رمان تمام قلبم مال تو به قلم baran.amad

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۱۲ ساعت و ۲۰ دقیقه!#

نام رمان :رمان تمام قلبم مال تو

به قلم :baran.amad

خلاصه ی از داستان رمان:

رمان درباره دختری به نام بهار هست که با نقل مکان به یک محله جدید با

مزاحمت های پسری به نام صادق رو برو میشه که زندگی شو از روال عادی

خارج میکنه و ناخواسته به سمت دیگه ای می بره..

به نام او

فصل اول

بهار با چهره اي به ظاهر آرام كنار ديوار ايستاده بود و به حركات خونسردانه برادرانش زل زده بود. در اعماق چشمان زيبا و ابي

اش نگراني دير رسيدن به مدرسه موج مي زد. دلش نمي خواست آن روز كه اولين روز حضورش در مدرسه جديد بود با دير

رسيدن خاطره بدي ازخود به جا بگذارد.

ولي بهنام وبهرام با همان خونسردي هميگشي او را ناديده گرفته بودند و هر يك مشغول كار خود بود. بهرام با مادر صحبت مي

كرد و بهنام سوت زنان واكس مايع را روي كفش مي ماليد.

بهار نا آرام نگاهي به ساعتش انداخت و توي دلش به التماس افتاد." تو رو خدا داداش بهرام ديرم شد. آخه اين چه حرف مهميه

كه داري اينقدر كشش مي دي اينم اين وقت صبح." لبش را به دندان گزيد. چقدر دلش مي خواست تمام اين حرفها را با صداي

بلند فرياد بزند ولي خودش هم ميدانست كه نمي تواند. نمي دانست چرا. ولي هميشه ياد گرفته بود تسليم باشد. خيلي كم اعتراض

مي كرد و ان هم تقريبا به جايي نمي رسيد.

همانطور كه به آنها خيره شده بود فكر كرد چرا بايد اينقدر شرايطش متفاوت باشد.فرزند اخر خانواده بود و به اصطلاح ته تغاري

پس چرا هميشه در سايه بود. آهي از سينه بيرون داد و با نااميدي به ساعتش نگاه كرد" فايده نداره ديگه الان زنگ خورده." تكيه

اش را به ديوار داد و سرش را پائين انداخت درحالي كه با نوك كفش چند برگ زرد را جابه جا مي كرد باز هم به خودش و

خانواده اش فكر كرد.

مادرش فرزند بزرگ خانواده بود به جز خودش تنها يك خواهر داشت. مادربزرگش بعد از به دنيا امدن خاله ستاره اش ديگر بچه

دار نشده بود. هر چه بود اين نوع بارداري عجيب را هم به گونه اي به فرزندانش منتقل كرده بود خاله اش كه دو سال از مادرش

كوچكتر بود هرگز بچه دار نشد.

شايد اگر زيبايي بي نظير چهره اش نبود شوهرش مدتها پيش رهايش كرده بود. ولي شوهر خاله اش به واقع عاشق خاله اش بود

و حتي با وجود تلاشهاي مادرش حاضر نشد دست از او بكشد يا حتي زن ديگري را به زندگي اش راه بدهد.

اما داستان مادرش هم به گونه اي عجيب بود.سيما،مادر بهار وقتي فقط پانزده سال داشت به همسري پدر بهار كه مردي سي و پنج

ساله بود در امده بود.مسعود راد پدر بهار آخرين فرزند خانواده اش بود يك خواهر و دو برادر بزرگتر از خودش داشت.

ولي برادري كه تنها يك سال از او بزرگتر بود و علاقه خاصي به او داشت را در سنين جواني از دست داده بود و اين ماجرا او را

افسرده كرده بودوهمين ماجرا باعث شده بود اينقدر دير تن به ازدواج دهد.

اولين فرزندشان كه خواهر بزرگ بهار بود بعد از چهار سال و در حالي كه مادر و پدرش از بچه دار شدن نااميد شده بودند به دنيا

امد. بهناز اميد تازه اي به زندگي آنها بخشيده بود و توانسته بود اندكي از نيش و كنايه هاي خانواده شوهر را كم كند.آنها كه با به

دنيا امدن بهناز اميدوار شده بود بي صبرانه در انتظار فرزند بعدي بودند. فرزندي كه با فاصله زماني چهار سال به دنيا امد.

با به دنيا امدن بهرام شادي خانواده تكميل شد و انها هيچ كمبوي احساس نمي كردند. و با اضافه شدن بهنام به ان جمع بعد از دو

سال خاطره تلخ بچه دار نشدن را به دست فراموشي سپردند.

وقتي پنج سالي از تولد بهنام گذشت و خبري از بارداري مجدد سيما نشد همه به تصور اينكه او هم به سرنوشت مادرش دچار شده

ديگرحرفي از بچه دار شدن به ميان نياوردند. بهناز هفده ساله بود كه به خانه شوهر رفت.

سيما خانم خوشحال انتظار نوه اش را مي كشيد. يك سال از ازدواج او گذشته بود ولي از بچه خبري نبود. سيما خانم مدام به

دخترش دلداري مي داد كه خودش هم در ابتدا همين سرنوشت را داشته ولي بعد از مدتي خدا همه چيز را برايش مهيا كرده است

و با حرفهاي اميدوار كننده سعي در آرام كردن او داشت.

همين زمان بود كه ناراحتي عجيب سيما خانم شروع شد.افت فشارهاي شديد. سرگيجه و حالت تهوع.مراجعه او به دكتر هم نتيجه

نداشت و همه اين حالت ها را به فشارهاي عصبي ناشي از بچه دار نشدن بهناز ربط مي دادند. ولي بعد از گذشت يك ماه از آغاز

اين بيماري مرموز علت بيماري مشخص شد.

بله سيما خانم در سن سي و هفت سالگي در حالي كه همه فاميل فكر مي كردند او ديگر بچه دار نمي شود حامله شده بود. بعد از

دوازده سال.خبر توي فاميل مثل بمب صدا كرد.سيما خانم از روي دخترش هم خجالت مي كشيد.

ولي همسرش با خنده مي گفت:" زنگوله پاي تابوت برا خودم درست كردم." بهار لبخند تلخي روي لبش نقش بست چون في

الواقع او زنگوله پاي تابوت بود.

چون هنوز سه سال بيشتر نداشت كه پدرش كه شصت سال را رد كرده بود بر اثر سكته قلبي در گذشت. در واقع او هيچ خاطره

روشني از پدرش نداشت.خودش از كودكي احساس مي كرد برخورد سايرين با او زياد هم دلچسب نيست.

از خواهرش فقط چهره اخمالود او را به ياد داشت. چشم ديدن بهار را نداشت چون هر روز به خاطر او از خانواده شوهر متلك مي

شنيد. خواهري كه جاي بچه او بود.بهرام زياد به او كاري نداشت در واقع هميشه او را ناديده مي گرفت انگار كه نيست.

و امان از بهنام كه بهار براي او عروسك جانداري بود كه با اذيت و ازار او تفريح مي كرد و هنوز بعد از گذشت شانزده سال هنوز

هم اثراتي از ان به جا مانده بود. خوشبختانه رفتار بهناز بعد از ده سال به نعمت تولد دو فرزند دوقلويش تغيير كرد. ديگر از ان

نگاه هاي سرد و خالي از احساس خبري نبود. بهار ده ساله خاله شده بود. خاله دو قلوهاي شيريني كه ندا و نيما نام گرفته بودند.

بهار با ياد دو قلوهاي پنج ساله خواهرش لبخندي روي لبش نشست.يك لحظه احساس كرد چقدر دلش براي انها تنگ شده.

به گونه او هم بازي انها بودو از بازي با انها لذت مي برد چون خودش كودكي كوتاهي داشت.هميشه دلايلي براي تنها بودن وجود

داشت. "بهار برو تو اتاقت بازي كن داداشت درس داره."،"بهار برو صدا نكن بهناز عصابش خرابه نمي دونم دوباره كي خون به

دلش كرده." "بهار مگه نمي فهمي بهرام كنكور داره يه بازي بي سرو صدا كن". او خيلي زود بزرگ شد چون همه او را با خواهر و

برادرش مقايسه مي كردند كه سالها از او بزرگتر بودند.انگار مادرش هم حوصله بچه داري نداشت چون سن و سالش بالا رفته

بود.

دست محكمي كه روي شانه اش خورد او را از ميان شجره نامه خانواده اش بيرون كشيد.بهنام لبخند به لب گفت:

"نبينم تو فكر باشي."

بهار لبخند دلخوري زد و نگاهي به ساعتش انداخت. افتضاح بود.روز اول و ربع ساعت تاخير. بهرام با گامهاي بلندي خودش را به

در خانه رساند و رو به بهار با همان اخم هميشگي گفت:

"زود باش ديگه ديرت شد."

و بهار را با بهت به جا گذاشت. انگار بهار بود كه او را نيم ساعت معطل كرده بود.بهنام در حالي كه به چهره مبهوت خواهر

زيبايش مي خنديد او را به طرف در هول داد و گفت:

"غصه نخور كوچولو پير ميشي."

بهار با اينكه دلخور بود به حرف برادرش لبخند زد.بهرام دوباره سفارشات را از سر گرفته بود.:

"بهار سرت و مي انداري پائين.مثل بچه آدم صاف ميري خونه.هر و كر تو خيابون نداريم.با يكي بيا كه جلف بازي نداشته باشه."

و در حالي كه به مقنعه بهار اشاره مي كرد گفت:

"اونم يه كم بكش پائين تر."

با اينكه حتي يك شاخ از موهايش هم بيرون نبوده از سر ناچاري مقنعه اش را جلو كشيد تا حدي كه ابروهايش هم در زير مقنعه

پنهان شد. بهرام نگاهي به سر تاپاي بهار انداخت و با ناخوشنودي گفت:

"فكر نمي كني اين مانتو يه كم تنگه."

نفس بهار به شماره افتاده بود.مانتويش را به خاطر بهرام يك شماره بزرگتر گرفته بود و او هنوز راضي نبود.نگاه مستاصلي به

بهنام انداخت. بهنام كه انگار حرف بهار را از نگاهش خواند با لحن شوخي گفت:

"داداش بسه ديگه مانتو به اين گشادي فكر كنم منم با بهار توش جا شم."

لبخندي روي لب بهار شكل گرفت.ولي بهرام كلافه گفت:

"خيلي خوب نمي خواد مزه بريزي.بريم دير شد."

بهار توي دلش گفت:

"چه عجب."

بهنام چشمكي به بهار زد و با نگاه او را بدرقه كرد تا به مدرسه پا گذاشت.بهرام كه از رفتن بهار خيالش راحت شده بود نگاهي به

بهنام انداخت وگفت:

"آخه من به تو چي بگم؟"

بهنام نگاه متعجبي به برادرش انداخت و گفت:

"مگه چي شده؟"

بهرام نفس صدا دارش را بيرون داد و گفت:

"بهنام يا تو نمي فهمي يا خودت رو زدي به نفهمي."

٦

بهنام همچنان متعجب بود بهرام ادامه داد:

"هيچ به بهار با دقت نگاه كردي؟"

و بدون اينكه منتظر پاسخي از جانب او باشد ادامه داد:

"بهار ديگه اون دختر بچه هفت هشت ساله نيست.بهار بزرگ شده.الان شونزده سالشه ولي مثل دختراي هيجده ساله به نظر

مياد."

بهنام با ترديد گفت:

"خب؟"

بهرام درحالي كه به راه افتاده بود گفت:

"بهنام بهار چهره متفاوتي داره نمي فهمي توي تمام جمعهاي خانوادگي يا بيرون از خونه همه چطور به بهار نگاه مي كنن.اين يعني

چي يعني زيباي خداداديش جلب توجه ميكنه.مي فهمي تمام اين سخت گيري ها ي من به خاطر خودشه.نمي خوام براش درد سر

درست بشه"

بهنام نگاه نارضي به برادرش انداخت و گفت:

"دست شما درد نكنه داداش يعني من ادم بي غيرتي هستم و هيچي سرم نمي شه؟" بهرام با اعتراض گفت:

"من كي اينو گفتم.منظور من اينه وقتي دارم به ظاهر بهار سخت گيري مي كنم اينجوري منو ضايع نكن."

بهنام كه برادرش را خوب مي شناخت و مي دانست مرغش يك پا دارد كوتاه امد و چيزي نگفت.

بهار با سرعت به حياط مدرسه پا گذاشت نگاه غريبانه اي به حياط انداخت و به طرف در ورودي سالن رفت.سكوت محض توي

سال حاكم بود به گونه اي كه لحظه اي احساس كرد مدرسه تعطيل است. گيج نگاهي به شماره كلاسها انداخت. هنوز مردد بود كه

صدايي او را ترساند:

" شما چرا سر كلاس نيستي خانم؟"

بهار رو برگرداند. زن ميان سالي با قدي كوتاه تقريبا كوتاه تر از بهار مقابلش ايستاده بود و با چشمان نافذش او را برانداز مي

كرد.از نوع نگاهش و از اين حضور بي هنگام معلوم بود ناظم مدرسه است.بهار به سختي آب دهانش را فرو خورد و سلام كرد:

"سلام خانم."

با تكان سر جوابش را گرفت.خانم ناظم بعد از اينكه خوب سر تاپاي بهار را برانداز كرد پرسيد:

"دانش اموز جديدي؟"

"بله خانم"

خانم ناظم نگاهي به ساعتش انداخت.پيام كاملا واضح بود.دير كرده بود و هيچ بهانه منطقي نداشت.چه مي توانست بگويد.كه برادر

متعصبش مي خواهد توي محله جديد براي مدتي او را اسكورت كند تا خدايي ناكرده كسي فكر مزاحمت به سرش نزد.صداي

خانم ناظم دوباره او را از افكارش بيرون كشيد.

"شماره كلاست چيه؟

اول 102

خانم ناظم بي هيچ حرف به سمت انتهاي سالن رفت.بهار به دنبالش روان شد.ناظم گفت:

اين مدرسه يكي از بهترين هاي اين منطقه اس.علتش هم اجراي كامل قوانينه.

و در حالي كه پشت در كلاس 102 متوقف شده بد ادامه داد:

پس مواظب رفتار و حركاتت باش و اين اخرين تاخيرت باشه.

و فرصتي به بهار براي پاسخ دادن نداد.ضربه آرامي به در زد و بلافاصله وارد شد.بهار مثل هميشه كه در موقعيت جديدي قرار مي

گرفت، دسپاچه شد.قلبش سريع مي تپيد و نمي دانست بايد چه كند.به آرامي وارد كلاس شد.خانم ناظم رو به معلم كرد و گفت:

خانم مهدوي ايشون شاگرد جديد هستن.

خانم مهدوي آستينهاي نيمه گچي اش را با دو انگشت كمي بالا كشيد.نگاهي به چهره زيباي بهار انداخت و با لبخند گفت:

خوش امدي بيا تو.

ممنون.

نگاهي به طرف كلاس انداخت نگاه كنجكاو بچه ها روي چهره بهار ثابت مانده بود.عده اي از انتهاي كلاس سرك مي

كشيدند.صداي زمزمه و پچپچه نظم كلاس را به هم زده بود.ناظم كه از كلاس خارج شد خانم مهدوي با گج روي تخته كوبيد و

گفت:

چه خبره؟

و رو به بهار گفت:

برو رديف سوم يه جاي خالي هست بشين.امروز علوي غايبه.فردا يه صندلي براي خودت از سالن بيار.

بهار توي رديف سوم دنبال جاي خالي گشت و با ديدن صندلي خالي به طرف آن رفت.

زنگ تفريح تقريبا كسي از كلاس خارج نشد.همه كنجكاو بودند بدانند اين شاگرد جديد كه زيبايش توجه همه را جلب كرده از

كجا امده.

زنگ كه خورد بهار با عجله از كلاس خارج شد.

زهره خانم لگد آرامي به پهلوي صادق زد و در حالي كه سعي مي كرد صدايش را زياد بلند نكند گفت:

صادق لنگه ظهره نمي خواي تن لشت رو از وسط هال جمع كني.لااقل پا شو برو تو اتاق بخواب.

صادق غلطي زد و غرغر كنان پتو را روي سرش كشيد و گفت:

چيه دوباره بي كار شدي افتادي به جون من.برو رختتو بشور.اه

زهره خانم كوتاه نيامد و پتو را از روي او كشيد و اين بار با تحكم بيشتري گفت:

بلند شو پسره لند هور تقصير خودمه.نون مفت خوردي هار شدي.بلند شو برو پي يه كاري تا كي مي خواي وبال من بدبخت

باشي. تا كي خفت بكشم. هي خبر گد كاريات رو برم بيارن. همينم كم مونده بود آفا زندانم بيافته.

صادق باعصبانيت نشست و گفت:

چي شده دوباره سر صبحي نق و نوقت به راست.

زهره خانم خواست از در مهرباني وارد شود بنابراين دستي به سر پسر يكدانه اش كشيد و گفت:

پاش و يه بسم االله بگو از خونه برو بيرون شايد خداخواست و امروز كار پيدا كردي. ديگه دور اون دوستاي الواتت رو هم خط

بكش. دستت به دهنت كه رسيد منم قول مي دم كه يه دختر خوب برات پيدا كنم بري سر زندگيت.داره ديگه دير ميشه.

صادق پوزخندي زد و گفت:

چيه امروز خيلي مهربون شدي؟ خبريه.

و با لحن زننده اي گفت:

نكنه واسه خودت شوور پيدا كردي مي خواي ما رو دك كني؟

زهره خانم چنگي به صورتش زد و به سختي از جا بلند شد و گفت:

خدا ازت نگذره بچه با اين زبون تلخت.

و در حالي كه لنگ لنگان از اتاق بيرون مي رفت گفت:

خدايا چه غلطي كردم تو كارت دخالت كردم تو مي دونستي قراره بچه من چي از آب دربياد كه بهم بچه نمي دادي. كاش آرزو

به دل مونده بودم و اينم بهم نمي دادي تاروزي صدبار آرزوي مرگ نكنم.

صادق كه به شنيدن آه ناله هاي مادرش عادت داشت.دوباره پتو را روي سرش كشيد و خوابيد.ولي هر چه كرد خواب به چشمش

نيامد.با حرص پتو را كنار زد و از رختخواب جدا شد.خودش هم از اين زندگي نكبتي خسته شده بود.نگاهي به ساعت انداخت.

دوازده گذشته بود به طرف دستشويي رفت.بعد چند دقيقه در حالي كه حوله را روي شانه اش مي انداخت وارد آشپزخانه شد و

پرسيد:

نهار آماده اس.

زهره خانم نگاه سرسري به پسرش انداخت و گفت:

خوبه بابت شكمت هم كه شده يادي از مادر بدبختت ميكني.

صادق كلافه گفت:

يه سوال كردم جوابش آره يا نه اس. تو روخدا دوباره شروع نكن به ننه من غريبم.

زهر خانم آه سوزناكي از سينه بيرون داد و زير لب گفت:

نمي دونم. نه اون خدا بيامرز لقمه حروم تو سفره ما گذاشت نه من گردن شسكته. نمي دونم اين بچه چرا اين جور شده..

و در حالي كه زيرلب استغفار مي كرد.سفره را براي صادق پهن كرد.

صادق نهارش را كه خورد ديگر طاقتش تمام شد. حوصله شنيدن نق نق هاي مادرش را نداشت.حرفها و گلايه هايي كه تمامي

نداشت.لباس پوشيد و از خانه بيرون زد.ساعت از يك گذشته بود.نگاهي به سر كوچه انداخت.كسي نبود.پوزخندي زد.

خاك تو سرتون.معلومه كدوم گوري رفتن.الان ديگه زنگ دبيرستان دخترانه مي خوره.حتما يه گوشه چپيدن و چهارتا چشم هم

غرض كردن به ديد زدن.

مستقيم به طرف تير برق كنار كوچه رفت و توي سايه كنار ديوار يك پا را به ديوار زد. سيگاري از جيب روي زانوي شلوارش

بيرون كشيد و مشغول شد.با اينكه دو ماه از پائيز گذشته بود ولي هوا سردي آنچناني نداشت.سيگارش به نيمه رسيده بود.كه

نگاهش به انتهاي كوچه خيره ماند.بهار با ان قد تقريبا بلند به طرف او مي آمد. دقت كرد.او را نمي شناخت. چون تمام زنان بالاي

ده سال محله را به خوبي مي شناخت.اين دختر تازه وارد بود.سيگارش را به زمين انداخت و در حالي كه ان را با پنجه پا خاموش

مي كرد نگاه مشتاقش را از روي چهره بهار برنداشت.راه رفتش آرام و با وقار بود.هر چه نزديك تر مي شد صادق براي ديدن

چهره اش مشتاق تر مي شد.حالا در فاصله اي بود كه صادق مي توانست به راحتي تمام اجزاي صورت او را ببيند.نگاه زيبايش را

محجوبانه به زمين دوخته بود.چشمان دريايي اش مثل دو تيكه از آسمان مي درخشيد و زير مژه هاي بلند تاب دارش پنهان شده

بودند.بيني كوچك و سربالايش و لبهاي كوچك و سرخش چنان زيبايي به پوست سفيد صورتش داده بود كه صادق نمي توانست

چشم ار او بردارد. بهار بدون توجه به او كه همچون مجسمه اي به ديوار چسبيده بود گذشت.صادق عبورش را درست مثل گذر

نسيم بهاري حس كرد و وقتي به خود آمد كه او رفته بود.صادق نگاهي به اطراف انداخت خبري از آن فرشته زيبا نبود.صادق

مبهوت به ابتداو انتهاي كوچه نگاه كرد كسي نبود.با خودش گفت:

واقعيت بود با رويا.شايد از بس تو آفتاب وايسادم گرمازده شدم.

ولي نمي توانست باور كند آن تابلوي بي نظيري كه او ديده تنها يك رويا بوده.دلش به تپش افتاد و سوالات به ذهنش هجوم

اوردند.

اين فرشته كي بود؟ مال همين محله اس؟ پس چرا من تا حالا نديده بودمش؟ اگه مال اين محل نباشه چي ؟ چطور پيداش كنم؟

از كي سراغشو بگيرم؟

حسي ديوانه وار او را وامي داشت براي صدمين بار آن چه را كه ديده بود مرور كند.بايد هر طور شده او را پيدا مي كرد.اما

چطور.ناگهان يادش آمد كه او را با روپوش مدرسه ديده.خوشحال شد. پس هر روز همان ساعت از آنجا عبور مي كرد.صادق

لبخندي حاكي از رضايت زد و براي دوستانش كه از دور مي آمدند دستي تكان داد.

بهار خسته كليد به در خانه انداخت و وارد شد.گرچه نگاه هاي صادق را به روي خودش احساس كرده بود ولي بي اعتنا از كنار او

گذشته بود.حتي اصلا چهره او را هم نديده بود مطمئن بود اگر يك بار ديگر او را ببيند نخواهد شناخت.وارد خانه كه شد بلند سلام

كرد.سيما خانم از آشپزخانه جواب او را داد و گفت:

زود بيا كمك كن الان كه بهرام و بهنام بيان.

بهار به اتاق رفت و لباسش را عوض كرد.وقتي به آشپز خانه رفت.سيما خانم با نارضايتي گفت:

دوباره كه اين شلوار را پوشيدي.چند بار بگم اين تنگه زشته جلو برادرات.

بهار بي حوصله ناليد:

مامان تو رو خدا كي مي خواين دست بردارين. برادر يعني محرم.

سيما خانم دست از كار كشيد و نگاه نافذش را به چشمان بهار دوخت و گفت:

بله برادر يعني محرم.ولي آدم بايد خودش يه سري چيزها رو رعايت كنه.برو يه چيز ديگه بپوش موهاتم جمع كن مي دوني بهرام

زياد خوشش نمي ياد دور و اطراف مو ريخته باشه.

بهار با چهره اي گرفته به اتاقش برگشت.شلوارش را عوض كرد.نگاهي به موهاي بلندش انداخت كه مثل يك آبشار طلايي اطراف

صورتش را پر كرده بودند، شانه ها و كمرش را پوشانده بودند و از باسنش هم رد شده بودند.موهايش را خيلي دوست

داشت.مخصوصا وقتي باز بودند.با دلخوري موهايش را جمع كرد و گل سر را به سختي به موهايش زد.دلش مي خواست بعد از

چند ساعت كه موهايش زير مقنعه جمع بوده آنها را باز بگذارد ولي طبق دستور مامان نمي شد.

از اتاق كه بيرون آمد.صداي زنگ خانه و به دنبالش كليد كه به در حياط خورد.اين يعني مردان خانه آمدند.اين اخلاق بهرام

بود.قبل از ورود زنگ مي زد تا كسي در شرايط نامناسبي نباشد. بهار با خودش گفت:

كدوم شرايط نامناسب.تاپ و شلوارك كه ممنوعه.دامن درصورتي كه حتما تا غوزك پا باشه. لباسهاي زيرم رو بايد توي اتاق

خشك كنم.توي حياط بايد روسري سر كنم. مثلا كدوم شرايط نامناسب.

صداي سيما خانم بهار را از افكارش بيرون كشيد:

چرا خشكت زده بيا كمك كن.

بهار سفره را از مادرش گرفت و آن را توي سالن پهن كرد.بهرام كه وارد شد بهار به رويش لبخند زد و سلام كرد:

سلام داداش.

بهرام هم لبخندي در جواب بهار زد و كفشهايش را توي جاكفشي گذاشت.پشت سرش بهنام هم وارد شد.سيما خانم با قشنگترين

لبخند خود به استقابال پسرانش رفت.

خسته نباشين مامان جان. كيفت رو بده به من.چه عرقي كرده برو زود لباست رو عوض كن.

استقبال سيما خانم از پسرانش هميشه با استقبال از بهار فرق داشت و اين هميشه بهار را مي رنجاند كه چرا مادرش او را هم مثل

برادرانش دوست ندارد.چرا بين آنها فرق مي گذاشت.بهار متفكر از كنار بهنام عبور كرد كه بهنام دست دراز كرد و گل سر او را

از موهايش كند.موهايش مثل يك آبشار مواج به روي شانه هايش ريختند. بهنام در حالي كه مي خنديد گفت:

اينم به خاطر اينكه سلام نكردي.

بهار با حرص گل سر را از بهنام گرفت و به طرف اتاقش رفت.صداي آرام بهرام را شنيد:

چرا اينقدر سر به سرش مي گذاري؟

و صداي بي خيال بهنام:

چكار كنم.قيافه اش يه جوره كه آدم خوشش مي ياد اذيتش كنه.

بهار دوباره با بدبختي موهايش را جمع كرد و برگشت.مثل هميشه كنار بهرام نشست.بهرام را جور ديگري دوست داشت.او

برايش حالتي پدارنه داشت.گرچه خيلي كم محبتش را به بهار نشان مي داد ولي گاهي جمله هاي كوچكي مثل همين جمله كه از

دهان او مي شنيد او را از محبت بهرام به خودش مطمئن مي كرد.هميشه تا مي توانست به او محبت مي كرد. با اين كار خودش هم

احساس بهتري داشت. بهرام از مدرسه پرسيد و از اينكه با كسي آشنا شده است يا نه.بهار هم با جواب هاي كوتاهي پاسخ

برادرش را داد.

سفره كه جمع شد سيما خانم رو به بهرام گفت:

عصر دارم مي رم خونه بهناز يكي از همسايه هاش سفره داره من رو هم دعوت كرده.سر شب بيا دنبالم راه زياده تا برسم شب

ميشه.

ولي من كار دارم نمي تونم.

سيما خانم اخم كرد و گفت:

حالا يك كار ازت خواستم هي بهونه بيار.

بعد با حالت قهر بلند شد و رفت.بهار با سيني چاي وارد شد و به چهره دلخور مادرش كه داشت سالن را ترك مي كرد نگاه

كرد.اخمهاي بهرام هم توي هم بود.سيني را مقابلش گذاشت و پرسيد:

مامان چش بود؟

بهرام استكان چاي را برداشت و كمي از آن چشيد و گفت:

قهر كرد.

بهار با لبخند گفت:

مگه چي بهش گفتي؟

بهرام در حالي كه چايش را مزه مزه مي كرد گفت:

هيچي گفتم وقت ندارم شب برم دنبالش.

بهار شانه بالا انداخت و گفت:

تو كه آخرش به حرفش گوش مي دي چرا از اول نمي گي چشم.

بهرام استكان را توي سيني كوبيد و گفت:

يك وقتهايي خيلي زبون درازي مي كني. و با اشاره به سيني گفت:

اين چايي بود يا آب حوض.

و بلند شد و به اتاقش رفت.وقتي مي خواست خانه را ترك كند صدايش را كمي بلند كرد و گفت:

مامان شب ميام دنبالت.

سيما خانم با خوشحالي به بدرقه پسرش آمد و گفت:

دستت درد نكنه اگه خونه بهناز نبودم زنگ همسايه روبه رويي شون رو بزن.

بهرام سري تكان داد و رفت.

سيما خانم لباس پوشيده و آماده رفتن بود.بهار كتابهايش را توي سالن پهن كرده بود و مشغول بود.سيما خانم چادرش را سر كرد

و رو به بهار گفت:

شام يه چيزي درست كن ممكنه من دير بيام.

بهار نگاهي به مادرش انداخت وسر تكان داد.سيما خانم چادرش را توي آينه مرتب كرد و رفت.بهار اول به درسهايش رسيد. بعد

سراغ پيراهنهاي بهنام و بهرام رفت و آنها را اتو زد. ظرفها را شست. به گلها آب داد و بعد از بيكاري كلافه شد. هنوز تا شام راه

زيادي بود با اين حال توي آشپزخانه رفت و آرام آرام مشغول تهيه شام شد.زير غذا را كه خاموش كرد. ساعت نزديك هشت

بود.هوا دوساعتي بود كه تاريك شده بود.مادرش هرگز او را اين همه تنها نمي گذاشت. دوباره خودش را توي آشپزخانه مشغول

كرد. نانها را توي سفره پيچيد. بشقاب ها را آماده كرد. مقداري سبزي شست و توي سبد ريخت.همانطور كه مشغول بود صداي

بر هم خوردن در خانه را شنيد با سرعت از آشپزخانه خارج شد. صداي گامهاي تندي از حياط شنيد و بعد در سالن با شدت باز

شد و بهرام وارد شد.بدون توجه به بهار به طرف اتاق رفت و در را محكم به هم كوبيد كه از صداي آن بهار از جا پريد. بعد از چند

لحظه مادرش و بهنام وارد شدند.مادرش حسابي پكر بود. بهنام هم قيافه متفكري گرفته بود بهار سلام كرد:

سلام

سيما خانم با بي حالي جواب داد و بهنام با لبخند گفت:

فكر كنم طوفان شديدي در راهه.

بهار گيج شده بود به آرامي پرسيد:

چي شده؟

سيما خانم با دلخوري و صدايي كه بهرام هم بتواند بشنود گفت:

از آقا داداشت بپرس.

بهرام كه انگار منتظر جرقه اي بود تا منفجر شود در را باز كرد و با فرياد گفت:

مامان صد بار گفتم با من اينجوري رفتار نكن.من زن نمي خوام يكاره من و كشوندين در خونه مردم مسخره كنين.

سيما خانم حق به جانب گفت:

حالا مگه من گفتم بيا الان بگيرش. گفتم ببين. همين.

بهرام كلافه دستي توي موهايش كشيد و گفت:

صد بار گفتم من اگه زن بخوام خودم مي گم.

بعد در حالي كه صدايش را بلند تر مي كرد گفت:

به روح بابا اگه يك بار ديگه برام از اين تيكه ها بگيرين ديگه تا آخر عمر زن نمي گيرم. به بهنازم بگين ديگه دختراي ترشيده در

و همسايه شو واسه من نشون نكنه.. لطفا.

دوباره به اتاق رفت و در را محكم به هم كوبيد. بهار هاج و واج كنار در آشپزخانه ايستاده بود.نمي دانست چكار كند.بهنام كه

لباسهايش را عوض كرده بود از اتاقش بيرون آمد و رو به او گفت:

چرا اينجا خشكت زده برو چند تا چايي بردار بيار. بهار كه وارد آشپزخانه شد بهنام هم پشت سرش رفت. به بهار نزديك شد و

آرام پرسيد:

تو از نقشه مامان و بهناز خبر داشتي؟

بهار نگاهش را از استكان مقابلش گرفت و با تعجب گفت:

كدوم نقشه؟

يعني تو نمي دوني؟

نه به خدا مامان زياد به من نمي گه چكار مي خواد بكنه.

بهنام به كابينت تكيه داد و در ظرف غذا را برداشت.يك دانه كتلت براداشت و به دهانش گذاشت. بهار معترض گفت:

ناخنك نزن

و در حالي كه چاي را به دست بهنام مي داد گفت:

حالا جريان چي بوده؟

بهنام چايش را برداشت و شانه اي بالا انداخت و گفت:

نمي دونم مثل اينكه مامان امروز رفته يك جايي و بهرام و مجبور كرده بره دنبالش بعد هم يك دختري رو بهش نشون داده.اونم

شاكي شده چون دختره خيلي ضايع بوده.

يعني چي ضايع بوده؟

چه مي دونم. .ولي اين جور كه بهرام داشت نق مي زد.دختره خيلي نچسب بوده.

بهنام همان جور كه داشت چايش را مي خورد به فكر فرو رفت.بعد سرش را تكان داد و از آشپزخانه بيرون رفت.بهار براي

مادرش هم كه همانجا توي سالن نشسته بود چاي برد و سيني به دست پشت در اتاق بهرام رفت.در زد و منتظر ماند.صداي عصبي

بهرام را شنيد:

چيه؟

داداش چايي.

نمي خوام.

بهار با ترديد برگشت.كه سيني را به آشپزخانه ببرد كه بهنام گفت:

شامم بيار ديگه از گرسنگي مرديم.

بهار براي كسب تكليف به مادرش نگاه كردسيما خانم با بي حالي گفت:

برو بيار ديگه.

بهار سفره را پهن كرد.نگاه پر ترديدي به اتاق بهرام انداخت.بهرام هنوز از اتاق بيرون نيامده بود.بهار احساس بدي داشت.نبودن

بهرام اذيتش مي كرد.بهنام با اشتها مي خورد.سيما خانم با بي ميلي و بهار هنوز به غذايش دست نزده بود.تصميش را گرفت.سيني

را برداشت و براي بهرام غذا كشيد و پشت در اتاقش رفت.سيما خانم و بهنام هر دو او را زير نظر گرفتند.بهار در زد:

باز چيه؟

بهار بدون اينكه جوابي بدهد وارد شد.بهرام روي تخت دراز كشيده بود و دستش را روي صورتش گذاشته بود.با ورود بهار

دستش را برداشت و با اخم نگاهش كرد. بهار با سرعت گفت:

شام آوردم داداش.

نمي خورم ببر.

چرا.مياين سر سفره؟

بهرام كلافه بلند شد و نشست:

بهار گفتم نمي خورم.

منتظرتون باشم

بهرام فرياد زد:

بهارگمشو برو بيرون شام نمي خوام.

غم توي نگاه بهار نشست.بدون كلمه اي برگشت و در را بست.سيني را برگرداند و كنار سفره نشست.همان يك ذره اشتهايش هم

كور شده بود.بهنام و مادرش دست از غذا كشيده بودند.سيما خانم با صداي آهسته اي گفت:

من نمي دونم بهرام چش شده. سي سالش شده پس كي مي خواد زن بگيره.

و رو به بهنام گفت:

مادر تو باهاش حرف بزن بالا خره برادرين. شايد حرفاي مردونه اي داشته باشه.ببين دردش چيه؟

بهنام كه تقريبا همه چيز را به شوخي مي گرفت گفت:

خودش كه هيچي. داره كاري مي كنه من بدبختم بترشم.

بهار به حرف بهنام لبخند زد.ولي سيما خانم با اخم گفت:

بهنام من دارم جدي حرف مي زنم.

بهنام هم در حالي كه سعي ميكرد خنده اش را پنهان كند گفت:

منم كاملا جدي هستم.

سيما خانم بدون توجه به حرف بهنام ادامه داد:

بخدا دختره مثل دسته گل بود.هزار تا هنر بلده.

بهار با كنجكاوي پرسيد:

من ديده امش؟

سيما خانم فكري كرد و گفت:

فكر كنم ديده باشي. سحر دختر محبوبه خانم همسايه روبه رويي بهناز اينا.

بهار فكري كرد و بعد ناگهان چهره سحر را به ياد آورد.قد كوتاهش اولين چيزي بود كه به ذهن بهار آمد.قيافه بي نمكي داشت

گرچه زشت نبود ولي جاذبه نداشت. بهار بدون فكر گفت:

خوب شد داداش موافقت نكرد.والا هر جا مي رفتن همه فكر مي كردن دخترشه نه زنش.

سيما خانم به بهار توپيد:

دختره بيست و هفت سالشه.

بهار دست و پايش را جمع كرد و گفت:

منظورم قدش بود.تا آرنج دادش هم نمي رسه.

بهنام پخي زير خنده زد و بهار لبش را گزيد.سيما خانم در حالي كه سعي مي كرد لبخندش را پنهان كند و جدي به نظر بيايد

گفت:

دختره قدش كوتاه نيست بهرام ماشااالله قد بلنده.

بهرام تا آخر شب از اتاقش بيرون نيامد.بهنام و سيما خانم رفتند كه بخوابند.بهار كه فردا امتحان داشت هنوز بيدار بود.چون

اتاقش با مادرش مشترك بود.مجبور شد براي درس خواندن به آشپرخانه برود.بهنام در اتاقش را باز مي گذاشت و نور سالن

اذيتش مي كرد و نمي گذاشت بعد از خوابيدن او چراغ سالن روشن باشد.

بهار كتاب زبانش را روي ميز پهن كرده بود و مشغول بود.بهرام با خاموش شدن چراغها به آرامي از اتاقش بيرون آمد.چراغ

روشن آشپزخانه توجهش را جلب كرد.سرش را داخل آشپزخانه كرد.با ديدن بهار با تعجب گفت:

هنوز بيداري؟

بهار با ديدن بهرام از جا برخاست و لبخند زيبايي به او تقديم كرد. در جواب بهرام پرسيد:

شام مي خوري؟

نه.

بهار با سماجت گفت:

كتلت پختم.هميشه كه دوست داشتي.

اشتها ندارم.

بخاطر من.آخه منم شام نخوردم.

بهرام با تعجب گفت":

چرا؟

بهار نگاهش را به كتابش دوخت و گفت:

منتظر بودم بياي با هم شام بخوريم.

بهرام نگاه مهرباني به بهار انداخت.بهار كه نگاه او را ديد با لبخند گفت:

گرم كنم.

بهرام در حالي كه به طرف دستشويي مي رفت با خنده گفت:

گرم كن.

بهار باخوشحالي به طرف يخچال دويد و مشغول آماده كردن ميز شد. تا بهرام برگشت همه چيز روي ميز آماده شده بود.بهرام

حوله را روي صندلي انداخت و مشغول شد.هنوز يكي دو لقمه نخورده بودند كه بهنام با چهره اي خواب آلود وارد آشپزخانه شد و

گفت:

اين چه بوييه نصف شبي راه انداختين.نمي گين يه آدم گرسنه همين نزديكي ها از خواب بپره.

و در حالي كه براي خودش يك لقمه آماده مي كرد.پشت ميز نشست.بهرام به او كه با اشتها مي خورد نگاه كرد و گفت:

مگه تو هم شام نخوردي.

بهنام يك دسته سبزي توي دهانش گذاشت و زيرچشمي به بهار نگاه كرد وگفت: