رمان زامبی های عروسکی به قلم شیلا سیلاوی

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه #ترسناک‎

خلاصه :

دختری، توی اسپانیا به امید فردایی روشن، به خواب میره محمدعلی هم مثل نرجس، اما توی ایران، با خستگی حاصل از کار، به خواب میره. اما هردو؛ وقتی از خواب بیدار میشن، چیزی جز یه خیابون، وسط بیابون، که هیچ آدمی هم اونجا نیست پیدا نمیکنن!!!

------------

"نرجس"(اسپانیا_مادرید)

به صورتشون زل زدم. باید باهاشون جدی باشم که کار رو خوب انجام بدن؛ یا اینکه مهربون و دوستانه رفتار کنم؟ نمیدونم. همه چیز بستگی به خودشون داره. ولی خب؛ نباید بداخلاق باشم. مخصوصا اینکه بعضیاشون، از من چندسالی بزرگترن ...... باید روسفید شم جلوی بابا. این همه پول نذاشت که کار رو الکی بگیرم.

گلو صاف کردم:

_اول باید بگم؛ خیلی خوشحالم که همچین آرایشگرای خوب و با استعدادی مثل شما پیدا کردم. من میخوام این سالن خیلی زود جا بیفته .... مطمئنم شما هم همینو میخواید درسته؟

به صورت تک تکشون خیره شدم. نه نفر بودن. هرکدوم استعداد خاص خودش رو داشت. تاتوی بدن، گریمور، آرایش چشم، کاشت ناخن، ترکیب رنگ مو، ماساژ، اپیلاسیون بدن و ...... هرکدوم دو سه تا از کارهای مخصوص سالن آرایشگری رو بلد بودن و به صورت حرفه ای آموزش دیده بودن.

فقط من و نسترن (دوست صمیمی من) و یکی دیگه از آرایشگرا که آلمانیِ ساکن اینجاست؛ آرایشگری رو کامل آموزش دیده بودیم و همه ی موارد رو بلد بودیم ....... همشون سرشون رو تکون دادن:

_درسته ...

_ببینید نمیخوام فکر کنید من یه دختری هستم که غرق در پول بابامم .... نه اینطور نیست. بابای من تاجر نیست. میلیاردر و تیلیاردرم نیست .... پدرم برای اینکه من به آرزوم برسم و یه سالن خیلی خوب آرایشگری داشته باشم، همه کار کرد و هرطور شده این سالن رو کرایه؛(با دست به وسایل اشاره کردم) و همه این وسایلایی که میبینید رو واسم خرید .... پس بدونید که خیلی زحمت کشیده. و اصلا نمیخوام روزی برسه که، جلوی بابام روسیاه شم. واسه اینکارمم رو کمک شما حساب کردم.

نسترن لبخند زد:

_ما همه اینجاییم که به تو کمک کنیم و این سالن رو به یکی از بهترین سالن های شهر تبدیل کنیم.

لبخند زدم:

_امیدوارم...

به چهره های خوشحالشون نگاه کردم. رنج سنیشون از بیست تا سی ساله .... خودم خواستم تو یه رنج سنی باشیم؛ اینجوری باهم راحت تریم تو محیط سالن.

_فردا همگی ساعت هشت صبح اینجا باشید. امیلیا (منشی) ساعت هفت و نیم میاد. در رو براتون باز میکنه.

مکث کردم:

_میخوام واسه فردا سنگ تموم بزارید .... نه بهتره بگم سنگ تموم بزاریم. فردا روز اول افتتاحیه سالنه. میخوام اون ده نفر راضی از اینجا برن.

واسه افتتاحیه قرار شد تخفیف ویژه ای به مشتریا بدیم. واسه همین توی روز اول؛ ده تا مشتری داشتیم. البته بعید نیست فردا هم سرزده کسی بیاد .... به لیندا و وندا نگاه کردم و لبخند زدم:

_لیندا، وندا .... شما دوتا خواهر، فردا بیشتر کار دارین. شش نفر از مشتریا واسه کاشت ناخن میان.

خوشحالی رو توی صورت جفتشون دیدم. نگاهی به ساعت دی اند جیم (D&G) انداختم.

_ساعت هشت شبه. خب دیگه بهتره بریم ..... خواهش میکنم همتون امشب رو استراحت کنید .... نمیخوام فردا؛ که روزه اول کاره خسته و کِسِل باشید.

همه خداحافظی کردن و رفتن .... به جز نسترن. وقتی در سالن بسته شد؛ پریدم ب*غ*لش .... در مقابلش مثل جوجه بودم:

_وای نسترن نمیدونی خوشحالم. دارم به آرزوم میرسم.

ازش جدا شدم. نسترن؛ تنها دوست ایرانی من توی اسپانیا، با لبخند همیشگیش گفت:

_منم خیلی خوشحالم عزیزم. هم واسه تو، هم واسه خودم ..... امیدوارم به زودی زود مردم واسه اومدن به این سالن صف بکشن ....

باز با خوشحالی خندیدم:

_وای انشالا نسترن .... انشالا.

وقتی باهم تنها میشدیم؛ یا نمیخواستیم کسی حرفمون رو بفهمه فارسی حرف میزدیم.

مثلا وقتی میرفتیم مغازه ای واسه خرید، واسه اینکه فروشنده نفهمه چی میگیم فارسی حرف میزدیم و گهگاهی هم مسخره ی لباس بنجولشون میکردیم.

سوار ماشین نسترن شدم. بخاطر خرجای سالن، بابا نتونست واسم ماشین بخره. مشکلی هم نیست. خودم کار میکنم میخرم. الانم از ماشین بابا استفاده میکنم .... البته مواقعی که خودش لازم نداشته باشه....

