رمان تلنگر سیاه به قلم ریحانه محرابی

تعداد صفحات : 382

ژانر : ترسناک

خلاصه رمان :

یه گروه دانشجو با دلایلی مختلف وارد یه خونه میشن که بر اساس یه شایعه پا گرفته . خونه ایی که فقط و فقط قربانی میخواد و چی بهتر از یک گروه هفت نفره ؟

ادامه رمان:

نگاهم رو به مسئول خوابگاه انداختم و از بی تفاوتیش خونم به جوش اومد .

دستام رو مشت کردم و دوباره بهش خیره شدم .

وقتی نگاهم رو دید نفسش رو پر حرص به بیرون فرستاد و گفت :

اخه دختر جان . من بهت چی بگم ؟ به چه زبونی باهات حرف بزنم ؟

ابرویی بالا انداختم و مثل لحن خودش گفتم :

اخه پدر جان من بهت چی بگم ؟ با چه زبونی بگم که خونه ندارم .

از روی صندلی چرم مشکی رنگش بلند شد و گفت :

منم صد و ده بار بهت گفتم که خوابگاه ها پر شده . برو یه خوابگاه ازاد .

اخمام رو توی هم کردم و گفتم :

اخه من اگه پول داشتم که نمی یومدم شهرستان . همون دانشگاه ازاد تو شهرمون درسم رو میخونم .

بهم نزدیک شد و در حالی که دستش تو یک متریم بود به سمت در خروجی هدایتم کرد و گفت :

دختر جان . فعلا اتاق خالی نداریم . شماره ات رو به منشی بده اگه اتاق خالی شد بهت زنگ می زنه که بیای .

درحالی که از اتاق بیرون می رفتم با لحن مظلومی گفتم :

خب من الان چیکار کنم ؟ جایی برای موندن ندارم .

سری به معنای تاسف تکون داد و گفت :

والا نمی دونم . برو تو محوطه ی دانشگاه ببین کسی همخونه نمیخواد ؟.

با شونه هایی که خمیده شده بودن , از اتاق بیرون زدم .

حس می کردم که همه دارن بهم پوزخند میزنن. چه منشی چادری نشسته تو دفتر چه دیوارای کرم رنگ اتاق . همه بهم پوزخند میزدن .

با حالی نزار شماره تماسم رو برای منشی گ

دیکته کردم .

و از دفتر کذایی دانشگاه بیرون زدم .

قدمام روی زمین کشیده می شد و حال راه رفتن رو نداشتم.

کم نبود این اتفاق .

من فقط بخاطر اینکه یه سقفی بالای سرم باشه درس خوندم . بخاطر خوابگاه .

حالا چی شد ؟

تو یه شهر غریب بدون اینکه خونه داشته باشم در حال قدم زدنم .

گوشی نوکیا ساده ام رو از تو جیبم بیرون کشیدم و شماره ی خونه ی سالمندان رو گرفتم.

بعد از دو بوق ازاد صدای خانم سمیعی رو شنیدم .

_خانه ی سالمندان ... بفرمایید؟

بغضم رو قورت دادم و گفتم :

سلام خانم سمیعی . شبنمم.

لحنش متعجب و هیجان زده شد و گفت :

واای شبنم تو کجایی ؟جاگیر شدی ؟

پوزخندی زدم و گفتم : اره . خیلی جام خوبه . فقط نگران مامانم حالش چطوره ؟

_اونم خوبه ولی خیلی بی قراری می کنه . همش داره با خودش حرف میزنه و اسم پدرت رو زمزمه می کنه .

اروم در حالی که از کنار حلقه ی دانشجویی رد می شدم ,

لعنتی به پدرم فرستادم .

اگه اون ولمون نمی کرد من الان اینجا و مامانم تو خونه ی سالمندان نبودیم .

خواستم جواب خانم سمیعی رو بدم که اتفاقی صدای یکی از دانشجو ها رو شنیدم .

(حالا مجانیه ؟)

طبیعتاا هر ایرانی روی کلمه ی (مجانی) حساسه .

برای همین با خانم سمیعی خداحافظی کردم و قاطی جمعشون شدم .

داهی .

با هیجان وارد جمع دانشجو های ترم اولی شدم .

اگه می دونستن یکی از کسایی که مسخره اشون می کنه خود منم مطمئنم برخوردشون انقدر بی تفاوت نبود .

به چند نفر تنه زدم و وارد جمع شدم .

نگاهی به پسرک قد کوتاه تپل انداختم . شبیه کوالا بود .

تک خنده ی کوتاهی کردم و سرم رو به پایین گرفتم و به حرفاشون گوش کردم .

_درست نزدیک دانشکده ی هنر. یه خونه ی قدیمی هست.

رنگ ساختمون سفید ماته و پنجره های چهارچوبی تیره داره .

جعبه ی پست قهوه ایی رنگ روبه روی خونه جایگاه جغد های شومه و سطل اشغال طوسی رنگ کنار خونه لونه ی گربه های سیاهه..

با خنده وسط حرفش پریدم و گفتم :

بچه چند تا فیلم ترسناک رو باهم مخلوط کردی و داری اینارو میگی ؟

اخه مگه تو شهر جغد هست ؟ در عرض دو ثانیه رنگ پوستش قرمز رنگ شد و گفت :

هی تو پسرر. اگه باور نمی کنی خودت برو ببین .

اصلا من کار بدی می کنم که دارم یه شانس بزرگ رو بهتون معرفی می کنم .

نگاهی به قد کوتاهش که به زور تا سینه ام می رسید کردم و گفتم :

اخه یه خونه ی خرابه چه شانسی میتونه داشته باشه ؟

دوباره به حالت خونسردش برگشت و به وسط جمع اومد و با صدایی که زیر شده بود گفت :

اینکه هرکس بتونه یک ماه تو اون خونه دووم بیاره به ثروت عظیمی دست پیدا می کنه . جوری که حتی نوه های بچه هاشم تو رفاه و ارامش باشن .

صدای ظریف یه دختر رو شنیدم که گفت :

مگه اون خونه چی داره ؟

پسرک کوتاه قد به سمتش برگشت و گفت :

سوال خوبی بود بگو اون خونه چی نداره .

جن و روح و .. هر چیزی که فکرش رو بکنین .

نگاهی به دخترک که رنگش پریده بود , انداختم و درحالی که مخاطبم با پسر کوتاه قد ترم اولی بود , گفتم :

اصلا تو این اطلاعات رو از کجا اوردی ؟

صحرا

توی محوطه دانشگاه روی نیمکت نشستم ."و برگشت به اون خونه کذایی"مثل همیشه ذهنمو درگیر خودش کرد.بازم باید برگردم پیش زندان بانم .چه جالب!!

زندان بانی که کل زندگیمو نابود کردو من بازم پیشش برمیگردم که بازم نابودم کنه.هه البته اگه چیزی ازم مونده باشه.

ممکنه روزی از دستش خلاص شم؟؟

کاش راهی بود!!اما واسه منی که نه پول دارم نه سرپناه هیچ راهی نیست .

بازم مثل همیشه با کلمه بیخیال بالاخره تموم میشه ذهنمو ظاهرا ازاد کردم"و به صدای دانشجوای خندون اطرافم گوش سپردم:

_اون خونه پر اشباحه تاحالا کسی از اونجا زنده بیرون نیومده!!!

_اون روحا متعلق به قبرستون پشت خونس واقعا وحشتناکه.

_اره ولی پول خوبیم توشه.!!

_درسته ولی کی حاضر میشه بخاطر کلی پول جونشو به خطر بندازه؟؟

این دقیقا چیزی بود که من میخواستم یجا واسه زندگی و دوری از زندان بان مغرورم.به سرعت از جام بلند شدم و وارد جمعشون شدم .سوالی که ذهمنو درگیر کرده بود پرسیدم:

_حالا مجانیه؟

سرهمشون سمت من برگشت ویکی از دخترا جواب داد:

_اره مجانیه.چطور ؟

به صورت دختری که تازه وارد جمع شده بود خیره شدم چشمای معصومی داشت امیدوارم همیشه همینطور بمونه.درهمون حال گفتم:

_ممنون.

