رمان بوی نا طعم گس به قلم شیوا-sh

ژانر : #عاشقانه #ازدواج صوری

خلاصه :

داستان در مورد دختریه که همه ی خانواده اشو از دست داده و بنا به شرایطی مجبور میشه با پسر دوست پدرش ازدواج موقت کنه و با خانواده ی آنها زندگی کنه ، پسر داستان که اول از این قضیه ناراضیه کم کم به این دختر علاقه مند میشه و…..پایان خوش

فصل اول

ساعت 4بعداز ظهر بود پدرش به همراه دوست صمیمی اش حاج احمد برای سفر کاری ، به شیراز رفته بودن

تازه چشمهایش داشت گرم میشد که زنگ تلفن به صدا در اومد

کشو قوسی به بدن ظریفش داد و تلفن را برداشت:

- بله بفرمایید؟

- سلام منزل آقای رنجبر؟

- بله امرتون؟

- من از بیمارستان تماس می گیرم ،شما با آقای رضا رنجبر نسبتی دارید؟

- ب..بله .. چیزی شده؟

- بهتره هرچه زودتر تشریف بیارید اینجا ؛ خداحافظ

در پاهایش هیچ قوایی برای برخواستن نبود، مادرش را

2سال پیش به خاطر سرطان معده ازدست داده بود عمو وخاله ای نداشت چون پدرو مادرش هردو تک فرزند بودن

اکنون از داردنیا فقط پدرش را داشت ؛ پدر خوبو مهربانش که در خیابان مولوی تهران پرده فروشی داشت و برای خرید اجناس مغازه به شیراز رفته بود؛

دل در دلش نبود مدام با خود میگفت:

اگر اتفاق شومی افتاده باشه چی؟ اگر پدرش همه کسش را هم از دست بدهد چی؟

نه این درست نیست شاید فقط تصادفی ساده باشد

باید مثبت اندیش بود.. ولی دلش را چه کند؟ دلش گواه بد می داد

با پاهای لرزان وارد بیمارستان شد تا اینجا فقط خدا

یاری اش کرده بود که تصادف نکند ، چهره ی پدرش لحظه ای از جلوی چشمانش کنار نرفته بود ؛ با خود ضمضمه می کرد: خدایا یعنی میشه بابامو سالم ببینم؟

در راهروی بیمارستان سیاوش پسر حاج احمد را دید

او هم ناراحتو غمگین بود با خود گفت نکنه عمو احمد؟

باچند قدم بلند نزدیک سیاوش رفتو سلام کرد؛

سیاوش با اکراه سرش را بلند کرد و به چشمانش نگاه کرد، با دیدن او گویی غم چشمانش 100 برابر شد، با کمی تاخیر جواب سلامش را داد:

- سلام حال شما چطوره؟

با دیدن غم چشمان سیاوش که انگار برای او افسوس میخورد دلشوره اش بیشتر شدو با صدای لرزانی گفت:

- بابام؟

- تسلیت میگم

- چییییییییییی؟

لرزش بدنش به قدری شدّت یافت که با زانو به زمین افتاد ؛ مهین خانم همسر حاج احمد از صدای برخورد جسمی با زمین هراسون به سمتشان دوید و با دین دختر نقش بر زمین ، به پسرش گفت:

- چی شد ؟ بهش گفتی؟

- نباید میگفتم ؟ !

- بابات میخواست خودش باهاش حرف بزنه ، چرا گفتی؟

- اون تو شرایطی نیست که براش صغری کبری بچینید!

مهین خانم روی دو زانو نشست و دستانش را گرفت او را در آغوشش جای داد و با او گریه کرد ؛ کمی بعد شروع به دلداری دادن مادرانه کرد :

- گریه نکن عزیزم ، آروم باش بابات راضی نیست یکی یه دونه اش اینجوری غصه بخوره ، آروم باش دخترم آرووم

- خا..اا ..له

و دوباره گریه را سرداد ؛ سرش را از آغوش مهین خانم بلند کرد حاج احمد را دید که مغموم و ناراحت با دستی گچ گرفته گوشه ای ایستاده و اشک میریزد

بلند شد ونالید :

- عمو ! بابام؟

واین دو کلمه کافی بود تا تبسُّم از حال برود

............................................

یک هفته از اون روز بی کس شدن می گذشت کسی را نداشت پدربزرگ و مادربزگ هایش هم فوت کرده بودن انگار عمر کوتاه در این خانواده ارثی بود در این یک هفته همه ی کارها را حاج احمد انجام داده بود ومهین خانوم و سارا تمام این مدت در کنارش مانده بودن امروز هفت روز از رفتن غریبانه ی پدرش ، همه کسش همه ی وجودش ،

یک هفته از اون روز بی کس شدن می گذشت کسی را نداشت پدربزرگ و مادربزگ هایش هم فوت کرده بودن انگار عمر کوتاه در این خانواده ارثی بود در این یک هفته همه ی کارها را حاج احمد انجام داده بود ومهین خانوم و سارا ، تمام این مدت در کنارش مانده بودن ؛ امروز هفت روز از رفتن غریبانه ی پدرش ، همه کسش همه ی وجودش ، میگذشت مدام با خود میگفت چگونه توانستم ؟ چطور طاقت آوردم مگه بی بابا میشه ؟

یعنی یک هفته است که من بابامو ندیدم ؟

بعد از مراسمی که بر سرخاک برگذارشد و بعد در مسجد در رستورانی از مهمانها پذیرایی کردند و از آنجا به خانه برگشتن حاج احمد پیشنهاد داد که به جای مراسم چهلم خرجش را به شیرخوارگاهی ببخشند تا ثوابش برای حاج رضا باشد ، تبسم با کمال میل پذیرفت ، چرا که حاضربود هرکاری انجام دهد تاپدرش در آرامش بیشتری باشد

کمی بعد از صحبت کردن راجع به این موضوع ، حاج احمد از تبسم خواست تا با او خصوصی صحبت کند باهم به اتاق تبسم رفتن بعد از کمی مقدمه چینی که خدا پدر و مادرتو رحمت کنه و از این تعریف ها سر اصل مطلب رفتو گفت :

- ببین دخترم ، میخوام راجع به موضوع مهمی باهات حرف بزنم دوست دارم هرچی که ته دلته بی تعارف بگی باشه ؟

- چشم عمو

- تو یه دختر تنهایی ، کسی هم که نداری تا کنارت باشه از طرفی من دلم راضی به این نیست که دختر بهترین دوستم که از برادرامم برام عزیز تره تو این شهر بی درو پیکر که پراز گرگهای رنگارنگه تنها زندگی کنه !

نگاهی به تبسم انداخت تا نظرش را از صورتش هم بفهمد و جای تعارف نگذارد و دوباره ادامه داد :

- میخوام بیای با ما زندگی کنی ؛ مغازه باباتو میدم اجاره پولشو هر ماه میریزم به حسابت ، این خونه هم دوست داشتی اجاره بده نخواستی هم بذار همین طوری بمونه هر وقت که دلت خواست بیا سر بزن ؛ تو هم مثل سارایی برام عین دختر خودم ازت مواظبت میکنم ، چی میگی بابا جان؟

از شنیدن این حرف شوکه شده بود هیچ فکر نمیکرد روزی به خاطر بی کسی سربار کسی شود

با کمی مکث شروع کرد:

- راستش عمو این پیشنهاد نهایت لطف شما رو میرسونه ولی من ... من میخوام خونه ی خودمون باشم از اینکه حس کنم مزاحم کسی هستم عذاب میکشم .. راستش شما حق پدری رو به گردن من تموم کردین ولی من اینجا راحت ترم

- باشه بابا جان پس از این به بعد سارا هم پیش تو میمونه ماهم چندروز یه بار میاییم بهتون سرمیزنیمو هرچی هم که لازم داشتین براتون میاریم

- نه.. نه.. عمو من نمیخوام مزاحم سارا بشم.. من سارا رو خیلی دوست دارم و از خدامم هست که سارا هروقت دوست داشت بیاد پیشم ولی....ولی دلم نمیخواد مزاحمش بشم و به خاطر من روند زندگیش به هم بریزه.... عمو جون من نمیخوام سربار کسی و زندگی کسی بشم

- ببین عمو.. من میدونم که تو به بهترین وجه ممکن تربیت شدی ، سربه راهی سر به زیری، خانمی .. ولی.... ولی این جامعه هست که خراب شده ،تو یه دختر جوونو قشنگی داری دانشگاه میری کافیه یه نفر بفهمه که اینجا یه دختر تنها زندگی میکنه.. اون وقت چی ؟ من نمیخوام همه چیزو برات باز کنم ولی زمونه خراب شده اگه خدایی نکرده یه دزد بیاد تو خونه ، تنهایی چه کاری از دستت بر میاد ؟ یا اگه از اون بدتر یکی بیاد بخواد.... استغفرا.. ؛ نه عمو ، اینجوری نمیشه من اونطوری یه لحظه ام دلم آرووم نمیگیره !

- ولی آخه..

- ولی نداریم ، از امروز من 2تا دختر دارم ، تو هم تو خونه ی ما با ما زندگی میکنی

- ولی آخه عمو جون ، راستش درسته که من شما رو خیلی دوست دارم و مطمئنم اگرم عمو یا دایی داشتم بازم به خوبی شما نبودن و بازم من شما رو از همه ی اونها بیشتر دوست داشتم ولی من اگر بخوام بیام خونه ی شما ، هم شما ، شما هم آقا سیاوش به من نامحرمید واقعاً نمیشه که بیام ، درسته ؟

و با چشم هایی ملتمس به حاج احمد نگاه کرد ، حاج احمد کمی به او نگاه کرد و به فکرفرو رفت؛ تبسم لحظه ای خوشحال شد از اینکه خوب حرفی زده و حتماً حاج احمد کوتاه می آید ، چون هردو خانواده ، به این مسائل معتقد بودن ، ولی این خوشحالی فقط برای چند لحظه بود چون حاج احمد با خوشحالی گفت :

- فهمیدم چه کار کنیم ؛ من این مشکلو حل میکنم تو هم دیگه تعارف نمیکنی و میای با ما زندگی میکنی همین ؛ حالا پاشو بریم بیرون تا بگم چه کار کنیم

- آخ..خه..

- بدو بیا ، حرف نباشه

با هم از اتاق بیرون رفتن مهین ، سیاوش و سارا در پذیرایی منتظر بودن ، مهین با خوشحالی بلند شدو گفت:

- خب مادرجون بریم وسایلتو جمع کنیم

- صبر کنید خانم اینجا یه مسئله ای هست که منو شما بهش توجه نکرده بودیم ولی تبسم به خاطر این موضوع معذبه ولی من براش یه راه حل عالی دارم

- چی حاجی ؟

- تبسم ، به منو سیاوش نا محرمه و اینطوری براش سخته که بیاد خونه ی ما ! برای همین فکر کردم که تبسمو سیاوش با یه صیغه ی محرمیت به عقد هم در بیان ، البته فقط برای اینکه منو سیاوش به تبسم محرم باشیم ، تا توی خونه سختش نباشه یا همش مجبور نباشه تو خونه با حجاب باشه

- ولی آقاجون !

- ساکت سیاوش ، این وسط اگر کسی هم بخواد ناراضی باشه تبسمه نه شما !

- عمو من ..من... اینطوری نمیخوام .... ایجوری که نمیشه به خاطر راحتی من ، یا حجاب نداشتن ، ما عقد کنیم !

- نه خیر فقط برای اینا نیست ، درست نیست دخترو پسر نامحرم باهم تو یه خونه باشن ؛ هر چند که من از سیاوش مطمئنم که به امانت باباش خیانت نمیکنه ، ولی بهتره ! وقتی هم که محرم باشید رفتو آمدت تو خونه راحته و اونجا رو خونه ی خودت میدونی ، هر وقتم که تو یا سیاوش بخواهید با آدم مورد علاقه ی خودتون ازدواج کنید ، صیغه رو باطل میکنیم و باید هردو تون هم به طرف مقابلتون این کار و علتشو توضیح بدید که هیچ پنهان کاریی نباشه

- ولی ما نمیخ...

- ساکت تبسم همونطور که بابات وظیفه داشت از تو مواظبت کنه ، منم وظیفه دارم و تو هم موظفی که به حرفهای من گوش بدی.. ؛ حالا هم بلند شید وسایلو باهم جمع کنید بریم

- آخه ، عمو ...

- گفتم پاشین ، بگین چشم !

تبسم و سارا به اتاق رفتن تا وسایل مورد نیاز را جمع کنن 1ساعت بعد همه حاضر و آماده مقابل در ایستاده بودن تا سوار ماشین بشن و راه بیوفتن حاج احمد ، خودش پشت فرمان نشت و سیاوش چمدان را در صندوق عقب ماشین گذاشت و در صندلی شاگرد ، کنار پدرش نشست

منیر خانم و دخترها هم عقب نشستن

در تمام مسیر اخمهای سیاوش درهم بود ، منیرخانم بااخم به تبسم و حاجی نگاه میکرد و تبسم با نگرانی انگشتان دستش را در هم قفل کرده بود وآنهارا به هم میفشرد ، این عادت همیشگی او در وقت نگرانی بود

خانه ی پدری اش در خیابان ونک و خانه حاج احمد در سعادت آباد بود ، به خانه و محله خودشان عادت داشت و این خانه ی جدید را دوست نداشت هر چه به خانه نزدیکتر میشد ، قلبش بیشتر میزد و نفسش تنگ میشد با خاموش شدن ماشین ، گویی جانی در بدنش نمانده باشد دستانش را به سختی روی در ماشین گذاشت که همان موقع سیاوش در سمت او را باز کرد پاهایش را بیرون ماشین گذاشت و بلند شد به مدت چند ثانیه لرزشی را در پاهایش حس کرد زیرلب به امید خدایی گفتو راه افتاد ، انگار برای بار اول است که آن خانه را میبیند به حیاط مقابلش خیره شد هیچ خاطره ای را نمی توانست به یاد بیاورد با سردرگمی سرش را تکان داد و دنبال سارا به راه افتاد ؛ با اخمی که در چهره ی سیاوش و منیرخانم جا خوش کرده بود نمیتوانست حتی به آنها نگاه کند ، از دست حاج احمد هم که به خاطر این اجبار ناراحت و دلگیر بود پس فقط میماند ، سارا که هر چند دقیقه یکبار با لبخند به تبسم نگاه میکرد ، امیدوار بود با آمدنش اخلاق او عوض نشود.

منیر خانم از پله ها بالا رفت و با اکراه لبخندی زد و گفت:

- تبسم جان بیا عزیزم اینجا اتاق تو هستش ، کنار اتاق سارا رو برات درنظر گرفتم که راحتتر باشی ، هر چند ، حالا که دیگه نامحرمی در کار نیست و این موضوع مهمی محسوب نمیشه !

تبسم که متوجه طعنه ی کلام منیر خانم شد ، با لبخندی تلخ سرش را پایین انداخت:

- ممنون خاله منیر ، ببخشید باعث زحمتتون شدم

- نه دخترم این چه حرفیه !

در اتاق را باز کرد و با کمی اخم گردنش را تکان داد و گفت:

- این طبقه 4 تا اتاق داره که 3 تاش مال شما بچه هاست و یکیش هم برای مهمونه ، اتاق ما هم پایینه ، آخه پا درد نمیذاره خیلی از پله بالا و پایین برم ، اتاق کناری مال سارا و بغلیش هم که مال سیاوشه ، اینجارو مثل خونه ی خودت بدونو هرچی هم که خواستی به من بگو باشه دخترم ؟

- راستش ... راستش..

- چی شده عزیزم چیزی میخوای ؟

- من ، نمیخواستم بیام اینجا و مزاحمتون بشم و ازاون بدتر اینکه هم سربارشما و هم آقا سیاوش بشم اصلاً دلم به این محرمیت راضی نیست ولی دیدین که هر چی گفتم عمو قبول نکرد ، دلم نمیخواد فکر کنین منم اینطوری میخواستم!

- نه دخترم ، منم اگه ناراحتم به خاطر تو نیست از دست احمد ناراحتم ، آخه نباید تا این حد ، تو زندگی تو دخالت میکرد ، نه اینکه پسرخودمه ناراحت باشم نه ، هرکس دیگه هم بود از اینکه تو رو مجبور به کاری کنه ناراحت میشدم ، من از سیاوش مطمئنم ، ولی صیغه خوندن بین دخترو پسر بیشتر برای دختر بد میشه و برای ازدواجش ممکنه به مشکل بر بخوره ! یعنی شاید شوهر آینده ات خوشش نیاد !

- ممنوم که به فکرمن هستین خاله ، حق با شماست !

- وسائلتو مرتب کن بیا پایین ، کاری با من نداری ؟

- نه مرسی

- خواهش میکنم عزیزم ، هرچی هم خواستی به من یا سارا بگو بهت بدیم

- چشم

- من رفتم تو هم خودتو ناراحت نکن ، هرچی خدا بخواد همون میشه

منیر از اتاق بیرون رفت و درو پشت سرش بست ، تبسم نفسشو با صدا فوت کرد و لبخند زد حالا که حرف دلشو زده بود انگار خیالش هم راحت شده بود ، دوست نداشت آنها فکر کنن او قصد تصاحب سیاوش را داشته !

به اتاق 12 متری روبرویش نگاه کرد قرار بود دیگه اینجا اتاقش بشه ، به نظرش با اون دکور داخلی سبزو آبی قشنگ بود ، به تخت یک نفره ای که معلوم بود ، نو هست و تازه خریداری شده نگاه کرد و لبخند زد چمدانش را کنار اتاق رها کرد و روی تخت دراز کشید چند دقیقه گذشت و در به صدا در اومد بلند شدروی تخت نشست ودستی به لباسهایش کشیدو گفت :

- بله ؟

- تبسم میشه بیام تو اتاق ؟

ازشنیدن صدای سیاوش برخود لرزید ، تمام آن حس آرامشی که چند لحظه پیش داشت از بین رفت با صدایی لرزان جوابش را داد :

- البته ، بفرمایید

سریع از جایش بلند شد و به مانتویش دست کشید ، نگاهش روی در ثابت ماند ، دستگیره ی در پایین رفت و در باز شد قامت بلند سیاوش در اتاق نمایان شد به چهره اش خیره شد با آن اخم بسیار دلنشین شده بود والبته ترسناک !

- میخوام باهات حرف بزنم

- بفرمایید ، میشنوم

- بابا خیلی لج بازه ، از حرفش کوتاه نمیاد و .. و ما هم مجبوریم به حرفش گوش کنیم ولی قبلش خواستم با تو حرفهامو بزنم و یا .. درواقع اتمام حجت کنم ... درسته که ما قراره با اصرار بابا با هم عقد کنیم یا همون صیغه موقت ، ولی از اونجایی که یه جورایی نسبتمون با هم زن و شوهر میشه ، اصلاً دوست ندارم که خیالاتی برای خودت بکنی و فکرکنی که واقعاً یه خبرای یه ! نه ، هیچ خبری نیست ، جز اینکه ، این صیغه ، فقط و فقط موقته و برای راحتی تو ، توی این خونه هستش ؛ من اصلاً دوست ندارم که پیش خودت فکر کنی ممکنه به هم علاقه مند بشیمو ازدواج کنیم و.. و هزار جور فکر دخترانه ی دیگه که خودت بهتر از من میدونی ! من نمیخوام تحت هیچ شرایطی به اصل این محرمیت که درواقع ازدواجه فکر کنی در ضمن هیچ کس ، هیچ کسی از فامیل و دوستو آشنا ، نمیخوام این قضیه رو بفهمن ! متوجه شدی؟

- خب مثل اینکه خدارو شکر حرفهاتون تموم شد ، اتفاقاً شما دقیقاً حرفهای منو زدین ، اصلاً دلم نمیخواد از این قضیه به نفع خودتون استفاده کنیین و بگین زنمه ، بهم محرمه ، چه عیبی داره باهاش باشم و از این قبیل افکار که درست نیست به زبون بیارم ! دلم نمیخوادحتی فکر کنین که حالا تا هست پس ازش استفاده ببرم ؛ منو باید مثل خواهرتون سارا ببینین ! درست مثل اون !

- اونکه حتماً ولی نیست خیلی خوشگلی ، اینه که باید بترسی که من بهت نگاه کنم ، من خوشگل ترین دخترها رو تحویل نمیگیرم ، تو که دیگه جای خود داری !

- باعث خوشحالیه که به چشمت قشنگ نمیام ، ولی برای خودت میگم ، بهتره ازاین توّهم فانتزی که توشی بیای بیرون ؛ چون از اون دسته قیافه هایی هستی که دخترها حتی دلشون نمیخواد نگاهت کنن !

- جواب این حرفتو با عمل بهت میدم ، وقتی دیدی چطور برام سرو دست میشکنن خودت حرفتو پس میگیری

- از دختر ترشیده ها بیش از این انتظاری نیست !

کمی چشمانش را ریز کرد و به عمق چشمهایش نگاه کرد و با اخم از اتاق بیرون رفت و درو محکم بست ؛ از صدای بسته شدن در کمی برخود لرزید ، از اینکه توانسته بود لج سیاوش را در بیاورد خوشحال بود ، ولی از طرفی به خاطر حرف سیاوش که گفته بود زشتی ناراحت شده بود ، جلوی آیینه رفت وبا دقت به خودش نگاه کرد

چشمانی متوسط ، نه ریز ونه درشت ولی بسیار حالت دار وبه حالت چشم آهو ، به رنگ قهوه ای که با آرایش ، وحشی و جذابش میکرد

بینی متوسط و به حالت گوشتی و اندازه همیشه اطرافیانش میگفتن به صورتش میاید

لبهای قلبه ای و قرمز رنگ که کافی بود فقط خط لب بکشد تا قرمزی اش چند برابر شود

پوست گندمی روشن در صورت و بدن ِکاملاً سفید

تنها عضوی که از او ناراضی بود قدش بود که اندازه اش 159س بود و او را در دسته ی کوتاه قدان طبقه بندی میکرد و به خاطر این همیشه کفش های پاشنه بلند میپوشید

گره ی روسری اش را باز کرد اندازه ی موهای پر و خرمایی رنگش تا باسنش میرسید

شروع به باز کردن دکمه های مانتواش کرد ودر دل باخود غر میزد و برای سیاوش نقشه میکشید

- من زشتم ؟ من ؟ صبر کن اگر کاری نکردم که خودت به پام بیوفتی ، پسره ی از خود راضی ، خیلی هم دلت بخواد که من از تو خوشم بیاد ، حلا ببین اصلاً من به تو محل میذارم ؛ که تو واسه خودت فکرو خیال کردی ! حالتو جا میارم پسره ی اخموی از خود راضی !

در چمدانش را باز کرد و لباسهایش را در کمد چید بلوز آستین بلند با شلواری کتان پوشید از اتاق بیرون رفت و به طبقه ی پایین رفت ، منیر با دیدنش لبخندی مصنوعی زد واز او خواست تا بنشیند وبا هم چای بخورند کمی نشست سارا برایش لیوانی چای آورد ، بعد از خوردن چای از جایش بلند شد ، خستگی را بهانه کرد و اجازه خواست تا بخوابد ،

حاج احمد با خوش رویی جوابش را داد :

- برو بابا جان شبت به خیر

شب به خیری به جمع گفتو از پله ها بالا رفت به اتاقش رفت روی تخت دراز کشید وبه پدرو مادرش فکر کرد به اینکه چقدر زود رفتن و او را تنها گذاشتن وحالا او مجبوربود با غریبه هایی که تنها آشنایش محسوب میشدن زندگی کند با این افکار به خواب رفت.

سیاوش هم شب به خیری گفتو به اتاقش رفت ، روی تخت دونفره اش دراز کشید و به امروز فکر کرد ، تمام ذهن اش پر بود از تبسم ، دختری که قبلاً هیچ توجه ای به او نداشت و حالا قرار بود همسرش شود ، با فکر به کلمه ی همسر احساسی گنگ و ناشناخته وجودش را فرا گرفت نمیدانست این حس خوب است یا نه ؟ فقط این را میدانست که این دختر حسابی ذهنش را درگیر کرده وبسیار زبان دراز است با این فکر لبخندی بر لبش آمد ؛ زبان دراز !

صبح با نور آفتابی که از پنجره ی اتاق به صورتش می تابید بیدار شد صورتش با اخمی پوشیده شد به پهلو شد و پشتش را به پنجره کرد کمی چشمانش را باز کرد و به روبرو خیره شد ، اتاقی که مقابلش بود برایش ناآشنابود کمی به ذهنش فشار آورد و به خاطر آورد که دیگر در اتاق خودش نیست ودر خانه ی عمو احمد است ، سریع از جا بلند شد به سرویس دستشویی اتاقش رفت و دستو صورتش را شست ، جلوی آیینه رفت موهایش را شانه زد لباسش را عوض کرد و شالی به رنگ سیاه همرنگ لباسش ، سرش کرد و از اتاق بیرون رفت ، اتاق او در انتهای راهرو قرار داشت وکنارش اتاق سارا ؛ و کنار اتاق سارا حمام قرار داشت ؛ کنار حمام هم اتاق سیاوش بود ، اتاق مهمان هم کنار اتاق سیاوش در ابتدای راهرو و نزدیک پله ها قرار داشت به اتاق سارا نگاه کرد ، دراتاق تا نیمه باز بود و پیدا بود که سارا روی تخت خوابیده است ، میدانست که سارا عادت دارد دیر از خواب بیدار شود سرش را تکان داد وبه راهش ادامه داد به جلوی در حمام که رسید ناگهان در حمام باز شد وسیاوش با بالا تنه ی لخت و حوله ای که به کمرش بسته بود از حمام بیرون آمد یک لحظه ، شاید فقط برای چند ثانیه نگاهش به بدن خوش فرم و عضله ای سیاوش افتاد وسریع نگاهش را دزدید و به زمین دوخت و آهسته سلام کرد ، اخمهای سیاوش در هم رفت و جواب سلامش را داد و با حالتی طلبکارانه پرسید :

- همیشه صبح به این زودی بیدار میشی ؟

- این8روزه ، بله

سیاوش با شنیدن این حرف آهی کشید وبا لحنی دلجویانه گفت :

- زیاد بهش فکر نکن ، میدونم خیلی سخته ولی به این فکر کن که خواست خدا بوده !

- اگه این مدت این فکرو نمیکردم که تا الان دیگه زنده نبودم ، به هرحال ، راضی ام به رضای خدا

کمی جلو رفت تا به راهش ادامه بده ولی سیاوش هنوز میان راه ایستاده بود و به او نگاه میکرد ، گویی قصد کنار رفتن نداشت ، نفسش را با صدا فوت کردو صدایش زد :

- آقا سیاوش ؟

سیاوش انگار که تازه از خواب بیدار شده باشد تکان سختی خورد و بیشتر در چشمانش خیره شد و گفت :

- جانم ؟

- میشه برید کنار من رد بشم ؟

- الب.. الببته.. بفرمایید

سریع کنار رفت وبه اتاقش رفت ، از این کارش لبخندی بر لب تبسم آمد ، سرش را به سرعت تکان داد که مبادا خیالاتی نکند ، از پله ها پایین رفت و به آشپزخانه رفت ، هیچ صدایی نمی آمد ، انگار در این خانه همه عادت داشتن که صبح ها دیر از خواب بیدار شوند ، کتری چایی ساز را برداشت و از شیر آب پر کرد و روی دستگاه قرار داد و دکمه اش را زد تا آبش جوش بیاید سپس قوری را برداشت ، به کنار چایی ساز که چندتا ظرف چیده شده بود نگاه کرد به دقت درهایشان را باز کرد ، در سومین ظرف چایی بود ؛ 2 پیمانه چایی درون قوری ریخت و درونش را با آبجوش پر کرد و روی دستگاه گذاشت و دکمه ی روشن دستگاه را زد ، روی صندلی میز غذا خوریه آشپزخانه نشست تا چایی دم بکشد ، دستش را به صورت ستون روی میز قرار داد و چانه اش را روی آن قرار گذاشت و به آینده ی گنگی که در پیش داشت فکر کرد.

سیاوش به آشپزخونه آمد و تبسم را دید که نشسته و سخت در فکر است ، صندلی مقابلش را بیرون کشید و روی آن نشست و به تبسم خیره شد ؛ بعد از 5 دقیقه آرام او را صدا زد :

- تبسم ؟

تبسم ناگهان از فکر پرید به گونه ای که سرش از روی دستش افتاد و نزدیک بود صورتش به میز بخورد ، در چند میلی متری میز صورتش را نگه داشت وبا اخم به سیاوش نگاه کرد و با لحنی غیر دوستانه پاسخش را داد :

- بله ؟ امرتون ؟

- خوبی ؟

- نه ، مشکلیه ؟

- واقعاً که !

سیاوش خواست از روی صندلی بلند شود که تبسم سریع گفت:

- کجا ؟ چایی درست کردم بشینین بیارم بخوری !

- اِ ؟ .. شما از این کارها هم بلدین ؟ فکر کردم میخوای سر به تنم نباشه ؟ !

- دقیقاً میخوام سر به تنت نباشه ! ولی الان وقت این حرفها نیست ، صبحانه تو بخور جنگ باشه بعد از صبحانه !

- موافقم ، ولی اونوقت قوی تر میشمو دیگه شکستم سخت تر میشه ها !

- به همین خیال باش

با این حرف سیاوش لبخند زد و سرش را به دو طرف تکان داد ، بعد بلند شد و از یخچال نان و کره بیرون آورد باهم میز را چیدن و صبحانه خوردن واز احوالات یکدیگر پرسیدن :

تبسم ترم 7 رشته ی مامایی بود و از مهر ، باید کاراموزی در عرصه میرفت ؛ بسیار به رشته اش علاقه داشت 21سالش بود و میخواست تا مقطع دکتری درسش را ادامه دهد.

سیاوش 26سالش بود و فوق لیسانس مهندسی معماری داشت و شرکتی را جدیداً تأسیس کرده بود ، کارش را خیلی دوست داشت و همیشه دنبال کارهای جدید و ایده های نو بود .

با اینکه پدرانشان دوستان صمیمی بودن ولی هیچ کدام شناختی از هم نداشتن ، همیشه فقط در حد سلام و احوال پرسی با هم روبرو شده بودن ، بعد از صبحانه میز را با هم جمع کردن ، تبسم چایی ساز را روشن گذاشت تا چایی برای بقیه هم گرم و تازه باشه ، سیاوش میخواست بیرون برود که چیزی یادش آمد به تبسم نگاه کرد و گفت:

- راستی ، بابا گفته عاقد برای ساعت 5 میاد ؛ من میرم شرکت و تا اون موقع برمیگردم

- باشه ، به سلامت

- راستی... چیزی نمیخوای ؟ یعنی چیزه ، امم....چ.... چیزی احتیاج نداری ؟

- نه ، مرسی همه چیز هست

- باشه ، پس کاری داشتی خبرم کن، اینم کارت شرکتمه شماره شرکت و موبایم روش هست ، کلاً هر وقت چیزی خواستی بهم بگو ! توهم مثل سارایی برام ، خوشحال میشم اگه کاری بود انجام بدم

- مرسی واقعاً و از اینکه منو مثل خواهرت میبینی خیلی خیلی ، ازت ممنونم

- معلومه ! غیرازاین نمیتونه باشه !

- خب ، به سلامت

- آه ، آره ، خداحافظ

- خداحافظ

با رفتن سیاوش استرس عجیبی گرفت ، انگار وقتی اون بود این خانه براش حس بهتری داشت ، با این فکر لبخندی زد و گفت :

آره دیگه ، بی جنبه ای سریع وابسته میشی بیچاره حق داشت باهات اتمام حجت کنه !

تا عصر هرکس مشغول کاری بود تبسم به حمام رفت ولباس سیاه دیگری پوشید وقتی منیر خانم او را اینگونه دید اخمهایش را در هم کرد و از او خواست تا لباس روشنی بپوشد ، ولی تبسم قبول نمیکرد

- مگه میشه هنوز چهلم بابام نشده سیاهمو از تنم در بیارم ؟ مال مامانم شش ماه سیاه پوشیدم برای بابامم همین کارو میکنم !

- عزیزم درکت میکنم ، میدونم برات سخته ، ولی مگه با سیاه پوشیدن ، بابات زنده میشه ؟ ولی الان چه با مصلحت وچه بی مصلحت قرار سر سفره ی عقد بشینی ، درست نیست عروس با لباس سیاه بشینه ، دخترم فکر منم بکن ، عروسی سیاه میپوشه که خدا نکرده ، زبونم لال ، بلایی سر دومادش اومده باشه ، به دلم بده با لباس سیاه بشینی

- ولی آخه..

- تبسم ، مامان راست میگه ، فقط نیم ساعت ، عاقد که رفت عوضش کن باشه ؟

- باشه ، ولی الان عوض نمیکنم ؛ عاقد که اومد عوض میکنم .

- باشه دخترم ، دستت درد نکنه ، الهی خیر ببینی !

ساعت 4 بود که سیاوش به خانه آمد ، به اتاقش رفت و حاضر شد ، دوباره اخم هایش در هم رفته و ناراحت شده بود ، دوباره تلخ شده بود؛

تبسم هم با چهره ای رنگ پریده گوشه ی سالن نشسته بود ، همه ساکت بودن و هیچ کس حرف نمیزد

ساعت چهارو پنجاه دقیقه منیر خانم به طرف تبسم رفت و با لبخند گفت:

- بلند شو عزیزم پاشو لباستو عوض کن که الان عاقد میاد

- چشم !

به اتاقش رفت لباسی به رنگ آبی پررنگ ، که پیراهن بلندی بود ، با آستین های بلند و کاملاً پوشیده و تنگ و جذب تنش ، را پوشید ، موهایش را قبلاً با اتو لخت کرده بود ، گیره ی سرش را باز کرد و موهایش را با ژل مرتب کرد ، چادری شیری رنگ را به سر کرد ، جلوی آیینه رفت و به خودش نگاه کرد ، بدون هیچ آرایشی بود ولی زیبا بود زیبا و متین ، لبخند غمناکی زد و از اتاق خارج شد ، با پایین آمدن از روی آخرین پله صدای زنگ در شنیده شد ، حاج احمد جواب داد و گفت عاقد آمده ، چیزی در دل تبسم پایین ریخت ، حاج احمد در را باز کرد و به طرف در سالن رفت ؛ تبسم سرش را بلند کرد ، در ابتدا سیاوش را دید که با اخم عمیقی روی مبل نشسته و در فکر فرو رفته است ، بعد به منیر نگاه کرد که با لبخندی تصنعی ، به او نگاه میکرد ؛ و در آخر به سارا نگاه کرد که با لیخند اطمینان بخشی به او نگاه میکرد

با راهنمایی سارا روی مبل کنار سیاوش نشست ، عاقد یاا... گویان به داخل آمد منیر تور سفیدی روی سرشان گرفت که باعث شد سیاوش مادرش را با اعتراض صدا بزند :

- مامان !

- رسمه پسرم ، بعدشم ، فقط تور خالیه ، همین !

تبسم به اعتراض سیاوش پوزخندی زد وسرش را تکان داد دلش میخواست این مراسم ، زودتر تمام شود, تا به جایی خلوت برود و یک دل سیر گریه کند

عاقد شناسنامه ها را خواست که حاج احمد گفت: فقط میخواهند صیغه ی موقت کنن ؛ و گواهی فوت حاج رضا را به عاقد داد

تبسم به خاطر آورد که پدرش ، چقدر از اینکه دختری صیغه ی پسری بشود ، ناراضی بود در دل از پدرش خواست تا راضی باشد ، زیرا در این زمانه ی گرگ صفت و با این صف طولانی بی کسی چاره ای جز این نداشت ؛

با صدای عاقد به خودش آمد که حاج احمد جوابش را داد:

- برای چه مدت صیغه را جاری کنم ؟

- پنج سال حاج آقا

- مهریه را چه قرار میدهید ؟

اینبار به جای حاج احمد تبسم خودش جواب داد :

- هیچی حاج آقا !

- نمیشه که عروس خانم ، صیغه هم مهریه دارد !

سیاوش خواست حرفی بزند که تبسم فوراً گفت :

- پنج سال آب خوردن ، حاج آقا !

- بله ؟ یعنی .. یعنی ، بسیار خب ، بسیار هم عالیست ،

بلا تشبیه مهریه حضرت زهرا(س) هم آب بود

- اجازه بفرمایید حاج آقا ، این که نمیشه دخترم ، به هر حال باید یه چیزی مهرت باشه ، حداقل یه تعدادی سکه !

- بابا راست میگن ! من میتونم دو دونگ از شرکتو مهرت کنم !

- آقا سیاوش ، خواهش میکنم به شخصیت من توهین نکنین، من هم عمو رو خوب میشناسم ، هم شمارو ، پس لطفاً این بحثو تمومش کنی

- بسیار بسیار احسنت به این عروس خانم گل ، آقاداماد قدرش رو بدون که از این عروس ها کم پیدا میشه ها !

عاقد شروع به خواندن کرد ، و فصل جدیدی از کتاب زندگی آنهارو ورق زد :

- آیا وکیلم ؟

- بله

- مبارک باشد انشاءا..

بعد از امضاهای مربوطه و تحویل صیغه نامه به تبسم ، حاج آقا رفت و حاج احمد جلو آمد و گفت :

- سارا جان بابا ! کمک کن تبسم جان چادرش رو در بیاره

- اما عمو لازم نیست

- این چه حرفیه ؟ همه ی این کارها به خاطر راحتی تو بوده ، چی لازم نیست ؟ از این به بعد از همه لحاظ تو با سارا برای ما فرقی نداری ! سارا بابا ، کمکش کن

چادرش را از سرش برداشتن ، حاج احمد روبرویش ایستاد سرش را خم کرد و پیشانی اش را بوسید ، سرش را بلند کرد و قطره اشکی که با سماجت میخواست از چشمش پایین بچکد را زدود ، رو به سیاوش کرد واز او خواست تا جلو برود ، نگاه سیاوش لحظه ای بر تبسم با آن اندام ظریفو کشیده وآن موهای بلند افتاد ، احساس کرد دلش لرزید ، نگاهش را دزدین و بر خود نهیب زد که این حس به خاطر تعجب بوده و علت دیگری نداشته است

حاج احمد خواست که سیاوش هم برادرانه تبسم را ببوسد ؛ سیاوش روبروی تبسم ایستاد ، قد تبسم به زحمت تا سینه اش میرسید ، سرش را خم کرد و پیشانی تبسم را بوسید در این هنگام ، هم تبسم و هم سیاوش چشمهایشان را بستند ولذت این حس را با جانشان اجین کردن

تبسم بعد از مدتها احساس آرامش کرد ، آرامشی که از وقتی پدرش رفته بود ، از او گرفته شده بود

چشمهایشان را باز کردن و از یکدیگر فاصله گرفتن ، سیاوش به مادرش نگاه کرد و دید که با اخمی عمیق به او نگاه میکند ؛ قبلاً به او قول داده بود که هیچ حسی به تبسم نخواهد داشت وهرگز حسی جز حس برادرانه به او پیدا نخواهد کرد ، با یادآوری این قول به مادرش ، لبخندی زد و به طرف سارا رفت و پیشانی او را هم بوسید ، با این کار لبخند بر لبهای منیر نشست و چیزی در قلب تبسم فرو ریخت و شکست.

سیاوش به او فهمانده بود که این بوسه ، بوسه ای برادرانه بوده و او ، هیچ فرقی با سارا ندارد.

چادرش را در دست گرفت , به اتاقش رفت و لباسهایش را با لباس سیاه هایش عوض کرد ، روی تخت نشست و به حال خود اشک ریخت ، با خود ناله میکرد که چرا عقد او اینگونه و بی پدر و مادرش باید باشد ؟ !

زهرخندی به فکرش زد :

عقد ؟ ! !

او فقط دختریست که پدرو برادری جدید با خواهرو مادری جدید ، پیدا کرده ؛ در واقع عقدی در کار نیست .

....................................

روزها در پی هم میگذشت و تبسم با این زندگی جدید خو گرفته بود هفته ای چند بار سر خاک میرفت و با پدرو مادرش درد و دل میکرد ؛

فردا ، چهلم پدرش بود و یک هفته ی دیگر باید به دانشگاه میرفت ، از نظر روحی آماده شده بود و آمادگی حضور درکلاس ها و بیمارستان را داشت

در خانه ی حاج احمد ، همه چیز خوب بود ، تبسم به آنها عادت کرده بود و آنان را دوست داشت ؛ به سارا حسی خواهرانه داشت و منیر و حاج احمد را دوست داشت ؛ در این بین ، فقط حس مبهمی که به سیاوش داشت اذیتش میکرد ، نمی دانست آیا او را مثل شوهر ، دوست دارد یا واقعاً این حس خواهر و برادریست ؟ !

رفتار سیاوش هم ، تناقض داشت ، گاهی بسیار شاد و مهربان ؛ و گاهی کاملاً اخمو ، مثل برج زهر مار!

گاهی از رفتار منیر هم کلافه میشد ، همیشه مثل عقاب ، مواظب آن دو بود و هر بار که سیاوش به تبسم محبت میکرد ، اخم هایش در هم میرفت .

گاهی تبسم با خود فکر میکرد ، که نکنه خاله منیر با خودش فکر کرده که سیاوش دختره و ممکنه من بلایی سر اون بیارم ؟ ! چرا که هر وقت سیاوش خانه می آمد همه وجودش چشم میشه که مبادا آنها به هم نزدیک نشوند.

از این فکرها گاهی لبخند میزد و گاهی آه میکشید ؛ و اشک ، در قهوه ای چشمانش خانه میکرد.

...........................................

امروز چهلم پدرش بود ، از صبح در خودش فرو رفته بود و با کسی صحبت نکرده بود ، دلش میخواست امروز را ، فقط با پدرش باشد و با او درد و دل این روزهای بی کسی را کند ؛ روزهایی که حتی یک هم صحبت ، برای شنیدن حرفهایش نداشت ، روزهایی که جوانه ی عشق در گلدان کوچک دلش میروئید و او نمی دانست که این حس همان عشق است ؟ کسی را برای شنیدن حرف دلش و راهنمایی کردنش نداشت ؛ تنها بود ، از روزی که مادرش رفته بود تنها شده بود ، از همان روزهایی که نگران بود پدرش در مورد دل دردهای ماهانه اش با خبر شود و دیگر مادری نبود که ناراحتی معده ی تک دخترش را بهانه کند و حتی پدری نبود که شب به شب ، بر بالینش بیاید و موهایش را ببوسد و مقداری پول ، برای فردای دخترکش ، کنارش بگذارد تا آرامش دخترش محیا باشد ؛

تا شب گریه کرد و از پدرش گله کرد که چرا رفته ؟ و چرا تنها رفته ؟ حالا که او نیست آرزوهایش را به چه کسی بگوید ؟ چه کسی منتظر پیشرفت او در درس و دانشگاه است ؟ حتی دیگر کسی نیست که به او آفرین بگوید و قول جایزه به او بدهد !

کنار قبر پدرش نشسته بود و بی صدا اشک میرخت ، سیاوش به چشمهای بارانی اش خیره شد این چشمها این روزها بسیار برایش عزیز شده بودن ، هروقت او را ناراحت میدید دلش می خواست او را در آغوش بگیرد و دلداری اش بدهد ولی از این حسی که در دلش جوانه زده بود میترسید ، نمیخواست هیچ کس احساس درونی اش را بفهمد حتی خود تبسم !

به طرف تبسم رفت وکنارش نشست فاتحه ای خواند و گفت:

- خدا رحمتشون کنه مرد خیلی خوبی بودن !

- پدر خیلی خوبی هم بود ، کاش نرفته بود ، کاش انقدر به کارش علاقه نداشت که به خاطر کارهای جدید و بهتر ، این همه راه پاشه بره ! کاش..

- بس کن تبسم ! ایجوری هم خودتو عذاب میدی هم بقیه رو! من فکر میکردم تو دختر قویی هستی! پدرت جاش خوبه و الان تنها ناراحتیش دیدن اشکهای تو هستش! بسه ، بلند شو

- من چهل روزه که دیگه هیچ کسیو ندارم ، بی کسو کار شدم ! از این به بعد لابد هرکس بخواد بهم چیز بگه میگه دختره ی بی کسو کار!

- تمومش کن این حرفهارو ! غلط کرده کسی بهت از گل نازک تر بگه ! خودم میزنم لهش میکنم کسی که بخواد تورو ناراحت کنه ! مگه من مُردم ؟ خودم مثل شیر پشتت وایسادم فکر کردی از شوهری فقط اسمشو یدک میکشم؟

تبسم که از حرف سیاوش گیج شده بود چند ثانیه به او خیره شد نمی توانست منظورش را درک کند ، سرفه ای کرد و در جوابش با لبخندی جان سوز گفت :

- ممنونم ، این مدت خیلی بهم لطف کردین ، همه جوره کمکم کردین و هوامو داشتین ، خوبه که شما رو دارم خوبه که شماها هستید !

- آفرین ! ، حالا شدی دختر خوب ، بلند شو ببینم ! دیگه هم نفهمم داری گریه میکنی یا ، وگرنه با خودم طرفی ! شیر فهم شد ؟

- بله قربان

در میان اشک خندید ، اشک هایش را پاک کرد و با لبخند بلند شد ، در دل از خدا تشکر کرد که حداقل او را برایش فرستاده ، با پدرش خداحافظی کرد و همگام با او به راه افتاد ؛

با نزدیک شدن به ماشین ، دید که منیر خانم اخمهایش دوباره در هم است و به او و سیاوش به طور مشکوکی نگاه میکند ، اصلاً نمی توانست او را درک کند ، نه به اون محبت های مادرانه و نه به این اخم های خون بر دل انداز!

در راه همه ساکت بودن وقتی به خونه رسیدن هر کس به اتاق خودش رفت ، منیر از پایین پله ها سیاوش را صدا زد و از او خواست که به اتاقش برود ؛

وقتی سیاوش به اتاق رفت منیر در اتاق را بست وبا صدای آرام و ناراحت گفت :

- اینجوری به سفارشات من گوش میکنی ؟ چی بهش گفتی که هر دوتون انقدر خندیدین ؟

- مادرمن مگه خندیدن جرمه ؟ این حرفها چیه که شما میزنید؟ بیچاره جون به تنش نمونده از بس که گریه کرده اون وقت شما به جای اینکه از این لبخند نصفه نیمه اش خوشحال بشین میگین چرا ؟ !

- به هر حال گفته باشم ، فکر اینکه دست این دختره رو بگیری و بگی زنم هست رو از سرت بیرون کن ! منم مادرم ، آرزو دارم ! دلم میخواد برم برات خواستگاری دوست دارم عروسمو خودم انتخاب کنم ! باور کن اگه بفهمم میخواد مختو بزنه یا برات چشمو ابرو بیاد و تو هم ساده لوحانه باور کنی ، بیخیال حرف بابات میشمو از خونه میندازمش بیرون ، تو رو هم حلال نمیکنم ! حواست باشه که چی گفتم !

- مامان این حرفها چیه ؟ مگه من نگاه بد به اون کردم که اینطوری میگین ؟

- نه عزیزم ، خیالم از تو راحته ، از این دختره خاطر جمع نیستم میترسم بشینه زیر پات !

- مگه من بچه ام ؟ بعدشم اون که بیچاره اصلاً تو این باغها نیست بیچاره همیشه هم تو خودشه و تو اتاقش نشسته ! نمیدونم بدبخت چه هیزم تری به شما فروخته که باهاش اینطوری میکنین ؟ ! من اگه یه موقع باهاش حرف میزنم یا شوخی میکنم ، دلم میخواد احساس غریبی و تنهایی نکنه وگرنه من به خوشگل تر از اون محل نمیذارم چه برسه به تبسم !

- باشه مادر جان بازم مواظب باش ، چه کار کنم دست خودم نیست نگرانم همش میترسم به جای ثواب کباب بشم ! خب دیگه گلم ، برو استراحت کن که امشب حسابی خسته شدی ، برو یه کم دراز بکش برای شام صدات میکنم !

- نه مامان شام نمیخورم شب به خیر

- چی ؟ صبر کن ببینم یعنی چی شام نمیخورم ؟

- مامان میل ندارم ، شب به خیر

- آخه دلم آروم نمیگیره گرسنه بخوابی ! باشه پسرم شبت به خیر

در همین حین حاج احمد به اتاق اومد

- کجا بودی کی تاحالا حاجی ؟

- داشتم نماز میخوندم

- قبول باشه ، بیا بریم شام بخوریم

- چشم خانم ، دستت درد نکنه خیلی زحمت کشیدی !

- این چه حرفیه ؟ تا باشه کار ثواب باشه ، انشاءا.. از این به بعد فقط به شادی باشه

- ایشاا..

.................................................. .......

دو روز بعد از چهلم ، منیر و سارا در اتاق تبسم رو به صدا در آوردن ، تبسم با تعجب در را باز کرد و وقتی چهره ی خندان آ دو را با دو بسته کادویی که در دست داشتن دید تعجبش دوچندان شد از جلو در کنار رفت تا آنهاهم به اتاق بیایند منیر روی تخت نشست و سارا روی تنهاصندلی اتاق نشست ، منیر کمی مکث کرد و بعد گفت:

- راستش میدونم ممکنه از این کار ناراحت بشی ولی خوب نیست که لباس سیاه بیشتر از این تنت باشه ، راستش اینها نا قابله و امیدوارم که به شادی بپوشیشون

سارا از جایش بلند شد و کادو هارو به تبسم داد ، تبسم لبخندی زد و گفت:

- راضی به زحمتتون نبودم اما من نمیتونم به این زودی لباس رنگی و نو بپوشم نمی خوام لباس سیاهمو دربیارم

- این چه حرفیه دخترم ! پس فردا میخوای بری دانشگاه خوب نیست همش مشکی تنت باشه ، در ثانی برای روحیه ات هم خوب نیست ، تو دست ما امانتی ، سلامتی تو اولین وظیفه ی ما هستش نمی خوام ناراحتو افسرده ببینمت دخترم

- شما لطف دارین ولی..

- دیگه ولی نداره ، بازشون کن ببینم میپسندی ؟

- این چه حرفیه ؟ چیزی که شما بخرین حتماً عالیه

بسته ی اول را باز کرد پیراهن سبز روشنی بود که آستینش حریری از همان رنگ بود با لبخند به منیر نگاه کرد و گفت: من عاشق این رنگم خیلی قشنگه !

بسته بعدی را باز کرد یه پیراهن وشلوار به رنگ آبی بود از آنهاهم خیلی خوشش آمد به منیر نزدیک شد و او را بوسید وسپس نزد سارا رفت و او را نیز در آغوش گرفتو بوسید و از هردو تشکر کرد

سارا لباس سبز را گرفتو گفت:

- خیلی خب ، تشکربسه بیا بپوش ببینیم اندازه اته ؟ ما میریم پایین ، پوشیدی بیا پایین که به تنت ببینیمش !

منیرو سارا از اتاق بیرون رفتن و درو بستن

تبسم لباسش را عوض کرد ، لباس سبز رنگ به تنش بسیار زیبا بود کاملاً فیت تنش بود و او را کمی بلندتر و کشیده تر نشان میداد به آیینه نزدیک شد موهایش را مرتب کرد خواست از اتاق بیرون برود که صدای در خونه و بعداز آن صدای سلام گفتن بلند سیاوش را شنید با شنیدن صدایش شور عجیبی در دلش افتاد دلش میخواست زود تر برود تا سیاوش او را ببیند وعکس العمل سیاوش را بیند ؛ ولی با یادآوری حرفهای روز اولش که گفته بود من به خوشگل تر از تو محل نمیذارم دلش گرفت ، میخواست در برابر او زیبا جلوه کند از همان روز تصمیم گرفته بود تا کاری کند که سیاوش عاشق اش شود و به او ابراز علاقه کند ، ولی تبسم به او اهمیت ندهد و دست رد به سینه اش بزند ؛ با این فکر دوباره جلوی آینه رفت ، موهایش را بیشتر شونه کرد تا لخت تر شود کمی برق لب روی لبش زد و کمی هم ریمل به مژگان سیاهش زد ؛ واقعاً چشمهایش زیبا و خواستنی شده بود لبخندی به خودش در آینه زد و از اتاق بیرون رفت با کفش های پاشنه بلند شیری رنگی که پوشیده بود راه رفتن برایش سخت شده بود ، تمام حواسش را به راه رفتنش داده بود و نگاهش را به زمین دوخته بود ، در همین حین سیاوش که برای تعویض لباس به اتاقش آمده بود از اتاق بیرون آمد و باعث شد او و تبسم با هم برخورد کنن ، تبسم تعادلش را از دست داد و نزدیک بود بیوفتد که دستان سیاوش حصار بدنش شد ، سیاوش دستانش را به دور کمرش حلقه کرده بود و در چشمانش خیره شده بود کمی که گذشت نگاهش را از چشمانش گرفت و به لبانش خیره شد ، آب دهانش را قورت داد چشمانش را بستو باز کرد فشار دستانش را بر کمرش بیشتر کرد و گفت :

- مبارک باشه ، خیلی خوشگل شدی !

تبسم هنوز مات و خیره به چشمان سیاه سیاوش بود

سیاوش فشار خفیفی به کمرش وارد کرد و او را رها کرد در حال جدا شدن از تبسم نفس عمیقی کشید ؛ گویی که میخواست همه ی هوای او را در سینه اش وارد کند

تبسم با متانت سرش را پایین انداخت زیر لب تشکری کرد و به راهش ادامه داد ، سیاوش هنوز هم به او که اکنون پشتش به او بود نگاه میکرد ، لباسش از پشت تا خط وسط کمر باز بود و خط میانی کمرش به زیبایی جلوه میکرد سیاوش تمام حواسش را به اندام ظریف و خواستنی او داده بود ، نفس عمیقی کشید ، با این کار میخواست تمرکزش را به دست بیاورد ، دوباره به اتاقش رفت جلوی آینه ایستاد و به خودش تشر زد :

- همین! ، به همین راحتی داری دل می بازی ؟ تا یه لباس عوض کرد و یه کم ، فقط یه کم قشنگ تر شد دستو پاتو گم کردی ؟ ! اینجوری به مامان بابات قول دادی که نگاه چپ بهش نکنی ؟ مگه قرار نبود مثل سارا باشه پس چی شد ؟

اینبار خودش را به جای سرزنش توجیه کرد :

- خب زنمه ! اصلاً زنمه ازش خوشم میاد ، اختیارشو دارم دلم میخواد هر روز بهش نگاه کنم تو چی میگی این وسط؟!

- زنت ؟ ! یعنی واقعاً میخوای به صورت رسمی باهاش ازدواج کنی ؟

- رسمی ؟ عقد دائم ؟ نمیدونم ، فقط ازش خوشم میاد ،همین !

- اگه اون تورو نخواد چی؟ یادته چه حرفهایی بهش زدی؟

- خودم دلشو به دست میارم !

- خوبه ، مامان چی؟ اونو چه کار میکنی ؟

- اه اعصابم خورد شد ، عین دیوونه ها نشستم باخودم دعوا میکنم، اصلاً دیگه بهش نگاه نمیکنم !

دستی به موهایش کشیدو از اتاق بیرون رفت به پایین پله ها که رسید تبسم را دید که نیم رخ اش به سمت اوست و با سارا مشغول صحبت است و هر چند دقیقه یکبار لبخند میزند با خودش گفت: با لبخند خوشگل تر میشه !

بااین فکر لبخندی بر لبش آمد که با یادآوری تصمیمش در اتاق ،اخم عمیقی جای لبخندش را گرفت ، نگاهش را از او دزدید و کنار منیر رفت

- احوال شما مامان ؟

- خوبم عزیز دلم ، چایی میخوری ؟

- قربون مامان گلم برم که میدونه پسرش چی میخواد

- خدا نکنه فدات شم

منیر سرش را بلند کرد که به سارا بگوید چای بیاورد ولی با دیدن سارا که به سمت طبقه ی بالا میرفت ، به ناچاراز تبسم خواست تا چای بیاورد ، تبسم که هنوز به خاطر برخوردش با سیاوش در بدنش لرز خفیفی را حس میکرد از فرصت استفاده کردو به آشپزخونه رفت ، چندبار نفس عمیقی کشید و یک لیوان آب خورد ، بعد چهار فنجان چایی ریخت و در سینی گذاشت ، کمی هم خرما و پولکی در دو ظرف کوچک گذاشت و کنار چایی روی سینی قرار داد ، موهایش را بادست مرتب کرد و به راه افتاد ، جلوی سیاوش رفت و کمی خم شد ، چای را مقابلش گرفت و تعارف کرد ، سیاوش سرش را بلند کرد تا چای بردارد که نگاهش به بدن سفید تبسم افتاد ، برخود لرزید اخم هایش را در هم کرد فنجان چای را برداشت و بدون توجه به تبسم و حتی تشکری سرش را به سمت منیر چرخواند

تبسم که حسابی از این کار سیاوش ناراحت شده بود سینی را مقابل منیر گرفت منیر هم برای اینکه تبسم اذیت نشود به او گفت :

- بذار روی میز عزیزم ، برمیدارم

- چشم !

سینی را روی میز گذاشت و به طرف پله ها به راه افتاد منیر با تعجب پرسید :

- کجا دخترم ؟ مگه چایی نمیخوری؟

- چ چرا میام ، میرم لباسمو عوض کنم

- باشه گلم ، پس همون لباس آبیی که برات گرفتمو بپوش

تبسم خیلی سریع به اتاقش رفت در را بست وخودش را روی تخت انداخت سرش را در بالش فرو کرد و گریه کرد ؛ دلش از همه چیز و از همه ی این دنیا گرفته بود چه خوش خیال بود که فکر میکرد سیاوش با یه لباس عوض کردن و یه آرایش معمولی شیفته ی اون میشه ، از دست خودش و افکارش شاکی بود ؛ دوست نداشت مثل دختر بچه ها فکر کنه ! بعد از مدتی که آروم تر شد ، از جایش بلند شد لباسش را با آن لباس آبی عوض کرد و جلوی آینه ایستاد ، به خودش نگاه کرد وخود را با سیاوش مقایسه کرد ، به چهره ی سیاوش فکر کرد :

چشم های درشت مشکی ، ابرو های پیوسته و شمشیری ، وقتی میخنده کنار چشمهاش خط می افته ، وقتی اخم میکنه چشم هاش واقعاً جذاب میشه ، بینی عقابی و متناسب با صورتش ، لب های گوشتی و کمی بزرگ ، و قد بلند !

آهی کشید و با خود گفت :

خب معلومه اون با اون قیافه به تو حتی نگاه هم نمیکنه !

خودش گفت که من اصلاً قیافه ندارم !

به جهنم ! خیلی هم دلش بخواد ، اصلاً منم اونو نمیخوام با اون اخلاق بی خودش ، با اون اخم های وحشتناکش !

ولی آخه اخمهاشم قشنگه !

بیخیال ، من تبسمم ، تا حالا به هرچی خواستم رسیدم به اونم میرسم ، فقط صبر کنو ببین سیاوش خان ! خود ِمغرورِ از خود راضیت التماسم میکنی ! من تبسمم ، تبسم !

با این فکر لبخند مهمان لبهایش شد ، موهایش را شانه کرد وهمه را بالای سرش جمع کرد و محکم کشید و بالا بست ، اینطوری چشمهایش کشیده تر و زیبا تر میشد ، با رضایت نگاهش را از آینه گرفت و از اتاق بیرون رفت ، با آرامش به پذیرایی رفت و کنار سارا نشست ، دقیقاً روبروی سیاوش نشسته بود سیاوش نگاهش را به تلوزیون دوخته بود و سعی میکرد به او نگاه نکند ، منیر خانم با دیدن تبسم که اینبار زیبا تر از قبل شده بود اخمهایش را در هم کرد ، گردنش را چرخاند و گفت :

- تبسم جان چقدر دیر کردی ؟ چاییت سرد شد !

- ممنون خاله دیگه میل ندارم

- چرا عزیزم ؟ ساراجان ، برو برای تبسم چایی بیار

- چشم مامان !

- نه واقعاً نمیخوام ، تعارف نمیکنم

- نه مادر برو براش بیار، رفتی فقط لباستو عوض کنی ولی انگار خیلی طولش دادی !

- موهام باز بود اذیت میشدم ، دوباره شونه کردمو بالا بستم

- آهان ! ولی خیلی سفت بستی اینجوری هم سرت درد میگیره و هم به مرور موهات میریزه

- همیشه که اینجوری نمیبندم ، بعضی وقت ها اینجوری میبندمشون

همون موقع سارا با چای وارد شد و در بحث شرکت کرد و گفت:

- ولی خیلی بهت میاد تبسم ، چشماتو کشیده ترو خوشگل تر کرده !

با شنیدن این حرف، سیاوش دیگرنتوانست برکنجکاوی اش غلبه کند ، سرش را بلند کرد وعمیق به چشم های تبسم نگاه کرد ، در دل اعتراف کرد که واقعاً زیبا شده و حتی خواستنی تر از قبل !

با این فکر دوباره کلافه شد و دستش را بین موهایش فرو کرد و نفسش را فوت کرد ، این کارش از چشم تبسم دور نماند و باعث شد لبخندی عمیق روی لب تبسم بنشیند ، سیاوش با دیدن لبخند تبسم لبخند محوی زد و با خود فکر کرد که این اسم واقعاً برازنده ی اوست ( تبسم )

کمی که نشستن و با هم حرف زدن ، سارا از تبسم پرسید: چطوری میخواهی به دانشگاه و بیمارستان بری ؟

- خب مثل همیشه ، با ماشینم میرم ومیام

- آخه الان مسیرت دور تر شده ، شاید سختت بشه رفتو آمدت؟

- نه ساراجون ، با ماشین میرم ، پیاده که نیستم ، نگران نباش عزیزم !

- هفته ای چند روز میری ؟

- هر روز کارورزی دارم ، سه روز یه بیمارستانم و سه روز هم یه بیمارستان دیگه !

- وای چه زیاد ! سختت نیست؟

- نه بابا ! چه سختیی من این رشته رو خیلی دوست دارم برای همین خسته نمیشم !

- خوبه که روحیه ی کار تو بیمارستانو داری

- آره خب ، راستش بعد از فوت مامان تا یه مدت با دیدن بیمارستان حالم بد میشد ولی بعد که فکر کردم کار توی بیمارستان یه دردی رو از مریض کم میکنه ، دیگه اون احساس بدو نداشتم و با انرژی بیشتری به درسم رسیدم ،

اتفاقاً کارتو که آتلیه داریو همش باید با عروس و دامادها سرو کله بزنی سخت تره که !

- نه بابا اونا هر چی میخوان میگن ، ولی من آخرش کار خودمو میکنم

در همین حین صدای بلند سلام گفتن حاج احمد در خونه پیچید ، منیر بلند شد و به استقبال حاجی رفت ، سارا و تبسم هم بلند شدن سلام کردن و برای حاضر کردن میز شام به آشپزخونه رفتن

.................................................. .

