رمان چشمان پر ستاره به قلم چیکسای

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

شیدا، فارغ التحصیل رشته مترجمی زبان، در خانواده ای اهل شعر و ادب بزرگ شده است.

شیدا برای پیدا کردن کار برخلاف رضایت پدر و مادرش از نیشابور به مشهد می آید.

او در کنار زندگی روزمره، مانند تمام همنوعانش، به دنبال یک عاشقانه آرام است در حالیکه شیدا هیچ شناختی از عشق واقعی ندارد.

سرنوشت او را به مسیری میبرد که...

اگر عشق نبود به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟

کدام لحظه نایاب را اندیشه میکردیم؟

چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟

آری به گمان پیش از اینها مرده بودیم.

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد...

خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد

زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید

کور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ ...

هر چه دشنام از لب خواهم برچید

هر چه دیوار از جا خواهم برکند

رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند

ابر را پاره خواهم کرد

من گره خواهم زد چشمان را با خورشید ، دل ها را با عشق ،سایه ها را با آب ،شاخه ها را با باد

و به هم خواهم پیوست،خواب کودک را با زمزمه زنجره ها

بادبادک ها به هوا خواهم برد

گلدان ها آب خواهم داد ...

خواهم آمد ،سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت

پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند

هر کلاغی را کاجی خواهم داد

مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک

آشتی خواهم داد

آشنا خواهم کرد

راه خواهم رفت

نور خواهم خورد

دوست خواهم داشت

سهراب سپهری

خانواده پدری من از فامیل بنام و سرشناس شهرستان نیشابور هستند که طبق گفته پدرم آنها جداندر جد در نیشابور زندگی میکرده اند و این یکی از افتخارات پدرم است. من فرزند سوم از یک خانواده 6 نفره هستم. دو خواهر بزرگتر من ازدواج کرده اند و خدا را شکر زندگی خوب و مرفهی دارند. و برادر کوچکترم در دانشگاه درس میخواند.

*****

حدود 6ماه بود که از رشته مترجمی زبان انگلیسی فارغ التحصیل شده بودم.

با وجود اینکه پدرم از فرهنگیان سرشناس شهرمان بود ولی موفق به یافتن کاری نشدم ٬ چون در شهرستان ما آن زمان، فقط دو آموزشگاه زبان انگلیسی خصوصی وجود داشت که سهام داران آن٬ دبیرهای زبان شهرمان بودند و خودشان، تدریس کلاسهای آنجا را بر عهده داشتد . یک دارالترجمه هم در شهر بود که چون ارباب رجوع آن کم بود ٬ هفته ای سه روز بیشترفعالیت نداشت.

ما در یک خانه باغ که از پدر بزرگم به پدرم ارث رسیده بود زندگی می کردیم.

خانه ما یک باغ نسبتا بزرگ داشت که در آن چهار باغچه بود .

در هر باغچه چهار مدل درخت میوه وجود داشت که هر مدل آن به نام یک نفر بود مثلا خواهر بزرگم شهین نام درختش سیب بود٬ چون به قول پدرم اولین فرزندش میوه ای از باغ بهشت بوده است ٬ واین درخت نشانگر عشق وصف ناپذیر پدرم به مادرم بود.

او میگفت که خدا شهین را از بهشت برای ما فرستاده که با تولد او پایه های عشق من و مادرت محکمتر شد و چون سیب میوه بهشتی است٬ من این درخت سیب را به نام او کاشتم.

اسم درخت شهلا خواهر دومم، گلابی بود چون بابا میگفت شهلا در کودکی لپهایی تپل داشت که خیلی شبیه گلابی بود و بوسه هایش هم شیرین بود مثل گلابی.

من بدبخت هم هلو بودم. حالا نمیدانم چرا این درخت را به نام من کاشتند شاید چون نسبت به بقیه خواهرهایم سفید تر بودم و گاه و بیگاه از خجالت لپهایم سرخ میشد. ولی به قول مامان از هلو فقط خارهای پوستش را به ارث برده بودم که منظور او زبان دراز من بود.

طفلکی محمد داداشم! چون شدیدا˝ در خانه کمبود گردو احساس میشد ( به دلیل علاقه وافر پدرم به خورش فسنجان) درخت گردو را به نام او کاشتیم و به دلیل اینکه در بچگی تپل بود اسم گردو رویش ماند

و تا سالها من و خواهرهایم به او میگفتیم "ممد گردو."

تا اینکه یک روز به مامان شکایت کرد و چند قطره اشک تمساح ریخت و خدا میداند چی به مامان گفته بود که مامان یک قیام زاپاتایی سر این جریان به پا کرد و گفت:

-اگه کسی یک بار دیگه محمد رو ممد گردو صدا کنه شدیدا˝ تنبیه میشه.

حالا بماند دور از چشم مامان و یا موقعی که باهم دعوا میکردیم اورا ممد گردو صدامیکردیم ٬ اوهم کم کم متوجه شده بود که عشق و علاقه ما به او آنقدر وصف ناپذیر هست که اجازه دهد گاهی سر به سرش بگذاریم.

بگذریم... برگردیم سر باغچه ها. دور تا دور باغچه ها را پدر گل شب بو و اطلسی کاشته بود که شبهای بهاری و تابستان عطر گلها، آدم را دیوانه میکرد بطوریکه با گرم شدن هوا از دم غروب تا پاسی از شب وقتمان را در حیاط میگذراندیم واز بوی خوش گلها سرمست میشدیم.

در وسط باغچه ها پدرم سبزی و گوجه و بادمجان و... کاشته بود.

تقریبا صیفی جات و میوه های خانه را از این باغچه ها تامین می کردیم و در زمستان هم لواشکها و قیسی ها و مرباهایی که مامان درست میکرد کلی بهما حال میداد .

این کار کمک بسیار زیادی به وضعیت مالی زندگی ما بود. تقریبا آخر باغ٬ بنای ساختمان قرار داشت که پدر خانه قدیمی پدربزرگ را بازسازی کرده بود و از حالت اندرونی - بیرونی در آورده بود.

مساحت خانه زیاد بود. 4 تا اتاق خواب داشتیم که یکی از آنها به مهمان اختصاص داده شد بود. یک اتاق برای پدر و مادرم و یک اتاق برای من و محمد.

اتاق دو خواهر دیگرم بعد از ازدواج آنها تبدیل به کتابخانه شده بود. دور تا دور اتاق را بابا کتابخانه زده بود ولی از همه مهمتر این که یکطرف کتابخانه به کتابهای شعر اختصاص داده شده بود٬ علاوه بر این یک هال و یک سالن پذیرایی مهمان هم داشتیم که الحق و الانصاف بابا در متراژشان خسیسی نکرده بود.

آشپزخانه هم که مطابق میل مامان آنقدر بزرگ بازسازی شده بود که ما غیر از مواقعی که مهمان در منزل داشتیم یا دامادهایمان در منزل ما بودند،غذا راآن جا میخوردیم.

بابا دو طرف در ورودی بنا را گل یاس رونده کاشته بود که تقریبا نصف دیوار زا گرفته بودند و از اول بهار تا آخر تابستان بوی دل انگیز یاس تمام خانه را پر میکرد. بدلیل کثیف شدن جلوی دربه خاطریاس های خشک شده ٬ چوب و برگهایی که از بوته های یاس میریخت، مامان چندین بار از بابا خواسته که یاسها رابکند ولی بابا مخالفت کرده بود وفقط شاخه هایی که نزدیک به در ورودی بود را مرتبا هرس میکرد تا زحمت مامان کم شود. در جلوی بنا یک آلاچیق قدیمی داشتیم که پدر آن را تعمیر کرده بود و دور تا دور آن را گل رز سفید کاشته بود. در کل پدرم علاقه فراوانی به گل و گیاه داشت و به قول خودش نفسش به تک تک گیاهان خانه بند بود. زیر آلاچیق تخت گذاشته بودیم و شبهای تابستان به ندرت در خانه میماندیم و همگی زیر آلاچیق جمع میشدیم.

پدر کتاب حافظ را باز میکرد و فال حافظ میگرفت و یا گاهی شعرهای سهراب و شاملورا دکلمه میکرد ولی همه میدانستیم که پدر شیفته اشعار شهریار است. این خصوصیت پدر باعث میشد تا اندک فرصتی پیدا میکردیم همگی دور هم جمع میشدیم و تا پاسی از شب را با هم خوش بودیم.

در ته باغ هم یک گلخانه قدیمی قرار داشت که سالها بود از آن به عنوان انباری استفاده میشد. گویا پدرم در زمان مجردی بودنش در آنجا گل و گیاه پرورش میداد.

سالها بود که پدرم و مادرم از اوایل گرم شدن هوا تا شروع سوزو سرما در آلاچیق زیر پشه بند میخوابیدند.

پدر میگفت: حیف این هوای خوب نیست که آدم بره تو این اتاقای تنگ و تاریک!

مامان هم که جانش به بابا بند بود اعتراضی نمیکرد.

ماهم میرفتیم تویهال و تا نصفه شب سر به سر هم میگذاشتیم و بعضی شبها با هم دعوا میکردیم که مامان و بابا بالاخره خوابیدن در هال را قدغن کردند و گفتند باید هرکسی در اتاق خودش بخوابد.

اتاق شهین و شهلا یکی بود و من و محمد هم اتاق مشترک داشتیم.

شاید به همین دلیل هم دوتا، دوتا با هم صمیمی شدیم. ولی باز هم شیطتنت ما کم نمیشد و منشٲ شیطنت ها من بودم٬ به همین خاطر اکثرا بابا خطاب به من داد میزد : شیدا بخواب جون نسوزون.

اتاقهای ما کنار هم بود و ما با مشت زدن به دیوار علامت میدادیم که به اتاق هم برویم.

فاصله سنی ما ٬ خواهرها زیاد نبود هرکدام 3 سال از دیگری کوچکتر بودیم من و محمد 5 سال تفاوت سنی داشتیم ولی خب چون او تنها میماند، آویزان ما میشد و اگر اورا در جمع خودمان راه نمی دادیم به مامان حسابی گزارش کار میداد.

طفلکی یک کم فضول بار آمده بود!

این صمیمت ما تا زمانیکه شهین به زیور آلات فیروزه علاقمند شد٬ ادامه داشت. بعد از آن شهین و شهلا بیشتر وقتشان را باهم میگذراندند و در گوش هم پچ پچ میکردند. مدتی نگذشت که شهین عروس پسر یکی از بنکدارهای معروف فیروزه در نیشابور شد.

جریان آشنا شدن شهین با دامادمان آقا رضا طبق گفته های شهین به این صورت بود:

یک روز شهین به مغازه فیروزه فروشی حاج حسن فیروزه چین ( چون جد اندر جد تو کار ساخت فیروزه بودند فامیلشان فیروزه چین بود) پدر آقا رضا میرود از قضا حاج حسن به حج عمره رفته و مغازه رو به پسرش آقا رضا دامادمون سپرده بود.

آنروز شهین میخواست واسه مامانم به مناسبت روز مادر یک انگشتر نقره با نگین فیروزه بزرگ بخرد ٬ مثل اینکه هرچه انداز و ورانداز میکند پولش به خرید انگشتر نمیرسد.

منصرف میشود و با حسرت و کلی آه کشیدن از خرید انگشتر صرف نظر میکند و به خانه می آید. چند روز بعد که شهین از جلوی مغازه میگذرد یکی صدایش میکند. وقتی برمیگردد میبیند رضا پسر حاج حسن است که میگوید: خانم میشه یک دقیقه تشریف بیارید تو مغازه؟

شهین اول رو ترش میکند ولی رضا برای اینکه شبهه ای ایجاد نکند میگوید: یک انگشتر پیدا کردم که به پول شما میخوره و خیلی هم زیباست.

شهین میگفت: وقتی تو رفتم و رضا انگشتر و به من نشون داد شک کردم به اینکه انگشتر همونیه که چند روز قبل خودم پسندیده بودمولی چیزی نگفتم چون مطمئن نبودم . با خودم گفتم شاید اون قبلی یک جور دیگه بوده یا نگینش بزرگتر بوده یا وزنش زیادتر. بالاخره یه فرقی داره که ارزونتره.

شهین بعد از خرید انگشتربه سرعت از مغازه بیرون می آید. آقا رضا هم مغازه را به دست شاگردش میسپرد و دنبال شهین راه می افتد.

شهین میگفت: حس کردم یکی داره تعقیبم میکنه ولی اینقدر ترسیده بودم که قدمامو تند تر کردم. اون فردهم تندتر منو تعقیب کرد. از شدت ترس تمام بدنم یخ کرده بود( در کل شهین بسیار دختر خونگی و ترسویی بود) وقتی سر کوچه رسیدم بدو بدو خودمو به در خونه رسوندم. سریع کلید درآوردم و درو باز کردم و خودمو انداختم تو باغ . بعد سرمو از در باغ بیرون آوردم و نگاهی به دورو بر کردم دیدم کسی نیست با خودم گفتم بابا خیالاتی شدی. کی دنبال تو میاد تپل!!! ( شهین دختری با قدی متوسط بود و تپلی اش هم چاشنی صورت گرد و چشمهای درشتش شده بود و به اون یک قیافه خواستنی میداد بر عکس شهلا که لاغر و تقریبا هم قد من بود و صورت جدی داشت) .

شهین میگفت: از اون روز به بعد هروقت از در مغازه حاج حسن رد میشدم٬ میدیدم پسرش دم در ایستاده و منو داره با چشماش قورت میده . منم مجبور بودم از اونجا رد بشم چون مسیر دیگه ای نبود تا از هنرستان به خونه بیام. یکماه بعد از آن ماجرا٬ آقا رضا و خانواده اش به خواستگاری شهین آمدندو خواهرم عروس حاج حسن فیروزه چین شد.

شهین میگفت: بعدها از رضا پرسیدم که اون انگشتری که به من دادی همونی نبود که خودم پسندیده بودم ؟

و رضا جواب داده بود: چرا همون بود. ضرر تو انگشتر به این می ارزید که خانم گلی مثل تو رو بدست بیارم.

تمام ماجرای عشق سوزان شهین و آقا رضا همین بود!

فقط میدانستم اگر من به جای شهین بودم آقا رضا من را نمیپسندید چون بلافاصله میفهمیدم آن انگشتر همان اولیست و اعتراض میکردم و بعد اگر متوجه میشدم کسی دنبالم است، آنچنان با لنگ کفش به جانش می افتادم که رب ُ و رُبَش را از یاد ببرد

( گاهی اوقات گیجی و ترسو بودن واسه آدم شانس میاره. البته منم همچین دل شیری نداشتم ولی از شهین شجاعتر بودم)

شهلا هم در دوران دانشجویی با یکی از هم همکلاسیهایش در دانشکده تربیت معلم ازدواج کرد.

این بود قصه دلدادگی خواهرهای بنده!

من ماندم و محمد . با وجود اینکه بزرگ شده بودیم و پدر چندین بار تاکید کرده بود اتاقهایمان را جدا کنیم٬ همچنان پافشاری میکردیم که دوست داریم با هم باشیم.

من هنوز او را محمدی میدیدم که نخ به ماشین باری اش میبست و خاکهای کنار باغچه را توی کامیون میریخت و هی میگفت: بی بیب ! بی بیب!

عزیزترین اسباب بازی من هم یک عروسک بود که عمه اکرم از سوریه برایم آورده بود که موهایبلندی داشت و تا زانوهایش میرسید

6 ساله بودم. یکروز که توی آلاچیق با خودم خاله بازی میکردم یک نگاهی به موهایش انداختم و دست بردم روی گردنم. مامان موهایم را کوتاه پسرانه میزد. به موهایش حسودی ام شد. رفتم قیچی را آوردم و موهایش را از ته کوتاه کردم. از داشتن حس تملک روی یک موجود بیجان احساس آرامش کردم.

در همین حین مامان به باغآمد تا لباسهای شسته شده را روی بند پهن کند که دید چه دسته گلی به آب دادم.

مامان عرسک را ازمن گرفت و یک انداز ورانداز کرد و گفت: شیدا چکار کردی؟ چرا این بدبختو کچل کردی؟

از وحشت اینکه مامان تنبیهم نکند بغض کردم و گفتم: مامانی! عروسک خودمه اینطوری بیشتر دوستش دارم

عروسک را از مامانم گرفتم وبه طرف اتاقم دویدم و در اتاق را بستم .

تا دوساعت بیرون نیامدم. وقتی هم بیرون آمدم ، مامان حرفی نزد مثل اینکه موضوع خیلی هم جدی نبود.

ولی در واقع من به آن عروسک حسودی کردم و خواستم تحقیرش کنم . بماند که بعدا پشیمان شدم ولی هیچ کار نمیتوانستم بکنم. این پشیمانی کم کم به یک عذاب وجدان تبدیل شد. برای همین آن عروسک را بیشتر از همه دوست داشتم و حتی شبها از خودم جدا نمیکردم .

از آن موقع فهمیدم که حسادت ممکن است نتایج غیر قابل جبرانی داشته باشد. برای همین هیچگاه به کسی حسودی نکردم.

سه تا درخت کاج بلند در باغ داشتیم که پدر بزرگم هر کدام را به نیت یکی از فرزندانش کاشته بود.

پدرم، عمه اکرم و عمو علی اکبر.

یکی از سرگرمیهای من و محمد جمع کردن کاجهایی بود، که ازاین درختها پایین می افتاد.

آنها رو به عنوان نارنجک فرض میکردیم و موقع بازی به هم پرت میکردیم ٬ مثلا سنگرهای هم را هدف میگرفتیم.

(دنیایی داشتیم واسه خودمون)

هر روز صبح پدر زودتر از همه بیدار میشد و به گلها و درختها آب میداد و آواز دلنشینی از مثنوی مولانا یا غزلهای حافظ میخوند.

گاهی اوقات هم شعرهای سهراب یا اخوان ثالث را بلند بلند دکلمه میکرد

پدرم دبیر ادبیات بود و فردی بسیار عاشق پیشه با خصوصیاتی لطیف تر از حریر. ولی من عاشق دکلمه های شعرهای شهریارش بودم و نمیدانم چرا پدر آنقدر شعرهای شهریار را عاشقانه و با احساس میخواند.

گاهی اوقات که زودتر بیدار میشدم، میشنیدم پدر در حالیکه با شیلنگ گلهای کنار باغچه را آب میدهد در حال خواندن شعرهای شهریار است و اکثرا این دو بیت شعر را با صدای بلند میخواند:

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک چون مه و مهرش پیاله هاست

خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

مادرهم زیر آلاچیق در حالیکه زانوهایش را بغل گرفته بود، به نقطه ای دور دست خیره میشد و پدر در حالیکه نگاهش پر از عشق و سپاس بود از شعر خواندن دست بر میداشت و با لحنی مالامال از عشق میگفت: خانم٬ چطوری؟

و مادر در حالیکه به همان نقطه دور دست خیره شده بود زیر لب میگفت: عالی! مثل همیشه مثل همون مو قع ها.

خیلی دوست داشتم بفهمم مادر به چه فکر میکرد و این عشق وصف ناپذیر مادر به پدر که هر روز بیشتر میشد از کی شروع شده بود؟ فقط میدانستم مادرم 14 ساله بود که به عقد پدرم در آمد٬ در حالیکه پدر آن موقع 24 سال داشت.

پدرم هر روز صبح از باغ خیار و گوجه جمع میکرد تا برای صبحانه، نان پنیر و خیار و گوجه بخوریم. البته این تشریفات مال تابستانها بود و در زمستان، گردوهایی که از باغ جمع میکردیم و مربای آلبالوی درخت ته باغ که از زمان پدر بزرگم مانده بود ٬ چاشنی صبحانه میشد.

بعد از صبحانه هر کسی دنبال کارهای خودش میرفت. البته بماند که با قبول شدن من در رشته مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه فردوسی مشهد به مدت 4 سال از این مکان عشق و امنیت دور شدم.

قبول شدن من در دانشکده فردوسی مشهد به منزله خداحافظی با خانه و خاطرات دوران کودکی ام بود. بیشتر شبها در خوابگاه، وقتی همه خواب بودند، پشت پنجره اتاقم میرفتم و در خاطرات دوران کودکی و نوجوانی ام غرق میشدم.

اوایل خیلی سخت میگذشت . دوری از پدر، مادر، خواهران و برادرم باعث شده بود که همیشه یک بغضی در گلو داشته باشم ولی با هم اتاق شدن با فرشته در ترم دوم، شادی کمرنگی جای غمهایم را گرفت و رفته رفته غم دوری من از خانواده جای خود را به شادی و شیطنتهای جوانی داد.

فرشته برایم دوست نبود گاهی نقش خواهر را به خوبی بازی میکرد، چون خودش خواهر نداشت، من را به عنوان خواهر پذیرفته بود. دختری بود سرشار از شادی با خلق و خوی کاملا پسرانه. در دوران امتحانات واقعا وضعمان اسف بار میشد گاهی وقتها نان نداشتیم که بخوریم چه برسد به خیار و گوجه و گردو که البته همه از بی قیدی و تنبلی خودمان بود نه بی پولی. در تماسهای تلفنی که با خانه داشتم، بطور غیر مستقیم آنها را در جریان اوضاع بهم ریخته ام در امتحانات قرار میدادم.

بابا و مامان که زرنگتر از این حرفها بودند، خیلی زود با یک ساک پر از غذا، میوه و تنقلات در خوابگاه حاضر میشدند. مامان همیشه به اندازه 3 تا 4 وعده هم غذای فریز برایم می آورد.

میگفت :مامان جون اینا تا اخر هفته بسه . اومدی خونه دوباره ساکتو پر می کنم.

با تمام سختیها که در زندگی ما مانند دیگر زندگیها وجود داشت، پدر من سعی کرده بود ما نسبتا در رفاه باشیم و همیشه میگفت: شاید نتونستم لباسای آنچنانی و کفشای فلان مغازه رو واستون تهیه کنم و لی در تمام این مدت هیچوقت نذاشتم غبار غم روی صورتتون بشینه.

(عاشقتم بابایی! )

مادرم زنی زیبا٬ بسیارصبور٬ زحمتکش و فداکار بود همیشه طرفدار عقاید پدرم بود و محافظ منافع بچه ها.

به تعداد انگشت شمار شاهد بحث آنها بودم که در نهایت با سکوت و گذشت مادرم همه چی با خوشی به اتمام میرسید وقتی یک کم بحثشان از حالت عادی طولانی تر میشد و یا مامان احساس میکرد، اگر ادامه دهد اوضاع بدتر میشود، ناگهان با زرنگی و عشوه خاصی چشم در چشمهای پدر می انداخت و میگفت: آقا ابراهیم بسه دیگه! به جای حرص، چایی میخورید واستون بریزم؟ دهنتون خشک شد اینقدر حرف زدید٬ والله به خدا روز قیامت ازت باز خواست میکنن ها!

در این موقع اخمهای پدرم باز میشد و میگفت: بریز خانم ٬ بازم تو بردی.

همه میدانستیم که پدر تاب نگاه کردن در چشمهای مامان را ندارد و مامان هم این نقطه ضعف پدرم را میدانست.

در چشمهای مامان زمانیکه به پدر نگاه میکرد فقط عشق موج میزد. چشمانش پر بود از فانوسهای آسمان. این قضیه به یک جوک در خانه تبدیل شده بود.

تا بابا با هر کدام از ما را دعوا میکرد یکی جلو میپرید و میگفت: آقا ابراهیم! واستون چای بریزم دهنتون خشک شده.

مادرم همیشه از حق خودش برای راحتی خانواده میگذشت و بارها دیده بودم با صرفه جویی با پولی که پس انداز کرده بود به پدرم کمک میکرد.

به همین دلیل ما یک زندگی بسیار آرام و درعین حال آبرومند داشتیم. (مامانی دوستت داریم!)

من در چنین خانواده عاشق و آبرومندی تربیت شده بودم.

احساسات شاعرانه پدر و عشق وصف ناپذیر مادر به همسر و فرزندانش همه بچه ها را عاشق پیشه بار آورده بود. زلال عین آب چشمه و آرام مثل دریای زیبای خلیج فارس. لبریز بودیم از صفا و صمیمت.

من کمی شرتر از خواهران و برادرم بودم. البته تا منظور از کم چقدر باشد!

بابا مرا خیلی دوست داشت و نازم رایک جور دیگر میخرید. همه میدانستند که من عزیز کرده و لوس کرده بابا هستم، برخلاف مامان که بارها مراتنبیه کرده ٬ پدرم فقط عشق و محبت را به من ارزانی داشته بود.

عادت بدی که داشتم این بود که بعضی شبها هوس میکردم پشت پنجره ای که رو به آلاچیق بود بنشینم و حرفهای مامان و بابا را گوش بدهم.

( فضولی خودمون!)

یک بار شنیدم که مامان به بابا گفت: ابراهیم جان! تو شیدا رو خیلی لوس میکنی. این واسه آینده ش خوب نیست از کجا معلوم شوهری که در آینده گیرش بیاد، اینقدر نازشو بخره.

بابا هم در جواب به مامان گفت: زینت جان! دست خودم نیست. هروقت که میام دعواش کنم تو صورتش که نگاه میکنم چشمای زینت 14 ساله رو میبینم با همون سیاهی شب و با همون برق همیشگی. دستم شل میشه. اون ناکِس هم که اینو میفهمه شروع میکنه به لبخند زدن اون موقعه که فقط تو رو تو صورتش میبینم. با همون لبخندی که یک زمانی منو دیوونه خودش کرد. چندین بار نزدیک بوده اختیار از دست بدم و برم بغلش کنم که یک دفعه با جمله آقا بابایی! عاشقتم، به خودم میام که ابراهیم، این زینت نیست دخترته. میگی چکار کنم زینت؟ دست خودم نیست خیلی شبیه توئه و هر روز هم این شباهت بیشتر میشه.

بعد مامان در حالیکه انگشتهایش را در موهای پر پشت بابا فرو میبرد و آرام نوازش میکرد میگفت: قبول دارم ابراهیم... شیدا خیلی شبیه منه ولی یک زیبایی و شیطنتی تو چهره شه که نمیدونم به کی رفته! خصوصا دوتا چال خوشگل توشله ای که موقع خنده تو لپاش ظاهر میشه زیبایی اونو متفاوت میکنه که البته اینو از تو به ارث برده. من رو هم چندین بار با این لبخنداش، خام خودش کرده ولی من از تو زرنگترم. حد اقل محبتمو آشکار نمیکنم که میدون ببینه . نمیذارم خیلی واسم لوندی کنه ٬ ولی اون خیلی شیطونه عین جوونیای خودم. تو هم کم شر نبودی ابراهیم جان. یادته که چه آتیشی میسوزوندی. دورانی که سربازی بودی همه بچه جوونای محل افسردگی گرفته بودن. ولی ابراهیم تو رو جان زینت، یک کم دل به دلش نده! من میترسم تمام این شر و شور و خنده های شاد این دختر یک روز بمیره و محو بشه و ازاون یک آدم افسرده بسازه. جامعه خیلی خرابه مثل زمان ما نیست که دختر و پسر تو کوچه و دشت بازی میکردیم٬ عین خیالمون هم نبود. الان باید دختر امونو تو هفت سوراخ قایم کنیم تا گرگا نخورندشون. شیدا مثل یک غنچه ست که اگه گیر صاحب اصلیش نیفته نشکفته پرپر میشه.

آن موقع بود که بابا دستش را دور شانه های مامان حلقه میکرد و می گفت: زینتم، عشق من، تو هم شاعر شدی؟ خودم حواسم بهش هست نمیذارم یک خار نه به پای شیدا و نه به پای سه تای دیگه بره.

در همین موقع به خودم میگفتم: شیدا بیحیا برو بخواب دیگه! این دوتا نباید یک شب بدون دو تا چشم اضافی باشند.

( به خدا من هیچی ندیدم فقط یه صد بار بوس و .. . شما به بزرگواری خودتون ببخشید دیگه!)

درسته که پدر و مادر هما ٬ دوست دوران دبیرستانم٬ دکتر بودند و ماشینشان بی ان وه بود و لباسهایشان را همیشه از تهران یا ترکیه میخریدند، ولی در یک ماه، 20 روز پدر و مادرش باهم قهر بودند و آن 10 روزدیگر هم که کشیک بودند. در حالیکه ما یک ماشبن تویوتا کرونای 1987داشتیم که آنهم هر2- 3 ماه نیاز داشت که سرویس بشود. ولی من این صفا و صمیمیت خانواده ام را با هزار تا دنیای هما عوض نمیکردم.

(بابایی، مامانی، ممنونم که در تمام زندگیتون محبت و عشق رو به ما ارزونی کردید!)

عمه اکرم تعریف میکرد پدر و مادرم همسایه های دیوار به دیوار بودند.

اولین باری که پدرم، مادرم را با چشم خریدار دید٬ سال دوم دانشکده در رشته ادبیات بود. مادرم با عمه ام دوستان صمیمی بودند و تازه امتحانات پایان سال سوم راهنمایی تمام شده بود.

عمه تعریف میکرد: یکروز، دم ظهر که آقاجون و خانم جون رفته بودن روستا عروسی یکی از آشنایان٬ زینت به خونه ما اومد تا چادر توری جدیدی که آقاجون از مشهد واسم گرفته بود، ببینه.

مامانت چادر مشکی رو روی سرش میندازه تا ببینه بهش میاد یا نه.

منم رفته بودم تا چای بیارم. پدرت که امتحانات ترم دانشگاهش تموم شده بود سرزده به نیشابور اومد. اونروز عمو علی اکبر نونوایی رفته بود تا نون بگیره و در حیاط رو نبسته بود.

پدرت که وارد حیاط شد، مامانت پشتش به بابات بود و با چادر توری در حال قر و قمیش دادن .

داداش خیال میکنه منم که دارم ادا و اصول در میارم. شیطنتش گل میکنه و تصمیم میگیره که منو بترسونه. واسه همین، از عقب چادر رو از روی سر مامانت میکشه و با صدای کلفتی میگه: من اومدم تو رو بخورم!

مامانت تا باباتو میبینه جیغ بلندی میکشه که من با صدای جیغش، از آشپزخونه بیرون میام که می بینم به به! مامانت با یک پیرهن صورتی آستین حلقه با دامن کلوش کوتاه٬ بدون چادر، دستشو گرفته رو سرش و جیغ میزنه. مامانت چادرشو از رو شاخه درخت میکشه و رو سرش میندازه و بدون اینکه به من یا داداش نگاه کنه پا به فرار میذاره. منم هرچی صداش میزنم برنمیگرده که نگاه کنه!!

ولی اون پیرهن صورتی و موهای بلند و پرکلاغی مامانت کار خودشو کرده بود و اون چشمای سیاهش قرار داداشمو برده بود.

خلاصه داداش که تازه سال دوم رشته ادبیات رو تموم کرده و جو گیر شعر های شهریار شده بود میفته تو سرازیری عشق و عاشقی و کمتر کسی ابراهیم رو میبینه که شوخی کنه و سر به سر آبجی و داداش کوچیکش بذاره.

خانم جون این تو هم رفتگی داداشو به حساب مرد شدن ابراهیم میذاره ولی خدا میدونست که داداش دلش واسه اون دختر چشم و ابرو مشکی با موهای مجعد پر کلاغی تنگ بود.

عمه اکرم تا اینجا را برایمان تعریف کرده بود و قول داد سر فرصت درست و حسابی بقیه اش را تعریف کند.

یک شب که طبق معمول همه تابستان ها من و خواهرهایم در آلاچیق نشسته بودیم عمه اکرم را دوره کردیم و از او خواستیم که ادامه جریان عشق و عاشقی مامان و بابا را تعریف کند.

عمه شروع کرد به گفتن ادامه داستان: چند ماهی از اون ماجرای چادر توری میگذشت زینت رو هم کمتر میدیدم. چون باباش گفته بود:دیگه نمیخواد درس بخونی. سیکلتو گرفتی بسه.

یک شب ساعت 10 جمعه شب بود. آقاجون و خانم جون خواب بودن. منم داشتم قلاب بافی میکردم . علی اکبر هم واسه امتحان فرداش درس میخوند. که دیدم در میزنن عموتون رفت درو باز کنه .

بعد چند دقیقه هراسون اومد و گفت: آبجی٬ داداش ابراهیمه.

هول کردم٬ اومدم تو حیاط که دیدم ابراهیم کنار حوض نشسته و داره هی به صورتش آب میزنه. دویدم به سمتش و گفتم داداش چی شده؟

بهم نگاه کرد٬ چشمهاش سرخ بودن عین کاسه خون. دست زدم به صورتش داغ بود عین تنور نونوایی.

گفتم: ابراهیم تو داری از تب میسوزی .

بعد رو کردم به علی اکبر و گفتم: علی اکبر بدو برو خونه زینت اینا ببین جوشونده دارن؟ یک مشت بگیر بیار.

عموت بیچاره هول کرده بود. پابرهنه بیرون از خونه دوید. منم دست ابراهیم رو گرفتم و آوردم همین جا زیر آلاچیق. اون موقع یک آلاچیق داشتیم که از شاخه های انگور درست شده بود و تابستونا زیرش می نشستیم و هی دست دراز میکردیم و انگور می کندیم و میخوردیم.

بعد رو به شهلا کرد و گفت: این آلاچیقه چیه عمه، بابات ساخته؟ بالای سرش عین کلاه قرمز میمونه. عین کلاه قرمزی! (با این مثال عمه اسم کلاه قرمزی موند رو آلاچیق بابا)

ما هی دادو بیداد میکردیم و میگفتیم: عمه آلاچیق و ول کن بقیه شو بگو.

خلاصه جونم واستون بگه که وقتی عمو علی اکبرت اومد یک پیاله جوشونده آورده بود.

اومدم ازش بگیرم چشمم افتاد به پاهای برهنه ش. اول جوشونده رو گرفتم و گفتم: دستت درد نکنه.

بعد یکی زدم پس سرش و گفتم: ذلیل مرده! برای چی بی کفش رفتی؟ حالا حتما با این پاها میخوای بیای خونه رو فرشا. برو پاهاتو لب حوض بشور و خشک کن بعد بیا تو. تیر به جگر! نمیگی ما اینجا نماز میخونیم؟ بذار به خانوم جون بگم.

خودم هم دویدم سریع آبجوش گذاشتم و اومدم کنار بابات دیدم زیر لب داره شعر میخونه:

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

گفتم: خدا مرگم! داداش چی شده چرا به این روز افتادی نکنه مجنون شدی؟ بهم نگاه کرد و گفت: نگو اکرم که شدم مجنون زینت.

دو دستی زدم تو صورتم گفتم: خدا مرگم از کی؟

گفت: از اون روز که تو پیراهن صورتی دیدمش.

جونم واستون بگه که حالم بد شد. دنیا دور سرم چرخید. با خودم گفتم: خاک عالم... دیدی اکرم! با دست خودت داداشتو کشتی. مرده بودی تو بری خونه شون تا چادرتو نشون بدی؟ حالا چطوری سرو ته اینو هم بیاری. زینت تیر به جیگر هم که خاطر خواه داره اونم کی علی دیلاق پسر عموش.

زینت بهم گفته بود عموش بدجوری پیله باباش شده که اونو نشون کنن واسه پسرش. ولی باباش، علی رو دیده بوده که با بچه ها تو خرابه زیر درخت توت داشتن سیگار میکشیدن و گفته "این الان که 18 سالشه سیگار بکشه، دو روز دیگه که 40 سالش بشه هرویین میکشه."

به خاطر همین جواب درستی به عموش نداده بود ولی علی ول کنش نبود. قبل سربازی به زینت گفته بود: زینت من دارم میرم سربازی حواستو تو این مدتی که نیستم جمع کن که هوایی نشی. عقد دختر عمو و پسر عمو تو آسمونا بسته شده. بفهمم هوای عشق و عاشقی به سرت زده خودم سرتو میبرم.

به داداش گفتم: حالا من چه خاکی میتونم تو سر جفتمون بریزم ابراهیم؟

بمیرم واسه داداشم. التماس میکرد: تو رو خدا اکرم برو یک روز بیارش خونه میخوام باهاش حرف بزنم.

گفتم: نمیشه ابراهیم آبرو ریزی در نیار. بیارمش که چی بشه؟

گفت: میخوام بدونم اگه دلش باهامه آقاجونو راضی کنم بره واسم خواستگاری. گفتم: بشین پسر تو هنوز بچه ای.

داداش داد کشید: کجام بچه ست؟ 24 سال سن دارم سربازیمو که رفتم . سال دوم دانشکده تربیت معلم هم که هستم. حقوقم میگیرم کجام بچه ست ؟ ها؟ از بابات اصرار و از من انکار.

گفتم: ابراهیم ٬ زینت خاطر خواه داره. پسر عموشه، علی دیلاق. اگه بفهمه هر دوتاتونو میکشه.

پدرت گفت: شکر خورده پسره مافنگی. زر زیادی بزنه به باباش میگم که با جلال کفتر باز میرن تریاک میکشن. تازه شم اون مگه خاطر خواه چند نفره؟ آخرین خبری که ازش دارم خاطر خواه پری خواهر جلال بوده. تازه کارشون به جاهای باریک هم کشیده بود. به ولای علی! اگه اسم زینت رو با دهن نجسش بیاره خودم همه چی رو میذارم کف دست باباش.

گفتم: خب حالا جوش نیار. اون که الان سربازیه٬ نیشابور نیست. ولی آوردن زینت به اینجا هم غیر ممکنه. زینت، بعد اون جریان پاشو دیگه اینجا نذاشته.

از این حرف من باباتون داغ کرد و گفت: اکرم به جون آقاجون اگه نری نیاریش ها چیزایی که نباید بگمو به خانم جون میگم که پشت گوشتو ببینی رنگ نونوایی شاطر آقا رو ببینی.

عمه این را که گفت یک خنده فلفل نمکی کرد و ادامه داد: بابات بدجوری از من آتو گرفته بود.

همه گفتیم: اووو! پس بگو عمه چرا همه مثالاش دور میزنه دور تنورو نونوایی و شاطر آقا.

بعد ادامه دادیم: جریان نونوایی چیه؟

گفت: هیچی بعدا میگم.

گفتیم: بگو دیگه تو رو خدا عمه اکرم. جون یکی یکدونه ت مرتضی بگو دیگه. گفت: نه عمه جون یکشب دیگه که دعوتم کردین اومدم اینجا اونو میگم مثل اینکه نمیخواین جریان عشق شور انگیز باباتونو بگم؟

خلاصه همه قانع شدیم که یک شب دیگر عمه جریان نونوایی را تعریف کند. عمه اینطور ادامه داد:

گفتم: حالا بر فرض هم قبول کردم کی بیارمش و کجا بیارمش

گفت: مگه فردا دهه محرم شروع نمیشه؟

گفتم : چرا

گفت: خب فردا صبح خانم جون چادرشو سرش میکنه میره روزه سید الشهدا خونه بی بی زهرا. تا نهار هم که نمیاد... آقا جونم میره حجره. بعدشم میره مسجد تا با ریش سفیدای محل صلاح و مشورت کنن تا مراسم تاسوعا عاشورا چطوری برگزار بشه و واسه مراسم دهه محرم مسجد و برنامه ریزی کنن. از ساعت 9 صبح تا یک بعد از ظهر من و تو در خونه تنهاییم. علی اکبر هم که 7 صبح میره مدرسه تا 2 بعد از ظهر.

گفتم: داداش پس مدرسه م چی؟

گفت : حالافردا رو نمیخواد بری خودم ظهر میرم میگم حال ندار بودی . حالا اگه بهونه ای نداری ردیف کن که زینت رو اینجا بیاری . به خدا اکرم دلم واسه لبخندش لک زده!

گفتم: بیحیا تو لبخند اونو از کجا دیدی؟ نکنه شما هم داداش خان به جمع هیزون پیوستی؟

داد کشید و گفت: زهر مارو کجا دیدم؟ تو نونوایی دیدم همون روزی که با هم رفته بودید واسه روزه خانم جون نون سفارش بدین و با هم هره و کره راه انداخته بودید.

گفتم: تو کجا بودی؟

گفت: اگه چشمای کورتو باز کرده بودی منو میدیدی. من طبق معمول 5 شنبه ها از مشهد برگشته بودم. از کنارتون که رد شدم، دیدم هردو در گوش هم حرف میزنید و هر هر میخندید. میخواستم همچی بزنم تو سرت که دود تنور نونوایی از سرت در بیاد . چه کنم که تا لبخند زینتو دیدم دستم شل شد. قلبم لرزید و وا رفتم . با خودم گفتم: آقا ابی مثل اینکه فاتحه ت خیلی وقته خونده شده. راه تو بگیر و بروتا کلاغا ندیدنت. به اونطرف نونوایی که نگاه کردم محمد جواد رو دیدم که به دیوار روبروی نونوایی تکیه کرده و چشاش 4 تا که چه عرض کنم 8 تا شده و داره تو رو دید میزنه. کفری شدم با خودم گفتم: تو برو هی شعرای نظامی گنجوی رو بخون خواهرتم نقش لیلی رو اینجا بازی کنه. به جون تو اکرم بهت نیاز داشتم وگرنه دماری از روزگار تو و محمد جواد در میاوردم که مرغای هوا به حالتون گریه کنن. تنها کاری که کردم این بود که کنار محمد جواد رفتم یکی زدم به پشتش گفتم: چطوری لوطی؟ بدبخت هول شد ٬دست و پاشو گم کرده بود فهمید که دیدمش تندی سرش و انداخت گفت: سلام آقا ابی کی اومدی؟ متلکمو بارش کردم گفتم: از همون موقع که چشم دوختی به صف نونوایی. بدبخت سرخ تر شد و هیچی نگفت. کم کم به طرف مخالف شما هولش دادم و گفتم: بیا بریم رفیق این جا واینستا خوبیت نداره. برات حرف در میارن اونوقت آش نخورده و دهن سوخته میشی. دستامو از حرص مشت کرده بودم می خواستم بزنم تو دهنش تا دندوناش بره تو حلقش ولی یک صدایی تو وجودم میگفت: آی آقا ابی هوای آبجی اکرمتم داشته باش وگرنه باید زینت رو پل صراط ملاقات کنی.

آره عمه جون اینطوری بابات مچ من بدبخت بی خبر از همه جا رو گرفته بود.

گفتم: عمه همچی هم بی خبر نبودی فکر کنم فقط اون سلول آخریه انگشت کوچیکه پای چپت خبر نداشت.

عمه یک خنده فلفلی کرد و گفت: حالا تند نرو... جریان اونم واستون تعریف میکنم ببینید من مادر مرده اصلا گناهی نداشتم.

عمه اکرم سریع ادامه داد: خب دیگه عمه جون با این شرایط چاره ای نداشتم... باید میرفتم دنبال مامانت وگرنه تکه بزرگم گوشم بود.

صبح که مامان و بابا داداش رو دیدن تعجب کردن. وقتی علت اومدنشو پرسیدن داداش گفت: هیچی نشده شنبه رو تعطیل بودم اومدم شما رو ببینم دلم هم هوای روز اول محرم تو حسینیه خودمون رو داشت.

منم از کنارش رد شدم و یواشکی گفتم: آره اروای عمه ت.

به محض اینکه خانم جون از خونه بیرون رفت، رفتم در خونه زینت اینا. خودش درو باز کرد. گفتم: زینت میای خونه مون یک چیزی نشونت بدم

گفت: ولم کن همون دفعه که اومدم واسه 7 پشتم بس بود. داداشتو که تو کوچه میبینم میرم از کوچه پشتی دور میزنم که منو نبینه. نه خواهر جان نمیام.

گفتم: زینت لوس نشو حالا یک اتفاقی افتاده از عمد که نبوده ابراهیم فکر کرده که منم. بهم یک نگاهی کرد و با دهن کجی گفت اگه از عمد بود که به بابام میگفتم.

گفتم: برو گمشو خیلی دلتم بخواد داداشم بهت نگاه کنه. الانم که اون مشهده

مثل اینکه خودشم دلش قیلی ویلی میرفت که بیاد خونه مون. آخه خونه ما تنها جایی بود که باباش اجازه میداد بره.

گفت: حالا چیکار داری؟

گفتم:این الگوی دامنو که کلاس حرفه و فن درس دادن، اشتباه کشیدم کسی هم خونه نیست. غذا رو باره نمیتونم بیام خونه شما . تو رو خدا تو که دوره خیاطی رفتی بیا ایراداشو بگیر. اگه فردا نبرم دومین نمره منفی رو میگیرم .امروز هم نرفتم مدرسه تاالگوهامو بکشم . تو روجون اکرم ناز نکن دیگه.

مامانت یک نگاه پرسشگرانه ای کرد. ساده تر از اون بود که پی به افکار شوم داداش ابراهیم ببره

گفت: باشه اومدم. رفت تو تا لباسشو عوض کنه و چادرشو برداره. وقتی رسید تو حیاط چادرش سرش بود.

داد زد: منیره ( خاله بزرگمون) من یک سر میرم خونه فتح الله خان الگوی دامن اکرمو واسش بکشم زود برمیگردم.

خاله تون هم که تازه نامزد کرده بود و دنبال یک خونه خالی میگشت بره پای تلفن گفت: باشه برو ولی قبل اذون برگردیا.

منم داد زدم گفتم : منیر خانم بپا تلفون نسوزه

اونم در جوابم گفت: نمیری اکرم . نوبت ما هم میرسه.

خلاصه مارو از تو سوراخ کشیده بودم بیرون.

در همین حین مامان خوشگلم با یک سینی چای زیر آلاچیق آمد و گفت: چیه اکرم، باز معرکه گرفتی؟

عمه اکرم زد زیر خنده و گفت: دارم شیرین کاریای تو و داداش خانو واسشون میگم.

مامان اخمی کرد و گفت: بابا اینا هنوز بچه ان چشم و گوششون باز میشه. هنوز حرف مامان تموم نشده بود که عمه م پرید تو حرفش و گفت: چی چی بچه ان موقعیکه من و تو اندازه شهین بودیم من مرتضی رو تو شکمم داشتم تو هم شهلا رو زاییده بودی یادته؟

همه به مامان اعتراض کردیم و گفتیم: مامان ول کن دیگه... بزار عمه بگه. فرض میکنیم تو اون زینته نبودی اصلا برو پیش بابا اینا !

مامان گفت: نه مادر جون بذار باشم تا عمه ت هر چی دلش خواست نگه.

پخی زدم زیر خنده و گفتم اوووه! تا کجاها پیش رفته بودین که اینطور مامانی رنگت پریده؟

مامانم با پاش زد به پای عمه م و گفت: ببین چی روی این چشم سفیدو باز میکنی؟ این همینطوریشم منو روزی 3 بار میجزونه.

عمم با اعتراض گفت: زینت بسه دیگه! تازه چونه م گرم شده. بزار بقیه شو بگم.

عمه رو به ما گفت: خب کجا بودیم؟ آها. مامانتو به هر دوزو کلکی بود راضی کردم و اومد خونه ی ما

تو باغ اومدیم گفتم: زینت جان راستش من بهت دروغ گفتم ابراهیم الان خونه ست گفته بیام تو رو بیارم که یک معذرت خواهی ازت بکنه آخه در خونه تون که نمیشه بیاد عذرخواهی .

مامانت مثل این جن زده ها پرید بهم و گفت: خیلی پستی٬ دروغگو.

اومد بره که چادرشو کشیدم. دیدم ای دل غافل باز همون پیرهن صورتیه رو پوشیده.

یکهو پریدم وسط حرف عمه م و گفتم: مامان اون پیرهن صورتیه همونی نیست که از تو صندوقت کش رفتم و کلی چاخانت کردم تا به من دادی.

گفت: چرا همونه.

گفتم: جانمی پیرهن لاو استوری مامانو من پوشیدم. ایشالله یکی مثل بابا خوشگل. ناز . مامانی و جیگر میاد سراغم.

مامانم کمی صدایش را بلند کرد گفت: ساکت باش دختره بی حیا صداتو بابات میشنوه.

گفتم اِ اِ اِ ... مگه تو نمیگفتی خانوم جون میگه مرغ آمین همیشه روسرتون میچرخه تا آرزوهاتونو برآورده کنه پس همیشه آرزوهای خوب بکنید حالا چیه مامانی خانم ترشیم که نمیخوای بندازی بلاخره باید برم خونه شوووور ( اینو با لحن کشیده و لوسی گفتم) دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره.

عمه م گفت: الهی من قربونت بشم عمه جون . حیف که منم و همون یک مرتضی که اونم دلش جای دیگه گیره وگرنه خودم می اومدم خواستگاریت.

گفتم: ولش کن پسر عمه مو ... بذار حالشو بکنه. حلال زاده به کی میره به خالو.

مامان یک نییشگون از پام گرفت گفت: لال شی شیدا . بس کن.

شهین که تا حالا ساکت بود گفت: اگه بخواین کشش بدین من میرم ها. رضا فردا صبح باید به مشهد بره. شب زود باید بخوابه.

عمه م صدایش را آهسته کرد و گفت: بچه ها دیگه داریم به جاهای حساسش میرسیم ساکت باشینو پارازیت ول ندین.

همه که گفت پارازیت، عین توپ همه از خنده منفجر شدیم.

دستم را دور گردن عمه اکرم حلقه کردم و گفتم: عمه پارازیت یعنی چی؟

عمه در حالیکه دستهایش را به دوطرف تکان میداد گفت:من چه میدونم عمه جون اینو از مرتضی یاد گرفتم.

(الهی قربون عمه اکرم بشم چقدر ساده ست!)

عمه ادامه داد: خلاصه انقدر التماس مامانتو کردم که گفت: باشه بیاد تو حیاط ازم عذر خواهی کنه.

بدو بدو رفتم داخل خونه و به ابراهیم گفتم: زینت میگه اگه کاری داری بیا تو حیاط.

بابات لباس تمیز پوشیده بود مو هاشم شونه کرده بود انگار اونروز دامادیش بود. بگردم داداشمو شده بود عین یک تکه ماه.

بابات که اومد بیرون سرش و انداخت پایین و به زینت گفت: ببخشید زینت خانم یک کار کوچیکی با شما داشتم.

زینت یک نازی کرد و چادرش و کشید جلو و گفت: وااااا ابراهیم خان بفرمایید امرتونو.

میبینی این مامان قرتی قرشمالت هم دلش ویل ویلی میرفت ولی هی ادا در می آورد.

ابراهیم گفت: اینجا نمیشه لطفا بیایید پشت آلاچیق

بعد رو به من کرد و با حرکت دادن ابروهاش گفت که منم برم تو.

نمیدونم چقدر طول کشید دوباره صدای جیغ زینت و شنیدم دویدم اومدم تو حیاط دیدم چادر افتاده رو سرش و موهاشم پریشون دورش ریخته و به سمت در میدوه تا اومدم بگم" زینت" دیدم بابات از پشت آلاچیق اومد بیرون . موهاش بهم ریخته بود و تو چشماش یک برق خاصی بود.

داداش بلند گفت: زینت دلت محکم. به همین زودی مال خودم میشی.

تمام اینها تو چند ثانیه طول کشید انقدر سریع که من تا اومدم خودمو جمع و جور کنم زینت رفته بود.

در اینجا یک نگاهی به مامان کرد و گفت: زینت بقیه شو خودت میگی یا من بگم؟

مامان که انگار به عالم رویا رفته بود و همان روزها را در ذهنش مرور میکرد،جوابی نداد

عمه گفت: نخیر مثل اینکه اون روز خیلی خوش گذشته که بعد از 28 سال هنوز مامانت ار یادآوریش حض میکنه و بیهوش میشه .

یک دفعه مامان به خودش آمد و گفت: چی گفتی اکرم؟

عمه دستش را تکان داد: هیچی بابا گفتم بقیه شو خودت بگو. من اگه بگم بدون سانسور میگم ها.

مامان گفت: بگو اکرم جون ماشالله چشم و گوش همشونو باز کردی اون آتش پاره هم ( روشو کرد به من ) ده تا مرد و تشنه میبره لب چشمه برمیگردونه. والا حیا به دخترای امروز که نیومده.

با صدای بچه گانه ای گفتم: بابا من که هنوز چهارم دبیرستانم کو تا باز شدن چشم و گوش من و بعد پخی زدم زیر خنده و ادامه دادم قربون شما دخترای دیروزی که خیلی با حیا بودین خدا اگه این آلاچیق ها رو ازتون میگرفت چکار میکردید؟!

مامان چپ چپ نگاهم کرد که عمه گفت: بچه ها تنورو سرد نکنید دیگه. خلاصه جونم واستون بگه اون روز با بابات حرف نزدم ولی تو دلم غوغا بود. فکرم هزار راه رفت.

نزدیک غروب چادرمو برداشتم و به خانم جون گفتم: من یک سر برم خونه زینت اینا اشکال الگو کشی دارم. میرم، میپرسم و جَلدی میام.

دفتر الگوهامو برداشتم و چادرمو سرکردم و رفتم والا! الگو بهونه بود. یخواستم ببینم بابات چی به سر اون بیچاره آورده .

در زدم.

خود زینت در را باز کرد.

بدون سلام و باعصبانیت گفت: چی میخوای اکرم؟! نکنه بازم الگو میخوای بکشی؟

گفتم: نه به خدا زینت جون، روم سیاه. من که از هیچی خبر نداشتم. به خدا ابراهیم به من گفت "بگو زینت خانم بیاد اینجا، تا ازش بابت اون روز معذرت بخوام." به خدا دلم هزار راه رفته که چه بلایی سرت آورده. تو رو خدا، جون اکرم، قهر نکن من بی تقصیرم.

مامانت یک نگاه مهربون به من کرد. به صورتش نگاه کردم، گوشه لبش کبود شده بود. نمیشد دست، دست، کرد باید زود نونو میچسبوندم تو تنور.

بدون مقدمه گفتم: به خدا زینت جون هواتو میخواد. دیشب آخر شبی نیشابور اومد.

درس و کارشو ول کرده بیاد تو رو ببینه. مثل تنور تو تب میسوخت

( این عمه هم مارو کشت با این مثالهای نونواییش!)

مامانت حرفمو باور کرد و دستمو گرفت و گفت: حالا بیا تو! جلو در هوار میکشی، همه میفهمن، یک ذره آبرویی هم که واسمون مونده میره.

رفتم تو حیاط بغلش کردم و روشو بوسیدم و گفتم: تو رو خدا، زینت جون! اگه دلت باهاشه،نه نگو. به خدا پای منم گیر بود. به من گفت: اگه زینت رو نیاری خونه، جریان نونوایی رو به خانم جون میگم.

مامانت چشماشو گشاد کرد و گفت: اونو دیگه از کجا فهمیده.

گفتم: نمیدونم والا نشد ما یک شکری بخوریم، خان داداشمون نفهمه.

مامانت دستمو گرفت و گفت: اکرم جون غصه نخور. انشالله جریان تو هم درست میشه.

دیدم مامانت نرم شده. گفتم: زینت! لوس نشو! پشت آلاچیق چی بهت گفت جیغ کشیدی.

مامانت بهم نگاه تندی کرد و گفت: چی گفت؟ کاشکه میگفت. میخواست ماچم کنه.

دهنم ار تعجب باز مونده بود کلمه آآآآ تو دهنم موند. زینت دهنمو بست و گفت: داداشت خیلی بی حیاست مگه اینطوری از آدم خواستگاری میکنن.

گفتم: تو رو امام حسین بگو چی شده.

گفت : تو که رفتی تو. داداشت منو برد پشت آلاچیق. سرم پایین بود خجالت میکشیدم . دلمم عین یه گنجشک بال بال میزد که چیکارم داره.

دستام یخ کرده بود. داداشت حالمو فهمید و خیلی سریع و بی مقدمه بهم گفت: زینت خانم مدتیه که دلم باشماست. به خدا از روزی که شما رو تو خیابون دیدم و بعدش تو خونه مون دیدم روز و شبم یکی شده. فکر نکنید خیال بد دارم . می خوام ببینم اگه شما مایلید، خانم جونو بفرستم خواستگاری؟

گفتم: بنده خدا که حرف بدی نزده!

مامانت گفت: حالا به بقیه ش گوش بده. بعد بگو!! والا من هول شده بودم توقع هر حرفی رو داشتم غیر از اینو. گفتم: من من من . ابراهیم هم گفت: نگین که دلتون با من نیست چشماتونو خوندم. همون روز که چادرو از سرتون کشیدم و برگشتید منو دیدید، برق رو تو چشماتون دیدم .

بعد یک دونه انگور از بالای سرش کند و گفت: اگه جوابتون مثبته این انگورو بخورید. به خدا اکرم جون نه اینکه از داداشت بدم میومد نه به خدا!هروقت تو رویاهام شوهرمو مجسم میکردم شبیه آقا ابراهیم بود. ولی خب هیچوقت به دلم اجازه ندادم پاشو از گلیمش دراز تر کنه. به خدا هول شده بودم آقا ابراهیم گفت: این انگوربگیرو اگه دلت بامنه اونو بخور. نمیدونم چی شد یکوقت به خودم اومدم دیدم انگورو از دستش گرفتم یک نگاهی بهش کردم و زل زدم تو چشمای ابراهیم.

ابراهیم بهم یک لبخند زد و گفت: دل دل نکن، بخور. بد نمیبینی. انگورو گذاشتم تو دهنم انگور که نبود غوره بود. ترش بود. از ترشی چشما مو بستم ولبمو جمع کردم یک وقت احساس کردم گونه هام داغ شده چشمامو باز کردم دیدم ابراهیم دستاشو گذاشته رو گونه هام و داره سرشو بهم نزدیک میکنه و چشماش روی لبامه. نفسش به صورتم میخورد.

اولش نفهمیدم چکار میکنه بعد یهو به خودم اومدم و باشدت سرمو کشیدم عقب. دستاش محکم صورتمو گرفته بودن نفسم بالا نمیومد. اینقدر سرمو تکون دادم و تقلا کردم که گیرم از سرم باز شد و افتاد تو حیاط خونه تون . تو رو خدا! اگه دیدیش برش دار. به خانم جون نگی مال منه .

تو همین تقلاهام ناله کردم: آقا ابراهیم تو رو خدا بذار برم ولی اون گفت: زینت بدون تو نفس کشیدن واسم سخت شده و بعد دستاشو شل کرد. مزه شور خونو تو دهنم حس کردم مثل اینکه انقدر سرمو تکون داده بودم تا خودمو جدا کنم که ناخون انگشت کوچیکه ابراهیم که با دستاش دو طرف صورتمو گرفته بود گیر میکنه به گوشه لبم و اونو خونی میکنه. وقتی دستاشو ول کرد از ترس یک جیغی زدم و به طرف در دویدم.

به خدا اکرم از ترس نصف جون شده بودم . وقتی اومدم خونه از هول اینکه منیره از رنگ صورتم پی به جریان نبره، رفتم تو اتاقم و گرفتم خوابیدم. نهار هم نخوردم و بهونه آوردم سرم درد میکنه. پیش پای تو بیدار شدم.

وقتی مامانت این حرفا رو زد با خودم گفتم: خاک تو سرت ابراهیم که اینقدر بی آبرویی!! بعد واسه من خط و نشون میکشی!

مامانت ادامه داد: اکرم جون، داداشت عین وحشیاست تو اگه میخوای حرف دلمو بفهمی مثل آدم سوال کن این کارا یعنی چی ؟

از ظهر گوشه لبم کبود شده. مامانم الانه دید و گفت: زینت، لبت چی شده؟ گفتم هیچی خربزه رو با چاقو خوردم حواسم نبود گوشه لبمو بریدم، خون مرده شده.

جیغی کشیدم و گفتم: ایول!! بابایی خودم! نه بابا! واسه خودش کلی گرد وخاک میکرده. شهلا چشم غره رفت یعنی ساکت.

عمه نگاهی به من و شهین کرد و ادامه داد: مامانت در حالیکه اشک گوشه چشماش جمع شده بود با بغض گفت: حالا من چه خاکی به سرم کنم . تا حالا به درد خودم مرده بودم. بعد از جریان چادر توری تو باغ خونه تون٬ هروقت داداشتو میدیدم ضربان قلبم زیاد میشد، عرق میکردم ٬ پشتم خیس میشد ولی نمیفهمیدم چه حالیه٬ میذاشتم به حساب خجالت دخترونه. یکبار از منیره پرسیدم که تو کلاسمون یک دختره وقتی یک پسره رو میبینه اینطوری میشه این چه معنی میده؟ منیره هم بدون مکث گفت: خب عاشق شده دیگه! یعنی تو اینقدر خری نمی فهمی؟

عمه کمی تون صدایش را پایین آورد و گفت: خیلی دلم به حال مامانت سوخت. بیچاره خدا میدونست چند وقته به داداشم فکر میکرده ولی اونقدر با حجب و حیا بود، که به من که بهترین دوستش بودم هم نگفته بود.

گفتم: غصه نخور زینت جون درسته برادرم خبطی کرده ولی به خدا دوستت داره باشه که همین روزها بیایم خواستگاری. ولی خودم حالشو میگیرم. به مامانت نگاه کردم لبخند زیبایی به لبش نشست مثل اینکه خودشو تو لباس سفید عروسی مجسم کرده بود. دیدم چشمای شهلاییش میل ستاره های آسمون میدرخشه. انگار مشتی ستاره تو چشماش ریخته بودن.

گفتم: عمه جون ستاره تو چشماش ریخته بودن یعنی چی؟

- این یک اصطلاحه ولی من به خدا ستاره ها رو تو چشمای مامانت دیدم. این حالت، تعریفی نیست. خودت که ببینی نا خود آگاه متوجه میشی.

عمه اکرم ادامه داد: اذونو گفته بودن که به خونه رفتم.

ابراهیم لب حوض نشسته و پاهاشو تو حوض آب کرده بود و داشت فکر میکرد. یک لبخندی هم رو لبش بود. با خودم گفتم: اینقدر خوش گذشته که با یادشم کیف میکنه. تا منو دید، گفت: سلام رسوندی آبجی؟

تند و با عصبانیت گفتم: پیاده شو با هم بریم. تو خجالت نکشیدی از اعتماد من به خودت سو استفاده کردی. با دختره نامحرم مردم هم اونکارو کردی. همچین صورتشو سفت گرفتی که اومده از دستت خلاص بشه، ناخونت گیر کرده گوشه لبشو زخمی کرده. گوشه لبش به اندازه یک توشله باد کرده و خون مرده شده .

ابراهیم گفت : اولا، خیلی تند نرو کی گفته نامحرمیم؟ اون زنمه. دوما، میخواست عین وحشی ها سرشو عقب نکشه تا ناخونم به گوشه لبش گیر نکنه.

دهنمو کج کردم گفتم: نه بابا! از کی تا حالا هرکی از عفتش، محافظت کنه وحشیه ؟ بعدش از کی زنت شده که ماها بیخبریم؟

-خب حالا شلوغش نکن. بالاخره که میشه.

-آها ! حالا درست شد. هروقت زنت شد هر غلطی که خواستی بکن.

-آبجی اونو که خودم میدونم

-به خدا ابراهیم خیلی بیحیا شدی!

-ببین خواهر درسته که من عاشقم اما حروم خور که نیستم. هرزه که نیستم .لا ابالی هم که نیستم. ناسلامتی نماز میخونم. روزه میگیرم . واسه حسین سینه میزنم. اگه یک ذره به دلم گواه میشد، که زینتو نمیتونم مال خودم بکنم اون کارو نمیکردم.

تو چشماش زل زدم گفتم: خب که چی؟ دختره اگر سرشو عقب نمیکشید که ماچش کرده بودی. اینو چطوری میخوای با دین و ایمونت توجیه کنی؟

-به خدا آبجی، وقتی دو نفر دلشون به هم باشه، دیگه بهم حلالن. حلالِ حلال. چهار تا جمله عربی که مهم نیست. تازه اگه غیر از این بود که نمیتونستم مجبورش کنم زنم بشه من که باید برم مشهد. اونم حالا هی امروزو یادش میاد و خلاصه فکرم تو سرش میشینه!

محکم دودستی زدم تو سرم و گفتم: خاک تو سرمن. قانون خدا رو هم نقض میکنه. اونوقت میگه مسلمونم. نمیدونستیم هرکی کسی رو بخواد باید اول ماچش کنه تا طرف زنش بشه. دختره نامحرمه مردمو بدون محرمیت میخواسته ماچ کنه میگه حلاله. میخوای برم صداش کنم بیاد شبم پیشت بخوابه؟

بی حیا گفت: آی گفتی اکرم، به خدا اگه اینکارو کنی، خودم فردا دستتو میگذارم تو دست محمد جواد.

با اسم محمد جواد، قلبم ایستاد. کم نیاوردم گفتم: برو بابا! حالت خوشه. محمد جواد دیگه کدوم خریه؟ هی از دیشب الکی آدموتهدید میکنی. منم میگم ولش کن حالش خوب نیست بذار هر چی میخواد بگه.

بابات گفت: اره جون عمه ت.

-تو اول برو تکلیفتو با دختره بدبخت روشن کن، بعد واسه من کُر کُری بخون.

-تکلیفش که روشنه. به زودی زنم میشه. یک نامه نوشتم فردا میری میدی به زینت.

داد زدم وگفتم: ابراهیم منو قاطی شلوغ کاریات نکن. به خدا به آقاجون میگم .

-بگو. با آقاجونم میخوام صحبت کنم و راضیش کنم بریم خواستگاری.

عمه اینجا یک مکثی کرد. پریدم جلوی پای مامانم. دستم را روی دستش که روی زانوهاش بود گذاشتم و خنده ای (ازونا که دل مامانو ببره!) کردم و گفتم: مامانی بی حیا حالا باباییم ماچت کرده بود یا نه؟ سرش را به علامت نه بالا برد.

ادامه دادم: جدی، جدی، بابایی راست میگفت اون روزو و هی یاد آوری میکردی تا عاشقش شدی. مامان ( الهی قوربونش بشم ) با نگاه مهربان، یک خنده ملیحی به صورتم پاشید.

(وای! بمیرم واسه این لبخندش منکه دخترشم ضعف کردم چه برسه به بابام!)

مامان چشمهایش را بست یعنی آره.

یک دقیقه به چشمانش نگاه کردم، حسودی ام شد. خوش به حالش که خدا چنین عشق پاکی را نصیبش کرد.

با صدای عمه اکرم به خودم آمدم و سر جایم برگشتم.

عمه اکرم گفت: بیچاره من ، شدم پست چی بین اون و مامانت و قرار شد بابات تا آخر محرم آقاجونو راضی کنه و برن خواستگاری.

بابات هم که ماهی یکبار سری از ما نمیزد و میگفت درس دارم و کار دارم و فلان٬ هر 5 شنبه نیشابور بود و هر دفعه هم هی میرفت رو اعصاب من که اگه یک کار نکنی زینت رو تو کوچه ببینم به جون خانم جون، این دفعه دیگه همچی رو به آقا جون میگم تا سیاهت کنه و بعد که ترس و وحشت و رنگ پریده منو میدید میگفت: آبجی جونم شوخی کردم خودم هواتو دارم. ولی اگه نری یک کمشو به آقاجون میگم.

حالا ما هم هیچ غلطی نکرده بودیم. ولی اینقدر از آقاجون وحشت داشتیم٬ اسمش که میومد از ترس قلبمون می ایستاد.

والا اون موقع که مثل الان نبود. اسم بابا که میومد همگی از ترس لال میشدیم. تازه اونم آقاجون من که واسه خودش یال و کوپالی داشت و خانم جون کنارش جیک نمیزد، چه برسه به ما. نه مثل حالا که دخترها ماشالله زبونشون 6 متره و واسه باباها درازه و همچی رگ خواب باباشونو بدست گرفتن که باباهه جیک نمیزنه٬ میگی نه٬ یکیش همین شیدا، گل من، که عمه ش الهی دورش بگرده. یک گوله نمکه. خودم چند بار دیدم همچین ابراهیمو خام خودش کرده که گفتم: این دست شیطونو از پشت بسته .

خلاصه، هفته ای یک نامه از بابات به مامانت میدادم. ولی مامانت نامه نمیداد. دختر عاقلی بود.

میگفت: اکرم اگه یک درصد هم من و ابراهیم به هم نرسیم، صلاح نیست که نامه ای از من دست ابراهیم بمونه. آخه! من دخترم.

فقط وقتی نامه رو بهش میدادم میگفت: به آقا ابراهیم سلام برسون و بگو خیلی دلتنگشم.

این جریان نامه رسوندنا همینطور ادامه داشت، تا اینکه یک روز خانم جون یکی از نامه های بابامو که قرار بود به دست مامانت برسونم تو طاقچه میبینه .

بابات صبح زود میخواست بره مشهد نامه رو آورد زیر بالشتم گذاشت و گفت: اکرم نامه رو سریع میبری به دست زینت میرسونی. زود بجنب کسی نفهمه. که تکه بزرگت گوشته.

گفتم: خب . برودیگه. واجب بود کله سحری بیدارم کنی. ای خدا از دست این دو تا.

همه کار واسش میکردم، تهدید هم میکرد . اون روز عادت ماهیانه شده بودم. زیر دلم خیلی درد میکرد. خانم جون که از بیدار شدنای نصفه شب من بو برده بود، بیدارم نکرد. وقتی پاشدم، دیدم ساعت 10 شده .

منیکه 7 صبح بیدار میشدم، حالا ساعت 10 شده بود و من خواب مونده بودم

سریع بلند شدم و رختخوابمو جمع کردم.

نامه رو بالای طاقچه گذاشتم. سریع به دستشویی رفتم ٬غافل از اینکه خانم جون جوشونده واسم دم کرده بود . جوشونده رو به اتاق میاره و وقتی که اونو میذاره تو طاقچه نامه رو میبینه طفلی سواد که نداشت .

ماشالله این بابات تو نامه هاش پانتوفین ( بیچاره منظورش پانتومیم بود میدونستم اینم از مرتضی یاد گرفته بود. خب طفلی میخواست عمه مو شیک کنه، بچه سوسول! ) اجرا میکرد .

خانم جون چشمش میفته به یک قلب که نصف شده. یکطرفش اسم مامانت نوشته شده بود و طرف دیگه هم که اسم داداش. بعد یک تیر از سمت اسم مامانت کشیده بود به سمت خودش و یک تکه از قلب طرف خودش را کنده بود انداخته بود پایین که کنارش یک شقایق در اومده بود.

گفتم: ایول بابایی! عجب قدرت تجسم بالایی.

عمه زد روی پایم: خانم جون داشت نقاشی رو نگاه میکرد که من تو چارچوب دراومدم و نامه رو دست خانم جون دیدم. حالم بد شد. به اندازه کافی ضعف داشتم چه برسه به اینکه بترسم. سرم گیج رفت. یک تو گوشی تو گوشم خورد که برق از چشمام پرید .

خانم جون داد زد: ذلیل مرده این نامه مال کیه؟ میری مدرسه درس بخونی یا عشق و عاشقی یادت بدن.

دیدم همه چی داره به پای من نوشته میشه. درحالیکه اشکام از دل درد و توگوشی رو صورتم شر شر میریخت گفتم: به جون آقاجون این نامه مال من نیست.

خانم جون یک جیغ بلند تری کشید و گفت: پس مال کیه؟

تون صدامو کمی پایین آوردم و با بغض گفتم: مال داداش ابراهیمه .

خانم جون جلو اومد. گیسامو گرفت تو دستش و گفت بشین ببینم.

همه چی رو از سیر تا پیازش واسم میگی. وگرنه امشب یک آشی واست بپزم که یک وجب چه عرض کنم 10 وجب روش روغن باشه.

مجبور شدم، خلاصه ماجرا رو با سانسور بوسه بگم. خانم جون اون نامه رو از من میگیره و دستش نگه میداره. بعد از شام خانم جون به من گفت: جای آقاجون و منو تو اتاق بزرگ پهن کن بعد برو بخواب.

من که از ترس لال شده بودم، زود رختخوابا رو پهن کردم و دویدم تو اتاق پشتی و خوابیدم .

نمیدونم چقدر طول کشید که احساس تشنگی کردم.

اومدم تو آشپزخونه آب بخورم که شنیدم خانم جون داره با آقاجون تو اتاق حرف میزنه. بند دلم پاره شد.

با خودم گفتم: دیدی خانم جون همه چی رو لو داد. حالا آقاجون! داداش ابراهیم رو میگیره زیره گاز و اونم از لجش منو لو میده. ای تیر به جیگرت بخوره زینت! دیدی چه کاری دادی به دستم با این لیلی و مجنون بازیات. الهی کفن بشی اکرم که سر بی دردتو دستمال بستی .اومدم که داداش ابراهیمو نفرین کنم ،دلم نیومد آخه عمه، جونم به ابراهیم بند بود .

یواش دم در اتاق رفتم و گوشمو رو در گذاشتم که دیدم خانم جون میگه: حاج فتح الله سخت نگیر. دوره ما تموم شده که بزرگترا میبریدن و میدوختن و ما تنمون میکردیم و تا شب عروسی زن و شوهر همو نمیدیدن.

این پسره که بچه نیست 24 سالشه وقت دامادیشه به اکرم گفته هوا خواهه دوستش شده. دختره اینطور که از زبونه اکرم شنیدم، بی میل نیست. بنده خداها خونوادشون هم که آبرومندن. الان 20 ساله ما اینجا میشنیم بدی از چشممون دیدیم از اونا ندیدیم. بیا حالا که خودشونم راضین، آقایی کن و نه نیار.

آقا جون گفت: حالا که این مجنون شده تا آبروریزی نکرده زود سر و تهشو هم بیاریم که آبروی دختره بیچاره مردم نره. به خونواده ش پیغام بده، بعد صفر میریم خواستگاری.قربون خانم جون بشم الهی نور به قبرش بباره یک کلمه ازا ون نامه حرفی نزد . به خدا درست میگن زنا مهره مار دارن.

آقاجون با اون اُلدُرُم بُلدُرمش، وقتی پیش خانم جون بود، یک موم میشد تو دستش . آی! آقاجون ٬خانم جون٬ کجایین که ببینین نوه هاتون نشستن و با یاد شما شاد میشن. خدا رحمتتون کنه.

حرف آقاجونو که شنیدم، پاورچین پاورچین رفتم و زیر پتوی خودم خزیدم.

بعد از اون روز پر استرس چه خواب شیرینی کردم. صبح روز بعد وقتی بیدار شدم، همه خواب بودن. صبحونه رو آماده کردم و بقیه رو بیدار کردم.

وقتی خودم و خانوم جون تنها شدیم گفت: دیشب جریانو به آقات گفتم میخواست شبیه بیاد خفه ت کنه که نذاشتم فعلا هم چیزی به ابراهیم نمیگی تا من برم خودم با مادر زینت صحبت کنم، ببینم مزه دهنشون چیه .

یک ذوقی کردم و گفتم چه مزه ای ؟چه آشی؟ چه کشکی؟ پسره خونواده دار نیست که هست. خوشگل نیست که هست. قد بلند نیست که هست. وضع مالیش خب نیست که الحمد الله جلو کسی دستمون دراز نشده . عاقل هم نیست که هست.

خانم جون تو صورتم نگاه کرد گفت: آره جفتتون عاقلید.

من که میدونستم جریان چیه. خانم جون، منو ترسونده بود که فیل خودم یاد هندستون نکنه وگرنه دیشب کسی قرار نبود بیاد منو خفه کنه.

از اون جریان چند روز گذشت. به محض اینکه خانم جون گفت: میرم خونه زینت،از ذوقم شماره خوابگاه دادشو گرفتم. هر بوقی که میزد، یک سال واسم میگذشت. نگهبان خوابگاه گفت: الان کلاس رفتن. اگه اومد بگم کی زنگ زده؟

گفتم: بگید خواهرتون از نیشابور زنگ زده کار واجب داشته.

هی به ساعت نگاه میکردم و هی به در حیاط و هی به گوشی تلفن. خانم جون که اومد گفتم: چی شد ؟

-هیچی مادرزینت قراره با حاج کریم (پدربزرگ مادری ام) صحبت کنه تا چند روز دیگه ازشون خبر بگیریم.

سر شبی بابات زنگ زد. سابقه نداشت که من به خوابگاه اونا زنگ بزنم.

شستش خبر دار شده بود یک اتفاقی افتاده!

تلفن که زنگ خورد، جلدی پریدم وگوشی رو برداشتم تا گفتم: الو دیدم بابات با صدای لرزونی میگه: اکرم چی شده؟ زینتو به یکی دیگه جواب دادن؟

خاک توسرش، اینقدر حالش خراب بود که دینو ایمون و فراموش کرده بود. همه وقتی نگران میشن میگن چی شده؟ اقاجون و خانوم جون طوری شدن؟ خودتون سالمید؟ ولی داداش ما اول حال زینتو میپرسید.

دستمو گذاشتم دم گوشی تلفن و آروم گفتم: داداش خبرای خوش.

خودتو جلدی برسون نیشابور. پشت تلفن نمیتونم بگم.

بعد برای اینکه جلب توجه نکنم داد زدم: آقاجون ابراهیمه. زنگ زده احوال پرسی. کاری باهاش ندارید .

آقاجون تو اتاق بزرگه برنامه خبر نگاه میکرد گفت: نه بابا جان سلام برسون.

-خانوم جون چی؟ کاری نداره

حانم جون گفت: نه مادر، سلام برسون که علی اکبر بدو اومد گوشی رو از دستم گرفت. همچین پامو لگد کرد که ضعف کردم یک نیشگونی ازش گرفتم گفتم: مگه کوری؟

همینطور که جای نیشگونو می مالید گفت: سلام داداش. خوبی؟ داداش میشه اگه پول دارید واسم یک کفش فوتبالی بخری شماره پام سی و شیشیه. سفید نباشه زود چرک میشه آخه تو تیم فوتبال مدرسه ثبت نام کردم این جا کفش آدیداس نداره .

از خنده ش فهمیدم ابراهیم گفته بود واسش میخره.

بعد چند دقیقه، علی اکبر، تشکر وخداحافظی کرد .

گفتم: فرمایشات تموم شد؟

غرغری کرد و گفت: اگه گوشی رو خودم نمیگرفتم که بهم نمیدادی.

دیدم بچه راست میگه طفلکی دلم واسش سوخت. آخه اینقدر من و بابات باهم صمیمی بودیم که اون بدبختو یادمون میرفت. خیلی کوچک بود به زور 11 سالش میشد.

به مامان که نگاه کردم دیدم پاهایش را توی سینه اش جمع کرده و دستانش را زیر چانه زده و به یک نقطه ای خیره شده و یک لبخند گوشه ی لبش نشسته بود.

عمه گفت: بابات ظهر روز بعد عین عجل معلق تو خونه بود. خانوم جون هیچی بروش نیاورد. یک نگاهی به من کرد منم شونه هامو انداختم بالا . یعنی منم نمیدونم واسه چی اومده. وبعد رو کرد به ابراهیم وگفت: مادر، واسه چی وسط هفته اومدی؟ اونم این موقع روز.

داداش خندید و گفت: خب! طفلکی، علی اکبر گفته بود ورزش داره و تو تیم فوتبال رفته و کفش فوتبالی میخواد. با خودم گفتم واسش بگیرم و بیارم تا زودتر بپوشه یه وقت جلو بچه ها خجالت نکشه.

تو دلم گفتم آره اروای عمه ت و خاله تو...

ولی خدا داداشمو حفظ کنه آقاجون خیلی زود عمرشو داد به شما.

عمو علی اکبر هنوز داماد نشده بود تازه سربازی رفته بود . داداش، واسش پدری کرد میگفت: مبادا فکر کنه آقاجون مرده، بی کس و کار شده و غم بی پدری رو تو صورتش ببینم.

بابات به بهونه ای منو کشید تو حیاط زیر درختای کاج و گفت: تیر به جیگر! چی شده وسط هفته منو کشوندی اینجا. از دیشب خواب به چشمم نیومده.

اگه نمیگفتی خبر خوش، سکته رو پشت تلفن زده بودم. فکر کردم زینت رو به اون دیلاق پسر عموش جواب دادن.

گفتم: اولا همونطور که قبلا گفتی کار علی و پری به جای باریک کشیده شده

مثل اینکه پریه خودشو باخته و حامله شده. جریانو خانواده ش فهمیدن و رفتن سروقت عموی زینت و خواستن آبروریزی کنن ولی عموی زینت قول داده به محض اینکه علی به مرخصی بیاد، عقدشون کنن.