رمان گرگ زاده و سوفیا به قلم بهاره حسینی

ژانر : #عاشقانه #تخیلی

خلاصه :

دیوید در دوران نوزادی از طریق یک آمپول هورمون هایش تغییر می کنند و خونش با خون یک حیوان مخلوط می شود.

مردی برای آموزش و کنترل دیوید خانواده اش را نابود می کند و او را با خود به خانه ی خود می برد.

بدون آنکه بدانند مادرش هنوز زنده است‌.

روزگار می گذرد و دیوید با سوفیا آشنا می شود.

ناپدری دیوید که می داند اگر دیوید به شخصی علاقه مند شود رام کردن او برایش سخت می شود سوفیا را تهدید می کند.

او سعی می کند تا سوفیا را از دیوید دور کند.

دیوید تحت تاثیر داروهایی که ناپدریش به خوردش می دهد تبدیل به یک گرگینه ی وحشی می شود.

تا زمانی که سوفیا دوباره وارد زندگیش می شود و…

"Viliyam"

توی راه روی بیمارستان راه می رم و از استرس زیاد به کف دستم مشت می زنم.

صدای ناله های ظریف و آهسته ی"mery" نگرانیم رو بیشتر می کنه،پرستار از اتاق میاد بیرون ومی گه:

آقای ویلیام همسرتون خواستن موقع به دنیا اومدن پسرتون کنارشون باشید.

سری تکون می دم وباهاش وارد اتاق می شیم.

مری با چشم های خوشگل و خمارش بهم زل زده و دستم رو محکم گرفته؛گوش هام هیچی نمی شنوه جز صدای درد کشیدن مری.

روی عقربه های ساعت قهوه ای رنگم که هدیه ی مری بود زوم کردم و منتظر صدای گریه بچه ام.

ثانیه شمار روی عدد نه اومده،فشار دست مری کم شده و صدای گریه ی های بلند بچه توی گوش هام می پیچه.

با خوشحالی پیشونی مری رو می بوسم و زیر لب زمزمه میکنم.

"Welcome to the world little angel."

«به این دنیا خوش اومدی فرشته کوچولو»

وقتی از دیدن پسرم ناامید می شم به سمت بوفه ی بیمارستان می رم .

یه قهوه ی تلخ سفارش می دم و پشت یکی از میز ها می شینم.

قهوه ام تموم شده و دارم به سمت اتاق 506حرکت می کنم،هر کی من رو می بینه تعظیم کوتاهی می کنه و رد می شه.

وارد اتاق شدم و روبه روی مری واستادم،با دیدن من به تخت تکیه اش رو می ده و محکم تر من رو به خودش می چسبونه،بعد از چند ماه بارداری این اولین آغوشی که به راحتی طعمش رو چشیدیم.

از جداشدم و به صورت سفید و بی نقصش خیره می شم.هردو چشم هامون رو می بندیم و گرمی لب هامون رو که بهم برخورد کرده رو حس می کنیم.

لیوان پلاستیکی روی میز رو پراز آب پرتقال کردم و به طرفش گرفتم.

_ویلی تو تاحالا دیدی که من آب پرتقال بخورم؟

_اما الان مجبوری بخوری چون من می گم.

مری با اخم لیوان رو از دستم می گیره و با چشم های بسته محتوای لیوان رو قورت می ده.

چند دقیقه گذشته و من کنار مری نشستم و موهای لختش رو نوازش می کنم که پرستار همراه تخت کوچیکی میاد داخل.

چند تا اسکناس از جیبم در میارم و به پرستار می دم.

باذوق به طرف تختش می رم و توی بغلم می گیرمش.

_ویلیام به نظرت زیادی کوچیک نیست؟

_نگران نباش.یه پرستار باهات میاد خونه تا هم بهت کمک کنه هم مراقب پسرمون باشه.

مری با قدردانی بهم نگاه می کنه و بچه رو ازم می گیره.

#william

توی اتاق کارم مشغول نگاه کردن به پرونده ی جانوران جهش یافته ام که مری صدام می زنه.

_ویلیام،ویلیام.لطفا چند لحظه بیا توی اتاق دیوید.

عینکم رو در میارم وبه سمت اتاق دیوید می رم.

پشت سر مری واستادم و دست هام رو روی شونه هاش می ذارم.

_چیشده عزیزم؟

_اوه.ویلیام ترسوندی منو.بیا ببین روی بازوی دیوید یه زخمه.

کنار مری می شینم و نگاهی به بازوی دیوید می اندازم؛با دیدن زخم اخمی می کنم و سرم رو جلوتر می برم.

_مری،آخرین واکسن دیوید رو کی زدی؟

مری یکم فکر می کنه و می گه:

آخرین بار شش ماه قبل بود.

_با دیوید جای خاصی نرفتی؟

_نه.فقط چند بار پارک بردمش و مرکز خرید همین.

با عصبانیت از اتاق بیرون میام و با فریاد السا رو صدا می زنم،

-کدوم جهنمی هستی السا؟

السا از پله های مارپیچ پایین میاد،

با نگرانی و ترس رو به روم واستاده و به چشم های به خون نشسته ام نگاه می کنه.

_بله آقای مجستیک با من کاری دارید؟

_وقتی دیوید به دنیا اومد تو پرستارش بودی درسته؟

با رنگی پریده موهای قرمزش رو پشت گوشش می اندازه و می گه:

بله آقای مجستیک.اتفاقی افتاده؟

سری به معنی نه تکون می دم و می گم تو اخراجی.

پشتم رو بهش کردم اما پوزخندش رو از توی آئینه رو به روم می بینم.

به سمت کتابخونه می رم؛کلافه و عصبی قفسه ها رو از نظر می گذرونم،

کتاب های علم ژنتیک رو زیرورو می کنم تا بالاخره پیداش می کنم.

تند،تند صفحه هاتش رو ورق می زنم و به صفحه ای که می خوام می رسم.

عکس رو به روم رو با زخم دیوید مقایسه می کنم و وقتی مطمعن می شم.عربده ای می کشم و جزئیات روی میز رو کنار می زنم،

_نه،نه آخه چطور ممکنه.

از کتاب خونه خارج می شم و به سمت اتاق کارم می رم،بین پرونده هام می گردم تا بالاخره پرونده ی گرگینه ها رو پیدا می کنم.

فرمول آنتی بیوتیک رو روی دستم می نوستم و پالتوی مشکی رنگم رو می پوشم.

مری در حالی که نوشیدنیش رو سر می کشه می گه:ویلی این وقت شب کجا می ری؟

_ می رم آزمایشگاه یه کار مهم برام پیش اومده،مری لطفا کناره دیوید بمون و بیرون نرو،حالا به هر دلیلی.

مری داره حرف می زنه که در رو بهم می کوبم و به سمت محافظ ها می رم.

_هی شما دوتا،حواستون به همه چی باشه.هیچ کسی حق ورود به خونه رو نداره در ضمن به یکی بگید کار اون پرستار لعنتی رو هم تموم کنه.

هر دو سری تکون می دن و تعظیم می کنند.

سوار ماشین می شم و به سمت آزمایشگاه می رم،دوتا از چراغ قرمز ها رو رد می کنم و از توی آئینه نگاهی به ماشین های پشت سرم می اندازم که متوجه یک ماشین مشکی رنگ می شم.

اخم هام توی هم می ره و با گوشی مری تماس می گیرم اما جواب نمی ده و نگرانیم چندبرابر می شه...

#david

چند سال بعد

-دیوید٬دیوید کجایی؟

از پله ها میام پایین و روبه روی توماس می شینم،

_چیزی شده توماس؟

_آره دنیل کارت داره خیلی هم عجله داره.

_اما من دارم می رم مدرسه،دیرم شده.

_همین که گفتم.

زیر لب فحشی نثارش می کنم و کوله ام رو روی شونه ام می اندازم.

_بله پدر؟

_حتما باید کلی آدم رو بفرستم دنبالت تا بیای اینجا؟

_بیخیال،خیلی می گیری پدر،تو که می دونی ازدیر رسیدن چقدر متنفرم.

_نگران نباش می گم جک تو رو برسون توکه می دونی چقدر توی رانندگی ماهره.

_بله.حالا می شه بگید چی کار دارید با من؟

_می دونی که تا چند روز دیگه هجده سالت می شه.

_خب آره،چطور؟

_بهتره بدونی این تولدت با همه ی اون قبلی ها فرق داره.پس ازت می خوام که هیچ کدوم از دوستات رو دعوت نکنی.

_چه فرقی؟پدر چرا نمی گی علت تفاوتم با بقیه چیه؟خودتم خوب می دونی که کسی توی سن من همچین عضلاتی نداره.

دنیل خونسرد پکی به سیگار برگش می زنه می گه:

به وقتش خودت متوجه می شی.

عصبی به ساعتم نگاه می کنم و می گم:فهمیدم چقدر حرفاتون مهمه من باید برم.

بی توجه به صدای دنیل که مدام صدام می زد در رو پشت سرم محکم می بندم و از طبقه ی بالا داد می زنم،

_جک ماشین رو هر چه زودتر آماده کن،فقط نیم ساعت وقت دارم.

از پله ها سر می خورم و پایین می پرم،یکی از سیب های روی میز رو بر می دارم و در حالی که یک گاز بزرگ ازش می زنم به سمت در خروجی می رم؛با قدم های تندم از بین باغ رد می شم و خودم رو به جک می رسونم.

جک چشمکی می زنه و می گه:آماده ای؟

لبخنده مرموزی می زنم و می گم:معلومه که آماده ام،بزن بریم.

هردو کمربند هامون رو می بندیم و جک با گفتن:یک،دو،سه،ماشین رو روشن می کنه و شروع می کنه به گاز دادن.

برای بارسوم به ساعتم نگاه می کنم،فقط بیست وپنج دقیقه ی دیگه وقت دارم که خودم رو برسونم به اون دبیرستان کوفتی.

بادست فرمون خوبه جک و سرعت بالای بی.ام‌.و‌ مشکی رنگش به موقع به کلاس می رسم،مشت هامون رو بهم می زنیم و بعد از خداحافظی پیاده می شم.

#david

در کلاس رو باز می کنم و به دور و اطراف نگاهی می اندازم که چشمم به ادوارد می افته،داره به صندلی کنارش اشاره می کنه.

از بین صندلی هارد می شم و بدون اینکه به قیافه ی جدیم تغییری بدم بهش سلام می کنم.

ادوارد لبخنده دندون نمایی زده و داره بهم نگاه می کنه.

_چه خبر پسر؟می بینم که روز به روز خوشتیپ تر می شی.

_بس کن ادوارد امروز اصلا حوصله ندارم.

_هی دیوید تو چه مرگت شده؟

_خودمم نمی دونم.فقط خفه شو و بزار روی درسم تمرکز کنم.

ادوارد مشتی به بازوم می زنه و ساکت می شه.

همه ی حواسم به نوشته ها و فرمول های روی تخته است که ادوارد آروم کنار گوشم می گه:

دیوید می گم؛تازگی ها هواست به امیلی هست؟

از عصبانیت دستم رو مشت می کنم و بدون اینکه از تخته سیاه چشم بردارم می گم:

نه.برامم مهم نیست که همیشه همه ی حواسش به منه.حالا هم خفه شو لطفا.

ادوارد خودکارش رو از کنار گوشش برمی داره و می گه:واقعا که خیلی روانی هستی دیوید.

بالاخره کلاس تموم شد.نفسم رو از سره آسودگی بیرون می دم و سرم رو به صندلی تکیه می دم.

_حالا می شه حرف بزنم؟

_وای خدای من،ادوارد تو واقعا این همه حرف رو از کجا میاری؟

ادوارد اخم می کنه و می گه:

معلوم نیست امروز آجر کدوم خونه ای خورده تو سرت که همش پاچه می گیری.

کلافه از صندلیم بلند می شم وبه سمت سرویس بهداشتی ها می رم تا یک آبی به صورتم بزنم.

به چشم های سبز و قرمزم نگاه می کنم.دیشب به خاطر دردی که توی استخون هام حس می کردم نتونستم بخوابم.

از آئینه جلوم چشم بر می دارم و سرم رو میارم پایین تا به صورتم آب بزنم که دستی روی شونه ام قرار می گیره،

از عطر تند و گرمش می فهمم کی پشتم واستاده،بیخیال به کارم ادامه می دم و می گم:

چیزی می خواستی امیلی؟

_اوم چه باهوش.از کجا فهمیدی که من پشت سرتم؟

پوزخندی می زنم و می گم:

اونقدرهام تشخیص دادنت سخت نیست مخصوصا با این بوی عطرت که حالم رو بد می کنه.

حالا اخم های امیلی جمع شده اما نمی خواد به روی خودش بیاره.

_دیوید تو چرا نمی خوای با من باشی؟

_هیچ می فهمی چی می گی؟یه نگاه به سن و سال خودمون بنداز ما فقط هفده سالمونه امیلی.

_نکنه فکر می کنی هنوز یک بچه ای ؟

_نه،اما من ازاین رابطه ها خوشم نمیاد،بهتره از یکی دیگه آویزون بشی.

شیرآب رو می بندم و عصبی برمی گردم که با گذاشتن لب هاش روی لب هام غافلگیرم می کنه.

با خشم سرم رو عقب میارم و باصدای بلندی عربدع می کشم که می ترسه و چند قدم عقب می ره.

بهش نزدیک تر می شم و با چشم های به خون نشست ام یقه ی لباسش رو می گیرم و یکم از زمین بلندش می کنم.

باصدایی که حالا از بین دندون های قفل شده ام شنیده می شه می گم:

اگه یک بار،دیگه اطراف من بپلکی قول نمی دم اون لحظه زنده بمونی.

از ترس چشم هاش اشکی می شه،و فقط سرش رو تکون می ده.

یکم بهش خیره می شم و بعد پرتش می کنم روی زمین.

#david

بالاخره زنگ به صدا در میاد،نفسی از روی عصبانیت می کشم و بعد از خداحافظی با ادوارد،می زنم بیرون.

طبق معمول راننده ای رو که پدرم برام فرستاده رو رد می کنم و کلاهم رو جلوتر می کشم.

هواسرد تر شده و به خوبی بخار نفس های تند و نامنظمم توی هوا دیده می شه.

آسمون تاریک شده،از مسیرهای پر رفت و آمد متنفرم به خاطر همین راهم رو به سمت کوچه ی باریک و طولانی رو به روم کج می کنم.

باز هم اون حس های مبهم اومده سراغم،نمی دونم چیه اما هرچی که هست اذیتم می کنه.

قدم هام رو سریع تربر می دارم تا زودتر برسم خونه.

بااینکه عاشق شب و تاریکی ام اما یک چیزهایی من رو می ترسونه اون هم حس تهاجمی وحمله ور شدن به مردمِ.

مت و مکث با دیدن من درهای آهنی رو باز می کنند و کنار می رن،بی توجه به احترام گذاشتنشون از بینشون رد می شم و خودم رو به سالن ورودی می رسونم،حالا که مطمعن شدم کسی متوجه اومدنم نشده باخیال راحت از پله ها بالا می رم و وارد اتاقم می شم‌.

شلوار مشکی رنگم رو از روی صندلی چوبیم بر می دارم و همراه تی شرت سبز مشکیم تنم می کنم.

ناخودآگاه گوش هام تیز می شه وصدای قدم های چند نفر رو پشت سرم حی می کنم اما حالا که برگشتم کسی رو نمی بینم.

عصبی به سمت پنجره می رم و بازش می کنم،قفسه ی سینه ام با نفس های پی در پی و عمیقم بالا و پائین می شه،اتاقم برام حکم قفس رو داره و باعث می شه که از اتاق بزنم بیرون.

از پله ها میام پائین که بوی خون رو استشمام می کنم،هر چی به اطراف نگاه می کنم چیزی رو نمی بینم،بدون اینکه خودم بخوام می رم به سمت باغ،بوی خون هرلحظه پررنگ تر می شه،دلم دویدن با سرعت زیاد می خواد،قدم هام رو تند تر می کنم وحالا دیگه در حال دویدنم.

انگاری بوی خون من رو به سمت خودش می کشونه،حالابه جایی که منبع خون رسیدم،توماس لبه ی استخر نشسته و سرش خون ریزی داره،

کنارش نشستم و به صورت غرق خونش نگاه می کنم.

دوباره اون حس حمله ور شدن میاد سراغم اما سعی می کنم بهش توجه نکنم.

_چیشده توماس؟چرا سرت خون ریزی داره؟

همین که دهنش برای جواب دادن به سوالم باز می شه اخم هام بهم گره می خوره و می گم:

گندت بزنن توماس دوباره که الکل مصرف کردی.

زیرشونه هاش رو گرفتم تا کمکش کنم بلند بشه که سرم تیر می کشه و باعث می شه بلند داد بزنم،سرم رو بین دست هام گرفتم و چندلحظه صبر کردم تا شاید بهتر بشم اما همین که سرم رو بلند می کنم دردش بدتر می شه و من رو وادار به فریاد هایی شبیه به زوزه کشیدن می کنه.دیگه نمی تونم حس تهاجمم رو سرکوب کنم و به سمت توماس حمله ور می شم که یه چیزی به گردنم می خوره و روی زمین می افتم

#david

با درد بدی که از ناحیه ی گردنم احساس می کنم،چشم هام باز می شه.

به اطراف نگاه می کنم ومتوجه می شم که توی اتاقمم.

یادم نمیاد کی اومدم توی اتاقم وکی خوابیدم،می خوام از تخت پائین بیام که سرم گیج می ره و می خورم زمین.

با افتادن من در باز می شه و هیکل بزرگ و درشت توماس ظاهر می شه.

_هی پسر داری چیکار می کنی؟

_چه اتفاقی برام افتاده توماس؟چرا یادم نمیاد کی اومدم توی اتاقم.

توماس می خنده و می گه:چیزی نیست دیشب که مست بودم داشتی کمکم می کردی که پات سر خورد و افتادی بعدم بی هوش شدی.

_چند ساعته بی هوشم؟

_حدوده ده ساعتی می شه.

_وای نه این بار دیگه هری قطعا من رو به کلاسش راه نمی ده.

_نگران نباش،دنیل چند روزی رو برات مرخصی گرفته.

با تعجب و کلافگی بهش نگاه می کنم و می پرسم:چند روز!!!

_آره،باید استراحت کنی.

_اما من خوبم.

_آره خب تو همیشه از نظره خودت خوبی.

حوصله کش دادن به بحث بی خودمون رو ندارم به همین خاطر حرف رو عوض می کنم.

_ببینم توماس تو چرا سرت باند پیچی شده اس؟

با این حرف اخمی می کنه و در حالی که داره کمکم می کنه تا از اتاق برم بیرون ادامه می ده:

چیزی نیست،می دونم با اون دختره ی هرزه چی کار کنم.

_نکنه بازم به اون دیسکو های آشغال دونی رفتی؟

_آره فقط خواستم یکم خوش گذرونی کنم.

سری از روی تأسف براش تکون می دم و با خودم زمزمه می کنم،

خوش گذرونی واسه تو خوابیدن با اون فاحشه های خون خواره.

توماس که سکوتم رو می ببنه می گه:

زیاد تو فکر نباش،فعلا خودت رو آماده کن که پدرت باهات کار داره،

پوف کلافه ای می کشم و چیزی نمی گم.

توماس دستم رو از دور گردنش جدا می کنه و از اتاق می ره بیرون.

_بهتری؟

_بله خوبم.

_اما اینطور به نظر نمی رسی.

_پدر تو که می دونی من نمی تونم یک لحظه هم توی خونه دووم بیارم،چرا رفتی یک هفته برام مرخص گرفتی؟

_چون لازم دیدم.

_آره تو همیشه همه چیز رو به آدم ها تحمیل می کنی و کسی هم که سرپیچی کنه سزاوار مرگه .

دنیل عصبی مشتی به میز جلوش می زنه و می گه:

دیوید یادت نره که داری با پدرت حرف می زنی.

آره می دونم،بعدم مکث می کنم وخیلی آروم می گم:متاسفم.

_فردا قراره با جک و توماس بری بیرون از شهر.

_بیرون از شهر!چرا؟

_فردا تولده هجده سالگیته.

_می دونم اما چه ربطی به خارج شدن من از شهر داره؟

_به زودی می فهمی.

این بار من عصبی می شم و با صدای بلند می گم:

چه چیزی رو قراره به زودی بفهمم؟دیگه از این همه پنهان کاری خسته شدم.پدر من دیشب رو به خوبی یادم میاد؛چرا به توماس حمله ور شدم و قصد صدمه زدن بهش رو داشتم؟

دنیل با گفتن حرفم جا می خوره وسکوت می کنه.لیوان مشروبش رو روی میز می کوبه و با فرو کردن دستش توی جیبش به پنجره نزدیک می شه.

_دیوید برگرد توی اتاقت و تافردا صبر کن.

من که می دونم حرف دنیل حرف خودش از جام بلند می شم و از اتاقش می زنم بیرون.

توماس با دیدن من از روی صندلی بلند می شه و می گه:

کمک می خوای؟

_نه خودم می تونم برم.

_باشه،درضمن مهمون داری؛توی اتاقت منتطرته.

«حتما ادوارده»باشه ای می گم و به سمت اتاقم می رم.

هین که در رو باز می کنم،با دیدن فرد رو به روم اخم می کنم و می گم:تو؟

#david

امیلی با دیدنم لبخندی می زنه و جلو میاد،به چشم هام خیره شده و با یک حرکت ناگهانی بغلم می کنه.

_وای دیوید نمی دونی چقدر از اینکه می بینمت خوشحالم.

_چرا اومدی اینجا؟

امیلی از بغلم جدا می شه و می گه:

خب امروز نیومدی من هم اومدم بیینم حالت خوبه یانه.

_حالا که دیدی بهتره بری.

امیلی که سمج تر از این حرف هاست کت صورتی رنگش رو در میاره و با اون دامن کوتاهش که لباس زیر صورتیش رو به نمایش گذاشته روی صندلیم می شینه.

عصبی به دیوار تکیه می دم و می گم:

از من چی می خوای امیلی؟

_من دوستت دارم دیوید می خوام باهات باشم.

_اما من نمی خوام.

_فردا تولدته،اگه موافق باشی باهم یک جشن کوچیک بگیریم؟

_نه.امیلی چرا نمی فهمی که من نمی خوامت پس آویزونم نباش.

اخم هاش می ره توی هم اما بازهم خودش رو نمی بازه.

حالا با یک ژست مسخره دست به کمر جلوم واستاده،

دستش رو روی سینه ام می زاره و بهم می چسبه،

_اما من می خوام،بهت قول می دم به هردومون بد نگذره.

منظور حرف هاش رو به خوبی می فهمم و همین مم رو عصبی تر می کنه،امیلی رو از خودم جدا می کنم و تو ماس رو صدا می زنم.

_توماس،توماس کجایی؟

به دقیقه نکشیده که در باز می شه.

_چیشده دیوید؟اتفاقی افتاده؟

_نه فقط امیلی رو تا بیرون هدایت کن.

توماس که متوجه خشمم شده باشه ای می گه و با نگاه هیزش امیلی رو بدرقه می کنه.

_دختره ی احمق معلوم نیست با خودش چی فکر کرده گ،من حتی اگه بخوامم با کسی باشم عمرا تو رو انتخاب کنم.

کلافه خودم رو روی تخت پرت می کنم و مشغول خوندن مجله هام می شم.

نزدیک عصره و بدجوری حوصله ام سررفته.گوشیم رو بر می دارم و به ادوارد اس ام اس می زنم.

«سلام.نظرت راجع به رفتن به پیست اسکیت سواری چیه؟»

مثل همیشه چند دقیقه باید منتظر بمونم.

بالاخره صفحه ی گوشیم روشن شد؛

«موافقم پسر،میبینمت»

لبخندروی لب هام میاد و به سمت اسکیت هام می رم.

آرون از اتاق می زنم بیرون و بدون اینکه به کسی چیزی بگم از بین حصار های آهنی باغ فراز می کنم.

پیستی که من دارم می رم،یک جای خلوت ؛یک جورایی من وادوارد اونجا رو کشف کردیم و خیلی کم پیش میاد که کسی به اونجا سربزنه.

ادوارد من رو از دیده و دستش رو به معنی سلام بالا آورده.من هم بهش چشمک می زنم و فاصله ی باقی مونده رو می دوام.

#david

من و ادوارد غرق اسکیت بازی مون هستیم و حتی نمی دونیم چند ساعت از بازیمون گذشته.

باقوی شدن ناگهانی حس شنوائیم حرکتم رو آهسته کردم،دیدم داره تار می شه و در حال سقوط کردنم،ادوارد متوجه ام شده و داره به سمتم میاد.

_حالت خوبه دیوید؟

سرم رو به معنی نه تکون می دم و با کمکش اسکیت هام رو در میارم.

دوباره اون حس های عجیب اومده سراغم،یکی بهم اخطار می ده که از ادوارد فاصله بگیرم.

_ادوارد می خوام تنها باشم ممنون که تا اینجا باهام اومدی.

_اما تو خوب نیستی دیوید.

_خوبم لطفا برو.

ادوارد ساکت می شه و با گفتن بای ازم دور می شه.

ضربان قلبم از 200هم بالاتره،بازم دلم دویدن می خواداما مهارش می کنم.ناچار به توماس زنگ می زنم .

_الو توماس لطفا یکی رو بفرست دنبالم حالم خوب نیست.

توماس عصبانی این رو میشه از صدای بلندش فهمید:

معلوم هست کجایی؟پدرت خیلی از دستت عصبانیه.

_اه توماس بس کن فقط بیا دنبالم.

بدون هیچ حرفی تماس رو قطع می کنه.

ردیاب گوشیم رو فعال میکنم تا بتونه ردم رو بزنه.

نیم ساعت گذشته و توی کوچیک تاریک و کثیف از درد به خودم می پیچم.با دیدن ماشین توماس بهش نزدیک می شم و در عقب رو باز می کنم.

توماس از آئینه بهم نگاهی می کنه و یک قرص آبی رنگ رو به سمتم می گیره.

اونقدر درد امونم رو بریده که بدون کنجکاوی قرص رو از دستش چنگ می زنم و میخورم.

یکم گذشته که بدنم حالت حمله کردن رو به خودش می گیره همین که میخوام از ماشین بپرم بیرون توماس با دستش از کلاه لباسم می گیره.

هر چی دست و پا می زنم خسته تر می شم جوری که سرم سنگین می شه و دیگه نمی فهمم اطرافم چه خبره.

باصدای جیغی چشم هام رو باز می کنم،به اطراف نگاه می کنم تا مطمعن بشم همه چیز خواب بوده.

چشم هام رو چند بار ماساژ می دم و پتو رو کنار می زنم.

امروز با اینکه تولدمه اما اصلا حوصله ندارم،قراره تا چند ساعت دیگه با جک و توماس برم بیرون و هنوز علتش رو نمی دونم،کوله ی مشکی زردم رو بر می دارم و لب تاب و مجله هام رو داخلش می ریزم.

آدامسم رو از توی جیبم بیرون میارم و شروع می کنم به جویدن درست همون کاری دنیل دوست نداره.

#david

تقریبا از شهر دور شدیم و نمی دونم دقیقا داریم کجا می ریم.

سرم به جک نزدیک کردم و می گم:

نکنه امسال جشن تولدم رو قراره توی جنگل برگزار کنم؟

توماس به جای جک جواب می ده و می گه:

دیوید می تونی دو دقیقه ساکت بمونی ،اگه توی این جاده ی لعنتی گم بشیم شام خوبی واسه اون گرگ های لعنتی هستیم.

با شنیدن اسم گرگ لبخندی روی لب هام جا خوش می کنه.

بدجوری کلافه و سردرگمم آخه چه علتی می تونه داشته باشه که به خاطر یک جشن تولد از شهر خارج بشیم.

بالاخره بعد از چند ساعت توی را بودن جک نگه می داره.

از ماشین که پیاده می شم چشمم به جنگل وی افته.

نگاهی به جک و توماس می اندازم و می گم:

دیدی حق با من بود پس قراره بریم توی جنگل جشن بگیریم.ببینم نکنه شما دو تا عقلتون رو از دست دادید؟

توماس بهم نزدیک شده و زل زده بهم.

_اوه پسر تو چرا امروز اینقدر وراج شدی؟اینجا قراره استراحت کنیم بعدم دوباره راه می افتیم.

_اصلا چرا پدر همراهمون نیومد؟؟

توماس حسابی عصبی شده و نمی دونه چه جوابی بهم بده،از جلوم رد می شه و با روشن کردن سیگارش کناره جک می شینه.

باحرص فحشی زیر لب بهش می دم و کوله ام رو از توی ماشین برمی دارم.

هندزفریم رو توی گوش هام می زارم و پلی لیست آهنگ های مورد علاقه ام رو میارم،نگاه زیر چشمی به اون دو تا احمق می اندازم و راه می افتم.ترجیح می دم یکم قدم بزنم.

سرم پائین و سعی می کنم همه ی حواسم به راه رفتنم باشه تا زمین نخورم.

با افتادن یک گل جلوی پام ایست می کنم،خم شدم تا گل رو بردارم که متوجه چند قطره خون روی اون می شم،قطرات خون تازه است و حس کنجکاویم رو حسابی قلقلک می ده،

با دقت به اطراف نگاه می کنم اما اثری از لاشه یا یک حیوون زخمی نمی تونم پیدا کنم،

به مسیرم ادامه می دم و بدون اینکه به دور شدنم فکر کنم همه جای جنگل رو از نظر می گذرونم،

با دیدن گل مشابهی که روی زمین افتاده دوباره مکث می کنم،

به درخت های بلندو عجیب و غریب نگاهی می اندازم و آب دهنم رو به زور قورت می دم،به خاطر شاخ و برگ های در هم تنیده شده نمی تونم تشخیص بدم که هوا هنوز روشن یا نه،نگاهی به ساعت می اندازم و بت دیدنش آه از نهادم بلند می شه؛الان سه ساعت که من همین جوری دارم راه می رم حتما توماس خیلی از دستم شاکی شده.

گوشیم رو در میارم تا بهش زنگ بزن ما با دیدن یک درصد شارژ ضربه ای به پیشونیم می زنم و می گم: اوه نه لعنتی.

با پام روی زمین ضربه ای می زنم و کناره یکی از همون درخت ها می شینم،چشم هام رو می بندم و سعی می کنم دنبال یک راه بگردم.

با خیس شدن صورتم چشم های خسته ام رو باز می کنم،با انگشتم قطره هارو از روی صورتم پاک می کنم که متوجه می شم اون قطرات آب نیست بلکه خون.

با ترس ‌و تردید سرم رو بالا می گیرم تا ببینم این قطرات خون مال چیه.

#david

با بهت و ناباوری به لاشیه بالا سرم زل زدم،قدرت هیچ کاری رو ندارم،جوری بهم زل زده که انگاری زنده است و نفس می کشه.

چشم هام قفل چشم های خون آلودش شده،اون موهای بلند و دست های سفیدش توجه هر کسی رو به خودش می تونه جلب کنه.

چشم هام رو می بندم و نفسم رو به زور بیرون می دم،یعنی چه حیوونی تونسته اینطوری دل و روده ی این دختر رو در بیاره!؟

عرق سرد روی پیشونیم رو پاک می کنم،آخرین نگاهم رو از اون دخترک می گیرم و برمی گردم.

هنوز چند قدم جلو تر نرفتم که حس می کنم چیزی تکون خورد.

سرجام میخکوب شدم و جرئت برگشتن رو ندارم،چشم هام رو می بندم و‌ اسم «عیسی مسیح»رو به زبون میارم و ازش کمک می خوام.

باصدای جیغ و‌خنده هایی که باهم مخلوط شده چشم هام رو بیشتر بهم فشار می دم و شروع می کنم به دویدن.

هرچی سرعتم بالا می ره اون صدای عذاب آور هم بیشتر می شه،

بدجوری نفس کم آوردم دلم می خواد با همه توانم جک و توماس رو صدا بزنم اما انگاری لال شدم و توان حرف زدن ندارم.

به ماه که حالا درست رو به رومه نگاهی می اندازم،اونقدر زیباست که من رو از حرکت و دویدن باز می داره،با کنار رفتن ابر و رؤیت شدن کامل ماه درد بدی توی بدنم می پیچه،حالا حتی صدای شکستن استخون هام رو هم می تونم بشنوم و اونقدر زجر آوره که من رو وادار به فریاد زدن می کنه.

از درد همچون ماری به دور خود حلقه می زند و فریاد می کشد.

تغییرات هرلحظه بیشتر از قبل همه ی وجودش را به بازی گرفته اند.

بدنش پر شده از موهای سیاه ونیمه بلند،

زیبایی صورتش از بین رفته و حال چهره ای گرگ مانند با پوزه ای بلند و دندان هایی برنده دارد.

ماه کامل شده و در وسط آسمان خودنمایی می کند.

حال دیوید جوان تبدیل به گرگینه ای بزرگ و سرگردان تبدیل شده.

روی پاهای گرگینه ای خود ایستاده و مانند گرگی تازه متولد شده گیج به اطرافش نگاه میکند؛مغزش هیچ فرمانی جز دویدن و زوزه کشیدن نمی دهد.

همراه زوزه هایش گرگ های دیگرنیز از میان جنگل خود را به او نشان می دهند و با دیوید همراه می شوند؛بعضی ها برای حمله به او و بعضی هایشان برای همراهی او.

بعد از مسافت کمی به بالاترین نقطه ی تپه می رسد و به ماه خیره می شود؛همان ماهی که اورا تبدیل به حیوانی ترسناک ودرنده کرده است.

دیوید هنوز هم نمی داند چه شده و با خود مدام کلنجار می رود،از دور صدای دویدن حیوانی را حس می کند،گوش هایش را تکان می دهد،به پوزه ی درازش چینی می دهد ،چشمان درشت و قهوه ای رنگش را می بنند و با چنگال های قوی اش به گرگی که حالا پشت سرش ایستاده حمله ور می شود و در یک چشم برهم زدن اورا تکه،تکه می کند.

با گذشتن هرثانیه او بیشتر به اینکه حیوانی وحشی است پی می برد.

دیوید آخرین نگاه خودرا به ماه می اندازد و بعد هم شروع می کند به دویدن.

آنقدرسرعتش زیاد است که هرمانعی را می تواند با یک تلنگر کوچک از سرراهش بردارد،

بویی آشنا به مشام تیزش می رسد،وسط انبوهی از درختان ایستاده و به دنبال ردی از آن بو می گردد اما تلاشش بی ثمر است.

تاشهر برای گرگینه ای مانند دیوید راهی نیست،پس آنقدر می دود تا راه جاده را پیدا می کند.

(به راستی،او به دنبال چه می گردد؟کشتار آدم ها یا معمایی که ذهنش را به تسخیر خود درآورده؟)

حسی اورا به سمت خانه ای قدیمی می کشد،که فقط یکی از چراغ های آن روشن است.

باقدم های آهسته به خانه نزدیک و نزدیک تر می شود که شیٕ تیزی در پایش فرو می رود و زوزه های بلند و دردناکی را سر می دهد،پنجره بلافاصله باز می شود و زن میان سالی به بیرون نگاه می کند،اما در آن تاریکی چیزی به جز دو چشم براق نمی،بیند.

کمی مکث می کند و بعد هم پنجره را می بنند.

پای دیوید خون ریزی زیادی دارد و دیگر آن گرگینه ی تیزپا نیست،نفسش را همراه زوزه ای بیصدا بیرون می دهد و چشم از آت خانه ای که فکر می کند روزی متعلق به او بوده بر می دارد و میان درختان آرام می گیرد.

#david

بافریادی که توی گوشم پیچید چشم هام باز می شه،

گیج به اطراف نگاه می کنم؛

اینجا خیلی برام آشناست.

به لباس های گشاد و مردونه ی نسبتا قدیمی نگاهی می اندازم؛می خوام از تخت بیام پائین که با دیدن پای زخمیم جا می خورم.

«وای خدای من یعنی چه اتفاقی برام افتاده!»

حالا که خواب و سرگیجه ام رفع شده درد پام روبیشتر حس می کنم،بهتره یکی رو صدا بزنم تا بفهمم چه بلایی سرم اومده.

_کسی اینجا نیست؟

دوباره به پام نگاه می کنم،زخمش اونقدر تازه است که ملافه ی سفید زیرش رو هم کثیف کرده.

در اتاق باز شده یک زن زیبا جلوم واستاده،اولین چیزی که من رومجذوب خودش می کنه چشم های سبز رنگش که شباهت عجیبی به چشم های من داره.

سکوت و نگاه خیره ام رو می بینه و با لبخند بهم نزدیک می شه،کنارم نشسته و با مهربونی نگاهم می کنه.

_بهتری؟

_بله خیلی ممنون.من اینجا چیکار می کنم؟چرا پام زخمی شده؟

آهی می کشه و می گه:

بیا کمکت کنم باهم بریم یک چیزی بخوریم،حتما گرسنه ات.

_لطفا جواب من رو بدید خانوم.

_باشه.خب،اگه بگم من تو رو لخت بین درخت ها پیدا کردم و یک شیشه ی خیلی بزرگ رو از توی پات کشیدم بیرون باور می کنی؟

تعجب زده نیم نگاهی بهش می اندازم.از اینکه من رو لخت دیده بود خجالت می کشم وسر به زیر می گم:

لخت؟!اون هم بین درخت ها؟

_آره،ببینم تو دیشب یادته که چه اتفاقی برات افتاده؟

یکم فکر می کنم و کلافه می گم:

نه هیچی یادم نمیاد.

_حتی اسمت؟

سرم رو به معنی منفی تکون می دم و دیگه چیزی نمی گم.

دستش رو روی شونه ی برهنه ام حس می کنم،

_اسم من ماریاست،حالا هم زیادی به مخت فشارنیار پاشو بریم غذا بخوریم.

لبخندی بهش می زنم و به آهستگی پام رو روی زمین می زارم که می گه:

او صبر کن پسر تو که دوباره پات خون ریزی کرده،هین جا بمون الان بر می گردم.

برام عجیب که هیچی یادم نمیاد اما این زن؛انگاری قبلا دیدمش اما کجا نمی دونم.

ماریا جلوی پام زانو زده و مشغول عوض کردن باند آغشته به خون.

_باید بریم بیمارستان تا پات رو بخیه بزنن.

باصدایی که به خاطر درد عوض شده می گم:

نه لازم نیست.

ماریا اخم کرده و حق به جانب نگاهم می کنه،

_انگاری خیلی دلت می خواد پات رو از دست بدی.

با پشیمونی نگاهش می کنم و آروم می گم:نه.

گره تمیز و کوچیکی کناره باند می زنه و می خواد کمکم کنه تا بلند بشم.

سعی دارم تعادلم رو حفظ کنم تا سنگینی خودم رو به دوش ماریا ی ظریف اندام نندازم.

وسط راه ناخودآگاه سرش رو به سینم می چسبونه و عمیق نفس می کشه انگاری با این کار به یاده چیزی افتاده که لبخند می زنه.

ماریا به سمت یخچال رفته و داره بهم نگاه می کنه.

_خب حالا چی می خوری؟استیک یا سوپ؟

شونه ای بالا می اندازم و می گم:

هرکدوم که خوشمزه تره.

#sophia

صورت مامان رو می بوسم و ازش خداحافظی می کنم.

امروز دیگه حتما باید بهش سر بزنم،خیلی دلم براش تنگ شده.

به ساعتم نگاه می کنم؛هنوز دو ساعت تا شروع کلاسم مونده.

برای یک تاکسی دست تکون می دم و سوار می شم.

_کجا برم خانوم؟

_می رم خیابون آکسفورد.

_بله خانوم.

دوباره ذهنم پر شده از خاطرات قشنگ و تلخی که خانوم فرانس برام تعریف کرده،باور کردن چنین خاطرات تلخ و غمگینی واقعابرام غیر قابل هضم.

از ماشین پیاده شدم و به سمت خونه ی خانوم فرانس می رم.

زنگ رو به صدا در میارم،به موهای قهوه ایم دستی می کشم و کلاه بافتنی ام رو روی سرم مرتب می کنم.

یک دقیقه گذشته.درباز شد و چهره ی خندون لوسی رو می،بینم.

ذوق زده می پرم توی بغلش.

لوسی لپ های سرخم رو می بوسه و بهم خوش آمد می گه.

_چطوری عزیزم؟

_عالی،تو چطوری؟

_من هم خوبم،بیا بریم بالا مامان مهمون داره.

باکنجکاوی به لوسی زل زدم و می پرسم:

مهمون!کی هست؟

خنده ی خوشگلی می کنه و می گه: