رمان قصه ی عشق ترگل به قلم فرشته تات شهدوست

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

ترگل دختر شاد و شیطونی ست که با ورود پسرعمه ش از خارج مسیر زندگیش تغییر می کنه..ارمین پسر عمه ی ترگل است که قبلا عاشق خواهر ترگل بوده ..ولی بعد ها می فهمه که احساسش از روی عشق نبوده و یک وابستگی سطحی بوده که خیلی زود هم از بین میره..در این بین ترگل یه کینه ی قدیمی از ارمین داره که سر همین موضوع از ارمین خوشش نمیاد .. هر دو مرتب با هم کل کل دارند..نفرت ترگل از ارمین ریشه در دوران کودکیش داره..ولی ایا این نفرت از بین میره؟

-ترگل؟ترگل دخترم کجایی؟

-الان میام مامان جونم.تو اتاقم ام.چکارم دارید؟

-دخترم بیا می خوام باهات حرف بزنم.

داد زد:چی می خواید بگید؟!

در اتاق باز شد ومادر ترگل وارد شد.

با اخمه شیرینی که مخصوصه خودش بود رو به ترگل گفت:دختر چرا داد وهورا راه انداختی؟

ترگل با تعجب نگاهش کرد تا حالا نشده بود مادرش اینگونه با او حرف بزند.با دهانی باز و چشمانی گرد شده گفت:مامی جونم...چیزیت شده؟

با همون اخم گفت:نخیر چیزیم نیست.زود بیا بیرون کارت دارم.

ودر حالی که از اتاق خارج می شد خیلی محکم گفت :تا 5 دقیقه دیگه بیرون باش

ودر را محکم بست.

-وااااامامان چش بود؟چرا همچین کرد؟باید زودتر برم ببینم چه خبره.بدو بدو ترگل تا از اخبار روز عقب نموندی.

موهاشو شونه زد وبا گیره پشته سرش بست زیادی بلند بود تا پایینه باسنش می رسید.چند بار خواسته بود کوتاهش بکند ولی پدرش به شدت باهاش مخالفت کرده بود. ترگل دختری بود با قدی نسبتا بلندواندامی توپر متناسب و زیبا چشمانی عسلی با رگه های سبز که خیلی جذابش کرده بود.گونه هایی برجسته وپوستی به سفیدیه برف ولی موهای مشکی و براق که درست تضاد پوستش بودوگیراییه خاصی را به اومی داد.20 ساله بود ولی مثل اکثر دختران فعلا قصد ازدواج نداشت .یه خواهرکه5 سال از او بزرگتر بود به اسم نازگل داشت.که البته الان با پسری به اسم ارش ازدواج کرده بود وتو ایتالیا زندگی می کرد.

با صدای داد مادرش از خیالاتش بیرون اومد وبه سمت در اتاق رفت. کنجکاو بود زودتر بداند مادرش چه حرفی با او دارد که اینگونه باعث شده او مانند روز های دیگر ارام نباشد.رفت تو هال کنار مادرش روی مبل نشست و

دست به سینه چشم به دهان او دوخت وگفت:مامی جونم بنده سراپا گوشم امری اوامری چیزی اگه دارید بفرمایید.

-دختر خودتو لوس نکن.مگه نگفتم خانومانه حرف بزن؟!

-واا مامان من که دارم خانومانه حرف می زنم .شما چرا الکی گیره سه پیچ می دید به ادم؟

مادرش لبخندی زد وگفت:اهان اونوقت الان خانومانه حرف زدی دیگه.نه؟

ترگل وقتی فهمید چه گفته زد زیر خنده ومیان خنده گفت:خب مامان جونم شما..هم با اون جذبه گرفتنتون باعث..شدین من برا یه لحظه یادم بره باید چطوری حرف بزنم.

-یعنی بار اولت بود؟

-نبود؟

-نه که نبود.دختر من چقدر...

ترگل که دیگه داشت کم کم حوصله اش سر می رفت پرید وسط حرف مادرش و گفت:باشه باشه ببخشید .قوله مردونه می دم دیگه تکرار نشه.شما همون امرتون رو که منو از اتاقم کت بسته کشیدید بیرون رو بفرمایید.!

مادرش لبخندی زد وبا ملایمت گفت:حدس بزن امروز کی زنگ زد؟

-بابا؟

-نه!

-نازگل؟

-نه!

-عمو؟

نه!

ترگل با حرص گفت: خواستگار؟

مادرش با تعجب گفت:ا وااا..ترگل خجالت بکش این حرفا چیه دختر خواستگار هم نبود (بعدخندید وگفت:نمی خواد زیاد فکر بکنی عزیزم.

-خب مامان جان خودت بگو قال قضیه رو بکن دیگه؟

-ترگللل!!

-اخه مامان من ...از کی تا حالا داری برام بیست سوالی طرح می کنی .بگید کدوم بدبختی زنگ زده وچی گفته دیگه .ای بابا.

مادرش در حالی که داشت به لحن پر از حرص ترگل می خندیدو سرش را تکان می داد گفت:دختر ما رو نگاه کن تو رو خدا.باشه می گم ولی ...

-ولی چی!

-امروز عمه عاطفه ات زنگ زده بود!!!!!!!

ترگل سریع از روی مبل بلند شد وگفت:کییییییی؟!!!!!عمه؟!!!

مادرش با همون لبخند سرشو به علامت تایید تکان داد.

-چی می گفت؟!!چه کار داشت؟ اصلا چرا زنگ زده بود؟!!

مادرش با خوشحالی و نگاهی که در ان برقه خاصی داشت گفت:دارن میان ایران!!!

-دا...دارن میان...ایران؟یعنی با کی؟!

-وااا.خب با آرمین دیگه.

ترگل رسما داشت بیهوش می شد.با بهت گفت:با ...ارمین؟!!

مادرش با همان لبخند ادامه داد:اره عزیزم امروز عمه ات زنگ زد وخبر داد که هواپیماشون فردا شب میشینه.خواست به ما هم خبر بده که دارن میان.

ترگل که همچنان داشت با بهت نگاهش می کرد گفت:یعنی چی دارن میان؟!اخه واسه چی؟!

-وا اینم پرسیدن داره اخه؟خوب دلشون خواسته بعد از عمری بر گردن ایران و پیش بقیه فامیل باشن.

- ولی مامان اونا...

-می دونم عزیزم...ولی اون قضیه اش ماله گذشته است پس همون طور هم تو گذشته می مونه.لازم نیست که الان هم بکشیمش وسط؟

-یعنی شما مشکلی ندارید؟

مادرش با رویی گشاده گفت:نه.اصلا.چرا باید مشکلی داشته باشم؟اتفاقا برعکس تو که می دونی من چقدر آرمین رو دوست دارم.برام مثل پسر نداشتم می مونه.ارزو داشتم دامادم بشه ولی...

و اهی بلند کشید.ترگل که حالا کمی ارامتر شده بود وراحت رو مبل نشسته بود گفت:ولی تقصیره نازگل هم نبود.خب هیچ علاقه ای به آرمین نداشت.عشق که زوری نمی شه.

-اره ...ولی خب اینو تو و من می گیم.خب دل عاشقه اون بچه که اینو

نمی گه.

ترگل از لحن مادرش خندید وگفت:همچین می گید بچه انگار آرمین 2 سالشه.اون موقع که از ایران رفتن تا الان 8 سال گذشته ها.

-می دونم.تا الان پیش خودم می گفتم آرمین با اون کاری که نازگل باهاش کرد دیگه ما رو نمی بخشه وایران بیا نیست... ولی امروز که خبر دادن دارن میان انگار دنیا رو بهم دادن.اولش کمی ناراحت بودم چون فکر

می کردم هنوز ناراحته ولی بعد که عمه ات گفت آرمین خودش این پیشنهاد رو داده که بیان... خوشحال شدم.

-وا مامان مگه نازگل چکار کرد؟ خب آرمین اون موقع 22 سالش بود واومد از خواهر من خواستگاری..نازگل هم نمی خواستش وجواب منفی داد. این که ناراحت شدن نداره.

مادرش لبخند تلخی زد و چیزی نگفت.

-ولی مامان نگران نباش (با حرص ادامه داد:شازده پسرت که داره میاد ونازگلت هم که داره تو ایتالیا با آرش جونش عشق وصفا می کنه.این وسط منه بدبخت رو دریاب که از گشنگی دارم تلف می شم.

مادرش از جاش بلند شد ودر حالی که به سمت اشپزخونه می رفت گفت:خیلی خب دختره ی شکمو...صبر داشته باش الان دیگه پدرت میاد وناهارومی کشم.

ترگل همیشه از اینکه می دید مادرش اینگونه با علاقه طرفه آرمین را می گیرد ومرتب اون را جای پسرش می دانست حرص می خورد .از اونجایی که کمی هم حسود بود وته تغاری... رفتارش را نمی توانست کنترل کندوناخداگاه در مقابله آرمین جبهه می گرفت.با ناراحتی فکر کرد که فردا رو بگو که اقا می خوان تشریفشون رو بیارن.!

عمه اش را دوست داشت ولی آبش هیچ وقت با آرمین تو یه جوب

نمی رفت .با اینکه الان 8 سال گذشته بود واونو ندیده بود ولی بازهم همان ندیده از آرمین خوشش نمی امد.اون موقع که آرمین از ایران رفت ترگل 12 سالش بود وبه خاطر همین چیز زیادی از چهره اش به یاد نداشت .تنها چیزی که خوب به خاطر داشت چشمان مشکی ونافذش بود که تو ذهن ترگل به خوبی هک شده بود.

×××××××

رفت تو اشپزخونه تا به مادرش کمک کندو دیدمادرش دارد سیب زمینی قیمه ناهار را سرخ می کند.ترگل گفت:مامی جونم کمک نمی خوای؟تو رو خدا تعارف نکنیدا.

-نه دخترم(وبا خنده ادامه داد:تو کمک نکنی خودش یه جور کمک برای من حساب میشه.

ترگل که منظور مادرش رو فهمیده بود با ناراحتی گفت:وا...مامان اخه چرا؟

-دختر جون مگه یادت رفته اون سری که می خواستی سالاد الوویه درست بکنی؟اخ که چه به روز اشپزخونه بیچاره من اوردی.انگار توش بمب سس مایونز وسیب زمینی منفجر کرده بودند.تا 1 هفته داشتم اشپزخونه رو

می سابیدم.

ترگل که با یاداوریه اون روز داشت می خندیدگفت:تقصیر من نبود که...شیشه ی سس از دستم افتاد .اومدم با دستم جمعش بکنم از اونور ظرفه سیب زمینی له شده ها ریخت زمین.اومدم اونا رو جمع بکنم دیدم

تخمه مرغا پخته وآبش سر رفته رو گاز هول شدم با همون دستا رفتم شیر گازو بستم و...برگشتن من همانا رو هوا معلق شدنم هم همانا.اومدم از برخوردم با زمین جلوگیری بکنم ..خیر سرم رومیزی رو کشیدم که اونم با تموم محتویات روش ریخت روم که سرتا پای خودمو اشپزخونه رو با سس یکی شد.بعد هم خودتون اومدیدو.....ولی باز هم می گم تقصیر من نبود.

مادرش در حالی که می خندید گفت:اره می دونم تقصیر تو که نبود؟...تقصیره سس وسیب زمینی ورومیزی بود.(وبعد با لحنی جدی که رگه هایی از خنده هم در ان پیدا بود گفت:اخه دختر تو الان 20 سالته.چند وقت دیگه شوهر می کنی .اخه اینم شد کار؟به جای اینکه هی سربه سراینو اون بذاری بیا کنار من تو اشپزخونه وایسا ویه کم کارمفید یاد بگیر.

- وا مامان.. مگه الان دیگه عهد قل قلی میرزاست که صبح تا شب هی بشورم وبسابمو بپزم وکلفتی بکنم؟الان دیگه تکنولوژی پیشرفت کرده اشاره بکنی ظرف تو ظرفشویی شسته میشه.اشاره بکنی لباس تو ماشین لباس شویی شسته میشه.اشاره بکنی غذا تو فر و آرام پز و زودپزهای برقی پخته میشه....بازم بگم؟

-نه دیگه نمی خواد بگی .اونوقت شما تو خونه حکم چی رو دارید؟!

- ا خب مامی جونم... این دستگاه هایی که برات نام بردم که سرخود کار نمی کنند بالاخره باید یه کد بانویی مثل من باشه تا راهشون بندازه دیگه.

-به به عجب کدبانویی هم بشی تو.

-پس چی؟طرف کوزت که نیاورده که از صبح تا شب بشینم رخت چرکاشو براش چنگ بزنم.

-نمی دونم والله...صلاحه خویش را خسروان دانند وبس.

(با صدای در هر دو برگشتند واقای سمایی رو دیدند که با خستگی در حال در اوردن کت از تن بود.هر دو به استقبالش رفتند وسلا م و خسته نباشید گفتند و اقای سمایی هم با روی گشاده جوابشان را داد.برگشتند تو اشپزخونه .پدر هم رفت تو اتاقش تا لباسش را عوض کند و حاضر واماده سر میز بیاید.

تازه ناهارشان را خورده بودند بودند که مریم خانم(مادر ترگل)موضوع امدن عمه عاطفه وآرمین را برای اقای سمایی گفت.

بعد هم اقای سمایی بدون هیچ حرفی رفت تو فکر. بعد از دقایقی به حرف امد واروم گفت:خب ناراحتی نداره.سرنوشتشون این بوده دیگه .آرمین هم باید دنبال قسمت دیگه ای برای خودش باشه.

مادرش گفت:ولی عاطفه امروز می گفت ارمین الان خیلی وقت هست که دیگه اسمی از نازگل نمیاره وبه گفته خودش گذشته رو به کل فراموش کرده.

ترگل هم جفت پا پرید وسط وگفت:حالا چون خواهر من عاشقش نبود و آرمین رو نخواست که نباید تقصیر کسی باشه.من فقط موندم که آرمین الان باید 30 سالش باشه ...پس چرا هنوز تارک دنیا مونده وبه فکر ازدواج نیافتاده؟!

مارش گفت:بذار بیاد ایران خودم براش استین بالا می زنم وبهترین دخترا رو براش پیدا می کنم.(و بعد با شوق به شوهرش نگاه کرد.ترگل از لحن شاد مادرش خنده اش گرفته بود.بعد از کمک کردن به مادرش تو شستنه ظرفا..به اتاقش رفت وشروع کرد با نگین اس ام اس بازی کردن.نگین براش اس داده بود:سلام جوجو کجایی؟!

- تو اتاقم ...مگه صدبار بهت نگفتم به من نگو جوجو.

-اینا رو وله لش.حاله ترگل مرگل ما چطوره؟

-سرومرو گنده.تو چی نگ نگ؟

-نگ نگ هفت جد واباده پس وپیشته ...ولی در جوابت باید بگم از زور بیکاری داشتم با ماهی های توی اکواریوم اتاقم حرف می زدم.

ـ ااا... راست می گیا یادم نبود تو زبونه حیوونا رو خوب میفهمی.خب حالابگو ببینم بهشون چی می گفتی نگ نگ؟

- مگه اینکه من تو رو نبینم.

- ببینی هم نمی تونی کاری بکنی.

-ااا.مطمئنی؟

- حالاااا.

-اخه تو که مثلا رفیقمی یه اس خشک وخالی بهم نمی زنی تا دلمون خوش باشه. منم مجبور میشم برم با جک وجونورها هم کلام بشم دیگه.

- مگه بده مفت ومجانی یه زبونه جدید هم یاد می گیری؟

نگین ایکن جیغ وعصبانیت رو براش فرستاد وبعد نوشت:من که تو رو یه جا گیرت میارم اون وقت سلامت می کنم.. جو جو خانم.

- بی حیا گیرم بیاری که چی بشه؟گفته باشم من صاحب دارم.چپ نگام بکنی همچینت می کنه تا اخره عمرت نتونی گلابی رو از سیب زمینی تشخیص بدی نگ نگ جونم.

بیخی بابا. میای امروز بعداظهر بریم پارک ...؟

- واسه چی؟!

- هیچی بابا حوصله ام سر رفته.

- باشه ساعته 5 میام دنبالت.

ـ باشه جوجو.

- بای نگ نگ.

نگین دوسته صمیمی ..همین طور هم رشته وهم کلاسش بود که هر دو هم دیگرو مثل خواهر دوست داشتند.

ساعت رو برای 4/5 کوک کرد و

با لبخند رو تختش دراز کشید ... بشمارسه هم به خوابه شیرینی فرو رفت.

تو پارک نشسته بودند ودر حالی که نگین برای ترگل جک می گفت می خندیدند وبستی می خوردند.دوران جوانی بود وشور وحالی وصف نشدنی ...

نگین:به یارو می گن می دونی نصف النهار چیه؟ طرف هم می گه شامیه که از ناهار مونده.(و خودش بلند زد زیز خنده ولی ترگل لبخندی زد وگفت:بی مزه ترین جکی بود که تا حالا شنیدم.تو اگه جک نگی کسی نمی گه بی مزه ای... پس بهتره دیگه نگی عزیزم.

-ااااا...زدی حالمونو پروندی ها. دختر چه مرگته اخه نه که تو خودت خدای جکی. اگه همین الان بهت بگم یه خوشگله شو بگو بلدی؟

-پس نه فقط تو بلدی بقیه لال تشریف دارن.

- خب جون من یه خوبشو بگو که من و این پارک از خنده منفجر بشیم.

-ببین اگه ترکیدی به من ربطی نداره ها.

- تو بگو من ترکیدگیش رو هم رفع می کنم.

پس داشته باش:یارو تو اتوبوس کبریت میخواسته به بغلی میگه

اسمت چیه؟*

*طرف می گه: یوسف!

*به به شغلت چیه ؟

* زنبوردار!

*به به کجا می ری؟

*اهواز

*عجب جایی خیلی خوبه حالا بگو ببینم کبریت داری؟

*نه!

*طرف عصبانی میشه ومی گه: نه و نکمه، با اون اسمت، پدرس... پشه باز، تو این گرما سگ میره اهواز که تو میرى؟مرتیکه یه ساعته منو به حرف گرفتی که اخرش بگی کبریت نداری؟ پاشو خودتو جمع کن.

نگین زد زیر خنده انقدر بلند می خندید که هر کسی از اونجا رد

می شد با تعجب وپسرهای جوون وشیطون هم با لبخند نگاهش

می کردند.ترگل که خودش لبخند بزرگی روی لبانش بود با ارنج زد توی پهلو نگین که اون بیچاره هم هول شد ...هم زمان با قطع شدنه خنده اش بستنی از دستش افتاد جلوی پاش. خیلی شانس اورد که نریخت روی لباسش.

- دختر مگه مرض داری هم پهلوم سوراخ شد ..هم بستنیه

خوشمزه ام حروم شد.

-اخه چرا اینجوری می خندی تو؟همه مخصوصا پسرا داشتند نگات می کردند.اگه من ساکتت نکرده بودم که الان با چشماشون درسته خورده بودنت نگ نگ جونم.

-ای درد 3 ماهه بگیری تو... چرا تو هی این دو تا کلمه مزخرف رو می گی به منه بدبخت؟

-پس چی صدات کنم؟نو نو خوبه؟

-نو نو دیگه چیه؟ باز صد رحمت به نگ نگ... لااقل شبیه هست .اصلا نگین مگه چشه ؟خب مثل ادم بگو نگین.انقدر هم اسم منه بدبخت رو پیچ وتاب نده جونه عزیزت...راستیییی خدایی جکت باحال بودا.اگه جفت پا پارازیت نیومده بودی الان غش کرده بودم خیلی ....

-خیله خب بابا .می خواستم یه خبر بهت بدم.

-چی ؟چه خبری بگو ببینم؟

نگین کلا دختر کنجکاوی بود واینو ترگل خوب میدونست.

ترگل:نمی گم تا از فضولی دق کنی.

-نترس من با این چیزا دق نمی کنم.. مطمئنم خبر مهمی نیست.

-از کجا می دونی مهم نیست؟

-هست؟

-برای خانواده ام که خیلی مهمه.

-اهاااااان داری شوور می کنی.دیدی دق نکردم؟برعکس شنگولم شدم.خب حالا بگو دوماد کی هست؟

-چی داری برای خودت می بری و می دوزی؟شوور چیه...دوماد کیه دیگه؟خبرم یه چیز دیگه است.

-خیر ندیده بگوو خلاصم کن دیگه.

ترگل با شیطنت گفت:الان داری دق می کنی نه؟

-نه.

-باشه پس پاشو بریم دیگه داره دیرم میشه.

همین که اومد از روی صندلی بلند بشه نگین دستش رو کشید وگفت:کجاااا...تا نگی خبرت چیه از اینجا تکون نمی خوری و نمی خورم.

ترگل با لبخند گفت:بلند شو تو راه برات می گم. داره شب میشه.

- پس بزن بریم جوجو.

ترگل چپ چپ نگاش کرد که نگین هم خودشو زد به اون راه وانگار نه انگار.

ترگل موضوع امدن عمه اش وآرمین رو برای نگین تعریف کرد.

نگین:حالا تو چرا ناراحتی؟

-نمی دونم چرا اصلا ازش دل خوشی ندارم.کاری هم باهام

نداشته ها ولی نمی دونم چرا من نمی تونم باهاش کنار بیام.

-خب شاید حالا که دیدیش ازش خوشت اومد .

- می خوام صد سال نیاد.تو نیمی خوای بری خونتون؟

- چیه مگه رو چمشای تو راه می رم؟

-خب من که رسیدم دم خونمون تو هم برو دیگه دیر شده.

- تو نگران من نباش مگه فاصله خونه هامون چقدره؟دو تا خونه بینمونه دیگه.

-نمیای تو؟

-نه جیگر... باید برم فردا میای دانشگاه؟

-چرا نیام؟

-همینجوری خواستم کسب تکلیف کرده باشم.

-نه فردا میام .

- اینبار نوبت ماشینه جنابعالیه هاااا.

-بله متوجه شدم حالا برو شرت کم.

-یعنی من عاشق این لحنه پر مهرت هستم عشقم.انقدر منو شرمنده نکن تو رو خدا.

-برو دیگه چقدر حرف می زنی تو.

- باشه بابا رفتم پس تا فردا جوجو.

ترگل خواست دنبالش بکنه که دید جلوی همسایه ها صورته خوشی نداره.وبه همون چشم غره بسنده کرد و وارد خونه شد.

وجود دوستی شاد ومهربون مثل نگین برایش نعمتی بود.البته خودش هم روحیه شادی داشت وتو فامیل ترگل وشهاب بودند که تو شیطونی نظیر نداشتند.

شهاب پسر عموی بزرگش بود که 26 ساله ومهندس معماری بود ویه شرکت هم داشت که خودش رییس خودش بود

ترگل تازه از دانشگاه برگشته بود .بعد از ناهار استراحت کرد وکمی به درس ها وتحقیق هایش که استاد رو سرش ریخته بود نظم داد .امشب خانواده عمو اردلان شام خونشون بودند تا از اونطرف هم ساعت 12 بروند فرودگاه.ترگل تصمیم خودشو گرفته بود که به هر طریقی شده با خانواده اش به فرودگاه نرود.

پیش خودش گفت:مار از پونه بدش میاد حالا دم به دم هم جلوش سبز میشه.

انقدر تو گوش مامانش خواند که فردا امتحان مهمی داردو...خودش را برای پدرش لوس کرد و زبون ریخت تا توانست راضیشون بکند بدون اون بروندفرودگاه.

زنگ در به صدا در امد وخانواده عمو اردلان وارد شدن.عمویش اقای اردلان سمایی که ترگل.. خان عمو صدایش می کرد و از (امیر) پدر ترگل چند سالی بزرگتر بود.همسر مهربانش یلدا خانم ..که زنی آروم وخون گرم بود.شیدا وشیوا وشهاب هم بچه هاشون بودند.شیدا به بداخلاقی تو فامیل مشهور بود.یعنی انقدر مغرور و خودخواه بود که اصلا کسی را جز خودش ادم حساب نمی کرد.اما شیوا که هم سن وسال ترگل ودختری شاد بود .. کارش فقط فضولی وسرک کشیدن تو کار این و اون بود.همه ی اخبار دست اول رو چه تو فامیل چه اشنا.. باید می اومدی و از شیوا

می گرفتی.

وشهاب پسری شوخ وشیطون که خوب با ترگل جور بود.درست مثل خواهر وبرادر پشت هم را داشتند ولی وقتی نوبت به تلافی وشیطونی می رسیدخواهر وبرادری به کل از یادشون می رفت.

شهاب عاشقه نگین دوست ترگل بود که به هیچ وجه رو نمی کرد. ولی ترگل با شیطنت توانسته بود کمی از زیر زبانش حرف بکشد.

شهاب خوش تیپ وجذاب بود وخواهان هم زیاد داشت ..ولی چشمان عاشقش فقط نگین را میدید وبس.

درکارش موفق بود وروز به روز تو کارش پیشرفت چشم گیری داشت.هر دو خانواده از خانواده های مرفه بودند .ولی خود خواه نبودند یا اینکه به مال ومنالشان نمی نازیدند.تکبر را قبول نداشتند .

جوونها یک گوشه برای خودشان بحث تشکیل داده بودند..ان هم برسر عمه و پسر عمه ...و بزرگترها هم یک

گوشه ی دیگر در مورد دلتنگی برای خواهروخواهرزاده شان حرف می زدند.شام رو در کنار هم با شوخی وخنده خوردند .وقتی جوانها تنها شدند شهاب گفت:

شهاب:خیلی دلم می خواد پسر عمه رو زودتر ببینم.

ترگل :واسه جی مگه نوبره حالا تحفه.

شهاب:اینش مهم نیست.فقط می خوام زودتر ببینمش.

ترگل ناخداگاه اخم کرد وگفت:واسه چی؟اونم یکی مثل بقیه.مگه فرقی داره؟

شیوا مثل همیشه فضولیش گل کرد وبه قول ترگل پا برهنه دوید رو ی اعصاب ترگل وگفت:حالا تو چرا ناراحتی ترگل جون؟مگه قراره اتفاقی بیافته اخم کردی؟

- من؟نه ...اشتباه نکن .واسه چی باید ناراحت باشم.فقط...

شیوا رو هوا زدش وگفت:فقط چی؟

ترگل عصبی شد وبا اخم غلیظی گفت:اصلا مگه تو مفتشی که هی راه به راه به من گیر می دی؟مگه این وسط چی گیرت میاد هان؟چرا می خوای سر از کار همه در بیاری؟

شیوا که بدجور بهش بر خورده بود پشت چشمی نازک کرد وبا حرص رو به شهاب گفت:تو بگو مگه دروغ می گم؟ببین چطور رنگش مثل لبو قرمز شده ...انگار از چیزی ناراحته.خب نمی خوای بگی نگو دیگه چرا...

شهاب:بسه دیگه تمومش کن.ای بابا...

شیوا:تو چرا همه اش طرف اینو می گیری ؟خیره سرت من خواهرتم نه این.

ترگل که امشب منتظر بهونه بود با (این)گفتنه شیوا هم دستش امد واز روی مبل بلند شد با حرص گفت:اصلا به تو چه...از بس تو کار این واون فضولی می کنی خوب می دونی طرف رنگش واسه چی عوض شده یا چه موقع از چیزی ناراحته.نه؟...ولی از من نمی تونی آتو بگیری خانم.

وبا عصبانیت از بینشون گذشت وبه سمت اتاقش رفت .در رو هم محکم بست.

شیوا که از اخم شهاب می ترسید گفت:مگه..من..چی گفتم اینطوری رم کرد؟

شهاب:بسه دیگه.چرا ناراحتش کردی؟تو که می دونی اون دوست نداره کسی تو کاراش سرک بکشه یا دخالت بکنه...پس چرا هی به پر وپاش می پیچی؟

شیوا با بغض گفت:به من چه؟من که کاریش نداشتم...اون...

شهاب از جایش بلند شد وگفت:بسه دیگه نمی خوام چیزی بشنوم.

و رو به جمع بزرگترا گفت:بهتره زودتر بریم .پروازشون تا 1 ساعت دیگه می شینه.

بقیه که از نیم ساعت قبل اماده بودند موافقتشون رو اعلام کردند وحرکت کردند.وقتی ترگل صدای ماشین ها وبعد صدای بسته شدن در را شنید اولش از اینکه تو خونه تنها بود ترسید . ولی بعد به خودش خندید وسعی کرد اروم باشد.

لباس خواب حریرسفیدش را که زیرش از ساتن سفید کار شده بود ویقه اش هم تور بود ...بلندیش تا زیر زانو انش می رسید را پوشید.رنگ سفید لباسش با رنگ مشکی موهایش تضاد جالبی داشت.

روی تختش دراز کشید وبه فکر فرو رفت.به خانواده عمویش به شیوا که امشب زیادی در مقابلش تند رفته بود وعامل اصلی اش را هم وجود آرمین می دانست .با اخم زمزمه کرد: بذار پاش برسه به ایران بلایی سرش بیارم که چند تا پا هم قرض بکنه وباز برگرده ولایت خودش...هنوز ترگل رو نشناخته...وایسا وتماشا کن ارمیییین جون.

به نازگل فکر کرد که بعد از رفتن آرمین... وقتی وارد دانشگاه شد به آرش علاقه مند شد وبا هم ازدواج کردند ورفتن ایتالیا.الان هم پسری به اسم ماهان داشتند که عشق خاله اش بود.

آرمین هم از ایران رفت تا بتوانداین عشق بی خود و یک طرفه را فراموش بکندکه به خوبی هم توانست... همون سالهای اول از پسش بر بیاد.

او حالا پزشک توانایی شده بود وتوانسته بود تخصصش رودر رشته قلب تو بهترین دانشگاه امریکا بگیرد وتو کارش هم پیشرفت بکند.الان ترگل ذهنیت دقیقی نسبت به چهره ی آرمین نداشت جز رنگ چشمانش که مشکی بود.ولی الان آرمین دیگر ان جوان خام و

بی تجربه ی22 ساله نبود.

خانواده سمایی ها یک دوست خانوادگی مشترک به اسم سمیعی داشتند که همه توشون مهندس بودند.اقای مهندس حمید سمیعی وخانومش مهتاب که اون هم زنی مهربان ولی کم حرف بود.کلا از دیوار شاید یه صدایی به گوش برسد ولی این خانم با حرف زدن چه زیاد وچه کمش مشکل داشت و حداکثر اوقات تو سکوت به سر می برد.

دختر خانواده نازنین و پسرشان مهندس کامیار سمیعی مهندس کامپوتر بود وخدای استعداد ...خاطرخواه وعاشق ترگل هم بود.ولی ترگل به او پا نمی داد.کلا تو این خط ها نبود.خانواده سمیعی وسمایی ها نزدیک به 5 سال دوست بودند ورابطه خانوادگی داشتند.

ترگل خواستگاران زیادی داشت که هنوز (خ )خواستگاری از دهانشان خارج نشده ترگل جواب رد می داد.

کم کم خوابش برد واز اطرافش غافل شد.

فصل دوم

هواپیما با نیم ساعت تاخیر روی باند فرودگاه نشست وچشمان منتظر کسانی که برای دیدن مسافران وعزیزانشان امده بودند را به در ورودی خیره کرد.

ههمهمه داخل فرودگاه زیاد بود ولی این باعث نمی شد ان شوقی که در

دل های خانواده سمایی جای گرفته بود ذره ای ازش کم شود.

بالاخره انتظار به پایان رسید وهمه باصدای شهاب به مسیری که اشاره

می کرد خیره شدند.

شهاب:اوناهاشن...عمه رو دیدم.فکر می کنم خودش بود.

اردلان خان گفت:پسر تو الان چطوری از این فاصله می تونی تشخیص بدی؟! بذار بیان نزدیک تر بعد ببینیم شاید خودشون باشند.

شهاب با شیطنت به پدرش لبخند زد وگفت:پدرمن.. شما بنده رو دست کم گرفتیدها. چشمای من از چشم عقاب هم تیزتر می بینه.حالا می گید نه ببین درست می گم یا نه اون مگه عمه نیست؟

اردلان خان به همراه بقیه به ان سمت دقیق نگاه کرد ...نه.. درست بود خود عاطفه بود که هنوز متوجه حضور برادرانش وخانواده هاشون نشده بود واطراف را با چشم جستجو می کرد.پسری قد بلند وچهار شانه هم در کنارش همراه با چمدان ایستاده بود وبه جمعیت نگاه می کرد.عاطفه تو این 8 سال کلا 4 بار به ایران امده بود که از اخرین بار 2 سال می گذشت.

اردلان رو به بقیه گفت:شماها همین جا باشید من وداداش

می ریم بیاریمشون تو این جمعیت نمیشه راحت راه رفت.

بقیه موافقت کردند . شهاب هم می خواست برود که پدرش گفت :پیش خانم ها باش نمیشه تنها شون گذاشت.

چند لحظه بعد شاهد در اغوش کشیدن عاطفه توسط برادرانش بودند که چه با مهر واشک او را در اغوش امن خود گرفته بودند ومی بوسیدند.همین یک خواهر را داشتند وکلی هم دلتنگش بودند. آرمین با لبخند واشکی که در چشمانش حلقه زده بود به انها نگاه می کرد.هنوز متوجه حضور سایر اعضای خانواده عموهایش نشده بود.

بالاخره نوبت به خواهر زاده شان رسید. اول کمی با نگاه شیفته شان براندازش کردند وبعد در اغوش هم فرو رفتند.اردلان با محبت صورت خواهرزاده اش را بوسید وخوش امد گفت وبعد هم نوبت به امیر رسید که با چه مهری آرمین را بغل کرده بود ومی بوسید او هم خوش امد گفت واظهار خوشحالی کرد.

هر 4 نفر به سمت بقیه حرکت کردند .شیوا وشیدا با شیفتگی به آرمین نگاه می کردند.شهاب هم با لبخند نظاره گر بود.آرمین مودبانه با زن دایی هایش ودختر دایی ها سلام واحوال پرسی کرد... تا نوبت رسید به شهاب وبا بهت ولبخند گفت:ببینم ...شهاب خودتی؟

شهاب با همان لبخند گفت:نه من بدل شهابم..خودش کار داشت جاش منو فرستاد.

آرمین با خنده او را در اغوش کشید وگفت:میبینم که هنوزهم مثل قدیما شیطونی پسر...ولی از ظاهر خیلی عوض شدی ها.

شهاب از اغوشش جدا شد وبا اخمی ظاهری گفت:چطور شدم؟...( وبا شیطنت ادامه داد :زشت شدم یا خوشگل...

آرمین با نگاهی دقیق او را برانداز کرد وگفت:نه میشه بهت گفت خوشگل.

- اااا چه خوب شد اومدی ارمین جون...بالاخره بخت منم باز شد.می دونستم اونی که من انتخابش بکنم ومنو بخواد تو ایران پیدا نمیشه ..اصلا دیدم امروز ضربان قلبم بیشترمی زنه ها ...نگو عشقم قرار بوده بیاد...اخ اخ!!

اردلان خان با خنده گفت: پسر خجالت بکش اینجا بزرگتر وایساده. یه کم هم حیا خوب چیزیه .بهتره دیگه بریم صبح شد.

امیر هم در جواب حرف برادرش گفت:درسته بریم من نگران ترگل هم هستم.

آرمین که تا اون موقع هنوز ترگل را ندیده بود ومتوجه شده بود بین جمعیته حاضر در انجا هم نیست رو به عمو امیر گفت:عمو پس ترگل کجاست؟اینجا نمی بینمش.

شهاب زودتر گفت:نترس پسرعمه جان... زلزله الان باید خواب باشه.کم کم اون رو هم می بینی غصه اش رو نخور که وقتی ببینیش غصه ات میشه.

- واسه چی؟زلزله دیگه کیه؟

اینبار امیر با لبخند جواب داد:ترگل رو می گه عمو جان...اخه شهاب ترگل رو زلزله صدا می زنه.

.اردلان در ادامه حرفش گفت:که البته شهاب خودش یه پا زمین لرزه است و تازه به ترگل می گه زلزله.

ارمین لبخند زد وعمه عاطفه رو به شهاب گفت:نگید تو رو خدا... بچه ام شهاب خیلی هم ماهه...جوونه وپر از انرژی ...راستی هنوز براش زن نگرفتین؟

شهاب هل شد وتند گفت:کی زن خواست عمه جان قربونت بشم؟...من می گم دیگه دیره بریم بهتره.

وخودش جلوتراز بقیه به سمت در خروجی حرکت کرد..

از این حرکت شهاب همه خندیدند وهمراهش شدند.قرار بود عمه وآرمین مدتی در خانه امیر باشند تا بتوانند خونه ای در همون نزدیکی بخرند .البته اردلان خیلی اصرار کرده بود که به خانه او بروند ولی آرمین گفته بود که خانه عمو امیر به بیمارستانی که قراربود دران کار بکند نزدیکتراست.وقتی هنوز در امریکا بود یک دوست ایرانی به اسم دکترشفیع کارهایش را در ایران در یک بیمارستان خصوصیه خیلی بزرگ درست کرده بود تا وقتی به ایران امد با ارائه مدارکش در انجا مشغول به کار شود.

خانواده عمو اردلان از همانجا خداحافظی کردند و به سمت خانه شان رفتند وبقیه هم در ماشین امیربه سمت خانه حرکت کردند.

وقتی رسیدند چراغ راهرو وهال روشن بود که این کار فقط کاره ترگل بود. چون می ترسید تو تاریکی مطلق بخوابد. با اینکه تو اتاقش بود ولی همین هم برایش دلگرمی بود.

از چشمان همه شان معلوم بود که فقط خواب را می طلبند.عمه خانم چون پاهایش درد می کرد مریم (مادر ترگل)یکی از اتاق های پایین را برایش در نظر گرفته بود وکاملا اماده اش کرده بود.آرمین داشت اطراف وداخل هال را با کنجکاوی ونگاهی خسته از نظر می گذراند .مریم در حالی که عمه عاطفه را به اتاقش راهنمایی می کرد رو به آرمین گفت:پسرم...اتاق شما بالاست .ببخش تو رو خدا شما با این چمدون اینجا خسته میشی می دونم که خیلی هم خوابت میاد... پس برو پسرم استراحت بکن .من عاطفه جون رو

می برم تا اتاقش رو نشونش بدم .

آرمین با لبخند خسته ای گفت:زن دایی ببخشید این چند روز رو باید

مهمون های ناخوندتون رو تحمل بکنید. قول می دم جبران کنم.

امیر به جای مریم با اخم ساختگی جواب داد:دیگه این حرف رو نزن پسرم.اگه نمی خوای ناراحتمون بکنی دیگه اینو نگو.اینجا تمام وکمال در اختیار تو خواهرمه... پس حرفشو هم نزن.

مریم هم تایید کرد وآرمین با لبخندی زیبا تشکر کرد.

مریم که متوجه صدای خسته آرمین شده بود با مهربانی گفت:آرمین جان برو بخواب .معلومه خیلی خسته ای.

امیر رو به ارمین گفت:برو پسرم حتما تو هواپیما خسته شدی ..الانم که دیگه نزدیک سپیده است برو بخواب .

آرمین تشکر کرد وچمدان را برداشت وشب بخیر گفت ...وقتی جواب شب بخیرش را شنید به سمت پله ها رفت.اگر کمی دیگر انجا می ایستاد حتما از زور خواب بی هوش می شد. امیرهم به خواهرش شب بخیر گفت و به اتاق خودشان که ان طرفتر بود رفت.مریم هم عمه عاطفه را به اتاقش راهنمایی کرد تا ببیند به چیزی نیاز دارد یا نه.

آرمین با خستگی به طبقه بالا رفت وبه اطرافش نگاه کرد .سمت چپش

دو درقرارداشت وسمت راستش هم دو در دیگر .دو تا در سمت چپ یکی دستشویی ودیگری حمام بود.ومانده بود دو دردیگرکه نمی دانست کدام را باید باز کند!می ترسید یکی مال ترگل باشد واصلا نمی خواست نصفه شبی او را بترساند.

خواست بر گردد واز زن عمو بپرسد که با شنیدن صدای در اتاق فهمید انها وارد اتاقهایشان شدند وصلاح ندید پایین برود.

یاد بچگیش افتاد که هروقت برسردوراهی گیرمی کرد 10 ..20 ..30 ..40 ... بازی می کرد تا بتواند راحت ترانتخاب بکند.به سرش زد همین کار را هم الان بکند.خنده اش گرفته بود نصف شبی بر سر انتخاب اتاق باید بازی می کرد.دیگر داشت از خواب هلاک میشد . تصمیم گرفت از راه همان بازی انتخاب بکند لااقل تکلیفش زودتر مشخص میشد .شروع کرد با لبخند خواندن:10.......100 ازبین اون دوتا دریکیش شد 100 ...وبا نفس عمیقی در را اروم باز کرد.

اتاق تاریک بود وچیزی معلوم نبود.ازهمان بدو ورود بوی عطری دلپذیر از گل های محمدی به مشامش رسید.توانست پنجره اتاق را ببیند که بازبودوحتما این بوهم از گل های محمدی درون باغچه به مشام می رسید.نفس عمیقی کشید .چمدان را کنار دیوارگذاشت وبه سمت پنجره رفت.نور مهتاب به زیبایی به داخل اتاق افتاده بود ومسیری را در همان ابعاده پنجره روشن کرده بود.خیلی زیبا بود.آرمین کنار پنجره ایستاد ونفس عمیقی کشید وان بوی اشنا را به ریه هایش کشید.چه دل انگیزوخاطر ساز بود. به راحتی خاطرات کودکی را برایش زنده

می کرد...با خود اه کشید.

به 8 سال پیش فکر کرد وپوزخند مسخره ای روی لبانش نقش بست.چه مسخره به خاطر یک عشق ...که نه... یک حس زود گذره جوانی این همه خوشی وارامش را ول کرد ورفت.یادش امد وقتی چند ماه از امدنش به امریکا می گذشت با تعجب فهمیده بود که دیگر حتی به نازگل فکرهم

نمی کند.پیش خودش می گفت از بس از کودکی در گوشم خواندند که نازگل برای آرمین است واونها قسمت هم هستند.. این حس مسخره ی مالکیت رو در من به وجود اوردند.

وباز به ماه خیره شد.یادش امد وقتی می خواست برگردد دکتر شفیع گفته بود که اینجا می توانی زمینه پیشرفت داشته باشی وپزشک ماهری شوی وبعد برگردی ایران .آرمین هم به راحتی پذیرفته بود وتصمیم گرفته بود تا تخصصش را نگرفته به ایران بر نگردد ..فقط هر از گاهی نامه ای می داد تا ابراز وجودی کرده باشد. اون حالا نسبت به نازگل هیچ گونه احساسی نداشت...

چرا یه حسی بود ان هم حس برادر نسبت به خواهرش .1سال از امدنش به امریکا می گذشت که در نامه ای برای نازگل ازاینکه فهمیده بود اون احساس عشق نبوده بلکه یک احساس زودگذری بوده که خیلی زودتر از انچه فکرش را می کرد توانسته بودفراموشش کند وحالا جز حس برادری احساس دیگری نمی توانست به نازگل داشته باشد همه اینها را در نامه ای برانی نازگل نوشت ودر اخر برایش با احساسی برادرانه ارزوی خوشبختی کرد .نامه ای که نازگل به هیچ کس در موردش نگفته بود واین هم خواسته خود آرمین بود چون می خواست خودش به صورت حضوری به همه بگوید وعکس العمل دیگران را به چشم بیند.

وقتی هم نامه ای از نازگل دریافت کرد مبنی برخبر ازدواجش با آرش..آرمین از ته قلب خوشحال شد که نازگل توانسته بود عشق زندگیش را پیدا کند وخوشبخت شود .برایش با شادی ارزوی خوشبختی کرده بود.او این حس را دوست داشت...حس برادری که از سرو سامان گرفتن خواهرش شاد بود و وقتی به عشق کاذبش نسبت به نازگل می اندیشید فقط متوجه می شد این خودش یک تجربه است که با احساس زود گذر تصمیم نگیرد .فکر کرد اگر با نازگل هم ازدواج می کرد این ازدواج دوامی نداشت.چون اصلا عشق وعلاقه ای در بین نبود.

لبخندی زد واز کنار پنجره دور شد.از داخل چمدانش لباس راحتی برداشت وبا لباس های بیرونش عوض کرد.اتاق خیلی تاریک بود ومهتاب فقط قسمتی از اتاق را روشن کرده بود.انقدر ان مهتابه زیبا را دوست داشت که حاضر نبود با روشن کردن چراغ از بین ببردش.

تخت دونفره ای گوشه اتاق بود که او را به خوابی شیرین می طلبید.با یک خیز روی ان دراز کشید. بوی خوشی می داد که باعث ارامشش شد .دستش را روی پلک های خسته اش فشرد. بعد از لحظه ای روی پهلوی چپ خوابید وچشمانش را بست.هنوز لحظه ای نگذشته بود که احساس کرد هرم گرمی به صورتش می خورد.اول فکر کرد توهم است ولی بعد که دید دوباره تکرار شد با ترس چشمانش را باز کرد ونیمخیز شدو چراغ خوابه کنارتخت را روشن کرد.با ترسی مبهم صورتش را برگرداند واز چیزی که میدید

چشمانش گرد شد.با بهت وتعجب به پری که در کنارش خوابیده بود نگاه

می کرد ودر همون حال با لکنت وبهت زیر لب زمزمه کرد:این...این دیگه کیه؟...وای خدا نکنه...

و سریع به اطرافش نگاه کرد و اه بلندی کشید.حالا در روشنایی کم چراغ خواب متوجه اطرافش شده بود .زیر لب با صدایی ناله مانند گفت:اینجا که...اینجا که اتاقه یه دختره...پس این...

وبه سمتش برگشت وبا چشمانی گرد شده گفت:ترگل؟!

دهانش از زور اضطراب خشک شده بود.از طرفی باورش نمی شد این دختر ترگل باشد واز طرفی هم می ترسید او بیدار شود وآرمین را در کنار خود ببیند خب اصلا خوشایند نبود نیمه شب از خواب بپری وببینی که پسری در کنارت خوابیده وبه تو زول زده است. هر کارمی کرد تا بتواند از او چشم بردارد نمی توانست.از خودش بدش امد که چرا باید خیلی راحت انجا بنشیند وبی پروا به ان دختر که مطمئنا از حضورش اگاه نیست نگاه کند.اما انگار کنترل چشمانش را از دست داده بود.در نظراول فکرمی کرد چرا ان فرشته سر از اتاق او دراورده ولی بعد که متوجه اطرافش شده بود فهمید.. این خودش است که اتاق را اشتباه امده.

بالاخره با هر جان کندنی بود نگاهش را دزدید.در دل گفت:پس این عطر خوش بویی که وقتی روی تخت خوابیدم وحسش کردم ماله این بود؟

و با تردید نگاهش را به او دوخت.کلا خواب از سرش پریده بود.باورش نمی شد ترگل کوچولو انقدر بزرگ شده باشد.دیگر هیچ شباهتی به ان دختر کوچولویی که خیلی وقته پیش در ذهنش نقش بسته بود نداشت.ناگهان یادش امد اگر هران ترگل بیدار شود واو را انجا ببیند بی شک از ترس سکته خواهد کرد.سریع ولی با کمترین سر وصدا از تخت پایین امد وبه سمت چمدانش رفت.وقتی خواست از اتاق خارج شود یک بار دیگر نگاهی به او که خیلی ارام خوابیده بود انداخت ودر دل گفت:ببین این اشتباه اتاقا چطوری نصفه شبی خوابو از سرم پروندا...

وبا لبخندی کمرنگ ارام از اتاق خارج شد وبه همان ارامی هم وارد اتاقه کناری شد. بدون فوت وقت دنبال پریز برق گشت. تا اینکه دستش روی دیوار با ان برخورد کردوبا زدنش نور در اتاق تابید . وقتی نگاهش به تخت 1 نفره ی خالی افتاد نفس عمیقی کشید.خودش هم از کار خودش خنده اش گرفته بود.حالا چون این بار اشتباه کرده بود قرار نبود باز هم تکرارشود.با خستگی روی تخت دراز کشید ودر همان حال اطراف اتاق را از نظر گذراند.اتاقی نسبتا بزرگ بود دریک طرف قفسه کتاب ودرطرف دیگر..میزوکامپیوتر ودر کنارش کمد دیواری قرار داشت.چشمش به رو به رو افتاد که تابلویی از موج های ارام وزیبای دریا ونمایی کوچک هم از ساحل در ان کار شده بود وغروب زیبای خورشید را به رخ بیننده می کشید.از دیدن تابلو لبخندی زد .دلش برای دریای شمال تنگ شده بود.تصمیم گرفت در اولین فرصت بحث اش را پیش بکشد تا بتواند بار دیگر دریا را ببیند.

بالای سرش را نگاه کرد یک تابلوکه با خط زیبایی (ان یکاد...)را در خود جای داده بود.

همیشه این دعا را دوست داشت وبا خواندنش ارامشی به او دست میداد عمیق و

وصف نشدنی.شروع کرد ارام ارام دعا را زمزمه کردن.تا اینکه به همان ارامی چشمانش گرم شد وروی هم افتاد .به ثانیه ای نکشیدکه به خوابی عمیق فرو رفت.

**************

ترگل چشمانش را باز ودر رختخواب کش وقوسی به بدنش داد .همین که نگاهش به ساعت روی میز عسلی افتاد با دیدنش چشمانش گرد شد وسریع از جاش پرید .در حالی که با سرعت از اتاقش خارج می شد تا دست وصورتش را بشوید زیر لب غرغر می کرد:واااای دیرم شد ساعت هشته ...خدا به دادم برسه امروز با استاد زارع کلاس دارم..ااااااه حالا چه وقت تموم شدنه این بود....

وبا حرص درکمد کوچکی که به دیوار نصب شده بود را باز کرد انجا مخصوص صابون وشامپو وخمیر دندون ها... بود .سریع یک خمیر دندان برداشت ومشغول مسواک زدن شد.بعد از اینکه کارش تمام شد به سرعت نور وارد اتاقش شد ولباس پوشید.

آرمین طبق عادت همیشگی صبح ساعت 7/5 بیدارشده بود وبعد ورزش صبحگاهی وارد اشپزخونه شد وبا دیدن میزکه توسط مریم خانم رویش صبحانه اشتهااوری چیده شده بود با شادی لبخندی زد ورو به زن دایی اش سلام بلند بالایی داد :سلاااام زن دایی جانه خودم...

مریم با تحسین به آرمین که در ان لباسه گرم کن چهار شانه تر دیده میشد خیره شد وبعد گفت:سلام پسرم...صبح بخیر. خوب خوابیدی؟

آرمین سرحال وقبراق سر میز نشست ودر همون حال گفت:صبح شما هم بخیر...بله چرا باید بد بخوابم؟باور کنید هیچ شبی مثل دیشب با ارامش نخوابیده بودم.

مریم خانم هم سر میز نشست وبا شوق گفت:خوشحالم پسرم...این به خاطر اینه که دیشب رو تو خاک وطنت گذروندی وحالا ارامش گرفتی.

-گل گفتی زن دایی.. هیچ جای دنیا وطن ادم نمیشه.اینو بیاید از من بپرسید.

مریم می خواست بگوید پس چرا این همه سال تصمیم نگرفتی به ایران برگردی.ولی بعد پشیمان شد.. الان وقت پرسیدن این سوال نبود پس موکولش کرد به بعد.

آرمین در حالی که صبحانه اش را میخورد گفت:مادر هنوز خوابه؟

-اره پسرم...بنده خدا خیلی خسته شده بود.بذار راحت استراحتشو بکنه .

آرمین لبخند زد ومشغول خوردن بقیه صبحانه اش شد.با یاداوریه دیشب دلش می خواست در مورد ترگل هم سوالی بپرسد.حسابی کنجکاو شده بود.دلشو به دریا زد وگفت:ترگل هم هنوز خوابه؟

مریم خانم با لبخند جواب داد:اره ...امروز دانشگاه کلاس داره.الان دیگه نگین باید بیاد دنبالش.

-نگین؟

-دوست وهم کلاسیشه.دختر خوبیه فقط یه کم شیطونه که از این نظر درست شبیه خود ترگله...فقط دوتا خونه با ما فاصله دارند.

-اگه الان میاد دنبالش پس چرا ترگل هنوزبیدارنشده؟دیرش نشه.

مریم خانم اروم خندید وگفت:عادتشه .کارهاشو میذاره برای دقیقه ی نود.همیشه تازه 5 دقیقه مونده به اومدن نگین ...خانم تازه از خواب نازشون بیدار میشن.اخه می دونی کمی خوابش سنگینه.

آرمین لبخند زد ولی در دل گفت:یه کم نه زن دایی.هر چی خوش خوابه از رو برده.من دیشب نزدیک یه ربع تو اتاقش بودم ورو تختش خوابیدم اما خانم انگار نه انگار.

مریم خانم که دید آرمین رفته تو فکربا ملایمت گفت:آرمین جان چرا تو فکری؟

آرمین در جواب با لبخندی دلنشین سری تکان داد وحرفی نزد.

مریم خانم از سر میز بلند شد وگفت:الان دیگه باید پیداش بشه...بدون شک الان یا داره دنباله جوراباش می گرده یا کیف پولش یا خودکارش..دیگه من هم به سربه هوایی هاش عادت کردم.

و به ساعت تو اشپزخونه نگاه کرد وگفت:بله.. الان دیگه هر جا باشه سر وصداش بلند میشه.

وهنوزجمله( بلند میشه )از دهانش خارج نشده بود صدای داد وهوار ترگل کل خونه رو برداشت .داشت از پله ها پایین می امدودرهمون حال در داخل کیفش به دنبال چیزی می گشت

داد زد:مامااااااااان دیرم شد.چرا بیدارم نکردید؟الان نگین پوست از سرم می کنه.(وبدون اینکه به داخل اشپزخانه نگاه بکندبه سمت جا کفشی رفت .در حالی که کفش هایش را می پوشید با همان صدای بلندادامه داد:مامان با من کاری نداری ؟فکر کنم امروز زودتر بیام خونه...مطمئنم امروز دیگه اخراج میشم. یا اخراجم می کنند یا این درسو حذف میشم .تو رو خدا برام دعا کن وپشت سرم فوت کن ..تا بلایی که امروز می خواد بر فرق سرم نازل بشه و هنوز نیومده ازم دور بشه...وای خدا حالا این چرا بندش خراب شده؟ ای خدا امروز از همین اولش داره برام می باره .وای به حال منه بدبخت..استاد زارع رو چکار کنم؟...

کفشش راعوض کرده بود ودرحالی که با عجله ازدرخارج میشد بلند ترداد زد:من رفتم مامی جونم...محتاجه دعاتم به خدا..خداحافظ.

ازدرخارج شد.به خوبی می دانست که مادرش هر روزداخل اشپزخانه نظارگر رفتارش هست. پس لازم نبود نگاهش بکندوبا چشمان پرازسرزناش او رو به رو شود.

نگین جلوی درازعصبانیت قرمز شده بود.ترگل تا دید اوضاع بر وفق مراد نیست قیافه مظلومی به خود گرفت وسریع تو ماشین نشست ونگین هم به سرعت حرکت کرد.

احساس می کرد طبق معمول باید به خاطر تاخیرش توضیح بدهد. با صدای ارومی رو به نگین گفت:وای نگین جونم ببخشید.دیشب دیر خوابیدم صبح هم دیر بیدار شدم.

نگین که از درون حرص می خورد ولی به ظاهر خونسرد بود گفت:پس اون ساعت کوفتیت واسه چی بالای سرته؟...(نیم نگاهی به ترگل انداخت وادامه داد: می خوای بهت بگم؟واسه ی اینه که توی خرس رو از خواب زمستونیت بیدارکنه دیگه مگه غیر از اینه؟

ترگل عصبانی شد وبا اخم گفت:صد بار گفتم به من نگو خرس..هم به این کلمه وهم به جوجو گفتنت آلرژی پیدا کردم.خوشت میاد منم به تو بگم دلقک؟

نگین که از حرص خوردن ترگل خنده اش گرفته بود و عصبانیته چند لحظه قبل رافراموش کرده بود گفت:شما غلطه زیادی می کنید به من بگی دلقک.همچین ...

-خیله خوب گفتم ببخشید دیگه مگه به خاطر دیر اومدنم ناراحت نبودی ؟خب گفتم که دیشب دیر خوابیدم.دست خودم که نبود.

-پس لابد دست من بود..اخه من تا کی باید چوبه خوش خوابیه جنابعالی رو بخورم؟اخرش استاد هم منو حذف می کنه هم تورو...این وسط منه بی گناه چه تقصیری دارم اخه؟

ترگل خودشو ناراحت نشون داد ودر حالی که از پنجره به بیرون نگاه می کرد گفت:اگه خیلی ناراحتی می خوای دیگه نیا دنبالم .مگه زورت کردم؟

نگین خواست بحث راعوض کند به خاطرهمین گفت:حالا عزیزم ناراحت نشو.منه فلک زده از همون اول قسم خوردم که گاری کشت باشم .پس غصه نخور حالا حالا ها جورکشت هستم وخشم استاد رو به جون می خرم...راستیییییی.. بگوببینم مهموناتون از فرنگ برگشتن یا نه؟

ترگل با تعجب گفت :مهمونامون؟

-اخه خنگ من به تو چی بگم؟بابا آرمین وعمه ات رو می گم دیگه؟

ترگل با به یاد اوردن آرمین وعمه عاطفه سیخ سر جایش نشست و همان موقع نگین هم جلوی دانشگاه ماشین راپارک کرد و گفت:اخر خطه ابجی پیاده شو.راستی جواب ندادی اومدن یا نه؟

ترگل که هنوز مات بود در حالی که پیاده میشد زمزمه کرد:اره...اره فکر کنم اومدن من که خواب بودم نفهمیدم کی اومدن.

-خیله خوب بعد از کلاس حرف می زنیم. فعلا بریم تا استاد بلایی سرمون نیاورده.

ودرهای پژو 206 البالویی اش را قفل کرد.

ولی ترگل هنوز تو فکر بود .به این فکر می کرد که حتما آرمین وعمه سرصبحی صدای داد وهوارش را شنیدند .زیر لب زمزمه کرد:وااای چه ابروریزی شد.با اون داد وهوارم حتما میگن از باغ وحش فرار کردم.

ناگهان دستش توسط نگین کشیده شد وباعث شد به دنبالش بدود.نگین در حالی که او را به دنبال خود می کشید گفت:بیا دیگه دختر مگه عروس می بری؟خیر سرمون دیرمون شده.خدا به دادمون برسه.

ولی وقتی وارد کلاس شدن با دیدن جای خالیه استاد نفس حبس شده شان را بیرون دادند. یکی از بچه ها گفت که امروز استاد زارع مشکلی داشته ونمیاد.

نگین وترگل نگاهی به هم انداختند وهمانجا بلند زدن زیر خنده.ان همه ناراحتی واضطراب به خاطر ترس ازتنبیه استاد ..همه اش بیخود بود ؟واین باعث میشد بیشتر بخندند.همان چند نفری که در کلاس بودند وداشتند حرف می زدند.. با تعجب نگاهشان می کردند ودر دل می گفتند :اینا چقدر از نیومدن استاد خوشن.

با لبخندی که هنوزبرلب داشتند از کلاس خارج شدند.

*********

بعد از رفتن نگین مریم خانم رو به آرمین که لبخند روی لبانش بود گفت:دیدی پسرم؟ من که دیگه به این کاراش عادت کردم.

- زن دایی چرا شما خودتون بیدارش نمی کنید؟

-فکر می کنی این کار رو نکردم؟ولی خانم از بس خوش خوابه بمب هم بقل گوشش منفجر بشه باز هم همچنان در خوابه نازبه سر می بره...بیچاره استاداش از دستش چی می کشند خدا عالمه.

-چطور مگه زن دایی؟

مریم خواست جواب بدهد که عمه عاطفه و امیر(پدر ترگل) وارد اشپزخانه شدند ظاهرا هر دو از سر وصدای زیاد ترگل دیگر نتوانسته بودند بخوابند.بعد از سلا م وصبح بخیر.مریم خانم با شرمندگی رو به عمه خانم گفت:واقعا باعث شرمندگیه عاطفه جون...حتما از سر وصدای ترگل بیدار شدید نه؟

عمه خانم لبخند مهربانی زدوگفت:نه مریم جون این حرفا چیه؟به ترگل جان چکارداری؟آرمین

می دونه که من همیشه صبح زودتر بیدار میشم دیگه برام عادت شده .

مریم خانم هم لبخندی زد که آرمین گفت:خب زن دایی داشتید می گفتید.

-یادم رفت.چی می گفتم؟!

-داشتید برای استادای ترگل از خدا طلب صبر می کردید....

امیر ومریم خندیدن ومریم خانم گفت:اره راست می گی ..می خوای یکی از شیطونی هاشو برات بگم؟

امیر وعمه خانم مشغول خوردن صبحانه بودند وآرمین هم با اشتیاق سری به تایید تکان داد.

مریم خانم:این قضیه اش مال دوران دبیرستان ترگله...اینطور که من ازنگین شنیدم دارم برات

می گم اخه نگین همکلاس دوران دبیرستان ترگل هم بود...این طور که نگین می گفت اون موقع که ترگل سال اخر بوده یه خانم معلم بداخلاق ومغروری داشتند که خیلی به بچه هاسخت می گرفته که ازقضا ترگل هم تو لیستش بوده.مثل اینکه یه روز ترگل رو بدجور پیش همکلاسی هاش کنف می کنه.اخه روز قبلش ترگل مریض میشه ونمیتونه برای امتحان فرداش درسش رو بخونه وفرداش که میره مدرسه از پس امتحانش بر نمیاد.منم به کل یادم رفته بود زنگ بزنم واطلاع بدم.خلاصه ترگل هم انتقام بدی از این معلم بیچاره می گیره...

و در حالی که اروم می خندید به جمع نگاه کرد. همه با اشتیاق گوش میدادند.مریم خانم ادامه داد:هیچی دیگه روز اخر مدرسه ها بوده که وقتی زنگ تفریح می خوره ترگل تو کلاس میمونه وجلوی میز وصندلیه معلمش رو خوب با روغن چرب می کنه. وقتی همون معلمه میاد سر کلاس ترگل خودشو کاملا بی تفاوت نشون میده.اون خانم معلم خشک وجدی مثل همیشه میره سمت صندلیش وقدم اول روکه بر می داره می افته زمین وپاش رو روغنا پیچ می خوره ولی خدارو شکر چیزیش نمیشه.نگین می گفت کلاس از خنده منفجر شده بوده.

آرمین وبقیه بلند زدند زیرخنده که مریم خانم بین خنده هاش ادامه داد:معلمه طفلک سریع بلند میشه که بیشتر از این بچه ها نخندند ودرحالی که صورتش از عصبانیت قرمز شده بوده سعی می کنه

بی تفاوت باشه واسه ی همین خیلی عادی می ره سمت صندلیش ولی اینبار با دقت راه می رفته. والله منم همه اینا رو از زبون نگین شنیدم ...اون ورپریده هم معلوم نیست چطوری روغن مالیده بوده کف زمین که معلمه بیچاره اصلا متوجه نشده بود.اروم میره بشینه روی صندلیش همین که میشینه صندلی لیز می خوره ومیافته زمین وازاونورهم معلمه بیچاره باهاش میافته ومیره زیر میز.خب زمین هم لیز بوده دیگه.اینطور که نگین می گفت از خنده اشک بچه های کلاس در اومده بوده.خلاصه اون روز با اینکه روزاخربوده ولی ازیه طرف یه خاطره ی پرازخنده برای

بچه های کلاس واز طرفی یه خاطره ی بد هم برای معلمه بیچارشون شده بوده.

آرمین که از زور خنده سرخ شده بود به زحمت خودش رو کنترل کرد وگفت:شما وقتی فهمیدید چکار کردید؟

اینبار امیر جواب داد:هیچی دایی جان .. من بهش گفتم اگه با یه دسته گل نره واز معلمشون معذرت نخواد باید تا 1 ماه هر روز صبح ساعت 5 توی حیاط به مدت نیم ساعت بدوه.(و در حالی که به خواهرش نگاه می کرد ادامه داد:واز اونجایی که ترگل خیلی خوش خوابه سریع قبول کرد وبه زحمت از مدرسشون ادرس معلمشون رو گرفیتم ورفتیم برای عذرخواهی.معلم بیچاره که انگار اتفاق اون روزرو به کل فراموش کرده بود با دیدن ما خیلی محترمانه ازمون استقبال کرد که این باعث شد ترگل بیشتر شرمنده بشه وبره جلوو معلمشو ببوسه.

آرمین لبخندی زد وسرش رو تکون داد وبه مادرش خیره شد.مریم خانم گفت:درسته شیطونه ولی دل مهربونی داره.

عمه خانم گفت:خب مریم جون جوونیه وهزارجورشور وهیجان...بالاخره باید یه جوری این هیجان رو تخلیه بکنه دیگه.وگرنه بعد ها این براشون یه عقده روحی میشه.

آرمین هم گفت:با حرف مادر موافقم...اون الان جوونه وهیجانش زیاده .باور کنید من خودم هم با این سن گاهی اوقات ازاینجورهیجانات دارم که سر دوستای بیچارم خالی می کنم.

همه به حرف آرمین که جمله اش را با لحنی بامزه بیان کرده بود خندیدند.

با صدای در خانه که باز وبسته شد هر 4 نفر با تعجب برگشتند وبه ترگل نگاه کردند وهمین که نگاه ترگل به انها افتاد مات ومبهوت ایستاد .نگاهش مرتب بین آرمین وعمه اش در حرکت بود.

فصل سوم

نگاهش روی آرمین ثابت ماند.با اینکه چیز زیادی از چهره اش به یاد نداشت ولی با دیدن چشمانش به خوبی دریافته بود او کسی جز آرمین نمی تواند باشد.ناخداگاه اخم کرد وبه سمت اشپزخانه رفت.با این عمل عمه از جایش بلند شد ودر حالی که در چشمانش تحسین وخوشحالی موج می زد به طرف برادرزاده اش رفت.ترگل با دیدن عمه اش لبخند شیرینی زد وگفت:سلام عمه جون خیلی خیلی خوش اومدید.

عمه عاطفه با خوش رویی ترگل را در اغوش کشید وصورتش را بوسید.

گفت: سلام عزیزم.ماشاالله...دختر گلم چقدر بزرگ وخانم شدی تو....

برگشت و رو به برادرش که با لبخند نظارگر انها بود گفت:اخرین بار که دیدمش 2 سال پیش بود.الان هزار ماشاالله خیلی خانم تر شده.

ترگل لبخند شرمگینی زد وصورت عمه اش را بوسید .با همان شیطنت مخصوص به خودش گفت:عمه جون..الهی قربونتون برم من..چقدر دلم براتون تنگ شده بود.حالا که دیدمتون نمی دونید چقدر خوشحالم.

عمه عاطفه که با دیدن ترگل به یاد دوران جوانیش افتاده بود با لبخند خاصی نگاهش کرد وگفت:ببینم عزیزم واسه ی این خوشحالی که منو دیدی یا چون ازت تعریف کردم ؟..شیطونکه عمه؟

ترگل در حالی که از شوخیه عمه هول شده بود با اخم شیرینی گفت:واااا..عمه جون این حرفا چیه من خودتون رو دوست دارم ...باور کنید دارم راستشو می گم.

همه از این عکس العمل ترگل خندیدند وعمه با مهربانی دستی به صورتش کشید وگفت:می دونم عزیزدلم.من خودم هم خیلی دلم برات تنگ شده بود.

آرمین که تا ان لحظه درسکوت ترگل را نگاه می کرد ازاشپزخانه خارج شد وکنار مادرش ایستاد .در حالی که با لبخند جذابی ترگل را نگاه می کرد گفت:سلام دختر دایی مشتاق دیدارت بودم.(وبا شیطنت افزود:البته صبح سعادتش رو داشتم که ببینمت ولی شما متوجه من نشدی.

ترگل که فهمیده بود آرمین دارد موضوعه داد وهوار صبحش را به رویش می اورد کمی

اخم هایش در هم رفت .بدون اینکه به او نگاهی بکند با لحنی نه چندان دوستانه گفت:سلام پسر عمه ..خوش اومدید.(وروی کلمه پسرعمه تاکید بیشتری کرد ..که او زیاد احساس صمیمیت نکند.برای اینکه حرصش را در اورد اینبار در چشمان مشکی ونافذ آرمین خیره شد وگفت:ببخشید من اول سلام نکردما. به هر حال شما از من خیلی بزرگترید واین درست نبود که شما اول سلام کنید.

آرمین که به نیش کلام ترگل کاملا پی برده بود ابروهای خوش فرمش را بالا انداخت ودر همان حال با لبخند به دایی وزن دایی اش نیم نگاهی انداخت .اینبار نگاهش را به چهره ی ترگل دوخت وگفت:اخه می دونی دختر دایی .. من هر چی صبر کردم سلامی از شما نشنیدم که حالا بخواید منتظر جوابش هم بوده باشید.به خاطر همین گفتم شاید می خواید من پیش دستی کنم.

مریم خانم که می دانست ترگل دل خوشی از آرمین ندارد به میان دوئل مکالمات ان دوامد وگفت:ترگل جان چرا امروز انقدر زود اومدی ؟(ودر حالی که چشم غره ی غلیظی نثارش می کرد ادامه داد:نکنه اخراج شدی؟

ترگل که فهمیده بود مادرش خوشش نمی اید با آرمین بحث کند با بی خیالی به او نگاه کرد وگفت:نه ..فقط امروز استاد نیومد منم با نگین برگشتم خونه همین.

وبعد از این حرف به سمت اتاقش رفت .اصلا حوصله ی آرمین وغرغر های مادرش را نداشت.

مریم خانم گفت:کجا می ری ترگل؟

ترگل وسط پله ها برگشت ورو به مادرش گفت:دارم می رم لباساموعوض کنم.یه کمی هم کار دارم ممکنه تاظهر نتونم بیام پایین.

وبعد از این حرف به آرمین خیره شد که با نگاهش به او بفهماند به خاطر حضور او است که پایین نمیاید.

با حرص به اتاقش رفت ودر را بست.در حالیکه لباسهایش راعوض می کرد با خودش فکر کرد.. که چرا انقدر از آرمین بدش می اید؟مگراو چکارش کرده بود؟8 سال که تمام وکمال خارج بوده وحتی جلوی چشمش هم نبوده.. پس چرا ازوجودش در خانه شان به هیچ وجه راضی نیست؟

بلوز استین بلندی به همراه شلوار جین ابی پوشید وروی تختش نشست.همیشه از اینکه تو خونه هم جین بپوشد خوشش می امد.کلا کلکسیونی از شلوار های جین در رنگهای مختلف در کمدش داشت.در حالی که به تابلوی بالای تختش نگاه می کردلبخند زد.این تابلو کار نگین بود او تابلوها ونقاشی های زیبایی را به تصویر می کشید که چشم هر بیننده ای را به خود خیره می کرد.

به تخش ورو تختیه آبیه ملایمش خیره شد که دور تا دورش را شکوفه های ریز سفید پوشانده بودند.لبخندش پر رنگ تر شد یادش امد که وقتی روی تخت یک نفره اش می خوابید بارها

شده بود نیمه شب از تخت بیافتد ودست وپایش ضرب ببیند.و درهمان حال یا دچار کبودی

می شد ویا به شدت درد می گرفت.از انجایی که خوابش سنگین بود ودر خواب زیاد قلت می زد. انقدرازاین طرف به ان طرف تخت می رفت تا انکه در این رفت وامدها ناگهان از تخت می افتاد وان موقع بود که با درد بدی از خواب نازش بیدار می شد.پدرش که وضع دخترش را این چنین دید تصمیم گرفت تختی دو نفره برایش بگیرد تا دیگر از این بلایا بر سرش نازل نشود.

تا ظهر خود را با کامپیوتر واینترنت سرگرم کرد .تااینکه مادرش برای ناهار صدایش زد.بعد از اینکه کمی خودش را درآینه بررسی کرد از اتاق خارج شد.حالا چون آرمین در خانه بود که نمی توانست از ناهارش چشم پوشی کند.با خود گفت:عمرا.

همه سر میز بودند به جز آرمین خوشحال شد.. ولی دیری نگذشت که سر وکله او هم پیدا شد وباعث شد ترگل اخمی ناخواسته بر پیشانی بنشاند.از بد شانسی تنها صندلیه خالی هم یکی کنارعمه ودیگری کنار خودش بود ..آرمین هم صاف روی صندلیه کنار ترگل نشست.همه مشغول صرف ناهار بودند که ترگل ناخداگاه زیرچشمی محو غذا خوردن آرمین شد که با چه ارامشی غذایش را می خورد.انقدر مودب وزیبا لقمه را به دهان می برد که ترگل به جای اینکه حواسش به غذا خوردنش باشد بی اختیار به غذا خوردن او خیره شده بود.ولی از انجایی که هر کس مشغول بود متوجه این حرکت ترگل نشده بودند.

ترگل حرصش گرفته بود که نمی توانست الان هم یک آتویی چیزی از او بگیرد.ولی ناگهان چشمش به نمکدانی که درست کنار دست آرمین بود افتاد.لبخندی شیطانی زد.کاملا حواسش را به آرمین جمع کرد ودرست وقتی که آرمین برای برداشتن پارچه اب دستش را دراز کرد... ترگل هم به ارامی نمکدان را برداشت وبه سرعت نور سرش را شل کرد ودوباره ان را گذاشت کنار دست آرمین.آرمین نیمی از غذایش را خورده بود ولی به نمکدان دست

نمی زد واین بیشتر حرص ترگل را بالا می اورد ..ولی بالاخره صبرش نتیجه داد و آرمین نمکدان را برداشت تا بر روی سالادش کمی نمک بزند.ولی همین که نمکدان را کج کرد با همان تکان اول درش باز شد وتمام نمک های داخلش درسالادش سرازیر شد.

با صدای وای گفتنه آرمین همه سرها بالا امد وهمه نگاه ها به او خیره شد.آرمین حاضر بود قسم بخورد که وقتی همان اول که هنوزغذایش را شروع نکرده بود نمکدان را برداشته بود در ش محکم بود. ولی حالا...با خودش گفت:اخه چطور ممکنه؟من که ...

و با تردید به ترگل که در کمال ارامش خودش را بی تفاوت نشان می داد و با لذت مشغول غذا خوردن بود نگاه کرد.حسی در وجودش می گفت :کار کاره خودشه.

مریم خانم که دست آرمین راخشک شده درحالی که همان طورنمکدانه خالی را دست داشت دید با شرمندگی گفت:وای پسرم چی شد؟..من که در نمکدونا رو محکم بسته بودم؟

آرمین به خاطر اینکه زن دایی اش بیش از این احساس شرمندگی نکند گفت:نه زن دایی تقصیر خودم بود.همون اول درش رو کمی شل کرده بودم که(وبه سالادش اشاره کرد وادامه داد:اینجوری شد.

اقا امیر گفت:پسرم بشقابت رو بده مریم تا برات دوباره سالاد بریزه.این که ناراحتی نداره.

مریم خانم سریع بلند شد وبشقاب آرمین را که پرازنمک شده بود را برداشت .. به اشپزخانه برد وبعد از شستنه ان سر میزاورد ودوباره برایش سالاد ریخت وبا مهربانی جلویش گذاشت.

آرمین:ممنون زن دایی تو روخدا شرمنده اینطوری شد؟

-نه آرمین جان این حرفا چیه؟غذاتو بخور از دهن افتاد.

ترگل دردلش از خنده ریسه رفته بود .درهمان حال با خود زمزمه کرد:اه اه چقدر هم خودشو لوس می کنه...خودشیرین.

وبه او خیره شد.. آرمین هم سرش را بلند کرد ونگاهشان درهم گره خورد. چیزی در نگاه آرمین بود که ترگل را مجبور کرد سرش را پایین بیاندازد .دوباره در دل گفت:یعنی فهمید کار منه؟(وبه خودش جواب داد:اخه دختره ی خنگ معلومه که می فهمه کار توه...اخه جز توکه کسی با این سر جنگ نداره.مثل اینکه خودش هم فهمیده من باهاش زیاد خوب نیستم که داشت اینجوری نگام می کرد.ولی حقش بود.

و در حالی که زیرچشمی او را نگاه می کرد ادامه داد:ولی خداییش عجب چشمایی داره ها مثل این می مونه که بخواد با چشماش ادم رو هیپپنوتیزم بکنه از بس نافذه .انگار می خواد به درون ادم نفوذ بکنه .

از این فکرش لبخندی ناخواسته بر لبانش نقش بست که از دید آرمین مخفی نماند او هم متعجب بود که این دختر چرا انقدر بااو بد تا می کند ولی خب ناخداگاه این حس را در آرمین به وجود اورده بود که هر عملی یک عکس العملی هم دارد ..زیر لب با خود زمزمه کرد: که اینطور ...خودت اینجوری دوست داری؟پس ترگل خانم منتظره اون عکس العمله باش.

خانواده ی عمواردلان برای شام خانه ی امیردعوت بودند.ترگل از بعد ازناهاردیگرازاتاقش خارج نشده بود.در حالی که روی تختش دراز کشیده بود به این فکر می کرد که امشب باید علاوه بر وجود مزاحمی چون آرمین ...شیوا را هم تحمل کند.با این فکر پوزخندی زد واز روی تختش بلند شد .به سمت کمد لباس هایش رفت.با اینکه از وجود این دو موجود مزاحم در مهمانی ناراحت بود ولی در هیچ حال حاضر نبود بد به نظر برسد.در همه حال به تمیزی وزیبایی اهمیت می داد.ولی هیچ وقت انقدر دران افراط نمی کرد که رویش کلمه وسواس گذاشته شود.. فقط در حدی متعادل بود وبس.

بلوزی آبی با استین های بلند که روی سینه اش طرح های زیبایی داشت انتخاب کرد.کلا رنگ آبی وسفید را بیشتر از رنگ های دیگر می پسندید.از داخل کلکسیون شلوارهایش یک جین سفید انتخاب کرد وپوشید.صندل های سفیدش را که با شکوفه های ابی تزیین شده بود را هم پایش کرد.موهایش را به زحمت شانه زد وهمان طور روی شانه هایش ریخت.ساده ولی زیبا... .

کمی کرم پودر ورژ صورتی ورژگونه ی گل بهی آرایشش را کامل کرد.با رضایت نگاهی به آینه انداخت .همان موقع صدای زنگ در خبر ازامدن مهمان ها داد.لبخندی زد واز اتاقش خارج شد.همزمان در اتاق مجاور هم باز شد وآرمین هم که حسابی به خودش رسیده بود از آن خارج شد.ترگل برای یک لحظه در جا خشکش زد وبه او خیره شد.درست کاری که آرمین در همان لحظه انجام داد.هر دو بدون آنکه حرفی بزنند به سرتاپای همدیگر نگاه