وقتی رسیدیم به نسترن گفتم:

_عزیزم بیا بالا .... امشب رو پیشم بمون. فردا باهم میریم سالن.

نمیگم لبخند زد چون از همون اول لبخند رو لباش بود:

_میخوای بیام که هیچکدوم نتونیم بخوابیم؟

_هوم راست میگی....

_فردا ساعت هشت پایین باش .... میام دنبالت.

_نمیخواد بابا. یه قدم راهه .... پیاده میام.

_خب این چه کاریه منم باید از اینجا رد بشم.

_باشه

در ماشین رو باز کردم و قبل از پیاده شدن، دستمو تو هوا تکون دادم و با صدای بچگونه گفتم:

_خدانگهدار.

پیاده شدم و صداش رو از پشت سرم شنیدم که اونم با لهن بچگونه گفت:

_خدانگهدار بِیبی. (baby)

کلیدمو از توی کیف چرم مشکیم؛ که خواهر نسترن واسم دوخته بود در آوردم.

وارد حیاط کوچک و دلباز خونه ویلاییمون شدم. از کنار حوظ کوچیکمون گذشتم....

وقتی اومدیم مادرید، بابا از معمار خواست ویلا رو مثل خونه های سنتی ایران، طراحی کنه.... داخل خونه شدم:

_مامان

صدایی نیومد. عجیبه. چراغا هم که خاموشه. گوشیمو در آوردم و شماره مامانو گرفتم.

_الو

إ اینکه صدای لیامه.

_سلام لیام. خوبی؟

_ مرسی عزیزم تو خوبی؟ مامان و میخوای؟

_آره .... کجاست؟

_با فاطیما رفته ماما. گوشیشو اینجا جا گذاشت....

_آهان .... خیلی خب، من بعدا زنگ میزنم....

_نرجس

_بله؟

_مامان امشب اینجا میمونه ... ماه های آخر بارداری، داره فاطیما رو اذیت میکنه. تو نمیای؟

_نه عزیزم من باید بخوابم فردا کار دارم. مواظب فاطی و ریما باش.

_فاطیما.

خندیم. متنفر بود از اینکه بگم فاطی.

_خیلی خب شوهرخواهر جوش نیار .... کاری نداری؟

_نه خواهر زن. بای

_بای.

رفتم توی اتاقم. فاطیما هفت سال از من بزرگتره و چهارساله ازدواج کرده. با لیام از طریق یکی از دوستاش آشنا شد. لیام اهل مادریده و مربی باشگاه بدنسازیه .... فاطیما .... خندم گرفت. حتی با خودمم که حرف میزنم میترسم بگم فاطی ... و لیام با اون اخم ساختگیش بیاد و تشر بزنه؛ "فاطیما"... خب میگفتم ... فاطی از وقتی که فهمید بچش دختره، دنبال اسمی میگشت که ب هردو زبون قشنگ باشه و بشه صداش زد. (فارسی و اسپانیایی) تا اینکه به طور اتفاقی مصاحبه ی "ریما رامین فر" رو توی برنامه ی خندوانه دید و از اسمش خوشش اومد.

دامن تنگِ تا زانو، و شومیز سبز یشمیمو، با لباس خواب عروسکیِ آبی و سفید عوض کردم. گشنم نبود. چونکه عصری، قبل از رفتن به سالن غذا خورده بودم. دراز کشیدم روی تختم و روتختی عروسکیِ صورتیمو روی خودم کشیدم. کلا عاشق وسایل عروسکی و باربی بودم. درست مثل دختربچه ها....

چشمام داشت گرم میشد که گوشیم زنگ خورد. گوشی رو از زیر بالشت برداشتم. اسم "فاتح" رو صفحه ی گوشی به چشمم خورد. خیلی وقت بود باهاش حرف نزده بودم ..... واسه همین با خوشحالی گفتم:

_سلام داداش بزرگه

صدای پر انرژیش به گوشم خورد:

_سلام خانم خانما خوبی؟

_مرسی عزیزم تو خوبی؟ سالومه و سپهر خوبن؟

_آره خوبن ... سالومه سپهر رو برده تو اتاقش و به زور میخواد بخوابونتش.

_آخی. چرا خب؟ بزار راحت باشه عشق عمه.

_نه بابا فردا مدرسه داره. سخت بیدار میشه از خواب.

_اذیت میکنه واسه رفتن به مدرسه؟

_پدرمون و در آورده نرجس. مثلا سال اولیه که داره میره مدرسه. جای اینکه خوشحال باشه همش نق میزنه.

_بچست دیگه .... اتفاقا سال اول رو سخت میگیرن. بعد عادت میکنه.

خندید:

_چی بگم والا. از سپهر بعید نیست ترک تحصیل کنه .... از نوید چه خبر؟ زنگ میزنه بهت؟

_نه یه هفته س باهاش حرف نزدم. توچی؟ باهاش حرف زدی؟

_آره پریشب زنگ زد سلامتم رسوند.

_آخ نمیدونی چقدر جای این ته تغاری تو خونه خالیه ... فکر نمیکردم روزی که بره سربازی اینقدر دلتنگش شم.

_منم همینطور .... اشکال نداره. مهم اینه که، کمتر از دوماه دیگه خدمتش تموم میشه.

جوری حرف زد که انگار مخاطبش من نیستم:

_بله؟ الان میام.

الان دیگه مخاطبش من بودم:

_خب نرجس من دیگه برم. سالومه کارم داره. کاری نداری؟

_نه سلام برسون. خدافظ.

