رمان جان شیعه ، اهل سنت به قلم فاطمه ولی نژاد

زردش در چند نقطه ريخته بود و يک گاز کوچک روميزي که پايه هاي کوتاهش
زنگ زده بود. وسايل دست دومي که شايد همين بعد از ظهر، از سمساري سر
خيابان تهيه کرده بود. يک ساک دستي هم روي زمين انتظار صاحبش را ميکشيد
تا به خانه جديد وارد شود. طبقه بال فقط موکت داشت و در وسايل او هم خبري
از فرش يا زيرانداز نبود. خوب که دقيق شدم يک ساک پتو هم در کنار اجاق گاز،
کف بار وانت افتاده بود که به نظرم تمام وسيله خواب مستأجر ما بود. از اين همه
فضولي خودم به خنده افتادم که پنجره را بستم و به سراغ قوري چاي رفتم ، اما
خيال زندگي سرد و بي روحي که همراه اين مرد تنها به خانه مان وارد مي شد، شبيه
احساسي گَس در ذهنم نقش بست . در چهار فنجان چاي ريخته و به همراه يک
بشقاب کوچک رطب در يک سيني تزئيني چيدم که به ياد چند شيريني افتادم
که از صبح مانده بود. ظرف پايه دار شيريني را هم با سليقه در سيني جاي دادم و
به سمت در اتاق نشيمن رفتم تا عبدال را صدا کنم که خودش از راه رسيد و سيني
را از من گرفت وُ برد. علوه بر رسم ميهمان نوازي که مادر به من آموخته بود، حس
عجيب ديگري هم در هنگام چيدن سيني چاي در دلم بود که انگار مي خواستم
جريان گرم زندگي خانه مان را به رخ اين مرد تازه وارد بکشم .
* * *
آسمان مشکي بندر عباس پر ستاره تر از شب هاي گذشته بود. باد گرمي که
از سمت دريا مي وزيد، لي شاخه هاي نخل پيچيده و عطر خوش هواي جنوب
ف لص اول ١٣
را زنده ميکرد. آخرين تکه لباس را که از روي بند جمع کردم ، نگاهم به پنجره
طبقه بال افتاد که چراغش روشن بود. از اينکه نميتوانستم همچون گذشته در
اين هواي لطيف شب هاي آخر تابستان آسوده به آسمان نگاه کنم و مجبور بودم با
چادر به حياط بيايم ، حسابي دلخور بودم که سايه اي که به سمت پنجره ميآمد،
مرا سراسيمه به داخل اتاقُ برد و مطمئنم کرد که اين حياط ديگر نخلستان امن
و زيباي من نيست . از شش سال پيش که ديپلم گرفته و به دستور پدر از ادامه
تحصيل منع شده بودم ،تمام لحظاتُ پراحساس غم و شادي ياتنهايي و دلتنگي
را پاي اين نخل ها گذرانده و بيشتر اوقات اين خانه نشيني را با آن ها سپري کرده
ِ
بودم ، اما حال همه چيز تغيير کرده بود.
ابراهيم و محمد و همسرانشان براي شام به ميهماني ما آمده بودند و پدر با
هيجانيُ پرشور از مستأجري سخن ميگفت که پس از سال هامنبع درآمدجديدي
برايش ايجاد کرده بود.محمدرو به عبدال کردو پرسيد:«تو که باهاش رفيق شدي ،
چه جور آدميه ؟» عبدال خنديد و گفت : «رفيق که نشدم ، فقط اونروز کمکش
کردم وسايلش رو ببره بال .» و مادر پشتش را گرفت : «پسر مظلوميه . صبح موقع
نماز ميره سر کار و بعد اذون مغرب مياد خونه .» کنار مادر به پشتي تکيه زده و با
دلخوري گفتم :«چه فايده !ديگه خونه خونه ي خودمون نيست !همش بايدپرده ها
کشيده باشه که يه وقت آقا تو حياط ظاهر نشه ! اصلً نميتونم يه لحظه پاي حوض
بشينم .» مادر با مهرباني خنديد و گفت : «إن شاءال خيلي طول نميکشه . به زودي
عبدال داماد ميشه و اين آقاي عادلي هم ميره ...» و همين پيش بيني ساده کافي
بود تا باز پدر را از کوره به در کند: «حال من از اجاره ي ملکم بگذرم که خانم ميخواد
ِ
لب حوض بشينه ؟!!! خب نشينه !» ابراهيم نيشخندي زد و گفت : «بابا همچين
ميگه ملکم ، کسي ندونه فکر ميکنه دو قواره نخلستونه !» صورت پدر از عصبانيت
ِ
سرخ شد و تشر زد: «همين ملک اگه نبود که تو و محمد نميتونستيد زن ببريد!» و
ِ
باز مشاجره اين پدر و پسر شروع شده بود که مادر نهيب زد: «تو رو خدا بس کنيد!
الن صدا ميره بال ، ميشنوه ! بخدا زشته !» و محمد هم به کمک مادر آمد و با طرح
١٤ اج ن ش هعي ، اهل سنت
يک پرسش بحث را عوض کرد: «حال زن و بچه هم داره ؟» و عبدال پاسخ داد:
«نه . حائري ميگفت مجرده ، اصلً اومده بندر که همينجا هم کار کنه هم زندگي .»
نمي دانم چرا، ولي اين پاسخ عبدال که تا آن لحظه از آن بي خبر بودم ، وجودم را در
شرمي عجيب فروُ برد. احساس کردم براي يک لحظه جاده نگاه همه به من ختم
شد که سکوت سنگين اين حس غريب را محمد با شيطنتي ناگهاني شکست :
ِ
«ابراهيم ! به نظرت زشت نيس ما نرفتيم با اين آقاي عادلي سلم عليک کنيم ؟
پاشو بريم ببينيم طرف چيکاره اس !» ابراهيم طرح محمد را پسنديد و با گفتن «ما
رفتيم آمار بگيريم !» از جا پريد و هر دو با شيطنتي شرارت بار از اتاق خارج شدند.
شام حاضر شده بود که بلخره پسرها برگشتند، اما از هيجان دقايقي پيش در