رمان یغماگر احساس به قلم معصومه محبی

ژانر:#عاشقانه

خلاصه :

چشم‌هایت را به ‌چه تشبیه کنم؟

درست مثل یک شعر نا تمام میمانند...

مثل یک‌ غزل یا قصیده...

آمدنت چه؟

مثل یک ‌خواب بلند،شیرین و عمیق...

به‌ چه ‌تشبیه کنم حسمان را؟

عشقمان را که مهمان ناخوانده و اجباری قلب هایمان شد؟...

دل کندن‌مان چه؟

به چه تشبیه کنم این دوری با عشق را؟

تاوان چه را می‌دهیم؟

به چه جرمی کنار همیم و ‌نیستیم؟

تو بگو؟

به خاطر سرمای باد و سوز سرد هوای بهمن ماه قدم هام رو تندتر کردم.

با این که پالتو تنم بود و مدت زمان زیادی بیرون نبودم اما بیش از حد سردم بود.

به در خونه که رسیدم پوفی کشیدم و تند کلید خونه رو بیرون آوردم.درو باز کردم و وارد حیاط شدم.

نفس عمیق اما پر حرصی کشیدم.درو باز کردم و وارد شدم.

زن دایی مثل همیشه با اخم جلوم ظاهر شد و گفت:

-کجا بودی تا الان؟

دندون قروچه ای کردم و جواب دادم:

-سر قبر ننه بابام بودم، به تو چه؟

از چشماش حرص و خشم زبونه می‌کشید.

-همینه دیگه، بالا سرت نبودن که درست تربیتت کنن، بدبختیش فقط افتاده گردن ما.

پوزخندی به حرفای تکراریش زدم و گفتم:

-زن دایی هزار بار گفتم یه بار دیگه هم یادآوری می‌کنم.

شمرده شمرده ادامه دادم:

-به تو ربطی نداره، اینکه من چه جوری تربیت شدم فقط به خودم ربط داره، شما هم اگه دلتون نمی‌خواست از اولم مجبور نبودین نگهم دارین که خدای نکرده باعث بدبختیتون نشم.

منتظر عکس العملش یا جواب دادنش نموندم و به سرعت خودمو به اتاقم رسوندم،خیلی راحت می‌تونستم عکس العملش رو در برار حرفام تصور کنم.

درو که بستم نفس عمیقی کشیدم و‌ لباس هامو با لباس خونگی عوض کردم.

روی تخت دراز کشیدم و قفل موبایلم‌ رو باز کردم.

عکسی که با فری گرفته بودم رو داخل اینستاگرامم گذاشتم.

هنوز صدای غر غر زن دایی از بیرون میومد.

مچ گرفتن من عادت همیشگیش بود، منم تا اونجایی که می‌تونستم آتو دستش نمی‌دادم.

بیخیال فکر کردن به زن دایی شدم و چشمام‌ رو‌ بستم و از خستگی خوابم برد.

مثل همیشه با صدای داد و بیداد زن دایی که داشت گزارش زبون درازی های منو به دایی می‌داد چشم باز کردم.

هوا تقریبا تاریک‌ شده بود.

بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم.

دایی با اخم روی مبل نشسته بود و زن دایی هم همراه با آه و ناله با پیاز داغ زیاد گزارش میداد:

-خدا شاهده آیدا هم مثل سانازم می‌مونه ولی چه کنم که این دختره از اولشم‌ با من سر لج افتاد، هر چی بهش میگم یا از این گوشش می‌شنوه از اون یکی در می‌کنه یا حاضر جوابی می‌کنه...

قبل از اینکه بخواد ادامه بده جلو رفتم و سلام دادم.

زن دایی با اخم روش‌و برگردوند و دایی سرد جوابم رو‌ داد.

روی مبل نشستم و کنترل تی وی رو به دست گرفتم.

دایی:آیدا؟

می‌دونستم باز میخواد نصیحت های پدرانه‌‌ش رو شروع کنه.

سرد جواب دادم:

-بله دایی؟

-چرا انقدر با زن ‌داییت لجبازی می‌کنی؟ تو عین دخترش می‌مونی ، بهش احترام بذار!

