رمان درباره گذشته ام مپرس به قلم Ki_Mi_Ya_Sh

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

همیشه اینجوریه,تا میای عادت کنی به اینکه تنهایی,میای از زندگی لذت ببری بدون هیچ اشفتگی و دلتنگی

یکی از راه میرسه یه مهربون اولش خیلی ساده میگیری میگی اینم یکی مثل بقیه س اما بعد از چند وقت میبینی روزهاتو چقدر قشنگ کرده

چقدر صبح ها با انرژی از خواب پا میشی

جقدر شب ها با شب بخیرش اروم میخوابی

چقدر سرحالی,چقدر از ته دل میخندی و شادی اما زندگی همیشه اونطور که تو فکر میکنی پیش نمیره….

..:: مقدمه::..

خسته شدم...

میخواهم در آغوش گرمت آرام گیرم...

خسته شدم بس که از سرما لرزیدم...

بس که این کوره راه ترس آور زندگی را هراسان پیمودم...

زخم پاهایم به من میخندند...

خسته شدم بس که تنها دویدم...

اشک گونه هایم را پاک کن و بر پیشانی ام بوسه بزن...

میخواهم با تو گریه کنم...

خسته شدم بس که تنها گریه کردم...

میخواهم دست هایم را به گردنت بیاویزم و شانه هایت را ببوسم...

خسته شدم بس که تنها ایستادم...!!!

ســـــــــــرآغـــــــــا ز

فصل اول

با حرص آلارم گوشی رو خاموش و پرتش کردم زیر تخت...

اوووف که چشمام اصلا باز نمیشد، حس میکردم فقط 5 دقیقه اس که خوابم برده . روی تختم نشستم و با خمیازه ای کش دار، کش و قوسی به اندامم دادم... لعنت به هرچی کلاس و درسه ، اه!!!

از تخت به زیر اومدم و از اتاقم بیرون رفتم.

به محض خروج به جسم سختی برخورد کردم. با جواب آلودگی سرمو بالا گرفتم و چهره ی خندون برادرم پویان رو توی یک سانتیمتری صورتم دیدم.

-علیک سلام!

زیر لب چیزی مثل سلام زمزمه کردم و به دستشویی رفتم. بعد از انجام عملیات مربوطه و شستن دست و صورتم دوباره به اتاقم برگشتم. آخ که دلم میخواست همون جا کف زمین دراز بکشم...!

در کمدو باز کردم تو همون حین صدای پویان رو هم از بیرون اتاق شنیدم...

-پریا اگه میخوای برسونمت یه کم عجله کن من امروز کار دارم.

"باشه"ای گفتم و لباسامو از کمد بیرون آوردم. شلوار جین و تاپی تنم کردم و بعد از برداشتن مانتو و مقنعه و کیفم اتاقو ترک کردم.

پویان هم از اتاقش بیرون اومد و با دیدنم گفت:

-اه... اینجایی؟ دوباره میخواستم بیام صدات بزنم.

بی هیچ جوابی از پله ها سرازیر شدم و به آشپزخونه رفتم. لیوان شیر عسلی درست کردم و یک نفس سر کشیدم.

-کبود نشی فسقلی!

لیوانو روی میز برگردوندم و گفتم :

-نترس، نمیشم!

-یه لیوان واسه منم درست کن !

-نوکرت غلام سیاه بود...

-حالا نه اینکه تو خیلی سفیدی...

-نـــه...تو خووووبی!!!

لیوان شیری واسه خودش پر کرد و گفت: نخواستم بابا!!

-مامان اینا رفتن؟

-آره، نیم ساعتی میشه!

"هوم"ی گفتم و مانتو مقنعه امو تنم کردم : سویچتو بده تا موقع ماشینو ببرم بیرون.

سویچ پرت شده از جانب پویانو رو هوا قاپیدم و از آشپزخونه خارج شدم.

برادرم پویان 3 سال از من بزرگتره و دانشجوی مدیریت...!!!

من 23 سال پیش توی یه خانواده 5 نفری به دنیا اومدم. پدر و مادرم با همکاری هم شرکت واردات صادراتی رو اداره میکنن و خواهرم پریسا که با پویان دوقلوئه، لندن مشغول تحصیله و خودم که از همه مهمترم(!!!) دانشجوی سال چهارم پزشکی ام.

206 مشکی رنگ پویانو از پارکینگ خارج و برای بستن در پیاده شدم. با اومدن پویان هر دو سوار ماشین شدیم و به سمت بیمارستان راه افتادیم. جلوی در بیمارستان رو به پویان گفتم :

-ظهرم که میای دنبالم؟!

چپ چپ نگام کرد و گفت :

-امر دیگه؟؟!!

-امر دیگه نداریم... میای یا نه؟

ساعت چند؟

-دو...!!

-چیکار کنم دیگه؟ دل رحمم... جهنم و ضرر ، رأس دو همین جام!

نیشم باز شد و گفتم : مرسی داداشی!

-برو دیگه بچه دیرم شد.

خداحافظی کردم و از ماشین پیاده شدم. پویان هم با تک بوقی گازشو گرفت و رفت.

وارد بیمارستان شدم و بعد از morning report (گزارش صبحگاهی) به بخش عفونی که یکی از واحد های تئوریم به حساب میومد رفتم. نیلوفر یکی از دوستای صمیمیم خودشو بهم رسوند و با هیجان گفت : پری خبر داری رئیس بیمارستان داره عوض میشه؟

-علیک سلام عزیزم، منم خوبم شما چطوری؟

-زهرمارررر... همه ش دنبال سوژه ای هاااا... خبر داری یا نه؟

-نه خیر... مگه من مثل توام؟ فضول محله...

-کوفت، بی ادب !!

-ماشالا به تو که اینقدر با ادبی... حالا چرا داره عوض میشه؟

-این یکی داره بازنشست میشه، قراره یکی دیگه بیاد... مثل اینکه بیشتر سهام بیمارستانم خریده.

-حالا به حال ما چه فرقی داره؟

نیلوفر شونه ای بالا انداخت و با اومده اتند بخش که مشغول معاینه بیمار شد بحثمون خاتمه پیدا کرد و همراه بقیه استاژرها و اینترن ها حواسمو به توضیحات استاد دادم...!!!

با خستگی وارد خونه شدم و کتونی هامو با فشار به بغل پا در آوردم. مثل گاو گرسنه ام بود. از تنهایی غذا خوردن بدم میومد ولی چاره ای نداشتم، پویان منو رسونده بود خونه و خودش رفته بود....

لباسامو عوض کردم و به آشپزخونه رفتم تا یه چیزی واسه خوردن پیدا کنم. ظرف الویه رو از یخچال خارج کردم و روی میز وسط آشپزخونه گذاشتم. داشتم نون هایی رو که از فریزر درآورده بودم توی مایکروفر میداشتم که صدای زنگ تلفن بلند شد.

نون ها رو همونجا به امان خدا رها کردم و به نشیمن رفتم. با دیدن پیش شماره ای که روی آیدی کالر افتاده بود لبخند پت و پهنی زدم و جواب دادم:

-بله؟؟!!

صدای خش خشی به گوشم رسید و گفتم: الو پریسا تویی؟

-سلام

با هیجان جیغ زدم: پریساااا...!!!

-زهرمار... کر شدم...!!!

-پریسا خوبی؟ چه خبرا؟ چه عجب یادی از ما کردی خانوم مهندس؟

-ممنون خواهری، تو خوبی؟ مامان و بابا ، پویان ، همه خوبن؟

-آره همه خوبن ، تو چی؟ ما رو نمیبینی خوشی؟

-چه خوشی؟ دلم واسه همه تون یه ذره شده به خدا.

-ما هم همینطور... تو قرار نیست برگردی؟؟

خنده ای کرد و گفت : اتفاقا برای همین زنگ زدم... اگه خدا بخواد تا 5-6 ماه دیگه ...!!!

با جیغ پریدم وسط حرفش : بگو به جون مامان... جدی تا 6 ماه دیگه برمیگردی؟

-تا چی پیش بیاد... اگه کارام ردیف بشه احتمالا تا همون 6 ماه دیگه برمیگردم.

با ذوق گفتم : ایشالا که کارات درست بشه... اگه بدونی دلم چقدر واست تنگ شدههههه...!!!

-منم همینطور عزیزم، اینجا دلم به چهار تا عکس و فیلم که واسم میفرستین خوشه!

با غصه "هوم" گفتم و پریسا گفت : بابا من زنگ نزدم دلم بیشتر خون بشه که... بقیه کجان؟ گوشی رو میدی به مامان؟؟!!

-هیچکس خونه نیست،من تنهام... مامان و بابا شرکتن ، پویان هم که طبق معمول فقط خدا میدونه کجاست!

-ok، پس من شب دوباره تماس میگیرم، پریا جان شما با من کاری نداری؟

-نه، مواظب خودت باش!

-تو هم همینطور هانی... بای!!

-بای!!

تلفنو قطع کردم و نفس عمیقی کشیدم...دقیقا 10 سال بود که پریسا از ایران رفته بود... درست از وقتی که 12 سالم بود، توی این مدت مامان و بابا چند باری بهش سر زده بودن ولی من و پویان نه... یخ بار ه چند سال پیش پریسا بهمون سر زده لود... تنها ارتباطمون هم به دنیای مجازی چت و همین تلفن های گاه و بیگاه خلاصه میشد...

سری تکون دادم و رفتم تا یه چیزی تو خندق بلا بریزم...!!!

***

از سالن اجتماعات بیرون اومدم و نفس عمیقی کشیدم. نیلوفر با وراجی هاش رسما مخمو پوکونده بود. اینجا هم دست از سرم برنداشت و شروع کرد : میگم پریا، به نظر آدم خوبی میادا... چه فامیلی شیکی هم داره "رهام " ... خدایی با این سنش خوش قیافه هم هست، نه؟ تو چرا هیچی نمیگی؟!

با حرص گفتم : اگه شما اجازه بدی حتما...!!!

بی توجه به طعنه م گفت : اصلا بهش نمیخوره پسر به این بزرگی داشته باشه ها... راستی تو پسرشو دیدی ؟؟ خدا تو خلقتش هیچی کم نذاشته ، اصن من با دیدنش یه لحظه دهنم وا موند، کلا به باباش رفته ... فقط چشمهاش سبزه که اون احتمالا به مامانش رفته...!!!

با دهنی باز گفتم : تو رنگ چشمهاشم تشخیص دادی به کی رفته؟؟؟؟!!!!!

با بی خیالی گفت : خوب آره !!

با حرص به پیشونیم کوبیدم : وای نیلوفر تو کی میخوای یه ذره بزرگ شی؟ دختر 23 سالته... دست از این کارات بردار!

پشت چشمی نازک کرد و گفت : نه پس مثل تو عین مامان بزرگا باشم خوبه !!

و باز بی توجه به بحث قبلی ادامه داد : طرف هنوز هیچی نشده کل کس و کارشو ورداشته آورده اینجا... هم پسرشو ، هم یه دختره که فک کنم خواهرزاده یا برادرزاده ش باشه... خدایی این زندگیه ما داریم؟ یه پدر دکترم نداریم رئیس بیمارستان بشه، ما رو بیاره پیش خودش بعد یکی از این رزیدنت خوشگل ژیگولا عاشقمون بشه... هی...!!!

در جواب حرفاش با خنده سر تکون دادم. از صبح که مراسم معارفه رئیس بیمارستان بود تا همین الان یک ثانیه هم زبونش از حرکت نایستاده بود. ولی از حق نگذریم این رئیس جدیده هم خوش قیافه بود هم اسم و فامیلی شیکی داشت "دکتر فرزین رهام"

نیلوفر دوباره میخواست شروع کنه که سریع گفتم : عزیزم من کار دادم ... فعلا !!

و به قدمهام سرعت دادم و به سمت پله ها رفتم.

با دیدن پسرخاله م امید که از پله ها بالا میومد لبخندی زدم و گفتم : به به... آقای دکتر رهسپار !

اونم متقابلا لبخندی زد و پله ها رو با سرعت بیشتری بالا اومد : به به ... خانوم دکتر پارسا... چه عجب چشم ما به جمال شما روشن شد...!!!

-دیدن من چشم بصیرت میخواد که جنابعالی نداری!!

ابرویی بالا انداخت و گفت : اه؟ این چشم بصیرتو فقط بعضی از جنس مذکر دارن که شامل فامیل نمیشه؟؟!!

مشتی به بازوش زدم و گفتم : ساکت شو ... بی ادب!!

-شوخی کردم بابا ... چه خبرا؟؟!!

-سلامتی... من امروز میام خونه تون!

-غرض از مزاحمت؟!

گیج گفتم : ها؟؟!!

-میگم غرض از مزاحمتت چیه؟

با حرص گفتم : امید میزنمتاا...!!

-باشه، چرا رم میکنی؟ من کارم ساعت 3.5 تموم میشه... با هم میریم!!

با غصه گفتم : من دو تموم میشم!!!

-خوب پس تو همون دو برو، منم تموم شدم میام.

از بازوش آویزون شدم و گفتم : نههه... با هم بریم.

سریع بازوشو از بین انگشتام بیرون کشید و گفت : نکن بچه... یکی میبینه میان میگیرنمون ... بعدشم مگه هرکی هرکیه که من هروقت دلم خواست برم خونه؟

-خوب یه کاریش بکن دیگههه...!!!

چشمهاشو ریز کرد و گفت : پسرام خر همین مظلوم نمایی هات میشن دیگه...!!!

نیشم شل شد و امید گفت : یه کاریش میکنم... حالا اجازه مرخصی صادر میفرمایین؟؟!!

سری تکون دادم و امید با خنده ازم دور شد...!!!

* * *

-خاله جون مهمون نمیخوای؟

-مامان سر خر نمیخوای؟

چپ چپی به امید که این حرفو زده بود نگاه کردم که ابرویی واسم بالا انداخت. خاله از آشپزخونه بیرون اومد و با ذوق بغلم کرد : خوش اومدی خاله ... چه عجب از این طرفا؟؟!!

صورت تپل و مهربونشو بوسیدم و گفتم : خاله من که سالی به دوازده ماه اینجام... دیگه این چه عجب از این طرفا چه صیغه ایه؟

امید گفت :. همینو بگو...!!!

پوفی کردم و سعی کردم جلوی خاله بهش نپرم. امید هم به خاطر اینکه برای اولین بار جوابشو ندادم با سرخوشی از پله ها بالا رفت. رو به خاله گفتم : خال جون غذا مذا چی داری که دارم تلف میشم!!

-من غذا خوردم عزیزم... اگه میدونستم امروز میای صبر میکردم... تا تو لباساتو عوض کنی واسه تو و امید غذا داغ میکنم...قورمه سبزی پختم که دوس داری!!!

-قربونت برم خاله جونم!!

خاله از خنده ریسه رفت و منم از پله ها بالا رفتم.

خانواده مادری من کلا 4 تا بچه بودن: اول همین خاله مهرانه جونم بود که 2 تا پسر داشت، یکی همین امید چلمن و یکی هم آرش که 3 سالی میشد ازدواج کرده بود و با همسرش شبنم و دختر یک ساله ش هستی طبقه بالای خونه خاله زندگی میکردن. شوهر خاله م خیلی سال پیش بر اثر بیماری فوت میکنه و با وجودی که خاله خیلی جوون بوده تن به ازدواج مجدد نمیده. بعد از خاله مهرانه مامان مهتاب جونمه که حاصل ازدواجش با بابا کامران من و پویان و پریساییم، بعد دایی مهران که فقط یه دختر به اسم سونیا داره که یه سال از من بزرگتره و چشم امید بدجور دنبالشه، در آخر هم خاله مژده که 3-4 سالی میشه ازدواج کرده و چون هنوز درس میخونه بچه نداره...

مانتو و مقنعه امو توی یکی از اتاق خواب های مهمان گذاشتم و به طبقه پایین رفتم. روی یه صندلی کنار امید نشستم. خاله بشقابی جلوم گذاشت و خودش از آشپزخونه رفت بیرون. برای خودم غذا کشیدم و گفتم : از سونی چه خبر؟

امید آهی کشید و گفت : هیچی... از روزی که تو خونه دایی ترسوندمش باهام سر سنگینه ... جواب تلفن ها و اس ام اس هامم نمیده!!!

-طفلی حق داره... خیلی بد ترسوندیش!!!

-خوب بعدش که ازش معذرت خواهی کردم... میدونی پریا، جدیدا به این نتیجه رسیدم که سونی خیلی بی جنبه و لوس و از خود راضیه...!!

-واسه همین اینقدر دوسش داری؟؟!!

لبخندی زد و با دهن پر گفتم : خوبه ، به هم میاین!

خندید و گفت : میدونی، یه تصمیماتی دارم... میخوام به مامان بگم بریم خواستگاریش که اینجوری تو عمل انجام شده قرار بگیره!

-خوب چرا نمیگی؟؟!

لبخند شرمگینی زد و چیزی نگفت. با خنده گفتم : الهییی... خجالت میکشی به خاله بگی؟

سری تکون داد و گفتم : میخوای من بهش بگم؟

-حالا فعلا که نه ... بذار ببینم چی پیش میاد ... سونیا از خر شیطون پایین میاد یا نه ، بعدا...

-پس رو کمک من حساب کن!

-چه یه دفعه مهربون شدی؟؟!!!!

-به خاطر تو نیس... میدونی چند وقته تو فامیل عروسی نداشتیم؟

-پس بگوووو... دلت عروسی میخواد... از لج تو هم که شده یه عقد محضری میکنیم میریم سر خونه زندگی مون!!

-یک درصد فک کن سونی بذاره... اصلا بذار اول قبولت کنه بعد واسه در آوردن لج من برنامه ریزی کن.

-سونیا از خداشم باشه... پسر به این خوبی،خوشتیپی، تحصیل کرده،دکتر... دیگه چی میخواد؟

-این همه نوشابه واسه خودت باز میکنی میتونی همه شو بخوری پسرخاله؟!

-آره دخترخاله خیالت راحت!

-باشه... تو باز کارت به من میوفته هااا...

-که چی؟

-هیچی همینطوری گفتم که بدونی!

-اشکال نداره ... تا اون موقع خدا بزرگه... !!!

و با خنده ابروهاشو دو بار بالا داد. با حرص نگاش کردم... ای من یک حالی از تو بگیرم، فقط بشین و تماشا کن ... !!!

***

از پشت سر پاورچین پاورچین به نیلوفر که توی ایستگاه پرستاری ایستاده بود نزدیک شدم و دستهامو روی چشمهاش گذاشتم. دستهاشو روی دستام گذاشت و گفت : الان حدس بزنم کی هستی؟

با شنیدن صدای جیغ و نازکش مثل برق گرفته ها دستمو از روی چشماش برداشتم و همین باعث شد با تعجب به سمتم برگرده. بهت زده به دختری که رو به روم ایستاده بود و با چشمای درشت قهوه ای روشنش بهم زل زده بود نگاه کردم. با لکنت گفتم : م...من... ببخشید... شما ...شبیه... اخه...!!

گیج نگام میکرد که نفس عمیقی کشیدم و گفتم : ببخشید من شما رو با دوستم اشتباه گرفتم!

لبخندی روی لبش نشست. دستی به پیشونیم کشیدم و نگاهی به سر تا پاش انداختم. مانتو و مقنعه سورمه ایش تقریبا شبیه به نیلوفر بود و حتی استایل ایستادنش هم از پشت با نیلوفر مو نمیزد. با حفظ لبخندش گفت : نیازی به عذرخواهی نیست، به هر حال پیش میاد...!!!

و دستشو به نشونه اشنایی جلو آورد : آیدا امینیان هستم.

-پریا اینجایی؟؟!!... کل بخشو دنبالت گشتم!

با صدای نیلوفر به عقب چرخیدم. خودشو به ما رسوند و رو به آیدا گفت : خوبی آیدا جون؟

آیدا با لبخند تشکر کرد و من متعجب پرسیدم : شما همدیگه رو میشناسین؟

نیلوفر گفت: آره... آیدا جون از بستگان دکتر رهامن دیگه...

-شوهرخاله م هستن.

نگاهی بهش انداختم و با دیدن دستش که هنوز به سمتم دراز بود لبمو گاز گرفتم و با شرمندگی دستشو فشردم: پریا پارسا هستم.

-از آشنایی باهاتون خوشوقتم.

با لبخند گفتم : منم همینطور!

-شما توی این پخش هستین؟

-نه ... من این ماه بخش عفونی ام... اومده بودم دنبال نیلوفر که متاسفانه ...!!!

-چرا متاسفانه؟؟ من خیلی خوشحالم که این اتفاق باعث آشناییمون شد... متاسفانه من چون تازه به این بیمارستان منتقل شدم عده ی زیادی رو اینجا نمیشناسم!

لبخندی بهش زدم، نمیدونم باطنشم واقعا همینطوری بود یا از اون آدمای چاپلوس و زبون باز بود. البته قیافه ی معصوم و بامزه ای داشت و بهش نمیخورد چاپلوس باشه...

صورت گرد و سفیدی داشت که در وهله ی اول دوتا چشم درشت قهوه ای روشن توش خودنمایی میکرد و بر خلاف من که دوتا تار مژه بیشتر نداشتم وچون بور بود اصلا دیده نمیشد ، آیدا مژه های بلند و فرخورده ای داشت. بینی متناسب و لبهایی نازک و نهایتا چونه گردی که ختم صورتش بود

موهای قهوه ایش هم کج روی پیشونی نسبتا کوتاهش ریخته بود. قدش هم بلند بود ، یعنی نسبت به من بلند بود و فک کنم 164 تا 168 رو داشت.

با صدای نیلوفر که میگفت "پریا تو امروز چرا اینقدر گیجی؟" نگاهش کردم و گفتم: چی؟!

-آیدا ازت سوال پرسید.

نگاهی به آیدا انداختم لبخندی زد و گفت: پرسیدم شمام استاژر یکی؟

-آهان... بله منم استاژر یکم!!

با همون لبخند لاینفک صورتش به نشونه تایید سر تکون داد. یه جوری بود... همه حرکاتش آروم و با طمانینه بود... انگار رو دور کند گذاشته باشنش...!!!

با بلند شدن صدایی از بلند گو ها که اعلام میکرد"استاژر داخلی به اورژانس " آیدا ببخشید کوتاهی گفت و سریع ازمون دور شد.

بشکونی از پهلوی نیلوفر گرفتم و گفتم: تو معلومه کدوم گوری هستی؟

-چه مرگته پهلوم سوراخ شد... خودت کدوم گوری هستی؟ من داشتم دنبال تو میگشتم.

-آره ارواح عمه ت... آبروم جلوی این دختره رفت!!!

با نیشخندی گفت : عمه ندارم... ولی دختر خوبیه ها... چطوری آشنا شدین؟

-تو توی همین یه هفته ای خوب و بدشو تشخیص دادی؟

-أه... برو بابا توام ... حالا نگفتی چطوری آشنا شدین؟

-هیچی بابا... فکر کردم تویی، بعد از پشت دستامو گذاشتم رو چشماش... صداش که بلند شد اصن یه لحظه هنگ کردم...!!!

با خنده گفت: پس ضایع بازاری بوده اینجا...

سری تکون دادم و گفتم: خیلی بد شد...!!!

-نه بابا...تو خیلی حساسی...

-چی بگم؟؟!!

-هیچی نگو ، برو بخش ... تو چرا همیشه علافی؟-

-با تو گشتم آخه ... حالا چرا دنبال من میگشتی؟

-میخواستم بگم بری بخش...تو چرا دنبال من میگشتی؟

-از سر علافی!!! و خندیدم.

با حرص گفت: کوفت...نیشتو ببند...برو از جلو چشمم... برو نبینمت...

دستی به سر شونه ش زدم و با همون خنده حرص درار ازش دور شدم.

همونطور که از پله ها پایین میرفتم داشتم شخصیت آیدا امینیانو توی ذهنم ارزیابی میکردم که یهو حس کردم زیر پام خالی شد. طی یه عمل غیر ارادی روپوش شخص روبه رومو که داشت از پله ها بالا میومد چنگ زدم و به همون سرعت انگشتاش دور بازوم حلقه شد و نگهم داشت.

پوفی از سر آسودگی کشیدم و جا پامو محکم کردم.سرمو برای تشکر بالا آوردم که نگاهم توی یه جفت چشم درشت سبز گره خورد... همون نگاه سبز... همون نگاه سبز تیره با رگه های مشکی... که هر لحظه به صورتم نزدیک تر میشد....!!!!!

-حالتون خوبه؟!

انگار همین یه جمله برای از بهت دراوردنم کافی بود... مردمک هاش عقب و عقب تر رفتن و توی صورت برنزه ش جا خوش کردن. پوستش برنزه بود... اون سفید بود

»-تو چرا اینقدر سفیدی؟

صدای خنده ش گوشمو پر کرد: تو زیادی سیاهی خانوم کوچولو... انگار از تو بشکه قیر در اومدی.

-ساکت شو... من خیلی هم خوبم... تو مثل ماست میمونی... یا شایدم آرد «

-خانوم حالتون خوبه؟

به کف دستی که مثل راهنما جلوی چشمم حرکت میکرد خیره شدم : من... بله ... ببخشید...

و با یه حرکت بازومو از دستش بیرون کشیدم . چشم های درشتش رو گرد کرد : خدا ببخشه...!!!

بی اختیار دوباره به چشماش خیره شدم که گفت: دنبال چیزی میگردین؟!

با حرص نگاهمو گرفتم و ناخنهامو کف دستم فشار دادم : نه خیر !!!!!

و ادامه دادم : من متأسفم ... یه لحظه سرم گیج رفت.

با صدایی که ته مایه ی خنده داشت گفت : بله ... !!!

نمیدونم چرا حس کردم لحنش تمسخر امیزه. خصمانه نگاش کردم که تک سرفه ای زد و خیلی جدی گفت : الان خوبین؟

سعی کردم به چشماش نگاه نکنم : بله خیلی ممنون... اگه شما نبودین نمیدونم چه اتفاقی میافتاد.

دستهاشو توی جیپ روپوشش فرو کرد و گفت : خواهش میکنم.

سرمو پایین انداختم و توی دلم نالیدم : خوب منتظر چی هستی؟؟!! برو رد کارت دیگه...!!!

-رهام هستم... فرزاد رهام!!

سریع سرمو بالا آوردم . فرزاد رهام اینه؟؟؟؟!!!!! خاک تو سر نیلوفر... واسه این خودشو کشته؟!

قیافه ش خوب بود، ولی نه در حد اون آشیلی من نیلوفر تعریف میکرد.

موهای لخت و یه دست مشکی ، صورت کشیده با پوستی برنزه ، چشمهاشم که سبز بود و ابروهایی که خیلی واضح زیرشون پریده بود...!!!!

بینی معمولی و لب هایی معمولی تر و در نهایت فکی مربعی..!

با اون قد درازش... چییییش... دیلاق ...

-شما خودتونو معرفی نمیکنین؟!

اهمی کردم و دست از ارزیابیش برداشتم. من امروز چه مرگمه؟!

-پارسا هستم!!

ابروهاشو بالا داد که چشمهاش به طرز بامزه ای درشت شد : اسمتون پارسائه؟؟!!

تمایل عجیبی داشتم که جفت پا برم تو صورتش. با این حال خونسردیمو حفظ کردم و با احترام گفتم : خیر ، فامیلیم پارساست... پریا پارسا!!

لبخندی رد و گفت: آهان... بله ... خوشوقتم!!!

اخی... نازی... وقتی میخندید روی گونه راستش چال میافتاد. استثنائا از همین یه ویژگیش خوشم اومد

گفتم: منم همینطور...!!!

اینبار نوبت اون بود که خیره خیره نگام کنه. پوفی کردم و گفتم : بازم ازتون ممنونم... اجازه مرخصی میدین؟!

-بله خواهش میکنم... بفرمائید...!!!

سری تکون دادم و گفتم : پس با اجازه تون!!

متقابلا سری به نشونه احترام خم کرد و منم از پله ها پایین رفتم.

همونطور که با حرص پاهامو روی زمین میکوبیدم، زیر لب خودمو به باد ناسزا گرفته بودم،

این دومین سوتی جلوی این خانواده بود. اون از دخترخاله ش ، اینم از خودش... دفعه بعدی هم احتمالا میافتم تو بغل باباش... والا...!!!!

تقه ای به در زدم و بازش کردم : داداشی؟!

پویان سرشو از روی کتاب زیر دستش بالا آورد و با نیشخند گفت : چی میخوای؟!

درو پشت سرم بستم و بهش تکیه دادم : کی گفته من چیزی میخوام؟!

-اخه سابقه نداشته تو قبل از ورودت در بزنی !

-میای بریم بیرون؟

سریع و قاطع گفت : نع...!!

خنده م جمع شد و گفتم : چرا ؟؟!!

خودکارشو روی کتابش رها کرد و گفت : تو خستگی میفهمی چیه ؟! ساعت سه رسیدی خونه ، بعد الان میخوای بری بیرون؟! چه جونی تو داری !!

روی تحتش نشستم و گفتم : خوب حوصله م سر میره.

-تو مگه درس نداری؟؟!!

سرمو بالا انداختم و گفتم : نچ...!!!

دوباره سرشو رو کتابش انداخت و گفت : بدبخت اون مریضایی که بخوان بیان زیر دست تو ...!!!

براق شدم : مگه من چمه؟

سری تکون داد و گفت : هیچی!!

و بعد از مکثی گفت: راستی...!!!

-هان؟!

-هان نه بله...!!!

-ایششش... خوب حالا بله؟؟!!

-خبر داری امید از سونیا خواستگاری کرده؟!

چشمام 4 تا شد : دروغ میگی... کی به تو گفت؟؟؟!!!

-خود سونیا...!!!

با حرص گفتم: سونی خاک بر سر به تو گفته ، به من نگفته ؟!

-چطور امید همه چیو به تو میگه به من هیچی نمیگه... این به اون در...!!!

چیشی کردم و گفتم : واسه من فلسفه بافی نکن ... تعریف کن ببینم سونی چی گفت ؟!

-هیچی بابا... دیروز امید بهش زنگ زده، گفته بیا بیرون کارت دارم، بعد از همون موقع که خونه دایی دعواشون شد اینا با هم سر سنگین بودن دیگه ، سونی هم ناز کرده و گفته نه و اینا...!!!

-خوب...؟؟!!

-اووووه... نمیری از فضولی !!

-پویان میزنمتا... تعریف کن ببینم..!!!

با خنده گفت : هیچی دیگه... سونی میگه امید یه دادی سرم زد که چند دقه گوشم سوت میکشید.

-کی ؟ امید؟ سونیا سر امید داد نزنه امید بدبخت سرش داد نمیزنه.

شونه ای بالا انداخت و گفت: چه میدونم، سونیا اینطوری گفت ... خلاصه رفته سر قرار و کلی غر و پس غر که مگه من برده تم سر من داد میزنی و اینا... امیدم نه گذاشته نه برداشته پریده تو حرفش که اینقدر زر نزن بابا... با من ازدواج میکنی یا نه؟؟!!

با دهنی باز گفتم: نهههههه!!!!

-به جون خودم اگه دروغ بگم... بعدش هم نشستن مثل آدم به هم اعتراف کردن و ...

جمله شو نیمه تموم گذاشت که گفتم : خوب بعدش؟؟!!

-دیگه بعدش به من و تو مربوط نیس...

-وا... یعنی چی؟

-یعنی اینکه بقیه ش خصوصی بود ... سونی هم واسه من تعریف نکرد ...!!!

تازه منظورشو گرفتم. بالش روی تختو به سمتش پرت کردم و گفتم : ای منحرف... اخه تو کافی شاپ؟

بالشو با خنده تو هوا قاپید و گفت: عشق این چیزا سرش نمیشه... حالا تو کافی شاپ نه تو دستشویی کافی شاپ... چه فرقی میکنه ؟؟!!

با جیغ گفتم: ساکت شو... بی ادب !!

خندید و چیزی نگفت . دستامو از پشت تکیه گاه بدنم کردم و گفتم : ولی همه فکر میکردن تو با سونیا ازدواج میکنی منم با امید ... الان دیگه همه نقشه هاشون نقش پر آب میشه...!!!

پویان نفسشو فوت کرد و بالش توی دستشو روی تخت انداخت : همون یه بار با فامیل وصلت کردیم برا هفت پشتمون بس بود...!!!

لبخندم با سرعتی باورنکردنی جمع شد و پویان ادامه داد : به نظر من وصلت با فامیل کلا چیز مسخره ایه... نه پریا؟

و نگاهشو به من دوخت. نمیدونم تو صورتم چی دید که از جاش پرید و گفت : پریا چی شد؟

دستی به پیشونیم کشیدم و پویان دستامو گرفت: پری... چه یخ کردی دختر ... ببخشید... باور کن حواسم نبود...!!!

نگاش کردم که نچی کرد و گفت : رنگشو ببین... عین گچ دیوار شده!!!

دستشو پس زدم و بلند شدم : چیزیم نیس...

آرنجمو گرفت و گفت : پری من معذرت میخوام... بهش فکر نکن ، خوب؟؟؟!!

سری تکون دادم و خواستم برم که باز گفت : پریا... اصن بیا بریم بیرون ، هان؟

-نه حوصله ندارم ... میرم بخوابم !!!

-تو خودت الان گفتی بریم بیرون!!!

بی حوصله گفتم : نظرم عوض شد !!

دستمو رها کرد و چنگی به موهاش زد : الان از دست من ناراحتی؟!

-نه بابا پویان ولم کن برم!!

باشه ای گفت و منم به اتاق خودم رفتم .

روی تخت ولو شدم و خیلی زود اشکام بالشو خیس کرد...!!!

______________

با صدای مامان از خواب بیدار شدم : پریا جان ... مادری نمیخوای بیدار شی؟

پتو رو بیشتر روی سرم کشیدم و گفتم : نه مامان ... ول کن میخوام بخوابم !!!

مامان با ملایمت گفت : پریا جان مامان ساعت 9... باز شب بی خواب میشی ...!!!

با خواب آلودگی غلتی زدم و مامان گفت : مامان جان بلند شو شام بخور ... پاشو عموت اینام اینجان... زشته !!

پتو رو از روی سرم کنار زدم و با حرص تو جام نشستم : این عمو اینا از خودشون کار و زندگی ندارن سالی به دوازده ماه...!!!

با دیدن چهره حیرت زده مامان گفتم : چیه؟ چی شده؟

مامان به صورتم اشاره کرد و گفت : پریا ...... مامان ...!!!

-چیه مامان؟

-صورتت چی شده؟ چرا خونیه؟

دستی به صورتم کشیدم و انگشتهام خونی شد ... به بالشم نگاه کردم که روش قطرات خون بود ... نچی کردم و گفتم : احتمالا تو خواب خون دماغ شدم ...!!!

و از روی تخت بلند شدم که مامان گفت : چرا باید خون دماغ بشی مامان؟

خمیازه ای کشیدم و گفتم : چه میدونم ... چرا نداره دیگه.......!!!!

مامان بلند شد و گفت : خیله خب.... دست و صورتتو بشور بیا پایین .... دیگه کم کم میخوام شامو بکشم ....!

باشه ای گفتم و مامان از اتاق بیرون رفت ... منم آبی به دست و صورتم زدم و بعد از پوشیدن لباسی مناسب اتاقو ترک کردم ....

از پله ها پایین رفتم و رو به جمع سلام بلند بالایی دادم.

عمو کاوه زن عمو فرشته از جاشون بلند شدن باهاشون دست دادم. عمو کاوه تنها فامیل نزدیک پدری من بود که ایران زندگی میکرد و بقیه همه خارج از کشور زندگی میکردن... عمو دو تا بچه به نامهای نیما و نفس داشت . من و نفس به فاصله چند ماه از هم متولد شده بودیم و رابطه خوبی با هم داشتیم ..... نیما هم سال آخر دبیرستانو میگذروند و امسال کنکور داشت....!!!!

رو به نفس که لنگ رو لنگ انداخته بود و زل زل نگام میکرد گفتم : به تو یاد ندادن سلام کنی؟؟!!

-والا ما که هرچی دیدیم بزرگتر به کوچیکتر سلام میکنه ....!!!!

وای ببخشید مامان بزرگ... حواسم نبود ...... اجازه بدین دستتونو ببوسم.....!!!!!

با پررویی تمام دستشو جلو آورد که زدم زیر دستش و روی مبلی کنارش نشستم . نفس گفت : اخرشم سلام نکردیاااا....!!!!

چشم غره ای رفتم و گفتم : تو خواب ببینی...... نیما جونم کجاست؟

-نیما جونت تو خونه داره خر میزنه واسه امتحان فرداش...!!!!

هومی گفتم و همون لحظه متوجه نگاه خیره پویان روی خودم شدم.

سری تکون دادم و گفتم : هااااان؟؟؟؟!!!!

لبخندی زد و گفت : هیچی.... خوبی؟!

ابروها مو بالا د دادم : تو دوست داری بد باشم؟؟؟!!!

اخمی کرد و گفت : نه دیوونه .... این چه حرفیه؟!

-پس وقتی میبینی خوبم چیزی رو به یادم نیار.....!!!

پویان اخمش عمیق تر شد و نفس با کنجکاوی پرسید : جریان چیه؟؟!!

بیخیال گفتم : هیچی..... چه خبرا؟!

-به جز درس و دانشگاه چه خبری میتونم داشته باشم؟!

از ظرف میوه روی میز موزی برداشتم و حین پوست کندنش گفتم : واه .... مگه عکاسی هم درس خوندن میخواد؟؟!!

با حرص گفت : باز عکاسی به آمپول زنی شرف داره .....!!!!

با جیغ گفتم : آمپول زن هفت جدته نکبت .....!!!!!

و همین باعث شد همه ی سر ها به طرف من برگرده... اهمی کردم و لبخند دندون نمای مسخره ای زدم .

بابا چپ چپ نگام کرد و مامان با چشم غره گفت : بلند شو بیا آشپزخونه کمک من ....!!!!

مثل بچه آدم بلند شدم و سر به زیر دنبال مامان راه افتادم..... !

عمو با محبت و زن عمو با خنده نگام میکردن...!!!

وارد آشپزخونه شدم و هر لحظه منتظر فوران آتش فشان مامان بودم ، اما در کمال تعجب آژیر نکشید و گفت : بشین سالاد درست کن ...!!!

بازم مثل آدم چشمی گفتم و پشت میز آشپزخونه نشستم و تو همین حین از ذهنم گذشت : باز مامان چه خوابی برام دیده ؟؟!!

تقریبا یه ربع بعد میز شام چیده و همه دورش نشسته بودن...!!!

مامان لیوان دوغی پر کرد و کنار دستم گذاشت و پویان گفت : واست مرغ بذارم خواهری؟؟!!

قاشقمو توی بشقاب انداختم و گفتم : احیانا من مرضی چیزی گرفتم و خودم خبر ندارم؟؟؟!!!

مامان گفت : واه.... خدا نکنه... چه مرضی؟؟!!

نفس از اون سر میز بلند گفت : آره مرض خواستگار ...!!!

زن عمو با تحکم گفت : نفس....!!!!

و من گیج گفتم : یعنی چی؟

نفس گفت : یعنی قراره برات خواستگار بیاد...!!!!

بهت زده گفتم : چی؟؟؟!!!

مامان لبخندی مصنوعی زد و گفت : هیچی مامان جان هنوز چیزی مشخص نیست که...!!!

و رو به عمو و زن عمو گفت : بفرمائید تو رو خدا .... تعارف نکنین .....!!!!

نفس عمیقی کشیدم و با نهایت تلاش صدامو پایین نگه داشتم : مامان جریان خواستگار چیه؟؟!!

مامان تک سرفه ای کرد و گفت : یکی از آشناهای زن عموت تو عروسی آقا فرهاد داداش فرشته جون تورو دیده و واسه پسرش پسند کرده .... بعد به من زنگ زد یه قرار گذاشت بیان خونه تا بیشتر با هم آشنا بشیم...!!!

عصبی گفتم : نظر منم که این وسط اصلا مهم نیس دیگه....!!!!

-ای بابا..... تو چرا همه چیو سخت میگیری دختر؟ فقط یه جلسه میان آشنا بشیم.... همین!!!

-آشنا بشیم که چی بشه؟

مامان یه لحظه موند چی بگه... بعد چند ثانیه گفت : خب اشنایی برای .....برای.....

پریدم تو حرفش و گفتم : برای ازدواج؟؟!! آشنایی برای ازدواج ؟!آره؟

مامان هیچی نگفت ... همه سکوت کرده بودن . گفتم : شما شرایط منو براشون گفتی و خواستن برای آشنایی بیان؟ آره؟ چرا هیچی نمیگی مهتاب خانوم؟؟؟!!!

و رو به زن عمو فرشته گفتم : شما چی زن عمو ؟؟!! بهشون گفتین؟؟!!

زن عمو جوابی نداد و با بغض رو به مامان گفتم : دوست دارین بیان اینجا و بعد برن پشت سرشونم نگاه نکنن؟! آره؟ دوست دارین منو کوچیک کنین؟! خار کنین؟؟؟؟!!!!

بابا با ملایمت گفت : پریا جان....!!!!

بی توجه ادامه دادم : چهار ساله...!!!

اشکی که از چشمم چکید رو با پشت دست پاک کردم و گفتم : چهار ساله دارم به هر دری میزنم تا فراموش کنم..... ولی شما ها..... به هر طریقی ..... گند میزنین به همه ی تلاشای من .....!!!!!

نفس عمیقی کشیدم و گفتم : ممنون که اینقدر به فکر منین ..... ولی بذارین خودم برای زندگیم تصمیم بگیرم....!!!!

از پشت میز بلند شدم و بی توجه به صدا زدن های مامان و بابا ، راه پله ها رو در پیش گرفتم و به اتاقم رفتم .... دعا میکردم کسی دنبالم نیاد و انگار درکم کردن چون 10 دقیقه ای گذشت و هیچ کس بالا نیومد . دری رو که به تراس مشترک اتاق من و پریسا باز میشد رو باز کردم و گذاشتم باد سرد پاییزی به صورتم بخوره.... رفتم تو تراس و دستامو به نرده ها تکیه دادم .... زور میزدم که گریه نکنم ولی بازم چشمام نافرمانی میکردن و میباریدن....!!!

همونجا روی زمین سنگی تراس نشستم و به نرده ها تکیه دادم ..... زانو هامو در آغوش کشیدم و سرمو روشون گذاشتم .... از بس بی صدا گریه کرده بودم گلوم درد میکرد .... مطمئن بودم خانواده م فقط و فقط خیر و صلاح منو میخوان و اینم مطمئن بودم که اصلا نمیدونن با این به اصطلاح خیرخواهیشون چه عذابی رو به من دارن تحمیل میکنن ....

نمیدونم چقدر به اون حالت نشسته بودم که با صدای خداحافظی مامان اینا با خانواده عمو که از حیاط میومد به خودم اومدم ........

عطسه ای زدم و از جام بلند شدم ..... فقط دعا میکردم توی این هوای سرد سرما نخورده باشم که با این وضع سنگین درسها کارم در میومد .......!!!!!!

بدون عوض کردن لباسهام زیر پتوی گرم و نرمم خریدم و سعی کردم مثل همه ی اوقات هر اتفاقی که افتاده رو به فراموشی بسپرم ..... آهی کشیدم و با خودم گفتم : بیخیال پریا..... زندگی که متوقف نشده...... اصن بذار هر کی هر چی میخواد بگه....!!!!!

لبخند کمرنگی روی لبام نشست ........ چشمامو بستم سعی کردم دیگه به هیچی فکر نکنم ......

* * *

سرفه ی سینه سوزی کردم متعاقبش صدای عطسه ای بلند شد ..... اتندی که مشغول معاینه بیمار بود و توضیح به استاژرا و اینترن ها و رزیدنت ها بود نگاه چپ چپی به من و بعد دکتر رهام کوچیک (!!) انداخت ...!!

با همه ی بدی حالم خنده م گرفته بود ...... از صبح که بیدار شده بودم سرفه م یه لحظه هم قطع نشده بود ..... سرمای بدی خورده بودم..... از یه طرف هم از سر صبح فس فس و عطسه های دکتر رهام کل پخشو برداشته بود ... الانم انگار مسابقه گذاشته بودیم ..... یه سرفه من میزدم یه عطسه اون ..... !!!!

سرفه ای کردم و دماغمو بالا کشیدم که استاد با چشم غره گفت : خانوم اگه حالتون خوب نیست بفرمائید بیرون یه آبی به دست و صورتتون بزنین...!!!

تشکری کردم و از اتاق بیمار بیرون اومدم .... هنوز 10 ثانیه هم نگذشته بود که دکتر رهام هم اومد بیرون ..... با دیدن قیافه ش لبمو گزیدم که صدای خنده م بلند نشه ..... صورتش پف داشت و چشمهای به اون درشتیش اصلا باز نمیشد.... به دستشویی رفتم و آبی به دست و صورتم زدم .... صورتمو با دستمال خشک کردم بیرون اومدم ، همون موقع دکتر رهام هم از سرویس بهداشتی آقایون بیرون اومد ..... صورتش خیس بود و موهاش به پیشونیش چسبیده بود .... بی اداره لبخند زدم که کلافه دست از گشتن جیباش کشید و رو به من گفت : دستمال دارین؟

ابروهامو بالا دادم و از جیب روپوش سفیدم که حالا روی دستم انداخته بودمش دستمالی در آوردم و به دستش دادم ..... تشکری کرد و حین خشک کردن صورتش گفت : دستمال تموم شده بود ....!!!!

سری تکون دادم و که نگاه موشکافانه ای به صورتم انداخت و گفت : سرما خوردین؟!

دماغمو بالا کشیدم و گفتم : بله متاسفانه .... شما هم سرما خوردین ؟؟!!

-نه من آلرژی دارم ...... بهار و پائیز اینطوری .....

صدای بلند عطسه ش جمله شو نیمه تموم گذاشت. با کلافگی گفت : بازم دستمال دارین ؟!

با خنده دستمالی به دستش دادم..... دستمالو گرفت و گفت :ببخشید!!

خدا ببخشه ..!!!

یه تای ابروشو بالا داد و گفت : ادای منو در میارین؟!

اخمی کردم و گفتم : بله؟؟!!

لبخند کجی زد و گفت : هیچی ...!!!

و پس از مکثی ادامه داد : تب دارین ..... نه؟

دستی به پیشونیم کشیدم و گفتم : چطور؟!

-آخه صورتتون سرخه....!!!

بی اراده اخم کردم .... مرتیکه هییز !!!

گفت : با یه نوشیدنی داغ موافقین؟!

چیییش ..... بچه پر رو ...... حالا خوبه چند بار بیشتر با من هم کلام نشده هااااا ......!!!!!!

دهنمو باز کردم حرفی بزنم که باز گفت : الان اگه برگردین سر کلاس هم فایده ای نداره .... !

میخواستم بگم پسر جان منو با خودت که بابات رئیس بیمارستانه و پشتت به هزار جا گرمه مقایسه نکن .... ولی چیزی نگفتم ...!!!

-جواب منو ندادین ....!!!

تک سرفه ای زدم و گفتم : بله؟!

لبخندی زد و گفت : دعوت به نوشیدنی ...!!!

-آهان .... نه شرمنده .... من با یکی از دوستام کار داشتم ، برای همین نمیتونم دعوتتونو قبول کنم ...!!!

ابروهاشو بالا انداخت و با یه لحنی که مفهومش" خر خودتی " بود گفت : بله ... متوجهم ... بفرمائید به کارتون پرسید ....!!!

به تلافی لحنش خیلی جدی و خشک گفتم : با اجازه !!