رمان تمام ناتمام من به قلم دریا عبدالعلی زاده

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

عاشـــقے دیوانه

میخواهمـ

تماشاڪن مــــرا...

بےپناهمـ

خانه میخواهمـ

تماشاڪن مــــرا...

سالها درانتظارت

دل به دریا

بسته امـ...

آتشمـ پــروانه

میخواهمـ

تماشاڪن مــــرا...

نه من این نیستم

آری

من اینی که میبینمـ نیستم

درآیینه به خودبعیدم

مینگرم

سالهاست که ازخود

بی خبرم،بی خبرند

لبخندم کو؟شیطنت هایم کجاست؟

شوخی های تلخ وشیرین زندگیم را...

خنده های گاه وبیگاهم را...

ناگه

چه کسی ربودازمن؟

نمیدانم

میبخشم یانمی بخشم

خودی راکه لحظات نابش را

درآنی فروخت...

به چه که؟به که؟

فراموشی گرفته ام

گویا

چراکه به یادندارم

آخرین لحظات دیدارباخودرا

میدانید

من کم نخوردم

از زمین ازآدمهایش

کم نشکست این دل وامانده ی ما...

به چه دل خوش باشم؟

ز که سرخوش باشم؟

خاطرم مکدراست

غمگینم

آری غمگینم

ازخودی که

هیچگاه نباخت به قافیه های شعرش

اما این حریف قدر

کنون این حریف قدر

قافیه زندگانیش رادرنگاهی به نگاهی

بدجورباخت

حکایت جالبیست درعین زندگانی مرده باشی...

آیامیشودباچنین تناقضی زندگی رازندگی کرد؟

بــــــــــه چـــــــه منطقی بگویم

که دلم گرفته ازخود....

•به نامِ تَڪ نِگینِ آفرینِش•

√مردِمن نه با اسب سفید می آیدونه با بنزسیاه

√مردِمن باپاهای خودش می آید

√مردِمن نه باحساب پُر و نه باشرکتی درفلان جای شهرمیآید

√مردِمن باغرور ومردانگیش می آید

√مردِمن آنقدرهاهم رویایی نیست

√یک انسان ساده است،که میشودازقامتش مغرورشد

√میتوان خستگی هایش رافهمید

√نگاهــــــش جزبرای تونیست

√بایدزن باشی تابفهی که حتی یک شاخه گل که ازسمت مردیست

√مردی که دستانش جزبرای تونیست تاچه اندازه ارزش دارد

√هزارهدیه ی گران قیمت پیشکش

√‌بایدزن باشی تابفهمی آن دستان محکم چیزی فراترازآنند

آن دستها نمادامنیت است،نماداطمینان

√•مــــردِمــــــن "مَـــــرد"میآید•√

چکاوک قهقه ای سردادوگفت:آره جان خودت

بعدادامه داد:منتظرش باش!حتما میآید

خندیدُ گفتم:چکاوک من جدی حرف میزنم اونوقت تو همش مسخره میکنی؟

چکاوک سرفه ی مصنوعی کردو:آواتوخوبی؟

ازاین جورمردای آس وپاس که ریخته

انتظارنداره که بروخیابون به جای یکی هزارتاشوپیدامیکنی

-مشکل همین جاست،،،یه مردرونمیشه توخیابوناتجسس کرد

-باشه ازاین مدلها زیادهس..

-مثلاً؟

چکاوک متفکرانه دستش راتکیه گاه چانه اش کردُ:مثلااااا...ایمان

محکم بالشتم رابه سمتش پرت کردم...

من ازقدرت بیان عاجزبودم؟یاچکاوک ازقدرت تعقل؟

باورم نمیشود ساعت6 صبح،چه کسی زنگ خانه رامانند ناقوس کلیسا به صدادرمی آورد

ناگهان صدایش همانند پتک روی سرم آوارمیشود

-روزبخیرمهتاب خانوم،اومدم آوا روتابیمارستان برسونم

-بسیارخب پسرم،الآن صداش میکنم

درماشین تحمل سکوت وسنگینی نگاه هایش برایم ازهر چیزدردناکی

دردناکتربود

ناگهان به ماشین حکم ایست دادوباصدای لرزانی گفت:چرا ازمن فرارمیکنی؟

-فرار؟

-چرا ازم دورمیشی؟

-جوابشوخودتم میدونی

محکم پاسخش میگفتم تادست بردارداما بی قرارترمی پرسد:پس چرا هربارزخم میزنی؟

-کارمن درمان زخمهاست،نه زخم زدن

-میخوای دیوونم کنی؟

-چرابایدهمچین کاری بکنم

کلافه دستی به پیشانی اش زدُ:پس همین امشب باخوونوادم میام ازپدرت خواس...

اجازه ندادم ادامه دهد به آنچه راکه نبایدمیدادوباصلابت گفتم:آمادگی ندارم

ازماشین پیاده شدم

نگاهم ثابت شدروی خانوم مسنی که کمی جلوترسوارتاکسی میشد

به پاهایم سرعت بخشیدموبه سمت تاکسی روانه شدم والبته بی توجه به ایمان که مدام صدایم میکرد

سرم رابه شیشه اتومبیل تکیه دادم...

حرفش راقطع کردم چون میدانستم امروزتاآخرشب این افکارباطل سلب آسایش خواهندکرد

من وایمان ازبچگی باهم بزرگ شده بودیم،همبازی دوران کودکیم بود

ازهمان بچگی هم زمانی که اشتباهی ازمن سرمیزد اوخودبه گردن میگرفت،مبادا آوایش رابرنجانند.

امااز زمانی که بزرگ شدیمو رشدیافته ترشدیم،فرشته ی نجات من مانندمجانین رفتارمیکرد

حتی اگرپسردایی ام رامشغول صحبت بامن میدید برتمام اعضای بدنش مُهرکبودی میزد.

اما واقعیت این است:نه اومجنون است و نه من لیلی

جلوی بیمارستان پیاده شدم،برگشتم وبه عقب نگاه کردم اگراوهمان مجنونی بودکه من میشناختم حتما ازپِیَم آمده بود

درست است من اورا بهترازهمه می شناختم

باصدای چکاوک به خودم آمدم:کجایی دختر؟خوبی؟

چکاوک دخترخانواده ثروتمندی بودکه به خاطرمن این رشته را انتخاب کردوهمیشه وهمه جا همدم ومونس تنهایی هایم بودوهست.

بی توجه به چکاوک سرم رابه عقب راندم که چکاوک گفت:بازتعقیبُ گریزه؟

سری به نشانه افسوس تکان دادم و به سمت اتاقم رفتم

بعدازتعویض لباسهایم چکاوک قبل ازدر زدن وارد اتاق شد:بدو بدو خانوم دکترمریض اورژانسی دارید

سریع ازاتاق خارج شدموچکاوک هم پشت سرم

مردمسنی که روی برانکاردمیبردنش

به سمت اتاق عمل هدایتش کردموبه پرستارگفتم بادکترهدایت تماس بگیرند

دکترهدایت،دکترمجربی بودکه من بایدچیزهای زیادی ازاویادمیگرفتم

باورود دکترهدایت نفس راحتی کشیدموبعدازعرض ادب به سمت بیماران بخش رفتم

بعدازاتمام کارم ازبخش خارج شدم که نگاهم متوجه مردی شدکه به سمت اتاق عمل می رفت...

جفت چشمانش قهوه ای رنگ بودندوموهای پریشان روی صورتش جان میدادبرای دلبری...

گمانم هم سن وسال خودم باشد24یا25...

چنان مغروق مَنشش شده بودم که تشرهای چکاوک به بازویم را احساس نمیکردم...

چکاوک:چته دختر؟

سرم رابادستم تکانی دادموآهسته نجواکردم:چیزی نیست...

میشنوم که چکاوک ازپشت میگوید:توکه راست میگی...

به حدی ازکارچندلحظه پیشم شرمساربودم

که توان نگریستن خودرانیزنداشتم

ومدام سعی میردم از زیربارفکرکردن به آن موضوع در روم

بازسر رشته افکارم پرکشیدسمتش که یکی ازپرستارهابعدازدر زدن وارداتاق شد:لطفاعجله کنیدخانوم دکتر

سریع ازجایم برخاستموازاناق بیرون رفتم

نگرانی درتک تک سلولهای بدنم رخنه کردو

با این فکرکه یکی ازانسانهاروی تخت درحال جان باختن باشد

وکاری ازدستم برنیاید،خودنیزجان می باختم....

باتوقف پرستارایستادم،پرستاربرگشت سمتموگفت:ببینیدخانوم دکتر هرچقدرکه بهشون میگم آرومتراینجابیمارستانه،به خرجشون نمیره...

بازهم همان خانواده...

چشم غره ای به پرستار کردمو:خانوم محسنی،این مواقع بایدحراستُ خبرکنیدنه منو

درحال برگشت گفتم:درضمن این آخرین باری باشه که منواینطوری خبرمیکنید

آمدم قدمی بردارم،که صدای فریادش گوش بیمارستان راکر کرد

برگشتم عقبو ازفرط خشمی که هرآن ممکن بودجایش را به فریاددهدگفتم:چه خبره؟(عصبی نگاهم میکردکه دستم رابه سمت درب خروجی گرفتم وادامه دادم):مشکلات خصوصی بیرون ازاینجاحل میشه،اگه زیادپافشاری کنیدمطمئنا توسط حراست خارج میشید

چنان نگاهی روانه ام کرد که برای لحظه ای مسخ شدم...

کت مشکیش راکه به صندل آویخته بودبرداشت وبه سمت مردی که پالتوی سیاهی به تن داشت وبسیار رسمی جلوه میکردرفت

ازشزت عصبانیت حرفهایش را از لابه لای دندانهایش هجی کرد:دوچیزیادت باشه:من نه نازکسی رومیکشم،نه منت کسی رو

گمان کردم حتما بعدازرفتنش مردبی نوا سنکوپ میکند...

محوتماشای نمایش بی نظیرشان بودم که صدایم کردند

گویاتلفنم زنگ میخوردو قصداطلاعم راداشتند...

تامن رسیدم تماس قطع شد

عمه بوداما من که گفته بودم شب کمی دیرترمیروم!!!

تلفنم رابرداشتمومجددا برقراری تماس را زدم

به حیاط بیمارستان رفتم

باحرفی که عمه زد دمیاد مقابل چشمانم تیره وتارشدونمیدانم درآن تاریکی پایم به کجاگیرکردو کنترلم را ازدست دادم وباسر در حال سقوط به زمین بودم که احساس کردم دربین زمین وهوا معلقم،آری!

معلق بودم دستانم رابه موقع گرفته بود

سرم رابالا آوردم تا ناجی ام راببینم که بادیدنش چشمانم گردشدند:خوبیدخانوم دکتر؟

عمه هم مدام حالم رامیپرسید:ممنون بابت کمکتون

-جانم عمه،خوبم

-گفتم که کنسل کنید

-من هنوزآمادگی ندارم...؛من واقعا دلیل اسرارشمارونمیفهمم

-من امروزصبح به خودشم گفتم

-اصلامگه فرقی میکنه چه امشب چه فرداشب وقتی که جوابم منفیه

باصدای بغض آلودی گفتم:همینی که گفتم،ببخشیدمن بایدبرم

آنقدرعصبی بودم که نفهمیدم پظت سرم است،درست پشت سرم درنیمکت نشسته بود

آمدم که بروم،باصدایش متوقف شدم:نمیدونستم دکتراهم دادمیزنن

ناگهان لبخندی مهمان گوشه لبم شدوگفتم:خب لابد دکترا انسان نیستن

دودستش رابه نشانه تسلیم بالاآوردو:ببخشیدقصدتوهین نداشتم

نفس عمیقی کشیدموگفتم:مهم نیست.

لباسهایم راعوض کردموازبیمارستان خارج شدم

درپیاده روسنگین قدم برمیداشتم

همیشه ازهوای کاملاتاریک واهمه داشتم،امااین باربخاطراتفاقات درحال وقوع بود

من اوراهرگزنخواهم بخشید،هرگز

قدم میزدم وبه آینده شومی که میتوانستم باایمان داشته باشم فکرمیکردم که برای لحظه ای حس کردم ماشینی دنبالم میکند

عصبی شدموبه هوای آنکه ایمان باشدبه سمتش یورش بردم که ناگهان پاهایم میخکوب شدند...

دو تا پسر که ارازلی ازسرتاپایشان مشخص بود

با ابروهایی که مرتب ترازابروهای من بودوشلوارواباس تنگشان وزنجیرهایی که به خودآویزان کرده بودند،از۲۰۶پیاده شدند:برسونیمتون خانوم....

خنده های کریه شان کافی بودتا امشب وتمام بدبختی هایم رایکجابالا بیاورم...