به طرف زن دایی برگشتم اما خطاب به دایی گفتم:

-خب دایی جان شما از زن دایی بپرس ببین چند بار دخترش رو ‌کنترل کرده، اصلا اهمیتی براش نداره دخترش تا چه ساعتی بیرونه، بعد میگه خب جوونن، به من که میرسه میشه دایه مهربان تر از مادر، دایی جون بعد از مرگ مامان و بابام نگهم داشتین دستتون هم درد نکنه ولی منم تا حالا پا رو دم کسی نذاشتم که بخواد بیاد به شما گزارش بده، من زندونی نیستم حق دارم هر جور که دلم میخواد زندگی کنم.

دایی سرش رو تکون داد و گفت:

-تو زن داییت رو ناراحت نکنی زن داییت هم گیر دادناش و حساسیتش رو کم تر می‌کنه!

زن دایی از اینکه تیرش به سنگ خورده بود با اخم نگاهم می‌کرد.

همیشه سعی میکرد بین من و دایی جنگ راه بندازه اما هر دفعه دلیل و بهونه میاوردم تا دایی بیخیال دعوا بشه البته چند باری هم به لطف زن دایی سیلی خوردم.

لبخند پیروزمندانه ای زدم که زن دایی با حرص بلند شد و وارد آشپزخونه شد.

***

سر میز شام‌ نشسته و منتظریم دایی بیاد تا شروع کنیم.

زن دایی همچنان اخم داشت و نگاهم نمی‌کرد.

ساناز دختر داییم رو به روم نشسته بود و با گوشیش ور میرفت، از گردن کبود شدش هم معلوم بود تا الان کجا بوده، با کرم پودرم نتونسته جاش‌و کم رنگ کنه.

سامان پسر دایی و‌ بزرگتر از ساناز بود و کنارم نشسته بود.

دایی از سرویس بهداشتی بیرون اومد و سر میز نشست.

برای خودم کمی برنج کشیدم، سامان سرش‌و خم کرد و کنار گوشم گفت:

-باز با مامان بحثتون شده که اینجوری اخم کرده؟

مثل خودش آروم جواب دادم:

-من کاری بهش ندارم اون به الکی به من گیر میده.

با اخم و داد زن دایی جفتمون ساکت شدیم.

-غذاتون‌و بخورین!

سرم رو پایین انداختم و مشغول غذا خوردنم شدم.

بعد از تموم شدن غذام‌ بلند شدم و تشکر آرومی کردم.

به اتاقم‌ پناه بردم و روی تخت نشستم.

موبایلم رو ‌از روی میز عسلی برداشتم و شماره فری رو‌ لمس کردم.

بعد از چند بوق صدای پر انرژیش توی گوشی پیچید:

-به به آیدا خانوم چه عجب یاد ما کردی؟

-مزه‌ نریز، چطوری؟

-بد نیستم، تو خوبی؟

-زن‌ دایی بذاره عالیم.

خنده ریزی کرد و گفت:

-باز گیسای هم دیگرو می‌کشیدین؟

-بیخیال، کجایی؟

-پیش مهران.

چشمام رو در حدقه چرخوندم و گفتم:

-چرا باهاش بهم‌ نمی‌زنی؟ بس نیست؟

-نه بابا، تازه داره رام میشه.

-از من گفتن، از اون مهران برای تو آبی گرم ‌نمیشه.

-بیخیال،شب بیا پیشم‌!

-باشه، فعلا.

***

-خب، تعریف کن!

در حالی که داشتم دکمه های مانتوم رو باز می‌کردم گفتم:

-از چی تعریف کنم؟

فری روی تختش نشست و گفت:

-با علیرضا بهم زدی؟

با یادآوری علیرضا اخم هام رو ‌تو هم کشیدم و گفتم:

-یکم سمج، ولی دارم‌ از سرم ‌بازش می‌کنم.

-تو این‌ چهار ماهی که دوست دخترش بودی چی برات خرید؟

مانتوم‌ رو‌ از تنم خارج ‌کردم و به‌ گوشه ای پرت کردم، کنار فری روی تخت تک نفرش نشستم و گفتم:

-یه گوشی با یه گردنبند برام خرید با چند تا خرت و پرت.

-همونم خوبه.

-میگم فری جدیدا یه مشت آدم‌ خسیس معرفی می‌کنی ها، حواست هست؟

روی تخت دراز کشید و گفت:

-آره....آخ آیدا اگه یه پول درست حسابی داشتما...

با بالشت زدم تو سرش و گفتم:

-کم رویا بباف بابا، آدم قابل اعتماد پیدا کردی؟

آهی کشید و گفت:

-چند نفر به وسیله دوستام پیدا کردم اما میترسم، می‌خوام بدون مشکل بفرستتمون اون ور آب.

-چه فرقی می‌کنه؟

-همین دیگه، خیلی فرق داره، می‌دونی اگه موقع قاچاقی رد شدن از مرز بگیرنمون چی میشه؟

-نفوس بد نزن، هر چه زودتر یکی رو‌ پیدا کن فری، دیگه نمی‌خوام بمونم.

باشه‌ آرومی گفت و ساکت شد.

از وقتی مامان و بابا تو تصادف مردن یه روز خوش نداشتم.

از وقتی با فری دوست شدم رفتم تو کار تیغ زدن پسرا البته از نوع بچه سوسولش که بلکه یه پولی داشته باشم تا بریم یه کشور دیگه، شاید اونجا خوشبختی درش رو به رومون باز کرد هر چند...

الان نزدیک‌ هشت ماهه فری داره دنبال یه آدم قابل اعتماد می‌گرده‌ تا بی دردسر بریم.

به فری نگاه کردم، عمیق توی فکر بود و اخم روی پیشونیش نشسته بود.

شک نداشتم داره به گذشته ی تلخش فکر می‌کنه.

کنارش دراز کشیدم و آروم گفتم:

-فری کِی تموم میشه این روزا؟

-هزار بار نگفتم به من نگو فری؟

ریز خندیدم و گفتم:

-فری که قشنگ تر از فریباست.

-تو کاریت نباشه همون فریبا صدام کن، بالاخره از این جهنم میریم.

-فکر بعدش رو کردی؟

در حالی که سعی می‌کرد بغضش رو قورت بده تا معلوم نباشه گفت:

-یک ساله دارم به همین فکر می‌کنم، زندگی اگه روی خوش نشونم می‌داد الان مجبور نبودم بیوفتم دنبال پسرای مردم تا...

دیگه نتونست ادامه بده و بغضش شکست.

با پشت دست قطره اشکی که تا روی گونه‌ش سر خورده بود پاک کرد.

برای این که از اون حال و هوا درش بیارم بهش چسبیدم و گفتم:

-عشق من اگه گریه کنه براش لازانیا درست نمی‌کنم ها، گفته باشم.

میون گریه خندید و گفت:

-پاشو بریم درست کن ببینم چه کوفتی می‌خوای به خوردمون بدی!

-انگشتاتم لیس میزنی!

-ببینیم و تعریف کنیم.

با فری بلند شدیم و ‌به آشپزخونه رفتیم.

آشپزخونه رو به یه روزی انداخته بودیم که هر کی میدید فکر می‌کرد بمب ترکیده.

با صدای موبایلم از آشپزخونه کوچک خونه اجاره ای فری خارج شدم و وارد اتاق شدم.

موبایلم رو از جیب مانتوم بیرون کشیدم و به اسم علیرضا که چشمک میزد نگاه کردم.

بی حوصله وصل کردم و جواب دادم:

-بله؟

-سلام عزیزم، کجایی چند بار زنگ زدم بر نداشتی؟

-به تو ربطی نداره، کارت بگو!

-آیدا چرا یه مدته لجبازی می‌کنی؟

نفسم رو با صدا بیرون دادم و گفتم:

-علیرضا گفتم هر چی بین من و تو بود تموم شد، چرا تو گوشت نمیره؟

-ولی من...

اجازه ندادم ادامه بده، گفتم:

-بسه علیرضا، دیگه زنگ نمیزنی!

بدون خداحافظی قطع کردم و دوباره به آشپزخونه برگشتم.

-کی بود؟

یه صندلی عقب کشیدم و نشستم.

-علیرضا.

پوفی کشید و با حرص گفت:

-وای چقدر چسبه، چرا ولت نمی‌کنه؟

شونه هام رو بالا انداختم و گفتم:

-الان نزدیک دو ‌هفته اس دارم بی محلی می‌کنم انگار حالیش نیست که هر چی بوده تموم شده.

یک کم فکر کرد و با مکث گفت:

-یکی سراغ‌ دارم مخ زدنش با خودت، شاید اگه این پسره هم ببینه با یکی دیگه ای ولت کرد.

-کی هست حالا؟

کنارم نشست و با آب و تاب شروع کردن به تعریف کردن:

-اسمش فرهاده، بیست و هفت یا هشت سالشه، هم جذابه هم خوشتیپ، مهمتر از اون هم دست و دل بازه.

-حالا کجا میشه پیداش کرد این شاهزاده رو؟

-پنج شنبه شب یه مهمونیه، احتمالا اونجا بیاد.

-مهمونی؟

لبخند گله گشادی زد و گفت:

-همون پارتی.

اخم کردم.

-بیخیال، کیه زن دایی و دایی رو بپیچونه؟

سرش رو روی شونم گذاشت و با لحنی که توش پر از عشوه بود و بیشتر برای دوست پسراش استفاده میکرد، گفت:

-خب معلومه، عشق من آیدا خانوم.

در حالی که شونه ام رو تکون میدادم تا سرش رو برداره گفتم:

-خب بابا، این جوری به من نچسب!

-از خداتم باشه!

***

-باز کجا شال و کلاه کردی؟

به زن دایی که پشت سرم، جلوی در اتاقم ایستاده بود نگاه کردم.

عطرم رو برداشتم و عمیق بو کشیدم.

درش رو‌ برداشتم و یه دوش مفصل باهاش گرفتم.

زن دایی دستش رو تو هوا تکون داد و گفت:

-خفه مون کردی، میگم کجا میری؟

عطرو سر جاش گذاشتم و کیفم رو از روی تخت برداشتم.

در حالی که کنارش میزدم تا بتونم از چارچوب در رد بشم، گفتم:

-با فری میرم خرید، امری بود؟

-این دختره آخرش منو دق میده، از وقتی پاشو گذاشت تو زندگی ما از دست تو یه روز خوش نداشتیم.

از اینکه حرص می‌خورد لبخندی روی لبم اومد.

در رو باز کردم، قبل از خارج شدن به طرف زن دایی که همچنان جلوی اتاقم ایستاده بود، برگشتم و گفتم:

-انقدر حرص نخور زن دایی، پوستت چروک میشه دایی طلاقت میده ها.

از حرص رنگ صورتش به کبودی میزد.

بیرون رفتم و درو بستم.

زن دایی هیچ ‌وقت از فری خوشش نیومد و هیچ وقت هم اجازه نداد پا به خونه بذاره، میگفت این دختره از راه به‌ درت میکنه.

تند تند قدم برمیداشتم.

سر خیابون که رسیدم تاکسی گرفتم و سوار شدم.

فری جلوی در پاساژ ایستاده بود و پاشو به زمین میکوبید.

کرایه رو حساب کردم و پیاده شدم.

فری تا منو دید شروع کرد به غر زدن:

-کجایی یه ساعته منو کاشتی اینجا، یخ زدم دیوونه.

خندیدم و گفتم:

-بله از دماغ قرمزت معلومه.

اعتراض آمیز و پر حرص گفت:

-بخند، بایدم بخندی، زیر پام علف سبز شد تا بیای.

-بیا بریم تا بیشتر از این یخ نزدی!

وارد پاساژ شدیم و یه دور کامل تو مغازه ها زدیم.

فری لباس دکلته قرمز رنگی که یه وجب بالاتر از زانوش بود انتخاب کرد.

منم مثل اون یه لباس دکلته اما مشکی با مدل متفاوتی برداشتم.

بعد از اینکه حساب کردیم از مغازه بیرون اومدیم.

-میگم آیدا اون لباس فیروزه ای هم خوشگل بودا.

درمانده به طرفش برگشتم و ناله کردم:

-وای فری تورو خدا بیخیال شو دیگه، دو ساعته داریم الکی میچرخیم، تازه یادت افتاده اون یکی قشنگ تره؟

-خب حالا، انگار چی شده، اصلا نخواستم همین خوبه.

از پاساژ خارج شدیم.

کنار خیابون ایستادیم تا تاکسی بگیریم.

فری هنوز داشت در مورد اون لباس فیروزه ای حرف میزد، میدونستم تا مخ منو نخوره ول نمیکنه.

پرشیای سفید رنگی جلوی پامون ترمز کرد و پشت سرش صدای پسر جوونی که گفت:

-بیاین بالا خوشگلا، میرسونمتون.

به فری نگاه کردم که ساکت و با اخم به راننده ماشین زل زده بود.

به طرف راننده ماشین برگشتم و جوابش رو ‌دادم:

-برو رد کارت!

-نازت هم میخرم خوشگل خانوم، فعلا سوار شین، هوا سرده ها.

فری طاقت نیاورد و با داد جواب داد:

-دِ برو پی کارت دیگه حالیت نیست نیست چی گفت...گمشو!

پسره فحشی زیر لب داد و دور شد.

به طرف فری برگشتم و گفتم:

-اعصاب نداریا.

با اخم گفت:

-واسه کنه ها ندارم.

-باز جای شکرش باقیه که اون روی دیگت رو نشون ما نمیدی.

-مواظب باش ممکنه تو هم ببینی.

***

-ساناز؟

جواب نداد، بلندتر داد زدم:

-ساناز؟!

وارد اتاق شد و گفت:

-چیه؟

با غیض به طرفش برگشتم و گفتم:

-احیانا لاک زرشکی منو ندیدی این تازگیا؟

ابرو بالا انداخت و گفت:

-خب که چی، دیدمش، الان میارم.

از اتاق بیرون رفت.

روی تخت نشستم و پوفی کشیدم.

هزار بار بهش گفتم بدون اجازه به لوازم آرایشی من دست نزن ولی کو گوش شنوا؟...

هر روز یه چیزی بر میداشت.

توی فکر بودم که دستی جلوم تکون خورد.

-کجایی تو، بیا اینم لاکت!

لاک از دستش گرفتم و بلند شدم.

سینه به سینه اش ایستادم و گفتم:

-فقط کافیه یه بار دیگه بدون اجازه دست به وسایل من بزنی، اون وقت من میدونم و تو.

دستاش رو روی سینش قلاب کرد و ابروهاش رو‌ بالا انداخت.

-مثلا چیکار میکنی؟

به طرف میز آرایش رفتم و‌ در همون حین گفتم:

-امتحان کن ببین این بار چیکار میکنم!

پوزخند صدا داری زد و گفت:

-همون لاکی که دست جناب عالیه پولش از جیب بابای من رفته.

روی صندلی نشستم و در لاک رو باز کردم.

لاک رو علیرضا برام خریده بود اما ساناز که نمیدونست...

-خب تو هم اگه خیلی دوست داری لاک این رنگی داشته باشی میتونی از ددی جونت پول بگیری بری بخری البته اگه قبلش دوست پسرت نفهمه و برات نخره.

دستاش رو مشت کرد و یک قدم جلو اومد.

-حرف دهنتو بفهم، من مثل تو نیستم هر روز سوار ماشین یکی شم.

در همون حین که لاک رو روی ناخن های بلندم میکشیدم پوزخندی زدم و گفتم:

-آره میدونم تو فقط سوار یکیش میشی، یه بی ام وی سفید، نه؟

به وضوح جا خورد و رنگش پرید اما سعی کرد عادی باشه.

-چی میگی واسه خودت؟

-هیچی عزیزم داری وقتم رو میگیری، اگه میشه موقع رفتن درم ببند!

بی حرف با اخم های در هم از اتاق بیرون رفت و در رو بست.

کار لاک کشیدن به انگشت هام که تموم شد بلند شدم و رژ لب زرشکیم رو برداشتم و روی لبم کشیدم.

تقریبا کارم تموم شده بود...با صدای موبایلم به طرفش رفتم و جواب دادم.

-بله فری؟

-خبر مرگت هنوز آماده نیستی؟ مگه عروسی میریم که انقدر طولش میدی؟

لبخندی زدم و با خونسردی تمام جواب دادم:

-هنوز کار دارم، یکم طول میکشه.

-دِ بجنب دیگه، به زور مهران رو راضی کردم که نیاد جلوی در.

نمیدونم راست میگفت یا چون میدونست از مهران خوشم نمیاد این حرف رو زد...

-اه فری بمیری که روزم رو خراب کردی، حالا نمیشد این پسره نیاد؟

-ببخشید سرکار خانم پس با چی میرفتیم؟

از بحث پیش اومده کلافه شدم و گفتم:

-وایسا لباس بپوشم الان میام!

-اومدیا!

قطع کردم و داخل کیفم گذاشتمش.

لباسم رو با لباسی که خریده بودم عوض کردم و زیپش رو‌ بالا کشیدم.

داشتم مانتوم رو میپوشیدم که زن دایی وارد اتاق شد.

-کجا با این وضع؟

-دارم میرم تولد دوست فری.

اخم کرد و گفت:

-پسر و دختر قاطی که نیستن؟

به طرفش برگشتم و با آرامش جوابش رو دادم:

-نه، فقط دوستای خودش رو دعوت کرده.

مجبور بودم عین آدم باهاش حرف بزنم تا گیر نده...

-خب داری میری مهمونی سانازم ببر!

همین مونده سانازو ببرم پارتی، نرسیده به خونه گزارش میده دست دایی بیچاره میشم...

-زن دایی دعوتش نکردن وگرنه میبردم.

-اونجا انقدر شلوغ میشه که طرف خودشم نمیفهمه کی رو دعوت کرده کیو نکرده.

مجبوری یه لبخند نصفه و نیمه زدم و گفتم:

-بهش بگین زود آماده شه!

لبخندی زد و از اتاق خارج شد.

اینو کجای دلم بذارم‌ حالا؟

کلافه روی تخت نشستم و سرمو بین دستام گرفتم.

اگه ساناز قبول میکرد چی؟...بیچاره میشم که...

با صدای زن دایی به خودم اومدم و سرم رو بالا گرفتم.

-تا تو بقیه کارات رو ‌بکنی اونم میاد.

با این حرفش انگار که یه سطل آب یخ روم خالی کرده باشن، یخ زدم.

سعی کردم عادی جوابش رو بدم اما انگار بی فایده بود...

-باشه زن دایی.

جلو اومد و گفت:

-خوبی؟

-خوبم.

کمی با شک نگاهم کرد و راهش رو ‌کشید و رفت.

با صدای موبایلم دستم رو‌ دراز کردم و کیفم رو برداشتم.

موبایلم رو بیرون کشیدم و جواب دادم:

-فری بدبخت شدیم.

-چی شده باز؟

-هیچی، زن دایی میگه ساناز هم ببر!

-ای بابا، یه روز نشد ما بدون سر خر بریم مهمونی ها.

با شیطنت گفتم:

-اولیش رو‌ که جناب عالی به عنوان راننده آوردی.

با حرص گفت:

-مگه دستم‌ بهت نرسه آیدا، مهران به این خوبی تو چرا ازش بدت میاد؟

یاد نگاه هیز مهران افتادم و با چندش قیافم رو جمع کردم و گفتم:

-اون رو ول کن، سانازو چیکار کنم؟

-نمیدونم یه کاریش بکن دیگه!

کلافه پوفی کشیدم و گفتم:

-باشه خودم حلش میکنم!

قبل از اینکه جواب بده صدای ساناز اومد که گفت:

-من آمادم.

نگاهی از سر تا پاش کردم.

با وجود مانتو و شلوار نفهمیدم چی پوشیده اما آرایش نسبتا غلیظی کرده بود.

موبایلم رو‌ خاموش کردم و دوباره داخل کیفم گذاشتم.

از روی تخت بلند شدم و کیفم رو ‌برداشتم.

-بریم!

با ساناز از خونه خارج شدیم.

کمی که از خونه دور شدیم ساناز گفت:

-با تاکسی میریم؟

ایستادم و نگاهی به اطراف انداختم.

-نه، فری با دوستش میاد دنبالمون.

هنور حرفم تموم نشده بود که ماشین مهران که یه لندکروز مشکی بود جلوی پامون ترمز کرد.

سوار ماشین شدم و کمی کنار کشیدم تا ساناز هم بشینه.

سلام آرومی دادم.

مهران به طرف عقب برگشت و با اون نگاه هیزش یه دور از سر تا پامو نگاه کرد و با لبخند جوابم رو داد.

ساناز تا سوار شد نگاه کنجکاوش روی مهران ثابت‌ موند.

سلام داد و نگاهش رو از مهران گرفت.

فری:سلام ساناز جون، خوبی عزیزم؟

-ممنون، شما خوبین؟

فری:مرسی.

مهران ماشین رو ‌روشن کرد و راه افتاد.

فری ساکت به بیرون نگاه میکرد.

ساناز خم شد و کنار گوشم گفت:

-نگفتی طرف مرده.

مثل خودش آروم جواب دادم:

-چه فرقی داره واسه تو؟

-خیلی فرق داره.

جوابش رو ندادم و ساکت به راهی که میرفتیم نگاه کردم.

سانازم چون میدونست جواب نمیدم پا پیچ نشد و بیخیال قضیه شد.

مهران ماشین رو کنار خیابون پارک کرد و گفت:

-پیاده شین، رسیدیم.

پیاده شدیم و پشت سر مهران راه افتادیم.

جلوی ساختمونی ایستاد و زنگ درو زد.

-کیه؟

مهران سرش رو‌ جلو برد و گفت:

-مهرانم، باز کن!

در باز شد و وارد شدیم.

ساناز از پهلوم نیشگونی گرفت و گفت:

-این پسره کجا میاد، مامان که گفت مختلط نیست.

ایستادم و سرم رو جلو بردم و گفتم:

-انتظار نداشتی که به مامانت بگم دارم میرم پارتی اونم مختلط؟

رنگش پرید و گفت:

-دختر دیوونه منو آوردی پارتی؟

خندیدم که با حرص زد به شونم و گفت:

-من نمیام داخل، به بابا هم باید جواب پس بدی!

اخم کردم و هلش دادم کنار دیوار.

روی صورتش خم شدم و گفتم:

-راه برگشت نداری، اگرم موقع رفتن بخوای گزارش بدی که کجا بودیم جناب عالی هم باید در مورد راننده اون ماشین خوشگله جواب پس بدی.

هلم داد و گفت:

-برو بابا، هیچ‌ غلطی نمیتونی بکنی.

شونه بالا انداختم و به طرف پله ها راه افتادم.

-خود دانی، امتحان کن!

وارد شدم و بین افراد چشم چرخوندم.

فکر کنم جزء آخرین نفرات بودیم چون خیلی شلوغ بود.

چشم گردوندم و فری رو کنار مهران دیدم به طرفش رفتم و با صدای بلند جوری که بشنوه گفتم:

-کجا لباسم رو عوض کنم؟

بی حرف چرخید و با انگشت به جایی اشاره کرد.

به جایی که اشاره کرد نگاه کردم.

به طرف اتاق رفتم و درو باز کردم.

چند دختر دیگه هم بودن که داشتن آرایششون رو تجدید میکردن یا لباس عوض میکردن.

مانتو و شلوار و روسریم رو در آوردم و دستی به موهام کشیدم.

داشتم از اتاق خارج میشدم که صدای بحث دو نفر از اتاق ب*غ*لی رو شنیدم.

چندان اهمیتی برام نداشت اما صداشون به قدری بلند بود که با صدای بلند ‌موزیک‌ هم به‌ گوش میرسید.

کمی کنار ایستادم و از لای در که کمی باز بود نگاهی به داخل کردم.

مردی با پیراهن آبی نفتی که آرنجاشو بالا زده بود و ‌شلوار مشکی پوشیده بود، پشت به من ایستاده بود.

یه پسر حدود بیست و‌ چهار یا پنج ساله هم رو به روش ایستاده بود.

صداشون واضح نبود.

پسری که رو به در ایستاده بود تند تند حرف میزد.

انگار داشت چیزی رو‌ توضیح میداد.

یه دفعه اونی که سرمه ای پوشیده بود برگشت و درو باز کرد.

قبل از این که کنار بکشم محکم بهم تنه زد و رد شد.

شونه‌م رو با دست گرفتم و ماساژ دادم.

کمی کنار ایستادم و به راهی که مرده رفته بود نگاه کردم.

یعنی کی بودن؟ چرا دعوا میکردن؟

داشتم از فضولی میمردم که دستی جلوی صورتم اومد و پشت سرش صدای ساناز که گفت:

-هوی آیدا کجایی؟

نگاهی بهش کردم و گفتم:

-تو که گفتی نمیای تو؟

مثل عصا قورت داده ها نگاهم کرد و با مکث گفت: