رمان قیام مردگان به قلم mehrantakk

ژانر : #ترسناک #عاشقانه

: خلاصه

هنگامی که ویروسی در کل کشور پخش می شود

بیشتر جمعیت تبدیل به زامبی می شوند،ان تعداد محدودی هم که باقی مانده اند اجازه ی خروج از کشور را ندارند زیرا باید برای جلوگیری از این ویرووس بجنگند.

دولت های دیگر اجازه ی ورود ایرانی ها را نمی دهند،پس ان تعداد کمی که هنوز به زامبی تبدیل نشدند باید برای نجات جان خود و هرکسی که دوستش دارند تلاش بکنند...

در این میان،پسری به اسم پدرام که خانواده خود را گم کرده به طور اتفاقی با دختری اشنا می شود که او نیز سر در گم، به تنهایی به سر می برد. تهران، سال ۱۴۰۲

نفس هام تند شده و در حالی که ضربان قلبم بالا رفته، پشت دیواری پنهان شدم، و با چشم هام شاهد صحنه ی وحشت ناک دیگه ای هستم...

تعدادی زامبی یک پسر و یک دختر جوون رو محاصره کردن و اروم به سمتشون حرکت می کنن، درسته که سرعت حرکت کردنشون سریع نیست، اما تعداد زیادی دارن، و قسمت تلخ ماجرا این هست که اون پسر برای دفاع از خودش و اون دختری که به اغوش کشیده اسلحه ی گرم نداره،فقط یک چاقو دستش هست که همون رو با نوسان دستش به سمت زامبی ها گرفته، البته این چاقو زامبی ها رو نمی ترسنونه اون ها نزدیک و نزدیک تر می شن و در حالی که صدا هایی از ته گلشون در میارن به وحشتی که قالب اون زوج شده اضافه می کنه، صدا هایی مثل خِر خِر و گاهی اوقات فریاد هایی که می کشن.

اون دختر بیچاره در حالی که مثل بید می لرزه، حتی توی اغوش پسر مورد علاقه اش هم اروم نمی گیره، بدون شک، وحشت از درون به پسر حاکم شده اما وقتی دختر مورد علاقه اش کنارش هست سعی می کنه خودش رو در ظاهر محکم نشون بده، با این همه توصیف از چشماش می تونم ببینم، مرگ رو داره با چشماش می بینه، اون ها نمی تونن حرکتی بکنن چون دور تا دورشون رو زامبی ها تشکیل دادن، و من از لا به لای زامبی ها اون ها رو می بینم که اصلا حواسشون به من نیست.

اون دونفر نه راه پیش دارن و نه راه پس، هر حرکتی که کنن فقط خودشون رو به زامبی ها نزدیک تر کردن.

صحنه ی وحشت ناکی هست، در حالی که با اون ها فاصله چندانی ندارم بر می گردم و چشم هام رو از این صحنه بر می دارم، اما نمی تونم تحمل بکنم که نبینم عاقبت اون دو نفر چی می شه، صدا هاشون به گوشم می رسه و این بیشتر من رو تحـریـ*ک می کنه که برای کمک به سمتشون حرکت بکنم حتی چند بار دستم رو به روی اسلحه گذاشتم و اماده شدم که از پشت دیوار کنار برم اما هربار پشیمون شدم،چون این کار خود من رو هم به خطر می ندازه،هم گلوله هام محدوده و هم تعداد اون زامبی ها زیاده.

زبون دختره بند اومده و نمی تونه درست حرف بزنه اما پسره با نوسان صداش بلند می گـه

" همیشه عاشقت بودم، خیلی متاسفم"

به محض اینکه جملش رو گفت دوباره به سمتشون بر گشتم ولی با صحنه ای رو به رو شدم که نتونستم باور بکنم.

اون پسر چاقویی که دستش بود رو خیلی سریع به روی گردن دختر کشید و خودش از میان زامبی ها عبور کرد و بدون اینکه به دختر حتی یک نگاه دیگه بکنه، شروع به دویدن کرد، در حالی که بوی خون به مشام زامبی ها خورده دیگه اون پسر از دیدشون خارج می شه و بهش اسیبی نمی رسونن، بوی خون اون ها رو سرحال می کنه، پس با سرعت بیشتری به سمت قربانیشون که خون ریزی داره حرکت می کنن، اخرین نگاه دختر به قدری حرف داخلش بود که اگر چند دقیقه زمان داشت فرصت نمی کرد همه رو بزنه...

**********

قـــــــــــــــیام مــــــــــردگان

مُرده ها همه جا هستن، هیج جای مخفی شدنی دائمی نیست، خیلی زود حتی به تاریک ترین و کور ترین نقطه ها هم نفوذ می کنن و به راحتی انسان های باقی مونده رو شکار خود می کنن.

به همین خاطرم هست که من هیچ وقت یک جایی مستقل نمی شم و دائم در حال حرکت هستم، این روز ها حرکت یعنی شانس دوباره برای زندگی ...

البته من از اون ها هیچ هراسی ندارم، نه از صدای خِرخِر کردن گلوشون می ترسم و نه از پوست رنگ پریده و خاکستریشون حتی اون رگ های پف کرده و دهن پر از خونشون هم برام اهمیتی نداره.

درسته اون ها کمی وحشت ناک به نظر می رسن اما من دیگه بهشون عادت کردم.

همینطور کشتن اون ها بستگی به خودشون داره‌، بعضی از اون زامبی ها واقعا سریع حرکت می کنن و خیلی وحشی هستن، اما هیچ قانونی وجود نداره که ثابت بکنه اون ها همیشه به همین شکل هستن،اتفاقا خیلی از اون ها،اروم حرکت می کنن و هوش زیادی ندارن،همینظور خیلی دیر متوجه می شن که کنار دست یک انسان معمولی وایستادن.

اما نکته ی خیلی مهمی وجود داره که به تازگی متوجه شدم،اون زامبی ها هنگامی که بوی خون به مشامشون بخوره،وحشی تر،سریع تر و خیلی زرنگ تر می شن و به راحتی می تونن انسان های اطرافشون رو تشخیص بدن،پس درس اولی که از این قیامت مردگان یاد گرفتم

این هست که "هیچ وقت نباید اجازه بدم هنگام روبه رویی با اون ها زخمی به روی دست و پاهام و یا بدنم شکافته شه، چون در غیر این صورت شانسم برای زنده بو‌دن کم می شه"

البته بعد از دو سال و دو ماهی که از پخش شدن ویروس می گذره به غیر از یک بار، من هنوز به صورت خطر ناک گیر اون مرده ها نیوفتادم،نمی دونم خوش شانس بودم و یا خدا کمک کرده،با اولی نمی تونم کنار بیام چون معتقد هستم اصلا چیزی به اسم شانس وجود نداره و این فقط یک تلقینه که انسان ها انجام میدن ولی حدقل می تونم به دومی دلگرم باشم که وجود داشته باشه...

خانواده های زیادی هستن که بچه هاشون جلوی چشم های خودشون خوراک اون زامبی ها شدن،و اون مردگان جلوی چشم پدر مادرشون،بچه هاشون رو تیکه پاره کردن،واقعا حتی فکر کردن بهش هم عذاب اوره،اما چیزی که همواره من رو عذاب میده این هست که از خانواده ام هیچ خبری ندارم...درسته که پدرم یک افسر پلیس هست و خوب تیر اندازی کردن رو بلده و می تونه از خانواده ام دفاع بکنه،اما اون مُرده ها خیلی از اوقات ادم ها رو غافل گیر می کنن و طوری پنهانی از پشت سر،گردن یک انسان رو پاره می کنن که هیچکسی متوجه نمی شه،و بعد از این که صدای جیغ و داد اون فرد قربانی در میاد،همه به سمتش برمی گردن و با چهره ی مات و مبهوت فقط بهش خیره می شن...

واقعا دلم برای پدر و مادرم تنگ شده،از شروع پخش ویروس دیگه اون ها رو ندیدم،یعنی نزدیک به دو سال و دو ماه.این موضوع حتی از روبه رویی با زامبی ها برای من سخت تره،حدقل از این خوشحال هستم که پدر من یک افسر پلیسه و خوب می تونه از مادر و خواهر کوچیک ترم دفاع بکنه.

از وقتی که دوازده سیزده سالم بود،مدام به پدرم اصرار می کردم که به من یاد بده چطور باید اسلحه به دست بگیرم و چطوری باید تیر اندازی بکنم،البته پدرم اصلا به حرف هام توجه نمی کرد،تا کمی سنم بالا تر رفت و هنگامی که دید واقعا دوست دارم مثل خودش افسر پلیس بشم،یک اسلحه با تیر های مشقی بهم داد و در فضای خیلی باز و خلوت،یک سیبل اهنی جلوم وصل کرد و کم کم با گلوله های مشقی بهم اموزش داد

یادم میاد اون موقع تازه پونزده ساله شده بودم.

شروع به تیراندازی کردم،اول با کمک پدرم،ولی وقتی چند هفته گذشت،خودم به تنهایی به سیبل شلیک می کردم

اسلحه به دست گرفتن اون موقع خیلی برای من هیجان داشت. دستم رو به پشت لباسم می برم و از زیر کمربند شلوارم اسلحه ی کُلتم رو بیرون می کشم.

این اسلحه رو پدرم در اخرین باری که پیش همدیگه بودیم، بهم داد که از جونم در مقابل زامبی ها دفاع بکنم...

بیشترین سوالی که این اواخر ذهنم رو درگیر کرده و هنوز نتوستم به جوابش برسم این هست، که وقتی انسان ها به زامبی تبدیل می شن چطور دنیاشون رو می بینن...می دونم که نگاه ادم ها وقتی تبدیل به زامبی می شن عوض می شه اما هنوز نمی دونم دقیقا چطوری !

امشب هم مثل اکثر شب ها سر پناه ندارم، و باید دنبال یه نقطه ی کور بگردم که خبری از زامبی ها نباشه، به قدری پنهان شدم که همه نقطه های کور شهرم رو حفظم، البته الان وسط خیابون قدم بر می دارم و این یعنی هر لحظه ممکنه زامبی ها جلوم ظاهر بشن، شاید هم از اون زامبی های خاص که به اصلاح بین مردم جا افتاده، " زامبی های قرمز "

دلیل این اسم، به خاطر چشم هاشون به روشون گذاشته شده‌‌،

اکثرا بعد از این که یک انسان عادی ببینن از گوشه ی پلک هاشون خون چکه می کنه، اون ها واقعا وحشی، سریع، خون خوار و باهوش هستن.

توی این مدت، فقط یک بار گیر زامبی های قرمز افتادم که به سختی تونستم جون سالم به در به ببرم، یعنی کاملا شانسی از دستشون فرار کردم و این روز ها بزرگ ترین کابوس من، رو به رویی مجدد، با اون ها هست، ولی اون ها تعداد زیادی ندارن.

اکنون هوا تاریک تاریک هست و در حالی که خیلی وقته دیگه خیلی از قسمت های شهر و کشور نیروی برق ندارن،هیچ تیره برقی در خیابون روشن نیست و تنها منبع نور،هلال نصفه ی ماه هست.

انگشتم رو به روی ماشه ی اسلحه می ذارم و در حالی که به یک ماشین با شیشه هایی شکسته شده نزدیک می شم،طوری قدم بر می دارم که اگر زامبی رو توی ماشین دیدم که مشغول خوردن قربانی ها باشن ،متوجه ی حضور من نشن.

صدای خِرخِر اون ها کم کم به گوشم می خوره،حدسم درست بود،صدای گاز زدن و جویدن گوشت رو هم می نشوم اما به ارومی به ماشین نزدیک می شم و از شیشه ی شکسته راننده و در تاریکی شب ،به سختی چند تا زامبی رو می بینم که مشغول خوردن یک خانواده ی چهار نفره هستن‌،پدر خانواده ی که پشت فرمون نشسته،تموم دل و روده اش به روی صندلی ریخته و قسمتی هم از صورتش کنده شده،بقیه اعضای خانواده هم یا دست و پاشون توسط دندون های زامبی ها قطع شده و یا اون زامبی ها مشغول خوردن صورشتان هستن.

از ماشین فاصله می گیرم،نگاهی به اطرافم می ندازم

همه جا سوت کور هست،البته بهتره بگم فعلا سوت و کوره،چون مُرده ها در حال حرکت هستن و مدام برای پیدا کردن قربانی همه جا رو زیر رو می کنن. نسبتشون به ادم ها خیلی بیشتره شده..

از اون محل فاصله می گیرم و وارد یک خیابون باریک می شم، بلافاصله تعدادی زامبی پخش و پلا شده به چشم هام می خوره که جدا از هم قدم بر می دارن و هر کدوم به یک سمتی حرکت می کنن.

در واقع این نوع از زامبی ها خیلی بیشتر از زامبی های قرمز هستن ،نمی دونم چه اتفاقی رخ میده که به اون شکل و به اون الگو می رسن،من اصلا چیز زیادی از ماهیت زامبی ها نمی دونم،حتی درست یادم نمیاد چطوری ویروس به وجود اومد و بعد پخش شد،چون خیلی در مورد به وجود اومدنش

حرفی جا به جا نشد و یا چیزی به گوش مردم نرسید خیلی سریع اتفاق افتاد و انقدر وحشت توی کشور حاکم شد که کسی اصلا دنبال دلیلش نگشت.

البته یک سری شایعه بین مرد رد و بدل می شه که اصلا دوست ندارم بهشون گوش بدم و یا بهشون فکر بکنم،چون می دونم احتمال نود درصد دروغ محض هست،ترجیح می دم تا زمانی که خبر به وجود اومدن ویروس به طور رسمی و معتبر توسط متخصصانی که دارن روی این ویروس تحقیق و ازمایش می کنن،بهم نرسیده از حرف مردم بگذرم.

البته اهمیت چندانی هم توی این وضعیت ناجور نداره،یعنی فرقی به حالم نداره که بدونم اولین زامبی چطور به وجود اومده و بعد چطور ویروس توی ایران پخش شد، ولی این رو می دونم کشور های همسایه مثل لبنان، افغانستان، سوریه و یا کشور های دیگه اسیا، مبتلا به این ویروس نیستن و از این که ویروس توی کشورشون پخش بشه وحشت دارن، مرز همه ی کشور ها بسته شده و هیچ انسانی حق ورود یا خروج رو نداره، کشور های همسایه هیچ کمکی به ایران نمی کنن، حتی کوچیک ترین کمکی که در حد فرستادن مقداری مواد غذایی باشه...، خبر توی کشور های اروپایی و امریکا هم پیچیده و کشور امریکا این اعتقاد مسخره رو داره که یک سازمان غیر رسمی در ایران

این ویروس رو به وجود اورده و پخپست سوم.

به ارومی توی خیابون باریک قدم بر می دارم و از میان زامبی ها عبور می کنم ،خیابون باریک و دراز هست و یک جوی اب پهن و به شدت کثیف داره که بعضی از زامبی ها توش افتادن و دارن تقلا می کنن که بتونن بالا بیان،دوست دارم نفری یه تیر بزنم تو مخ همشون،ولی نباید فراموش بکنم تعداد گلوله هام محدود هست و با این کارم زامبی های بیشتری رو به سمت خودم می کشونم.

دست و بدن همه ی زامبی ها سرد هست،چون اون ها قبل از اینکه به زامبی تبدیل بشن مُرده بودن،وقتی که کمی از کنار جوی اب فاصله گرفتم یکی از اون زامبی ها که توی جوی داشت تلاش می کرد تا بتونه خودش رو بالا بکشه،خیلی ناگهانی به سمتم یورش اورد و در حالی که خودش رو به سمتم پرتاب کرد‌، از جدول بالا اومد و نیمه ی بالای بدنش رو روی اسفالت انداخت و با یکی از دست های استخونیش مچ پام رو اسیر کرد.

جا خوردم و دلم فرو ریخت، ولی نباید خیلی سر و صدا می کردم تا بقیه زامبی هامتوجه ی حضور من نشن،حتی همون زامبی که با دست سرد و استخونیش پای من رو محکم گرفته،کاملا مطمعا نیست که من یک انسان هستم،مدام سرش رو تکون میده و دندون هاش رو بهم می سابه همینطور سعی می کنه از حس بویایی خودش برای تشخیص بو‌ی خون استفاده بکنه.

اون یک زن میان سال هست و پوست خاکستری رنگی داره،درست مثل باقی زامبی ها.

اب دهنم رو قورت می دم و در حالی که هنوز دستش رو به دور مچ پام گرفته،خیلی اروم نیمه ی بالا تنم رو حرکت میدم و در حالی که به سمت راست خم می شم،چاقویی که همراهم هست رو بیرون می کشم، صدایی از خودم در نمیارم حتی صدای نفس هام به گوش نمیرسه و در نهایت سکوت کارم رو پیش می برم.

نگاهی به اطرافم می ندازم، یکی از اون لعنتی ها در حالی که سرش پایین هست لنگ لنگون درست از پشت سر داره به سمت من حرکت می کنه،اون فهمیده من ادم هستم البته سرعت بالایی نداره.

به هر حال به سمت اون زامبی که توی جوی اب هست و به روی اسفالت خمیده و مچ پای من رو اسیر کرده می چرخم و خیلی سریع با چاقویی که توی دست چپم دارم، خم می شم و دست استخونی اون زامبی رو از منطقه ی ارنج جدا می کنم،بلافاصله تعادلش بهم می خوره و داخل جوی پهنِ اب پرت می شه ، اما خیلی سریع دوباره به سمتم یورش میاره و صدای خِر خِر و ناله اش رو بالا میبره و در نهایت با صدای نازک یک فریاد گوش خراش می کشه،خیلی سریع دوباره با قدرت زیاد چاقو رو به وسط سرش فرو می کنم،صداش قطع می شه،به غیر از همون زامبی کُند که داشت به سمتم حرکت می کرد،زامبی دیگه ای متوجه ی حضور من نشد،نفس عمیقی می کشم و چاقو رو از سرش بیرون می کشم

در حالی که زامبی های دیگه حواسشون به من نیست شروع می کنم با گام های بلند از بین زامبی ها عبور می کنم.

وقتی از کنار اون زامبی ها رد می شدم بعضی هاشون به سمتم بر می گشتن و حالت حمله می گرفتن،اما بعد از اینکه کمی ازشون فاصله گرفتم دوباره به حالت عادی خودشون برگشتن.

این نوع از مُرده ها هوش زیادی ندارن...نمی دونم ساعت چنده ولی مثل اکثر اوقات باید دنبال یک محل سوت و کور و امن باشم تا شب رو اونجا صبح بکنم.

مردم عادی که قدرت زیادی ندارن، هر کدوم یک اسلحه ی سرد توی دستش دارن و در حالی که دیوانه وار توی سطح شهر می رونن با سرعت زیاد از زامبی ها فرار می کنن، عده ای هم با پای پیاده مانند من، به دنبال محلی هستن که اونجا مستقل بشن.

از یک دو راهی عبور می کنم و وارد یک کوچه تنگ و تاریک می شم.

نور چراغ قوه کوچیکی که به کمرم بستم رو داخل کوچه می ندازم و کوچه رو برسی می کنم، یک زامبی که پایین تنه اش جدا شده با نصف بدن به شیکم روی اسفالت دراز کشیده، به محض اینکه نور رو به روش انداختم کم کم از ته گلوش شروع به خِرخِر کرد، و در حالی که به روی زمین در میان خون زیادی غرق شده، بعد از چند ثانییه دست هاش رو به روی زمین می کشه تا بتونه حرکت بکنه، همزمان شروع به فریاد کشیدن کرد اون یک پیرمرد لاغر هست و توی سوراخ بزرگی که روی صورتش داره،کرم های زیادی به چشم می خوره.

صدای گوش خراشش داخل کوچه می میچیه پای راستم رو بالا میارم و محکم به روی سرش می کوبم صداش خفه می شه و مغزش روی زمین پخش می شه، این زامبی به من اسیبی نرسون اما با سر و صدایی که کرد باعث شد زامبی های بیشتری به سمتم حرکت بکنن، تا به خودم اومدم متوجه شدم تعداد زیادی زامبی وارد کوچه بن بستی شدن که در انتهاش وایستادم ...

دستم رو به روی اسلحه ام می ذارم و به ارومی اسلحه ام رو بیرون می کشم، و با دست دیگه نور رو پخش می کنم و زامبی ها رو می بینم، در واقع ، زن، مرد و بچه هایی که یک روز شهروند همین شهر بودن حالا با این وضع تهوع اور می خوان من رو قربانی خودشون بکنن، کی فکرش رو می کرد ؟

ماشه رو فشار می دم و به سر اولین زامبی شلیک می کنم

بلافصله سرعت بقیه زامبی ها بیشتر می شه، در حالی که چراغ قوه نور زیادی نداره فقط تعداد کمی از اون ها رو می تونم ببینم اما خیلی سریع به دومین زامبی شلیک می کنم، تیرم خطا میره، دوباره بهش شلیک می کنم، بعد از این که به روی زمین افتاد دوباره سرعت زامبی ها بیشتر شد

نور رو به سمت راست خودم چرخوندم، خیلی ناگهانی یک زامبی به سمتم پرید، با یک عکس العمل سریع جا خالی دادم و یه تیر تو مخش خلاص کردم

در حالی که اون زامبی ها کاملا تونستن من رو تشخیص بدن دو تا از اون ها درست رو به روم هستن، برای گاز گرفتن به سمتم یورش میارن، اما خودم رو از عقب به روی زمین می ندازم،و در حالی که تعداد زامبی ها کم تر شده، بلند می شم و با سرعت زیادی از بینشون عبور می کنم اما در اخرین لحظه یکی از اون ها دستش رو به پیرهنم گرفت و خودش رو همراه با من به روی زمین کشوند، خیلی سریع چراغ قوه ام رو رها می کنم و با همون دستم چاقوم رو بیرون می کشم و دستش رو قطع می کنم سپس با کف کفشم به صورتش می کوبم و نقش صورت له شده اش رو روی اسفالت می ندازم.

چراغ قوه رو از روی زمین بر می دارم و در حالی که زامبی ها دارن به سمتم بر می گردن اسلحه رو به سمتشون می گیرم و با قدم های اهسته طوری که تمرکزم بهم نخوره به سمت عقب حرکت می کنم و به نوبت به سرشون شلیک می کنم، شلیک به بدن اون ها فقط سرعتشون رو کم می کنه ولی وقتی به سرشون شلیک می کنم کارشون یک سره می شه.

از پشت به دیوار می خورم، حالا سه تا زامبی موندن، خشابم دیگه گلوله نداره، البته دوتا خشاب دیگه همراهم هست اما نباید حرومشون بکنم، اسلحه رو به زیر کمر بند شلوارم بر می گردونم و با چاقویی که همراهم هست به سمتشون حرکت می کنم، نزدیک ترین زامبی به سمتم یورش اورد و با ناخون انگشتش خراش بزرگی روی ساق دستم انداخت، بدون توجه به خون ریزیم چاقو رو محکم به زیر فکش فرو می کنم و بدون این که چاقو رو بیرون بکشم به سمتم زامبی بعدی که اماده بود به سمتم حمله بکنه، میرم و با مشت های متوالی و فریاد هایی که از عمق وجودم می کشم، صورتش رو له می کنم...

حالا می مونه یک زامبی دیگه، نور چراغ قوه رو خاموش می کنم چاقو ام رو از زیر فک اون زامبی بیرون می کشم و دوباره وارد کوچه می شم، حالا اون زامبی من رو گُم کرده‌‌، من لا به لای جسد زامبی ها نشستم با اینکه روی ساق دستم خون ریزی دارم ولی وقتی بین تعداد زیادی زامبی های مُرده هستم، کمی از خون های روی زمین ریخته شده رو به روی پیرهنم می مالم و خیلی زود بوی اون ها رو می گیرم بنابراین علاوه بر اون زامبی باقی مونده، هیچ زامبی دیگه ای نمی تونه من رو تشخیص بده.، حالا شاید بتونم بعد از یک روز سخت کمی چشم هام رو به روی هم بذارم...با صدای کلاع ها از خواب می پرم، تعداد زیادی کلاغ روی لاشه ی زامبی ها نشستن و به دنبال غذا می گردن، در حالی که گلوم خشک شده، اب دهنم رو به سختی قورت میدم

از روی زمین بلند می شم و به اطرافم نگاه می کنم، واقعا تهوع اور هست، لاشه ی زامبی ها بوی خیلی بدی گرفتن و خون هایی که روی زمین ریخته شده روی اسفالت ماسیده...

از روی زمین بلند می شم، من هم دیشب از ناحیه ساق دست خون ریزی داشتم به همین خاطر قسمتی از پیراهن دکمه ای که روی تیشرت مشکی رنگ پوشیدم رو پاره کردم و به دور زخمم بستم، اما به سختی تونستم بخوابم، چون مدام این فکر از ذهنم عبور می کرد که شاید ویروس از روی ناخن اون زامبی به من منتقل بشه، اما حالا صبح شده و من هنوز ادم هستم، از روی زمین بلند می شم و از کوچه بیرون میرم، خورشید نورش رو به روی زمین پهن کرده و همینطور که هوا گرمه احساس تشنگی شدید می کنم، گلوم خشکه خشکه و به سختی می تونم اب دهنم رو قورت بدم.

وارد یک خیابونی می شم که اصلا تا به حال پا به این جا نذاشتم، در واقع من توی محلی هستم که هیچ موقع تا به حال این اطراف کارم نیوفتاده بود.

به دنبال یک فروشگاه سوپر مارکت می گردم تا بتونم برای صبحونه چیزی از اونجا بردارم، چشم هام به طرف دیگه ی خیابون می خوره که یک فروشگاه بزرگ هست، بهش نزدیک تر می شم و متوجه می شم درِ سوپر مارکت باز هست.

به ارومی قدم بر می دارم و دستم رو به روی در فروشگاه می ذارم و به ارومی هل می دم.

وارد فروشگاه بزرگ مواد غذایی می شم و چشم هام به چندین انسان و خانواده می خوره که اون ها هم درست مثل من به دنبال غذا هستن، بدون اینکه چیزی بگم از کنار اون ها رد می شم و به سمت قفسه های کنسرو میرم.

چند تا کنسرو لوبیا و عدسی بر می دارم و اون ها رو داخل نایلون قرار می دم، سپس به سمت قفسه های کیک و کلوچه

میرم و برای صبحونه چند از اون ها رو بر میدارم

خانواده های زیادی این جا هستن و مواد غذایی که سالم هستن رو برای خوردن بر می دارن، بعید می دونم دیگه این روز ها دزدی کردن معنی داشته باشه، چون انسان ها باید هر کاری بکنن برای زنده موندن، درسته که این فروشگاه متعلق به شخص خاصی هست اما بی شک اون فرد هم خوشحال می شه که نقشی توی بقا انسان ها بازی کرده، به همین خاطرم هست که مواد غذایی جدید رو از دولت گرفته و در سوپر مارکتش رو باز گذاشته...

مشغول خوردن اب میوه بودم که توجه ام رو یک خانواده سه نفره که اون ها هم مشغول برداشتن مواد غذایی بودن جلب کرد، پسر خانواده که یک بچه ده دوازده ساله هست شروع به سرفه های بلند و متوالی کرد.

پدر خانواده که از یخچال فروشگاه مشغول برداشتن نوشیدنی بود، هرچی تو دستش بود رو رها کرد و با نگرانی خیلی سریع به سمت پسرش دوید، در حالی که شیشه های نوشیدنی به زمین می خوره و مایع داخل پخش می شه، خودش رو به پسرش رسوند و همینطور که خم شد و رو به پسرش گفت

- چی شده ؟

همسرش دستی به روی سر پسر کشید ولی در حالی که سرفه های اون پسر بچه همچنان ادامه داره به روی زمین میوفته و با شدت بیشتری شروع به سرفه کردن می کنه، انسان هایی که توی فروشگاه هستن دور اون خانواده جمع می شن و با چهره های نگران به پسر بچه ای که به طرز عجیب سرفه می کنه خیره می شن.

من هم درست مثل بقیه، از رفتار عجیب اون پسر چشم هام گرد شده، در حالی که به روی زمین افتاده به خودش می پیچه و همراه با سرفه های بلند، فریاد می کشه و با دست به پدر و مادرش که قصد دارن از روی زمین بلندش بکنن ضربه می زنه.

طولی نمی کشه اون پسر از روی زمین بلند می شه اما نه به یک عنوان ادم معمولی، بلکه در حالی که رنگ صورتش خاکستری شده، رگ های صورتش پف کرده به ارومی از گوشه ی چشم هاش خون چکه می کنه، اون تبدیل به یک زامبی قرمز شده...

جمیعت حاظر در فروشگاه وحشت می کنن و به سمت در های خروجی فروشگاه حمله ور میشن ولی در حالی که این فروشگاه دو تا در ورودی و خروجی داره متوجه می شن در ها از بیرون قفل شده...عجیبه، یکی حتما این کار رو انجام داده چون هر دو تا در ورودی و خروجی فروشگاه باز بود...

اون پسر بچه یا بهتر بگم اون زامبی قرمز در ابتدا از روی زمین بلند شد و سریع به گردن پدرش گاز زد در حالی که خون پدرش روی قفسه های کنسرو ریخت، مادرش رو هم وحشت برداشت و هیچ حرکتی نکرد حتی برای فرار به سمت عقب حرکت نکرد، اون زن از خودش دفاع نکرد و با چشم هایی گرد، درد دندون های پسرش رو به روی بدن لاغر و ظریفش همراه با جیغ گوش خراشی که کشید، احساس کرد.

حالا دو تا زامبی قرمز دیگه در حالی که کم کم پوست صورتشون

خاکستری و رنگ پریده می شه وقتی که به اولین قربانی خودشون گاز زدن، به ارومی خون از گوشه ی پلکشون به روی زمین ریخت...

یکی از جمعیت های حاظر که یک مرد جوون هست اسلحه شکاری خودش رو به سمت پدر خانواده می گیره و به سمت اون شلیک می کنه، اما تیرش خطا میره، همین کافی بود تا اون زامبی قرمز وحشی تر بشه و قربانیش رو انتخواب بکنه، در حالی که از اون مرد اسلحه به دست فاصله ی زیادی نداره توی کم تر از سه چهار ثانییه طوری به سمت مرد دوید که اصلا اون مرد فرصت نکرد داخل اسلحه تیر بندازه.

به روی بدنش پرید و به مغز اون مرد حمله ور شد و در حالی که با دندون سر اون مرد رو پاره کرد شروع به جویدن مغزش کرد

زامبی های قرمز دیگه هم که مبتلا شدن، دارن به مردم غیر مسلح حمله ور می شن، مردم دارن از خودشون به هر نحوی که شده دفاع می کنن اما خیلی هم نمی تونن دووم بیارن چون زامبی های قرمز واقعا سریع وحشی و باهوش هستن، به سختی از جمعیت عبور می کنم، تعدادی از ادم های فروشگاه دارن با همدیگه به در بزرگ و اهنی ضربه می زنن تا بتونن در رو باز بکنن، همراه با من یک پسر جوون هم به سمت در دوید اما بقیه جمعیت مشغول جنگیدن با زامبی ها هستن و برای زنده موندن تلاش می کنن...

با دو تا گلوله، شیشه ی محکم در فروشگاه رو می شکنم، سپس از جای خالی شیشه، به سمت قفلی که روی در زده شده شلیک می کنم.

یک زن مسن که بغـ*ـل دستم وایستاده با تنگی نفس می گـه

- عجله کن.

بر می گردم و به عقب نگاه می کنم، خدای من ... بیشتر جمعیت حاظر در فروشگاه تبدیل به زامبی شدن

به سمت قفل بر می گردم و با چند تا گلوله موفق می شم

بشکونمش،در حالی که صدای گلوله ها زامبی های قرمز رو به سمتمون کشونده با سرعت زیادی به سمتمون میدون، اما فروشگاه خیلی بزرگی هست و قبل از اینکه به ما برسن

موفق می شم دستم رو به روی دستگیره بندازم و در رو باز بکنم، بلافصله زامبی های قرمز با سرعت خیلی زیادی در حالی که از گوشه ی چشم هاشون قطره قطره خون به روی زمین می ریزه به دنبال ما حرکت می کنن، جمعیت کمی باقی موندیم، فقط من،یک مرد، یک زن مسن و یک پسر که هم سن خودم هست.

داشتیم از همدیگه پراکنده می شدیم که اون مرد فریاد زد و ما رو به سمت خودش کشید

- همراهم بیاید

به سمتش برگشتم و دیدم اون ماشین داره، حرکت کردم اما خیلی ناگهانی یک زامبی قرمز جلوم ظاهر شد.

سرش رو تکون داد و از ته گلو صدا های وحشت ناکی رو در اورد

ولی قبل از اینکه خودم به سمتش شلیک بکنم یک نفر از پشت سر این کار رو انجام داد.

وقتی زامبی به روی زمین افتاد اون پسر جوون رو دیدم که با یک اسلحله ی قدیمی به سمتش هدف گرفته...

خیلی سریع قبل از این که زامبی های قرمز دیگه بهم نزدیک تر بشن سوار ماشین می شم.

حالا همه ی بازمونده های فروشگاه سوار ماشین هستیم اما اون مرد هرچه قدر سوئیچ رو می چرخونه ماشین روشن نمی شه...زامبی ها از دو طرف ماشین محکم به شیشه می کوبن و رد خودشون رو با خون به روی شیشه به جا می ذارن،مردی که پشت فرمون نشسته مدام سوئیچ رو می چرخونه تا بلاخره موفق می شه ماشین رو روشن بکنه، اما در حالی که یک زامبی قرمز روی شیشه ی جلوی ماشین چسبیده، دست هاش رو به لبه ی پنجره ها گرفته و مدام با سرش محکم به شیشه ضربه می زنه.

از گوشه ی پلک هاش خون به روی شیشه جاری شده

مردی که پشت فرمون هست ترمز دستی رو می خوابونه و با سرعت دنده عقب میره سپس فرمون رو می چرخونه و توی فضای باز خیابون با سرعت زیاد دور می زنه ولی فایده نداره اون زامبی قرمز همچنان به شیشه چسبیده، دنده رو عوض می کنه و پاش رو به روی پدال گاز فشار می ده.

در حالی که دید کمی داره با سرعت می رونه و خیلی خوب از اون منطفه خارج می شه خیابون خلوته و به غیر از چند تا ماشین که دیوونه وار رانندگی می کنن، انسان پیاده ای به چشم نمی خوره.

از اون فروشگاه دور شدیم ولی همچنان اون زامبی قرمز روی شیشه چسبیده و با ضربه های سرش موفق شده به روی شیشه ترک بندازه، راننده با عصباینت روی ترمز فشار می ده و در حالی که میله ی اهنی رو از زیر پاش بر می داره از ماشین پیاده می شه، اون زامبی قرمز که هوش زیادی داره تا متوجه شد ماشین وایستاده و یک نفر پیاده شده، خیلی سریع خودش رو رها کرد و بعد از این که به کاپوت خورد به روی اسفالت افتاد اما خیلی سریع بلند شد، اون مرد هم میله اهنی رو به عقب برد و محکم بهش ضربه زد سر اون زامبی که شل شده، همراه با خون سیاهی که بیرون می ریزه، باعث می شه میله تو سرش فرو بره، اما اون زامبی قرمز هنوز با دوتا دست هاش سعی داره به مرد اسیب برسونه از ماشین پیاده می شم و به سرش شلیک می کنم، بلافاصله مغزش متلاچی می شه و خون زیادی روی صورت و پیرهنم اون مرد فواره می کنه.

چند ثانیه بهم نگاه می کنه و در نهایت می گـه

- ممنونم

سرم رو تکون می دم و در جواب می گم

- باید عجله کنیم

سوار ماشین می شیم اون مرد هم دوباره پشت فرمون می شینه و شروع به روندن می کنه.

ساعت ده صبح هست و من با ادم هایی که نمی شناسم دارم جاده ها رو طی می کنم، هرچند مقصدی نداریم و فقط برای یک جای بهتر تلاش می کنیم.

در حالی که اون زن مسن از صندلی عقب تعدادی مواد غذایی از نایلون بیرون می کشه بلند می گـه

- من باید یه چیزی بخورم وگرنه ضعف می کنم

راننده مردی که پشت فرمون نشسته بلافاصله از ایینه جلوی ماشین به اون زن نگاه می کنه و بعد می گـه

- این منطقه به نظر امن میاد

سپس رو ترمز فشار میده...

- اسم تو چیه ؟

به سمت راننده بر می گردم و می گم

- پدرام

دستش رو به سمتم دراز می کنه و می گـه

- منم کیارش هستم، خوشبختم

با کیارش دست می دم و میگم

- همچنین

- کارت عالی بودی خیلی سریع عکس و العمل نشون دادی و ما رو از اون فروشگاه نجات دادی

بلافاصله اون زن مسن هم که روی صندلی عقب نشسته و مشغول خوردن صبحونه هست می گـه

- درسته، ما جونمون رو به تو مدیون هستیم....

کمی مکث می کنه و خطاب بهم می گـه

- چرا چیزی نمی خوری ؟

لبخندی گوشه ی لبم می شینه و در جواب می گم

- چون چیزی برای خوردن ندارم‌،

به محض این که این جمله رو گفتم کیارش نایلونی که دستش بود رو به سمتم گرفت و گفت

- بیا از این بیسکویت ها بردار

چند تا از بیسکویت برمیدارم و مشغول خوردنشون می شم.

هوا به شدت گرمه و افتاب مستقیم به صورتم می تابه، امروز بیست تیر ماه هست و داریم اولین ماه تابستون رو پشت سر می ذاریم.

همه تو حال خودشون بودن که اون پسر جوون که روی صندلی عقب ماشین نشسته سکوت حاکم بر جو رو شکوند.- کجا می خواید برید؟

کیارش دستش رو به روی فرمون می ذاره و اروم می گـه

- من که فقط می خوام زنده باشم

سکوت می کنم و در ادامه اون خانوم مسن می گـه

- منم می خوام عضو یک اردوگاه بشم

کیارش لبخندی می زنه و در جواب می گـه

- اردوگاه ها به همین راحتی هم عضو نمی گیرن، حتمی باید تخصصی بلد باشی یا اشنایی دستت رو بگیره و کمکت بکنه که عضو بشی

در حالی که اون زن مسن به فکر فرو رفته، بعد از چند ثانییه می گـه

- می تونم براشون اشپزی کنم

اون پسر جوون که اسلحه به دست نشسته بود با عجله می گـه

- من باید برم

سپس بدون اینکه منتظر جواب ما باشه از ماشین پیاده می شه و شروع به دویدن می کنه.

ساعت به یازده و ده دقیقه رسیده و ما همچنان کنار جاده هستیم، به نظر میاد کیارش ادم خوبی باشه و بتونم بهش اعتماد بکنم، به همین خاطر تصمیم گرفتم همراه با کیارش و اون زن ادامه ی جاده رو طی کنم، در حالی که افتاب مستقیم می تابه و هوا داره گرم و گرم تر می شه، یک بطری اب کوچیک از نایلون بر می دارم و شروع می کنم یک نفس نصف اون رو می خورم.

همره با کیارش و مرضیه خانوم شروع به طی کردن جاده ها و خیابون ها می کنیم و بعد از یک ساعت به قسمتی از تهران می رسیم که خاطرات خیلی خوبی رو در گذشته برام رقم زده.

در حقیقت این پیشنهاد من بود که وارد این محل بشیم.

این محل برای من خاطرات بچگی رو زنده می کنه

مخصوصا سینمای معروفش که رو به روی یک پارک کوچیک واقع شده.

مادرم به فیلم علاقه نداشت ولی هر ماه اخر هفته من و پدرم با هم به سینما می رفتیم، دیدن فیلم های مختلف تو سینما همراه با پدرم به من حس خوبی می داد.

این محل دیگه شباهت زیادی به محل دوران کودکی نوجوونی من نداره و حالا مورد تسخیر مردگان هست.

در حالی که به اون سینمای رو به روی پارک رسیدیم

صحنه ی وحشت ناکی تموم تصویر های گذشته من رو پاک می کنه، یک مرد که یکی از دست هاش از منطقه ی ارنج قطع شده و به شدت خون ریزی داره، به دور خودش بنزین ریخت و با فندک حلقه ی اتیشی درست کرد، تا زامبی ها نتونن به سمتش حرکت بکنن ولی این یک اشتباه خیلی بزرگه که اون شخص مرتکب شد، چون اون زامبی ها عقل هوش ندارن و هنگامی که قربانی خودشون رو انتخواب بکنن برای گاز گرفتن و جویدن گوشتش هرکاری می کنن.

سه تا زامبی همزمان از اتیشی که اون شخص به دور خودش کشیده رد می شن و همزمان که خودشون اتیش می گیرن باعث می شن اتیش بیشتر گــُر بگیره.

اون سه تا زامبی به مرد نزدیک می شن و همزمان که برای گاز زدن به سمتش یورش می برن، باعث می شن اون مرد بی دفاع هم اتیش بگیره، فریاد های گوش خراش اون مرد نشون از این هست که چه عذابی داره می کشه.

باقی زامبی ها هم اهسته از اتیش عبور می کنن و به سمت قربانیشون حرکت می کنن

رو به کیارش می کنم و می گم

- عجله کن، باید حرکت کنیم.

کیارش در جواب می گـه

- اون زامبی ها دارن گوشت و خون اون انسان رو می خورن،

پس وحشی تر و باهوش تر شدن، اگه ما اشتباهی بکنیم احتمال داره که چشمشون به ما هم بیوفته، باید برگردیم

سرم رو تکون می دم و می گم

- من بر نمی گردم، به این محل امید زیادی دارم، چون خیلی از دوست و رفیقام این جا زندگی می کنن

بلافاصله مرضیه خانوم می گـه

- من نمی تونم از کنار اون حلقه ی اتیش و اون زامبی ها رد بشم

با ارامش حرفش رو قطع می کنم و بعد می گم

- هیچ اتفاقی نمیوفته، از پشت سر هواتون رو دارم

سپس اسلحه ام رو بیرون می کشم

در حالی که چند تا ماشین هم کنار اون حلقه ی اتیش چپ کردن، با انگشت به اون ماشین ها اشاره می کنم و بعد به کیارش می گم

- از بین اون ماشین ها عبور کن، اصلا عجله نداشته باش و نترس، اگر زامبی ای هم چشمش به تو خورد قبل از این که بهت حمله بکنه، یه تیر دقیق خلاصش می کنم، اگر موفق بشیم از دست این زامبی ها هم فرار کنیم، راه زیادی برای پیدا کردن سرپناه رفتیم.

نفس عمیقی می کشه و در حالی که سرش رو تکون می ده خم می شه و اهسته شروع به حرکت می کنه

وقتی به اولین ماشین چپ کرده می رسه پشتش پنهان می شه چون یکی از زامبی ها در حالی که دور لباش خونی هست به سمتش بر گشت و با فریاد از ته گلو کشید...دوباره شروع به خوردن قربانیش کرد.

کیارش خیلی خوب و بدون کوچیک ترین اشتباه از دو تا ماشین چپ کرده ی بعدی هم گذشت و با چند تا قدم دیگه دو تا دستش رو بالا گرفت و بالا پرید به این علامت که سالم هست و اتفاقی براش نیوفتاده.

اسلحه ام رو پایین میارم، مرضیه خانوم هم اماده می شه که حرکت بکنه ولی متوقفش می کنم و خشاب اسلحه رو چک می کنم، بلافاصله متوجه می شم خشاب اسلحه ام اصلا تیر ندارهیه خشاب از جیبم بیرون می کشم و خشاب قبلی رو روی زمین رها می کنم.

در حالی که زامبی ها هنوز مشغول خوردن قربانی خودشون هستن، مرضیه خانوم هم درست مثل کیارش خم می شه و به ارومی شروع به حرکت می کنه اما مسیر زیادی رو نرفته بود که دو تا از زامبی ها از میان اتیش به سمتش برگشتن

مرضیه خانوم از روی پاهاش بلند شد و با حد اکثر سرعتش شروع به دویدن کرد اما فایده نداشت اون دو تا زامبی خیلی سریع از میان اتیش به سمت مرضیه خانوم پریدن و یکی از زامبی ها که خودش اتیش گرفته و داره توی اتیش می سوزه اولین گاز رو به بازوی سمت راست مرضیه خانوم می زنه، خیلی سریع اون یکی زامبی هم اضافه شد و به زیر گردن مرضیه خانوم گاز می زنه، خون زیادی فواره می کنه و همینطور که داره زجر می کشه، لباسش به اتیش می گیره و کم کم بین اون بین دو تا زامبی شروع به سوختن می کنه...

دیگه کاری از من بر نمیاد و فقط به اون زن خیره هستم که اتیش پوستش رو می سوزنه و زامبی ها گوشتش رو می خورن.

اسلحه ام رو پایین میارم و به سمت جسد مرضیه خانوم حرکت می کنم، پوست و گوشتش سوخته و بعضی از قسمت های بدنش به استخون رسیده...

اون دو تا زامبی که به مرضیه خانوم حمله کردن هم درست مثل بقیه زامبی ها که وسط اتیش قربانی خودشون رو می خوردن توی اتیش سوختن.

با قدم های اهسته حرکت می کنم

کیارش با رنگی پریده رو بهم می گـه

- چرا به اون زامبی ها شلیک نکردی ؟ تو می تونستی اون زن رو نجات بدی !!

سرم رو تکون می دم و در حالی که یک نفس عمیق می کشم می گم

- به گلوله هام نیاز دارم.

کیارش دستش رو به روی سرش می ذاره و رو بهم می گـه

- این صحنه هیچ وقت از ذهنم پاک نمی شه، ندیدی اون زن چطور توی اتیش سوخت ؟؟!!

سکوت می کنم و در ادامه می گـه

- می خواستی ما دو تا رو اول طعمه کنی درسته ؟

به سمتم میاد و بهم نزدیک تر می شه سپس با فریاد می گـه

- حرف بزن

سکوت می کنم و در حالی که به نقطه ای خیره شدم

می گم

- نه

با دست به سـ*ـینه ام می کوبه

- پس چی ؟

خیلی ناگهانی یه مشت به بینی اش می کوبم، سپس در حالی که خم شده و دستش رو به روی بینی اش گذاشته یه لگد به بدنش می زنم، اون کمی عقب میره و به یکی از اون ماشین های چپ شده برخورد می کنه، اسلحه ام رو بیرون می کشم و در حالی که به سمت سرش نشونه می گیرم، ماشه رو می کشم.

- واسه من فقط زنده موندن خودم مهمه، به هیچ کس دیگه ای اهمیت نمی دم.

در حالی که به ماشین تکیه داده اروم به روی اسفالت میوفته

از ناحیه بینی خون ریزی شدیدی داره بدون این که چیزی بگه فقط چشم هاش رو می بنده و دو تا دستش رو به روی بینی اش می گیره تا مانع از خون ریزی بشه، اما با این حال از لابه لای انگشت هاش خون بیرون می زنه، دستم رو از روی ماشه بر می دارم و با یک نفس عمیق شروع به راه رفتن می کنم.

به سر خیابون می رسم، یک دو راهی هست، کمی وایمیستم و به دو طرف نگاه می کنم، من توی این منطقه دوست و رفیق زیادی دارم، مخصوصا بهترین دوست زندگیم، شایان.

من با شایان توی دبیرستان اشنا شدم، اون پسر خیلی خوبی بود.

وقتی کمی به این خیابون ها نگاه کردم، کم کم حافظه ام تازه شد، و حتی پلاک خونه ی شایان هم یادم اومد، خونه اون ها توی یک کوچه ای با اسم نسترن بود که نسبتا کوچه ی باریک و طولانی بود.

از بین دو راهی سمت راست رو انتخواب می کنم و شروع به قدم برداشتن توی محل قدیمی می کنم، وقتی سال اول و دوم دبیرستان بودم خونه ی ما همین اطراف بود.

اخرین بار هم همون موقع بود که من شایان رو دیدم.

احتمال این که از اون خونه رفته باشه خیلی زیاد هست اما من شانسم رو امتحان می کنم و به سمت اون خونه حرکت می کنم.

نگاهی به ساعت مچی ام می ندازم، ساعت به دوازده ظهر رسیده، وارد کوچه ی نسترن می شم و به سمت خونه ی شایان قدم بر می دارم.

کوچه ی باریکی هست و خونه هاش ساختار قدیمی دارن، پرنده پر نمی زنه و همینطور یک جوی کوچیک هم از وسطش رد شده، به اواسط کوچه می رسم، و چشم هام به پلاک ۱۹ می خوره، کمی گرد و خاک روی پلاک نشسته اما مطمعا هستم همین خونه ی در سبز، خونه شایان هست.

به ارومی چند بار به در اهنی و سبز رنگ می کوبم تا درنهایتشایان با صدایی گرفته بعد از مدتی گفت

- کیه ؟

با این که زمان زیادی گذشته اما مطمعا هستم صدای خودش هست، هیجان زده می شم و دلم فرو می ریزه

- رفیق منم، پدرام محمودی

بعد از چند ثانییه در خونه رو باز کرد، خودشه، چهره اش توی این سال ها فرقی نکرده.

بهم خیره هست، حرفی نمی زنه و کم کم لبخندی روی صورتش می شینه.

**********

- خانواده ام هرکاری که می تونستن رو انجام دادن تا منم به ترکیه برم، ولی مرز های تموم کشور ها بسته شده

لیوان چایی رو بر می دارم و همزمان که یه جرعه از اون رو می خورم می گم

- گفتی خانواده ات برای تفریح به ترکیه سفر کردن ؟

- اره، خیلی به من اصرار داشتن تا منم باهاشون برم، ولی به خاطر دانشگاه توی این خراب شده موندم،

وقتی هم که بعد از چند ماه ویروسی به وجود اومد و خبر پخش ویروس به گوش هاشون رسید دیوونه شده بودن و نمی دونستن باید چی کار کنن، مادرم پشت تلفن گریه می کرد و واقعا طوری باهام حرف می زد که انگار دیگه هیچ وقت قرار نیست من رو ببینه...!

- این فکر و از سرت بیرون کن شایان، انقدر منفی فکر نکن

از روی مبل بلند می شه و توی هال خونه شروع به قدم زدن می کنه، شایان قد متوسطی داره و همراه با ته ریشی که گذاشته، پوست صورتش روشنه.

- دست خودم نیست پدرام، فکرای بدی از سرم رد می شه، راستی چی شد که به من سر زدی ؟

لیوان چایی رو به روی میز بر می ذارم و اروم می گم

- از پدر و مادرم که بی خبرم، نمی دونم زنده هستن یا نه، اون موقعه ای هم که برق ها قطع نشده بود بهم زنگ نزدن، وقتی هم که من بهشون زنگ زدم موبایلشون خاموش بود غیر از تو هم شخص دیگه ای به ذهنم نرسید که بهش سر بزنم.

- منم خیلی تنهام...

می خواستم چیزی بگم که فریاد های مردونه ای به گوشم رسید، حرفم رو قورت دادم و همزمان که

از روی مبل بلند می شم رو به شایان می گم

- صدا ها رو می شنوی؟

گوش هاش رو تیز می کنه و بعد از چند ثانییه حرکت می کنه و وارد حیاط می شه، من هم به دنبالش حرکت می کنم، در خونه رو باز می کنه، در حالی که صدا ها قوت می گیره از خونه خارج می شم و رو به شایان می گم

- من میرم ببینم چه خبره !!

شایان هم بدون اینکه چیزی بگه سرش رو تکون میده

با قدم های اهسته کوچه نسترن رو طی می کنم و در حالی که دستم رو به روی اسلحه ام گذاشتم شاهد این هستم

که چند دختر روی لبه ی بالای ساختمون وایستادن و در حالی که شال های سرشون رو از سر در اوردن و تو دستشون گرفتن،یکی از اون ها که وسط وایستاده، با لحن بلندی داره صبحت می کنه.

جمیعت دورشون جمع شدن و سعی می کنن اون پنج شیش تا دختر رو از خودکشی منصرف بکنن، بعضی های دیگه هم طبق معمول موبایلشون رو در اوردن و مشغول فیلم برداری هستن.

اون دختر با صدای ضریف خودش، سعی می کنه بلند حرف بزنه.

" فرقی برای ما نداره توی این وضعیت زنده باشیم یا نه

ما قبل از این که ویروس پخش نشده بود زندگی نکردیم و نتونستم حق خودمون رو از این زندگی بگیریم الان چرا باید بتونیم زندگی بکنیم و حقمون رو بگیرم؟

هر جایی می ریم یه عده ای با دادن پیشنهاد های شرم اور قبول می کنن که به ما سر پناه بدن، همه ی این دختر ها که همراه من بالای این ساختمون وایستادن یا خانواده هاشون رو از دست دادن یا هیچ مردی نیست که ازشون مراقبت کنه، همچنین سر پناه هم ندارن، باید توی خیابون انتظار مرگ خودشون رو بکشن."

مردم با فریاد هایی که می کشن و حرف هایی که می زنن سعی دارن اون چند تا دختر رو از خودکشی منصرف بکنن، اما همه ی اون دختر ها با چهره ای عبوس و سرد، فقط به رو به رو خیره هستن و هیچ حرکتی نمی کنن.

همون دختر بعد از سکوت چند ثانییه ای دوباره شروع به صبحت کردن می کنه

" بعضی وقت ها به قلبم می گم همین که خون پمپاژ می کنی کافیه، تو حق عاشق شدن نداری...

هرکسی که داره از ما فیلم می گیره، هر طوری که هست فیلم ها رو پخش بکنه تا برسه به دست اون اشخاصی که تو بهترین جای تهران ساکنن و محل های خودشون رو پاکسازی کردن و زیر نظر ادم های مسلح راحت زندگی می کنن و از برقی که اینجا قطع کردن ستفاده می کنن

هرچند بعد از دیدن این کلیپ ها تنها کاری که می کنن اینه که به ما می خندن و توی دلشون می گن، این ها عجب احمق هایی هستن. هیچ وقت اون ها حال ما رو نمی فهمن و حتی یک روز هم نمی تونن به جای ما زندگی کنن..."

به محض این که حرفش تموم شد از بالای ساختمون خودش رو به سمت پایین رها کرد‌، بلافاصله بقیه دخترا هم همزمان به سمت پایین پریدن، خیلی زود سر یکی از اون ها به اسفالت خورد و صدای شکستن جمجمه اش دل همه ی جمعیت حاظر رو لرزوند...فصل دوم

یک مرد مسلح و قد بلند با تجهیزات از ماشین پیاده شد و شروع به قدم زدن کرد

بلافاصله چند تا ادم مسلح دیگه از ماشین پیاده شدن

جسد دخترا توسط مردم از روی زمین جمع شدن و خونی که از ان ها خارج شده بود رو شستن.

در حالی که هرج و مرج زیادی بین مردم شکل گرفته، از میان ان ها عبور می کنم و خودم رو به اون مردی می رسونم که همراه با تعدادی از افرادش از ماشین پیاده شدن.

می خواستم به سمت اون مرد حرکت بکنم که یک نفر از پشت سر دستش رو گذاشت روی شونه ام

به سمت عقب بر گشتم و با چهره ی شایان مواجه شدم

- چه اتفاقی افتاده ؟

خیلی اروم در جوابش می گم

- همراهم بیا

سپس به سمت اون مرد که همراه با چند تا ادم مسلح دیگه مشغول حرف زدن هست حرکت می کنم

اما تا بهش نزدیک شدم قبل از اینکه من حرفی بزنم، اون از من یک سوال پرسید

- این جا چه اتفاقی افتاده ؟

بعد از کشیدن یک نفس عمیق می گم

- چند تا دختر خودکشی کردن

کمی مکث می کنم و بعد می گم

- دیگه از دیدن این صحنه ها خسته شدم

به سمتم بر می گرده و می گـه

- برای چی اون دختر ها خودکشی کردن ؟

سرم رو تکون می دم و در حالی که ابرو هام تو هم فرو می ره می گم

- خودشون رو از زندگی راحت کردن.

- باید بریم پیش خانواده ی اون ها

متوقفش می کنم و می گم

- خانواده ای نداشتن

تا این جمله رو گفتم به سمت عقب برگشت و به افرادش نگاه کرد

سپس به سمت من بر گشت و گفت

- خیلی ممنونم،

شروع به قدم برداشتن کرد، ولی قبل از اینکه سوار ماشین بشه اسلحه ام رو بیرون می کشم و در حالی که خودم رو به اون مرد نزدیک می کنم می گم

- من تیر اندازی بلد هستم، اگه شما اردوگاه دارید می تونم به شما کمک بکنم !

وایمیسته و قبل از اینکه سوار ماشین بشه رو بهم می گـه

- لازم نبود اسلحه ات رو بیرون بکشی، وظیفه ی ما کمک کردن به انسان هاست.

لبخندی روی لبم می شینه و همزمان می گم

- یعنی می تونم همراه شما بیام ?

اون مرد رو به یکی از افرادش می گـه

- ظرفیت داریم ؟

- بله

اسلحه ام رو به جای اولش بر می گردونم اما قبل از اینکه سوار ماشین بشم، یک دقیقه از اون مرد فرصت می گیرم و به سمت شایان حرکت می کنم.

شایان همینطور که بین جمعیت وایستاده بهم خیره شده

رو بهش می گم.

- اون مرد رئیس یک اردوگاه هست، می خواد به من کمک کنه، همراهم میای ؟

کمی فکر می کنه و در نهایت خیلی زود می گـه

- پس خونه ام چی ؟

خیلی زود می گـه

- خونه رو ول کن، این روز ها فقط زنده موندن مهمه

اردوگاه ها هم به همین راحتی عضو نمی گیرن.

سرش رو تکون می ده و اروم می گـه

- خیلی خوب

حرکت می کنیم و دوباره از میان جمعیت عبور می کنیم، هرچی که می گذره هرج و مرج بیشتر می شه، بلاخره با سختی سوار ماشین اون مرد می شیم.

فرمون رو می چرخونه و از میان جمعیت با سرعت کمی عبور می کنه، سپس دو تا ماشین دیگه ی وابسته به اردوگاه هم با دستور اون مرد،حرکت می کنن.

مردی که پشت فرمون نشسته، بی سیم رو توی دستش داره و مدام با افرادش که توی ماشین های پشت سر هستن ارتباط برقرار می کنه

- ظرفیت ما تکمیل شده، فکر می کنم برای امروز کافی باشه

این رو توی بی سیم می گـه و در حالی که بی سیم رو کمی بالا می گیره منتظر جواب می مونه

- ظرفیت ما هم تکمیل شده قربان.

بلافاصله یک صدای دیگه از بی سیم میاد

- ماشین ما یک یا دو نفر دیگه ظرفیت داره

- خیلی خوب پس، باید بگردیم تا اون یکی دو نفر رو پیدا بکنیم.

بی سیم رو به جای اولش بر می گردونه و در حالی که با دو تا دست هاش فرمون رو می گیره با سرعت زیادی گاز می ده

خیلی زود از محل قدیمی رد می شیم و به یک قسمت دیگه از تهران می رسیم.

رئیس اردوگاه که یک مرد قد بلند هست، موهاش رو از پشت بسته و ته ریشی روی صورتش داره

از ایینه به من نگاه می کنه و بعد بلند می گـه

- تازه وارد ها لطفا خودشون رو معرفی کنن.

بلافصله نگاهی به شایان می ندازم و دوباره به سمت جلو بر می گردم

- پدرام هستم

بلافاصله شایان هم خودش رو معرفی می کنه و اون مرد مسنی که بغـ*ـل دست شایان نشسته، با صدای خیلی سرد و بی روحی می گـه

- من قبلا عضو ارتش بودم، توی یک حادثه تیر خوردم و رفتم کما، وقتی هم که دوباره به زندگی برگشتم از مقامی که داشتم

استفعا دادم. می تونید من رو داوود صدا بزنید

رئیس اردوگاه هم سرش رو تکون می ده و رو به ما سه تا می گـه

- من هم رئیس اردوگاه هستم

کمی زمان می گذره و بعد شایان رو به رئیس اردوگاه می گـه

- اردوگاه شما توی کدوم منطقه هست ?

از ایینه به تصویر شایان نگاه می کنه

- چیزی نمونده برسیم...

البته این رو باید اضافه بکنم، شاید من در ظاهر ادم خوبی به نظر برسم ولی همیشه دو رو دارم وقتی از قانون ها پیروی نکنید با اون یکی چهره ی من مواجه می شید.

وقتی هم که به اردوگاه برسییم همه ی تازه وارد های امروز رو یک جا جمع می کنم و براتون توضیح می دم قانون های من به چه شکلی هست.

ولی اگر بخوام در حال حاضر حرفی بهتون بزنم که شما رو کمی خوشحال بکنه، اردوگاه من کاملا امن هست و مشکل مواد غذایی نداریم.

اب به غیر از اشامیدن، برای حموم کردن هم هست و به اندازه کافی چادر و کانکس داریم تا شب رو راحت بخوابید.شم به هم زدیم به اردوگاه رسیدیم

به محض این که در اردوگاه رو دو تا ادم مسلح باز کردن

وارد اردوگاه شدیم بلافاصله خیلی سریع در بسته شد.

از ماشین پیاده می شیم.

چشم هام به انسان هایی می خوره که هر کدوم مشغول انجام کاری هستن...

چادر و کانکس های زیادی توی این اردوگاه هست که سرپناه عده ای ادم بی گـ ـناه شده، همینطور توی این فضای خیلی باز

لوله کشی هایی انجام شده و همراه با اب گرمکن های دیواری و بزرگ چند تا حموم و سرویس بهداشتی درست شده.

رئیس اردوگاه از ماشین پیاده می شه و همزمان که اسلحه ای که به کمرش بسته بود رو از دور گردنش بیرون می کشه و به یکی از افرادش می ده، رو بهمون می گـه

- حرکت کنید

سپس راه می ریم و به قسمتی می رسیم که تعدادی انسان به صورت مرتب نشستن و در حالی که یک تابلو جلوی اون ها گذاشته شده انتظار رئیس اردوگاه رو می کشن.

رئیس اردوگاه به سمت تابلو حرکت می کنه و ماژیک ابی رنگ رو بر می داره، من و شایان و اقا داوود به جمع اضافه می شیم،مرد و زن ها با هر سنی که دارن با چهره ای خسته و در هم، چشم به رئیس اردوگاه دوختن و به قانون هایی که اون مرد می ذاره گوش می دن.

" شما دوستان گروه بندی می شید و از فردا باید اماده باشید برای گشت زدن توی منطقه هایی که براتون مشخص می کنم.

اگر هر کدوم از گروه ها سه شب متوالی شخصی رو به جمع اضافه نکنه، متاسفانه باید اردوگاه رو ترک بکنه.

صبحونه ساعت هشت صبح ، نهار ساعت چهار بعد از ظهر و شام

ساعت ده شب پخته می شه.

برای هر گروه ارشد انتخواب می کنم و ارشد مسئولیت هایی رو به عهده می گیره.

اگر به هر دلیلی از این اردوگاه خارج شدید و نتونستید قبل از ساعت هشت شب بر گردید، در اردوگاه به هیچ عنوان دیگه به روتون باز نمی شه و شما باید صبر کنید تا صبح روز بعد.

حرف دیگه ای ندارم، اقا محسن شما رو گروه بندی می کنه"

کمی می کث می کنه، سپس ماژیک رو به دست مرد بغـ*ـل دستش می ده و خودش جمع رو ترک می کنه.

اقای محسن که لباس و کلاه ارتشی به تن داره

اولین حرفی که زد برام جالب بود.

- کسی هست از بین شما که توی ارتش کشور خدمت کرده باشه؟

سکوت مطلق،هیچ کسی حرفی نمی زنه به غیر از اقای داوود. با همون چهره ی سرد و خشکش، و موهای جو گندمیش سکوت جو رو شکود

دستش رو بالا برد و بلند گفت

- من

اقای شکیبایی که قد بسیار بلند و اندام ورزیده ای داره

لبخندی روی صورتش می نشینه و با لحن ارومی می گـه

- تو به کار ما میای !

سپس بلند تر گفت

- لطفا این افراد تازه وارد رو گروه بندی کن.

سپس ماژیک رو به سمت جمعیت می گیره، اقای داوود هم بعد از مکث کوتاهی از جمعیت خودش رو جدا می کنه و با قدم های بلندی به سمت اقای محسن حرکت می کنه و ماژیک رو

از دست اون مرد می گیره. نفس عمیقی می کشه و روی تخته اسامی رو تک به تک می نویسه، سپس بچه ها و اشخاصی که مریضی خاصی دارن رو خط می زنه و در اخر

افراد تازه وارد رو برای گشت زنی به ده تا گروه سه نفره تقسیم می کنه.

البته گروه من که همراه با شایان هست به علت نبودن نیروی سالم دو نفره موند...

**************

شیر اب داغ رو باز می کنم، و در حالی که به زیر دوش می رم، بعد از مدت ها دوباره فرصت می کنم دوش اب گرم بگیرم.

انسان های زیادی پشت در حموم منتظر هستن تا اون ها هم بعد از مدت ها بتونن از حموم کردن لـ*ـذت ببرن به همین خاطر فرصت چندانی ندارم.

اما اب داغ تموم خستگی این چند وقت رو از تتم شست.

بعد از چند دقیقه شیر اب داغ رو بستم و با لباس های جدید که توی اردوگاه بهم دادن، از حموم خارج می شم.ساعت به هشت شب رسیده، در حالی که نگبهان ها با سلاح سرد چند تا از اون زامبی ها رو جلوی در اردوگاه کشتن، قفل بزرگی روی در زدن.

نگهبان ها هم ادم های عجیبی نیستن،همون جوون هایی هستن که خانواده هاشون شب و روز از خدا می خوان زندگی بچشون توی این راه از دست نره... شیفت نگهبانی روز اون ها تموم شده،در حالی که هر کدوم از اون ها به سمت چادر های مختلف پراکنده می شن، نگبهان های جدید که شیفت شب هستن، جایگزین می شن.

به سمت چادر شماره چهل و هشت می رم. در حالی که شایان داخل چادر خوابیده و زیر سرش بالشت گذاشته، تا من وارد چادر شدم از سر جاش بلند شد و با چهره ی نگرانی رو بهم گفت:

- من از این جا خوشم نمیاد پدرام، اصلا راحت نیستم

سرم رو تکون می دم و در جواب با لحن ارامش بخشی می گم

- نگران نباش عادت می کنی، توی این اردوگاه امنیت داری، چی از این مهم تره ؟ این روز ها همه ی انسان ها برای امنیت دارن تلاش می کنن، هیچ کسی دیگه توی فکر لباس و ماشین و خونه ی خوب نیست.

دوباره دراز می کشه و اروم چشم هاش رو می بنده...

شاید حق با شایان باشه، داریم با تعداد خیلی زیادی انسان غریبه زندگی می کنیم و این باعث می شه احساس راحتی نکنیم، ولی باید مثبت باشیم و مثبت فکر کنیم.

جای خواب داریم، غذا داریم امنیت داریم و دیگه مجبور نیستیم مدام منطقه های مختلف تهران رو زیر رو کنیم که خبری از زامبی ها نباشه.

به فکر عمیقی فرو رفتم و در حالی که توی چادر دراز کشیدم

دو ساعت رو به همین شکل گذروندم.

ساعت ده شب در حالی که شایان به خواب فرو رفته، من به سمت رستوران اردوگاه رفتم و شام رو خوردم سپس به چادر برگشتم، در حالی که دوباره داخل چادر دراز کشیدم اقا داوود از بیرون چادر من رو صدا زد. زیپ چادر رو پایین کشیدم و با چهره ی سرد و بی روحش مواجه شدم که یک برگه دستش گرفته

- از فردا به شما اسلحه و ماشین داده می شه و باید برای گشت زدن اماده باشید.

منطقه هایی که گروه شما باید بره رو رئیس اردوگاه مشخص کرده.

برگه رو از دست اقا داوود می گیرم و نگاه سر سریع بهش می ندازم، سپس رو به اقا داوود می گم

- متوجه شدم

سرش رو تکون می ده و می گـه

- باید زود بخوابید که زود بیدار بشید، راس ساعت هفت و نیم باید از خواب بیدار شده و توی صف صبحونه باشید

- متوجه شدم.

زیپ چادر رو دوباره بالا می کشم.

برگه رو بالا سرم گذاشتم و در حالی که چشم هام رو بستم، نفهمیدم کی به خوای فرو رفتم...

صبح روز بعد ساعت پنج صبح به وسیله ی یک کابوس وحشت ناک از خواب پریدم.

در حالی که عرق سردی روی بدنم نشسته گلوم خشک شده و همراه با سرگیجه ای که دارم احساس گرما می کنم.

از چادر خارج می شم و شروع می کنم به تنفس هوای تازه.

هوا گرگ و میش هست و سکوت سنگینی توی اردوگاه حاکم شده.

نگبهان ها دارن نگهبانی می دن و به غیر از اون ها، انسان دیگه ای به چشمم نمی خوره.

به سمت سنگ بزرگی که گوشه ی اردوگاه هست حرکت می کنم و روش می نشینم.

دلیلش رو نمی دونم، ولی احساس ارامش خاصی توی این اردوگاه بهم دست داده که توی این مدت همیشه دنبالش بودم، فکر می کنم این خواست خدا بود که من پام به این اردوگاه باز بشه و دوباره شانس زندگی داشته باشم، تا قبل از این که من وارد این اردوگاه بشم نمی دونستم فردا زنده هستم یا نه ولی حالا می دونم حدقل به این زودی ها قرار نیست بمیرم، هدف هایی دارم و فکر دیدار مجدد با خانواده ام توی ذهنم قوت گرفته.

توی فکر عمیقی فرو رفته بودم که یک مرد، همراه با پسر خردسالش از چادرشون خارج شدن و به سمت سرویس بهداشتی حرکت کردن

این اردوگاه خیلی بزرگ هست و سرپناه انسان های زیادی شده‌، انسان هایی که حرکت کردن و فقط گوشه ای نشستن دعا کنن، دعا کردن خوبه ولی به شرطی که خودت جرعت عملی کردن خواسته ای که از خدا داری رو توی خودت ببینی.

مردی که دست پسر خردسالش رو گرفته، نگاه زیر چشمی بهم می کنه و سریع از کنارم رد می شه.

این روز ها دیگه برادر به برادر اعتماد نداره چه برسه دو تا ادم که برای بار اولِ همدیگه رو می بینن...

باد خنکی می وزه و داخل موهام می پیچه، هوا کم کم در حال روشن شدن هست و خیلی از انسان ها از چادر هاشون بیرون اومدن و داخل اردوگاه می چرخن.