رمان بحران زده​ به قلم سهیلا زاهدی

ژانر: #اجتماعی #درام #عاشقانه

خلاصه:

همه چیز برآمده از فضای مجازی است! پسری به دنبال آبروی از دست رفته‌اش، سراغ سرنخی از امیرشاه است که با باران روبرو می‌شود؛ دختری که عشق مجازی‌اش به واقعیت رسیده و نه تنها تمامِ خودش، بلکه زندگی‌اش با او گره خورده است.

مقدمه:

مردها به عشق که مبتلا می‌شوند، ترسو می‌شوند.

از آینده می‌ترسند، از کسی که بهتر از آن‌ها باشد، از کسی که حرف زدن را بهتر بلد باشد.

از کسی که جیبش پر پول‌تر باشد، از کسی که یک‌هو از راه برسد و حرفی را که آن‌ها یک عمر دل‌دل کردند برای گفتنش، بی هیچ مکثی بگوید!

برای همین دور می‌شوند، سرد می‌شوند، سخت می‌شوند!

و محکوم به عاشق نبودن، به بی‌وفایی، به بی‌احساسی!

ولی زن‌ها وقتی دچار کسی می‌شوند؛

دل شیر پیدا می‌کنند و می‌شوند مرد جنگ!

می‌جنگند؛ با کسانی که نمی‌خواهند آن‌ها را کنار هم، با کسانی که چپ نگاه می‌کنند به مردشان.

با خودشان و قلبشان و غرور زنانه‌شان، از جان و دل مایه می‌گذارند.

و دست آخر به دست‌هایشان که نگاه می‌کنند خالیست، به سمت چپ سینه‌شان که نگاه می‌کنند خالیست، به زندگی‌شان که نگاه می‌کنند خالیست از حضور یکی!

بعد محکوم می‌شوند به ساده بودن، به زود باور بودن، به تحمیل کردن خودشان!

هیچ‌کس هم این وسط نمی‌فهمد نه عقب کشیدن مرد، عاشق نبودن معنی می‌دهد! نه جنگیدن‌های زن، معنی‌اش تحمیل کردن است.

***

همون‌طور که هویج نارنجی رنگ بزرگ توی دستش رو گاز می‌زد، کنارم روی تخت نشست. با شیطنت چشم‌های قهوه‌ای رنگش رو بهم دوخت و گفت:

- اگه بهت عکس یک نفر رو نشون بدم، به نظرت می‌تونی بشناسیش؟!

اَبروی راستم بالا پرید و مشکوک نگاهش کردم که موبایل صورتی رنگش رو از جیب شلوار جینش بیرون آورد و بعد از چند ثانیه جلوی صورتم گرفتش.

با دیدنش قلبم پر از هیجان شد. لپ‌هایم گر گرفتن و دقیق شدم روی چشم‌های مشکی رنگش. چقدر دلتنگ این چشم‌ها بودم. سقلمه‌ای که عاطفه بهم زد، من رو از بحر نگاه مشکیش بیرون آورد.

قلبم کش اومد و با عجز نالیدم:

- آره!

چشم‌هاش گرد شدن و تند‌تند پلک زد. انگار باورش نمی‌شد. دستی به صورت گر گرفته‌م کشیدم و از جام بلند شدم.

حتی دیدن عکس‌هاش هم حال من رو دگرگون می‌کرد، تمام ترسم از روزی بود که مبادا از نزدیک ببینمش و پس بیوفتم.

صدای شوکه‌ش زیر گوشم پیچید:

- از کجا می‌شناسیش؟

دوباره گوشه‌ی اَبروم تیز بالا پرید. اگه نمی‌شناختش پس چطوری عکسش رو داشت؟

حرفی نزدم و نگاه گذرایی به اتاقم انداختم؛ ست اتاقم بنفش و سفید بود. با دیدن کوله‌ی مشکی رنگم روی تخت، آهی کشیدم و سمت کمدم رفتم. تنها راه فرار از زیرِ جواب پس دادن به عاطفه، رفتن به سر قرارم با آقای لطفی بود. با صدای نسبتاً بلندی گفتم:

- عاطفه من باید زودتر آماده بشم، لطفاً وقتم رو نگیر.

چشم‌های درشتش رو درشت‌تر کرد و زبونش رو روی ل**ب‌های کوچولوش کشید و گفت:

- بگو دیگه باران. می‌دونی که خیلی فضولم.

نفسم داشت بند می‌اومد. تنها آدمی بود که حتی شنیدن اسمش هم من رو بهم می‌ریخت! برگشتم سمت عاطفه و لبم رو به دندون کشیدم و یک کلام گفتم:

- شاخ اینستاگرام!

لپش رو از داخل دهنش گاز گرفت و نگاه قهوه‌ای‌ش رو دوخت به نگاه مشکیم. جوری نگاهم می‌کرد انگار می‌خواست به ذهنم نفوذ کنه و هرچی پنهون می‌کنم رو از مغزم بکشه بیرون!

- خب درسته شاخ اینستاگرامه، امّا تو چطوری باهاش آشنا شدی؟!

چشم‌هام گرد شدن، به چی می‌خواست برسه؟ نکنه چیزی متوجه شده که همچین سؤالاتی رو ازم می‌پرسه!

چشم‌هام رو ریز کردم و به صورت گرد امّا کوچولوش زل زدم و پرسیدم:

- عاطفه به چی می‌خوای برسی؟!

بلند خندید؛ جوری که دندون‌های خرگوشیش بیرون اُفتادن و روی تخت ولو شد. بریده‌بریده گفت:

- باران داری چی رو ازم پنهون می‌کنی؟! که باز شم شرلوک هولمز بودنت گل کرد و چشم‌هات ریز شدن.

نفسم رو فوت کردم و توپیدم بهش:

- من چیزی ندارم که بخوام ازت پنهون کنم. پاشو برو عاطفه وقتم رو نگیر، دیر برسم بابا سرم رو می‌خوره!

- باشه غُر‎غُرو الان می‌رم.

از روی تخت بلند شد و سمت در قهوه‌ای رنگ اتاقم رفت. نگاهم مثل همیشه میخ شد روی موهای بلندش که تا کمرش می‌رسید. قدش صد و پنجاه و چهار سانت بود و با اون موهای بلند قهوه‌ای رنگ، شبیه راپونزل شده بود. تنها فرقش این بود که راپونزل موهاش طلایی بود.

نگاهم رو ازش گرفتم و سمت کمد بنفش رنگم رفتم و یک دست مانتوی مشکی لش با شلوار ستش رو گرفتم. تیشرت سفید رنگی هم که روش خط‌های مشکی داشت، برداشتم به سرعت برق و باد تنم کردم؛ چون اگر دیر می‌رسیدم بعدش حتماً بابا مواخذه‌‌م می‌کرد. مقنعه‌ی مشکی رنگم رو هم سرم کردم و سمت میز آرایشم رفتم.

چتری‌هام رو مرتب کردم و نگاه مشکیم رو دوختم به رژ‌های رنگارنگم، رژ قرمز آلبالوییم رو برداشتم و با دست و دلبازی روی ل**ب‌های معمولی، امّا خوش فرمم کشیدم. ل**ب‌هام رو فشار دادم تا رژ به صورت یک دست پخش بشه.

ریمیلم رو هم برداشتم و روی مژه‎های بلندم زدم؛ چشم‌هام رو درشت‌تر و براق‌تر نشون می‌داد. عطر شیرینم رو هم روی مچ دستم زدم. نفس عمیقی کشیدم و با مشت‌های کوچولوم محکم زدم روی قلبم که باز داشت بی‌تابی می‌کرد.

یکی نیست بگه دیوونه بس کن! اون که نه تو رو دیده و نه می‌شناستت؛ چرا این‌قدر بی‌تابشی؟ امّا هر چقدر هم مشت بزنم و شکنجه‌اش کنم باز این لعنتی برای اون جذاب لعنتی می‌تپه! از کشوی میزم بسته‌ی قرصم رو برداشتم و روی جلدش مکث کردم.

»قرص روکشدار پرپرانول«

بازم مثل همیشه برای آروم کردن قلبم به این قرص پناه آوردم. یکی از قرص‌ها رو از جلدش جدا کردم و انداختم داخل دهنم و همون‎طور خشک بلعیدمش. طعم گسش گلوم رو سوزوند و دل و روده‌م رو بالا آورد. صورتم درهم شد؛ امّا توجهی نکردم و کوله‌م رو برداشتم و از اتاقم اومدم بیرون. از راهروی بین اتاق خودم و شبنم گذشتم و با صدای نسبتاً بلندی که عاطفه بشنوه، گفتم:

- من دارم می‌رم برای مصاحبه، دعام کن.

صداش رو از داخل اتاقش شنیدم:

- برو به سلامت موفق باشی؛ فقط یادت نره برای اوّلین بار بهم دروغ گفتی!

قلبم ریخت نه برای دروغی که گفته بودم، بلکه برای به یاد آوردن چهره‌ی لعنتی‌ترین پسر دنیا. نفس عمیق و بلندی کشیدم و با تکون دادن سرم از پذیرایی کوچیکمون رد شدم، به سمت جاكفشی رفتم و کفش اسپرت سفیدم رو پام کردم و بندش رو دور مچ پاهام بستم.

از خونه اومدم بیرون. عصر بود و هوا خنک، نفس عمیقی کشیدم؛ درسته که از هوای گرم و تابستون همیشه‌ی خدا متنفر بودم، اما عاشق عصرهای تابستونی و غروب آفتاب بودم. یک حس و حال عجیبی بهم می‌داد، انگار من عاشق رو شیداتر می‌کرد!

همون‌طور که از کوچه‌مون رد می‌شدم، گوشیم رو از جیب کیفم برداشتم. وارد اپلیکیشن اسنپ شدم و درخواست ماشین دادم. به تیر برقی که اول کوچه‌مون بود تکیه دادم و منتظر موندم تا ماشین بیاد.

***

ذهنم درگیر حرف‌های امروز عاطفه بود. چرا یهویی ازم پرسید که می‌شناسمش یا نه؟!

روبه آسمون کردم و زیر ل**ب زمزمه کردم:

- چرا همین که میام فراموشش کنم، مثل وقت داروهام باز یک نفر میاد بهم یادآوری می‌کنه؟!

قلبم آروم و قرار نداشت و من نمی‌تونستم استدلال کنم که این استرس به‌ خاطر اون عکس لعنتی بود، یا به‌ خاطر مصاحبه‌م؟!

با صدای راننده به خودم اومدم و به اطرافم نگاه کردم، به مقصدم رسیده بودم. از ماشین پیاده شدم و با لذت به بزرگ‌ترین و معروف‌ترین رستوران مشهد نگاه کردم، رستوران ارم شاندیز!

یکی از بهترین و لوکس‌ترین رستوران‌های شهر. صد البته پاتوق بچه‌ پولدارها بود! به لطف یکی از استادهای دانشگاهم و وساطت بابام، تونسته بودم درخواست کارآموز بودن رو بدم. نفس عمیقی کشیدم و از پله‌های رستوران که نمایی بین ساخت مدرن و قدیمی داشت، بالا رفتم. به نگهبانی که جلوی در بود سلام کردم و با استرس و صدای لرزونی گفتم:

- ببخشید من با آقای لطفی قرار داشتم، باید از کدوم سمت برم؟

پیرمرد لبخندی زد که چین و چروک‌های کنار چشم‌هاش بیشتر شدن.

- از همین در برین سمت آسانسور که سمت راست قرار داره. برین طبقه‌ی سوم، روبه‌روی آسانسور بزرگ زده مدیریت.

تشکری کردم، به سمت آسانسور رفتم و سوارش شدم. این بخش انگار از کل رستوران جدا بود؛ فقط نگهبان و چندتا از پرسنل که به مشتری‌ها خوش‌آمد می‌گفتن و به قسمت انتهایی راهرو راهنماییشون می‌کردن، وجود داشتن. همه‌ی این لحظه‌ها رو از پشت شیشه‌های آسانسور، نگاه می‌کردم و لبخند عمیقی ناخودآگاه روی لبم می‌نشست.

با ایستادن آسانسور نفس عمیقی کشیدم و پیاده شدم. به راهروی طولانی جلوم نگاه کردم؛ حق با پیرمرد بود. درست روبه‌ی آسانسور انتهای یک راهروی باریک روی در مشکی رنگی تابلوی مدیریت با خط درشتی به چشم می‌خورد.

خوشحال از پیدا کردن قسمت مدیریت، به سمت در رفتم و آروم در زدم. صدای گیرا و جذاب مردی به گوشم رسید که اجازه‌ی ورود داد.

با استرس و هیجان در رو باز کردم، آروم رفتم داخل اتاق و سر به زیر سلام کردم.

سرش رو از انبوهی از پرونده‌ها بالا آورد. کنجکاو زل زد بهم با صدای ریزی که به‌خاطر استرس و هیجان خفه شده بود گفتم:

- من باران تهامی هستم، برای مصاحبه اومدم.

اخمی کرد. انگار می‌خواست به یاد بیاره که من کی هستم؟

یک‌دفعه چشم‌های عسلیش برق زدن و با دستی که بین انگشت‌های کلفت و مردونه‌اش روان‌نویس زیبایی داشت به مبل‌های خاکستری رنگ کنار میز گرد چوبی‌ش اشاره کرد و گفت:

- خوش اومدین، بفرمایین بشینین.

تشکری کردم و به سمتش رفتم نگاهم رو به پارکت‌های گردویی رنگ کف زمین بود. از استرس زیاد قلبم روی دور هزار بود. انگار قرصی که خورده بودم هم نمی‌تونست این ضربان قلب رو روی ریتم آروم بیاره!

روی اولین مبل نشستم و کوله‌م رو روی زمین کنار پام گذاشتم.

با صداش سرم رو بالا آوردم و نگاهم رو دوختم به صورت سبزه و گردش.

- آقای احمدی می‌گفتن که علاقه‌ی خاصی به آشپزی دارین، انگار بین دانشجوهاشون تنها کسی بودین که تونسته بودین اعتمادشون رو جلب کنین!

لبخندی روی ل**ب‌های سرخم نشست. آروم چتری‌هام رو کنار زدم و ل**ب زدم:

- استاد احمدی لطف دارن.

سرش رو تکون داد و دستی به کت خوش دوخت قهوه‌ای رنگش کشید. نگاه عسلیش رو دوخت بهم و از بین ل**ب‌های درشت و کبود رنگش گفت:

- من همین اول یه سری چیزها رو بهتون می‌گم اگه با شرایط موافق بودین که بسم‌الله. اگر نظرتون منفی هم بود که دیگه ما رو به خیر و شما رو به سلامت!

