رمان گردباد به قلم پریاافزا

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #معمایی

خلاصه :

دو نفـر!

عشقی شاید ممنوعه ولی با جاذبه‌ای انڪار نشدنی...

همراه با رازها و معماهای زندگیشان...

اتفاقات عجیبی می‌افتد

دلیل چیست؟!

شاید اوضاع بدتر از آنی باشد ڪه همه فڪر می‌ڪنند...!

فصل اول:

سه قدم مانده به انتهای راه.

در ثانیه ای این سه قدم هم طی شد. با سرعت.

نفس نفس زنان دست روی زانو گذاشت و خم شد. نفسش به زور بالا می آمد.

کمی حالش جا آمد. لبخندی زد. میتوانست حدس بزند حالا هفت قدم مانده تا به میدان گل برسد. لبخندش پر رنگ تر شد. حالا به میدان گل رسیده. به عقب برگشت. با دیدن هیکل

تپل و بامزه ی دخترک که نیم متر از میدان گل جلو تر بود ابروهایش بالا رفت. لبخند دندان نمایی زد. لبش را گزید. پیشرفت قابل توجهی بود!

دخترک نفس نفس زنان نزدیکش شد.

–م... مگه...

نفسش را بیرون داد.

مهبد با ابروهای بالا رفته و لب های فشرده نگاهش کرد. میدانست که بدش می آمد به او بخندد.

–مگه... دنبالت کردن.؟

دیگر نتوانست خودش را کنترل کند. خندید.

مریم قرمز شده نفسش را خشمگین بیرون داد. فقط دندان هایش را بهم فشار داد.

مهبد بطری آبش را در آورد. یک قلپ نوشید.

–بی خیال مریم... دو قدم پیاده روی تند برای لاغر کردنت بد نیستا!

و راه افتاد.

مریم هم دیگر نفسش جا آمده بود همراه او راه افتاد.

هر دو هوای صبحگاهی پارک در حال قدم زدن بودند.

–پیشرفتت قابل توجه بود. تبریک میگم.

مریم در حالی که پا به پای مهبد راه میرفت سوالی به نیم رخش نگاه کرد.

مهبد نیم نگاهی به سمتش انداخت و چشمکی زد. منظورش واضح بود.

مریم فقط چپ چپ نگاهش کرد و هیچ نگفت.

با خارج شدن از پارک نزدیک خانه، مهبد ایستاد.

–من برم نون بگیرم... تو برو خونه.

و هر دو میدانستند که دلیل این جدایی چیست.

پدر گاهی اوقات حساس میشد. کاری نمیشد کرد.

دو قدم به سمت راست جلو رفت. ایستاد. به عقب برگشت.

–امیدوارم کردی که دفعه ی دیگه بتونی ازم جلو بزنیا. تلاش خودتو بکن... تو میتونی... من بهت امید دارم خواهر… ناامیدم نکنی.

و دوباره چشمکی حواله ی دخترک کرد.

مریم خشکش زد. به زور لب هایش را به طرح لبخند تکان داد.

مهبد بطری آبش را به سمتش پرت کرد.

روی هوا آن را گرفت.

و مهبد بی حرف دیگری با لبخند روی لب دور شد.

****

–سلام.

مریم همان طور که کتری را روی گاز میگذاشت به عقب برگشت.

–سلام مامان... خوبی؟

سمیرا خمیازه ای کشید. دستش را روی دهانش قرار داد.

–صبح زود دوباره رفتی پیاده روی؟

مریم لبخندی زد.

–اره. پیاده روی اول صبح اونم تو این هوا خیلی خوبه.

سمیرا سری تکان داد. روی صندلی آشپزخانه نشست.

–اول صبحی خلوته. تنهایی میری میترسم.

مریم درحالی که ظرف پنیر را روی میز میگذاشت نگاه عمیق و آرامی به سمیرا کرد.

–اتفاقا خیلی خلوت نیست... نگران نباش مامان.

چشم این خانواده بد ترسیده بود.

و مریم خوب این را درک میکرد.

سمیرا با لبخند به دخترش که از این سوی آشپزخانه به آن سو میرفت و با سلیقه میز را میچید خیره شد.

–به به... سلام سلام... چه عجب... سحر خیز شدین.

همان طور که نان را درون سفره میگذاشت جواب مادر را شنید.

–سلام مادر... مریم که همیشه صبح زود بیدار میشه و سحرخیزه... بیدار شدن من اینوقت صبح تعجب داره؟

مهبد خندید. به سمت مریم برگشت.

– تو سحرخیزی و پیاده روی مریم بانو شکی نیست که.

و چشمکی زد.

مریم، مات لبخند خشکی زد. قلبش در دهانش بود. سرش را پایین انداخت و موهایش را پشت گوشش زد. خودش را با چای درست کردن سرگرم کرد.

مهبد هم پشت میز نشست.

–بابا بیدار نشده؟

و ارنجش را روی میز گذاشت و دستش را درهم قفل کرد.

–نه... خودت که میدونی... پدر و پسر مثل هم خوش خوابن... همه که مثل منو و تو و دخترم سحرخیز نیستن.

و نگاه پر مهری به مریم انداخت. نمیدانست چرا با این دختر و آرامش او قلبش لبریز از آرامش میشد.

–اوه اوه... بله بله... ولی هیچکس به پای اون خرس قطبی نمیرسه.

نگاهی به ساعتش انداخت.

–نیم ساعت دیگه باید به زور با توپ و تانک بیدارش کنم آقا پسرت رو... باید تشریف ببره دانشگاه.

چای حاضر شد.

مریم دوباره وظیفه ی ریختن چای را به عهده گرفت.

و خودش هم پشت میز نشست. روبه روی مهبد.

مهبد دماغش را کمی بالا کشید. و دستمال کاغذی را زیر آن.

نگاه مریم ناخودآگاه روی صورتش بالا آمد. نوک بینی اش کمی قرمز بود.

مهبد بار دیگر دستمال را زیر بینی اش کشید.

و مریم نتوانست جلوی سوالش را بگیرد. ناخوآگاه بر زبانش جاری شد.

–سرما خوردی؟

مهبد نگاه متعجبی به او انداخت.

و سمیرا خیره اش شد.

مریم آب دهانش را قورت داد. لب هایش را به هم دوخت. زیر نگاه خیره ی مهبد و سمیرا حس میکرد اشتباه کرده که سوال پرسیده. ولی چه میکرد که فقط کار دلش بود.

بعد از چند ثانیه مهبد لبخند کمرنگی زد.

–نه. یه کم حساسیت دارم.

مریم سرش را پایین انداخت.

و فکر کرد حساسیتی در کار نیست. پیاده روی تند اول صبح، عرق و سوز پاییزی حتما کاری دست مهبد داده.

و فکر کرد وقتی با بدن خیس از عرق حتی لباسش را هم عوض نمیکند معلوم بود سرما میخورد.

شاید دفعه ی بعد به او تذکر میداد. شاید.

****

صدای قدم های محکمش در راهرو پیچیده بود. و کمی بعد قامتش هم نمایان شد. سلام کوتاهی به منشی جوان داد. به سمت اتاقش رفت که با صدای منشی پاهایش از حرکت

ایستاد.

–آقای کاویان...

به سمت منشی برگشت. چشمان سبز رنگش در معرض نگاهش قرار گرفت. و در دل اعتراف کرد که به این تیله های سبز رنگ حس چندان خوبی نداشت. یک حس منفی. شاید به

خاطر شخصی با چشمان سبز در قدیم بود.

–امروز میتونم زودتر برم؟

اخم مهبد درهم رفت.

–ساعت چند؟

–حدود یک... یه کاری دارم.

مهبد نگاهی به ساعتش انداخت.

–اووم... مشکلی نیست... کارتون رو تا اون موقع انجام بدین. تموم شد برین.

و بدون اینکه به دخترک اجازه ی حرف دیگری بدهد به اتاقش رفت.

دخترک نفسش را با شتاب بیرون داد. روی صندلی نشست. و خیره شد به در اتاق بسته.

مهبد همان طور که مشغول مطالعه ی برگه های پراکنده روی میزش بود صدای در را شنید.

نگاهش را بالا کشاند.

آرش از لای در سرش را داخل آورد.

–سلام رفیق.

مهبد گوشه ی چشمش را با دو انگشت و شصت و اشاره مالش داد. لبخندی زد.

–سلام خوبی؟

نگاهی به ساعت روی دیوار انداخت. ساعت نه بود.

اخم مصلحتی به صورتش نشاند.

–الان اومدی شرکت؟

ابروهای ارش بالا رفت. بدون تعارف روی صندلی نشست و پای راستش را روی پای چپ قرار داد. اصولا آدمی نبود که زیاد در قید و بند مقررات و قانون باشد. و یا از کسی دستوری

بگیرد.

–پس کی بیام ؟

مهبد سری به تاسف تکان داد.

–مطمنم اگه دوست من نبودی بابا تا حالا صد بار اخراجت کرده بود.

آرش فقط با ابروهای بالا رفته نگاهش کرد.

–اونوقت عمت کارای شرکتو انجام میداد حتما.

مهبد لب هایش برای جلوگیری از خنده ی بی موقع فشار داد. سرش را پایین انداخت.

–برو به کارت برس حالا بچه پرو... بی خیال.

آرش بلند شد. خمیازه ی بلند بالایی کشید و دستانش را کش داد. با تعلل به سمت در رفت.

مهبد متوجه ی مکث کوتاهش شد.

–راستی ؟

آرش همان طور که به سمت در میرفت ایستاد. به عقب برگشت.

–کاری داشتی باهام ؟

آرش چند ثانیه خیره اش شد. سرش را پایین انداخت.

–مهم نیست. ولش کن فعلا.

و نفسش را بیرون داد.

اخم مهبد درهم رفت.

–چیزی شده؟

آرش لبخندی مصلحتی زد.

–نه بابا. گفتم که هیچی. بی خیال.

و به سمت در برگشت.

مهبد دوباره صدایش زد. و بعد بالافاصله گفت.

–ساعت یک به بعد بیا اینجا. خانم شمس هم امروز زودتر میره.

بعد از یک سال اگر آرش را نمیشناخت به خودش شک میکرد. معلوم بود حرفی میخواهد بزند. و فکر کرد شاید وام میخواهد. وضعیت زندگی اش خیلی خوب نبود. شاید میتوانست

کمکی به او کند.

ارش برگشت. سری تکان داد و بی حرف بیرون رفت.

مهبد هم چند ثانیه به در بسته نگاه کرد. و بعد سرش را پایین انداخت. و سعی کرد کنجکاوی در مورد کار آرش را فراموش کند. تقریبا مطمئن بود مشکل کارش کجاست. پوفی کشید و

به کار خود مشغول شد.

صدای کوتاهی از گوشی اش بلند شد.

نیم نگاهی به صفحه اش انداخت. اس ام اس بود. با دیدن اسم ارسال کننده ابروهایش بالا رفت.

–مامان گفت عصر داری میای میوه بگیر. شب عمو اینا میان... قرصای بابا رو هم بگیر... امر دیگه ای هم ندارم. سلامتی. مواظب خودت باش. بای بای.

لبش به خنده باز شد. سرش را به علامت تاسف تکان داد و فقط به ارسال یک اوکی با شکلک چپ چپ نگاه کردن اکتفا کرد.

****

همان طور که ارنجش را روی میز گذاشته و دستانش را در هم قفل کرده بود به آرش خیره شد.

–ازت بعیده چند ساعت حرفتو تو دهنت نگه داری! داری کم کم میترسونیم.

آرش چشم غره ای مصلحتی به او رفت. نفس عمیقی کشید. کمی از لیوان آب روی میز را برای کاهش استرسش خورد. دستش لرزش کمی داشت.

–راستش میخواستم در مورد مسئله ای باهات حرف بزنم.

مهبد سکوت کرد.

بعد از پنج ثانیه مکث آرش ادامه داد.

–خب... اووووم... چطور بگم...

آب دهانش را قورت داد.

سرش را پایین انداخت.

اخم مهبد درهم رفت. درک نمیکرد. آرش آنچنان خجالتی نبود.

–آرش...

و همزمان آرش به حرف آمد.

–من از مریم خانم خوشم میاد.

چشمان مهبد در لحظه گشاد شد. فکر هر حرفی را میکرد جز این یکی. اصلا آماده نبود.

آرش سرش را بلند کرد تا واکنش مهبد را ببیند.

مهبد هنوز گیج بود.

–یعنی چی؟

دوباره سرش را پایین انداخت. آرام گفت.

–فکر کنم منظورم واضحه. من کسی رو ندارم. خواستم اول به تو بگم.

وقتی جوابی از مهبد نشنید استرسش بیشتر شد. زبان روی لب خشکش کشید.

–گفتم شاید اینجور بهتر باشه... که اول تو بدونی... برام مهم بود که در موردم.

مهبد پوفی کشید. اصلا فکرش را هم نمیکرد که آرش علاقه ای به مریم داشته باشد. برایش تعجب آور بود... کم کم از شوک بیرون آمد و زبانش باز شد.

–ببین آرش... خودت میدونی چقدر مریم برام مهمه... اخه چرا مریم؟

اخم آرش درهم رفتو

–یعنی فکر میکنی براش کمم؟ خب

مهبد سر تکان داد.

–نه... منظورم اون نیست... خب برام جالبه که چطور مریمو انتخاب کردی؟ مریم خواهرمه... نمیخوام ضربه ببینه... نمیخوام بعدا پشیمون شین... اگه یه حس کوتاهه...

ادامه نداد. مکثی کرد.

–خب میترسم. بهم حق بده.

آرش دستی به چشمش کشید.

–ببین...حدود یک ساله همدیگه رو میشناسیم... از وقتی اومدم تو شرکتتون...خب از همون اوایلم یه حسی بود... ولی این چند وقته مطمئن شدم... نمیخوام تعلل کنم... نمیخوام از دستم

بره.

و در هین گفتن این حرف ها هنوز خیره ی میز بود. شاید روی این را نداشت به صورت رفیقش نگاه کند.

لبخندی محو روی لب مهبد نشست. کمی فکر کرد. به آرش اطمینان نسبی داشت. میدانست پسر خوبیست. ولی دوباره نمیتوانست بی خیال یک تحقیق اساسی در موردش شود.

–با مریم و بابا صحبت میکنم.

آرش کمی سرش را بالا آورد.

–برای آخر هفته بیایم؟

لبخند مهبد پررنگ تر شد.

–دیوونه... چه عجله ایم داری... صبر کن خب.

آرش با دیدن لبخند مهبد نفس عمیقی کشید. او هم لبخندی به لبش نشاند.

ولی بعد از چند ثانیه با دیدن چهره ی درهم شده و نگاه مات مهبد به جایی که تقریبا پشت سرش بود ابروهایش بالا رفت.

نگاهی به پشت سرش انداخت. و او هم بعد از کمی دقت با دیدن صحنه ی روبه رویش مات ماند.

–محمده؟

در اینکه محمد بود شکی نداشت ولی دوباره پرسید. برایش جای تعجب زیادی داشت.

محمد و آن دختر ؟ دومین شوک امروز!

و آرش به جای جواب سوال مهبد راست نشست.

–شاید تو شرکت دیدتش.

اخم مهبد بیشتر درهم رفت. نگاهش را به آرش دوخت.

–تو تو این دو ماه محمدو تو شرکت دیدی؟

اخم آرش هم درهم رفت.

محمد اصلا به شرکتشان نمی آمد. و سوال اینجا بود. پس چطور هم را دیده بودند؟

و قبل از اینکه افکارش جمع شود مهبد را دید که صندلی را عقب کشید و بدون حرفی از جا بلند شد.

قدم هایش به سمت میز محمد و خانم شمس کشیده شد.

سعی کرد اخم هایش درهم نرود و عادی رفتار کند.

به کنار میزشان که رسید جلوی چشمان ناباور دو نفر صندلی کنار محمد و روبه روی شمس را کنار کشید و نشست.

–سلام عرض شد.

محمد مات به مهبد نگاه میکرد. گیج بود.

شمس کمی زودتر به خودش آمد. سرفه ی مصلحتی کرد.

–سلام آقای کاویان.

مهبد رو به شمس لبخندی زد.

–خوبین؟ مرخصی ساعتی خوش میگذره؟

و شمس خیلی عادی گفت.

–ببخشید آقای کاویان... فکر کنم سوء تفاهم شده... من با برادر شما هیچ...

محمد که کلا انگار لال مادر زاد شده بود. نمیدانست چه بگوید. نه از دیده شدن توسط مهبد... بلکه اینکه یگانه و مهبد هم دیگر را میشناسند.

ابروهای مهبد بالا رفت... وسط حرف شمس پرید و سوالی پرسید.

–برادر...؟

محمد نگاه گیجش را بین آن دو ردو بدل کرد.

–شما همو میشناسین؟

برای مهبد فهمیدن اینکه محمد از سمت شمس در شرکت خبر ندارد اصلا سخت نبود. محمد اهل تظاهر نبود... معلوم بود شوکه شده.

و یگانه خودش را نباخت. خودش میدانست سوتی عجیب تابلویی داده.

–خب... برادر یا پسر عمو یا عمو یا هرچی... بالاخره فامیلیتون یکیه.

و نفس عمیقی برای آرامشش در این اوضاع کشید.

مهبد بی توجه به حرف شمس به سمت محمد برگشت.

–خانم شمس منشی شرکتمونه... تصادف جالبیه.

ابروهای محمد بالا رفت.

–هان...؟ اهان... واقعا جالبه.

و به سمت یگانه برگشت.

–نگفته بودی...

و یگانه با خونسردی ذاتی همیشگی اش گفت.

–منم نمیدونستم... الان فهمیدم... خب... پس دوشنبه ازتون جزوه رو تو دانشگاه میگیرم... فکر کنم الان بهتره مزاحم نشم.

و کیفش را از روی صندلی کنارش برداشت.

محمد سریع به حرف آمد.

–خب میموندی...

و با نگاهی که یگانه حواله اش کرد "ن" جمع را به اخر جمله اش با تاخیر اضافه کرد.

مهبد خنده اش گرفته بود.

–میموندین خانم... فکر کنم من مزاحم شدم.

یگانه از روی صندلی بلند شد.

–نه... این چه حرفیه آقای کاویان... کار منو آقا محمد هم تموم شده بود. یه جزوه قرار بود بهم بده... همین انتشارات بغلی داده بود برای کپی... دوشنبه برام میارنش دانشگاه...

و با تاخیر گفت.

–خوشحال شدم از دیدنتون... روز بخیر.

و به سمت در کافی شاپ حرکت کرد.

هر دو برادر مسیر رفتن شمس را دنبال کردند.

محمد با بی خیالی گفت.

–جالبه... چه تصادفی.

و مهبد هنوز از پشت پنجره مسیر رفتن یگانه را دنبال میکرد. یک چیز به نظرش عجیب می آمد. شاید او به خاطر اتفاقی که در اوج جوانی اش رخ داده حساس و شکاک شده بود. ولی

واقعا انگار یک چیزی از نظرش جور در نمی آمد.

محمد با بی خیالی شروع به خوردن بستنی که سفارش داده بود کرد.

مهبد نگاه خیره اش را به او دوخت تا بلکه از رو برود و انقدر بی خیال نباشد.

محمد همین بود. بی خیال از هر چیز... همه چیز را زود فراموش میکرد.

بالاخره نگاهش را بالا آورد. در حالی که سعی میکرد خنده را پشت لبانش مخفی کند به سمت مهبد برگشت. با دست اشاره داد.

–چیه...؟

مهبد جوابی نداد.

محمد تک خنده ای کرد.

–به جان خودم جزوشو قرار بود بهش پس بدم... این انتشارات کناری بد قول شد... سرکارمون گذاشت نامرد.

مهبد سری به علامت تاسف تکان داد.

–ففط همین دختر بازیت کم بود.

محمد تک خنده ای کرد. در حالی که از پشت میز بلند میشد ضربه ای به بازوی برادرش زد.

–دختر بازی چیه؟ بی خیال... دیگه اونجورم که تو میگی نیست.

و سرش را پایین انداخت.

مهبد هم ناخودآگاه لبخند زد. بلند شد.

با هم به سمت در کافی شاپ رفتند.

و همان موقع مهبد یاد آرش افتاد. نگاهی به پشت سرش کرد. پشت میز نبود. گوشی اش را در آورد تا با او تماس بگیرد که پیام آرش نظرش را جلب کرد.

–من رفتم داداش... بعدا بهت زنگ میزنم.

بدون اینکه جوابی دهد گوشی را در جیبش گذاشت. بعدا به او زنگ میزد. باید مفصل تر با او صحبت میکرد.

محمد در ماشین را باز کرد تا روی صندلی جلو بنشیند.

–جزوه...

با صدای مهبد گیج به پشت سرش نگاه کرد.

–هان؟

مهبد لب هایش را فشار داد تا خنده اش نمایان نشود.

–جزوتو نمیخوای بگیری محمد آقا؟ شایدم قصد داری به بهانه ی جزوه یه بار دیگه...

و محمد سریع گفت.

–اهان... نه نه... خوب شد گفتی حالا... یادم نبود... حواس برام نمونده.

و به سمت انتشاراتی که چند قدمی اش بود پا تند کرد.

و مهبد با خنده به حرکات سریعش چشم دوخت. و فکر کرد شاید باید حواسش جمع تر میبود. هیچ وقت نمیخواست تجربه ی تلخی که خودش داشت را برادر کوچکش هم داشته باشد.

باید چیز هایی را میفهمید.

و هنوز هم فکر میکرد از تیله های سبز رنگ متنفر است. شاید همین تیله های سبز رنگ او را تا این حد حساس کرده بود.

****

–وایی... چه جالب... دختر بازی محمد باید خیلی دیدنی باشه ها... اونم با کی؟ شمس! واقعا جالبه.

و صدای خنده ی ریزش از پشت تلفن به گوش رسید.

مهبد هم لبخندی زد.

–خوبه حالا توام... یه بار این کارو کردا.

آرش که هنوز خنده در صدایش مشهود بود گفت.

–ولی دست گذاشته رو چه تیکه ای هم... خوش اشتهام هستا.

مهبد نفس عمیقی کشید.

–بیشتر از محمد از شمس متعجبم... بهش نمیومد پا بده به کسی... البته انکار میکردن که رابطه ای بینشونه!

و با انگشت اشاره خطوط درهمی روی میز کرم رنگ کشید.

آرش کمی مکث کرد.

–خب اینجور که معلومه هم دانشگاهیشه... حتما اونم خوشش اومده. محمدم خوش تیپ و خوش پوشه. وضع مالیتونم بد نیست... اخلاقشم که خوبه. دیگه چی میخواد؟ به نظر من

قصدشون جدیه... پسر حواست باشه. داداش کوچیکه داره ازت میزنه جلو... یه فکری به حال خودت بکن.

مهبد هنوز خیره ی میز بود. افکار زیادی در مغزش جولان میداد. نمیدانست چرا کمی استرس داشت.

–باشه... توام برو به کارت برس دیگه. چیه هی با من حرف میزنی؟ شب خوش.

صدای آرام آرش را شنید.

–مهبد...

مهبد سکوت کرد.

آرش بعد از چند ثانیه مکث گفت.

–اوووم... راستش... در مورد اون موضوع.

نیازی که باز کردن بیشتر موضوع نبود. منظورش کاملا واضح بود.

مهبد حرفش را برید.

–مطمئنی آرش؟

آرش حرفی نزد.

مهبد ادامه داد.

–ببین... من میدونم تو پسر خوبی هستی... اهل دختر بازی و این حرفام نیستی. بهت اعتماد دارم... ولی اگه حس میکنی حست زود گذره... اگه میخوای امتحان کنی، اگه فکر میکنی

حتی یه درصد امکان داره پشیمون بشی از همین جا بی خیال شو... چون اون موقع دیگه.

آرش حرفش را برید.

–مطمئنم از خودم مهبد... حسم زود گذر نیست... ولی حس اون نسبت به من برام خیلی مهمه... خودم میدونم دختری مثل مریم تو این دور و زمونه کم پیدا میشه.

و مهبد فکر کرد واقعا مریم تک بود. شاید همین او را حساس کرده بود. ظریف و شکننده بودن مریم. همراه با آرامش دوست داشتنی همیشگی اش

–مهبد من از مریم به خاطر شخصیتش خوشم میاد... به خاطر آرامش و متانتش... مریم میتونه آرزوی هر مردی باشه... خب. منم.

لبخند محوی روی لب مهبد نشست. از فکر مشترک خودش و دوستش.

–با بابا حرف میزنم در موردش آرش... اون با مریم صحبت کنه بهتره.

لب آرش کش آمد.

–خیلی آقایی...

مهبد خندید.

–وقتی پوست از سرت کندم میفهمی آقام یا نه... من در مورد خواهرم با کسی شوخی ندارما.

صدای خنده ی آرش هم بلند شد.

–چاکرتم...

–راستی آرش...

–جانم داداش ؟

مهبد از جوابش لبش به خنده باز شد.

–فردا اول صبح پرونده ی خانم شمس رو برام بیار... خودش نفهمه ها... بین خودم و خودت بمونه... پیداش کن بیارش.

آرش مکثی کرد.

_آرش…؟

–باشه... حتما... فردا رو میزته... کاری نداری؟

مهبد با انگشتانش روی میز ضرب گرفت.

–نه... برو... شبت خوش.

و شب خوشی جواب شنید.

تماس را قطع کرد. در دل امیدوار بود اعتمادش به آرش از بین نرود. پوفی کشید. بهتر بود همه چیز را به پدرش بسپارد.

****

سرش پایین و نگاهش خیره ی سرامیک سفید مشکی کف اتاق بود.

–حالت خوبه؟

مریم سرش را بلند کرد و به احمد دوخت.

–خیلی وقته اینطور باهم حرف نزدیم.

لبخند محوی روی لب مریم نشست.

–کاری داشتین باهام بابا؟

احمد سری تکان داد.

–نمیخوام زیاد حاشیه برم. فکر کنم رک بگم بهتر باشه.

و کمی مکث کرد تا حرفش را جمع کند.

–خودت میدونی که چقدر دوستت دارم... برام با دختر خودم هیچ فرقی نداری... که اگه فرق داشتی با دخترم الان اینجا نبودی.

نفس عمیقی کشید.

–راستشو بخوای مهبد یه حرفایی بهم زده...

احمد خیره ی میز بود و با خودکار دستش بازی میکرد. که اگر اینطور نبود برق چشم مریم را واضح میدید.

و مریم سرخ شدن گونه هایش را به وضوح حس کرد. لبخندی که روی لبش بود هرچند محو ولی قصد کناره روی نداشت. سرش را دوباره پایین انداخت و به موزاییک ها خیره شد.

حس گرمایی در وجودش پیچید. حسی دلنشین. حسی مثل...

–مهبد باهام در مورد آرش صحبت کرده... مثل اینکه بهت علاقه داره... وقت میخواد که بیاد خواستگاری... میخواستم نظر تو رو بدونم در موردش... نظرت چیه؟

حس پرت شدن از بلندی چه بود؟ حس سقوط! حتما همین حسی بود که مریم تجربه کرد. حتما همین بود. حس کرد قلبش از استخوان سینه اش بیرون زد و روی زمین افتاد. بدون هیچ

شکی حس مرگ بود.

–به نظر من پسر خوبیه... ازش خوشم میاد... میخوام ببینم نظر خودت چیه؟

مریم هنوز مات بود. مات و بی حس. بی حسی مطلق.

لب هایش لرزید. دستانش لرزید. کل وجودش به لرزه افتاد.

–دخترم؟

و مریم فکر کرد دخترش؟

چرا قلبش این را فراموش کرده بود؟ چه خوش خیال بود قلب بیچاره اش.

با وجود اینکه سمیرا بیشتر اوقات او را با این اسم صدا میزد.

صرفا به خاطر نبود رابطه ی خونی؟

چطور توانست رابطه ی بین خودش و "او" را فراموش کند؟

برای لحظاتی از خودش متنفر شد... او چه پیش خود فکر میکرد؟

علاقه اش... حسش... همه چیزش تنفر بر انگیز بود. و ممنوعه.

به برادرش. درست که خونی نبود ولی...

–مریم...؟

مریم با تعلل سرش را بلند کرد.

–من... من... من واقعا نمیدونم... شوکه شدم.

نگاهش که به نگاه پر ارامش احمد و لبان خندانش افتاد بیش از بیش از خود متنفر شد.

انگار لازم بود سقوط از این بلندی. تا کاخ آرزوها خراب شود.

انگار لازم بود تا به یاد بیاورد که کیست و اینجا چکار میکند.

–میدونم شوکه شدی... وقت داری فکر کنی... یه روز و دو روز نیست... یه عمر زندگیه... خوب روش فکر کن.

مریم سرش را پایین انداخت.

از خجالت. خجالت از افکارش. از فکرهایی که در سرش بود. از حس بدش.

احمد لبخندش از سر پایین افتاده ی مریم پررنگ تر شد.

از نجابت دختری که با دختر خودش فرقی نداشت.

برایش جای دخترش را پر کرده بود.

دختر از دست رفته اش...

با فکر او لبخند از لبش پر کشید. سرش را برای تغییر افکارش تکان داد.

او هم مات به میز خیره شد.

هر دو مات بودند. در افکاری کاملا متفاوت.

مرد در فکر دختر از دست رفته اش...

و دختر در فکر سوء استفاده اش از اعتماد این پدر...

سوء استفاده از احساس و محبت کسی که او را خواهرش میدانست.

واقعا برایش خجالت اور بود. ولی با قلبش چه میکرد ؟

قلبی که ده سال تمام فقط یک نفر را در خود جای داده بود... فقط یک عشق که خودش هم شاید میدانست به جایی نمیرسد با او. فقط یک عشق ممنوعه...

*****

نگاهش را به اسمان پر ستاره ی شب تقریبا خنک پاییز دوخت. حضور کسی را کنارش حس کرد.

مهبد کنارش روی لبه ی باغچه نشست.

–خوب بود امشب...

مریم اوهومی از دهانش خارج شد. سرش را پایین انداخت و به دمپایی سفید رنگش خیره شد. و انگار نمیدانست چرا واقعا برای او خوب نبود.

فکر کرد چرا امشب باید برای مهبد خوب باشد؟ با فکرش لبش را گزید و چشمانش را بست. قلبش انگار دیگر این چند روز عادت کرده بود به ضربان همیشه تندش.

–خوبی؟

مریم نفس عمیقی کشید. چشمانش را باز کرد.

–چرا بد باشم؟

و خودش هم خوب میدانست خوب نیست. و همین طور مهبد. او را عجیب خوب میشناخت.

–مریم؟

مریم آب دهانش را قورت داد.

–بله؟

نمیدانست چرا امشب این حس را داشت...؟ چرا نمیدانست دلیل گرفتگی امشب مریم چیست؟ چرا هیچ نمیدانست؟ همراه با حس بدی که داشت اسمی نمیتوانست برایش حسش انتخاب

کند. دلشوره؟ اضطراب ؟ مریم خواهرش بود. حتما همه در این شب همین حس را دارند. بدون شک. نباید فکرش را درگیر میکرد.

–خواب مونده بودی؟

بر خلاف این چند ساعت مهمانی برای اولین بار مستقیم در چشمان مهبد خیره شد. سوالی.

–چی؟

مهبد لبخندی زد. به روبه رو خیره شد.

و مریم محو نیم رخش شد. به صورتش که ته ریش در آن خودنمایی میکرد. به چشمان و مژه های فرش. و در اخر به طرح لبخند روی لبش. و بیش از بیش به این ایمان آورد امشب

برای مهبد چیزی فراتر از خوب بوده. و کور بودن همیشگی اش بد موقعی واقعا او را از پا انداخت.

–امروز صبحو میگم... بیدار نشدی برای پیاده روی…!

–دیشب یه کم دیر خوابیدم. نتونستم بیدار شم.

آهان آرامی از زبان مهبد خارج شد.