یک ماه از شروع دانشگاه اش میگذشت ؛ در یکی از روزها یکی از استادان جوانشان ، که پزشک عمومی بود و با آنها واحد عملی داخلی جراحی را داشت بعد از اتمام ساعت کارورزی ، از تبسم خواست تا کمی باهم صحبت کنن ، تبسم که استاد جدی و سخت گیر خود را به خوبی میشناخت ، با ترس و دلهره با او همراه شد تا بفهمد موضوع از چه قرار است ؟

کمی که از محوطه ی بیمارستان دور شدن استاد قاسمی از او خواست تا به پارکی که همان نزدیکی ها بود بروند

تبسم با اکراه پذیرفت ، کمی که در پارک قدم زدن استاد قاسمی شروع به صحبت کرد:

- راستش خانم رنجبر، امم .. شاید اینطوری و اینجا گفتن اش صحیح نباشه ولی میخواستم مستقیماً از خودتون بپرسم ..چون با واسطه ممکنه تو محیط دانشگاه بپیچه وهم برای من وهم برای شما شایع سازی بشه

- مشکلی پیش اومده استاد ؟

- نه ، نه مشکل که نه ، ولی...راستش ، چطوری بگم..

- از درسم راضی نیستید ؟ کارم بده ؟ ولی من همه ی تلاشمو کردم که کارم خوب باشه و افت تحصیلی نداشته باشم !

- نه .نه ! اصلا ًموضوع درس نیست !

- پس چی شده استاد ؟

- میشه خواهش کنم بین صحبت های من حرف نزنید تا من کاملاً برای شما توضیح بدم ؟

- البته ..ببخشید استاد ، بفرمایید

- راستش الان دو ساله که من شما رو میشناسم و دورا دور یه شناختی از شما دارم ، باید22سالتون باشه درسته ؟

- دی ، 22ساله میشم

- بله و من 32سالمه وپزشک عمومی هستم ؛ امسال برای تخصص کنکوردارم و قصد دارم تا جایی که در توانم هست درسم رو ادامه بدم....راستش ..با...با شناختی که از شما دارم ودید کلیی که نسبت به شما به دست آوردم این تصمیم رو گرفتم ؛ وانتخابم هم کاملاً آگاهانه و از روی عقل ومنطق بوده ، راستش اول با عقل وبعد با دل شیفته ی شما شدم و..و میخوام اگر..اگر مؤافق هستید و اجازه میدید برای خواستگاری با خانواده خدمت برسیم !

با شنیدن این حرفها تبسم کاملاً گیج شده بود هیچ وقت فکر نمیکرد استاد جدی ، خوش تیپ و شیک پوششان از او خواستگاری کند ، گنگ بود و هیچ حرفی نمی توانست بزند ، چه میخواست بگوی؟ که به خاطر تنها بودن و جایی را نداشتن ، برای نداشتن مسئله ی شرعی بین دختر و پسر نامحرم زیر یه سقف ، صیغه ی پسر صاحب خونه شده و اون پسر هیچ علاقه ای به اون نداره ولی او شیفته ی اون پسر شده ؟ هیچ کلمه ای به ذهن اش نمی آمد به جزء این :

- نه !

- ب..بله ؟

- یعنی ..راستش من..من نمیتونم ازدواج کنم

- خانم رنجبر ، متوجه منظورتون نمیشم ؟

- راستش من به تازگی پدرمو از دست دادم والان موقعیت ازدواج رو ندارم استاد ، متأسفم

- من اینو میدونم خانم رنجبر، واصلاً قصد جسارت نداشتم ، فقط میخواستم از احساسم با خبر باشید واگرشما هم راضی باشید یه مدتی باهم باشیم تا از روحیات هم مطلع بشیم وبعد نامزد کنیم و بعداز سال پدرتون عروسی کنیم

- شما درست میفرمایید استاد ، ولی من از لحاظ ذهنی الان اصلاً آمادگی هیچ فکری رو ندارم و نمیخوام با یه تصمیم عجولانه هم زندگی شما خراب بشه هم من !

- این چه حرفیه ؟ شما تا هر وقت که خواستین فکر کنین و هروقت تصمیم قطعی گرفتین به من خبر بدین ، اگر بخواهید میتونم با خانواده تون هم صحبت کنم تا شما با آگاهی کامل تصمیم بگیرید ، نظررتون چیه ؟

- من خانواده ای ندارم استاد ؛ و درحال حاضر با خانواده ی دوست پدرم زندگی میکنم ، فکر نمیکنم خانواده شما وحتی خودتون دلتون بخواد با دختری که هیچ کس و کاری و هیچ فامیل خونی نداره و الان سربارزندگی دیگرانه وصلت کنین ؟ !

- ولی...

- با اجازه استاد ، خداحافظ

و بدون اینکه اجازه ی حرف دیگری را به قاسمی بدهد آنجا را ترک کرد ، خودش هم میدانست که اینها همه بهانه است و اصل موضوع سیاوش است. سیاوشی که روز به روز بیشتر شیفته اش میشد و هرروز عاشق تر از روز پیش میشود.

قاسمی با شنیدن صحبت های تبسم درفکر فرو رفت ؛ او نیز نمیدانست که خانواده اش با این موضوع مشکلی خواهند داشت یا نه ؟ ولی دردلش بیشتراز قبل شیفته ی تبسم شده بود ، از صداقتش خوشش آمده بود ؛ تصمیم گرفت در اولین فرصت با خانواده اش راجع به او صحبت کند و با آگاهی کامل و رضایت هر دو طرف پا پیش بگذارد !

تبسم با قلبی بی قرار و دلی لرزان سوار ماشین اش شد و به سمت خونه حرکت کرد ؛ تمام راه را به این فکر کرده بود که چه کارکند ؟ آیا تا آخر منتظر روزی باشد تا سیاوش به او علاقه مند شود ؟ اگر اینگونه نشد چه ؟ اگر چند روز دیگر سیاوش بگوید می خواهد با دختر دیگری ازدواج کند چه ؟

نفسش را با صدا بیرون داد واز ماشین پیاده شد.

باکلیدی که داشت در را باز کرد و داخل شد بلند سلام گفت که منیر باچهره ای بشاش به استقبالش آمد :

- سلام تبسم جان ، خسته نباشی !

- سلام ، ممنون شما هم خسته نباشین

- برو لباساتو عوض کن بیا ناهار بخوریم

- چشم الان میام ، سارا اومده ؟

- نه ، امروز عروس داشت ، گفت نمیرسه بیاد

به اتاقش رفت لباسهایش را با تاپ و شلوارک قرمزی عوض کرد و از اتاق بیرون رفت ، از بالای پله ها پرسید:

- خاله ! عمو و آقا سیاوش ناهار نمیان ؟

- نه دخترم ، چطور ؟

- آخه میخواستم بدونم اگه میان یه لباس دیگه بپوشم

به آشپزخانه رفت وپشت میز غذاخوری نشست ، منیر در این مدتی که او لباسهایش را عوض کرده بود ودستو رویش را شسته بود میز را چیده بود ، منیر با نگاهی به لباس تبسم لبخندی زد و گفت:

- لباست که بد نیست ، سارا هم از این لباس ها جلوشون میپوشه ! توهم با سارا برای اونها فرقی نداری دخترم ! اینجاخونه ی خودته راحت باش !

تبسم لبخندی زد و شروع به غذا خوردن کرد ، ناهار قرمه سبزی بود ، دست پخت منیر رو خیلی دوست داشت

دومین قاشق را تازه به دهانش گذاشته بود که صدای در آمد با تعجب به منیر نگاه کرد ، منیر هم شانه اش را بالا انداخت و از جابلند شد تا ببیند چه کسی آمده ، تبسم هم با چشمانی متعجب به ورودی آشپزخونه خیره شده بود بعد از چند ثانیه صدای خوشحال منیر پاسخ گوی او شد:

- وای چقدر خوب شد که اومدی ، اصلاً بدون تو غذا از گلوم پایین نمیرفت !

- وقتی گفتی قرمه سبزی پختی ، نتونستم جلوی شکمم رو بگیرم ، کارهامو کردمو به خودم مرخصی دادم ، مگه میشه من از قرمه سبزی مامان جونم بگذرم

- خیلی خوب کردی ، از اول برای تو کشیدم گذاشتم کنار تا وقتی از سر کار اومدی بخوری ، خیلی خوب کردی پسرم!

با شنیدن صدای سیاوش ، تبسم سریع از جایش بلند شد ، خواست بیرون برود و لباسش را عوض کند که منیر و سیاوش به آشپزخانه آمدن ، سیاوش کمی خیره او را نگاه کرد و بعد با اخم نگاهش را از او گرفت ، تبسم سلام کرد و به طرف در آشپزخونه رفت که منیر پرسید:

- کجا مادر؟

- میرم لباسمو عوض کنم

- واه ، چرا ؟ منکه گفتم عیب نداره ، تا کی میخوای لباسای آستین بلند بپوشی ؟ بشین دخترم ، بشین غذاتو بخور خوب نیست آدم از سرغذا بلند شه

- اما اینجوری..

- بشین ، سیاوشم مثل برادرت ، بشین عزیزم