رمان آب و آتش به قلم فاطمه رنجبر

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

آتش دختری که عشقش هوس بود و بخاطر معشوقه‌اش پسر فقیری رو شوهر اجاره‌ایش می‌کنه تا شوهر اجاره‌ایش واسطه ادامه رابطه‌اش با دوست پسرش بشه غافل از این که اون شوهر اجاره‌ای کسی هست که...

آتش هم که باشی بلاخره باید خاموش شوی

هر عاشقی معشوق...

هر دلداری دلبری....

و هر آتشی آبی را در خود می جوید

عشق عاشق می آفریند و

عاشق، معشوق....

یکی آب به آرامش یک دریا

دیگری

زیبا اما به بی پروایی یک آتش.

آتشی در جان خود در طالب هم رزم ناز

چون به زیبایی و بی پروایی خود برده راز

چشم بچرخاند و لبخند تمسخر بار زد

او نیابید هم چو خود با جسارت کارزار

ناگهان بادی وزید و روشنی را بر کشید

بی خبر از آن که آبی پرخروش بر تن کشید

آتش آن لحظه هیاهویش به یک لحظه نشست

بر دل خاکسترش صوت و نم دریا نشست.

#آب_و_آتش

نفس عمیقی کشیدم و به پسر مظلوم رو به روم خیره شدم؛ انتخاب خوبی برای اسباب بازی دختر وحشی مثل من بود‌. چه قدر زحمت کشیده بودم تا همچین پسر پپه ای پیدا کنم و نظرش رو راحت جلب کنم.

دستم رو زیر شال نازک قرمزم بردم و طره موهای مشکیم که به سیاهی ذغال می رسید رو صاف کردم.

چند دقیقه گذشت. با پا روی زمین ضرب گرفتم اما انگار آرتین کافه چی پپه راغب به نطق کردن نبود.

با سرکشی به چشماش خیره شدم، پی بردم که تو این حالت به چه اندازه قدرت رسوخ تو وجودش رو دارم! تا به دقیقه نکشید سر به زیر انداخت. نیشخندی از این همه خجلی و کم رویی زدم.

خسته از این همه کش مکش لب از لب باز کردم:

-چرا انقدر آرومی؟ یه چیزی بگو!.

سرش رو بالا کشید و بدون این که نگام کنه جواب داد:

-فکر نمی کنم لازم باشه که من حرفی بزنم، اونی که باید توضیح بده شما هستی نه من.

عصبی شدم و نتونستم خودم رو کنترل کنم. فکر می کنم نمی شد با شعور وارد معامله با این ساده لوح بشم! به سمتش خم شدم و آروم با صدای لوند زمزمه کردم:

-از این رولا برای من نیا، می خوای حرفی ام بزنی تو چشمام نگاه کن.

با اخم نگاهش رو به سمتم کشید. سعی کردم خودم و کنترل کنم. به زور سر جام نشستم. بدم می اومد از پسرایی که برام کلاس می ذاشتن. دستم رو دور لیوان آب پرتقال حلقه کردم، خنکی لیوان حس خوبی و بهم القا می کرد. تو همون حین لب از لب باز کردم:

-یه جوری برخورد نکن که انگار با هیچ دختری نبودی! شرایطشم برات جور هست که صدتا صدتا دوست دختر بگیری و حتی ببری خون.... .

با مشتی که روی میز کوبیده شد باقی حرفم رو قورت دادم. مثل این که آرتین کافه چی ببو بود اما نه تا حدی که هر کسی هر چیزی بارش کنه!. خندم گرفته بود اما جلوی خودم رو گرفتم. از چشماش آتیش می بارید اما برام ذره ای اهمیت نداشت؛ نه نه، شایدم داشت! باید این گربه ملوس و رامش می کردم.

-خانم حرف دهنتون و مزه مزه کنید، درسته کارمند این کافم شب روز جون می کنم که

دو هزار پول در بیارم اما تمام تلاشم برای خواهر کوچیکمه من مثل شماها و امثال شماها برای خوش گذرونی کار نمی کنم پس بفهمید که دارید چه حرفی می زنید اگه نمی خواین حرفی بزنید و توضیحی بدید من برم پی کارم.

پوزخند صدا داری زدم. از چشماش مشخص بود که خیلی خودش و کنترل می کنه تا دهنش به فحش آلوده نشه. دستش مشت و رگش ورم کرده بود.

-همچین می گه کار! خب، چندتا مشتری برای خریدن آبمیوه یا آیس پک یا شایدم برای خریدن دوتا اسکوپ بستنی منتظرتن؟! یا نه شایدم دوتا کافه با کیک شکلاتی برای یه جفت عالی؟!

حرفم که خیلی تند بود تحمل نکرد و از جا بلند شد تا بره که تند گفتم:

-بشین.

نفسش رو محکم فوت کرد. بی توجه به حجم عصبانیتش، شروع کردم به حرف زدن:

-من می خوام برم فرانسه اما بابام گفته تنهایی نمی ذارم بری چون خودشونم نمیان، تنها کسی که دوست داره بره منم!. یه عمه دارم اون جا که بابام به شدت رابطشم باهاش بده و در نتیجه من اونجا تنهام برای همین بابام می ترسه که تنها اونجا بمونم.

-به من چه ربطی داره؟

دندون قروچه ای کردم و با نگاه عاقل اندر سفیه ای رو بهش غریدم:

-اگر دندون رو جیگر بذاری تا ته ماجرارو می گم و این تویی که تصمیم می گیری.

به لیوان آب پرتقال خوش رنگ که دستم بود خیره شدم، چه طور توضیح می دادم تا باور کنه؟!

یه مقدار از محتوای داخل لیوان رو مزه مزه کردم تا گلوم از خشکی بیرون بیاد

-دنبال یه پسری بودم که تقریباََ خانواده نداشته باشه چون حوصله خاله زنک بازیارو ندارم و این که وضعیت مالیش هم بد باشه تا بتونم معامله کنم.

سوالی نگاه کرد که آب دهنش و قورت داد و بی معطلی گفت:

-با مادر و پدر جعلی که برات انتخاب می کنم بیای خواستگاریم، به مدت شش ماه زن و شوهر باشیم و بعد جدا شیم توام تو این مدت همه جوره از لحاض مالی تضمینی همچنین خواهر کوچیکت آها فکر می کنم عمل قلب هم لازم داره نه؟ اونم یه کاری می کنیم که پیش بهترین دکتر زود خوب شه.

آرتین که تا الان سکوت کرده بود تک خنده ای کرد و بهم خیره شد.

-چه داستان مسخر ای، پدر جنابعالی اجازه نمی ده تنهایی اونجا باشی اما بعد از طلاق اجازه می ده اونجا باشه!.

با غضب گفت:

-حیف که مجبورم برات توضیح بدم وگرنه به تو از اونجا به بعدش ربطی نداره. من عاشق پسریم که بابا طی خواستگاری که اومد اجازه ازدواج نداد اون الان فرانسه هست و برای همینم پافشارم که برم اونجا بعد از جدایی ام جوری تظاهر می کنم که بعد از یه مدت اون مراقبم بوده تا بابا رضایت بده و بدونه دوستم داره.

-بدون اجازه پدرت هم می تونی این کارو کنی، ظاهراََ برات اونطور که باید نظر کسی مهم نیست.

اخمی کردم.

-نظر بابام برای من خیلی مهمه و اون انقدر آینده و همسر آینده ام براش مهمه که گفته چهل درصد اموال به نام داماد می زنه، از سر این مهربونیش هست که نگرانمه و خیلی دوستش دارم.

ادامه داد:

-البته این به شرط یکساله نه شش ماه که ما جدا میشیم فکر رسیدن ارث به سرت نزنه.

آرتین نگاهی به مسخرگی انداخت و گفت:

-اگه قرار به ارث دل ببندم الان اینجا کار نمی کردم پس افکار بی خودت رو بزار کنار یا اصلاََ به زبون نیار.

نفسم رو به صورتش فوت کردم، بی حوصله پرسیدم:

-قبول می کنی یا نه؟

اون اما خسته و بی رمق از این همه حرف که ظاهراََ براش کم از گزافه گویی نداشت خمیازه ای کشید و از جاش بلند شد.

-این پیشنهاد و نه، اما هروقت تونستی می تونی بیای درد و دل کنیم!

و با خنده دور شد.

انگار آب یخ روی سرم ریخته باشن؛ کارد می زدن خونم در نمی اومد. دستم و محکم مشت کردم و زیر لب نالیدم:

-این طوری نمی شه! وقت کمی دارم و باید زود ازدواج کنم و برم فرانسه. خدایا دیگه دنبال کی بگردم؟

باید همین و راضی می کردم وگرنه تا یک سال دیگه هم همچنین آدمی پیدا نمی کردم.

عصبی بلند شدم و به سوئیچ ماشین جنسیس قرمز رنگ چنگ زدم.

با قدم های نه چندان محکم از کافه خارج شدم.

آرتین

طبق معمول ساعت دوازده با موتور آپاچی دوست داشتنی جلوی در مدرسه انتظار برادر کوچیک و شیرین زبونم رو می کشیدم.

همیشه نیم ساعت زودتر از خوردن زنگ مدرسه!

لحظه شماری می کردم تا صدای زنگ مدرسه هم همه بچه ها رو بر پا کنه.

بلاخره بعد از چند دقیقه انتظار خسته کننده صدای زنگ تو همون محوطه به صدا در اومد. موشکافانه دانش آموزای ریزه میزه رو آنالیز می کردم تا موش کوچولوی توپول رو گم نکنم.

من که به خیال خودم پی دنبال کردن "آرتا" برادرم بودم با شنیدن صدای شر و بانمک چشم از در گرفتم و به سمت صدا سوق دادم.

-مثلاََ داری من و پیدا می کنی داداش خان؟!

با لبخندی که سعی در مشهود کردنش نداشتم لپش رو کشیدم و مثل خودش جواب دادم:

-سلام موش کوچولو. اولاََ داداش خان نه و خان داداش بعدشم برای چی بهت می گم موش کوچولو؟ چون مثل موش کوچولویی زود در میری نمی تونم پیدات کنم.

آرتا با چشمای درشت لب غنچه کرد.

-داداشی یه چیزی بگم؟ قول می دی ناراحت نشی؟

منتظر به آرتا چشم دوختم.

-بگو عزیز دلم تو هرچی بگی من ناراحت نمی شم چیزی می خوای؟

سرش رو خم کرد و مشغول بازی با انگشتای کوچکیش شد. با بغض شروع کرد به حرف زدن. بغضی که دلم رو آتیش می زد.

-داداش امروز داشتم با دوستم می دویدم باز اینجام درد گرفت.

به سمت چپ سینه اش اشاره زد. بند دلم پاره شد.

-حالم خیلی بد شد، دکتر نمی ریم؟ بعضی وقتا تیر می کشه.

تو این شرایط بیشتر از خودم نفرت پیدا کردم.

حالم بهم خورد که چنین برادری بی عرضه ای برای آرتا هستم.

با خجالت به زمین چشم دوختم که این دفعه کتونی دهن باز آرتا با دهن باز بهم لبخند می زد. دیدن این صحنه بیش از بیش حالم رو دگرگون کرد. طی فکر آنی خم شدم و برادرم رو درآغوش گرفتم.

کنار گوشش گفتم:

-زود می ریم دکتر، می برمت پیش بهترین دکتر، لباسای خوشکل میگیرم برات، بهترین مدرسه می فرستمت و هرچی که بخوای، چطوره؟

به برق چشمش خیره شدم.

آرتا دستاش رو با ذوق تو هوا بالا و پایین تکون داد و دست زد، طوری که انگار با این حرف دنیا رو به پسر بچه هفت ساله رو به روم داده باشند.

-وای جداََ داداشی؟! واقعاََ هرچی بخوام می خری برام؟ یه اتاق بزرگ و پر از ماشین بازی؟ می شه؟!

تلاش کردم بغض گلوم و پس بزنم. پریشون بودم و با وجود این همه کمبودی که برای آرتا به وجود آورده بودم پریشون تر می شدم.

-آره چرا که نه. حالا بشین بریم خونه نهار بخوریم خانم کوچولو.

آتش

با حرص خاصی با آدامس که تو دهنم بود سر جنگ گرفته بودم و عصبی می جویدم.

افکارم مثل خوره ذهنم رو به بازی گرفته بودن.

یاد حرف های صبح می افتادم کاسه صبرم لبریز می شد و دلم می خواست مشت محکمی به آرتین بزنم تا شاید بلکه از حس تحقیر درونم کم بشه.

-دختر چه خبره به فکر دندونات باش.

چپ چپ نگاهش کردم، هر آن ممکن بود مشتی که می خواست به صورت آرتین فرود بیاد به صورت ظریف و تقریباََ بی جون سیما کوبیده بشه!.

-عصبی ام، نمی بینی؟

سیما پشت چشمی نازک کرد و ترجیح داد سر به سرم نذاره.

-من خر و بگو دارم بخاطر خودت می گم.

صدای پویا تو جمع بلند شد و حالا نوبت این بود که بره رو نروم!.

-آتش جان چرا انقدر عصبی؟! عزیزم کمکی از دستم بر میاد؟

کم مونده بود مثل کوه آتش فشان فوران کنم، که بلافاصله سیما کنار گوش فوآد گفت:

-این و یکم دست به سرش کن آتش عصبیه.

بعد از فرستادن پویا به قول معروف دنبال نخود سیاه شروع کردم به غریدن. شاید مثل اسمم عصبی، بی پروا و پر خشم.

-یکی این خرمگس و جمع کنه، آخه فوآد تو هنو نفهمیدی که من از آدما اللخصوص پسرای لوس و ننر بدم میاد؟ اینم که هی دم پر من میشه! جمعش کن برادر من، من پی دوست پسر بازی ام؟ فعلاََ رو نرو این کارا نیستم.

عصبی به سوئیچ ماشین چنگ زدم.

همونطور که غرق افکار مشوشم بودم خیره به میز بدون این که بهشون نگاه کنم گفتم:

-من می رم، بخوام بمونم اینجا دل یکیتون و می شکونم بعد از اونم حوصله منت کشی ندارم، خوش باشید بای.

آرتین

از حجم سنگین کار خسته و گرمای تابستون هم خستگی و کلافگی ام رو بیشتر می کرد. با نهایت فرزی هم زمان اسموتی، میلک شیک موز و کافه لاته رو که سفارش مشتری بود رو حاضر کنار هم چیدم. باید تو این کافه می موندم حتی به قیمت خورد شدن، باید به هدفم نزدیک تر می شدم.

کش و قوسی به خودم دادم. واقعاََ خسته کننده بود.

سر بلند کردم که نگاهم تو نگاه غضبناک صاحبکار سخت گیر کافه گره خورد.

-می خوای تخت هم بیارم یکم بخوابی؟!

عرق سردی روی پیشونیم نشست. دوست نداشتم من رو آدم ریق ماسی فرض کنه. نباید بی گدار به آب می زدم.

به اجبار سر به زیر انداختم. جدی و محترمانه گفتم:

-آقا مشکلتون با من چیه؟ من که همه سفارشارو به موقع حتی زودتر از تایمشون حاضر می کنم.

آقای صابری مرد میانسال رو به روم جای این که با شعور بیشتری برخورد کنه با نهایت گستاخی مچ دستم رو فشرد و مثل تیکه آشغال پرتم کرد سمت انتهای میز پیشخوان و غرید:

-کوری؟ مشتری های کافه ما زیادن، چشات و باز کن ببین.

و انگشت اشاره اش رو جلوی چشمم به سمت مشتری های تازه وارد تکون داد.

- اون اولم گفتم باید زبر و زرنگ باشی. حالا شل و ول، خستگی در می کنی تا پا بچرخونی باقی مشتریام پریدن! اینطوری فقط از کیفیت کارمون سلب می کنی. ای بابا.

با غرور دستش و به کله تاسش کشید. هیکل بی خودش رو از چهار چوب در کنار کشید و از اونجا دور شد.

کلافه به کابینت تکیه دادم. انگار همه چی دست به دست هم داده بود تا بساط حال بدم و برام مهایا کنه. مردیکه خبر نداشت اگه انگشت بچرخونم خودش و با کافه اش یه جا میخرم.

با بردن سفارشات توسط باقی کارکنا روی صندلی نشستم.

بغض کردم، برای برادر کوچکی که تمام تلاشم برای اون بود و اما نمی تونستم شرایط رو ذره ای تغییر بدم. چرا مامانم زنده نبود؟ چرا پدر مهربونم کنارمون نبود؟ اما... اما این همه سال زحمتم بی خود نبود و نیست می دونستم که مامان و بابا بهم افتخار می کنن.

مهم نبود شغلی که هرروز باید غرورم زیر پا له می شد و دم نمی زدم. مهم نبود زندگی که راحت می شه از این رو به اون رو کنم اما برای ادامه کارم ریسکه!. آرتا باید به زندگی با فقر عادت می کرد تا بتونم بازی رو ادامه بدم فقط می موند قلبش که

اونم باید وانمود می کردم. نمی دونم این حالش چی بود که تو این دو هفته متوجه شده بودیم!

لبخندی زدم کوچولوی دوست داشتنیم ناخواسته کمکم می کرد و این به تنهایی کلی من و جلو می برد.

با اشاره یکی از پرسنل ها تند از جا پریدم، نباید باز به دست صاحبکارم آتو می دادم.

بی رمق به رسید چنگ زدم و با دیدن سفارشات آه از نهادم بلند شد.

-با این همه کار حداقل یه دستیار کنارم بذاره! درست کردن پای خودمه این همه وقت می ذارم کار تمیز درآد آخرشم باید یه شکم حرف بیخود بشنوم.

صدای ظریف و اغواگر آشنایی باعث شد دهنم قفل و باقی حرفم رو قورت بدم.

-ای جونم، کی بهت حرف زده بگو خودم آدمش می کنم.

سرم رو بالا کشیدم. با دیدن دو چشم شرور آشنا کلافه سر تکون دادم و غر زدم:

-بازم که اینجا اومدی؟ بفرما سر میز، سفارشی داری بچه ها ثبت می کنن میارن.

اون بی خیال عالم، دستش رو زیر چونه اش قرار داد و آرنجش رو به میز پیشخوان تکیه داد. با انگشتاش روی صورت هماهنگ با موزیک پخش شده تو کافه ضرب گرفته بود. مشغول بودم اما نگاه خیره اش مانع تمرکزم می شد.

نگاهم رو به چشماش کشیدم. با سرکشی لبخندی زد و آدامس دهنش رو باد کرد و ترکوند.

-خسته نمی شی؟ نچ نچ چه عرقی کرده. تو این چله گرما چه جوری تحمل می کنی؟.

اهمیت ندادم و روی سفارشات تمرکز کردم. تحمل کردن بهتر از اخراج و شنیدن بی خودی توهین بود.

پنج دقیقه گذشته بود و با پررویی به دید زدنش ادامه می داد و حرکاتم را زیر نظر گرفته بود. نگاهش با دیروز فرق داشت و انگار خوشش می اومد که سر به سرم بذاره.

آتش

کم کم داشت برام جذاب تر می شد و رغبت بیشتری برای ازدواج با پسر مقابلم پیدا می کردم.

تودار، کم حرف، کم رو در عین حال جذاب ، با وقار و دوست داشتنی!. همین گزینه ها کافی بود تا با خیال راحت به خودسری هام ادامه بدم.

با شنیدن صدای قدمای کسی استرس رو تو نگاه آرتین خوندم. رو به من اخم غلیظی کرد.‌ همچنان سرکش به صورتش خیره و تند تند آدامس می جویدم.

-برو، الان یکی میاد می بینه نمی تونم جوابگو باشم.

با دیدن یکی از کارکنای کافه، نفس حبس شده اش رو بیرون فوت کرد و به میز اشاره زد.

-سعید سفارشا اونجان بردار اگه بازم داریم به محمد بگو فیش و تند بیاره آقای صابری رو سر من خراب نشه، اون دیر میاره منم سفارشارو دیر حاضر می کنم.

باشه ای گفت و سینی به دست از دیدش دور شد. رو به سرکشی ام ادامه داد:

-برو الان یکی از بچه ها اومد دو دقیقه دیگه صاحب این کافه بالا سرمه!. دردسر می شه بفرما.

پوزخندی زدم و خمیازه ای کشیدم.

-خب بیاد، اتفاقاََ مشتاق دیدنشم.

آرتین داغ شد و با حرص نفسش رو فوت کرد. من که از این همه عصبانیت سر ذوق اومده بودم لبخندی به پهنای صورت زدم و زیر لب طوری که فقط خودش بشنوه زمزمه کردم:

-این به اون در، دیروز! حرص من و در آوردی امروزم نوبت منه.

با شنیدن صدای قدم کسی، گوش های آرتین تیز شد. اینبار فقط سکوت کرد و چشم به در دوخت. ترجیح به سکوت داد. چی می گفت؟ وقتی می دونست هر چی ام بگه من کار خودم رو می کنم.

با دیدن مرد شکم گنده، مغرور لبخندی زدم. از مردهای پر ادعا متنفر بودم و اون هم نمونه بارز اون دسته بود. با به یاد آوردن چابلوسی برای راه انداختن این کافه برای بابا جدی شدم و گفتم:

-به به آقای صابری.

صابری که شکه شده بود متعجب لب از لب باز کرد:

-سلام خانم آرا خوب هستین؟ اینجا چرا وایستادین؟.

اخمی کرد و بادی به غب غب انداخت؛ رو سر آرتین خراب شد.

-نکنه سفارش خراب کردی نفهم؟ مشتری و نگه داشتی اینجا؟ آخه گوسفند من همه چی و بهت توضیح می دم وضع اینه!؟ اخرا.... .

من که از این همه وقاحت و گستاخی به وجد اومده بودم مات با چشمای درشت گفتم:

-آقای صابری؟ بسه لطفاََ! از شما بعیده، این برخورد با بهترین پرسنل واقعاََ بعیده. متاسفم.

صابری با غرور گفت:

-نه خانم با اینا باید همینطوری برخورد کرد شما خودتون رو ناراحت نکنید، این آقا اشتباه زیاد می کنه من حق دارم.

آرتین که مشخص بود از فشار فک، دندونی براش نمونده بود باعث شد من هم از این وضعیت عصبی بشم. نمی دونم چرا سکوت می کرد و برام خیلی جالب بود.

نگاه عاقل اندر سفیه ای به صابری انداختم. جا داشت کف گرگی ای نثار کله بی مو و کچلش کنم!.

-آقای صابری ایشون رو برای نیم ساعت می خوام، قبل از رفتنمم با شما کار دارم لطفاََ حضور داشته باشن خیلی واجبه.

صابری طبق عادت با پاچه خواری جواب داد:

-این کافه مال شماست شما امر بفرمائید چرا که نه.

رو به آرتین ادامه داد:

-برو همراه خانم.

آرتین با غیظ پیشبندش رو درآورد و تقریباََ روی میز پرت کرد. با قدم های محکم از اونجا بیرون زد و وارد محیط کافه شد.

با صورت قرمز و داغ از عصبانیت سینه به سینه ام وایستاد و غرید:

-چی می خوای؟ خوب شد؟ خیالت راحت شد؟ راضی شدی؟ من خیلی اعصاب دارم تو‌ بدتر کن.

خجالت زده به سینه اش چشم دوختم. این دفعه رو نداشتم تا پرو پرو تو چشماش زل بزنم. دلم برای بی دلیل حقیر شدنش اونم جلوی یه دختر که می دونم برای یه پسر سنگینه سوخت.

اما با این حال اجازه نمی دادم کسی بهم اهانت کنه با اخم خیره به دکمه پیرهنش گفتم:

-به من چه؟ من اون مردیکه کچل و چی کار دارم؟ اون اگه برای شما ها منم منم می کنه جلو ما مِن مِنم نمی تونه کنه اصلاََ می خوای یه کاری کنم حالش جا بیاد؟

سرم رو بالا آوردم و تو چشمایی که مملوء از خستگی و غم بود با پشیمونی خیره شدم.

-تو چی کار می خوای انجام بدی؟ لازم نکرده.

مچ دستش رو گرفتم و روی نزدیک ترین صندلی نشوندمش؛ برای من گرفتن دست یه پسر عادی بود. عکس العمل آرتین رو زیر نظر گرفتم. اول نیشخندی زد و بعد طوری نشون داد که انگار برق از سرش پریده، به مچ دستش نگاه می کرد. یکم از این حالت عجیب و غریبش تعجب کردم.

بی خیال صندلی مقابلش رو عقب کشیدم، نشستم و شروع کردم به حرف زدن:

-خب، بیین به اونش کاری نداشته باش. اگه من آتشم حال این و جا می آرم اینم یکی از فواید ازدواجت با منه ها.

مکث کوتاهی کردم و با کلافگی گفتم:

-بابا تو یه امضاء می کنی صاحب همه چی می شی منم خلاص می کنی به خدا ضررت نمی شه، از فلاکت درت میارم منم نجات می دی.

آرتین

همه اتفاقات اخیر تو ذهنم مرور شد. همه چی مطابق میلم بود و باید از فرصت استفاده می کردم.

به شمع روی میز خیره شدم. عجله نکرده باشم؟ اگر این وسط یه جای کار بلنگه و پته ام بریزه رو آب؟ همه این سالا رو زحمت کشیده بودم تا به الان! نباید بی گدار به آب می زدم.

-از پیشنهادت مطمئنی؟

از نگرانیم خنده ای کرد و جواب داد:

-معلومه

جا به جا نمی کنی که، داری با من ازدواج می کنی بعد از یه مدتم با همون امکاناتی که مهیا می کنم زندگی راحت می کنی. فقط می دونم و مطمئنم که زندگیت از این حالت در میاد.

پوزخندی زدم. خوبه! فکر کن که من گیر توام دختر خوب عالیه همین و می خواستم که بدست آوردم!. شماره ام را روی کاغذ نوشتم. روی میز هل دادم سمتش.

گفتم:

-پدر و مادرم و که انتخاب کردی زنگ بزن بیام خواستگاری.

دستی لای موهای پر و مشکیم کشیدم و از جا بلند شدم.

قدم اول رو برنداشته بودم که صدای آتش باعث شد سرجام میخکوب شود.

-برو دنبال برادرت من بعدازظهر میام دنبالت دیگه ام اصلاََ به عنوان کارکن این کافه اینجا نیا.

اخمی کردم و با چشمای ریز خواستم لب از لب باز کند که امون نداد.

-شغلتم بهت می گم چیه نگران درآمدت نباش.

چشم غره ای رفتم و غر زدم:

-الان ساعت کاریمه کجا برم؟

با نگاه مغرور دستش رو به سمت در خروجی کافه تکون داد:

-بیرون، نگران نباش برو خونه.

آتش

با چشم دور شدن آرتین رو از کافه دنبال کردم تو دلم عروسی به پا بود.

اگه کافه از مشتری خالی بود قطعاََ از سر شادی می رقصیدم!. با به یاد آوردن آقای صابری لبخند روی لبم ماسید.

از صندلی بلند شدم و با دلی پر قدم های محکم به سمت مدیریت برداشتم.

بدون در زدن وارد اتاق شدم. آقای صابری سر بالا آورد تا غر زدن رو شروع کنه اما با دیدن من حرف نگفته اش رو خورد. از جا بلند شدم و مودبانه گفتم:

-بفرمائید.

با دو قدم کوتاه خودم رو به مبل راحتی رسوندم و روی راحتی نشستم. بدون مقدمه چینی یک راست سر اصل مطلب و گرفتم.

-می خوام به جای پدرم با شما معامله کنم.

صابری منتظر بهم خیره موند.

-همونطور که خودتونم می دونید برای این کافه هشتاد درصد پول رو پدرم داد تا بتونید اینجارو راه اندازی کنید، یادمه حرف سر شراکت بود که پدر گفتن وقت ندارن و نمی تونن پای کافه وایستن حتی به منم این پیشنهاد رو برای سرگرمی داد که خودم اینجارو بگردونم، یادتونه؟

صابری که سرخ شده بود سر تکون داد و منتظر ادامه حرفم موند. دهن باز کردم به دفاع از آرتین بگم گذر پوست به دباغخونه می افته اما جلوی خودم رو گرفتم، فعلاََ زود بود بزنم به پرش!.

-اون موقع شرایطش نبود اما... .

مکثی کردم از جام خیز برداشتم سمت میز. جدی و با صلابت ادامه دادم:

-می خوام در قبال اون پول مدیریت اینجارو داشته باشم یا به عبارتی شریک بشم.

صابری گنگ نگاه می کرد و قطعاََ براش عجیب بود که چطور طی یکی دو ماه نظرم عوض شده بود!.

-باشه من مشکلی ندارم از خدامه با خانوادتون سر و کار داشته باشم فقط کِی؟ تو سند اسم پدرتون و ذکر شه؟

با اخم و تحکم جواب دادم:

-همین امروز و به نام خودم نه پدرم، به نام خودم!.

با نگاه تمسخر آمیزی سر تا پام رو برانداز کرد. حق هم داشت، از کِی دختر کوچیک حد و مرز تعیین می کرد؟!

پوزخند صدا داری زد و با همون نگاه رو به من گفت:

-خانم کوچولو شما بفرمائید من با پدرتون هماهنگ می کنم، این کار، کار بزرگتراست! بعد این که من برای گرفتن پول و چک با پدرتون هماهنگ کردم دخترم نه با شما!. بفرمائید.

به سمت در اشاره کرد.

با لجبازی عقب گرد کردم سمت مبل راحتی و پا روی پا گذاشتم.

آنی شماره بابا رو گرفتم، با نیشخند گفتم:

-جناب صابری ظاهراََ من و با بقیه دخترا اشتباه گرفتین. می ذارم رو اسپیکر صدای پدر هم بشنوین تا قال قضیه کنده بشه.

با نگاه انذار آور به صابری خیره شدم.

-بله؟

لبخندی از صدای مهربون بابا رو لبم نقش بست.

-سلام بابا جون چه طوری؟

طبق معمول با زبون چرب و نرم وارد کار شدم.

-جانم دخترم بگو.

یه تای ابرو رو بالا دادم و به صابری پوزخند زدم.

-بابا جون می خوام کافه رو با آقای صابری شریک شم یعنی تصمیمم عوض شده الان پیششون هستم بهشون هم اطلاع دادم ولی گفتن پدرتون باید اجازه بدن و با تو هماهنگ می کنن.

-در اون مورد اجازه تام الاختیارم و داری اون روز هم بهت پیشنهاد رو دادم بابا جان اتفاقاََ خوشحال می شم خودت و مشغول کنی فقط کاراش رو خودت انجام بده امروز یه مقدار سرم شلوغه.

قه قه ای زدم و با لحن پیروزمندانه گفتم:

-بابا جون راستش من گفتم پدرم با این کار مشکل نداره ولی کو گوش شنوا؟ کی باور می کنه یه پدر که نه یه رفیق خوب دارم که با اعتماد تمام اختیاراتش رو دسترسم قرار داده.

بابا که مشخص بود از بازی با کلماتم که با سیاست همه چیز رو تو مشتم می گرفتم خندید. همیشه به داشتن چنین دختری افتخار می کرد.

-باشه عزیزم برو به کارت برس اگر صابری چیزی گفت بگو به خودم زنگ بزنه.

-خدانگهدار بابا جون.

بعد از قطع کردن یه تای ابرو رو بالا و سوالی سر تکون دادم:

-بهونه بعدی؟

از نگاهش خوندم که تو دلش داره سلاخیم می کنه و از این همه حقارت از طرف من کم مونده بود به مرز جنون برسه!. باید می فهمید با مار خوش خط و خالی طرفه!

رنگ نگاهش تغییر کرد و پشیمونی توش موج می زد! حقم داشت باید مراقب باشه تا اول راهی نیش نخوره که تو این مورد هم

زده بود به کاهدون! .

با پاچه خواری دهن باز کرد:

-صاحب اختیارین من برای احتیاط گفتم وگرنه این کافه مال شماست.

با دهن کجی سر کج کردم.

-ساعت پنج می بینمتون، جسارتاََ من از امروز شروع کردم یکی از کارمندارو فرستادم مرخصی.

لبم رو تا بناگوش کش دادم و گفتم:

-اگر زحمتی نیست نیروی جدید بیارین. آرتین کامیاب دیگه اینجا کار نمی کنه.

صابری متحیر از جا بلند شد و با چشمان درشت خواست لب از لب باز کنه اما فرصت ندادم.

-چرا ناراحتین؟ مگه کارش ضعیف نبود؟ مشخص بود از رفتارتون نیروی ضعیفی برای اینجا هست، منم گفتم دیگه نیاد.

صابری دندون قروچه ای کرد و عصبی گفت:

-خانم آرا؟ آخه این چه کاری بود؟ ایشون یکی از بهترینا بودن، هیشکی مثل ایشون مدیریت تو تهیه سفارشا نداشت. من قبلاََ پشت اون پیشخوان دوتا نیرو داشتم ولی اون پسر یه نفره حریف بود.

با ابروهای های بالا رفته چرخیدم سمتش. حتی آب دهنمم هم برای تف کردن به صورت وقیح صابری زیاد می دونستم.

-والله رفتارتون با یه نیروی قوی و خوب اونطوره، می خوام بدونم با نیروی ضعیف چطوره؟ تا تونستین جلوی من که مثلاََ مشتری بودم خوردش کردین جای این که بهش غرور و اعتماد به نفس بدین. حالا اشکالی نداری دوتا نیروی متوسط میاریم و به دو نفر حقوق می دیم. من بهش گفتم بره این تجربه ای می شه یادمون بمونه با نیروی خوب مثل آشغال برخورد نشه! نه آقای صابری؟

صابری سرخ شده بود و خون خونش رو می خورد. لبش رو به دندون گرفت و ترجیح به سکوت داد. تک خنده ریزی کردم و به نشون قرارمون به ساعت مچی دستم اشاره کردم و از اتاق بیرون زدم.

آرتین

به زن و شوهر پیر رو به روم خیره شدم. هردو جدی بودن اما زن پیر بیشتر حالت طلبکارانه داشت و این من و اذیت می کرد.

دست از آنالیز کردن برداشتم. اومدم عقب و تکیه دادم به صندلی. صدای آتش سکوت و شکست.

-خب؟ چطورن؟

نگاهم و چرخوندم سمتش.

-اول بگو به اینا پولشون و دادی؟ ظاهراََ طلب کارن...

با مکث کوتاه ادامه دادم:

-مامان و بابا جانم.

لبخند دندون نمایی زد و جواب داد:

-تو به اینا کار نداشته باش پولشونم بعد توافقمون می دم، حله؟!

نگاهم رو کشیدم به پدر و مادر جعلیم؛ خطاب به آتش گفتم:

-اسم مامان و بابام؟

لبخند دندون نمایی زد و گفت:

-مامان نرگس و بابا مهدی.

دستم و لای موهام کشیدم. بی خیال زیر لب اوکی گفتم و بلافاصله صدای پیرزن رو به روم بلند شد.

-من و شوهرم اومدیم ولی برای خواستگاری دست خالی نمیایم ها از الان بگم دخترم.

آتش نگاه پر خصمی انداخت. دست برد داخل کیفش و دست چکی کشید بیرون. نگاهی با غرور انداخت و دست چک و کوبوند روی میز شیشه ای.

-چقدر؟

نرگس خانم که با دیدن چک چشماش برق زد خم شد کنار همسرش و باهم سر قیمت مشغول مشاجره شدن. بعد از گذشت چند دقیقه اعصابم بهم ریخت، آتش منتظر و اونا هم همینطور داشتن بگو مگو می کردن.

غریدم:

-بسه دیگه، یه خواستگاری برای یه شب این همه حرف نداره که!

سیخ شدن سرجاشون و نرگس خانم اول با نگاه ترسون و بعد با همون حالت طلبکار خیره شد بهم.

-یه تومن!.

آتش سر تکون داد و رو به من آروم گفت:

-خوبه دیگه‌.

خواست بنویسه که با گذاشتن دستم روی دستش مانع شدم. رو به اون دو نفر گفنم

-دندون گرد نباشید، برای یه شب به نظرم یه تومن زیاده!.

پیرزن رو به روم یه تای ابرو رو داد بالا اخمی کرد و چروکای صورتش جمع شد اما با این همه مرغش یه پا داشت.

-الان به گدا انقدر بدین قبول نمی کنه!.

تک خنده ای کردم و دستی به ته ریش روی صورتم کشیدم. ظاهراََ با آدمای پررویی طرف بودم و باید با یه زبون دیگه ای حرفم رو به کرسی می نشوندم.

-پونصد، بیشتر از اینم نمی دیم می خواین بسم الله نمی خواین هم مشکلی نداره انقدر آدم هست که به همین پونصد هم راضی باشن. بفرمائید الکی وقت هم رو نگیریم.

شوهرش پشت چشمی نازک کرد، خواست بلند شه که با سقلمه زنش به پهلوش ترجیح داد بشینه سرجاش.

نرگس خانم تک سرفه ای کرد و با اخم، ناچارگفت:

-باشه.

-حالا شد.

دستم رو برداشتم تا چک و بنویسه. نگاهشون خیره به کاغذ بود. برگه رو از دسته جدا کرد خواست بده که رو هوا گرفتم.

پیر زن غرولند گفت:

-عه بده دیگه.

آتش متعجب نگام کرد. با ابروهای بالا رفته گفتم:

-شما دیگه مامانمی، مادر هم با بچه اش اینطور برخورد نمی کنه.

لبخند زوری زد. دستم رو خم کردم سمتش و چک رو دادم.

-بفرمائید.

با گرفتن چک از جا بلند شدن، قدم اول برنداشته بودن که آتش گفت:

-فردا ساعت هشت با پسرتون میاین خونمون، یادتون نره با این لباسا نه با همون ستی که گرفتم براتون.

سر تکون دادن و تند رفتن. خیره به رفتنش بودم، اینا رو دیگه از کجا آورده بود نمی دونم اما می دونم که تو نقشه من نبودن.

-خب، حالا من موندم و تو.

نگاهم رو از در گرفتم.

-خب؟

کارتی و سر داد روی میز و لب از لب باز کرد:

-برو یه کت و شلوار شیک بگیر و هرچی که دل.... .

نذاشتم ادامه بده. کارت رو هل دادم سمتش. جدی گفتم:

-لازم به پولت ندارم.

ابروهاش رو داد بالا.

-پس برای چی می خوای باهام ازدواج کنی؟!

پوزخندی زدم. همون بهتر که با دلیلای دروغی قانعی وگرنه اگه می دونستی کی هستم الان رو به روم نبودی و بر و بر تو چشمام نگاه نمی کردی!.

از روی صندلی بلند شدم.

-لازم نکرده، پول کت و شلوارم و خودم می دم.

دستش رو زیر چونش گذاشت و خیره بهم گفت:

-خوبه خوشم میاد ازت.

لبام رو روی هم فشار دادم و چیزی نگفتم. به مرور من و می شناسی اونوقته که بیشتر از من خوشت میاد!.

متفکرانه گفتم:

-ولی سعی کن خوشت نیاد این خوشی و برای کسی بیاد که تو فرانسه اس نه؟

خنده بلندی کرد و سرش رو کشید عقب و تیز خیره شد بهم.

-از تو خوشم اومده ولی اون و دوست دارم. بین این دوتا تفاوت خیلی زیادیه!.

دستش رو به میز تکیه داد. بلند شد و سینه به سینه ام وایستاد.

سرش رو کشید بالا و با چشمای تیله ایش اجزای صورتم رو از نظر گذروند. لبم رو با زبون تر کردم، منتظر بهش خیره شدم. چشمای مشکی درشت و مژه های پر و بلندی داشت که همین به تنهایی شرارتش رو به رخ می کشید. نگاهم پایین تر کشیده شد، بینی متناسب با صورتش، جالب بود با نقص کمی که داشت بر خلاف خیلی از دخترای دیگه عمل نکرده بود. لب برجسته گوشتی که داشت بیشتر از هرچیز رو صورتش خودنمایی می کرد. آب دهنم رو قورت دادم و کلافه نفسم رو فوت کردم. همین کافی بود تا آتو بدم دستش!.

قه قه ای زد و گفت:

-غرق نشی پسر خوب!.

دستاش رو آورد بالا، یقه پیراهنم رو به بازی گرفت و تو همین حین ادامه داد:

-درس اول، همیشه دل بسته قایقی شو که همراهیت کنه نه این که تو دریای طوفانی غرقت کنه.

نگاهش رو از یقه ام گرفت و مرموز به چشمام خیره گفت:

-می تونم غرقت کنم....

پوزخندی زد و ادامه داد:

-و این که من قایق همون کسی هستم که تو فرانسه اس. نه؟!

مشخص بود که بدجور از حرفم ترش کرده و می خواست یه جوری بهم بفهمونه که براش مهم نیستم.

نیشخندی زد. کیفش رو برداشت و بدون این که اجازه بده حرفی بزنم با لبخند مزحکی ازم دور شد. عصبی گوشه لبم رو به دندون گرفتم. مشتم رو از بالا فرود آوردم و کوبیدم به نرمه صندلی. زیر لب زمزمه کردم:

-لعنتی

موبایلم زنگ خورد. از جیبم بیرون آوردم. با دیدن اسمش لبخند یه وری روی لبم نشست. زیر لب زمزمه کردم:

-همدست خوبم.

جواب دادم.

-بله؟!

صداش غر زدنش رو شنیدم.

-شیری یا روباه.

با لبخند جواب دادم:

-شیر اونم چه شیری دیگه وظیفت تا اینجا تمومه رفاقت و در حقم تموم کردی.

پیروزمندانه گفت:

-باورت شد که من می تونم؟ ولی دیگه جداََ از اینجا به بعد هم من نیستم چون یکم حس عذاب وجدا....

نذاشتم ادامه و از بین دندونای کلید شده ام غریدم:

-به حق عمل کردی، اون پست فطرتا زمانی که داشتن جلوی چ.... .

بغض راه گلوم رو بست. دستم مشت شد و می دونستم الان رگ گردنم ورم کرده و از شدت عصبانیت قرمز شدم.

فقط صدای نفسای تندم پشت گوشی گویای حال بدم بود. بعد از چند ثانیه سکوتی که هیچکدوم حاضر به شکستنش نبودیم. صدای ناراحتش پشت گوشی پخش شد.

-باشه برادر من، ببخشیدعصبانی نشو. نمی تونم عمیقاََ درکت کنم اما در هر صورت نوکرتم هستم می دونم اتفاقایی که برات افتاده سخت بوده ولی یه ذره ته دلم یه حسی قلقلکم داد که خیلی ظلمه! اما همین که تو می گی، من حرفی ندارم.

دستی به صورتم کشیدم. آتیش درونم با به یاد آوردن خاطرات بی اراده شعله ور می شد.

-خداحافظ.

بدون انتظار ازش موبایل و قطع کردم.

شوق انتقام تو تک تک سلولای تنم موج می زد و بیش از پیش راغب می شدم تا محکم تو این راه قدم بردارم.

حالم بد بود و تنها یه چیز می تونست بهترم کنه.

از کافه کوچیکی که به پیشنهاد آتش اومده بودم خارج شدم. با دو گام بلند خودم رو به موتور رسوندم و روشنش کردم. گاز دادم به سمت خونه ای که توش کینه، راز و تمام خاطراتم جولان می زد. جایی که جنون، خشم و قدرتم به رخ کشیده می شد.

به دسته های زنگ زده موتور خیره شدم. بهتر از این و داشتم، موتور، خونه، ماشین، زندگی خوب و.... اما یکایکشون یاد آور بدبختیم بودن یاد آور این که نباید جا می زدم یاد آور پسر یتیمی بودن که با نوزاد بغلش سختی و جور زندگی رو به دوش کشید.

آتش

گوشی رو روی اسپیکر گذاشتم که با دوتا بوق جواب داد:

-سلام فوآد.

صدای جدی بود و انگار یکم ناراحت.

-سلام خوبی؟ جانم؟!

لبم و پیچ دادم، با اخم گفتم:

-چیزی شده؟ نکنه باز با سیما بحثتون شده؟

-نه.

شکم رفت به اون روزی که خیلی تند از جمعشون رفتم. سر تکون دادم مشکوک پرسیدم:

-نکنه بابت اون روز ناراحتی؟ ببین اون پسره کی بود فکر کنم اسمش پویا بود اون واقعا داشت می رفت رو مخم خودتونم دیدین چقدر اون شب عصبی بودم.

باز هم مجدد با همون ولوم صدای کمرنگ و آرومش جواب داد:

-نه اصلاََ از دست تو ناراحت نیستم دختر خوب، بگو چی کار داری؟

فوآد دو سال پیش تو جمعمون اومده بود و عاشق دوستم سیما شد.از اون جایی که برادر نداشتم فوآد برام مثل داداش بزرگترم بود. یادم می آد روزای اول خیلی جدی و سرد بودم باهاش اما خیلی سر به سرم گذاشت تا بلاخره یخم وا شد فکر می کردم آدم دختر بازیه ولی نگاهش به سیما نسبت به من و بقیه دخترا فرق داشت. به مرور کنار اومدم باهاش و مثل دوتا رفیق و خواهر برادر جون جونی شدیم.

با ذوق گفتم:

-پسر مشتلق بده.

بی حوصله گفت:

-بگو آتش بگو دهنمون و صاف نکن بگو.

با باد خالی دهن باز کردم:

-ای بابا توام که رو مدش نیستی بی انرژی!.

با مکث کوتاهی ادامه دادم:

-یادته یه پسره رو معرفی کردی بهم گفتی این بهترین سوژه اس برای ازدواج؟!

جوابی نداد، متوجه شدم چیزی یادش نیومده برای با غر ادامه دادم:

-بابا، گفتم می خوام برم فرانسه پیش رامیار اما پدرم نمی ذاره. تو بهم پیشنهاد ازدواج موقت دادی با اون پسره که تحقیق کردی راجبش تو کافه کار می کرد، یادت اومد؟

تند گفت:

-آها آره همونی که تو کافه کار می کرد گفتم کس و کار نداره؟!

با خنده گفتم:

-ایول، آره وای پسر فردا قراره با مادر و مدری که انتخاب کردم براش بیان خواستگاریم.

با حرفی که زد یه تای ابروم رفت بالا.

-می دونم.

اخمی کردم و گفتم:

-از کجا؟!

مکثی کرد و با من من گفت: