رمان پرواز به قلم زلفا خلیلی

ژانر : #درام #عاشقانه

خلاصه :

سرگرد بخش جنایی،کسی که فقط و فقط سرهنگ از زندگیِ او خبر دارد.

کسی که همچون مجهولی برای اطرافیانش است.

تک دختری که توانسته به سِمَت سرگردی برسد

تنها او،بانو وانیا سهیلی

دختری که با تمام سختی هایش ساخته است و توانسته همه ی مسئله های زندگیش را به خوبی حل کند.

اما تنها یک مسئله سخت سعی در از پای در آوردنش را دارد؛ و سوال این جاست او به تنهایی می تواند حلش کند؟!

با قدم های محکم مثل همیشه به سمت اداره حرکت کردم.

سرم تیر می کشید و عصبانیت از تمام حرکاتم حس می شد و این را از چهره ی وحشت زده ی بعضی از افراد در اداره متوجه میشدم.

دآنقدر عصبانی بودم که حتی به سروان حسینی سلام نکردم و فقط به تکون دادن سر اکتفا کردم.

دختره ی ا*ح*م*ق چطور توانسته بود با یک اشتباه تمام ماموریت را به هم بزند

پاهایم را محکم تر از قبل به زمین می کوبیدم و حرکت می کردم.

در اتاق را باز کردم و بعد از داخل شدنم محکم در را به هم کوبیدم.

با خودم تکرار کردم لعنتی لعنتی لعنتی

آخه بی احتیاطی تا کجا؟

تا چه حد یک آدم می تونه بی احتیاط باشه

بی اراده تمام چیز هایی که روی میز بود را به سمت زمین هل دادم که صدای بدی را ایجاد کرد.

دست هایم را دو طرف میز قرار دادم و نفس نفس می زدم.

یکی از بهترین افراد من تو دام افتاده بود و این فقط و فقط به خاطرِ یک فرد بی مسئولیت بود.

سروان حسینی با ترس در زد و وارد شد

احترام گذاشت

با عصبانیت به سمتش رفتم می خواستم تمام حرصی را که داشتم رو سر اون خالی کنم.

-اجازه دادم وارد شی؟!

سروان که به تته پته افتاده بود با ترس نگاهم کرد

-سرگرد سهیلی شرمنده ببخ...

قبل از اینکه بذارم حرفش را تمام کند با صدای نسبتا بلندی گفتم

-حرفت رو بزن و برو بیرون؛ زود باش.

رنگ از رخش پرید

-سرگرد، سروان محمدی که تو اون باند گروگان گرفته شده بودن موفق به فرار شدن

به سمتش براق شدم

-و پرونده ها؟!

-تمام و کمال تا ده دقیقه دیگه به دستتون میرسه.

هنوز از آن حجم عصبانیتم کم نشده بود

-می تونی بری

بعد از رفتن سروان حسینی روی صندلی نشستم و سعی کردم خودم را آرام کنم.

اخه بی احتیاطی تا کجا؟! تا چه اندازه؟!

نزدیک بود مأموریت به این بزرگی را از دست بدهم.

عصبی پاهایم را تکان دادم.

زیر لب زمزمه کردم

-امیدوارم سروان محمدی اطلاعات رو کامل آورده باشه.

تلفن را دستم گرفتم و شماره ی اتاق سروان فرهمند رو گرفتم

-سروان تا پنج دقیقه ی دیگه بیاید اتاقم.

و بی هیچ حرف اضافه ی دیگه ای قطع کردم.

به عکس هایی که رو به روم به دیوار زده شده بود زل زدم.

بلند شدم و به سمت دیوار حرکت کردم.

اولین عکس از راست مهم ترین فرد این باند بود.

باربد کیانی؛ پسرِ 27 ساله ای که با سنِ کمش رأس هِرَم قرار داشت و تمام باند زیر نظر او بود.

دست راستم را به سمت عکس بردم و دستی به رویش کشیدم و زیر لب زمزمه کردم

-به زودی می گیرمت باربد کیانی منتظرم باش.

و با انگشت اشاره ام ضربه ای به عکس زدم.

صدای تقه ای که به در خورد من را به خودم آورد

-بیا

سروان فرهمند داخل شد و احترام گذاشت.

سری تکان دادم.

-بشین سروان

بعد از نشستنش من هم نشستم.

-باربد کیانی آخرین بار کِی و کجا دیده شد؟!

سروان نگاهی به من انداخت و شروع به توضیح دادن کرد

-کیانی روز بیست و هفتم آذر تو پاساژ سپهر دیده شدن که همراه با یک خانم مشغول خرید بودن، ناگفته نمونه که دو بادیگارد مصلح همراهشون بود و خودِ کیانی هم مصلح بود.

و خیلی جالبه که بدونید کیانی وارد مغازه های خاصی میشد که یک وجه مشترک با هم داشتن.

-چه وجهی؟!

-تمام مغازه ها حراج زده بودند و خیلی هم عجیب بود که کیانی با کیسه ی سفید رنگی وارد مغازه ها می شد و بعد از خارج شدن رنگ کیسه به زرد مایل به کرمی تغییر می کرد.

مثلِ همیشه اطلاعات کاملِ کامل بود.

-اون دختر شناسایی نشد؟

-چرا سرگرد شناسایی شد، محدثه فرهانی 27 سالشه و خیلی عجیبه که فقط و فقط از اسمِ همسرش تو اطلاعاتش نام برده شده و خانواده ای نداره.

-و اسم همسرش؟!

به وضوح استرس را در چهره ی سروان دیدم. حرفم را تکرار کردم

-اسم همسرش؟!

- باربد کیانی.

یا تعجب نگاهی به او انداختم

-تو مطمئنی سروان؟!

سری به نشانه بله تکان داد.

با عصبانیت سری تکان دادم

-عکس محدثه فرهانی رو می خوام. حالا هم می تونی بری.

سروان بی حرف احترامی گذاشت و خارج شد

چطور ممکنه؟!

باربد کیانی ازدواج کرده باشه و ما نفهمیده باشیم؟!

قصدش از این کار چیه؟!

پوزخندی روی لبم نشست.

از بی احتیاطی سروان قادری و اتفاقی که قرار بود بیوفته و کلِ مأموریت رو خراب کنه و به لطف خدا نیوفتاد.

بی اراده با انگشت هام روی میز ضرب گرفتم که صدای در بلند شد.

-بیا تو

سروان محمدی با یه وضعیت بدی وارد اتاق شد.

با تعجب بلند شدم و به سمتش حرکت کردم

-سروان چرا با این حالت اومدی اداره؟!

صورت خونیشو تکانی داد و بی اراده روی کاناپه نشست.

اگر تو حالت عادی بود حتما برخورد بدی با سروان می کردم اما الان وضعیت فرق می کرد.

در اتاق و باز کردم و رو به سروان حسینی که داشت به اتاقم نزدیک می شد گفتم

-سروان زنگ بزنید دکتر هاشمی بیاد.

و در را بستم

***

منتظر به حرکات دستِ دکتر هاشمی نگاه می کردم

-دکتر تموم شد؟!

-تموم شد دخترم

پنبه ای.که در دستش بود را از کنار ابرو های سروان محمدی گرفت و بلند شد.

سری به سمتم تکان داد

-آقای محمدی لطفا این دارو هایی که می گم رو مصرف کنید و این سرم رو حتما بزنید

-چشم آقای دکتر

دکتر هاشمی برگه ای را به سروان محمدی داد و از اتاق خارج شد.

رو به روی سروان نشستم و پرسیدم

-خب چی شد؟!

سروان محمدی که به خاطر پارگی کنار لبش حرف زدن برایش کمی سخت بود آرام آرام شروع کرد به حرف زدن

-تونستیم بفهمیم مخفی گاه یا بهتره بگم جایی که توش اقامت دارن کجاست و این که باربد کیانی به تازگی با خانمی ازدواج کرده و کسی خبری نداره چطور و کجا با محدثه فرهانی آشنا شده

سری تکان دادم.

محدثه فرهانی کیه؟! یعنی چی؟! باربد چرا باید ازدواج کنه؟! اونم با یک دختر بی کس و کار؟!

سروان محمدی ادامه داد

-سرگرد؛ کیانی بیشتر از نصفِ بادیگارد هاشو به قتل رسونده...

با تعجب نگاهش کردم، مجهولِ دیگه ای به این پرونده اضافه شده بود.

-چرا؟!

-فکر کنم جاسوسی تو این باند هست که تمام اطلاعاتشون رو به باند تُرک می رسونه و کیانی تمام افرادش رو مرخص کرده. اما باز هم اخبار به باند تُرک می رسه.

جاسوس؟! کیانی؟! محدثه؟! ازدواج؟! حراج؟! تُرک؟!بادیگارد مصلح؟! خرید؟! پاساژ سپهر؟!

تقه ای که به در خورد باعث شد رشته افکارم پاره شود.

اخمی بر روی پیشانیم نشاندم

-بیا

سروان فرهمند داخل شد و پس از احترامی که گذاشت پرونده آبی رنگی را به دستم سپرد و به سرعت از اتاق خارج شد.

-سروان تمام اتفاق های اخیر رو به عنوان گزارش کار به صورت کتبی برای من بیارید.

-چشم سرگرد امرِ دیگه؟!

-می تونی بری

به سمت صندلی رفتم و پرونده را باز کردم.

عکس محدثه فرهانی بود.

عکس ها را یکی یکی بیرون کشیدم و به دختر آشنای رو به روم خیره شدم

دختری با چشمان قهوه ای و صورتی کاملا معمولی اما با آرایش زیادی که کرده بود و گریم کوچکی که داشت چهره اش تغییر کرده بود.

ناخوداگاه دستانم را مشت کردم.

پس داستان از این قرار بود.

لیندا معتمدی از باند تُرک به باند باربد کیانی نفوذ کرده بود و با کلک های مختص خودش با باربد ازدواج کرده.

کم کم پازل داشت چیده میشد.

دیگه باید آخرین تیکه های پازل را در کنار هم قرار دهم.

بی اراده پوزخندی روی لبم نشست.

فقط دو روز باقی مانده بود.

از اتاق خارج شدم و به سمت دفتر سرهنگ سلیمی رفتم.

تقه ای به در زدم و وارد شدم احترام گذاشتم.

سرهنگ لبخندی به رویم زد

-بشین دخترم

با همان اخم که روی پیشانیم جا خوش کرده بود نشستم.

سرهنگ که دید کاملا جدی هستم بحث را شروع کرد

-خب چه خبر سرگرد؟!

-سرهنگ سروان قادری با داشتنِ عکسی از خودش و سروان محمدی باعث شد که فرید رضایی متوجه بشه و محمدی رو گروگان بگیره.تا اینجا رو که میدونید؟

سری تکان داد که ادامه دادم

-خب سروان محمدی موفق شدن از اونجا فرار کنن و بیان اینجا....

همه ی اطلاعات را یکی پس از دیگری برای سرهنگ بازگو کردم که در آخر سرهنگ سری تکان داد و گفت

-عالیه سرگرد. حالا می خوای چی کار کنی؟!

-سرهنگ شک ندارم کیانی متوجه جاسوس شده و مطمئنم میدونه این جاسوس کسی نیست جز لیندا معتمدی یا همون محدثه فرهانی وقتی هم که باهم به خرید تو پاساژ سپهر رفتن متوجه شدم که لباس های عادی خریداری نکردن و جالب بود که صاحب تمام آن مغازه ها پرونده اشون سیاهه...

سرهنگ با چشم های ریز شده نگاهی به من انداخت و منتظر ادامه حرف هایم شد

-سرهنگ کیانی می خواد لیندا رو مثلِ سهیلا فاضلی از کشور خارج کنه و به دست عرب ها بسپره. دقیقا مثلِ همون اتفاق همون جا همون مغازه ها رو برای خرید انتخاب کرد.

ما می تونیم صبح فردا به مقصد جایی که اونجا اقامت دارن حرکت کنیم و چند نفری رو برای تعقیب کیانس بفرستیم. وقتی متوجه شدیم چه زمانی می خواد از کشور خارج شه می تونیم دست گیرشون کنیم.

اینطوری با یک تیر دو نشون میزنیم.

هم باربد کیانی دستگیر میشه هم لیندا معتمدی و دو تا باند هم زمان از بین می رن.

برای خود من هم جالب شده بود. لیندا معتمدی دست راستِ پدرش منصور معتمدی خود دست به کار شده بود و حالا به خاطر این کارش کلِ باند تُرک را به فنا میداد.

لبخندی زدم که سرهنگ گفت

-عالیه دختر... بازم گل کاشتی.

لبخند زدم و سری تکان دادم

-سرهنگ اجازه هست؟!

سرهنگ سری تکان داد و من از اتاق خارج شدم.

چادر سرم را صاف کردم و بعد از برداشتن موبایل و کیف و سوئیچم از اتاق از اداره خارج شدم.

باز هم طبق معمول دیرتر از خانم های اداره از اداره خارج شدم.

به سمت ماشین رفتم که موبایلم که رو ویبره بود به لرزه در آمد.

نگاهی به صفحه گوشی انداختم یگانه بود

-بله؟!

-یک بار شد من به تو زنگ بزنم و با این طرز حرف زدنت سکته ام ندی؟!

در ماشین را باز کردم و ردی صندلی نشستم و همونطور که در را می بستم جوابش را دادم

-چیزی شده؟!

-داری میای یه دوتا پیتزا مخلوط بگیر و بیا.

-باشه دارم میام.فعلا

و قطع کردم.

یگانه دوست صمیمی من بود و از وقتی که مادرم و بنیا از ایران خارج شده بودند چند وقت در میان به خانه من می آمد تا از تنهایی درم آورد.

بعضی وقتا از این نزدیکی بیش از اندازه خودم و یگانه می ترسیدم.

شغل من شوخی بردار نبود و این صمیمیت می تونست خیلی ترسناک باشه.

لبخندی زدم و بیخیال ماشین را روشن کردم.

وقتی از اداره خارج می شدم روحیه ام به کل تغییر می کرد.

ضبط ماشین را روشن کردم و سعی کردم اتفاقات امروز و از ذهنم خارج کنم.

سر دردم شدید شده بود.امروز بیش از توانم عصبانی بودم و این باعث سر درد های پی در پی من می شد.

****

یگانه با چهره ای متعجب نگاهی به من انداخت و با تته پته گفت

-وانیا خوبی؟!چت شده؟!

خندیدم.

-روزِ پر از تنشی داشتم.

انگار هنوز هم نگران بود.

بی توجه بسته های پیتزا را در ب*غ*لش انداختم و به سمت اتاقم حرکت کردم.

فرمم و با یک دست بلوز شلوار ورزشی عوض کردم و از اتاق خارج شدم.

خونه دویست متری که داشتیم برای من خیلی بزرگ بود.

خونه به نام مامان بود و از وقتی که رفته بودن من اینجا زندگی می کردم

تا وارد سالن شدم نگاهِ یگانه به روی من چرخید و دستش را کنارش به روی مبل زد و زیر لب گفت

-بیا بشین ببینم.

لبخندِ کمرنگی زدم و کنارش رفتم و بر روی مبل کناریش نشستم.

-خب چه خبر وانیا؟! کارا چطور پیش میره؟!

-خوبه... تو چی؟! چی کارا می کنی؟! از سهیل چه خبر؟!

لبخند خجولی زد و گفت

-اگه تو بذاری یک روز ببینمش خیلی خوب میشه.

خندیدم... سهیل محمدی یا بهتره بگم سروان محمدی نامزد یگانه است.

-خب من چی کار کنم؟! سهیل عاشق مأموریتِ و کار از دست من بر نمیاد.

خندید و چیزی نگفت

بعد از خوردن پیتزا یگانه رو به من گفت

-رفتم برات خرید کردم از گوشت مرغ تا جونِ آدمیزاد توی یخچال هست. تروخدا یه چیزی بخور جون بگیری با این وضعیت تا دو ماهِ دیگه پوست و استخون میشی.

-مرسی یگانه ولی چرا خرید کردی؟! می دونی که خراب میشه تو خونه.

-خراب نمیشه چون تو می خوریشون.

چشم غره ای بهش رفتم که کاملا کارساز بود.

چندین بار بهش گفته بودم برای خونه ی من خرید نکنه اما کو گوشِ شنوا؟!

مثلِ مادر ها هفته ای سه روز میومد و کلی نصیحت می کرد و می رفت.

****

آفتاب با بی رحمیِ تمام به چشم هام می تابید و سعی در بیدار کردنم داشت.

چشم بند سفید رنگم را پایین کشیدم تا روی چشمام قرار بگیره و بتونم بخوابم اما دیگه نشد بخوابم.

از تخت خواب دل کندم و بلند شدم.

موهای مشکی رنگم و با دست هام احاطه کردم و با کلیپسی که دستم بود جمعش کردم.

به سمت سرویس بهداشتی رفتم و بعد از شست و شوی صورتم و دوشِ کوتاهی که گرفتم خارج شدم.

نگاهی به ساعت انداختم ساعت هفت و پونزده دقیقه را نشان می داد.

موهام و شانه کردم و بستمش و بلافاصله فرمم و پوشیدم چادرم و سر کردم و با گرفتن وسایلم از خانه خارج شدم.

وارد اداره که شدم سروان فرهمند با دو به سمتم دوید.

-سرگرد سهیلی سرگرد

وسط اداره فریاد می زد؛ نگاهِ خشمگینی به چهره ی برافروخته اش انداختم.

-چی شده سروان فرهمند؟!

سروان احترامی گذاشت و همانطور که نفس نفس می زد سعی کرد جواب دهد

-سروان قادری...

-سروان قادری چی؟!

با ترس نگاهی به من انداخت.

-پرسیدم سروان قادری چی؟ چی شده؟

به گریه افتاد و با هق هق گفت

-بیمارستانِ... فرید رضایی با تیر زدش و فرار کرد.باربد هم وقتی متوجه سروان شد سریع از محل اقامتشون نقل مکان کردن.

-سروان فرهمند شما برید بیمارستان به همسرتون برسید.

سروان فرهمند نگاهی پر از تعجب به من انداخت و سری تکان داد و رفت.

اون سالن بلند بالا را طی کردم و به در قهوه ای رنگی که اتاق خودم بود رسیدم.

در و باز کردم و کیف دستی مشکیم و روی پرت کردم.

چادرم و در آوردم و به سمت عکس های روی دیوار رفتم.

ماژیک قرمز رنگی دستم گرفتم.

تا حالا نگار قاسمیان،صادق قاسمیان،فرهاد ساحلی و نگین قاسمیان دستگیر شدند.

بدون هیچ سر و صدایی دستگیر شدند و هنوز هم لب از لب باز نکردند.

روی عکس این افراد خطی کشیدم و زیر لب زمزمه کردم

-فرید رضایی و باربد کیانی منتظرم باشید.

ماژیک و کنار کیفم انداختم.

فرمم و درست کردم و با گذاشتن چادرم از اتاق خارج شدم.

امروز قرار بود نگار قاسمیان و ببینم؛ آخرین فرزند صادق قاسمیان بود.

سرهنگ چند روزِ قبل به من خبر داده بود که بازجویی از خاندان قاسمیان فقط و فقط از عهده من بر میاد.

به سمت اتاق سروان محمدی رفتم و وارد شدم

سروان بلند شد و بلافاصله احترام گذاشت

-سروان گزارش کتبی و بذارید رو میزم؛ راجب حالِ سروان قادری هم پرس و جو کنید البته فراموش نشه که باید احتیاط کنید.

-چشم سرگرد؛ امرِ دیگه؟!

سر تکان دادم و از اتاق خارج شدم.

***

درِ اتاق آهنی را باز کردم و داخل شدم.

نگار قاسمیان آروم روی صندلی نشسته بود و انگشت های کشیده اش در هم گره خرده و با حرص به هم فشارشان می داد.

به سمت میز وسط اتاق رفتم و نشستم.

-ببین دختر جون من حوصله مقدمه چینی و این چیزا رو ندارم بهتره سریع تر بری سر اصل مطلب و همه چی و مو به مو تعریف کنی.

سرش و بلند کرد.

دخترِ خوشگلی بود و در عین حال کمی چهره ی عجیبی داشت.

چشم های خاکستری،بینی عملی و لب هایش هم متناسب با صورتش بودند.

پوزخندی به روی صورتش شکل گرفت و کم کم تبدیل به قهقه شد.

مانند همیشه بر روی صندلی نشستم و پا روی پا انداختم.

نگار نگاهی به من انداخت نمیدونم چی تو چهره ام دید که کم کم لبخندش محو شد و خیره نگاهم کرد.

برگه و خودکارم و جلو بردم.

-بنویس.

-چی و؟

با عصبانیت بلند شدم و دست هام و روی میز کوبیدم.

-دختر خودتو نزن به اون راه، بنویس ببینم چه گندایی زدین.

نگار با بهت به من نگاه کرد؛بیش از اندازه صدام و بالا برده بودم اما لازم بود.

کسی در و باز کرد که فریاد کشیدم

-تا وقتی که نگفتم نیاین تو حالا هم بیرون، زود باش.

صدای در باعث شد متوجه رفتن او فرد بشم.

-خب نگار قاسمیان حرف می زنی یا نه؟

سرش و با ترس به سمت بالا تکانی داد.

-نه

باز هم بی اراده فریاد زدم

-بی جا کردی؛ میرم بیرون تا ده دقیقه ی دیگه شروع به نوشتن کردی که کردی وگرنه فردا پروندتو می فرستم دادگاه...

و همانطور که سمت در می رفتم ادامه دادم

-خودتم بهتر می دونی که حکم تو و خواهر و پدرت چیه مگه نه؟

پوزخند زدم و از در خارج شدم.

از در که خارج شدم صدای جیغ پر از حرصِ نگار توجهم و به خودش جلب کرد.

دیگه مطمئن شدم به همه چی اعتراف می کنه و من دقیقا همین رفتار و ازش می خواستم.

به سمت سرهنگ که پشتِ گوشی در حال گوش کردن مکالمه من و نگار بود حرکت کردم.

سرهنگ با دیدنم لبخندی زد و بلند شد.

احترام گذاشتم.

-الحق که برادرزاده خودمی.

لبخند محوی نشان سرهنگ دادم و سر تکان دادم.

-واقعا عالی بود داره اعتراف می کنه.

-بله سرهنگ؛ فقط یه چیزی؟

-چی شده سرگرد؟!

-سرهنگ اگر میشه حکم هایی که باید برای گرفتن باربد صادر بشه رو امروز بگیرید و تایید کنید.

-چطور مگه؟!

-حسِ ششم میگه مأموریت زودتر از اونچه که باید انجام میشه.

سرهنگ سر تکان داد و من باز هم با گذاشتن احترام به سرهنگ؛ به سمت ان سالن تاریک که فقط با یک چراغ روشن می شد رفتم و در اتاق باز جویی را باز کردم.

نگار مشغول نوشتن بود؛ کمی صبر کردم و به سمتش رفتم.

برگه را از دستش گرفتم و ضبط سوتی که به همراه داشتم را روشن کردم

-خب خانم قاسمیان باید تمام چیز هایی که نوشتید و به صورت شفاهی هم توضیح بدید.

سری تکان داد و با حرص شروع کرد به توضیح دادن

یادمه یه چند وقتی بود بابا همیشه عصبی میومد خونه و عصبی می رفت؛ هرچی هم از نگین می پرسیدم چی شده و چه خبره جوابی نمی گرفتم تا این که یه روز بابا اومد خونه با عصبانیت فریاد می کشید و اسم نگین صدا می زد هردومون با ترس از پله ها رفتیم پایین که بابا با دیدن نگین صداش دوبرابر شد و گفت

-حالا دور از چشمِ من هر غ*ل*ط*ی که دلت می خواد می کنی آره؟!

بعدش هم کمربندش و باز کرد و خواست نگین و بزنه که نگین من و فرستاد جلو و دیگه از بحثشون خبری ندارم... اما وقتی به هوش اومدم تو خونه باربد بودم.

نفس کم آورده بود؛ لیوان آب و سر کشید.

-خب ادامه؟!

-آره خونه ی باربد بودیم و بابا و نگین داشتن با باربد حرف می زدن. نگین بعد از مرگ مامان خیلی تغییر کرده بود و کم کم متوجه شدیم با باربد دستش تو یه کاسه است؛ بابا خواست نگین و از اون باند مزخرف بکشه بیرون اما باربد با پیشنهاد پولی که به بابا داد چشم های بابا رو هم کور کرد.

خلاصه اون روز یه نقشه کشیدن که حتی عقل جن هم بهش نمی رسید.

اشک از چشم هایش سرازیر شد.

-چه نقشه ای؟!

-باربد می خواست باند ترک و تو هَچَل بندازه و یه نقشه کشید اونم این بود که می خواست منصور معتمدی و مجبور کنه که یه نفر و بفرسته تو باندش.

باربد مثلِ همیشه بی نقص نقشه کشیده بود و وقتی نقشش راحت تر پیش رفت که منصور بی عقلی کرد و دخترش لیندا معتمدی و فرستاد.

اونا طبق قراری که گذاشتن باید روزه پونزدهم دی ماه لیندا رو از کشور خارج کنن اگه اشتباه نکنم ساعت دو یا سه شب.

ذهنم به سمتی کشیده شد.

پانزدهم دی ساعت دو شب؟!

پانزدهم؟! پانزدهم؟! پانزدهم؟!

سریع از جام بلند شدم و گفتم

-از کجا؟!چطوری و کجا می خوان از کشور خارج شن؟!

فریاد زدم

-هان؟!

با تته پته گفت

-قاچاقی همراه با کامیون حمل لوازم کامپیوتری تو گمرک...

با دو بلند شدم چادرم و گرفتم و قبل از اینکه از اتاق خارج شم صداشو شنیدم که گفت

-خدایا تروخدا کمکم کن.

توجهی نکردم و به سمت سرهنگ رفتم تُنِ صدام بالا رفته بود و میشه گفت داد مانند صحبت می کردم

-سرهنگ امروز پونزدهمه،امروز میرن امروز

سرهنگ با تعجب نگاهی به من انداخت و گفت

-چی؟ چطور ممکنه؟

بدون توجه به سوال سرهنگ سری تکان دادم

-سرهنگ حکم...؟؟؟ حکم چی شد؟؟؟

سرهنگ با تعجب و چشم های خیره نگاهی به من انداخت.

-وای وای وای سرهنگ نگید که حکم و نگرفتید

سرهنگ با ابروانی گره خورده سری به نشانه تایید تکان داد

-برو دخترم،هرکاری که لازمه انجام بده اگه چیزی شد با من.

-آخه سرهنگ...

-آخه و اما نداره برو

-چشم

****

-سرهنگ قادری کجایید؟

-دقیقا سرِ پُلیم سرگرد.

-حواستونو جمع کنید

-چشم سرگرد.

ضد گلوله را بستم و چادرم و داخل وَنِ اداره انداختم.

یک بار دیگه اصلحه و تعداد گلوله ها را چک کرده و به سمت نگهبانی گمرک رفتم بعد از صحبت باهاشون و نشان دادن کارت شناسایی گذاشتند ما در آن قسمت گمرک م*س*تقر بشیم.

ده دقیقه ای طول نکشید که کامیون حمل لوازم کامپیوتری رسید.

-سروان صدای من و می شنوی؟!

-بله سرگرد.

-آماده باشید. یگان ویژه توراهن.

دیگه صدایی نیومد.

اصلحه را بر دستم گرفتم و به سمت کامیون حرکت کردم و رو به راننده گفتم

-نمی تونید خارج شید

راننده که مرد چاقی بود با صدای تو دماغیش گفت

-که چی شه؟! واس چی؟!

-مشکوک می زنید.

راننده بلافاصله اصلحش را در آورد.

-باید بذاری بریم، شیرفهم شد؟!

فشاری به دکمه بی سیم وارد کردم و در صدم ثانیه صدای گلوله به گوش رسید.

راننده که وحشت زده شده بود سرش را با ترس به سمت عقب برگرداند و این هم موقعیتی شد برای من....

اصلحه ام را در آوردم و کنار سرش گذاشتم

-پیاده شو

با تته پته جواب داد

-آبجی جانِ ننت بی خیال ما شو

فریاد زدم

-گفتم پیاده شو

راننده را با دستبند به میله های کناره ی کامیون وصل کردم و به حرف هایش هم توجهی نکردم.

با آرامش کامل درِ کامیون و باز کردم

یگانِ ویژه رسیده بودند و کار من هم راحت تر شده بود.

رو به سرگرد فاضلی کردم و سری تکان دادم.

با سر تکان دادن من سرگرد فاضلی به تمام افرادش اجازه وارد شدن به کامیون و داد.

حدودِ نیم ساعت بعد و کمی تیراندازی باربد کیانی لیندا معتمدی و فرید رضایی دستگیر شده از کامیون خارج شدند.

کیانی با حرص دست هاشو تکان می داد و فریاد می زد.

حق هم داشت کسی فکر نمی کرد باربد کیانی که در رأس قرار داشت با همچین بی احتیاطی به دام بیافتد.

با عصبانیت و دست های بسته به سمتم آمد بزاق دهانش و جلوی پاهام انداخت و با تمسخر گفت

-این کارت بی جواب نمیمونه.

خندیدم و به سربازا اشاره کردم که ببرنش.

****

آسون تر از چیزی بود که فکرش و می کردم

باربد به این سادگی دم به تله داده بود.

لبخند محوی زدم و از ورودی بیمارستان داخل شدم.

فضای کاملا سفید بیمارستان و اون بویِ بدی که داشت حالم و کرد کرد.

مطمئنا اگه مجبور نبودم نمی رفتم.

به سمت پرستاری که همان نزدیکی ها نشسته بود رفتم

-سلام خانم. آقای مرتضی قادری کدوم اتاقن؟

-سلام عزیزم اتاق شماره هفت انتهای سالن دست راست.

محکم با لحنِ سردی گفتم

-ممنون

زن با تعجب نگاهی به من کرد و من هم بی تفاوت به سمت جایی که گفت حرکت کردم.

سالن طویل بیمارستان و طی کردم و وقتی به اتاق هفت رسیدم بدون کوچک ترین مکثی تقه ای به در زدم و وارد شدم.

-سلام سرگرد.

خواست بلند بشه که نشستم و گفتم

-نه سروان راحت باش.

پاهاش کاملا باندپیچی شده بود و اصلا نمی توانست تکان بخورد.

ساکت نگاهی معذب به من انداخت و سپس به پاهایش خیره شد

-سروان شما لازم نیست تا یک هفته بیاید اداره.

با تعجب نگاهی به من انداخت؛ چند وقتی بود کمی آرام شده بودم و این واقعا برای افرادم تعجب انگیز بود.

بلند شدم.

مطمئن شده بودم خوبه و الان وقتِ رفتن بود.

به سمت در حرکت کردم اما قبل از آنکه از در خارج شوم برگشتم و گفتم

-باند کیانی دستگیر شد.

با بهت نگاهم کرد و من هم عین همیشه بی تفاوت سری به نشانه خداحافظی تکان دادم و از اتاق خارج شدم

به آرامی قدم بر می داشتم.

این هوا را دوست داشتم؛ درخت های سر به فلک کشیده ی خالی از برگ منظره قشنگی را ساخته بود.

ماشین و تو پارکینگ بیمارستان گذاشتم و خواستم کمی قدم بزنم.

آخرین باری که یک همچین حسی داشتم وقتی بود که بنیا برادرم همراهم بود؛ اما الان تنها بودم.

برف آرام آرام شروع به بارش کرد؛ لبخند زدم.

برای اولین بار لبخندم محو نبود کوتاه نبود.

برف،خیلی وقت بود حسش نکرده بودم.

بی اراده دستم به سمتِ موبایلم رفت و روی شماره بنیا ثابت ماند.

بزنم؟ نزنم؟

انگشتم و روی دایره سبز رنگی فشردم و منتظر شدم تا جواب بده.

چندین بار بوق خورد دیگه داشتم نا امید می شدم که

-سلام کیه؟!

خندیدم انگاری خواب بود.

-سلام داداش بی معرفت من

-ها؟ من داداشِ کی ام؟!

ریز ریز خندیدم.