رمان شاه راز (جلد سوم شهرزاد قصه گوی من) به قلم SARINA

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

زندگی هایی که ناگهان به هم گره می خورند…

ماجراهایی که افراد برای هم پیش می آورند …

واقعیت هایی که تبدیل به راز می شوند و رازهایی که به دست شخصیت ها برملا و تبدیل به حقیقت زندگی ها می شوند…

این داستان روایت تضادهای زندگی ماست…روایتی ست از تقابل عشق و هوس، گناه و پاکی، دروغ و صداقت، تردید و اطمینان ، شک و باور !

قصه از آنجایی آغاز می شود که چند قتل مشابه یک خبرنگار و یک سرگرد دایره ی جنایی را مقابل هم قرار می دهد… قتل هایی که برداشتی دقیق از یک جنایت واقعی هستند!

((یه توضیح کوچیک:شروع داستان سال 1420 شمسیه. مجبور بودم زمان رو 27سال جلو ببرم تا از نظر زمانی با رمان قبلیم هزار و یک شب گناه من که بخش کوچیکی از این رمان هم محسوب میشه تداخل نداشته باشه. اما از اونجایی که نمی خواستم رمان از حالت روتین و رئالش خارج بشه هیچگونه حرفی از پیشرفت های بشری و تکنولوژی نزدم که تخیلی نشه.

در ضمن،درسته که این رمان به شکلی در ادامه ی رمانهای قبلیم شهرزاد قصه گوی من و هزار و یک شب گناه من نوشته شده و یه جاهایی به اتفاقات اون رمانها هم اشاره شده اما اصلا جلد سوم رمان نیست و اگه اونها رو نخونده باشید می تونید این رمان رو به صورت کاملا مستقل از اونها بخونید.))

***

اولین راز:

_تنده!

_ببخشید؟!

انگار داره در مورد غذاحرف میزنه...مردک شکم گنده!

دوباره تکرار کرد: گفتم تنده!نمیتونم اجازه بدم.

در حالی که به سختی جلوی خودمو گرفته بودم حرکت ناشایستی انجام ندم گفتم: قربان من چی بنویسم شما قبولش کنید؟ در مورد عروسک های خاندان سلطنتی انگلستان بنویسم که تند نباشه؟

_ خانوم کیان چطور انتظار داری چنین چیزی رو توی روزنامه بزارم؟ مگه مریضم؟ یا ه*و*س کردم در روزنامه رو تخته کنن؟

_ آخه مشکلش چیه؟

_ از بالا تا پایین دولت رو شستی پهن کردی رو بند اونوقت میگی مشکلش چیه؟

_ خب من از شدتش کم میکنم.

_ خانم با نرم کردنش هم مشکلی حل نمیشه.اساس و بِیس مقاله مشکل داره.

_ آقای فدوی من دو ساله دارم تو سرویس سیاسی فعالیت میکنم.اولین بارم نیست که به مقاله م ایراد میگیرید. سرجمع شاید سی تا مقاله با کلی تحریف و سانسور ازم چاپ شده باشه.چرا این سخت گیری هاتون فقط متوجه منه؟

_ چون نمیدونی خیلی چیزا رو نباید گفت.پیاز داغشو خیلی زیاد میکنی و این یعنی سیاه نمایی.

چقدر دلم می خواست دیوار های اتاقش شیشه ای نبودن تا بتونم دق دلیمو سرش خالی کنم...

غریدم: من مرز بین انتقاد و سیاه نمایی رو میدونم!

با خونسردی به پشتی صندلی چرخانش تکیه داد و در حالی که خودکارش رو با دو دست به بازی گرفته بود از ورای عینکش بهم نگاه کرد و گفت: اگه میدونستی الان چنین مقاله ای روی میز من نبود.یه بار به خاطر مقاله ی تو با بالایی ها در افتادم کافی بود.

_ خب پس حالا تکلیف من و این مقاله چیه؟

_ سرویس حوادث نیاز به نیرو داره .به اونجا منتقلت میکنم.امیدوارم اونجا دیگه آشوب به پا نکنی.

به هول و ولا افتادم و سریع با لحنی ملتمسانه گفتم: آقای فدوی!

بدون اینکه تغییری تو موضعش به وجود بیاره گفت: همین که گفتم.یا سرویس حوادث یا اخراج.

به معنای واقعی بادم خالی شد.روی صندلی وا رفتم و گفتم: چشم... میرم سرویس حوادث

اون موقع بود که با تمام وجود خفت و خواری رو حس کردم.منِ مغرور و یه دنده ی خود رای باید تو این جایگاه یه بله قربان گوی محض می بودم...فقط واسه اینکه مبادا از کار بیکار شم و مجبور شم به دیگران رو بندازم...

فدوی که انگار از کوتاه اومدن من خشنود به نظر میرسید گفت: پس برو وسایلتو جمع کن.به مسئول بخش میگم راهنماییت کنه.

سری تکون دادم و با برداشتن برگه ی حاوی اون مقاله ی کذایی فلفلی! از اتاق بیرون اومدم.با حرص به سمت بخش سیاسی رفتم و در مقابل چشمای همکارهام با حرص وسایلمو توی یه جعبه ی کوچیک انداختم.

زیر لب هرچی لایق فدوی بود بهش نسبت میدادم.یکی از همکارام که یه زن حدودا ۳۵ساله به اسم پروانه بود پرسید: چی شده اریکا؟

بغض کرده بودم.نه که بخوام گریه کنم.بغض کرده بودم چون تمام اون بله قربانهایی که نثار فدوی کرده بودم شده بودن حنّاق و راه گلومو بسته بودن.

به سختی گفتم: آقای فدوی تشخیص دادن صلاحیت ادامه ی کار تو بخش سیاسی رو ندارم.زیادی فلفل و پیاز داغ به مقاله هام میزنم.فرستادنم بخش حوادث.

پروانه گفت: ناراحتیش چیه حالا؟

با حرص گفتم: ناراحت نیستم!

پروانه با مهربونی گفت: بخش حوادث بیشتر به روحیه ت سازگاره!

شاید!

آخرین وسیله م رو از روی میز برداشتم و با خداحافظی از همکارام به سمت بخش حوادث رفتم.تو راهرو آقای حسینی همکارم رو دیدم.پرسید: چی شد خانوم کیان؟ چاپ میشه؟

آهی کشیدم و گفتم: نه آقای حسینی ... نه تنها قبول نکردن چاپش کنن گفتن دیگه نباید تو سرویس سیاسی باشم. دارم میرم سرویس حوادث.

_ جداً؟!

_ اوهوم!

_ پس امیدوارم حداقل اونجا آزادی عمل بیشتری داشته باشید.

_ ممنون.با اجازه.

و راهمو ادامه دادم .بالاخره به بخش حوادث رسیدم.با سر درش نگاه کردم...

»بخش سرویس حوادث و جویندگان عاطفه«

حس میکردم اونجا تبعیدگاهمه!البته بازم خدا رو شکر می کردم که فدوی منو اونجا انداخت و نخواست برم بخش خانواده و فرهنگ و این چیزا...روحیه م واقعا با چیزای آروم و بی دردسر و بی حاشیه جور نبود.بخش حوادث هم قطعا جذابیت های خودشو داشت...قطعاً!!!!

**-**

دومین راز:

_پاشو باید بریم.

_ دو دقیقه صبر کن.

_ داری چه کار میکنی دقیقا؟

_ بابا دارم از بازی خارج میشم. نمیخوام که سرهنگ تهرانی بفهمه!

سرمو به علامت تاسف تکون دادم و گفتم: امیر افراد منتظرن.جون یه بچه وسطه!چرا بزرگ نمیشی؟

امیر از پشت سیستم بلند شد و با حالتی پر از افسوس گفت: واقعا چرا؟

کتش رو برداشت و به سمتم اومد.در حین عبور از راهرو گفتم: یه پسر بچه ی هشت ساله رو گروگان گرفتن و نگهبان ساختمون رو هم کشتن!

_ کیا؟

_ هنوز معلوم نیست.تازه گزارش دادن و تیم نوپو چند لحظه پیش راه افتاده. از ساختمون خارج شدیم و سوار ماشین اداره شدیم و سربازی که پشت رول بود به سمت محل گروگانگیری که توی یه مجتمع مسکونی تو تهرانپارس بود روند. تقریبا یه ربع تو راه بودیم و اونم به خاطر اینکه سرباز خیلی خوب راه های میون بر و کم تردد رو میشناخت وگرنه تو ترافیک اونوقت روز باید حداقل نیم ساعت رسیدنمون طول میکشید.

خیابونی که مجتمع توش قرار داشت رو از دو طرف بند آورده بودن به همین خاطر سر خیابونی که چندان هم طویل و عریض نبود پیاده شدیم. یه سرباز کنار ماشین سبز و سفیدی که سر خیابون رو بند آورده بود ایستاده بود که با دیدنمون ادای احترام کرد.

مجتمع تقریبا وسط کوچه بود .خوشبختانه قبل از اومدن ما مردم رو متفرق کرده بودن مونده بود چند تا خبرنگار سمج .دو تا ون مشکی روبروی خونه قرار داشت .وقتی کنارشون ایستادم با صدایی محکم گفتم: سرگرد زارعی.

مرد چهارشونه ای که لباس سرتا پا مشکی تیم نوپو رو پوشیده بود برگشت و گفت:سلام سرگرد!

_ سلام.قضیه از چه قراره؟

سرگرد زارعی عینک آفتابیشو در آورد و گفت: گروگانگیر هنوز ناشناسه.بچه های نوپو دارن تلاش میکنن بهش دید پیدا کنن اما سخته .گروگانگیر و بچه ای که گروگان گرفته شده هر دو روی پشت بومن و از اونجایی که این ساختمون بلند ترین ساختمون این حوالیه نمیتونیم از راه پشت بوم خونه های دیگه دید داشته باشیم.در پشت بوم رو هم قفل کرده و بچه ها نتونستن وارد شن. تنها راه درخواست هلی کوپتره که الان بیسیم میزنم میگم بفرستن.

_ والدین بچه؟

_ مادرش پرستار بیمارستانه و خبرش نکردن اما پدرش اونجاست.

و به یه مرد تقریبا هم سن خودم اشاره کرد که خبرنگارها دوره ش کرده یودن .به سمتشون رفتم و با یه صدای جدی و محکم گفتم: آقایون و خانومای خبرنگار...

همه به سمتم برگشتن و پدر گروگان یه لحظه از هجوم سوالای اونا در امان موند.رو به خبرنگارها گفتم: اگه تا پنج دقیقه دیگه وسایلتونو جمع کردین و رفتین که هیچ...در غیر اینصورت بازداشت میشین.

هیچوقت میونه ی خوبی با خبرنگارا نداشتم.

صدای دختر جوونی منو متوجه خودش کرد که با گستاخی میگفت: شما این اختیار رو ندارید.

_ ببخشید؟!

بی پروا جلوم ایستاد و گفت: گفتم قانون به شما این اختیار و اجازه رو نمیده.وظیفه ی شما نجات اون بچه ست و وظیفه ی ما مخابره ی این خبر به مردم.بهتون توصیه میکنم حواستون رو به نجات اون بچه بدید که ما هم ننویسیم افسرهای زبده ی آگاهی از پس یه گروگانگیر برنیومدن!واسه ی آبروی خودتون بد میشه!

از حاضر جوابیش و سرِ نترسش در مقابل خودم اصلا خوشم نیومد...با بد خلقی گفتم: خانوم خبرنگار همون قانونی که شما ازش حرف میزنید به من این اختیار رو داده که اگه کسی در روند پیگیری یه پرونده یا ماموریت اخلال ایجاد کرد بازداشتش کنم.حالا میری یا بگم بهت دستبند بزنن؟

خبرنگارهای دیگه که پشت سر دختره بودن داشتن میرفتن اما دختره حاضر به عقب نشینی نبود.با پررویی زل زد تو چشمام و گفت: دستبند بزن.

کاش میتونستم به جای دستبند زد با یه گلوله خلاصش کنم!یکی نیست بگه آخه دختر جون تو رو چه به خبرنگار صفحه ی حوادث بودن؟

در نهایت گفتم: هر طور مایلی.سروان کبیر...بیا این...

صدای شلیک یه گلوله از بالای ساختمون باعث شد حرفمون ناتموم بمونه امیر اومد جلو و گفت: باید بریم بالا.

دختره رو که همونجا ایستاده بود و به پشت بوم نگاه میکرد ول کردم .به کمک یه سرباز نوپو جلیقه ی ضد گلوله مو پوشیدم و همزمان امیر هم داشت جلیقه میپوشید .سرگرد زارعی منتظر ما بود.یک دقیقه بعددرحالی که جلیقه تنمون و اسلحه دستمون بود با پشتیبانی و راهنمایی یکی از افراد نقابدار وارد ساختمون شدیم.سرگرد زارعی گفته بود تونستن در پشت بوم رو باز کنن.۴ نفری سوار آسانسور شدیم و یه طبقه مونده به پشت بوم پیاده شدیم تا غافلگیر نشیم.

همه گوش به زنگ بودیم و اسلحه هامون در حالت مسلح بود...

**-**

سومین راز:

(اریکا)

آقای کاوه که با من سر صحنه ی وقوع حادثه اومده بود با خشنودی گفت: خوب جوابشو دادی.

با غرور سینه جلو دادم و گفتم: حرف زور تو کَتم نمیره...هرکی میخواد باشه باشه!

_ آخه اون هر کی نیست!سرگرد آریانژاده!یکی از بهترینهای آگاهی.واسه ی ما خبرنگارها هم جزء شناخته شده ترین ها! بچه های همکار بهش میگن مرد ماموریتهای غیر ممکن!

پوزخندی زدم و گفتم: آره دیدم!خداکنه بچه رو نجات بده..اون تیری که شلیک شد...

ادامه ندادم.اصلا دوست نداشتم فکر کنم یه پسربچه متحمل درد برخورد گلوله شده...تازه اگه زنده باشه و تیر تو مغزش شلیک نشده باشه.اون بیچاره فقط هشت سالشه!

تو ذهنم به خودم چیزی رو یادآورد شدم: "منم هشت سالم بود"

لرزه تمام وجودم برای چند ثانیه احاطه کرد.برای فرار از افکار زجرآوری که سالهای سال مثل موریانه روانمو تجزیه کرده بودن به پشت بوم نگاه کردم٬دوربینم رو بالا گرفتم و از اون مجتمع عکس گرفتم. صدای آقای کاوه رو از کنارم شنیدم: نظرتون راجع به سرویس حوادث چیه؟ هنوزم میخواین برگردین به سیاسی؟

_ اگه همیشه همینجور پرهیجان باشه قطعا بخش حوادثو ترجیح میدم.امروز تازه اولین دفعه مه!

_ ولی خوب جلوی سرگرد در اومدین همین روز اولی ها!

_ دیگه!!!

و باز نگاهمو تا پشت بوم مجتمع پنج طبقه بالا بردم.نمیدونم چقدر خیره موندم که از در ساختمون چند نفر بیرون اومدن.همون چهار تا پلیس که سرگرد بداخلاق هم بینشون بود و یه پسر بچه روی دستاش و یه مرد بیست و چند ساله که بهش دستبند زده بودن و یکی از افراد سیاهپوش و نقابدار نوپو بازوش رو گرفته بود و به سمت ماشین پلیس می بردش.

به پسر بچه ی ریزه میزه ای که بغل سرگرد بود نگاه کردم .پدر بچه به سمتش دوید و من دیدم که بچه بیهوشه و پای راستش غرق خون.انگار یکی دلمو چنگ زد.پس اون گلوله به این بچه ی بیگناه خورده بود.وقتی دیدم خبرنگارها به سمتشون رفتن منم دوربینم رو بالا آوردم و جلو رفتم.

**-**

چهارمین راز:

(سپهر)

از دفتر سرهنگ تهرانی بیرون اومدم .سربازی که دم در بود به سرعت ادای احترام کرد .صدای پا کوبیدنش تو راهرو پیچید.از کنارش رد شدم و به سمت دفتر خودم رفتم.

اعصاب نداشته م خراب بود.سرهنگ توبیخم کرد.اولین توبیخ تو دوران کاری حرفه ایم اونم به خاطر اینکه نتونستم یه ماموریت آبکی و پیش پا افتاده مثل گروگانگیری رو بدون تیراندازی و مجروح شدن به پایان برسونم.همه ش هم تقصیر اون خبرنگارای مزاحم و به خصوص اون دختره ی حاضر جواب بود که حواسمو پرت کرد.

در اتاق رو باز کردم . به محض ورودم و بسته شدن در یه دختر رو دیدم که داشت روی یه برگه به سرعت گفته های امیر رو می نوشت.امیر هم روبروش نشسته بود .با ورود من هردو شون برگشتن و نگام کردن و بلند شدن.همون دختره بود!

با بدخلقی و اخم غلیظی گفتم: اینجا چه کار می کنید؟

دختره گفت: سلام جناب سرگرد!اومدم از نتیجه ی بازجویی از اون شخص گروگانگیر با خبر بشم.اینکه کی بوده و با چه هدفی اون کار رو کرده.

با دیدن قیافه ی ناخشنود و درهمم اضافه کرد: حالتون خوبه؟

لحنش با طعنه و ریشخند همراه بود.بی اعتنا گفتم: کارتون تموم شد تشریف ببرید؟

_ چطور ؟ نکنه بازم دارم تو روند پیگیری یه پرونده اخلال ایجاد میکنم؟

_ بله ...ما داریم روی یه پرونده ی جدید کار میکنیم ..البته اگه اجازه بدید.

_ جداً؟ ولی وقتی من اومدم جناب سروانتون داشتن آخرین ورژن رزیدنت اویل رو بازی میکردن.نکنه درگیر پرونده ی زامبی ها هستین؟

به امیر چشم غره رفتم.اونم تا دید بهش نگاه میکنم لبخند شیطنت باری زد.غریدم: خانوم محترم من امروز اصلا حوصله ندارم با شما سرو کله بزنم.کارتون تموم شد زحمت رو کم کنید یا نه؟

لبخند موذیانه ای زد و گفت: نه هنوز...بفرمایید بشینید سرپا بده.منم کارم تموم بشه تشریف میبرم!

و خودش نشست.امیر به ناچار روبروش نشست و دوباره مشغول توضیح دادن شد.منم به سمت میزم که کنار محل نشستنشون بود رفتم و سرگرم تکمیل گزارش شدم.

یکی از فضاحت بار ترین پرونده هام به لطف قدم نحس این خبرنگار جدید.

صدای امیر رو میشنیدم: ... اخراجش میکنه و در واقع به خاطر کینه ای که از آقای جعفری پدر مانی داشته دست به این عمل میزنه.

سرمو بلند کردم و گفتم: میشه کارتتون رو ببینم؟

دختره سرشو بلند کرد و پرسید: با من بودید؟

_ بله.عرض کردم کارتتون...

دختره پوزخندی زد و گفت: نکنه فکر میکنید خبرنگار نیستم؟

_ کار از محکم کاری عیب نمیکنه.

سرش تکون داد و بعد از اینکه خودکارش رو روی میز گذاشت یه کارت پرس شده از داخل کیف کوچیکش که کج روی شونه ش بود در آورد.دست امیر برای گرفتنش دراز شد و کارت رو گرفت.

امیر نگاهش چند بار از کارت به دختره و از دختره به کارت چرخید و در نهایت در حالی که کارت رو به من میداد پرسید: اریکا یعنی چی؟

اتوماتیک گفتم: اسم یه جور علفه!!!

دختره که حالا فهمیده بودن اسمش اریکاست چشم غره ای به من رفت و گفت:اسم یه درخته از خانواده ی نخل.

به کارت نگاه کردم" اریکا کیان" تاریخ صدور کارت دو روز پیش بود.پس تازه کاره!

داشت خودکارش رو برمیداشت تا داخل کیفش بزاره که پرسیدم: تازه استخدام شدید؟

_ نه...دو ساله که خبرنگارم.

_ ولی این کارت همه ش دو روزه که صادر شده.

_ قبلا واسه صفحه ی سیاسی کار میکردم که منتقلم کردن حوادث.

سرمو به علامت تفهیم تکون دادم.برای اولین بار دقیق نگاهش کردم.خوشگل بود ٬چشماش حالت خاص و مرموزی داشت.کارت رو بهش پس دادم و گفتم: راستی یادتون باشه بلایی که سر من آوردید سر بقیه ی پلیسها نیارید.

امیر با تعجب پرسید: چه بلایی؟

_ سرهنگ توبیخم کرد واسه مجروح شدن اون بچه.اولین توبیخ تمام سالهای کاریم.اونم به خاطر اینکه داشتم با این خانوم بگو مگو می کردم.

اریکا بدون اینکه حالتی از شرمندگی و ناراحتی و هر چیز دیگه ای که دلمو کمی خنک کنه توی چهره ش داشته باشه با حاضر جوابی گفت: می خواستید کل کل نکنید!من که بهتون اخطار دادم...گفتم بهتره حواستون رو به کارتون بدید

با بیخیالی گفتم: به هرحال یادتون باشه من میونه ی خوبی با خبرنگارها ندارم پس بهتون توصیه میکنم طرف من و پرونده هام نیاید!

_ یادم میمونه!

با این لحنی که اون گفت تا آخر قضیه رو خوندم!با اینحال بازم ریلکس و بیخیال گفتم: خدانگهدار!

به سمت در رفت و وقتی بازش کرد گفت: راستی روزنامه ی ایران رو فردا صبح مطالعه کنید...بخش حوادث ! منتها قبلش یه آرامبخش بخورید بد نیست سرگرد آریانژاد!خدانگهدار!!

اون لبخند اعصاب خوردکنش ثانیه ای پاک نمیشد و همون شده بود سوهان روح و روان من!بعد از اینکه در رو بست خودکار رو روی میز پرت کردم و گفتم: دختره ی سبک!

امیر که لبخند کجی روی لبش بود گفت: کجاش سبک بود بدبخت؟

_ منو تهدید میکنه!

_ حالا خداییش سرهنگ توبیخت کرد؟!!!

جوری نگام میکرد انگار به عجایب هفت گانه ی دنیا یکی اضافه شده!!!گفتم: وقتی دادم یه توبیخ تو پرونده ی تو هم درج کنه که تو ساعت اداری رزیدنت اویل بازی میکنی اونوقت لبخندت رو حفظ کن!

بعد سرمو پایین انداختم و سرگرم تکمیل قسمتهای نهایی گزارش شدم تا پرونده مختومه بشه.

**-**

پنجمین راز:

(اریکا)

بعد از اینکه گزارش اون گروگانگیری روبه همراه عکس شطرنجی چهره ی مجرم به سردبیر نشون دادم و تایید شد بردم دادم قسمت حروف چینی تا به عنوان مطلب اصلی و بزرگ صفحه ی حوادث چاپ بشه.

ساعت ده شب بود که به خونه رسیدم.برای شامم یه پیتزا مارگاریتا و نوشابه ی مشکی خریده بودم که اون لحظه توی دستم بود.خونه ی خوبی داشتم.نه خیلی بزرگ بود و نه خیلی کوچیک.توی یه منطقه ی متوسط شهر هم قرار داشت.صدای مامانمو شنیدم: اریکا بیا تو سرما میخوری.

زهرخندی زدم .هم به گرمای اوایل تابستون و هم به صدایی که توی ذهنم بود.مادری که نگران سرماخوردگی و گرمازدگیم میشد حالا زیر خروارها خاک پوسیده بود.کنار پدرم...کنار الیکا و رایکا خواهرهای بزرگترم.

طول حیاط رو طی کردم و روی یه مبل نشستم و تلویزیون رو روشن کردم.همونجا مانتو و مقنعه م رو در آوردم و شاممو بدون شستن دست و صورت خوردم.بعدشم بدون جمع کردن وسایل و کارتون خالی پیتزا نیم ساعت تلویزیون نگاه کردم و بعد خاموشش کردم.گوشیم رو برای صبح ساعت شیش و نیم کوک کردم و همونجا رو کاناپه دراز کشیدم تا بخوابم.قبل خواب به جریانات روزی که پشت سر گذاشته بودم فکر کردم.بدک نبود.

کاش میتونستم قیافه ی سرگرده رو موقع خوندن گزارش ببینم!

**-**

_به دلیل غفلت و سهل انگاری مسئول رسیدگی به پرونده!!

روزنامه رو مچاله کردم .امیر پرید جلو و دستمو گرفت و گفت: روزنامه رو چرا جرواجر میکنی؟ میخوام بخونمش.

روزنامه رو که از دستم بیرون کشید گفت: خب راست گفته دیگه برادر من!خودت کردی که لعنت بر خودت باد!!

با اخم غلیظی گفتم: امیر حوصله ندارم ها!!حواست به خودت باشه!

قیافه ی حق به جانبی به خودش گرفت و گفت: حوصله نداری که نداری!انگار تقصیر منه!مرد ماموریتهای غیرممکن ،اون پسره شاید تا آخر عمرش مجبور باشه لنگ بزنه!!!

راست می گفت.امیر کم حرف جدی میزداما وقتی میزد هیچ جوره نمیتونستم منکر درستیش بشم.دستی به پشت گردنم کشیدم که چند ضربه به در خورد.سربازی بود که بعد از ادای احترام گفت: قربان یه مورد قتل تو منطقه ی کن گزارش شده.سرهنگ تهرانی هم این مورد رو به شما ارجاع دادن.

گفتم: آدرس دقیقش؟

سرباز گفت: راننده آدرس رو گرفته و پایین منتظرتونه قربان.

امیر گفت: خیلی خب میتونی بری.

نیم ساعت بعد من و امیر به صحنه ی جنایت رسیدیم.نزدیک رودخونه ی کن. از ماشین که پیاده شدیم به سمت قسمتی که با نوارهای زرد باریک با نوشته های روش"صحنه ی جرم٬ورود ممنوع" مشخص شده بود رفتیم .وارد محوطه شدیم دکتر طریقت رو دیدم و به سمتش رفتم.روی یه جسد که روش پارچه کشیده بودن خم شده بود و سرش رو معاینه میکرد.یه زن بود.من رو ندیده بود .بلند شد و به دستیارش گفت: بگو بزارنش تو آمبولانس.

چرخید و من رو دید و با خوشرویی گفت: سلام سرگرد!

_سلام دکتر.قضیه چیه؟

_ یه زن تقریبا شصت ساله ست.دیشب حوالی ساعت ۹کشته شده .برهنه پیدا شده در حالی که با برخورد یه شئ سنگین به جمجمه ش به قتل رسیده.چون هیچ پوششی نداشته قطعا یا همینجا کشته شده یا تو فاصله ی نزدیک .به نظر نمیاد به اینجا منتقل شده باشه.

رو به امیر که کنارمون بود و گوش میداد گفتم: سروان کبیر با چند نفر از افراد منطقه رو خوب بگردید.اونطرف رودخونه که نمیتونه رفته باشه پس همین طرف رو بگردید.

امیر خیلی جدی و بدون لودگی های مخصوص خودش که تو جمع های صمیمی بروز میکرد گفت: اطاعت قربان.

و با چند نفر رفت تا دستورات منو اجرا کنه.رو به دکتر طریقت گفتم: اطلاعات تکمیلی؟

_ تا عصر روی میزته.

- : نه! خوشم اومد! سرعت عملت داره میره بالا!

دکتر طریقت با لبخند موذیانه ای گفت: تو دیگه چیزی نگو با توبیخ خوشگلت و حرفایی که تو روزنامه در موردت زدن!

باز یادش افتادم...ظاهرمو حفظ کردم و گفتم: پرونده م خیلی درخشان بود گفتم واسه تنوع یه توبیخ توش بخوره...ریا نشه!فعلا!

دکتر لبخندش رو کشدارتر کرد و گفت: خداحافظ.

از دکتر دور شدم و رفتم اطرافو بگردم.زیاد طول نکشید که یکی از افراد تیم بررسی صحنه ی جرم گفت: قربان چند لحظه بیاید.

خم شده بودم و با دقت اطرافم رو نگاه میکردم که به شنیدن این صدا راست ایستادم و به سمت کسی که صدام زده بود رفتم.امیر هم از اونطرف به سمتش رفت.کنارش که ایستادم پرسیدم: چیزی پیدا کردی؟

مرد که ستوان هدایت خطاب میشد به چند تیکه سنگ سفید کوچیک در حد سنگ ریزه روی زمین بین چمن های کم پشت افتاده بود.روی دو تا پام نشستم و بهشون نگاه کردم.اول قرمزی خون رو دیدم و بعد فهمیدم سنگ ریزه نیست بلکه تکه استخوان جمجمه ست.از داخل جیبم یه پاکت پلاستیکی در دار شفاف بیرون آوردم .بازش کردم و با دستی که چند دقیقه پیش بهش دستکش سفید پلاستیکی پوشونده بودم استخوانها رو برداشتم و داخل نایلون انداختم.

امیر گفت: پس اینجا کشته شده و داخل آب انداخته شده.آب اونو با خودش برده و ۱۰۰متر پایین تر جسد تو کناره ی نهر به گل نشیته و همونجا هم مونده.

به نظر که درست می اومد.گفتم: ستوان هدایت این تکه استخون ها رو تا دکتر طریقت نرفته بده بهش آزمایش کنه تا مطمئن بشیم.

ستوان هدایت با پاکت نایلونی رفت ٬من و امیر هم از محوطه ی ممنوعه بیرون اومدیم.چند تایی خبرنگار اونجا بودن.از کنارشون رد شدم و امیر هم با گفتن اینکه هنوز هیچی معلوم نیست از بینشون خارج شد و به سمت من که داشتم به ماشین نزدیک میشدم اومد.استوار رحمانی که کنار ماشین بود با دیدنمون ادای احترام کرد .تا اومدم داخل ماشین بشینم یه نفر صدام زد: جناب سرگرد!

برگشتم...خانوم کیان بود.به سردی گفتم: بله؟

_ میشه در مورد این قتل...

_ خانوم محترم به همکارهاتون هم گفتیم .جسد تازه پیدا شده.هنوز نه میدونیم کیه نه اینکه چرا این اتفاق افتاده.

اریکا گفت: خب اگه میشه میخوام در جریان روند پیگیری پرونده قرار بگیرم.

_ خانوم شما تازه کاری٬نمیدونی این شیوه ی جمع کردن خبر نیست.برو هر وقت یاد گرفتی بیا.

_ جناب سرگرد این واسه شما هم بهتره.اینکه به جای اینهمه خبرنگار فقط با یه نفر طرف باشید و اون یه نفر به عنوان سخنگوی شما خبرا رو منتقل کنه.

به تندی گفتم: مگه من وزیر امور خارجه م که سخنگو لازم داشته باشم؟

_ بهش فکر کنید.

امروز باادبتر به نظر میومد اما من که هنوز ازش دل خوشی نداشتم گفتم: باشه فکر میکنم ولی حتی در صورت موافقت با این طرحِ شما هم یکی از همکارهاتون رو مسئول این کار میکنم نه شما رو!

و سوار شدم.امیر قبل از من سوار شده بود و بعد از بسته شدن در استوار رحمانی دنده عقب گرفت و به راه افتاد.من هم تمام مدتی که ماشین عقب میرفت به اریکا نگاه می کردم که همونجا ایستاده بود و به من نگاه می کرد...

**-**

ششمین راز:

(سپهر)

ساعت پنج عصر همونروز سربازی پرونده ی جسد رو که دکتر طریقت برام فرستاده بود به دستم رسوند.با برخورد یه آجر به قسمت پس سری جمجمه ش به قتل رسیده بود.زن۵۸ساله بود و چون آثار ساییدگی بر اثر کشیده شدن روی زمین هیچ جای بدنش نبود پس احتمال اینکه آب منتقلش کرده باشه قوت گرفت.اون تکه های استخون هم مال همون زن بود.

امیر وارد اتاق شد و گفت: دیشب یه مرد جوون اومده و گزارش داده مادرش از ساعت ۸شب که از خونه بیرون رفته برنگشته.یه زن ۵۸ساله به اسم فاطمه نخعی.با مشخصات جسد مطابقت میکرده پس میدونیم جسد کیه.باید با خونواده ش تماس بگیریم و ببینیم چه جور آدمی بوده.دشمن داشته یا نه.

**-**

یک ساعت بعد پسر مقتول که اسمش محمد بود احضار شده بود.روبروی من و امیر روی مبلهای چرم قهوه ای نشسته بود و چشماش از گریه ای که قبل از روبرو شدن با ما کرده بود سرخ بودن.نمیخواستم حتی برای یک لحظه خودمو به جای اون تصور کنم.پریماه بانو همه ی معنای زندگیم بود...محمد با دستمالی بینیش رو فشرد.

امیر گفت: بهتون تسلیت میگم .

صداش گرفته بود.با بغضی که نمیخواست بشکنه گفت: ممنون.چطور کشته شده؟

به سمت جلو مایل شدم٬ آرنج هر دو دستم رو روی زانوهام گذاشتم و گفتم: یه ضربه به سرش خورده.

چشماش رو بست.حق داشت٬سخت بود...باور اینکه مادرش کشته شده براش سخت بود...

ادامه دادم: شما که طبق استعلام ما تو منطقه ی کن زندگی نمی کنید پس مادرتون اونجا چه کار میکرده؟

_ خونه ی خاله م اونجاست...مادرم رفته بود بهش سر بزنه.قرار شد ساعت یازده با آژانس برگرده.منم تو شرکت بودم و نمیتونستم باهاش برم.ساعت یازده زنگ زدم به گوشیش که جواب نداد.زنگ زدم خونه ی خاله م گفت اصلا نرفته خونه شون.منم نگران شدم و به کلانتری خبر دادم.

_ مادرتون خونه دار بودن؟

_ بازنشسته ی آموزش و پرورش.

_ پدرتون در قید حیاتن؟

_ نه.۱۴ ساله که فوت شده.

_ خدا رحمتشون کنه.شما تنها فرزند مرحومه هستین؟

_ نه یه خواهر بزرگتر دارم که سوئده.واسه تحصیل رفته.

_ در مورد مادرتون...رفتار و منشش٬رابطه ش با اطرافیان؟

_مادرم زن آرومی بود٬یه زن مهربون که توی محل و فامیل همه دوستش داشتن٬دست به خیر داشت.

امیر پرسید: پس هیچ دشمن خاصی نداشت.

محمد که به سختی بغضش رو مهار می کرد گفت: هیچوقت کسی ازش اظهار ناراحتی و نارضایتی نکرده یود چه برسه به دشمنی که حاضر بشه اونو بکشه...

نفس عمیقی کشیدم و به پشتی مبل تکیه دادم و در حالی که دستهام رو روی دسته های صندلی گذاشته بودم گفتم: بسیار خب آقای امینی.لطف کردید تشریف آوردید.فردا می تونید جسد مادرتون رو از پزشک قانونی تحویل بگیرید.

محمد بلند شد و گفت: جناب سرگرد همه ی امیدم به شماست...قاتلش رو پیدا کنید...خواهش میکنم.

من هم بلند شدم و گفتم: نیازی به خواهش نیست.وظیفه مونه.

محمد رفت اما اتاق هنوز هم مملو از غم و اندوه بود.بالاخره امیر سکوت رو شکست:بریم؟

_ کجا؟

_ قبرستون!خونه دیگه!

_ کلی کار داریم.

_ الان ما تنها کاری که در مورد این درونده میتونیم بکنیم تحقیق از آشناهای مقتوله که این وقت شب عملی نیست.

_ ساعت ۸نشده هنوز.

_ بازم شبه! فردا سر فرصت میریم دیگه.بابا سپهر به خدا مامانامون کله مو کچل کردن بس که گفتن بیاین خونه!

منم دلم برای پریماه بانو تنگ شده بود به همین خاطر به خودم مرخصی دادمو همراه امیر راهی خونه شدم.

**-**

هفتمین راز:

(اریکا)

رفتم تو اون خونه ی خالی...چقدر دلم می خواست یه بار هم که شده وقتی وارد خونه میشم غذایی باشه که روی گاز درحال قل خوردن باشه٬مادری باشه که به استقبالم بیاد...پدری باشه که با لبخند مهربونش گرمم کنه...چقدر دلم هوای جیغ و دادهای همیشگی الیکا و رایکا رو کرده بود.چه توقع های زیادی بودن!

*هفتاد پشت ما از نسل غم بودند

ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد...

خونه مثل همیشه غرق در سکوت بود.به سمت اتاقم که ته راهرو بود رفتم و وارد شدم.کیف رو روی میز تحریر رها کردم و در حالی که دکمه های مانتوم رو باز میکردم بلند بلند با خودم حرف زدم: پسره ی پررویِ...مغرورِ... گند اخلاقِ .... از خود راضی!حالم ازت به هم میخوره.فکر کرده چون ازش اون درخواست رو کردم میتونه از بالا بهم نگاه کنه.اصلا به درک... برو هر ننه قمری رو که میخوای بذار واسه اون کار...بخوای هم من قبول نمیکنم.ولی راحتت هم نمیزارم.تا به غلط کردن نیوفتادی٬تا حساب کار دستت نیومده ولت نمیکنم.تو هنوز منو نشناختی...فقط صبر کن و ببین!

یه شلوار نخی سفید با یه آستین کوتاه نارنجی کم رنگ پوشیدم و موهای مشکیم رو باز کردم تا آزاد باشه. ریشه ی موهام درد میکرد.تلفن خونه زنگ زد.رفتم و گوشی رو برداشتم: الو؟

_ سلام اریکا جان.

_ سلام خاله!!!

_ چه عجب جواب دادی

_الان برگشتم

نارضایتی رو توی صداش حس کردم: این وقت شب؟

_ کجاش شبه خاله؟ تازه ساعت هفت و نیمه!

_ شام چیزی داری؟

_ نه...ببینم چیزی هست سرهم کنم یا نه.

_ نمیخواد خاله.شهاب رو میفرستم دنبالت بیا اینجا

_ خاله مزاحم نمیشم.

_ میدونی چند وقته حتی یه زنگ نزدی؟ سرزدن پیشکش!چرا از ما فرار میکنی؟

_ فرار چیه خاله؟! من فقط خسته م.

_ حرف رو حرف خاله ت نیار.حاضر شو که تا نیم ساعت دیگه شهاب اونجاست.خداحافظ.

منم دیگه ساز مخالف نزدم و گفتم: چشم...پس فعلا خداحافظ.

گوشی رو سر جاش گذاشتم و تندی رفتم حموم و تو ده دقیقه دوش گرفتم و اومدم بیرون.جلوی میز آرایش موهام رو با حوله خشک کردم و نم دار با یه کش از پشت بستم.اهل آرایش زیاد نبودم فقط یه خط چشم مشکی کشیدم و رژ کمرنگی هم زدم.

یه شلوار لی سورمه ای و یه تونیک سفید با طرح های سیاه به تن کردم .مانتوی مشکی و شال آبی نفتی هم پوشیدن.کیف کوچیک دخترونه م رو که کج مینداختم برداشتم و موبایل و کیف پوام رو توش انداختم.

صدای زنگ در اومد.بدو بدو از اتاق بیرون رفتم و بی اعتنا به آیفون خراب خونه وارد حیاط شدم٬در خونه رو قفل کردم ٬کفش کتونیم رو سر پام انداختم و طول حیاط رو شتابزده طی کردم .در رو باز کردن و وارد پیاده رو شدم.شهاب در حالی که دستهاش تو جیب شلوارش بود روبرو ایستاده بود.مثل همیشه خوش تیپ٬ جذاب٬ با یه لبخند مکش مرگ ما!

لبخند زدم و گفتم: سلام داآش گلم!

لحن لاتی که گرفته بودم خنده ش رو بیشتر کرد و گفت: علیک سلام!

در رو بستم و خم شدم کفشمو کامل پام کنم که شهاب گفت : چقدر تو شلخته ای اریکا!

راست می گفت!کیفم کج شده بود٬شالم عقب رفته بود٬کفشام داشت از پام در میاومد٬دکمه ی پایین مانتوم باز مونده بود...خجالت بکش اریکا!یکم خانوم باش!

سریع گفتم: زود اومدی٬حاضر نبودم.

_ باشه بیا بشین تو ماشین تا یکی ندیده آبرومون بره!

به سمت ماشین سفیدش رفت و در رو برام باز کرد.من هم جلو رفتم و سوار شدم.شهاب که به راه افتاد مشغول گره زدن بند کتونیم شدم.چند دقیقه بعد گفت: خیلی وقته مقاله ای ازت تو روزنامه نمیبینم...

_ اسباب کشی کردم صفحه ی حوادث.سه چهار روزی میشه!

_ جدی؟ چرا؟

_ سردبیر منتقلم کرد.گفت تو تا در روزنامه رو تخته نکنی ول کن نیستی.بیا برو یه بخش دیگه تا سیاست رو به جونمون ننداختی!

شهاب خنده ی آرومی کرد و گفت: پس تازه فهمیدن تو چه موجود پلیدی هستی!

_ دیر فهمید!!!!اتفاقا تو شماره ی امروز یه گزارش گروگانگیری به اسم من چاپ شده!

راست نشستم و ادامه دادم: از کار و بار خودت چه خبر؟

_ هیچی...کار شرکته دیگه... یکنواخت.

_ شهاب ...یه چیزی بخوام نه نمیاری؟

خودمو لوس کرده بودم که شاید از این طریق خامش کنم.

در حالیکه نگاهش به رانندگی بود گفت: چی؟

_یه چیز کوچولو...قد یه عدس!

_ اسمش چیه؟

_ شنود!

_ جانم؟!!!

_ شنود دیگه!میتونی واسه م گیر بیاری.تو با این قطعه ها سرو کار داری!

_ من آقام جاسوس بوده یا ننه م با این چیزا سرو کار داشته باشم؟!

_ شهاب لوس نشو دیگه.تو شرکت قطعات الکترونیکی کار میکنی مثلا.

_ واسه چی میخوای؟

_ رازه!

_ اریکا من تو رو میشناسم کله ت بدجور بوی قورمه سبزی میده.واسه چی میخوای؟

_راستش با یه سرگرده کل انداختم...گفته میخوام نبینمت.فکر کن!!حالا میخوام بهش بفهمونم اریکا کیه!میخوام هر پرونده ای که بههش میدن و هر صحنه ی جرمی که میره من اونجا باشم.

_ که چی؟ اگه بفهمه دودمانمون به فنا میره دیوونه!

_ حتی اگه شنود رو هم پیدا کنه از کجا میفهمه کار منه؟

_ کی هست حالا این سرگرده؟

_ سرگرد آریانژاد...آگاهی.چی میگی؟ میتونی؟

_ ببینم چی میشه.فقط اگه...

_ اگه لو رفتم نمیگم از کی گرفتم!

چند دقیقه بعد ماشین وارد حیاط بزرگ و قشنگ خونه ی خاله ترانه شد.شوهرخاله م مرد ثروتمندی بود و به همین خاطر خونه هم تو منطقه ی عالی شهر واقع بود . دو تا بچه داشتن.شهاب که پنج سال ازم بزرگتر بود و با وجود پول پدرش مستقل کار میکرد.اونم به عنوان یه کارمند معمولی.بچه ی دیگه شون ٬شادن هم سن خودم بود.خیلی با هم خوب بودیم.مثل دو خواهر.به خصوص از بعد از اون حادثه ی شوم...

اونموقع فقط هشت سالم بود.خاله م سرپرستی منو قبول کرد.مثل بچه های خودش ازم نگهداری کرد.وقتی دانشگاه رشته ی خبرنگاری قبول شدم و به اصفهان رفتم به زندگی خوابگاهی و مستقل عادت کردم .وقتی برگشتم با اصرار و لجبازی گفتم دیگه میرم خونه ی خودم زندگی کنم.۱۵ سال از مرگ اعضای خونواده م گذشته بود اما اجازه نداده بودن به سمت اون خونه برم.

حالا سه سالی میشد که تنها زندگی میکردم.پیگه رفت و آمد ها کمتر شده بود.به خصوص با شرایط کاری فشرده ی من.

وارد ساختمون شدم و با صدای بلندی گفتم: صابخونه؟کسی نیست؟ مهمون دعوت میکنین ازش استقبال هم نمیکنین؟!

صدای شادن رو شنیدم: باز این اریکا اومد!

میدونستم شوخی میکنه.گفتم: ناراحتی برم؟!

و بالاخره روبروی من که تو ورودی پذیرایی بزرگ و مجللشون ایستاده بودم ظاهر شد.البته با یه طبقه اختلاف!بالای پله هل ایستاده بود.گفت: من کلا از وجود تو ناراحتم.

معترضانه گفتم:خاله میشنوی به مهمونت چی میگه؟

شهاب از کنار من رد شد و روی نزدیکترین مبل نشست.خاله هم کنار شادن ایستاد و گفت: سلام عزیز خاله!

_ سلام!

خاله ترانه از پله ها پایین اومد و به سمتم اومد و محکم بغلم کرد.از اون بغل های استخوان شکن! پنجاه و شیش سالش بود و رابطه ی خوب و پر از عشق و احترامی با شوهر خاله م داشت.مثل پدر و مادر من که اجل مهلتشون نداد.

مادرم موقع مرگ ۳۴سالش بود و پدرم ۳۸سال...جوون بودن...جوونمرگ شدن...حیف شدن.

*من مرگ را زیسته ام

با آوازی غمناک٬غمناک

و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده...

**-**

هشتمین راز:

(سپهر)

دو هفته گذشت بی اونکه هیچ پیشرفتی تو روند پیگیری پرونده به وجود بیاد.بازجویی از افراد فامیل و همسایه ها و کسبه ی محل فقط یه چیز رو روشن تر کرد...اینکه مرحوم فاطمه نخعی یه زن خوب و با خدای معتقد بوده که همه دوستش داشتن و این شک ما رو هر چه بیشتر از آشنایان و اقوام مقتول دور میکرد.

تو همین افکار بودم و امیر هم سرش به سیستم خودش گرم بود که تلفن اداره روی میزم زنگ خورد.جواب دادم: سرگرد آریانژاد.بفرمایید؟

صدای مردی به گوشم رسید: سلام جناب سرگرد.ستوان نادی هستم از تلفن خونه.همین الان خانومی تماس گرفتن و گفتن اطلاعاتی راجع به پرونده ی تحت پیگیری شما دارن که خیلی به درد میخوره.

_ راهنماییشون کردی به دفترم؟

_ خیر قربان.گفت نمیاد تو.دم در حیاط تو پیاده رو منتظر میمونه .نذاشت حرفی بزنم و قطع کرد.

با دلی پر امید اما لحنی همچنان سرد گفتم: خیلی خب.خدانگهدار.

گوشی رو که گذاشتم رو به امیر که حواسش به سمت من متمرکز شده بود گفتم: بیا بریم دم در فکر کنم شاهد از غیب رسیده.

_ یعنی چی؟ کی بود؟

_ بیا بریم بهت میگم.

با هم از اتاق بیرون رفتیم تا دم در مجتمع که از چهار ساختمون با وظایف مختلف ساخته شده بود هرچی شنیده بودم برای امیر تعریف کردم و اونم مشتاق شد اون زن رو که انگار از آسمون نازل شده بود ببینه.رسیدیم به پیاده روی جلوی در ورودی.هیچکس نایستاده بود٬هیچکس منتظرمون نبود.تقریبا ده دقیقه منتظر شدیم .خب کسی نبود دیگه.سرکارمون گذاشته بودن.باز عصبی و خشمگین شدم.وای به حال اون کسی که سرگرد آریانژاد رو سر کار گذاشته!

**-**

(اریکا)

از وقتی که به شادن گفته بودم از باجه ی تلفن عمومی با تلفن خونه ی آگاهی تماس بگیره یه ربع میگذشت که هردوشون بیرون اومدن.من رو هم که کمی اونور تر روی نیمکت داخل راهرو نشسته بودم و سر به زیر انداخته بودم ندیدن.بعد از خروجشون از اون طبقه یه نگاه به چپ و راست انداختم و وقتی مطمئن شدم کسی حواسش به من نیست سریع رفتم تو دفترشون.

یه اتاق ۸×۴بود با کف پوشی معمولی از موزاییک.دو تا میز که یکی به نسبت بزرگتر و بهتر از اون یکی بود و روش پرچم و عکس رهبر بود و یه دسته کاغذ و البته کلی خرت و پرت دیگه.چهار تا مبل تک نفره ی چرم قهوه ای کوچیک جلوی میز بزرگتر که میز سرگرد بود قرار داشتن که یه جلو مبلی ساده ی چوبی قهوه ای بینشون بود.

از تحلیل اتاق گذشتم و به سمت میز سرگرد رفتم .شنود رو که داخل یه برگ دستمال کاغذی گذاشته بودم با موچیم برداشتم .شهاب گفته بود خیلی قویه و حتی اگه تو جای بسته بندازی هم کارشو انجام میده.صندلی رو کنار زدم و رفتم زیر میز.میز چوبی بود و از اون لبه ها نداشت تا شنود رو توش بندازم.فکر اونجاش رو هم کرده بودم.آدامسی که توی دهنم بود رو در آوردم و زدم زیر میز .شنود رو هم توش فرو کردم.جایی گذاشته بودم که اتفاقی هم دستش نخوره پیداش کنه.خب...تکلیف این مشخص شد.اون یکی رو چه کار کنم؟

یه چیزی رو میز بهم چشمک زد.بند چرمی حائل اسلحه ش بود.شنود دومی رو که قد عدس بود گذاشتم تو محفظه ی اسلحه و چنگکش رو سفت کردم که نیفته.حواسم بود که هر دو شون روشن باشن.

خب دیگه...کار من تموم شد.برم تا اون سرگرد و سروان دماغ سوخته برنگشتن که اگه بفهمن اون تماس از طرف من بوده حسابی از خجالتم در میان!

از اتاق بیرون اومدم و سرجام رو نیمکت داخل راهرو نشستم و منتظر موندم تا بیان.زیاد طول نکشید.حدود پنج دقیقه بعد اومدن.

آخی!!!سرگرد چقدر بامزه میشه وقت عصبانیت!سرخ میشه و رگ پیشونیش باد میکنه! بابا بیخیال چرا اینهمه عصبانی شدی؟ یکی زنگ زده بهت یکم بخنده!

تو راهرو داشتن به سمت دفترشون میرفتن که من رو دیدت.منم بلند شدم و خیلی باادب مثل یه دختر خوب گفتم: سلام.خسته نباشید.

سرگرد به جای سلام کردن یه چشم غره رفت و رفت داخل دفتر.از سروان کبیر پرسیدم: حالشون خوب نیست؟

از لحنم خنده ش گرفت چون دقیقا فهمید منظورم این بود که"این چشه؟ دیوونه بود دیوونه تر شده؟!"با این حال گفت: یکم عصبانیه.بفرمایید داخل.

از خدا خواسته گفتم ممنون.

و زودتر از سروان وارد اتاق شدم.سرگرد پشت میزش نشسته بود و داشت به پرونده های روی میز نگاه میکرد

سروان کبیر در رو پشت سرش بست و گفت: بفرمایید بشینید

اونوقت بود که سرگرد متوجه حضورم توی اتاق شد.روی مبل جلوی میزش نشستم .امیر هم روبروم نشست .سرگرد گفت: ۲هفته ندیدمتون خوشحال شدن فکر کردم بیخیال شدید.

با لبخندی بی نهایت شیرین که حرصشو بیشتر میکرد گفتم: اختیار دارید .مگه میشه بی خیال سرگرد آریانژاد و سروان کبیر که کار درست ترین و پیچیده ترین پرونده ها بهشون محول میشه بشم؟ مگه دیوونه م؟

شنیدن زیرلبی گفت: کم نه!

لبخندم گشادتر شد.پرسیدم: چیزی گیرتون نیومده؟

سرگرد بی اونکه بهم نگاه کنه پرونده رو بی هدف ورق زد و گفت: هنوز نه.

با پررویی گفتم: خب تعجبی هم نداره.وقتی دو هفته همینطور تو اتاقتون به این پرونده زل بزنین معلومه فرجی حاصل نمیشه!

سرگرد سرش رو از داخل پرونده بیرون آورد و گفت: خانوم محترم به نظر شما چه کار میتونیم بکنیم وقتی نه اثر انگشتی داریم٬نه شاهدی٬نه آلت قتلی ٬نه دشمن خاصی ...هیچی...

جدا خیلی سر نترسی داشتم که صاف تو چشمای کاسه ی خونش نگاه کردم و گفتم: شما سرگرد آریانژادید!بعیده مرد ماموریتهای غیر ممکن به ناتوانیش اعتراف کنه!

_ خانوم کیان تا حالا کسی بهتون گفته خیلی رو اعصابین؟

با لبخندی به لب گفتم: نه! چون همه ازمصاحبت باهام لذت می برن!

گفت: احتمالا به جز من که خیلی سعی دارم تحملتون کنم.

خوشم میاد قاطی میکنی سرگرد.حالا اولشه!پرسیدم: مشکل شما با من چیه سرگرد؟ اعتراف کن شکست خوردی و پرونده رو بزار کنار.چرا سر من خالی میکنی؟

_ گفته بودم حوصله ی خبرنگار و فضول جماعت رو ندارم.خودتون بیخیال نمیشید!حالام اگه کاری ندارید که میدونم ندارید به سلامت!

اینبار در دفاع از خودم و شغلم که سرگرد به خودش اجازه بود از بالا بهش نگاه کنه کاملا جدی گفتم: سرگرد...خبرنگاری فقط سوال پرسیدن از شما و نوشتنش و چاپ کردنش نیست٬خبرنگارا میتونن با خبری که گزارش میدن یه نفر رو از صفحه ی روزگار محو کنن.من میتونم کاری کنم که مجبور بشی استعفا بدی پس فکر نکن فقط خودتی که قدرت داری...خبرنگارا هم قدرتمندن و قلمشون سلاحشونه !به خصوص من که با یکی از مقاله هام تو صفحه ی سیاسی تونستم کاری کنم یه سیاستمدار کله گنده از سمتش استعفا بده!پس منو دست کم نگیر.فکر هم نکن محض دیدن جمال شما و جناب سروانه که اینجام...من از پرونده هایی که بهتون محول میشه خوشم میاد...

لحن جدیم حالیشون کرد با کی طرفن.تلفن زنگ خورد٬سرگرد جواب داد : سرگرد آریانژاد بفرمایید؟ ... بله... کجا؟ خیلی خب الان میایم.

بعد گوشی رو سرجاش گذاشت و بلند شد و در حین پوشیدن بند حائلش گفت: یه قتل دیگه تو منطقه ی کن اتفاق افتاده....- رو به من ادامه داد- اجازه میدید سرکار خانوم؟

_ البته...بفرمایید!

من دیگه چقدر پرروام!

اخم کرد و باز حواسش رو به پوشیدن بندش داد.بلند شدم و گفتم: منم باهاتون بیام؟

_ معلومه که نه!!!!خیلی مایلید یه دربست بگیرید دنبالمون بیاید.

چه نچسب... تو خونه چه جور تحملش میکنن؟!

**-**

نهمین راز:

(سپهر)

رسیدیم به منطقه ی کن و جایی که بازم نوارهای زرد رنگ"صحنه ی جرم٬ورود ممنوع"خود نمایی میکردن.دیدم اون خبرنگار سمج هم از تاکسی پیاده شد .دیگه نگاهش نکردم و از زیر نوار همراه امیر رد شدم

باز دکتر طریقت بود و یه جنازه زیر پارچه ی سفید...اما...چرا این جنازه اینقدر کوچیک بود؟

به سمت دکتر رفتم و گفتم: سلام دکتر.

_ سلام سرگرد.یه قتل درست شبیه قبلی....این بار نه یه زن ۵۸ساله که یه دختر بچه ی ۸ساله ست.اهالی شناساییش کردن.رویا شمس.جمجمه ش شکسته و برهنه پیدا شده...بهش تجاوز شده.

با وجود اونهمه سال سابقه ی کاری و روبرو شدن با ده ها نوع قتل و جنایت با شنیدن حرفای دکتر دنیا پیش چشمام سیاه شد.چهره م در هم رفت.امیر هم وضع بهتری نداشت.به خودم مسلط شدم و گفتم: میشه نتیجه گرفت قاتل هر دو یکیه؟

_ نمیتونم با اطمینان صد در صد بگم.ولی خب یه چیز دیگه هم که مشترکه اینه که هر دو جسد گِل مالی شدن.اون زن چون تو آب افتاده بود گِل ها تقریبا شسته شده بودن ولی این کاملا با گِل آغشته شده.

مثل اینکه داریم به یه جاهایی میرسیم.

افراد اطراف رو گشتن اما چیزی نبود .تو همون محل که خلوت بود و هیچ کس بهش دید نداشت کشته شده بود.چند دقیقه بعد از محوطه خارج شدیم.اریکا اونجا بود که جلو اومد و گفت: چی شد؟

گفتم: هر وقت چیزی دستگیرمون شد بیا اداره جواب بگیر.

_ سرگرد لااقل بگو مقتول کی بود.

_ اونم هروقت قضیه روشن شد میگم.

و بدون اینکه اجازه بدم بیشتر پا پی بشه و حرافی کنه سوار شدم.

**-**

سرهنگ تهرانی هردومون رو به اتاقش احضار کرد.وقتی وارد شدیم پشت میزش نشسته بود و سرش رو یه برگه بود.با ورود ما و بسته شدن در، سرش رو بلند کرد و گفت: بشینید

نشستیم.سرهنگ گفت: در مورد اون قتل رود کن هنوز کاری نکردید؟

گفتم: داریم به یه جاهایی میرسیم.

_ چی دستگیرتون شده؟

_ ما الان از سر صحنه ی یه قتل دیگه تو منطقه ی کن میایم.مقتول یه دختربچه ی هشت ساله ست به اسم رویا شمس.ما با مقایسه ی این دو قتل به چند تا نقطه ی مشترک رسیدیم.اول اینکه هر دو با شکستگی جمجمه مردن.هر دو برهنه پیدا شدن٬هر دو گل مالی شدن٬هر دو مونث بودن و بهشون تجاوز شده بود.هر دو توی یه منطقه بودن و نهایتا هر دو قتل روز تعطیل اتفاق افتاده.فاطمه نخعی جمعه و رویا شمس ولادت امام علی که دیروز بوده.

سرهنگ گفت: پس میشه نتیجه گرفت قاتلشون یکیه.

_ به احتمال خیلی زیاد...بله!

_ خب... چه کار میخواید بکنید؟

امیر از سکوت پیش اومده استفاده کرد و گفت: در حال حاضر ما چیزی تو دستمون نیست.تنها راهمون اینه که دستور بدیم چند تا گشت ویژه شبانه روز منطقه رو زیر نظر داشته باشن.چه روز تعطیل٬چه غیر تعطیل. باید هر حرکت مشکوکی رو تحلیل کنیم.

سرهنگ گفت: دستور میدم نامحسوس منطقه رو زیر نظر بگیرن.انگار واقعا با یه قتل زنجیره ای طرفیم.

**-**

دهمین راز:

(سپهر)

۱۶روز دیگه هم گذشت.منطقه کاملا تحت نظر بود و هر حرکت مشکوکی گزارش میشد.سرهنگ از یه طرف فشار می آورد .روزنامه ها به رهبری اریکا از یه طرف دیگه.من و امیر هم این وسط داشتیم له میشدیم.ده روز بود که به خونه نرفته بودیم و این برای امیری که مدام از زیر کار در میرفت خیلی سخت بود.تو این مدت به چیزهای خوبی رسیده بودیم ولی به قاتل نه...

امیر که تازه باور کرده بود پلیسه و وظیفه ای داره رفت به بایگانی و سرک کشید.این سرک کشیدن یه کشف بزرگ رو به دنبال داشت.در طی دو سال اخیر تو منطقه ی شوش ۱۳ مورد قتل اتفاق افتاده بود ولی قاتل هرگز پیدا نشد و پرونده ناتموم موند.همه چیز مشابه بود.نحوه ی قتل٬برهنه بودن٬مونث بودن٬ گل مالی شده بودن٬به بعضی ها تجاوز شده بود.این کشف فرضیه ی زنجیره ای بودن قتل ها رو قطعی کرد و بالاخره سریالی بودن این جنایت ها به دادستان و رئیس دادگستری تهران بزرگ اعلام شد و زنگ خطر با تشکیل شورای تامین به صدا در اومد.به همین خاطر کمیته ی ویژه ای تشکیل شد که سریالی بودن جنایتها مورد تجزیه و تحلیل قرار بگیره.

در زدن.گفتم: بیا تو.

در که باز شد تو دلم گفتم" غلط کردم نیا تو."

اریکا بود.با اون لبخند اعصاب خورد کنش گفت:سلام سرگرد سخت کوش!

_ شما یه روز نیای اینجا قرآن خدا غلط میشه؟

_ قرآن خدا هیچوقت غلط نمیشه!هنوزم نمیخواید منو در جریان بزارید؟

امیر تو اتاق نبود.منم از این فرصت استفاده کردم تا دق دلی تمام این روزهای خسته کننده رو سر این دختر اعصاب خورد کن در بیارم.از پشت میز بیرون اومدم و به سمتش رفتم.اونم وسط اتاق ایستاد و در کمال خونسردی به منی که بهش نزدیک میشدم نگاه کرد.

روبروش ایستادم و گفتم: دقیقا بگو چی از جونم میخوای؟

چشمای به خون نشسته از فرط بی خوابیم رو به چشمای مشکی وحشیش دوختم .فاصله مون فقط یه وجب بود.عقب رفت که فاصله مون بیشتر بشه اما من جلو رفتم و باز فاصله رو به حداقل رسوندم.اونقدر عقب رفت و اونقدر جلو رفتم که در نهایت به میز امیر برخورد کرد و دستاش رو عقب برد و به میز تکیه داد.غریدم: برای آخرین بار میگم٬در و ور من و پرونده هام نپلک کوچولو...پشیمون میشی!

با گستاخی و نگاهی بی پروا و دریده زل زد تو چشمام و گفت: وای وای ترسیدم!

مقنعه ی قهوه ایش رو تو مشتم گرفتم و گفتم: باید بترسی چون من با کسی شوخی ندارن.

_ منم باهات شوخی ندارم سرگرد/من خبر میخوام.اینکه تو نمیتونی یه قاتل رو بعد ۳۵روز بگیری تقصیر من نیست!

در همون حال که مقنعه ش تو مشتم بود و کمی تو قاب صورتش کج شده بود به سمتش خم شدم و گفتم: تو که ادعای بلد بودنت میشه چرا نمیری خودت سرنخ گیر بیاری خانوم مارپل؟ برو خودت خبرتو گیر بیار.من ... چیزی ...بهت...نمیگم.شیرفهم شدی؟

**-**

(اریکا)

_ شیرفهم شدی؟

تو چشمای قرمزش نگاه کردم.معلوم بود این چند وقته خیلی بدبختی کشیده بود.صورتهامون خیلی به هم نزدیک بود.

سرگرد وقتی سکوتم رو دید گفت: نشنیدم...!؟

لب باز کردم: باشه.خودم میرم دنبال خبرم.به توی دیوونه هم دیگه کاری ندارم.

البته از همه ی دست آوردهاشون به لطف اون شنودها که هنوز هم کار میکردن خبر داشتم و این کارها و اومدنم به اینجا هم برای رفع تکلیف سازمانیم بود و از اون مهم تر در آوردن حرص سرگرد که ظاهرا کاملاً موفق شده بودم.گفتم: قسم میخورم من اونی باشم که قاتل رو گیر میاره.

_ برو گیر بیار!شاید خدا به ما رحم کرد و تو شونزدهمین قربانیش شدی!

یه دستم رو به یقه ش گرفتم که نیفتم.کمرم خیلی به پشت خم شده بود.تو همون حالت گفتم:مگه من چه کار کردم که اینقدر ازم متنفری؟

_ کی گفته من از تو متنفرم؟من اصلا وقتی ندارم که به توی الف بچه فکر کنم! چه برسه به اینکه حسی هم بهت داشته باشم!