رمان سایکوپت به قلم مینا عباسی

ژانر : #تراژدی #روان شناسی #عاشقانه

خلاصه:

چگونه می‌توانم از تمام زجرهایی که در آن مدت کشیدم، بگویم؟ آری! زندگی من، سراسر رنج شد. با یک اشتباه، تمام خواسته‌هایم خاکستر شد و به هوا رفت. زندگی زیبای من، از رنگ سفید، به خاکستری تبدیل شد و آرزوهایم در یک شب، خراب شد. بعد از آن شب، دیگر چیزی برای از دست دادن، نداشتم. شاید اگر کمی بیشتر فکر می‌کردم، این‌طور نمی‌شد و می‌توانستم بقیه زندگی‌ام را کنم؛ اما بعد از آن، دیگر زندگی نکردم...زنده گیر کردم در این دنیا! روح زخمی من، مهلت ترمیم نداشت و هر ثانیه بیشتر از قبل مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفت.

مقدمه:

چشمانی داشت که روزها و شب‌هایم را گرفته بود. چشمانی که نمی‌توانم درباره‌ آن‌ها سخن بگویم؛ به رنگ‌ شب‌های تیره بود... باختم به آسمان تیره چشمانش... به ظلمات و تاریکی چشمانش! شکست واقعی زمانی رخ می‌دهد که از طرف کسی که دوستش داری، اتفاق بیفتد. شکستم و خورد شدم، اما چیزی نگفتم! چندین بار مرگ را مقابل چشمانم دیدم و سکوت کردم.

زندگی‌ام را سیاه کرد، درست مانند چشمان سیاهش!

گوشی‌اش را به خود نزدیک کرد و با خودکار طلایی‌اش، روی دفترش خط‌های فرضی می‌کشید و بالأخره به زبان آمد:

- وای مهدیه چرت و پرت نگو!

مهدیه سرخوشانه خندید و گفت:

- چرا چرت و پرت؟

افرا: آخه دیوونه، تو کدوم عروس و دومادی رو دیدی که تم اتاق‌شون بشه زرد و طوسی؟

مهدیه: آخه کیان می‌خواد.

افرا: دیوونه‌ای؟ کیان چی می‌دونه آخه؟

مهدیه: عه افرا! شوهرمه‌ ها!

افرا: هرچی. ولی باور کن زرد و طوسی قشنگ نمی‌شه واسه اتاق عروس و دوماد.

مهدیه: ولی قشنگ میشه‌ها!

افرا: وای مهدیه من دو ساعته دارم واست حرف می‌زنم که آخرش بگی قشنگ میشه؟ لعنت بهت!

مهدیه: خب چی‌کار کنم؟

افرا: اوف! ببین به نظرم یه رنگ ملایم بزار. مثلاً طوسی با یاسی، یا مشکی و سفید، یا طلایی و سفید.

مهدیه: اوم، بذار با کیان حرف بزنم.

افرا ضربه‌ای به پیشانی‌اش زد و گفت:

- خدا لعنتت کنه! من به‌خاطر تو دو تا از مریض‌هام رو کنسل کردم که به تو برسم بعد تو میگی کیان؟

مهدیه: خب سلیقش خوبه.

افرا: آره، واسه همینه که تو رو گرفته.

مهدیه با حرص گفت:

- زهرمار! بی‌شعور!

خندید که ادامه داد:

- ولی خدایی سلیقش خوبه.

قبول داشت. کیان مردی بود که آرزوی هر دختری بود.

افرا: خیلی خب باشه، ولی خریت نکنی‌ ها!

مهدیه: چشم.

افرا: خب من باید برم مهدیه جان. باید به کارم برسم. کاری نداری باهام؟

مهدیه: نه عزیزم، ببخشید وقتت رو گرفتم.

افرا: چرت و پرت نگو. فعلاً عزیزم.

مهدیه: خداحافظ.

از دست کارهای مهدیه، دوست داشت سر به بیابان بگذارد. نمی‌دانست باید چه بگوید تا مهدیه کمی عاقل شود و هرکاری که دیگران به او می‌گویند را انجام ندهد، ولی او همیشه درحال انجام دادن کارهایی بود که دیگران به او می‌گفتند و این باعث می‌شد افرا ناراحت شود و کاری از دستش برنیاید. نمی‌توانست کاری بکند تا مشغله‌های ذهنش کمتر شود. با صدای منشی‌اش، خانم کرمی، چشمانش را سوق داد به سمت او و گفت:

- جانم؟

خانم کرمی: عزیزم، بقیه بیمارها رو بفرستم؟

افرا: آره عزیزم، بفرست.

بعد از رفتن خانم کرمی، آن‌قدر فکرش مشغول صحبت‌هایی بود که باید می‌گفت و می‌شنید، حتی نمی‌دانست که ساعت چند است و چه ساعتی قرار است به‌خانه برود. مشغله‌های فکرش‌اش، اجازه فکر به دیگری را نمی‌داد. شاید اگر بقیه بیمارها را رها می‌کرد، بهتر بود... چون الآن دقیقاً مثل یک انسانی بود که به روان‌شناس برای ادمه زندگی‌اش نیاز داشت. خودش روان‌شناس بود‌‌، ولی می‌ترسید از دلداری دادن به خودش... از دلداری‌هایی که ممکن بود زندگی‌اش را خراب کند و صد البته ممکن بود، آن‌قدر حالش را بد کند که نتواند لذتی از ادامه زندگی‌اش ببرد. تمام حواسش را روی این موضوع گذاشته بود و بقیه موضوعات را، رها کرده بود.

خیلی تلاش می‌کرد که با مغزش و منطقی جلو برود، اما این‌طور نبود... دلش نمی‌خواست با احساساتی که باعث می‌شود بعدها به زندگی‌اش لطمه بزند، جلو برود ولی باز هم، با این‌حال، گاهی با احساسات و قلبش تصمیم می‌گیرد... درست مثل الان!

"با وارد شدن سه نفر که همراه‌شان یک فرزندی بود، لبخندی روی لبانش نشست و گفت:

- بفرمایید.

هر سه روی صندلی‌ها نشستند و به یکدیگر نگاه کردند که افرا با لبخند گفت:

- راحت باشید عزیزان، من این‌جام تا مشکلات شما رو حل کنم.

خانمی که نشسته بود گفت:

- راستش... راستش ما اومدیم این‌جا تا شما اگه تونستید مشکل‌مون رو حل بکنید.

افرا دستانش را در هم قفل کرد و گفت:

- خب عزیزم من واسه همین این‌جا نشستم. بگین، راحت باشین. فقط قبلش اسم و فامیلی‌تون رو به من لطف کنید بگید.

خانم: یاسین عزیزی. این پسرمه که هفت سالشه.

افرا درحالی که اسم یاسین را روی برگه‌ای که در مقابلش بود می‌نوشت، گفت:

- خب عزیزم، مشکل چیه؟

خانم: پسرم همون‌طور که گفتم هفت سالشه و فوبیای حیوانات داره. به شدت از حیوانات می‌ترسه. به طوری که همین الآن که اومدیم این‌جا یه گربه اومد و از جلوش رد شد و این دیوونه شد و ما چند ساعت طول کشید که آرومش کنیم.

افرا: پس زوفوبیا داره.

خانم: جان؟

افرا: اسم بیماریش زوفوبیا هست. یه جور بیماری هست که افراد از حیوانات می‌ترسن و فوبیای حیوانات دارن و می‌تونه یه استرسی رو به جون افراد بفرسته که افراد نمی‌فهمن اون زمان چه کارهایی می‌کنن. البته به شدت از حیوانات می‌ترسن و اگر اسمش، یا حتی فکرش به ذهنش اون‌ها بخوره، ناخوداگاه واکنش نشون میدن.

خانم: می‌شه بگین باید چی‌کار بکنیم؟

افرا: قبلش اجازه بدین من چند سؤال از ایشون بپرسم. عزیزم وقتی یه حیوون می‌بینی چه حسی می‌گیری؟

یاسین: من... من حس می‌کنم اون زمان حالم داره به‌هم می‌خوره. حس می‌کنم عصبانیم و نمی‌دونم چه کاری انجام می‌دم. حس می‌کنم اون‌قدر حالم بده، که دوست دارم جیغ بکشم و مامانم و بابام رو صدا کنم. از حیوون‌ها به شدت می‌ترسم. حتی نمی‌تونم نزدیکشون برم.

افرا: پس حدسم درسته. ببین من الآن نمی‌تونم واست دارو تجویز بکنم، چون سنت کمه و می‌ترسم از این کار و ممکن هست بعدها عوارض نشون بده. یه چند تا روش هست، که بهت میگم و تو می‌تونی اون‌ها رو به کمک پدر و مادرت انجام بدی. اگه تغییری کردی که خداروشکر، ولی اگه تغییر نکردی اون موقع دوباره بیا تا کمکت کنم.

خانم: حالش بهتر میشه؟

افرا: آره عزیزم، اگه به مراتب خوب انجام بدید.

خانم: ممنون‌تون میشم. شما پنجمین روان‌شناسی هستید که میایم پیشتون.

افرا: تمام سعیم رو می‌کنم. این جملاتی که روی برگه واستون می‌نویسم رو به مراتب خوب انجام بدین تا ان‌شاالله خوب بشید.

بعد از صحبتش، دستی به صورتش کشید و بعد، مغنعه سیاه رنگش را مرتب کرد و به یاسینی که با استرس و دلهره نگاهش می‌کرد، نگاه کرد و لبخندی زد و گفت:

- من تمام تلاشم رو واسه این کوچولو می‌کنم. نگران نباشید

با این حرفش، استرس از چهره یاسین، رفت و به‌جایش، لبخند جایگزین آن شد. از لبخند یاسین، برای چند ثانیه فکرش از آن موضوع بیرون آمد. وقتی می‌دید، می‌تواند به بچه‌ها کمک کند، تمام وجودش، حسی پیدا می‌کرد که هیچ‌ کار دیگری آن حس را به او نمی‌دهد‌. آن‌قدر که از روان‌شناس بودن خوشش می‌آمد که حاضر بود با این حال بد، ادامه بدهد.

خانم با خوش‌حالی گفت:

- واقعاً ممنون‌تون میشم اگه مشکلش حل بشه. این کارها رو فقط انجام بدیم؟

افرا لبخند زد و گفت:

- بله این‌ها رو فعلاً انجام بدین تا بعداً.

خانم: باشه عزیزم، لطف کردین.

آقا: ممنون خانم دکتر.

افرا: خواهش می‌کنم. انشاالله این گل پسر خوب می‌شه. من شاید هفته بعدی تا یه مدتی نباشم؛ اگه درست نشدن به من زنگ بزنید. شماره‌ام رو از منشی بگیرید یا به خود منشی زنگ بزنید بهتون میگه.

خانم: باشه، ممنون از شما.

افرا: خواهش می‌کنم، به‌‌سلامت.

با رفتن آن‌ها، به فکر فرو رفت. شاید رفتنش به این سفر، خیلی چیزها را تغییر می‌داد ولی می‌دانست که باید برود. عمویش تأکید کرده بود که اگر نرود، باعث می‌شود تمام اعضای خانواده‌اش صدمه ببینند و این برای هیچ یک از افراد خانواده‌اش خوب نبود و باعث می‌شد سخت مشغله‌ی فکری داشته باشد. دختری بود که به فکر خانواده‌اش بود و این انتخابش را سخت‌تر می‌کرد.

با تقه‌ای که به در خورد، ناخودآگاه ترسید و به در نگاه کرد. کمی که گذشت، به خودش آمد و گفت:

- بفرمایید.

با وارد شدن منشی خود، خانم کرمی، نفسی از سر آسودگی کشید و گفت:

- جانم خانم کرمی؟

خانم کرمی لبخند زد و گفت:

- تموم شد خانم دکتر. اگه می‌خواید برید، تمام شده بیماران.

افرا: عه تموم شد؟ ممنون ازت خسته نباشی.

خانم کرمی: شما هم همین‌طور. می‌مونین شما؟

افرا: آره یکم کار دارم، شما برید.

خانم کرمی: باشه پس من میرم. خسته نباشید!

افرا لبخندی زد و گفت:

- باشه عزیزم، به‌ سلامت.

با رفتن خانم کرمی، نفسی کشید و نمی‌دانست چه واکنشی به چه چیزی نشان دهد. عمویش کار را برایش دشوار کرده بود و این فکرش را به طوری مشغول کرده بود که نمی‌دانست چه کاری باید انجام دهد. با ناراحتی به میز نگاه می‌کرد و نمی‌دانست چه تصمیمی بگیرد. رفتن به فرانسه اون هم با کسانی که نمی‌شناسد و حتی برای یک بار هم آن‌ها را ندیده، برایش مشکل‌ساز بود و این اعصابش را خورد می‌کرد. برایش سخت بود که بتواند به راحتی تصمیم بگیرد. تصمیم گرفتن این موضوع کار راحتی نبود که بتواند با آن کنار بیاید!

در یک ثانیه، احساس خفگی کرد. حس می‌کرد کسی گردنش را میان انگشتانش گرفته است و فشار می‌دهد. مغنعه‌اش را از سرش باز کرد و صورتش را مقابل پنکه‌ای که در آن‌جا قرار داشت، گذاشت. با وزیدن بادی که از پنکه می‌آمد، ناخوداگاه در لذت غرق شد. بادی خنک به صورتش می‌خورد و حالش را خوب می‌کرد. چشم‌هایش را بسته بود و به این لذت واقعاً نیاز داشت. لذتی که در خوردن باد خنک روی صورتش بود، قابل توصیف نبود و دلش می‌خواست همیشه همین‌طور باشد.

با صدایی که از گوشی‌اش آمد، چشمانش را به طرف گوشی‌اش سوق داد و از پنکه فاصله گرفت و با دیدن صفحه‌ای که روی گوشی بود، با دلهره پاسخ داد:

- بله بابا؟

پدرش: سلام عزیزم. خوبی؟

افرا: ممنون، شما خوبید؟

پدرش: من هم خوبم الحمدلله. افرا بابا، عموت زنگ زد گفت ازت بپرسم تصمیمت چیه؟

افرا: درباره‌ی؟

پدرش مکثی کرد و گفت:

- رفتن به فرانسه.

افرا نفسی عمیق کشید و گفت:

- میرم بابا. نمی‌تونم دست روی دست بزارم تا یکی از شما رو ناراحت کنه. می‌ترسم از این‌که شما ناراحت بشید. بهش بگید قبول کردم.

پدرش: ولی افرا جان، می‌دونی که چه‌قدر سخته و داری چه ریسکی رو امتحان می‌کنی؟ مطمئنی از تصمیمت؟

افرا: مجبورم بابا. بله مطمئنم. شما بهش بگید که من آماده می‌شم تا باهاشون همراه باشم.

پدرش : باشه، پس من بهش میگم.

افرا: کِی حرکت می‌کنه کاروان‌شون؟

پدرش: دو روز بعد.

افرا: باشه. شاید امروز چند ساعت دیرتر بیام خونه... میرم جایی اگر کاری داشتید تماس بگیرید باهام. گوشیم در دسترسه

پدرش: باشه، کاری نداری باباجان؟

افرا: نه، خداحافظ.

بعد از قطع کردن تماس، ناراحت دوباره روی صندلی نشست و سرش را میان دو دستانش گرفت‌. اشک‌هایش پی‌در‌پی روی صورتش می‌چکیدند و دلیلش هم کاملاً مشخص بود؛ می‌ترسید از این‌که برود به این سفر لعنتی! آخرین بار که به این گونه گریه کرده بود را یادش نیست! خیلی‌وقت بود که حالش خوب شده بود و با این اتفاق، حالش بدتر شد؛ طوری که هیچ‌وقت تا به‌حال این حس را تجربه نکرده بود. چرا باید به سفری می‌رفت که حتی نمی‌دانست چه کسانی هستند؟

سفری که حتی یکی از اعضای خانواده‌اش نبود و می‌ترسید از سلطه‌ای که عمویش انجام می‌دهد. از هم چیز می‌ترسید و نگران بود. نگران مادری که بیماری قلبی داشت، نگران خواهری که باردار است و نباید حرف نگران‌‌کننده‌ای به گوشش برسد، نگران برادری که تازه قرار است ازدواج کند و در آخر، نگران پدری که نمی‌توانست در برابر برادرش، چیزی بگوید.

مجبور بود به قبول کردن حرف‌های عمویش که ظالمانه به او دستور می‌داد که باید حتماً به آن سفر برود و هیچ‌گونه حق انتخابی برایش نگذاشته بود و او را اذیت می‌کرد. همیشه نسبت به افرا، بیشتر از فاطمه و فرید، زور می‌گفت و افرا هم مجبور بود تن به خواسته‌های او بدهد.

لباس‌هایش را تن کرد و روپوش سفیدش را با مانتوی یشمی عوض کرد و با برداشتن کیفش، از مطب خارج شد. سوار ماشین شد و بی‌هدف ماشین را به حرکت در آورد. نمی‌دانست کجا باید برود، ولی باید جایی می‌رفت تا حالش شاید به مقدار کمی خوب می‌شد. چگونه می‌توانست این ظلم را تحمل کند؟

او دختری بود که هیچ‌وقت زیر بار حرف زور نرفت. همیشه با میل و اراده خود کاری کرد. اما الان، در سن ۲۶ سالگی، زمانی که دختری عاقل و بالغ و مستقل شده بود، به این گونه بخواهد به حرف کسی گوش بدهد.

تحمل این موضوع برایش به قدری سخت و ناراحت‌کننده بود که نمی‌توانست آن را هضم کند.

شاید اگر چند سال پیش بود، به راحتی با آن کنار می‌آمد ولی الان... !

دستش را روی فرمان گذاشت و زیر لب گفت:

- خدایا، یه معجزه‌ای کن که من نتونم برم اون سفر لعنتی! کافیه فقط بخوای که یه معجزه‌ کنی، تو رو به‌جون خودت این کار رو کن... من نسبت به این سفر، حس خوبی ندارم. خواهش می‌کنم!

نمی‌دانست به کجا برود و چه‌کاری انجام دهد. فقط دو روز مانده بود تا به آن سفر برود و روان‌شناس کاروانی شود که حتی نمی‌دانست چه کسانی در آن کاروان هستند. این شغل را دوست داشت، ولی اگر عمویش اجازه بدهد. بار قبلی که به سفر رفته بود تمام صورتش سرشار از خون شده بود؛ چون گرگ‌ها به کاروان‌شان حمله کرده بود. البته آن دفعه، آن‌ها به اهواز رفته بودند. باز هم می‌ترسید از این کاروان!

باز هم صدای تلفنش آمد. باز هم اعصابش را خورد کرد. باز هم عمویش بود . پاسخ داد که صدای میخ‌کوب‌کننده‌ی عمویش آمد:

- افرا؟

افرا نفسش را فوت کرد و گفت:

- بفرمایید عمو.

عمویش: پدرت گفت موافقت کردی. آفرین دختر خوب! وسایلت رو آماده کن.

افرا: باشه. کاری ندارید؟

عمویش: خداحافظ.

و قطع کرد. مکالمه‌هایش با عمویش در همین حد بود. تصمیم گرفت به بام تهران برود، چون تنها جایی که برایش آرامش‌بخش بود، بام تهران بود. تنها جایی که احساس تنهایی نمی‌کرد آن‌جا بود.

به بام تهران که رسید، نفس عمیقی کشید. خوش‌بختانه هیچ‌کسی آن‌جا نبود و به راحتی می‌توانست خودش را خالی کند. تصمیم گرفت فریاد بزند تا خالی شود.

با صدای بلندی شروع به فریاد کشیدن کرد. بلند فریاد می‌کشید و خود را خالی می‌کرد. از فریادهایش، حتی خودش هم می‌ترسید چه برسد به بقیه!

نمی‌دانست چقدر فریاد کشید، اما آن‌قدر فریاد کشید که گلویش درد گرفت و به‌خانه برگشت. به خانه رسید، ماشینش را پارک کرد و به سمت خانه رفت. جلوی‌ در، خواهرش را دید که همراه با همسرش جلوی در بودند. لبخندی روی لبش نشست و به تندی سمت آن‌ها رفت. با خواهرش دست داد و گفت:

- آفتاب از کدوم طرف طلوع کرده که خانم‌خانم‌ها افتخار دادن؟

فاطمه، خواهرش همان‌طور که لبخند می‌زد گفت:

- ما که میایم، تو نیستی.

افرا: نخیر، انگار یه چیزی هم بدهکار شدیم!

فاطمه: برو تو دختر ،کم سر به‌ سر من بذار.

افرا رو به شوهرخواهرش گفت:

- خوبید آقا مهران؟

مهران، شوهرخواهرش با مهربانی گفت:

- ممنون افراجان. تو خوبی؟ خسته نباشی.

افرا: الحمدلله، من هم خوبم. بفرمایید.

فاطمه: اگه در رو باز کنی چشم، می‌فرماییم‌.

افرا خندید و در را با کلیدی که همیشه به همراه داشت، باز کرد و همگی وارد خانه شدند. از پشت به فاطمه و مهران نگاه می‌کرد که عاشقانه به سمت خانه می‌روند. هیچ‌وقت یادش نمی‌رفت آن روزی که مهران به نمایشگاه فاطمه آمده بود تا تابلویی بخرد و هر دو در یک نگاه یک دل نه صد دل عاشق یکدیگر شده بودند. چند روز بعد، خبر آمدن خواستگار به خانه‌‌شان آمد. فاطمه با فریاد می‌گفت که نمی‌خواهد از این‌که ازدواج کند و قصد ازدواج ندارد، ولی وقتی مهران همراه خانواده‌اش آمد، همان روز اول جواب بله را داد. البته بماند که خانواده‌هایشان چه‌قدر تعجب کرده بودند.

بی‌خیال فکر کردن شد و به سمت خانه رفت. با دیدن مادرش، تمام غم‌هایش دود شد و رفت به هوا و به سمتش رفت و با در آغوش کشیدنش، لبخندی زد و گفت:

- خوبی فدات‌ بشم؟

مادرش : خوبم عزیزم. تو خوبی؟ خسته نباشی.

افرا: من هم خوبم.

فاطمه آرام ضربه‌ای به شانه‌اش زد و گفت:

- وای‌- وای ببین چه خلوت کرده با مامانش. این مامان‌خانوم رو به ما هم قرض میدی؟

افرا خندید و گفت:

- نه‌ نمیدم. مامان خودمه!

فاطمه: برو کنار ورپریده!

با خنده از مادرش جدا شد و فاطمه مادرش را در آغوش کشید. صدای پدرشان که می‌خندید، آمد:

- به‌- به، ببین چه خبره! من که باباشونم این‌قدر تحویل نمی‌گیرن که مادرشون رو تحویل می‌گیرن.

همگی خندیدند و نشستند. نگاه افرا درخانه می‌چرخید که پدرش گفت:

- دنبال چی می‌گردی؟

افرا: فرید... فرید کجاست؟

پدرش: تا اون‌جا که من می‌دونم با نفس بیرونن.

افرا: با نفس؟ چرا؟

پدرش: رفتن بیرون دیگه. دختر چرا می‌ترسی؟!

افرا: آهان، حواسم نبود.

آن‌قدر فکرش مشغول آن سفر بود که نمی‌دانست چه می‌گوید. حتی یادش رفته بود که برادرش نامزد کرده است و همراه نامزدش بیرون است. واقعاً می‌ترسید از آن سفر لعنتی! سعی کرد به اتفافات دیگر فکر نکند و به خودش و خانواده‌اش فکر کند و همراه آن‌ها باشد.

***

به سمت خانه‌ی مهدیه رفت و در را زد. مادر مهدیه را دید که گوشه‌ای ایستاده بود و به او نگاه می‌کرد و برادرش در را باز کرد.

با خنده گفت:

- خوبی کوچولو؟

مهدی، برادر مهدیه اخمی کرد و گفت:

- خودت کوچولویی!

افرا خنده‌ای کرد و لپش را کشید و داخل رفت. با مادر مهدیه سلام و احوال‌پرسی کرد و رفت به اتاق مهدیه. با دیدنش، بغلش کرد و گفت:

- چه‌طوری عروس خانم؟

مهدیه: وای استرس دارم. کمتر از دو ماه مونده به عروسی‌مون.

افرا: خیلی خب بابا، عروسیه دیگه.

مهدیه: واسه تو عروسیه بی‌شعور واسه من بحث یه عمر زندگیه.

افرا: بالاخره اون روز هم می‌گذره و میره.

مهدیه: ولی می‌ترسم افرا.

افرا: از چی؟

مهدیه : از کارهایی که باید انجام بدم. فکر کن صبح به صبح پا بشم صبحونه درست کنم، بعد لباس اتو کنم، بعد شام درست کنم، ناهار درست کنم. باور کن من هیچ‌کدوم از این‌ها رو بلد نیستم.

افرا خندید و گفت:

- تو دیوونه‌ای؟ یاد می‌گیری خب.

مهدیه چشم غره‌ای رفت و گفت:

- لعنتی من توی این بیست و هفت سال یاد نگرفتم، الآن چطوری یاد بگیرم؟

افرا: هرچیزی تایم خاص خودش رو داره خب! مثلاً مگه من بلدم؟ من محض رضای خدا یه تخم مرغ بلد نیستم درست کنم. اون هم درست می‌کنم می‌سوزه.

مهدیه: تو کارهای خونه بلدی.

افرا: کارهای خونه کاری داره؟ یه جاروبرقی و دستمال کشیدن هست دیگه.

مهدیه: خب همین دیگه. من حوصلم نمی‌کشه این کارها رو بکنم!

افرا: یاد می‌گیری.

مهدیه: زهرمار! هی میگه یاد می‌گیری.

افرا خندید و گفت:

- خب چی بگم؟

مهدیه: هیچی نگو.

افرا: چشم.

مهدیه دختر شوخی بود که همیشه مسخره‌بازی می‌کرد. همیشه شوخی می‌کرد و فرقی برایش نداشت در مقابلش چه کسی هست. حتی با پدرش، مادرش و سایر اقوامش هم شوخی می‌کرد و همین خلق و خوی او باعث شده بود همه او را دوست داشته باشند. تنها نکته بد مهدیه این بود که تن به خواسته‌های دیگران می‌داد. همیشه کاری را انجام می‌داد که دیگران دوست دارند و هیچ‌وقت کاری که خودش دوست دارد را انجام نمی‌داد و سعی می‌کرد مطابق با میل دیگران کارهایش را پیش ببرد و از نظر افرا، این یک چیز بد و غیر قابل انجام هست. انسان‌ها باید کاری را انجام دهند که خودشان دوست دارند چون بعد‌ها تنها کسی که باید با آن کار ، کنار بیاید خودش است، ولی مهدیه این را قبول نداشت. مهدیه دختری برون‌گرا بود و افرا دختری درون‌گرا. مهدیه وقتی می‌خواست کاری را انجام دهد، ابتدا از دیگران می‌پرسید و بعد خودش فکر می‌کرد و در آخر کاری که بقیه گفته بودند را انجام می‌داد، ولی کاملاً برعکس آن افرا بود که همیشه خودش، کارهایش را انجام می‌داد و وقتی کارش تمام شده بود، به دیگران اطلاع می‌داد. ولی از نظر روان‌شناسی، همین دوستی‌های برون‌گرایی و درون‌گرایی تا ابد می‌مانند

رو به مهدیه گفت:

- مهدیه؟

مهدیه: ها؟

افرا: بی‌ادب، باید بگی جانم.

مهدیه: برو بابا، من به کیان که شوهرمه نمیگم جانم بیام به تو بگم جانم؟

افرا: خیلی‌خب نخواستیم. مهدیه یه چیزی می‌خواستم بهت بگم.

مهدیه: خب بگو...دنبال زیر لفظی می‌گردی؟ ندارم که!

افرا: یه دقیقه جدی باش حرف مهمی می‌خوام بزنم.

مهدیه صاف نشست و گفت:

- خب بیا این هم جدی. بگو دیگه مردم از فضولی. هی این دست اون دست نکن که عین آدم بگو ببینم چه‌خبره؟

افرا: ببین درست حسابی عمل کن باشه؟

مهدیه: وای افرا میگی یا هی می‌خوای چرت بگی؟ بابا زود باش

افرا: چیز... ام... من دارم میرم فرانسه.

مهدیه تا چند ثانیه در شوک فرو رفت و بعد با خنده گفت:

- ایسگام رو گرفتی؟ برو بابا، کی تورو می‌بره فرانسه؟! تو تا همین سر کوچه نمی‌تونی بری داری می‌ری فرانسه؟ می‌شه منم توی ساکت قرار بدی بریم؟ قول میدم دختر خوبی باشم.

شونه‌ای بالا انداخت و گفت:

- شوخی نمی‌کنم به‌خدا! دارم جدی میگم! عموم به عنوان روان‌شناس داره من رو می‌بره فرانسه که به قولی به ورزشکارهایی که حتی نمی‌دونم کی هستن مشاوره بدم.

مهدیه دهانش از تعجب باز مانده بود و پلکش هم گاه و بی‌گاه می‌پرید.

همان‌طور که تعجب کرده بود گفت:

- و اون‌وقت تو هم قبول کردی؟

افرا سری تکان داد و گفت:

- مجبور بودم!

مهدیه با عصبانیت گفت :

- چه مجبوری دختره‌ی خل؟ داری میری فرانسه؟ اون موقع که یه گَله از گرگ‌ها بهتون حمله کردن ایران خودمون بود. حالا داری میری فرانسه که خیلی بدتره؟ افرا هیچ می‌دونی چی‌کار داری می‌کنی؟ تو کاروان‌های عموت رو نمی‌شناسی؟ وای افرا وای! من نمی‌دونم کدوم دانشگاهی تو رو به عنوان روانشناس قبول کرد. افرا میری پدرت رو در میارن! تو خودت که می‌دونی به کاروان‌های عموت نمی‌شه تکیه کرد... هر سری یه بلایی سرشون میاد. اون سری که تیربارون کرده بودن، دفعه قبلش گرگ حمله کرد که جنابعالی بودی، دفعه قبلش که این اقوام بیابان‌گرد بهشون حمله کرد. بعد تو دیوونه داری باهاشون میری؟ این سری هم بارون سنگ میاد، یکی از اون گنده‌هاش می‌خوره تو سرت و الفاتحه! دار فانی رو وداع می‌گی و دیگه تو این دنیا زندگی نخواهی کرد. در این حد خنگی؟ لعنتی تو خودت خبر داری چه غلطی می‌کنن تو اون کاروان!

افرا کلافه گفت:

- تهدیدم کرد مهدیه! تو که عموم رو می‌شناسی. گفت اگه نری تموم دارایی‌هایی که به پدرت دادم و ارثیه بوده رو همه‌شون رو با نقشه ازش می‌گیرم و بیچاره‌تون می‌کنم. در این صورت هم مامانم، قلبش می‌گیره! هم بابام سکته می‌کنه، هم فرید تموم زندگیش از بین می‌ره و هم فاطمه بچه‌اش می‌افته؛ نباید بهش استرس وارد شه!

مهدیه اخم کرد و گفت:

توئه دیوونه هم باور کردی؟ بابا مگه الکیه که بخواد این‌کار ها رو بکنه؟ به خدا که الکی نیست! دنیا قانون داره، وزیر داره، کوفت و زهرمار داره، چرا به حرف‌های دو هزاری اون روانی اهمیت میدی؟ هیچ‌وقت همچین کاری نمی‌تونه کنه.

افرا: می‌شناسیش که؛ هرچیزی بخواد بعد چند روز، چند سال، چند ماه به‌دست میاره! حتی اگه غیر ممکن باشه.

مهدیه: نمی‌دونم، واقعاً نمی‌دونم! پس مطب چی میشه؟

افرا: چند روزی می‌بندمش. مجبورم! به خانم کرمی هم گفتم که بقیه رو کنسل کنه و یه نوبت دیگه بهشون بده یا خیلی ضروری بود زنگ بزنه بهم.

مهدیه: افرا تو خیلی دیوونه‌ای! حداقل به من می‌گفتی؛ شاید کاری از دستم برمی‌اومد.

افرا: من رو می‌شناسی دیگه! کارهام رو تموم می‌کنم و بعد میگم.

مهدیه: آره، می‌ترسم شوهر هم کنی عروسی بگیری شب عروسی به من پیام بدی مهدیه شوهر کردم بیا.

افرا بلند خندید و گفت:

- وای دیوونه! نه بابا این کار رو نمی‌کنم، اون موقع تو رو میارم که بسنجی پسره‌ رو.

مهدیه: برو گمشو بی‌شعور! همش تقصیر منه که میام همیشه بهت میگم می‌خوام چی‌کار کنم. تقصیر تو نیست که تقصیر خودمه... من قبل هر کاری میام اول به تو می‌گم بعد تو کارات تموم می‌شه میای می‌گی عه وا من می‌خواستم این کارو کنم ولی به تو نگفتم ببخشید! مگه من دوستت نیستم؟ مگه نباید بهم بگی؟

افرا: عه مهدیه، چرت و پرت نگو دیگه! چیکار کنم دست خودم که نیست نمی‌تونم بگم.

مهدیه: گفتم که تقصیر تو نیست تقصیر خود گیجمه

افرا: مهدیه این‌طوری نگو دیگه... من دارم میرم ها.

مهدیه: کِی قراره بری ؟

افرا: فردا.

مهدیه کمی در شوک فرو رفت و بلند گفت:

- چی؟! کثافت تو داری میری و به من نگفتی؟ آفرین! دمت هم گرم! واای افرا! این ‌چه کاریه؟ داری میری؟ یک روز مونده؟ وای خدای من!

افرا: به‌خدا هول‌- هولکی شد.

مهدیه:

زنگ، زنگ که می‌تونستی بزنی. به روش سیستم قدیمی هم که می‌تونستی اس ام اس بدی! وای اصلا انتظار نداشتم‌‌‌‌‌‌.

افرا: باشه بابا غلط کردم. بی‌خیال شو.

مهدیه: خاک‌ تو سرت!

افرا: مرسی، من هم دوست دارم.

مهدیه: وظیفته!

افرا: گمشو مهدیه. اگه باز هم چیزی بشه چی؟

مهدیه: هیچی نمی‌شه الکی به خودت بد نده. من مطمئنم به خوبی می‌گذره و میره. اگه چیزی بشه این دفعه میری شکایت می‌کنی؛ هرچیزی هم که می‌خواد بشه، بشه!

افرا: امیدوارم. می‌ترسم از عواقبش!

مهدیه: بی‌خیال ناراحت نباش، پاشو بریم بیرون. یه آب و هوایی بخوره تو سرت.

افرا: حوصله ندارم.

مهدیه: تو کِی حوصله داری؟ هر وقت خواستیم بریم بیرون افرا خانوم حوصله نداره.

افرا: باور کن ذهنم درگیره نمی‌تونم بیام.

مهدیه: افرا! پاشو ببینم. نظر نخواستم ازت که میگم پاشو بریم. وقتی میگم پاشو بریم، یعنی بلند شو نظر نخواستم ازت دستور دادم. پاشو بدو.

افرا: اوف! خیلی‌خب.

مهدیه از جایش بلند شد و با برداشتن شلوار جین یخی گفت:

- میرم بیرون عوض می‌کنم. توی کشوم سرخاب سفیداب هست، اگه خواستی بردار. می‌دونی دیگه کجاست.

افرا سری تکان داد و مهدیه خارج شد. وقتی مهدیه بیرون رفت، افرا بلند شد و به دور تا دور اتاق نگاه کرد و دنبال کشویی که مهدیه می‌گفت می‌گشت تا بالاخره پیدایش کرد. در کشو را باز کرد و لوازمی که می‌خواست را برداشت. کمی بعد، مهدیه وارد اتاق شد و مانتوی مشکی‌اش را همراه با شال مشکی‌اش سر کرد و با برداشتن کیفش، همان‌طور که داشت گوشی‌اش را داخل آن می‌گذاشت گفت:

- بریم؟

افرا: آره بریم.

هر دو، دوشادوش یکدیگر بیرون رفتند و وقتی با مادر مهدیه خداحافظی کردند، از خانه خارج شدند و سوار ماشین افرا شدند. در تمام مسیر، نه افرا حرف می‌زد و نه مهدیه! شاید فکر هر دو مشغول چیز‌هایی بود که نمی‌توانستند بگویند

در تمام مسیر، تنها صدای موزیک آرامی بود که گذاشته شده بود و به هردویشان آرامش می‌داد. شاید تمام این درد و رنج‌هایشان، با این آهنگ به آرامش می‌پیوست. هر دو، به موزیک علاقه فراوانی داشتند و از بچگی به کلاس‌های موسیقی رفتند و انواع موسیقی مانند گیتار، پیانو و... را یاد گرفتند. هر دو از بچگی با یکدیگر کنار می‌آمدند و درست مانند دو خواهر با یکدیگر رفتار می‌کردند. شاید از نظر بقیه این کاملاً مضخرف باشد، ولی آن‌ها خیلی راحت با یکدیگر برخورد می‌کردند‌ و کنار می‌آمدند. هر دو یکدیگر را دوست داشتند و برای هم درست مانند یک خواهر عمل می‌کردند. با خنده‌های هم می‌خندیدند و با گریه‌های هم، گریه می‌کردند. با خوشی‌های هم، لبخند می‌زدند و با مشکلات هم، دست و پنجه نرم می کردند. شاید گاهی اوقات اخلاق‌هایشان به‌یکدیگر نمی‌خورد، اما این باعث نمی‌شد که از یکدیگر جدا بمانند. انقدر یکدیگر را دوست داشتند، که هیچ‌چیزی در این چند سال مانع دوستی‌شان نشده بود؛ حتی در مواقعی که خانواده‌هایشان، مخالفت می‌کردند، باز هم ادامه می‌دادند و برای بودن با یکدیگر، تلاش می‌کردند. شاید رابطه افرا با مهدیه، خیلی بهتر از رابطه‌اش با فاطمه، خواهرش، بود‌. آن‌قدر که مهدیه را دوست داشت، حتی نصفی از آن دوست داشتن مهدیه، سهم فاطمه نبود. شاید در مواقعی که حالش بد بود، تنها کسی که کنارش بود، پابه‌پایش راه می‌رفت و درکنارش به بهترین تصمیم‌ها فکر می‌کرد، مهدیه بود!

اگر این یک رابطه خواهرانه نبود، پس چه بود؟

این‌بار صدای افرا آمد که می‌گفت:

- مهدیه؟ کجا بریم؟

مهدیه: نمی‌دونم یه جا برو دیگه.

افرا: بی‌شعور من رو آوردی بیرون که بگی نمی‌دونم کجا بریم؟

مهدیه: من می‌خواستم حال و هوای تو عوض بشه.

افرا: خیلی هم ممنون. ولی الآن کجا بریم؟

مهدیه: اوم، بریم دربند! نظرته؟

افرا: نمی‌دونم. ولی دربند همش باید پیاده‌روی کنیم ها، می‌تونی؟

مهدیه: دیگه یه بار جلوی تو نتونستم پیاده‌روی کنم تا آخر که این‌طوری نیست. اون سری با کیان اومده بودیم کلی راه رفتیم.

افرا : به‌- به، چشمم روشن! بهم نگفته بودی.

مهدیه: مگه تو میگی؟

افرا: خیلی‌خب ببخشید نگو قانع شدم، بریم دربند.

مهدیه چشم‌غره‌ای به افرا رفت و دوباره از پنجره‌ی ماشین، به بیرون نگاه کرد.

وقتی به دربند رسیدند، آب‌و‌هوای ملایمی به صورتشان خورد. نسیم ملایمی به چهره‌هایشان شلاق می‌زد که گویی زمستان بود اما، اواسط بهار بود. آب‌و‌هوای بهار، همیشه مورد پسند افرا و مهدیه بود.

افرا چشمانش را بست و گفت:

- هوم...چه هوای قشنگیه!

مهدیه: وای آره... خیلیی خوبه! کاش زودتر می‌اومدیم

افرا: آره واقعاً... این باد اروم، نسیم ملایم، هوای قشنگ، دربند و پیاده‌روی‌هاش، همه و همه خیلی خوبن!

مهدیه : اوم... دقیقاً! اما یه چیزی کمه!

افرا: چی؟

مهدیه: آلوچه‌های معروف دربند!

افرا چشمانش خندید و گفت:

- حرف حق جواب نداره. تو بدترین تایم عمرت هم دنبال اینی که شکمت رو پر کنی! بدو برو بخر

مهدیه: دونگتو میدی ها.

افرا: باشه خسیس؛ برو بخر میدم.

مهدیه: والا... من که مثل تو کار نمی‌کنم از جیب شوهر نازنینم میدم.

افرا خندید و گفت :

خیلی‌خب برو بخر، میدم.

مهدیه به سمت آلوچه فروشی رفت و بعد خرید، دوشادوش افرا راه رفتند. افرا به آینده نامعلومش فکر می‌کرد و مهدیه، به دعوایش با کیان.

همان‌طور که آلوچه‌اش را می‌خوردند، مهدیه با آرامش ولی با صدای کم گفت:

- افرا؟

افرا: هوم؟

مهدیه: یه چیزی بگم؟

افرا: توکه این همه چیز میگی نمی‌پرسی بگم یا نگم، الآن چی‌شد که می‌پرسی؟

مهدیه: خب بابا، حتماً باید به‌روم بیاری؟

افرا: به‌روت نیارم که نمی‌شه... خب حالا بگو.

مهدیه: با کیان دعوا کردم.

افرا کمی ایستاد و بعد گفت:

- چی؟ چی گفتی؟

مهدیه: دعوا کردم، با کیان.

افرا: سر چی؟

مهدیه: سر این‌که کیان می‌گفت باید باهام بیای بریم کیش دوتایی.

افرا: خب؟

مهدیه: خب و زهرمار! به‌نظر تو مامان و بابای من می‌زارن؟ تو مامانم و بابام رو نمی‌شناسی ؟

افرا: مهدیه! دیوونه‌ای تو؟ اون دیگه شوهرته خب می‌تونه بگه کجا برین و کجا نرین. بابات دیگه نقشی نداره. همه‌کاره تو شده کیان... بابات که دیگه نمی‌تونه بگه این رو نبر جایی! لعنتی شما نامزدید، اون شوهرته!

مهدیه: نه‌خیر، بابای من‌ رو نمی‌شناسی؟ حاضره من تنها تو چاه برم ولی با کیان تو دوران نامزدی هیچ‌جایی نرم.

افرا: ولی کیان می‌تونست راضیش کنه. خودت که می‌دونی رگ خواب بابات دست کیان هست. مگه اون دفعه کیان باباتو راضی نکرد؟

مهدیه: اوم، نمی‌دونم ولی... .

افرا با اخم بین حرفش پرید و گفت :

- ولی و کوفت! زنگ بزن بعد از این‌که رفتیم خونه بهش و بگو موافقت کردی. الکی به‌خاطر چیزهای چرت و پرت دعوا نکن. داداشت که نیست این‌طوری می‌کنی... شوهرته مهدیه!

مهدیه: منطقی میگی ها، ولی من نمی‌تونم.

افرا: مهدیه می‌زنم دهنت ها! بسه دیگه، چرا این‌قدر دیوونه بازی درمیاری؟

مهدیه: کجاش دیوونه بازیه اخه؟ من نمی‌تونم زنگ بزنم بگم با من آشتی کن... بالاخره یه غروری گفتن چیزی گفتن.

افرا: همون غروری که می‌گی واسه زمانیه که تو تعهدی نسبت بهش نداری... ولی وقتی تعهدی نسبت بهش داری، باید غرور رو کنار بزاری. وقتی دیگه ازدواج می‌کنی، غرور به دردت نمی‌خوره خواهر من؛ زمانی که تو خونه مادرت بودی، مغرور ترین انسان هم باشی، باز هم زمانی که ازدواج می‌کنی باید به خاطر زندگیت غرورت رو بزاری کنار.

مهدیه: کی به من گفت آخه ازدواج کنم؟ من و چه به ازدواج.

افرا: بله دیگه... هرکی خربزه می‌خوره پای لرزشم باید بشینه.

مهدیه خندید و با خنده‌ی مهدیه، افرا هم نیمچه خنده‌ای روی لبان قلوه‌ای‌اش آمد. تنها کسی که حال و روزش را در این شرایط خوب می‌کرد، مهدیه بود.

مهدیه همچنان که می‌خندید گفت:

- بریم افرا؟ هوا داره سرد میشه من دارم یخ می‌زنم.

افرا: آره آره، بریم دارم می‌میرم.

نمی‌دانستند چرا تایم برگشتن‌شان، از تایم رفتن‌شان بیشتر شد. شاید به‌خاطر این‌که هردو به آینده‌ نامعلوم‌شان فکر می‌کردند. حتی نمی‌دانستند که در آینده، چه اتفاقی برایشان می‌افتد. عاقبت همه‌‌ی ما انسان‌ها همین است. حتی حیوانات هم نمی‌دانند چه عاقبتی دارند. نمی‌دانیم چه چیزی بر صلاح‌مان است و چه چیزی تمام زندگی‌مان را خراب می‌کند و این یک نامعلومی ایجاد می‌کند که باعث سردرگمی می‌شود اما باز هم زندگی با این سردرگمی‌ها، زیباست !

بالاخره هر دو به خانه‌هایشان رسیدند. خانه‌هایشان فاصله‌ای نداشت و هر دو در یک کوچه زندگی می‌کردند. بعد از خداحافظی، هرکدام به خانه‌ی خودشان رفتند. افرا ترجیح داد که بخوابد تا فردا به راحتی بلند شود و آینده‌ای برای خودش رقم بزند؛ ولی مهدیه رمانی را از قفسه‌ی کتاب‌هایش برداشت و شروع به خواندن رمان کرد. برای فرار از فکر و خیال، خواندن رمان شاید مناسب‌ترین گزینه باشد.

***

افرا: مامان‌ جونم این‌قدر گریه نکن دورت بگردم. نمیرم بمیرم که!

مادرش اخمی کرد و گفت:

- خدا نکنه عزیزدلم. قول بده مواظب خودت باشی. رسیدی بهمون زنگ بزن... خدایا چرا انقدر دلشوره دارم. خدا عموت رو لعنت کنه!

پدرش با ملایمت گفت:

- خانوم، چرا این‌قدر نفوس بد می‌زنی؟ به خوبی میره و میاد.

افرا: آره فدات‌ بشم میرم و به زودی میام. واستون کلی وسیله ‌هم می‌گیرم. باشه؟

مادرش گوشه چشمش را با شالش تمیز کرد و گفت:

- الهی دورت بگردم مادر. برو به‌سلامت‌. خودت رو زیاد اذیت نکن.

افرا بوسه‌ای روی گونه مادرش کاشت و گفت:

- چشم قربونت برم، خداحافظ.

و بعد پدرش، با مهربانی افرا را در آغوش گرفت و گفت:

- مواظب خودت باش عزیزم. ببخشید که به‌خاطر ما افتادی توی دردسر، ولی هروقت جایی کم آوردی زنگ بزن خودم میام دنبالت. باشه عزیزم؟

افرا: چشم باباجان. مواظب خودت و مامان باش!

پدرش لبخندی زد و گفت:

- نگران ما نباش، ما چیزیمون نمی‌شه. برو به‌ سلامت که الآن دیرت می‌شه و پرواز می‌ره باید جواب عموت رو بدیم.

افرا از پدرش جدا شد و به سمت ماشینش رفت تا با آن تا فرودگاهی که قرار بود همه جمع بشوند، برود و بعد از آن با هواپیما به فرانسه بروند. سوار ماشین شد و به فرودگاه حرکت کرد. نیم ساعتی گذشته بود که رسیدند و به فرودگاه رسید. از دور عمویش را دید که دستش را برای افرا تکان می‌داد. افرا با اکراه چمدانش را از صندوق ماشین درآورد و به سمت عمویش رفت و با او دست داد و گفت:

- کجا باید برم؟

عمویش: میری سمت اون‌جایی که اون دختره وایساده. دختر خوبیه، اسمش شادی هست و بعد از من کارهای کاروان با اونه. پیش اون باش.

افرا سری تکان داد و گفت:

- باشه، خداحافظ.

و زود از عمویش دور شد. تنفرش نسبت به او، بیشتر از هرکس و هرچیزی بود. در کل زندگی‌اش، یادش نمی‌آید از کسی به اندازه عمویش، نفرت داشته باشد. وقتی دوستانش، از خوبی‌های عموهایشان می‌گفتند، به آنها حسودی می‌کرد. به سمت شادی رفت که دخترک، لبخندی زد و گفت:

- سلام عزیزم من شادی‌ام.

افرا لبخندی ملیحانه زد و گفت:

- من هم افرام.

شادی : خوشبختم از آشنایی باهات. با من احساس غریبگی نکن، چون یک ماه قراره پیش هم باشیم. عموت درباره‌ات خیلی تعریف کرده و می‌دونم که تعریف‌هاش توخالی نیست. آماده‌ای بریم؟

افرا: من هم همین‌طور. از آشنایی باهاتون خیلی خوشبختم. بله من آماده‌ام.

شادی: پس بریم که بقیه کاروان متنظرن توی هواپیما.

همراه شادی، به سمت هواپیما قدم برداشت و سوار شد. به همه‌جا نگاه می‌کرد تا شاید یکی از ورزشکاران برایش آشنا باشد، ولی نبود. هیچ‌ را به جز شادی که لحظه آخر عمویش معرفی‌اش کرد، نمی‌شناخت.

رو به شادی گفت:

- شادی جان، این‌جا کدوم‌شون معروفن؟

شادی: تقریباً همه‌شون! مثلاً اون رو می‌بینی؟

و به پسری اشاره کرد و گفت:

اون علی بهمنی هست، یکی از بهترین تیراندازها‌

بعد به یکی دیگه اشاره کرد و گفت:

- اون هم فرداد بیجندی که فوتبالیسته.

به فرد دیگه‌ای اشاره کرد و گفت:

- اون هم سینا جاویدی که شناگره.

به فرد دیگری اشاره کرد و گفت:

- اون‌ هم محمد شادابی یکی از بهترین فضانوردهاست که فقط همراهی‌مون می‌کنه.

و در آخر به فردی اشاره کرد و گفت:

- و این،که اصل کاری و باید حواس‌مون بهش باشه! شاهین یاسینی! یا فامیلی اصلیش رو اگه بخوای شاهین یاسینی اصل!

افرا: چی‌کاره‌ست؟

شادی: یکی از بهترین کمان‌دارهای ایران. روی اسب می‌شینه و از فاصله‌ها به مقصد کمان می‌ندازه و هیچ‌کسی نمی‌تونه حریفش بشه و هر دفعه که میره جلو، همیشه برنده‌‌ست.

افرا: بهش نمی‌خوره!

شادی: اوم، آره! به قیافش اصلاً نمی‌خوره همچین آدمی باشه.

افرا: ولی یکم زیادی خودش رو می‌گیره.

شادی: بی‌شعور، ببین چه جذبه‌ای داره.کل ایران منتظر یه نگاهش هستن!

افرا: والا چیز خاصی هم نداره.

شادی: لعنت بهت! آخه لعنتی کی می‌تونه از همچین آدمی بگذره؟

افرا: وای شادی، دیوونه‌ای؟! این چی داره که بخوای نگذری؟

شادی: عموت می‌گفت ها اهمیت نمیدی به پسر و این چیزها، ولی من باورم نمی‌شد.

افرا: عموم غلط... چیز، منظورم اینه که اشتباه کرده.

شادی خنده‌ای کرد و رو به افرا گفت:

- با من راحت باش! من هم از عموت دل‌خوشی ندارم. شاید کل کاروان از عموت دل‌خوشی نداشته باشن. انقدر که همه‌رو اذیت می‌کنه.

افرا خندید و چیزی نگفت. نمی‌توانست به این زودی، به کسی اعتماد کند. هواپیما حرکت کرد، ولی افرا تمام حواسش پیش شاهین بود‌. فکر می‌کرد قبلاً او را دیده ولی نمی‌دانست کجا. با خود فکر می‌کرد که ناگهان در دل خود گفت:

- افرا دیوونه بازی درنیار. این ماهرترین کمان‌داره، شاید توی تلوزیون دیدیش.

شانه‌ای بالا انداخت، ولی به او فکر می‌کرد. به چهره‌اش و لباس‌هایش نگاه کرد. بولیز مشکی جذب همراه با شلواری کتان مشکی و کفش‌های مشکی پوشیده بود و چشمانش به رنگ مشکی بود. نه- نه مشکی نبود؛ درست به رنگ شب تیره بود، به همان تیرگی! هدفونی گذاشته بود و به گوشی‌اش نگاه می‌کرد و به هیچ‌جایی اهمیت نمی‌داد. انقدر بی‌اهمیت نشسته بود، که افرا حس کرد مشکلی با کاروان دارد. نگاهش به روبه‌رو، چنان بی‌حس بود که اگر کسی او را می‌دید، از سردی چشمانش، یخ می‌زد‌.

تاریکی چشمانش، عجیب انسان‌ها را نسخ می‌کرد و مطمئناً اگر هر کسی می‌دید، متعجب می‌شد.

سری تکان داد و اهمیت دیگری نداد و از فکر او، بیرون آمد. به سفرش فکر کرد و به مادری که نگران او بود. ناراحت بود که از آنها جدا شده است ولی اولین بارش نیست. به‌خاطر شغلش، بیشتر وقت‌ها ، به شهر‌های مختلف می‌رفت ولی به کشورها نه! برای اولین بار به کشور دیگر برای روان‌شناسی می‌رفت و این، فکرش را درگیر کرده بود. از عاقبت رفتنش به ان کشور، می‌ترسید و باز هم به‌خودش اطمینان می‌داد که هیچ‌چیزی نمی‌شود.

با صدای شادی، از فکر بیرون آمد و به او نگاه کرد و گفت:

- چرا تو فکری؟

افرا: ها؟ هیچی... نه نه هیچی.

شادی: آره معلومه هیچی.

افرا خندید و گفت:

- به مامانم‌اینا فکر می‌کردم. فکر نکنم ولم کنن کل سفر مدام می‌خواد زنگ بزنه مطمئنم...گوشیم همش باید دستم باشه.

شادی خنده‌ای کرد و گفت:

- اوه همه مامان‌ها همینن.

افرا: آره، ولی هیچ جنسی تو دنیا مادر نمی‌شه. همیشه کنارته و توی مواقعی که نیاز داری، نیازش رو دریغ نمی‌کنه. مادر ها واقعاً عجیب‌ترین نقش روی زمینن! عجیبه مامان تو گذاشته

شادی لبخند غمگینی زد و گفت:

- اخه نیستش که بخواد بذاره یا نذاره!

افرا با تعجب گفت:

- چی؟ مگه می‌شه؟

شادی : آره! فوت کرده.

افرا: واقعاً؟ نمی‌خواستم ناراحتت کنم ببخشید.

شادی اشکی که از گوشه چشمش ریخته شده بود را با انگشتانش گرفت و گفت:

- نه بابا چه ناراحتی... دیگه واسم عادی شده! می‌دونی شاید مرگ مامان، باعث شد که دیگه ناراحت نشم و دستم رو کنم تو جیب خودم. دیگه تلاش کنم که با پول‌های خودم خریدی چیزی بکنم و دیگه به بابامی که زن گرفته و نامادری دارم تکیه نکنم. زندگی بعد از مرگ مامانم، من رو به یه دختر قوی و مستقل تبدیل کرد. شاید اگه مامانم بود، به لوس و ننر بودنم ادامه می‌دادم ولی بعد مرگ اون، کلا عوض شدم و یه نقاب دیگه زدم و ورقه جدید زندگیم رقم خورد.