رمان پرواز به قلم زلفا خلیلی

برای خود من هم جالب شده بود. لیندا معتمدی دست راستِ پدرش منصور معتمدی خود دست به کار شده بود و حالا به خاطر این کارش کلِ باند تُرک را به فنا میداد.
لبخندی زدم که سرهنگ گفت
-عالیه دختر... بازم گل کاشتی.
لبخند زدم و سری تکان دادم
-سرهنگ اجازه هست؟!
سرهنگ سری تکان داد و من از اتاق خارج شدم.
چادر سرم را صاف کردم و بعد از برداشتن موبایل و کیف و سوئیچم از اتاق از اداره خارج شدم.
باز هم طبق معمول دیرتر از خانم های اداره از اداره خارج شدم.
به سمت ماشین رفتم که موبایلم که رو ویبره بود به لرزه در آمد.
نگاهی به صفحه گوشی انداختم یگانه بود
-بله؟!
-یک بار شد من به تو زنگ بزنم و با این طرز حرف زدنت سکته ام ندی؟!
در ماشین را باز کردم و ردی صندلی نشستم و همونطور که در را می بستم جوابش را دادم
-چیزی شده؟!
-داری میای یه دوتا پیتزا مخلوط بگیر و بیا.
-باشه دارم میام.فعلا
و قطع کردم.
یگانه دوست صمیمی من بود و از وقتی که مادرم و بنیا از ایران خارج شده بودند چند وقت در میان به خانه من می آمد تا از تنهایی درم آورد.
بعضی وقتا از این نزدیکی بیش از اندازه خودم و یگانه می ترسیدم.
شغل من شوخی بردار نبود و این صمیمیت می تونست خیلی ترسناک باشه.
لبخندی زدم و بیخیال ماشین را روشن کردم.
وقتی از اداره خارج می شدم روحیه ام به کل تغییر می کرد.
ضبط ماشین را روشن کردم و سعی کردم اتفاقات امروز و از ذهنم خارج کنم.
سر دردم شدید شده بود.امروز بیش از توانم عصبانی بودم و این باعث سر درد های پی در پی من می شد.
****
یگانه با چهره ای متعجب نگاهی به من انداخت و با تته پته گفت
-وانیا خوبی؟!چت شده؟!
خندیدم.
-روزِ پر از تنشی داشتم.
انگار هنوز هم نگران بود.
بی توجه بسته های پیتزا را در ب*غ*لش انداختم و به سمت اتاقم حرکت کردم.
فرمم و با یک دست بلوز شلوار ورزشی عوض کردم و از اتاق خارج شدم.
خونه دویست متری که داشتیم برای من خیلی بزرگ بود.
خونه به نام مامان بود و از وقتی که رفته بودن من اینجا زندگی می کردم
تا وارد سالن شدم نگاهِ یگانه به روی من چرخید و دستش را کنارش به روی مبل زد و زیر لب گفت
-بیا بشین ببینم.
لبخندِ کمرنگی زدم و کنارش رفتم و بر روی مبل کناریش نشستم.
-خب چه خبر وانیا؟! کارا چطور پیش میره؟!
-خوبه... تو چی؟! چی کارا می کنی؟! از سهیل چه خبر؟!
لبخند خجولی زد و گفت
-اگه تو بذاری یک روز ببینمش خیلی خوب میشه.
خندیدم... سهیل محمدی یا بهتره بگم سروان محمدی نامزد یگانه است.
-خب من چی کار کنم؟! سهیل عاشق مأموریتِ و کار از دست من بر نمیاد.
خندید و چیزی نگفت
بعد از خوردن پیتزا یگانه رو به من گفت
-رفتم برات خرید کردم از گوشت مرغ تا جونِ آدمیزاد توی یخچال هست. تروخدا یه چیزی بخور جون بگیری با این وضعیت تا دو ماهِ دیگه پوست و استخون میشی.
-مرسی یگانه ولی چرا خرید کردی؟! می دونی که خراب میشه تو خونه.
-خراب نمیشه چون تو می خوریشون.
چشم غره ای بهش رفتم که کاملا کارساز بود.
چندین بار بهش گفته بودم برای خونه ی من خرید نکنه اما کو گوشِ شنوا؟!
مثلِ مادر ها هفته ای سه روز میومد و کلی نصیحت می کرد و می رفت.
****
آفتاب با بی رحمیِ تمام به چشم هام می تابید و سعی در بیدار کردنم داشت.
چشم بند سفید رنگم را پایین کشیدم تا روی چشمام قرار بگیره و بتونم بخوابم اما دیگه نشد بخوابم.
از تخت خواب دل کندم و بلند شدم.
موهای مشکی رنگم و با دست هام احاطه کردم و با کلیپسی که دستم بود جمعش کردم.
به سمت سرویس بهداشتی رفتم و بعد از شست و شوی صورتم و دوشِ کوتاهی که گرفتم خارج شدم.
نگاهی به ساعت انداختم ساعت هفت و پونزده دقیقه را نشان می داد.
موهام و شانه کردم و بستمش و بلافاصله فرمم و پوشیدم چادرم و سر کردم و با گرفتن وسایلم از خانه خارج شدم.