رمان زندگی تصادفی به قلم ساجده تاجیک

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

داستان در مورد زندگی افسون، یه دختره خدمتکاره که یه روز صبر و تحملش رو از دست میده و بدون هیچ پشتوانه‌ای از عمارت بزرگی که توش کار میکنه، بیرون میزنه. ولی با یه تصادف زندگیش کاملا عوض میشه…

" به نام او "

نگاهی به مهتا که با غرور نگاهم میکرد انداختم و با حرص از اتاق اومدم بیرون.

- دختره بیشعور فکر کرده کیه؟ اَه. مرفه بیدرد. اِی خدا یعنی یه روز میشه من حال این دختره نکبت و بگیرم؟

پیشبندم رو بستم و همونطور که غر میزدم، شروع به شستن ظرفا کردم.

- ساعت ده شد افسون. قرصهای خانوم و ببر بده.

کلافه گفتم:

- فقط من توی خونه نیستم آ. میبینی که دارم ظرف میشورم.

ملیحه مظلوم نگاهم کردو گفت:

- من حوصله دستوراش و ندارم افسون. خب تو برو دیگه.

با اخم نگاهش کردم و همونطور که دستکشام رو درمیاوردم گفتم:

- کو؟؟؟ بده به من.

ملیحه هم از خدا خواسته سینی آب و قرصا رو داد دستم و گفت:

- فدای اون اخمت.

بی توجه بهش راه افتادم سمت اتاق خانوم. انقدر عصبانی بودم که داشتم میترکیدم.

باید تا آخر شب لباسای اون دختره چندش رو میشستم. اتو میکردم و میذاشتم توی کمدش تا فردا تنش کنه گورشو گم کنه دانشگاه!!!

به بی ادبی خودم اخمی کردم و چند تا تقه به در زدم. طبق معمول صدای کلفت ملک تاج خانوم اومد.

- بیا تو.

در رو باز کردم و رفتم سمت صندلیش. طبق معمول جلوی پنجره نشسته بود و داشت تکون میخورد.

سلام کردم و سینی رو روی میز گذاشتم. نگاه کوتاهی بهم انداخت و قرصش رو با آرامش خورد.

- لباست چرا انقدر گشاده؟

نگاهی به خودم انداختم و آروم گفتم:

- گشاد نبود. گشاد شده.

- به هر حال. فردا با این لباس نبینمت. خوشم نمیاد خدمتکارام انقدر ژولیده باشن.

از گفتن خدمتکارام بدم اومد. اخم کردم و گفتم:

- چشم خانوم.

و سینی رو برداشتم و با گفتن با اجازه از اتاق خارج شدم. دوباره برگشتم توی آشپزخونه. همونطور که انتظار داشتم ظرفا هنوز نشسته بود. ملیحه همیشه همینطور بود. از هیچکس توی این خونه دل خوشی نداشتم.

کسی جز شیرین توی آَشپزخونه نبود. داشت جمع و جور میکرد. لباسهای مهتا رو از ماشین لباسشویی بیرون آوردم و گذاشتم روی صندلی تا وظیفه م رو فراموش نکنم.

باقی ظرفا رو شستم و بعد از انجام بقیه کارها، ساعت نزدیکای 12 بود که رفتم سمت اتاق مشترکم با بقیه خدمتکارا!!

همه خوابیده بودن. آروم رفتم سرجام و دراز کشیدم.

- چیکار میکردی تا الان؟

دوباره ملیحه بود. بی حوصله گفتم:

- کار.

و پشتم رو کردم بهش و چشمام رو بستم.

***

طبق معمول ساعت شش و نیم بود و داشتیم میز رو برای صبحانه میچیدیم. از دستورهای جور وا جور اکرم، به قول بچه ها سرپرست خدمتکارا، کلافه شده بودم.

خونه زیادی بزرگ بود و ده نفر بودیم. یه اتاق هم بهمون داده بودن که تقریبا هجده متر بود.

روز اول که اینجا استخدام شده بودم داشتم بال در میاوردم. وقتی خونه و این همه خدمتکار رو دیدم که با لباس های شکل هم وسط خونه راه میرفتن یاد فیلما افتادم.

لباس مشکی سرمه ایم رو توی تنم صاف کردم و رفتم توی آشپزخونه تا با بقیه صبحونه بخورم.

مثل همیشه ساعت هفت و نیم برای جمع کردن میز رفتم بیرون.

هر کس وظیفه خاصی داشت و وظیفه منم شستن ظرفا، چیدن و جمع کردن میز و انجام هر کاری که مهتا دختر بزرگ خانواده میگفت، بود.

مثل همیشه ظرفا رو شستم و چون مهتا صبح اول صبح رفته بود بیرون بعد از دادن قرصهای خانوم رفتم توی اتاقمون تا یه کم استراحت کنم. خیلی خسته بودم و بعد از چند ثانیه خوابم رفت.

با صدای هیجان زده ملیحه چشمام رو باز کردم و توی جام نشستم. دستی به پیشونیم کشیدم و ترسی که از بیدار شدن یه دفعه ای بهم وارد شده بود رو از خودم دور کردم. آروم گفتم:

- چی شده ملیحه؟ این دیگه چه جور صدا کردنیه؟ اَه.

ملیحه چشماش رو جمع کردو گفت:

- الان چه وقت خوابیدنه؟؟ پاشو پاشو خانوم همه رو احضار کرده.

- چی شده باز؟

- نمیدونم. پاشو بیا بیرون زود.

و رفت بیرون. همیشه وقتی اتفاق مهمی میفتاد خانوم احضارمون میکرد. با عجله از جام بلند شدمو بعد از مرتب کردن لباسم که شیرین برام تنگش کرده بود، رفتم بیرون.

همه منتظر ایستاده بودند. کنار شیرین ایستادم و گفتم:

- نیومده هنوز؟

- نه بابا. مسخره کرده. یه ساعته الافیم.

تنها کسی بود که توی این خونه شاید دوسش داشتم. به عصبانیتش لبخندی زدمو با دیدن ملک تاج خانوم که مثل همیشه با غرور بهمون نزدیک میشد، گفتم:

- اومد.

و صاف ایستادم. جلومون ایستاد و با چند تا سرفه صداش رو صاف کرد.

- گفتم جمع شید که یه خبر مهم رو بهتون بدم.

مکثی کردو ادامه داد:

- امیرحسین ارجمند فرزند بزرگم داره از کانادا برمیگرده.

از مکثی که بین حرفاش میکرد متنفر بودم. مثل ناظم مدرسه ها بود. از فکرم لبخندی زدم که با خوردن آرنج شیرین توی پهلوم یکی شد. سریع خنده م رو جمع کردمو دوباره به خانوم نگاه کردم.

- دوس دارم این خونه برق بیفته. یه مهمونی بزرگ در پیش داریم. امیرحسین آخر هفته میاد. پس وقت زیادی ندارید. یکی از اتاقای بالا رو آماده میکنید. میخوام همه چیز فوق العاده باشه. و برای جشن...

به مهسا دختر کوچیکش که کنارش ایستاده بود، اشاره کردو گفت:

- مهسا براتون لباس میاره. نمیخوام کسی رو با لباسای کار ببینم. پذیرایی باید به نحو احسنت انجام بشه. حواستون به همه چیز باشه. دیگه تکرار نمیکنم. به نحو احسنت.

و به سمت عقب برگشت که بره. ولی باز نگاهمون کردو گفت:

- و یه چیز دیگه. اینو یادتون نره. شما فقط برای کار اینجایید. فقط کار.

و با سرعت دور شد. کلا این خانواده تنفر انگیز بودن. نفسم رو با صدا بیرون دادمو گفتم:

- سه نفر کم بودن یه گند دماغ دیگه م داره بهشون اضافه میشه. اَه.

شیرین ریز خندید و گفت:

- آره والا. خدا میدونه اونیکی چجوریه. خدا به دادمون برسه.

با صدای اکرم مجبور شدیم ساکت شیم. جای خانوم ایستاده بود و نطق میکرد.

- وظیفه ها همون وظایف قبلیه. با این فرق که ملیحه و سمانه دیگه توی آشپزخونه نیستن. لیلا و مینا جایگزین میشن. شیرین و افسون اتاقای بالا رو بازرسی و جمع و جور میکنن. بزرگترین و قشنگترین اتاقم برای آقا زاده که دارن تشریف میارن آماده میکنن.

وظیفه م معلوم شده بود و دیگه به بقیه حرفاش گوش ندادم.

چند دقیقه بعد همه رفتیم سرکارمون. از اینکه ملیحه آشپزخونه نبود و از دستش راحت بودم، خوشحال بودم. دختر خیلی نچسبی بود و فوق العاده دروغگو.

وظیفه ای که بهم داده بودن خوب بود. برای بار اول راضی از اکرم همراه با شیرین رفتیم طبقه بالا.

- کدوم اتاق و تمیز کنیم براش؟

نگاهی به شیرین کردمو همونطور که توی همه اتاقا سرک میکشیدم گفتم:

- نمیدونم. بزرگترینشو دیگه.

- اینا همه بزرگن دیگه.

بعد از نگاه کردن همه اتاقها، یکی که بزرگ تر از بقیه بود رو انتخاب کردیم و مشغول شدیم.

بعد از چند ساعت روی مبل گوشه اتاق ولو شدیم. همون موقع اکرم در اتاق رو باز کردو با دیدن ما گفت:

- چرا نشستین پس؟

شیرین نفس پر صدایی کشید و گفت:

- خسته شدیم اکرم خانوم.

- این اتاق باید تا پنج روز دیگه آماده باشه دخترا.

سرمو تکون دادمو گفتم:

- میدونیم اکرم خانوم. الانم همه چیز تمیز شده. فقط باید ملافه و پرده ها رو بشوریم و تموم.

نگاهی به اطرافش کردو رفت بیرون.

تموم پنج روز همه درگیر بودن. مهتا و مهسا هم یه ریز میرفتن و میومدن و دستور میدادن. من و شیرین چون کارمون زودتر از بقیه تموم شده بود راحت تر بودیم. هر چند که اکرم نمیذاشت دو دقیقه نفس بکشیم.

پتوم رو تا روی صورتم کشیدم و به شیرین که کنارم خوابیده بود گفتم:

- بیداری؟

- پ نه پ.

خندیدمو گفتم:

- کاش این پنج روز تموم نمیشد آ. داشتیم نفس میکشیدم.

- آره بابا. حالا خدا میدونه این یکی ارجمند چطوری باشه.

- یکی مثل همینا. بهتر که نیس. شاید بدتر باشه.

- آره بابا. ولی کاش خشگل باشه.

خندیدم و گفتم:

- دیوونه.

از خستگی نفهمیدم کی خوابم رفت. صبح بعد از انجام همه کارهای روزمره طبق خواسته خانوم دوباره جمع شدیم. مثل همیشه روبه رومون ایستاد و گفت:

- همونطور که میدونید امروز امیرحسین میاد. همه چیز باید درست باشه اکرم. فهمیدی؟

اکرم سرشو تکون داد و گفت:

- بله خانوم. همه چیز آماده ست. فقط پرده ها رو نیاوردن. اناق آقا پرده نداره.

- تا نیم ساعت دیگه میارن. مشکلی نست.

همون موقع مهسا و مهتا کنارش ایستادند. خانوم سری تکون دادو گفت:

- ما میریم فرودگاه. وقتی برگشتیم همه چیز آماده باشه . برید سر کارتون.

سه تایی رفتن و دوباره همه مشغول شدن. نیم ساعت بعد پرده ها رو آوردن و منو شیرین برای نصبش رفتیم بالا.

پرده ها سورمه ای بود، مثل همه وسایل دیگه اتاق. واقعا که قشنگ شده بود.

با بدبختی پرده ها رو نصب کردیم و خودمون رو انداختیم روی تخت. شیرین نفس عمیقی کشید و گفت:

- افسون؟

- هوم؟

- میشه یه سوال بپرسم؟ ناراحت نمیشی؟

- بپرس.

- تو خانواده...... نداری؟

- نه. دو سال پیش فوت کردن.

- خدا بیامرزشون.

بدون اینکه جوبشو بدم از جام بلند شدم و گفتم:

- پاشو بریم که الان اکرم خودشو میکشه.

شیرین هم فهمید که نمیخوام در این باره صحبت کنم و بی حرف دنبالم اومد. با هم رفتیم بیرون و بعد از عوض کردن لباسامون طبق خواسته خانوم آماده ایستادیم تا آقا زاده تشریف بیارن. این همه احترام و درک نمیکردم. من اگه جز این خانواده بودم از این همه قانون و مقررات میمردم به خدا!

یه کم الاف شدیم تا اومدن. خانوم همه رو بهش معرفی کرد و وظایفشون رو گفت تا هر وقت به چیزی نیاز داشت بهمون بگه.

یه پسر قد بلندِ فوق العاده خوشتیپ و خوش هیکل بود. چشمهای آبیش به لبهای صورتیش و پوست سفیدش خیلی میومد. چهره ش زیادی مثل مهسا بود. پس من ازش بدم میومد!

با صدای اکرم که من و شیرین رو معرفی میکرد، دست از آنالیز کردن امیرحسین خان برداشتم.

- شیرین و افسون، خانوم.

نمیدونستم خانوم ازش چی پرسیده به خاطر همین گیج نگاهشون میکردم. خانوم سرشو تکون دادو گفت:

- پس از این به بعد در اختیار امیر حسینید. فهمیدید؟

متعجب شیرین رو نگاه کردم که گفت:

- دوست دارم بزنم توی دهن اکرم. اَه.

خانوم همه رو مرخص کردو رو به من گفت:

- اتاق امیرحسین رو نشونش بده.

بعد نگاه مهربونی به پسرش انداخت و گفت:

- خوب استراحت کن که شب یه مهمونی مجلل داریم امیرحسین.

و همراه دختراش رفت. وقتی میدیدمشون یاد نامادری سیندرلا و دختراش میفتادم. با صدای امیر حسین به خودم اومدم.

- من خسته ام آ.

سرمو تکون دادمو گفتم:

- بله؟ ... ببخشید... بفرمایید بالا.

در اتاقش رو باز کرد و نگاهی به اطرافش کرد. پوزخندی زدو گفت:

- این اتاق، کاره کیه؟

- من و شیرین.

نگاهی به اطرافش کرد و گفت:

- بیشتر مثل مهد کودک شده. این چه وضعشه؟

از پوزخند و تحقیر توی حرفش خوشم نیومد. لبخندی زدمو گفتم:

- اینو به مادرتون بگید. ما فقط تمیزش کردیم.

و با گفتن با اجازه اومدم بیرون. پسره پررو جای دستش درد نکنشه.

تا شب همه مشغول بودیم. آماده کردن یه خونه به اون بزرگی برای یه جشن مفصل زیادی خسته مون کرده بود.

با شیرین رفتیم توی اتاق تا لباسایی که برامون در نظر گرفته شده بود رو بپوشیم.

به تونیک زرشکی که با ساپورت مشکی و قشنگی تنم کرده بودم، نگاه کردم و گفتم:

- نمردیم و یه لباس درست و حسابی پوشیدیم.

شیرین هم خندید و گفت:

- آره. لباس کارگرا اینه ببین مهمونا چی میپوشن.

روسری ساتن مشکیم رو باز و بسته کردم وگفتم:

- بدو بریم.

سریع با هم رفتیم بیرون. اکرم تا دیدمون، اومد جلو و گفت:

- دخترا زود برید بالا آقا کارتون داره.

منو شیرین نگاهی به هم انداختیم و رفتیم بالا. چند تا ضربه به در زدم که بالاخره صداش اومد.

- بیا تو.

با هم وارد شدیم و سلام کردیم. نگاهی به ما انداخت و گفت:

- من گفتم دو نفر؟؟!

و رو به شیرین گفت:

- تو میتونی بری.

شیرین چشمی گفت و رفت بیرون. امیر حسین زُل زده بود بهم و چیزی نمیگفت. نفس پر صدایی کشیدم و گفتم:

- کاری با من داشتید؟

سرشو تکون داد و گفـت:

- آره. برام یه لباس انتخاب کن.

همیشه از امر کردن بدم میومد. میمرد بگه میشه انتخاب کنی؟ سرمو تکون دادمو رفتم سمت لباسایی که روی تخت گذاشته بود.

همشون قشنگ بودن ولی چون اون پوستش سفید بود به نظرم قرمز بیشتر بهش میومد. به خاطر همین یه بلوز چهارخونه قرمز مشکی رو با کت و شلوار مشکیش کنار گذاشتم و گفتم:

- اینا چطورن؟

نگاهم کردو گفت:

- میخوای باهات سِت باشم؟

از حرفش جا خوردم. با خونسردی گفتم:

- نخیر آقا. به نظرم اینا بهتون بیشتر میاد. بازم خودتون میدونید.

اصلا از نگاه خیره و مسخره ش خوشم نمیومد. خیلی راحت تیشرتش رو درآورد و لباس رو برداشت. سریع گفتم:

- اگه با من کاری ندارید برم؟

- نه کارت دارم.

لباسش رو پوشید و جلوی آینه ایستاد. دستی توی موهاش کشید و گفت:

- از مو درست کردن چیزی میدونی؟

با تعجب نگاهش کردم که گفت:

- موهام رو درست کن.

و روی صندلی نشست و با پوزخندش به من خیره شد. دندونام رو روی هم فشار دادمو رفتم سمتش. موهاش رو خیلی ساده درست کردم که خیلی خشگل شد.

ولی چه فایده؟ قیافه داشت، اخلاق نداشت. تقریبا یه ساعتی ازم کار کشید آخر هم گفت:

- میتونی بری.

بدون هیچ تشکری. به این رفتار عادت کرده بودم. نیشخندی زدمو رفتم سمت در.

- تو که سیاهی نباید لباس قرمز بپوشی.

سر جام ایستادم. با من بود؟

برگشتم نگاهش کردم که گفت:

- با این لباس سیاه تر شدی.

خیلی بهم برخورد. من اصلا سیاه نبودم. سبزه هم نبودم حتی. فهمیدم میخواد حرصم رو دربیاره. لبخندی زدمو گفتم:

- ما حق انتخاب نداریم آقا. لباسها رو مهتا خانوم انتخاب کردن.

دستش رو زیر چونه ش گذاشت و گفت:

- یه چرخ بزن ببینم.

متعجب نگاهش کردم که گفت:

- گوشات مشکل داره. چرا باید هر حرفی رو دوبار بزنم؟

دندونام رو وری هم فشار دادمو یه چرخ زدم. سرشو تکون دادو گفت:

- هیکلت بد نیست.

این بی ادبی هاش رو پای این گذاشتم که تازه برگشته و چیزی از آداب ما نمیدونه. به خاطر همین چیزی نگفتم.

- باز اون دختره... اسمش چی بود؟ آها شیرین... از تو بهتره.

- فکر نمیکنم نظر خواسته باشم؟

ابروش رو بالا داد و گفت:

- تو حق نداری هیچی بخوای. درسته؟

دستم رو مشت کردم و گفتم:

- من هزار تا کار دارم. با اجازه.

و بدون اینکه منتظر حرف دیگه ای باشم اومدم بیرون. از عصبانیت دوست داشتم سرمو بکوبم توی دیوار.

تقریبا نیم ساعت بعد مهمونها اومدن و ما هم طبق وظیفه مون مشغول بودیم.

سینی نوشیدنی ها رو برداشتم و رفتم توی سالن. مثله دفعات قبل به همه تعارف کردم و داشتم برمیگشتم که صدای امیرحسین رو شنیدم.

- دو تا نوشیدنی برامون بیار.

نگاهش کردم. یه پسر مثل خودش کنارش بود. از پوزخند روی لباشون حرصم گرفت. آروم سرمو تکون دادمو گفتم:

- چشم.

تحمل رفتار این پسره برام سخت بود. نمیدونم چرا فقطم گیر داده به من. همینطور داشتم غر میزدم که یکدفعه یکی زد روی شونم. با ترس برگشتم عقب که یه خانوم سی و پنج، شش ساله رو دیدم که داشت با لبخند نگاهم میکرد.

- نمیخواستم بترسونمت.

سرمو تکون دادمو گفتم:

- نه... نه... منو ببخشید. چیزی میخیواستید؟

- یه نوشیدنی. البته غیر الکلی.

- چشم.

داشتم میرفتم سمت یخچال که مهسا اومد تو و با داد گفت:

- تو اینجا چه غلطی میکنی دختر؟ اون بیرون همه منتظرن. مگه امیرحسین بهت نگفت براش نوشیدنی ببری؟ ها؟ فک کردی برا چی بهت حقوق میدیم که مفت بخوری مفت بخوابی؟ دختره پررو.

بغض بدی گلومو گرفته بود. تحمل این همه تحقیر سخت بود. واقعا خسته شده بودم.

اون خانوم از روی صندلی بلند شدو گفت:

- من ازش خواستم برام یه نوشیدنی غیر الکلی آماده کنه مهسا.

مهسا که انگار تازه متوجه حضور اون خانوم شده بود، گفت:

- ای وای ببخشید عمه. ندیدمتون. این دختره همیشه سر به هواست آخه.

- هر چی. صحبت کردنت اصلا درست نیست.

مهسا رو به من که جلوی یخچال ایستاده بودم کردو با پرخاش گفت:

- تو که هنوز اونجا وایسادی! زود باش دیگه آه.

و با عصبانیت رفت بیرون. یه لیوان آب پرتقال برای اون خانوم که حالا فهمیده بودم عمه مهساست، بردمو دوباره سینی رو از نوشیدنی پر کردمو رفتم سالن. اول از همه رفتم سمت امیرحسین که برداشت و گفت:

- میذاشتی فردا میاوردی!

بدون اینکه جوابشو بدم از کنارش گذاشتم. تا نیمه های شب مهمونی ادامه داشت و ما هم مشغول بودیم.

***

دو ماه از اومدن شاهزاده میگذشت. هر روز کارای تکراری بود تا به شب برسیم و فردا باز از نو.

پله ها رو رفتم بالا و جلوی در ایستادم. چند ضربه زدم که بالاخره با هزار جور عشوه جواب داد. در رو که باز کردم فکر کردم بمبی چیزی توی اتاق ترکیده.

با تعجب داشتم به اطراف نگاه میکردم که که صدای جیغ مهسا در اومد.

- به چی مثله بُز زُل زدی؟

نگاهش کردم و گفتم:

- با من کار داشتین؟

به زور نگاهم کردو گفت:

- اتاقو تمیز کن. لباسامو بشور و اتو کن بذار سر جاش. چمدونم رو برای یه مسافرت چند روزه آماده کن و دیگه اینکه... هیچی. از الان شروع کن. فقط چند ساعت وقت داری آ.

و رفت. نفسم رو با حرص دادم بیرون. همون موقع مشغول شدم. فقط یک ساعت جمع کردن اتاقش طول کشید. لباسها رو که توی ماشین انداخته بودم و در آوردم و برای اتو کردن بردم طبقه بالا. داشتم میرفتم توی اتاق که امیرحسین عین جن جلوم ظاهر شد.

- سلام بلد نیستی کوچولو؟

سرم رو تکون دادمو گفتم:

- سلام آقا.

لبخندی زدو گفت:

- آفرین. اینو تمرین کن فردا باهات خداحافظی رو کار میکنم.

و پله ها رو بدو رفت پایین. چشمهام رو روی هم فشار دادم تا از عصبانیتم کم بشه و رفتم توی اتاق. از چیزی که دیدم وا رفتم. اتاق مثل چند ساعت پیش شاید بدتر بود. مهسا هم روی زمین نشسته بود و داشت لباسا رو این طرف و اون طرف پرت میکرد. آروم و با حرص گفتم:

- خانوم دنبال چیزی میگردید؟

بدون اینکه نگاهم کنه گفت:

- اون بلوز آبیم کو؟

از اینکه به خاطر یه بلوز، زحمت دو ساعتم رو به هدر داده بود در حد انفجار عصبانی بودم.

- توی کمدتونه. کاش از اول صدام میکردین.

- حالا که نکردم. زود بیا بم بده. چمدونمم بده عجله دارم.

بلوزش رو دادمو گفتم:

- چمدون رو حاضر نکردم هنوز.

- چی؟!!! حاضر نکردی؟! خیلی بی جا کردی. الان من چی کار کنم؟ ها؟

از دادی که زد سه متر پریدم هوا. سعی کردم آروم باشم.

- فقط چند ساعت طول کشید تا اتاق و لباساتون رو تمیز کنم.

- به من ربطی نداره تو چه غلطی کردی. گفتم چمدون و میخوام نمیفهمی؟

دیگه داشت از حدش رد میکرد. از سرو صدایی که راه انداخته بود همه جلوی در اتاق جمع شده بودن. امیر حسین هم وارد شد و گفت:

- اینجا چه خبره مهسا؟ خونه رو گذاشتی روی سرت.

با تعجب اتاق رو برانداز کرد. سرم رو پایین انداختم و به پام نگاه کردم. مهسا با همون صدای جیغش گفت:

- از این دختره کلفت بپرس. معلوم نیست از صبح چه... میخورده.

دیگه نمیتونستم ساکت وایستم. منم بلند گفتم:

- درست صحبت کن.

با حرص برگشت سمتم و گفت:

- با تو و امثال تو باید اینطوری صحبت کرد. آشغال.

انقدر جیغ زده بود صورتش هم رنگ گوجه شده بود. به شیرین که داشت با بهت نگاهم میکرد نگاه کردم و توی یه لحظه تصمیمم رو گرفتم. اصلا صدای امیرحسین رو که داشت با مهسا حرف میزد رو نمیشنیدم. اومدم برم بیرون که کسی به ضرب دستم رو کشید. از درد صورتم جمع شد.

- اینا رو جمع میکنی بعد تشریف میبری. خر فهم شد؟

ابروهام توی هم رفت. بلند گفتم:

- دهنتو ببند.

و بدون توجه به بقیه که داشتن با تعجب نگاهم میکردن رفتم سمت اتاق خانوم. چند تا ضربه که زدم گفت بیا تو.

جلوش ایستادم و گفتم:

- سلام خانوم.

سرش رو تکون دادو گفت:

- اون بیرون چه خبره؟

- صدای دختر شماست که بنده رو از حرفاش... من استعفا میدم. تا الان هر چقدر که کار کردم رو بهم بدید. فردا میرم.

- چی شده افسون؟ درست حرف بزن ببینم چی میگی.

جریان رو که بهش گفتم با عصبانیت از اتاقش اومد بیرون و رفت سمت اتاق مهسا که هنوز داشت جیغ میزد.

- چه خبرته دختر؟ مگه سر جالیز وایسادی؟ ها؟

- من با شما حرفی ندارم.

نه تنها من و بقیه خدمتکارا بلکه امیرحسین هم از تعجب چشماش گرد شد و با عصبانیت گفت:

- این دیگه من و افسون نیستیم مهسا. بفهم داری با کی حرف میزنی.

مهسا بی توجه به اونا بهم نگاه کردو گفت:

- چند سالته؟ ها؟ رفتی چغلی؟؟

جوابش رو نداده بودم که اومد جلو و زد زیر گوشم. دردش خیلی بد بود. نگاهش کردم و بدون اینکه فکر کنم دستم رو بلند کردمو زدم توی صورتش. انقدر محکم زدم که صداش توی اتاق پیچید.

امیرحسین بلند گفت:

- افسون...

که دست خانوم مانع از حرف زدنش شد. آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:

- تو فکر کردی کی هستی؟ ها؟ تو ام یه آدمی مثله بقیه. میدونی فقط فرقت با منو شیرین و بقیه چیه؟ ... اینه که تو فکر میکنی از دماغ فیل افتادی و هر حرفی که دلت میخواد میزنی. آره من اینجا کار میکنم. این وظیفمه که کارهاتو بکنم ولی وظیفم نیست که حرفاتو تحمل کنم. توام آدمی. آدم. مثل من مثل بقیه. بفهم.

بدون اینکه به کسی نگاه کنم اومدم بیرون. اشکام رو پس زدمو رفتم سمت اتاق مشترکمون. لباسام رو توی همون ساک کوچیکی که باهاش اومده بودم توی این خونه، ریختم. لباس فرمم رو در آوردم و به جاش مانتو و شلوارم رو پوشیدم. چون زیاد بیرون نرفته بودم خیلی نو بود. دو سال پیش بعد از مرگ مامانم و بابام اومدم توی این خونه. چون نه خونه ای داشتم نه پولی. طلبکارا همه رو گرفته بودن. وضع مالیمون خوب بود و تحمل این شرایط تا همینجاشم برای من کافی بود. دلم برای هیچی تنگ نمیشد. از اتاق اومدم بیرون و رفتم طبقه بالا. همه برگشته بودن سر کارشون و کسی نبود.

رفتم توی اتاق خانوم. امیر حسین توی اتاق بود و داشتن حرف میزدن. چند ضربه به در زدم و گفتم:

- ببخشید خانوم.

خانوم با تعجب نگاهم کردو گفت:

- کجا افسون؟ سر ظهری کجا میخوای بری؟ بمون فردا تسویه حساب میکنم باهات.

میخواستم قبول کنم ولی دیدم خیلی ضایعس. آماده وایساده بودم آخه. همونقدر آروم گفتم:

- نه با کسی هماهنگ کردم میخوام برم اونجا. فقط اگه لطف کنید یه مقدار پول بدید تا فردا.

سرشو تکون دادو رو به امیرحسین گفت:

- برو اون دفتر تسویه حساب رو بیار.

امیر حسین ناراحت نگاهم کردو گفت: چشم. و رفت. چند دقیقه طول کشید تا اومد. یه دفتر بزرگ دستش بود که داد به خانوم.

- دو ساله اینجا مشغولی. درسته؟

- بله.

- از کارت راضی بودم و ماهی حقوق سیصد رو برات در نظر گرفتم. یعنی الان باید به شما... هفت میلیون و دویست بدم.

نگاهش کردم که گفت:

- هشت میلیون کامل. برای همه توهین ها وباقی زحمتات. فکر میکنم حقت باشه.

و رو به امیرحسین گفت:

- برو از توی گاو صندوق بیار امیر.

گرفتن پول و خداحافظی با بقیه تقریبا نیم ساعت طول کشید.

فقط دلم برای شیرین تنگ میشد. از در عمارت اومدم بیرون که امیر حسین رو دیدم.

از کنارش رد شدم و رفتم سمت در که گفت:

- بشین میرسونمت.

- نه مرسی.

- سر ظهر یه دختر تنها و سیاه با این همه پول. خطرناکه. بشین.

خنده م گرفت.

توی ماشین نشستم و به این که آدرس کجا رو بدم فکر کردم.

- کجا برم؟

آدرس خونه قبلیمون رو دادم و ساکت شدم. جلوی خونه نگه داشت و با کنایه گفت:

- اینجا فامیل داری و اونجوری اونجا کار میکنی خانوم کوچولو؟

جوابی بهش ندادم و از ماشین پیاده شدم. یه کم وایسادم تا بره ولی نرفت. شیشه رو داد پایین و گفت:

- بیا بالا آدرس خونه واقعیتونو بده بابا.

خیلی حرصم گرفت. کدوم خونه آخه؟

رفتم سمت خونه و زنگ رو زدم. یه خانوم مسن در رو برام باز کرد. قبل از اینکه چیزی بگه بغلش کردم و گفتم:

- خانوم تو رو خدا دستم به دامنت. این آقا مزاحمم شده. یه دو دقیقه تو خونتون وایمیستم، رفت میرم.

خانومه فشار خفیفی به کمرم آوردو گفت:

- خدا لعنتشون کنه. بیا تو.

بدون اینکه به عقب نگاه کنم رفتم تو و در رو بستم.

- بیا بریم تو دخترم.

- نه مرسی. چند دقیقه دیگه میرم.

سرشو تکون دادو رفت تو.

یذره بعد با یه سینی چایی و شیرینی برگشت.

روی پله ها نشست و گفت:

- بیا یه شیرینی بذار دهنت حداقل. رنگت چقدر پریده. بیا.

کنارش روی پله نشستم و چاییم رو برداشتم. داشتم به بخاری که ازش بلند میشد، نگاه میکردم که گفت:

- به قیافش نمیخورد مزاحم باشه. آدم حسابی بود انگار... هِــــــی! خدا لعنتشون کنه.

یه کم از چاییم رو خوردم و گفتم:

- ببخشید شما چند وقته اینجا زندگی میکنید؟

- دو سالی میشه. چطور؟

- شما باید مادر آقای جمالی باشید. درسته؟

- بله. چطور؟ تو از کجا میشناسیش؟

پوزخندی زدمو گفتم:

- ایشون لطف بزرگی در حق من کردن.

اونم چه لطفی! حتی جای خوابمو ازم گرفت. از جام بلند شدمو گفتم:

- دستون درد نکنه. به پسرتونم سلام برسونید.

و تا خواست چیزی بگه اومدم بیرون. امیر حسین جلوی در نبود. پس حتما باورش شده.

پیچیدم توی خیابون اصلی. خیلی خلوت بود. با فوق دیپلم معماری توی یه خونه کلفتی میکردم. بعد از مرگ مامان و بابا هیچکس دیگه طرفم نیومد و بعدش آقای جلالی و گرفتن همه چیز ازم.

هیچ جا بهم کار نمیدادن اگرم میدادن جای خواب نداشتم. باید یه جای کار میکردم که بتونم توش بمونم. هیچ جا بهتر از عمارت ارجمند ها نبود.

همینطور داشتم برای خودم قدم میزدم و به اینکه کجا برم فکر میکردم که صدای جیغ لاستیک ها و ترمز ماشینی رو شنیدم و بعدش درد بدی توی کمرم و سرم حس پیچید و دیگه چیزی نفهمیدم.

******

چشمام رو به زور باز کردم. سرم تیر میکشید. دستی به پیشونیم کشیدم که متوجه باند پیچی روی سرم شدم. هر چی فکر میکردم یادم نمیومد چی شده و کجام.

- آقای دکتر؟ آقای دکتر؟ به هوش اومد.

صدا دور تر شد ولی نتونستم برگردم ببینم کی بود. خب وقتی میگه آقای دکتر حتما پرستاره دیگه!

چند دقیقه بعد صدای پچ پچ اومد و بعدم صدای بلند یه مرد.

- سلام خانوم جوان. میبینم که بهتر شدی.

بهتر؟! این به این وضع میگه بهتر؟

نگاهش کردم و گفتم:

- من هیچی یادم نمیاد.

- میدونم.

خب معلومه! بایدم بدونی دکتری مثلا دیگه!

- یکم فکر کن ببین اسمتو یادت میاد؟

انقدر به خودم فشار آوردم که سر درد کردم.

دستی رو سرم کشیدم و گفتم:

- نه.

- خودت رو اذیت نکن. باید استراحت کنی.

و رفت بیرون. سرم خیلی درد میکرد و نمیتونستم چشمهام رو باز نگه دارم بخاطر همین چشمهام رو بستم.

با صدای گریه و زاری چشمهام رو باز کردم. به خانومی که داشت خودش رو خنج مینداخت و گریه میکرد نگاه کردم. نمیشناختمش. صدای پسری رو شنیدم که گفت:

- خاتون خانوم ببین چشمهاش رو باز کرد. ببین.

و یه دفعه هجوم آوردن روی من.

با تعجب نگاشون میکردم که زنه پرید بغلم.

- الهی دورت بگردم نفسم. الهی پیش مرگت بشم من، مامان.

مامان؟!! به سنش نمیخورد مامانم باشه زیادی جوون بود.

- منو یادت میاد نگارم؟

نگار! پس اسمم نگاره. خیلی نگاهش کردم ولی چیزی یادم نیومد. خانومه که الان میدونستم مامانمه و اسمش خاتونه رفت عقب.

- قیافشو خدا. کِرکِر خنده س به قرآن.

سمت صدا برگشتیم.

دختر سرخوشی که کنار تخت ایستاده بود و میخندید گفتم:

- شما؟

خنده ش اوج گرفت که با صدای همون پسر جوون ساکت شد.

- نهــــــال! بسه.

- چشم.

آروم اومد در گوشم گفت:

- خدا رو شکر تصادف کردی این قیافه داغونت درست شد.

و دوباره زد زیر خنده. اعصابم خورد شده بود. اینکه هیچی از حرفاشون نمیفهمیدم اذیتم میکرد.

پسر جوونی اومد کنار تخت و گفت:

- نگار به خودت فشار نیار. درست میشه.

سرم رو با دستام گرفتم و گفتم:

- میخوام تنها باشم. لطفا.

چند دقیقه بعد همشون رفتن بیرون. اون دختره نهال، خیلی خشگل بود. چشمهای عسلی و کدر با بینی متوسط و لبهای گوشتی که به خاطر آرایش غلیظش رنگش معلوم نبود. در کل قیافش خیلی ناز بود اما هیچ شباهتی به اون خانومه نداشت.

اون پسره هم خیلی ناز بود. چشم های قهوه ای روشن، بینیش یه کم قوس داشت اما صورتش رو جالب کرده بود. لبای متساده و مردونه که با ته ریشش خیلی قشنگ شده بود. هیکلش هم معمولی رو به درشت بود.

کاش منم شبیه اینا باشم! ولی نه اون دختره گفت عمل کردم.

- میخوای بت آینه بدم خانومی؟

نگاهی به پرستاره کردم و گفتم:

- من عمل کردم؟

- اووووف. بعله. صورتت که داغون شده بود عمل زیبایی کردی عزیزم. شانس آوردی.

- میشه خودم رو ببینم؟

- آره. چرا که نه! پاشو.

وقتی پاهام رو روی زمین گذاشتم اصلا تحمل وزنم رو نداشتم. با کمک پرستار تا جلوی آینه رفتم. بالاخره خودمو دیدم.

سرم که باندپیچی بود. ولی چشم و ابروم مشکی بود. بینی م چسب خورده بود و لبهای متوسط و چروک شده ای داشتم. در کل اصلا شبیه اونا نبودم. خودم اصلا از قیافم خوشم نیومد.

***

حالم بهتر شده بود و تقریبا با این آدما که هر روز میومدن پیشم آشنا شده بودم. خاتون مامانم بود. نهال خواهر کوچیکم. اون پسره هم، مسعود پسر خاله م بود. چند نفر دیگه م بودن که خاله و عمه و دایی بودن.

اما بابایی در کار نبود.

ولی تا حالا کوچکترین چیزی یادم نیومده بود و اصلا انگار تا به حال این آدما رو ندیدم.

بالاخره روز مرخصی رسید. خاتون خانوم که خودش میگفت خاتون جون صداش کنم، کمکم کرد لباسام رو تنم کنم. جلوی آینه ایستادم و به خودم نگاه کردم شاید یه چیزی یادم بیاد ولی هیچی! چسب دماغم رو کنده بودن. دماغم نوک تیز و سربالایی بود. لبهامم چروکش باز شده بود.

بعد از تشکر از دکترو پرستارا رفتیم پایین. یه ماشین آخرین مدل جلوی در بود و مسعود هم توش نشسته بود. با دیدن ما بوق کوتاهی زد که خاتون جون توپید:

- بیمارستانه آ مسعود.