رمان بنورا به قلم مهسا پیرزاد

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان در مورد دختری به نام بنوراست که بعد از مرگ پدرو مادرش تنها میشه و به سختی زندگیشو میگذرونه.

بدبختی بنورای قصه ی ما از اونجایی شروع میشه که برای کار کردن وارد یه هتل میشه و بعد از مدتی به مناسبت افتتاح شعبه ی دیگه ای از هتل به یه مهمونی دعوت میشه...

مهمونی ای که سرنوشت دختر پاک قصمونو دگرگون میکنه..

با شنیدن صدای سه باره ی زنگ ساعت از رخت خواب دل کندم و با دیدن ساعت چشمهایم گرد شد.سریع دستوصورتم را شستم و اماده شدم و بدون خوردن صبحانه از خانه زدم بیرون.

ساعت : بودو من حسابی دیرم شده بود.در یک شرکت مهندسی منشی بودم.خیلی دوست داشتم از آنجا بروم اما به خاطر نبود کار و صد البته قراردادی که بسته بودم مجبور بودم نگاه های کثیف و تحقیر امیز رئیس پیر و کچل و شکم گنده ی شرکت را تحمل کنم.

دو سال پیش وقتی سالم بود، پدرومادرم را در یک تصادف از دست دادم و از شانس بدم من زنده ماندم.وضع زیاد خوبی نداشتیم پدرم کارمند بانک بود و بعد از رفتن انها من ماندمو یک شهر درندشت و صاحبخانه ای که جوابم کرده بود هیچ فامیلی هم نداشتیم. .در واقع همه را چند سال پیش در زلزله ی بم از دست داده بودیم و با رفتن پدرو مادرم من از همیشه تنها تر شدم...

نصف پس انداز پدرم بابت مراسم کفن و دفن رفت و با بقیه اش توانستم یک خانه ی فسقلی در پایین شهر تهران که بی شباهت به طویله نبود را اجاره کنم.تحصیلات آنچنانیم نداشتم اما خداروشکر دیپلمم را گرفته بودم.

سریع سوار اتوب*و*س شدم و ساعت : رسیدم شرکت. دقیقه دیر کرده بودم سریع وارد اسانسور شدم و دکمه ی بیستم را فشار دادم.خداکند رئیس هنوز نرسیده باشد چون هیچ حوصله ی جواب پس دادن را نداشتم.

:

خداروشکر رئیس هنوز نیامده بود با خیالی آسوده پشت میزم جای گرفتم و مشغول رسیدگی به کارهایم شدم.چند دقیقه بعد با امدن رئیس شکم گنده از جایم برخواستم و پس از سلام کردن بی توجه به نگاه های حریصو و کثیفش دوباره مشغول کارم شدم.انقدر غرق در کارم شدم که زمان از دستم رفت و با دیدن ساعت و شنیدن صدای شکمم سریع از جا برخواستم گزارش هارا اماده کردم به طرف اتاق رئیس رفتم.تقه ای به در زدم و پس از تحویل گزارش ها خواستم بروم که با شنیدن صدای نحسش ایستادم.

رئیس:بنورا خانوم امشب همسرم خونه ی یکی از اقوام رفته.میتونی بیای همرام تا شامو در کنار هم باشیم؟

_ جناب کریمی(رئیس شرکت) من برای خودم باورایی دارم که حاضر نیستم روشون پا بذارم.لطفا حریم هارو رعایت کنین و حرف بی ربط با محیط کار نزنین.در ضمن فامیلی بنده پارساست لطفا منو با اسم فامیل صدا بزنید.با اجازه

رویم را با نفرت از او گرفتم و عقبگرد کردم که دوباره صدای نحسش را شنیدم

کریمی:هر جور راحتی بانو اما مطمئن باش پشیمون میشی.

بی توجه به او در را باز کردم و به طرف سالن غذا خوری رفتم.

پارت:

بعد از خوردن ناهار دوباره پشت میزم نشستم و بازهم فارق از زمانو مکان مشغول کار شدم.

برای خوردن چای نگاهم را صحفه ی کامپیوتر گرفتم که متوجه تاریکی هوا شدم.سریع از پشت میز برخواستم چادرم را سر کردم همه رفته بودند و من کم عقل حواسم نبوده.حالا با این پیر خرفت در یک ساختمان تنها بودم.میز را مرتب کردم و با عجله به طرف در خروجی رفتم که ناگهان از پشت بازویم کشیده شد.

با ترس برگشتم و با دیدن کریمی هینه بلندی کشیدم و بازویم را از دستش رها کردم.خنده ی بلندی کرد و گفت:کجا خانوم خوشگله؟هنوز یاد نگرفتی بدون خدافظی جایی نری؟

_ببخشید من عجله دارم.لطفا برین کنار

او که انگار وسیله ی تفریحش فراهم شده بود در حالی که به لب هایم خیره شده بود با لحنی منزجر کننده گفت:

یه امشبو مال من باش بهت بد نمیگذره.مطمئن باش پول خوبی گیرت میاد و از این فلاکتم در میای.

در حالی صورتم از شدت خشم قرمز شده بود و دستان بی پناهم از شدت ترس میلرزید او را به طرفی هل دادم و بیرون زدم.

تا میتوانستم دویدم تا این که نفس کم اوردم و گوشه ای ایستادم.

نفسی تازه کردم و بغضم را قورت دادم. دستم برای تاکسی ای تکان دادمو گفتم:

دربست.

پارت:

به گردنبند یادگار مادرم خیره شدم.تصمیمم را گرفته بودم.تمام داراییم همین گردنبند بود و حالا مجبور بودم آن را بفروشم تا پول قرارداد شرکت را فراهم کنم.مطمئنا آن پیر خرفت بدون پرداخت غرامت با رفتنم موافقت نمیکرد و من باید از آن جهنم میرفتم.پس چاره ای جز فروش گردنبند عزیز مادرم نبود. پس از فروش گردنبند بدون معطلی به شرکت رفتم و پس از پرداخت مبلغ قید شده در قرارداد از کارم کنار کشیدم.

لحظه ی اخر با نگاه حریصانه اش برندازم کرد و گفت:

حیف شدی خانومی.اگه ناز نمیکردیو با من میموندی چیزیو از دست نمیدادی.مطمئن باش پیدا میشن کساییه برا خانوم خوشگلی مث تو دندون تیز میکنن مخصوصا که بدونن تنهایی. بالاخره زیرخواب یکی دیگه میشی.من نشد یکی دیگه.

پس از گفتن این حرف پوزخندی زدو به من خیره شد.

در حالی که از شدت خشم دست هایم را مشت کرده بودم با صدای بلند فریاد زدم:خفه شو لاشخور پیر.من مث بقیه نیستم که زود خودمو ببازمو ارادمو از دست بدم.مطمئن باش خدا همیشه هوامو داره و نمیذاره کصافتایی مث تو به من آسیبی برسونن.

سپس رویم با انزجار از او گرفتم و در مقابل چشمان پر از تعجب بقیه که ظاهرا از صدای بلندم متوجه بحث بین ما شده بودند از شرکت بیرون زدم.

وقتی بیرون آمدم ناخوداگاه بغضم شکست.دلم گرفت از این همه تنهایی و درماندگی.الان فقط یک چیز مرا آرام میکرد.

بهشت زهرا

:

خودم را به قبر پدرومادرم که در کنار هم آرام گرفته بودند رساندم و از ته دل زجه زدم.با همه ی دلخوری ها و دلتنگی هایم به خانه ی ابدی والدینم خیره شدم و مثل همیشه آرامشی عجیب تمام وجودم را در بر گرفت.چرا که مطمئن بودم صدای دلم را میفهمند و درک میکنند و همین کافی بود.

بعد از این که از بهشت زهرا خارج شدم احساس سبکی میکردم.از طرفی بابت خلاص شدن از دست آن کفتار پیر خوشحال بودم و از طرف دیگر بابت نداشتن کارو بی پولی ناراحت.

از همان روز شروع به گشتن کردم به هزار جا سر زدم اما یا با کفتاری دیگر روبه رو میشدم یا به خاطر نداشتن تحصیلات عالی مرا نمیپذیرفتند.دیگر واقعا بریده بودم و درمانده شده بودم. خسته از تلاش بی وقفه وارد خانه شدم و خودم را روی مبل رنگو رورفته ی گوشه ی اتاق انداختم که ناگهان چشمم به یک اگهی استخدامی در روزنامه افتاد.یکی از هتل های مجلل و پنج ستاره ی شهر به یک خانم جوان جهت کار در پخش پذیرش احتیاج داشتند.تصمیم گرفتم شانسم را امتحان کنم.

فردای آن روز صبح زود بیدار شدم و بهترین مانتو البته از نظر خودم را انتخاب کردم.یک مانتوی مشکی که تا روی زانو بود و بسیار ساده بود اما از بقیه ی مانتو هایم نوتر بود همراه با شلوار جین ابی رنگ.کمی برق لب زدم تا خشکی لب هایم برطرف شود سپس مقنعه ی مشکی ام را سرم کردم و بعد از پوشیدن چادر کیف آبی کهنه ام را برداشتمو با پوشیدن کتونی های مشکی رنگم از خانه بیرون زدم و به طرف هتل رفتم.

پارت:

از تاکسی پیاده شدم و در مقابل خود هتل مجلل و زیبایی را دیدم که نام آراد بر تابلوی بزرگی در بالای برج نصب شده بود.بدون اغراق دهانم از آن همه زیبایی باز مانده بود و از منظره ی بیرون هتل واقعا لذت بردم.درست شبیه کاخ هایی بود که از کودکی در رویاهایم تصور میکردم و نمای کاملا سفید ساختمان به راستی که برازنده بود.

وارد هتل شدم دکوراسیون طلایی و سفید هتل مرا شگفت زده کرده بود.همه چیز مثل خواب بود.مثل رویا.....

به سختی چشم از آن همه زیبایی گرفتم و به طرف پذیرش هتل رفتم.

خانم جوانی با آرایش غلیظی که به سختی میشد چهره ی واقعی اش را تشخیص داد با بینی ای که مشخص بود عمل کرده و لب های پروتزی ای که بیشتر ترسناک بود تا زیبا مشغول کار کردن با کامپیوتر مقابلش بود.

سرفه ی کوتاهی کردم تا حواسش به من جلب شود.با ناز سرش را بالا کرد گفت امرتون؟

_ببخشید برا اگهی استخدام مزاحم شدم.

با غرور نیم نگاهی به چهره ام کردو گفت اجازه بدین با مدیر هماهنگ کنم.

_ممنون

بعد از تقریبا یک ربع انتظار مرد جوانی با کت و شلوار و ظاهری برازنده به طرف پذیرش هتل رفت و آن دختر با دستش به من اشاره کرد. آن مرد به طرفم آمدو با خوش رویی مرا به سمت لابی هتل راهنمایی کرد.پس از نشستن با دست اشاره ای کرد مرد کم سنی به طرفمان آمد و گفت چی میل دارین؟ مدیر هتل سفارش قهوه داد و من زیر لب تشکر کوتاهی کردم.بعد از رفتن گارسون مدیر هتل نگاهی ب من کردو گفت؛

میتونم اسمتونو بپرسم؟

_پارسا هستم.بنورا پارسا

مرد جوان:بسیار خب بنده محمدی هستم.باربد محمدی.میتونم بپرسم تحصیلاتتون چقده؟

_دیپلم دارم

محمدی:میتونین انگلیسی صحبت کنین؟

_یه چیزایی بلدم اما تسلط کامل ندارم.

محمدی:بسیار خب.ببخشید این سوالو میپرسم.شما میتونین تو محل کار چادرتونو دربیارین؟

_خیر راستش این جزء اعتقاداتمه نمیتونم هیچجوره کنارش بذارم.

محمدی:که اینطور.چند لحظه منتظر باشین لطفا.

از جایش برخواست و به طرف اسانسور رفت با رفتنش گارسون هم آمد و سفارش ها رو روی میز گذاشت تشکری کردم و منتظر شدم.باربد پس از بازگشت با شرمندگی گفت متاسفم اما با استخدامتون موافقت نشد.

میتونم بپرسم چرا؟

محمدی:ببخشید که اینو میگم ولی پوششتون مناسب این پست نیست.

بدون هیچ حرفی گفتم:

_ ببخشید وقتتونو گرفتم.خدانگهدار.

محمدی:صبر کنین

ایستادم و رویم را برگرداندم منتطر حرفش ماندم.

کمی این پاو آن پا کرد و گفت:اگه برای شما ایرادی نداره ما برای خونه داری هم نیرو میگیریم.اگه مایل باشین میتونین

نزاشتم حرفش را کامل کند و گفتم ممنون از پیشنهادتون راجبش فک میکنم.با اجازه

دوباره به سمت در خروجی برگشتم که گفت:یه لحظه ببخشید

چند قدم جلو امد و کارتی را به سمتم گرفت و گفت این شماره ی هتله و زیرش هم شماره ی خودمه اگه فکراتون درباره ی همکاری با ما مساعد بود تماس بگیرین.در خدمتیم

_ممنون.خدافظ

پارت:

وقتی ازهتل خارج شدم بیشتراز همیشه احساس درماندگی میکردم.

حوصله اتوب*و*س و شلوغی را نداشتم و تصمیم گرفتم این بار هم ولخرجی کنم پس تاکسی ای گرفتم و تا رسیدن به مقصد چشم هایم را بستم و به آینده ی نامعلومم اندیشیدم.

با سستی وارد خانه شدم.گرسنه بودم اما بیشتر از غذا به یک حمام آب سرد احتیاج داشتم تا خستگیم را در کنم.

بعد از یک دوش درستو حسابی خود را با یک نیمرو مهمان کردم.

آنقدر خسته بودم که دیگر نایی برای فکر کردن به اتفاقات اخیر را نداشتم.

سرم را روی متکای کهنه ی گوشه ی اتاق گذاشتم و چشم هایم گرم شد.

سه روز از رفتنم به هتل میگذشت و من همچنان در جستجوی کار بودم.

دیگر به معنای واقعی خسته شده بودم و اندیشیدم شاید کار کردن در هتل به عنوان خانه دار اخرین راه حلم باشد.و از طرفی من تحصیلات انچنانی ای نداشتم و مسلما نباید بیشتر از این توقع داشته باشم.

به هر طریقی خود را قانع کردم و کارت را از کیفم خارج کردم و با تردید شماره ی باربد محمدی را گرفتم.

پس از چند بوق که دیگر از جواب دادنش ناامید شده بودم صدای رسایی از پشت خط به گوشم رسید:

بله بفرمایید.

:

_ببخشید پارسا هستم چند وقت پیش برای کار مزاحم شده بودم.

محمدی:اها بله به خاطر دارم.چه عجب که تماس گرفتین خانوم پارسا و مارو قابل دونستین.

_خواهش میکنم.راستش راجب پیشنهادی که دادین فکر کردم و تصمیمم گرفتم برای کار به هتل بیام.

محمدی:خیلی کار خوبی کردین خانوم پارسا واقعا خوشحالم کردین.من فردا ساعت صب منتظرتون هستم.

_ممنون از لطفتون مزاحم میشم.

محمدی:مراحمین. کاری نکردم.به امید دیدار.

_همچنین.خدانگهدار.

با رضایت گوشی را قطع کردم و پس خوردن شام سبکی خود را به آغوش خواب سپردم.

با صدای زنگ ساعت چشمانم را نیمه باز کردم و با یادراوری قرار امروزم سریع برخواستم.

صبحانه ی ناچیزی خوردم و سریع آماده شدم.

در نهایت سادگی، مانتوی سرمه ای کوتاهم را همراه با شال همرنگش و شلوار مشکی پارچه ای پوشیدم و پس از سر کردن چادرم راهی هتل شدم.

درست در زمان تعیین شده به هتل رسیدم و چشم گرداندم و محمدی را در سالن هتل دیدم که روی صندلی نشسته بود.

با دیدنم لبخندی زد و از جایش برخواست من هم متقابلا لبخندی زدم و نشستم.

همان روز پس اطلاع از شرایط کار و تعیین حقوق مرا به مسئول بخش خانه داری معرفی کرد و من مشغول کار شدم.

یک ماه از حضورم در هتل میگذشت و من تقریبا عادت کرده بودم هرروز صب تا شب در طبقه ی دوم هتل مشغول تمیز کردن اتاق ها و رسیدگی به گل های یاس کنار پنجره ها باشم.

راستش از کارم راضی بودم و هر روز با استشمام گل های یاس کلی انرژی میگرفتم.

به غیر از من نفر دیگر در طبقه ی دوم کار میکردند که دوتا ی آنها مسن بودند و من در این مدت واقعا به مهربانی مادرانه ی آنها عادت کرده بودم.

دو دختر جوان تقریبا همسن خودم هم حضور داشتند.یکی از آنها نسیم نام داشت و چشمان معصوم و مهربانش به راستی که مرا از همان روز های اول برای دوستی با او ترغیب کرد.

اما ساغر دختری افاده ای بود و زیاد با ما هم صحبت نمیشد و به نوعی خودش را جدا از بقیه میدانست که البته ماهم زیاد به او توجهی نداشتیم.

از نسیم شنیده بودم که قبل از من دختری به نام مریم اینجا کار میکرده و سر موضوعی با ساغر بحث کرده و ساغر هم با توطئه و زیراب زنی کاری کرده که مریم از کار اخراج شود.

همین موضوع باعث شده بود بیشتر از او متنفر شوم و زیاد دمخورش نشوم.

در یکی از اتاق ها مشغول مرتب کردن تخت بودم که نسیم سراسیمه وارد اتاق شد.

نسیم:واااای بنورا نمیدونی چی شده!!!

_چرا داد میزنی.چته؟

نسیم:صاحب هتل برای بازدید از طبقه ها داره میاد.یه اتاق شخصی بالای برج داره که همه ی امکانات داخلش هست و گهگایی به اونجا سرمیزنه.

یادم آمد روزی که برای اگهی استخدام به هتل آمده بودم و او به طبقه ی بالا رفت.پس عدم موافقت او باعث شد من در بخش پذیرش نباشم.

نسیم:بنورا نمیدونی چقد جیگره.چ هیکلی داره.بعد از فوت باباش تک پسرش صاحب همه ی داراییش شدو همه ی شعبه های این هتلو تو شهرای مختلف خودش اداره میکنه.

_وای نسیم بس کن اصلا حوصله ی این حرفای صد من یه غازو ندارم.

نسیم با گفتن بی ذوق از اتاق بیرون رفت و من به این فکر کردم کاش من هم مثل نسیم فارغ از دنیا و بدون هیچ دغدغه ای به این مسائل حاشیه ای توجه نشان میدادم.

اما افسوس....

:

همینطور که در فکر بودم ملیحه خانوم که زن بسیار خوش برخوردی بود، آمد و گفت:دخترم بیا بیرون منتظر باشیم اینطوری زشته تو اتاق باشی.

_چشم ملیحه خانوم.

همراه ملیحه خانوم بیرون رفتم و درکنار بقیه ایستادم و چند لحظه بعد مردی قد بلند و پر جذبه با چهره ای کاملا شرقی و ته ریشی که او را جذاب تر کرده بود همراه با محمدی وارد شدند.

بی آنکه بدانم به آن مرد قدبلند شرقی خیره شده بودم.او که متوجه نگاه خیره ی من شده بود پوزخندی بر لب آورد و از کنارم گذشت.

ما نیز آنها را همراهی کردیم و ساغر برای خودشیرینی دائم به او خوش آمد میگفت و آن مرد بدون توجه به او مشغول بازدید بود.

پس از بازدید بدون هیچ معطلی با همان اخمش به طبقه ی بعدی رفت.ناخودآگاه با رفتنش نفس راحتی کشیدم.نمیدانم چرا اما از او میترسیدم....

آن روز بعد از اتمام کارم عزم رفتن کردم و بعد از خداحافظی با نسیم و بقیه به طبقه ی پایین رفتم.داشتم از طبقه ی همکف به سمت در خروجی میرفتم که چشمم به آریانفرو محمدی خورد که جلوی پذیرش ایستاده بودند و با همان دختری که در پذیرش کار میکرد، صحبت میکردند عشوه ی آن زن برای لحظه ای مرا از جنس خودم بیزار کرد.

بدون توجه به آنها به راهم ادامه دادم که با شنیدن صدای پر عشوه ی آن دختر متوقف شدم.

_بلد نیستی وقتی از کنار رئیست رد میشی عرض ادب کنی؟البته از شما پاپتیا که خودتونو تو چند متر پارچه قایم میکنین توقعی نمیره.

با خونسردی ای که از من بعید بود برگشتم و بدون توجه به حضور آن دو رو به آن دختر گستاخو از خود راضی گفتم:

ببین خانوم به ظاهر محترم،هر چیو تحمل کنم اینو نمیتونم تحمل کنم که یه آدم بی فرهنگی مث تو که خودش بلد نیست دیگرانو مخاطب قرار بده منو ارشاد به باادب بودن بکنه.درسته به قیافم نمیاد اما اندازه ی کل هیکل قناص تو زبون دارم پس با من کل کل نکن.مورد دوم این که پاپتی اونایی هستن که خودشونو خیلی رایگان در معرض نمایش میذارن تا بقیه لذت ببرن.من ارزشم خیلی بیشتر از ایناست که خودمو عین تو حراج کنم.

برق تحسین را در چشمان محمدی به راحتی میشد دید اما آریانفر با همان اخمی که انگار جزئی از اعضای چهره اش محسوب میشد،نگاهم میکرد.

در همین اثنا صدای جیغ جیغوی همان دختر که با دقت به کارتی که روی مقنعه اش نصب شده بود فهمیدم نامش میناست،به خودم آمدم.

خفه شو تو از همونایی هستی که...

آریانفر نگذاشت حرفش را تمام کند و با خشمی که من هم گرخیدم رو به مینا آهسته طوری که توجه بقیه را جلب نکند،گفت خفه میشی یا خفت کنم؟تو هتل من جای این کارا نیس احمق برو به کارت برس.

سپس رو به من با همان اخم وحشتناک گفت:توهم دفه ی دیگه با اون زبون درازت تو هتل من زرتو پرت کنی،حسابتو میرسم.

_من فقط از حقم دفاع کردم و از کارم پشیمون نیستم.در ضمن برید کسیو تهدید کنید که ازتون بترسه.

سریع عقبگرد کردم و در مقابل چشمان متعجب هرسه از هتل بیرون زدم.

پارت:

کفش هایم را با خشم از پایم کندم و هرکدام را به گوشه ای انداختم.

چادرم را جلوی در انداختم و با بغض خودم را روی کاناپه انداختم.

درست بود پولدار نبودم اما این دلیل نمیشد که هر حرفی که دوست داشتند بهم بزنند.

از کارم پشیمان نبودم و اگر زمان به عقب بازمیگشت باز هم همان حرف هارا تکرار میکردم.

صبح روز بعد وقتی وارد هتل شدم مینا با لحنی پرغیض گفت برو بالا آراد باهات کار داره.

سوالی نگاهش کردم.آراد دیگر که بود!!!

نام هتل هم همین بود.نکند...

با صدایش رشته افکارم را پاره کرد و

با پوزخندی اضافه کرد آراد آریانفر باهات کار داره.خیلیم عصبانی بود.برو ک حسابت پاکه از همون دیروز که گذاشتی رفتی از دستت شکار بود.

با بی تفاوتی سری تکان دادم و بدون این که محلش بگذارم به سمت آسانسور رفتم.

خوب میدانستم بی تفاوتی حرصش را درمیاورد.به نظرم بی تفاوتی را باید جزو سلاح های کشتار جمعی به حساب اورد....هه

وارد آسانسور شدم و دکمه ی طبقه ی هفتم را فشردم و از آیینه ی آسانسور چادرم را مرتب کردم.

با صدای زنی که نام طبقه را اعلام میکرد از آسانسور پیاده شدم و با پرس وجو اتاقش را یافتم.

تقه ای به در زدم با صدای گیرایش که گفت بفرمایید وارد شدم.

پشت به من ایستاده بودو از پنجره به بیرون خیره شده بود.

سرفه ی مصلحتی کردم تا توجهش به من جلب شود.

برگشت و با چشمان نافذش به من خیره ماند کم مانده بود زیر نگاه خیره اش ذوب شوم.

با صدایی آرام گفتم مث این که باهام کار داشتین.

بدون این که نگاهش را از من بگیرد گفت:

میدونستی تا الان کسی جرعت نکرده بود با من اونطوری حرف بزنه؟

دیروز زود رفتی صب نکردی تنبیهت کنم. تاوان این بی ادبیتو پس میدی.

فکرایی برات دارم....

دروغ چرا واقعا ترسیده بودم.

من ازهمان ابتدا هم از این مرد قد بلند شرقی میترسیدم.

سعی کردم به خودم مسلط شوم و با خونسردی ظاهری ای گفتم:

شما با خودتون چی فک کردین؟مگه شهر هرته که آدمو اینجوری تهدید میکنید.

با لحن ترسناکی گفت:خفه شوووو.

یادت باشه که داری با کی حرف میزنی.الان بهت ثابت میکنم که میتونم تهدیدمو عملی کنم یا ن.من هر کاری خواستم کردم تو که دیگه عددی نیستی.

به طرفم خیز برداشت و چادرم را از سرم کشید.

جیغی زدم و خواستم فرار کنم که...

پارت:

از پشت مقنعه موهایم را کشید و بی اختیار در آغوشش افتادم.

این مرد دیگر که بود؟؟؟به راستی که خوی وحشیگری اش غیر قابل کنترل بود.

صدای نفس های پرحرصش را میشنیدم.فشار دستانش را بیشتر کرد و من نالیدم:اخ لعنتی موهامو کندی ولم کن.

خنده ی عصبی ای کرد و زمزمه وار در گوشم گفت:حالا کجاشو دیدی دختریه چموش و زبون دراز.این تازه اولشه...

سپس به جلو هولم داد که محکم به در خوردم.دردی در کمرم پیچید که باعث شد یک قطره اشک از چشمانم بچکد.

به طرفم آمد و گفت این مظلوم نمایی های الکیت منو خر نمیکنه.پاشو خودتو جمع کن.

تنبیه اصلیت هنوز مونده.با حرص نالیدم:لعنتی چی از جونم میخوای بسهههه.همین فردا از اینجا میرم.

نیشخندی زدو گفت:اگه میتونی برو.انقد قدرت دارم که برات پاپوش درست کنم.فک نکنم دوس داشته باشی

انگ ه*ر*ز*گ*ی و دزدی بهت بخوره و بعدشم بری زندان آب خنک بخوری.

با حرص آب دهانم را روی صورتش خالی کردم.

اول با بهت نگاهم کرد اما ناگهان چنان سیلی محمکی نثارم کرد که ل*ب*م پاره شد و سوزش وحشتناکی آن را فرا گرفت.

یقه ام را گرفت و بلندم کرد وگفت گمشو برو سر کارت.اگه راجع به کبودیای صورتت اسمی از من بیاری

چنان بلایی سرت میارم که مرغای آسمون به حالت زار زار گریه کنند.

مقنعه ام را مرتب کردم و چادرم را پوشیدم و از اتاق بیرون رفتم.

به طرف سرویس بهداشتی همان طبقه رفتم و صورتم را شستم اما قرمزی چشمانم و زخم ل*ب*م خبر از حال خرابم میداد.

به کدامین گ*ن*ا*ه اینگونه بی پناه شده بودم؟

قطره های اشک از چشمان خاکستری ام چکید و بی آنکه کنترلی رویشان داشته باشم یکی پس از دیگری روی گونه ام میغلتیدند.

هیچ واژه ای برای وصف حال خرابم نبود.

دلشکسته بودم...

تنها بودم میان اینهمه نامرد که ذره ذره روحم را له میکردند.

من که سنی نداشتم کی وقت کردم اینقدر بدبخت باشم؟

دلم گرفته بود...

حسم مانند کسی بود که نه آرزویی دارد و نه دغدغه ای.

فقط زندگی میکند تا بمیرد....همین

پارت:

بغضم را در گلو خفه کردم و به طبقه ی پایین رفتم.

دوست نداشتم مینا با دیدن ل*ب*م با تحقیر نگاهم کند و نیشخند بزند.

چادرم را طوری گرفتم که زیاد صورتم معلوم نباشد و با عجله به طبقه ی بالا رفتم.

ملیحه خانوم با دیدن ل*ب*م دستانش را به صورتش کوفت و گفت:

وای دختر چه بلایی سرت اومده چرا این شکلی شدی؟؟؟

به یاد تهدید آراد افتادم و ترسیدم از این که اسمش را بیاورم و او دیوانه شود.

پس به گفتن "خوردم زمین ملیحه خانوم نگران نباشین"بسنده کردم.

نسیم در حالی که نگرانی در چهراه اش هویدا بود آمدو خواهرانه در آغوشم گرفت.چقدر به این آغوش احتیاج داشتم.

انگار همه حرفم را باور کردند و دیگر چیزی نگفتند.حتی ساغر هم که با من لج بود سکوت کرده بود دیگر از آن پوزخند مسخره اش خبری نبود.

گویی او هم دلش برایم سوخته بود....

بعد ار اتمام کارهایم همراه با نسیم از هتل بیرون رفتیم.

مقداری از مسیر را باهم بودیم و سپس از هم جدا شدیم.نسیم پدرش را از دست داده بود و با مادرش و تنها برادرش زندگی میکرد و برای کمک کردن به خانواده اش در هتل کار میکرد.

در این مدت نسیم واقعا مانند خواهر نداشته ام شده بود و از این بابت از او ممنون بودم.

به خانه که رسیدم ناهید خانوم را دیدم که پشت در به انتطارم ایستاده بود.

حتما باز هم به خاطر عقب افتادن اجازه خانه پیدایش شده بود.

تا چشمش به من افتاد جلو آمد.با دیدن کبودی صورتم با تعجب به من خیره شد.سرم را زیر انداختم و گفتم:

_سلام ناهید خانوم بفرمایید داخل.

ناهید:برا مهمونی نیومدم یه ماهه اجارت عقب افتاده زودتر یه فکری کن.

_چشم چند وقت دیگه حقوقمو به حسابم میریزن.

ناهید:بهتره همینطور باشه چون من مشتری دست به نقد زیاد دارم.یه بار دیگه بدحسابی کنی جلو پلاست تو کوچه و خیابونه.خدافظ

با حرص وارد خانه شدم.مشکلاتم کم بود این هم اضافه شد.

چقدر از این زن چاق و پول دوست بدم میامد.از صاحب خانه هم شانس نیاوردم.

وارد خانه شدم و در را با پایم بستم.گرسنه بودم در یخچال را باز کردم و جز چند عدد گوجه ی پلاسیده ی ته یخچال چیز دیگری ندیدم.

آهی کشیدم و زیر لب گفتم:

"هر دم از این باغ بری میرسد."

دوشی گرفتم و بدون خوردن چیزی به رخت خواب پناه بردم.

پارت:

بعد از آن روز نحس دیگر آراد کاری به کارم نداشت.سراغم را نگرفت و من از این بابت خوشحال بودم.

اما عمر خوشحالیم فقط یک هفته بود.

یک روز که مشغول آب دادن به گل های یاس یکی از اتاق ها بودم، مسئول بخش که فامیلش مرادی بود، به سراغم امد و گفت به طبقه ی هفت متنقل شده ام و به جای خانه داری در این طبقه باید هرروز کل طبقه را برای رئیس هتل تمیز کنم از جمله اتاقش.

دلم لرزید.در آن طبقه فقط من بودمو من. نمیخواستم هرروز آن غول بی شاخو دم راببینم.

با چشمان ملتمسم به مرادی خیره شدم.

_توروخدا یک نفر دیگه رو برای این کار انتخاب کنید.خواهش میکنم

مرادی:نمیشه دخترم خود رئیس شخصا شمارو انتخاب کردند کاری از دست من برنمیاد.

با بهت به مرادی خیره شدم.چه خوش خیال بودم که گمان میکردم او همه ی اتفاقات را فراموش کرده....زهی خیال باطل.

کاش آنروز دهانم بسته میماند و حرفی نمیزدم.این مرد به معنای واقعی کلمه روانی بود.وگرنه چه معنی ای داشت یک ادم تا این حد کینه ای باشد.

وسایلم را جمع کردم و در جواب نسیم که علت انتقالم را جویا میشد خودم را به بی خبری میزدم.

نسیم:ولی بنورا عجب شانسی داری.حتما اون روز چشش تورو گرفت وگرنه چرا یه نفر دیگه رو انتخاب نکرد؟!

با حرص به نسیم خیره شدم. با خنده

دستانش را به نشانه ی تسلیم بالا برد و گفت:اما نمیتونه غیر از این باشه.کیفم را به طرفش پرت کردم که جاخالی داد و خورد به در وسریع از اتاق بیرون رفت.

پوفی کردم که دوباره سرش را از لای داخل آورد وگفت بنورا رفتی اون بالا بالاها هوای مارو هم داشته باش.

_نسییییییییییییم

نسیم: خخخ باشه باشه رفتم.

کاش همانطور که نسیم فکر میکرد میبود.

حاضر بودم جایم را با نسیم عوض کنم اما هرگز به آن طبقه ی نفرین شده نروم.

هیچکس از حال دلم خبر نداشت....هیچکس

راهی طبقه ی هفتم شدم و بی توجه به اطرافم در دل از خدا به خاطر شانس گندم گله میکردم.

_خیلی تو فکرین بنورا خانوم.چیزی شده؟؟

حتی ندیده هم میتوانستم حدس بزنم این صدای مهربان متعلق به کیست.

به سمت باربد چرخیدم و گفتم:

چیزی نیست اقای محمدی کمی درگیری ذهنی دارم خودش حل میشه.

خندید و چند قدم جلو آمد:امیدوارم همینطور که میگین باشه.

لبخندی زدم و گفتم:همینطوره.بااجازه.

به طرف طبقه ی هفتم رفتم که دوباره صدایش را شنیدم:بنورا خانوم با آریانفر کار دارین؟اخه دارین میرین اون طبقه!

مکثی کردو بلافاصله گفت ببخشید اگه با اسم کوچیک...

حرفش را قطع کردم و گفتم:نه اقای محمدی ایرادی نداره.راستش برای نظافت به اون طبقه منتقل شدم.

با تعجب گفت:عجیبه آراد هیچوقت کسیو برای نظافت به اون طبقه استخدام نمیکرد فقط هفته ای یه بار یه خانوم مسن برای تمیز کاری میومد.

_نمیدونم والا

لبخندی زدو گفت:احتمالا نظرش عوض شده.بهتره زودتر برین تا گیر نداده.

_بله.بااجازه

چقدر تازگی ها همه خوش خیال شده بودند.

پارت:

با ترس وارد طبقه ی هفتم شدم.

صدایش از پشت سرم به گوش رسید:

به به خوب با باربد لاو میترکونی و لبخند تحویلش میدی.من امثال شمارو خوب میشناسم اون چادر قداست داره.

_منم امثال شما رو خوب میشناسم.کافیه پول و قدرت داشته باشین تا هر رفتار زننده ای ازتون سربزنه.بدون این که حواستون باشه قل*ب*شونو بشکنین و بهشون تهمت بزنین.اما مطمئن باشین یه روزی جواب این کاراتونو میبینین.

با پوزخند گفت:کی میخواد جوابمو بده؟

توی جوجه؟؟

وای نگو خندم گرفت...

_من نه اما کسی که جای حق نشسته به موقعش جوابتو میده.

فقط برای لحظه ای چشمانش غمگین شد اما سریع به حالت قبل برگشت و گفت:به اون کسی که جای حق نشسته بگو پاشه بزاره حق جای خودش بشینه.

چرخیدو و همانطور که به سمت اتاقش میرفت گفت:بیا اتاقم وظایفتو بگم.

به خودم امدم و اندیشیدم مگر حقی از او ضایع شده که اینگونه از حق حرف میزند؟؟؟

چشمان غمگینش لحظه ای جلوی چشمم امد.

ناگهان افکارم را پس زدم و با تشر به خودم گفتم برا اینجور آدما نباید دلسوزی کرد...

وارد اتاق شدم و جلوی در ایستادم.

گفت:بشین

_همینطور راحتم.

آراد:مث این که هنوز یاد نگرفتی نباید رو حرف من حرف بزنی.گفتم بشین.

به آرامی رو مبل چرمی نرم گوشه ی اتاق نشستم.قبلا به این اتاق امده بودم اما آنقدر ترسیده بودم که نتوانستم خوب اتاقش را برانداز کنم.

هر چند اخلاق تندو خشنی داشت اما سلیقه اش فوق العاده بود.

تمام اتاق ست کرم قهوه ای داشت.

پرده های کرم و مبل های قهوه ای سوخته تضاد زیبایی داشتند.

پشت سرش یک در مخفی بود خیلی کنجکاو بودم بدانم آن در به کجا راه دارد.

چشمم به ال سی دی بزرگی افتاد که با آن تمام هتل را زیر نظر داشت.پس من و باربد را از انجا دیده بود.

کنار پنجره ی اتاقش گلدانهای بزرگی بود که گل های نرگسو یاس و محمدی در انها دیده میشد.با دیدنشان لبخندی زدم که صدایش را شنیدم:

اگه دید زدنت تموم شد،به من گوش کن.

دستپاچه به طرفش برگشتم و در جایم تکانی خوردم و به او خیره شدم.

لبخند کمرنگی زد که به سرعت محو شد طوری که شک کردم شاید من اشتباهی دیدم.

خیلی جدی مشغول شرح وظایفم شد از آوردن چای گرفته تا طی کشیدن توالت.

_ببخشید فکر نمیکنید این کارا برای یک نفر زیاده؟؟؟

آراد:اتفاقا خیلی بهت تخفیف دادم پس فقط کارتو بکن تا اون روی سگ من بالا نیومده.

_جدا؟مگه شما روی آدمم دارین؟؟

احساس کردم صورتش از خشم قرمز شد.

خدایا عجب غلطی کردم.

از پشت میز برخواست و به طرفم خیز برداشت.

جیغی کشیدم و به طرف در پا تند کردم.

اما او زرنگ تر از این حرف ها بود. سریع به من رسید و گلویم را با قدرت فشار داد.

اشک در چشمانم جمع شد.کم مانده بود خفه شوم که فشار دستش را کم کردو گفت:این دومین هشدارم بود خانوم کوچولو.سعی کن جلو زبونتو بگیری.اصولا به هر چی میخوام میرسم حتی به حساب توی جوجه.

سپس با فریاد گفت:گمشوووو بیرون.

از صدای فریادش تکان محسوسی خوردم و در حالی که از شدت بغض نفس کشیدن برایم سخت شده بود،بیرون رفتم.

وقتی بیرون آمدم بغضم را رها کردم برایم مهم نبود که توسط دوربین های مخفی اش زیر نظرم بگیرد.

من واقعا به انتها رسیده بودم...

همیشه میگفتند اشک بریز خالی میشوی

خالی که نشدم هیچ...پر شدم از بی کسی که چرا کسی اشک هایم را پاک نمیکند و بگوید اشک نریز تو من را داری....

پارت:

دیگر نایی برایم نمانده بود.

با وجود خستگی تمام کارهارا کردم در حالی که درد کمرم امانم را بریده بود.

تنها آرزویم در آن شرایط فقط رخت خواب ساده ی خانه ام بود.

تنها خوبی خواب این بود که میتوانستم حتی برای ساعاتی که شده عاری از هرگونه دغدغه ای زندگی را سپری کنم.این برای منی که در باتلاق بدبختی گیر افتاده بودم بی نظیر بود.

وقتی چشمم به ساعت افتاد اه از نهادم برخواست ساعت : بود و من هنوز در این جهنم گرفتار بودم.زیر لب آراد را لعنت کردم و

سریع به سمت اتاق آن غول بی شاخ و دم رفتم و او را از رفتنم مطلع کردم.سری تکان دادو دوباره چشمش را به کامپیوتر روبه رویش دوخت.

مردک بی ادب حتی زبانش برای تشکر کردن هم نچرخید.

بیخیال شدم و در را از عمد محکم بستم و به سمت اسانسور پا تند کردم.

در آن ساعت از شب تهران واقعا مخوف شده بود.

چادرم را محکم تر گرفتم و از پیاده رو به سمت ایستگاه اتوب*و*س رفتم.

همانطور که سرم پایین بود صدای بوق ماشین و پشت بند آن صدای مردی را شنیدم

_خانومی این موقع شب اینجا چیکار میکنی؟نکنه مامانتو گم کردی؟

بیا پیش عمو ببینم.

بی توجه به او به راهم ادامه دادم.

وقتی که دید توجهی نمیکنم گازش را گرفتو رفت.

بعد از او ماشین دیگری که جوان لااوبالی در آن نشسته بودند سرعتش را با گام هایم تنظیم کرد.

اینبار واقعا ترسیده بودم ناگهان از ماشین پیاده شدند و با لبخند کثیفشان به طرفم آمدند.

_مجید ببین چ دافیه.جووون

پا به فرار گذاشتم اما از پشت چادرم را کشیدند ناگهان ترمز ماشینی توجه همه را به خود جلب کرد.در کمال تعجب آراد را دیدم که از ماشین پیاده شد و با خشم به طرفمان آمد.

مزاحم ها تا او را دیدند پابه فرار گذاشتند.در حین فرار آراد لگد محکمی به نشیمنگاه یکی از انها زد که اه از نهادش برخواست.

به سختی خودش را به ماشین رساند و سوار شد. سریع از آنجا دور شدند و رفتند و در همان حال چند فوش رکیک هم نثارمان کردند.

رنگ از چهره ام پریده بود با غضب نگاهم کرد و گفت گمشو برو تو ماشین.

بی توجه به او به راهم ادامه دادم.

که ناگهان ضربه ای محکم به کمرم زد و دستم را کشید و مرا روی صندلی های نرم بوگاتی اش انداخت.

دیگر کمری برایم نمانده بود و با ضربه ی او دردش تشدید شد به طوری که از درد نفسم بند آمده بود.ناخودآگاه چشمانم بسته شد و همه جا سیاه شد.

از زبان راوی:

آراد همانطور که با سرعت رانندگی میکرد زیر لب بنورا را هم سرزنش میکرد.

آراد:دختره ی احمق خوشت میاد مزاحمت شن؟؟؟مگه نگفتم رو حرف من حرف نزن؟هاااا؟باتوام لعنتی.

به طرف بنورا برگشت که چشمش به چشمان بسته ی بنورا افتاد.

بهت زده با نهایت سرعت به طرف بیمارستان راند.

آراد ترسیده بود....

پارت:

جلوی درب بیمارستان ترمز کرد.

بنورا را در آغوش گرفت و پرستار هارا صدا زد.

چند پرستار به طرفش رفتند و بنورا را روی تخت گذاشتند و او را به سمت یکی از اتاق ها بردند و پرده را کشیدند.

آراد کلافه روی یکی از صندلی های راهرو بیمارستان نشست و چنگی به موهای خوش حالتش زد.

با خود اندیشید:

اگر تا این اندازه شبیه آن زن عوضی نبود،محال بود او را اینقدر اذیت کند.

آراد هنوز در گذشته دست و پا میزد.

باید راه نجاتی میافت و خود را به زمان حال میرساند...

خودش را به یکی از پرستار ها رساند تا از وضعیت بنورا مطلع شود.

ببخشید اون خانومی که بردینش تو اتاق حالش چطوره؟

_شما چ نسبتی باهاش دارین؟؟؟

بلافاصله گفت:

خواهرمه

خوشبختانه حال عمومیش خوبه.ضربه ای که به کمرش خورده باعث شده خونریزیش شدید تر شه و بی هوش بشه.یک ساعت دیگه به هوش میاد.

_ببخشید خونریزی؟؟؟؟

پرستار نگاه عاقل اندر سفیهی به جانبش انداخت و گفت:

_عادت ماهانه بودند جناب

سپس راهش را کشیدو رفت.

آراد برای اولین با احساس پشیمانی کرد....

بنورا:

چشمانم را باز کردم و خودم را در اتاق سفیدی دیدم.

حدس زدم باید در بیمارستان باشم.

همه ی اتفاقات مانند فیلمی از جلو چشمانم گذشت و یک قطره اشک از چشمانم چکید.

در باز شد و آراد با وضعی آشفته وارد اتاق شد.رویم را برگرداندم و پشت به او چشمانم را بستم.

آراد:برا ناز کشیدن نیومدم پاشو سریع این کمپوتو بخور یه ساعت دیگه مرخص میشی.

در همان حال پرستاری وارد اتاق شد:

خب خانوم خوشگله حالت بهتره؟؟دیگه درد نداری؟

زیر لب نه ای گفتم و تشکر کردم.

پرستار لبخندی زدوسرم را از دستم خارج کرد و رو به آراد گفت:

بیشتر هوای خواهرتونو داشته باشین.اگه تسویه کردین،میتونین برین.

با تعجب نگاهی به اراد انداختم.

خدانکند من خواهر این غول بی شاخو دم باشم.

از بیمارستان خارج شدیم و رو به آراد گفتم:پول بیمارستانو از حقوقم کم کنین.

پوزخندی زدو گفت:مطمئن باش همینکارو میکنم.

سوار ماشین شدیم و به راه افتادیم در همان حال آدرس خانه را پرسید.

آدرس را دادم و او در حالی که از محل سکونتم تعجب کرده بود،به همان سمت راند.

نزدیک محله از او خواستم نگه دارد اما با سماجت به راهش ادامه داد.

_توروخدا همینجا نگه دارین.همسایه ها برام حرف در میارن.نمیخوام این خونه رو از دست بدم نگه دارین.

نگاهی به طرفم انداخت و گوشه ای ایستاد. تشکری کردم وسریع پیاده شدم و در را بستم.

شیشه را پایین کشیدو گفت:

لازم نیس فردا بیای هتل.

و بعد از گفتن این حرف سریع گازش را گرفت و رفت حتی اجازه ی تشکر کردن را هم به من نداد.

به سمت مغازه ای که در محل بود رفتم و پس از اندکی خرید کردن در حالی که در مقابل چشمان هیز بقال محل به شدت معذب بودم، پول را حساب کردم و از مغازه خارج شدم.

:

سوپ مرغ خوشمزه ای پختم و حسابی از خودم پذیرایی کردم.

فردای آن روز را هم با خیال راحت استراحت کردم و خستگی این چند وقت حسابی از تنم در رفت چرا که تمام روز

را خواب بودم.

امروز را باید به هتل میرفتم.سرحال و قبراق از رخت خواب بیرون امدم و با پوشیدن مانتوی مشکی ساده ام و شال سفید و شلوار پارچه ای مشکی ام به

هتل رفتم.

تصمیمم را گرفته بودم.دیگر نمیخواستم حاضر جوابی کنم.اینبار فقط کاری را که از من خواسته بودند،با نهایت بی تفاوتی انجام میدادم.

بی تفاوتی همان سلاح مرگبار من بود.

وارد هتل شدم.چشمم به مینا افتاد که با عشوه چیزی را برای آراد تعریف میکرد و آراد با لبخند سر تکان میداد.

با بی تفاوتی به سمتشان رفتم و به رسم ادب سلام خشک و خالی ای کردم

که آنها نیز به رسم بی ادبی فقط سر تکان دادند.

بی توجه به سمت آسانسور رفتم و وارد شدم در همان حال چشمم به چشمان شرقی آراد گره خورد و در بسته شد...

مشغول تمیز کردن میز اتاق آراد بودم که در باز شد و صدای کفش پاشنه بلندی را شنیدم.

چرخیدم و نگاهم به مینا افتاد که وارد اتاق شده بود.

مینا:خوب کارتو بلدیا...اون روی دیگتو پشت اون چشای معصومت قایم کردی.

تا خواستم جوابش را بدهم آراد وارد شد و گفت:دوتا قهوه

و سپس به بیرون اشاره کرد.

عجب آدمیست این مرد مغرور.

انگار اصلا این مرد نمیتواند مودبانه برخورد کند.

شایدم فقط با من مشکل دارد...

قهوه ها را آماده کردم و وارد اتاق شدم.مینا با پوزخندی براندازم کرد که حسابی حرصم گرفت.

به سمت آراد رفتم که با دست اشاره کرد اول مینا.

بالاجبار جلوی مینا خم شدم و قهوه را تعارف کردم.

فنجان را برداشت اما در نیمه ی راه از عمد انگشتش را کج کرد و کل قهوه ی داغ را روی پایم خالی کرد.

از داغی قهوه و سوزش وحشتناک پایم، اشک در چشمانم جمع شد و مینا با ناراحتی ساختگی گفت: