رمان یک قطره تا خون (جلد دوم گرگینه) به قلم hurieh & ツ ηarsis ℓavani

ژانر : #رازآلود #عاشقانه #تخیلی

خلاصه :

داستان راجبه پسری هستش که بنا به دلایلی در تیمارستان بستری شده و متاسفانه هیچکسی نمیدونه مشکلش چیه و نمیتونه حریفش بشه چون فوق العاده پرخاشگره، تا اینکه …!

اشکهام بی امان می ریختند. بدون اجازه ی من!

این اشکهای من بود؟ ... اشکهایی که هر بار برای ریختنشون باید کلی التماس می کردم تا دو قطره اشک از چشمام بجوشه؟

به صورت شکسته و سالخورده اش خیره شدم. برام مهم نبود که کجام یا چه بویی توی فضا پراکنده شده.

دلم یه دنیا حرف داشت ؛ یه دنیا دلتنگی و سوال و پرسش!

یه دنیا تنهایی و غربت و آغوش خواستن ؛ دلم یک چیز دیگر هم می خواست , دلم سایه ی بالا سر می خواست.

دلم همه ی اینها رو می خواست. همه رو یکجا... همزمان!

پدر از روی صندلی بلند شد و رو به روم ایستاد. هنوز شکه بود. یک قدم به طرفم برداشت. منتظر باز شدن دستانش بودم , منتظر فرورفتن توی آغوشش بودم.

اما با چیزی مثل صاعقه انتظارم نابود شد...خورد شد. پودر شد. سوزش بدی روی گونه ام حس می کردم. صدای عمق وجودم را شنیدم که گفتم:

آخ...

عمو به سمتمون اومد. نگاهی به هردومون کرد.

_آقای طاهریان؟

پدر نگاه بدی به عمو کرد و بعد سرش را انداخت پایین و از بار بیرون رفت. من و بقیه ی آدمها بهت زده به رفتنش خیره شدیم. تنها صدایی که شنیده می شد صدای موسیقی پاپ فرانسوی بود و تنها چیزی که کل فضا رو پر کرده بود بوی الکل و سیگار بود.

_مایا جان؟

نگاهم به روی صورت عمو سر خورد.

_نمی خوای تا آخر عمرت که اینجا بایستی؟

سرم را به علامت نه تکان دادم. آستین لباسم را گرفت و به سمت بیرون رفتیم. پدر با کمری خمیده توی پیاده رو مشغول قدم زدن بود.

_هر دو تون فرصت می خواید همین!

اولین قدم را برداشتم که عمو گفت:

برای رایان یا هر کس دیگه نه! برای خودت و خودش.

صدای عمو توی گوشم زنگ می خورد برای خودت و خودش.

زیر لب گفتم:

برای خودم و خودش.

قدم دوم را با تردید برداشتم. قدم سوم را با ایمان بیشتری و همین طور تا وقتی که با پدر هم قدم شدم. هر دو سکوت کرده بودیم یک سکوت تلخ و زجر آور.

بالاخره صبرم لبریز شد.

+می شه بایستیم؟

ایستاد ولی همچنان به رو به روش خیره شده بود. رو به روش ایستادم و توی چشمای مشکی اش خیره شدم. نگاهم می کرد. منتظر بود حرف بزنم. لبام را با زبونم تر کردم.

+این همه راه نیومدم که فقط نگام کنی!

_نگات کنم؟ ... نگاه هم برات زیاده.

+زیادیمه؟ خیلی عالیه ... براووو براووو. اونی که باید طلب کار باشه و استیضاحت کنه منم می فهمی من!

سیلی دوم را بدتر و محکمتر زد.

+بزن ... اینقدر بزن تا خالی بشی ولی بگو من چه طوری خودم را خالی کنم؟!

روی پنجه ی پام چرخیدم و پشتم را بهش کردم.

اشکهام صورتم را خیس کردند. باد سردی می وزید و گونه های ملتهب و سوزان من رو بیشتر می سوزند. اما دلم رو کارهای گذشته اش و الانش می سوزوند.

_چرا اومدی؟

+...

_با توام!

+...

_برگرد همون جایی که بودی.

از کنارم خواست رد بشه که دستش را گرفتم. دست یخ کرده اش رو.

+به راحتی پیدات نکردم که به راحتی بذارم بری.

دستش را از دستم کشید بیرون.

_شک دارم ماریا تربیتت کرده باشه.

+هه. ماریا؟... هنوزم بعد این همه سال بهش می گی ماریا؟ در حالی که می دونستی عاشق اسم مریمه؟

_من هیچ وقت عشقم را و علایقش را از یاد نمی برم.

خنده ی هیستیریکی کردم.

+عشقت و علایقش؟... جالب بود. می شه بگی عشقت رو چرا ول کردی و رفتی؟ اصن چرا رفتی؟

خواست بره که داد زدم.

+می بینی؟ همیشه فرار می کنی.

به سمتم برگشت عین شیر غرید:

بهت گفتم بر می گردی همون خراب شده ای که بودی. دیگه نمی خوام ببینمت.

منم داد زدم.

+برنمی گردم. من دخترتم. هرچند هیچ وقت نخواستی این رابطه رو بپذیری. (با بغض گفتم: ) برای اینکه همیشه برات یک موجود اضافی بودم.

_اینطور نیست.

+چرا همین طوره.

_من یک بچه داشتم اونم برام خیلی وقته مرده.

+هه این رو که می دونستم. از وقتی فرار کردی برات مرد.

_نــــــــــــــــــــه.

از صداش لرزیدم. از هیبتش. از اینکه با هیکل نحیف و ضعیفش و وضعیت بدش با این هیبت حرف می زد تعجب کردم.

_دخترم وقتی مرد که خودش من را برای خودش کشت. دخترم وقتی برام مرد که من برای دخترم مردم.

+ولی تو از وقتی رفتی برام مردی.

_نه اشتباهت همین جاست.

+همین طوره.

_مهم نیست. شاید خودت یک روزی فهمیدی. حالام برو .

+گفتم نمی رم.

_ولی من دارم.

+بله از وجناتت معلومه.

نگاهی بهم کرد.

_ادم بی کس همین طوری می شه.

احساس کردم خیلی تند رفتم.

سرش رو پایین انداخت و بی اعتنا از کنارم گذشت . بی هدف,به سمت مستقیم,به راه افتاد.

سر جام خشکم زده بود.چی شد که بابام به این روز افتاد؟!یعنی ممکنه که همه ی اینا به خاطر رفتارای اخیر من باشه؟!

او داشت دور و دورتر می شد و من همچنان,مسیر قدمهاش رو با چشمهام دنبال می کردم و دنبال جوابی برای سوالم می گشتم.چرا؟!چرا من؟!خدایا...؟!آخه چه گناهی به درگاهت کردم که باید اینجوری عذاب بکشم؟!

پدری که تا دیروز حتی نمی خواستم,صداشو بشنوم,حالا روبرومه و تبدیل شده به یه آدم الکلی و بی مصرف!نه..!هرچقدرم که بدی در حقم کرده باشه,اما بازم پدرمه.عشق و همسر مریم,مادرمه!

درسته که سن و سال کمی نداشتم.اما همیشه شاهد زحمتهایی که برای کارش می کشید و نبوغ خارق العادش,بودم.نه..پدرم نباید اینجا می بود.

یه چیزی تو ذهنم صدا کرد:

نــــــه...!این حقش نیست.او یه دانشمنده.نباید به اینروز بیفته!من نمیذارم!

با این فکر,به خودم اومدم.مشتهامو گره کردم و با عزمی جزم,به دنبالش دویدم.

اما هرچی صداش می کردم,انگار نه انگار..درست مثل آدمی که مسخ شده باشه و به هیچ چیز دیگه جز,مسیر روبروش,توجهی نداشته باشه,به راهش ادامه می داد.

سرعتمو تندتر کردم و بهش رسیدم.

کنارش ایستادم و بی اختیار,به آغوش کشیدمش.نمیدونم چرا..اما به آغوشش نیاز داشتم.به حمایتش..به بودنش!

مادرم نبود...اما او بود..پس با تمام وجود می خواستم که بودنش رو لمس کنم.

بابا,کمی مکث کرد و لحظه ای بعد,منو از خودش جدا کرد.توی چشمهام زل زد و کمی بعد,بوسه ای به پیشونیم زد و با بغض,گفت:

ـچقدر بزرگ شدی دختر!درست عین ماریا..زیبا و باهوش.بوی مادرتو می دی مایا!

سرمو آوردم بالا و به صورتش نگاه کردم.با چشمانم تمام اجزای صورتش رو از نظر گذروندم.چشمهایی که زیرش گود رفته بود.لبهایی که از شدت خوردن مشروب و کشیدن سیگارهایپشت سر هم,به کبودی می زد.گرد سفیدی که به رسم گذر عمر,روی موهاش نشسته بود...و دستهای لرزونش...همه و همه رو از نظر گذروندم!

هر دو سکوت کردیم و تنها به هم نگاه می کردیم.انگار هردو می خواستیم عقده ی این همه سال دوری رو همین چند دقیقه,خالی کنیم.

چند لحظه ای تو همون حالت بودیم که نفهمیدم چطور گونه ام با قطره اشکی خیس شد و بر خلاف همیشه گونه ام رو گرم کرد..

بابا با دست راستش,گونه ام رو پدرانه نوازش کرد و قطره اشک رو پاک کرد و گفت:

ـ کجا بودی عمر بابا؟!چرا جواب منه پیر مردو نمیدادی؟!می دونی چقدر بهت نامه دادم؟چقدر زنگ زدم؟!چقدر ایمیل برات فرستادم؟یعنی اینقدر از بابات بیزاری که حتی نخواستی به حرفام گوش بدی؟!

شرمنده سرم رو پایین انداختم که ادامه داد:

ـ وقتی به دنیا اومدی,عشق بین من و مادرت,دو چندان شد..من عاشق مادرت بودم.می پرستیدمش..اون یه دختر پاک و مهربون بود.وقتی تو رو به دنیا آورد,تمام زندگیمون از گرمای وجودت پر شده بود.من در این بین,سعی می کردم که تمام حواسم به تو و مادرت معطوف باشه و نذارم آب تو دلتون تکون بخوره.اما...اما...

+ اما چی بابا؟!پس اینهمه عشق و علاقت کجا رفت؟!اینجوری می خواستی آب تو دلمون تکون نخوره؟آره؟!

ـ صبر کن دختر..زبون به دهن بگیر بذار منم بعد اینهمه سال,حرف بزنم...

من به اقتضای شغلم,ناچار بودم که مدام وقتم رو توی آزمایشگاهم بگذرونم و سفر کنم.انقدر توی کارم غرق شدم که یادم رفت ماریا و مایایی وجود داره..منه احمـــــق..کارمو ترجیح دادم به زن و بچم..به زن و بچه ای که همه زندگیم بودند.درسته منکرش نمیشم که بد کردم.اما ماریا هم تنهام گذاشت.نخواست که بمونه.نخواست که همپام بیاد و توی موفقیت هام,شریک باشه.

او گفت که بهش توجهی ندارم..گفت که عوض شدم...گفت که اگه اینجوری پیش بره..ازم جدا میشه!

با این حرفش,دنیا رو سرم خراب شد.درسته که زیاد پیشش نبودم,اما خدا شاهده که یه لحظه هم ازش غافل نبودم.من اینو نمیخواستم.من نمیخواستم که ماریا..نه..مریمو از دست بدم!

تا اینکه....تا اینکه یه روز به یه جایی رسیدم که باید انتخاب بزرگی می کردم.

نمیدونستم باید چیکار کنم.من عمر و زندگیمو پای این آزمایشات و کشفیات,گذاشته بودم.نمی تونستم به همین راحتی ازش بگذرم.از طرفی هم تو و مادرتو نمی تونستم,رها کنم.

خدا می دونه که چقدر فشار عصبی روم بود.بین دو راهی کار و زندگی مونده بودم...باید تصمیم می گرفتم..یه تصمیم مهم و سرنوشت ساز.تصمیمی که بعد از اون,زندگیم دگرگون می شد!

دلم می خواست بدونم چه تصمیمی بود که زندگیمونو از هم پاشوند.

+ارزشش رو داشت؟

_برای وجدانم شاید داشت. اما ارزش ماریا و تو بیشتر بود ولی دخترم گاهی باید تصمیمهایی رو بگیری که یک چیزایی یا یک کسایی رو فدای چیزای دیگه بکنی. این تصمیم هم همین بود. ماریا خودش تو گرفتن تصمیم کمکم کرد. خودش گفت بیام خودش گفت.

صدای بابا بغض داشت. بغض بدی که باعث شد منم بغض کنم. یک بار دیگر بغلش کردم و اشکهام ریختند.

_نمی خواید بریم؟

نگاهی به عمو بهروز کردم , داشت با لبخند و رضایت نگاهمون می کرد.

بابا: نمی خوای معرفی کنی مایا؟

+عمو بهروز بهترین عموی دنیا و کسی که کمکم کرد که پیداتون کنم.

هر دو باهم مردانه دست دادند.

عمو: سوار شید هوا خیلی سرد شده.

بابا: نه مزاحمتون نمی شیم.

+مگه شما خونه دارید؟

_قبلا نه ولی با اومدن تو آره.

عمو: یک امشب رو مهمون من و خانومم باشید.

_الحق خون ایرانی تو رگ هاته ولی این طوری بهتره.

لبخندی زدم.

+عمو جون حق با باباست. به اطر زحمتهاتون یک دنیا ممنون. نمی دونم چی بگم وی تا عمر دارم مدیونتونم.

عمو لبخندش پررنگتر شد.

_دیگه نشنوم از این حرفها. پس سوار بشید برسونمتون.

سر راه یکم خوردنی گرفتیم و وسایل شوینده , برگشتیم به همون آزمایشگاه پروفسور. عمو با دیدن آزمایشگاه نگاهی به بابا کرد.

_تصمیمت رو گرفتی ولی ای کاش آماده اش می کردیم بعد می موندید.

_مایا هست اونقدرها هم کثیف نیست.

چه می شد کرد بابا بود وقت تصمیمش را می گرفت عوض کردنش محال بود البته فقط یک نفر می تونست تصمیمیش رو عوض کنه و آن فرد فقط مامان بود!

با عمو خداحافظی کردیم , قرار شد عمو وسایلام رو بیاره. وارد آزمایشگاه متروکه شدیم .

+حالا چه جوری اینجا رو تمیز کنیم؟ خیلی اوضاعش وخیمه!!!

_دلم می خواست باهم باشیم . تو خونه ی کس دیگه معذب بودیم.

سری تکون دادم. مشغول کار شدیم. هر دو غرق فکر کردن بودیم. هر کدوم به گذشته و خطاهایی که کردیم . به تنهایی های این چند ساله. بعد سه چهار ساعت کار هر دو روی زمین نشستیم .

+خسته شدی؟

_مهم نیست.

از روی زمین بلند شدم. آب میوه ای از توی پاکت در آوردم و دادم دستش.

+برات خوبه.این مدت با چیزایی که خوردی حسابی به بدنت حال دادی!

_طعنه می زنی؟

+حقیقت رو می گم.

_خودمم نمی دونم چی شد به اون راه کشیده شدم.

+گذشته ها گذشته. چه خوبه مامان نیست و این طوری ندیدت وگرنه حتما دق می کرد.

نشستم کنارش و به رو به روم خیره شدم. کم کم یک روز دیگه کار داشت.

+عمو نذاشت حرفامون رو درست بزنیم.

_اره.

+اون چه تصمیمی بود بابا؟

_به نظرت چقدر دیگه کار داره؟

+بابا لطفا حرف رو عوض نکن. هر دومون خوب می دونیم فقط یک نفر می تونست روی تصمیمت اثر بذاره اونم مامان بود. پس چرا مامان نظرت رو عوض نکرد؟ چرا؟ چرا باهات نیومد مگه عاشقت نبود؟ مگه عاشقش نبودی؟

_مایا الان وقتش نیست.

+پس کیه؟

_نمی دونم ولی الان نیست.

+باشه الان نه ولی باید بگی بابا. باید بگی چرا برگشتی فرانسه چرا ؟! اصلا چه بلایی سر نیکلاس اومد؟

مثل برق گرفته ها نگاهم کرد.

+من همه چیز رو می دونم....یعنی همه ی تحقیقاتت رو خوندم. همه رو!

از روی زمین بلند شد.

با صدای بلندی گفتم:

سکوت بس نیست؟ تا کی می خوای حرف نزنی؟ من جای تو خسته شدم.

_بهتره اینجا رو تمیز کنیم.

+بابا.

_فکر کنم شنیدی الان چی گفتم.

پوفی کردم و به کارم ادامه دادم. ولی تمام ذهنم درگیر بود.

تقریبا 4 ساعتی مشغول تمیزکاری بودیم..این آزمایشگاه بیشتر شبیه به یه خونه ی متروکه بود,تا یک محل آزمایش..!همه جا پر از گرد و خاک بود.روی شیشه ها و لوله های آزمایشگاهی تار عنکبوت بسته بود.همه جا حسابی کثیفو درهم ورهم بود.دیوارهاش نیاز به نقاشی داشت.چون در اثر نم در حال ریزش بود.

تمام سعیمونو کردیم و تونستیم اونجا رو تا حدی که بشه مدتی توش موند,آماده کنیم.

حسابی خسته شده بودم.با دست راستم گردنمو میمالیدم و دست چپم رو بالا آوردم و خواستم با دندونم دستکش کارم رو در بیارم که بابا گفت:

ـ اونو به دهنت نزن.ممکنه مریض بشی.بذار خودم برات درش میارم.

نزدیکتر شد و دستکشمو از دستم بیرون آورد.به صورت گرفته اش و اخمی که روی پیشونیش نشسته بود,خیره شدم.این چند ساعته حسابی تو فکر بود.انگار که یه مساله ای فکرشو حسابی درگیر کرده بود و مدام مثل خوره,وجودش رو به تاراج می برد.

زدم رو شونش و گفتم:

+ خسته نباشی بابا..زحمت کشیدی.به نظرت بهتر نبود بریم توی هتلی..جایی؟!

سرشو بلند کرد و با نگاه نافذش,صورتمو آنالیز کرد.انگار که دنبال گمشده ای می گشت و می خواست که اونو توی صورت من پیدا کنه.بعد از مکثی کوتاه,لب باز کرد و گفت:

ـ مایا...!میدونستی چقدر شبیه مادرتی؟!

از حرفش جا خوردم و گفتم:

+ بابا..!خیلی مامانو دوستداشتی؟

سرشو به نشونه ی مثبت تکون داد.

+ پس چرا ترکش کردی؟!

چیزی نمی گفت و فقط و فقط سکوت..سکوتی که گویای خیلی حرفها بود.حرفهایی به حتم,تلخ و دردناک..و حقیقتی که باعث شده بود پدرم به اینجایی که هست,برسه!

وقتی سکوتشو دیدم,دیگه ادامه ندادم و به طرف یخچال کوچیکی که عمو برامون تهیه کرده بود,رفتم.

یه شیشه آب معدنی برداشتم و یک نفس سرکشیدم.

با خودم گفتم:

مایا..یه کم بهش فرصت بده.الان وقتش نیست.بذار به خودش بیاد..اون موقع است که همه چیزو برات تعریف می کنه!

با خودم درگیر بودم که صدای بابا رو از پشت سرم شنیدم.

ـ خب...عزیز بابا...نمیخوای تعریف کنی که این چند ساله چی کارا کردی؟!تنهاییاتو چطوری پر کردی؟!

با گفتن جمله ی آخرش,یهو دلم گرفت.پس می دونست که تنهام..میدونست که غریبم و بازم...بازم تنهام گذاشت و رفت؟!

به آرومی گفتم:

+ کار خاصی نمی کردم.فقط درس خوندم و شدم متخصص اعصاب و روان.توی تیمارستان مشغول به کار شدم و الان ام که اینجام!

و..و پرسیدید که تنهاییامو چطور پر کردم؟!بابا..تنهایی هیچ وقت پر بشو نیست.یه جور خلائ که هر روز توش دست و پا می زدم.و حس می کردم که هر روز بیشتر از روز قبل,تنهام!نه مادری..نه پــــ

و حرفمو ادامه ندادم که خودش گفت:

ـ نه پدری؟!آره؟!خیلی بی انصافی مایا..تو و مریم خیلی بی انصاف بودید..با من بد کردید.شما ها منو تنها گذاشتید.اول مادرت و بعد هم تو..تویی که حتی جواب تلفن هامم نمی دادی.

چی داشتم بگم؟!بابا حق داشت.اما خب منم حق داشتم..این وسط هر دو مقصر بودیم.اما.. مامان دیگه چرا؟!چرا بابا, مامان و مقصر این جدایی می دونست و مدام اونو گوشزد می کرد؟!

سکوتمو که دید,مشتی روی میز کوبید و به سرعت از در آزمایشگاه بیرون زد!

با رفتن بابا روی زمین سر خوردم , به دیوار تکیه دادم. دستام رو حائل سرم کردم. دیگه مغزم گنجایش احتمالات و فکر و خیالات مختف را نداشت.

نمی دونم چقدر روی زمین تازه تمیز شده ی آزمایشگاه نشستم ولی با باز و بسته شدن در آزمایشگاه از روی زمین بلند شدم. دستی به لباسام کشیدم. موهام را بستم و به در ورودی نگاهی کردم. بابا بود.

با بسته ی غذا.

+سلام.

لبخندی زد.

_سلام. بیا شام گرفتم بخوریم.

+اوهوم.

دور میز چوبی قهوه ای نشستیم که یکم رنگ و روش رفته بود و با یک دور رنگ زدن عالی می شد.

مشغول خوردن شدیم هر دو سکوت کرده بودیم. اینبار نوبت بابا بود سکوت را بشکنه و حرف بزنه. من تمام سعیم را کرده بودم به حرفش بیارم.

نگاهی به بابا کردم. سنگینی نگاهم را حس کرد.

_یک چیزی رو می دونستی؟

+چی رو؟

_اینکه علاوه بر ظاهرت رفتارتم شبیه مایاست.

+هوففف , بابا مریم. مریــــــــــــــم!

_خیلی خب.

+حالا رفتارم چه جوریه؟

_وقتی می خواید حرفی را ازم بکشید اینقدر سکوت می کنید و نگاه می کنید که آدم مقاومتشو از دست می ده.

لبخندی بر روی لبهام نشست.

+خب نمی خواید شروع کنید؟

_چرا...هیچ وقت نمی شه از حقیقت فرار کرد.

با هم میز را جمع کردیم و رفتیم بیرون تا هم قدمی بزنیم هم حرف بزنیم.

هم قدم با هم راه می رفتیم.

_18 سالم بود که پدرم گفت شهاب می خوام بفرستمت فرانسه برای ادامه ی تحصیل. البته توی خانواده ی ما چیز چندان عجیب و غریبی نبود چون اکثرا تحصیل کرده ی خارج بودند.

سطح فرهنگی خانواده امم بالا بود. پدرم دکتر بود و مادرمم معلم بود. من تک پسر خاندان طاهریان بودم و عزیز دردونه. اولش مامانم مخالفت کرد ولی بعد که با قاطعیت پدرم مواجه شد سکوت کرد. خواهرمم اون موقع اینقدر بچه بودند که اصلا این چیزها براشون مهم نبود.

+یعنی من عمه دارم؟

_یعنی داشتی چون توی 20 سالگی توی تصادف مرد.

با دهن باز به بابا خیره شدم.

+پس چرا قبلا بهم چیزی نگفتید؟

_برای اینکه هیچ وقت فرصت این حرفها نشد.

خب حق با بابا بود. مسلما مامان هم خبر نداشت.

_با کلی امید و آرزو من راهی فرانسه شدم تا توی رشته ی پزشکی تحصیل کنم. از انجایی که از بچگی پدرم با من و شادی زبان فرانسه و انگلیسی را کار کرده بود از همان سال ورودم درسم را شروع کردم.

ولی همون سال اول بدون اطلاع خانواده ام تغییر رشته دادم. توی همون سالها با مخ رشته ی ژنتیک پروفسور هانگمن آشنا شدم. آدم بسیار مشهور و پری بود.

سه سالی از درسم گذشت و به هر ترتیبی بود خانواده ام را دست به سر کردم. سال اخر مامانم طاقتش تمام شد و امد فرانسه.نمی تونستم ازشون بیشتر از این چیزی رو مخفی کنم. چندروزی گذشت و من ماهرانه نقش بازی کردم تا اینکه مامانم ازم خواست برای دیدن مارسی باهاش برم.

به اجبار قبول کردم. برای گردش به مارسی رفتیم. توی مغازه ها می گشتیم که صدای جیغ دختری من را به خودم آورد. دختری 15 ساله کنار مردی روی زمین نشسته بود و مدام کمک می خواست. همه مبهوت نگاه می کردند که مامانم گفت:

شهاب مادر داره تلف می شه به دادش برس.

تازه وخامت این همه سال انکار کردن و سر دواندن خانواده ام چقدره.

به سمت مرد و دخترک رفتم. دخترک نگاهی بهم کرد.

_کمکمون کنید توروخدا پدرم داره می میره.

اطراف مرد پر خون شده بود. به چه علتی نفهمیدم. دستپاچه نگاهی به مرد کردم. اطرافم پر ادم شده بود. دستپاچه شده بودم.

_می تونم کمکتون کنم؟

به دختری که کنارم زانو زده بود نگاهی کردم.

_مگه شما دکترید؟

_دکتر دکتر نه ولی در آینده می شم.

_خب ببینید چشه.

نگاه متعجبی بهم کرد.

_مگه شما دکتر نیستید؟

_هیس. بعدن توضیح می دم براتون. فعلا جون ایشون واجب تره.

سری تکان داد و مشغول شد. وضعیت مرد تا حدی بهبود پیدا کرد و سریع بردنش بیمارستان.

_کارتون عالی بود خانم؟

_ماریا هستم.

_منم شهاب.

_شما دکتر نیستید؟

_نه .

خواستم ادامه بدم که مامان صدام کرد. از دختر که حالا اسمش رو فهمیده بودم خداحافظی کردم. ولی صورتش از جلوی چشمانم کنار نمی رفت. معصومتیش...آرامشش...زیباییش.. .متانتش...و خیلی چیزای دیگه که می تونست نظر هر پسری رو جلب کنه.

خیلی خوب یادمه...پدرم یه خونه کوچیک توی یکی از خیابونهای پاریس،همون اولی که به پاریس اومدم،برام اجاره کرده بود!!صاحبخونه ام،یه پسر جوون هم سن و سال خودم بود!خیلی پسر زرنگ و در عین حال موفقی بود.و طی این مدت،دوست صمیمی من شده بود."جوزف" معماری خونده بود و هیچ خانواده ای نداشت.اون خونه و ثروت رو هم با دسترنج خودش ساخته بود!

ماه نوامبر بود و هوا رو به سرما و زمستون می رفت!اون شب هوا سردتر از شبهای قبل بود،واسه همینم رفتم تا یه پتو برا مادربزرگت،"کتایون" بیارم، خواستم از کنارش رد بشم و برم که مچ دستمو گرفت و گفت که بشینم!منم چشمی گفتم و نشستم!

-چیزی شده مامان؟!با من حرفی داری؟!

توی چشمهام زل زد و با دستش،چونه ام رو بالا گرفت.با صدایی مستبد و محکم،گفت:

+چرا به من و پدرت دروغ گفتی شهاب؟!

متعجب و حیرون نگاهش کردم و نمیدونستم چی باید بگم که گفت:

+من میدونم که تو پزشکی نمیخونی!

خواستم حرفی بزنم که با دستش شاره کرد که سکوت کنم!

+اینو امروز فهمیدم.تو اگر پزشکی خونده بودی،میتونستی اون مرد و نجات بدی...اما کنار کشیذی!با من روراست باش.چرا؟!فقط بگو چرا؟

سرمو با شرمساری پایین انداختم و تو ذهنم دنبال یه جمله برای قانع کردن مادرم میگشتم که یهو لب باز کردم و گفتم:

-من...من...من به پزشکی علاقه ای نداشتم مامان..من..

با خشم،از جاش بلند شد و گفت:

+ بس کن شهاب!تو که میدونی پدرت چقدر روی این قضیه حساسه!چرا اینکارو باهاش کردی؟!چرا از اعتمادش سو استفاده کردی؟!اون تو رو به پاریس فرستاد تا ادامه تحصیل بدی..نه اینکه وقتتو به بطالت بگذرونی!

از اینکه مادرم فکر میکرد که بیکار میچرخم،خیلی بهم بر خورد!تو چشمهاش زل زدم و با صدایی کنترل شده،گفتم:

+مادر من...اخه چرا شماها نمیخواید درک. کنید که علاقه ای به پزشکی ندارم؟!مگه دیکتاتوریه که هرچی بابا گفت،منم مثه این غلامهای خونه زاد،بگم:چشم اقا؟!مامان من داذم ژنتیک میخونم!من از اعتماد بابا سو استفاده نکردم!فقط از اعتمادش برای رسیدن به جایی که دوستداشتم،به نحو احسنت استفاده کردم!من قسم میخورم که یه روز ادم بزرگی میشم و بابا و شما رو سربلند میکنم!مامان...فقط کمکم کن!بابا رو قانع کن که من نمیتونم و نمیخوام،پزشکی بخونم!

کمی مکث کرد و بعد،دستم رو تو دستاش گرفت و با صدایی اروم و غم زده، توی گوشم زمزمه کرد:

+ کی انقدر بزرگ شدی شهاب؟!چطور به پدرت میگی دیکتاتور؟!اونم پدری که واسه تو اینقدر زحمت کشیده؟!

از حرفی که زدم حسابی شرمنده شده بودم.واسه همینم،بوسه ای به روی دستاش زدم و گفتم:

-من خودم نوکر بابا و مادر گلم هستم!فقط درکم کنید و بهم فزصت بدید!قول میدم که رو سفیدتون کنم!

به فکر فرو رفت و گفت:

+ از همون بچگیتم یادمه که از پزشکی خوشت نمیومد!وقتی پدرت گفت که پزشکی قراره بخونی و تو هم قبول کردی،خیلی متعجب شدم!نگو اقا یه فکرایی تو سرشه!

-من فقط نخواستم که بابا رو دلخور کنم!همین!وقتی اومدم اینجا و با رشته پزشکی. اشنا شدم و راجع بهش تحقیق کردم،به این نتیجه رسیدم که واقعا علاقه ای به این رشته ندارم!و این شد که رشته ژنتیک رو انتخاب 'کردم!

وقتی سکوتشو دیدم،گفتم:

-حالا قانع شدید؟!میشه با بابا هم حرف بزنید و قانعش. کنید؟

بعد از مکثی کوتاه،گفت:

+خیلی خب!حالا که واقعا همینو میخوای،باشه قبول میکنم تا با پدرت حرف بزنم و قانعش کنم!

-ممنونم مامان!

اون شب،تا صبح..از هر دری با مادرم حرف زذم!انقدر که دیگه خسته شد و رفت که بخوابه!اما اون شب...اون شب حتی یه لحظه هم صورت معصوم و خواستنی اون دختر که خودشو ماریا معرفی کرده بود،از جلوی صورتم کنار نمیرفت!انقدری که تا خود صبح،چشم روی هم نذاشتم!

صبح روز بعد،مادرم،پاریس رو به مقصد تهران ترک کرد و قرار شد که راجع به نظر پدرم باهام تماس بگیره و باهام صحبت کنه!

بعد رفتن مامان،منم به دانشگاه رفتم اما چون خیلی عجله داشتم و به خاطر بی خوابی شب قبلش،خواب مونده بودم،بدون اینکه لباس گرمی بپوشم،از خونه زدم بیرون!هوا خیلی سرد بود!کل روز رو من از شدت سرما،به خودم می لرزیدم! وقتی برگشتم خونه،جوزف هم اومد پیشم تا کمی گپ بزنیم!اما من خیلی حالم خراب بود و داشتم توی تب،میسوختم!به اصرار جوزف،به یکی از نزذیکنرین بیمارستانهای شهر رفتیم..من هر لحظه حالم وخیم تر میشد!و. نهایتا از شدت تب زیاد،از هوش رفتم!

با شنیدن یه صدای اشنا،کم کم پلکهام رو از هم باز کردم!اما هنوز درست خالم جا نیومده بود!چقدر این صدا اشناست...خدای من!چه ارامش عجیبی این صدا به جسم و روحم،منتقل می کنه!چشمهام رو کامل باز کردم و از دیدن"ماریا" که کنارم ایستاده بود و داشت توی کارتابلم چیزی می نوشت،جس عجیبی بهم دست داد!چقدر از دیدنش خوشحال شدم خدا میدونه!یه دختری با موهای طلایی و چشمهای طوسی و خوشگل،چشمهایی که معصومیت درش فریاد میزد،در مقابل پسری با چشمهای عسلی و موهایی مشکی،ایستاده بود و نمیدونست که با وجودش،در قلب این پسر چه غوغایی به پا کرده! ماریا از اتاق بیرون رفت و مثل اینکه منو نشناخت!اما من خوب چهره ای رو که چندروز بود، خوابو از چشمام ربوده بود،میشناختم! جوزف کنارم نشست و با صدایی که شیطنت درش موج میزد،گفت:

+ پسر...میبینم که گلوت پیش بعضیا گیر کرده!

به نرمی به بازوش کوبیدم و گفتم:

-جوزف!!!

دستاش رو به حالت تسلیم بالا گرفت و گفت:

+ باشه بابا!من تسلیم!ولی خدایی خیلی خوشگله!

خوشگل بود؟!اره خیلیییی!اما. .اما چرا حس می کردم که زیباییش برام معنایی نداره؟چرا حس می کردم،با هربار دیدنش،قلبم تند تند میتپید و میخواست از جا کنده بشه؟!چرا اون یک جفت چشم معصوم،اینقدر گرم بود که منو تو خودش میسوزوند؟!

تو حال و هوای خودم بودم که جوزف زد به کمرم:

- بیا!اونوقت میگه من گلوم جایی گیر نکرده!اصلا حواسش اینجا نیستا!

اقا شهاب...تو اسمونا سیر میکنی...ما رو زمین دنبالتیم!

جوزف راست میگفت!من با همپن نگاه اول عاشق اون یک جفت چشم طوسی و مهربون شده بودم و خودمم خبر نداشتم!شایدم خبر داشتم!اما به قدری مغرور بودم که نتونم لب باز کنم و احساسات درونیمو بیان کنم!

کمی بعد پرستار وارد اتاق شد و گفت می تونیم بریم. اما دلم نمی خواست آنجا رو ترک کنم.

کمی به جوزف نگاه کردم. سری تکان داد.

_هی جوزف؟

_شهاب من نمی تونم کاری بکنم باید بریم!

دستش را گرفتم.

_اما می تونی بری و برام اطلاعات جمع کنی.

کمی نگاهم کرد.

_شاید بتونم برای یک پسر شرقیِ عاشق کاری بکنم.

لبخندی از روی تشکر زدم. نیم ساعت بعد جوزف با خوشحالی تمام به اتاقم برگشت.

_شهاب می تونیم بریم.

_چی شد؟

_بعدا می گم الان باید بریم وگرنه پرستار پرتمون می کنه بیرون.

دل توی دلم نبود تا بفهمم جوزف در مورد ماریا چی فهمیده. سوار ماشین جوزف شدم .

_خب؟

_ها ها .

_جوزفــــــــــ !

_خیلی خب. ماریا مونتراگ متولد مارسی. از یک خانواده ی بسیار معتقد . دانشجوی سال دوم پزشکی.

_سال دوم؟ پس چه طوری توی بیمارستان کار می کنه؟

_دقیق نمی دونم اما هد نرس بخش می گفت هوش بالایی داشته و زودتر از موعد وارد دانشگاه و کالج شده.

لبخندی زدم.

_همین جا کار می کنه؟

_آره.

پس می تونستم گه گاهی به دیدنش بیام. از خوشحالی نمی دونستم چی کار کنم.

_هی رفیق! ممنونم.

_این کمترین کاری بود که می تونستم برای مستاجر عاشقم بکنم.

_که کمترین تبدیل شد به بزرگترین.

_به نظرم باید از سرماخوردگی بی موقعت هم خوشحال باشی.

توی دلم گفتم:

بیشتر از همه از خدا ممنونم.

روزها می گذشت و من اکثر بعد از ظهرها به بیمارستانی که ماریا توش کار می کرد می رفتم و از دور نگاهش می کردم. تا اینکه چند روزی ازش خبری نبود . مثل دیوانه ها شده بودم. از هر کی سراغ می گرفتم چیز زیادی نمی دونست تا اینکه با بدخبتی تمام تونستم دوستش را پیدا کنم و ازش بپرسم سر ماریای من چی آمده.

+خب مامان کجا بود بابا؟

_رفته بود مارسی. به خاطر مریضی پدرش.

+بعدش چی شد؟...حتما رفتی دنبالش نه؟

_دقیقا. توی آن مدت تمام فکرام رو کرده بودم . من می خواستمش همه جوره. می دونستم با مخالفت خانواده ام رو به رو می شم. می دونستم آن یه مسیحیه و من یه مسلمان. ولی با همه ی اینها می خواستمش. با تمام وجودم می خواستمش.

راهی مارسی شدم. اولش یکم می ترسیدم. چون از چیزهایی که در مورد خانواده اش مخصوصا پدرش شنیده بودم دو دل بودم که خواستگاری از ماریا در آن شرایط کار درستیه یا نه.

هر جوری بود خودم را راضی کردم. شانس فقط یکبار در خونه ام رو زده بود. ولی اول باید از احساسش نسبت به خودم خبردار می شدم.

براش نامه ای نوشتم و ازش خواستم راس ساعت 5 توی پارک محلی نزدیک خونشون بیاد به دیدنم.

یک ساعت زودتر از موعد قرارمون منتظرش بودم. راس ساعت 5 با ظاهری ساده و دوست داشتنی امد.

با دیدن من چهره اش اصلا تغییری نکرد.

_سلام.

_سلام .

_فکر نمی کردم بیاید.

_چرا؟

_نمی دونم.

هر دو لبخندی زدیم.

_بشینیم یا راه بریم؟

_توی این فصل مارسی بهتره راه بریم.

سری تکان دادم.

_می خواستید من را ببینید.

_از کجا فهمیدید من نامه رو نوشتم؟

_چون فقط یک پسر هر روز عصر برای دیدن من به بیمارستان می امد و زیر درخت رو به روی د بیمارستان می نشست و به ظاهر روزنامه می خواند.

سرجام ایستادم.کمی نگاهش کردم.

_پس...پس باید بدونی الان چی می خوام بهت بگم؟

_تقریبا ولی خودت می گی الان ...مگه نه؟

_البته.

به چشمای خوشرنگش خیره شدم.

_با من ازدواج می کنی؟

نگاهی به صورتش کردم. لبخندش پررنگ و پررنگتر شد.

_همینو می خواستم بشنوم. من از مسیح می خواستم که همسرت بشم.

باورم نمی شد.

_فقط من مسیحی ام و تو مسلمان. پدرم مخالفت می کنه.

_خانواده ی من هم . ولی ما راضیشون می کنیم.

زبونم با اطمینان،می گفت که راضیشون می کنم!اما ته دلم از وحشت اینکه پدرم مخالفت کنه،لرزید.اما دم نزدم.نمی خواستم این حس شک،رو حتی از تو چشمام بخونه!من میخواستمش.توی همین چند روز اخیر،نیمی از وجودم شده بود!باید با پدرم حرف میزدم،باید راضیش می کردم...از پیش ماریا رفتم!باید فکر میکردم.نمیتونستم ماریا رو از خانوادم مخفی کنم!نمیتونستم.اما پدرم هم ادمی نبود که با این وصلت موافقت کنه!چند روز تمام،تو خونه ام موندم و حتی دانشگاه هم نرفتم.اعصابم خیلی متشنج شده بود،با هربار فکر کردن به ماریا و اینکه نمیتونستم به خانوادم چیزی بگم،بیشتر حرصی می شدم!هرشب با صدای گرم ماریا،اروم میشدم!(شماره اونو همون روز ل دیدارموم،ازش گرفتم)!هر روز می گفتم که فردا با پدرم حرف میزنم!اما غافل از اینکه حتی دستم هم به طرف تلفن کشیده نمیشد،چون عقلم میگفت که سکوت کنم!کل اون شب رو فکر کردم و بالاخره تصمیمم رو گرفتم!صبح روز بعد،با ماریا تماس گرفتم و گفتم که باید خودش و خانوادش رو ملاقات کنم.اون هم بعد از کمی انکار کردن بخاطر بیماری پدرش...قبول کرد!به بیمارستان(محل کار ماریا) رفتم!از هدنرس بخش خواستم تا پیجش کنند،دیری نگذشت که ماریا حاضر و اماده جلوم ایستاده بود.انقدر زیبا بود،که هروقت میدیدمش،به وجد میومدم!اما نه بخاطر زیبایی ظاهرش،بلکه زیبایی درونش و قلب زلالش،منو گرفتار خودش کرده بود!اما چطور حرفمو بهش میزدم؟!چطور میتونستم بهش دروغ بگم؟!ولی مجبور بودم!به خاطر داشتنش..به خاطر عشق بینمون..باید این کار رو می کردم!به همراه ماریا،به طرف مارسی راه افتادیم.در بین راه،بهش گفتم که خانوادم با ازدواجمون موافقن!ماریا،خیلی خوشحال شد،خوشحال از اینکه مورد قبول خانواده ام واقع شده بود!غافل از اینکه اونا حتی روحشون هم از وجود این دختر تو زمدگی من،خبر نداشت!

خونه ی کوچیکی داشتن،معلوم بود که وضع مالی انچنان خوبی ندارند،تمام در و دیوار خونه،پر از عکس های مسیح به صلیب کشیده شده،بود..خونه اشون بیشتر شبیه کلیسا بود،تا خونه!معلوم بود که تا چه حد،خانواده ی معتقدی داره.و این کار رو سخت تر میکرد.ماریا تک فرزند بود،پدرش مرد سالخورده ای بود،مردی که به گفته خود ماریا،تمام زندگیشو،وقف دینش کرده بود تا حدی که میخواسته "پدر روحانی"،بشه!اما چونکه با ورودش به کلیسا،دیگه باید تا اخر عمر،مجرد میمونده،اینکارو نکرده و به جاش،با عشق زندگیش،یعنی "انجلا"،مادر ماریا،ازدواج میکنه!اما همچنان به دینش،متعصب می مونه!انجلا،برخلاف پدر ماریا،زن خوشرو و خوش صحبتی بود،از همون بدو ورود،کلی ازم پذیرایی می کرد.که البته چشم غره های شوهرش،که اونو از انجام اینکار،منع می کرد...از چشم من،دور نبود!

پدر ماریا،اکه حالا بیماریش کمی بهبود پیدا کرده بود ،ازم خواست که به همراه ماریا،به اتاقش برم.وارد اتاق که شدیم،پدرش،به من خیره شد و سرتا پام رو با یک نگاه متفکرانه ای،از دید گذروند!بعد هم گفت:

-چرا میخوای با ماریا ازدواج کنی

ماریا پیش دستی کرد و گفت:

+ پدر من و شهاب...

که با علامت دست پدرش،که اونو به سکوت مجبور می کرد،دیگه ادامه نداد و سکوت کرد.اینبار خودم جواب داد.از عشقم به دخترش گفتم،از اینکه اولین دختری بوده که منو مجذوب خودش کرده و از اینکه قصد دارم باهاش ازدواج کنم!پدرش وقتی که جمله اخرمو شنید،با خشم از روی صندلیش بلند شد و توی صورتم غرید:

- اما تو یه مسلمونی...ماریا باید با هم دین خودش ازدواج کنه!با یه مسیحی معتقد!میفهمی؟

این حرفش خیلی برام سنگین تموم شد!اون نباید اینجوری حرف میزد!من به دین ام افتخار میکردم!

تمام دلخوری و خشمم رو توی چشمام ریختم و با صدایی که سعی در کنترلش داشتم،گفتم:

+ شما حق ندارید که راجع به مسلمونها،اینطور حرف بزنید،من هم مثل شما به دینم معتقدم و روش تعصب دارم

انگار که فهمیده بود،تند رفته،به ارومی،و با صدایی که از ته چاه در میومد،شنیدم که از حنجره ی این مرد خشک و متعصب،کلمه "معذرت میخوام" به گوش رسید.

اما همچنان مخالفت کرد که اینبار ماریا پیش قدم شد و گفت:

-پدر..مگه نه اینکه خود شما عاشق مادر شدید و بخاطرش دیگه یه "روحانی مسیحی" نشدید؟!مگه این شما نبودید که میگفتید،عشق مقدسه و عاشق،قداست داره؟!بابا..من عاشق این مرد شدم،به قداست عشقم قسم که برای بودن در کنارش،حاضرم هر کاری بکنم!

پدرش عصبانی شد و به طرفش خیز برداشت:

-حتی خاضری از دینت و خانوادتم بگدری؟!

ماریا سکوت کرد و سرشو پایین انداخت!که پدرش. با عصبانیت فریاد زد:

- حالا که اینو میخوای،پس دیگه دور پدر و مادرت و خط بکش،تو دیگه تو این خونه جایی نداری...دختره نمک نشناس!

ماریا اشک می ریخت،که مادرش حراسون،وارد اتاق شد و اونو به اغوش کشید!نمیتونستم اشکاشو بیشتر از این،ببینم!انگار که داشتند قلبم رو ذره ذره به اتش میکشیدن،دستش رو گرفتم و در حالی که از خونشون بیرون میزدم،رو به پدرش گفتم:

-بد کردید..شما. دختری رو که عاشقانه،دوستون داشت رو از خودتون روندید!

دست ماریا رو گرفتم و از برابر چشمان اشکبار مادرش رد شدیم. اصلا حواسم نبود دستش توی دستمه و دارم محکم فشار می دم. بین هق هقش گفت:

هی شهاب! دستم.

نگاهی به دستای سفید و بلوریش کردم که قرمز شده بودند. دستانش را به لبام نزدیک کردم. خواستم ببوسم ولی نتونستم. نمی دونم چی شد ولی نیرویی جلومو گرفت.

باهم به پاریس برگشتیم. تقریبا هر روز باهم بودیم. قرار گذاشتیم تا آخر ترم صبر کنیم و بعد عروسی کنیم. تمام مدت ماریا فکر می کرد خانواده ی من با ازدواجمون موافقند. در حالی که اگر با خبر می شدند خون به پا می شد.

امتحانات رو با هر زحمتی بود دادیم. توی آن مدت رفت و آمدم با پروفسور هانگمن هم بیشتر شده بود. بیشتر وقتم رو توی آزمایشگاه پروفسور می گذروندم.

آدم عجیبی بود. کارهاش غیر پیش بینی بود. گاهی حرفهاش باعث تعجب می شد ولی در کل مخ پری داشت.

با اتمام ترم پروفسور ازم خواست وقت بیشتری رو براش صرف کنم. می دونستم روی یک پروژه ی خیلی مهم کار می کنه. من هم عشق این جور کارا بودم. برای همین قبول کردم.

اشتیاقم برای زندگی زیاد شده بود از طرفی حضور ماریا و از طرفی پیشنهاد پروفسور !

بالاخره روز موعود رسید به همراه ماریا به سفارت ایران رفتیم. فردی که مسئول بود با دیدن ماریا و ظاهرش به فرانسه گفت:

شما مسلمونید خانم؟

ماریا: نه من مسیحی ام.

نگاهی به من کرد و به فارسی گفت:

بهش نگفتی باید مسلمان باشه؟

_نه.

باز به فرانسه گفت:

خانم در دین ما مرد مسلمان باید با زن مسلمان ازدواج کنه.

ماریا نگاه گیجی به من کرد. سرم را انداختم پایین.

_ببینید خانم. شما باید مسلمان بشید در غیر این صورت نمی تونید ازدواج کنید.

عصبی و کلافه شدم.

_شهاب این مرد چی می گه؟

_ببین ماریا یه چند تا جمله ی ساده است می گی اصلا مهم نیست فقط چند تا جمله بعد از آن هر کاری دلت می خواد بکن . کلیسا برو با مسیح حرف بزن. هر کاری؟.. فقط چند جمله!

نگاه خیره اش رنگ خشم گرفت. شناسنامه اش را از روی میز برداشت و رو به مرد گفت:

ترجیح می دم راهبه باشم تا زن این مرد.

از حرفش خشکم زد. مگه نگفت عاشقمه؟...نکنه؟ نکنه یه هوس بودم؟ ...نه نه.

دنبالش رفتم.

_ماریا صبر کن ...صبر کن.

ایستاد.

_پدرت که بهت گفته بود.

_اره ولی من منتظر بود تو بهم بگی. تو بگی باید مسلمان بشم.

_خب...من نمی خواستم با شرایط روحیت درگیر این مسئله بشی!

_هه . واقعا؟ شهاب تو باید می گفتی.

_باشه باشه حق با توئه فقط خواهشا احساساتی تصمیم نگیر. اصلا فکر کن ببین می تونی مسلمان بشی یا نه.؟ باشه؟

نفسش را با صدا بیرون داد. قرآنی از توی کیفش در آورد و گرفت سمتم.

_من خیلی وقته فکرام رو کردم.

گیج شده بودم.

_این دست تو چی کار می کنه؟

_دست من؟ من هم مثله تو آدمم. انجیل تورات و قرآن برای انسانهاست ...حداقل عقل من اینجوری می گه.

لبخندی زدم.