نزدیک میشدند..اطراف رابراندازکردم پرنده هاهم اعتصاب کرده بودندوچراغهای نزدیک بیمارستان که به علت اتصال روشن وخاموش میشدنداینبارازشانس من نگون بخت همگی خاموشی مطلق گزیده بودند،ازشدت واهمه توان دم بازدم نداشتمونفسهایم روبه شمارش میرفت

که ناگهان ماشینی همانند شیهه ی اسب ترمزکرد

ازماشین پیاده شد

اواینجاچکارمیکرد،گویا امروزقصدداشت ناجی نگون بختی هایم شود

یقه کتش رامرتب کردوریلکس جلو آمد

نزدیک شد،نزدیک ترشد وناگهان دست مشت شده اش قاب صورت یکی ازآنان شد

دیگری قصد آوارشدن روی سرش راداشت که باسرچنان ضربه ای به صورتش واردکردکه صدای خُردشدن استخوان های صورتش گوشم راقلقلک داد

باخودگفتم اگرزنده بماندقطعاضربه مغزی میشود

دوباره یقه کتش رامرتب کردُ باصدایی که زیروبمم رابه رعشه انداخت فریاددکشید:گمشیدآشغالا....

تلوتلوخوران ازروی زمین بلندشدندوبه سمت ماشین رفتند،دیگری که قصدکوتاه آمدن نداشت درحالیکه خون گوشه لبش راباانگشتش پاک میکردباترس ولرزگفت:مثلااگه نریم چی میشه؟

س*ی*ن*ه ستبرکردُباصلابت توأم باخشم گفت:قِیمَت همین امشب پخش میشه

-باشه بابا باشه گفتم مثلا...

-بــــــــزن به چــــــــااااااڪ

قلبم درحال انفجاربود،دستم راکه روی قلبم چنبره زده بودبرداشتم

درحالیکه یقه ی کتش رامرتب میکردآهسته به سمتم آمد،گویا این کارهمیشگیش بود

درمقابلم زانوزد.....

فصل دوم

آهسته وآسوده پرسید:خوبیدخانوم دکتر؟

آرامشی که درسوالش موج میزدباعث آرامش خاطرم شد:بله خوبم،وبه خاطراینکه باز...

بادستش حکم مگوصادرکردوبایک لبخندپاسخم گفت:مهم نیست

-میخوایدکمکتون کنم؟

تازه متوجه موقعیت شدموسریع بلندشدم:نه نه ممنون

مانتوام رابه هوای خاکی شدن تکاندمومیخواستم به راهم ادامه دهم که محکم پرسید:کجاخانوم دکتر؟

تامتوجه نگاه سوالیم شدبرای رفع سوءتفاهم درحالیکه یکی ازچشمانش راریزمیکردوکمی باچاشنی لبخندترکیب میکردگفت:اگه بازمزاحماپیداشون بشن،ازکجامعلوم یکی مثل من پیدامیشه وکمکتون میکنه؟

دلم نمیخواست ازاودرخواست کمک کنم،به قول معروف چوب خطم پرشده بوداماحرف حساب جواب نداشت وحال موقع لجبازی نبود:پس میشه بگیدچکاربایدبکنم؟

با اطمینان گفت:اگه اجازه بدید،من میرسونمتون

دررا گشودوخود درجایش نشست،خجالت زده درماشینش نشستم،کمی که ازبیمارستان دورشدیم مودبانه پرسید:میتونم بپرسم خانوم دکترازکدوم طرف بایدبرم؟

بعدازگفتن نشانی بی هیچ حرفی راه افتاد،مدتی بعدنزدیک خانه توقف کردوگفت:این میان....من آرتین هستم،آرتین پژوهش

رسم ادب حکم میکردکه من نیز گویای هویتم شوم:آواهستم،آواشکیبا

آمدم ازماشین پیاده شوم که گفتم:بازم ممنونم بابت کمکتون....یعنی کمکاتون..

سری به نشانه ادب تکان داد...

ازماشین پیاده شدموبه سمت خانه میرفتم که صدایم کرد:درضمن خانوم دکتر...ازاین پس اگه خواستین پیاده برگردیداونم تنها(دوانگشتش رابه پیشانیش زدو):خبرم کنید

میخواستم زنگ در رابزنم که انگشتم درهواماندومچ دستم به شدت کشیده شد،بازهم همان ترس دروجودم سکنا یافت...

-این م*ر*ت*ی*ک*ه کی بود؟

فریادخفه ای کشیدو:یالا جواب بده ازماشین کدوم خری پیاده شدی

-‌درست خرف بزن

-دستش رابه پیشانیش زدو:ناراحت میشی؟آره...ناراحت میشی؟

-آااااره..(آهسته ادامه دادم):آره ناراحت میشم،خیالت راحت شد

دستم راازحصاردستش بیرون کشیدمورفتم

عمه که متوجه اوضاع آشفته ام بودجلوآمدتاچیزی بپرسدکه مانعش شدم

-عمه بابام کجاس؟

-بالا تواتاقش...

به سمت اتاقش میخواستم بروم و این سیاق هرشبم بود،چون تمام وقت کارکردنم مانع ازدیدارحتی گاه به گاهش میشد

-آوا؟

-بله عمه؟

-نرودخترم،بزارتنهاباشه

-چ....چرا،چی....چیزی شده؟

-نه نه،نترس دخترم،امروزکه قضیه خواستگاری ایمان روگفتم...بهم ریخت

انگارمیخواسته دختریکی یدونشوتا آخرپیش خودش نگهداره،بزارباخودش کناربیاد

-بمیرم الهے....کناراومدن نمیخوادوقتی جوابم منفیه...

-آواجان تومطمئنی؟آخه کجای دنیامیخوای پسری مثل ایمان پیداکنی که دیوانه وارعاشقت باشه

-ایمان مجنونه عمه،امانه مجنون من..مجنون جنون خودشه

به راهرواتاقش که رسیدم ،جلوی دراتاقش ایستادم میخواستم دربزنم وروانه اتاق شوم

که چنان با آهنگ غمناکش هم صداشده بودکه صدای غم انگیزش برای یک عمربه هلاکت رسیدنم کافی بود

بغض گلویش پرچم دارصدایش شده بود

منصرف شدم چون قطعا آن حال وروزش نه برای من دیدنی بودنه برای خودش قابل هضم

من عاشق پدرم بودم ونمیخواستم حتی جرعه ای ازمن دلگیرباشد

درازکشیده بودم که افکارم پرکشیدسمتش:یادت باشه من نه منت میکشم،نه ناز...

خوبیدخانوم دکتر؟

این میان من آرتین هستم،آرتین پژوهش

سرم راتکان دادم تاهوای این افکارازسرم به در رودامابی فایده بود

آخراودرلابه لای هجوم خاطرات من چه میکند؟

طبق روال هرروزآماده رفتن به بیمارستان شدم

خداراشکر،انگارامروزخبری ازعاشق دلخسته ام نیست...

√شده آیا که نفهمی که چه مرگت شده است؟

من دقیقا به همین حال دچارم امروز....

دراتاق مشغول رسیدگی به کارهای عقب افتاده ام بودم که صدایم کردند

به بخش که رسیدم چکاوک بالای سرپدرآرتین بودوخانواده پژوهش نگران نگاهشان متمرکزبیمارشان بود

داخل که رفتم بعدازمعاینه وتزریق آمپول وسرم بیرون رفتموازچکاوک خواستم بادکترهدایت هماهنگ شود

نگاهم درنگاهش گره خورد:سلام

باهمان ژست مخصوصش لبخندنامحسوسی زدو:وضعیتشون چطوره خانوم دکتر؟

-جای نگرانی نیست،این حالت بیماربعدازعمل عادیه...

نفسی ازروی آسودگی کشیدوتشکرکرد

درحیاط بیمارستان روی نیمکت نشسته بودم که چکاوک بادوآبمیوه دردستش به سمتم آمد:کشتیات غرق شده؟

پوزخندی زدمو:خودم غرق شدم

-میگم آوا....نکنه عاشق شدی؟

-حرف مفت نزن چکاوک

-پس چته تولاکی؟

-امشب میان خواستگاریم

چکاوک متعجب پرسید:کیا؟

-ایمان وخانوادش

-هووووف....مگه ردش نکردی که بره؟

-هزاربار،ولی بی فایدس

-خب مجنونه دیگه

-چه فرقی میکنه،مجنون،فرهاد،رامین...وقتی که من نمیخوام

-دردبی درمونه آواجون...کاری ازدستمون برنمیاد،مگراینکه امروزجلوهمه بهش جواب منفی بدی

نزدیک شب بودوعمه مدام تماس میگرفت تا امشب چندساعت زودتربه خانه بروم...مگرمیشودبه زورلیلی بود؟

اصلانمیروم،نمیروم ومیگویم مرخصی ندادند...

نه نه نمیتوانم دروغ بگویم،دروغ گفتن من به پدرم حکم دار را دارد برایم...

نه من نمیتوانم پدرم راشرمسارکنم

شب شده بوداماهنوزوقت داشتم ازبیمارستان خارج شدم،میخواستم باتاکسی برگردم که بابنزسفیدش جلویم ترمزکرد:خوبید؟

-بله بله خوبم

-طوریتون که نشد؟

-گفتم که خوبم...

-بازکه خانوم دکتر*ق*صدداشتن پیاده گزکنن

آرام خنده ای کردمو:نه اینطورنیست،میخواستم تاکسی بگیرم

لبخندمخصوصش رازدو:پس این یعنی امیدی هست خانوم دکتربه حرفم گوش داده باشن

همانطور وسط خیابان مشغول صحبت کردن بودیم

آن روزهاچه میدانستم که آن دوچشم قهوه ای روزی خلاصه میشوددرتمام دارایی ام...

ناگهان باصدای بوق اتومبیل هامتوجه قضیه شدیموآرتین سریع ماشین رابه کنارخیابان هدایت کرد

درهمین آن بودکه شدآنچه نبایدمیشد

ایمان ازراه رسیدباکت وشلوارسیاهی که مطمئن بودم برای امشب آماده شده است

پریشان بودوخیره مارامی نگریست،دردل خدایم راصدامیکردم مبادآبروریزی کند

جلوآمدوجلوتر....کف زد:باریکلاااا،پس این همون یابویی بودکه به خاطرش منومثل تفاله پس زدی

خجالت زدگی هایم به قطره های عرقی مبدل شده بودکه میتوانستندهرآن مرادرخودغرق کنند

مقابل آرتین ایستادودست اسیرش راروی صورت آرتین آزادمیکردکه آرتین مچ دستش رامحکم درهواگرفت

-خجالت نمیکشی مردک

توقع داشتم آرتین جواب حمله اش رابدهدولی تکانی به خوددادویقه ی کتش رامرتب کردوبسیارمودبانه سوال کرد:شما؟

-من نامزدشم

ناخودآگاه ازدهنم پرید:‌نه اینطورنیست مافقط همسایه ایم

ایمان که کم مانده بودسکته ناقص بزند،بازبانی که ازشدت خشم تپق میزدگفت:آ.....آوا....م....ما...ه....هم...سایه ایم.....فقط؟

-غیرازاینه؟

ایمان سمتم آمدومیخواست به زورسوارماشینش بکند...

شنیدن آوای صدایش کافی بودکه مرادرمقابل یک عمرسختی های زندگی بیمه کند

-حالاکجا با این عجله،شازده؟

-ببین بچه مایه دارخونتو رو آب نساز

من ساختمواین شدحال وروزم

باشنیدن این حرفش شبیه آدمی شدم که باآب یخ ازخواب بیدارش کرده باشند

درحالیکه جلوی سرازیرشدن اشکهایم میشدم گفتم:بروکنارمیخوام پیاده شم

فریادکشید:تامن نخوام هیچ جانمیری

اشکهایم اینباربی اجازه سرازیرشدندودستگیره در راگرفتم وبه بیرون هل دادم که ایمان کمی عقب گردکردوسریع پیاده شدم

درحالیکه اشکهای روان صورتم رازدودم روبه آرتین گفتم:میشه منوبرسونید؟

درنگاهش نگرانی موج میزداماترحم نبود

وبازمثل یک جنتلمن پاسخم داد:باکمال میل

-مگه اینکه ازروجنازه من ردشی که بزارم باکسی که هیچ صنمی باهاش نداری قدم به قدم شی

نگاهم معطوف نگهبان جلوی بیمارستان شدکه چشم ازمابرنمی داشت

عصبی گفتم:بسه دیگه آبروریزی نکن اینجامحل کارمنه

موقع رفتن برگشتموگفتم:درضمن،فراموش نکن که من باتوهم صنمی ندارم

صدای بغض آلودش را ازپشت سرم شنیدم که باصدای بلندی گفت:نترسم که بادیگری خوکنی

توبامن چه کردی که بااوکنی؟

برای هزارمین باربغضم راقورت دادمـوسوارماشین شدم

درتمام طول راه نگاهش معطوف صورت خیسم بودومن متنفرازاین همه ضعفم

دردلمـهزاربارلعنت فرستادم به روزی که ایمان را شناختم...یک مجنون تمام عیار

عاقبت طاقت نیاوردوخودسکوت راشکست:بهترید؟

سرم رابه نشانه مثبت تکاندادموگفتم:میشه کمی جلوترنگهدارید؟

-دلیل؟

-به قدرکافی مزاحمت ایجادکرد

-خب اگه راستشوبخوایداون بحث به خاطروجودمن پیش اومدوتواون مسئله شخصی اونی که مزاحم بودمن بودم

این همه تواضع برای چه بود؟نمیدانم

ادامه داد:اگرم که دیدیدمداخله نکردم به خاطراین بودکه متوجه صمیمیت بینتون شدم

ناراحت گفتم: گفتم که هیچی بین مانیست....مافقط...

اجازه ادامه ندادوگفت:قصددخالت درمسائل شخصی رو ندارم خواستم بگم که فک نکنیدبچه مایه دارا غیرت ندارن

همین که اجازه ندادبیشترازخودم وایمان بگویم باعث دلگرمیم شد

ناگهان باصدای تصادف ماشین بایک جسم،ترمزکردوازماشین پیاده شد

پیاده نشدم تاخودش بیایدولی خبری نشد

ازماشین پیاده شدم

با اینکه بادستانش جلوی صورتش ضرب گرفته بوداما انگارمتوجه حضورم شده بودکه گفت:میتونید کمکش کنید؟

آرام آرام جلورفتم بادیدن صحنه دلخراش مقابلم جانم به لب آمد

گربه ی کوچک سفیدرنگی که درخون غلط میزد،چنان اندوهگین بودکه باورکردنش دشواربود،انگارکه نه انگارهمان مردیست که تک نگاهش کافیست تا انسان تافرسنگهامیخکوب شود

باتأسف گفتم:‌متاسفم ولی من که دامپزشکی نخوندم

تا این راگفتم گربه رادرآغوش کشیدوسوارماشین شد

مدتی بعدجلوی یک دامپزشکی نگه داشتوباگربه پیاده شد

کمی بعدبالبخندپرانرژی صورتش برگشت

گربه رادستم دادوگفت:عذرمیخوام ولی توان دیدن جان کندن موجودی راندارم

درهمین حین بودکه یادایمان افتادم،یکروزباهم بیرون رفته بودیم که یبایک سگ تصادف کرد،هرچقدرالتماسش کردم که کمکش بکندتنهاجوابی که داداین بود:این موجودات برای اینگونه جان کندن ها آفریده شده اند

نزدیک خانه نگه داشت،موقع پیاده شدن گفتم:ممنون ناجی...

-‌ناجی؟؟؟

لبخندی زدموازماشین پیاده شدم...من امشب به این باور رسیده بودم که اونه تنهاناجی من بلکه ناجی موجودی شدکه درحال جان باختن بود

حقا که کارهایش قابل ستایش بود

متوجه بودم تاقبل ازاینکه من به خانه نروم حرکت نمیکرد

میخواستم زنگ دررا بزنم که صدای بلندپدرم ازخانه

وجودم رابه هراس واداشت...

"فصل سوم"

-میکشمش اگه بخوادبا آبروی من بازی کنه...

مقصودش که بود؟

به سختی انگشتم را به سمت زنگ درهدایت کردم

ترس وهراس آنقدربروجودم م*س*تولی شده بودکه نواخته شدن زنگ در برایم سمفونی مرگ را اجراکرد

عمه نگران در راباز کرد،نمیدانم باچشمانش سعی درگفتن چه چیزی داشت،امادیگرمطمئن شده بودم اتفاقات بدی در راه است

پدرم بادیدنم چنان نگاهی روانه ام کردکه دستانم خودبه خودشروع به لرزیدن کرد

-کجابودی تاحالا؟

چرا اینگونه مرامینگریست؟من با این پدرونگاه ها بس غریبه بودم

فریادکشید:کری؟

-دا.....داشتم....م...میوم..مدم...خو...

چنان فریادی سرم کشیدکه جفت چشمانم سیاهی رفت وخوردم به میزپشت سرم

عمه که متوجه وضعیتم شد:بسه دیگه،شایدداره راست میگه

به سمتم حمله ورشدکه عمه سریع سپربلایم شد،عمه راکنار زدومرابراندازکرد:گوشی؟

چشمانم ازتعجب کم مانده بودازحدقه دربیایند

چه گفت؟تلفنم رامیخواست؟

مگرمن بچه مدرسه ای بودم؟

چرانمیخواهدباورکندکه من با آن دوران کلی فاصله گرفته ام...

نزدیکم شدومحتوای کیفم را روانه زمین کردودرآنی تلفنم راهزارتکه کرد

عمه به سختی مرا به سمت اتاقم هدایت کرد:چکارکردی دختر،توکه نابودمون کردی...

بغضهایم تبدیل به اشک های روان روی صورتم شدند:مگه من چیکارکردم؟

-این پسره کیه که ایمانوبه خاطرش ول کردی؟

-پسر؟کدوم پسر؟

-انکارنکن دخترم،ایمان خودش میگفت باپسره دیدتتون

-ایمان؟

-گفته بودم که شب باخونوادش میان خواستگاریت،وقتی اومدنودیدن نیستی

ایمان گفت خودش میاددنبالت،وقتیم که تنهابرگشت،پدرت سراغتوگرفت که گفت بایه بچه مایه داری و دیگه ایمانونمیخوای وبعدسوارماشینش شدی ورفتی

وقتی هم که دیربرگشتی خونه،پدرت...

انگارحرفهایش تبدیل به موریانه هایی شده بودندتا تاروپودم رابجوندونابودم کنند

بازاشکهایم صورتم راشستند،همیشه همینگونه بودم وقتی که نمیتوانستم درستی ادعایم راثابت کنم

اشکهایم مجال سحن نمیدادند

اما اینبارتیرخلاص زدم به ضعفهایموگفتم:عمه‌؛به ارواح خاک مامانم دارم راست میگم،اون پسر..پسرِیکی ازبیمارای منه

امشبم چندساعتی زودترمیخواستم برگردم

که اتفاقی جلوبیمارستان دیدمشوازم تشکرکرد،که تیمان ازراه رسیدوآبروریزی کرد...منم چاره ای نداشتموسریع(نمیدانم ستایشش چه به حالم آوردکه اسمش را ازاعماق وجودم هجی کردم):ازآرتین درخواست کمک کردم

عمه متعجب پرسید:آرتین؟

-آ....آره خب اسمش آرتینه

عمه موقع رفتن دستی به بازویم زدو:امیدوارم همینطورکه میگی باشه دخترم

آخر خدای من چراکسی باورم نمیکند؟

چشمانم ثابت ماندندروی چهره زنی که معصومیت ازچشمانش میبارید

مادرم،فرشته زمینی هردختری...

عکسش رادرآغوش گرفتمومانندهردختردیگری درآغوش عکسش زارزدم:زودترکم گفتی مادرم،زود....

بازهم صبح زودبه هوای رفتن به بیمارستان آماده شدم

که چشمان غضب آلودش مقابلم ظاهرشد:کجا؟

-‌خب بیمارستان

-لازم نکرده بری،بروبالاتواتاقت

قصدتنبیهم راداشت یاشکنجه ام را برای گ*ن*ا*ه نکرده

چرانمیشناختمش؟این آن پدردلسوزمن نبود

چه کرد بازندگیم ایمان؟

-ولی بابامن کاردارم،نرم اخراجم میکنن،لااقل گوشیموبدیدزنگ بزنم مرخصی بگیرم

چشمانم دوباره بترانی شدندوبی توجه به من ازخانه بیرون رفت...

عصبی کیفم رامحکم به زمین کوبیدم

عمه برای خریدبه بیرون رفته بودومن درخانه تنهابودم،البته اگرغم هایم رافاکتورمیگرفتم

مدتی بعدزنگ خانه به صدا درآمدو

همین که در راباز کردم

حتی دیدنش ازغصه هایم کاست

-آوا؟آواجونم

محکم ب*غ*لش کردموگره بغض گشودم

چکاوک نیزکه بامن هماهنگ شده بودوگریه میکردمیان هق هقم اشکهایم راپاک کردوصورتم رادرحصاردستانش درآورد:بسه دیگه عزیزدلم کشتی خودتو،زنگ میزدم جواب نمیدادی،بیمارستانم که نیومدی،نگرانت شدم

نفس عمیقی کشیدمواشکهایم راپاک کردم

-آواااا؟این پسره هس پژوهش؟امروزمدام سراغتومیگرفت

متعجب نگاهش کردم که ادامه داد:آوا انگاراین پسره بهت علاقه مندشده