رمان چشم چوپان به قلم سمیه ح ( ساغر بانو )

ژانر : #عاشقانه #راز_آلود

خلاصه :

حکایتی نو روایتی تازه.

عشق و دلدادگیه دختر ارباب به چوپان آبادی.

مردی با چشمهای بلورین!قربانی خرافات!

چه رازی در چشمان چوپان نهفته است؟

یک ارباب و رعیتی متفاوت.

اگر دنبال رمان های خاص می گردین ،چشم چوپان این ویژگی هارو داره.

البرز

فنجون قهوه مو دستم می گیریم و میرم سمت پنجره ی بزرگ مطبم از پشت اون پنجره ی بزرگ خیره می شم به برج میلادی که محو شده میون دود و

دم شهر مه گرفته ی تهران شهری که مدت هاست رنگ آسمونش آبی نیست راستی چرا هیچ پرنده ای تو این آسمون نیست بجز کلاغ های بد صدایی که

تو آسمون خاکستری بال می زنن و قار قار می کنن...

انگار می خوان یه خبر شوم بدن....

یکیشون میشینه لبه ی پنجره....

به رنگ سیاهش نگاه می کنم رنگ سیاهی که سیاهی خودمو به رخ میکشه.... منی که سرتا پا غرقم تو لجن و کثافت از قتل بگیر تا تجاوز تا هم خوابگی

با زنای هرزه ای که هنوزم وقتی تو چشمای مرموز نفرت انگیزم نگاه می کنن محو میشن تو دوتا گوی شیشه ای که جای مردمک تو چشمامه ....گوی

های شیشه ای که ننه لیلا از ترس اینکه...دخترا رو سحر نکنم مجبورم می کرد تا با عینک سیاه بپوشنمشون .. ....تا نگاهم تلاقی نکنه با نگاه ساده ی

دخترای روستا...

راستی ننه لیلا چه ساده بود که فکر می کرد البرزش یه پسر خوب و سر به راست ....الان کجاست تا ببینه البرز گند زده به همه ی باوراش....

دوباره پوزخند می زنم....

نگاهم سر می خوره سمت گاو صندوق سرخی که گوشه ی مطبم گذاشتم ....صندوقی که توش پول نیست ولی یه شی باارزشه شیی با ارزشی که یادم

می ندازه که یه زمانی چوپان بودم چوپانی که همه ی مردم آبادی رو اسمش قسم می خوردن چوپانی که ایستاد مقابل قلیچ تا حق مردم آبادی رو بگیره...

از آسمون خاکستری چشم می گیرم و می رم سمت میزم فنجون قهوه رو می کوبم رو میز قهوه اش می ریزه رو میز مطبم ..

همینطور نشسته رو صندلی خودمو می کشونم سمت گاو صندوق و رمزشو می زنم...

درشو باز می کنم و شی با ارزشمو در میارم....

اونو سمت دهنم می گیرم و توش میدمم ....صدای گوش نواز نی ام بلند میشه حیف که دیگه صدای سگ گله تو گوشم نمی پیچه دیگه نسیم خوش

روستا موهای بلندمو نوازش نمی کنه...تا غرق بشم تو اون صدای گوشنواز ساز نی و از اون ساز برای دلم ترانه بسازم....

اما هنوز می تونم حس کنم تو اون فضام ...می تونم صدای رودخونه رو بشنوم آره صدای سحره ها و گنجشک ها و عو عو ی قمری ها ی قهوه ای...محو

می شم تو خاطراتم

صدای در اتاقم هم باعث نمیشه که دور بشم از اون فضا....

صدای پر عشوه اش تو گوشم می پیچه...

_‌چه قشنگ نی میزنی البرز....

تو گوشم اکو میشه

_‌(چه گوشنوازه صدای نیت چوپان...یاد چشمای دریاییش چشمامو تا آخرین حد گشاد می کنه...)

به جاش یه دخترو میبینم که غرق تو آرایش موهای طلایشوو دور صورتش انداخته و شال سرخ رنگش دقیقا رنگ لباشه پایین لباس درست میون چونه

اش و لب پایینیش یه مهره ی طلایی مزحک نصبه...تازه می فهمم تیناست....

با نفرت فنجون قهوه رو پرت می کنم به سمتش ....اینجا چه غلطی می کنی هرزه...

سرشو می کشه عقب تا فنجون به سرش نخوره....

_‌وای البرزی باز دیوونه شدی ...

و با پرویی سمتم میاد و دستای لاک زدشو دو طرف صورتم می گیره و خیره میشه تو چشمام خودت گفتی بیام دکی جون .....و انگشتشو می کشه رو

لبم...عصبانی نشو عشقم اما می دونی

وقتی عصبانی هستی بیشتر بهم می چسپه...

با عصبانیت لگدمو می کوبم تو شکمش یک متر اونور تر پرت میشه....

از جام بلند می شم و پامو می زارم رو شکمش و فشار میدم ...

جیغ می کشه....و دستاشو التماس وار رو پاهام میزاره و تمام التماسشو می ریزه تو چشماش...

پوزخند می زنم و پامو از رو شکمش برمیدارم ...

_گمشووو بیرون تینا...

از جاش بلند میشه و با عجله می دوه سمت در ...و از نظرم محو میشه...

و من غرق لذت میشم از اینکه آزارش دادم و مثل دیوونه ها قهقه می زنم...

وروی مبل میشینم و پاهامو میزارم رو میز و دو تا دستمو پشت گردنم می زارم...

من یه جونورکثیفم

دانای کل...

پرستار شیفت شب به همه ی اتاق ها سرکشی کرد و آمار همه ی بیمارارو گرفت همه تو تختهاشون خواب بودن

خوب طبیعی بود

با اون همه قرص آرام بخش و آمپول کمتر بیماری بود که تو این وقت شب تو تختش خواب نباشه...

درب اتاق ۱۲۳‌ رو باز کرد همه ی تختها پر بود جز تخت کنار پنجره که مربوط به زیباترین بیمار این آسایشگاه بود دختری که آبی چشماش بیشتر از هر

چیزی چشم بیننده رو خیره می کرد...

صدای رعد و برق پرستارو از اتاق بیرون کشید....

رفت سمت پیشخوان پرستاری و بارونیشو که رو رخت آویز بود چنگ زدو دوید سمت حیاط آسایشگاه بارونیشو انداخت رو سرش و همه جای محوطه

رو از نگاهش گذروند...اثری ازش

تو این حوالی نبود...به همه ی قسمتهای حیاط سر کشید نگاهش افتاد به آقای معظمی نگهبان درب آسایشگاه که سرشو گذاشته بود رو میز و خوابیده

بود درب وروردی قفل بود و این یعنی اینکه کسی از در بیرون نزده بود دوید سمت پشت ساختمون ....

حدسش درست بود .... نشسته بود پشت یکی از پنجره های آسایشگاه که نور کم جونی ازش قسمت کوچیکی از حیاط رو روشن کرده بود درست تو

همون قسمت زیر همون نور کم رنگ گلبرگ جمع شده بود تو خودشو عروسکشو محکم تو بغلش گرفته بود...

با سرعت دوید سمتش و زیر بغلش گرفت :

_خوشگل خانم این وقته شب اینجا چکار میکنی زیر این بارون...

چشمای آبیشو تو تمام صورت پرستار چرخوند و گفت:

_بچه بی قراری می کرد آوردمش تو حیاط تا آروم بشه تو اتاق گلپر خروپف می کنه بچم نمیتونه بخوابه خودمم خوابم نبرد...

پرستار نگاهی به عروسک زشتی کرد که تو بغل گلبرگ بود...عروسکی که نیمی از موهاش کنده شده بود...و قسمتی از صورتش با خودکار خط خطی

شده بود نگاهش کشیده شد سمت لباس ها ی گلبرگ که همه خیس بود...

_‌ببین خوشگل خانم خودت خیس شدی...این کارا چیه می کنی آخه تا کی ما باید دنبال تو بگردیم...

دستشو از دست پرستار بیرون کشید

_‌ولم کن...می گم بچم خوابش نمیبره گلپر خروپف می کنه مگه تو حرف آدم حالیت نمیشه برو تازه خوابونده بودمش ...برو ....برو ...گمشو ...

پرستار دستشو کشید و کشون کشون بردش به فریادهاو گریه هاشم توجهی نکرد....

البرز

با صدای خروس همسایه چشمامو باز کردم دلم نمی خواست از اون رخوت شیرینی که با وجود گرمای پتو وجودمو در برگرفته بود دل بکنم ...صدای شر

شر بارونی که از دیروز شروع شده بود با شدت می کوبید به سقف شیرونی خونه گوشمو نوازش کرد ...

همینطور که خوابیده بودم نگاهمو کمی تو اتاق چرخوندم اولین چیزی که نگاهمو جذب کرد صدای گز گز هیزمی بود که تو بخاری هیزمی داشت نفسای

آخرشو می کشید و شعله اش زرد شده بود سریع از زیر پتو دراومدم لرز تنمو گرفت نگاهم کشیده شد سمت اسما و ابولفضل که پتو از روشون کنار رفته

بود و از سرما تو آغوش هم فرو رفته بودن ابولفضل پاهاشو انداخته بود رو کمر نازک اسما و سر اسما رفته بود تو شکم ابولفضل به معصومیت کودکانه شون

لبخند زدم و پتو رو کشیدم رو سرشون پتویی که رو سرخودم بود رو هم انداختم رو پتوشون تا حسابی گرمشون بشن رغتم سمت هیزمایی که کنار

بخاری رو هم انباشته شده بود دوتاشو برداشتم و گذاشتم رو هیزمای سوخته چندتا فوت کردم و هیزما گر گرفت از جام پاشدم ...نگاهمو تو اتاق چرخوندم

مریم و فرخنده خواهرام اونور تر خوابیده بودن هردوشون از من بزرگتر بودن و لی هنوز ازدواج نکرده بودن...البته فرخنده به تازگی نامزد کرده بود....

مریم خواهر اولم با شنیدن صدای پام چشماشو باز کرد و یه لبخند قشنگ به صورتم زد ....

_‌امروز چه زود بیدار شدی البرز ....

_‌آره باید گله رو زود ببرم و بیارم تا بتونم به کلاسمم برسم...

خوب برو پی درسو مشقت گله رو امروز من می برم...

خندیدم و گفتم :

_‌نه میبرم زود برشون می گردونم نمیخوام بهونه بیفته دست قلیچ بگه البرز از زیر کار در رفته...

از رختخوابش بیرون اومد و روسری سفیدشو کشید رو سرش و گفت:

_‌ای بمیره این قلیچ تا همه از دستش راحت شن از وقتی صابر خان زمین گیر شده این چشم زاغی شده همه کاره ی این آبادی رعیتا از دستش خون

گریه می کنن مزدشونو نمیده کاش یکی پیدا بشه و بش بگه که الان دیگه زمان پهلوی و قاجار نیست که ارباب به رعیت ظلم کنه این هنوز تو اون زمانا

سیر می کنه نمیفهمه که الان رعیت و کشاورز حق دارن روزمین خودشون کار کنن هنوزم داره همه ی سود شالیزار میره تو جیب این از خدا بی خبر

بهادر می گفت کاش یکی از بین این مردم بلند شه و بمونه مقابل این زورگو تا مردمم دنباله روش بشن....

نشستم رو زمین و جورابامو کشیدم تو پام..

مریم نزدیکم نشست

_‌البرز می گم...می گم آقا جانم جزو همین رعیتهاست به قول بهادر تو تنها کسی هستی که می تونی توروی قلیچ بمونی به هر حال تو هم درس قلیچ

هستی از همه بیشتر بهش نزدیکی بهتر نیست باهاش حرف بزنی ....

پوزخند زدم و گفتم:

_‌تو کجای کاری مریم از وقتی که زن تهرانی گرفته نمیزاره سایه ام هم از سه فرسخی عمارتش رد بشه احمق فکر می کنه مبادا زن شهریش بیوفته تو

دام البرز و عاشق بشه ...رد بشم نوچه هاش با تیر زدنم ...

ایشی و کرد و گفت

_‌زنش از اون دختر شهریای ولنگاره اسمش عاطفه است من ندیدمش ها اما اسما می گفت خیلی خوشگله ...اما افاده ای از اینا که می گه از کنارم رد

نشین بو میدین...

تو ام که ماشالله چشمم کف پات به قول ننه لیلا خدا نکنه نگاه دختری به این چشمای قشنگت که الهی خواهرت فداش بشه بیوفته کنفیکون می کنه دل

دخترارو...این چشمای شیشه ایت...

_از چشمام بدم میاد مریم خسته ام از اینکه مدام باید عینک بزنم و یا سرمو پایین بندازم... تا نکنه دختری دلشو بم ببازه....

_‌دخترا چشماشون هرزه داداش وگرنه دل البرز من مثل آینه صافو زلاله ....

پیشونی خراهرمو می بوسم و از جام بلند میشم و لباس چوپانیمو تنم می کنم نیمو بر می دارم و از اتاق خودم و خواهرام بیرون میزنم از پله های گلی

پایین میام و نگاهم می افته سمت اتاق ننه لیلا و اقا جان صدای نماز خوندن آقا جان میاد کمی به حمد خوندش گوش می دم و می رم سمت آغل درشو

باز می کنم گوسفندارو بیرون میارم موهای بلندم حسابی زیر بارون خیس می شن ...اما من عادت دارم تو هوای بارونی نی زدن قشنگه

البرز

گله رو از بین کوچه پس کوچه ها با کمک سگ گله عبور دادم گلو لای شدید کوچه ها پاچه ی شلوارمو کثیف کرد مجبور شدم جورابامو بکشم رو

شلوارم آخه به این شلوار نیاز داشتم باید باهاش می رفتم شهر تا بتونم تو کلاسای دانشگاه هم شرکت کنم بایدوقتی که چرای گوسفندا تموم می شد

اونارو برمیگردوندم به آغل و بعد تازه باید مسافت طولانی رو تا شهر می رفتم و از اونجا هم سوار اتوبوس می شدم و می رفتم سمت دانشگاه

این درس خوندمو مدیون صابر خان بودم

یادمه وقتی خیلی کوچیک بودم شاید حدود پنج سال اونموقع قلیچ کلاس سوم بود گاهی با هم بازی می کردیم اونموقع ها من تنها دوست قلیچ بودم یه

روز صابر خان برامون یه معما طرح کرد معمایی که قلیچ تو حلش موند این معما موبوط به یکی از کتابای درسیش بود اما خودش نتونست حلش کنه

اونزمان من با راه حلی که خودم طرح کردم به راحتی اون معمارو حل کردم دقیقا از همون روز بود که صابر خان یه جوری شد حامیم و منو حمایت کرد

تا درس بخونم به معلم خصوصی قلیچ دو برابر پول داد و ازش خواست که به منم درس بده....

من خیلی خوب مطالب رو رو هوا می گرفتم و این باعث ذوق زدگی معلم و صابر خان میشد کم کم دشمنیای قلیچ شروع شد تو هر سنی با شرایط

خاص خودش ...

کم کم برای قلیچ شدم یه رقیب تا اینکه دو سال قبل هردو مون تو دانشگاه پذیرفته شدیم قلیچ یه ترم درس خوند و بعدش انصراف داد اما من با جون و

دل موندم پای هدفم که درس خوندن و پزشک شدن بود...

صابر خان همون موقع یه حساب برای من باز کرد که طبق اون هر ماه وکیلش موظف بود یه پولی به حسابم بریزه تا درسمو ادامه بدم ...

اگه نه هزینه های درس خوندنم سر به فلک کشیده بود تازه همینجوریشم

از این پول چیزی نمی موند که بخواد کمک حال خانوادم باشه انگار وکیل صابر خان با دانشگاهم هماهنگ کرده بود که فقط پول به اندازه ای باشه که

هزینه ی ترممه....

این حمایتها در حالی بود که با خانوادم مثل سگ رفتار می کردن خوب صابر خان هر چی به من احترام می ذاشت در مقابلش حرمت خانوادمو می

شکست....

و بهشون بی حرمتی می کرد گرچه این بی حرمتی ها تو خانواده ی ارباب زادها یه چیز کاملا طبیعی بود که به قلیچ هم به ارث رسیده بود...

برام خیلی سخت بود که مدام خانوادم تحقیر بشن اما پشت این همه تحقیرام یه هدف خوابیده بود و اونم رسیدن به حرفه ی پزشکی بود...

همین امیدوارم می کرد که یه روزی جواب همه ی تحقیرای این خاندان رو بدم خوب یادم بود که همین هفته ی پیش بود که ابولفضل رو به جرم اینکه از

آشپز خونه ی عمارت یه تیکه جگر مرغ برداشته بود که بده به گربه اش جلوی چشم خودم و پدرم فلکش کردن هنوز هم صدای گریه هاش تو گوشم بود

و دردی که تو کف پاش با هر بار قدم زدنش تو وجودش می پیچید...

از یه چیز مطمعن بودم که من از کنار این همه تحقیر به آرومی نمی گذشتم ...و انتقام می گرفتم ...

تا به خودم اومدم دیدم رسیدم به لب رود خونه بارون بند اومده بود یه نسیم معطر پیچیده بود تو هوا ....

گوسفندا مشغول چریدن تو اون چمن های خیس و تازه شدن...

منم نی رو در آوردم و شروع کردم به نواختن آفتاب کم کم از سینه کش کوه اشعه های طلایشو در معرض دید گذاشت عینک سیاهمو از چشمم در آوردم

و مشغول دیدن طنازیه اشعه های زرد و سرخ خورشید شدم که یدفعه صدای شیهه ی اسبی افکارمو به هم زد..

البرز

به سمت سوار کار نگاه کردم نور آفتاب خوب نمی ذاشت چهرشو ببینم ....دستمو سایبان چشمام کردم یه زن بود ....با مهارت از اسب پیاده شد...ظاهرش

عجیب بود اصلا شبیه دخترای روستا نبود یه کت و شلوار کوتاه پوشیده بود بلندی کتش فقط کمی از کت و شلوار های مردونه بلندتر بود یه شال آبی

انداخته بود رو سرش که قسمت زیادی از موهاش از جلو تو صورتش ریخته بود..

به سمتم اومدبوی عطرش مست کننده بود... یادم رفته بود عینک بزنم ...با عشوه گفت چقدر خوشگل نی میزنی میشه برام دوباره بزنی و تو چشمام خیره

شد....و مات اون دوتا گوی شیشه ای شد....با حیرت گفت:

_‌چشمات....

سریع خودمو جمع کردم و عینکمو زدم به چشمام...

خندید و گفت :

_‌برام نی میزنی...

سرمو پایین انداختم و گفتم

_ این نی رو برای گوسفندا می زنم به درد آدما نمی خوره...

چشماشو درشت کرد و گفت:

_‌اوی مای گاد چه زبون تند و تیزی داری چوپان و دستشوبه طرفم دراز کرد ....

_‌من عاطفه ام....

به دستش نگاه کردم و گفتم

_البرز...

_آها پس تو البرزی؟

تعریفتو زیاد شنیدم....و به عینک سیاهم خیره شد

_‌جالبه...یه چوپان مد روز....ببینم فکر نمی کنی عینک دودی با چوپانی زیاد جور نیست....

بدون اینکه نگاهش کنم گفتم:

_آدما سلیقه هاشون کاملا متفاوته....

_‌گفته بودن از حرف کم نمیاری درست بود.... راستی شنیدم درس پزشکی می خونی....

پوزخند زدم و گفتم‌:

_‌چه جالبه شما همه چیزو راجب من می دونید قطعا تو عمارت تنها اسمی که ورد زبون قلیچ خانه... فقط البرزه...

یک ابروشو بالا داد و گفت:

_نه جونم ....من تعریفت رو از دخترا شنیدم.... قلیچ حتی نمی خواد سر به تنت باشه....

_باشه .....‌من باید برم و از جام بلند شدم که با وقاحت دستشو گذاشت رو سینه ام و مجبورم کرد بشینم...

چشماشو تو صورتم چرخوند و تو یه حرکت سریع عینکمو از چشمم برداشت...فوری چشمامو بستم...

با صدای بلند خندید

_ ای وای عزیزم تو چه خجالتی هستی....

و من مات شدم از این همه هرزگی و بی بندو باری....

_‌دستاشو کشید تو موها‌ی بلندم سرمو عقب کشیدم...

‌اخماش رفت تو هم ....

تو فکر کردی کی هستی چوپان احمق...اصلا تو عمرت زن دیدی یا فقط بوی تپاله های روستا مشامتو پر کرده....

‌تا حالا زن به زیبایی من دیدی....

هولش دادم و از جام بلند شدم و رفتم سراغ گوسفندام....

داد زد

_کودن احمق ....

با صدای شیهه ی اسبش به عقب برگشتم ...خدا رو شکر رفته بود

راوی..

عاطفه با عصبانیت از در اتاق داخل شد...قلیچ نشسته بود روی صندلی راحتیشو چوپوق می کشید...

عاطفه با دیدن همسرش خنده ی مصنوعی و کرد و گفت:

_عه...عزیز دلم چقدر زود اومدی خونه...

_کجا بودی عاطفه و دود چپقشو بیرون داد...

چشمای سبز و درشتتو تو نگاه لرزون همسرش انداخت...

_هی....هیجا ....م...من رفتم تو روستا یه گشتی بزنم....

قلیچ چشماشو ریز کرد و گفت:

_‌بی خبر از مردت...

کمی عشوه های زنانه قاطی صداش کرد و اومد سمت شوهرش

_عزیز دلم ...تو نبودی دلم پوسید خب...راستی چقدر این روستا خوشگله...و روی پنجه ی پاش بلند شد و گونه ی شوهرشو بوسید...

_البته روستایی که اربابش قلیچ خانه خوش قیافه باشه...بایدم خوشگل باشه...

چشمک زد و گفت :

_به اربابش رفته دیگه...

قلیچ خندید و زنشو رو گرفت تو بغلش و چرخید...

صدای قهقه ی مستانه ی عاطفه تو فضای عمارت پیچید...

قلیچ پایینش گذاشت و لب همسرشو بوسید...

عاطفه گفت:

_راستی جریان این چوپانه چیه که همه ازش تعریف می کنن...

صورت قلیچ سرخ شد و با اخم به زنش خیره شد....

گردن زنشو فشار داد و گفت:

_‌یادت باشه عاطفه حق نداری جلوی چشم شوهرت اسمی از البرز ببری گردنتو می شکنم...

و دستاشو از دور گردن همسرش برداشت...

عاطفه به سرفه افتاد و روی زمین نشست....

قلیچ دوباره غضبناک نگاهش کرد...

_‌فهمیدیییییی....

عاطفه در حالی که هنوز سرفه می کرد...

سرشو به نشانه ی تایید تکون داد...

خوبه من دارم میرم بیرون شب بر می گردم....

خداحافظ...خوشگله...

راوی

قلیچ رفت ...

اما خودش خوب می دونست که هیچوقت حرف قلیچ رو گوش نمی ده تازه نگاهش گیر اون دوتا چشم شیشه ای جادویی شده بود....

مطمعن بود که بازم سراغ البرز میره...

میدونست که ازدواجش با قلیچ یه ازدواج اجباریه که فقط بخاطر این خانوادش اجبار کرده بودن زنش بشه چون اون یه ارباب زاده بود...

ولی مهم نبود اون می تونست هم قلیچ رو داشته باشه هم البرز....

مردای زیادی تو زندگیش قدم گذاشته بودن که می شد البرزم یکی از اونها باشه اما چه بسا خاص تر و خواستنی تر از تمام مردایی که تو زندگیش اومده

و رفته بودن....

نگاهی به در کرد و پوزخند زد....

البرز...

یه عده از مردم روستا پشت در خونه ی آقا جان جمع شده بودن و خواهان ملاقات با من بودن...

فرخنده نفس زنون اومد تو اتاق...

_داداش البرز مردم صف کشیدن باهات حرف بزنن دنبال یکی می گردن که حرفشونو به گوش قلیچ برسونه همه نگران اینن که قراره بعد از صابر خان

چه اتفاقی بیوفته .....

کتابمو بستم و به فرخنده نگاه کردم...

_ باشه الان میام باهاشون حرف می زنم...

_باشه...و دامن بلندشو با دست جمع کرد و از اتاق خارج شد....

عینکمو به چشمم زدم و از اتاق بیرون زدم ...بیرون خونه جمعیت زیادی جمع شده بودن...

از پله ها پایین اومدم رفتم بینشون....

صدامو بلند کردم....

_اهالی روستا حرف حساب شما چیه...چطوری می خواین بمونین مقابل یه قدرتی مثل قلیچ فکر کردین به همین سادگی هاست...

یکی از بین جمع داد زد...

_‌چوپان ما دنبال زبون زور نیستیم...ما می خوایم یکی که سرش تو حساب و کتابه از طرف ما بشه نماینده باید صدای ما به گوش قلیچ برسه....باید بفهمه

که دوره ی زورگویی اربابا تموم شده....

یکی دیگه داد زد...

_ما نمی گیم زمینارو دودستی بده بمون...اما انصاف نیست البرز که ما جون بکنیم و کار کنیم اما سودش بره تو جیب قلیچ باید نصف نصف بشه...این که

نمیشه هیچ رعیتی حق نداشته باشه برای خودش زمین مستقل داشته باشه....تو با سوادی... البرز... می تونی اینارو به گوش قلیچ برسونی...

همهمه ای از جمع بلند شد همه یکصدا می خواستن که کمکشون کنم...

دستمو بالا بردم و گفتم:

_‌ساکت یکی یکی حرف بزنید...تا من بفهمم...

سکوتی بین جمع افتاد ....یه اسب سوار از دور می اومد و فریاد می زد

_صابر خان مرد .....صابر خان مرد...

راوی

عاطفه پشت سر قلیچ که سرتا پا سیاه پوشیده بود ایستاد و آروم گفت:

_قراره ارباب رو کجا خاکش کنید....

_‌اینجا براش یه مراسم ساده می گیریم جنازه رو می بریم تهران تو آرامگاه خانوادگی...

_‌این همه راه ....

_اجداد ما همه اونجا دفن شدن....یه تماس با موحد بگیر عاطفه....بگو خودشو فورا به من برسونه...

_اوکی....

ساعتی بعد....وکیل خانوادگیشون سر رسید...

با اذن قلیچ خان وارد اتاق شد...

_سلام جناب شمس منو خواسته بودین....

_بشین موحد...

وکیل روبروی قلیچ روی مبل های راش و سلطنتی نشست....

_در خدمتم....

عاطفه با ناز و ادا وارد شد عادت نداشت جلوی هیچکس حجاب بزاره...کنار همسرش نشست و پاشو انداخت روی پاش ودستی تو موهای بازش کشیدو

یکی از ابروهاشو بالا انداخت و گوشه ی لبشو چین داد یک لبخند مخصوص که شوهرش متوجه اش نشد....

اما مهمان جوان و خوش قیافه با نگاهی با وقار جواب این لبخند رو داد...

قلیچ به حرف اومد...

_پدرم وصیت نامه ای به تو نداده...

وکیل جوان لبخندی زد ...و گفت:

_چطور فکر می کنید صابر خان با این همه ثروت و دارایی فکری برای بعد از مرگش نکرده باشه...

وصیت نامه ی ایشون پیش من هستش....و تکلیف همه چیز مشخص شده اما من مایلم رونمایی از این وصیت نامه زمانی انجام بشه که دو برادرتون و

خواهرتون هم باشن...

ابروهای قلیچ بالا پرید...

_‌گفتی خواهرم...

_بله فرزند نامادری دو رگه اتون به زودی از فرانسه می یان...و لازم به ذکر ه که بگم حق ایشون هم پیش من محفوظه...

قلیچ پشتشو به مبل تکیه داد و با غرور گفت :

_من اگه ازت بخوام اون وصیت نامه باز بشه چی....

وکیل جوان با وقار سرش رو پایین انداخت و گفت:

_با تمام احترامی که برای شخص شما و مقامتون قائلم باید بگم متاسفانه امکان پذیر نیست مرحوم وراث دیگه ای هم دارن....

کارخانه و مجتمع های تجاری و زمین های چای و شالیزار هم با عدالت کامل به وراث واگذار شده...

و هیچ جای نگرانی نیست....

قلیچ چشماشو ریز کرد و گفت تکلیف اون کمک هزینه ای که از حساب صابر خان در هر ترم به حساب چوپان البرز می رسه چی..؟

وکیل جوان به زور خندش رو جمع کرد و گفت:

قربان اون کمک هزینه بسیار ناچیزه و البته بگم این مبلغ کاملا تسویه شده و به صندوق دانشگاه واریز شده...

حتی اگه کاملا تسویه هم نمی شد اصلا چیزی به حساب نمی اومد....

_‌باشه ...می تونی بری...

موحد از جاش بلند شد و به سمت در رفت...قبل از اینکه دستش دستگیره ی درو لمس کنه رو به قلیچ کردو گفت :

_تمام اقدامات برای مراسم خاکسپاری ایشون انجام شده و بهتره بدونید که خواهرتون هفته ی دیگه به ایران میان....وصیت نامه همون وقت باز می

شه...با اجازه و از در خارج شد

راوی

ده روز از مراسم خاکسپاری صابر خان گذشت مردم باز هم به تکاپو افتادن تا از البرز کمک بخوان ....دوباره پشت در خانه ی چوپان تجمع کردن تا اونو

ترغیب کنن تا درخواستشون رو مطرح کنه....

اما البرز در منزل حضور نداشت...اون هنوز هم کنار رودخونه بود...و مشغول صفا با گله ای که حسابی باهاشون اوخت بود...

سگ گله کنارش نشسته بود و سرشو کنار پای البرز گذاشته بود و درحال چرت بود...گوسفندا با آرامش در حال چرا بودن....

کودکی دوان دوان به سمتش اومد...

_چوپان ....چوپان....اینو یه زن خوشکل داد گفت بدمش بهت...و کاغذی رو به سمتش گرفت...

کاغذ رو ازش گرفت و دستی به موهای شلخته و در هم فرو رفته ی کودک کشید...

_مرسی کوچولو...

_‌البرز ...

_‌چیه عزیزم...

_میشه من چشماتو ببینم...

_چشمای منو...

_‌اوهوم...

عینکشو از چشمهاش برداشت ...کودک نگا هی به چشماش کرد و خندید...

_رنگش مثل شیشه ی پنجره ی ماست...

_چوپان ‌با صدای بلند خندید..و گفت:

_مگه شیشه ام رنگ داره؟

_نه...ولی خوب چشمای تو ام رنگ نداره...

هردو با صدای بلند خندیدن...کودک از کنارش بلند شد و رفت خوشحال شد که بالاخره کسی پیدا شد که رنگ چشاش با عث تعجبش نبود...

نامه رو باز کرد یه نامه ی دستوری بود از سمت همسر قلیچ...با خودش گفت از طرف ملکه ی روستاست. از صفتی که بهش داده بود خندش

گرفت...خواسته بود که به دیدنش بره....ساعت و تاریخ رو هم نوشته بود...نامه رو مچاله کرد و پوزخندی زد.. و اونو تو رودخونه انداخت....

ظهر بود و تصمیم گرفت کمی درس بخونه کتابشووباز کرد و به سمت جاده به راه افتاد اینجوری بهتر درسو می فهمید....

سرش پایین بود داشت کتاب می خوند...

عینکش رو از چشمم در آورده بود تا نوشته هارو بهتر ببینه....یکدفعه

به شی محکمی اصابت کرد و چند قدم عقب رفت سرشو بلند کرد که زنی سفید پوش رو دید که داشت خودشو از رو زمین بلند می کرد...

یه کلاه گرد رو سرش بود...که نقاب بزرگ کلاه صورتشو پوشونده بود...

سرشو که بلند کرد درخشش دوتا گوی آبی رو تو صورت گردش دید....

فوری عینکشو به چشمم زد تا نگاه دختر بهش نیوفته...دختر با غضب از جاش بلند شد و غرید...

مگه کوری پسره ی دهاتی احمق و با چندش لباساشو تکوند...

البرز پوزخند زد نگاه از دو چشم آسمانی گرفت و گفت:

_‌سر من پایین تو کتاب بود شمارو ندیدم....

شما چرا منو ندیدن و دوباره به موهای بلند دختر که از دو طرف رو شونه اش پخش بود نگاه کرد....

_‌اهل اینجا نیستی ...

_دختر رو ترش کرد و گفت به تو ارتباطی نداره ....احمق نابینا...و دوباره لباسشو تکوند تنه ای به البرز زد و از کنارش رد شد ...هنوز چند قدم برنداشته

بود که پاشنه ی کفش سفیدش تو گل و لای گیر کرد و به زمین افتاد و از درد جیغ کشید...

البرز به سمتش دوید و گفت:

_حالتون خوبه..و دستشو به طرف دختر دراز کرد که بلندش کنه و که دختر دستشو عقب کشید و گفت:

_به من دست نزن ...همه اش تفگقصیر توئه ی حیوونه...

البرز اخماشو تو هم کرد و گفت :

_‌به جهنم دختره ی بی لیاقت و ازش فاصله گرفت...

دختر با زحمت و البته تعجب خودشو از زمین بلند و لنگ لنگان به مسیرش ادامه داد

راوی...

صدای دادو فریاد مردم گلبرگ رو از تخت بیرون کشید روسری بزرگشو دور سرش انداخت از اتاقش بیرون زد

روبروی عمارت با شکوهه قلیچ خان جمع کثیری از مردم جمع شده بودن...و سرو صدا می کردن...

برادرش با صورت سرخ شده روی تراس بزرگ عمارت که منتهی می شد به باغ سرسبز و بزرگش ایستاده بود...و مردمو نگاه می کرد...رفت و کنارش

ایستاد...

_‌اینجا چ خبره داداش قلیچ؟

قلیچ با اخم به خواهرش نگاه کرد و گفت:

_رعیت کاه و یونجه اش زیاد بشه میشه همینی که می بینی....

_‌کاه و یونجه !؟

_‌این یه ضرب المثله...تو قاموس شما خارجی ها نیست...

گلبرگ شونه اشو بالا انداخت و به جمع شاکی مردم نگاه کرد...

یکی از بینشون داد زد...

_‌قلیچ وقتشه به عهد رعیت و اربابیت عمل کنی...

مردم راه باز کردن و مردی بلند قامت و خوش قیافه از بینشون سر درآورد...

قلیچ پوزخند زد...

_‌باید فکرشو می کردم که ته این قشون کشی می خوره به کی....خان زیادی تورو پروار کرده البرز...پر رو شدی...

_‌رعیت مطالباتشو می خواد حرف حسابت چیه قلیچ خان ....

_‌این رعیت همینی که دارن تو خونه ی اجدادی خاندان شمس مفت زندگی می کنن مفت می چرن از سرشونم زیادیه...مقصر این دهاتی ها نیستن مقصر

صابر خانه که گند زد به همه ی هست و نیست خاندان اربابی وقتی به رعیت اونقدر بها داد تا صداشو بلند کنه و قور با غه ی هفت تیر کش بشه...حکایت

توئه البرز تو همون قورباغه ای هستی که شلوغی شهر صداشو بلند کرده و ادعای آدمیت می کنه...

پوزخند زد از همون هایی که قلیچ رو به مرز سکته می برد...

_‌اگه شهر صاحب داشته باشه دست هیچ قورباغه ای به سمت هفت تیرش نمیره همه غلاف می کنن...

حکایت تو حکایت اربابای عهد قجره....افکارتو پوسیده است قلیچ خان...رعیت اگه اربابش ارباب باشه یاغی نمیشه....

_رجز خونی زیاد می کنی البرز...نکنه توهم زدی و به خاطر دوکلاس سوادت...خودتو روشن فکر جمع می دونی ...

_من هم یه رعیتم مثل بقیه...پدر منم سر زمینای تو کار می کنه بیشتر از پنجاه ساله....من اینجا فقط و فقط در مقام یه رعیت ایستادم...و خواهان اینم

که به رعیت بها داده بشه...اگه این کارو نکنی باید پای عواقبش هم وایسی این مردم که اینجا ایستادن همه با من هم صدا هستن و من فقط نمایندشون

هستم...

_‌بهتره پاتو از گلیمت دراز تر نکنی و قد زبونتو بدونی تو فقط یه چوپانی...همینو بس...

گلبرگ تازه این مرد سرکش رو شناخته بود همونی بود که یک هفته ی قبل دیده بودش...

عاطفه کنارش ایستاد...

_‌این مرد کیه عاطفه ...؟

عاطفه یه ابروشو بالا انداخت و گفت جذاب ترین و خاص ترین مرد ی که به عمرم دیدم....وای گلبرگ اگه تو چشماش نگاه کنی تمام هستیو حاضری به

پاش بریزی....چشماش انگار سحرت می کنن....درست به همین دلیله که همیشه عینک داره...

گلبرگ نگاهش کرد و گفت :

تو داری از یه مرد تعریف می کنی ...در حالی که همسر داری...

پوف کلافه ای کشید و گفت:

_‌بس کن گلبرگ از توکه تو فرانسه به دنیا اومدی و بزرگ شدی این افکار مالخولیایی بعید ازدواج من و قلیچ یه ازدواج اجباری بود برای من ...

گلبرگ اخم کرد و گفت:

_‌خیانت به هر شکلی که باشه کثیفه ...فرانسه و ایرانم نداره و از عاطفه فاصله گرفت و رفت سمت اتاقش...

عاطفه ایشی کرد و با عشق خیره شد به مرد بلند قامت و جذابی که نمونه اشو هیچ جایی ندیده بود...مردی که هنوز هم موفق نشده بود اونو به راه بیاره

در صورتی که از لوند بودن خودش کاملا آگاه بود..

البرز

قلیچ بی اعتنا از مردم به سمت اتاق مخصوصش رفت ودرو بست...

مردم کم کم پراکنده شدن و به این ترتیب اولین اعتراض مردم بی نتیجه موند...

با شونه های آویزون به سمت خونه رفتم...مطمعن بودم که قلیچ به این زودی ها وا نمی ده و تسلیم خواست رعیت نمیشه...داخل خونه شدم...پدرم

نشسته بود کنار بخاری هیزمی و داشت به شعله های کم جون آتش...نگاه می کرد کنارش نشستم و مثل خودش خیره شدم به شعله...

آروم لب زد:

_قلیچ بیدی نیست که با این بادا بلرزه البرز بهتره خودتو کنار بکشی این جماعت خرشون که از پل گذشت میشن قوم کوفی به این به به و چه چه اشون

نگاه نکن تو جوونی و کله ات ... پر باد...و مردم این آبادی بی وفا هر جا باد بیاد آشوب داری می کنن اونوقت این وسط رو سیاهشون می شی تو

پسرم...همین که کمک خرج دانشگاهت قطع نشده خدا رو شاکر باش...

_‌یعنی چی آقا جان اون کمک ها از صابر رسیده قلیچ چکاره است این وسط...

_خودتو از سرکردگی این اعتراض کنار بکش...

چشمامو بستم و با کلافگی گفتم :

_‌آقا جان همین شما ها باعث شدین که تو این زمان روستای ما هنوزم زیر سلطه ی ارباب ها و خوانین باشه...بند و بساط این خانها سالهاست از رو

روستاها برچیده شده...از بعد از انقلاب ...

نه واقعا جز تو اینو روستا دیگه کجاها هنوز اربابا حکومت می کنن...باید یکی بلند شه و مقابل این ظلم بمونه یا نه چه ایرادی داره من صدای این اعتراض

باشم...

ننه لیلا با کمک مریم و فرخنده سفره ی شامو آوردن و پهن کردن بچه ها دور سفره جمع شدن و همه شروع کردیم به خوردن نان با پلو تا شکممون

سیر بشه ما باید همیشه صرفه جویی می کردیم...تا برای وعده ی بعدی لنگ لقمه نون نمونیم...اینم واسه پول ناچیزی بود که ازکشت و کار تو تمام

مزارع چای و شالی به ما جماعت رعیت می رسید...

ابولفظل و اسما دوباره سر یه لقمه بیشتر با هم گلاویز شدن...

اشتهام کور شد بشقاب خودمو دادم بهشون و گفتم:

_‌بیاین شام منم برای شما...و از سفره کنار کشیدم ....

ننه لیلا روبه من گفت:

_ننه قربونت بیا یه لقمه شوم بخور ناهار درست و حسابی هم نخوردی....

_‌سیرم ننه لیلا می رم بخوابم فردا باید برم کوه... شب بخیر و از جام بلند شدم رفتم طبقه بالا ...

البرز

صبح خروس خون دوباره گله رو بردم چرا همون جای همیشگی من این مکانو دوست داشتم صدای خروش رودخونه و آواز سحره ها...و گنجشکا...گله

دوباره با آرامش مشغول چرا شدن...و من نی رو در اوردم و دوباره گوش سپردم به صداش...

نزدیک عصر وقتی داشتم بر می گشتم خونه یکی از نگهبانای عمارت قلیچ رو دیدم که داشت به سمتم می اومد...

رسید بهم و گفت:

_قلیچ خان می خواد ببینتت البرز گفت فردا حوالی ساعت دوازده بری دیدنش ...کار واجب با هات داره...

_‌چکاری ؟!

_‌خودت برو ببین...

و ازم فاصله گرفت