رمان با سقوط دست های ما به قلم زینب ایلخانی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

مهم نيست در چه سنى

كجا

چه طور

اشتباه يا درست

اولين بار عاشق شده باشيد !

همين واژه "اولين "كه ضميمه عشق شود

چنان اين صفت و موصوف را مقدس ميكند كه ديگر در همه عمرت چيزى قادر نيست ابهت اين حس را دست بگيرد!

عشق اول!

با همه سادگى و كودكي اش قلبش را سرتاسر به او ميبخشد

اين عشق بزرگش ميكند

و تاوان اين بزرگ شدن

براى شيداى ِ"با سقوط دست هاى ما"

چه چيز ميتواند باشد

جز...؟!

با ما در اين داستان جنجالي با سبك متفاوت كاملا رئال همراه باشيد

تا عشق را در زندگي معمولي ها هم لمس كنيد

آنان كه نه اسطوره اند!

نه ارباب!

و نه حتى كسى كه آرزوى خيلى ها باشند

معمولي ها هم عاشق ميشوند

دوست ميدارند و دوست داشته ميشوند

زينب ايلخانى

اينبار براى خلق اثر" با سقوط دستهاي ما"

سراغ معمولي ها رفته است

و شايد جذابيت بيشتر اين رمان به همين امر باشد.

فصل اول

يقه كتم را تا جاى ممكن بالا مي كشم و سرم را در همان يقه فرو مي برم، از ديده شدن حتي در اين خلوت زمستانى برف زده اينجا هم شرم دارم!

به تماشاي رد پاهايم در برف مي ايستم و سر بر مي گردانم، آه از نهادم بر ميخيزد و در اين سرما تبديل به بخاري ميشود كه خيال پرواز و به اوج رسيدن دارد، چنان همان روزگاران خودم...

دستان يخ زده ام را به هم كه ساييدم ، دلم به درد آمد

تازه به خودم آمدم زمستان شده است و او سرمايي است!چه قدر اينجا سرد بود!

باز همان توده سنگي در شاهراه گلويم خانه كرد همان كه هربار قوي تر و راسخ تر براي خفه كردنم مي آمد!

نتوانستم جلوتر بروم، تا همين جايش هم باورم نميشد توانسته باشم بيايم

ناتوان سر جايم مي‌نشينم. دستم را روي سرم مي گذارم و يقين دارم تصوير يك مرد عاجز زمين خورده در اين برف، رقت انگيز ترين عكس سال شناخته خواهد شد!

آمده بودم كه اينبار براي هميشه كنارش بمانم!

آمده بودم تنهايی هايش را جبران كنم

آمده بودم تمام دوستت دارم هايي كه نشنيد را فرياد بزنم...

آمده بودم برايش يك بهزادِ هميشگي شوم ...

ميان برف روي زمين چنگ مي اندازم

و مشتي برف بر ميدارم و تا نزديك صورتم بالا مي آورم

آمده بودم كه خاك بر سر بريزم ، اينبار هم دلت نيامد بد باشي؟! از خدايت اين برفها را تقاضا كردي تا خاك بر سري ام را شاهد نباشي؟!

تك تك جملات دست نوشته هايش دوباره آوار ميشود بر سرم.

***

روى شيشه مه گرفته ماشين طرح يك قلب كشيدم و اول اسمش را طرح زدم. حتي همين بي انگليسي متعلق به او هم مي توانست مرا حسابي سر كيف بياورد. ذوق زده شيشه و اول اسمش را بوسيدم و جاي لب هايم وسط قلب ماند خيره اش كه شدم.متوجه خروج بابايى از داروخانه شدم. هول شدم و با آستين كاپشنم هرچه نقش زده بودم را سريع پاك كردم

سوار كه شد قبل از اينكه ماشين را به حركت در آورد با همان استايل مخصوص خودش ابرويي بالا انداخت و پلاستيك حاوي داروها را روي پايم گذاشت:

_ شيدا خانم، با دقت دستور مصرف داروها رو اينبار بخون

بي حوصله يك نگاه كلي به داروها كردم و گفتم:

_ اين دكتره خنگه واسه سرماخوردگي و مسموميت، حتي دندون درد فقط بلده همين ها رو تجويز كنه

سري تكان داد و با لبخند گفت:

_غر غروى من كي بوده؟

انگشتم را با ذوق بالا آوردم و صدايم را كودكانه كردم.

_ من ! من !

لپم را كشيد و بعد همان دستش كه لپم را كشيده بود را محكم بوسيد، عاشق اين حركتش بودم؛ هربار از داشتنش هزاربار ذوق مي‌كردم و به خودم مي‌باليدم.

تا قبل از حك شدن اين بي انگليسي در مغز و قلبم، هميشه باور داشتم من و بابايي به تنهايي براي دنياي هم كافي هستيم؛ اما اين چند روز قلبم براي اولين بار در ١٨ سالگي تجربه هورّى فرو ريختن را لمس كرده بود.

هربار با تصور چهره و صدايش، انگار در يك دست انداز بزرگ مي افتادم. يك لبخند رويايي به لب هايم مينشست

و بلافاصله بغض در گلويم خانه ميكرد كه چرا كنارم نيست و هزار سوال تلخ ديگر...

هربار انگار عاشق تر ميشدم؛ عاشق كسي كه نداشتمش!

انگار دوباره از همان لبخند و بغض هاي غير ارادي داشتم و متوجه نشده بودم، كه با تكان شانه ام به خودم آمدم

سمتش برگشتم. با حركت دست همزمان پرسيد:

_ كجايي ؟

بلد نبودم به او هيچ وقت دروغ بگويم اما چند روزي بود از شرم حسم مجبور بودم كسي باشم كه نبودم.

_ داشتم به آزمون آزمايشي ،كنكورم فكر ميكردم

پشت چراغ قرمز ترمز كرد و مثل هميشه با آرامش گفت:

_ فقط چند ماه تا تموم شدن اين استرس ها و فشار درس مونده، يكم ريلكس كن ضعيف شدي بچه

با لب هاي آويزان شده گفتم:

_ كنكور خر است

اخم كوتاهي كرد و بعد سبز شدن چراغ دوباره شروع به تعريف جريان كنكور خودش كرد؛ اين ماجرا را كامل از حفظ بودم. شانه اي بالا انداختم و گفتم:

_ بابايي من رو لطفا با خودت كه يه بچه درس خون با رتبه تك رقمي بودي، مقايسه نكن. من قول ميدم اول شم ولي از آخر!

در ميان قهقهه خنده با همان صداي جذابش گفت:

_ اونوقت شوهرت ميدم. جاي دانشگاه رفتن بري بشوري و بسابي و بپزي!

خنديدم و گفتم:

_ اگه بدونم كليد باز شدن بختم رد شدن توي كنكوره براي آخر شدن همه تلاشم را ميكنم

اينبار اخمش جدي تر بود. آرام روي پايم زد:

_اون دبه بزرگه خونه مامان جون رو يادت رفته؟! اونو خريدم بندازمت توي اون؛ تا قيام قيامت ترشي شيدا واسه خودم باشه و بس، به كي بدم دار و ندارم رو آخه؟!

باز دلم فرو ريخت و در دل ناليدم:

« اگه بدوني به كي قراره اين دار و ندارت رو بدي كه تيكه بزرگم گوشمه.»

وارد آسانسور كه شديم، قبل از اينكه در بسته شود، خانم نجمى همسايه طبقه ششم، هيكل فربه اش را ميان دو در قرار داد و مانع بسته شدن در شد. با يك خنده جلف سلام داد و وارد شد، بابايي مثل هميشه سر به زير انداخت و محترمانه سلامش را پاسخ داد.

تمام حجم آسانسور را يك تنه اشغال كرده بود و ما دو نفر به هم گوشه آسانسور چسبيده بوديم. خنده از لب هايش محو نميشد و خيال چشم برداشتن از بابايي را نداشت.

_ جناب بهمنش مشكل پاركينگتون حل شد؟

باز دوباره خيال شروع يك بحث طولاني داشت، بابايي هم با يك پاسخ كوتاه خيالش را بيخيال كرد.

_ بله

با عشوه يك دسته موي مش شده زردش را از صورتش كنار زد.

_ خدا رو شكر، من به مدير برج گفته بودم، با وجود يك وكيل قدر مثل جناب بهمنش، نميشه قانون شكني كرد.

با همان متانت ويژه خودش تشكر كرد و به محض توقف آسانسور با يك خداحافظي كوتاه و سريع، تمام روياهاي زن بيچاره را نقش بر آب كرد.

چهره غم زده و شكست خورده تپلش قبل بسته شدن درب آسانسور، باعث شد ديگر نتوانم خودم را كنترل كنم و با صداي بلند بخندم. همانطور كه كليد را در قفل مي‌چرخاند، با اخم و جديت صدايم زد:

_ شيدا!

و اين نوع هجي شيدا طوري بود كه سريع حساب كار دستم مي آمد.معذرت خواستم و به خنده ام پايان دادم. در را باز كرد و اشاره كرد داخل شوم، من هم مثل هميشه با عجله وارد شدم كه بازويم را گرفت و به كفش هايم اشاره كرد.با صدایي خسته گفتم:

_ بابايي شونصد تا گره داره بندهاش، من خسته ام.

سري تكان داد و خم شد و با حوصله بند كفش هايم را در آورد. نمي‌دانم چرا يكهو ياد روز اول افتادم.

***

آن روزها دنيا برايم خيلي كوچك بود؛ درست مثل جسم كوچك و نحيف خودم! آنقدر كه فكر مي‌كردم با فرار كردن به پارك خيابان رو به روي مدرسه فرسنگ ها از خانه و مامان دور شده ام و ديگر نمي‌تواند پيدايم كند.

روي يك نيمكت نشستم و اشك هايم را با آستين روپوش صورتي ام پاك كردم.صداي موسيقي شكمم مرا به اين واداشت كه به لقمه له شده در كوله پشتي ام پناه ببرم. نصفش را كه خوردم در خيال كودكانه ام نصف ديگر را براي شامم نگه داشتم.

كتاب علومم را برداشتم و همانجا تصميم گرفتم آنقدر درس بخوانم كه بتوانم هرچه سريع تر خانم معلم شوم و در مدرسه زندگي كنم، آخر همش فكر ميكردم خانه معلم ها، يك جاي مخفي در مدرسه است

هنوز نيم ساعت نشده بود كه دلم براي مامان تنگ شد. اما بلافاصله ياد حرف هاى دايي ناصر افتادم

_ شوهر ننه ات ميشه ناپدريت، بچه! يكي شبيه همون تنارديه بدجنس توي كارتون بينوايان، كه كزت بيچاره رو كتك ميزد

دوباره بغض كردم و از مامان تا آخر دنيا دلخور شدم. باران كه گرفت، كتابم را باز كردم و روي سرم گذاشتم؛ دقيقا مثل يك گنجشك بي خانمان اسير طوفان كه زير يك شيرواني كوچك پناه گرفته است. شروع به ها كردن دست هاي كوچكم كردم و به قطره باراني كه از نوك بيني ام مي‌چكيد، خيره شدم.آنقدر كه چشم هايم كاملا چپ شد.

اما ناگهان با تكان مهيب شانه هايم كتاب از سرم زمين افتاد و خودم وحشت كردم. مامان با صورت وحشت زده و چشم هاي متورم عصبي، جيغ مي كشيد و تند تند به پشتم مي زد.

_بچه بي ادب اينجا چه غلطي ميكني؟! كشتي منو! كشتي منو شيدا!

از شدت درد بالا و پايين مي پريدم. مامان هر وقت عصبي ميشد قدرت كنترلش را حساب از دست مي داد. هاي هاي گريه مي‌كردم.

بازويم را محكم گرفت و سمت ماشينش كشاند.

_ صبر کن برسيم خونه ، ادبت ميكنم ، نشونت ميدم نتيجه اين كارت چيه! ورپريده واسه من فرار ميكنه!

ايستادم و پاي كوبيدم

_ من خونه نميام

بيشتر كشيدم و فرياد زد:

_ غلط كردي

شيدا اين قدر عصباني ام كه حرف بزني همينجا سياه و كبودت ميكنم ، زود باش راه بيفت.

از شدت گريه، بريده بريده حرف مي‌زدم.

_ بيام خونه ى اون مرده كه اونم منو مي‌زنه. اون آدم بديه

يك لحظه ايستاد. اشك هايش پشت سر هم مي‌چكيد، رنگ غم روي صورتش خورد، با صداي دردمندي ناليد

_ اون آدم بدي نيست به خدا بد نيست. اينو هيچ وقت ديگه نگو

_ هست، هست، دايي ناصر گفته

كلافه سري تكان داد و زير لب گفت:

_ خدا اين ناصر رو لعنت كنه

سوار ماشين كه شديم، دوباره صورتش را تماشا كردم اين فرشته سپيد روي مو بلوطي فقط مامان فروغ من بود! با همه جيغ هايش حتي نيشگون هاي گاه به گاهش. فقط براي من بود ! او را با هيچ كس تقسيم نمي‌کنم.

جلوي يك آپارتمان بزرگ، كه آن زمان نميدانستم اسمش برج است، توقف كرد. دلم بي تاب خانه مادر بزرگ بود. آن جا در آن كوچه كلي دوست داشتم. دايي ناصر هر عصر كه از پادگان مي آمد برايم كلي خوراكي مي آورد. مامان بزرگ موهايم را مي بافت و برايم قصه مي گفت؛ ماهي قرمز هاي حوض حياط، حتما دل تنگم بودند! ناليدم

_ مامان من اينجا نميام

كلافه و درمانده نوازشم كرد حالا آرام شده بود و من عاشق اين فروغ آرام بودم

_ به خاطر مامان همين يكبار!

قول ميدم دوست نداشتي برمي‌گرديم خونه مامان بزرگ.

با بغض گفتم:

_ تو اونو بيشتر از من دوست داري؟

_ كي رو مامان جان؟

_ همون تنارديه بدجنس كه دايي ناصر ميگه

روي برگرداند و باز همان لعنت را زير لب نثار دايي كرد

دستم را گرفت و گفت:

_ مي‌ريم مي‌بينيم، اگه حق با دايي ناصر بود، بر مي‌گرديم باشه؟

راضي شدم و همراهش راه افتادم.در همه عمرم دفعه اولي بود كه سوار آسانسور مي شدم. محكم به مامان چسبيده بودم. وقتي رسيديم مامان هنوز كليد را وارد قفل نكرده بود كه از پله ها يك نفر صدايش زد.صدايش در اوج مردانگي يك آرامش خاصي داشت

_ فروغ جان!

فروغ تنها جان من است! اين طور مامانم را صدا نزن! نگاهش كردم. آنقدر قدش بلند بود كه حس كردم بايد براي خفه كردنش يك نردبان بخرم. موهاي لخت و مشكي اش را بالا زد و با يك لبخند كه دو عمق لب ها و چشم هاي مشكي اش بود رو به من گفت:

_ اوه ببين كي اينجاست؟ شيدا خانوم

پشت مامان سنگر گرفتم و يواشكي نگاهش كردم. حين سلام دادن با مامان، دست مامان را در دست بزرگ و مردانه اش فشرد. باز دلم گرفت، اين دست ها هم فقط براي من بود! در را كه باز كرد، قبل از همه به من اشاره كرد و گفت:

_ بفرماييد خانوم كوچولو!

مامان هم با سر تاييد كرد كه وارد شوم. با خجالت و درماندگي به كفش هايم خيره شدم. كلي گره كور، زنگ ورزش خرج بند كفش هايم كرده بودم.اما غرورم اجازه نمي‌داد در مقابل تازه وارد، اعتراف كنم كه قادر به باز كردنش نيستم!

اما تازه وارد زندگي ما خيلي كهنه كار بود.با لبخند مهرباني در مقابلم زانو زد و با دقت و صبر شروع به باز كردن كفش هايم كرد. مامان اعتراض كرد

_ بهادر! خودش بلده؛ ٩ سالشه .

اما به كارش ادامه داد و با خونسردي گفت.

_ ميدونم خودش بلده اما فكر كنم امروز خسته است

خسته بودم خيلي خسته بودم و او اين را خوب فهميده بود ...

سرش را كه بالا آورد يكهو دستم به ته ريش نرمش خورد. دستم را پس كشيدم اما او با لبخند گفت:

_ تموم شد

وقتي اينبار هم در اوج خستگي سرش را بالا آورد و مثل همان روز نخست گفت «تمام شد»، طاقت نياوردم خم شدم و بوسه اي محكم روي موهايش گذاشتم. مثل هميشه با چشم هايش خنديد

چه قدر گاهي از اينكه خدا در كنار همه باخته ها و از دست داده هايم، بهادر بهمنش را به عنوان پدر برايم مقدر كرده بود، مشعوف مي‌شدم!

كوله ام را روي كاناپه نرم قرمز جديد وسط سالن گرد نشيمن انداختم و بعد روشن كردن تلوزيون، خودم هم كنار كوله ولو شدم. بابايي كه به آشپزخانه رفت مثل هربار از اين كه هيچ كاري بلد نبودم عذاب وجدان گرفتم. مي‌دانستم امروز چه قدر فشار كاري را تحمل كرده است.

با صدايی بلند گفتم:

_ من گرسنه نيستم!

جوابم را نداد ، بي حوصله مقنعه ام را از سرم بيرون كشيدم، گيره موهايم را باز كردم. اين سرماخوردگي لعنتي تمام بدنم را كرخت و بي حال كرده بود، اما قلبم بر عكس تمام اعضاي بدنم خيلي با انرژي و ريتيميك مي‌نواخت. باز صدايش در گوشم طنين انداز شد

_ تو كلاس چندمي مورچه؟

چه قدر از اين كه مورچه خطابم كرده بود دلم خرسند بود؛ انگار چندين صفحه عاشقانه خرجم كرده باشد، با همين يك سوال و يك صفت تازه!

با صداي بابايي باز از دل روياهايم بيرون آمدم

_دخترم؟ خانومي؟ خوابيدي؟

چشم هايم را آرام گشودم. لبخند زد و يك ليوان آب ميوه تازه مقابلم گرفت و قرصم را در دهانم گذاشت.

يك جرعه خوردم اما گلويم بيشتر درد گرفت. ناليدم

_ بسه همين قدر

اخم كرد و با حوصله صبر كرد تا جرعه جرعه آب ميوه ام را تا انتها بخورم. پشت دستش را روي پيشاني ام گذاشت و گفت:

_ تب نداري ديگه ، پاشو يك دوش بگير تا يكم استراحت كني يك سوپ خوشمزه واسه شام آماده مي‌شه.

خودم را لوس كردم و دستش را گرفتم گونه ام را روي دستش گذاشتم

_ ميشه دوش نگيرم؟ بخوابم تا خود صبح . شما هم خسته اي شام نمي‌خواد.

آرام آرام نوازشم كرد.

_ بايد زود خوب شي دخترى

چه قدر دلم مي‌خواست مثل هميشه همه سر دلم را سير تا پياز برايش تعريف كنم.

اما اينبار حتي جرات تصورش را هم نداشتم

مي‌دانستم پا گذاشتن روي خط قرمزهاي پدر خوانده ام، عواقب جدي خواهد داشت!

***

رو به روى آينه آموزشگاه، با وسواس خاصي مشغول مرتب كردن موهاي نامرتبم بودم.

ميدانستم بدون باد گرم سشوار، صاف كردن اين موهاي نيمه مجعد محال است. باحرص به كمك انگشتانم كمي سر و سامان شان دادم و مقنعه ام را جلو كشيدم. يك ژست خانمانه خرج صورتم كردم، كه با جيغ آيدا من هم از ترس جيغ كشيدم و يك ديوانه نثارش كرد.

_ اوه اوه چه خبره دختر بابات؟! سر و گوشت جنبيدن گرفته ها دو ساعته تو نختم كه جلو آينه اي! زود و تند و سريع بگو چه خبره؟

كلافه پوفي كشيدم و به لب هاي خشك و بي رنگم جلوي آينه خيره شدم، هرچه قدر سعي كردم به كمك آب دهانم براق شان كنم بي فايده بود. با حالتی متضرع گفتم:

_ آيدا ؟!رژ داري؟

دست به كمر زد، چند قدم نزديكم شد چشم هايش را ريز كرد

_ دارم! ولي تا ندونم واسه كي داري خرجش ميكني نميدم

سمت آب خوري رفتم، بعد از شستن دست هايم، مشغول تكاندن خاك مانتويم شدم .

_ نخواستم ، گدا!

بي توجه به من جلوي آينه رفت و از داخل كوله اش يك رژ صورتي خوشرنگ بيرون آورد و به لب هايش زد. در حالي كه لب هايش را با عشوه به هم مي‌ماليد، رژ لب را رو به رويم گرفت.

_ شيدا بترس از خشم اژدها

رژ را از دستش قاپ زدم و با ذوق خرج لب هايم كردم.

_ اژدها عمه اته

_ والا عمه من نبود كه سر جريان كيوان كم مونده بود خون راه بندازه.

با ياد آوري اش هم منقلب می‌شدم. رژ را به سينه اش كوبيدم و كوله ام را روي دوشم انداختم و از دست شويي خارج شدم. دنبالم دويد و كوله ام را كشيد و عاجزانه شروع به خواهش كرد.

_ شيدا!

جوابش را ندادم. بيشتر دستم را كشيد

_ شيدا جان من وايسا!

بابا، خره! من به خاطر خودت ميگم. بابات اين دفعه هر سه تامون رو ميكشه!

با حرص گفتم:

_ كيوان مرد! مرد!

_ پس چته اگه عشق اون در به در وسط نيست

كوله ام را در راهرو محكم زمين كوبيدم.

_ عشق؟! من كي عاشق اون بچه سوسول بودم؟! كيوان يك اشتباه به مدت يك ماه توي زندگي من بود، تموم شد و رفت

آيدا خم شد و كوله ام را برداشت و جلو تر از من راه افتاد.

_ مي‌ترسم تموم نشده باشه! مي‌ترسم پرونده باباش ادامه داشته باشه و هنوز تصميم داشته باشه از احساس پاك دختر آقاي وكيل، واسه اهداف شومش استفاده كنه.

دوباره از خودم با ياد آوري اش تا حد مرگ متنفر شدم.اما نمي‌دانم چرا ته قلبم هنوز حرف هاي روز آخر كيوان را باور داشتم

« شيدا ! من كاري به بابام و بابات ندارم، من وقتي آيدا تو رو بهم معرفي كرد حتي نميدونستم دختر بهمنش باشي، من هميشه تنها بودم، نه مادر داشتم نه خواهر نه هيچ دوستي، تو دوست دختر خالم و بهترين دوست مني »

به قدم هايم سرعت بخشيدم

_ آيدا؟!

وقتي برگشت چشم هايش تر بود

_ بله؟

دستم را روي شانه هايش گذاشتم.

_ بابام اون روزها خيلي عصباني بود، واسش توضيح دادم كه تو مقصر نبودي، ولي تو هنوز ناراحتي؟

با تلنگر به پيشاني ام زد.

_ نه منگول!

من ناراحت توام. من از اون شوهر خاله آشغالم و نقشه هاش مي‌ترسم. راستش خودم هم به كيوان اعتماد ندارم

لپش را كشيدم و گفتم:

_ بابا كيواني در كار نيست! اون فقط يك دوست بود

الان مي‌دوني چند ماهه اصلا خبري ازش ندارم؟! آيدا! اگه ببينيش مي‌ترسم تو هم عاشقش شي. راستش از اونجا كه تو قيافت فشنه و برنز كردي و مثل من خاك آلو و خوابالو و خنگولو نيستي مي‌ترسم بورش بزني!

بيني سربالايش را با حالت غرور بالا كشيد و با حالت آرتيستي چنگي ميان موهايش زد و گفت:

_ حالا اين جيگر من كي هست؟!

مشتي به بازويش زدم و گفتم:

_ پسرخاله نشوها! اين يكي رو توي گنجه فقط و فقط واسه خودم نگه داشتم.واي واي! حتي اسمش يادم مياد قلبم هلوپي مي‌ريزه.

_ شيدا! تو واقعا از دست رفتي ! حالا امروز داري سر قرار تنهايي ميري؟

سرم را به علامت منفي تكان دادم

_ نچ قرار نداريم ، دارم ميرم خونه شون اونجا مي بينمش

آرام با كف دست به سرم زد و گفت:

_ اي خاك تو سر بي اراده ات مگه دفعه چندمه مي بينيش؟

شانه بالا انداختم و در حالي كه با انگشت عدد دو را نشان ميدادم گفتم: دفعه دوم!

اينبار جيغ كشيد

_ بهادر بهمنش ميكشتت !! آتيشت مي زنه!

با صداي بلند خنديدم و گفتم:

_تنها نمي‌رم! با خودش مي‌رم

كيفم را از دستش كشيدم و سمت در ورودي آموزشگاه دويدم. دنبالم دويد و وقتي جلوي در توقف كردم

نفس نفس زنان گفت:

_ وايسا ببينم ، چي بلغور ميكني؟

_ پدر بابايي مريضه. خيلي حالش بده.يه جورايي تو كماست واسه همين با خانوادش آشتي كرد، ٤ شنبه با هم رفتيم خونه پدريش اونجا ديدمش

آيدا با چشم هاي گرد شده پرسيد

_ واقعا بعد اين همه سال آشتي كردن؟ چرا از همه اين ها بي خبرم؟ حالا طرف كيه؟

_ بي خبري چون كه چند روزه معلوم نيست موبايلت چرا خاموشه و كلاس ها رو هم مي‌پيچوني، وگرنه واست مثل هميشه كامل تعريف مي‌كردم.

با هيجان پرسيد

_ خوب خوب الان ميگي؟

_اوهوم،

حاج خانوم، مامان بابايي اومد يك روز خونمون قسمش داد كه بياد ديدن باباش. بابايي هم كلي پرچم من و مامانم رو برد بالا كه به اين شرط مياد كه كسي از گل كمتر راجب ما نگه. بعدم رفتيم

اونجا همه تحويلش مي‌گرفتن البته من رو يك مدلي نگاه مي‌كردن كه خوب حق داشتن. عمه بابايي متلك مي‌نداخت كه من شبيه فروغم. اما يك نفر بود كه اون مدلي نگاهم نمي‌كرد.

با كنجكاوي و ذوق پرسيد:

_ خوب كي؟!

خواستم جوابش را بدهم، كه صداي بوق آزراي مشكي بابايي، رشته كلام را از من گرفت. برايش دست تكان دادم و آيدا هم كه متوجه شد، مقنعه اش را كمي جلو كشيد و در حالي كه تصنعي لبخند ميزد، زير لب گفت:

_ خفه بشي بگو طرف كيه؟

گونه اش را بوسيدم و در حالي كه تركش مي‌كردم با صداي آرام ولي خيلي سريع گفتم:

_ بهزاد، بهزاد بهمنش

سمت ماشين دويدم. وقتي برگشتم آيدا واقعا خشكش زده بود و مات مرا نگاه مي‌كرد. برايش دست تكان دادم و سوار شدم

بعد از سلام طبق رسم هميشه سهم بوسه بابايي را دادم و طبق قوانين كمربندم را بستم

امروز هم صورتش مثل همان روز كه به ديدار خانواده اش مي‌رفت غمزده بود.

_ بابايي؟

در حالي كه از آينه حواسش به رانندگي اش بود پاسخ داد

_ جان؟

_ ناراحتى؟

بلافاصله گفت:

_ شما اينبار بايد مي‌موندي خونه

بغض كردم و گفتم:

_ من ميخوام كنارتون باشم هميشه, مثل هميشه كه شما كنار مني! از نگاه و حرفهاي خانوادتون اصلا ناراحت نمي‌شم. خوب شما پسر بزرگشوني. من مي‌تونم درك كنم كه چه قدر واستون آرزو داشتن و فكر ميكنن من و مامان مسبب اين جدايي هستيم

بيني ام را ميان دو انگشتش گرفت و چشم هايش را محكم روي هم فشرد

_ دختر من كي اين قدر خانوم و عاقل شده؟!

دوباره مثل يك گربه سر بر سينه و شانه اش ساييدم و خودم را ميان آغوشش جاي دادم. دلم مي‌خواست مي‌توانستم بگويم همان روز نخست كه در ٩ سالگي، مادرت، مادرم را به رگبار فحش و نفرين بست، عقل كوچكم به من حكم كرد تا ابد به مادري كه فرزندش را به عشقش باخته است بايد احترام بگذارم!

هنوز تك تك جملاتش در ذهنم بود. حتي صداي النگوهاي زردش كه وقتي مشت به سينه اش ميكوبيد، جيرينگ جيرينگ صدا مي‌داد. ميان سالن خانه فرياد مي‌زد.

_ بهادر ، شيرم رو حلالت نميكنم، خونه خرابمون كردي ، بابات بفهمه آخر سر پشت كردي به ما سر فروغ, دختر زري كيسه كش, تا آخر عمر نگاه تو روت نمي‌كنه. سياه بخت شي فروغ كه بچه ام رو ازم گرفتي. بچه ات رو خدا ازت بگيره

بابايي تاب نياورد و فرياد زد

_ تمومش كن مادر من ، تمومش كن. فروغ زن منه! يك كلام ديگه به خودش و خانوادش بي حرمتي كني يادم مي‌ره مادرمي و احترامت واجب! ده ساله صبح تا شب و شب تا صبح عذاب كشيدم، تا به امروز برسم. تا فروغم رو بدست بيارم اينبار، نمي‌گذرم ازش تا پاي جون!

اگه اون زمان بچه بودم و تونستيد از مشتم درش بيارينش و سر سفره عقد با يك عملي بشونين، اينبار تا ته دنيا مثل شير پشت فروغ و بچه اش ...

به اينجا كه رسيد، مكث كرد نگاهي به من كه پشت مادر گريانم پناه گرفته بودم انداخت و حرفش را اصلاح كرد:

_ بچه ام! ايستادم

همانجا بود كه براي اولين بار طعم بچه يك مرد! يك مرد! يك مرد واقعي بودن را چشيدم!

بافت قديمي و اصيل محله خانه پدرى بابايي را دوست داشتم. همه خانه ها بزرگ و قديمي بود. كمتر از برج ها و آسمانخراش ها در اين قسمت تهران خبري بود

وقتي زنگ در را فشرد، حاج خانم پشت آيفون با همان لحن خاص خودش گفت:

_ اوا ؟! بهادر جان مادر مگه كليد نداري خودت

با مناعت طبع، مودبانه گفت:

_ باز كن، حاج خانومم باز كن!

در كه باز شد يك لحظه از ورود امتناع كردم. يك لحظه حس كردم اين خانه بزرگ با اين حجم عظيم درخت هاي كهنسال توان بلعيدن من را دارد!

اما بابايي كه دستم را گرفت دلم قرص شد و اين دل قرص فرصت پيدا كرد، كه دوباره بيتاب مردي شود كه تنها يك بار ديده بودم اش، قرار بود دوباره با او روبه رو شوم

حاج خانم با ذوق در حالي كه دست روي قلبش گذاشته بود از ساختمان خارج شد. روسري اش را مرتب كرد و براي استقبال مان جلو آمد

_ بهادرم خوش اومدي . نوراني كردي اين كلبه احزان رو دوباره، مادر!

بابايي لبخند زد و آغوشش را براي مادر گشود. ثانيه هاي طولاني همديگر را در آغوش فشردن و سريع بوسه بر روسري مادر مينهاد

حاج خانم كه دل از بابايي كند، نگاهي عميق روانه چهره ام كرد و اينبار يك نوازش كوتاه روي گونه ام گذاشت و گفت

_ چشم آهويي خوش اومدي دختركم

در دلم يك ذوق كودكانه جوانه زد از سراسر وجود گفتم:

_ ممنون حاج خانم

دست من و بابايي را گرفت و سمت ساختمان كشاند

_ بيایيد كه يك قابلمه دلمه پيچيدم مادر.خوش موقع اومدين.

بابايي پنهاني چشمكي به من زد و من هم با ذوق همراهي اش كردم. اما وقتي خانه را از او كه بايد ميبود خالي ديدم. تمام آن چند ساعت، غم در خانه دلم خيمه زد

بابايي به اتاق پدرش رفت. حاج خانم هم مدام مرا نگاه مي كرد. نگاهش را نمي فهميدم.ترحم بود؟ نفرت؟حسرت؟! محبت؟!

فصل دوم

صداى ترمز ماشين! قدم هاي محكم و پر غرورش! آواي سوت زدن مكررش...

چه قدر به قلبم التماس كردم به آبرويم رحمي بكند و همينجا سكته نكند! بي اختيار يخ زده بودم دستانم شروع به لرزيدن كرد. حاج خانوم كلافه تنها خدمت كار خانه نجمه پير را صدا زد:

_ نجمه، نجمه ! بهزاد اومد غذاش رو گرم كن تا الان اينجا رو به آتيش نكشيده محض شكم گرسنه اش

نجمه هم با استرس و هول سمت آشپزخانه دويد چرا كسي مراعات حالم را نمي كند؟! من با شنيدن اين اسم بي تاب مي شوم؛ چه برسد به شنيدن صدايش!

جرات نمي كنم از پنجره اي كه پرده اش كنار زده شده است او را نگاه كنم. همين صدايش به تنهايي قدرت ويران كردن يك دختر هجده ساله را دارد

_ فرج الله!

اين در كه به لطف آقام ريموت دار نيست. تو هم كه نمي دونم چرا موقع باز كردن در دست به آب لازم مي شي. حداقل تميزش كن ، گوه گرفت دستم

خودم را اين قدر روي صندلي سلطنتي عقب كشيدم كه ميان دسته هاي عظيمش گم شدم. حاج خانم با ناراحتي پوفي كشيد و گفت:

_ شروع كرد دوباره

از جايش بلند شد تا جلوي در به استقبال پسر كوچكش برود. سرم را نميتوانستم بالا بياورم. اما زير چشمي ديدم كه در حال بازي با سوييچش وارد شد

_ سلام زن آقاي خودم

هنوز صورتش را نديده بودم. چشمانم روي شلوار جینش كه در چكمه ساق كوتاه عجيبش جمع شده بود، خشك شده بود

_ دستت درد نكنه بهزاد من زن باباتم ديگه آره؟!

صداي ريسه رفتن خنده هاي مردانه اش، نميدانم چرا بغض در گلويم نشاند.

او خيلي مرد بود و من تنها يك دختر بچه!

_ شاه پسرت وقتي اينجاست واسه اون مادر و واس بهزاد زن آقا ديگه

_ بلا نگيري بچه

- الهي قربونت برم. حالا كجاست اين داداش بي معرفتم؟

صداي قدم هايش كه نزديكم مي شد باعث شد كر شوم و هيچ نشنوم. حالا دقيقا رو به رويم بود. با استرس از جايم بلند شدم اما سرم را بالا نياوردم.مي ترسيدم غش كنم.

_ س...سلام

_ سلام مورچه خانم، خوبي؟

سرم را كه بالا آوردم و چشم هايم در چشم هاي مشكي و درشتش، در صورت گندمي و مردانه اش، جا ماند. اينبار لال شدم و تنها توانستم با حركت سر به نشانه مثبت جواب سوالش را بدهم.. اما با فرياد حاج خانم هر دو يكهو شوكه شديم.

_ بهـــزاد! واي بهزاد! باز با كفش اومدي توي خونه، گل و خاك كردي خونه رو. بچه اينجا فرنگ نيست اين هزار بار!

دستش را به علامت تسليم بالا برد و ميان خنده گفت:

_ زن آقا تو رو خدا فلكم نكن غلط كردم

محو تماشايش شده بودم. او مي‌خنديد. من هم در ظاهر مي‌خنديدم ولي دلم به حال خودم عجيب مي گريست.

كاپشن چرمش را در آورد و عضلاتش زير يقه اسكي مشكي جذبش بيشتر نمايان شد. با اينكه زياد درشت هيكل نبود اما من در مقابلش خيلي كوچك بودم. بابايي كه از طبقه بالا ، پايين آمد با حركت اداي احترام نظامي باعث شد همه بخندند. همديگر را در آغوش كشيدند. اما بابايي با يك اخم خاص رو به او سريع گفت:

_ بهزاد تو كه يا دوبي هستي كلا ،يا وقتي هم مياي ايران مدام مادر و پدر رو تنها ميذاري!

الان وقت تفريح و رفيق بازيه؟ اين ها جز تو كيو دارن؟

فاصله گرفت. رنگ صورتش در آني سرخ شد

_ حاج خانم چقولي كرده؟

خودت بعد ١٠ سال اومدي بهادر جان، اين رو يادت نره!. بعدم نگران نباش فرج الله و نجمه هميشه هستن

بابايي با ناراحتي پوفي كشيد و گفت:

_ به بچه اشون نياز دارن نه فرج الله و نجمه، من نبودم، چون خودشون نخواستن باشم، خود آقا بيرونم كرد، حاج خانوم گفت جايي اينجا ندارم، تو دليلت چيه واسه نبودن؟

پوزخند خاصي زد و گفت:

_ زندگي و كارم اونوره، حالا كه اينجا مجبورم بمونم بايد فكر بيزينسم هم باشم. زندگي خرج داره، آق وكيل!

در چهره بابايي خواندم كه اشتياقي به ادامه دادن بحث ندارد. انگار مي دانست بحث بي فايده است و ممكن است احترام ها خدشه دار شود.

در حالي كه سمت اتاقش كه در همان طبقه بود، ميرفت، با تكان دادن دست در هوا گفت:

_ حاج خانم نهارم رو ميام تو آشپزخونه ميخورم

بابايي با تعحب پرسيد:

_ چه وقت نهاره حالا؟

حاج خانوم كه خيالش بابت رفتن بهزاد راحت شد، كنار بابايي روي مبل نشست و سر تكان داد و با صداي آرام گفت:

_ تا لنگه ظهر خوابه، بيدار مي شه صبحانه مي خواد. بعد هم كه مي ره تا اين موقع! شكمش كه سير شد و چند ساعت خوابيد باز مي ره تا نصف شب، نمي گه مرده ايد زنده ايد؟ الان يك هفته است حتي نرفته اتاق آقات سر بزنه، ميگه آدم تو كما، من رو ميخواد چي كار! واي بهادر نميدونم اين چرا اين طوري از آب در اومد

بابايي دستي ميان موهاي براق و مشكي اش كشيد. يك لحظه به اين فكر كردم كه چرا اين دوبرادر از نظر اخلاق و ظاهر هيچ شباهتي به هم ندارند؟ بهزاد موهايش خيلي كوتاه بود، بر عكس بابايي كه هميشه موهايش را نسبتا بلند و خوش حالت نگه مي داشت.

بابايي دست دور گردن حاج خانم انداخت و گفت:

_ اين قدر حرص و جوش نخور، بهزاد همينه ، درست بشو هم نيست. اگر هم قرار بود درست شه، آقام همون چند سال پيش نبايد اجازه مي داد بره دوبي

حاج خانم آهي كشيد و گفت:

_ نميدونيم اون ور كارش چيه؟بيخود و بي جهت درسش رو هم ول كرد.

_ مادر من !بهزاد درس خون نبود. سالي ٨ تا تجديد و ديپلم زوري و ٤ سال پشت كنكور، معلوم بود دو ترم بيشتر توي دانشگاه تاب نمياره. آدم حجره و وردست آقام شدن هم نبود. بهزاد راهش جداست. خودش تصميم ميگيره تا تهشم وايمي‌سه

تازه علت دلخوري بابايي و رد كردن عقايد اين برادر كوچكش را مي فهميدم. اما هنوز يك سوال در ذهنم بدجور مانور مي داد! چند سالش بود؟!

نمي دانم چرا فكر نكرده سوال پرسيدم

_ بابايي شما چند سال بزرگترين؟

حاج خانم و بابايي يكهو در سكوت و بهت به من چشم دوختند. اما سوالم را بر حسب يك كنجكاوي كودكانه برداشت كردند .بابايي با يك لبخند شيرين گفت:

_ ميخواي بدوني چرا زورم بهش نرسيده؟

هول شدم و گفتم:

_ نه، ببخشيد فضولي كردم

حاج خانم با محبت نگاهم كرد و گفت:

_ چه آروم و محجوبه

بابايي نوازشم كرد و گفت:

_ نه دختري خودم، بهزاد ٩ سال از من كوچيكتره

من بچه اولم بعد دوتا خواهرم بهرخ و بهناز، بهزادم بچه آخر

كاش ميتوانستم براي محاسبه سنش از انگشت هايم استفاده كنم ، اينقدر استرس داشتم كه رياضياتم به كل نم كشيده بود! با هر بدبختي بود عدد ٢٨ را پيدا كردم، آهي كشيدم و يك دسته مويم، كه روي صورتم ريخته بود را فوت كردم. نا اميد شده بودم مردي به سن او قطعا دختر بچه اي مثل من را حساب نميكند

در همين افكار بودم كه حوله به تن و خيلي راحت از اتاقش خارج شد و با يك تكان دست به جمع به نشانه باي باي وارد آشپزخانه شد. تمام حواس و شنوايي ام معطوف آشپزخانه بود

- نجمه نمك!، اين كه شبيه غذا بيمارستانه، ...بي مزه است...نوشابه نداريم؟...حاج خانم غذا نپزه همين ميشه ديگه...نخواستم، گندش بزنه، تو اون يكي قابلمه چيه؟ همونو بيار كوفت كنم

حاج خانم كه متوجه غر و لند بهزاد بود تاب نياورد و نجمه را صدا زد. نجمه رنگ پريده خودش را رساند و حاج خانم آرام پرسيد:

_ باز گير به چي داده؟

نجمه با نگراني و بغض جواب داد

_ غذاشو كامل خورده آخرش ميگه نخواستم، دلمه ميخواد

حاج خانم خنديد و با ذوق از جايش بلند شد:

_ بچه ام دست پخت خودم رو مي خواد، الهي مادر فداش بشه

همان طور كه سمت آشپزخانه مي رفت، بابايي سر تاسف تكان داد و رو به نجمه گفت؛

_ خاله نجمه ، همين طوري مادرم بد و لوسش كرده ها

نجمه با لحن مهربان و دلسوزانه اي گفت:

_ مادر همينه ديگه قربونت برم، يك عمر هم نگران شما بود وقتي نبودي

بابايي با شنيدن اين جمله سرش را پايين انداخت و انگار كوله باري از افكار متفاوت روي شانه اش نشست.

مي‌دانستم تا چه حد عاشق فروغش بود، براي همين بود كه من هم در همان كودكي عاشقش شدم.

تمام روزهاي بيماري مامان، با چشم هاي خودم شاهد بودم كه چه قدر درد كشيد و پا به پاي او با سرطان مبارزه كرد، اما زورش به جبر روزگار نرسيد سهم او از فروغش تنها ٣ سال و ٥ ماه بود و بس...

با ياد آوري آن روزها بي اختيار چشمانم پر شد

من با همه وابستگي و عشقم به مامان، با وجود بابايي، چه قدر كم دلتنگ شدم و ضربه خوردم. او تمام اين سال ها از خودش و حتي خانواده اش، به حرمت مراقبت از امانت تنها معشوقه زندگي اش، گذشته بود...

بابايي كه از جايش بلند شد يكهو هول شدم. انگار او هم مثل من درگير گذشته شده بود. نگاهم كرد

_ پاشو بريم

دلم ميخواست تا قيامت همراهي اش كنم هرجا كه مي‌شد، اما دلم را در اين خانه جا گذاشته بودم. با اكراه بلند شدم، كه خدا حاج خانم را رساند

_ وا بهادرم كجا؟!

لبخند تلخي زد

_ كلي كار نيمه تموم دارم

فردا صبح زود دادگاه دارم، شيدا هم بايد درس بخونه

باز نتوانستم جلوي زبانم را بگيرم

_ من امروز نميخوام درس بخونم، مشاورم گفته استراحت كنم

بابايي با يك نگاه عميق، سر تا پايم را مورد سوال قرار داد و گفت:

_ خانم طلوعي امروز زنگ زد، اينو يادش رفت به من بگه؟

دروغ گفتن به او جزو محال ترين محالات بود، از شرم سرخ شدم و ترجيح دادم سكوت كنم.

حاج خانم دست بابايي را گرفت

_ قرار بود با هم دلمه بخوريم

خم شد و دست مادر را بوسيد.

_ برامون بذار مي‌برم خونه، ميخوريم

نجمه با درماندگي از گوشه اتاق گفت:

_ دسته جمعي با نون خاش خاشي صفاي ديگه داره ها

بهزاد با دهان پر از آشپزخانه خارج شد و با دستش علامت لايك نشان داد. بعد از قورت دادن لقمه اش گفت:

_ بهادر نموني از دستت رفته نميدوني چه مزه اي داشت لامصب

حاج خانم پشت چشمي نازك كرد و رو به بهزاد گفت:

_ امشب كه برنامه خاصي حضرت آقا نداره؟

دوباره مردانه و از عمق وجود با صداي بلند خنديد و اين قلب لعنتي من ساز ناكوك نواخت. جلو آمد، گونه مادر را كشيد و گفت:

_ اگه اين شاه پسرت رو تونستي نگه داري امشب در بست در اختيارتونم. البته اگه به كارهام هي گير ندي! بابا، منم والا دلم واسه يك شب که با خان داداش اتو شده ام باشم، تنگه!

بابايي ميان خنده سر تكان داد با چشم هايم به او التماس كردم كه بمانيم

قبول كه كرد اينقدر ذوق زده بودم كه دلم مي‌خواست با صداي بلند جيغ بكشم،

حرفهاي حاج خانم و بابايي انگار هيچ وقت تمام نمي‌شد. من هم ساكت به آن ها گوش سپرده بودم. بهزاد هم مدام در حال رفت و آمد بود. يكبار داد و هوار راه مي انداخت كه چرا فلان لباسم اتو ندارد. بار ديگر فرج الله را براي خريد ژل موي مخصوصش راهي مي‌كرد. صداي سشوآر هم مدام در خانه مي پيچيد

حاج خانم ميان صحبتش با بابايي خيلي بامزه و كلافه به اتاق بهزاد اشاره كرد و گفت:

_ مي‌بيني؟! اون موها ٢ سانتيشو چند ساعت شيتان پيتان ميكنه خوبه موي حسابي هم نداره، اين بايد دختر ميشد

نتوانستم خنده ام را كنترل كنم با خنده من بابايي هم خنديد، حاج خانم با مهرباني گفت:

_ شيدا جانم ؟! عزيزم حوصلت سر رفت كه مادر، پاشو پاشو برو تو حياطمون. نجمه درخت خرمالو بهادر رو نشونت بده، گنجه كفتر ها بهزادم ببين

با ذوق از جايم بلند شدم كه با چشم غره بابايي قلبم ايستاد، خيلي جدي گفت:

_ نه! بيرون سرده ، بشين همين جا

با همه عشقم، گاهي از بعضي سخت گيري ها و محدوديت هايي كه برايم در نظر مي گرفت، كلافه مي شدم

با لب هاي آويزان سر جايم نشستم. حاج خانم باتعجب به پسر سخت گيرش خيره شده بود

انگار دلش به حالم سوخته بود دست به زانو زد و از جايش بلند شد و در حالي كه سمت پله ها مي‌رفت، گفت:

_ بذار برم آلبوم هامون رو بيارم ببيني

در دلم يكهو قند آب كردند. از اين كه ميتوانستم به تصوير صورت بهزاد در آلبوم بي هيچ شرمي دقيق نگاه كنم دقيقا شبيه كودكي كه يك آبنبات چوبي بزرگ شكار كرده است مشعوف بودم

همزمان با برگشت حاج خانم، بهزاد هم در حال گاز زدن يك سيب بزرگ و آواز خواندن، از اتاق خارج شد كنار بابايي روي مبل دو نفره نشستم و آلبوم ها را گرفتم و باز كردم، اما باز همه توجه لعنتي ام معطوف سيب گاز زدن مرد بيخيال آن روزهايم بود!

صفحه اول را كه باز كردم، با ديدن عكس عروسي پدر و مادر بابايي، ديدم كه بابايي بغض كرد. چه قدر پدرش جوان بود و چه شباهت فاحشي بين او و پسر كوچكش بود! بابايي با مهرباني روي عكس را نوازش كرد و پرسيد:

_ آقام اينجا چند سالشه؟