و بدون جواب دادن به سوالش ازشون دور شدم و راه خونه رو درپیش گرفتم.

صحرا

نفس عمیقی کشیدم و به در اتاقش ضربه ارومی زدم:

اریا_بیا تو

درو باز کردم و داخل شدم .پشت میز کارش نشسته بود و نقشه های شرکتشو میکشید. حالت صورتش اروم بود .خدارو شکر انگار بخت باهام یاره که اخم نداره .

_میتونم باهات حرف بزنم.

اریا-شروع کن.فقط مختصرو مفید باشه.

_دارم از اینجا میرم.!

سرشو از روی نقشهاش بلند کردوچشماشو ریز در همون حال پرسید:

اریا_کجا؟

قضیه خونه رو به صورت خلاصه براش تعریف کردم.

حالت صورتش متفکر شد و پرسید:

اریا_چرا میخوای بری ؟؟توکه هر چی بخوای داری!!

هه انگارنمیدونه مشکل من این خونه نیست افرادشه.!!

_میخوام روی پای خودم وایسم.

اریا_اگه تو اون خونه اتفاقی برات بیفته چی؟

_خرافاتی نبودی؟؟!در ضمن نکه تو از مردن من ناراحت میشی .!!

اریا_هنوزم نیستم .منظورم ادمای خراب بود.و نه تنها مرگت ناراحت نمیشم بلکه خیلیم خوشحال میشم زمین از وجود موجود دردسر سازی مثل تو پاک میشه.

وقتی برای ناراحت شدن از حرفش نداشتم فعلا تنها هدفم رفتن از این خونه بود.

_پس جای حرفی نمیمونه عصر راه میفتم.

بلند شدم که برم که صداش مانعم شد.:

اریا_صحرا

منتظر به صورتش چشم دوختم:

_بله

اریا_وای به حالت اگه بفهمم جز اون خونه جای دیگه ای رفتی.حتی اگه قراره بمیری باید تو اون خونه باشی "و تحت هیچ شرایطی از اونجا بیرون نیای "غیر از اینو انجام بدی روزگارتو سیاه میکنم.

هه منو بگو انتظار داشتم بگه مراقب باش .چه تفکر واهیی.

سرمو در تایید حرفش تکون دادم و برای جمع کردن وسایلم به سمت اتاقم راه افتادم.

ساورا

نگاهی به بطری که سرش سمت امیر و تهش سمت من بود انداختم و گفتم:

_حقیقت یا جراعت؟

امیر به حالت نمایشی اب دهنشو قورت داد و با صدای ضعیفی گفت :

امیر_خدایا خودمو به تو میسپارم .

و جواب داد:

امیر_جراعت

نگاهی بهش انداختم و گفتم :

_فعلا صبر کن باهات کاردارم

و بعد بطری رو دوباره چرخوندم .سرش به سمت ارمان و تهش به سمت من بود :

_حقیقت یا جراعت؟

ارمان_داداش دفعه قبل گفتم حقیقت ابرو برام نذاشتی پس جراعت.

ی نگاه خبیث به ارمان و امیر انداختم ک دوتاشون همزمان گفتن :

امیر و آرمان_یا خداااااا

لبخند بدجنسی زدمو گفتم :

_بلند شین همو ب*ب*و*س*ی*ن.

صدای خنده جمع با داد امیر و ارمان که منو نفرین میکردن قاطی شد .

امیر_ایشالله زن 30سال از خودت بزرگتر گیرت میاد.!!

ارمان _ایشالله میری زیر کامیون .!!

امیر _کاش یه جن تسخیرت کنه.

یهو جفتشون ساکت شدن و سراشون سمت هم چرخید ی نگاه مرموز به هم انداختنو لبخند زدند.سریع همو با قیافه های چندش ب*و*س*ی*د*ن و اومدن نشستن و زل زدن به من!!!

_هاااان؟؟؟

هر دوشون با ی لبخند مرموز گفتن هیچی و بطری رو تند تند میچرخوندن عجیب اینجا بود که از همه چیزای راحت میخواستن .که بطری سمت من افتاد.یهو امیر داد زد:

امیر -اینههههههههه.

با تعجب نگاش کردم که گفت :حقیقت یا جرعت؟؟

پس منتظر انتقام بوده.!!پوزخندی زدم و مثل همیشه گفتم:

_ جرعت.

امیر_درمورد خونه متروکه پایین دانشگاه که شنیدی؟

سریع فهمیدم چی ازم میخواد.

_اره شنیدم و باید بگم اصلا حوصله این بچه بازیا روندارم .

_نکنه میترسی؟؟؟

ساورا

_هه ترس ی چیزی بگو بگنجه.!!!

ارمان جای امیرجواب داد:

ارمان_میدونیم نمیترسی با کارای قبلیت بهمون ثابت کردی ولی ما ازت میخوایم بری تو اون خونه.!!!

سامان یکی از بچهای جمع گفت:

سامان _نظرتونو عوض کنین اونجا خیلی خطرناکه تا حالا کسی از اونجا زنده بیرون نیومده. جسد خیلیا رو تیکه تیکه اطراف خونه پیدا کردن.شما که نمیخواین اتفاقی برای ساورا بیفته ؟؟؟؟

امیر_اگه ساورا نمیخواد بره مشکلی نیست فقط بایدجلوی جمع از ما معذرت خواهی کنه و بگه که ترسیده.

پوزخندی به چرتو پرتای مزخرفشون زدمو گفتم:

_محاله .

امیر_پس برو.

_دقیقا همیین کارو میکنم.

امیر_خوبه.

بلند شدم که برم که ارمانم همزمان با من بلند شد وگفت:

ارمان_ساورا جدا میخوای بری؟

پوزخندی زدمو گفتم:

_تا دیدی من حرفی بزنم بعد بزنم زیرش.

ارمان_داداش منو امیر فقط میخواستیم معذرت بخوای لطفا نرو.خطرناکه!!!

_هه پس هنوز منو نشناختی خطر واسه من بی معنیه!!

و در حالی که به سمت در میرفتم ادامه دادم :

_همینطور معذرت خواهی.

امیر _ارمان بزار بره چیزیه ک خودش میخواد.

جواب دادم:

_دقیقا

و ازشون فاصله گرفتم.

پیش به سوی خانه متروکه و...

ساهی

سوار ماشین شد وگفت :

دلنواز_سلام عشقم خوبی؟

در همون حال سمتم خم شد و گونمو ب*و*س*ی*د.

لبخندی زدم و در جوابش به گرمی گفتم:

_سلام نفسم الان که تو رو که دیدم عالیم.

_خب کجا بریم گلم؟

دلنواز _اوم بریم پارک؟

_باشه بریم.

دلنواز_ساهی؟

_جانم؟

دلنواز_میخوام درمورد یه موضوع مهم باهات صحبت کنم.

_چه موضوع مهمیه که ذهن خانومم رو درگیر کرده ؟.

دلنواز_اینجا نه تو پارک درموردش حرف میزنیم.

_باشه.

رسیدیم به پارک ماشینو پارک کردم و به سمت نیمکت همیشگیمون نشستیم.

_خب گلم درمورد چی میخواستی حرف بزنی؟

دلنواز_خب ...خب ...درمورد خونه پایین دانشکده شنیدی؟

_اره گلم چطور؟

دلنواز_میخوام برم اونجا.!!!

ی لحظه فراموش کردم کجایم و داد زدم :

_چیییی؟

دلنواز درحالی که دستاشو تکون میداد گفت :

دلنواز_هیس هیس زشته.!!!

نگاهی به دورو اطرافم انداختم و با صدای اروم تری گفتم:

_تو غلط میکنی.!!

_دلنواز_ساهی تو رو خدا خواهش میکنم من میخوام برم.

_چرا؟؟؟

ساهی

_دلنواز در حالی که چشماش پر اشک شده بود جواب داد:

دلنواز_از اینکه همش بهم بگن پخمه خسته شدم .

خدای من این دختر جقدر مظلومه .سرشو تو بغلم گرفتمو گفتم:

_عزیزم کی همچین غلطی کرده؟

دلنواز در حالی که گریه میکرد جواب داد:

دلنواز_ همه بهم میگن پخمه"گیج"دست و پاجلفتی "ترسو خسته شدم از بس اینارو شنیدم میخوام به همه ثابت کنم منم میتونم شجاع باشم.

میخواستم حال و هواشو عوض کنم دیدن ناراحتیش برام سخت بود واسه همین با ی لحن کوچه بازاری گفتم:

_اسم بده جنازه تحویل بگیر خودم دهنشونو جر میدم.

وسط گریهاش خندید و مشتی به بازوم زد که با اه و ناله نمایشی گفتم:

_ایی دستم شکست خانوم شما که خودت ی پا هرکولی بزن دهنشو اسفالت کن نیازی به مانداری.

دلنواز_عه ساهی اذیت نکن دارم جدی حرف میزنم من میخوام برم.

نخیر این خانوم کوچولو جدیه پس منم با ی لحن جدی گفتم:

_به نظرت این حرفا ارزش به خطر انداختن جونتو داره؟

_اره ترجیح میدم بمیرم ولی تا اخر عمر اسم پخمه روم نباشه.

اخم کردم و با لحن عصبانی گفتم:

_بار اخرت باشه که درمورد مرگ و رفتن به این خونه مسخره حرف میزنی.فهمیدی؟

زد زیر گریه و با هق هق گفت:

_باشه باشه درمورد مرگ حرف نمیزنم ولی تو رو خدا بزارم برم .خواهش میکنم تو حال منو درک نمیکنی.

اجازه حرف دیگه ای رو بهش ندادم و از جا بلند شدم همزان بهش گفتم :بلند شو میرسونمت.

جوابی نداد و باهق هق سمت ماشین راه افتاد منم پشت سرش.

درحال نگاه کردن بهش بودم دختر کوچولوی ناز اخه من چطوری میتونم بهش اجازه بدم به اون خونه بره؟؟وقتی تموم زندگیمه ؟؟اگه اتفاقی براش بیفته من میمیرم.

سوار ماشین شدم و راه افتادم .از گوشه چشم بهش نگاه کردم هنوزم داشت گریه میکرد.!!!

اخه مگه چقدر اشک داره ک دست بردارم نیست لعنتی اشکاش اتیشم میزنن .

اره همینه چرا زود تر به ذهنم نرسید.!!

_دلنواز ؟

با چشمای اشکی به صورتم زل زد وگفت:

دلنواز_جانم؟

لعنت به این اشکا و صدای لرزون که قلبمو به درد میاره.!!!

_میزارم بری ولی با ی شرط؟

دلنوازسریع اشکاشو پاک کرد و با خوشحال گفت:چی هر چی باشه قبوله.!!

ساهی

با دستام فرمون رو فشردم و گفتم : اینکه منم باهات میام .

دهنش از تعجب باز مونده بود و قدرت حرف زدن نداشت .

وقتی خواستم ماشین رو روشن کنم ، به خودش اومد و گفت : اصلا امکان نداره . من این شرط رو قبول نمی کنم .

ابرویی بالا انداختم و گفتم :

پس به نفع من میشه . چون منم نمیزارم تنهایی جایی بری.

پوست سفید صورتش با حرفم قرمز شد و با چشمای اتیشی درحالی که چادرش رو درست می کرد ، گفت:

اخه ساهی . اونجا خطرناکه.نمیخوام تورو از دست بدم .

تا حالا گفته بودم که چقدر دلم ه*و*س به اغوش کشیدن این. دختر کوچولو رو داره ؟

نگفته بودم ؟

با عشق نگاهی به چشمای سرخ شده اش انداختم و گفتم :

پس چطوری ازم میخوای نسبت به خطرهایی که اونجا داره بی تفاوت باشم ؟

با بغض سرش رو برگردوند و چیزی نگفت .

ماشین رو روشن کردم و تا رسیدن به خونشون به این فکر کردم که مگه امکانش هست بزارم این دختر کوچولو تنها بره ؟

اونم دختری که از شدت ظرافت و زیبایی درست شبیه عروسکای خاصه که یه برچسب بزرگ (دست نزنید شکستنیه ) روش خودنمایی می کنه .

ماشین رومقابل خونشون متوقف کردم و با گفتن :

به مامان بابا سلام برسون یه روز قبل اینکه به اون خونه نقل مکان کنیم . به من خبر بده تا وسایلام رو جمع کنم .پرونده ی صحبتامون رو بستم .

درحالی که از ماشین پیاده می شد گفت :

قراره پس فردا همه نقل مکان کنیم .

داشت از ماشین دور می شد که بلند گفتم:

مگه چند نفریم ؟

سرش رو به سمتم برگردوند و گفت : هفت نفر .

سوگل‌.

با صدای در اتاق، نگاهم رو از کتاب مقابلم گرفتم ‌.

این روزا مضمون همه ی کتابام جن و چیزای ترسناک شده . اخه مگه امکان داره؟

به مامان و بابا که با یک لبخند نگران تو چهار چوب در ایستاده بودن ، خیره شدم .

بایدم نگران می شدن . من به طرز کاملا احمقانه ایی داشتم پا تو راهی میزاشتم که اخرش نا مشخص بود .

از پشت میز مطالعه ام بیرون اومدم و به سمتشون رفتم .

با یه لبخند اطمینان بخش بهشون نزدیک شدم و گفتم :چی شده ؟ چرا انقدر نگرانید؟

مامان فقط بغض کرد و روش رو برگردوند ‌. به بابا خیره شدم و گفتم :

شما بگین چی شده !

بابا نگاهی به کتاب توی دستم کرد و گفت :

سوگل تا الان با همه ی کارات موافق بودیم . چون با دلیل و مدرک انجامشون می دادی.

ولی ...

حرفش رو که قطع کرد با کنجکاوی ذاتیم گفتم :

ولی چی ؟

نگاهی به مامانم انداخت و گفت :

این کارت یعنی رفتن به اون خونه ی کذایی اشتباه ترین کار ممکنه . نمیبینی حال و روز من و مامانت رو ؟

اخمام رو توی هم کردم و گفتم:

ولی از نظر من کارم خیلی درسته ‌.یعنی چی ؟ یه جامعه داریم از وجود اون خونه عذاب می کشیم . حتی جرات نداریم خرابش کنیم .

تا کی میخوایم با ترس به اون خونه خیره بشیم ؟

من باااید .باید اثباتش کنم.

مامان با بغض و تعجب گفت :

اخه توی دانشجو چی رو میخوای اثبات کنی !؟

کتابم رو روی تخت انداختم و در همون حالم گفتم :

اینکه هیچ موجود و یا اتفاق غیر باور کردنی ایی تو اون خونه وجود نداره .

مامان خواست چیزی بگه که بابا نذاشت و گفت :

خیلی خب .ولی قول بده مواظب خودت باشی .

حالا کی میری ؟

سری با لبخند تکون دادم وگفتم :

پس فردا‌.

مامان با ترس گفت :

حالا چند نفرید ؟

دستام رو مشت کردم و گفتم :

نمی دونم تا حد هفت نفر .

داهی

منتظر جواب سوالم بودم .

گویا بقیه ام همین سوال رو داشتن .چون از همهمه ها کم شده بود و همه به پسرک ترم اول کمی چاق خیره شده بودن.

تا بفهمن این اطلاعات رو از کجا اورده .

پسرک چرخی بین جمع بیست نفرمون زد و گفت :

سال.. گروهی از دانشجوهای پزشکی برای پیدا کردن واقعیت وارد این خونه شدن.

همه به خودشون و علمشون اطمینان داشتن.

بعد از یک ماه از اون گروه فقط...

حرفش رو که رها کرد ، همه با اعتراض حرفایی شبیه :

فقط چی ؟ چی شد ؟ لالی ؟

مسخره و اینطور چیز ها رو گفتن .

این مکث کوتاه برای بالاتر رفتن ادرنالین خون من همیشه هیجانی کافی بود .

نفس نفس میزدم و منتظر باقی صحبتاش موندم .

پوزخندی زد و گفت :

فقط یک نفر از اون گروه زنده بیرون اومد که ای کااش نمیومد .

با تعجب بلند با نفس نفس گفتم چرا ؟

سرش رو به طرفین چرخوند و گفت :

طی یه اتفاق نا معلوم . دانشجوی پسرترم چهارم پزشکی .. دو جنسه میشه ‌.

یعنی‌.. یه جورایی بالا خونش رو اجاره داده ‌.

با تعجب گفتم : الان کجاست ؟

نگاهی نافذ بهم انداخت و گفت : تیمارستان .

کسی حرف نمیزد و همه سکوت کرده بودن ‌. تنها صدایی که شنیده می شد ، صدای خش خش جاروی چوبی ، رفتگر بود که درحال جارو زدن زمین بود.

نگاهی به پسر کوتاه قد انداختم و گفتم :

کی باید به اون خونه رفت ؟

-پس فردا . درست هفتم ماه‌.

با کنجکاوی گفتم :

اون گروه دانشجو.. اون گروه چند نفر بودن ؟

_هفت نفر .شماام باید هفت نفر باشین ‌.

صحرا

چشمام گوشه گوشه اتاقم میچرخید همه چی رو تو ذهنم سپردم .ازاتاق بیرون اومدم و در حالی که چمدونمو دنبال خودم میکشیدم به سمت نشیمن رفتم . هه خانوادمو حتی تظاهر به نگرانیم نمیکنن .چه خانواده خوبی!!!!

مامان:عه صحرا هنوز اینجایی؟؟!!!1 فک کردم رفتی!!!!

صحرا:نهایت توجهتونو میرسونه .!!!!

مامان :بسه بسه دیریت میشه زود برو.

چه مادر مشتاقی واسه ندیدن من.!!

صحرا:مراقب خودتون باشین خداحافظ.

مامان:باشه توم همینطور.

حتی نگفت مراقب خودت باش!!! . اهی از سر حسرت کشیدم و به سمت خروجی راه افتادم.

خبری از زندان با مغرورم نبود.لابد تحمل دیدنمم واسه روز اخر نداشته.!!!مگه من چ بلایی سرشون اوردم که تا این حد ازم متنفرن؟؟!!!!جز اینکه دخترمو این خانواده پسر دوست.!!!

سوار تاکسی که منتظرم بود شدم وادرسو دادم .راننده مسن باتعجب نگام میکرد و با لحن پر تعجب تری پرسید:

راننده:ببخشید دخترم ادرسو درست دادی؟؟

صحرا:بله چطور؟؟؟

راننده سرشو به معنای هیچی تکون داد و راه افتاد.

چشمامو بستم و سعی ردم کمی ارامش توی زندگی پر هیاهویم پیدا کنم.چ کار سختی!!!

با صدای راننده ک میگفت رسیدیم چشمامو باز کردم . بعد از حساب کردن پول راننده پیاده شدم و چمدونمو برداشتم.که با شنیدن صداش نگاهمو به سمتش دادم :

راننده:دخترم مراقب خودت باش چیزای خوبی درمورد این خونه نشنیدم.!!

جالبه جای خانوادم راننده تاکسیا باید نگران حال من باشن.!!!چه زندگی تاسف باری.زهر خندی زدم و با گفتن :ممنون پدر جان .ازش دور شدم و به سمت خونه جدیدم راه افتادم .پدرجان چ واژه غریبی لاقل برای من .با صدای سلامی دت از فکر و خیال برداشتم و به سمت داوطلبای دیگه نگاه کردم .سرمو به معنای سلام تکون دادم و نگاه سرسری و بی تفاوتی به چهرهاشون کردم .سه پسر وسه دختر نگاهم روی یکیشون خشک شد.

محاله این چشمارو فراموش کنم.

سا‌ورا .

پک عمیقی به سیگارم زدم وبه منظره ی رو به روم خیره شدم .

خونه ی کوچیک سفید رنگ که گردو غبار تیره اش،کرده بود ، و پنجره های تیره که دیدن داخل خونه رو غیر ممکن می کرد .

دوباره پکی به سیگارم زدم و به داهی که با هیجان به اطراف خیره شده بود ، خیره شدم .

این پسر همیشه ادرنالین خونش بالاست.

با صدای دختر که یکی از اعضای گروه بود ، به خودم اومدم و گوش به حرفش سپردم.

_خب نمیریم داخل ؟

داهی گفت :

منکه خیلی برای وارد شدن به خونه هیجان دارم .

تک خنده ی کوتاهی کردم و ضربه ایی به شونش زدم و گفتم :

تو کی هیجان نداری ؟

چشم غره ایی بهم رفت و گفت :

حالا بهتر نیست خودمون رو معرفی کنیم ؟

درحالی که به سمت خونه می رفتم ، گفتم :

من سا‌ورام .

دختر قد کوتاه و کمی چاق گفت :

من شبنمم.

نگاهی به لباساش انداختم .

کهنه بودن ولی نسبتا تمیز .

پوزخند روی لبام نشست و سری تکون دادم .

دختر چادری ریزه ایی درحالی که دستش تو دست یه پسر بود گفت :

من دلنوازم اینم نامزدم ساهی.

پوزخندم عمیق تر شد وبا خودم زمزمه کردم :

چادرت ر‌و سفت بچسب‌.

دختر ساکت و اخمویی در حالی که از کنارم رد می شد ،گفت :

منم صحرام .

نگاهی بهش انداختم و با خودم گفتم :

سرگرمیه جدید پیدا شد.

داهی خواست خودش رو معرفی کنه که با دستم به شونش ضربه زدم و گفتم :

هی پسرر تو که هیحانیه خودمی ‌.

اخمی کرد و گفت :

حداقل یوبس نیستم مثل تو.

و به سمت در زنگ زده ی خونه رفت و درهمون حالم گفت :

ببینید چیزی جا نزاشته باشید یه وقت . چون اینجا خوراکی و اینطور چیزا دیگه پیدا نمیشه .

شبنم

با ترس و قدمایی لرزون به در زنگ زده ی خونه نزدیک شدم.

هم خوشحال بودم و هم.. می ترسیدم.

دوروغ چرا می ترسیدم که همه ی این شایعه ها درست باشن و من..

من تو این خونه دور از مادرم بمیرم.

خواستم در نیمه باز رو باز تر کنم که صدای پسری که خودش رو داهی معرفی کرده بود شنیدم.

داهی _شبنم خانوم شاید همه جا خانوما مقدم باشن ولی...

اجازه بدین ما اول وارد بشیم.

لبخند لرزونی زدم و عقب کشیدم.

بر عکس من و دختره صحرا و دلنواز که از ترس می لرزیدیم ،

سوگل وداهی و ساورا عادی بودن.

انگار که به یه مهمونی معمول تو یک روز عادی پاییزی دارن میرن.

نگاهم رو به پسری که کنار دلنواز بود انداختم و تو دلم گفتم：

از دست جن و پری نمیریم از دست زیبایی و جذابیت این سه تا نره غول حتما میمیریم.

نیشخندی محو زدم و به چهرش دقت کردم.

درست می دیدم یا توهم بود؟

رنگ ساهی به شدت پریده بود و دست دلنواز رو فشار می داد.

فکر کنم اگه جا داشت تو بغل دلنواز می پرید و درخواست پستونک می کرد.

ابروهام نا خوداگاه از خنده بالا رفتن. این تیک خنده رو از,پدر لعنتیم به ارث برده بودم.

با صدای مزخرف در فلزی از افکارم بیرون اومدم و به داهی و ساورا که داخل خونه می شدن خیره شدم.

فکر کنم تکیه گاه های خوبی بودن.

البته هیکل های عضله ایشون. نه اخلاق مزخرفشون.

یاد کاظم سرایدار خانه سالمندان افتادم. پسری بیست و نه ساله نسبتا لاغر. با صورتی پر از جوش و دندون های رو به سیاه شدن..

و حالا با همه ی این توصیفات از من خواستگاری کرده بود و طبق گفته ی خود جناب کاظم پول لازم ：تنها کسی که می تونه تو رو (من)

خوشبخت کنه منم (کاظم پول لازم.)

با یاداوری چهره اش صورتم درهم شد. واقعا مگه امکان داشت ؟

جلو تر از صحرا که می لرزید و دلنواز که به ساهی چسبیده بود وارد خونه شدم.

نگاهی به داهی و ساورا انداختم.