رمان مهجور عشق ( فصل دوم خواهر خوانده ) به قلم صدیقه سادات محمدی(نگار)

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

دختری به نام ستاره که در پی اتفاقی، از سمت خانواده‌اش طرد شده و به خانه‌ی مادربزرگش پناه می‌برد. به خاطر شرایط روحی نابسامانی که دارد، به پیشنهاد عمویش حامد تصمیم می‌گیرد در شرکتی مشغول به کار شود تا از تنهایی و گوشه‌گیری فاصله بگیرد. آشنایی‌اش با نیما شهسوار، سرآغاز ماجراهایی می‌شود...

مقدمه:

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن‌چنان در هوای خاک درش

می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

صدای تیک تاک ساعت رومیزی تنها صدایی بود که در اتاق می‌شنید. اتاق غرق در سکوت بود و گاهی فقط هو هوی باد پاییزی از پنجره به گوش می‌رسید. ستاره روی تخت دراز کشیده و نگاهش به سقف بود، آب دهانش را قورت داد و پلک بست. با خوردن دو قرص آرامبخش باز هم خواب به چشم‌هایش نمی‌آمد و ساعت‌ها بود که از این پهلو به آن پهلو می‌چرخید. نگاهی به ساعت انداخت، یک ساعت دیگر مراسم عقد برگزار می‌شد.

خسته از تلاش بیهوده‌اش برای خوابیدن از جا برخاست و اشارپ سفید را از روی جالباسی برداشت. از اتاق بیرون رفت و سمت حیاط قدم برداشت. در سالن را با احتیاط باز کرد و وارد حیاط شد. هوا سرد بود و دخترک بازوهایش را بغل گرفت، روی اولین پله‌ی ایوان نشست و اشک‌های داغش بی‌اختیار روی گونه‌های سردش جاری شد. صدای حامد در گوشش پیچید:« دلم می‌خواد لحظه‌ی عقد کنارم باشی ستاره! دلم می‌خواد تو بالا سر من و الهه قند بسابی و هربار که عاقد بگه آیا وکیلم؟ تو بگی عروس رفته گل بچینه... اجبار نیست عزیزم، فقط آرزوست! آرزوی من که دلم می‌خواد برادرزاده‌ام کنارم باشه، تو قشنگ‌ترین لحظه‌ی زندگیم.»

زبان روی لب کشید و با سر انگشتان اشک‌هایش را از گونه برداشت. صدای پدرش بود که در سرش چون ناقوس صدا می‌داد و برای محضر رفتن مثل سدی مقابلش بود. « ستاره... تو دیگه دختر من نیستی، برای من مُردی ستاره می‌فهمی؟ مُردی! ای کاش دیگه هیچوقت نبینمت!»

هق هق گریه‌اش بلند شد و لب به دندان گرفت و فشرد تا صدایش را در گلو خفه کند. باران نرم نرمک باریدن گرفت و دخترک از جا برخاست، به خانه برگشت. چراغ چشمک زن گوشی روی میز سبز بود. گوشی را برداشت و صفحه‌اش را باز کرد. پیامکی از نیهان بود:« جون هر کی دوست داری امروز بیا محضر، شاید بابات بعد از پنج ماه دیدت دلش تنگ شد، دلش نرم شد، چه می‌دونم شاید آشتی کردین! بیای ها منتظرم!»

دلتنگ بود برای پدر، مادر و سدرا! به خاطر دل خودش هم شده باید می‌رفت. بهانه‌ای بود برای دیدنشان، هرچند از واکنش خانواده‌اش هراس داشت!

نگاهی به ساعت انداخت، چهل دقیقه‌ی دیگر! این‌بار بی‌درنگ سمت اتاق رفت و مانتو شلوار مجلسی کرمی رنگش را از داخل کمد برداشت.

خیلی زود و در ساده‌ترین شکل ممکن آماده شد، سوئیچ را برداشت و راهی محضر شد. شدت باد و باران بیشتر شده بود و در دل دعا می‌کرد که به موقع برسد. هرچقدر به محضر نزدیک‌تر می‌شد، اضطرابش هم بیشتر می‌شد. مدام لب می‌گزید و هر از گاهی عرق کف دست‌هایش را با انگشت‌ها پاک می‌کرد. جلوی محضر که رسید، نفس حبس شده‌اش را بیرون داد و با برداشتن چتر از ماشین پیاده شد.

هنوز چند دقیقه‌ای مانده بود و پله‌ها را تند تند بالا رفت. زیر لب بسم‌الله گفت و وارد شد. با دیدن پدرش قلبش هری فرو ریخت و بغض به گلویش دوید. قلبش گرومب گرومب می‌زد و نگاهش آهسته دور تا دور سالن چرخید و به سختی لبخندی تصنعی روی لب‌ها نشاند تا مقابل مهمان‌ها حفظ آبرو کند. مشغول احوالپرسی شد و پدر و مادرش هم به حرمت جمع و مهمانی با لبخندهای زورکی زیر لب سلام گفتند. به جایگاه عروس و داماد که رسید، هردوشان از جا برخاستند و حامد با برقی که در نگاهش بود لب باز کرد:

- نمی‌دونی چقدر خوشحالم که اومدی ستاره! ازت ممنونم.

ستاره لبخند ملایمی روی لب نشاند و گفت:

- اومدم که فقط کنارت وایستم، دیگه زحمت قند سابیدن و گفتن عروس رفته گل بچینه با یکی دیگه!

هر دو بی‌صدا خندیدند و حامد پلک زد و جواب داد:

- باشه، می‌خواستی هم بعید می‌دونم نیهان بهت اجازه می‌داد.

کنار حامد ایستاد و نگاهش را به زمین دوخت، هنوز قلبش ناآرام بود.

صدای بوق ممتد ماشین‌ها از خیابان به گوش می‌رسید و ترافیک سنگینی به وجود آمده بود. نیهان نگاهی به ساعت مچی‌اش انداخت و لپ‌هایش را پر باد و خالی کرد، پوفی کشید. زیر لب غرولند کرد:

- درد بگیری حسام که منو این‌جا کاشتی یه ساعته!

دست توی جیب پالتوی کرمی‌اش برد و گوشی را برداشت، شماره‌ی حسام را گرفت و به محض این‌که صدای الو گفتنش را شنید، معترضانه گفت:

- الو و درد... مگه نگفتی پنج دقیقه دیگه جلو آرایشگاهم؟! الان یه ربع من این‌جا وایسادم، کجا موندی؟

حسام با کلافگی جواب داد:

- او... ه! چه خبرته؟ همون‌جا تو آرایشگاه می‌موندی خب، الان هم برگرد تو آرایشگاه! تو مسیر تصادف شده راه بند اومد تقصیر من چیه خب؟!

دخترک با حرص دندان سایید و پا کوبید روی زمین.

- هو... ف! کجا برگردم؟ بعد از من کلی مشتری اومد، شلوغ شد آرایشگاه. نگاه آرایشگره داد می‌زد که اون‌جا بودنم مزاحمت درست کرده واسشون!

- دندون رو جیگر بذار نزدیکم، الان می‌رسم.

ابروهایش را بالا انداخت و جواب داد:

- جیگرم جیگر زلیخا شد بس دندون گذاشتم! اومدی‌آ!

تماس را قطع کرد و کنار پیاده‌رو ایستاد. باد سردی وزید و یقه‌ی پالتواش را به هم نزدیک کرد. آسمان لحظه به لحظه کبودتر می‌شد و ابرهای سیاه در آسمان ظاهر می‌شدند. نرم نرمک باران شروع به باریدن کرد و نیهان غرولند کرد:

- همینو کم داشتم، فاتحه‌ی آرایشم خونده می‌شه! خیر سرم گفتم میام اصلاح یه ته آرایشم بکنه، هو... ف!

نفسش را بیرون داد و چشم به خیابان دوخت. باد می‌وزید و برگ‌های خشکیده و رنگارنگ درختان فرو می‌ریختند. فکرش پر کشید به پاییز سال قبل... همین موقع از سال بود که با حسام آشنا شد و چند ماه بعد، عقد یکدیگر بودند. لبخند روی لبش نشست و میان سوز و سرمای پاییزی وجودش به عشق حسام گرم شد. با صدای بوق ماشین از فکر و خیال بیرون آمد و متوجه حسام شد که داخل ماشین نشسته و برایش چراغ می‌زند.

سمت ماشین رفت و همین که داخل ماشین نشست گفت:

- اون درخت رو می‌بینی کنار خیابون؟

حسام نگاهی انداخت و متعجب گفت:

- معلومه که می‌بینم، کور که نیستم!

- اون نبود که... الان زیر پای من سبز شد بس که تو دیر اومدی!

حسام تک خنده‌ای کرد و لب زد:

- زهرمار... به جای سلام، چرت و پرت می‌گه. ببینمت تو رو!

نیهان نگاهش کرد که لبخند حسام کش آمد و گفت:

- به به... خوشگل بودی، خوشگل‌تر شدی! می‌گم بی‌خیال محضر شو، بریم خونه هان؟!

نیهان با غیظ جواب داد:

- حسام حرف نزن، راه بیفت محضر دیر شد!

- بی‌احساس...!

نگاه دلخورش را به روبرو دوخت و حرکت کرد، نیهان سمتش خم شد و با بوسیدن گونه‌اش گفت:

- قربونت برم قهر نکن، خب دیر شده دیگه! دلم می‌خواد لحظه‌ی عقدشون باشم.

حسام با لبخند ملایمی لب زد:

- می‌رسیم، نگران نباش!

***

سالن محضر پر بود از جمعیت خانواده‌ی عروس و داماد. الهه روی صندلی کنار حامد نشسته بود و سر به زیر با پر چادر سفیدش ور می‌رفت و مثل هر عروس دیگری برای لحظه‌ی عقد استرس داشت و در دل برای خوشبختی‌اش دعا می‌کرد. حامد نگاهی به ساعت انداخت و گفت:

- همه اومدن به جز حسام و نیهان!

الهه با صدای شرمگین و آهسته جواب داد:

- هرجا باشن دیگه باید برسن! بیرون هم بارون می‌باره شاید ترافیک شده.

حرف الهه تمام نشده بود که صدای شاد و بلند نیهان به گوش رسید. بی‌وقفه و پرشور با حضار احوالپرسی می‌کرد که حامد با لبخند کجی گفت:

- بلاخره اومدن، نرسیده محضر رو گذاشت رو سرش!

الهه ریز خندید که نیهان نزدیکشان شد و دستش را پیش آورد.

- به سلام علیکم عروس دوماد خوشگل و خوشتیپ خودمون! عقد که نکردین هنوز؟!

الهه با تک خنده‌ای، دستش را صمیمانه فشرد و جواب داد:

- سلام عزیزم، نه منتظر بودیم شما هم برسید.

- عا باریکلا... اصلا بدون حضور من عقدتون باطل بود!

حسام با خنده‌ای آمیخته به حرص و ملامت لب باز کرد:

- نیها... ن! بسه، بهتره بریم بشینیم و بیشتر از این جمع رو منتظر نذاریم.

تای ابرویش را بالا انداخت و گفت:

- تو برو بشین، من کجا بیام؟ می‌خوام قند بسابم رو سر عروس خانوم!

حسام ناچار سمت یکی از صندلی‌ها رفت و کنار سیاوش و سهراب نشست. لحظاتی بعد، عاقد شروع به خواندن خطبه‌ی عقد کرد. نیهان قند می‌سابید و ستاره که دختری به سن و سال نیهان بود و الهام خواهر‌ الهه از دو طرف تور گرفته بودند. هربار که عاقد از عروس جواب بله می‌خواست، نیهان با صدای بلند می‌گفت:

- عروس رفته گل بچینه... عروس رفته گلاب بیاره!

و بعد از سومین مرتبه که عاقد سوال کرد، الهه با صدای زیر و لرزانی جواب داد:

- با توکل بر خدا، و با اجازه‌ی بزرگترها و آقاسهراب که برام مثل پدر بوده بله...!

صدای کف و سوت و کل کشیدن بلند شد و نم اشکی از شوق گوشه‌ی چشم‌های الهام و الهه نشست. دو خواهری که در یتیمی بزرگ شدند و الهام بعد از ازدواج با سهراب، الهه را هم برای زندگی پیش خودشان آورد.

سهراب که سال‌ها خودش به تنهایی از مادر مریضش پرستاری کرده بود، درد تنهایی و بیکسی دو خواهر را خوب درک می‌کرد و برای الهه از هیچ زحمتی فرو گذار نکرد.

نیهان کناری ایستاده و با لبخند ملیحی به عروس و داماد چشم دوخته بود که ستاره گفت:

- خیلی خوشحالم که عمو حامد بالاخره سر و سامون گرفت، همیشه نگرانش بودم!

نیهان چشم از روبرو برداشت و رو به ستاره لب باز کرد:

- چرا نگران؟!

ستاره زبان روی لب کشید و نفسش را بیرون داد، با تحسر لب زد:

- به خاطر اون خاطره‌ی تلخی که داشت، مرگ عمه‌ام خیلی داغونش کرده بود!

نیهان با تأثر سر جنباند و گفت:

- آره، واسم تعریف کرده.

تای ابرویش را بالا انداخت و پرسید:

- راستی به نظر تو هم من شبیه حنانه خدابیامرزم؟ یا فقط حامد این‌جوری حس می‌کنه؟!

نگاه ستاره روی صورت نیهان چرخید و لبخند روی لبش نشست.

- آره، عمه حنانه وقتی فوت کرد به سن و سال الان تو بود و همین شکل و شمایل رو داشت. جالبه که بعضی آدما با این‌که نسبتی بینشون نیست اما چهره‌هاشون شبیه همه!

البته حنانه این همه شیطنت نداشت.

به دنبال حرفش نخودی خندید و نیهان با لبخند دندان‌نمایی جواب داد:

- کودک درونم تخسه تقصیره من نیست!

هر دو ریز ریز خندیدند و صحبتشان گل انداخت.

***

مراسم به پایان رسیده بود، جلوی در محضر ستاره از نیهان خداحافظی کرد و با قدم‌های بلند سمت ماشینش رفت. قبل از اینکه بنشیند تا آن‌جا که پدر و مادرش از تیررس نگاهش خارج نشده بودند، نگاهشان کرد.

با حرکت کردن ماشین پدرش، داخل ماشین نشست.

- اینم از عمو حامد، حالا دیگه خاطرت جمع شد خانجون؟

صفورا خانم با لبخند ملیحی جواب داد:

- ان‌شالله که خوشبخت بشن، خاطر مادر هیچوقت جمع نیست، تا زنده‌اس غصه‌ی اولادش رو می‌خوره!

ستاره حینی که سعی داشت بغضش را مهار کند، ماشین را روشن کرد و راه افتاد. پس چرا مادر و پدر او نگرانش نبودند و غصه‌اش را نمی‌خوردند؟! چرا این‌قدر بی‌رحمانه طرد شده بود؟!

آن عصر شوم، آن روز تاریک، مقابل چشم‌هایش جان گرفت و برای خلاصی از آن افکار مشوش، دست پیش برد و آهنگ شادی گذاشت اما حتی صدای آهنگ را نمی‌شنید. صدای پژواک جیغ و فریادهای خودش بود که در گوشش می‌پیچید و سرش دنگ دنگ صدا می‌داد. لب فشرد و اشک جمع شده در چشم‌ها نگاهش را تار کرده بود و ناچار کنار خیابان متوقف شد.

- چی شد دخترم؟ ستاره... خوبی مادر؟

ستاره صورتش را با دست‌ها پوشانده بود و اشک می‌ریخت. دست خانجون روی شانه‌اش نشست و صدای مهربانش طنین انداز شد.

- دور سرت بگردم مادر، آروم باش دخترم. درست می‌شه، بهت قول می‌دم یه مدت بگذره مادر و پدرت دلشون نرم می‌شه و می‌بخشنت.

نگاهش را بالا گرفت و با دلخوری پرسید:

- می‌بخشنم خانجون؟ چی رو می‌بخشن؟ سادگیم رو؟ زود باوریم رو؟ چی رو؟ شما هم منو مقصر می‌دونی؟

- نه جان دل... بخدا من قبولت دارم، من باورت دارم. منظورم پدر و مادرت بود!

لحظه‌ای هر دو سکوت کردند و ستاره بی‌صدا اشک می‌ریخت. صفورا از ماشین پیاده شد و سمت سوپرمارکتی که حاشیه‌ی خیابان بود رفت تا برای ستاره آب معدنی بخرد.

***

حسام ماشین را مقابل آپارتمان پارک کرد و با غیظ رو به نیهان گفت:

- دختره‌ی لجباز! بیا اینم خونه‌ی بابات...

نیهان نخودی خندید و جواب داد:

- چکار کنم خب؟ بابا جدی جدی ناراحت میشه زیاد بیام اون‌جا، دیشب پیش هم بودیم دیگه!

حسام نگاه دلخور و ناراضی‌اش را به نیهان دوخت و زیر لب غرولند کرد:

- کی این شش ماه هم تموم بشه و من از این عز و جز واسه دیدن تو راحت بشم؟!

دخترک سمتش مایل شد و سر کج کرد:

- حالا قهر نکن، بیا بریم بالا یه قهوه با هم بخوریم.

حسام نفسی سنگین از سینه برکشید و در را باز کرد، هر دو از ماشین پیاده شدند. نیهان سمت در قدم تند کرد و زنگ آیفون را فشرد.

- کلید نداری مگه؟

دخترک رو به حسام جواب داد:

- یادم رفته بردارم!

چند ثانیه‌ای به انتظار گذشت و این‌بار حسام با کلافگی زنگ را دو مرتبه فشرد، اما باز هم خبری نشد. نیهان لب کج کرد و گوشی‌اش را از داخل کیف بیرون کشید. حینی که کنج لبش را به دندان گرفته بود و می‌فشرد، شماره‌ی پدرش را گرفت.

- الو... سلام باباجون، کجایین شما؟

- سلام عزیزم ما اومدیم خونه‌ی عزیزجون، تنهاست. عمو سهراب و خانومش با حامد و الهه‌خانوم شام رو رفتن بیرون!

نیهان ابرو کج کرد و لب زد:

- کی برمی‌گردین؟ من کلید یادم رفته بردارم!

حسام با فهمیدن ماجرا، لبخند دندان نمایی روی لب نشاند و بشکن زد!

- احتمالا تا برگردن آخرشب بشه، کجایی الان؟

نیهان خنده‌اش را قورت داد و گفت:

- الان با حسام جلوی در خونه‌ام، پس باهاش برمی‌گردم...

حرفش را تمام نکرده بود که سیاوش گفت:

- به حسام بگو بیاردت این‌جا!

دخترک ابرو بالا پراند و متعجب گفت:

- با... با...! حسام این همه راه منو تو این بارون و هوای سرد بیاره اون‌جا بعد باز خودش برگرده بره خونه‌ش؟ برم باهاش دیگه!

سیاوش پوفی کشید و لب باز کرد:

- یه جوری میگه بارون و هوای سرد که انگار برف و بوران شده! چهار قطره بارون اومده، هوا هم...

مابقی حرفش را بلعید و ناچار ادامه داد:

- باشه... برو خونه‌ی حسام.

نیهان با ذوق بالا و پایین پرید و گفت:

- دمت گرم بابایی، عاشقتم...

- خوبه حالا لوس نشو، فردا برای ناهار از سر کار میام خونه، دلم می‌خواد خونه ببینمت‌آ !

- ای به چشم قربان، هر چی شما بگی.

می‌توانست پدرش را تصور کند که بر خلاف لحن جدی‌اش لبخند نرمی روی لب دارد. با شیطنتی شیرین ادامه داد:

- سلام منو به عزیزجون و طوبی جونم برسون. خداحافظ

- باشه، مواظب خودت باش. خداحافظ

تماس را قطع کرد که حسام گفت:

- ایول... این شد! بزن بریم.

هر دو سمت ماشین قدم برداشتند و راهی خانه‌ی حسام شدند.

*

نیهان روی کاناپه نشسته و پا روی پا انداخته بود، آرنجش را به زانو تکیه داده و دست زیر چانه گذاشته بود و نگاهش دور تا دور خانه می‌چرخید که حسام با سینی کوچکی که دو فنجان قهوه داخلش بود از آشپزخانه بیرون آمد و کنارش نشست.

- به چی فکر می‌کنی؟

سینی را روی میز گذاشت و نگاه پرسشگرش را به دخترک دوخت که دست از زیر چانه برداشت و صاف نشست، نفسش را بیرون داد و گفت:

- حسام یه چیزی بگم؟

با لبخند کجی جواب داد:

- دو تا چیز بگو!

- حالا که قراره وسایل خونه رو عوض کنیم، تو می‌خوای با این وسایل‌ چکار کنی؟

حسام شانه بالا انداخت و لب زد:

- هیچی، سمسار میارم همه رو می‌فروشم، شایدم یه سری وسایل رو دادم خیریه.

نیهان لب‌هایش را یک طرف جمع کرد و مردد گفت:

- می‌دونم ولی...

باز سکوت کرد و حسام چشم تنگ کرد و پرسید:

- ولی چی؟

نیهان ابرو بالا انداخت و لب از لب برداشت:

- ببین حسام از نظر من که این وسایل همه‌اش خوبه، ولی خب به خاطر بابام که اصرار داره می‌خواد جهیزیه بده می‌خوایم اینا رو بفروشیم. حالا که تو اینارو لازم نداری اجازه میدی چند تا از این وسایل رو بدم به بعضیا که خودم می‌شناسم؟!

حسام اخم ظریفی بین ابروهایش نشست و سر جنباند.

- به کی مثلا؟!

نیهان سر به زیر انداخت و لب زد:

- مثلا لعیا!

لحظه‌ای سکوت شد و دخترک نگاهش را بالا گرفت.

- فرش خونه‌ی لعیا خیلی پوسیده و داغون شده بود، لباسشویی هم نداشت و با دست لباس می‌شست. میشه اینارو ببرم واسش؟

حسام لبخند محوی روی لبش نشست و با ملایمت گفت:

- چی شده یاد مادرت افتادی؟

بغض مهمان گلوی نیهان شد و زبان روی لب کشید.

- نمی‌دونم، هیچوقت فکر نمی‌کردم که دلم واسه لعیا تنگ بشه یا دلم واسش بسوزه، اما چند روزه همه‌اش یادش می‌کنم. دلم می‌خواد برم دیدنش! نمی‌دونم... شاید چون حس می‌کنم لعیا اگر مثل من که دو تا پشتیبان پیدا کردم، یکی می‌بود که هواشو داشت اونوقت اینقدر به لجن کشیده نمی‌شد!

حسام با نوک انگشت میانی بین ابروهایش را کمی خاراند و گفت:

- من مخالفتی ندارم که بری بهش سر بزنی‌، واسش چیزی ببری یا هواشو داشته باشی چون بالاخره مادرته، اما شک ندارم هر وسیله‌ای که واسش ببری اون اصلان‌خان می‌فروشه و دودش می‌کنه!

نیهان همانطور که فکرش مشغول بود لب زد:

- نمی‌ذارم؛ یعنی اگه ببینم خود لعیا می‌خواد زندگیش عوض بشه، حاضر بشه ترک کنه، من نمی‌ذارم دیگه اصلان اذیتش کنه!

حسام فنجان چای را مقابل دخترک گرفت و گفت:

- خیلی خوبه، رو کمک منم حساب کن!

نیهان لبخندی از سر رضایت روی لب نشاند و فنجان را گرفت.

***

« در اشتباهات دیروز خود نمان، زیرا که آن‌ها متعلق به گذشته‌اند. حالا که هدیه‌ای از یک روز جدید به تو داده شده، از آن یک روز خوب بساز... سلام و صبح بخیر خدمت تمام شنوندگان عزیز... » صدای خانم مجری بود که از رادیو پخش می‌شد و پر شور و انرژی صحبت می‌کرد. صفورا همانطور که گوش به رادیو سپرده بود، میز صبحانه را آماده می‌کرد که صدای حامد بلند شد.

- صبح بخیر مامان، خوبی؟

حامد صندلی را عقب کشید و حین نشستن پشت میز، دست دراز کرد و تکه‌ای از نان برشته شده‌ی روی میز برداشت و داخل دهان گذاشت.

- صبح بخیر عزیزم.

فنجان چای را مقابل حامد گذاشت و با کم کردن صدای رادیو، رو به روی حامد نشست.

- می‌گم حامد، یه فکری واسه ستاره نمی‌کنی؟

حامد با اخم کمرنگی پرسید:

- ستاره؟ چه فکری؟!

- تمام وقت تو خونه‌اس، به نظرم بره یه جایی سرگرم بشه واسش بهتره!

حامد لقمه‌ای کره و مربا برداشت و گفت:

- اگر می‌خواست جایی بره، همون دانشگاهش رو ادامه می‌داد، اما از همه جا بریده. دلش نمی‌خواد تو جمع باشه. جلسات مشاوره رو به اجبار می‌ره!

صفورا سر روی شانه خماند و با تأثر لب باز کرد:

- دانشگاه فرق می‌کنه، می‌ره یاد اون روزا میفته، یاد اون پسره‌ی نکبت، واسه همین ادامه نداد، اما شاید بره سر کار یا محیط جدید بهتر بشه!

حامد شانه‌ای بالا انداخت و جواب داد:

- من بازم باهاش صحبت می‌کنم، اگر قبول کنه که از خدامه.

صفورا کمی شکر داخل چای ریخت و حین هم زدن لب زد:

- یه بار نیهان اومده بود این‌جا راجع به ستاره حرف می‌زدیم، گفت می‌تونه به خواهرشوهرش بگه تو شرکتشون یه کاری واسه ستاره روبراه کنه!

حامد ابرو بالا انداخت و پرسید:

- شرکت دادفر؟

- آره، می‌خوای امروز رفتی مطب خودت با حسام صحبت کن هان؟

حامد مردد لب کج کرد و گفت:

- باشه، فکر بدی نیست. اما اول ببینم ستاره قبول می‌کنه؟

درب اتاق ستاره باز شد و با آمدنش بحث را خاتمه دادند. ستاره زیر لب صبح بخیر گفت و سمت توالت رفت. مثل بیشتر روزها صبحش را با سردرد شروع کرده و تمام شب را کابوس دیده بود. لحظاتی بعد که پشت میز صبحانه نشست، حامد با لبخند کمرنگی پرسید:

- خوبی عموجون؟ دیشب خوب خوابیدی؟

یاد کابوس‌های شب گذشته افتاد و با لبخندی تصنعی جواب داد:

- آره، خوبم.

صفورا نگاهش بین حامد و ستاره چرخید و لبخندش عمیق‌تر شد و گفت:

- حامد واست یه کاری در نظر گرفته، می‌گه اگه موافق باشی بره صحبت کنه! چی میگی مادر، قبول می‌کنی؟

حامد ابرو بالا پراند و متعجب نگاهی انداخت که مادرش آهسته سر جنباند و با نگاهش التماس کرد تا حرفی بزند.

مِن مِن کنان لب باز کرد:

- اوم... خب آره، شرکت آقای دادفر.

ستاره سر به زیر جواب داد:

- اما من الان اصلا آمادگی و تمرکز کار کردن ندارم!

- دردت به جونم مادر، چند ماهه خونه نشین شدی! این خودش باعث می‌شه حالت هرروز بدتر بشه. این شرکت مدیرش هستی خانومه و آشناست. خیلی فرصت خوبیه دخترم!

دخترک مسکوت انگشتش را لبه‌ی فنجان می‌کشید، نگاه منتظر حامد و خانجون به او دوخته شده بود که با اندک تعللی لب باز کرد:

- باشه، حالا تو صحبت کن عموجون تا ببینم اصلا شرایطشون چیه و باید چکار کنم؟

نگاه خندان صفورا و حامد به هم افتاد و حامد با خوشحالی رو به ستاره گفت:

- خیلی هم عالی، حتما امروز صحبت می‌کنم.

صبحانه را در سکوت خوردند و جز صدای بر هم خوردن ظرف و ظروف، صدایی نبود. صبحانه‌شان به انتها رسیده بود که صدای آیفون بلند شد. حامد تای ابرویش را بالا پراند و گفت:

- کیه این وقت صبح؟

از جا برخاست و سمت آیفون رفت، با دیدن تصویر زن‌برادرش متعجب لب زد:

- ستاره مامانته!

قلب دخترک لرزید و بی‌هوا از جا برخاست، دستش همان دم به فنجان خورد و ته مانده‌ی چای روی میز ریخت.

- سلام زنداداش. خوش اومدی بفرما داخل.

حامد دکمه را فشرد و صفورا با لبخندی از سر هیجان گفت:

- الهی شکر... حتما اومده دیدن ستاره!

ستاره دستی به موهای قهوه‌ای و روشنش کشید و با زبان لب‌هایش را تر کرد. سمت سالن رفت و به در ورودی نرسیده بود که مادرش وارد شد. صدای آهسته و لرزان سلامش به گوش رسید. با دیدن دخترش قدم تند کرد و آغوش باز کرد، بغض آلود لب گشود:

- الهی مادر دورت بگرده، قربون چشات برم.

ستاره که اشک چشم‌هایش را پر کرده بود، دلتنگ و بی‌قرار سمت مادرش به پرواز در آمد و به آغوشش پناه برد.

- مامانم، مامان جونم‌، چقدر دلتنگت بودم...

ریحانه صورت دخترش را میان دست‌ها گرفت و نگاهش روی جزء جزء صورتش چرخید. چشم‌های دخترک گود افتاده و استخوان‌های گونه‌ به خاطر لاغری، اندکی بیرون زده بود. رنج این چند ماه را به راحتی می‌شد در آن چهره‌ی رنگ پریده و پلک‌های ملتهب دید.

- به خدا دلم بی‌قرارت بود ولی جرأت اومدن نداشتم. تو محضر که دیدمت دلم آتیش گرفت، دلم می‌خواست بغل بگیرمت، اما نمی‌شد!

صفورا جلو آمد و در حالی که نم اشکی در چشم‌هایش دیده می‌شد با لبخندی ملایم گفت:

- خوش اومدی عروس گلم، بیا بشین.

ریحانه به خودش آمد و از ستاره فاصله گرفت، اما دستش را هنوز در دست داشت.

- خوبی شما خانجون؟ ممنون، زود باید برگردم. سجاد بفهمه اومدم دیدن ستاره قیامت بپا می‌کنه!

- یه چای که می‌تونیم با هم بخوریم، بیا مادر، بیا بشین.

با تعارف حامد، سمت کاناپه رفتند و مادر و دختر کنار هم نشستند. حامد رو به مادرش گفت:

- شما بشین، من چای میارم.

صفورا با لبخند تشکری کرد و مقابل عروسش نشست که ریحانه ابرو کج کرد و با تحسر لب باز کرد:

- امان از حرف مردم خانجون! شاید اگه سجاد این‌همه از اطرافیان زخم زبون نمی‌شنید راحت‌تر با قضیه کنار میومد. قهر میترا و اجرا گذاشتن مهریه‌اش هم که شده قوز بالای قوز.

آهی از سینه بیرون داد و صفورا سر تکان داد:

- میترا حق داره، نامزدش جلوی چشمش ستاره رو تا سر حد مرگ کتک زده. دختر ترسیده خب، با خودش گفته عروسی بگیریم برم سر خونه زندگی، تقی به توقی بخوره منم کتک می‌زنه! کار سدرا خوب نبود که ستاره رو اون جوری کتک زد.

ستاره سر به زیر انداخته و در خودش جمع شده بود. آن روز کذایی مقابل چشم‌هایش جان گرفت. چشم‌های پر شر و شور و به رنگ شب رامین، آن صورت به ظاهر معصوم و زیبا، که یکباره نقاب را پس زد و خود واقعی‌اش را نشان داد. چشم‌هایش، نگاهش، خنده‌هایش دیگر نه آرامبخش بود و نه گیرا و زیبا... بلکه دیو مانند شده بود و آلوده و زشت! نگاهی شبق‌آلود و چهره‌ای شیاد!

خودش را دانشجوی برق معرفی کرده بود و عاشق و دلباخته‌ی ستاره، اما...

در خود لرزید و صدای ریحانه او را از منجلاب افکارش بیرون کشید.

- ستاره‌جان دخترم، اینقدر غصه نخور مادر. بابات پیگیره، اون پسره‌ی بی همه چیز رو که پیدا کنه و بکشونه پای میز محاکمه، دلش آروم می‌گیره و مطمئنم تو رو هم می‌بخشه. از این حال در بیا و یه سرگرمی واسه خودت پیدا کن. کلاسی برو، سر کاری جایی تا حال و هوات عوض بشه.

حامد با سینی چای سمتشان آمد و گفت:

- اتفاقا امروز صحبتش بود که واسش کار پیدا کنم. خودش هم موافقت کرده.

حوالی ظهر بود و کوچه پر از هیاهوی دانش‌آموزانی که با شر و شور راهی مدرسه بودند. دخترک‌هایی با روپوش‌های آبی کاربنی و مقنعه‌های سفید که کنار گوش هم پچ پچ می‌کردند و بعد بلند بلند می‌خندیدند. پسرهایی که مدام با کتاب و کیف مدرسه‌شان به سر و کله‌ی هم می‌زدند و گاهی می‌دویدند و گاهی قدم می‌زدند. خبری از سرویس مدرسه و راننده‌ی شخصی نبود، مدرسه هم در همین کوچه پس کوچه‌ها بود و میان همین خانه‌های کوچک و نقلی چسبیده به هم.

دختربچه‌ای مشغول خوردن آبنبات چوبی‌اش بود و قدم‌زنان، به دور از شیطنت و چموشی دیگر بچه‌ها از کنار پیاده‌رو سمت مدرسه می‌رفت که با طعنه‌ی دختر دیگری، آبنبات از دستش رها شد و داخل جوی آب افتاد. دخترک لب برچید و نگاهش دنبال آن دختر بازیگوش کشیده شد.

- دیوونه‌... آبنباتم رو انداختی...

چشم‌هایش به اشک نشسته بود که نیهان دست روی شانه‌اش گذاشت و با لبخند گفت:

- فدای سرت خانوم کوچولو! بیا این دو تا شکلات کاکائویی مغزدار... بخور نوش جونت.

لبخند عمیق و نمکینی روی لب‌های دختربچه نشست و لب زد:

- دستت درد نکنه، اگه غریبه بودی نمی‌گرفتم ازت. ولی تو دختر خاله لعیایی مگه نه؟

- عا باریکلا... خیلی باهوشی آ! برو که دیرت نشه دختر طیبه خانوم!

طیبه خانم را با تأکید گفت و دخترک باز خندید؛ با دست‌های کوچک و ظریفش شکلات‌ها را گرفت و دوان دوان سمت مدرسه رفت.

انتهای کوچه، خانه‌ی اصلان بود؛ خانه‌ی کودکی‌های نیهان. پشت در رسید و نفسش را بیرون داد، زنگ را فشرد. دلهره‌ی دیدن اصلان را داشت. با اینکه می‌دانست حالا دیگر اصلان نمی‌تواند به او آسیبی برساند، اما دیدارش هم مثل کابوس وحشتناک بود.

صدای لعیا و لخ لخ دمپایی‌هایش روی برگ‌های خشکیده‌ی کف حیاط به گوش رسید.

- کیه؟ اومدم!

صدایش مثل همیشه گرفته و بی‌حال بود. در را که باز کرد با دیدن نیهان پشت در یکه‌ای خورد. سیگار بین دو انگشتش بود و دود می‌کرد. قدمی عقب رفت و چشم‌هایش را باریک کرد. با دقت بیشتری دخترک را از نظر گذراند. نیهان لبخند کجی روی لب نشاند و تکیه‌اش را از در گرفت.

- مهمون نمی‌خوای؟

لعیا لحظه‌ای مکث کرد و ابرو در هم کشید:

- هه... چی شده؟ فکر من افتادی! جلو در محضر نگفتی ازم متنفری؟ نگفتی نمی‌بخشیم؟

نیهان یاد روزهای تلخ گذشته افتاد و پلک بر هم زد، روی لبش زبان کشید و گفت:

- آره، گفتم. واقعا اون روزا ازت متنفر بودم، اما بعدش بهت فکر کردم. به اینکه می‌گفتی خودت نخواستی، می‌گفتی چشم که باز کردی نه پدری به خودت دیدی و نه مادری؛ گفتی بدبخت دنیا اومدی و بدبخت‌تر زندگی کردی. فکر کردم اگه تو هم یه پدر مثل پدر من یا یه شوهر مثل شوهر من تو زندگیت داشتی الان این‌جوری نبودی. می‌خوام حمایتت کنم، فقط کافیه خودت بخوای. کمکت می‌کنم!

لب‌های باریک و تیره‌ی لعیا لرزید و حرص و بغضش را با پکی به سیگار دود کرد و گفت:

- تو نمی‌خواد فکر منو بکنی، خودت خوشبخت شدی بسه.

- بذار بیام تو، حرف می‌زنیم.

لعیا سرش را به طرفین تکان داد و لب زد:

- اصلان بیاد تو رو این‌جا ببینه شر می‌شه. من آفتاب عمرم لب بوم رسیده، فرقی برام نداره دو روز آخر عمرم رو چجوری سر کنم!

نیهان جلوتر آمد و خیره به نگاه مات و سرد لعیا، با تحکم عتاب کرد:

- ولی برای من فرق داره...! یه عمر بابا نداشتم، حالا باید از تو فرار کنم؟ اول پنجاه سالگی، آخر عمره؟! دلم می‌خواد سالم ببینمت، به همه بگم مادر دارم، تو مراسم عروسیم باشی. چرا منه لعنتی همیشه یه جای زندگیم باید بلنگه؟

لعیا نگاهش را گرفت و پک دیگری به سیگار زد و لب باز کرد:

- برو پی زندگیت دختر، منم بذار به بدبختی خودم برسم.

دخترک لب فشرد و چشم‌هایش از فرط بغضی که در گلو نگه داشته، سرخ شده بود. با حرص و دندان‌هایی کلید شده غرید:

- از چی می‌ترسی لعیا؟ ول کن این اصلان بی‌پدر رو، بیا بریم مثل آدم زندگی کن، خودم قول خونه و زندگی میدم بهت!

پوزخندی کنج لب لعیا نشست و گفت:

- فکر کردی اصلان به همین راحتی بیخیال من می‌شه؟

نیهان نگاهی به کوچه انداخت، دو نفر از زن‌های همسایه جلوی در خانه‌ای ایستاده بودند و نگاهش می‌کردند؛ کنار گوش هم پچ می‌زدند. نیهان چینی به دماغش انداخت و لعیا را آهسته به عقب هل داد و وارد حیاط شد.

- یه جوری میگی اصلان به همین راحتی بیخیال نمی‌شه که هر کی ندونه خیال می‌کنه لیلی و مجنون بودین! ندیدی منو چجوری فروخت؟ بهش پول می‌دم...

لعیا با کلافگی دستش را تکان داد و کلام نیهان را برید:

- بیا برو دختر الان اصلان میاد! فکرکن مادرت مرده، برو دیگه هیچ وقت هم این‌جا نیا!

سیگار را با غیظ کف حیاط انداخت و لگد کرد. نیهان نگاه تندی به مادرش انداخت و چانه‌اش لرزید.

- به درک... برو بمیر! بعد از شش ماه اومدم، مدام میگی برو... منه احمق رو بگو که دلم واسه تو سوخت.

بند کیف را توی دست فشرد و بغض‌آلود سمت در رفت. لعیا حرفی نزد و کنار در، منتظر رفتن نیهان ایستاده بود. نیم‌نگاهی به مادرش انداخت و چشم‌های خیس و اشک‌آلودش را از نظر گذراند. با دلخوری و بدون خداحافظی از حیاط بیرون رفت و در را به هم کوبید. تا سر کوچه را با قدم‌های تند و بلند رفت.

درست لحظه‌ای که خواست از کوچه بیرون برود، اصلان را دید که از سمت مخالف با موتورش وارد کوچه شد. کنار تیر برق مخفی شد و با دقت نگاهش کرد. ترک موتور پر از کارتن‌ بود و مقابل خانه که رسید، درب خانه فورا باز شد و اصلان داخل حیاط رفت.

اصلان را خوب می‌شناخت، آدم زحمت کشی نبود، همیشه لعیا بود که با نظافت خانه‌های مردم یا کار در کارخانه‌ها، مایحتاج خانه را فراهم می‌کرد. اصلان اگر دو روز کار می‌کرد، ده روز بیکار بود و نهایت تلاشش این بود که جنس‌های دزدی معتادها را آب می‌کرد و پولی هم توی جیب خودش می‌گذاشت. چند بار هم برای شرخری رفته بود.

به آن حجم از کارتن بسته‌بندی شده پشت موتور اصلان نگاه مشکوکی انداخت و لحظاتی که با لعیا حرف می‌زد را در ذهن مرور کرد. هراس لعیا از آمدن اصلان و اینکه اصرار به رفتنش داشت، چشم‌های خیس از اشک لعیا در لحظه‌ی آخر و نگاه درمانده‌ی او، ظنش را بیشتر کرد!

- ای اصلان پدرسوخته! پس بگو لعیا هی می‌گفت برو... نگو اصلان داره یه غلطایی می‌کنه!

دخترک این را زیر لب زمزمه کرد و هنوز نگاهش سمت خانه بود که گوشی توی کیفش زنگ خورد. چشم از خانه برداشت و گوشی را از کیف بیرون آورد.

- جانم ستاره؟

- سلام نیهان‌جان، خوبی؟

- قربونت، ممنون. تو چطوری؟

ستاره لحظه‌ای مکث کرد و گفت:

- خوبم... میگم نیهان، یه درخواست دارم!

نیهان لبخند ملایمی روی لب نشاند و جواب داد:

- شما امر بفرما مادمازل...

- او... م، میگم... من قراره برم شرکت دادفر. عمو حامد گفت تنها برم ولی واقعا نمی‌تونم! استرس دارم، میشه تو باهام بیای؟

نیهان نگاهی به ساعت مچی‌اش انداخت و چند ثانیه سکوت کرد، مردد گفت:

- باشه میام، من الان بیرونم. با مترو یه نیم ساعت دیگه می‌رسم (... ) ، تو هم بیا اون‌جا که با هم بریم.

- باشه، ممنون. می‌بینمت.

با خداحافظی کوتاهی تماس را قطع کرد و سمت خیابان رفت.

ساعتی بعد، نیهان و ستاره مقابل ساختمان شرکت دادفر ایستاده بودند. نیهان سرش را بالا گرفت و نگاهی به نمای ساختمان انداخت. ساختمانی بلند، با نمای شیشه‌ای سکوریت، سوتی زد و گفت:

- او... ه عجب جای خفنی! نیومده بودم تا حالا، چه بزرگ و با کلاس.

ستاره اما استرس داشت و آب دهانش را قورت داد، لب زد:

- حالا بیا بریم داخل ببینیم چجوریه؟!

دوشادوش هم سمت ساختمان رفتند. طبقه‌ی همکف، جلوی در ورودی مردی میانسال با یونیفرم آبی رنگ نگهبانی روی صندلی نشسته و ستاره با لبخند ملایمی گفت:

- شرکت همایون‌ کدوم طبقه‌اس؟

مرد با انگشت اشاره کرد:

- چهارم، طبقه‌ی چهارم تشریف ببرید.

با تشکری کوتاه سمت آسانسور رفتند. برای پایین آمدن آسانسور کمی منتظر ماندند، به محض اینکه کابین آسانسور متوقف شد، مرد جوانی همان طور که با گوشی صحبت می‌کرد با عجله سمت آسانسور آمد و وارد کابین شد. دست نیهان و مرد جوان، همزمان سمت دکمه‌ها رفت که دخترک دستش را عقب کشید. مرد با نیم‌نگاهی به نیهان، دکمه‌ی چهار را فشرد.

- مادرِ من، میگم کلی کار سرم ریخته، گرفتارم شما میگی امشب مهمون دعوت کردی؟!

نیهان زیر چشمی مرد را نگاه می‌کرد و ستاره سر به زیر، بند کیفش را میان دست می‌فشرد.

- دادفر کی اومده و کی کار کرده که این دفعه‌ی دوم باشه؟ حالا امروز قول یه مترجم بهم داده، بلکه مترجم آوردن بدبختی من کمتر شد!

نیهان و ستاره با شنیدن حرف‌های مرد جوان، نگاهی به هم انداختند و نیهان نیشخندی زد. آسانسور متوقف شد و ابتدا مرد جوان و بعد دخترها وارد طبقه‌ی چهارم شدند. مرد بی‌توجه به آن‌ها و با قدم‌های بلند وارد شرکت شد. ستاره مسترس لب زد:

- وای نیهان، دیدی چی گفت؟! هستی خانوم اصلا شرکت نمیاد، نکنه من با این آقا یا یه آقای دیگه تو یه اتاق همکار باشم؟!

نیهان شانه بالا انداخت و گفت:

- خب باشی، آدمخوار که نیستن. کار می‌کنی دیگه!

- تو نمی‌دونی نیهان، من بعد از اون اتفاق از تنها شدن با یه مرد به شدت وحشت دارم، حتی عمو حامد که میاد اتاقم در رو باز می‌ذاره، می‌دونه دست خودم نیست و حالم بد می‌شه!

نیهان متعجب لب باز کرد:

- تو دیگه خیلی داغونی، حامد آخه؟!

ستاره با دلخوری نگاهی انداخت و سمت در ورودی شرکت رفت.

- ستاره قهر کردی؟ من که...

آهسته تشر زد و حرف نیهان را ناتمام گذاشت.

- هیس! بذار این‌جا کارم تموم بشه بعد حرف می‌زنیم. نه قهر نیستم!

وارد شرکت شدند، سمت چپ سالن میز منشی بود و دختر جوانی پشت میز نشسته بود. دو طرف سالن راهروهایی بود که چندین درب دیده می‌شد و کنار هر کدام از درب‌های اتاق‌ها، پلاک‌های طلایی رنگ راهنما روی دیوار نصب بود.

ستاره جلو رفت و لب باز کرد:

- سلام، روز بخیر. با خانوم دادفر هماهنگ کرده بودم برای استخدام.

منشی جوان، ابروی هلالی‌اش را بالا انداخت و لب زد:

- برای مترجمی، درسته؟

- بله.

منشی لب از لب برداشت تا حرفی بزند که صدایی مردانه توجه‌شان را جلب کرد.

- خانوم نیکزاد، فکس شرکت ماهان چی شد؟ این برگه‌ها رو هم ببر برای آقای نظامدوست امضا بزنن.

نیهان و ستاره نگاهشان به عقب برگشت؛ همان مرد جوان داخل آسانسور بود. منشی با تکان دادن سر جواب داد:

- بله حتما آقای شهسوار، فکس رو هم ارسال کردم.

و با اشاره به ستاره ادامه داد:

- این خانوم برای مترجمی از طرف خانوم دادفر معرفی شدن.

نگاهش سمت دخترها چرخید و با مکث کوتاهی گفت:

- بفرمایید داخل تا صحبت کنیم و فرم پر کنید.

ستاره لب زد:

- بله، حتما.

سمت اتاقش برگشت. ستاره و نیهان به دنبالش قدم برداشتند که منشی گفت:

- شما تشریف داشته باشید، فقط این خانوم!

نگاه نگران ستاره سمت نیهان چرخید و رو به منشی خواهشمندانه لب باز کرد:

- نمی‌شه با هم بریم؟

منشی با قاطعیت سرش را به نشانه‌ی منفی تکان داد و نیهان آهسته کنار گوشش پچ زد:

- یه صحبت کوتاه و ساده‌اس دیگه، برو من این‌جا منتظرتم.

- تشریف نمیارید خانوم محترم؟!

صدای آقای شهسوار فرصت فکر کردن را از ستاره گرفت و ناچار سمت اتاق قدم برداشت. وارد اتاق شد و بی‌اختیار نفسش تنگ شده و عرق به چهره‌اش دویده بود. در را نیمه باز گذاشت و روی اولین صندلی نشست. پلاک طلایی رومیزی را خواند:« نیما شهسوار، رئیس هیئت مدیره» و بعد از آن نگاهش روی صورت نیما لغزید. ابروهایی بلند و مشکی، پوستی گندمی، بینی کشیده و ته ریش ... همانطور که جزء جزء صورتش را آنالیز می‌کرد، نیما نگاهش را از برگه‌های روی میز برداشت و به ستاره نگاه کرد. دخترک خیلی زود، چشم به زمین دوخت. حالا نیما بود که گونه‌های سرخ و نگاه به زیر انداخته‌ی ستاره را از نظر گذراند و به در اتاق نگاه کرد که نیمه‌باز بود! باز نگاهش سمت ستاره چرخید و متوجه لرزش خفیف دست‌هایش شد.

- حالتون خوبه؟

ستاره آب دهانش را فرو برد و به سختی صدایش را آزاد کرد.

- بله، خوبم.

- شما خانومه؟

- ستاره... ستاره سپهری.

نیهان روی صندلی مقابل منشی نشسته بود و انتظار آمدن ستاره را می‌کشید. لحظاتی بعد ستاره از اتاق بیرون آمد و با همان نگاه اول، متوجه رنگ پریده و حال دگرگونش شد. فورا از جا برخاست و از منشی تشکر کرد، با خداحافظی کوتاهی هر دو از شرکت بیرون رفتند.

- چی شد ستاره؟ رنگت چرا پریده؟ حرفی زد؟!

ستاره چند قدمی از درب شرکت فاصله گرفت و اشک‌هایی که پشت پلک‌هایش بی‌قراری می‌کردند روی گونه‌هایش غلتیدند. فورا روی گونه‌هایش دست کشید و سرش را به طرفین تکان داد.

- از لحاظ کاری همه چی خوب بود، ولی من...

بغض کرد و با فرو بردن صدایش، سمت آسانسور اشاره کرد. وارد آسانسور شدند و نیهان مات‌زده و نگران پرسید:

- حرف بزن ستاره، تو چی؟

- من با این اوضاع روحی و عصبی بودنم چجوری این‌جا کار کنم؟ من که الان پشه‌ی نر رو هوا پر بزنه قلبم وامیسته چجوری بیام تو این شرکت؟ یه جوری جلو شهسوار به لرز افتاده بودم که هر چند لحظه یه بار حالم رو می‌پرسید، آخرش هم یه لیوان آب گذاشت جلو دستم.

نیهان با لب و لوچه‌ی آویزان گفت:

- حالا قبول شدی؟

آسانسور متوقف شد و با بیرون رفتن از آسانسور دخترک شانه بالا انداخت.

- گفت زنگ می‌زنن، بعید می‌دونم با این حالی که از من دید زنگ بزنه!

ستاره این را گفت و بطری آب را از داخل کیفش بیرون آورد، چند قلوپی خورد. از ساختمان شرکت بیرون رفتند و همان‌طور که قدم‌زنان سمت ماشین می‌رفتند ستاره لب باز کرد:

- می‌دونم الان پیش خودت داری فکر می‌کنی من الکی شلوغش کردم؛ بهت حق می‌دم درکم نکنی چون من و تو دو تا تجربه‌ی متفاوت داشتیم‌، تفاوتش زمین تا آسمونه!

قفل ماشین را باز کرد و هر دو نشستند، ستاره ادامه داد:

- تو عاشق حسام شدی چون بهت امنیت داده، مگه نه؟!

نیهان سر کج کرد و لب زد:

- آره خب، خیلی حال کردم که دستش هرز نمی‌رفت، نگاهش هرز نمی‌رفت. البته بعدش بهم گفت چون ذهن و فکرش یه جا دیگه بوده این‌جوری رفتار کرده ولی خب هر چی که بود من عاشقش شدم.

ستاره نفسش را با آهی عمیق بیرون داد و گفت:

- اما من برعکس تو... عاشقش شدم، بهش اعتماد کردم، دین و دنیام شده بود بعد یهو... تو اوج اعتماد و حس امنیت، تبدیل شد به یه هیولای بی‌رحم و اون بلا رو سرم آورد...

صدایش از بغض لرزید و لب گزید:

- هنوز صدای ضجه‌ها و التماس‌هام تو گوشمِ! چقدر التماس کردم و چقدر شوکه بودم از اینکه رامین داره همچین بلایی سرم میاره.

پلک فشرد و اشک روی گونه‌هایش غلتید، نیهان با تأثر پرسید:

- ناراحت نمیشی اگه بگم واسم کامل تعریف کنی چی شد؟ من از حامد و خانجونت یه چیزایی پراکنده شنیدم!

دخترک ابرو در هم کشید و سر جنباند:

- یه چهارراه بالاتر یه کافی‌شاپ هست، بریم یه قهوه بخوریم تا واست همون‌جا بگم.

ماشین را روشن کرد و حرکت کردند، چند دقیقه بعد مقابل کافی‌شاپ از ماشین پیاده شدند. باد سردی می‌وزید؛ ابرهای سیاه پیش می‌آمدند و خبر از بارش بارانی دیگر می‌دادند. بخار از فنجان‌های داغ قهوه بلند می‌شد و ستاره نگاهش خیره به فنجان بود. موزیک ملایم و بی‌کلام در فضا پخش می‌شد. ذهنش پر کشید به روزی که اولین مرتبه رامین را دید و لب از لب برداشت:

- نزدیک دانشگاه دیدمش، تو یه کتابفروشی. می‌گفت دانشجوی برق و منو چند بار تو محوطه‌ی دانشگاه و همون کتابفروشی دیده. اوایل زیاد تحویلش نمی‌گرفتم، اما اونقدر زبون ریخت و دلبری کرد که دلم رفت واسش. خوشگل بود، خوشتیپ بود و زبون چرم و نرمی هم داشت. بیشتر از چهره‌اش، حرفاش بود که منو عاشق کرد. وقتی حرف از خواستگاری و ازدواج زد دیگه خیلی بهش اعتماد کردم. آخرین مرتبه، مادرش زنگ زد خونمون و با مامانم قرار خواستگاری برای چند روز بعد گذاشت!

لب گزید و میان مکثی کوتاه، توده‌ی مزاحم گلویش را فرو برد و ادامه داد:

- از دانشگاه برمی‌گشتم که با ماشین اومد دنبالم، قرار خواستگاری گذاشته بودیم. بهش اعتماد کامل داشتم و سوار شدم. مثل خیلی وقتای دیگه که باهاش رستوران و کافی‌شاپ می‌رفتم. بهم آبمیوه تعارف کرد و منم خوردم. چند لحظه بعد تمام بدنم سست شد!

کمی از قهوه خورد تا حالش بهتر شود و نیهان خیره به ستاره با دقت گوش می‌داد.

- هوشیار بودم ولی توانایی هیچ کاری نداشتم، جونی تو بدنم نبود. منو برد یه خونه‌باغ بیرون شهر و...

گونه‌هایش از اشک خیس بود و نیهان دستش را به گرمی فشرد.

- الهی بمیرم برای دلت... تا اون‌جا که عاشقش بودی رو خوب درک کردم، بعد یهو فکر کردم حسام این‌ کار رو می‌کرد باهام... دیوونه می‌شدم به خدا!

ستاره نفسی سنگین از سینه بیرون داد و لب زد:

- آخر شب کنار جاده انداختم و رفت... بارون میومد، خیس، گِلی و بهم ریخته بودم. هیچ ماشینی واسم نگه نمی‌داشت! یه نفر هم که وایساد، حاضر نشد منو ببره یا صبر کنه کسی بیاد دنبالم. می‌گفت واسم دردسر میشی، فقط شماره‌ی بابامو گرفت و خبر داد من کجام.

با دستمال، بینی و گونه‌هایش را تمیز کرد و کمی دیگر قهوه خورد. نیهان اندوهگین گفت:

- اذیت میشی دیگه نگو ستاره جان!

- نه... اتفاقا سبک میشم وقتی درد و دل می‌کنم.

نفسی گرفت و ادامه داد:

- بابام و داداش سدرا با پلیس اومدن، شکایت که کردیم فهمیدم اصلا طرف دانشجو نبوده، ماشین سرقتی بوده و خدا می‌دونه اون زن که زنگ زده بود، کی بوده؟! خط هم خاموش بود. من مونده بودم با یه آبروی رفته و بدون هیچ مدرک و سر نخی! داداشم تا سر حد مرگ کتکم زد و بابام منو از خونه بیرون انداخت، می‌گفت آبروشون رو بردم! اگه عمو حامد اینقدر منطقی برخورد نمی‌کرد و هوامو نمی‌داشت نمی‌دونستم کجا برم و چکار کنم؟!

نیهان فنجان خالی قهوه را روی میز گذاشت و با لبخند کجی گفت: