رمان آغوش غریب به قلم فاطمه زهرا سعیدی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

در مورد دختریه که به دلیل انتقام اشتباه نقص عضو میشه و این نقص عضو زندگیشو دگرگون میکنه،اطرافیانش خیلی مواظبشن و بهش محبت میکنن اما اون این محبتهارو ترحم میدونه و تصمیم میگیره زندگیشو عوض کنه و در این بین کسایی وارد زندگیش میشن که...

[پارت اول]

""به نام خدا""

"دیبا"

داشتم آروم از پله ها می اومدم پایین،اِنقدر آروم که اگه مورچه ای هم از کنارِ پام رد شد صدای پاهاشو بشنوم!هر پله ای که می اومدم پایین یه لبخند هم می نشست رو لبام،اما دقیقاً وقتی که فکر می کردم پله ی آخر رو دارم رد می کنم رامیلا داد زد و گفت:

-دیبا...نه...!

پاهام روی دو پله جلوتر رفت و افتادم.

صدای قدمهای تندِ رامیلا که داشت میومد به سمتم رو شنیدم و بعد صدای نگرانِ خودش پیچید تو گوشم:

-این کارا چیه آخه؟چرا قهرمان بازی درمیاری خواهرِ من؟

همونطور که سرم پایین بود گفتم:

-بالاخره که باید یاد بگیرم!

دستش نشست رو مچِ پام و حرف رو عوض کرد:

-درد میکنه؟

با اینکه می دونستم از قصد این سؤالو پرسید اما به روی خودم نیاوردم و گفتم:

-آره،یکمی!

با اون صدای مهربونش که خیلی دوست داشتم پرسید:

-می خوای ببرمت بیمارستان؟

-نه داداشی،فقط یکمی درد میکنه.

-مطمئن باشم؟

سرمو به معنیِ تأیید تکون دادم و بعد پرسیدم:

-راستی مامان کجاست؟

مکثی کرد و بعد گفت:

-با خاله رفته بیرون.

می دونستم برای چی هر روز با خاله میره بیرون اما بازم به روی خودم نیاوردم و گفتم:

-آهان.

به سختی از روی زمین بلند شدم و دوباره خواستم برگردم به اتاقم که رامیلا پرسید:

-می خوای کمکت کنم؟

سریع گفتم:

-نه نیازی نیست،خودم میتونم برم.

دستمو گرفتم به نرده ها و آروم رفتم بالا و نگاهِ نگرانِ رامیلا رو پشتِ سرم حِس می کردم.وقتی رسیدم به دمِ درِ اتاقم،داخل شدم و درو بستم.بعد یه قطره اشک چکید رو گونه م و مچِ پام تیر کشید.با صدای بلند یاسمین رو صدا زدم که به ثانیه نرسیده اومد داخلِ اتاق و گفت:

-جانم دیبا خانم؟

با صدای خش داری از بغض گفتم:

-لطفاً بیا آرایشم کن،می خوام برم بیرون.

مِن مِنی کرد و گفت:

-امروز بهتره استراحت کنید خانم،آخه...

-آخه چی؟

صدای هول و دستپاچه ش پیچید تو گوشم:

-آخه پاهاتون آسیب دیده،آقا رامیلا گفتن امروز تو خونه بمونید بهتره!

عصبی گفتم:

-اما من امروز کلاس دارم و کلی شاگرد منتظرِ منن.

مکثی کرد و بعد گفت:

-راستش آقا رامیلا زنگ زدن مؤسسه و کلاسِ امروزتون رو کنسل کردن!

بیشتر از قبل عصبی شدم و دِق و دِلیمو سرِ یاسمینِ بدبخت خالی کردم:

-بیرون!

از اتاق که رفت بیرون گریه م گرفت و دلم می خواست داد بزنم.دیگه از این همه مراقبت و وسواس خسته شده بودم،کاش زمان به عقب برمی گشت.

[پارت دوم]

"فَریا"

دیگه نفسم داشت بند می اومد که ایستادم و همونطور که نفس نفس میزدم گفتم:

-کامبیز توروخدا ولم کن،من...من دیگه نمی تونم!

همونطور که از پله های عمارتِ بزرگش می اومد پایین خندید و گفت:

-قبلاً شجاع تر بودی کوچولو!

دستمو گذاشتم رو قلبم و گفتم:

-آره قبلاً شجاع بودم ولی الان ترسو شدم چون تو ترسناک شدی!

خنده از رو لبش محو شد.اومد نزدیکم،بی هوا یقه ی لباسمو گرفت و گفت:

-خیلی دیر فهمیدی که من ترسناکم!

قلبم از ترس اِنقدر تند می زد که صداشو می شنیدم!وقتی ترس رو تو چشمهام دید،یقه مو وِل کرد و محکم خوردم به دیوارِ پشتِ سرم.از درد به خودم پیچیدم که گفت:

-وقتی می ترسی دیگه فایده ای نداره،تاریخ مصرفت گذشته فَریا خانم!

حرفهاش مثلِ خنجر روح و قلبمو خراش می داد.اِنگار یه آدمِ دیگه شده بود،یه آدمی که دیگه من جایی تو دنیاش نداشتم.به سختی از جا بلند شدم و رفتم سمتِ مبل تا وسایلمو بردارم که جلوی روم ایستاد و پرسید:

-کجا کوچولو؟

سرمو آوردم بالا و تو چشمهای به خون نشسته ش نگاه کردم،ترسیدم و با مِن مِن گفتم:

-می...می خوام برم.

دستی به موهاش کشید و گفت:

-شرط داره!

با تعجب پرسیدم:

-چه شرطی؟!

لبخندِ مرموزانه ای زد و گفت:

-دیبا!

بردنِ اسمِ دیبا باعث شد قلبم تیر بکشه و عصبی پرسیدم:

-چیکار به اون داری؟

خندید و گفت:

-می خوامش!

دندون قروچه ای کردم و گفتم:

-چرت و پرت نگو کامبیز.

اَبرویی بالا انداخت و گفت:

-اِ باریکلا،باز شجاع شدی!

کلافه چشمهامو بستم که گفت:

-دیبا رو باید بیاری سمتِ من،باید مالِ من باشه.وگرنه تو امروز از این خونه بیرون نمی ری!

به سرعت چشمهامو باز و تو چشمهاش نگاه کردم.سعی کردم آروم باشم و گفتم:

-به دیبا کاری نداشته باش،بخدا اون گناه داره!

پوزخندی تحویلم داد و گفت:

-من فقط می خوامش،قرار نیست بلایی سرش بیاد که اینطوری داری حرص می خوری.

[پارت سوم]

لبمو به دندون گزیدم تا صدام بالا نره و گفتم:

-دِ آخه داری دروغ میگی و خودتم خوب می دونی.

به حالتِ مسخره ای برام دست زد و گفت:

-آفرین خوب منو میشناسی!

با خشم زُل زدم بهش و گفتم:

-به دیبا کاری نداشته باش،دورشو خط بکش.

سری تکون داد و خیلی خونسرد گفت:

-پس بهتره همین امروز با دنیای دخترونه ت خداحافظی کنی و خودتو بفروشی فَریا کوچولو!

قلبم از حرکت ایستاد و تو گوشام اِنگار دَنگ دَنگ صدا میداد.به طرزِ مسخره ای خندیدم و دیوونه وار صدام بالا و بالاتر می رفت.کامبیز فقط نگام می کرد که به سمتش حمله ور شدم و گفتم:

-تو چه غلطی کردی؟!

دستامو تو هوا گرفت و گفت:

-اوی،اوی،قرار نبود شبیهِ گربه ها پَنجول بکشی!

دلم می خواست با همین دستام خفه ش کنم و گفتم:

-ولم کن عوضی،می خوام برم.

انگشتِ اشاره شو جلوی صورتم تکون داد و گفت:

-نچ،نچ،تو هیچ جا نمی ری مگه اینکه قول بدی دیبا رو عاشقِ من کنی!

باز اسمِ دیبا بهم جرأت داد و گفتم:

-عمراً.

اخماش رفت تو هم و گفت:

-پس حاضری از شرافتت بخاطرِ دیبا بگذری؟!

دیبا کسی بود که حاضر بودم براش جونمم بدم پس خیلی قاطع و محکم گفتم:

-آره،می گذرم!

دوباره شروع کرد به خندیدن و هم زمان دست هم می زد،بعد یکدفعه ساکت شد و گفت:

-کجاست این دیبا خانم تا فداکاریِ دخترداییِ عزیزش رو ببینه!

هیچی نگفتم و فقط با نفرت نگاش کردم،اونم خیره ی من بود و هیچی نمی گفت.کم کم نزدیکم شد و انگشتشو کشید روی صورتم و گفت:

-لعنتیا،خانوادگی جذاب و خوشگلید!

دستام می لرزید و قلبم تند تند می زد.امروز باید با تمومِ آرزوهام خداحافظی می کردم بخاطرِ اشتباهِ خودم.

[پارت چهارم]

دیبا مقصر نیست و تنها کسی که مقصرِ این قضیه س منم.منی که بدونِ شناخت از مردِ روبروم واردِ خونه ش شدم و چشممو روی همه ی عقایدم بستم.اومد نزدیک تر و دستش نشست رو تیره ی کمرم.چشمهامو بستم و اولین قطره ی اشکم چکید رو گونه م.نفسهای داغش گردنمو می سوزوند و صدای نحسش پیچید تو گوشم:

-گریه نکن چون اونوقت عصبی می شم.

به سختی نفس می کشیدم و با این حرفش اشکام یکی پس از دیگری از هم سبقت گرفتند.

سرشو آورد عقب و به صورتم نگاه کرد،بعد با دستش اشکامو پاک کرد و گفت:

-خاصیتتون اینه که وقتی گریه می کنین چشمهاتون به طرزِ عجیبی زیبا می شه!

به سختی لب باز کردم و گفتم:

-خاصیتمون؟!

سری تکون داد و گفت:

-آره،تو،دیبا و مادرِ دیبا!

با چشمهای ریزشده نگاش کردم و با تعجب پرسیدم:

-عمه ی منو میشناسی؟!

نمی دونم چرا احساس کردم هول شد ولی از تَک و تا نیفتاد و گفت:

-نه،چرا باید بشناسم؟

-پس از کجا فهمیدی وقتی گریه می کنه چشمهاش جذاب میشه؟!

با یه دست هُلم داد روی مبل و گفت:

-مطمئناً دیبا به مادرش رفته،فقط یه حدس بود!نمی خواد کارآگاه بازی دربیاری.

داشت یه چیزی رو پنهان می کرد ولی قیافه ش خیلی ضایع بود.از روی مبل بلند شدم و گفتم:

-من هیچ وقت دیبا رو نمی فروشم به آدمی مثلِ تو و خودمم نمی فروشم،خدانگهدار.

اینو که گفتم مانتو و کیفمو که روی مبل بود چنگ زدم و دویدم سمتِ در.همینکه درو باز کردم کامبیز به خودش اومد و دوید دنبالم.به طرزِ معجزه آسایی تند می دویدم تا اینکه به درِ خروج رسیدم و از شانسِ خوب من در باز بود،از در رفتم بیرون و دویدم سمتِ خیابون.به پشتِ سرم نگاهی انداختم و دیدم کامبیز داره بهم می رسه.دستمو جلوی ماشینا دراز می کردم بلکه یه ماشین بایسته و من سوار بشم.کم مونده بود کامبیز برسه کنارم که یه ماشینِ مدل بالا جلوی پاهام ترمز زد و منم بدونِ در نظر گرفتنِ چیزی سوار شدم و گفتم:

-فقط سریع برو.

[پارت پنجم]

"فَرهان"

وقتی سوارِ ماشین شد،سریع پامو رو گاز گذاشتم و حرکت کردم.نمی دونستم داره از کی یا از چی فرار میکنه ولی مثلِ اینکه خیلی ترسیده بود چون دستهاش به شدت می لرزید و همش برمی گشت و به عقب نگاه می کرد.

چند دقیقه ای که گذشت بالاخره یه نفسِ عمیق کشید،سرشو تکیه داد به پشتیِ صندلی و چشمهاشو بست.کمی که آروم گرفت دهان باز کردم و پرسیدم:

-خوبین؟

مثلِ برق گرفته ها چشمهاشو باز کرد و نگاهشو دوخت به من.نگاهی بهش انداختم و پرسیدم:

-ترسناکم؟

سریع سرشو انداخت پایین و گفت:

-نه ترسناک نیستین.

لبخندی زدم و پرسیدم:

-میشه فضولی کنم و بپرسم از کی فرار می کردی؟

صورتشو چرخوند سمتِ شیشه ی ماشین و آروم گفت:

-از خودم و اشتباهم!

منظورشو نفهمیدم و با گیجی شونه ای بالا انداختم.به نظرم نباید چیزی می پرسیدم چون اصلاً حال و حَواس نداشت.به رانندگیم ادامه دادم اما نمی دونستم باید کجا برم،برای همین پرسیدم:

-کجا ببرمتون؟

نگاهم کرد و گفت:

-خونه.

و زیرِ لب ادامه داد:

-هیچ جا بهتر از خونه نیست!

معلوم بود که حالش خوب نیست،آدرسِ خونه رو پرسیدم و یک راست رفتم سمتِ خونشون.وقتی رسیدیم دمِ خونشون به دختری که دمِ درشون ایستاده بود نگاه کرد و زیرِلب چیزی گفت که نشنیدم.بعد بدونِ اینکه چیزی بگه از ماشین پیاده شد و دوید سمتِ دختره،صداش کرد و بغلش کرد.از ماشین پیاده شدم و رو به دختری که سوارِ ماشینم شده بود گفتم:

-خانم؟

برگشت سمتم و گفت:

-آخ ببخشید حواسم پرت شد،ممنون بخاطرِ کمکتون.

لبخند زدم و دیدم دختری که پشتِ سرش ایستاده خیره م شده.خواستم حرف بزنم اما اِنگار لال شده بودم.زبونم از اون همه زیبایی بند اومده بود،سری به معنای سلام تکون دادم اما هیچ عکس العملی نشون نداد!خورد تو ذوقم و با خودم گفتم"عجب دخترِ مغروری."

اون دختر گیجه روشو کرد سمتِ خانمِ مغرور و گفت:

-دیبا جان شما برو داخل،من الان میام.

پس اسمش دیباست.دیبا یه لبخندِ ملیح زد و گفت:

-زن دایی نیست،چون هر چی زنگ زدم کسی درو باز نکرد.خودت درو برام باز کن فَریا.

فریا درو براش باز کرد و اونم رفت داخل.فریا درو بست و روشو کرد به سمتِ من،لبخندی زد و گفت:

-بازم ممنون بخاطرِ کمکتون.

به زور یه لبخندِ مسخره تحویلش دادم و گفتم:

-خواهش میکنم،کاری نکردم.

بازم تشکر کرد و بعد هم خداحافظی.وقتی سوارِ ماشینم شدم هنوزم فکرم درگیرِ دیبا و رفتارش بود،خیلی عجیب غریب رفتار کرد.کمی که گذشت زدم تو سرِ خودم که دیگه به این چیزا فکر نکنم و راه افتادم سمتِ شرکت.

[پارت ششم]

"جِلوه"

ناامید از کلاس اومدم بیرون و سوارِ ماشینِ آلبالوییم شدم.دلم نمی خواست برم خونه،کاش کلاس کنسِل نمی شد.کمی فکر کردم و به ذهنم رسید برم شرکتِ شاهرخ،شاید روحیه م عوض شد.راه افتادم و آهنگِ موردِ علاقه م رو داخلِ پخش گذاشتم:

"-همینجوریش یه شهر بام بَده

تو سمتِ من باش،عذابم نده

بی تو کاش این ساعت نره

که کُلِ سال با تو واسم کمه

همینجوریش یه شهر بام بده

تو سمتِ من باش،عذابم نده

چشم به راه،طاقت کمه

اون بی تو ترسید و باخت از همه

نمی بینی وابستته،دیوونه ی ماتم زده

نمی بینی حالم بده

منو به تنهایی باز عادت نده

چرا گذشته آب از سرت

دلم تنگه صدا خندته"

رسیدم دمِ شرکت،پخشِ ماشین رو خاموش کردم و از ماشین پیاده شدم.دزدگیرشو زدم و رفتم داخلِ شرکت.با آسانسور رفتم طبقه ی دوم و وارد شدم.به محضِ ورودم با لیلا منشیِ شرکت رو به رو شدم.با لبخند نگام کرد و گفت:

-سلام جلوه خانم،خوبین؟

منم متقابلاً لبخند زدم و گفتم:

-مرسی عزیزم،تو خوبی؟

-ممنون،کاری داشتید؟

نگاهی به درِ اتاقِ شاهرخ انداختم و گفتم:

-می خوام شاهرخ رو ببینم.

لبخندِ دیگه ای تحویلم داد و گفت:

-آقای مهندس جلسه دارن.

با خونسردی روی یکی از صندلی های داخلِ سالنِ انتظار نشستم و گفتم:

-منتظر می مونم جلسه شون تموم بشه.

سری به معنای تأیید تکون داد و به کارش ادامه داد.چند دقیقه ای گذشته بود که عطا از اتاقِ شاهرخ خارج شد و با دیدنِ من سریع اومد طرفم و گفت:

-سلام،تو اینجا چیکار میکنی؟

جواب سلامشو دادم و گفتم:

-اومدم شاهرخ رو ببینم.

با کلافگی نگام کرد و بی هوا دستمو کشید و برد سمتِ اتاقِ خودش که طبقه ی پایین بود.وقتی رفتیم داخلِ اتاقش و درو بست،دستمو از داخلِ دستش کشیدم بیرون و گفتم:

-چه خبرته عطا؟

کلافه دستی به موهاش کشید و گفت:

-چرا اینکارارو می کنی آخه تو؟چرا هِی میای دیدنش وقتی اِنقدر از دیدنت متنفره؟!تو غرور نداری جلوه؟بخدا من جای تو خجالت می کشم!

پوزخندی زدم و گفتم:

-هِه،غرور؟!خجالت؟!نه،هیچ کدومشو ندارم،مخصوصاً غرور!یه بار به خاطرِ این غرورِ لعنتی ضربه خوردم،دیگه فکر کنم به دردم نمی خوره!

[پارت هفتم]

دستاشو با حالتِ طلبکارانه به پهلوش گرفت و گفت:

-درسته اون زمان غرورت الکی بود ولی حالا باید مغرور باشی.تو زمان هارو با هم قاطی کردی و این اصلاً خوب نیست.

خیلی داشتم سعی می کردم تا اشک نریزم برای همین با صدایی که از بغض داشت خفه می شد گفتم:

-آره من زمان رو از وقتی خاطره جای من رو گرفت،قاطی کردم!من زمان رو از وقتی خاطره مرد و همه داغدار شدند،قاطی کردم!من زمان رو از وقتی شاهرخ به جای من خاطره رو خواست قاطی کردم!

بالاخره اون اشکهای سمج راهِ خودشونو به بیرون از چشمم پیدا کردند و سرازیر شدند.عطا اومد نزدیکم،شونه هامو گرفت و گفت:

-دخترداییِ گلم،اِنقدر خودتو و شاهرخ رو عذاب نده.خودت می دونی که شباهتِ تو به خاطره شاهرخ رو دیوونه می کنه.

با حرص گفتم:

-اینکه من و خاطره دوقلو بودیم هم تقصیرِ منه عطا؟

-نه دخترِ خوب تقصیرِ تو نیست،اما اینکه سعی می کنی جایِ خاطره رو بگیری و جفتتون عذاب بکشید تقصیرِ توئه!

عصبی شدم و صدام رفت بالا:

-کسی که جای من رو گرفت خاطره بود،من فقط سعی دارم برگردم به جای خودم،همین!

روشو ازم برگردوند و گفت:

-الان دیگه واسه برگشتن خیلی دیره جلوه.

خواستم جوابشو بدم که درِ اتاقِ عطا به شدت باز شد و شاهرخ با اخمهای تو هم رفته ظاهر شد.اول نگاهی به من کرد و بعد به عطا،بعد پرسید:

-اینجا چه خبره؟

سریع اشکامو پاک کردم،بعد با خوشحالی نزدیکش شدم و گفتم:

-هیچی،فقط من اومده بودم ببینمت.

به سرتاپام نگاهی انداخت و وقتی زُل زد تو چشمهام قلبم ریخت.پوزخندی زد و گفت:

-اما من اونقدرا هم مشتاقِ دیدنت نیستم دخترعمو.

خنده از رو لبم محو و قلبم هزار تیکه شد.باز اشکام خواستن بریزن که جلوشونو گرفتم و با صدای لرزونی گفتم:

-هرطور راحتی،خداحافظ.

از کنارش رد شدم که صدام کرد و اشکم چکید رو گونه م.بدونِ اینکه برگردم به سمتش ایستادم و شنیدم که گفت:

-دیگه نیا اینجا و اینو بدون هیچ کی نمی تونه جایِ خالیِ خاطره رو برام پُر کنه!

درو بستم و با دو از اون اتاق و آدمهاش دور شدم.قیدِ آسانسور رو زدم و از پله ها رفتم پایین.به سرعت از اون شرکت خارج و سوارِ ماشینم شدم.سرمو گذاشتم رو فرمون و با صدای بلند زار زدم.

[پارت هشتم]

"شاهرخ"

رو به عطا که ماتِ من بود گفتم:

-نمی خوام کسی بفهمه جلوه امروز اومده شرکت.

فقط نگام می کرد که با صدای بلندی گفتم:

-فهمیدی عطا؟

به خودش اومد و سری به معنای موافقت تکون داد.رومو ازش برگردوندم و از اتاقش رفتم بیرون.سوارِ آسانسور شدم و دکمه ی طبقه ی دو رو زدم.از آسانسور خارج شدم و بدونِ توجه به نگاه های متعجب خانمِ موسوی منشیم،رفتم داخلِ اتاقم.یک راست رفتم سمتِ پنجره و بازش کردم،پاکتِ سیگارم رو از داخلِ کِشوی میز برداشتم و یه نخ کشیدم بیرون.با فندکِ اِهداییِ خاطره روشن کردم سیگارمو و پُکِ اولو که زدم چشمهای گریونِ جلوه پشتِ پلکام نقش بست.

عصبی پکِ دوم رو زدم و به خودم لعنت فرستادم.به خودم که سرِ یه لجبازیِ بچگانه و یه غرورِ بی خود با احساساتِ خاطره بازی کردم،لعنت فرستادم.حتی به جلوه هم بخاطرِ غرورِ اون زمانش و نداشتنِ غرورِ الانش لعنت فرستادم.یه زمانی عاشقِ جلوه بودم اما از بعدِ خاطره انقدر عذاب وجدان گرفتم که دیگه نمی تونم عاشقِ جلوه باشم و لبخندهای خاطره نیاد جلوی چشمهام!

آخ جلوه،چرا نمی زاری یه نفسِ راحت بکشم؟چرا نمی زاری همه چی یادم بره؟پکِ سوم رو به سیگارم زدم و تلفنِ همراهم زنگ خورد.برگشتم و از روی میز برداشتمش،به صفحه ش نگاهی انداختم و با عصبانیت جواب دادم:

-فرهان معلوم هست از صبح کجایی؟

خندید و بیشتر عصبیم کرد.وقتی دید سکوت کردم گفت:

-بخدا دارم میام،فقط تو ترافیک گیر کردم.

با حرص پرسیدم:

-از صبح تو ترافیکی؟

بعد از مکثِ کوتاهی گفت:

-از صبح که نه،ولی الان تو ترافیکم.

-پس صبح کجا بودی؟

-داشتم میومدم شرکت که یه اتفاقی افتاد،حالا اومدم شرکت برات تعریف می کنم.

باشه ای گفتم و گوشی رو قطع کردم.

فرهان دوستِ چندین و چندسالمه که به عنوانِ معاون داخلِ شرکتم کار میکنه.عطا هم پسرعممه و حسابدارِ شرکته.چند سال پیش که تصمیم گرفتم شرکتِ خودمو اِحداث کنم تنها کسایی که کمکم کردن فرهان و عطا بودن و منم واقعاً ازشون ممنونم.پکِ چهارم رو به سیگارم زدم و بعد پرتش کردم داخلِ سطلِ آشغال.باید سعی می کردم دیگه سیگار نکشم مثلِ وقتی که سعی کردم جای دوست داشتنِ جلوه سیگار بکشم!

[پارت نهم]

"صدرا"

ماشین رو به سرعت گوشه ی خیابون نگه داشتم و سرمو عصبی روی فرمون گذاشتم.غیرتم به جوش اومده بود و حالم کم کم داشت خراب می شد.تمومِ صحنه های چند دقیقه ی پیش از جلوی چشمم مثلِ یه فیلمِ کوتاه داشت رد می شد و تنها کاری که از دستِ من برمیومد سکوت بود!گوشیمو از جیبم درآوردم و رفتم داخلِ گالری.روی عکسشو لمس کردم و خیره شدم به دختری که اشتباه زیاد داشت اما دلِ منو خیلی وقته که برده بود!به عکسش خیره بودم که اسمش روی صفحه ی گوشیم بهم چشمک زد.هول شدم و دومین زنگ نخورده جواب دادم:

-سلام!

-سلام صدرا،خوبی؟

مکثی کردم و بعد گفتم:

-خوبم،تو خوبی؟

صداش رو غم گرفت و گفت:

-بد نیستم!

می دونستم چرا حالش خوب نیست اما به روی خودم نیاوردم و پرسیدم:

-چرا بد نیستی؟!

مکثی کرد و بعد گفت:

-ولش کن زیاد مهم نیست.زنگ زدم بگم بیا دیبارو ببر مطبت!

-چرا؟چی شده مگه؟!

-اومده خونمون،دندونشم درد می کنه اما لجباز نمی خواست مزاحمِ تو بشه،منم گفتم مراحمه مگه نه؟

لبخندی روی لبم نقش بست و سریع گفتم:

-معلومه،تا یه ربع دیگه میام دنبالش.

خواست قطع کنه که گفتم:

-فریا!

بلافاصله گفت:

-جانم صدرا؟

قلبم شروع کرد به تند تند زدن و حرفمو یادم رفت،برای همین گفتم:

-هیچی،خداحافظ!

سریع گوشیو قطع کردم و دستم نشست رو قلبم.دختره ی خیره سر هرچی دلش می خواد میگه و به فکرِ قلبِ منم نیست.نفسِ عمیقی کشیدم و سعی کردم آروم باشم،بعد پامو گذاشتم روی گازِ ماشین و راه افتادم.

دیبا دندون درد داشت و فعلاً از هر چیزی مهم تر دیبا بود!

[پارت دهم]

"دامون"

با احساسِ کرختی از روی تخت بلند شدم و به چشمهای پُف کرده م داخلِ آینه نگاه کردم.امروز با این قیافه برم باشگاه بچه ها کلی بهم می خندن.از اتاقم که رفتم بیرون با هامون که قیافه ش از من داغون تر بود روبرو شدم و با خنده گفتم:

-تو که از من بدتری!

نگاهی به سرتاپام انداخت و گفت:

-نه اشتباه نکن،تو بدتری.

زدم زیرِ خنده و گفتم:

-بی مزه شدیا.

-نه به اندازه ی تو.

سری به تأسف براش تکون دادم و از پله ها رفتم پایین.به محضِ ورودم به پذیرایی با پدرم روبرو شدم.به سرتاپام نگاهی انداخت و گفت:

-همینه دیگه،نمیخوای پیشِ من کار کنی که تا لِنگِ ظهر بخوابی!

کلافه دستی به موهای بلندم کشیدم و گفتم:

-بابا خواهشاً باز شروع نکن،بزار سرِ صبحی عصبی نشم.

چپ چپ نگام کرد و گفت:

-ساعتِ یازده،سرِ صبحه دیگه؟!

خندیدم و گفتم:

-واسه من آره قربونت برم!

سری به تأسف تکون داد و رفت.رفتم داخلِ روشویی و دست و صورتم رو شستم.اومدم بیرون،مامانم دست به کمر روبروم ایستاده بود و چپ چپ نگام می کرد.از قیافه ی طلبکارش خنده م گرفت و گفتم:

-خب مامان جان،شما هم چندتا تأسف بخور و صحنه رو ترک کن.

سری به تأسف تکون داد و گفت:

-اِنقدر دست دست کن تا دخترعموتو از دست بدی!

پوفِ کلافه ای کشیدم و گفتم:

-توروخدا مامان حرفِ دیبارو نزن دیگه با من.

-چرا حرفشو نزنم؟

صدام رفت بالا:

-چون دیبا لیاقتش خیلی بیشتر از منه و باید با عشق ازدواج کنه،نه ترحم!

مادرم پوزخندی زد و گفت:

-ما که فامیلشیم بهش ترحم کنیم،بهتر از غریبه هاست!

هامون-لطفاً تمومش کنید،دیبا نیازی به ترحم نداره!

با شنیدنِ صدای عصبانیِ هامون،برگشتیم به سمتش و مادرم گفت:

-تو دخالت نکن هامون.

هامون خنده ای عصبی کرد و گفت:

-اتفاقاً مشتاقم دخالت کنم و یه کاری بکنم شما این بحث های فرسایشی و بیهوده رو تموم کنین.

مادرم عصبی بهش توپید:

-همین حرفهارو می زنی که این دامون فکر میکنه همه ی کاراش درسته و به حرفِ من گوش نمی کنه.

هامون-من نمی گم تمومِ کاراش درسته،اما ازدواج نکردنش با دیبا یکی از بهترین تصمیماتشه!

مادرم با حالتِ مرموزانه ای نگاش کرد و گفت:

-درسته چون اون نباید عاشقِ دیبا بشه ولی تو باید بشی،نه؟!

رنگ از روی هامون پرید و سریع گفت:

-مادرِ من لطفاً حرف توی دهنِ من نزارید.من فقط نمی خوام به دیبا ترحم بشه و در حقش بی معرفتی کنیم،همین.

مادرم فقط نگاش کرد و هامون هم بی توجه به نگاه های مادر از خونه خارج شد.منم برای فرار از این بحث های تکراری رفتم داخلِ آشپزخونه تا صبحانه بخورم.دیبا دخترعموی منه و واقعاً دوستش دارم اما فقط به عنوانِ یه دخترعمو،نه چیزی کمتر و نه چیزی بیشتر.

[پارت یازدهم]

"شادی"

با ترس و دلهره واردِ مهمونی شدم و به اطراف نگاهی انداختم.قلبم داشت تند تند می زد و اصلاً فکر نمی کردم مهمونیِ تولدِ دوستم نگار این مدلی باشه.بیشتر شبیهِ پارتی بود تا تولد.

ترجیح دادم برگردم خونه چون اگه داداش شاهرخم می فهمید تیکه بزرگم گوشم بود!

رومو برگردوندم و خواستم برم که سر و کله ی نگار پیدا شد.به طرزِ بدی آدامس می جوید و دهنش بوی گندِ الکل می داد!نگاهی به سرتاپام کرد و با صدای کِشداری گفت:

-به...به...شادی خانم،خوش اومدی خوشگله.

چشم غره ای بهش رفتم و گفتم:

-من باید برم.

دستمو گرفت تو دستش و گفت:

-کجا بری؟تو که تازه اومدی.

به اطرافش اشاره ای کردم و گفتم:

-واقعاً با این وضعیت،فکر کردی من می مونم؟!باید بهم می گفتی جشنِ تولدت این مدلیه،اونوقت اصلاً نمی اومدم.

خنده ی مسخره ای تحویلم داد و گفت:

-بیخیال بابا،جونِ من امشبو دیگه مثبت بازی درنیار شادی.

عصبی دستمو از دستش کشیدم بیرون و گفتم:

-واقعاً برات متأسفم نگار،فکر نمی کردم همچین آدمی باشی.

خنده ی بلندی سر داد و با صدای کرکننده ای داد زد:

-نیما،کجایی؟

متعجب نگاش می کردم که یه پسرِ بدقواره ای جلوی روم ظاهر شد و اصلاً حالتِ طبیعی نداشت.نگار رو بهش گفت:

-بیا اینم شادی خانمی که قولشو بهت داده بودم!فقط خیلی بچه مثبته،اما تو هم کارتو خوب بلدی مگه نه؟

نیما نگاهشو دوخت به من و سرتاپام رو از نظر گذروند.منم از ترسِ زیاد قلبم داشت از حرکت می ایستاد.

نیما نزدیکم شد و با لحنِ مشمئزکننده ای گفت:

-چه جوجوی جذابی.

از قیافه و لحنش حالم داشت بهم می خورد.اومد نزدیک تر و من به سمتِ درِ خروج دویدم،اما به محضِ نزدیک شدنم به در،دو نفر جلوی روم ظاهر شدند و نزاشتند برم بیرون.

منم با ناامیدی خیره شدم به نیما و چشمهامو بستم.دیگه داشتم فاتحه ی خودمو می خوندم که دستی رو شونه م قرار گرفت و صدای مردونه ای پیچید تو گوشم:

-چیزی شده عزیزم؟!

[پارت دوازدهم]

با تعجب چشمهامو باز کردم و به کسی که منو عزیزم خطاب کرده بود نگاه کردم.یه پسر بود که با چشمهای خاکستریش زُل زده بود بهم.اولش خواستم هُلش بدم اونطرف و بگم به چه جرأتی به من دست زدی اما چیزی تو چشمهاش دیدم که باعث شد بهش اعتماد کنم و نگاهمو گردوندم سمتِ نیما.با اخمهای درهم رفته داشت نگاهمون می کرد که گفتم:

-این آقا فکر کردن من تنهام،خواستن اذیتم کنن!

اون پسر که دستش روی شونه م بود منو محکم تر به خودش چسبوند به طوری که با خودم گفتم الان استخونام خورد میشه و رو به نیما گفت:

-آقای نسبتاً محترم دیگه نبینم دور و اطرافِ عشقِ من بپلکی!

نیما برای آخرین بار بهم نگاه کرد و ازمون دور شد.به محضِ دور شدنش اون پسر دستشو از روی شونه م برداشت و من نفسِ راحتی کشیدم.

سؤالی نگاش کردم که گفت:

-از دور دیدم داری از دستش فرار می کنی گفتم شاید به کمک احتیاج داری،لطفاً جسارتِ منو ببخش.

لبخندِ کم جونی نشست رو لبم و گفتم:

-واقعاً ممنونم.

اونم لبخند زد و خواست ازم دور بشه که گفتم:

-ببخشید آقا...

دوباره به سمتم برگشت و گفت:

-می تونی رامیلا صدام کنی.

سری تکون دادم و گفتم:

-آقا رامیلا میشه منو از اینجا ببرید بیرون؟!

اَبرویی بالا انداخت،نگاهِ عمیقی بهم کرد و گفت:

-بله میشه،یه لحظه صبر کنید.

سری به معنای موافقت تکون دادم که ازم دور شد و رفت سمتِ دیگه ی سالن،با پسری دست داد و برگشت سمتم.با هم به سمتِ درِ خروج رفتیم و اون دوتا مردی که جلوی در بودن درو باز کردن و رفتیم بیرون.واردِ حیاط که شدیم رامیلا ازم پرسید:

-می تونم اسمتونو بدونم؟

نگاهی بهش انداختم و گفتم:

-اسمم شادیِ.

گفت"قشنگه" و سکوت کرد.سوارِ ماشینش شدم و اونم بعد از سوار شدن حرکت کرد.با اینکه یه غریبه بود اما نمی دونستم چرا ازش نمی ترسیدم و احساسِ امنیت می کردم.

به نیم رخش نگاه کردم که خندید و گونه ش چال افتاد.همونطور که می خندید گفت:

-چرا اومدی به این مهمونی؟

[پارت سیزدهم]

نگاهمو دوختم به روبرو و گفتم:

-نگار دوستم گفت تولدمه،ولی نگفت مهمونیِ تولدش این مدلیه.

-پس چرا وقتی دیدی مهمونیش مخطلته نرفتی؟؟

کلافه سری تکون دادم و گفتم:

-آخه نزاشت و نیما رو انداخت به جونم!

نگام کرد و گفت:

-نیما؟!

-آره همون پسره که دنبالم بود و شما از دستش نجاتم دادی.

آهانی گفت و دوباره سکوت کرد که ایندفعه من گفتم:

-بهتون نمی خوره که همچین مهمونیهایی بیاین!

دوباره خندید و گفت:

-چون تورو نجات دادم بهم نمیاد؟

خجالت کشیدم و هیچی نگفتم که خودش ادامه داد:

-دوستِ صمیمیم اصرار داشت باهاش بیام،منم نتونستم حرفشو رد کنم.

سرمو تکون دادم و دیگه سؤالی نپرسیدم.

آدرسِ خونه رو پرسید و وقتی رسیدیم رومو کردم به سمتش و گفتم:

-واقعاً ازتون متشکرم که کمکم کردید.

لبخندی زد و گفت:

-خواهش میکنم،کارِ مهمی نکردم.

-اما برای من مهم بود،خدانگهدار.

از ماشین پیاده شدم و تا وقتی برم داخلِ خونه دمِ در ایستاد و نگام کرد.

وقتی واردِ حیاط شدم و درو بستم،رامیلا هم رفت.لبخندی زدم و چشمم به پنجره ی اتاقِ شاهرخ افتاد که از همونجا هم اخمهای درهم رفته ش معلوم بود.نگاهمو ازش گرفتم و سعی کردم خونسرد باشم اما می دونستم که منو داخلِ ماشینِ رامیلا دیده و الان منتظره تا برم براش توضیح بدم که کجا بودم و رامیلا کیه؟!

[پارت چهاردهم]

استرس سرتاپام رو گرفته بود و پاهام می لرزید چون اگه می خواستم بگم رامیلا کیه باید می گفتم چرا کمکم کرده و قضیه ی مهمونی رو هم می فهمید.واردِ خونه شدم و از پله ها رفتم بالا و خواستم برم داخلِ اتاقم که شاهرخ صدام کرد:

-شادی؟

هول شدم و سریع برگشتم به سمتِ شاهرخ و گفتم:

-سلام داداش.

به سرتاپام نگاه کرد و گفت:

-لباستو عوض کردی،بیا اتاقم کارت دارم.

-چشم داداش.

رفت داخلِ اتاقش و منم سریع رفتم داخلِ اتاقم و تازه تونستم یه نفسِ راحت بکشم.سعی کردم آروم باشم و لباسامو عوض کردم.بعد به قیافه م داخلِ آینه نگاه کردم و سعی کردم لبخند بزنم،بعد از اتاق رفتم بیرون.

جلوی درِ اتاقِ شاهرخ ایستادم و در زدم،بعد از اجازه ی شاهرخ واردِ اتاق شدم و دوباره مثلِ همیشه چشمم روی عکسِ خاطره که روبروی درِ اتاق به دیوار وصل بود خیره ماند.چشمهاش کلی خاطره رو برام زنده می کرد که از یادآوریشون اشک تو چشمم جمع می شد.

شاهرخ-بهتره بشینی.