نفس عمیقی کشیدم و نفسم رو توی سینه‌م حبس کردم تا از لرزشم کمتر بشه.

سرم رو تکون دادم و دست‌های ظریفم رو توی هم دیگه چفت کردم تا نلرزن.

آقای لطفی دستی به موهای یک‌دست سفیدش کشید و بعد کمی از روی میز سمت من خم شد تا تسلط بهتری روی رفتارهای من داشته باشن.

- با توجه به این‌که شما دانشجو هستین، روزهای کاری‌تون رو براساس برنامه‌ی دانشگاهی‌تون تنظیم کنین. توی رستوارن من و حتی توی آشپزخونه؛ تمیزی، دقت زیاد روی غذاهایی که سرو می‌شن، از همه لحاظ؛ چه از لحاظ چاشنی‌ها و چه از لحاظ رنگ و بو باید از هر نظری درجه یک باشن.

با دقت به حرف‌هاش گوش می‌دادم و سعی می‌کردم همه رو به‌ خاطرم بسپارم.

تنها چیزی که باعث ترسم شد این بود که ازم خواست:

- درسته که اومدین آشپزی رو یاد بگیرین. اما یادتون باشه که شما هم موظف هستین تا غذاها و دسرهای مختلفی رو با ذهن و خلاقیت خودتون سرو کنین.

آروم سرم رو تکون دادم و چیزی نگفتم. توی خودم رفتم و به این فکر کردم که آیا می‌تونم از پسش بربیام یا نه!

- اگه می‌تونین این شرایط رو قبول کنین، باید بگم که شما به عنوان یک کارآموز یک‌ ماه این‌جا کار می‌کنین؛ اگه ببینم توی این یه ماه تونستین از پس آشپزخونه و گیر دادن‌های سرآشپز بر‌بیاین، قول میدم استخدامتون کنم!

با شنیدن حرف‌هاش به‌ قدری خوشحال شدم، که قلبم با هیجان به سینه‌ام کوبید! چی بهتر از این می‌تونست باشه که توی بهترین رستوران شهر کار کنم؟

با شادی که توی صدام مشهود بود گفتم:

- البته، تمام تلاشم رو می‌کنم تا رضایتتون رو جلب کنم!

خندید و برگه‌ای رو جلوم قرار داد.

- این برگه رو خوب مطالعه کنین؛ اگه با شریط قرارداد موافقین، از فردا می‌تونین بیاین سرکار!

با خوشحالی برگه رو گرفتم و شروع کردم به خوندنش، باورم نمی‌شد به من کارآموز هم حقوق بدن!

درسته حقوق ناچیزی داشت، اما برای من کافی بود. فقط روزهایی که کلاس داشتم رو نوشتم و برگه‌ رو امضا کردم. گذاشتم روی میزش که برداشتش، با لبخند شروع به مطالعه کرد. بعد از چند دقیقه نگاهش رو از برگه گرفت و رو به من گفت:

- پس خانوم تهامی از فردا منتظرتون هستیم.

- ممنون، لطف کردین.

- خواهش می‌کنم.

از جام بلند شدم و ازشون خداحافظی کردم. با شادی که تمام وجودم رو گرفته بود، از اتاقش اومدم بیرون و راهی خونه شدم.

***

دل تو دلم نبود، بیش از حد ممکن خوشحال بودم. با خوشحالی وارد خونه شدم. کفش‌هام رو در آوردم و گذاشتمش داخل جاکفشی. راهروی خونه با دوتا پله، از راهروی ورودی جدا می‌شد؛ از پله‌ها بالا رفتم و آروم سری به آشپزخونه که سمت چپ خونه قرار داشت کشیدم، اما کسی نبود! خواستم بلند صداشون بزنم اما منصرف شدم. آروم رفتم سمت اولین اتاقی که توی راهرو قرار داشت و متعلق به شبنم بود. آروم از لای در سرم رو بردم داخل، که دیدم دوتاشون روی زمین روبه روی هم نشستن و عاطفه داره سخنرانی می‌کنه! با دقت به حرف‌هاش گوش دادم که دیدم بله، خانوم نشسته؛ داره در مورد اون عکس حرف می‌زنه. کنجکاو بودم که چرا پی اون آدم بودن!

دستی به دماغ کوچولوم کشیدم و گوش‌هام رو تیز کردم. عاطفه دستی به تاپ صورتی رنگش کشید و با حرص ل**ب زد:

- شبنم نمی‌دونم چی رو داره ازمون پنهون می‌کنه؛ اما هر چی که هست به نظرم خیلی مهمه!

صدای تو دماغی و ضعیف شبنم بلند شد:

- منم خیلی کنجکاوم که بدونم باران چه نسبتی با این پسر داره که اومده عکسش رو پس زمینه‌ی صفحه‌ی چتش گذاشته!

- ولی می‌دونی می‌گم پسره خیلی جذابه، از اوناست که آدم دلش می‌خواد تا مدت‌ها بهشون زل بزنه!

حق با عاطفه بود؛ اون‌قدر جذاب و دلبر بود که آدم دلش می‌خواست تا مدت‌ها بهش زل بزنه و از نگاه مشکی جذابش سیراب بشه.

قلبم با یادآوری چهره‌ی دلرباش کش اومد. دلم می‌خواست داد بزنم و بگم:

- لعنت به روزی که دیدمت!

شبنم هومی گفت و بعد بشکنی روی هوا زد و گفت:

- نظرت چیه برم دایرکتِ پسره ازش بپرسم؟

قلبم هری ریخت نه، نباید باهاش حرف می‌زد؛ اصلاً نباید کسی از حسی که من نسبت به اون داشتم با خبر می‌شد!

در اتاق رو زدم و با هول وارد اتاق شبنم شدم. اون لبخند و هیجان قبل از ورودم به خونه همه ته کشیده بود و جاش رو استرس خاصی گرفته بود. نگاهم رو از فرش فانتزی که شکل شرک بود گرفتم و رو به اون دو تا دوختم. چشم‌های عاطفه گرد شده بودن و شبنم جوری نگاهم می‌کرد که انگار داشت فحشم می‌داد!

کلافه مقنعه‌ی مشکی رنگم رو از سرم کشیدم بیرون. عاطفه به خودش اومد و زودتر از شبنم سلام کرد و گفت:

- اومدی؟ شیری یا روباه؟

قدمی به سمتشون برداشتم و با خستگی خودم رو روی صندلی چرخ‌دار مشکی رنگ شبنم پرت کردم و چشم‌هام رو بستم.

شبنم: باران مصاحبه چطور بود؟!

با یادآوری چند ساعت پیش لبخند نشست روی لبم.

- خوب بود، از فردا قراره برم سرکار.

شبنم هویی کشید و عاطفه با ذوق خندید.

- تبریک می‌گم رفیق.

چشم‌هام رو باز کردم و نگاهم رو دوختم به صورت بشاش و خندانش. تشکری کردم که شبنم از جاش بلند شد و با صدایی که شادی توش موج می‌زد گفت:

- خیلی خوشحال شدم؛ تو لایق بهترین‌ها هستی!

خندیدم و نگاه براقم رو بهشون دوختم، درسته که خوشحال بودم. اما ته نگاهم ترس بود؛ که مبادا برن سراغش و وجودم رو براش آشکار کنن.

شبنم دستش رو روی شونه‌م گذاشت و خم شد روی صورتم. چشم‌های زمردیش رو دوخت بهم و تک‌تک اعضای صورتم رو وارسی کرد.

نگاهم روی چهره‌ی موند، که خیلی وقت بود که یادم رفته دقیقاً چه شکلیه! رنگ چشم‌های اصلی خودش دقیقاً چه رنگی بودن؟

صداش من رو از بهر صورت غرق آرایشش بیرون آورد و امروز برای بار سوم دلم لرزید.

- باران! جون من بگو این پسره کیه که بک گراند صفحه‌ی چتت گذاشتی؟

نفس عمیقی کشیدم، چشم‌هاش از کنجکاوی گشاد و تنگ می‌شدن. کنارش زدم و از روی صندلی بلند شدم.

کلافه بودم و نمی‌دونستم چی باید بگم. کف دستم گزگز می‌کرد.

عاطفه سرش رو خاروند و زبونش رو روی دندون‌‌های خرگوشیش کشید و با بی‌قراری گفت:

- وای باران بگو دیگه!

چپ‌چپ نگاهشون کردم؛ چرا ان‌قدر فوضول بودن؟!

شبنم انگشت اشاره‌ش رو همون‌طور که روی ل**ب‌های درشتش که به‌خاطر تزریق ژل برجسته شده بودن می‌کشید، نالید:

- با این‌که می‌دونی فضولیم، بازم داری چنین کاری می‌کنی؟ نمی‌دونی من یکی که اصلاً صبور نیستم!

آهی کشیدم و سری براشون تکون دادم. خسته از این بازجویی مسخره گفتم:

- الان حوصله ندارم تعریف کنم، بذارین برای روزی که حوصله‌م سر جاش بود.

عاطفه پوفی کشید و رو به شبنم که داشت با حرص لبش رو می‌جوید گفت:

- بابا این تا خودش نخواد که بهمون نمیگه، پس بهتره پا پیچش نشیم!

لبخندی از سر رضایت زدم و سمت کوله‌م و مقنعه‌م رفتم. از روی زمین برداشتمشون و بدون نگاه کردن به اون دوتا به سمت در رفتم.

صدای شاکی شبنم بلند شد:

- باران خیلی پستی، نمی‌دونی من بدبخت از کنجکاوی میمیرم؟

خنده‌ی کوتاهی کردم و برگشتم سمتش. دستی به پیشونی بلندم کشیدم و جوری که حرصش رو دربیارم ادا کردم:

- این به اون در که چند وقت پیش با دیدن اون همه التماسم نذاشتی تیزر آهنگ علی یاسینی رو ببینم و گذاشتی منم مثل همه‌ی فالوورات توی صفحه‌ت ببینم.

چینی به دماغ عملی عروسکیش داد و فقط زل زد بهم. کم آورده بود، مونده بود چی بگه!

با خنده از اتاقش اومدم بیرون و راهی اتاق خودم شدم. یاد اون روزی افتادم که شبنم تازه از فیلمبرداری فیلم پست جدیدش برگشته بود. یک کلیپ یک دقیقه‌ای بود که با آهنگ پرواز علی یاسینی خواننده‌ی محبوب من گرفته بود.

هر چی اصرار کردم نذاشت ببینم و آخرش پستش کرد.

سرم رو تکون دادم تا از فکر و خیال بیام بیرون. در اتاق قهوه‌ای رنگم رو باز کردم. اولین چیزی که نگاهم رو جلب کرد. فضای تاریک اتاقم بود که داشت یادآوری می‌کرد غروب شده.

کلید چراغ رو که سمت راستم قرار داشت زدم.

لامپ اتاقم روشن شد. با دیدن تم بنفش و سفید اتاقم حس آرامش بهم دست داد.

رفتم سمت کمد لباس‌هام که سمت چپ اتاقم قرار داشت.‌ کوله‌م رو چپوندم داخلش. لباس‌هام رو هم در آوردم و یه دست لباس راحتی تنم کردم.

سمت تخت تک نفره‌م که گوشه‌ی راست اتاقم قرار داشت رفتم و روش ولو شدم.

امروز نه تنها به‌ خاطر مصاحبه بهم استرس وارد شده بود، بلکه به‌ خاطر سؤال‌های عاطفه و شبنم و یادآوری آدمی که همین دیشب قول دادم دیگه بهش فکر نکنم، ضربان قلبم رو به شدت بالا برده بود.

***

هنوز ساعت شیش صبح بود. زود بود برای رفتن به رستوران، اما خوابم پریده بود.

کش و قوسی به تنم دادم و نگاهم افتاد به شمعدونی کنار پنجره‌ی اتاقم، دوتا از گل‌های صورتیش باز شده بودن و بدجوری دلربایی می‌کردن.

تنم رو سمت تاج تخت کشیدم و تکیه دادم بهش. موبایلم رو از روی میز کوچکی که چراغ خوابم قرار داشت برداشتم و شروع کردم به چک کردن پیام‌هام.

دنیا و حانیه بیشترین کسانی بودن که بهم پیام داده بودن. توی گروهی که فقط مختص ما سه تا بود جواب سؤال‌هاشون رو دادم و خبر دادم که از امروز می‌رم سرکار.

دنیا آفلاین بود، اما حانیه مثل تمام این یک‌ سال آنلاین بود.

ایموجی که چشم‌هاش قلبی بودن رو فرستاد و اظهار خوشحالی کرد. تشکری کردم و با خودم گفتم تا حانیه بخواد پیام بده پیجم رو چک کنم. حالا جوری می‌گم پیجم که انگار مثل شبنم یک میلیون فالوور دارم! فقط نود نفر بودن که نزدیک پنجاه نفرشون هم که غیر فعال بودن!

پیجم خصوصی بود. برای همین دوتا درخواست دنبال کردن داشتم.

با دیدن آیدی کسی که درخواست دنبال کردن داده بود. قلبم ریخت و دهانم خشک شد.

ناباور دوباره اسم و آیدی طرف رو خوندم و شوکه شدم؛ هول شده بودم و از ترس نمی‌دونستم باید چه عکس‌العملی نشون بدم. این آدم چرا بعد یک‌سال اومده بود سراغ من؟

آب دهانم رو قورت دادم تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که با دنیا و حانیه در جریان بذارم.

سریع از صفحه‌م شات گرفتم و توی گروه ارسال کردم. به‌خاطر استرسی که بهم وارد شده بود. کلمات و حروف کیبورد رو گم کرده بودم. به زور با کلی اشتباه تایپی نوشتم.

- علی، دوست امیرحسین درخواست دنبال کردن داده! چه غلطی بکنم؟!

پنج دقیقه از ارسال پیامم گذشت اما خبری از اون دو تا نشد. نمی‌دونم حانیه‌ که همیشه‌ی خدا بود، چرا الان نیست؟!

با استرس ناخنم رو جویدم. درسته این دوتا دوست‌های مجازیم بودن، اما تنها کسانی بودن که تمام من رو بلد بودن و چه توی سختی و چه توی خوشی کنارم بودن.

بالاٌخره طاقتم طاق شد و نوشتم:

- الهی بترکین. الان که بهتون احتیاج دارم نیستین.

ناخن اشاره‌م رو با قدرت بیشتری جویدم و از روی تخت بلند شدم.

کنار تختم روی فرش دست بافت خوش رنگی قدم رو می‌رفتم. چرا باید بعد یک‌سال آدمی که این همه ازم نفرت داره، درخواست دنبال کردن داده باشه؟!

چرا علی؟ چرا اومده بود سراغم؟

هزار فکر و خیال اومد سراغم و داشتم دیوونه می‌شدم. با حرص چنگی به موهای نسبتا بلندم زدم. ل**ب‌های لرزونم رو به دندون کشیدم و محکم پلک روی هم کوبیدم.

صدای پیام گوشیم پشت سر هم اومد. تند چشم‌هام رو باز کردم و گوشیم رو از روی تختم چنگ زدم. حانیه بود.

ایموجی تعجب فرستاده بود و شوکه نوشته بود:

- یا خدا، این چرا درخواست دنبال کردنت رو داده؟ چرا باید بعد این همه مدت بیاد سراغت؟!

دلم از استرس پیچ خورد و با حالت زاری نوشتم:

- نمی‌دونم حانی، فقط دارم این‌جا از استرس میمیرم!

تمام ترسم اینه که مبادا به‌ خاطر کینه‌ی یک‌ سال پیشش دنبالم افتاده باشه!

برای اینکه آروم بشم نوشت:

- نگران نباش، فکر نکنم به‌ خاطر یک‌ سال پیش باشه؛ اگه می‌خواست به‌خاطر اتفاق‌های چند وقت پیش انتقام بگیره توی این چندماه کلی فرصت داشت. حتماً یه چیز دیگه‌ست!

مغزم قفل کرده بود و نمی‌دونستم باید چی کار کنم؟

- مثلا چی؟ من و علی که جز اون ماجرا و کینه‌ی شتریش، مشکل دیگه‌ای نداریم!

ایموجی حرص خوردن برام فرستاد و من بیشتر از قبل دلم پیچ خورد.

- بابا! باران من با این مغز نیم مثقالیم و سن مهد کودکیم از کجا بدونم این بوزینه برای چی درخواست داده؟!

توی اون اوضاع، به‌خاطر حرفش خنده‌م گرفته بود!

گوشی رو به دهانم نزدیک کردم و قسمت میکروفن رو زدم و گفتم:

- بابا یه فکری به حال من بدبخت بکن؛ دارم از استرس و دلشوره می‌میرم، آقا اصلاً من غلط کردم که اون زمان طرف اون کثافت رو گرفتم.

وُیس رو فرستادم و با حرص از جام بلند شدم. پام رو به عادت همیشگیم که حرص می‌خوردم روی زمین کوبیدم و نالیدم:

- خدایا درد دوست داشتن اون لعنتی کم نبود؟ حالا دوستش رو فرستادی؟ خدایا مگه من هم قدتم که این همه باهام کلنجار می‌ری؟‌

نفسم رو فوت کردم. از اتاقم اومدم بیرون و سمت سرویس بهداشتی که کنار در ورودی خونه قرار داشت رفتم؛ دلم به شدت پیچ و تاب می‌خورد و کلافم کرده بود.

وقتی داشتم از پذیرایی کوچیک خونه رد می‌شدم به‌خاطر بی‌دقتیم پام به پایه‌ی مبل سه نفره‌ی پسته‌ای رنگ خورد و انگشت شصتم نابود شد. آخی گفتم و لبم رو محکم گاز گرفتم. چرا این انگشت همیشه‌ی خدا زودتر از هر قسمتی ضربه می‌خورد؟ قطره‌ی اشکی از چشمم سر خورد، اما توجه‌ای نکردم و سمت سرویس بهداشتی رفتم و محکم در رو بستم.

آب دهانم رو قورت دادم و به این فکر کردم که اگه درخواستش رو رد کنم دیگه چیزی وجود نداره که بخواد اذیتم بکنه.

آبی به دست و صورتم زدم و برای این‌که آروم بشم زمزمه کردم:

- برای هر چی که اومده باشه، برای هر کاری، قرار نیست تو خودت رو آزار بدی!

برای تأیید خودم برای خودمی که تصویرم توی آیینه بود سری تکون دادم واز سرویس اومدم بیرون.

کمی حالم بهتر شده بود.به جای این‌که به اتاقم برم، به سمت آشپزخونه رفتم و به عادت همیشگیم، یک سیب سرخ بزرگ از یخچال برداشتم. سمت سینک ظرفشویی که روبه‌روی پنجره‌ی کوچیک آشپزخونه قرار داشت رفتم و با دقت شستمش‌. شاید این کارها رو فقط به‌ خاطر این‌که ذهنم رو از علی و درخواستی که فرستاده بود منحرف کنم انجام می‌دادم.

گاز محکمی به سیب سرخ و خوشبوی توی دستم زدم و با لذت شروع به جویدنش کردم؛ آبکی و شیرین بود.

راهی اتاقم شدم. دلم نمی‌خواست سمت گوشیم برم و دوباره دلپیچه بگیرم، برای همین سمت کمدم رفتم و یک دست لباس بیرون از کمد برداشتم و مشغول پوشیدنش شدم.

وقتی کارم تموم شد باز ته دلم چیزی لرزید وسمت گوشیم کشیده شدم.

اولین کاری که کردم درخواستش رو رد کردم و پیجش رو بلاک کردم، بعد هم دوباره رفتم توی گروه. دنیا هم آنلاین شده بود و بدتر از من و حانیه توی شوک بود!

دنیا: این دیگه چه مرگشه؟ انگار مریض شده!

حانیه جواب داده بود:

- والا منم تو شوکم که چرا درخواست داده‌. مسلماً باز اون امیرشاه احمق یه‌ کاری کرده این اومده آوار بشه روی سر باران!

نفسم رو فوت کردم. تعداد پیام‌هاشون زیاد بود. تندتند ردشون کردم و با دست چپم گردنم رو از زیر شال قرمز رنگم لمس کردم. دست‌هام سرد بودن و گردنم داشت آتیش می‌گرفت!

نوشتم:

- بچه‌ها من هم درخواستش رو رد کردم هم بلاکش کردم؛ اما مطمئنم اینی که بعد یک سال یاد من افتاده دوباره میاد سراغم!

حرفم رو تأیید کردن و دنیا جواب داد:

- خب اگه دیدی بازم گیر سه پیچ بهت داده، اکانتت رو پاک کن.

راست می‌گفت، بهترین و راحت‌ترین راه ممکن بود.

هنوز با گذشت یک‌ سال پیامی که داده بود از جلوی چشم‌هام نمیرن.

نوشته بود:

- سیندرلا خانوم پات رو از این ماجرا بکش بیرون، چون نفر بعدی که روی سرش آوار می‌شم تویی!

هنوز که هنوزه با یادآوریش لرز به جونم می‌افته!

***

با استرس سوار بی آر تی شدم و روی یکی از صندلی‌های خالی نشستم. سمت خانوم‌ها خلوت بود، اما طرف آقایون شلوغ بود. نزدیک چهار ایستگاه با رستوران فاصله داشتم، برای همین هندزفریم رو به گوشیم زدم و صدای آهنگ رو هم زیاد کردم. یکی از آهنگ‌های علی یاسینی به اسم این روزها بود.

تنها خواننده‌ای بود که آهنگ‌هاش کمی دلم رو آروم می‌کرد!

درسته آهنگ گوش می‌دادم اما ذهنم همش دور این کلمات می‌چرخید.

امیرحسین، علی، سیندرلا، امیرشاه، اینستاگرام!

کلافه شده بودم و به هیچ جواب قانع کننده‌ای نمی‌رسیدم؛ انگار داشتم توی یک باتلاق دست و پا میزدم.

هندزفریم رو با حرص کشیدم و همراه گوشیم داخل کیفم انداختمش. با صدای زنی که اسم ایستگاه مورد نظرم رو خوند، از جام بلند شدم و سمت در رفتم همین که به ایستگاه رسید پر سر و صدا باز شد و من سریع پیاده شدم.

از کنار دوتا نگهبانی که بلیط‌ها رو چک می‌کردن و روی دستگاه‌ها می‌کشیدن گذشتم. به سمت خیابون رفتم، تقریباً پنج دقیقه با ایستگاه فاصله داشت و این اتفاق برای من بین این همه بد بیاری و استرس یک پوئن مثبت بود.

***

مثل دیروز به نگهبانی که دم در کشیک می‌داد سلام کردم. جوابم رو با مهربونی داد. اما من حالا مونده بودم که کجا باید برم؟

زبونم رو روی ل**ب‌های خشک شده‌ام کشیدم و رو به پیرمرد که لباس آبی آسمانی نگهبانی تنش بود کردم و گفتم:

- من نمی‌دونم کجا باید برم؟

از زیر کلاه لبه‌دار مشکیش نگاه یشمیش رو دوخت بهم و پرسید:

- کجا می‌خواین برین؟

- راستش من کارآموزم، برای آشپزی اومدم.

لبخند مهربونی روی ل**ب‌های باریکش نشوند و جوابم رو داد.

- همین راه رو مستقیم برین. بعد برین سمت راست یک در طوسی رنگ فلزی بزرگ قرار داره که راه ورود کارکنان آشپزخونه اون قسمت هست.

لبخندی برای تشکر زدم و سرم رو تکون دادم و راهی که گفته بود رو در پیش گرفتم. با دیدن فضاش لبخند رو لبم عمیق‌تر شد.

فضای سبزی داشت که با سنگ‌های زیبایی سنگ فرش شده بود. نفس عمیقی کشیدم که بوی گل رز و محمدی ریه‌هام رو پر کرد. با لبخند از روی سنگ فرش‌ها رد شدم. ساخت این رستوران واقعا زیبا و دلنشین بود تلفیقی از ساخت مدرن و سنتی بود، رنگ‌هایی از قبیل رنگ آجری و قهو‌ه‌ای سوخته فضای دلنشین و آرمش بخشی رو ایجاد کرده بود، یادم اومد که رستوران از سه بخش تشکیل شده!

رستوران فضای باز، رستوران سنتی و وی‌آی‌پی که فکر کنم منحصر به فرد بودن رستوران بخاطر همین بخش بود!

در طوسی رنگ رو هول دادم و سرم رو بردم داخل که نزدیک سی تا سر برگشت سمتم. با استرس وارد آشپزخونه شدم، همه‌ی افراد حاضر تو آشپزخونه لباس آشپزی و کلاه آشپزی سرشون بود، یکی از خانوم‌ها که کفگیر تو دستش بود اومد سمتم و لبخند گرمی زد و گفت:

- تو باید همون مهمونی باشی که آقای لطفی گفتن!

به صورت بورش نگاه کردم و سرم رو به نشونه‌ی تایید تکون دادم که لبخند رو لبش عمیق‌تر شد.

- خوش اومدی من دستیار سرآشپزم.

نگاهم کشیده شد روی دستش که به سمتم دراز کرده بود. دستم رو توی دستش گذاشتم و نرم فشردم و با لبخند کوچکی گفتم:

- من هم بارانم، از دیدنتون خوشحال شدم.

لبخند دل‌فریبی به روم زد و دستش رو از داخل دستم کشید بیرون و دست دیگه‌ش رو روی کمرم گذاشت و من رو سمت میزهای بزرگ فلزی که روی هر کدوم سینک و اجاق گاز بود هدایت کرد.

به دستیار سرآشپز که نزدیک سی سال سن و صورت بوری داشت نگاه کردم، توی نگاه اول چیزی که آدم رو به خودش جذب می‌کرد چشم‌های سبز زمردیش بود!

لبخندی گوشه‌ی ل**ب‌های صورتیش نشوند و گفت:

- بذار یکی‌یکی همکارها رو بهت معرفی کنم، بعد بریم سراغ کارهای دیگه!

سرم رو به نشونه‌ی موافقت تکون دادم و گفتم:

- اما قبل از معرفی بقیه میشه خودتون رو معرفی کنین؟

خنده‌ی ریزی کرد و جوابم رو داد:

- اوه ببخشید. من آتنا هستم!

لبخندی به روش پاشیدم و اون با چشم‌هاش به روبه‌رو اشاره کرد، نگاهم رو به روبه‌رو دوختم که دیدم همه‌ی کارکن‌ها به صف شدن و با لبخند نگام می‌کنن. به سمتشون رفتیم و میز بزرگ فلزی وسط آشپزخونه رو دور زدیم و درست روبه‌روشون قرار گرفتیم، اول از خانوم‌هایی که لباس سفید که دور آستین‌هاشون و لبه‌های کلاهشون نوار قرمز به کار رفته بود، شروع کرد و در آخر هم با معرفی آقایون مراسم معرفی تموم شد و بقیه مشغول به کار شدن.

مهری خانوم دستی به موهای طلاییش کشید و ل**ب‌هاش رو غنچه کرد و گفت:

- امروز بهتره فقط پیاز خرد کنی!

با حالت زاری نگاش کردم، بدترین قسمت آشپزی خرد کردن پیاز با چشم‌های اشکی بود!

- نمیشه یه کار دیگه‌ای بهم بدین؟

نیشش باز شد و با خنده گفت:

- نه!

بعد هم به یکی از بچه‌ها اشاره کرد، که بی‌انصافی نکرد و با لبخند یه گونی پیاز جلوم گذاشت؛ یه چشمک شیطون زد و رفت.

با غم به گونی پیاز نگاه کردم و بعد هم به لباس‌های خودم که آتنا خانوم با دست به قسمتی از آشپزخونه اشاره کرد، که حدس زدم باید رختکن باشه!

کوله‌م رو سفت گرفتم و به اون قسمت رفتم که دیدم حدسم درست بوده، گیج به اطرافم نگاه کردم که حس کردم کسی پشت سرم وارد رختکن شد!

برگشتم پشت سرم و با دیدن آدمی که پشت سرم بود، با دهن باز و شگفتی زل زدم بهش که سرش رو از کاوری که داخل دستش بود بالا آورد و به منی که عین میمون بهش زل زده بودم خیره شد، بعد با لحن مسخره‌ای گفت:

- اگه دید زدنتون تموم شد، این لباس‌ها رو بپوشین و بیایین!

چندبار پشت سر هم پلک زدم و با همون حالت گفتم:

- مانی؟ مانی سیلور؟!

جوری سرش رو برگردوند و بهم نگاه کرد که ترسیدم و یه قدم عقب رفتم که موشکافانه نگام کرد و گفت:

- این اسم رو از کجا می‌دونی؟

دستی به چتری‌هام کشیدم. سعی کردم ترسم رو کنار بزنم و با لبخند بی‌جونی گفتم:

- میشه لباسم رو بدین؟

ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:

- نه! اول بگو ببینم من رو از کجا می‌شناسی؟

نگاه سردرگمم رو از چشمای وحشیش گرفتم و با صدای ضعیفی که به‌ خاطر ترس و هیجان لرز پیدا کرده بود گفتم:

- نمی‌دونم این اسمی که بهت می‌گم می‌تونه کمکت کنه یا نه؟ اما، خب من سیندرلام!

اخم بین ابروهاش نشست و موشکافانه نگاهم کرد، بعد انگار چیزی یادش اومده باشه چشم‌هاش برق زدن و بلند زد زیر خنده و گفت:

- باران چلپسه، واقعا خودتی؟

هوفی کشیدم و با ذوق گفتم:

- آره خودمم!

چشم‌هاش از شادی برق می‌زدن و لبخند قشنگی رو ل**ب‌های نسبتاً درشتش بود، با خنده گفت:

- خیلی از دیدنت خوشحالم دختر!

متقابلاً لبخندی بهش زدم و با ذوق گفتم:

- من هم!

چشمش که به کاور لباس افتاد با هول گذاشت تو بغلم و گفت:

- سریع بپوش بیا که خیلی باهات حرف دارم!

سرم رو به عنوان باشه تکون دادم و اون از اتاق رفت بیرون و من با قلبی که پر از هیجان بود رفتم سمت تخته‌های چوبی که به شکل قشنگی گوشه‌ی اتاق چیده شده بودن. سریع لباس‌هام رو عوض کردم و کلاه قشنگ پف‌پفی آشپزی‌م رو هم سرم گذاشتم و دستی به سر و وضعم کشیدم. از رختکن اومدم بیرون، سرم رو دور تا دور راهرو چرخوندم، اما اثری از مانی ندیدم!

رو پنجه‌ی پا بلند شدم تا دورترها رو ببینم اما بازم چیزی نصیبم نشد.

با صدای آتنا خانوم به سمتش رفتم که با لبخند به گونی پیاز اشاره کرد. پوفی کشیدم و صندلی برای خودم آوردم، روش نشستم. مشغول پوست کندن پیاز‌ها شدم. فکرم سوق خورد روی مانی، پسری که نزدیک یه سال بود که تو مجازی با هم دیگه دوست بودیم.

یک پسر بیست ساله، سر همون ماجرایی که یک‌ سال پیش با علی درگیر شده بودم باهاش آشنا شدم و این شد پیوند دوستی من با آدمی که هر روز یه سِمت خاص به خودش می‌داد، اما الان با دیدنش تو لباس گارسونی واقعا شوکه شده بودم؛ واقعاً راست می‌گفتن هر چی تو مجازی می‌بینی رو باور نکن‌.

یه‌ بار می‌گفت حسابداره، یه‌ بار هم تهدیدم کرده بود که هکم می‌کنه! خودش رو هکر، لمر و هیتلر معرفی می‌کرد! باورش نداشتم، اما عجیب چت کردن باهاش من رو می‌خندوند.

پیازی که پوستش رو گرفته بودم رو انداختم داخل ظرف بزرگی که کنار پام بود و دوباره پیاز دیگه‌ای رو برداشتم و ذهنم پرواز کرد رو این یه‌ سالی که گذشت. من، دنیا، هانیه، مانی، سارینا، عسل، علی و...!

آدم‌های مجازی‌ای که سر چیز‌های عجیبی با هم آشنا شده بودیم و تو این یه‌سال دوست‌های خوبی برای هم بودیم؛ اما هیچ‌وقت از نزدیک ندیده بودمشون و حسشون نکرده بودم، اما اون‌قدر باهام گرم و صمیمی بودن که برام حکم یه خانواده‌ رو داشتن!

با صدای مردی که من رو مخاطب خودش قرار داده بود از فکر اومدم بیرون و بهش زل زدم:

- شما باید باران خانوم باشین؛ درسته؟

به مرد خوش‌پوش روبه‌روم که تقریبا سی و هفت یا سی و هشت سال سن داشت نگاه کردم و گفتم:

- بله خودم هستم!

لبخندی روی صورت تپل و نمکی‌ش نشست و با مهربونی گفت:

- من یاسر امین‌پور هستم، سرآشپز این رستوران!

با هول از جام بلند شدم و سلامی بهش کردم که لبخندش عمیق‌تر شد و گفت:

-خوشحال شدم از دیدنت دخترم؛ امیدوارم بهترین و عالی‌ترین تجربه‌ها رو این‌جا برات رقم بزنه!

لبخندی زدم و با حالت خاصی که ناشی از ذوق‌ زدگیم بود گفتم:

- ممنون آقا، لطف دارین!

دستی به فِرم عینکش کشید و گفت:

- خواهش می‌کنم دخترم، بهتره زودتر بریم سر کار، چون مشتری‌ها منتظرن!

سرم رو به نشونه‌ی موافقت تکون دادم و آقای امین‌پور از کنارم رد شدن و به سمت میز رفتن و مشغول شدن.

سرجام نشستم و سعی کردم به کارم سرعت ببخشم، تا بتونم بیشتر با این سرآشپز معروف گپ بزنم!

***

آخرین پیاز رو هم خرد کردم که با صدای مانی چشم‌های اشکیم رو بهش دوختم:

- باران کارت تموم نشده؟

دستم رو بالا آوردم و با آستین‌های لباسم عرق‌های احتمالی پیشونیم رو پاک کردم و گفتم:

- این آخریه.

تندتر از قبل خردش کردم. چشم‌هام رو بستم که اشک‌هام روون شدن؛ اوفی گفتم که با لحن مهربونی گفت:

- چشم‌هات رو داغون کردی بسه دیگه!

چشم‌هام رو که از سوزش زیاد نبض می‌زدن رو باز کردم و لبخندی زدم به روش. چه تضاد جالبی، چشم‌هام پر از اشک بودن و روی ل**ب‌هام لبخند بود.

دست‌هام رو شستم و آبی هم به صورتم زدم و نگاهم رو چرخوندم دور تا دور آشپزخونه تا مهری‌ خانوم رو پیدا کنم که کنار میز سرآشپز با لبخند خوشگلی مشغول تزئین غذا بود، سنگینی نگاهم رو حس کرد. کنجکاو به چشم‌های اشکیم زل زد، که با دست به در خروجی اشاره کردم و بعد هم به خودم که لبخندی زد و سرش رو به عنوان تایید تکون داد. خوشحال دنبال مانی که داشت می‌رفت، بیرون رفتم و با دست‌هام مشغول باد زدن چشم‌هام شدم تا کمی از التهابش کم بشه!

تو هوای باز روی یکی از تخت‌ها نشستیم و نفس عمیقی کشیدم و رو به مانی که با مهربونی زل زده بود کردم و گفتم:

- خوب شد اومدی‌ ها، وگرنه حتماً خون گریه می‌کردم!

خندید و دستی به ته‌ریش کوتاهش کشید و گفت:

- دلم برات سوخت، قیافه‌ت دیدنی شده بود.

لبخند کمرنگی زدم که نگاه وحشیش رو دوخت به چشم‌هام و گفت:

- پس دختری که آرزو داشتم فقط یه‌ بار عکسش رو ببینم، این شکلی بوده!

خندیدم و گفتم:

- امیدوارم کوه آرزوهات خراب نشده باشه!

خندید و نگاهش رو دوخت به زمین و زل زد به کفش‌های اسپرت مشکی‌ رنگش و ل**ب زد:

- وقتی شناختیم شوکه شدم، وقتی گفتی سیندرلایی فقط یک اسم تو ذهنم جرقه زد؛ باران!

با لبخند نگاش کردم و گفتم:

- من بدتر شوکه شده بودم، آخه همیشه با خودم فکر می‌کردم هیچ‌وقت دوست‌های مجازیم رو نمی‌بینم!

اما وقتی تو رو دیدم اون هم تو لباس گارسونی یه لحظه به سالم بودن چشم‌هام شک کردم.

لبخند تلخی زد و سنگریزه‌های زیر پاش رو به بازی گرفت و گفت:

- تو چرا شوکه شدی؟! تو هیچ‌وقت حرف‌های من رو باور نداشتی و همیشه دنبال یه فرصت بودی که مچم رو بگیری!

خندیدم و سرم رو رو به آسمان آفتابی و صاف بالا سرم دوختم و گفتم:

- این یه‌ سالی که با شما‌ بودم، یه پا پلیس مخفی شدم برای خودم!

بلند خندید و با لودگی گفت:

- از بس که فضول بودی!

سرم رو با خنده تکون دادم که بی‌پروا پرسید:

- از امیرحسین چه خبر؟

لبخند رو لبم ماسید، چرا من هرجا می‌رفتم حرف از اون بود؟ مگه فقط یک آدم مجازی نبود؟

پس چرا تو زندگیم نقشش این‌قدر پر رنگه؟

آهی کشیدم و سرم رو تکون دادم، گفتم:

- هیچی، بی‌خبرم!

آهانی گفت؛ از جاش بلند شد دستی به موهای سفت و سختش کشید و گفت:

- باران من باید برم سرکارم، اما از تو یه سؤال می‌پرسم سریع جواب بده!

سرم رو به معنی باشه تکون دادم که با هول گفت:

- چرا این‌جایی؟ مگه نمی‌گفتی دانشجویی؟

لبخندی زدم و گفتم:

- دانشجوی آشپزیم، و برای یادگیری باید تو دل آشپزخونه کار کنم.

لبخندی زد و دستش رو به سمتم دراز کرد و گفت:

- واقعا از دیدنت خیلی خوشحال شدم!

از جام بلند شدم و آروم دستم رو بین دستش گذاشتم که فشار آرومی به دستم داد. خجالت کشیدم و با گر گرفتگی گفتم:

- منم همین‌طور! انگار هر روز قراره همدیگه رو ببینیم!

لبخند رو لبش عمیق‌تر شد و چشم‌های قهوه‌ای وحشیش برق زدن و ل**ب زد:

- آره! من از این بابت خیلی خوشحالم!

دستم رو از دستش کشیدم بیرون و فقط به زدن یک لبخند کوچیک اکتفا کردم.

دستی برام تکون داد و ازم دور شد.

درسته از دیدنش خوشحال بودم اما دلیل نمی‌شد خیلی زود بهش اعتماد کنم! حالت چشم‌هاش همیشه حتی توی عکس‌هاش هم برام عجیب بودن؛ انگار یک دروغ بزرگ پشت اون چشم‌ها پنهون بودن.

با انگشت اشاره‌م پیشونیم رو خاروندم و راهی آشپزخونه شدم.

***

شب شده بود. با عجله سوار اتوبوس شدم، با دیدن جمعیت آهی کشیدم، خیلی خسته بودم و الان صندلی برای نشستن نبود! با خستگی نگاهم رو دوختم به کفش‌هام و توی دلم خدا رو شکر کردم که کفش اسپرت پام کردم.

***

با خستگی خودم رو روی تخت انداختم و آه کشیدم. تمام بدنم درد می‌کرد، با صدای زنگ موبایلم دستم رو به جیب مانتوم رسوندم و گوشیم رو در آوردم و با دیدن اسم آبجیم روی صفحه‌ی گوشیم لبخند کمرنگی رو لبم نشست، جواب دادم:

- سلام آبجی.

با صدای مهربون و دلنشین همیشگیش گفت:

- سلام عزیز دلم خوبی؟

هومی گفتم و ادامه دادم:

-تو چطوری؟ مامان؟ بابا؟ خوبن؟

پریا: عالیم عزیزم، تو چی‌کار کردی؟ اولین روز کاریت چطوری بود؟

با یادآوری پیاز‌هایی که خرد کرده بودم، اخم کردم با صدای شاکی جوابش رو دادم:

- من موندم رفتم آشپزی و ترفند‌هاش رو یاد بگیرم یا پیاز خرد کنم؟

با صدای بلندی زد زیر خنده، می‌دونست از پیاز خرد کردن متنفرم اما همیشه براش سؤال بود که تو چرا پس آشپزی رو انتخاب کردی؟

با صداش به خودم اومدم که گفت:

- آخه خوشگل من، همه اول کاری کارهای کوچیک رو انجام میدن!

ل**ب‌هام رو غنچه کردم و گفتم:

- نه فقط منم!

خندید، شیرین و دوست‌داشتی و با صدای آروم همیشگیش گفت:

- قربونت بشم؛ یادته من خودم چندسال پیش می‌گفتم جز پرونده جابه‌جا کردن کارِ دیگه‌ای انجام نمی‌دم؟ اما الان ببین حداقل پنج تا پرونده دستمه که وکالتشون رو قبول کردم!

اوهومی گفتم و تو جام غلتی زدم که با لحن مهربونی ادامه داد:

- برو بخواب قربونت بشم، خسته‌ای!

- خدانکنه، به مامان و بابا هم سلام برسون!

- تو هم به اون دو تا پت و مت سلام برسون!

خنده‌ی بلندی کردم. باشه‌ی گفتم و تلفن رو قطع کردم.

از روی تخت بلند شدم و مانتوم رو در آوردم؛ موهام رو هم باز کردم. به تاپ سفید دو بنده‌ای که تنم بود نگاه کردم خیلی قشنگ روی بدنم خودنمایی می‌کرد شلوار جینم رو عوض نکردم و دوباره خودم رو انداختم روی تخت. چشم‌هام رو بستم، واقعا به یک خواب طولانی احتیاج داشتم!

***

امروز جمعه بود؛ نه دانشگاه داشتم و نه توی رستوران کار داشتم.

تا ساعت دوازه‌ی ظهر خوابیدم و تموم خستگی‌های این چند روز رو جبران کرده بودم.

کش و قوسی به بدنم دادم و تصمیم گرفتم یک چیزی برای خوردن بار بذارم.

موهام رو محکم بالای سرم بستم، جوری که گوشه‌ی چشم‌هام و ابروهام کش اومدن و چشم‌هام رو کشیده نشون داد.

صندلی چرخ‌دار سفید رنگم رو که وسط اتاقم ول بود به سمت میز مطالعه‌م هدایتش کردم. دستی هم به تخت نامرتبم کشیدم و رو تختی سفید رنگش رو با رنگ بنفش عوض کردم.

***

سه‌تایی داخل آشپزخونه‌ی جمع و جورمون مشغول بودیم. دست از تفت دادن مرغ‌ها کشیدم و سمت چپ آشپزخونه رفتم و از داخل کابینتی که رنگ کرمی داشت، فلفل سیاه رو برداشتم.

عاطفه سرش پایین بود و نگاهش میخ بود روی گلیم طوسی رنگ آشپزخونه.

جلوش وایستادم و بشکنی جلوی صورتش زدم.

گنگ نگاهم کرد، که با خنده سری براش تکون دادم و پرسیدم:

- کجایی تو؟

دستی به زیر دماغش کشید و کلافه و با حرص گفت:

- اِه، باران دیگه داره مغزم سوت می‌کشه!

ابروهام از تعجب زیاد بالا پریدن و شوکه پرسیدم:

- برای چی؟!