رمان آینه ای در برابر آینه ات می گذارم به قلم نغمه و Hank

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

پسر جوونی به خاطر کار،از آمریکا به ایران میاد. در خلال ِ کار، تصمیم میگیره دنبال ِ بهونه ای بگرده که مادرش رو بعد از بیست و پنج سال به ایران بکشونه. بهونه ای که دنبالشه، هم مربوط میشه به گذشته ی مادرش و هم عاشق شدن ِ خودش…

پایان خوش

مقدمه

تکرار می کنی

تکرار می شوی

آینه یعنی تکرار...

دو مرگ... دو تنهایی... نگاهی و اعتمادی!

روحت را صیقل بده!

ساختن ِ ابدیت، درد دارد!

جسور باش! مکرر شو! دعای نومیدارانه ات را در آینه ببین!

-------------------------------

به نام او که همیشه و همیشگی ست

قرعه ی کار، به نام ِ من ِ دیوانه زدند!

تهران/ پاییز 1391

از پس ِ خاکستری ِ آسمان، خورشید در حال طلوع است.

به چراغهای روشن شهر چشم می دوزد.

نگاهش روی برج میلاد ثابت می شود.

آخرین بار این برج وسط تهران خودنمایی نمی کرد. آخرین بار خیلی چیزها مثل حالا نبود؛ بزرگراهها، تاکسی های خوشگل و یکدست ِ فرودگاه، اینهمه آسمان خراش و پل...

اتاق ِ مرتب ِ هتل باعث آرامشش می شود.

پرده را می کشد تا نور وارد نشود و بتواند راحت بخوابد. نیاز به چند ساعت خواب اساسی دارد ولی وسواس موروثی اجازه نمی دهد بی خیال ِ باز کردن ِ چمدانها شود.

لپ تاپ ِ روی لباسها یادش می آورد خبر رسیدنش را هنوز نداده است.

روشنش می کند. خدا را شکر اطلاعات و رمز وای فای هتل، در منوی کنار تلفن هست.

اسکایپ را باز می کند. می رود سر وقت ِ لباسهای مرتب چیده شده.

با دقت و تک تک، لباسها را در کمد آویزان می کند و کفشها را ردیف پایین می چیند.

صدای زنگ اسکایپ بلند می شود.

لم می دهد روی تخت و تماس را برقرار می کند.

جسی، لبهاش را با آن رژ براق چسبانده به دوربین گوشی.

هدفون را به گوشش می زند و خندان می گوید: برو عقب!

جسی، سرش را پس می کشد و سرحال می گوید: هنوز نرفته میس کردمت!

می خندد.

- از قیافه ت پیداس! کجا می خوای بری؟!

به ساعتش نگاه می کند.

- رفته بودیم برای هالووین لباس بگیریم با بچه ها... کِی رسیدی؟ کجایی؟

دست دراز می کند از چمدان ِ باز کنار تخت، بسته ی سیگار و فندک را در می آورد.

- نیم ساعته رسیدم هتل.

جسی با هیجان می گوید: یعنی الان الردی تهران رسیدی؟! برو کنار پنجره، ویوی اتاقتو ببینم.

سیگار را روشن می کند.

- با لپ تاپم. سخته!

جسی چشمهاش را جمع می کند و با شیطنت لبخند می زند.

- سیگارت؟! تنها تنها؟!

اخم می کند.

- باز بهت خندیدم؟!

جسی می خندد.

- جاست کیدین... تِیک ایت ایزی هانی! به مامانت خبر دادی؟ منتظره.

سر تکان می دهد.

- مگه تو مهلت دادی عزیزم؟! تا روشن کردم مزاحم شدی!

جسی خودش را لوس می کند.

- من مزاحمم؟! اوکی... حالا که اینطوره میرم بیرون تا دیروقت شیطونی می کنم! رفتم... بای!

بلند صداش می زند.

- جِسی!

جسی، مثل همیشه با مزه می گوید: جان جان!

دلش پر می کشد برای اینکه ب*غ*لش کند.

- خب تو هم رفتی شیطونی دیگه! کیدین بابا!... دیگه بیرون نمیرم... قراره با کِیت و جویی فیلم تماشا کنیم.

همانطور که به سیگار پک می زند، سر تکان می دهد.

- اوکی... خوبه... حالا برو پیش دوستات.

جسی، موبایلش را عقب می برد.

- هنوز نیستن، ببین؟... می خوای به مامانت خبر بدم رسیدی؟

- نه... الان بهش میگم.

- اوکی... پسر خوب باش... بی نایس! اصلنم با دخترای تهران حرف نزن!

می خندد.

- برو دختر! تو کار من دخالت نکن!

جسی ابرو بالا می اندازد.

- منم به مامانت میگم داشتی به کتی می گفتی می خوای دختر توی تور بگیری.

خنده اش صدا دار می شود.

- توی تور بگیرم نه، تور کنم.

جسی به دماغش چین می دهد.

- خیلی فارسیت خوبه از من اشکال درمیاری؟!

- از فارسی ِ تو خیلی بهتره کیدی!

جسی لبهاش را جمع می کنم.

- اگر کیدی ام، چرا خجالت نکشیدی پارتنرت بشم توی پارتی همکارت؟!

خسته نمی شود از صحبت هاش؛ هیچ وقت خسته نمی شود. ولی بیش از بیست ساعت در راه بودن و تغییر ساعت، بی حوصله اش کرده.

- چون کیدی ِ شیطون منی... چرا خجالت بکشم؟! جسی! الان خسته ام؛ بعد حرف می زنیم.

جسی می خندد و چشمک می زند.

- بگو دوستم داری تا برم!

دود سیگار را به طرف سقف فوت می کند.

- لاو یو... حالا برو!

جسی باز دماغش را چین می دهد.

- اینجوری قبول نیست بات انی وی... می تو!

مثل اول مکالمه، دوربین گوشی را می د؛ دست تکان می دهد و تصویرش می رود.

روی آیدی ِ مادرش کلیک می کند و کال.

دومین بوق توی هدفون می پیچد که تصویرش ظاهر می شود.

هول می کند.چه زود جواب داد! سریع دود سیگار را با دست پخش می کند و فیلتر را در زیر سیگاری ِ کنار تخت فشار می دهد.

- پسرم...

لبخند می زند.

- سلام مامان!

چشمهاش هم دلتنگ است، هم خوشحال. لبهاش می خندد.

- سلام مامانم... رسیدی به سلامتی؟!

سر تکان می دهد.

- هتلم... پای لپ تاپ بودی؟!

او هم سر تکان می دهد.

- منتظرت بودم... راحت رفتی؟ اذیت نشدی؟

- نه؛ راحت رسیدم... از کِی نشستی منتظر؟!

مادر، سرش را می گرداند تا ساعت روی دیوار را ببیند.

- از عصر.

- تنهایی هنوز؟!

دوباره لبهاش را می کشد تا لبخند بزند.

- میاد.. تازه ساعت دهه.

باید او هم مثل مادرش سعی کند بی خیال لبخند بزند و سر تکان بدهد که " آره! دیر نشده!" ولی نمی شود؛ نمی تواند. فقط خیره می ماند به چشمهای مهربانش و یادش می آید قبل از پرواز دوباره با نامدار تماس گرفته و سفارش کرده مراقب مادرش باشد.

- هوای تهران چطوره؟ سرد نشده؟

شانه بالا می اندازد.

- خوبه؛ سرد نیست... ولی خیلی کثیفه.

- شهر عوض شده؟!

دلش یک سیگار دیگر می خواهد. اولی که نصفه نیمه شد و نچسبید.

- چیز زیادی ندیدم... فرودگاه که خیلی از شهر فاصله داشت... تاریک هم بود رسیدم هتل... فعلا تنها چیزی که دیدم برج میلاده که با توضیحای راننده تاکسی فرودگاه، حتا میدونم چند تا رستوران توش هست و قیمت غذاهاشون چقدره!...بقیه ی شهر رو یه کم بعد میرم دور می زنم، می بینم.

- اول استراحت کن، بعد برو.

سر تکان می دهد.

- کاش می رفتی پیش عمه کتی.

مادر می خندد و او، مصنوعی بودنش را کاملا می فهمد.

- مگه بچه ام؟!

و جدیت ِ صورت پسرش را که می بیند، بحث را عوض می کند.

- چشمات خسته س پسرم... برو بخواب.

باید تمام مدت سفر نگرانش باشد؛ مثل همه ی وقتهایی که کنارش نبوده است و حالا بیشتر.

نفس بلندی می کشد.

- اوکی... سیم کارت گرفتم زنگ می زنم شماره مو داشته باشی.

مادر، سفارش می کند مراقب خودش باشد و خداحافظی.

همانطور دراز کش، یک سیگار دیگر می گیراند و خیره به سقف دود می کند.

نور ِ بیرون پنجره بیشتر شده.

سعی می کند به سفر و برنامه های خودش فکر کند، نه تنهایی و حال ِ مادر و بی خیالی های همیشگی ِ نامدار.

و نمی فهمد چه وقت، همانطور با لباس و کفش خوابش می برد.

***

سیم کارت را در گوشی می اندازد و روشنش می کند.

- پدرتون فرموده بودن ورودتونو اعلام می کنید فرودگاه خدمت برسم... به زودی ترتیب اتومبیل و آپارتمانتون رو هم میدیم. مسئولیت اقامت و فراهم کردن امکانات رفاهی شما به عهده ی ماست.

یک لبخند نیمدار تحویلش می دهد و چشم از گوشی برمیدارد.

- قهوه تون سرد نشه آقای ملکی... ممنون میشم زودتر ماشینو تحویلم بدید. عادت ندارم بدون وسیله... عجله ای برای بقیه ی کارها ندارم.

ملکی، "چشم" غلیظی می گوید و قهوه اش را می چشد.

از اینهمه تملق و احترام، هم حس خوبی دارد، هم بد.

خوب چون موقعیت خانوادگی و جایگاهش را می داند و به رخ می کشد و بد، به خاطر اینکه میداند مخاطبش مثل خیلی از ایرانی هایی که با آنها برخورد داشته، فقط در ظاهر اینطور خالصانه و از صمیم قلب ادای احترام می کنند و به قول ِ عمو جان، "ظاهر و باطن یکی" نیستند.

- می دونم عادت به اینترنت ِ همیشگی و پر سرعت دارین... این سیم کارتا جدیدن... اینترنتشون به نسبت خوبه... به محض آماده شدن ِ آپارتمان، ترتیب اینترنت پر سرعتو برای اونجا هم میدم... فقط بفرمایید اتومبیل چی مد نظرتونه؟

گوشی را کنار می گذارد.

- طوری می پرسید انگار هر چی بخوام اینجا پیدا میشه.

نیش ملکی کامل باز می شود.

- برای شما بعله! اجازه بدید چند لحظه...

آیپدش را جلو می کشد و مشغول می شود.

بیش از سی و پنج سال ندارد. یک انگشتر سنگین طلا در دست راستش دارد و یک ساعت طلا هم به مچ چپ. ظاهر شیک پوشی دارد. دلش می خواهد اسم کوچکش را بپرسد ولی می داند برای ارتباط با یک ایرانی، هنوز زود است.

خیره می شوم به انگشتهای بدون انگشتر ِ خودش.

یاد جسی می افتد که همیشه حداقل چهار انگشتر می اندازد و بعد مادرش، که فقط همان حلقه ی تک نگین ِ ازدواج را همیشه به انگشت دارد.

کمی از قهوه می چشد. طعمش را دوست ندارد. نمی داند چه چیزش را نمی پسندد ولی مثل قهوه های همیشگی ِ آنابل نیست.

فنجان را کنار می زند و از قوری، برای خودش چای می ریزد.

ملکی، آیپد را به طرفش می چرخاند.

- اینا الان توی تهران موجودن... دیگه فکر نکنم بالاتر از این مدلا بشه با این سرعت براتون تهیه کرد.

به عکسها نگاه می کند. پورش، بوگاتی، بی ام دبلیو...

- می گفتن ماشینای خارجی اینجا پیدا نمیشه.

ملکی، لبخند مغروری می زند.

- اختیار دارید!

با چشم به صفحه ی آیپد اشاره می کند.

- شما فقط انتخاب کنید!

خیره به پورش ِ بژ می گوید: می خوام راحت باشم وقتی رانندگی می کنم.

- عذر می خوام! متوجه منظورتون نشدم!

خودش را برای زندگی در کشوری با امکانات کم و پایین تر از همیشه اش آماده کرده است.

نگاهش می کند.

- یعنی هم باهاش راحت باشم، هم راحت بتونم توی شهر رانندگی کنم...اهل فراری ِ قرمز و پورش ِ طلایی نیستم.

عمو نریمان همیشه از اختلاف طبقاتی فاحش در تهران حرف می زد.

نگاه ملکی مثل کسی ست که طرف مقابلش را نمی فهمد. مثل خودش که او را نمی فهمد! حوصله ی این نفهمیدن ِ دو طرفه را ندارد. شاید تقصیر وظیفه شناسی ِ بیش از اندازه ی جیمز باشد که با مدیریتش، کار او و نامدار را انقدر راحت کرده که برای هر موضوعی، فقط کافیست او را در جریان گذاشت؛ خودش می داند همه چیز را چطور پیش ببرد که او و نامدار راضی باشند.

باید برای فهمیدن و شناخت ِ هم، قدمی بردارد؛ هر چند با سفارشات ِ نامدار مطابقت نداشته باشد.

- اسم کوچیکت چیه؟!

از سوالش، در چشمهای ملکی چراغانی می شود.

- کوچیک شما، وحید هستم.

تعجب می کند.

- فکر نکنم از من کوچیکتر باشی!

ملکی سعی می کند نخندد.

- اصطلاحا گفتم...

سر تکان می دهد.

- اوکی وحید... بعد از صبحانه، همراهت میام، هم آفیستونو ببینم، هم یه کم خیابونها رو تماشا کنم.

ملکی، دوباره از آن چشمهای غلیظش می گوید و با اشتها، قهوه ی سرد شده ی بد مزه را می خورد.

***ساعت دوازده ظهر است و خیابانها شلوغ.

از دیدن ِ آدمها و شلوغی ِ بی نظم حاکم بر شهر؛ هم استرس دارد، هم هیجان.

انگار این ترافیک ِ غیر طبیعی و آلودگی ِ آزاردهنده، برای مردم تهران عادی ست.

می داند مادرش خواب است. برایش می نویسد خط جدیدش را وصل کرده و هر وقت خواست، تماس بگیرد.

وحید، گاهی درباره ی خیابانها و بزرگراهها اطلاعات می دهد.

با نیم ساعت گشتن در شهر، به این نتیجه می رسد که اهل ِ ماشینی که در تهران ، لوکس محسوب شود نیست.

دفتر ِ بهداد، در خیابانی شلوغ ولی به گفته ی وحید، "باحال" است.

به دنبال دلیل ِ "با حال" بودن ِ خیابان می گردد که وحید، ماشین را متوقف می کند و می گوید: چند روز بگذره عادت می کنید.

- به چی؟!

- شلوغی و شهر و...

نمی گوید به شلوغی عادت دارم. این شلوغی کجا و رفت و آمد ِ منهتن کجا؟!

همراهش وارد ساختمان شیک اداری می شود.

وحید، تا رسیدن به دفتر، مشغول توضیح و تعریف است.

- الان دیگه بهدادم رسیده... یک سال نیست دم و دستگاهو از پدرش تحویل گرفته ولی ماشالا خوب تونست جمع و جورش کنه... از دیروز خیلی سفارش شما رو کرده. می شناسیدش دیگه!... خیلی پسر باحالیه... با هم راحت کنار میایم... همون وقت که پدرش این دفترو اداره می کرد، وارد تشکیلاتشون شدم... اون زمان بهداد ایران نبود... پدرش گفت جُربُزه داری... بمون تو همین کار... منم یه مقدار سهام شرکتو خریدم تا شریکشون بشم... شرکت ِ ما، واسطه ی بردن جنساتون تا آلمان بود... چند سال با عموتون کار می کردیم...

ذهنش روی کلمه های "جربزه" و "باحال" مکث کرده.

از آسانسور خارج می شوند. وحید دری را باز می کند و با احترام به او تعارف می کند "بفرمایید قربان!"

نگاهش از در و دیواری که ملایم نورپردازی شده و نور اسپات روی قالیچه ی کوچک و قاب شده ی دیوار، با سلام ِ ظریفی به سمت راست کشیده می شود.

دختری که احتمالا منشی ِ دفتر است، ایستاده و روی لبهای سرخ رنگش، لبخند ملایمی نشسته.

هیکلش در مانتوی مشکی ِ تنگ، راحت قابل دیدن است.

یک نوار سفید باریک، روی موهای بلوندش انداخته به عنوان پوشش. صورت برنزه اش، زیبایی دلنشینی دارد.

- سلام خانوم... مهندس که اومده؟

با همان لبخند، سر تکان می دهد.

- ده دقیقه س تشریف آوردن.

وحید هم سر تکان می دهد و به طرف یکی از درها می رود.

دوباره باز کردن ِ در و اشاره ی محترمانه ی دستش برای تعارف.

وارد اتاق می شوند.

بهراد از پشت میزش بلند می شود و خندان به طرفشان می آید.

- به! رسیدن بخیر! ولکام تو تهران مَن!

دستش را می فشارد و تشکر می کند.

مبل را تعارف می کند.

- باید خبر ورودت رو از پدرت بشنوم؟! قرار بود وقتی آلمان پروازتو عوض کردی بگی بچه ها بیان استقبالت.

می نشیند.

- ساعت چهار صبح رسیدم. وقت بدی بود. با تاکسی تا هتل اومدم.

بهداد، گوشی تلفن را برمی دارد و می گوید : پذیرایی می کنید لطفا؟!

بعد می آید روبه روی او و کنار وحید می نشیند.

- خانواده چطورن؟... سفرت راحت بود؟... ساعت چهار رسیدی و ده زنگ زدی بهم؟ اصلا استراحت کردی؟!

در جواب همه ی سوالهاش، سر تکان می دهد و فقط می گوید: چند ساعتی خوابیدم.

- بابا هفته ی گذشته رفت پاریس پیش بهناز... کم و بیش در جریان اتفاقاتی که افتاده هستم... انقدر سفارش کرد که قبل از اومدن، امکانات اقامتت محیا باشه، من و وحید استرس گرفتیم... گفتم نهایتش یه چند روزی میای پیش خودم تا خونه ت آماده بشه دیگه...

- توی هتل راحتم.

بهداد چشمک می زند.

- هتل چرا؟! میای پیش خودم تا آپارتمانت تکمیل بشه... نمیذارم بهت بد بگذره.

چند ضربه به در می خورد، بعد همان دختر زیبا با یک سینی وارد می شود.

فنجانها را روی میز می چیند؛ کیک ِ برش خورده را وسط میز؛ و قوری به دست، خم می شود فنجان ِ طرف او را پر می کند.

نگاهش بین ناخنهای بلند قرمز ِ دست او و گوشواره های بلندی که در هوا تاب می خورند رفت و برگشت می کند.

دختر، چشمهاش را بالا می گیرد و از میان ِ مژه های ریمل زده، نگاهی کوتاه ولی عمیق به صورت او می کند و آرام می گوید: بفرمایید!

لبخند می زند.

- مرسی.

یک نگاه عمیق دیگر و یک "خواهش می کنم"؛ بعد می چرخد طرف بهداد و وحید تا فنجانهای آنها را هم پر کند.

بهداد می گوید: پدرت سفارش کرده زود نریم سراغ کار... میگه آدمی نیستی که اینجا موندگار بشی و دفتر تهرانو اداره کنی.

به دختر آرام تر می گوید "ممنون" و ادامه می دهد:

- حق هم داره... زندگی توی تهران خیلی متفاوته.

- یعنی نگرانه نتونم از پس ِ کار بربیام یا فکر کرده نمی تونم مثل عموم دفتر تهرانو اداره کنم؟!

وحید هم آرام تشکر می کند.

دختر می ایستد و می پرسد: به چیز دیگه ای احتیاج ندارید؟

بهداد دستش را بالا می گیرد.

- نه، ممنون.

و به او می گوید: مطمئن نیست بتونی اینجا بمونی.

به دختر و راه رفتن ِ پر عشوه اش نگاه می کند. قرار نیست اینجا ماندگار شود. اگر به ایران آمده ، به خاطر مشکلی ست که در روند معمول کار پیش آمده؛ زندگی موقت در تهران، برایش حکم ِ ارضاء حس کنجکاوی دارد و اثبات ِ خودش به نامدار.

در که پشت سر دختر بسته می شود، با لبخند می گوید: سکرتری ِ خوشگلی داری!

هر دو نیششان باز می شود.

بهداد با شیطنت می گوید: نرسیده چشمتو گرفته؟!... سلیقه ی وحیده.

لبخند او هم رنگ شیطنت می گیرد.

- از سکرتری ِ نامدار خیلی جذاب تره!

فنجانش را برمیدارد و قهوه ی خوشبو را مزه می کند.

- هوم! طعم قهوه ش هم خوبه!

وحید هم فنجانش را زیر دماغش می گیرد و بو می کشد.

- قابل نداره!

نمی فهمد یعنی چه.

بهداد می خندد.

- بخشنده شدی وحید خان!

وحید هم می خندد.

- خاطر جناب راد خیلی عزیزه.

بهداد برای او ابرو بالا می اندازد.

- قهوه تو بخور، دفترو نشونت بدم... وحید جان! به اسی زنگ بزن فورچونر جدیده رو بیاره فعلا زیر پای مهندس باشه... یه آمار هم بگیر ببین بخواد آپارتمان برج افرا رو پر کنه چقدر زمان می بره.

وحید از آن چشم های مخصوص می گوید. قهوه اش را بدون کیک می خورد و بیرون می رود.

حین ِ خوردن ِ کیک و قهوه، از کارهای روتین شرکت می گوید. بعد دعوتش می کند اتاقهای دفتر را نشانش بدهد.

دختر، با دیدن ِ آنها، گوشی به دست، لبخند می زند. اینبار نگاهش سر تا پای مرد جوان ِ تازه وارد را آنالیز می کند.

- اینجا که اتاق وحیده... مدیر امور داخلی ِ دفتره... یه جورایی آچار فرانسه س.

کنار در می ایستد.

- آچار فرانسه؟!

بهداد می خندد. دختر هم لبخندش پررنگ تر می شود.

- یعنی همه ی کارا رو انجام میده.

وحید در حال صحبت با تلفن، سری برای آنها تکان می دهد.

بهداد به درهای دیگر اشاره می کند.

- اتاق حسابداری و بایگانی و این یکی هم کنفرانس.

خوشحال می شود وارد اتاقها نمی شوند.

- بریم ناهار بخوریم؟ می خوام یه جای توپ ببرمت.

شانه بالا می اندازد.

- اهل ناهار خوردن نیستم ولی دوست دارم با تهران زودتر آشنا بشم.

بهداد لبخند می زند و کنار میز دختر می ایستد.

- امروز که قرار بخصوصی ندارم؟

نگاه دختر بین او و بهداد می رود و برمی گردد.

- نه.

بهداد می گوید "چند لحظه صبر کن" و به اتاقش می رود.

باز دختر لبخند ملایمش را می زند. زیباست ولی برای کار و دفتر، زیادی به خودش رسیده.

به تابلوفرش روی دیوار دقیق می شود تا بهداد برگردد.

- خانوم! ما یکی دو ساعت دیگه برمی گردیم. بگید وحید نتیجه رو بهم خبر بده.

***

به یک رستوران دنج و شیک می روند.

فکر می کند چهره ی آراسته ی منشی ِ بهداد، باعث شده بیشتر از صبح، به دخترها دقت کند!

بهداد سرگرم خوردن استیک ِ حسابی پخته اش است که اصلا دلش نمی خواهد ازش بچشد.

می خندد.

- حسابی چشمت به جمال دخترای خوشگل هموطن روشن شده ها!

لبخند نیمداری می زند.

- به نظرم مصنوعی میان! انگار همشون یه ریخت هستن!

بهداد کمی از لیوان نوشیدنی اش می خورد.

- همینطورم هست... همین منشی ِ خوشگل ِ من؛ صدقه سر ِ پروتز و عمل بینی و لبای تزریقی انقدر دلبر شده.

چشمک می زند.

- خوب عروسکایی پیدا میشن! بذار یکی دو روز از رسیدنت بگذره، مثل عسل دورت جمع میشن.

می خندد و یاد حرف جسی می افتد که سفارش کرده با دخترهای تهران حرف نزند!

وحید تماس می گیرد و کوتاه با بهداد صحبت می کند.

- تا عصر ماشینت آماده س... میارن دفتر... آپارتمان هم، یه جمع و جور تازگی خریدم، گفتم برات مبله کنن. فکر کنم دو، سه روزی طول بکشه. چند وقت بگذره، جا بیفتی، بعد عوضشون می کنی... یه چیزی که در شان شازده ی نامدار خان باشه.

سری تکان می دهد.

- بریم هتل، وسایلتو برداریم، بریم خونه ی من. هم آزادتری، هم تنها نمی مونی.

می خواهد تا آماده شدن ِ خانه اش، در هتل باشد.

بهداد، مخالفتش را که می بیند، پیشنهاد می کند حداقل شب مهمانش باشد و سه نفری با وحید اولین شب اقامتش در تهران را دور هم بگذرانند.

قبول می کند ولی می خواهد تا عصر استراحت کند.

این تغییر ساعت و جابجایی، بالانس بدنش را به هم ریخته.

بهداد تا هتل می رساندش و می رود.

خسته و کسل، روی تخت می افتد.

احساس غربت و ناشناختگی می کند. حتا با بهدادی که چند سال همکلاسی و دوست دوران دانشگاهش بوده و می شناسدش.

از اولین سفر به ایران، چیز زیادی به خاطر ندارد جز دریای شمال ، مهمانی های مردانه ی نامدار و عمو نریمان و دوستانشان؛ و دلتنگی برای مادرش.

دومین سفر هم اوایل جوانی بود و اقامت چند روزه در باغ وسیع لواسان ِ عمو نریمان، همراهی ِ نامدار در چند قرارداد کاری، به رخ کشیدن ِ سوارکاری ِ پسرش به دوستان و شرکا و آشنایی با همین بهدادی که امروز برایش ناآشنا شده.

چشم می بندد و فکر می کند به اینکه در طرف دیگر کره ی خاکی، تازه آفتاب طلوع کرده و خیابانهای منهتن ترافیک صبحگاهی را به خود می بیند.

***از پِی ِ دیدن ِ او، دادن ِ جان، کار ِ من است

تهران/ پاییز 1360

کتاب به دست نشسته بود کنج پله ی ایوان، توی آفتاب کم جان ظهر پاییزی. حواسش به همه چیز بود الا درس.

سیما از درگاهی بیرون آمد و همانطور که چادرش را روی سر می انداخت، بلند گفت: ایران خانوم جون؟

در اتاق روبه رویی باز شد.

- جون دلم؟

ایران خانوم، سیما را که دید، گفت: داری میری؟

سیما سر تکان داد.

- آره... دیگه فکر کنم نوبتمون نزدیکه... کوپنهاتونو بدین.

ایران خانوم دوباره به اتاق برگشت.

سیما نگاهی به هانیه انداخت.

- سرما نخوری مادر؟ پاشو یه آب به این ظرفا بزن، درستم تموم شد بشین به ایران خانوم کمک بده... حواستم به غذا باشه آبش تموم نشه.

هانیه به عالیه خانوم اشاره کرد که کنار پاشویه داشت لباسهای لکه دار را آب می کشید. سیما فهمید منتظر است کار ِ او تمام شود. رفت طرف دیگر حیاط، روی سه پله ی ایوان ایستاد تا ایران خانوم بیاید.

عالیه گفت: دیروز آقا صابر دم برگشتنی از پایین میدون گوشتای ما رو گرفت. می گفت خلوتم بوده. کاش کوپنهای شمام دستش بود، واسه شمام می گرفت.

سیما نگاهش به در باز اتاق ایران خانوم بود.

- قربون دستت... همدم وایساد تا بیام غذا رو بار بذارم... فکر کنم یه ساعته نوبتمون بشه.

ایران خانوم کش ِ دور دسته ی کوپنها را باز کرد.

- خودت اونایی که اعلام کردنو سوا کن.

سیما سرگرم جدا کردن کوپنها شد.

- کاش میذاشتی بچه ها برن بگیرن... واسه دو مثقال گوشت از زندگی افتادین.

سیما کوپنها را در مشت گرفت و دسته ی مرتب ِ بقیه را به ایران خانوم برگرداند.

- نه تو رو خدا... به اندازه ی کافی زحمت براتون داریم... هانیه کارش تموم بشه میاد کمک دستتون تا من برگردم... فعلا با اجازه.

بعد همانطور که از جلوی هانیه رد می شد، گفت: زودتر برو کمک ایران خانوم، امروز وقت نکردم یه سوزن بزنم.

سر تکان داد و رفتنش را تماشا کرد. کتاب را بست و جلوی در اتاقشان گذاشت.

عالیه ایستاد. لباس یکسره ی آقا صابر را در هوا با صدا تکاند و رفت طرف بند رخت گوشه ی حیاط.

ظرفها را سیما روی هم چیده، گوشه ی پله ها گذاشته بود. برد گذاشت کنار شیر پاشویه. آستین ژاکتش را تا زد و نشست.

صدای در و بعد یاا... آمد.

دلش لرزید.

همیشه همینطور می آمد.

یاا... می گفت، چند لحظه مکث می کرد، بعد پرده ی جلوی در حیاط را کنار می زد و وارد می شد.

آمدنش طول کشید. از گوشه ی چشم، در را می پائید.

پرده تکان تکان خورد و کنار رفت.

امیرعلی با دو تا گالن بیست لیتری نفت، وارد حیاط شد.

ن*ف*س ن*ف*س می زد.

هانیه که سلام کرد، سر به زیر و همانطور که گالن ها را به طرف بشکه ی کنار انباری می برد، جواب داد.

ظرفها را زیر شیر برد و از سردی ِ آب، لرز به تنش افتاد.

امیرعلی رفت طرف در و خارج شد. خیره به پرده ی جلوی در، دستش را مشت کرد. دل به دریا زد و هر دو دست را زیر آب یخ گرفت.

امیرعلی دوباره با دو گالن دیگر آمد و کنار دوتای اولی گذاشت.

در ِ بشکه را برداشت و اولین گالن را در مخزن خالی کرد.

هانیه توی قابلمه را آب گرداند.

عالیه خانوم، دستهاش را با گوشه ی چادری که دور کمرش بسته بود خشک کرد و همانطور که تشت و صابون را برمی داشت، گفت: دستت درد نکنه امیر آقا.

امیرعلی، پشت به آنها گفت: خواهش می کنم. وظیفه س...

صدای شرشر آب حوض و ریختن ِ نفتها توی بشکه با هم قاطی می شد.

کم کم دستش از سرما بی حس شد و راحت تر سیم به ظرفها می کشید.

حرکات امیرعلی را زیر چشمی دید.

گالن های خالی شده را کنار بشکه روی هم چید. هانیه دوباره سرش را پایین انداخت.

امیرعلی یک قدم آمد طرف حوض و ایستاد.

هانیه می خواست بگوید بیاید دستش را بشوید ولی زیاد همکلام نمی شدند. خجالت می کشید.

پاهاش از میدان دید او بیرون رفت و هانیه توانست نفس راحتی بکشد.

قابلمه، حسابی ته گرفته بود. تا نیمه پر از آب کردش و رفت سر وقت بقیه ی ظرفها.

دوباره صدای پا آمد. خودش بود. صدای پاها را خوب می شناخت.

عالیه خانوم دمپایی هاش را خرت خرت روی موزائیکها می کشید. ایران خانوم فقط پای راستش روی زمین صدای ایجاد می کرد ولی امیرعلی،... فقط صدای برخورد نرم کفشهاش باعث میشد بفهمد نزدیک می شود.

بر خلاف انتظارش، رد نشد به طرف در برود.

ایستاد کنار شیر آب.

باز دلش لرزید. کمی سر بلند کرد.

امیرعلی با کمی فاصله نشست. هانیه تازه متوجه کتری بزرگی که در دست داشت شد.

سعی کرد بی توجه، به کارش ادامه دهد.

- دستات قرمز شده از سردی ِ آب.

همانطور خیره به بشقاب با لکه ی نارنجی ِ استامبولی و دلی که تند تند می زد، فکر می کرد اولین بار است اینطور خودمانی با او صحبت می کند.

- برات آب داغ آوردم... بذار بریزم توی تشت، دستتو تو این آب یخ نبری.

جرات به خرج داد، سر بلند کرد.

نگاهش به بشقاب و دست هانیه بود.

کمی عقب رفت و امیرعلی آب داغ را توی تشت خالی کرد.

بخار ِ مطبوعش از همان فاصله هم به دستش خورد و لبخند نشست روی لبش.

- بذار یه کمم توی این قابلمه بریزم، زودتر خیس بخوره.

چه ملایم حرف می زد! صداش همیشه نرم و پایین بود. محکم و مردانه ولی ملایم.

خیره شد به لوله ی کتری.

آب جوش، اول م*س*تقیم وارد قابلمه می شد ولی مسیرش رفت طرف دیواره و بعد، بیرون قابلمه.

دلیل کار امیرعلی را نفهمید. دوباره به صورتش نگاه کرد.

سریع چشمش را از نگاه هانیه دزدید و مسیر آب جوش به جای اولش برگشت.

خیره شده بود به هانیه! امیرعلی ِ همیشه سر به زیر، خیره شده بود به او و حواسش از آب جوش و قابلمه پرت شده بود! انگار در دلش عروسی به پا شده بود!

لبش را محکم گزید تا او لبخندش را نبیند.

کتری را کنار گذاشت و آب تشت را با آب سرد، ولرم کرد. خودش ظرفهای کثیف را در تشت گذاشت و گفت: حالا شد!... یه ذره از اون ریکات می ریزی روی دستم؟

این امیرعلی بود؟! سرش به جایی خورده بود؟! در پنج سالی که م*س*تاجرشان بودند، غیر از سلام و خداحافظ، با هانیه همکلام نشده بود.

- حاج خانوم!

سر بلند کرد. امیرعلی با لبخند به ریکا اشاره کرد.هانیه باز لب گزید.

کمی از مایع کف دستش ریخت.

با دست دیگرش، از آب ولرم تشت برداشت و مشغول شستن دستهاش شد.

باور نمی کرد خودش باشد. به نیمرخش که خم شده بود، خیره ماند؛ به چشمهای همیشه سر به زیرش، ابروهای مشکی و ته ریش ِ همیشگی اش. لبهایی که امروز، برای اولین بار به او می خندید، موهای سیاه ساده و صافش که کج، روی پیشانی می ریخت...

دستهای کفی اش را برد زیر شیر آب.

سریع گفت: بذارید آب گرم بریزم روی دستاتون...

باز خیره به دستهاش لبخند زد.

- من پوستم کلفته؛ چیزیم نمیشه... شما فکر دستای خودت باش که تو این سرما اینطوری بهشون ظلم می کنی... یه کتری آب گرم آوردن چه سختی ای داره مگه؟!

حتما خواب می دید!

این امیرعلی نبود که داشت با هر کلمه، قلبش را می لرزاند.

آب ِ دستش را روی حوض تکاند و بلند شد.

- بشور، دوباره برات آب گرم میارم آب بکشی.

دیگر سرما را احساس نمی کرد. نفهمید کِی ظرفها را شست. همین که سبد ظرفهای تمیز را برداشت و بلند شد، امیرعلی با کتری آمد روی ایوان.

یک نگاه به ظرفها کرد و یک نگاه به صورت او. نگاهش ملامت گر بود.

دستپاچه گفت: دستتون درد نکنه، تموم شد.

تکان نخورد. سریع به طرف اتاقشان رفت. قبل از وارد شدن، به پشت سر نگاه کرد. نبود. دلخور شد؟! امروز چرا به او انقدر توجه می کرد؟!

سبد ظرفها را گوشه ی اتاق گذاشت و دستهاش را روی علاءالدین گرفت. باید می رفت کمک ایران خانوم.

کاش امیرعلی بیرون میرفت. چطور می توانست در یک اتاق با او بنشیند و کار کند؟!

جلوی آینه ی سر تاقچه ایستاد و باز یادش آمد چطور خیره به او، آب کتری را بیرون قابلمه می ریخت. دست کشید به روسری و گوشه ی صورتش.

"ممکنه از من خوشش بیاد؟!"

از تصورش هم قلبش به تپش افتاد. سریع رفت پایین، در آشپزخانه سری به آبگوشت زد و بعد با دلهره به طرف اتاق ایران خانوم رفت.

چند ضربه به شیشه ی در زد. صدای ایران خانوم آمد.

- بفرما تو.

وارد شد. ایران خانوم، تکیه زده به پشتی، کنار چرخ خیاطی داشت پارچه ای را کوک می زد. امیرعلی با همان لبخند خوشگلش، خم شده بود صورت مادرش را می ب*و*سید.

- رضایت میدی عزیز... رضایت میری... دل پسرتو نمی شکنی!

نگاه کرد به هانیه و بدون اینکه لبخندش برود، راست شد و سر به زیر انداخت.

- بیا هانیه جان... از شانس، امروز عصر حاج خانوم می خواد بیاد پرو لباسش، هنوز آماده نیست.

بی حواس، دو زانو نشست نزدیک چرخ.

امیرعلی از روی تاقچه تسبیحش را برداشت و گفت: من یه سر میرم تا پایگاه... خداحافظ.

ایران خانوم سریع گفت: پس چاییت...

دستش را بالا برد و گفت: بمونه وقتی برگشتم...

ایران خانوم لباس برش خورده را جلوی هانیه باز کرد.

- در پناه خدا... بیا مادر، بالا تنه شو کوک شل بزن تا من دامنشو ببرم.