پشت گوشش...برگشت طرفم...چشاش پر اشك بود و منتظر یه پلك تا خیس بشن...

-حالا من كه از اول آزاد نبودم چه فرقی دارم؟خانواده اینجوری چه فایده ای داره؟نمیدونی بابات كجاس؟مامانت چیكارس؟حداقل نباشن خیالت راحته كه نیسن...وقتی اینجورین داشته و نداشتش یكین...پ منم باید مث تو بشینم غصه بخورم؟

یه نگاه به سقف كرد و چندتا پلك زد و دوباره بهم نگاه كرد...این صورت...این چشمای سبز و بینی سربالا و لبای ساده...فوق العاده صورتشو معصوم كرده بود...اروم خندید و یه دفعه بلند بلند زد زیر خنده...

-چته؟حتما باید همیشه با فحش بحرفم باهات؟باشه...الاغ گریه نكن...خوبه؟

هنوز داشت میخندید...تلویزیونو خاموش كردم و خوابیدم رو كاناپه...برعكس من خوابید و بعد خنده هاش دستشو گذاشت رو پیشونیش و گفت:

كژال-كامیلا...

-ها...

كژال-مرگ...مث آدم دارم صدات میكنم!

-اها...جونوم عخشوم؟

باخنده لگدی زد و ادامه داد:

كژال-تو چرا شبیه مامان بابات نیستی؟

-خب...چمیدونم...چون اونا شبیه من نیستن!

كژال-من همیشه نقشیه میریزم كه برم تو خیابون و هركی شبیه من بود برم باهاش ازمایش بدم...ولی تورو كه میدیدم شبیه شون نیسی منصرف میشدم!

-آره خب..من اصن شبیه هیچكدوم از فامیلم نیسم...فامیل فرهاد همه چشم سبزآبی و بورن...فامیل سیم سیمم كه اكثرا رنگی و خاكسترین...بعضی وقتا فك میكنم شبیه سوپور محلمونم تا ننه بابام!

كژال-آره...چشات و موهات همه رو بهم ریخته!

-اصن فك میكنم تو بیشتر به اینا میای تا من...احتمالا اشتب شده!

كژال-آره...سگ خور...بده من مامان بابامو...

-بیا...پیشكش!

باهم زدیم زیر خنده و بعد چند دقیقه كه خوب خندیدیم ساكت شدیم!

-میگم كژی...خدایی چیكار كردی كنكورو؟

كژال-باور كن گند زدم...صفحه آخر شیمیو جواب ندادم اصن!

-بزن قدش...منم این ریختی شدم!

زد كف دستم و گف:

كژال-ولی فیزیكاش خوب بود...

-ها...ساعت چنده؟

كژال-فك كنم4...

-4؟

كژال-فك كنم...

-میخوام صدسال سیاه فك نكنی...پاشو بریم خونه ما...پاشو هیچی آماده نكردم!

كژال-جون كامی ول كن دیه...یه ساعت بخوابیم میریم!

-جون كژی دیره...مینو اینارو نمیشناسی میان تلب میشن اونجا هی غر میزنن...

كژال-جهنم...خودم دهنشو میبندم...بكپ دیه....

-كژی جون عمت پاشو...اگه..

كژال-اگه كتك میخوای یه بار دیه اصرار كن...

با پشت افتادم رو كاناپه و پووفی كردم...كل كل بااین بی فایدس...سعی كردم بخوابم..كژالم دستشو گذاشت رو پیشونیش و خوابید..چشمامو بستم و تخت خوابیدم!

با حس نشسته شدنم چشمامو باز كردم...این عادت كژال بود...همیشه جای صدازدن و بیدار كردن از شونه ها میكشید و آدمو می نشوند بعدم بعدم تهدید میكرد كه اگه بخوابی كتك میخوری...نلبغه و در عین حال بی اعصاب!

كژال-اگه بخوابی كتك میخوریا...گفته باشم...پاشو دیره...مینو اینا تو راهن...

بفرما نگفتم؟..چشامو مالیدم و به كژال كه داشت مانتو میپوشید نگاه كردم و پرسیدم:

-ساعت چنده؟

كژال-7.30

-واای....

سریع پاشدم و لباسامو عوض كردم...بعدم شماره خونه رو گرفتم و به بلقیس گفتم شام پیتزا سفارش بده و خونه رو هم تمیز كنه و بعدم شربت و شیرینی آماده كنه و زود بره...اینجوری خیالم راحت تره...هرچند اولین بار كه فرهاد سرزده اومد و دید داریم مشروب میخوریم چیزی نگفت ولی خودم خجالت كشیدم...ناسلامتی بابامه!

***

از خونه كژال اومدیم بیرون و بعد فعال كردن دزدگیر خونه با كژال راه افتادیم...بین راه یه معجون شیر موز پسته خریدم و همشو خوردم...در خونه قباد وایستادیم و زنگ زدم...بعد نیم ساعت اومد بیرون...بوی ادكلنش خفمون كرد...باهاش دست دادم و كژالم یه نیم چه دستی بهش داد...كلا این با هیشكی سازگاری نداره!

-چه عجب...چقد طول دادی...خوب شد گفتم حاضر باشی...این حاضر بودنته؟

قباد-چقد غر زدی...ظهر چرا نیومدی خونه؟

-خونه كژال بودم...

قباد-معلومه...بریم دیره!

راه افتادیم...كلا قباد هم از كژال دل خوشی نداشت...حتی هربار كه تنها گیرم میاره ازم میخواد كه زیاد باهاش راه نرم...ولی من از این اخلاقش خوشم نمیاد...كژال دختر خوبیه...نه خوب خوب...ولی بدتر از من كه نیس! درو باز كردم و رفتم داخل...كل حیاطو دویدم و كژال و قبادم پشت سرم میومدن...بلقیس هنو نرفته بود...سریع رفتم بالا و تو همون حال داد زدم:

-بلقییییییس..بلقیییییییییسسسسس...كجایی؟

از پایین صداش اومد:

بلقیس-بله خانوم؟

یه نگاه سرسری به همه جا انداختم...خوب بود..میوه و شیرینی و شربتم آماده بود..با اخم گفتم:

-چرا هنو اینجایی؟نگفتم زودتر برو؟

بلقیس-خانوم داشتم آماده میشدم كه برم كه شما...

-باشه...برو..خدافظ...

بعدم برگشتم بالا و رفتم تو اتاقم..كژالم اومد..

-سریع عوض كن لباستو الان میان...

بدون حرف رف سر كشوش...یه بلیز سفید آستین بلند پوشیدم با یه سارافان مشكی..یه شلوار تنگ كتون سفیدم پام كردم و رفتم جلو آینه..موهای بلند خرمایی رنگمو آوردم یه كنار و با یه گیره كوچیك بستم و ریختم روی شونم...یكم چشمامو سیاه كردم و یه رژ كم رنگ صورتی هم زدم..برگشتم سمت كژال...اونم یه تیشرت چسب قرمز پوشیده بود با یه شلوار راسته سفید..دور چشماشو خیلی محو قهوه ای كرده بود و یه رژ قرمزم زده بود...تیپش عالی بود...انگشتری كه قباد داده بودم دستم كردم و دست كژالو گرفتم و رفتیم پایین:

كژال-این چیه همیشه دستت میكنی؟

-قباد میگه كسی كه مدیومه ممكنه اجنه بخوان بهش آسیب بزنن...اینو كه دستم كنم ازم دور میشن!

به انگشتر نگاه كردم...یه مار كه دور انگشت می پیچید و جای چشماش دو تا نگین قرمز كار گذاشته بودن...نگامو ازش گرفتم و رفتیم پایین.شیرینی و شربتو گذاشتم رو میز كه صدای آیفون بلند شد...درو باز كردم و جلوی در ایستادم...مینو،ستاره،رویا و نیلوفر از دوستام بودن كه توی باشگاه باهاشون آشنا شدم...اونام عاشق احضار ارواحن ولی نمیدونن من مدیومم..قباد خودشو مدیوم معرفی كرده بهشون...جلوی در به تك تكشون دست دادم و باهاشون رفتم هال بالا..خونه ی ما عجیب بزرگ بود و راهروی دم در قسمتارو جدا میكرد...سمت راست در هال بالا بود،سمت چپ اتاقای پایین كه اكثرا واسه مهمون بود،رو به رو هم میخورد به طبقه بالا و انتهای راهرو كه یه طرف دستشویی و یه طرف آشپزخونه و حمام بود.

همه نشستیم و من شیرینی و میوه تعارف كردم و با مسخره باز ی بچه ها خوردیم...داشتم شربتو برمیداشتم كه نیلوفر زد رو دستم و یه شیشه از تو كیفش در آورد:

نیلوفر-حیف این نیس كه بری شربت بخوری ابله؟

ستاره-نه اون باشه بعد كارامون...

همه موافقت كردن و مینو تخته رو آورد...من و قباد یه طرف..مینو و ستاره یه طرف،رویا و نیلوفر یه طرف و كژالم تنها كنار من نشست..قبل اینكه شروع كنیم به پیشنهاد رویا برقارو خاموش كردم و فقط نور آباژور كنار دیوار خونه رو روشن میكرد..همه انگشتمونو گذاشتیم رو مثلث و چشمامونو بستیم...تمركز كردم و كل انرژیمو جمع كردم...طبق معمول قباد شروع كرد:

قباد-ایا روحی اینجا وجود داره؟

هیچ حركتی انجام نشد...قباد تكرار كرد:

قباد-آیا اینجا روحی وجود داره؟

بازم اتفاقی نیفتاد...ولی صبر ما زیاد بود...بارها اینكارو كرده بودیم و میدونستیم یكم طول میكشه...

قباد-اگر كسی از ارواح اینجاس خودشو به ما نشون بده...

تمركزمو بیشتر كردم و بیشتر به پیشونیم فشار آوردم...مثلث خیلی آروم حركت كرد و روی حروف(( ه س ت م))به حركت در اومد...قباد با خوشحالی ادامه داد:

قباد-اسم تو چیه؟

سر مثلث حركت كرد و دوباره روی حروف((ع ی ث م)) حركت كرد..ستاره گفت:

ستاره-میشناسمت...اخبارگوی عالم...خب چه خبر؟

جمله ی ((خ ب ر ی ن د ا ر م))تشكیل شد...یه دفعه مینو با هیجان گفت:

مینو-ازت میخوایم با انرژی مدیوممون ظاهر بشی و خودتو بهمون نشون بدی!

سرمو آوردم بالا و به قباد نگاه كردم...اون و كژالم با نگرانی نگام كردن...هنوز ضعف نگرفته بودم پس میتونستم...با اطمینان نگاشون كردم و لبخند زدم..چیزی نگذشته بود كه یه دود غلیظ بینمون تشكیل شد...اولین بار بود كه میدیدم یه روح داره ظاهر میشه...رو به من ظاهر شد و كم كم شكل گرفت...با شكل گرفتنش وحشت كرده بودیم...آب دهنمو قورت دادم و با ترس نگاش كردم...با صورت سفیدش زل زده بود بهم...نكنه بخواد بهم آسیب بزنه...كم كم نگاشو از من گرفت و برگشت سمت قباد..انگار كه چیزی یادش بیاد دهنشو باز كرد كه چیزی بگه كه قباد خیلی سریع زمزمه كرد:

قباد-اخرج بحق سلیمان بن داوود...

با غیب شدنش برگشتم سمت قباد:

-مگه اون جن بود كه اینو گفتی؟

سرشو خاروند و گفت:

قباد-خب این واسه ارواحم استفاده میشه..البته احتمالی گفتم كه جواب داد!

-خب اگه غیب نشده باشه و اینجا باشه و بلایی سرمون بیاره چی؟!

با خنده ای زوركی زد پشتم و گفت:

قباد-از كی تاحالا تو اینقد ترسو شدی كامی خان؟!

خندیدم و از جام بلند شدم.

با اینكه از رفتن اون روح یا جن یا هرچی دیگه یكم ناراحت بودم ولی بازم به موقع گفت چون منم خیلی حالم خوش نبود..فریاد اه اه همه بلند بود كه به قباد اعتراض میكردن...سریع پاشدم رفتم سمت ریموت و برقارو روشن كردم و یه راست رفتم دستشویی...دستمو كشیدم زیر بینیم..پر خون بود...عجیب نیس...هر بار كه از اینكارا میكنیم بعدش اینجوری میشم.

توی آینه نگاه كردم..چند قطره آب روی آینه پاشیده بود كه جلوی دیدمو میگرفت..دستمو گرفتم زیر اب و خواستم روی صورتم آب بپاشم كه یادم اومد اصن روی آینه آب نریختم..سرمو آوردم بالا..هنوز سر جاشون بودن..با لمسشون سریع دستمو كشیدم عقب...خدای من...اینا یخ زده بودن!

آب دهنمو قورت دادم و رفتم جلو..چند مشت آب ریختم روشون ولی انگار چسبده بودن به شیشهبیخیال شدم و دقیق تر نگاشون كردم..خوب كه نگاه كردم مث یه جمله بود...چند بار سعی كردم بخونمش ولی یه جوری بود...با دست كشیدم روش و حروف رو توی ذهنم كنار هم گذاشتم:

((تو مال اینجا نیستی عیثم))

نفسام به سختی میومد بالا...یعنی چی؟دوباره دست كشیدم ولی همین جمله در اومد...شیر آب همچنان باز بود...بستمش و دوباره به اینه نگاه كردم...با وحشت پریدم عقب كه محكم خوردم به در...آینه خشك خشك بود و اثری از تیكه های یخ نبود...یعنی دیوونه شدم؟

صدای تقه در باعث شد یه بار دیگه از جام بپرم...

كژال-كامی خوبی؟میخوای زنگ بزنم اورژانس؟

به سختی لرزش صدامو قایم كردم و مث سابق با انرژی داد زدم:

-نه ابله اورژانس چیه؟من خوبم...الان میام!

رنگم حسابی پریده بود و دستام یخ زده بودن...شیرآب داغو باز كردم و چند مشت آب به صورتم زدم و دوتا سیلی هم زدم تو صورتم كه رنگ پریدگیم دیده نشه!

چند تا نفس عمیق كشیدم و درو باز كردم و رفتم بیرون...به محض اینكه پامو گذاشتم بیرون،دستی چشمامو گرفت...با اینكه حركتش غافل گیرانه بود ولی اینقد ذهنم مشغول بود كه حوصله وحشت از اینو نداشتم...مصنوعی خندیدم و سعی كردم دستاشو بردارم:

-كژی تویی؟دیوونه شدی؟

كژال-برو حرف نزن...یالا!

حركت كردم و سعی كردم دیگه بهش فك نكنم...حتما باز توهم فانتزی زدم...نباید شب قشنگمو با این فكرا خراب كنم...داشتم توی ذهنم تكرار میكردم كه نباید بهش فك كنم نباید فك كنم و همینطور میرفتم جلو...چند قدم بیشتر نرفته بودم كه یه جسم نرم خورد تو صورتم..درد نداشت...بالشت بود!

-اووی..چند نفر به یك نفر؟جرات دارین چشامو باز كنین تا حالیتون كنم!

كژال هلم داد و وادارم كرد برم..از پله ها كه بالا رفتم ایستادیم و دستا كنار رفت...برقا روشن شد و با تركیدن چیزی بالای سرم بارون كاغذ رنگی ریخت روی سرم...

-تولدت مووباارررررررك....

خندیدم و یكی زدم تو سر كژال...حسابی سوپرایز شدم و باعث شد دیگه به اتفاق ی چند لحظه قبل فك نكنم....

-ایول...دم همتون گرم...میسی دوستان...

زدم كف دست همشون و رفتم نشست روی مبل روبه روی كیك...یه كیك مربعی كه عكس من روش بود...خواب بودم و مطمئن بودم كژال عوضی داده روی كیك بندازن...بد عكسی هم بود...دهنم باز بود و كل روی یكی از چشمام سیاه بود..كار خود بیشورش بود...خندیدم و به كژال نگاه كردم...با لبخند خبیثی اومد جلو و شمعارو روشن كرد و رفت عقب...

-بیا شمعارو فوت كن تا400سال زنده باشی...

همه میخندیدن و دست میزدن جز قباد كه با اخمای در هم رفته خیلی آروم دست میزد...چش بود این؟!

بی خیالش شدم و چشمامو بستم كه آرزو كنم...آرزو كردم كژال خیلی زود مامان باباشو پیدا كنه و سیمین و فرهادم منو بیشتر دوس داشته باشن...هرچند اونا همیشه بهم میگن كه خیلی دوسم دارن ولی میدون كه همش كشكه!

چشمامو باز كردم و شمعارو فوت كردم ولی خیلی زود دوباره روشن شدن...با قدرت بیشتر فوت كردم ولی بازم روشن شدن...ای بابا...منو اسكل كردن؟!

یه بار دیگه با كل قوا ل1امو باد كردم و فوت كردم ولی همچنان روشن بود...آها...پ كل كله..دستمو با آب دهنم خیس كردم و سر شمعو گرفتم تو انگشتم و خاموش كردم و سرمو آوردم بالا!

واا...اینا چشونه؟همه ولو شده بودن روی مبلا و كژالم روی زمین دور خودش میپیچید...مینو گوشیشو آورد جلوش و با ته مونده خندش گفت:

مینو-اینم خاطره جشن امسالت...

-بیشووراا....منو مسخره كردین؟

همه برگشتن سر جاهاشون و منم میون خنده و مسخره بازیای اونا كیكو برش زدم...تو تمام مدت شادیای ما قباد با اخم داشتم یه گوشه رو دید میزد و كلا انگار نه انگار كه اومده تولد...كیكارو گذاشتم توی بشقابا و دادم به بچه ها...به قباد كه رسید دیگه طاقت نیاوردم و با اخم گقتم:

-قباد؟چته تو؟از وقتی اومدی اخمات تو همه...خب توام بخند..شادی كن...لذت ببر...تاسلامتی تولده ها...مجلس ختم عموت كه نیومدی...چیششششش!

با اخم برگشت طرف و چند لحظه تو چشمام نگاه كرد...تو دلم گفتم اگه بفهمی تو دستشویی چه اتفاقی افتاد كه الان نابود میشدی و مث وزغ زل نمیزدی به من!

یهو با صدای بلند شروع كرد به خندیدن..اوهو..چیش شد این؟!

بچه هاهم كه حواسشون به مابود با خنده ی اون به خنده افتادن...بیخیال دلیل و علتش شدم..كلا این بچه ی عجیب غریبیه...خودمم خندیدم و بشقابو بهش دادم...مشغول خوردن كیك بودیم كه ستاره با یه سینی اومد...نفری یه فنجون برداشتیم...رو به كژال و قباد با خنده گفتم:

-به سلامتی آزادی مطلق از درس...

زدیم بهم و سر كشیدم..

كژال-البته به صورت موقت!

خندیدم و یكم دیگه واسه خودم ریختم...اومدم سربكشم كه قباد در گوشم گفت:

قباد-زیاده روی نكن...خوب نیس...

-نترس بابا...با این نیم چه فنجون چیزیم نمیشه!

یه نفس سر كشیدم و فنجونوگذاشتم رو میزكه صدای آیفون بلندشد...همه ساكت شدن و با تعجب بهم نگاه میكردن...خودمم تعجب كرده بودم!

بلندشدم رفتم سمت آیفون...كی بود این وقت شب؟!...با دیدن پیك خندیدم و یه نفس راحت كشیدم:

-راحت باشین..پیكه!

یه روسری انداختم سرم و پیتزاهارو گرفتم و اومدم داخل...سرجام كه نشستم رویا با یه بسته از جاش بلند شد و اومد طرفم:

رویا-خب دیه وقت كادو هاس...كامیلا جونم تولدت مبارك...قابلتو نداره..

ازش تشكر كردم و بسته رو گرفتم...یه بلیز خیلی ناز بود..كژالم اومد جلو و یه بسته بهم داد...خیلی بزرگ بود...محكم بغلش كردم و ازش تشكر كردم..باز كردم كه توش یه جعبه دیگه بود...جعبه بعدیو باز كردم كه بازم یه جعبه دیگه بود...بچه ها میخندیدن و تشویق میكردن بعدیو باز كنم...چهار تا جعبه رو باز كردم تا بالاخره به یه جعبه نقلی كوچیك رسید...بازش كردم ادكلن مورد علاقمو در اوردم..میدونستم خیلی گروونه ولی واسه خانواده ماها این پولا چیزی نبود!

ازش تشكر كردم و كادوهای بقیه روهم گرفتم و تشكر كردم..آخر از همه قباد از جاش بلند شد و با خنده دور تا دور ما چرخید..انگار دنبال چیزی بود...كنجكاو نگاش میكردیم كه از زیر مبل با یه جعبه كوچیك اومد بالا...جعبه قرمز بود و یه جعبه دیگه البته قطورتر زیرش بود...

قباد-خب...اینم كادوی من...تولدت مبارك دختر همسایه!

دختر همسایه رو یه جوری با مسخرگی گفت...ازش تشكر كردم و گرفتم..جعبه رو رو نگاه كردم..یه قفل كووچیك داشت...بازش كردم و به محض باز كردن درش یه عروسك جادوگر با چشمای قرمز پرید بیرون...از ترس پرتش كردم یه طرف و رفتم عقب...كم مونده بود شلوارم نم بزنه!

بادیدن دوربین روبه روم سعی كردم بخندم...قباد بود كه خودشم داشت فیلم میگرفت...میخواستم بزنم نابودش كنم.

قباد-خب اینكه بخیر گذشت...كادوی بعدیو باز كن!

دست به سینه نشستم و گفتم:

-به تو اعتمادی نیس كه یه جك و جونور دیگه بیاری اینجا ول بدی واسه حرص من...خودت بازش كن!

گوشیشو داد دست مینو و نشست رو مبل كنار من و جعبه رو باز كرد و از توش یه گوی در آورد...خدای من...چقد قشنگ بود...داخل گوی یه دختر بود كه به درخت تكیه داده و بود و سرش رو زانوهاش بود...تكونش كه دادم اكلیلاش روی یه جسم شیشه ای قرار گرفتن كه یع پسر بود و دستشو روی شونه دختر گذاشته بود...خیلی قشنگ بود!

تشكر كردم و نشستم..بعد خوردن پیتزاها كه خیلی چسبید بچه ها بلندشدند و یكی یكی خدافظی كردن..ساعت2بعد از نیمه شب بود كه با رفتن اكیپ پر سروصدای بچه ها اومدم داخل...موندیم من و قباد و كژال...بعد چند دقیقه قباد كه زیر نگاه های خشك و خشن كژال روش نمیشد بیشتر بشینه از جاش بلند شد و یكم سرشو خاروند و گفت:

قباد-خب دیگه من برم...

-بودی حالا...

قباد-نه دیگه...

پوزخندی زد و ادامه دا:

قباد-دختر یكی از مقتولایی كه به دست من كشته شدن نمیتونه بیشتر از این منو تحمل كنه...

برگشتم سمت كژال كه خیلی آروم داشت نوشابشو میخورد..لیئانو گذاشت روی میز با آرامش خاصش جواب داد:

كژال-بود و نبود تو فرقی به حال من نداره...بیشتر راحتی و بدون سرخر بودن دوستم واسم مهمه!

قباد-معلومه..ببینم كامیلا...تو با بودن من اینجا مشكل داری؟

كژال-صددرصد!

قباد-كامی با تو بودم!

كژال-من زبون كامیلام و ازت میخوام زودتر بری تا بیرونت نكردم!

قباد-اوه...نمیدونستم كامیلا لاله و نیاز به مترجمی مث تو داره؟

كژال-حالا كه فهمیدی پس برو بیرون!

قباد-لازم نیس حرفاتو از زبون كامیلا بریزی بیرون...اختیار منم دست تو نیس...

كژال-ولی اختیار كامیلا كاملا با منه...پس..

-بســــــــــــــه دیگه...

رو به قباد كردم و با عصبانیت گفتم:

-قباد میتونی اینجا بمونی!

قباد دستی به سرش كشید و عصبی خندید و گفت:

قباد-نه...برم راحت ترم...شب بخیر كامیلا...

خب تو كه میخواستی بری كل كلت واسه چی بود پس؟!...شالم رو سرم بود...باهم رفتیم تو حیاط و به سمت در راه افتادیم:

قباد-صدبار گفتم اینقد با این دختره صمیمی نشو...عوضی فك كرده اختیاردار توئه...معلوم نیس از كدوم بوته ای زاییده شده كه اینقد عقده ایه...

-بسه دیگه قباد...این بار چندمه داری ازاین حرفابهم میزنی؟كژال دختر خوبیه...من نمیدونم چرا شما اینقد باهم لجین؟

رسیدیم به در...باز كرد و خواست بره ولی برگشت طرفم و زل زد تو چشمام و گفت:

قباد-خواهش میكنم كامیلا...كمتر با این دختر بگرد...این بار چندمه؟نگی نگفتی!

-باشه بابا...شب خوش!

درو بستم و به در تكیه دادم...این دوتا چشونه؟كژال توی تراس سمت حیاط بود و با دیدنم رفت داخل...دویدم سمت خونه و رفتم داخل...ولی با دیدن كژال كه داشت مانتوشو میپوشید خشكم زد..

-كجا؟

خیلی خونسرد درحالی كه داشت دكمه هاشو میبست جواب داد:

كژال-خونه

-كژی لوس نشو دیگه..اینجام خالیه اونجام خالی...چه فرقی داره؟

كژال-من جز خونه خودم جایی خوابم نمیبره!

-من یه كاری میكنم كه ببره...جون كامی بمون دیه!

كژال-ای بابا...من شبا تو حیاط میخوابم..عادت ندارم تو خونه باشم میدونی كه..

راست میگفت..یكم فك كردم..تو حیاط كه فرش نداشت...رو زمینم كه نمیشد..آها...تراس!

-میریم تراس فرهاد اینا...اتفاقا یه تخت دونفرم داره!

كژال-نه اصلا...برمیگردن میبینن پدرمونو در میارن..ازاون گذشته اتاق پدرمادر بی اجازه بده!

دستشو گرفتم و در حالی وادارش میكردم روی میزو تمیز كنه گفتم:

-اوهو...از كی تاحالا تو شدی معلم ادب و اخلاق و تربیت...لازم به اجازه نیس...اون مال پسراس نه من...فقط بذار برم تمیز كنم بعد بیا خب؟

پوفی كرد و با حرص گفت:

كژال-اوكی...برو!

زدم پشتش و دویدم بالا و در اتاق فرهاد اینارو باز كردم...بادیدن اتاق دودستی زدم تو سرم و آهم هوا رفت..اینجا اتاقهه یا بازار شام؟!

سریع همه لباسای سیم سیمو ریختم تو كمد دیواری و درشو با كلی زور و فشار بستم و قفل كردم..وسایلای رو میز فرهادم جمع كردم و ریختم توی كشوش...رفتم تو تراس و پشه بندو باز كردم...تخت بهم ریخته و شیشه های مشروب فرهاد رو تخت ریخته بود...سریع پرت كردم زیر تخت و داشتم قرصای فرهادو جمع میكردم كه صدای كژال بلند شد:

كژال-كامی چی شدی؟تمیز شد؟میخوای منم بیام؟

-نـــــــه...الان تموم میشه!

كاغذای ازمایش فرهادم جمع كردم و ریختم تو كشو...فرهاد چندسال پیش یه كلیش آسیب دید و الان با یه كلیه زندگی میكرد...هر چند یه بارم میرفت یه ازمایش خون میداد كه ببینه سالمه یانه!

كژالو صدا زدم و اومد بالا...از خستگی افتادم روی تخت..كژالم پشه بندو بست و اومد كنارم خوابید...چند دقیقه كه استراحت كردم گوشیمو در آوردم و چك كردم..سه تا میس داشتم از سهیل..بیخیال شدم و گوشیو گذاشتم رو میزكنار تخت..یه نیم نگاه به كژال انداختم...با اخم های وحشتناكی زل زده بود به صفحه گوشیش...به احتمال99درصد داشت حرفاشو با دخترا میخوند كه اینقد وحشی شده بود...متوجه نگاهم كه شد خاموش كردش و پرتش كرد رو میز و افتاد رو تخت و دستشم گذاشت رو پیشونیش.منم دستمو گذاشتم زیر سرم و برگشتم طرفش:

-آخه عزیز من...چرا نمیگی بهش و خودتو خلاص كنی؟

كژال-خفه شو بخواب!

-جدی میگم....شاید اونم دوستت داشته باشه...

كژال-گفتم بخواب كامیلا!

-خب اون ننه مرده از كجا باید بفهمه كه تو دوسش داری؟نه پیامی بهش میدی...نه كامنتی نه پیشنهادی..خب چجوری بفهمه؟

با عصبانیت بلند نشست و برگشت طرفم...یه لحظه ازش ترسیدم:

كژال-د آخه نفهم من چجوری بهش بگم؟پسرا رو نمیشناسی؟بفهمن یه ذره بهشون اهمیت میدی شوتت میكنن فضا بعد توی خر میگی من بهش بگم دوسش دارم؟اینكه روزی صدبار میرم پروفایلش طبیعیه؟خود خرش باید بفهمه كه نمیفهمه...پس رو اعصابم نرو بگیر بخواب!

افتاد رو تخت و پشت به من خوابید...به درك..منم پشتمو كردم بهش و خوابیدم.

حدود دو سال پیش كژال عاشق یه پسر توی فضای مجازی شد ولی هیچوقت چیزی به كسی نمیگفت...طاها همیشه از لایك های زده شده كژال تشكر میكنه ولی هیچوقت ازش نخواسته باهاش دوست باشه...كژالم سر همین قضیه عاشقش میشه و بالاخره راضی شد كه همه پسرا مث هم نیستن..البته اینا همش به خاطر طاهاست!

هنو چند دقیقه از خوابم نگذشته بود كه با صدای تقه ای بیدار شدم..برگشتم سمت كژال...خواب بود..خیلی خوابم میومد واسه همین دوباره چشامو بستم و سعی كردم بخوابم..حتما یكی از 5 قلو ها اومده یا شایدم فرهاد برگشته..اصن شاید سیم سیم اومده باشه!

با این فكرا دوباره خوابیدم كه صدای تقه دوباره و با شدت بیشتر تكرار شد...انگار یكی با مشت میزد روی دیوار..از تخت اومدم پایین و پشه بندو باز كردم و رفتم بیرون..لوسترهای پایین همه روشن بود...عجیبه...یعنی كژال یادش رفته اینارو خاموش كنه؟!

رفتم پایین و روی میز دنبالشون میگشتم...ریموت هم بود جز چراغای پایین..صدا دوباره تكرار شد..از اتاق مهمون بود...رفتم داخل اتاق اول و ریموتارو از روی كاناپه برداشتم...كی آورده اینجا اینارو؟!

خیالم كه راحت شد برقارو خاموش كردم كه درجا برق اتاق خودم روشن شد...خونم به جوش اومده بود..خوابم پریده بود و این عصبیم میكرد..آدم ترسویی نبودم و از طرفی چون هر هفته احضار داشتیم منتظر این چیزا بودم واسه همین واسم تازگی نداشت!

آروم رفتم بالا و از بیرون یه نگاه انداختم..ریموت روی میز تحریرم بود.آروم رفتم داخل و اطرافو دید زدم..كسی نبود..ریموتو برداشتم و خواستم برگردم كه در بهم خورد...یاد كار امشب افتادم و لبخندی روی لبم نشست..

-الان میخواین بگین ناراحتین كه احضارتون كردیم؟

دستامو به نشونه تسلیم بردم بالا و یه چرخ زدم:

-باشه...من معذرت میخوام...قول شرف كه دیه از اینكارا نكنم!

ریموتو تو دستم جابه جا كردم كه در باز شد...خندیدم وفكركردم چقد ارواح ساده ان!

یه قدم كه برداشتم در باشدت بهم خورد..ای بابا...یعنی فهمیدن؟عصبانی دستامو زدم به كمرم و گفتم:

-چتونه شماها؟بازیتون گرفته نصفه شبی؟

-آره!

برای اولین بار تا سر مرگ ترسیدم...اروم برگشتم سمت صدا...از چیزی كه میدیدم نزدیك بود قبض روح بشم...یه مرد با قد خیلی بلند اندازه دو سه برابر من با صورت خونی و چشمای سفید سفید با لب و بینی صاف و یه دست باصورتش داشت نگام میكرد...یه لحظه سرمو آوردم پایین و بادیدن پاهاش مطمئن شدم یكی از اجنه هاس ولی اینجا چیكار داشت نمیدونم..محكم آب دهنمو قورت دادم و با صدای لرزشی پرسیدم:

-چی....چی...چی میخـــــــــوای؟

باصدای خیلی بم و وحشتناك تر از قیافش غرید:

-جونتو..

هنو محو حرفش بودم كه دستشو گذاشت رو گلوم و محكم زدم به دیوار..حلقه دستش تنگ و تنگ تر میشد...كم كم داشتم خفه میشدم و ائنم با زبون دیگه ای داشت یه چیزایی میگفت...یه لحظه حواسم گرم پاهام شد...رو زمین نبودن...دست و پا زدم و خواستم دستشو باز كنم ولی نمیشد...چشمام سیاه شدن و لحظه های اخرم بود كه با شدت پرت شدم و قبل اینكه بتونم كاری كنم كمرم خورد به كمد دیواری و درد بدی توی دلم پیچید...داشتم سعی میكردم چشمامو باز كنم كه دست مشت شده ای خورد سمت چپ صورتم...كاملا دندونام خورد شد!

سنگینی چیزی رو رو شكمم حس كردم..به بدبختی چشمامو باز كردم و دیدم یكی از پاهای سم مانندشو روی دلم گذاشته...خم شدروم و با ناخن تیغ مانندش كشید روی صورتم..جوشش خون روی صورتمو حس میكردم..در گوشم گفت:

-می بینی كامیلا؟تو خیلی ضعیفی...لیاقت معبدو نداری.

صدای خنده كریش بلند شد...دورمو نگاه كردم..انگار توی یك تشت خون بودم...با درد دستمو میخواستم بیارم بالا كه پاشو گذاشت روش و محكم فشار داد...با شنیدن صدای استخونام جیغم هوارفت و بعدم صدای اون عوضی:

-توزنده به معبد نمیرسی...

سرفه ای كردم كه توده ی بزرگ خونو بالا آوردم...دیگه آخرم بود...داشتم خودمو آماده میكردم كه برم جهنم كه صدای دعوا حواسمو پرت كرد..با اینكه صورتم داشت آتیش میگرفت ولی به زور چشمامو باز كردم و در كمال تعجب قبادو دیدم كه با اون جن داره دعوا میكنه...این وقت شب؟قباد؟اینجا؟

درد كمرم باعث شد محكم چشمامو رو هم فشار بدم و چیزی نشنوم.تا اینكه صدای قباد و كژالو شنیدم:

كژال-چی شده؟كامیلا؟ كامیلا؟

قباد-میرم ماشینو روشن كنم...آروم یه چادر بنداز روش بیارش بیرون...كمرش و دستش شكسته مواظب باش...

با حس بلند كردنم كل هیكلم درد شدیدی گرفت و دیگه چیزی نفهمیدم!

آروم چشمامو باز كردم..جلوم تار بود و چیزی نمیدیدم...اولین چیزی كه به نظرم اومد درد شدید بدنم و دستم بود كه عجیب حالمو گرفته بود..خیلی خوابم میومد...دوباره چشمامو بستم كه بخوابم ولی با سیلی های دست سنگینی بیدارشدم:

-كامیلا..كامیلا صدامو میشنوی؟چشماتو با زكن...كامیلا..

اه...ای زقنبود و كامیلا...دست بردار نبود مرتیكه داغون...همه توانمو جمع كردم و گفتم:

-میــــــشـــــــــنـــــــــوم!

این صدای من بود؟صدای خش دار گرفته؟بیشتر شبیه كسایی بود كه تازه دارن حرف زدن یاد میگیرن!

-خوبه..منتقلش كنین به بخش...یه كیسه اْ منفی هم بهش وصل كنین.

چند بار سعی كردم چشمامو باز كنم ولی هنو تار بود..یه جا ساكن كه شدم خواستم دستمو بیارم بالا كه نابود شدم...جیغی زدم و بیخیال دستم شدم..ولی پرستار رسید و شروع كرد:

پرستار-چته خانوم؟چی شدی؟چرا هوار میكشی؟

دیدم نسبتا خوب بود ولی بازم مات میزد..با همون صدام گفتم:

-خانوم كرم ندارم الكی داد بزنم حتما یه دردی داشتم كه داد زدم..

پرستار-خب بگو واست مسكن بزنم چرا جیغ میزنی؟

-خانوم شما با این سن و سال درك نمیكنین تا یكی درد نداشته باشه داد نمیزنه؟من از كجا باید میدونستم دستم ناقصه!

پرستار-چه سن و سالی خانوم؟من هنو22سالمه..بعدم آدم زنده از وضعیت خودش نباید خبر داشته باشه؟

یكم نگاش كردم...نه...این اصن به22 نمیخورد...كم كمش50.60سالش بود...

-خب من تازه زنده شدم..اجازه نمیدین آدم نفس تازه كنه...

یه چیشی كرد و رفت بیرون...گوله اعتماد به نقص...با این حساب سنی كه كرد احتمالا من هنو به دنیا نیومدم دیه!

چشامو بستم كه باز صدای در اومد...كژال اومد داخل و پشتشم یه پرستار.كژال اومد كنارم و درحالی كه نفس نفس میزد گفت:

كژال-خوبی تو؟

پرستار-خانوم ملاقاتی ممنوعه...ایشون نیاز به استراحت دارن!

كژال-من ملاقاتی نیومدم...همراهیشم...چت شده تو؟چرا حرف نمیزنی؟

پرستار-آها..اونوقت اون آقای بیرون چیكارن؟

كژال-هیچكاره...میتونین بیرونش كنین..كامیلا با توام...لال شدی؟!

پرستار-اتفاقا ایشونم همین نظرو دارن..میشه تكلیف منو مشخص كنین!؟!

كژال-ای بابا...خانوم چقد اسكی میری تو...اه!

پرستار-بله؟

دستی كشید رو شالش و برگشت سمت پرستار...هر لحظه منتظر بودم یكی بخوابونه تو گوش پرستاره...این وقتا خیلی ترسناك میشد!

كژال-هیچی...من دختر عمشم...اون مردك علاف بیرونم پسر همسایشونه..حالا من همراهش باشم یا اون؟ای بابا..حالا میرین من دو دقیقه دختر داییمو ببینم یا میخواین دست به كمر وایستین حرفای مارو گوش كنین؟!

پرستار درحالی كه سری از روی تاسف تكون میداد گفت:

پرستار-به من مربوطی نیس چیكارشین..5دقیقه دیگه میام سرم خونشونو وصل كنم اینجا نباشین!

رفت بیرون و درو بست...كژالم اداشو درآورد و برگشت طرف من:

كژال-میتونی حرف بزنی؟

-آره!

یهویی پقی زد زیر خنده..چش شد این؟!

-چته؟

با خنده پرسید:

كژال-صدات چرا این ریختی شده؟!

-نمیدونم...امروز اینجوری شده...