رمان آن ها در تاریکی حضور دارند به قلم سامان

_حقته پسره ی دختر باز.
ابرویی از روی شیطنت بالا انداخت و به عقب اشاره کرد.
_اره من دختر باز ولی تو چی که دختره همینجوری ایدن ایدن میکرد.
دستم را بالا اوردم و به نشانه ی عق زدن جلوی دهانم گرفتم.
_من از اینجور دخترا متنفرم.
با بیخیالی سرش را تکان داد و از دانشگاه خارج شدیم.
به پیاده رو نگاهی کرد و با چهره ی درهمی به سمتم برگشت.
_میشه من همینجا بمونم تا ماشین رو بیاری؟
نیما را سر خیابانی که خانه اش در ان قرار داشت پیاده کردم و با سرعت به سمت خانه خودم حرکت کردم.
تنها پنج خیابان بین خانه هایمان فاصله است و همین باعث میشود که مدام در خانه ی یکدیگر باشیم. با لرزیدن جیب شلوارم ، تلفنم را از جیبم در اوردم.
نگاهی به سوپر مارکت بسته ی سر کوچه انداختم و با عصبانیت مشت محکمی روی فرمان فرود اوردم.
با پیچیدن داخل کوچه ، تماس را وصل کردم.
_الو.
_زهرمار ، میدونی چقدر زنگ زدم بهت؟
نیشخندی روی لب های خشکم نشست ، ماشین را رو به روی اپارتمان نگه داشتم و خاموش کردم.
_نه والا ، بگذریم...چطوری ، چه خبرا؟.
از ماشین پیاده شدم و در را محکم بستم ، بعد از زدن دزدگیر به طرف در ورودی حرکت کردم.
_خیلی احمقی...دارم میام اون سمت ، خونه ای؟
در را باز کردم و وارد حیاط شدم.
بی توجه به گلبرگ های خشکیده ی گل های رز روی سنگ فرش های حیاط ، مسیر را به طرف در چوبی اپارتمان طی کردم.
_اره فقط مهران ، یه پاکت سیگارم سر راه واسه ی من بگیر ، مغازه بسته بود.
پیچیدن نفس عصبی اش در تلفن ناخواسته لبخند محوی را روی لب هایم پدیدار کرد.
_باشه اما فکر نکن بازم پولش رو نمیگیرم.
خنده ای کردم و تلفن را بدون خداحافظی قطع کردم.
داخل اسانسور رفتم و دکمه ای که عدد پنج را نمایش میداد ، فشردم.
پایم با اهنگ ملایمی که در محیط پخش شده بود ، روی کف اهنی اسانسور ضرب های هماهنگی گرفت.
در اینه خیره شدم و دستی به موهای نیمه بلندم کشیدم.
با ایستادن اسانسور گامی به جلو برداشتم .
سرم را پایین انداختم و زیرلب اهنگی را زمزمه کردم ، با باز شدن در سرم را بالا گرفتم و با دو چشم عصبی رو به رو شدم.
نگاهی به بیژامه اش انداختم و بعد از ان تی شرت گشاد سیاه رنگش ، به زور جلوی خنده ام را گرفتم.
_سلام اقای فریدی.
اخم هایش را درهم کشید و موهای سفید روی پیشانی اش را با حرکت عصبی ای به عقب هدایت کرد.
_ چه سلامی چه علیکی.
ابروی راستم را به علامت تعجب بالا فرستادم و از اسانسور خارج شدم.
_چیزی شده؟
قامت خمیده اش را به طرف در خانه ام کشاند و انگشت اشاره اش را به طرف در کرمی رنگ گرفت.
_چه خبره این تو؟...چندتا خانوار اینجا زندگی میکنن؟.
با شنیدن صحبتایش ، عرق سردی روی کمرم نشست و صدای قورت دادن اب دهانم در گوشم پیچید.
_چطور مگه چیزی شده؟
دندان های مصنوعی اش را روی هم فشرد و دست به سینه ، به نگاه مضطربم خیره شد.
_صدای جیغ و داد ، زن و بچه میومد از خونتون بعدشم که انگار بمب ترکوندن...خواب واسه ی من نذاشتی.
سرم را با شرمندگی تکان دادم و کلید را از جیبم در اوردم.
_چشم دیگه تکرار نمیشه من رسیدگی میکنم.
نفسش را با عصبانیت فوت کرد و به طرف واحد رو به رویی رفت و بعد از داخل رفتن ، در را با شدت بهم کوبید.
کلید را وارد در کردم ، دستم از عصبانیت مشت شد و دندان هایم را محکم روی هم فشار دادم.
_مرتیکه مفنگی سرپیری معرکه میگیره ، خوبه مدیر ساختمونه ، خداروشکر به پست های بالاتری دست پیدا نکرده بود وگرنه دیگه خدا رو بنده نبود.
در را با کردم و با دیدن وضع خانه ، زانوهایم لرزید و روی زمین فرود امدم.
ناله ای کردم و در را بستم.
مبل ها برعکس چپه شده بودند و فرش به طرف کنج خانه ، پشت و رو جمع شده بود و شیشه ی میز رو به روی تلویزیون شکسته بود.
_تف به ذات هرچی جنه.
**
مبل را به سمت دیوار کشیدیم و بعد از مرتب شدن خانه ، خودم را از خستگی روی مبل پرت کردم و خمیازه طولانی کشیدم .
_مهران خدایی دمت گرم ، ادم یه دست و یه پا نداشته باشه اما یه پسر دایی مثل تو داشته باشه.
کنارم نشست و نگاه عصبی ای بهم انداخت ، بی توجه به حالتش دست دراز کردم و از روی عسلی کنار مبل ، پاکت سیگارم را برداشتم و بعد از روشن کردن یک نخ ، پاکت رو کنارم روی مبل گذاشتم.
با ضربه ای که پشت گردنم خورد ، دود را با سرفه بیرون فرستادم و به سمتش چرخیدم.
_چته..چرا میزنی؟
بلند شد و کیسه ی اشغالی که خورده شیشه داخلش بود را برداشت و به طرف اشپزخانه رفت.
_صدبار گفتم بدون خداحافظی قطع نکن ، بدم میاد.
ابروهایم را کمی بالا فرستادم و سوت کشیده ای زدم.