رمان دختری به نام سیوا به قلم پانته آ

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

بگذار دستانت به آرامی نوازشم کنند.

نُت به نُت تنم را در آغوش بگیرند و تمام مرا بنوازند.

من برای تا ابد نوازش شدن به دست تو

کلاویه‌ات می‌شوم.

به شرط آن که، تو نوازنده‌ام باشی.

مثل کلاویه‌های پیانو

سیاه بود، سیاه.

مثل کلاویه‌های پیانو،

سفید بود، سفید.

نُت به نُت،

من او را از بر بودم و او مرا،

من بدون او یک پیانوی بی‌صدا بودم و او‌ بدون من، بدون من…

او همیشه بود، حتی بدون من

حتی بدون من.

خزان، دختری که سال‌ها روزگارش جنس پاییز بود، روحش زرد و مچاله و جسمش مانند برگ‌های زخمی و خش خورده. خو گرفته در عمارتی که سال‌هاست بویی از زندگی نبرده‌است.

فقط خودش بود و یک پیانو، تا این که او آمد، آمد تا بر خزان ببارد یا شاید هم بتازد!

آمد تا خزانش را سبز کند و یا…

زندگی بازی های زیادی برای آدم های مختلف داره، مامان همیشه میگه سرنوشت دست خداست...

به این باور دارم...اما به اینم باور دارم ک من نقش موثری رو سرنوشتم داشتم.

این قصه فقط قصه من نیست...

ما چهار نفریم...چهار تا منفی.

هیچ احساس مثبتی بینمون وجود نداره

و تا حدودی از هم متنفریم.

اما منفی در منفی؟

بیاید از اولش شروع کنیم...از اول اول...

با بهت به چشمای روشنش زل زدم و گفتم:

-من برای این که این جا بتونم کار کنم از خودمم گذشتم!

آیلی با نیشخند زیر لبی گفت:

-یه جور میگه از خودم گذشتم انگار شوهرش ولش کرده جوونیش و خرج بزرگ کردن بچه هاش کرده.

با اخم برگشتم و بهش چشم غره رفتم و رئیس دست به جیب نگاهمون کرد و با نیشخند گفت:

-فقط تورو نگفتم...هردوتون اخراجین!

حالا نوبت آیلی بود که با چشمای گرد و دهن نیمه باز به رئیس زل بزنه.

ابرو بالا انداختم و با نیش باز زیر لب گفتم:

-بخورش.

آیلی با بهت نگاهم کرد که با لبخند گفتم:

-ناهار قهوه ای رنگت و میگم.

آیلی عصبی نگاهم کرد و رئیس عصبی داد زد:

-چی پچ پچ می کنید؟ ذاتا فقط بلدین حرف بزنید..تموم شه بره دیگه!

خسته شدم از بحثاتون!

حالا دیگه وقت لج بازی نبود..انگار موضوع جدی بود.

با التماس گفتم:

-رئیس ما...

عصبی دستی به ته ریش جو گندمیش کشید و گفت:

-ور ور ور...بسه دیگه...مخم و خوردین.دوماهه این جا کار میکنید.خونمون و تو شیشه کردین

همش لج بازی و رقابت! خیر سرتون خواهرید!

ابرو بالا انداختم و هم زمان با آیلی با چهره ی در هم رفته به هم زل زدیم و انگشتمون و به سمت هم گرفتیم و با لحن منزجر کننده ای گفتیم:

-این!؟

و هم زمان با لبخند گفتیم:

-من خواهر این نیستم.

رئیس عصبی به موهاش چنگی زد و گفت:

-گفتم باهوشن...زرنگن..عاشق کارشونن...گفتم تو کارشون یه دننده و نترسن...

تا تهش میرن..خبرای توپی میارن...کاری ان...اما همه اینا یه طرف...این لج بازی هاتون کل آسایش دفتر و از بین برده...حالا ام که گند اخر و زدین.مهم ترین خبر تاربخ این دفتر و با لج بازی هاتون خورد و داغون کردین.

هم زمان دوربین عکاسی آش و لاش شده رو با دست از روی میز پرت کرد رو زمین.

بهت زده گفتم؛

-رئیس تقصیر این ملخه...واسه این که دوربین و خودش برداره یه جهش کانگورویی زد گفتم این جهش یافته است و بچه ملخ و کانگوریی چیزیه که این طوری پرید رو سقف ماشین!

آیلی خشک شده دستش و مشت کرد و جلوی دهنش گرفت و گفت:

-عه عع...کذابِ فاسد مفسد فی العرض دروغ گوی کثیف ناسالم...حیف که نمیتونم جلوی رئیس فحشای رکیک مناسب جو خودمون و بهت بدم...

هم زمان که با حرص دستش و رو هوا تکون میداد گفت:

-کی بود مثل شتر مرغ میدویید؟ کی بود آدرسی و که من پیدا کرده بودم و زود تر کش رفت، رفت اون جا عکس رو گرفت!؟

با اخمای در هم گفتم:

-شتر مرغ تویی، شتر!

رئیس با حرص دادی زد و هردو از جا پریدیم.

با اعصبانیت گفت:

-شعار دفتر ما چیه ها!؟ سر در دفتر چی زدیم؟

این جا من...من..نکنید.این جا ما هستیم!

باید از خبرایی که همکاراتون پیدا میکنن خوش حال باشین..اکیپ باشید.گروهی فعالیت کنید...

فکر کردید چی این دفتر و چهل سال بهترین دفتر روزنامه استانبول کرده!؟ها!

بهت زده گفتم:

-اون اگر مثل سوسک نمی چسبید به دوربین و میزاشت من خبر و بیارم دوربینم نمی شکست.

آیلی خواست جوابم و بده که رئیس نفس نفس زنون و عصبی غرید:

-رک بهتون بگم...بهترین خبرنگارایی بودید که تو چهل سال سابقه کاریم دیدم...یاد جوونیای خودم میفتادم وقتی میدیدمتون.

آیلی با ذوق گفت:

-ای جان.

نفس عمیقی کشید و ادامه داد:

-زرنگید...جوونید...از دانشگاه خوبی فارق التحصیل شدین...

با نیش باز گفتم:

-چه جاذاب.

رئیس حرفش و قطع کرد و بهت زدع گفت:

-چی!

آیلی به جای من پوکر گفت:

-به جذاب میگه جاذاب.

رئیس کمی خیرع و شگفت زدع نگاهم کرد.

لبخندم عمق گرفت و سرفه ای کرد و ادامه داد:

-اما اخراجید.

لبخندم در کثری از ثانیه پرید و لبام مثل سکته ای ها کج شد.

-چی!

این و آیلی با التماس گفت.

-اخراجید...نمیتونم روتون ریسک کنم.امروز فرداست سر بچه بازی هاتون این جا رو آتیش بزنید.

با اخم گفتم:

-حداقل اون و اخراج کنید...این طوری نه جنگه نه دعوا.

هم زمان با دست به آیلی اشارع کردم.

آیلی با لبخند گفت:

-من که چیک و چیک عکس می گیرم برات...خبرای توپ میارم برات...آتو های خوب میگرم برات...فیلمای فول میارم برات بزارم برم؟

با رئیس هم زمان با دهنای باز به آیلی زل زدیم و آیلی با لبخند فقط رئیس و نگاه می کرد.

رئیس کرواتش و شل کرد و بهت زده گفت:

-برید بیرون‌...

با التماس نگاهش کردیم که نعره زد:

-برید بیرون.

با تردید و نگاهی مظلومانه نگاهش کردیم

اما هیچ تاثیری نداشت چون به سمتمون خیز گرفت و هردو از اتاقش دوییدیم بیرون و در و فوری بستیم و بهت زده برگشتیم که دوباره در بهت فرو رفتیم.

کل کارکنای دفتر جایی نزدیک به ما با دهنای باز ایستاده و مرت درحالی که ماگ بزرگش بین دهن و سینش رو هوا مونده بود با بهت گفت:

-م...ما داشتیم کیفیت در و چک می کردیم.

غنچه فوری خم شد و به دستگیره به در دست زد و گفت:

-نه بچه ها در مشکلی نداره سالمه.

بقیشون هول شده گفتن:

-خدارو شکر

آیلی با چشمای ریز شده گفت:

-عجب!

اعصابم خورد بود و با حرص از کنار بوسه رد شدم و با نیشخند نگاهم می کرد.

حق داشت! از خداش بود ما اخراج شیم.

الان تو ماتهتش عروسی بود.

با اعصابی داغون رفتم سمت میز خودم و کامپیوتر و باحرص خاموش کردم و خم شدم و کوله پشتیم و برداشتم و همه وسیله های رو میز و ریختم تو کوله پشتیم.

آیلی کمی اون طرف ترم مثل من داشت وسیله هاش و برمیداشت.

دفتر و برگه اچار هارو جمع کردم چپوندم تو کوله ام و همه در سکوت نگاهمون می کردن.

دستم و کوبیدم رو میز و با حرص غریدم:

-ساعت دوازده رئیس جمهور با وزیر خارجه انگلستان دیدن داره محلش و کسی نمیدونه ولی تو این کاغذ که رومیزمه نوشتمش.

وساعت دو ، تو گولدن هتل هازال کایا رو شکار کنید و رسانه ایش کنید که چرا بازیگر مثل اون که حامله ام هست باید دو شب تو هتل بمونه و رابطه اش با شوهرش

چ طوره. با اخم خواستم ادامه بدم که آیلی آروم اما عصبی گفت:

-دیروز عصرم سر فیلم برداری فیلم ستاره دریایی دمیز اوغوز بعد این که با دوست دخترش جمره آتامان حرف زده گوشی و زده زمین شکونده و با سرعت از اون جا رفته...فیلمای مدار بسته رو پیدا کنید این صحنه رو دریارید.

جمله آخر و با بغض و حرص گفت.

زیپ کوله پشتیم و کشیدم و بلند شدم و غریدم:

-اینا همه خبرن به جای دید زدن ما و چک کردن کیفیت در برین اینا رو انجام بدین.

بچه ها با ناراحتی نگاهمون می کردن و یه عده ام

بی حس و یکی ام‌مثل غنچه بو گندو با نیشخند.

کوله رو روی دوشم انداختم و برگشتم که با دیدن رئیس که خیره من و آیلی و از لای پرده اتاقش نگاه می کنه چشمام و در صدم ثانیه مثل گربه شرک مظلوم کردم...

اما اخمی کرد و پرده رو کشید و با رفتنش ابروهام بالا پرید.

درس اول: کارتونای لعنتی واقعیت نیستن.

درس دوم: من اصلا مظلومیتم تاثیر گذار نیست

درس سوم:رئیس یه گاوه بی احساسه.

درس اخر و خیلی دوست داشتم!

همراه با ایلی از دفتر روزنامه خارج شدیم.

فلوکس زرد و کوچیکمون درست روبه روی دفتر پارک شده بود.

درسته خیلی قدیمیه...ولی خب دوسش داریم.

بابا اینو خرید و در کمال حیرت ما گفت نصفش مال منه و نصفش مال آیلی.

شاید این کارو کرد تا ما بیشتر کنار هم باشیم و با هم خوب شیم.

ولی خب زد به کاهدون...لج بازیامون بیشتر میشد...کم تر نه!

با حرص در ماشین و باز کردم و وسیله هام و گذاشتم رو صندلی های عقب و در و با حرص بستم و نشستم پشت فرمون.

آیلی ام همون کار و کرد و در و بعد چند ثانیه باز کرد و کنارم نشست.

عصبی ماشین و روشن کردم. باورم نمیشد چه راحت همه چی به فنا رفت!

اون همه دوییدم تا یه خبر توپ گیر بیارم و مسابقه رو ببرم و تو این دفتر لعنتی استخدام شم بعد به خاطر لج بازی با آیلی همه زحمتام به باد رفت...آرزو های صورتیم...کاخ ارزو هام...

به هم کف ۳۰ متری تبدیل شد.

-همش تقصیر توعه.

آیلی با حرص دست به سینه گفت:

-ببند.

کلافه دندونام و رو هم سابیدم و راه افتادم

تو کل راه یک کلمه ام حرف نزدیم و وقتی ماشین و جلوی خونه نگه داشتم فوری پیاده شد و منم پشت سرش...

وسایلمون و برداشتیم و کولم و رو شونم انداختم و در ماشین و بستم.

از کوچه تنگ و باریک گذشتیم و در حیاط نیمه باز بود و صدای جیغ و داد میومد.

آیلی گیج گفت:

-باز چه خبره!

با وارد شدنم هم زمان یه چیز پارچه ای محکم خورد تو صورتم و چون دهنم باز بود کمیش رفت تو دهنم.

با بهت کولم و رها کردم و دستم و به سمت پارچه بردم و از دهنم جداش کردم

ولی با دیدن لباس زیر قرمز رنگ از انزجار صرتتم مچاله شد و ایلی بلند زد زیر خنده و سرم و بلند کردم و رو تراس مامان آیلی ایستاده بود و جیغ کشون لباسارو میریخت تو حیاط.

آیلی همچنان می خندید.

با حرص کش لباس زیر و به انگشتم وصل کردم و با اون یکی انگشتم لباس و کشیدم و یهو رهاش کردم که مستقیم خورد تو صورتش و تعادلش و از دست داد و محکم خورد به دیوار.

بلند خندیدم اما صدای جیغای گوش خراش نورتن خانوم باعث شد سرم و بلند کنم.

-بیاا اینم لباس خوابِ پلنگیت...زنیکه مفنگی.

ابروهام بالا پرید و بعد چند ثانیع تبدیل به اخم شد.

با کمی دقت فهمیدم اینایی که پرت می کنه لباسای مامانه!

لباس خواب پلنگی مامان پرت شد جلو پام و آیلی با حرص لباس زیر و انداخت زمین و گفت:

-مامان!

اینو رو به نورتن خانوم گفت.

-نورتن خانوم لباسای مامانم و چیکار داری؟ خونه ما چی کار میکنی؟

اینو داد زدم و نورتن خانوم با حرص دستاش و تکیه گاهش کرد و از رو تراس خم شد جلو و گفت:

-خوب می کنم...مگه اینجا باغ وحشه مامانت با تیپ پلنگی میره پیش شوهرم!

ابروهام بالا پرید و کلافه گفتم:

-چه ربطی داره.لباساش و جر دادی...بیا پایین ببینم.

آیلی کلافه داد زد:

-مامان!

نورتن خانوم با حرص در حالی که لباسای مامان و پرت می کرد تو حیاط غرید:

-مامان و زهر مار...زنیکه شاستی بلند برا من لباس پلنگی میپوشه...

با بهت گفتم:

-میپوشه که میپوشه...تورو سننه!

ایلی با حرص رو به من گفت:

-اوی!

با غیض گفتم:

-اوی تو کلات.

هم زمان جیغ زدم:

-بیا بیرون از خونمون الان مامانم میاد شر میشه

نورتن خانوم به سرش کوبید و داد زد:

-بزار بشهعه...بزار بشههه...یه پلنگی بهش نشون بدم...یادش بیاد پلنگ که هیچ تمساحم نیست زنیکه کروکودیل.

با بهت نگاهش می کردم...

خدایا بهم صبر بده...صبر بده!

با سکوت ناگهانی نورتن خانوم چشمام گرد شد

جلل خالق مگه میشه نورتن خانوم ساکت شه؟

اصلا امکانش هست؟

با چرخیدن سر ایلی و نگاهش به پشت سرم با بهت گفتم:

-اشهد ان لا الا...

اما صدای مامان نزاشت کامل اشهد نورتن خانوم و بخونم.حدسم درست بود اومده بود و داشت به لباسای خاکیش کف حیاط نگاه می کرد و جیغ می کشید...

نه این که وسطش مکث کنه ها!

یک سره مثل آژیر ماشین پلیس جیغ می زد.

و وقتی بینش نفس میکشید دقیقا مدل آژیر امبولانس میشد.من و آیلی گوشامون و گرفتیم و مامان یهو ساکت شد.

و بله...الان میرسیم به راند دو.

حمله!

با نهایت سرعت دویید سمت پله ها که من و آیلی ام با سرعت دنبالش دوییدیم

بین راه جیغ می زد:

-لباسای من و میندازی؟

نفس نفس زنون از پله ها پشت سر مامان بالا میرفتم و آیلی مدام جیغ میزد:

-نازی خانوم...نازی خانوم.

به طبقه دوم که رسیدیم مامان یهو جلوی در خونه استپ کرد و ایستاد که به خاطر سرعت زیادم هر کار کردم ترمزم کار نکرد و تق خوردم به شاستی بلند مامان و کم مونده بود بیفتم که یه بار تو عمرم شانش بام یار بود و از لبه های در گرفتم و نیفتادم.

و درست...لحظه ای که فکر می کردم شانس اوردم.آیلی...درست مثل همیشه...

گند زد و دماغش و پشت گردنم حس کردم و اونم نتونست ترمز بگیره و خورد به من...

من خوردم به صندوق عقب مامان...

مامان مستقیم با سر رفت تو بالا تنه یا همون کیسه هوای نورتن خانومی که اومده بود جلوی مامان ایستاده بود...

بوم...

و حادثه هیروشیما یه بار دیگه اتفاق افتاد

و همه افتادیم رو هم و چون اخرین نفر که زیرمون بود خاله نورتن بود و یکمی زیادی چاقه...

یکمی...فقط یکمی!

در حدی که از در رد نمیشه...

و خب نتونست دووم بیاره ترکید.

با درد نفس نفس زنون آرنج آیلی و از تو چشمم در اوردم۔

زانوی نورتن خانومم تو ماتهتم فرو رفته بود ک اون یکم در اوردنش سخت تر بود۔

آیلی ناله کنان خودش و کنار انداخت و منم به زور بلند شدم۔

نورتن خانوم ناله میکرد و مامان سعی میکرد سرش و از کیسه هاش بیرون بکشه۔

و بلاخره با بلند کردن مامان فاجعه تموم شد۔

هر چهار نفر یه گوشه افتادیم و نفس نفس میزدیم۔

مامان انگشت سبابش و سمت نورتن خانوم گرفت۔

-میکشمت زنیکه۔

آیلی رو به مامان گفت:

-نازی خانوم بسه۔۔۔مامان بسه۔

مامان انگار تازه اعصبانیتش استارت خورده بود ک آژیر کشون خیز گرفت سمت نورتن خانوم و موهای فرفری زردش و گرفت و محکم کشیدشون۔

-لباسای من و میندازی تو حیاط؟ اگه جرت ندادم نازی نیستم سلیطههههه۔

با دهن باز نگاهشون میکردم۔

آیلی جیغی زد و دست مامان و گرفت و سعی داشت موهای مامانش و نجات بده۔

نورتن خانوم فحشای مثبت هیجدهی میداد و دست و پا میزد۔

آیلی بلاخره موفق شد مامان و کنار بزنه۔

مامان مشتش و باز کرد و موهای نورتن خانوم و نشونش داد۔

-موهات و کندم۔۔۔تا تو باشی از این غلطا نکنی تانکر چاق۔

نورتن خانوم جهشِ کانگورویی گرفت سمت مامان۔۔۔و یه گل جاااانانه۔۔۔۔

یه لگد محکم کوبید تو شکم مامان۔

چشمام گرد شد و دوییدم تو دروازه و جلوی گل بعدی و گرفتم۔

آیلی مامانش و گرفته و عقب میکشیدش۔

منم جلوی مامانم و گرفته بودم۔

رسما مثل سفره رو مامان پهن شده بودم تا نتونه بلند شه۔

-اینجا چه خبره!

با صدای بابا آتش بس رسما اعلام شد۔

نفس راحتی کشیدم و تو همون حالت رو ما تهت مامان ولو شدم۔

ایلی ام شل کرد و سر خورد زمین۔

بابا کنار قاب در ایستاده و عصبی به ما زل زده بود۔

مامان با گریه مظلومانه گفت۔

-حسام۔۔۔حسام ببین زنت چیکار میکنه۔۔۔کل لباسام و ریخته تو حیاط ابروم و برد۔۔۔

نورتن خانوم خودش و به غش و ضعف زد:

-آی خدا۔۔۔آی من چه گناهی کردم گیر این مار کبری افتادم۔۔۔مگه قرار نبود فقط اخر هفته ها بری پیش این مارمولک اسکار۔۔۔چرا دیشب پیشش بودی؟ پلنگی ام پوشیده بود برات۔۔۔

هم زمان زد زیر گریه۔۔۔

بابا عصبی دادی زد ک هردوشون ترسیده ساکت شدن۔

-هیس۔۔۔صداتون و نشنوم۔۔۔نورتن فوری از خونه نازی برو بیرون۔

نورتن خانوم به سختی بلند شد و فین فین کنان از کنار بابا رد شد و از خونه رفت بیرون۔۔

آیلی پشت سر مامانش فوری دویید و از خونه رفت بیرون۔

بابا کلافه به اطراف چشم دوخت۔

-قفل بزن به خونت که اونم نیاد۔۔۔لباساتم جمع کن باهاشم دهن به دهن نشو۔

عصبی زمزمه کرد۔

-توبه خدایا توبه۔

با غضب از خونه خارج شد و در و محکم بست۔

با چشمای گرد برگشتم سمت مامان۔

موهاش و عقب روند و با حرص به من گفت۔

-بیا برو تو ام جلو چشمم نباش۔

با دهن باز نگاهش کردم۔

-بشکنههه این دست که شکرررر نداااره!

کمی خیره نگاهم کرد:

-اون نمکه نهال نه شکر!

متفکر نگاهش کردم۔

-عه؟ جدا!

با تاسف نگاهم کرد و بلند شد و درحالی ک فحشای مثبت هیجده زشت ناجور حواله نورتن خانوم میکرد خم شده بود لباساش و از رو زمین جمع میکرد۔

حوصله نداشتم فحش جدید یاد بگیرم۔

بلند شدم و به سمت اتاقم رفتم۔

وارد اتاقم شدم و بی حوصله کت جین مشکیم و دراوردم و پرتش کردم روی تختم۔

یه لحظه از جلوی آینه رد شدم که با دیدن یه جن مشکی جیغی زدم و خودم و پرت کردم رو تخت۔

مامان با وحشت در اتاق و باز کرد۔

-چیشده!

به اینه اشاره کردم۔

-چ۔۔۔چیزه۔۔۔خودم و دیدم ترسیدم۔

با دهن باز نگاهم میکرد۔

-اره خب مثل جنا ارایش کن و تیپ بزن بعد از خودت بترس۔

قیافم و مچاله کردم:

-نخیرررر واسه این ترسیدم که موهام و انگار برق گرفته خط چشمم ریخته به لطف نبرد تو و هووت۔

مامان با تاسف نگاهم کرد و به سمت در چرخید۔

-مامان رفتی در و ببند۔

سر تکون داد و از اتاق خارج شد۔

با دهن باز به در نیمه باز زل زدم۔

الان چرا نبست؟

الان چرا واقعا چرا؟ خدایا من و مرغ کن شاید یه خروس بیاد بگیرتم چند تا جوجه به دنیا بیاریم خوشبخت شم راحت شم۔

به شکمم زل زدم۔

نه نه۔۔۔خدایا مرغم نکن۔۔۔این طوری روزی ده تا تخم باید بزارم۔۔۔پاره میشم۔

متفکر گفتم:

-خدایا کِرمَم کن۔۔۔هم راحته هم کل عمر میخورم میخوابم۔۔۔اینم خوبه۔

مثل برق گرفته ها گفتم:

-وای نه۔۔۔اگه یه وقت کِرمِ ماتهت شم چی!

از اون کرما ک تو بدنه!

جیغ زدم:

-نههه

صدای داد مامان و شنیدم:

-نهال دهنت و میبندی یا ببندم؟

فوری به سمت در رفتم و در و بستم۔

نفس عمیقی کشیدم۔

ترسم از این بود که بقیه بفهمن اخراج شدیم۔

به دیوار مشکی اتاقم زل زدم۔

بزرگ ترین عکسی ک چسبونده بودم۔

عکس سیاه سفید معروف ترین و بزرگ ترین دفتر روزنامه استانبول بود۔

چه قدر پاره شدم که قبول شم و نگم بهتره!

مثلا برای پیدا کردن یه خبر جدید هفتاد و دو ساعت دم خونهِ یکی کمین کردم۔۔۔

تو سرما نخوابیدم۔۔۔

یه سگ ولگرد رو کفشم شاشید۔۔۔

دسشوییم یخ زد۔۔۔

اب دماغم رفت تو دهنم۔۔۔

تا فقط به عکس کوچولو از یارو بگیرم!

تهش چیشد؟

ایلی خانوم گند زد به دار و ندارم۔۔۔

باعث شد اخراج شم۔

تصمیمم و گرفتم۔

فردا میرفتم دفتر۔۔۔نمیزارم اخراجم کنن

به همین خیال باشن!

به سمت پنجره رفتم۔

کنار پنجره نشستم۔

تار عنکبوتای نخی و تزئینی و کنار زدم۔

به ماه زل زدم۔

دهنشون و صاف میکنم۔۔۔به من میگن نهال۔۔۔

***

نفس عمیقی کشیدم۔۔۔برو که رفتیم۔

با نگاه به اطراف اروم اروم درحالی ک رو پنجه پام راه میرفتم وارد ساختمون شدم۔

کولم و محکم چسبیده بودم۔

صبح مخفیانه از خونه خارج شده بودم تا فضول خانوم نفهمه۔

با اتوبوس اومده بودم۔

نگهبان خم شده بود با طی قهوه ای که ریخته بود روی زمین و تمیز میکرد۔

نفس نفس زنون اروم از نگهبانی رد شدم۔

دوییدم سمت اسانسور۔

سعی میکردم طبیعی رفتار کنم تا کسی بهم شک نکنه۔

فوری دکمه اسانسور و زدم۔

درای اسانسور باز شدن۔

فوری مجله دستم و بالا اوردم و جلوی صورتم گرفتم تا چهرم دیده نشه۔

اونایی ک تو اسانسور بودن اومدن بیرون۔

فوری رفتم داخل و دکمه رو زدم۔

اخیش۔۔۔

کارت ورودیم و ازم گرفته بودن۔بدون اون نمیتونستم وارد شم۔

از اسانسور اومدم بیرون۔

به ساعت مچیم زل زدم۔

حدسم درست بود۔چشم نزنم خودم و چه قدر من باهوشم۔ای خدا رو زمین حیف شدم۔

همه دور میز بوسه جمع شده بودن۔

آسلی داشت ازشون خبرا رو میگرفت۔

با سرعت اروم اروم به سمت دفتر رئیس رفتم۔

نفس نفس میزدم۔

راه رو رو پیچیدم۔

چرخیدم و به عقب زل زدم۔نه کسی نبود۔

خودمم و خودم۔۔۔اینم از ماموریت هیج مزاحمی ام نی۔۔۔

محکم از پشت خوردم چیز نرمی و تق صدایی اومد و تعادلم و از دست دادم و افتادم۔

با دهن باز ب اطراف زل زدم۔

وسط دفتر رئیس پخش زمین که نه۔۔۔روی ما تهت یکی افتاده بودم۔

برای بلند شدن دستم و رو پشتش گذاشتم ک جیغی زد۔

-دست نزن به پشتم۔۔۔

با ترس از جام پریدم۔

با بهت چرخیدم۔

-آیلی!

احمق پخش زمین شده بود۔به پایین تنه اش زل زدم۔اوق روی این افتادم؟

دستام و به شلوار جین مشکیم مالیدم۔

ایی۔۔دستم به دمبل چه اش خورده بود۔۔۔

ایی۔۔۔ایی۔

رئیس و اونی ک تو دفترش بود با دهن باز مارو نگاه میکردن۔

آیلی به زور از روی زمین بلند شد

نقشم نقش بر اب شده بود۔

اینم اومده بود دم دفتر و حتما فال گوش وایساده بودع منم با ما تهتم خوردم به ماتهتش۔ماتهت در ماتهت شده جنگ هسته ای اتفاق افتاده و بوم۔

آبرومون رفت۔

-میشه بگید چه خبره؟

به رئیس زل زدم مثل قطار مخش انگار سوت میکشید در این حد عصبی بود۔

پسر مقابلش عصبی بی توجه به ما رو به رئیس گفت:

-بابا من و دیوونه نکن یعنی چی این مسخره بازیات۔۔۔نمیتونی مجبورم کنی بیام تو این خراب شده!

اصلا انگار الان ما مهم نبودیم۔

خیارم حسابمون نکردن۔

رئیس با حرص داد زد:

-همین که گفتم۔۔۔از ارث محرومی۔۔۔دو تا ماشینت و میگیرم خونت و ازت میگیرم۔

با چشمای گرد به پسر زل زدم اخی دارع میره قاطی باقالیا۔

حیف شد طفلی بخت برگشته۔

پسر با حرص به صندلی جلوی پاش کوبید ک صندلی به پای من خورد۔

با درد گفتم:

-اووویی۔

پسر با حرص رو به من گفت:

-هیس!

برگشت سمت باباش:

-بابا تصادف بود دیگه پیش میاد۔۔۔

آیلی اروم گفت:

-عجب شانسی چه موقعیتی ام اومدم!

رئیس کروات قرمز رنگش و شل کرد و داد زد:

-آردا زدی به زنه افتاده بیمارستان۔۔۔خصارت ماشینت اندازه یک سال حقوق یه ادم معمولیه۔۔۔بسه دختر بازی و خوش گذرونی بسه از دماغت میکشم بیرون همه اینا رو۔

به بینی کوچیک پسره زل زدم۔۔۔خب بینیش کوچیکه ها حیفه پاره میشه بکشی بیرون!

ای بابا۔۔۔

انگار اسمش آردا بود۔

با حرص سوی شرتی ک رو دستش بود و انداخت رو صندلی و با حرص گفت:

-چی کار کنم بابا۔۔۔چی کار کنم دهنم و سرویس کردی۔

اروم و معصومانه گفتم:

-رئیس۔

عصبی به سمتم چرخید که با ترس خفه شدم و یک قدم رفتم عقب۔

-چیه؟ چیههعهه؟ چی شدهه؟

با غضب زیر لب گفتم:

-گربه مرده حلوا شده۔

آیلی برای این ک رئیس صدام و نشنوه سریع گفت۔

-اقا آلپ تورو خدا قول میدم دیگه با این دعوا نکنم۔

برگشتم سمتش:

-این درختهِ گلابی!