رمان بی قرار قلبم به قلم azidan

ژانر : #عاشقانه #کلکلی #طنز

خلاصه :

دختر ایرانی که در خارج از کشور به دنیا اومده و در اونجا با یه پسر ایرانی آشنا میشه...

قسمتی از متن :

همیشه میگن حتی تو بدترین شرایط هم باید راست گفت...من …الآن واقعاً تو شرایط بدی هستم ولــــــــــی...کوررخوندی، عمرا اگه راستشو بگم...

الآن معلقم...بین زمین و آسمون...پام و با دست گرفته از پل آویزونم کرده...

جریان نرم آب زیر پل حس زندگی و بهم تزریق میکنه ...خون به مخم فشار میاره و لی نه اونقدر که نتونم فکر کنم و گذشته رو به خاطر بیارم...

صورتشو میبینم که با پوزخند روم خم شده...عضلات بازوش بخاطر نگه داشتن وزنم بیرون زده...پــــــوف ،واقعاً نفس گیرن و ضربان قلبمو بالا میبرن،ولی...

ولی کور خونده...من اعتراف ن م ی ک ن م...مثله اینکه هنوز منو نشناخته...من...آندریا فریادی ...

سعی میکنم نگاهمو ازش بگیرم تا جیغ نزنم...ولی چشمام گاهی وقتا دست خودم نیستن...

همیشه میگن حتی تو بدترین شرایط هم باید راست گفت...من …الآن واقعاً تو شرایط بدی هستم ولــــــــــی...کوررخوندی، عمرا اگه راستشو بگم...

الآن معلقم...بین زمین و آسمون...پام و با دست گرفته از پل آویزونم کرده...

جریان نرم آب زیر پل حس زندگی و بهم تزریق میکنه ...خون به مخم فشار میاره و لی نه اونقدر که نتونم فکر کنم و گذشته رو به خاطر بیارم...

صورتشو میبینم که با پوزخند روم خم شده...عضلات بازوش بخاطر نگه داشتن وزنم بیرون زده...پــــــوف ،واقعاً نفس گیرن و ضربان قلبمو بالا میبرن،ولی...

ولی کور خونده...من اعتراف ن م ی ک ن م...مثله اینکه هنوز منو نشناخته...من...آندریا فریادی ...

سعی میکنم نگاهمو ازش بگیرم تا جیغ نزنم...ولی چشمام گاهی وقتا دست خودم نیستن...توی نگاهش یک برقس هست که فکنم باید اسمشو بزارم عشق...

حیف که چپه آویزونم کرده وگرنه اونقدر میزدمش تا بمیره...

اولین بار که دیدمش تو شرایط بدی بودم...مممممم...خوب خیلی بد...

چارچنگولی رو زمین ،تو جنگل نشسته بودم ...لباسام از گارما و رطوبت خیس بود،موهای کوتاه جلوم به صورتم چسبیده بود و پام...

اونقدر رو زمین علف رشد کرده بود که تله روباه و ندیده بودم و پام رفته بود توش....

گلوم از جیغ و داد بیهوده خشک شده بود ومی سوخت... بغضم داشت کم کم می رفت که به یک گریه خونه خراب کن و بلند تبدیل شه...

یک ساعتی میشد که تو این شرایط گیر کرده بودم و نمی تونستم کاری بکنم...

درد پام از یک طرف و حس ناامیدی از طرف دیگه کلافم کرده بود...فکر میکردم از خونریزی و درد دارم میمیرم...

پامو با دست فشار دادم تا دردش کمتر بشه و بغضم به گریه تبدیل نشه...چشمامو بستم و از ته دل دوباره فریاد زدم:

- کُمــــــــــــــــــــــ ـــک...

چشمامو که بازکردم بالا سرم بود... اوپس... عزرائیل... وای پروردگارا عجب عزرائیل جذابی...

رکابی سفید پوشیده بود با شلوارک خاکی... و پوتین ...تو گرما ... کم عقل... بازوهای قلنبش زیادی تو چشم بودن و رنگشون... فکر کنم با چرم تفاوت چندانی نداشتن.

نگاهمو به سمت صورتش بردم. داشت تقریباً با چشمای عسلیش قورتم می داد و علاوه بر همه ی اینها... اون پوزخند دیوونه کننده،که حالا دیگه خوب میدونم چه معنی داره،رو لبش بود... بیسیمشو درآورد و همینطور که زل زده بود به چشمام دکمشو فشارداد...

- هی رفیق...فکرکنم پیداش کردم...ریزه میزه، موهای تیره و چسبناک، چشمای کاملاً دراومده...یک تاپ کرم تنشه با شلواره...

نگاهش که به پام افتاد حرفشو خورد... بینی شو چینی انداخت و دکمه ی بیسیمو ول کرد...

نگاهشو تو چشمام قفل کرد و روی دوپا نشست. صدای خش خش بیسیم بلند شد ولی بهش توجهی نکرد و نگاهشو از تو چشام بسمت تله سر داد...

- خوب بزار ببینم اینجا چی داریم...یک روباه ماده...

و نخودی خندید.

اخم کردم و دندونامو روهم فشار دادم.... تو این شرایط فقط مونده بود یک عزرائیل خوش قیافه بخواد سربسرم بزاره. دوباره صداش اومد...

- میدونی...روباهای ماده واقعاً چشمای خوشگلی دارن

و همزمان به چشمام زل زد . تو نگاهش تمسخر به راحتی دیده می شد...

آروم به پام دست کشید. از درد خودمو عقب کشیدم...

دندونه های تله اونقدرا برزگ نبودن، ولی به هرحال توی پام فرورفته بود و بیـــنهایت درد می کرد...

تو چشم بهم زدنی رکابیشو درآورد...عجب بدنی...تقریباً چشام داشت درمیومد...

باز به چشمام زل زد و اون پوزخند عصاب خوردکنشو تحویلم داد...خودشیفته¬ی لعنتی...

- روباهای چشم آبی زیاد تو طبیعت پیدا نمیشن...پس من واقعاً خوش شانس بودم که یکیشونو از نزدیک دیدم.

از حرفش ترش کردم.... رومو ازش گرفتم و اخمامو توهم کشیدم و تا خواستم دهنمو باز کنم تا جوابشو بدم،همه ی بدنم آتیش گرفت...

تله رو باز کرده بود...با دهن بسته جیغی کشیدم و ناخونامو تو دستش که رو پام بود فرو کردم...

سریع دستمو پس زد و بلوزشو دوره زخم پام پیچوند و گره زد، تا از خونریزیش جلوگیری کنه...

با اینکه خیلی سریع تله رو باز کرده بود ولی دردش باعث شد نم اشک تو چشام بشینه...

چند ثاینه بعد من مثل یک گونی سیب زمینی رو دوشش بودم و به سمت کمپ برمیگشتیم...

بدن عضلانیش به خاطر عرق لیز و چسبناک بود اما بوی خوبی میداد و باعث شده بود برای لحظاتی یادم بره پام چه درد وحشتناکی داره...

آرنجمو رو شونش گذاشته بودمو چونمو بهش تکیه داده بودم...می تونستم خط پشتش که دوطرف ستون فقراتش بود و ببینم...

عجیب خوش هیکل بود این عزرائیل...سرمو به سمت نیمرخش چرخوندمو آروم پرسیدم:

- چطوری پیدام کردی؟ فکرکردم کسی دنبالم نیست...

بازم پوزخند...کاش می شود با مشت بکوبم تو دهنش...

- اطلاعیه¬ی گم شدن یک مو مشکی ریزه میزه رو توی کمپ دیدم...واسه پیداکردنت 1000دلار جایزه گذاشتن

عوضــــــــــی...با مشت کوبیدم تو کمرش که پوزخندشو تبدیل به یک خنده بلند کرد.

- فکرکن...من اون شکارچی ای بودم که تو روباه کوچولو رو به چنگ آورده...

دوست داشتم گوشای کوچولوشو با دندونام پاره کنم...منو مسخره میکرد عوضی...خطوط عرق رو که از شقیقش به سمت پایین جاری بود رو میدییم...

توی گرمای 40 درجه و رطوبت 78% چیز عجیبی نبود... بخش عجیب قضیه فقط من بودم که تواین گرما باید مثل یک گونی روی شونش حمل میشدم...

پام وحشتناک درد می کرد...طاقتم رو به اتمام بود و می خواستم گریه کنم...ولی جلوی اون؟!!!!

من حتی بیشتراز یک بار ندیده بودمش، پس گریه کردن جلوش بیخودترین کار دنیا بود...فحش می دادم به مسیر طولانی و از درد به خودم می پیچیدم

- اینقدر وول نخور...اگه چشمای قشنگه گربه ایتو خوب باز میکردی الآن مجبور نبودم تو این گرما رو دوشم اینور اونور ببرمت...تازه از پیاده روی برای پیدا کردنت فاکتور گرفتم...

داشتم با حرص دهنمو باز میکردم که از عضلات گردنش گاز بگیرم که صداش دوباره بلند شد...

- دارم هویج عزیزتو میبینم...فکر کنم داره به طرفمون می دوه...

صداش متعجب و مضحک بود...سریع به امتداد جاده نگاه کردم...جاستین...به جاستین گفته بود هویج؟!!!!!...جاستین با اون موهای برنزی قشنگش؟!

جاستین و میدیدم که به سرعت داشت به سمتمون می یومد...اوه!امروز چرا همه ل*خ*ت بودن؟!...

پوست سفیدش تو نور میدرخشید و رگه های برنزی موهاس انعکاس قشنگی داشت...

براش با بغض و خوشحالی دست تکون دادم و خودمو تو ب*غ*ل اون هیولای فوق جذاب تکون دادم. غرغری کرد

- بهتره چند دقیقه دیگه تحمل کنی...قول میدم تو ب*غ*ل هویج فرود بیای...

با مشت زدم تو سینش:

- بهتره حرف دهنتو بفهمی...

و باز در جوابم،اون پوزخند مضحک.

- آنی...تو کجایی عزیزم؟چطور می تونی اینقدر منو نگران کنی؟کم مونده بود از نگرانی سکته کنم...

صدای نگران جاستین بود... عزرائیل منو تو ب*غ*لش چرخوند و دستشو زیر پاهام انداخت و بدنمو روی دست دیگش گرفت...

حالا قشنگ تو ب*غ*لش بودم و می تونستم خوب ببینمش...تمام رخش به خوبیه نیمرخش بود...پوست تیره ... بینی تراش دار...چشمای عسلی و براق...

موهای تیره که بخاطر تابش نور خورشید روشن تر از معمول بنظر میومد...ولبای ...ممممم... نمی شه توصیفش کرد...

و در نهایت اون پوزخند اعصاب خراش...با خو دش فکر کرده کیـــــه؟...

همینطور چشم تو چشم بودیم که منو تقریباً تو ب*غ*ل جاستین پرت کرد. با خشم بهش نگاه کردمو دستامو دور گردن جاستین گره زدم...

- پات چیشده عزیزم؟

- روباهتو از تو تله پیداکردم رفیق...فکرکنم ه*و*س کرده بود امشب شام یک عده باشه...و دندونای سفیدشو نشونم داد.

رومو ازش گرفتم و سرمو تو ب*غ*ل جاستین فرو کردم...

- خوبی آنی؟...باید پاتو معاینه کنم.

سرمو به آرومی تکون دادمو برای بار هزارم بغضمو قورت دادم ...

بقیه راه رو تا کمپ من توب*غ*ل جاستین بودم و نگاهم به یک جفت پوتین بود که کنارمون استوار قدم برمیداشت...

تو این گرما این پوتینها باعث می شو مغر آدم از کار بیافتته...پس بیخود نبود که مغزش از کار افتاده بود!!!...

جاستین پیشونیشو به پیشونیم چسبوند و دستاشو از دوطرف رو بازوهام گذاشه بود.

- بهتری؟

پلک زدم. یعنی خوبم.

- برات کرم آوردم . روی بینی و بازوهات بخاطر آفتاب سوخته...

- مرسی ...

و کرمو ازش گرفتم.

- میخوای برات بزنم؟

لبخندی بروش زدم و در کرم و باز کردم. انگشتشو جلو آورد و من روش کرم گذاشتم و اون شروع کرد به کرم مالی کردن بازوهام...

به صورتش دقیق شدم. ..خوش قیافه بود. صورت بیضی ،موهای برنزی فوق العاده ،بینی کوچیک و لبهای خوشفرم…چشاش آبی روشن بود ...

خوب یک رگ آنگولاساکسونی داشت… در مجموع جذاب بود. بازومو ب*و*سید و یک کم کرم رو بینیم مالید...

به روش لبخند پسرکشی زدم...ازش خوشم میومد دیگه...انگشتشو پایین آورد و روی لبام کشید...

هنوز به چشمام نگاه می کرد و منتظر عکس العمل من بود...تربیت ایرونی بابا بالاخره یک تاثیرایی داشت روم دیگه...

مثلاً اینکه تو رابطم با پسرا خوددار بودم و بیشتر وقتا پاچه جاستینو میگرفتم...ولی بالاخره که نباید همیشه در برابرش جبهه می گرفتم...

مخصوصا الان که به آرامش احتیاج داشتم...حرکتی نکردم و این امیدوارش کرد.آروم سرشو آورد پایین و با احتیاط لبامو ب*و*سید...

خوب ازش خوشم میومد...با این بار، سومین باری بود که می ب*و*سیدمش...کلاً روابط محدودتر زندگی بهتر...این بود شعار ما...

تقریباً 10 ثانیه می شد که داشتیم ل*ذ*ت میبردیم که صدای اِهنی رشته ی اتصال رو پاره کرد..عزرائیل...

پوزخند احمقانش روی لبش می درخشید...هر آدم با شعوری بود وقتی مارو میدید راهشو می کشید و میرفت پی کارش.... ولی این نفهمِ ازخودراضی اعلام حضورم میکرد!!!!

- اِممممممم....امیدوارم اونقدر طولانی بوده باشه که حالا تو خماریش نمونین.

جاستین آهانی گفت و خودشو از اون پوزیشن حرکت داد. عزرائیل نگاه داغ و شیطونشو بهم دوخت و پوزخندشو با بازکردن دهنش خورد

- فکر میکنی بتونی یک کمکی بکنی جاس(مخفف جاستین)؟باید تا 4 ساعت دیگه شهر باشیم.

- حتماً پسر..

صدای جاستین عصبی بود...نگاهه عصبیشو از عزرائیل گرفت و با صدای خشنی گفت:

- آنی بهتره تو چادر بمونی.. بیرون گرمه... وقتی کارم تموم شد میام می برمت.چطوره؟

زیر لبی تایید کردم. آروم گونمو ب*و*سید و رفت.

روی میز توی چادر نشسته بودم. به پام نگاه انداختم. با باند سفید و تمیزی بسته شده بود...

درد پام بخاطر مسکنی که جاستین بهم زده بود کمتر شده بود...خوب بود دورمو اونقدر دکتر گرفته بود که بخاطر یک خونریزی ساده نمی مردم...

تقریباً نصف بچه های کمپ دکتر بودن و این جای شکر داشت...خودم پرستاری می خوندم...

از نظر کارشناسانه، به نظرم یک پرستار بیشتر شبیه فرشته بود تا یک دکتر...البته این دلیل انتخاب این رشته از طرف من نبود ولی شما فکر کنین این بوده...

در هر حال...برای اینکه به درد پام فکر نکنم سعی کردم خودمو مشغول کنم...

آینه دستیمو از کیفم درآوردم و نگاهی به خودم انداختم...موهای تیرم بخاطر گرما به هم چسبیده بودن. روی بینی و گونه هام لکه های آفتاب سوختگی بود...

نگاهی کلی به صورتم انداختم...خوش قیافه بودم ها...صورتم شبه بابام بود.به جز چشای سبزآبیم که شبیه چشمای دایی لوک بود...

رنگ چشامو از رنگ چشمای ماما بیشتر دوست داشتم. چشمای اون آبی روشن بود، مثل چشمای جاستین...

ولی چشمای دایی لوکاس آبی مایل به سبز بود...منم که حلال زاده بودم ...پس تعجبی نداره اگه به داییم رفته باشم...

ولی در مجموع بیشتر شبیه بابم بودم... البته قدم زیاد بلند نبود .ماما میگفت از بس هله هوله می می خورم مثله بچه های عقب افتاده(البته جسارت نباشه) از طول رشد نکردم...

گفتم قد یاد عزرائیل افتادم. ..فکنم اگه جلوش وایستم دماغم تا نافش باشه...دیلاغ...

فکرنکنم دخترای زیادی باشن که به قد دبلاغ اون بیان...بگذریم...

پوستم سفید بود...دوست داشتم یک کم شکلاتی تر بود ولی بعد از آخرین باری که حموم آفتاب گرفتم و سوختم و مثل مار پوست انداختم،کلاً بی خیال شکلاتی تر شدم...

به دردو سوزشش نمی ارزید...همین جوریش اونقدری خوشگل بودم که لازم بود...

بینیم کوچیک بود . لبام نه مثل آنجلینا جولی ،ولی مثل اون دختر هندیه برجسته بود...

می تونستم یک توت فرنگی رو گاز بزنمو جاستین و برای 3روز بی خواب کنم... البته یک کمی هم اعتماد به نفسم بالا بود...

به حموم احتیاج داشتم. تاپ کرمم به بدنم چسبیده بود …خوب بود اونقدری تنگ نبود وگر نه!!

شلوارمو با یک شلوارک خاکی رنگ به بدبختی تعویض کرده بودم...ی0

ک لنگه کفش هنوز تو پام بود ولی پای مجروحم پانسمان داشت و ل*خ*ت بود...

باند پام با لکه های قرمز خون نقاشی شده بود...پامو بالا گرفتم و بهش خیره شدم...

هنوزم صدای تله وقتی تو پام قفل شد، تو گوشم بود...از فکرش بدنم مور مور شد...

3روزی می شود که با بچه های دانشکده برای تعطیلات اومده بودیم جنگل و حالا وقت برگشتن بود...کلی خوش گذشته بود،البته به جر این مورد آخری...

من کلاً با مقوله ی شکار مخالفم ... ولی این 3روز یک بار از گوشت شکار خوردم و آخرشم خودم به یک طعمه تبدیل شدم...

باقی وعده های غذاییم مثله یک گیاه خوار وفادار،غذاهای رژیمیمو خوردم...

لازم نیست که بگم چقـــــــدر از سبزیجات متنفرم.ولی چه کنم،مجبورم...برای اینکه مثله خاله ساندرا به یک عروسک باربی 90 کیلویی تبدیل نشم...

و البته برای مراقبت از خودم در برابر سرطان سینه که در خانواده مادریم ارثیه و من مادربزرگمو و خاله مامانمو بخاطرش از دست دادم، باید بفکر خودم باشم...

20دقیقه ای میشد که جاستین تنهام گذاشته بود... کلافه دستی به موهام کشیدم...

هوای داخل چادر مرطوب و گرم بود...سیستم های خنک کننده جمع شده بودن و من دیگه طاقت گرمارو نداشتم که عزرائیل اومد تو چادر!!

پوزخند به لب بهم نزدیک شد...من می تونستم برق نگاهشو ببینم...

عصبی بودم... هم بخاطر گرما و هم بخاطر اون حس بدی که از پوزخند اون ازخودراضی بهم منتقل می شد...

با حرص چشمامو تو چشاش دوختم و سعی کردم حالت ترحم انگیزی به صدام بدم:

- سکته مغری داشتی؟آخه دهنت یک وری کجه...

و بعد سعی کردم اداش و در بیارم.

پوزخندش عمیق تر شد و سرشو جلو آورد و چسمای عسلیشو تو چشام قفل کرد...

تقریباً نوک بینیش به بینیم چسبیده بود ... و ازون جاییکه هیچ کدوممون پینوکیو نبودیم(!)،میشد حدس زد که فاصله لبامون باهم در حد چند اینچ ناقابل بود.

- تو زبون دراز ترین روباه ماده ای هستیکه تاحالا دیدم...نمی دونی من چقدر عاشق زبون روباهم ...و زبونشو روی لباش کشید.

فاصلمون اونقدر نزدیک بود که فکرکنم لب پایینیم مرطوب شد! ...

به هر حال زیاد نتونستم بهش فکرکنم چون خیلی سریع دستشو انداخت دوره کمرم و از روی میز ،زمین گذاشتم و به سمت در رفت...

چون یک کفش پام بود باید تا دم ماشین لی لی میکردم...

جاستین خر کجا مونده بود نمی دونم...به سمتم برگشت و دید در حال لی لی ام...دیگه دهنش مثله سکته ای ها نبود.

تقریباً بهش رسیده بودم که در حرکتی قافل گیر کننده احساس معلق بودن کردم.

- با این طرز راه رفتنت ات فردا صبحم به ماشین نمی رسیم...

خوب کی بدش میاد با پادرد توی ب*غ*ل یکی دیگه به سمت ماشین حمل بشه؟!اونم ب*غ*ل کـــــــــی؟

سعی کردم زیاد بدنمو بهش نچسبونم... فقط یک دستمو روی بازوش گذاشتم...هممممم،محکم بود....

کنار ماشین درباره روی پاهام زمین گذاشتم تا در رو باز کنه... نکته مهم اینکه اونقدرام در برابرش کوتاه نبودم...

نوک دماغم به جای اینکه تا نافش باشه تا دیافراگمش میرسید!!!!

در عقب ماشین پاژیروشو باز کرد و من سوار شدم...

روم خم شد و کمربند ایمنی رو بست...حالا باز پوزخندشو میدیدم...یک دستشو رو سقف گذاشت...

هنوز روم خم بود و من می تونستم خطوط صورتشو ببینم...توی چشمای عسلیش رگه های زرد داشت ولی از دور عسلی دیده می شدن...

انگشتشو آروم از روی شقیقم به سمت فکم کشید و باعث شد اخم کنم

- اون زمان که مثل یک روباه وحشت زده بودی بیشتر از الآن که مثل یک ماده ببر عصبی بهم زل زدی،خواستنی بودی کوچولو...

- اون زمان که مثل یک روباه وحشت زده بودی بیشتر از الآن که مثل یک ماده ببر عصبی بهم زل زدی،خواستنی بودی کوچولو...

و بعد تو صورتم صدای غرشی خفیف مثله صدای ببر از خودش درآورد و دستشو عقب کشید... انگار می ترسید الآن گازش بگیرم...

خونم به جوش اومد ،کاش یک بیل با داس دمه دستم بود تا توی فرق سرش بکوبم...

مغزم عکس العمل نشون داد و به سمتش خیز برداشتم تا گازش بگیرم (اصولاً گازگرفتن تنها شیوه دفاعی من در برابر افراد زبون نفهمه)،

ولی قفل کمربند عمل کرد و من به صندلی کوبیده شدم...جیغم دراومد و با جیغ بهش فحش دادم:

- عوضی روانــــــــــــی…

قفسه ی سینم داغون شد...صدای خنده ی بلندشو شنیدم ولی دیگه نایستاد و به سمت کمپ رفت.

یک مریض روانی بود...حرصم گرفته بود و می خواستم گریه کنم...جاستین نفهم معلوم نبود کدوم قبرستونی مونده بود که نتونسته بود خودش منو بیاره...

خیلی سعی کردم تا جلوی بغضمو بگیرم تا تبدیل به اشک نشه . 1کمی هم موفق بودم.فقط چندقطره های اشک اومد...

البته دماغم کمی تا قسمتی قرمز شده بود که میتونستم بگم از گرمای هواست و غروره خودمو حفظ کنم...

درد پام باز امونمو بریده بود و مجبورم می کرد تو جام تکوون بخورم تا از التهابم کم بشه... زیر لب به همه فحش میدادم...

مخصوصا به جاستین که چرا با خودش ماشین نیاورده بود...

شاید5 دقیقه بیشتر نگذشت ولی من انقدر کلافه بودم که برام اندازه 50 دقیقه گذشت...

بالاخره جاستین رو دیدم که با دستی پر از وسایل من ،به سمت ماشین میومد...اخمامو توهم کشیدم و رومو ازش برگردوندم...

ولی دقیقاً رومو کردم به سمت عزرائیل سکته ای که باز با اون پوزخند مضحکش بهم نگاه می کرد...آخر یک روز می کوبونم تو فکش،ببین کی اینو گفتم!!...

در راننده رو باز کرد و سوار شد و جاستین هم هن هن کنان به ماشین رسید و وسایلامو توی ماشین گذاشت و بعد در سمتی که من نشسته بودمو باز کرد...

- هوا بدجور گرمه...خوبی عزیزم؟

سعی کردم جلوی اون مردک مزاحم خوددار باشم

- فکرکردم خودت میای دنبالم..!!!

- اوه..می بخشی باید چادرهارو جمع می کردم...پات که اذیتت نمی کنه؟

زیر لب غرزدم :اون مزاحم اذیتم می کنه. ولی جاستین حرفمو نشنید... با محبت دستمو ن*و*ا*ز*ش کرد و نگاهی به پام انداخت...

- متاسفم که این اتفاق برای پات افتاد عزیزم...

صداش مهربون و آروم بود...به روش لبخندی زدم و اشاره کردم پام درد می کنه... سری تکون داد و با صدای آرومی گفت: الآن میریم خونه...

در سمت منو بست و کنار راننده سوار شد. تا شهر 3 ساعت راه بود...

عاشق این جاده بودم ولی الآن هم بخاطر درد پام و هم درگیری های فکری(!) دوست نداشتم بیرونو نگاه کنم...

سرمو به پنجره تکیه دادمو به اون نگاه کردم... نیمرخ باشکوهشو می دیدم... با دقت رانندگی می کرد...

حتی اسمشو نمی دونستم...یادم باشه بعدا از جاستین بپرسم...

هرچند فکر نکنم اونم بدونه... تو بعضی چیزا واقعاً گاگول بود...

عزرائیل دست چپشو رو فرمون گذاشته بود و دست راستش رو روی پاش...فکر کنم چپ دست بود... البته در حد یک حدس گیج ...

تمام مدت بدون هیچ حرفی رانندگی کرد و حتی نیم نگاهی نه به من و نه به جاستین که هراز گاهی باهام حرف میزد ، ننداخت...

بعد از اینکه به جکسون ویل(شهری که ما توش زندگی می کردیم)، رسیدیم با آدرسی که جاستین داد، مارو رسوند خونه جاستین...

دوست نداشتم برم خونه جاستین... اونم الآن که به استحمام و استراحت احتیاج داشتم...

بابا هم ازینکه بخوام خونه دوست پسرم باشم زیاد استقبال نمی کرد... ولی الآن دیگه چاره ای نداشتم...بازم به جاستین بخاطر نیاوردن ماشین فحش دادم...

عزرائیل بعد از رسوندن ما بی حرف منتظر شد تا از ماشین پیاده شیم...

حتی کمک نکرد بارمون رو از ماشین خارج کنیم... خاک بر سرش... انقدر از دستش حرصم گرفته بود...

ولی چون نمی تونستم بهش چیزی بگم سرِ جاستین بدبخت غرغر می کردم...

بعد از پیاده شدن هم نشون داد که آداب اجتماعی نداره... فقط سری برای جاستین تکون داد و رفت... همین!!!

فصل دوم:

دومین باری که دیدمش تقریباً 5ماه از ماجرای تعطیلات کمپ میگذشت...2

ماهی هم بود که با جاستین بهم زده بودم...

راستش وقتی دیدم اولیویا رو می ب*و*سه تونستم ببخشمش...خوب اولیویا زیادی جذاب و س ک س ی بود...

نمی شد به خاطر اینکه جاستین ب*و*سیده بودش زیاد باهاش قهر بمونم...

ولی 2ماه پیش که دیدم جسیکارو می ب*و*سه حس گرگرفتگی بهم دست داد...

جسیکا با اون دماغ کوفتش که 100%به پدر آفریقاییش رفته بود، هیچ امتیاز مثبتی به جز رنگ پوست شکلاتیش نسبت به من نداشت...

البته این دوبار رو به چشم خودم دیده بودم!!!.... معلوم نیست چندبارشو ندیده بودم...

پس با جاستین برای همیشه بهم زدم...پسره ی آشغال...بی لیاقت...احمـــــق...

خوب اعصابمونو خورد نکنم بهتره...داشتم می گفتم...2

ماهی بود که با اون عوضیِ کثافتِ نفهمِ بی لیاقتِ کوفتی(!) بهم زده بودم و اونشب شبه هالووین بود...

خاله نازنین(که من بهش می گفتم نازی) یکی از دوستای خوبمون که 20سالی می شد باهاشون دوست بودیم،یک مهمونی توپ گرفته بود...

مِهتا دختر خاله نازی از صبح منو برده بود خونشون تا بهش کمک کنم...منظورم کمکهای دخترونه است...

لباسش یک دکلته ی بنفش سیر با رگه های نقرهای بود که به نقاب نقرهایش میومد...

ولی فکر کنم اصلاً بخودش نمی یومد...کلاً به مِهتا بخاطر پوست سبزهی تندش لباسای تیره مثل بنفش نمیومد...

ولی به حرفِ کسی که گوش نمیداد پس منم بهش کاری نداشتم...

روی سنگ اوپن نشسته بودمو داشتم ناخونامو لاک قرمز میزدم...

گابریلا(دوست صمیمی و مشترک منو مِهتا)کنارم نشسته بود و داشت یک بند حرف میزد... ولی من زیاد به حرفاش گوش نمیدادم...

- اوه آنی نمیدونی چه تیکهای بود...فکرکنم چشم مرسدس رو گرفته بود، چون همچین خودشو به طرف چسبونده بود که با خودم می گفتم هرآن ممکنه تو ب*غ*لش غش کنه...

مرسدس یک سوپرمدله و اصالتاً مکزیکی...صورت زیاد قشنگی نداره و ولی اندامش...حـــرف نداره...بلند و باریک و حقیقتاً خوش استایل...

اسم مرسدس برای لحظاتی حواسمو پرت کرد... ولی حواس پرتیم زیاد طول نکشید... چون انگشت پام اشتباهی لاکی شد و آهمو در آورد...

زیر لب فحشی نثار گابریلا کردم و با دستمال پامو تمیز کردم و کلاً از مرسدس یادم رفت...

حالا نوبت دستام بود...گابی(گابریلا) همچنان حرف میزد و من همچنان تمام حواسم و داده بود به لاک زدنم...

خوب لاک قرمز اگه خراب شه واقعاً تو ذوق میزنه!!!!...

از تمام حرفایی که گابی مثل وروره جادو بلغور کرده بود، فقط چندتا کلمهی، خوشگل، جیگر، نفس و این چیزارو شنیدم...

اونشب می خواستم شبیه سفیدبرفی بشم... اول یک لباس دکلتهی کوتاه قرمز انتخاب کرده بودم ولی بابا غرغر کرد...

ایرونیه دیگه،کاریش نمیشه کرد...منم برای اینکه شبم بخاطر غرغراش خراب نشه بی خیال اون شدمو تصمیم گرفتم شبیه سفیدبرفی باشم تا یک پرنسسِ س ک س ی...

لباسم مشکی بود با یقهی قایقی که بیشتر شونه های سفیدمو بجای سینه هام نشون میداد... و در نهایت به آستینای پوفی می رسید...

تا کمر تنگ بود و از کمر تمام کلوش می شد...

مثل بچههای 5 ساله باهاش چند بار جلوی آینه چرخ زده بودمو از دیدن شورتم ذوق زده شده بودم...

کمر پهنی داشت که از پشت توکمرم یک پاپیون گنده می خورد... از فکر لباس خوشگلم غرق ل*ذ*ت شدم...

دیگه کار لاک ناخونام تموم شده بود و داشتم ناخونامو فوت میکردم...

همزمان با تموم شدن لاک ناخونام ،حرفای گابی هم تموم شد و من جرأت نمی کردم ازش بخوام تا دوباره توضیح بده

چون قطعاً سرمو از تنم جدامیکرد که به حرفاش گوش ندادم...

مانی پسر خاله نازی و داداش مِهتا تقریباً حاضر بود و داشت جلوی آینه موهاشو آب و شونه میکرد...

اگه 1کم حوصله داشتم حالشو میگرفتم...مثلاً توی ژلش چسب میریختم...ولی باید خدارو شکر میکرد که حوصله نداشتم...

دیشب گلاب به روتون شده بودمو هنوز یک کمی دل درد داشتم...

از ترس بیخیال پرسش دوباره از گابی شدم و خودمو چپوندم تو اتاق مِهتا تا لباسامو بپوشم...

شورت مشکیمو پام کردم تا توی مهمونی آبروم به خاطر سفیدیه شورتم که ممکن بود تو چرخهای ناگهانیم دیده بشه،نره...

موهامو با یک کش خوشگل مشکی دم اسبی بستم و چتریامو توی صورتم ریختم...

پایینِ موهای ل*خ*تمو به بدبختی فر زده بودم... خیلی سخت حالت میگرفتن...

مشغول آرایش شدم...کرم میک آپ... یک خط چشم پهن مشکی که به چشمای آبیم بینهایت میومد ... یک خط باریک آبی بالاش... مقداری رژ گونه و یک رژ قرمـــز...

نقاب مشکیمم زدمو جلوی آینه ی قدیه اتاق مِهتا چرخی زدم...

شرتم دیگه تو ذوق نمیزد...کفشای مخمل جلوباز و پاشنه بلندم و پوشیدم و از اتاق مِهتا بیرون اومدم...

خیلی خوب بود که خاله تو کارت دعوت نوشته بود لباس مناسب مجلس ر*ق*ص... گرنه معلوم نبود چنتا دراکولا و شبح داشتیم...

همه چیز آماده بود و مانی با چندتا از دوستاش در حال بگوبخند بود...

کلاً مانی همیشه در حال بگوبخند بود و همیشه صدای خندههاش چندصد دسی بل بود... یعنی حتی از سر کوچه هم شنیده می شد...

صدای کفشام روی کف سنگ خونه عمه انعکاس با شکوهی داشت و اعتماد بنفسم و افزایش می داد...

امشب رامیار هم دعوت بود...دوست عزیز مانی و پسر مهندس عادل مهر که چندوقتی بود بهم چراغ سبز میداد...

من تقریباً امشب تصمیم داشتم درِ باغِ بهشت نشونش بدم....

- آنی ...آنی کدوم گوری موندی؟؟؟؟؟...

صدای مِهتا بود که با فرکانسی بالا داشت جیغ جیغ میکرد و ادامه داد: بدو دیگه....اومـــــــده!!!

مثل خنگای گنگ گفتم: کی؟!!

- احمق جان کارِن رو می گم...

- کارِن؟!...

بازم مثله خنگا اسم کارِن رو تو ذهنم بالا پایین کردم...نه،من تاحالا این اسمو نشنیده بودم...

صدای جیغ جیغ مِهتا دوباره بلند شد: گابی مگه بهش نگفتی؟

گابریلا با نگاهی خصمانه سرک گشید و سر تکون داد، یعنی گفتم. و من لبخند احمقانه ای زدم، یعنی یادم نمی یاد!

شاید اگه شرایط پیش میومد مِهتا گردنمو میشکست ولی شکرخدا نه اونجا جاش بود و نه ناخونای نیم متری مِهتا این اجازه رو بهش میداد...

درنتیجه،خودمو زدم به کوچه علی چپ و رومو به سمت مانی چرخوندم....و بعـــــــــــــــد....

خوب اگه بگم همونجا از تعجب خشک شدم، بدونین 100%دروغ گفتم... چون چند ثانیهای طول کشید تا اون چشمای عسلی که از پشت نقاب به صورتم زول زده بود رو به جا بیارم...

ولی باور کنین وقتی بجا آوردم خشکم زد...

اون؟عزرائیل چشم عسلی تو مهمونی ر*ق*ص هالووین خاله نازی چه غلطی می کرد؟!...

با خودم شرط بستم که اونم از دیدن من تعجب کرد چون چند ثانیه بهم خیره بود... بعد دم گوش مانی پچ پچی کرد...آخه درست کنار مانی ایستاده بود...

مانی به سمتم نگاهی انداخت و بهش چیزی گفت....

چشمای عسلیش رو از صورتم کند و دور تا دوره خونه چرخی داد و همزمان به طرفم اومد...

ازجام تکون نخوردم تا بهم برسه... فکنم مِهتا و گابی داشتن بدلیل بیرون زدگی چشماشون بیچشم می شدن... ولی به اونا توجهی نکردم...

فقط در حال برانداز کردن عزرائیل بودم...

کت و شلوار رسمی مشکی ای که یقه ی باریک ساتن داشت پوشیده بود...

نوار پاپیونشو نبسته بود و دوره یقش انداخته بود...

لازم نیست هی بگم چقــــــــــــــــدر خوش تیپ بود...خودم دیگه از بس گفتم خسته شدم...

موهاش مثل هپلی ها بود... انگار حتی شونش نکرده بود...

نگاهم به کفشاش افتاد... شاید توقع یک جفت پوتین مشکیو داشتم ولی کفشای چرمش تصوراتمو بهم ریخت...

جام شامپینشو تو دست چپش گرفته بود...منکه هی می گم چپ دسته!...

و البته فراموش کردم بگم اون لبخند نادر،نه ببخشید، پوزخند نادرشو بلب داشت...

باهام یک قدم فاصله داشت

- بذار ببینم اینجا چی داریم؟ روباه ماده کوچولومون با لبهای توت فرنگی

و غش غش خندید.

رو آب بخندی...اخمامو کشیدم تو هم و لبامو جمع کردم

- اوه نه،حالا تبدیل به ببر زخمی شد...

بعد جلوم مثله شاهزاده ها تعظیم با شکوهی کرد. دستشو دراز کرد و گفت:دوشیزه...؟ومنتظر نگاهم کرد

دستمو یه سمتش دراز کردم:سفید برفی هستم...

دستمو تو دست گرفت و راست ایستاد و کمی منو به سمت خودشش کشید:سفید برفی...ها؟!

و نگاهی موشکافانه بهم انداخت. از چتریام تا لبام. روی لبام قفل کرد و بعد هـــــوم برزگی گفت. انگار از نظرش لبای قرمزم منو شبیه سفیدبرفی کرده بود.

با صدای لطیفی که سعی کردم تاثیرگذار باشه گفتم: و شما آقای...؟

- کارِن نیک فر هستم ...

و پوزخندشو عمیقتر کرد.

پس کارِن این بود؟؟؟!! چشام 4تا شد...اما سعی کردم خودمو کنترل کنم.

- بیشتر بهت میاد یک دلقک کم عقل باشی با اون موهای بیریختت...

پوزخندشو با همون استایل حفظ کرد. انگار نه انگار که من همین الآن با بلدزر از روش رد شده بودم...

- تو جمع کوتوله های دوروبرت هویج عزیز رو ندیدم... نکنه می خواد با کلاه سفید یک دفعه بیاد تو و قافل گیرت کنه؟

نمی دونم چرا در مقابل اون اینقدر عصبانی می شدم... می خواستم با پاشنه ی میخی کفشم پاشو له کنم که صداس مِهتا مانعم شد

- کارِن عزیز...خیلی خوش اومدی

- اوه...دوشیزه مِهتا...

دست مِهتا رو گرفت و مثل یک جنتلمن ب*و*سید:خیلی خوشحالم که مجدداً می بینمتون...از دیشب خیلی با شکوه تر به نظر میاین.

آووووووو...پسره الاغ چه لفظ قلمم صحبت می کرد... و بعد نوبت گابی شد.

- دوشیزه گابریلا...و دستشو در مقابل چشمای از حدقه درومدهی من ب*و*سید...باورش برایم اصلاً امکان پذیر نبود...این مار زبون چطوری این رفتارو با اون دوتا داشت؟!!

- کارِن عزیز خیلی خوشحالم که پیشنهاد مانی رو قبول کردی و اومدی...آنی،نگفته بودی کارِن رو میشناسی...

مبهوت به مِهتا نگاه کردم...یک لبخندی رو لباش بود که یعنی بزار مهمونا برن خفت می کنم...

ولی من داشتم دراون لحضه فکر می کردم اینا چطوری همو میشناسن...

کارن گفت دیشب؟...اووووه، دیشب تولد مرسدس بود که دوست مِهتا بود...منم دعوت بودم ولی برای همون قضیه گلاب بروتون که قبلاً ذکر شد نرفتم...

پس کارِن اونجا بـــود...کارِن...مرسدس...پس اونی که مرسدس آویزونش شده بود کارِن بود...آوووووووو....

مبهوت به مِهتا نگاه کردم...یک لبخندی رو لباش بود که یعنی بزار مهمونا برن خفت می کنم...

ولی من داشتم دراون لحضه فکر می کردم اینا چطوری همو میشناسن...

کارن گفت دیشب؟...اووووه، دیشب تولد مرسدس بود که دوست مِهتا بود...منم دعوت بودم ولی برای همون قضیه گلاب بروتون که قبلاً ذکر شد نرفتم...

پس کارِن اونجا بـــود...کارِن...مرسدس...پس اونی که مرسدس آویزونش شده بود کارِن بود...آوووووووو....

- منو سفیدبرفی فقط یکبار همو دیدیم...(انگار زیادی تو هپروت بودم که اون داشت مِهتا و گابی رو روشن می کرد)...

- فکرکنم ازون زمان 5ماهی میگذره...توی تعطیلات تو جنگل...شما دخترا برای هم چیزای هیجان انگیزو تعریف می کنین، پس حتماً باید جریان زخمی شدن آنی رو بدونین...(ویک لبخند موزی)

احساس خفگی کردم...فکرکرده کیه که خودشو یک حادثه ی هیجان انگیز میدونـــــــــــه؟!!!

باشه، قبول... من به گابی و مِهتا و لوئیز و سارا و چندتا دیگه از دوستام گفته بودم!... ولی این دلیل نمیشه این خودشیفته فکرکنه که خیلی هیجان انگیزه...

صدای اوه گفتن گابی و مِهتا همزمان اومد

- البته که گفته...پس شما ناجی آنی بودین...واقعاً ممنونم...

مِهتای خودشیریـــــــن...احمق...ناج ی؟؟؟؟...به این هیولای دومتری میگه ناجی......

لبخند دختر کشی تحویل مهتای داد و سرشو به نشانه تواضع کمی خم کرد... این ژستای جنتلمنانش حالمو بد میکرد....

خواست به حرفش ادامه بده که نگاهش به در ورودی افتاد و تکونی خورد:

- خوب خانوما...شب خوبی داشته باشین...من قول یک دور ر*ق*ص و از همین حالا از 3تاتون میگیرم...

صدای خندهی دخترا به آسمون هفتم رفت... خاک برسرشون...پسر ندیده ها...و بعد کارِن ما رو ترک کرد.

همون موقع بود که مرسدس رو دیدم که داره به سمت کارِن میره و کارِن که... لبخند گَل و گشادی روی لبش بود... ندید بدید...

مِهتا نیشگونی از بازوم گرفت

- الاغ...انقدر میگم کارِن، توِ نفهم چرا نگفتی این همون پسره است؟!

- من اسمشو نمی دونستم دیوونه وگرنه می گفتم...

وبعد به مرسدس اشاره کردم: اون چشه؟مثله گرگ شده قیافش... فکنم کارن و یک گوسفند چاق و چله فرض کرده...

مِهتا و گابی ریزریز خندیدن و روشو نو ار مرسدس که مثله منگوله از کارِن اویزون شده بود گرفتن...

تا قبل از اومدن رامیار، هرازگاهی نگاهی به کارن و مرسدس که جیک تو جیک با هم می ر*ق*صیدن می کردم...

فکر می کردم با اومدن رامیار دیگه توجهم به اون دوتا نباشه، ولی اشتباه فکر می کردم... رامیار کلی خوشتیپ کرده بود... برقی که با دیدن من تو نگاهش نشست مثل همیشه اعتماد بنفسمو بالا برد...

فقط یک لبخند برای اثر گذاری رو آدمای بی جنبه کافیه... همون یک نیمچه لبخند من باعث شد 10 دقیقه بعد، با رامیار تو سالن مشغول ر*ق*ص باشم... با آهنگ همگام نمی ر*ق*صید و حرصمو در می آورد ولی روم نمی شد بهش چیزی بگم... تو ر*ق*ص باهام آروم صحبت می کرد... ولی اگه بگم چیزی از حرفاش یادم نمونده اصلا تعجب نکنین... چون حواسم جای دیگه ای بود(!)

تا آخرای شب بزن و برفص براه بود...عزرائیل چشم عسلی، که حالا می دونستم اسمش کارِنه، تقریباً با تمام دخترای مجلس انواع ر*ق*صارو کرده بود و هنوزم داشت اون وسط با سارا که شبیه آناستازیا خواهر بدجنس سیندرلا بود، میر*ق*صید.

البته منم بیکار نبودم... رامیار از کنارم جم نخورده بود و منم داشتم باهاش بگی نگی خوش میگذروندم...رامیار خوش قیافه بود. قدِ بلند و چشم و ابرو مشکی داشت...

ازش بدم نمیومد... ولی نمی دونم چرا چشمام همش دنبال اون دلقک مو هپلی بود...البته الآن دیگه میدونم چرا ولی اون موقع هنوز نمی دونستم...

وقتی با مرسدس می ر*ق*صید کم مونده بود وسوسهی پاره کردن لباس مرسدس که روی زمین این و رو اون ور میرفت برعقلم غلبه کنه و من باپاشنهی کفشم ترتیب لباسشو بدم...

بسکه آویزون اون شده بود...فکرکنم اگه مجلس خونوادگی نبود همونجا ل*خ*ت میشد و خودشو مینداخت رو کارِن...

ساعت 1شب بود . مجلس تقریباً ایرونی شده بود...

من اونجا مطمئن شدم کارن هم ایرونیه...قیافش که اصلاً ایرونی نبود...بیشتر شبیه آمریکاییهای دورگه با سرخ پوستا بود... بخاطر پوستش می گم...عجیــــــــــــب شوکولانی بود.

مهمونی خودمونی شده بود . من، رامیار ، کارِن و یک دختر مو بلوند، که صد البته موهای خودش نبود و رنگ کرده بود، و چند نفر دیگه داشتیم با یک آهنگ لایت وسط میر*ق*صیدیم...

که یکدفه خاله نازی که عاشق سوپرایز کردن بود آهنگ لایت فرانسویمون و به آهنگ اندی تغییر فاز داد...

رامیار بیچاره که ازین حرکت تو عمق خاله شوکه شد... ولی کارِن خیلی سریع ر*ق*صشو عوض کرد...

منم که عاشق ر*ق*ص قردار ایرونی بودم سریع شروع کردم به قردادن...رامیار یک کم سعی کرد خودشو با ر*ق*ص هماهنگ کنه ولی بخاطر تلاش زیاد و البته بیهودش صورتش از ریخت افتاده بود که برام سری تکون داد و رفت سرجاش مثله یک پسر خوب نشست...

البته با شروع آهنگ نزدیک 20 نفری از جمله خاله نازی و شوهر عمه کیومرث ریختن وسط...

منم واسه خودم قرمیدادم و با دامن سفید برفیم دور میزدمو حال می کردم که بعد از یک دور بسیار عالی، یک اهرم، محکم جلوی چرخمو گرفت و اون کسی نبود جز کارِنِ عزیز...این بار لبخندش همراه با نمایش کلوزشات از دندونای سفیدش بود... کمرمو محکم گرفته بود.

- سفیدبرفی افتخار یک دور ر*ق*ص رو بهم میدن؟...و با این حرف رو به روم ایستاد...

مثله بابا میر*ق*صید...دستاشو از دوطرف باز کرده بود و من بین بازوهاش میر*ق*صیدم...دیگه علناً می خندید...

بچه پررو خوشش اومده بود انگار...البته رفتار جنتلمن گونش زیاد دوومی نداشت و بعد از دو دقیقه تلاش برای رعایت سکوت دیگه نتونست دووم بیاره

- قبلاً خوش سلیقه تر بود...درسته که شبیه هویج بود ولی از این نردبون 40کیلویی خوش تیپ تر بود...

مامـــــــــــــان...به رامیار می گفت نردبون 40کیلویی؟!!...نگاهی به رامیار انداختم...

اخم کرده بود و به کارِن نگاه می کرد...

رامیار قدبلند بود، شاید مثله نردبون... البته خود آقای خودشیفته هم دست کمی از نردبون نداشت!... خوب رامیار لاغرم بود، ولی 40 کیلویی نبود دیگه انصافاً...

با اخم به کارِن نگاه کردم

- بهتره سلیقتو برای خودت نگه داری...مثلاً پس زدن اون سوپرمدله فوق س ک س ی(مرسدس) نشون میده چقدر بد سلیقهای

- ازکجا میدونی ردش کردم گربه کوچولو؟!...و دندوناشو بیشتر به نمایش گذاشت.

اخمم غلیظتر شد...گربه کوچولو باباته...پسره ی نفهم...

یکدفعه دستشو انداخت دوره کمرمو منو کشید جلو:

- ولی از من به تو نصیحت... اینو با یک مَن عسلم نمی شه خوردش، پس تفش کن بیرون...

همزمان آهنگ تموم شد و کارِن نزاشت دهنمو باری جواب دادن باز کنم... و رفت سراغ سارا که داشت باهاش می ر*ق*صید...

حرصم در اومده بود... به چه حقی درمورد دوست پسرای من نظر میداد؟... مگه من بهش در مورد انتخاب احمقانش، که همون مرسدسه، چیزی بهش گفتم که اون حالا برای من ادای آدمای خیرخواه و در میاره؟

با حرص به حرکات نرمش تو ر*ق*ص نگاه کردم... انگار از شکم مامانش رقاص بدنیا اومده...

با چشم دنبال مرسدس گشتم... داشت با مانی صحبت می کرد و می خندید... انگار از جانب کارن خاطر جمع بود... لعنت به جفتشون... اصلا برن به درک...

به رامیار نگاه کردم... اونم داشت نگام می کرد و احتمالا داشت رفتارمو برای خودش تحلیل می کرد... از لج کارن بهش لبخند پت و پهنی زدم...

اونم با خوشحالی جام شامپاینشو بالا گرفت و بعد یک کله نوشیدش...

تا آخر مجلس من با 3 تا آهنگ دیگه ام ر*ق*صیدم ولی کارِن 10 دقیقه بعد از ر*ق*صش با سارا، با یک شب به خیر صمیمانه ازمرسدس(!) اونجارو ترک کرد...

البته باید بگم بعد از چند بار بیرون رفتن با رامیار، فهمیدم اصلا ازش خوشم نمی یاد... ولی وقتی از طریق مِهتا فهمیدم که کارن با مرسدس دوست شده( اونم چه دوستی ای )، منم چون از حرص خفه نشم، به رابطم با رامیار ادامه دادم....

اخرهفته بود ومن بعد از 6ساعت روپا ایستادن توی بیمارستان(چون من نرس بودم)داشتم بر میگشتم خونه... من تو بخش مغز و اعصاب نِرس بودم...

بخشی که اعصابی از مغز آدم خورد می کرد... گاهی دچاره افسردگی موضعی(!) میشدم... چون تقریبا 75% مریضای بخش خوب نشدنی بودن...

به آبراهام کنز، رییس بیمارستان چندباری گفته بودم که بخشمو عوض کنه... ولی لجباز تر ازش، فقط خودش بود...

برای حرفم تره که هیچی، شاهیم خورد نمی کرد... اون روزم روز واقعا خسته کننده ای بود.. پاهام زق زق می کرد... کفشایی که پوشیده بودم زیاد راحت نبودن و انگشتای پام از فشار درد گرفته بودن...

با هر ترمز و کلاج آهم بلند میشد و فحشی نثار کفشام و بعدم خودم برای اونارو پوشیده بودم میکردم...

در حال کلنجار رفتن با خودم بودم که رامیار بهم زنگ زد و گفت شب میاد دنبالم تا باهم بریم کلوپ "شب بیدار"... اسم پب بیدار گردش خونمو افزایش داد... کلوپ خوبی بود...

با اینکه خسته بودم ولی قبول کردم...

چون هم آخر هفته بود و من احتیاج به تفریح داشتم و هم اینکه بابا و ماما رفته بودن میامی خونه خاله ساندریا...تا جکسون ویل(شهر من)نزدیک 400 کیلومتر فاصله داشت...البته قبل از رفتن بابا چند تا سند کتبی و شفاهی برای اینکه مراقب خودم باشم ازم گرفته بود...

بعضی وقتا زیادی نگران میشد... بنظر من انقدر نگرانی اصلا بهش نمیومد... ولی کافی بود اینو به خودش بگم(!!!)......

بعد از خداحافظی از رامیار به مِهتا زنگ زدم ولی هرکار کردم راضی نشد باهامون بیاد...

تازگیا با لارس دوست پسر دانمارکیش بهم زده بود و پکر بود... منکه خوشحال بودم چون اصلاً از لارس خوشم نمیومد...

با اون صورت بیرنگش شبیه روح های قابل لمس بود... خدایی مهتا واسش زیادی خوب بود... به هر حال... به رامیار گفته بودم خودم میرم و اونجا میبنمش...

ولی اون گوش نداده بود و گفته بود میاد دنبالم ... بعد از رسیدن به خونه سریع یک دوش آب ولرم گرفتم... ب

رای سرحال شدن واقعا جواب میده... برای انتخاب لباس زیا وسواس بخرج ندادم... چون اصلا حوصله نداشتم...

ساعت 9 رامیار اومد دنبالم... خیابونی که کلوپ توش بود مثل همیشه شلوغ و پرهیاهو بود...

کلوپ نزدیک پل بود و از در پشتیش میتونستی به پل برسی... به سختی جا پارک پیدا کردیم و بعد از چک کردن ماشین به سمت کلوپ رفتیم...

حدس بزنین دم درکلوپ کیو دیدیم؟!!....مرسدس و عزرائیل جذاب...پیش خودم اعتراف کردم که واقعاً تیکهای بود...

البته فقط پیش خودم...همون نیمچه لبخند زشت رو لبش بود و دستشو دور کمر مرسدس انداخته بود و مرسدس خودشو ازپشت بهش چسبونده بود...اوپس...

بالاخره مرسدس مارو دید و با بالاو پایین پریدن خواست توجه مارا جلب کنه ... کارن هم مارو دید ولی به روی خودش نیاورد...

بی خاصیت فکرکرده چقدر مهمه...مرسدس همچین چسبیده بود بهش که انگار اگه ولش کنه فرار میکنه... هرچند بعیدم نبود...

منم بهشون توجهی نکردم و در حالی که با صدای بلند به چرندیاتی که رامیار زیر گوشم می گفت می خندیدم،از کنارشون رد شدم...

می خواستم بدونه اصلاً به حرفش برای دوست نشدن با رامیار توجهی نکردم...که خوب باید بگم اونم اصلاً توجهی بهم نکرد و من (!)م سوخت.

شلوار جین سرمهای با تاپ سرخابی تنم بود و کفشای پاشنه بلند سرخابی که حتی با اونها هم رامیار تو دلش بهم می گفت:ریز میبینمت!!!!...

کلوپ شلوغ بود...همه توی هم میر*ق*صیدن...من از این کلوپ خوشم میود چون چند قسمت داشت... یک قسمتش بار بود که با چوب دکور شده بود و نورپرزدازیه لایتی داشت... صندلی های بارتقریباً پر بود ولی خوبیش این بود که کسی م*س*ت نبود...قسمت بعدی نور زرد و قرمزی داشت که خیلی بزرگ بود و نزدیک 200 نفری داشتن توش میر*ق*صیدن...

و قسمت سوم یک قسمت نسبتاً تاریک بود برای آدمای نسبتاً خجالتی مثل من که روشون نمی شود توی جمع طرفشونو بب*و*سن...

یکبار تو این قسمت تاریک جاستین منو ب*و*سبده بود و من به علت هیجان بسیار زیاد و البته عدم دید کافی ناخونمو کرده بودم تو چشمش...

نیم ساعتی توی بار نشستیم و با چندتا از بچه های آشنا گپ زدیم و بعد به سالن ر*ق*ص رفتیم تا خودمونو خالی کنیم...

رامیار زیاده خورده بود و 1کم گیج میزد...البته فکرکنم زیاد عادت نداشت چیز سنگین بنوشه و باید در حد همون ککتل می خورد و مارتینی زیاد بهش سازگار نبود...

نیم ساعتی ر*ق*صیدیم که دیگه احساس کردم داره تو ب*غ*لم لق لق می خوره...

سرمو با غیظ ازش گرفتم و سرچرخوندم که چشمام از حدقه درومد...مرسدس تو ب*غ*له کارن بود...

البته نه تو یک پوزیشن معمولی!!!!... دکمه های پیراهن کارِن باز بود و مرسدس دستاشو گذاشته بود روی بدن عضلانی و ل*خ*تِ اون...کارن سرشو داده بود عقب و چشماشو بسته بود...

نمی دونم برای چی؟!!شاید داشت حال می کرد...یک آن یک حسه بدی بهم دست داد...

چرا مرسدس باید بدن کارِن و لمس کنه؟!!!....بعد یادم اومد که منم توی اون آ*غ*و*ش محکم و عضلانی بودم...

ساده و رک بگم....حسودیم شد!

من به مرسدس حسودیم شد...اعترافش دردناکه ولی من مثله یک مرد اعتراف می کنم که حسودیم شد...

بغض گلومو گرفت...

همون لحظه کارِن چشماشو باز کزد و نگاهمون تو هم قفل شد...نگاهمو ازش گرفتم،رامیار وهل دادم عقب و رفتم به سمت دستشویی که انتهای بار بود...

خودمو انداختم تو دستشویی و به در تکیه دادم...چرا من باید حسودی کنم؟؟؟

خوب اون جذاب بود و خواستنی ولی اینا دلیل نمی شد که من به مرسدس حسودی کنم!!....بسکه احمقم...

مگه اون خودشیفتهی لعنتی که اونجور از ل*ذ*ت چشماشو بسته بود به من فکر میکرد که من حالا اینجا، توی دستشوییِ بوگندو داشتم از حسادت آتیش میگرفتم؟!

لعنت به من که ضعف نشون دادم...الاغ...احمق...به صورتم آبی زدمو از دستشویی اومدم بیرون که سینه به سینه یک یارویی شدم...

بو گند ا*ل*ک*ل سگی میداد...متانول خورده بود انگار... لبخندزشتی زد و دستی به بدنم کشید...

دستشو پس زدم...عوضی فکر کرده بود من شکار امشبشم!!...

هولش دادم عقب و راهمو کشیدم برم که هار شد و بازومو چشبیدو کوبوندم به دیوار...کمرم تیر کشید... اون وحشیم خودشو چسبوند بهمو شروع کرد به ب*و*سیدنه گردنم...