رمان سرنوشت بهروز به قلم دل آرا دشت بهشت

ژانر : #اجتماعی

خلاصه :

نغمه خواهر بهروز به خاطر فشار خونواده‌اش با پسری فرار می‌کنه، بهروز و برادرهاش که حس می‌کنن آبروشون رفته و مورد تمسخر مردم شهر قرار می‌گیرن، خواهر سهراب (یعنی کسی که نغمه باهاش فرار کرده) رو می‌دزدن تا به خیال خودشون جبران کنن، و مسیر زندگی همه کسانی که به نحوی در این اتفاق درگیرن تغییر می‌کنه… پایان خوش…

رمان براساس واقعیت… شهر داستان هم به گفته نویسنده دشت بهش شهری تخیلی گذاشته تا راحت‌تر بتونه توصیفش کنه

-ننه یه کم دیگه بخوابم..

بازهم صدای عصبیشو ول کرد: پاشو، جوونای مردم پا به پای پدراشون و چه بیشتر دارن زحمت میکشن اونوقت تو تا لنگ ظهر میخوابی، میگم پاشو

وبا یک حرکت پتو رو از روی سرم کشید، با تعجب نگاه کردم: ننه عجب زوری داریا! خدا یه چیزی میدونست بیشتر از 60 سانت بهت قد نداد،

در حالی که خنده اش گرفته بود چپ چپ نگاهم کرد: برو بهروز.برو

به حالت تعجب اخم کردم: کجابرم؟

دستشو به کمرش زد: از رو برو

با لبخندی پیشونیشو بوسیدم: چشم ننه جون چشم، غصه نخوریا شوخی کردم، تو رشیدی..

تا به سمتم خیز برداشت به طرف ایوان دوییدم؛درحالی که داشتم صورتم رو میشستم همچنان صداش میومد: امروز برو سلمونی ، آدم به سرت نگاه میکنه یاد پشم گوسفند میفته

سرمو بالا آوردم تو آینه به خودم نگاهی انداختم؛ با دلخوری ساختگی گفتم: دستت درد نکنه، دخترای مردم واسه دیدن پسرت تا سرکوچه صف کشیدن اونوقت تو میگی موهام شده پشم گوسفند؟

سرشو از پنجره آشپزخونه که به ایوون راه داشت بیرون آورد: دخترای مردم کورن

با لبخند شیطونی گفتم: دخترای مردم کور نیستن، چشم شما قبلاً به جمال خوشکل ترش روشن شده!

لبشو به دندون گرفت: بهروز پر رو نشو، یه کم حجب وحیا داشته باش،

شیر آب رو بستم: اونم به چشم.

صورتم رو با حوله خشک کردم ودوباره به موهام نگاهی انداختم وزیر لب گفتم: چه مادر کج سلیقه ای داریما! موهام به این قشنگی!

صداش ایندفعه از پشت سرم اومد: من نمیدونم تو که این موقع تازه بیدار میشی میری مدرسه چجوریه که همه نمره هات خوبه!

با خنده به سمتش برگشتم ولقمه نون وپنیری که واسم درست کرده بود رو از دستش گرفتم وگفتم: ما اینیم دیگه،

به سمت اتاق برگشتم ولباسهام رو از روجارختی برداشتم،زیرپوشم رو درآوردم و بلوز اندامی سبزی که صفورا برام دوخته بود رو تنم کردم، سه تا دکمه اول رو باز گذاشتم؛شلوار پارچه ای کرم رنگم رو هم پام کردم، خدارو شکر آبجی صفورا هست واِلا مجبور بودم مثل همکلاسیام لباسهای گَل وگشاد بپوشم، موهام رو شونه زدم،درسته که هر شش تا خواهر وبرادر جنس وحالت موهامون به پدرمون رفته وفرخوشحالَته ولی تعریف از خود نباشه مال من از بقیه قشنگ تر هم هست؛گردنبند طلایی که پلاکش به شکل قلب بود رو هم به گردنم آویختم، ننه پشتم ظاهر شد: باز کن اون وامونده رو

با کلافگی گفتم: ننه از سر صبحه بنای ناسازگاری گذاشتیا!

سرشو تکون داد: اگه اصلان ببینتت خودت باید جوابش بدی

پوزخندی زدم: یکی باید گندای اصلان رو جمع کنه، خیر سرش رفت آمریکا درس بخونه دریغ از یک درس پاس شده، فقط پول آقا سنگینی میکرد

دیگه طاقت نیاورد وزد پس کله ام: در مورد برادر بزرگترت درست صحبت کن

پوفی کردم: ننه تورو به روح امواتت دست از سر مایکی بردار بذار یه بار با دل خوش از خونه بریم بیرون

قبل از اینکه جوابی بده از خونه خارج شدم،به محض اینکه پامو از در حیاط گذاشتم بیرون اولین سلام رو دریافت کردم: سلام آقا بهروز

به سمت صدا برگشتم،دختر نقی کَله بود.سر وگوشش میجنبید، زیر لب سلامی گفتم و راه افتادم، نزدیکای میدون که رسیدم دیدم ای دل غافل دفتر وکتاب نیاوردم که!

اصلاً حوصله نداشتم راه رفته رو برگردم،با این که از این سر شهر تا اون سر شهر رفتن، کلش به دو ساعت نمیکشید! با لاقیدی شونه هامو بالا انداختم وبه راهم ادامه دادم،هنوز قدمی نرفته بودم ناصر راهمو سد کرد،نوچه عزیز دردونه آقام بود...نوچه هم مگه عزیز دردونه میشه! حالا که شده بود.از اونایی که آقام بهش میگفت بمیر میمرد بدون اینکه بگه چرا! ازم 4 سال بزرگتر بود یعنی 21 ساله وتازه پدر شده بود. با صدای کلفتی که برا زن حامله از آل هم بدتر بود گفت: سلام داش بهروز.

بدون کوچکترین تغییری تو صورتم گفتم: سلام

دستشو با قدرت به پشتم کوبید که چون بی هوا بودم باعث شد یک متر جابجا بشم بعد با قهقهه ی بلندی ادامه داد: داری میری مدرسه؟

باز با صدای بلند خندید: آره اتفاقاً از سر و روتم معلومه

بعد بدون اینکه جوابی از جانب من بشنوه به راهش که به سمت مسیر خیابون ما بود ادامه داد،با خودم گفتم: اگه یه روز به آخر عمرم مونده باشه حال این بچه پررو رو میگیرم.یکی ندونه فکر میکنه من نوچه ام این آقا پسر موسی خان.

به مسیری که رفته بود نگاه کردم،خیابون ما،از یه سرش که به پل ختم میشد تا این سرش که به میدون، یک طرفش رو ماشینای آقام پارک بود،بیل، لودر، کمباین،تراکتور ،کامیون،تریلی و.... در آخر هم چند مدل ماشینای آقام واصلان داداش بزرگم. به گفته اصلان که سرش تو حساب وکتابای آقام بود درآمد متوسط آقا روزی پول یه پیکان میشد. بازم شونه هامو بالا انداختمو به راهم ادامه دادم،در دبیرستانم باز بود، به محض اینکه پامو تو سالن گذاشتم آقا بابکی که از رفقای آقام هم بود ومدیر مدرسه جلوم سبز شد: بــــه! جناب جابری، چه عجب قدم رنجه فرمودین یه سری به مدرسه زدین، چرا زحمت کشیدین! پیغام میفرستادین ما معلمارو میفرستادیم در خونه.

یهو داد کشید: فکر کردی شهر هرته! یا فکر کردی به خاطر بابات چیزی نمیگم! نه خــــیر آقا تو مدرسه من از این خبرا نیست....

و درست به روی ساعت نیم ساعت تمام مغزمو خورد وآخر هم با وساطت آقای ظریف معاون گذاشت برم سر کلاس.

به محض ورودم بچه ها یک صدا صلوات فرستادن،آقا طهماسب خنده اش رو فرو داد.رو به بچه ها بادی به غبغب انداختم وگفتم: متشکرم دوستان

آقا طهماسب تک سرفه ای کرد وگفت: بهروز بشین

بعد از کلی مزه پرونی نشستم سرجام و هنوز دقیقه ای نگذشته ساعت کلاس تموم شد وبعد از استراحتی ساعت بعدی یعنی ساعت یکی از دودرس مورد علاقه ام ریاضی شروع شد(اون یکی زبان اینگلیسی بود) یه پسره بود تو کلاس بهش میگفتیم افشین مخ،از بس شبکه عشق آباد میزد! یعنی بیخودِ بیخود جای یه نفرو تو کلاس اشغال کرده بود ومن نمیدونم چه اصراری بود که حتماً درس بخونه،خب آقا جون نمیکشید دیگه! دبیر ریاضی آقای تابش که من به شدت از وی متنفر بودم آخر ساعت گفت: بهروز و افشین بمونین کارتون دارم.

با بچه ها قرار گذاشته بودیم بعد کلاس بریم رودخونه آب تنی. بچه ها با غرغر گفتن بیرون منتظرمن. بعد از اینکه کلاس خلوت شد تابش رو به من گفت:جالبه

همینطوری نگاش کردم،چینی به پیشونیش انداخت: حد اقل بپرس چی جالبه یه بار آرزو به دل نمونیم تو بچه داری به حرفمون گوش میدی!

لبخند کجی تحویلش دادم وبازم نپرسیدم چی جالبه.سرشو تکون داد: یا اون قدر ماهرانه تقلب میکنی که من متوجه نمیشم یا واقعاً ذهن خوبی داری

یه نگاه به افشین انداختم که مخش تو باقالیا سیر میکرد.دوباره به تابش نگاه کردم وگفتم: منظورتونو متوجه نشدم.

دوتابرگه از لا دفترش برداشت ویکیشو به سمتم گرفت: برگه امتحانیته

ابروهامو بالادادمو گفتم: آهان! آره ریاضیم خوبه

بعد برگه افشینو هم به سمتم گرفت: ولی ایشون ...

بعد با تاسف سرشو تکون داد.افشین پوفی کرد وگفت: مشکل داشتم

یهو صدای تابش بالا رفت: مشکلِ چی؟ یه بار مشکل ..دوبار مشکل...دیگه چقدر؟ آخه پسر فرخ معتاد چه مشکلی میتونه داشته باشه؟

یعنی اینی که الان گفت خودش یه مشکل محسوب نمیشد؟!

باز ادامه داد: شهریه مدرسه که نمیدی! خرج زندگیتونم که به راهه،تو مدرسه بچه اعیونا هم که درس میخونی! دیگه چه مرگته؟

دلم میخواست بزنم دهن تابشو به خاطر استفاده از لفظ بچه اعیون آسفالت کنم،خنده ام گرفت،خیلی اگه زور داشتم میرفتم خیابونای نیمه خاکی دهستانمو(که الکی اسم شهر روش بود) آسفالت میکردم.

افشین سرش پایین بود وتابش همچنان درمضطراحو باز کرده بود از توش پاش میخورد،به برگه های تو دستم نگاه میکردم.من هیچ مشکلی تو زندگیم نداشتم؟ حد اقل از لحاظ مالی نداشتم.از لحاظ عاطفی هم نداشتم،دوتا خواهر بزرگتر از خودم ،صفورا وبهار که صفورا با پسر عمومون ازدواج کرده بود وشوهر بهار هم غریبه نبوداز بچه کشاورزا وزمین دارای روستای اطراف.اصلان فرزند سوم بود ونامزد داشت وسبحان هم که وزوز عشق وعاشقیش گند زده بود به اعصاب خونواده.بعد از منم که خواهرم نغمه بود.از لحاظ عاطفی هم کم نداشتم یعنی مادر وخواهرام کم نمیذاشتن، واِلا آقام که نبود سبحان واصلان هم که بودن مدام منو دست مینداختن.ولی بازم باهم صمیمی بودیم.حس کردم اگه یه کم دیگه تابش ادامه بده افشین میزنه زیر گریه.برگه ها رو روی میز گذاشتم وباکلافگی گفتم: مطمئناً منو نگه نداشتین که جلوروم هیکل یکی دیگه رو بشورین!

تابش چپ چپ نیگام کرد وگفت: معلومه که نه!

نفسمو فوت کردم: پس زودتر کارتونو بگین دوستام منتظرمن.

معلوم بود داره از دستم حرص میخوره، اشاره ای به افشین کرد: باهاش ریاضی کارمیکنی؟

سعی کردم به خودم مسلط باشم، مرتیکه نفهم یکساعته داره اراجیف ردیف میکنه که اینو بگه! آی خدا حکمتتو شکر .واقعاً راسته که میگن خدا خرشو شناخت شاخش نداد،تو دلم به تابش گفتم تو کبریت شی کجارومیسوزونی؟

با اینکه سعی کردم به اعصابم مسلط باشم گفتم : یعنی من به افشین ریاضی یاد بدم دهنتون بسته میشه؟

چشمای تابش گرد شد: حرف دهنتو بفهم جوجه مایه دار

خنده ام گرفت: این الان فحش بود یا تعریف!

خودش هم خنده اش گرفت: بیا برو،بیابرو تا رومون به هم باز نشده

با افشین از کلاس خارج شدیم،حسابی دمغ بود.خب حقم داشت من که جای اون نبودم.روبه افشین گفتم: خونتون کجاست؟

کتاباشو تو دستش جابجا کرد وبهم زل زد: من احتیاجی به کمت ندارم،نه کمکت ونه دلسوزیت. خودم میتونم از پس درسام بربیام

یه لحظه مخم آنتن نداد.راهشو گرفت وازم دور شد،نه تو مرام من نبودحرفی رو بی جواب بذارم. با قدمهای بلند خودمو بهش رسوندم ودستمو رو شونه اش گذاشتم،با تعجب به سمتم برگشت، گفتم: من برات دلسوزی نکردم،هیچ اصراری هم ندارم کمکت کنم، در ضمن هیچ خوشم نمیاد واسم شاخ بشی و چسی بیای!

راهمو گرفتم وازش گذشتم ولی شنیدم که زیر لب گفت: مرفهین بی درد

از این طور اصطلاحا بیزار بودم، بچه اعیون، مرفه بی درد ومایه دار و... امثال اینا.

بچه ها جلو در حیاط جمع بودن وصداشون کل خیابونو برداشته بود،ماشین هم که به اونصورت رد نمیشد! نهایتاً ده یا بیست تا در کل روز! به سمتشون رفتم وبا کلی شوخی ومسخرگی راه رودخونه رو در پیش گرفتیم.نمیدونم چرا ذهنم معطوف میشد به افشین،با خودم زمزمه کردم پسر فرخ معتاد! حاتم که کنارم بود پرسید: کی معتاده؟

لبخندی زدم: هیچی.

بعد یادم اومد حاتم زندگینامه کل مردم شهرو میدونه،با صدای آرومی طوری که بقیه نشنون گفتم: حاتم چقدر افشینو میشناسی؟

با خنده گفت: چیه؟ تو که فضول نبودی!

شونه هامو بالا انداختم: نه! چندان هم مهم نیست

با لبخند مرموزی که چیزی ازش نفهمیدم گفت: باباش سیگاریه.اونقدر زیاد سیگار میکشه که همه بهش میگن فرخ معتاد یعنی باید لقبشو بگی تا بشناسنش.مادر نداره. خرج زندگیشونم افشین وخواهرش در میارن

بدون اینکه از حرفاش معنی خاصی در بیارم گفتم: افشین وخواهرش چی کار میکنن؟

حاتم پوزخندی زد وگفت: هه. جالبه! تو کلاً از مرحله پرتی. افشین واسه بابات کار میکنه،فکر کنم تو زراعت.خواهرشم که خوشکل وساکت و....

بعد یهو برقی تو چشماش زد: بد نیست باهاشون آشنا بشی. از تو پول خوبی بهشون میماسه

از حرفش چیزی نفهمیدم: یعنی چی؟

با حرصی ساختگی گفت: چقد خنگی منظورم خواهرشه

ابروهامو دادم بالا: یعنی باهاش ازدواج ..

اومد میون حرفم وبا یه پس گردنی گفت: داداشات تو پدرسوختگی لنگه ندارن اونوقت تو!

سرشو با تاسف تکون داد وگفت: احمق منظورم اینه که هم خودت یه عشق وحالی میکنی هم یه پولی به اونا میماسه. خواهرش ،آره حالا فهمیدی؟ مغزت جواب داد؟

با حرص چندبار نفسمو فوت کردمو گفتم: بار آخرت باشه زر مفت زدی.

ازش جلو زدم وبه بقیه پیوستم.ذهنم حسابی درگیر بود، پس افشین این همه مشکل داشت وتابشِ مادر... میگفت مشکلت چیه؟

دوباره سرعتمو کم کردم تا با حاتم که حالا اخماشو ریخته بود همقدم شدم: میگم! ..حاتم تو خودت با خواهر افشین..

سریع گفت: نه.من فقط از دور دیدمش

با تعجب گفتم: پس از کجا اینقدر مطمئنی؟

بدون اینکه نگاهم کنه گفت: از بچه ها شنیدم،رهام میگه صبح میره شب برمیگرده،به نظر تو...

با خنده گفتم: باز به من میگی بوق! خنگول اگه اینکاره بود باید شب میرفت بیرون تا صبح.

خنده اش گرفت وگفت: خوبه باز این کاره نیستی

دوتایی خندیدیم. تا غروب کلی بهمون خوش گذشت این جریان مربوط میشد به هر پنج شنبه.تو راه برگشت بودیم که رهام خودش رو به من رسوند وگفت: میگم کوسه جمعه چیکاره ای؟

با چشمای گرد شده بهش نگاه کردم: کوسه پدرته.

جمع از خنده ترکید. حاتم زد پشتم: چرا ناراحت میشی خب کوسه ای دیگه!

یه ابرومو دادم بالا : از تو که شکل نارگیلی که بهتره

تا خواست جوابمو بده فرهاد گفت: بچه ها خواهر افشینه، ببین باز داره میره خونه ی کیو خراب کنه!

ناخودآگاه تیغه کمرم تیر کشید، از گناه گردن گرفتن به حد مرگ میترسیدم،از گرفتار تهمت شدن وگرفتار تهمت کردن....

رد نگاه همه رو دنبال کردم وختم شد به دختر چادری که پشت به ما در حال حرکت بود، تند تند راه میرفت وسرش پایین بود. رو به رهام گفتم: تو میدونی خونشون کجاست؟

رهام سرشو تکون داد: آره. تو خیابون ماست.چند تا کوچه با هم فاصله داریم.

بیخودی و الکی حالم گرفته شد وتا جایی که از هم جدا میشدیم هیچ حرفی نزدم وداد همه رو درآوردم.دور میدون از آخرین گروه هم خداحافظی کردم ووارد خیابونمون شدم،خبری از کامیون وکمپرسی وتریلی نبود معلوم بود واسه بار راه دور اعزام شدن،جالبه که آقا یهو همشونو با هم میفرستاد، سرکوچمون رسیدم، اصلان داشت با بددهنی یکی از راننده ها رو مورد لطف خودش قرار میداد وراننده هم سر به زیر همه اش میگفت: آقا غلط کردیم به زن وبچمون رحم کنید آقا

وجواب اصلان که: خودت دلت نسوخته دل من بسوزه! اگه به فکر اونا بودی که دست کجی نمیکردی!

بدون اینکه خودم بخوام وایستاده بودم وداشتم نگاهشون میکردم. با صدای عصبی آقام به خودم اومدم: بـــه بهروز خانم.

باز منو اینجوری صدام کرد! لجم گرفته بود اما بازم مثل همیشه هیچی نگفتم.جلو اومد وگفت: مدرسه دقیقاً چند ساعته باباجان!

سرمو پایین انداختمو گفتم: شیش هفت ساعت

به آرامی گفت: آهان.

حالا دیگه اصلان واون راننده ی نادم هم ساکت شده وداشتن به ما نگاه میکردن. این آرامش آقا ترسناک بود. دورم یه نیم چرخی زد وکنارم ایستاد: کجا بودی؟

بازجویی شروع شد: رفته بودم آب تنی

با پوزخندی گفت: مسخره بازیه هر پنجشنبه. آره؟

به اصلان نگاه کردم که داشت با اخم ناشی از خستگی بهم نگاه میکرد، آقا با کلافگی گفت: دیگه چقدر صبر کنم! تا کی میخوای به لاآبالی گریات ادامه بدی؟

خمیازه ای کشیدم وگفتم: خسته ام،میشه برم؟

چشمای یونس راننده ی دست به سینه آقا گرد شد وچند نفر دیگه هم... آقا نفسشو پوف کرد انگار خودش هم حوصله جروبحث نداشت انگار اون هم فهمیده بود بحث با من بیفایده است ومن هیچ وقت غلام حلقه به گوشش نمیشم. ازش فاصله گرفتم وبه سمت خونه اومدم.مامان خوشکلم روی تخت رو ایوون نشسته بود وداشت با زنعموم یا همون مادر شوهر صفورا چای میخوردن، خودمو رو تخت پرت کردم: منم چایی

زنعمو با خنده گفت: علیک سلام

به سمتشون چرخیدم: سلام به روی ماهت

زنعمو خندید ومامان لبشو به دندون گرفت،رو به مامانم گفتم: نوکر ننه ی خودم هم هستم

مامان خنده اش رو فرو خورد،اینکه به مامان بگم ننه وبه صفورا بگم باجی از اصطلاحات مختص خودم بود وبقیه ازش استفاده نمیکردن.اما آقا گفتنم به آقا فقط مختص من نبود همه بهش میگفتن، آقا موسی حاج موسی، موسی خان. منم یکی مثل بقیه یعنی منو بچه هاشو زنش هم یکی مثل بقیه،دلم از این همه غریبگی گرفت.

زنعموم زانوشو اشاره کرد: سرتو بذار اینجا بهروز جان

کمی هیکلمو بالا کشیدم وسرم رو روی زانوی زنعمو گذاشتم.موهامو نوازش کرد: قربون قدوبالات برم. وای عروسی تو چیکارا قراره بکینم وچقدر بهمون خوش بگذره!

لبخندی زدم: هــــِی به دلمون موند یکی آرزوی عروسی مارو بکنه بدون اینکه منفعت خودش مد نظرش باشه

با پشت دست زد رو پیشونیم: کوفت

مامان خندید: الحمدلله بهروز به کل حیا رو گذاشته کنار.

استکان چاییمو گذاشت نزدیکم: بیا بگیر بخور.

تو جام نشستم ومشغول چای خوردنم شدم، اونا هم مشغول غیبت کردنشون؛ از هیچکی نمیگذشتن، یه کم به حرفاشون گوش دادم چیزی سر در نیاوردم یعنی اونایی که ازش حرف میزدن رو من نمیشناختم، به قول حاتم کلاً از مرحله پرت بودم، چای دومم رو خوردم واومدم داخل خونه؛نغمه پای گاز بود به نظرم قیافه اش گرفته بود سلام کردم، اصلاً متوجه من نشد،نزدیکش شدم ودوتا انگشت اشاره ام رو از دوپهلوش فشار دادم که باعث شد یه متر بپره هوا، خودم زدم زیر خنده،دستشو گذاشت رو قفسه سینه اش: خیلی بیشعوری بهروز

یهو چشماش پر اشک شد ودویید تو اتاق آخری.

من همونطور مونده بودم،این چش بود! درسته همیشه از این کارم بدش میومد اما دیگه نه تا این حد!

رفتم پشت در اتاقش وچند تا ضربه به در زدم ودروباز کردم، روتختش دراز کشیده بود وسرشو تو بالش فرو کرده بود ،با صدای ضعیفی گفت: برو بیرون

با سماجت رو تخت نشستم: تا نگی چی شده نمیرم

ساکت شد،منم ساکت نشسته بودم، دوباره اون سکوتو شکست: تو نمیتونی کاری کنی

ناخواسته حرکت خون تو رگهام شدید شد: چی شده نغمه ! چیکار کردی؟

تو جاش نشست: ای مرضِ چیکار کردی

اشکاشو پاک کرد وبا کمی سکوت دوباره به هق هق افتاد: میخوام خودمو بکشم

یه لحظه هنگ کردم بعد با شک گفتم: متوجه نشدم

به چشمهام خیره شد: نباید هم متوجه بشی. تو که جز با دوستات بودن وپی خوش گذرونی رفتن چیز دیگه ای نمیدونی. چی میدونی که تو خونه چه خبره!

با کلافگی گفتم: خب حالا! فقط مونده بود تو بگی، حالا نمیخوای بگی چی شده که چنین فکر احمقانه ای به سرت زده؟

باز هم اشکاشو پاک کرد: من دوست ندارم ازدواج کنم.

شونه هامو بالا انداختم: خب نکن

نفسشو بالا کشید: خوب شد تو گفتی.باشه دیگه ازدواج نمیکنم

حس کردم ازم دلخوره، موشو به آرومی کشیدم، یهو جیغ خفیفی کشید وگفت: تو نمیتونی مثل آدم ابراز احساست کنی!

با خیرگی ابروهامو بالا انداختم: نچ

لبخند غمگینی زد: امروز با سبحان دعوام شد

دکمه های بلوزمو باز کردم: خب؟

بینیشو بالا کشید: هیچی دیگه! مثل همیشه مامان وآقا طرف اونو گرفتن.

بهش نگاه کردم: خنگول منظورم علت دعوا بود نه نتیجه اش!

لباشو کج وکوله کرد: دوست سبحان هست؟ شهاب

مگه میشد شهابو نشناسم؟ یک زگیل به تمام معنا، سرمو تکون دادم: خب

پشت چشماشو نازک کرد: خب ودرد؛میگم نمیخوام ازدواج کنم، خودکشی میکنم و با سبحان دعوام شد و مامان وآقا طرف اونو گرفتن باز تو میگی خب!

اخمام تو هم رفت: غلط کرده پسره ی آسمون جل، الکی ذهنتو با این چرندیات مشغول نکن،بچسب به درست.

با غرغر از جام بلند شدم ودر حالی که از اتاق خارج میشدم گفتم: فکرشو نکن بهتر از اینا هست،مطمئن باش خودتم راضی بشی آقا نمیذاره، بهارو یادت نیست!

سرشو به معنی تایید حرفم تکون داد،از اتاق اومدم بیرون، از دست سبحان به قدری حرصم گرفته بود که حد نداشت.پیش خودش چه فکری کرده بود؟.مطمئن بودم که آقا وننه واسه این طرف اونو گرفتن که دهنش بسته باشه.رفتم تو اتاقم که با برادرام مشترک بود.لباسامو کندم ورفتم تو حموم،این روزا روزای آخر استراحت بود چون آقا قرار بود آخر همین هفته خونه رو بکوبه واز نو بسازه،یعنی فقط خود خدا بهمون رحمش بیاد که زود تر بساط خونه سازی جمع بشه!

****

صدای وحشت ناک ناصر کل کوچه رو گرفته بود: ارباب زاده دستات خش بر نداره!

وبعد با صدای بلند خندید.با اخم بهش نگاه کردم،گاهی اوقات صلاح میدیدم جواب ندم، به قول هادی شوهر صفورا وقتی سگ پاتو گازمیگیره اگه تو هم همینکارو کنی یعنی از سگ کمتری. اصلان رو به ناصر توپید: چاک دهنتو ببند

ناصر خنده اش رو جمع کرد ومعلوم بود از تشر اصلان ناراحت شده!

هومن برادر هادی با خنده گفت: اصلان زدی تو پر طفلک!

اصلان پوزخندی زدو گفت: فقط من حق دارم با بهروز از این شوخیا کنم،اون باید حد وحدود خودشو بدونه

هومن بهم اشاره زد: از اون سرش بگیر

خم شدم واز سر کیسه سیمان گرفتم هنوز قدمی نرفته از دستم سر خورد وافتاد زمین وکیسه ترکید.هومن با حرص به کیسه نگاه کرد: مگه تو بچه نون نخوردی!

کلافه بودم همه ذهنم معطوف بود به افشین لعنتی! زیر لب گفتم: از دستم سر خورد.

هومن سرشو تکون داد: معلوم نیست حواست کجاست امروز! برو یه چیزی بخور بعد بیا.

رفتم تو حیاط عمو که روبرومون بود، بازم بساط چایی آماده بود،به مامان گفتم: یکی بریز.

برام ریخت وداد دستم،قیافه افشین جلو چشمم مجسم شد که با فریاد به تایماز گفت: ببند دهنتو تا خودم جرش ندادم.

وتایماز که حرفای رکیک به افشین میگفت ونمیدونم چرا با کشیده شدن پای خواهر افشین به میون جو گیر شدم وخودم رو انداختم وسط،با صدای زنعمو به خودم اومدم: بهروز جان مبارکه.

با گیجی نگاهش کردم: واسه چی؟

زنعمو به ننه اشاره کرد وخندید.یهو از فکری که تو ذهنم نقش بست خنده ام گرفت،مامان وزنعمو با تعجب نگاهم کردند، زنعمو گفت: واسه چی میخندی؟

رو به ننه گفتم: نکنه حامله ای ننه؟

وبلند زدم زیر خنده، زنعمو هم با من میخندید،ننه لبشو گاز گرفت: تا تو بزرگ شی من دق میکنم!

زد رو پام: برای سبحان قراره برم خواستگاری

خنده امو به زحمت جمع کردمو با پوزخندی گفتم: حالا تو این هاگیر واگیر اینم کلید کرده ها!

ننه با کلافگی نفسشو بیرون فرستاد: این کارم میکنم ببینم دیگه چه بهانه ای داره بگه به فکر من نیستین!

قندو بالا رفتم: یه بهونه دیگه پیدا میکنه،چشم این بشرو فقط خاک سیر میکنه وبس

ننه وزنعمو همزمان با هم دستشونو گاز گرفتن: خدا نکنه.

چاییمو خوردمو دوباره رفتم سر ساختمون،تا آخر شب کمک میکردم، به قول اون یکی زنعموم که توخبیثی وحسادت لنگه نداره : پول مرده رو زنده میکنه؛ساختمون سازی واسه پولدارا آب خوردنه

تو فامیل آقام از همه مایه دار تر بود وبقیه در حد متوسط رو به پایین بودند،البته آقام همه اشون رو زیر بال وپر خودش داشت ولی یه جورایی همه اش میخواستن مارو بترکونن،البته به جز عمو عیسی یعنی پدر شوهر صفورا(بابای هادی وهومن)

***

شکمم تیر کشید، چشامو فوری باز کردم، سبحان با خنده از رو شکمم بلند شد. اصلان خوابِ خواب بود وهومن هم از شدت خنده کبود شده بود.با گیجی گفتم: چی شد؟

سبحان پاهاش از خنده شل شده بود: هیچی بگیر بخواب

واز اتاق بیرون رفت.هومن در حالی که اشکاش سرازیر بود گفت: پاش گیر کرد به پای اون کُنده(و اصلانو اشاره کرد)

وباز خندید.با لگد زدم بهش: مرگ، تو واسه چی میخندی؟

تو جام نشستم، باز خوبه حد اقل یه روز سر وقت میرم مدرسه،امروز هر جور شده با افشین صحبت میکنم تا سوء تفاهم رو از بین ببرم؛هنوز از شوک دعوای مدرسه بیرون نیومده بودم، دوباره اون صحنه اومد جلو چشمم: بین تایماز وافشین وایستادم: بچه ها بسه دیگه بیخیال

وافشین یهو از کوره در رفت: نیاز به دلسوزی تو ندارم،چند باربهت بگم؟

ابرومو بالا دادم: منم چند بار بهت بگم که دلسوزی تو اخلاقم نیست! اصلاً واسه چی باید دلم برات بسوزه؟

از خشم دندوناشو به هم فشار داد: چون تو اعیونی آشغالی، یا شایدم مثل رفقای کثافتت واسه خواهرم....

نذاشتم حرفش تموم بشه ومشتی نثار چونه اش کردم که پرت شد روزمین.انگشت اشاره ام رو به سمتش گرفتم: کاری به هرزه گری خواهرت ندارم،واسه یکی دیگه کیسه بدوز من از اوناش نیستم

سرمو با خشم تکون دادم: منِ بیفکر این حرفا رو از کجام در آوردم،اشکی که تو چشمای افشین از سر درموندگی نشست تمام وجودمو به آتیش میکشید واین دوروز که افشین نیومده بود مدرسه!.سبحان زد پشتم: نبینم تو لک باشی آبجی خانوم؟

دیگه حتی حوصله بحث کردن نداشتم که بگم منو با این لفظ صدا نکن، فقط نگاهش کردم، اونم انگار مجاب شد که اصلاً دل ودماغ شوخیهای مسخره اش رو ندارم. جلوی آینه خودمو مرتب کردم؛پیراهن آکار چهارخونه قرمز ومشکی بازم سلیقه صفورا وسه دکمه اول باز وگردنبند طلای قلبی شکل...، وقتی داشتم از در خونه بیرون میرفتم با صدای سبحان ایستادم: وایستا من میرسونمت

رو به اصلان وهومن وبقیه خسته نباشیدی گفتیم ودوتایی راه افتادیم،جلوی مدرسه نگه داشت،تشکری کردمو پیاده شدم،سبحان تو مجتمع زندان کار میکرد؛کادر اداریش

مثل این دوروز با دیدن جای خالی افشین پکر تو جام نشستم، حاتم با دیدن قیافه ام گفت: جان آقات بهروز میخوای این شکلی بیای دیگه نیا، انرژی نداشتمونو ازمون میگیری!

آقای جاوید دبیر زبان وارد کلاس شد واز همون ابتدا شروع کرد اینگلیسی بلغور کردن،امروز اولین روزی بود که اصلاً حس هم کلام شدن باهاشو نداشتم،بقیه هم که عین عقب مونده ها فقط به آقای جاوید نگاه میکردن وحاضر بودم قسم بخورم حتی یک کلمه هم نمیفهمیدن.

با پایان ساعت مدرسه که برام یک سال گذشت از بچه ها خداحافظی کردمو علی رقم کلید حاتم باهاشون نرفتمو به سمت خونه افشین راه افتادم.دوست نداشتم کسی بفهمه که دارم میرم اونجا،مطمئن بودم فرداش واسم دست میگیرن که بهروز رفته منت کشی افشین مخ. از چند نفر آدرس خونه فرخ معتادو گرفتم که هرکسی هم با یه جور نگاه خاص آدرسو بهم میداد؛وقتی پشت در رسیدم ونگاهمو به خونشون دوختم تازه فهمیدم چه گندبلندبالایی زدم.یه در درب وداغون که به زور تو چارچوبش ایستاده بود ودیوارهای حیاط که یک طرف تا نصفه ریخته بود ومابقی هم که سالم بود بهتر بود که نبود(چی گفتم!) کلاً ارتفاعش به یه مترو نیم به زور میرسید وانقدر شکم آورده بود که یه زلزله یک ریشتری واسه فروریزیش کافی بود.ترسیدم در بزنم از جاش در بیاد.یه سنگ از روزمین برداشتم، خواستم با سنگ به در ضربه بزنم که صدایی نامفهوم باعث شد سرمو به عقب برگردوندم،واسه لحظه ای نفس کشیدن یادم رفت: سفید بود، کارش از سفیدی گذشته بود مثل برف. چشمهای مشکی ومژه های پرپشت، صورت گرد و گل انداخته ولبهای سرخ وبرجسته و، بینی کوچک وخوشتراش، چاکی میون چونه اش... عجب نقاشی ماهرانه ای خدا کشیده بود! انگار هر چی لطف بود تو صورت این مخلوق خرج شده بود.اهمی کرد، به خودم اومدم از جلوش کنار رفتم، چادرشو تو سرش مرتب کرد ودر حیاط رو باز کرد وبه حالت سوالی بهم نگاه کرد، پس این خواهر افشین بود!

من هاج وواج مونده بودم،حتی یک تار موش هم دیده نمیشد! اصلاً یادم رفت واسه چی اومدم، یکم من ومن کردم وگفتم: چیزه..آهان اومدم با افشین ریاضی کار کنم

ابروهای خوشحالتش رو بالا برد وبعد بی هیچ حرفی رفت داخل.این یعنی چی؟ یعنی رفت افشینو صدا کنه! یعنی من پشت سرش برم داخل؟ ترجیح دادم بیرون منتظر بمونم،چند دقیقه بعد افشین با قیافه ای داغون وعصبی اومد دم در وقبل از اینکه من حرفی بزنم گفت: واسه چی اومدی اینجا! حرف دیگه ای مونده که نزدی!

سرمو انداختم پایین: اومدم عذر خواهی

صداش پر از کنایه شد: چرا!

به صورتش که پر از غم بود نگاه کردم، کوچکترین شباهتی به خواهرش نداشت،فقط هردو سفید بودن.لبامو به هم فشار دادم وبعد گفتم: من اون حرفارو فکر نکرده گفتم، یعنی تو بد شروع کردی، من فقط هدفم این بود که دعوا رو بخوابونم

افشین سرشو با کلافگی تکون داد: خب حالا واقعاً اومدی از من عذر خواهی کنی!

-راستش آقای تابش بازم تو مدرسه دیدتمو گفت بیام واسه کلاس ریاضی

-گفتم که نمیخوام!

با سماجتی که کمتر تو خودم سراغ میدیدم گفتم: آخه اینجوری برای منم خوبه،حد اقل به این بهونه درسامو مرور میکنم

چشماشو تنگ کرد،انگار داشت مغزمو میخوند.اما من مهلت ندادمو گفتم: امیدوارم قبول کنی

دستمو به سمتش دراز کردم،خداخدا میکردم قبول کنه حس میکردم اینطوری از بار گناهم کم میشه.با شک به دستم نگاه کرد، با صدای آرومی گفتم: خواهش میکنم

دستشو با اکراه بالا آورد.دستشو تو دستم فشار دادم: شنبه ها ودوشنبه ها بعد از مدرسه، هرجا که تو بگی!

با صدای خسته وبی حوصله ای گفت: خونمون راحت ترم.

سرمو تکون دادمو گفتم: فردا تو مدرسه منتظرتم

وازش خداحافظی کردم،نمیدونم چه چیزی باعث شد توی حیاطو سرک بکشم، پنجره ی حفاظ دار وپری چهره ای که با دیدنم پرده رو انداخت...

از پیچ کوچه گذشتم،این چهره ی آسمونی نمیتونست بد باشه... نه نمیتونست، روم نشد بپرسم چرا افشین این وقت روز خونه است. اگه واسه آقام کار میکرد نباید این وقت روز خونه باشه! صبح علی الطلوع تا بوق سگ... یعنی وقتی افشین خونه نباشه خواهرش وباباش خونه ان، نکنه به خاطر فقر مالی... نه حتی نمیتونستم به خودم اجازه بدم در موردش بد فکر کنم. وارد خیابون شدم، قدم هام شل و ول بود، دلم بدجور گرفته بود، حیفه این جور بچه ها واسه این جور پدرا! اَه بهروز باز زود قضاوت کردی! تو که هنوز پدرشونو ندیدی!

با افکاری آشفته رفتم خونه،حتی ناهارم نخوردم، حتی نرفتم سر ساختمون....

***

صدای داد سبحان تو حیاط پیچید: تو گوه میخوری

من وهومن که استکان های چاییمون تو دستمون بود با تعجب به هم نگاه کردیم. صدای جیغ نغمه بلند شد وبعد صدای جیغ زنعمو وننه.سریع از جامون بلند شدیم وبه سمت خونه رفتیم، درو باز کردم که زنعموم به سمتم اومد: برو جلوشو بگیر الان میزنه دختره رو عیبناک میکنه

به طرف اتاق هومن رفتم، دستگیره رو چرخوندم،صدای گریه نغمه میومد وفحش های سبحان، به در لگد زدم: سبحان دروباز کن.

هربار که صدای جیغ نغمه میومد انگار یکی جیگرمو جمع میکرد، داد زدم: عوضی باز کن درو

ننه داشته خودشو میزد وزنعمو داشت آرومش میکرد،هومن خم شد از زیر فرش کلیدی در آورد وبه سمتم گرفت: بیا این کلید اتاق

وخودش از هال خارج شد.کلید انداختم ودر اتاقو باز کردم،دست سبحان که تو هوابود وکمربندش هم بهش بود رو چسبیدم، نغمه از فرصت استفاده کرد ودویید از اتاق بیرون.سبحان با حرص دستشو از دستم بیرون کشید: بذار بکشمش این زبون درازو

هولش دادم که باعث شد تعادلش رو از دست بده وبخوره به دیوار، با حرص گفت: چته!

در اتاقو بستم: تو چته؟

دندوناشو به هم سایید: هرچی از دهنش درمیاد جلو روم بار رفیقم میکنه

لجم گرفته بود: چیه بهت برخورده؟

با عصبانیت بهم نگاه کرد، ادامه دادم: اشکال نداره که رفیق آسمون جلت به خودش اجازه بده دست بذاره رو خواهرت ولی اشکال داره نغمه بهش بد وبیراه بگه!

پوزخندی زد: امثال تو پرروش کردین که حالا تو روم بایسته

خیلی به خودم فشار میاوردم تا به اعصابم مسلط باشم،انگشت اشاره ام رو به سمتش گرفتم: بار آخرت باشه دستتو رو نغمه بلند کردی

ابروشو بالا انداخت: اونوقت چی میشه!

ناخواسته مشتمو پر کردمو یکی کاشتمش پاچشمش: یه چیزی میشه مثل این

اول با بهت بهم نگاه کرد بعد یهو رَم کرد وبه سمتم حمله کرد وبه دیوار چسبوندتم: منو میزنی .....

همه اش سه سال ازم بزرگتر بود،زیاد با هم تفاوت هیکل نداشتیم، تقریباً هم قد بودیم وسبحان کمی بلند ترو لاغر تر بود. یکی من زدم یکی اون زد وهی فحش بار هم کردیم، یعنی تا موقعی که هومن وننه وزنعمو بفهمن، قشنگ همو لت وپار کردیم، ننه طفلک کلی خودشو زد آخری هم چسبید به نغمه که همه اش تقصیر توئه. رو بهش با تشر گفتم: ننه بسه!

فهمید حسابی جری ام، ساکت شد.آقا کلی شب به قیافه من وسبحان خندید وعمو هم هر چند دقیقه هی میگفت: خب الان این کار شما یعنی چی!... مثلاً که چی همو زدین!....

هی عمو عیسی یه حرفی میزد هی آقا میخندید، اصلان هم که حالا انگار سوژه جدیدی پیدا کرده بود هی چشم سبحان رو اشاره میکرد ومیخندید مخصوصا که فردا شب نامزدی سبحان بود.هومن وزنعمو هم به زور خنده اشون رو نگه داشتن،اما ننه حسابی دمغ بد،نغمه هم که نیومد شام بخوره؛دلم نمیخواست به سبحان نگاه کنم،از بی غیرتیش عقم میگرفت...

بازم پشت درشون ایستاده بودم،بی اراده پاهام شل شده بود، یه حسی وادارم میکرد بی حرکت وایستم، تا بازم صدای نامفهومی بشنوم وبه پشت سرم نگاه کنم،این بار لبخندی ضمیمه چهره ی آسمونیش بود،زیر لب سلام کردم: افشین خونست؟

بازم جوابمو نداد ووارد خونه شد ودقیقه ای بعد افشین اومد دم در، نمیشد گفت باهم خوب شده بودیم اما دیگه به خون هم تشنه نبودیم،بهم تعارف زد ووارد شدم،در حالی که به سمت اتاقی هدایتم میکرد گفت: امروز به خاطر کلاس خصوصیمون مجبورم شب برم سر کار و از زمین نگهبانی بدم

کلمه کلاس خصوصی رو با کنایه گفت، اشکال نداره تا حدی صبر میکنم که حس کنم دیگه وظیفه ای ندارم.فقط با خودم کتاب برده بودم رو به افشین گفتم: چند تا ورق بیار

افشین از همونجا داد زد: ماهدخت

بعد با کمی مکث که انگار خیالش راحت باشه ماهدخت صداشو شنیده گفت: چندتاکاغذ بیار

ماهدخت! چقدر بهش میومد..چند دقیقه بعد ماهدخت با چادر رنگی جلوی در اتاق ظاهر شد، بازم لبخند گرمش... نگاهمو ازش گرفتم.سرمو پایین انداختم، افشین از جاش بلند شد وبرگه ها رو گرفت، با خودم گفتم: اگه بچه ها بفهمن من اومدم اینجا پیش خودشون چی فکر میکنن!

***

هرکاری میکردم خواب به چشمم نمیومد، تک تک اجزای صورتش از نظرم گذشت،به صورت اصلان نگاه کردم، شبیه به هم بودیم ولی رنگ پوست من روشن تر بود واز نظر من اصلان جذاب تر بود، پنج سال ازم بزرگتر بود.چهره اش زیاد تر از سنش نشون میداد، بهش نمیخورد بیست ودو سالش باشه! اصلان با اون صورت خشن مردونه اش نمیتونست شباهتی به ماهدخت داشته باشه! نگاهی به صورت سبحان کردم که حالا کمی از کبودی دور چشمش کم شده بود، رنگ پوست سبحان سفید بود درست مثل مادرم، صورت استخوانی، نه اونم شباهتی نداشت، هومن که اصلاً یه چیز دیگه بود، سرمو با کلافگی تکون دادم وبا خودم گفتم: فکر کنم دارم دیوونه میشم، آخه کدوم آدم عاقلی چهره یه زنو با مرد ها مقایسه میکنه!

از جام بلند شدم ورفتم تو حیاط ولبه ی حوض نشستم،هوا سوز سردی داشت، هرچی بود فصل بهار بود ونیمه شب ها سرد بود،به آسمون چشم دوختم،از زنداداش جدیدم خوشم نمیومد، صورتش عین ماهدخت گرد بود ولی چهره اش معصوم نبود! زن اصلان هم سفید بود شاید مثل برف ولی چشماش مشکی خاص نبود، صدای نغمه به خودم آوردتم : چرا اینجا نشستی!

به سمتش برگشتم، مژه های پرپشتی داشت،و لبهای برجسته

فقط همین، دلم گرفت؛ماهدخت همه ی این زیبایی ها رو باهم داره ولی...

نغمه آروم کنارم نشست: چیزی شده بهروز؟ امروزا خیلی پکری!

سرمو پایین انداختم: تو عصباینت یه حرفی زدم حالا عذاب وجدان گرفتم

نغمه جوابی نداد؛ معلوم بود اصلاً حواسش با من نیست، خودش واسه خودش دل مشغولی وناراحتی داره. سبحان عوضی خونشو تو شیشه کرده! مگه آبجیم چندسالشه! همه اش سیزده سال،کاش صفورا زودتر از این سفرلعنتی برگرده، اون که باشه کارای خونه آقا وآرامشش پابرجاست، دیگه سبحان نمیتونه قلدری کنه.

دستمو گذاشتم پشتش و اون هم از خداخواسته خودشو بهم چسبوند وسرشو گذاشت رو سینه ام وبا بغض گفت: خوبه که تو هستی بهروز.

هیچی نگفتم، فقط موهاشو نوازش کردم.همین..باز با خودم فکر کردم یعنی افشین هم ماهدخت رو نوازش میکنه! اونقدر که ماهدخت مجبور نشه واسه تامین نیاز عاطفیش... زبونمو گاز گرفتم، خدایا خودت به قلبم آرامش بده، دارم دیوونه میشم، من از رو حرف یه سری بچه دبیرستانی گناه ماهدخت رو گردن گرفتم، چیزی که هنوز برام ثابت نشده بود ومن جلوی جمع به روی افشین آورده بودم.لعنتی.. لعنت به زبونی که بی موقع باز بشه...

***

-یه لحظه برم دستشویی

با خنده گفتم: یعنی اینقدر مبحث ریاضی برات سنگینه

افشین با صدای بلند خندید: باید برم واسه مطالب جدید جا باز کنم،

با خنده ای جوابشو دادم،از اتاق خارج شد، داشتم مطالب رو دسته بندی می کردم که به در ضربه ای خورد، سرمو بلند کردم، ماهدخت چادر به سرش بود ودر حالی که ماهرانه حجابشو حفظ کرده بود سینی چای هم به دستش بود، سریع از جام بلند شدم؛ ذوق زده از اینکه دو دفعه پیش ندیده بودمش سینی رو ازدستش گرفتم: چرا زحمت کشیدین؟

یه سری اصوات نامفهوم از گلوش بیرون اومدن ومن مات ومنگ این بودم که اون الان چی گفت! تک تک موهای بدنم به اندامم سیخ شد،بدنم به لرزه ی خفیفی افتاد، شاید همون یک ریشتری که لازم بود تا دیوار حیاطشون بریزه حالا داشت دیوار تعصب وغرورمو میشکست...فقط این جمله تو ذهنم گذشت: ماهدخت لاله...

نمیدونم چجوری یه لبخندی که کوچکترین شباهتی به لبخند نداشت نشوندم روی لبم و نگاهم رواز نگاه گرمی که داشت ذوبم میکرد گرفتم.روی زمین نشستم، از خودم متنفر شده بودم..بغض کرده بودم؛حالم قابل توصیف نبود نمیدونم چی شد که خودمو تو خیابون دیدم، درحالی که وسایلهام خونه افشین بود و من حتی خداحافظی هم ازش نکردم.

اونقدر گیج میزدم که نفهمیدم کی رسیدم به کوچمون،یه سری سر کوچه وایستاده بودن وآقا داشت بهشون پول میداد، سلامی کردم ورد شدم، آقا صدام کرد: بهروز برو دنبال سبحان مجتمع ،بچه های صفورا رو هم ببر دورشون بده

با ذوق سوییچو از دستش گرفتم ووارد کوچه شدم، رو به ساختمون نیمه کاره وکارگراش سلام دادم، یهو چشمم به هادی خورد که همپای اصلان وهومن کار میکرد، با دیدنش به سمتش رفتم واون هم به سمتم اومد، همدیگه رو درآغوش کشیدیم، چشمش به گردنبندم افتاد وهمون حرف همیشگی: باز اینو انداختی گردنت!

با کلافگی گفتم: جان هر کی دوست داری بیخیال هادی! اصلاً حوصله نصیحت شنیدن ندارم

سرشو تکون داد وگفت: الان نمیفهمی، ولی من بازم بیخیال نمیشینم که تو با این خریت های کوچیک آینده ات رو به باد بدی!

من که از حرفاش چیزی نفهمیدم، به سمت حیاط عمو رفتم، باباز شدن در آیدا دختر صفورا به سمتم دویید وخودش رو انداخت تو بغلم وصورتمو بوسه بارون کرد: سلام دایی جونم

به خودم فشارش دادم: سلام خانوم خوشکله

صفورا از روی ایوون بلند شد وبه سمتم اومد،روبوسی کردیم با دلخوری گفتم: باجی رفتی کجا! یه ماه شدا!

لبخندی زد وگفت: به خاطر کارهای انتقالی هادی معطل شدیم آخر هم نشد،دیگه خونه دوستان واقوام گشتیم جات خالی ...

یه ساعت سرپا نگهم داشت و تعریف کرد چه اتفاقاتی تو این یه ماه افتاده. چشمم خورد به آیدین که تپل تر از ماه پیش شده بود،به سمتش رفتم از بس تپل بود نمیتونست بشینه واِلا هشت ماهش بود، بغلش کردم وبوسش کردم؛ با خنده رو به صفورا گفتم: به این چی میدین بخوره که روز به روز گرد تر میشه!

یهو آیدا گفت: یونجه

با صدای بلند خندیدم، صفورا زد پشت گردن آیدا، با دلخوری گفتم: واسه چی دستتو هرزه میکنی! بچه یه چیزی گفت!

صفورا در حالی که هنوز واسه آیدا خط وگرو میکشید در جواب من گفت: هر روز هی پرروتر میشه!

بچه رو دادم بغل ننه ورو به صفورا گفتم: آیدا رو آماده کن میخوام برم دنبال سبحان اینو هم ببرم دورش بدم

وارد خونه شدم ورفتم به اتاق هومن که این چند وقته من وبرادران محرتم اونجا مستقر بودیم. به محض اینکه تنها شدم دوباره مرور گر ذهنم فعال شد، خواهر افشین ...ماهدخت....بازم دلم گرفت.

***

وسایلمو گذاشتم وآبی به سر وصورتم زدم،وقتی به حیاط برگشتم دست های آیدا وکمی از لبش مربایی بود،تا منو دید مثل گلوله به سمت کوچه دویید.صفورا خیز برداشت وبا صدای بلند گفت: آیدا یبا دستاتو بشورم.

با لبخندی گفتم: بی خیال الان خودم میرم دستاشو میشورم.

از در خونه خارج شدم،ناصر داشت کمک کارگرا بار خالی میکرد،از اون روزی که اصلان ضایعش کرده بود سنگین بود،زیر لب گفتم به جهنم، صدای تشر یونس راننده آقام توجهمو به سر کوچه جلب کرد که مخاطبش آیدا بود: بچه دستاتو به ماشین نزن

خودمو به سر کوچه رسوندم،جای دوتادست مربایی آیدا روی بدنه سفید شورلت آقام نقش بسته بود،رو به آقا یونس با اخم گفتم: بار آخرت باشه صداتو بردی بالا.بچه وحشت کرد!

سریع در ماشینو باز کردم وآیدا رو سوارش کردم. یونس هم لب ولوچه اش آویزون شد،حاضر بودم قسم بخورم که اگه یه روز آقام نباشه نوچه هاش مارو میخورن!!

موقع رفتن من پشت فرمون بودم، موقع برگشتن سبحان.شاید هدف آقا از اینکه گفت من برم دنبال سبحان این بود که یه جورایی مارو باهم صمیمی کنه، ولی من وسبحان واصلان از این غول بازیا زیاد درمیاوردیم،حالا به هر نیتی که گفته بود.مگه آیدا گذاشت ما چیزی از این مسیر یک ساعته بفهمیم! !!!!

اون شب بهار هم به خونه عمو عیسی اومد وهمه دور هم بودیم، بهار چون کارمند بود کلا زیاد نمی دیدیمش. یه دختر یکساله داشت به نام بیتا،الان هم باردار بود.شوهرش هم کشاورز بود.البته نه اینکه کشاورزی کنه در واقع زمین دار بود.بهار نه شبیه آقا بود نه شبیه ننه، البته یه خورده استیل صورتش شبیه به صفورا بود.نغمه که کپی ننه بود،سبحان هم قیافه اش به ننه رفته بود،من واصلان وصفورا هر سه چشم رنگی بودیم،البته رنگ چشمای صفورا مثل آقام آبی روشن و شفاف بود اما مال من کِدر ومات، چشمای اصلان هم که سبز بود.همه میگفتن من شبیه جوونیای آقامم.با همه این اوصاف اصلان نسبت به همه مون قیافه جذاب تری داشت.

***

این مدتی که با افشین رابطه دوستانه ای برقرار کرده بودیم بقیه بچه ها کمتر به پرو پاش میپیچیدن،قرار بود بعد از مدرسه باهم بریم خونشون، سرکوچه شون که رسیدیم یکی صداش کرد افشین هم در حالی که به سمت یارو میرفت دسته کلیدشو به سمتم گرفت: توبرو من هم الان میام

دسته کلیدو گرفتم وگفتم: کسی خونتون نیست؟

- نه ماهدخت سرکاره وبابام هم شب میاد

به سمت خونشون رفتم ،در حیاط که با هل دادنی باز شد،کلید وانداختم تو قفل در اما با نیم دور چرخوندن باز شد،این که قفل نبود!

داخل شدم،حس کردم کسی داخل خونست، با خودم گفتم نکنه خواهرشه!خواستم صدامو در بیارم اما یه حسی از درون مانعم شد،بی صدا به سمت اتاق کناری اتاق افشین رفتم در اتاق نیمه باز بود، کمی سرمو خم کردم: خدایا چی میدیدم! ماهدخت بلوز وشلوار راحتی پوشیده بود ودر حالی که به شکل رکوع خم شده بود موهای خیسشو خشک میکرد،هر کاری کردم نتونستم چشم بردارم،موهای مشکی وبلند ونیمه خیسشو با هر تکون دادن سرش به شکل زیبایی حرکت میداد،خواستم آب دهنمو قورت بدم اما خشکی بیش از حد گلوم مانع شد،ماهدخت مثل آهنربا داشت منو به داخل اتاق میکشید، اگر میخواستم فکر کنم مطمئناً اینقدر دلایل ضد ونقیض واسه خودم میاوردم که دست آخر خودمو قانع می کردم که از جام جم نخورم به همین خاطر بدون فکر کردن توی یه تصمیم آنی به سمت حیاط اومدم،نفس عمیقی کشیدم تازه فهمیدم تو این مدت اصلاً نفس نکشیده بودم.زیر لب شیطونو لعنت کردم وبه خودم تشر زدم: بهروز چرا اینشکلی شدی! مگه اولین بارته که یه دختر رو بی حجاب دیدی!

اما باز خودم جواب خودمو دادم: اما هیچ کدوم به زیبایی ماهدخت نبودن،بودن؟

من تو طایفه ای بزرگ شده بودم که بین خودمون حجاب معنی نداشت.کنار باغچه کوچکشون روی دوپا نشستم والکی با ور رفتن به گلها سعی میکردم ذهنمو از فکر به ماهدخت دور کنم اما دریغ از یکصدم ثانیه!

در همین حین افشین وارد حیاط شد وبا تعجب گفت: پس چرا تو نرفتی!

از جام بلند شدم وگفتم: دیدم در حالتون قفل نیست با خودم گفتم شاید کسی داخل باشه

سرشو تکون داد ورفت داخل، منم خواستم بعد از کمی معطلی برم تو،پیش خودم گفتم بزار اول بره به خواهرش بگه منم همراهش هستم بعد من میرم تو، یهو صدای افشین رفت بالا: مگه با تو نیستم ! میگم کدوم گوری بودی؟

گوشام تیز شد، دوباره صدای افشین: الان حالیت میکنم.

بعد به خودم گفتم: واسه کی گوشاتو تیز کردی! ماهدخت که....

صدای جیغ ماهدخت بلند شد و یهو نفهمیدم که چی شد من بین ماهدخت وافشین ایستاده بودم وداشتم موهای ماهدخت رو از لابلای دستای افشین درمیاوردم،تو خونه خودمون سبحان اینجا افشین الاغ! افشین هم مدام داد میزد: حرف بزن آشغال

میخواستم فک افشینو بیارم پایین وبگم آخه چجوری حرف بزنه!

اما افشین به قدری قاطی کرده بود که هرکاری میکردم موهای ماهدخت رو ول نمیکرد وهی لگد میپروند ماهدخت هم جیغ میزد؛هر چی میگم: افشین بسه، ولش کن. کشتیش... اصلاً بگو باکی داری حرف میزنی!

یهو افشین با دوتا دست موهای ماهدخت رو از پیشونی گرفت وعقب زد و درحالی که سرشو عقب میداد گفت: این چیه ! ها؟ میری تولیدی آره؟ میری تولیدی!

نگاهم به گردن سفید ماهدخت سُر خورد، که حالا جای کبودی روی گردنش بود، بی اختیار دستام شل شد واز اتاق اومدم بیرون و رفتم توی اتاق بغلی که همیشه درس میخوندیم نشستم، یعنی عذاب وجدان این چند وقته ام بیخود بود! ماهدخت همونی بود که حاتم میگفت؟ نفهمیدم کی صورتم خیس شد، خودم از بارش اشکام تعجب کرده بودم، سریع صورتم رو پاک کردم وبه خودم نهیب زدم واسه کی گریه میکنی بهروز! برای یه دخترِ.... هیچ لقبی تو دهنم نچرخید انگار هنوزم نمیتونستم چیز بدی بهش نسبت بدم.هربار که صدای جیغ ماهدخت میومد وصدای داد افشین..قلبم به درد میومد وبغض وحشتناکی به گلوم چنگ میزد، آخر هم طاقت نیاردم ورفتم توی اتاق واونقدر عصبی بودم از دست خودم که تویه حرکت یکی خوابوندم تو گوش افشین وانداختمش از اتاق بیرون و قبل از انجام هر گونه واکنشی از جانب افشین خونه رو ترک کردم.

هومن زد به شونه ام،به سمتش برگشتم،لبخندی زد وگفت: چیه حسابی تو فکری!

شیر آبو بستم وگفتم: امتحانا نزدیکه.

از ته دل خندید: خوشم میاد دروغ گفتن هم بلد نیستی!آخه تو کی به درسو مدرسه فکر کردی که بار دومت باشه

خودم هم لبخندی زدم وگفتم: اصلاً به تو چه که دارم به چی فکر میکنم!

با هم از تو حیاط صفورا که فقط حیاط بود وتوش سبزی کاشته شده بود بیرون اومدیم ودر رو بستیم،(حیاط ته کوچه بود وقرار بود که بعد از کار ساختمون ما اونا خونشون رو بسازن)با هم آهسته به سمت خونه عمو عیسی حرکت کردیم،هومن هم تو فکر بود با خنده گفتم: تو چرا تو فکری؟

نیش خندی زد وگفت: امتحانا نزدیکه

دوتایی زدیم زیر خنده واون با لحن شوخی گفت: چیه به من نمیاد به درس فکر کنم آره! حقم داری. شانس ما بعد انقلاب در دانشگاه ها تخته شد ومن هم که دیگه میشناسی باد بخوره دیگه خاک نمیخوره، دیگه حس درس خوندن ندارم، واِلا باتو سال دیگه کنکور شرکت میکردم.

هومن از من سه سال بزگتر ومتولد سال 40 بود.اما بهمون میخورد همسن باشیم چون همه اش باهم بودیم(با اینکه هومن وسبحان با هم همسن بودن) همه میدونستیم که هومن دلش پیش دختر یکی از بازاریهای دشت بهشت گیره اما مادرش راضی به وصلت نمیشه.

شب هر کاری میکردم خواب به چشمام نمیومد،نمیدونم چرا ولی حس آدمی رو داشتم که رودست خورده. هرجور حساب میکردم قانع نمیشدم که ماهدخت دختر بدی باشه،

---

به اجبار هادی شوهر صفورا داشتم تو خونه درس میخوندم، البته اگه صدای کارگرها میگذاشت! با اینکه خود هادی از ساعت پنج صبح بیدار شده بود ورفته بود روستا اما صفورا واصلان راهشو ادامه میدادند و من به اجبار سرمو برده بودم تو کتاب، صدای متعجب زنعمو منو از فکر بیرون آورد که گفت: بهروز دم در باهات کار دارن!

من که فکر میکردم لابد حاتمه از جام بلند شدم اما حرف زنعمو متوقفم کرد: پسر فرخ معتاده

اصلاً توقع نداشتم دوباره به این زودی باهاش روبرو شم!اما سعی کردم خونسردیمو حفظ کنم که زنعمو نگران نشه،آخه زنعمو در رابطه با ما مثل مادرم عمل میکرد. با لبخندی مصنوعی گفتم: پس بالاخره دفترمو آورد

وبدون نگاه کردن به زنعمو به طرف در رفتم.وقتی جلوی در رسیدم قبل از دیدن افشین چشمم به اصلان افتاده بد که بالای سر کارگرها ایستاده اما نگاهش به سمت ما بود وهی نگاهش روی من وافشین سُر میخورد،وقتی افشین رو دیدم میخواستم بهش بتوپم که چرا اومدی جلوی در خونه، اما دلم نیومد، در هر صورت باید بعد از رفتن افشین کلی جواب پس میدادم؛ افشین سلام کرد، با سردی جوابشو دادم، با صدای آرومی گفت: میشه بریم جایی با هم صحبت کنیم؟

دوباره نگاهی به اصلان انداختم ورو به افشین گفتم: بریم

لااقل حس فضولی خودم ارضا میشد؛ چون شلواز ورزشی پام بود به افشین گفتم: زیاد از خونه دور نمیشم، نهایتاً تا اول رودخونه،ته خیابون خودمون

سرشو تکون داد وبا هم راه افتادیم. فقط تو یه لحظه دیدم که چشمای اصلان گرد شد،بالای پل که رسیدیم من سر صحبتو باز کردم: خب بگو

بهم نگاه کرد وزیر لب گفت: بابت رفتار دیروزم معذرت میخوام، کنترلمو از دست داده بودم.

بدون اینکه نگاهش کنم گفتم: من قرار نبود تا ابد خونه شما بمونم میتونستی بذاری بعد از اینکه من رفتم خواهرتو ادب کنی!

از گوشه چشم دیدم که به سمتم برگشت وبعد از چند ثانیه دوباره به روبرو خیره شد وبا صدای آرومی گفت: خوب شد تو اونجا بودی واگرنه حتماً میکشتمش. اونم بی گناه

با تعجب نگاهش کردم وبا نگاهم ازش خواستم که ادامه بده،حالا اون بهم نگاه نمیکرد، ادامه داد: فهمیدم شوهر صاحب کارش میخواسته بهش تجاوز کنه،اما اون به هر مکافاتی بوده از دستش فرار کرده

بی هوا پرسیدم: اون پیش شوهر صاحبکارش چیکار میکرده!

با حرص نفسشو بیرون داد: گویا هر روز یکی از کارکنا برای بچه های اسماء خانوم ناهار میبرده،دیروز نوبت ماهدخت بوده واز شانس ماهدخت اون مرتیکه هم خونه بوده.

یعنی زود قضاوت کرده بودم! لپامو باد کردمو بعد نفسمو صدادار بیرون فرستادم،افشین کامل به سمتم برگشت وبا حالت شرمندگی گفت: ازت نمیخوام چارچشمی مراقبش باشی! فقط گهگداری هواشو داشته باش تا کسی اذیتش نکنه!

من که اصلاً چیزی نفهمیده بودم مثل اُسکُلا گفتم: ها!

به آسمون نگاه کرد ودوباره بهم چشم دوخت وبا حرص زیر لب گفت: میکشمش تا حساب کار دست بقیه بیاد که ماهدخت بی کس وکار نیست.

تا خواست ازم رد شه با دست برگردوندم سر جاشو با دهن کجی اداش رو در آوردم: ماهدخت بی کس وکار نیست،

بعد با حرص ادامه دادم: خب خره تو بری اون یارو رو بکشی که به معنای واقعی خواهرت بی کس وکار میشه!

چشمهاش عصبانی شد، شاید تند رفته بودم اما لازم بود. با عصبانیت گفت: یعنی میگی دست رو دست بذارم که مردک بی ناموس به ریشم هر هربخنده!

سعی کردم لحنمو کمی دوستانه کنم: راههای دیگه ای هم واسه ادب کردنش هست

با کلافگی نگاهشو ازم گرفت ومن ادامه دادم: صبح چیکاره ای!

با تعجب بهم نگاه کرد، من ادامه دادم: منظورم اینه که صبح جایی کار خاصی نداری!

سرشو تکون داد وگفت: نه! من فقط شبها میرم سر زمین کشیک میدم اونم یه شب در میان.

(تو این مدت فهمیده بودم که افشین واسه میرزا علی یکی از سرکارگرهای آقام کار میکنه به همین خاطر من تابحال تو شمار کارگرهای آقام ندیده بودمش) افشین: چطور!

با خونسردی گفتم: نمیدونی یارو چیکاره اس؟

با همون حالت متعجب گفت: داریوش که مینی بوس داره رو میشناسی؟

با علامت سر گفتم آره، ادامه داد: بردار کوچیکش کوروش، اون شوهر اسما خانومه

خب... نشناختم، شونه هامو بالا انداختم وگفتم: من میگم یارو چیکارس! تو میگی داداشش مینی بوس داره؟

افشین خنده اش رو فرو خورد وگفت: خب.همیشه این پولا رو جمع میکنه! با هم شریکن

تازه شناختمش.گفتم: فردا صبح اول وقت سر کوچتونم میریم در خونه کوروش کشیک میدیم هر وقت در اومد یه درس درست حسابی بهش میدیم.

ابروهاش تو هم رفت: من نمیخوام برای تو دردسری درست بشه.

با لبخندی گفتم: از بابت من نترس.

انگار این حرفم آرومش کرد، اما همچنان مخالف بود، به هر مکافاتی بود راضیش کردم و فرستادمش رفت.

وقتی به خونه برگشتم سوالهای ننه وصفورا و زنعمو شروع شد، هر کدومو یه جور پیچوندم وجواب اصلان هم درست حسابی ندادم وگفتم واسه یکی از بچه ها مشکلی پیش اومده بود ومن با افشین صمیمیتی ندارم و رابطمون در حد روابط مدرسه ایه.

خلاصه به هر جون کندنی بود از سرم وا کردمشون، صبح خیلی زود که هنوز هوا تاریک بود از خواب بیدار شدم، وقتی به آشپز خونه رسیدم دیدم هادی نشسته داره صبحونه می خوره.کنارش نشستم و دولقمه خوردم، از تعجب چشماش گرد شده بود: بهروز تو صبح زود بیدار شدی!

گفتم: با یکی قرار دارم.

لبخندی زد وگفت: کدوم کله خرابیه ساعت پنج صبح!

-افشین پسر فرخ معتاد

هادی درحالی که لقمه ای توی دهنش میگذاشت گفت: راستی صفورا میگفت دیروز افشین اومده بود اینجا!

سرمو تکون دادم: آره، اومده بود خواهرشو بهم بسپُره

لقمه تو گلوش گیر کرد، دوتا مشت کوبیدم پشتش که دستش رو به نشونه بسه بالا آورد: چی!

با خنده گفتم: حالا چرا خودتو ناراحت میکنی! میخوای بیاد به تو بسپره؟

ابروهاش تو هم رفت: بسه بسه، مزه نریز، مثل بچه آدم تعریف کن ببینم چی شده!

هادی همسن صفورا بود، یعنی نه سال ازم بزرگتر، من واقعاً قبولش داشتم و حس میکردم تنها کسی که توی طایفه واقعاً از روی عقل تصمیم میگیره نه از روی احساس هادیه، ودر مواقعی معدود وانگشت شمار هومن، داداشای خودم که هیچی.... رو این حساب مختصراً همه چیو واسه هادی تعریف کردم،هادی در حالی که متفکرانه نگاهم میکرد زیر لب گفت: من خیلی شبیه احمقام؟

خندیدم: دور از جون احمق

زد پس کله ام: بهروز .. منو نگاه

با خنده بهش نگاه کردم، نگاهش جدی بود، سرمو تکون دادم: بابا چته! ما تو رو عاقل فرض کرده بودیما!

یه ابروشو داد بالا: یعنی باور کنم که تو داری از روی حس عذاب وجدانت میری کتک کاری!

خودم هم دیگه قانع شده بودم که شاید اولش عذاب وجدان بود اما حالا هر چی که بود عذاب وجدان نبود، سر به زیر انداختم. صدای هادی باعث شد سرمو بالا بگیرم: خریت نکن، دو دقیقه بی غیرت بودن می ارزه به یه عمر بدبختی کشیدن

با دلخوری گفتم: نمیخوایم بریم بکشیمش که! فقط میخوایم زهره چشم بگیریم.

خیلی جدی گفت: من خودم کوروشو ادب میکنم،امروز تو راه که دارم میرم روستا اونو هم تو مینی بوس میبینم،تهدیدش میکنم تا دیگه از این غلطا نکنه.

تا خواست از جاش بلند شه گفتم: اما من به افشین قول دادم

تو همون حالت گفت: تو غلط کردی

تا دید دلخور شدم، دوباره تو جاش نشست وبا لحن آرومتری گفت: من نمیدونم دوتا پسر بچه دبیرستانی نزدیک ایام امتحانات چه دلیلی داره که فکرشونو با اینجور مسائل پر کنن!

با کلافگی گفتم: آخه... آخه ... میخوام به ...ماهدخت ثابت کنم در موردش فکر بد نمیکنم

نگاه خندون هادی در حالی که سعی در کنترلش داشت به چشمام دوخته شد.با حرص گفتم: هادی اونشکلی نگام نکن

لبخندی زد وگفت: مگه ماهدخت میدونه تو در موردش فکر بد میکنی؟

جواب دادم: نه... جلوی افشین گفته بودم.. فکر نمیکنم افشین به خواهرش گفته باشه!

هادی با لبخند ادامه داد: پس بذار جمله ات رو تصحیح کنم، بگو میخوای خودتو به به خواهر افشین ثابت کنی

برای اولین بار خجالت کشیدمو سرمو پایین انداختم، هادی با خنده گفت: عاشق شدنت مبارک پسرعمو

خنده امو کنترل کردمو گفتم: فقط برو گمشو

با خنده از جاش بلند شد و در لحظه ای که داشت از در آشپزخونه خارج میشد ایستاد و گفت: حواستون باشه کوروش بچه داره، تو فقط ناظر باش اگه دیدی افشین داره از حد میگذره برو جداشون کن، حواست به آبروی خانواده ات باشه

با سر حرفشو تایید کردمو اون باز هم لبخندی زد واز در بیرون رفت.

همزمان با هادی از خونه خارج شدیم، اون باید برای سوار مینی بوس شدن سمت راست میرفت یعنی روی پل، ولی من باید به سمت چپ یعنی مرکز شهر میرفتم، سر کوچه از هم جداشدیم، هنوز چندقدمی نرفته هر دو به هم نگاه کردیم وخندمون گرفت، به سمت هم اومدیم هادی با لبخندی گفت: دقیقاً الان داری کجا میری!

پشت گوشمو خاروندم: دیگه.... هیچ جا دیگه.

هادی زد رو شونه ام وگفت: انگار قسمت نیست، برو خونه، همون که من اول گفتم؛ خودم با کوروش صحبت میکنم؛ تو هم اگه افشین چیزی گفت بهش نگو که من میدونم، یه جوری دروغ سر هم کن که قانع بشه.

سرمو تکون دادمو اون راهشو گرفت رفت، اصلاً فکرم کار نکرده بود که بابا هادی داره با مینی بوس کوروش اینا میره دیگه!

به سمت خونه برگشتم ودوباره زیر پتو خزیدم وبعد از روشن شدن کامل هوا رفتم سمت خونه افشین؛ داشت کلافه جلوی در خونشون قدم میزد تا منو دید اومد جلو با حرص گفت: هیچ معلوم هست تو کجایی! سر صبحِ تو یعنی ساعت هشت!

با خونسردی گفتم: کوروش ساعت پنج صبح رفت ، تو بیدار بودی؟

ابروهاش توهم رفت: تو میدونستی ساعت پنج میره!

سرمو تکون دادم وگفتم:نه، صبح فهمیدم

افشین: نمیتونیم به سرویس ساعت یازده وایستیم، شهر شلوغه، باید صبر کنیم تا فردا

زدم به شونه اش: دیگه به این موضوع فکر نکن.حل میشه

مشکوکانه نگام کرد وگفت: چجوری!

جواب دادم: دامادمون هادی...

هنوز حرفم تموم نشده بود یقه امو تو مشتش گرفت: رفتی همه جارو پر کردی؟

یقمو از تو دستش بیرون کشیدم: چته وحشی؟ به هادی که اصل ماجرا رو نگفتم، فقط گفتم کوروش هیز بازی درآورده واسه یه سری دخترا، اونم میخواد بره بترسوندش. مهم اینه که خود کوروش چون میدونه چه کار کرده حساب کار دستش میاد

هر چند هنوز قانع نشده بود ومدام زر میزد اما راضیش کردم که دیگه به فکر انتقام نباشه باید اینو مدیون نصایح گهربار هادی میبودم.ویه چیز دیگه اینکه به افشین گفتم: دیگه نذار ماهدخت بره سر کار

اونم گفت که خودش هم چنین تصمیمی داشته.اما مشکلشون چیز دیگه ای بود؛ چیزی که بعد از شنیدنش نه تنها داغون شدم یه حس تنفری هم نسبت به پدر افشین که هنوز ندیده بودمش بهم دست داد،وقتی فهمیدم علت لال شدن ماهدخت پدرشه!

--- ننه داشت نماز میخوند ومن هم متفکرانه پشت سرش نشسته بودم، نمازش که تموم شد به سمتم برگشت: چیه مادر چیزی میخوای بگی امروز از من رد نمیشی؟!

سرمو به معنی نه تکون دادم: نمازتو بخون خوشکلم دارم کیف میکنم.

لبخندی زد: پس تو هم پاشو نماز بخون بذار من کیف کنم.

لبخندی زدم وسریع وضو گرفتم،دهن ننه از تعجب وا مونده بود،مُهرمو کنار مهرش گذاشتم،سریع دست انداخت مهرم رو گرفت ویه متر جلو تر گذاشت وگفت: مرد باید یه قدم جلوتر از زن وایسته،

در حالی که خم میشدم مهرم رو بردارم گفتم: خودتم داری میگی مرد، من که غلامتم ننه

سریع مهرو برداشت ودستشو مشت کرد: بهروز سریع بگو چی میخوای!

ابروهامو بالا بردم : باید حتماً چیزی بخوام؟

ننه گوشمو تو دست دیگه اش گرفت: من اگه تو مارمولکو نشناسم که مادرت نیستم.

با خنده گوشمو از دستش بیرون کشیدم وگفتم: یه بار خواستیم با مقدمه پیش بریما!

- خودتو لوس نکن بگو چته!

سریع حرفامو تو ذهنم دسته بندی کردم: امروز کارنامه ام رو گرفتم.

ننه که فکر میکرد مقدمه چینی هام به خاطر کارنامه اس سریع لبخند زد: خب؟

کارنامه رو از جیبم درآوردم ودادم بهش. نگاهی بهش انداخت وگفت: من که سواد ندارم!

هومن بساط لوله کشیش رو تو حیاط پهن کرده بود،صداش زدم،سریع اومد کارنامه رو به دستش دادم وشروع کرد واسه ننه خوندن، همه نمره هام بالای هفده بود وشاگرد اول شده بودم،مثل همیشه ممتاز.

بعدش هم هومن سریع رفت تو حیاط وبه کارش مشغول شد.ننه ابروهاشو تو هم کشید: تو که نمره هات خوب بود دیگه مقدمه چینیت واسه چیه!

لبامو تر کردم وسریع جمله ام رو گفتم: میخوام برم خارج ادامه تحصیل بدم.

ننه اول متعجب شد ولی سریع از عصبانیت سرخ شد و سرپا ایستاد،تا رفت نیت کنه مانعش شدم وچادرش رو چسبیدم: ننه صبر کن مگه من چی خواستم، برای آقا که فرستادن من کاری نداره!

دستاشو از کنار گوشش پایین آورد و گفت: همون اصلان رفت بسه،فقط پول آقات زیادی میکرد،رفت بعد یک سال دست از پا دراز تر برگشت هنوز دیپلمشو نگرفته!

با حرص گفتم: من فرق میکنم. من به همه ثابت کردم که چقدر به درسم اهمیت میدم.خودتم خوب میدونی من برای آینده ام میخوام به خودم متکی باشم، نه به ثروت آقا.

ننه کلافه نفسشو فوت کرد: به خودت متکی باش، مثل هادی مثل هومن و سبحان اما همینجا، تو ایران هم دانشگاه هست مگه هادی اینجا درس خوند عیب داشت؟

پوفی کردم وگفتم: ننه تو دانشگاه های اونور رو با اینجا مقایسه میکنی؟

در حالی که دوباره دستشو به طرف گوشش میبرد گفت: من حریف تو نمیشم برو به آقات بگو

بلند شدم ودستاشو گرفتم وگفتم: اگه قرار بود به آقا بگم که نمیومدم به تو بگم!

دستاشو از دست من بیرون کشید وبی توجه به حرف من نیت کرد.

پشت سرش دوباره نشستم، خودم هم به حرفهایی که زدم اعتقاد نداشتم،یعنی علاقه ای به تحصیل خارج از کشور نداشتم. اگه آقام بی چون وچرا بهم پول میداد که این همه فیلم بازی نمیکردم،با خودم گفتم اشکال نداره زبون ماهدخت ارزشش خیلی بیشتر از این حرفاست،دوباره یاد ماهدخت افتادم،این چند وقته همه جور تصمیمی گرفته بودم وحالا واسه جور کردن پول عملش به دروغ متکی شده بودم،بازم جای شکرش باقیه که با عمل درمان میشد.اونقدر تو فکر بودم که نفهمیدم ننه نمازش تموم شده ورفته..