_قربونت خدافظ.

فاتح بچه ی ارشد خانواده؛ سی و یک سالش بود. نوید هم ته تغاری خونه؛ نوزده سالش بود و دلش خواست قبل از دانشگاه رفتن، بره سربازی ... چشمامو بستم و سعی کردم بخوابم .... فردا روز مهمیه .... افتتاح سالن زیبایی "نرجس"

"محمدعلی"(کرج_ایران)

_سمیر خواهش میکنم مواظبش باش. اگه باز حالش بد شد، بهم خبر بده.

_باشه.

زدم رو شونش:

_ممنون رفیق.

خداحافظی کردم و رفتم سمت ماشین. سوار شدم. آه .... خیلی خسته شدم. تلفنم زنگ خورد. از روی داشبورد برش داشتم. مامانه. با خوشحالی جواب دادم:

_الو.

صداش پر از بغض بود:

_سلام پسرم. سلام عزیز دلم.

گریه کرد. منم بغضم گرفت. با صدای آروم گفتم:

_دلتنگتم مامان.

صدای گریه هاش، بند دلمو پاره کرد:

_مامان....

_...

دستمو مشت کردم:

_مامان گریه نکن

ولی با هر حرف من، هق هق اون بیشتر میشد. با صدای لرزون، بریده بریده گفت:

_دلم ... برات تنگ ... شده پسرم.

توی آینه به چشمام نگاه کردم. سرخ شده بود. بغضمو قورت دادم:

_منم همینطور مامان جان. هم برای تو. هم برای ماجده. هم ...

گفتنش سخت بود. آروم گفتم:

_بابا ....

نفس گرفتم. بابا .... واقعا دلتنگش بودم اما .... نمیتونستم ببخشمش. ولی میدونستم .... میدونستم که اگه اون پیش قدم بشه، منم کوتاه میام. مامان هنوز گریه میکرد. دستمو مشت کردم و زدم رو پیشونیم:

_مامان گریه نکن .... گریه نکن مامان....

باز گریه کرد. مشت هام محکم تر شد:

_مامان دارم خودمو میزنم. گریه نکن .... خواهش میکنم.

_ممد....

باز به گریه افتاد ... آخ ... دلم تنگ شده بود واسه ممد گفتنش:

_ممد بمیره .... گریه نکن.

اشکی که تا الان مقاومت کرده بودم از چشمم بیرون نریزه، سر خورد و من بیتاب تر شدم. دلم تنگ بود. مرد هستم درست. ولی مگه چقدر توان داشتم؟ چقدر؟ دلم بوی مادرم رو میخواست ... دلم واسه خواهر عزیزم تنگ شده بود.

_این حرف و نزن. الهی من بمیرم که تو دور از مایی.

_خدانکنه مامان.

صدایی نیومد. آرومتر شده بود.

_چطور تونستی زنگ بزنی مامان؟ بابا کجاست؟

آه پر از حسرتی که کشید، باعث شد به خودم و بابا و زمین و زمان لعنت بفرستم. با صدای گرفته ی حاصل از گریه گفت:

_دارو هاش تموم شد. رفت دارو بخره.

پوزخند زدم:

_چطور شد شما رو تنها گذاشت؟ نترسید به من زنگ بزنی؟

چیزی نگفت.

_ولش کن .... بعد عمری تونستی بهم زنگ بزنی ..... دلم واسه صدات تنگ شده بود مامان.

خواستم بگم دلم واسه عطرت هم تنگ شده. اما میدونستم با این حرف، حالش خرابتر میشه. همینطوریشم از زور بغض، نمیتونست جواب سوال منو بده. ولی همین که صدای نفساشو میشنیدم؛ خداروشکر.

_ماجده خوبه؟

آروم گفت:

_خوبه.

_کجاست؟

_همینجا .... میخواد باهات حرف بزنه اما میترسه.

اخم کردم:

_از بابا؟

تند گفت:

_نه نه .... میترسه با شنیدن صدات؛ نتونه جلوی بغضشو بگیره.

سرمو به صندلی تکیه دادم و چشمامو بستم:

_گوشی رو بده بهش مامان.

_باشه عزیزم.

لحظه ای بعد؛ صدای خواهر عزیز تر از جونم توی گوشی پیچید. خواهری که با وجود همخون نبودنمون، حاضر بودم جونمو بهش بدم. لرزون گفت:

_داداش....

هنوز حرفی نزده بودم که بغضش شکست و به هق هق گفت. اشک منم لجوجانه از چشمام سر خورد:

_جونم....

با هزار زحمت گفتم:

_خوبی؟

باز گریه کرد. هق هق میکرد. نتونستم تحمل کنم .... سینم لرزید. گوشی از دستم سر خورد. بغض منم شکست. تلفن رو قطع کردم. میخواستم جلوی این گریه رو بگیرم اما .... نتونستم. با دست صورتمو پوشوندم و بدون صدا، گریه کردم.

مامانم بعد از من؛ به دلیل یائسگی زودرس، دیگه نتونست بچه دار شه. چون دلش دختر میخواست رفت دختر هفت ماهه ای رو از پرورشگاه گرفت. دختر ناز و دوست داشتنی. اولش حسودی میکردم. هفت سالم بود و فکر میکردم این بچه میخواد جای منو بگیره. اما هرچقدر بزرگتر شدم، وابستگیم به اون دختر بیشتر و بیشتر شد. دست مشت شدمو با عصبانیت به فرمون زدم و حرکت کردم. لعنت فرستادم کسایی رو که؛ دست به دست هم دادن تا زندگی ما این بشه. لعنت به همشون.

"نرجس"

از خواب بیدار شدم اما؛ هنوز چشمامو بسته بودم. میدونستم زود بیدار شدم .... چون هنوز ساعت گوشیم زنگ نخورده بود. پس با خیال راحت به خوابم ادامه دادم .... چشمام واسه خواب جدید گرم شده بود. آخ که صبح چقدر میچسبه بعد از بیدار شدن باز بخوابی. شده واسه پنج دقیقه .... یه صدای خیلی بلند و وحشتناکی از ب*غ*ل گوشم رد شد. جیغ بلندی کشیدم و از جام پریدم .... یه ماشین بود که رد شده بود و جلوتر از من ایستاد. اینجا کجاست؟ من چرا وسط خیابونم؟ خدایا خوابم؟ من کجام؟

کسی از ماشین پیاده نشد. بلند شدم و رفتم نزدیک ماشین. اما؛ کسی توش نبود. به اطرافم نگاه کردم اما هیچکس نبود .... آخه مگه میشه؟ این ماشین داشت حرکت میکرد .... قلبم تند تند میزد. ترسیده بودم. مثل بچه ای که مامامنشو گم کرده و توی شلوغی، دنبالش میگرده.

ولی الان؛ اینجا هیپکس نبود. داد زدم:

_کسی اینجا نیست؟

کسی جواب نداد. خدایا من تحمل ندارم .... چرا بیدار نمیشم؟ ....اینجا کجاست اخه؟...یه خیابون خلوت که سمت چپ و راستش بیابونه....

رفتم سمت چپ. به انتهای بیابون نگاه کردم. آخر بیابون، دیوار بلندی بود که به خوبی دیده میشد. وای اینجا کجاست؟

رفتم سمت راست ... اینور هم اون دیوار بلند هست. پس بن بسته .... جلوتر رفتم .... با دیدن یه مرد که اونجا مرده بود جیغ کشیدم....

با صدای جیغ من اون پسر از جا پرید و گفت چی شده؟ هوف پس نمرده. گیج و منگ نگام میکرد.

این چرا رکابی و شلوارک خونگی تنشه؟ یه نگاهی به لباسای خودم انداختم. همون لباس خواب دیشب. وای چقدر زشت .... اما الان وقت خجالت کشیدن نیست ..... به پسر نگاه کردم هنوز منگه.

_آقا اینجا کجاست؟

پسر نگام کرد و با عصبانیت گفت:

_من اینو باید از شما بپرسم. اینجا کجاست؟

با تعجب نگاهش کردم:

_یعنی چی از من بپرسید؟ من تو خونم بودم بیدار شدم دیدم اینجام.

_منم بیدار شدم دیدم اینجام .... منم تو خونه بودم.

بلند شد و گفت:

_اصلا چرا کسی جز من و تو اینجا نیست؟

_اولا تو نه شما .... وایسید ببینم ما داریم با هم فارسی صحبت میکنیم شما ایرانی هستید؟

_شما دیونه اید؟ پس کجایی باشم؟

_چرا مسخره میکنید آقا؟ خب بین این همه آدم؛ وقتی هموطن خودمو پیدا میکنم خوشحال میشم.

متعجب گفت:

_مگه اینجا جز ما کسی هست؟

_اینجا رو نمیگم آقا. قبل بیدار شدن و میگم.

_متوجه نمیشم

اعصابمو داشت بهم میریخت:

_من مادرید زندگی میکنم؟ اسپانیا.

پسره حالت مسخره ای گرفت و گفت:

_منم آفریقا زندگی میکنم

و زد زیر خنده. متعجب شدم و گفتم:

_مگه شما کجا زندگی میکنید؟

_ایران...

_من واقعا اسپانیا زندگی میکنم.

مکث کردم:

_اصلا چرا ما داریم بحث میکنیم؟ اینجا کجاست که من از مادرید و شما از ایران اومدید و پرنده هم پر نمیزنه؟

جوابمو نداد .... بدون توجه بهش راهمو کج کردم و رفتم. اومد دنبالم گفت :

_کجا؟

همینجور که راه میرفتم و اون دنبالم میومد گفتم:

_من مثل شما بیکار نیستم آقا. من امروز سالن آرایشگریم افتتاح میشه. باید برم. باید اونجا باشم.

جلو راهمو سد کرد و با قیافه حق به جانب گفت:

_فکر کردید من بیکارم؟ نه خانم محترم. توی اسطبل منتظر من هستن. یکی از اسبا حالش خیلی بده.

_اسطبل؟ اسب؟

_بله اسب.

با صدای آرومتری گفت:

_من دامپزشکم....

پق کردم زدم زیر خنده .... خدایا این دیونه چی میگه؟ عصبی شد:

_ببخشید به چی میخندی؟

همینجور که میخندیدم گفتم:

_آخه تو دکتری؟ آخه تو چیت به دامپزشک؟

و به سر و وضعش اشاره کردم. گفت:

_خانم من واقعا دامپزشکم.

_بیخیال الان وقت این حرفا نیست .... حالا باید چیکار کنیم؟

به پشت سرم اشاره کرد:

_اون ماشین مگه مال شما نیست؟

_من که گفتم بیدار شدم اینجا بودم. اون ماشین از کنارم رد شد ولی توش کسی نبود.

باز خندید و گفت:

_جن بوده؟

دیگه داشت حوصله منو سر میبرد .... الان وقت شوخیه؟:

_هرچی بوده دروغ نگفتم. دیگه عجیب تر از این نیس که ما تو خونه خوابیدیم، اینجا بیدار شدیم.

سرشو تکون داد گفت:

_رانندگی بلدی؟

_بله

_اوکی .... بیا بریم سوار اون ماشین شیم....

راهمو کج کردم سمت ماشین. داخل ماشینو نگاه کردم دیدم سوئیچ روشه. گفتم:

_تو رانندگی میکنی یا من؟

_عینکم نیست نمیتونم.

_باشه من میشینم سوار شو بریم.

"محمد علی"

دیگه حوصلم سر رفته بود. هرچی میرفتیم به جایی نمیرسیدیم؛ هیچ آدمی اینجا نبود. رو به دختره کردم و گفتم:

_راستی اسمت چیه؟

دختره بدون اینکه نگاهم کنه گفت:

_نرجس توکلی.

_منم محمدعلی راز.

پوزخند زد گفت:

_دکتر راز؟

باز مسخره کرد. آخه من چجوری به این دختر ثابت کنم دکترم.

_بله دکتر راز

دیگه حرفی نزد. منم به بیرون نگاه کردم. عجیبه؛ ته بیابونا، همش بن بست بود. بن بست طولانی و بلند. به کجا میرسیم خدا؟....

چشمم به چیزی خورد. بهش دقت کردم .... بلند گفتم:

_إإإإإ .... وایسا .... وایسا نگه دار ببینم.

_چی شده؟

_بهت میگم نگهدار.

نگه داشت و باز گفت چی شده .... همینطور که پیاده میشدم گفتم:

_دوتا آدم دیدم....

پیاده شدم و رفتم سمت آدما. یه زن و مرد جوون .... اونا هم با دیدن ما خوشحال شدن. بهشون که رسیدم گفتم:

_سلام آقا .... میشه بگید اینجا کجاست؟

مرد گفت:

_وات؟

فهمیدم که خارجیه. البته از چهره سفید و موهای بورشم مشخص بود .... زن هم اندام ظریف؛ و قیافه عروسکی داشت.... پ

نرجس که فکر کرد من انگلیسی حالیم نیست، پیش دستی کرد و گفت:

_آقا ما اینجا گم شدیم. نمیدونیم اینجا کجاست.

زن گفت:

_ما هم اینجا گم شدیم.

گفتم:

_ببینم .... نکنه شما هم از خواب بیدار شدید دیدید اینجایید؟

مرد_بله من و همسرم دیشب خونه خودمون خوابیدیم؛ اما بیدار شدیم دیدیم وسط بیابونیم. شما و همسرتونم اینجوری شدید؟

نرجس_بله ما هم اینجوری شدیم ولی همدیگرو اصلا نمیشناسیم. هردومون ایرانی هستیم ولی این آقا از ایرانه، منم اسپانیا زندگی میکنم....

زن_ما هم اسپانیا زندگی میکنیم. بارسلون.

نرجس_من مادرید.

مرد_خیلی عجیبه هرکدوم از یه جا اومدیم .... حالا باید چیکار کنیم؟

_نمیدونم .... ولی ما جز شما هیچکس رو اینجا ندیدیم. هرچی جلو اومدیم، همش همینه.

زن_عجیبه .... میترسم.

مرد زنشو ب*غ*ل کرد که آرومش کنه.نرجس گفت:

_فعلا باید هرچی میتونیم جلو بریم. بالاخره به یه جایی میرسیم. اون ماشینم پیدا کردیم. سوئیچ روش بود.

همگی راه افتادیم سمت ماشین. اون زن و شوهر هم عقب نشستن.

به بیابونا نگاه کردم؛ هیچ چیز تغییر نمیکرد. نرجس با عصبانیت میروند. اون زن، با ترس و لرز دست شوهرشو گرفته بود و مرد؛ سعی داشت زنشو آروم کنه. واسه اینکه کمی جو رو عوض کنم گفتم:

_میتونم اسمتونو بدونم؟

نگاهشون نمیکردم. صدای بم مرد رو شنیدم:

_البته .... من جاشوا هستم و همسرم؛ پاملا.

_منم محمد علی و ایشون نرجس...

پاملا_نرجس؟چه اسم زیبایی.

نرجس_مرسی نه به زیبایی صورت شما.

به پشت نگاه کردم. پاملا لبخند شیرینی به نرجس زد. اما ترس هنوزم از توی چشماش مشخص بود.

جاشوا_شغلتون چیه؟ من موبایل فروشی دارم، اما پاملا کار نمیکنه.

نرجس_من آرایشگرم و سالن زیبایی زدم. لعنت به این روز .... امروز روز افتتاحیه بود.

_منم دامپزشکم. توی اسطبل شخصیِ اسب کار میکنم. مالکش دوستمه.

پاملا_واو چقدر عالی.

نرجس به فارسی گفت:

_از موقعیت استفاده کن و به کسایی که نمیشناسنت بگو دکتری.

باز حرف بی ربط زد. ایندفعه دیگه واقعا عصبی شدم.

_نگه دار .... نگه دار پیاده میشم.

پاملا و جاشوا که نمیدونستن چی داریم میگیم از عصبانیت من متعجب شدن. نرجس همینجور میروند و به حرفم توجهی نمیکرد. مجبور شدم در و باز کنم؛ اونم ترسید و نگه داشت. پیاده شدم

جاشوا_چی شده؟

همینجور میرفتم که صدای نرجس اومد و باعث شد بایستم ولی برنگشتم:

_ببین آقای راز؛ واسه من فرقی نمیکنه تو رو اینجا بزارم و برم .... ولی تو اینجا تنها میمیری .... مگه نمیبینی وضعیتمونو؟ الان وقت قهر کردنه؟ ..... نه نیست. ما باید با همدیگه به فکر یه راه حل بیفتیم. اگه میتونی تنها از پس خودت بر بیای؛ اوکی به سلامت.

حرف حساب جواب نداشت. برگشتم تو ماشین و درو بستم.

جاشوا_چی شده؟

نرجس تعریف کرد و لقب نازک نارنجی بهم داد.

پاملا_إإإ آقای دکتر چرا؟ شوخی بود دیگه.

_نه شوخی نبود .... این خانم از وقتی بهش گفتم دامپزشکم؛ یه ریز مسخره میکنه. موقعیت رو هم درک نمیکنه انگار؛ خوبه منم بگم تو رو چی به آرای....

با صدای نرجس که گفت نــــه!! حرفمو خوردم و بهش نگاه کردم. به روبه رو نگاه میکرد. منم نگاه کردم. همه با تعجب به رو به رو نگاه میکردیم.

جاشوا_اوه مای گاد.

نرجس_این امکان نداره. همه جا بن بسته.

به سمت چپ و راستم نگاه کردم خوب مشخص بود که آخر بیابون ها هم بن بسته. پاملا زد زیر گریه ..... خیلی ترسیده بود. واقعا وحشتناک بود.

چی داره به سر ما میاد؟ نرجس گریه نمیکرد. اولین بارم بود همچین دختر شجاعی میدیدم.

جاشوا سعی میکرد همسرشو آروم کنه.

نرجس_حالا چیکار کنیم.

پاملا فین فین کرد:

_مگه کاری از دستمون بر میاد؟

فکری به ذهنم رسید:

_آها فهمیدم .... دوباره برمیگردیم و این دفعه جهت خلاف میریم؛ اون طرف حتما به یه جایی میرسیم.

نرجس آه کشید:

_آره فکر خوبیه.

جاشوا_اگه اونطرف هم بن بست بود چی؟

با این حرف؛ پاملا گریش شدت گرفت:

_هممون میمیریم ..... جاشوا میترسم

نرجس به روش لبخند زد:

_نترس عزیزم .... امیدوارم چیزی نشه.

چشم بستم و آه کشیدم .... خدایا توکل میکنم به تو.

"نرجس"

دلم میخواست چیزی ببینم که امیدوار بشم، اما دریغ از یه چیز .... اه. آخر بیابونا هم همش بن بست بود.

این محمدعلی یه لحظه هم نمیتوست ساکت باشه. از هر دری حرف میزد. چقدرم سرخوش بود. انگار نمیدید وضعمونو!! نالیدم:

_چرا تموم نمیشه خدا.

محمدعلی خندید. البته بیشتر شبیه پوزخند بود. گفت:

_شدیم مثل فیلما!

منم پوزخند زدم:

_حس میکنم خوابه .... فقط نمیدونم کی قراره بیدار شم؟

آه کشید و چیزی نگفت .... از توی آینه به عقب نگاه کردم

پاملا تو ب*غ*ل جاشوا بود و چشماشو بسته بود. خیلی بانمک بود.

_پاملا خوابید؟

جاشوا همونطور که موهای پاملا رو نوازش میکرد، آهی کشید:

_آره. بخوابه بهتره. اینجوری خیلی استرس بهش وارد میشه؛ واسش خوب نیست ..... آخه همین یه هفته پیش فهمیدیم حاملس.

_اوه خدای من. طفلی تو این وضعش اینجوری شد!

محمدعلی هم به حرف اومد و گفت:

_ای کاش هرچه زودتر از اینجا خلاص شیم ..... هوف.

جاشوا_خیلی عجیبه .... چطور ممکنه همچین چیزی؟

_نمیدونم .... اصلا با عقل جور در نمیاد.

نفسم و با حرص فرستادم بیرون .... همه ساکت شدیم و به رو به رو خیره شدیم.....

یه ساعتی رفتیم جلو؛ اما دیگه واقعا خسته شدم. ماشین رو نگه داشتم و سرمو گذاشتم روی فرمون ...... سرم گیج میرفت!

محمدعلی_چی شد؟

سرمو بلند کردم . جواب محمدعلی رو ندادم و رو به جاشوا گفتم:

_ببخشید میشه شما جای من رانندگی کنید؟ واقعا کم آورم. محمدعلی هم چشماش ضعیفه و عینک همراهش نیست .... خطرناکه. مخصوصا الان که دیگه شب شده.

_باشه دختر تو چرا اینقدر توضیح میدی؟ اول بزار پاملا رو بیدار کنم.

با نوازش پاملا رو صدا میکرد. چه شوهر خوبی .... معلوم بود حسابی عاشقشه.

_پاملا .... عشقم؟ عزیزم بیدار شو باید برم پشت فرمون .... عروسک من؟

پاملا چشماشو باز کرد و جاشوا سرشو خم کرد بب*و*ستش .... به محمدعلی نگاه کردم؛ چشماشو بسته بود. شایدم خواب بود.

نه بابا! کی اینقدر زود خوابش میبره آخه؟ اونم تو این شرایط....

جاشوا از ماشین پیاده شد .... بالاخره از عشقش دل کند!!! پیاده شدم و رفتم عقب .... آخ .... سرم داشت میترکید.

به پاملا لبخندی زدم که با لبخند شیرینش جوابمو داد .... دستمو گذاشتم روی شکمش:

_به خاطر این کوچولو هم شده، یه خورده استرس رو از خودت دور کن.

فقط بهم لبخند زد. سرمو به شیشه تکیه دادم و چشمامو بستم .... با تکون خوردن ماشین،بدون اینکه بخوام خوابم برد.....

با صدای پاملا، که با هیحان میگفت؛ اوناها اوناها! اون یه خونس. بیدار شدم .... کمی به جلو خم شدم و سعی کردم ببینم .... جیغ کشیدم:

_وای خدای من دیدمش.

محمدعلی_کو پس چرا من نمیبینم؟

دور بودیم از خونه اما؛ کامل مشخص بود یه خونه دوطبقه س .... شایدم دوبلکس! پاملا کلی هیجان داشت .... خیلی خوشحال بودیم .... حس کردم داریم کم کم، به شهر نزدیک میشیم.

جاشوا_انگار داره درست میشه

محمدعلی_خدایا نوکرم

تاریک تاریک شده بود اما انگاری خونه نور داشت. و این نشون میداد کسی توش زندگی میکنه .... از خوشحالی اشکم در اومد .... همینطور اشک پاملا .... اما وقتی رسیدیم به خونه و پیاده شدیم چیزی دیدیم که!!!

روی دیوارای خونه، خون پخش شده بود. کاملا مشخص بود رنگ نبود، خون بود. اطرف خونه کلی قبر بود .... پاملا میلرزید. جاشوا؛ پاملا رو سوار ماشین کرد و کمی از خونه دور شدن. من و محمدعلی موندیم. پاهام توان رفتن نداشت ..... محمدعلی، جلوتر از من راه میرفت .... رسید دم در خونه .... منم لرزون لرزون رفتم پیشش. به قبرها نگاه نمیکردم؛ اما بازم میلرزیدم. به محمذعلی گفتم:

_میشه برگردیم؟ من میترسم.

_مگه میشه برگردیم؟ بزار ببینیم اینجا چه خبره؟

_اما .... اما من میترسم.

در زد:

_میخوای خودت برو

خبری نشد. باز در زد. قلبم به تپش افتاده بود. لبم میلرزید .... حس میکردم نفس کشیدن سخت شده. کسی در رو باز نکرد و مجبور شدیم خودمون در رو باز کنیم. در با صدای بلندی باز شد. رفتیم داخل خونه. بوی گند همه جا رو گرفته بود. دستمو گذاشتم روی بینیم و به راهم ادامه دادم .... همه جا کثیف بود. عکس آدمای زیادی اینجا بود .... چیزی که خیلی منو ترسوند این بود که، روی یکی از دیوار ها با رنگ قرمز؛ که فکر میکنم خون بود، بزرگ نوشته شده بود ((مرگ)).

محمدعلی هم ترسیده بود. لرزون لرزون از پله ها رفتم بالا. یه راهروی دراز که پشت سر هم اتاق داشت .... دقیقا دوازده تا اتاق پشت سرهم.

در اتاق اولی؛ سمت چپ رو باز کردم. رفتم توی اتاق. با دیدن اسمم روی دیوار تنم لرزید .... پاهام شل شد. همه ی وجودم میلرزید. آروم آروم قدم برمیداشتم. هیچی توی این اتاق نبود جز یه کمد و یه آینه؛ که از کثیفی هیچی دیده نمیشد. و یک چراغ خواب که روشن بود و رخت خواب.

رفتم در کمد رو باز کردم با چیزی که دیدم؛ بلند بلند جیغ کشیدم .... محمدعلی اومد. با دیدنش، بی اختیار پریدم ب*غ*لش و هق هقم شروع شد. اولش شوکه شد .... اما بعد دستشو گذاشت روی کمرم. کمی گذشت تا آروم شدم .... از ب*غ*لش اومدم بیرون . تازه پرسید چی شده؟ پاهام سست بود. نشستم روی زمین. محمدعلی هم نشست. به لباسای داخل کمد؛ اشاره کردم:

_اینا .... لباسای منه.

چشماش چهار تا شد:

_چی؟ یعنی چی که لباسای توإ؟ معلوم هست چی میگی!؟

با بغض نگاهش کردم:

_به خدا لباسای خودمه....

انگشتمو به طرف کمد گرفتم:

_ببین .... با اینکه همه چیز کثیفه؛ لباسا تمیزه. مال خودمه همش!

ساکت شد .... باورش نمیشد. قطره اشکی سمج، از چشمام به سمت لبام شناور شد. کمی گذشت که محمدعلی گفت:

_بیا بریم بقیه اتاقارو بگردیم.

فقط سرمو تکون دادم .... هنوز تو شوک بودم. همراه محمدعلی رفتم اتاق رو به رو. اما؛ قفل بود. رفتم اتاق کناریش .... اونم قفل بود. رفتیم رو به رویی .... کنار اتاق اولی که لباسام توش بود. این یکی باز بود .... ایندفعه اسم پاملا و جاشوا روش نوشته شده بود. واقعا وحشتناک بود. همونجا ایستادم. محمدعلی رفت کمد این اتاق و باز کرد. لباس مردونه و زنونه توش بود. حتما اینم لباس پاملا و جاشوا بود .... اومدیم بیرون. صداش کردم، فقط نگاه کرد. گفتم:

_به جاشوا همه چیز رو بگو .... ولی، نباید بزاریم پاملا چیزی بفهمه .... واسش خوب نیست.

فقط سرشو تکون داد. اونم نای حرف زدن نداشت. رفتم اتاق ب*غ*ل .... ایندفعه نوشته شده بود "محمدعلی" بازهم لباساش اون تو بود. محمدعلی اونجا موند و من رفتم اتاق روبه رو که قفل بود ب*غ*لیشم قفل بود .... اما رو به روش؛ کنار اتاقی که اسم محمدعلی رو دیوارش، به انگلیسی، نوشته شده بود باز بود.

در و باز کردم .... با چیزی که دیدم خشکم زد .... جیغ کشیدم .... تنم لرزید .... دستمو گذاشتم رو صورتم تا نبینم .... و جیغ میزدم. محمدعلی هراسون اومد. همونجور که صدام میلرزید؛ اشاره کردم:

_مرده .... مرده .... سرش .... سرشو بریدن....

محمدعلی_آروم .... آروم باش

رفت سمت جنازه .... با ترس نگاهش کردم .... برش گردوند و سرشو از زمین برداشت .... چهره ش باز و بازتر شد. زد زیر خنده .... با تعجب نگاهش کردم که گفت:

_این عروسکه .... بیا دست بزن .... بیا.

و عروسکِ شبیه آدم رو؛ گرفت سمت من .... اما من ترسیدم و رو برگردوندم. توی این اتاق، روی دیوار نوشته شده بود "طوبی" .... خوب شد پاملا نیومد باهامون .... وگرنه سکته میکرد .... ب*غ*ل این اتاق دستشویی و ب*غ*لش حموم بود....

اتاقای سمت راست همه قفل بودن .... رفتیم پایین و تصمیم گرفتیم به راهمون ادامه بدیم. و از اینجا فرار کنیم.

توی ماشین پاملا و جاشوا نشسته بودن و پاملا هنوز داشت گریه میکرد .... آروم جاشوا رو صدا کردم ..... با این اتفاقات، اصلا نمیتونستم رانندگی کنم .... جاشوا پیاده شد و محمدعلی کشوندش کنار و باهاش صحبت کرد ..... داخل ماشین نشستم .... پاملا سرشو گذاشت رو پای من .... موهاشو نوازش کردم و سرمو تکیه دادم به ماشین....

یه ساعتی تو راه بودیم. جاشوا پشت فرمون بود .... پاملا به روبه رو نگاه میکرد. خیلی استرس داشت؛ اما امیدوار بود .... خبر نداشت ما چیا توی اون خونه ی شوم دیدیم....

بعد از اون خونه؛ مثل قبلش، هرچی جلو میرفتیم به جایی نمیرسیدیم. محمدعلی چشماش بسته بود. جاشوا خیلی آشفته بود. چند باری دستشو مشت کرد زد به فرمون. بیشتر نگران پاملا بود ..... از دور یه چیزی دیدیم .... چراغونی بود. با خوشحالی به رو به رو نگاه کردیم اما....

بن بست. باز هم بن بست بود. گیر افتاده بودیم. ارتفاع بن بست هم اینقدر زیاد بود که میرسید به آسمونا. یه بن بست چراغونی .... مطمئنم چراغا جنبه ی تزئینی نداشت، وحشنتاک بود. انگار میخواست بگه، شما اینجا گیر افتادین....

اشکم در اومد. پاملا بی قرار بود. واقعا حالمون خراب بود. جاشوا با عصبانیت پیاده شد و در و محکم کوبید.

به دنبالش ما هم پیاده شدیم. پاملا سخت نفس میکشید. محمدعلی آشقته شد. همه نشستیم وسط خیابون. پاملا تکیه داد رو شونه ی جاشوا.

دور هم نشسته بودیم .... زانو هامو گرفته بودم ب*غ*لم و چونمو گذاشته بودم روش .... به زمین خیره شدم.

جاشوا_چیکار کنیم حالا؟

محمدعلی_چه کاری از دستمون بر میاد؟

صدای آشفته ی پاملا نگرانمون کرد.

پاملا_حالم خوب نیست جاشوا.

دستشو گذاشت زیر دلش .... جاشوا با دیدن حال همسرش ترسید:

_پاملا چی شده؟ درد داری؟ چته؟ .... وای خدای من....

پاملا زیر دلشو گرفته بود و گریه میکرد .... درد داشت. کاری از دستمون بر نیومد....

کمی گذشت تا حالش بهتر شد. گفت:

_الان ساعت 12 شبه. هممونم خسته ایم .... بهتر نیست بریم تو همون خونه؟ شما گفتید کسی اونجا نیست. بریم تا وقتی که راه حلی پیدا نکردیم اونجا باشیم .... شاید صاحبشم اومد تا اونموقع و کمکمون کرد....

جاشوا با چشمای نگران به من و محمدعلی نگاه کرد. نمیشد پاملا رو ببریم توی اون خونه. محمدعلی گفت:

_می تونیم تو ماشین بخوابیم تا فردا.

سرمو به بالا و پایین تکون دادم:

_آره آره .... اینم فکر خوبیه.

پاملا_خب چرا نمیریم اونجا؟ بیاید بریم دیگه؛ تو ماشین راحت نیستیم.

جاشوا عاجزانه بهم خیره شد. بلند شدم رفتم کنار پاملا نشستم. دستشو گرفتم توی دستم و نفسمو دادم بیرون:

_پاملا راستش .... راستش اون خونه وضعش زیاد خوب نیست. یعنی واست خوب نیست بری اونجا .... اگه استرس بگیری، ممکنه هر اتفاقی بیفته.

پاملا لبخند زد و گفت:

_هرچی اونجا باشه مهم نیست. حتی جنازه. فقط ببریدم یه جایی که بتونم بخوابم، همین. خواهش میکنم.

به جاشوا نگاه کردم .... سرشو به علامت ندونستن تکون داد و لبشو به سمت پایین مایل کرد. محمدعلی به حرف اومد: