رمان راننده سرویس به قلم سروناز روحی (sun daughter) - خورشید.ر

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

چهار تا دختر دبیرستانی که رفیقای چندین ساله هستن و در یک دبیرستان درس میخونن و هم رشته هستن و بعد از گذشت شیش سال همکلاسی بودن… کلاسهاشون دو به دو عوض میشه و روز بعدش هم راننده سرویس سابقشون … و راننده ی جدید یه پسر جوونه که …

پایان خوش

فصل اول :

دبیرستان دخترانه ی شهیددانش بخش-اول مهر...

____________________________________

حیاط پر از جمعیت بود.هنوز بچه ها به صف نشده بودند.برخی روی زمین نشسته بودند و برخی دیگر به دنبال دوستان خود چشم میچرخاندند.سال اولی ها اکثرا تنها قدم میزدند یا به دیوار تکیه داده بودند.

واژه ی غلغله هم عاجز از توصیف این جمعیت بود.

اما در گوشه ای دیگر از حیاط روبه روی بُرد غلوه کن شده ی سبز رنگ که برگه های کلاس بندی را در خود جا داده بود.

چهار نفر بهت زده با مانتو و شلوار طوسی تیره و مقنعه ی مشکی به ان خیره بودند.

لبهایشان اویزان بود و چهره هایشان در هم...از سمت چپ به راست:

ترانه یوسفی دختری با قد متوسط،موهای فر طلایی که رنگ و مدلش همیشه زبانزد خاص و عام بود.با چشمهایی نه چندان درشت،بینی قلمی و لبهایی نازک...اهی کشید.

نفر دوم پریناز پارسا با قدی کمی کوتاهتر از ترانه باموهای وز مشکی و چشمهایی سبز رنگ و پوستی گندمی به سنگ ریزه ی جلوی پایش ضربه ای زد و گفت:اه...لعنتی...

نفر سوم سحر کریمی درست هم قد پریناز با چشمهای ریز مشکی و صورت گرد و گونه های خوش تراش و برجسته طبق عادت کوله اش را از این شانه به ان شانه کرد و با حرص گفت:اخرشم زهر خودشو ریخت، عوضی عقده ای...

و نفرچهارم شمیم دهکردی دختری نسبتا درشت که موهای لخت مشکی اش را یک طرفه روی چشمش ریخته بود تا افتادگی پلک چپش را بپوشاند. با چهره ای مهربان و خونگرم و لبهایی برجسته و چانه ای خوش ترکیب...با دندانهایی سفید که پشت ارتودنسی مخفی بودند...لبخندی به دوستانش زد و دو چال روی گونه هایش هویدا شد...با لحنی گرم گفت:اونقدراهم بد نیست....زنگ تفریح ها که باهمیم...نه؟

هر سه نگاهشان را از برگه های کلاس بندی گرفتند و به او خیره شدند و ترانه گفت:اره راست میگه خیلی هم بد نیست...دو به دو باهمیم....زنگ تفریحم که ازمون نگرفتن....

سحر لبخندی زد و گفت:این عقده ای فقط میخواد مارو حرص بده...

پریناز:غلط کرده بخواد مارو حرص بده....حرص چی؟کلاسامونو جدا کنه....زنگ تفریح ها رو که ازمون نگرفتن....خارج از مدرسه که نمیتونه جدامون کنه...میتونه؟

شمیم با همان لبخند دلنشینش گفت:اره.....دیگه بیخیال.....داره میاد....

خانم دلفان با لبخند مرموز سرتا پا مشکی درحالی که دستهایش را پشت کمرش قلاب کرده بود به سمت انها می امد.

بچه ها سلام کردند و خانم دلفان سری تکان داد و نگاهی به سرتاپای انها انداخت و گفت:دیگه امسال چهارنفر باهم نیستین اتیش بسوزونین...و خنده ی کریهی کرد و رو به ترانه گفت:یوسفی استین کوتاه پوشیدی یا مانتو؟استیناتو بده پایین...

و رو به شمیم:دهکردی موهاتو بده تو...از اول سال باید تذکر بدم....

نگاهی به مانتو تنگ پریناز کرد و چشمهایش را ریز کرد و گفت:باز تو مانتوتو تنگ کردی پارسا...

پریناز:نه به خدا خانم...از اول سایزش همین بود...

دلفان:زنگ بعد بیا دفترم ببینم....و قدم زنان از انها دور شد.

ترانه که استین های مانتویش را جلو خانم دلفان پایین داده بود با رفتنش از فرصت استفاه کرد و مشغول تا زدن استین هایش شد.

شمیم هم غر غر کنان رو به سحر گفت:اینه اتو بده...اه ریده شد تو موهام....

همان لحظه بلند گو اعلام کرد که بچه به صف شوند.

بعد از مراسم کسل کننده و تکراری صبحگاه و شنیدن همان سخنان تکراری از زبان مدیر و ناظم و خواندن دعا و ارزوی موفقیت برای تازه واردین اول دبیرستان و اینکه همه سال خوبی را در کنار هم سپری کنند به سمت کلاس ها حرکت کردند.

مدرسه ی بزرگی بود.پنج طبقه که طبقه ی هم کف مربوط به دفتر مدیر و ناظمان و معلم ها و ازمایشگاه تجربی و امور پرورشی و غیره بود.هر طبقه هشت کلاس داشت.طبقه ی اول چهار کلاس مربوط به اول دبیرستان بود و چهار کلاس ریاضی دوم دبیرستان...

طبقه ی سوم چهار کلاس دوم تجربی و چهار کلاس سوم ریاضی...

طبقه ی چهارم چهار کلاس سوم تجربی ،دو کلاس پیش تجربی و دو کلاس پیش ریاضی...انسانی در هیچ مقطعی نداشت.

در طبقه ی سوم سلانه سلانه به انتهای راهرو میرفتند....هیچ کدام حوصله ی حرف زدن نداشتن...از اول راهنمایی با هم ودر یک کلاس همیشه در انتهای کلاس دو نیمکت اخر را قرق میکردند...اما حالا...بعد از این همه سال...جدا شده بودند.

با ناراحتی از هم خداحافظی کردند.ترانه و سحر هم کلاس بودند و شمیم و پریناز باهم...

ترانه با نگاهی به جمع کلاس متوجه شد که اکثرا از بچه های پارسال جمع خودشان است وهمین حرصش را بیشتر از قبل میکرد.

مثل همیشه به انتهای کلاس رفتند و ترانه هنوز ننشسته فریاد زد:بچه ها میزا رو بدین جلو...کمرمون شکست....

هدیه هم کلاسی پارسالش لبخندی زد و گفت:بذار برسی بعدا شروع کن....

بعد از امدن معلم اجبارا سکوت کردند...زنگ تفریح اول که به خاطر طولانی بود صبحگاه پریده بود و زنگ تفریح دوم هم انقدر کوتاه بود...اصلا نفهمیدند چطور گذشت...هنوز دمق بودند.

زنگ اخر که خورد ترانه رو به سحر گفت:این معلم شیمیمون خیلی گنده ....بریم عوضش کنیم...

سحر با پوزخند گفت:اره مثل پارسال که فیزیک و عوض کردی...

ترانه دماغش را بالا داد و گفت:اگه پارسال شماها پشتم و خالی نمیکردین عوضش میکردم...

سحر:تو که راست میگی...

ترانه با حرص چشم غره ای رفت و گفت:دروغ میگم؟

سحر همانطور که د راینه خودش را ور انداز میکرد لبخندی زد و گفت:نه...

ترانه اینه را از دستش کشید و گفت:کی تو رو نگاه میکنه....اخه...و همانطور که موهایش را درست میکرد گفت:راستی ازون جناب عاشق پیشه چه خبر....همسادتون؟

سحر نگاهش کرد و گفت:همسادمونم هست...میاد میره....

ترانه:اینقدر این پسره رو جز نده...گناه داره....

سحر:ترانه سرکوچمونو دارن خونه میسازن....یه چند تا کارگر افغانی داره...نمیدونی چقدر خوشگلن....موهاشون مثل تو طلاییه..چشمای عسلی...هیکلای چهارشونه...نمیدونی چه طوری فرقون به دست میدون....این ور و اون ور...اجر پرت میکنن...خیلی نازن...بیا یکیشونو واسه تو بگیریم...

و خودش پقی زد زیر خنده...ترانه لبخندی زد و گفت:تو این قحطی پسر...من که از خدامم هست با یکی از همین خارجی ها عروسی کنم...تازه کلاسم داره....میگم شوووووورم...خارجیه....و هر دو با صدای بلند خندیدند.

شمیم و پریناز با هم وارد کلاس شدند و گفتند:چه خبره بگید ماهم بخندیم...

سحر:ترانه میخواد شوهر کنه..

شمیم:جدی ترانه...مبارکه...حالا کی هست این مفلوک بدبخت؟

سحر:کارگرای سرکوچمون...

پریناز:اوخی کارگرای شهرداری....چه شغل شرافتمندانه ای...مبارکت باشه ترانه جون...دست راستت روسر ما....

ترانه لبخندی زد و دستش را با ملایمت روی سر پریناز و شمیم و سحر کشید و گفت:بریم گوسپندان من...اقای نعمتی الان غذاتونو سرو میکنه...

هر سه با صدای بلند خندیدند و ترانه گفت:به خدا علف زیر پاش سبز شد....بریم دیگه....اه...و خودش زودتر از همه از کلاس خارج شد.

همانطور که قدم زنان وارد حیاط میشدند.شمیم گفت:این معلم ادبیاتمون خیلی چسه...اه گند دماغ...کی میخواد اینو تا اخر سال تحمل کنه...

سحر:بده ترانه واست عوضش کنه...

پریناز:چه کسی اونم ترانه...پارسال فیزیک و عوض کرد کافی بود....شما از این لطفا نکن ترانه جون...

ترانه که دستش را سایبان چشمش کرده بود تا افتاب اذیتش نکند گفت:پس ماشین اقای نعمتی کو؟

سحر:نمردیم اقای نعمتی یه بار دیر کرد...

ترانه با لحنی نگران و مادرانه گفت:اخ ناهار شماها دیر شد...حالا من علف از کجا بیارم؟؟؟

شمیم با خنده گفت:لووووووس...قد خر نمیفهمی به ما میگی گوسفند؟

ترانه شکلکی در اورد و همان موقع اقای باقری مسئول راننده سرویس ها فریاد زد:بچه های امیر اباد...کجایین؟

دخترها با گامهایی تند خود را به اقای باقری رساندند و سلام کردند.

اقای باقری با حرص سیبلش را میجوید گفت:برین اقای نعمتی بیرون حیاط پارک کرده...چقدر دیر کردین...بجنبین..به سلامت...

اقای نعمتی از اول دبیرستان راننده ی سرویس این چهار نفر بود.مرد مهربان و پاکی بود.و هر چهار دختر مثل یک پدر دوستش داشتند.

پژوی سیاه اقای نعمتی مثل همیشه از تمیزی برق میزد.دخترها جلو رفتند و باشوق و ذوق سلام کردند.اقای نعمتی گرم پاسخشان را داد و مثل یک پدر صمیمانه با انها احوالپرسی کرد و به رسم ادب درهای عقب و جلو را برایشان بازکرد .دخترها تشکر کردند و داخل ماشین نشستند.

ترانه رو به اقای نعمتی گفت: اقای نعمتی دلمون براتون تنگ شده بود....

اقای نعمتی لبخندی زد و گفت:منم دخترم....خیلی دلم واستون تنگ شده بود...دخترای من که هیچ سراغی از پدرشون نمیگیرن....همشون رفتن سر خونه زندگیشون...اهی کشید و سکوت کرد.ماشین به حرکت د رامد و اقای نعمتی رو به ترانه گفت:دخترم کمربندتو ببند...

ترانه:اقای نعمتی همش تو خیابونیم....

اقای نعمتی:باشه دخترم....ولی احتیاط شرط عقله...

ترانه مثل همیشه مغلوب این لحن گرم و محبت امیز اقای نعمتی شد و کمربندش را بست.

ترانه برای عوض کردن جو گفت:اقای نعمتی بابا این ماشینتون و سی خور کنین دیگه...راستی هنوزم نوار داریوش و دارین...لااقل اونو بذارین....

اقای نعمتی با لبخند قبول کرد کمی بعد صدای داریوش در فضا پخش شد.

ترانه مثل همیشه اولین نفر پیاده شد و قبل از بستن در گفت:7.25 دقیقه دیگه اقای نعمتی...

اقای نعمتی:اره دخترم...به سلامت.

وترانه بعد از خداحافظی وارد مجتمع شد.

منزل انها در یک برج شیک و زیبا با نمای سنگی بود و پدر ترانه مدیر عامل یک شرکت واردات و صادرات بود و مادرش هم لیسانس حسابداری و در همان شرکت مشغول به کار بود.هر دو ادمهایی منطقی و تحصیلکرده بودند و تمام فکر و ذکرشان تامین نیازهای یگانه دخترشان ترانه بود.

ترانه گاهی از تنهایی می نالید اما وقتی بیشتر با خودش به مزیت های تنهایی فکر میکرد به این نتیجه میرسید نه تنها بد نیست بلکه ارزویش بود که پدر و مادرش همان 8شب هم به خانه بازنگردند.شعار زندگیش این بود:تک فرزند بودن یعنی رفاه کامل یعنی هرکار دلت میخواهد انجام بده....بعد از تعویض لباس به سراغ یخچال رفت تا غذایش را دورن ماکروفر بگذارد و گرمش کند،سپس به سراغ تلفن رفت و بعد از تماس با مادرش ضمن انکه خبر رسیدنش به خانه را بدهد و شنیدن و گفتن حرفهای تکراری به پریناز زنگ زد.میدانست که الان رسیده است.درست یک کوچه با هم اختلاف داشتند.

برعکس ترانه خانواده ی پریناز پر جمعیت و شلوغ بودند و وضع مالیشان نسبتا بهتر...پریناز و خانواده اش در یک ساختمان پنج طبقه که متعلق به خودشان بود زندگی میکردند..یک اپارتمان شیک که پدرش ان را برای خودش و چهار فرزندش ساخته بود.طبقه ی پنجم خودشان مینشستند و طبقه ی چهارم برادرش پرویز که هشت ماهی بود ازدواج کرده بود و سه طبقه ی دیگر فعلا مستاجر نشین بود.

برادر و خواهر دیگر پریناز به نام های پرهام و پریچهر هر دو در شهرستان درس میخواندند.

نسبتا خانواده ای مذهبی بودند.ضمن انکه مادر پریناز خانه دار بود و پدرش هم مهندس راه و ساختمان...

مشغول باز کردن بند کفشش بود که مادرش جلو امد و گفت:بیا ترانه زنگ زده...

تلفن را به دست پریناز سپرد.

شمیم با اختلاف سه کوچه با خانه ی پریناز از اتومبیل اقای نعمتی پیاده شد و گفت:پس فردا ساعت 7 و پنج دقیقه منتظرم...خداحافظ...

شمیم و خانواده اش سطح متوسطی داشتند و در طبقه ی دوم یک اپارتمان چهار طبقه زندگی میکردند.یک خواهر کوچکتر از خودش به نام شیدا داشت که محصل و در مقطع دبستان بود.

پدر و مادرش هم هردو شاغل بودند.پدرش کارمند بانک و مادرش هم در یک شرکت فراورده های غذایی مشغول بود.

شمیم نگاهی به عروسکها و دفترنقاشی و پاستیل و مداد رنگی ها ی خواهرش که همه در سالن پذیرایی پراکنده بود انداخت وبا عصبانیت گفت:شیدا یا اینا رو همین الان جمع کن.....یا از ناهار خبری نیست...فهمیدی؟

سحر وارد خانه شد.یک خانه ی دوطبقه ی قدیمی که طبقه ی همکف را اجاره کرده بودند.پدر سحر سالها پیش در یک تصادف جانش را از دست داده بود و مادرپرستارش برای تامین نیازهایشان مجبور بود بیش از چند شیفت در هفته اضافه کار بایستد و برادر بزرگترش سهیل با تمام عشق و علاقه ای که به درس و دانشگاه داشت....درسش را تا نیمه رها کرده بود و به سرکار رفته بود تا باری را از دوش مادرش کم کند.و همیشه نهایت ارزویش این بود : حالا که خودش به جایی نرسیده است....سحر درسش را ادامه دهد و بالاترین مدارج علمی را کسب کند و رویاهای پدر ناکامش و مادر همیشه خسته اش را به واقعیت تبدیل کند.

و سحر هم انصافا همیشه لطف بیکران مادر و برادرش را سپاسگزار بود و توانسته بود انها را راضی نگه دارد.

صبح روز بعد دخترها بدون تاخیر یک به یک سوار شدند و به مدرسه امدند.

اقای نعمتی برای اولین بار از اتومبیلش پیاده شد و گفت:بچه ها براتون ارزوی موفقیت میکنم...خداحافظ.

دخترها متعجب نگاهش میکردند.اقای نعمتی عادت نداشت از ماشین پیاده شود و اینطور از انها خداحافظی کند.

زنگ اول ترانه و سحر دبیر نداشتند و سحر داشت از همان پسر همسایه ی معروف برای ترانه تعریف میکرد.

مدتها بود که پسری که در خانه ی کناری انها زندگی میکرد دنبال سحر بود و هردفعه به نحوی جلوی سحر سبز شده بود و این بار میخواست به زور نامه ای را به او بدهد.

و سحر داشت جریان نامه را تعریف میکرد.

ترانه:خر نشی یهو نامه قبول کنی...بدبخت میشی ها...

سحر:مگه دیوونم....بعدشم اصلا از ادمای کنه خوشم نمیاد...خیلی ادم مذخرفیه....

ترانه: از این جماعت یه بار شماره و نامه بگیری دیگه ولت نمیکنن...اونم با اون داداشی که تو داری...

سحر نگاهی به ترانه انداخت و گفت:مگه داداشم چشه؟

ترانه:چش نیس گوشه...خیلی غیرتیه... وقتی هم عصبانی میشه دیگه هیشکی و نمیشناسه...

سحر:تو عصبانیت اونو از کجا دیدی؟

ترانه:یه بار یادت نیست..راهنمایی بودیم...اومده بود دنبالت... منو دید موهام بیرونه سر تو داد زد:موهاتو بده تو...

سحر:خوب رو این چیزا اره یه ذره حساسه...وگرنه داداشم خیلی مهربوون وحیوونیه....

ترانه با لحنی خاص گفت:اره حیوونی یه...

سحر اول متوجه منظور ترانه نشد....کمی بعد با حرص محکم به پهلوی ترانه زد و گفت:بیشعور عوضی....

و ترانه فقط با صدای بلند میخندید.

زنگ تفریح بود و پریناز باشور و هیجان خاصی داشت از دوست پسر جدیدش تعریف میکرد.

هر چهار نفر روی زمین نشسته بودند.ترانه دستهایش را رو به اسمان گرفت و گفت:خدایا یه عقلی به این بده....یه پولی به من...دختر نمیگی پرویز بفهمه میکشتت...من نمیفهمم چه جوری جرات میکنی این کارار و بکنی...

پریناز با حسی که انگار قله ی اورست را فتح کرده باشد گفت:هنریه واسه خودش...

شمیم:خوب خانم هنرمند یه ذره از این استعدادت به ما هم یاد بده...

پریناز:چشم فرصت کردم...حتما...ولی باید با وقت قبلی باشه...

سحر شکلکی در اورد و خواست چیزی بگوید که ترانه اهسته گفت:دلفین پیر اومد...پاشین بریم سر کلاس....

خانم دلفان به انها رسید ولی هر چهار نفر با زرنگی از دستش فرار کردند و به دو پله ها را بالا رفتند.

روزهای اول مدرسه تق و لق بود....دوم مهر هم بدون هیچ اتفاقی سپری شد.

چهار نفری در حیاط مدرسه ایستاده بودند و منتظر اقای نعمتی..اما خبری از ان مرد خوش پوش و مرتب و خوش وقت نبود.

اقای باقری فریاد زد:بچه های امیر اباد...دخترها به سمت او رفتند.

اقای باقری:بچه ها راننده سرویستون عوض شده...چند لحظه اینجا صبر کنید تا بهتون بگم راننده ی جدید کیه....و خودش به سمت جمعی از راننده ها رفت که گوشه ای از حیاط ایستاده بودند.

هر چهار نفر با بغض ایستاده بودند...ترانه با حرص گفت:یعنی چی..........برای چی عوضش کردن..

شمیم:اگه گذاشتن یه روز اب خوش ازگلومون پایین بره........لعنتی...

پریناز هم با غیظ گفت: اون از دیروز اینم از امروز.......حالا کدوم ادم گند دماغی میخواد رانندمون بشه خدامیدونه........

سحر:خدا کنه ماشینش پراید نباشه....

ترانه چشمهایش را گرد کرد و گفت:پیکان نباشه.........وای من حالم از بوی پیکان به هم میخوره....

سه دختر دیگر با وجود ناراحتی خندیدند و سحر گفت:مگه ماشینم بو داره....

ترانه دماغش را بالا داد و گفت:اره..........بو داره..........

و رو به اقای باقری که هنوز انجا ایستاده بود شروع کرد به غر زدن:مرتیکه ی شیکم گنده.....کچل بیریخت.....با اون سیبیلای از بناگوش دررفته اش.........اه حالم ازش بهم میخوره....نکبت چندش.....

اقای باقری رو به انها فریاد زد:بچه های امیر اباد....برین بیرون یه سمند نقره ای جلوی در پارک کرده...برین ادرساتونو بهش بدین...صبح چه ساعتی سوار بشین...ظهر کی بیاد...همرو باهاش طی کنید.....برید به سلامت...

دخترها سلانه سلانه از حیاط خارج شدند..در بین ماشین ها فقط یک سمند نقره ای رو به روی در مدرسه پارک شده بود.

ترانه مثل همیشه در جلو را باز کرد و بدون توجه به راننده خودش را روی صندلی ول داد...شمیم و پریناز و سحر هم به ترتیب پیاده شدن سوار شدند.

ترانه به سمت راننده برگشت و خواست سلام کند که دهانش نیمه باز ماند و کلمه در گلویش خشکید چشمهایش در حد توپ پینگ پونگ گشاد شده بود.عقبی ها هم دست کمی از او نداشتند...هر چهار نفر مبهوت به او خیره شده بودند.

پسر جوانی پشت فرمان نشسته بود...صورتش گرد و استخوانی بود با موهای مشکی که کمی جعد داشت ویک طرفه روی پیشانی اش ریخته بود و چشمهایی ابی روشن ، پوستی سفید و بینی گوشتی کوچک ولبهای صورتی رنگ وچانه ای خوش ترکیب...

ترانه با لکنت گفت: ب .... بب....خشید....فک...فکر کنیم اشتباه سوار شدیم...

پسر جوان لبخندی زد که نزدیک بود ترانه و بقیه را بیهوش کند...چهره ی جذاب و منحصر به فردی داشت....تضاد رنگ موهای سیاهش با چشمهای ابی روشنش واقعا زیبا بود.

پسر جوان با همان لبخند گفت: سلام...

ترانه خودش را جمع و جور کرد و گفت:سلام... و دخترهای عقب هم تک تک سلام کردند.

پسر جوان:من سزاوار هستم... مسیرتون کجاست؟

ترانه با تک سرفه ای صدایش را صاف کرد و گفت:امیر اباد...

سزاوار : من خیلی به ادرس ها وارد نیستم....اگه ممکنه راهنماییم کنید.

سپس ماشین را روشن کرد و صدای تیک تیک راهنما در فضای ماشین پخش شد.

ترانه حین ادرس گفتن سعی میکرد به روبه رو نگاه کند.از خودش حرصش گرفته بود که چرا مقابل یک پسر اینقدر دست وپایش را گم کرده است....پریناز فقط به اینه ی جلوی ماشین خیره بود تابلکه سزاوار نظری از اینه به او بیندازد.

شمیم وسط نشسته بود و سعی داشت زیر و بم لباسهایش را دراورد.یک جین مشکی به همراه یک پیراهن مردانه ی خاکستری پوشیده بود....با کفشهای ال استار مشکی...استین هایش را تا ارنج تا زده بود.قدش به نظر بلند می امد.شمیم ذوق مرگ شده بود و زیر لب دعا به جان اقای باقری میکرد که چنین راننده سرویسی را نصیبشان کرده بود...

سحر هم از سکوت داخل ماشین حرصی شده بود....و همینطور چشم میچرخاند تا ببیند تزیینات داخل ماشین چه چیزهایی است.

دو عروسک کوچک به شیشه ی جلو و دوتا به شیشه ی عقب...خرگوش سفید و موش خاکستری به شیشه ی جلو چسبانده بود و یک میمون قهوه ای و یک خوک صورتی به شیشه ی عقب....سحر با خود فکر کرد:باغ وحش درست کرده اینجا...

ماشین قدیمی به نظر میرسید.نگاه سحر از صندلی ها با روکش مشکی چرم به سزاوارافتاد...گردن بلند و کشیده ای داشت و سرش تا نزدیکی سقف ماشین بود.

ترانه به عقب چرخید...هر سه نفر زیر چشمی به سزاوار نگاه میکردند...ترانه پوزخندی زد و گفت:الوووووو...کجایین؟

دخترها از رویا بیرون امدند و به ترانه خیره شدند...

ترانه با همان شور و شوق همیشگی اش داشت خاطره ای از تابستان و سفرشان به کیش تعریف میکرد...و وقتی به جاهای بانمک و خنده دارش می رسید بی اراده به سزاوار خیره میشد تا حالت چهره ی او ر ا دریابد.

اما سزاوار با چهره ای جدی به رو به رو خیره شده بود و کاری به کار دختر ها نداشت.

ترانه اولین نفر پیاده شد.

سزاوار:صبح ساعت چند بیام دنبالتون؟

ترانه:اقای نعمتی 7و بیست و پنج دقیقه میومد دنبال من....

سزاوار تقریبا فریاد زد:چند؟ دخترها متعجب نگاهش میکردند.سزاوار به خودش امد و گفت:ببخشید نمیشه یه کم زودتر بیام؟من دانشجوام....کلاس دارم....

ترانه با بدجنسی لبخندی زد و در را محکم بست و گفت:اون دیگه مشکل خودتونه...اقای نعمتی همیشه 7 و بیست و پنج دقیقه میومد دنبالمون...خداحافظ شما...

و با قدمهای ارام و خونسرد از اتومبیل دور شد.

سزاوار با حرص دنده را عوض کرد و با سرعت از انجا دور شد.

ترانه با همان لبخند پیروزمندانه اش وارد خانه شد.

بعد از خداحافظی با مادرش صدای زنگ تلفن باز هم بلند شد.

ترانه:بله؟

پریناز از پشت تلفن جیغ کشید: عاااااااااااااااااااااااااششششششششششششقششششششششششششششششششم....

ترانه تلفن را از گوشش دور کرد و داد زد:زهر مار...بلندگو قورت دادی...جمع کن خودتو...

پریناز:وااااای ترانه...چه جیگری بود.........خداااااااااااااااااااااا منو بکش....

ترانه:ننه ات اونورا نیست...نه؟

پریناز:نهههههههههههههههههههههه....

ترانه:خاک بر سرت...

پرینازجدی شد و گفت:غلط کردی چشم تو هم گرفته....

ترانه:من؟!عمررررررررررررررررا...

پریناز با دهن کجی گفت:نمردیم و عمرررررا تو هم دیدیم....من بودم اونجوری وا داده بودم؟؟؟

ترانه: من اصلا ازش خوشم نیومد...

پریناز:اره ارواح عمه ات...محلت نذاشته داری میسوزی...

ترانه که مشغول نیمرو درست کردن با یک دست بود...روغن داغ به دستش پاشید و گفت:اخ سوختم..

پریناز:کجات سوخت جوجو؟؟؟و با صدای بلند خندید.

ترانه که خنده اش گرفته بود گفت:کوفت پری...یه چیز بهت میگما...

پریناز:قربونت برم که هیچی نگفته ات اینه...

ترانه:پری کار نداری بری بمیری؟

پرینازبی توجه به حرف او خندید و گفت:راستی اسمشو نپرسیدیم...

ترانه:راست میگی....یادم رفت بپرسم...ولی فامیلیش باحاله...

پریناز:فکر میکنی اسمش چی باشه؟

ترانه:اسمش؟؟؟جعفر....و با صدای بلند خندید.

پریناز:کوفت...جدی پرسیدم...

ترانه:من چه میدونم.....علم غیب که ندارم......اکبر...جواد...حسن...فک کن اسمش غضنفر باشه....غضی جون...پری و غضی...چه بهمم میاین...

پریناز با خنده گفت:عمله ی سر کوچه ی سحر اینا رو دیدی؟

ترانه:به اونم رحم نکردی؟تورش کردی نه؟

پریناز با خنده گفت:نه اون مال توه....من به رفیقم خیانت نمیکنم...فقط یه توک پا رفتم دیدمش....ترانه خداوکیلی خیلی خوشگله... و با صدای بلند قهقهه زد....

ترانه:مرررررررررررررگ..

پریناز:بگو با این همه خوشگلی اسمش چیه؟؟؟

ترانه:غضنفر....

پریناز جدی پرسید:این اقای غضنفر مثل اینکه خیلی چشتو گرفته ها...کی هست حالا؟

ترانه:شاهزاده ی رویاهام... و خودش خندید ، پریناز پای تلفن غرغر میکرد...

ترانه ساکت شد و کمی بعد گفت:نگفتی حالا اسمش چیه؟

پریناز:طالب....

بعد از کمی سکوت هر دو با صدای بلند خندیدند.

پریناز خواست چیز دیگری بگوید که سریع گفت:ترانه مامان اومد....بای...

ترانه هم خداحافظی کرد و با لبخند محوی مشغول خوردن نیمرویش شد.

سحر بعد از پیاده شدن و خداحافظی از سزاوار متوجه نگاههای سنگین همیشگی شد.زیر چشمی به خانه ی بغلی نگاه کرد.حمیدرضا پسر همسایه شان از پشت پنجره خیره نگاهش میکرد...و برخلاف همیشه با غیظ و حرص و عصبانیت به او خیره شده بود و صورتش مثل بادکنک باد کرده بود و مانند لبو سرخ شده بود.سحر از دیدن چهره ی او خنده اش گرفت و وارد خانه شد.

صبح روز بعد ترانه با کمی معطلی قصدی سوار شد.

سزاوار با حرص جواب سلامش را داد و ترانه بعد از سلام و علیک با دوستانش،جعبه ی ادامس نعنایی ریلکسش را از جیب کیفش در اورد و به سمت سزاوار گرفت و گفت:ادامس...

سزاوار:ممنون...میل ندارم...

ترانه چشمکی به دخترا زد و پرسید:راستی اسمتون چی بود؟

سزاوار:سزاوار هستم...

ترانه کم اورد و اهسته گفت:اهان...و تا موقع رسیدن به مدرسه هر چهار نفر ساکت بودند.

بعد از پیاده شدن،سزاوار گاز ماشین را گرفت و با سرعت از انها دور شد.

ترانه:پسره ی چلغوز و نگا کنا...حالا اینم واسه ی ما ناز میکنه...

سحر: چیکارش دارین بیچاره رو...راستی صبح تو چرا الکی تو راهرو وایستاده بودی؟سایه ات و دیدم...مریضی؟

ترانه پیروزمندانه لبخندی زد و گفت:میخواستم دیرش بشه...به کلاسش نرسه...راستی دانشجوی چیه....

شمیم:به قران سادیسم داری تو...

سحر:یارو اسمشو نمیگه...بیاد واست بیوگرافی کامل بده....

ترانه دماقش را بالا داد و گفت:بالاخره که میفهمم....

سحر جدی گفت:هیچ میدونی داری خیانت میکنی؟

ترانه چشمهایش را گرد کرد و پرسید:خیانت؟خیانت به کی؟

هر سه نفر باهم گفتند:طالب...

ترانه پشت چشمی نازک کرد و گفت:خوب اون باید بیاد جلو...من که نمیتونم برم خواستگاریش...

پریناز:نه مثل اینکه بدت نمیاد؟؟؟

ترانه:تو این قحطی پسر....همینم غنیمته...تازه کی بدش میاد شوهرش خارجی باشه؟؟؟تازه بچمونم دورگه میشه...

شمیم:دو رگه ی ایرانی و افغانی....بچه هاتون خیلی ناز میشن...کمی خیره خیره به هم نگاه کردند و بعد هرچهار نفر با صدای بلند به افکارشان خندیدند.

فصل دوم :

انقدر خسته بود که روی پایش بند نبود.خودش را روی کاناپه رها کرد و سرش را به پشتی تکیه داد.

چشمهایش را بسته بود...خستگی بر تمام وجودش چیره شده بود.

فرزین جلو امد و گفت:علیک سلام...

سزاوار:سلام دارم میمیرم...

فرزین:معلومه...پاشو برو یه دوش بگیر بیا شام...

سزاوار به سختی از جایش بلند شد و فرزین باز گفت:صبح چقدر دیر اومدی...شمقدری و کارد میزدی خونش درنمیومد....

سزاوار:تقصیر اون 4 تا انچوچکه دیگه....نمیدونی چه فتنه هایی هستن...

فرزین با صدای بلند خندید و گفت:دو روز دیگه هم بهت شماره میدن...هم شمارتو میگیرن...حالا صبر کن...

سزاوار:عمرا...من شماره ام و بدم دست اون چهار تا....خلم مگه...

فرزین:بی دست و پایی...خیلی بی دست و پایی....خوب یکیشونو تور کن دیگه...خوشگل موشگل نیستن...

سزاوار:معمولین...

فرزین ابرویش را بالا داد و گفت:اِاِاِاِاِاِاِ...شما به کی میگی خوشگل؟؟؟

سزاوار به چشمهای فرزین خیره شد و گفت:فرزین دست بردار...

فرزین:نه میخوام بدونم...دختر خوشگل از نظر تو چه ویژگی هایی باید داشته باشه...

سزاوار:نجابت و پاکی از همه چیز برای من مهمتره...

فرزین:بابا.........پسر نجیب...

سزاوار لبخندی زد و گفت:میخوای واسه ی تو جورش کنم؟؟؟

فرزین:نه...قربون دستت...با اون تعریفایی که تو ازشون میکنی...منم همون حنانه رو بچسبم بهتره....

و سزاوار با لبخندی وارد حمام شد.

وان را پر از اب گرم کردو تن خسته اش را به اب سپرد...چشمهایش را بست و سعی کرد به چیزی فکر نکند.

فرزین مشغول خرد کردن پیاز بود و اشکهایش جاری بود.

شهاب وارد اشپزخانه شد و گفت:نبینم اشکتو...

فرزین فین فینی کرد و گفت:علیک...

شهاب تکه ای از نان را جدا کرد و کمی پیاز لای نان گذاشت و داخل دهانش فرو برد و سری تکان داد.

فرزین با لحنی پیرزنانه گفت:بمیرم واسه بچم که پوست و استخون شده...

و از جایش بلند شد و پیازها را داخل تابه ریخت.

شهاب روی صندلی نشست و همانطور که داشت لقمه ی دیگری را این بار با گوجه فرنگی درست میکرد پرسید:چه خبرا؟

فرزین:همه جا امن و امانه...

شهاب باز پرسید:امین نیومده هنوز؟

فرزین:کشیکه....صبح میاد... و رو به شهاب با لحن خاصی گفت:شما چه خبر؟

شهاب:چی چه خبر؟

فرزین:شهاب من گوشام درازه ایا؟

شهاب:گوشات؟ای بگی نگی...

فرزین:به درک...

شهاب:خوب بابا قهر نکن... رفتم دیدمش...منو دید...همو نپسندیدیم و هرکی رفت سی خودش...

فرزین: حنانه که میگفت خیلی خوشگله...حالا جریان اصلی و بهش گفتی؟

شهاب:از اخلاقش خوشم نیومد... یه مدلی بود...نه بابا ... مگه مغز خر خوردم...اینطوری که یارو می پره....

فرزین: خوب...حالا چی؟

شهاب:میرم به ستاره میگم گه خوردم...من دوست دختر ندارم...

فرزین:با این بی عقلیات....ادم عاقل سر لج و لجبازی همچین قول و قراری میذاره؟؟؟

شهاب:حالا کو تا جمعه؟؟؟

فرزین:چشم رو هم بذاری جمعه است....

شهاب با بی قیدی شانه ای بالا انداخت و گفت: خوب که چی...

فرزین:هیچی...من جوش کیو میزنم....

شهاب خواست چیزی بگوید که صدای فریادی از حمام بلند شد.

فرزین رو به شهاب گفت:حواست به پیاز باشه.نسوزه....و به سمت حمام رفت و چند ضربه به در زد و پرسید:حالت خوبه؟افتادی؟

سزاوار سعی کرد لحنش عادی باشد و اهسته گفت:اره...اره... افتادم...خوبم...

فرزین:نیم ساعت دیگه شام حاضره.........نیومدی ما میخوریم......

سزاوار:باشه...

و فرزین رفت.

سزاوار سرش را میان دستهایش گرفته بود.اصلا نفهمید که کی خوابش برد و کی همان کابوس همیشگی به سراغش امد و باز فریاد زده بود...نه...

حالش دگرگون شده بود،خسته بود و خسته تر شد.سردرد بدی گرفته بود و شقیقه هایش تیر میکشید...دلش میخواست همانجا با صدای بلند گریه کند...کی این کابوس های لعنتی تمام میشدند...

ترانه با عجله سوار اتومبیل شد و گفت:ببخشید...

سزاوار:خواهش میکنم....

ترانه خم شد و مشغول بستن بند کفشش شد...خودش هم نفهمید چرا سنجاق پیکسلی که به بغل ال استار صورتی اش زده بود را باز کرد و کف اتومبیل انداخت...

شمیم کوله اش را روی شانه جابه جا کرد و گفت:بچه ها یه خبر داغ...

سه نفر به او خیره شدند و مشتاق شنیدن...

شمیم:واسه مامان بزرگم خواستگار اومده........

هر سه نفر مات به شمیم خیره شدند....شمیم با ذوق ادامه داد:یه پیرمرد خیلی خوش تیپ و با کلاس...وای بچه ها نمیدونید چقدر با حال بود... مهندس بود...سه تا بچه هاش خارجن...دو سال از مامان بزرگ من کوچیکتره...کل فامیلی ما ریخته به هم...بابام و کارد بزنین خونش در نمیاد...عموهامخالفن...عمه هام راضی....وای یک خر تو خری شده که...

ترانه:وای بچه هاما بریم بمیریم....واسه ی ننه بزرگ شمیم خواستگار میاد و ما....دستهایش را رو به اسمان گرفت و گفت:خدایا مارو دریاب...

سحر:حالا مادر بزرگت چی میگه...

شمیم با قهقهه گفت:اون راضیه....

پریناز:کجا اشنا شدن حالا؟

شمیم:تو کاروان حج... گفته بودم مامان بزرگم تابستون رفته بود حج عمره ... این کوله امم مامانیم اورده دیگه...

ترانه چشمکی زد و گفت:مامان بزرگت رفته بود حج، خدا رو زیارت کنه دیگه...یا رفته بود دنبال شووووور...

پریناز:رفته طواف ...گفته:خدا منو از این تنهایی دربیار....

سحر ادامه ی حرفش گفت: یه شوهر خوب برام جور کن....

پریناز با خنده گفت:...خدا هم حاجت رواش کرده....

شمیم خنده اش گرفته بود با این حال گفت:مراقب حرف زدنتون باشین....

ترانه:حالا این پاپا بزرگت زنش مرده؟

شمیم:اره...بعد با لحن جدی گفت:زن داشته باشه و عاشق مامان پیری من شده باشه؟؟؟ترانه بعضی وقتها یه حرفایی میزنی...

ترانه:حالا چرا بابات اینا مخالفن؟خوب بده مامان بزرگت از تنهایی درمیاد....

شمیم:بابام میگه ما ابرو داریم و از این جور حرفها.... وای بچه هاوقتی بابام فهمید کجا اشنا شدن...نزدیک بود سکته کنه....همش داد میزد اون حج قبول نیست.... اون طواف قبول نیست.... این زیارت نبود....

ترانه میان کلامش امد و گفت:عشق بازی بود...

شمیم کوله اش را از روی شانه اش برداشت و به سمت ترانه حمله کرد و ترانه با خنده جای خالی داد و با سرعت شروع به دویدن کرد...و شمیم هم به دنبالش...که باعث خنده ی سحر و پریناز شد.

ترانه فریاد کشید:روان نویس مشکی کی داره؟؟؟؟؟

هدیه:زهرمار کر شدیم...

ترانه با لحنی ناله مانند گفت:بمیرید همتون.....این همه دم و دستگاه و با خودتون هلک و هلک میارید و میبرید...... یه کلاس سی نفره یه نفر روان نویس مشکی نداره.........

سحر سرش را از روی کتابش بلند کرد و پرسید:ترانه بلندگو قورت دادی؟چه خبرته؟

ترانه با همان ناله گفت: نخوندممممممممممممممم...بگو یه کلمه... سحر برسونیا....

و باز داد زد:بابا خودکار مشکی هم کسی نداره؟؟؟

کیمیا خودکار را به سمتش گرفت و گفت:بابا کنسل کنیم امتحان و...اخه ماه اوله هنوز....ای بابا....

ترانه:اره بچه ها بریم کنسلش کنیم؟؟؟

سحر:قربونت کیمیا بذار اینجا بشینه تقلبشو بنویسه رومیز... اینو نبر پایین کار دستمون میده...

هدیه:راست میگه....خانم کشور به خون این تشنه است...اینو ببینه پدر همونو در میاره....بیخیال...

ترانه برایشان شکلکی در اورد و مشغول نوشتن روی میز شد.

سحربا سرزنش گفت:چند صفحه رو میتونی بنویسی؟؟؟ چرا نمیخونی ترانه...

ترانه همانطور که مینوشت گفت:وای به حالت ریز بنویسی...نرسونی میکشمت...

سحر سری تکان داد و ترانه همچنان مشغول نوشتن بود.

ترانه جلو جلو و تند تر از بقیه راه میرفت.

پریناز از سحر پرسید:این چشه؟

سحر اهی کشید و گفت:سلیمی جاشو عوض کرد و برد جلو نشوندش...هرچی رو میز نوشته بود و میخواست از من بنویسه... شد کشک...حالا با من قهر کرده انگار تقصیر منه...

ترانه ایستاد و با لحنی عصبی گفت:من قهر کردم الان؟؟؟

شمیم:پس چرا عین ادم با ما راه نمیای؟

ترانه کوله اش را جابه جا کرد و گفت:میخوام برم دستشویی...و با خنده و حرص کوله پشتی اش را در اغوش سحر پرتاب کرد.

پریناز خنده اش گرفت و سحر با غر غر عینکش را روی چشمش جا به جا کرد.

اقای باقری با حرص فریاد زد:بچه های امیر اباد... پس کجایین شماها؟؟؟

پریناز:الان میایم....

ترانه صورتش را با دستمال خشک کرد و خواست حرفی بزند که یاد صبح افتاد... پیکسلش را در ماشین سزاوار جا گذاشته بود... لبخند مرموزی روی لبهایش نشست موهایش را از روی چشمش کنار زد و اهسته به سمت ماشین حرکت کرد.

بقیه هم پشت سرش می امدند.

سزاوار سلامشان را پاسخ داد و ترانه بعد از کمی سکوت گفت:ببخشید... شما تو ماشین پیکسل پیدا نکردین؟؟؟

سزاوارمتعجب نگاهش کرد و پرسید:چی هست؟

ترانه با لبخندی ادامه داد و گفت:یه چیز گرد کوچولو که مثل سنجاق سینه میمونه...یه عکس هم روش داره...

سزاوار پرسید:چه عکسی؟

…Play ترانه: عکس پلِی...

…Play boy و ساکت شد... لبش را به دندان گرفت .... چه میخواست بگوید...پلی بوی؟؟؟

واقعا خجالت اور بود. ترانه از خجالت نزدیک بود بمیرد... در حالی که سرخ شده بود،نگاهی به سزاوار انداخت وبا تته پته گفت:عکس یه... یه ... خرگوش سفید...

سزاوار پوزخندی زد و گفت:اهان...

ترانه با حرص گفت:کجاش خنده داشت ...

سزاوار:هیچ جاش... اما واقعا داشت از شدت خنده منفجر میشد... چهره ی ترانه حین ادای یه خرگوش سفید دیدنی بود...

دست در جیب کتش کرد و پیکسل را روی داشبورد ماشین گذاشت و گفت:اینه؟

ترانه با حرص به او خیره شد و اهسته و زیر لب گفت:ممنون....

سزاوار:خواهش میکنم...

پریناز بی توجه به حال ترانه که حس میکرد در عمرش اینقدر ضایع نشده است گفت:اقای سزاوار... لطفا شماره تلفنتون و بدید...

سزاوار از اینه به او خیره شد و گفت:برای چی؟

پریناز پوزخند پیروزمندانه ای زد و گفت:ممکنه صبحا مشکلی پیش بیاد و ماها نتونیم بیایم... چطوری به شما خبر بدیم...

سزاوار که خلع سلاح شده بود گفت:اهان... باشه...

پشت چراغ قرمز ایستاده بود وکه پریناز و بقیه شماره ی سزاوار را یادداشت کردند.

شمیم کاغذ کوچکی رو به سزاوار گرفت و گفت:اینم شماره تلفن ماها.... اگه نتونستید یه روز بیاید... قبلش به ما خبر بدید...

سزاوار اب دهانش را فرو داد و کاغذ را گرفت... یاد حرف فرزین افتاد... خنده اش گرفته بود... سمانه اگر میفهمید شماره اش را به جز خودش چهار دختر دیگر هم دارند..... او را سر و ته میکرد... کاغذ را داخل داشتبورد گذاشت...

ترانه نفس عمیقی کشید... پریناز ضربه ی خوبی به او زده بود... اما برای تلافی ضایع شدن کافی نبود... در افکارش میچرخید که شمیم گفت:اقای سزاوار...

سزاوار:بله؟

شمیم که وسط نشسته بود خودش را کمی بالا کشید و گفت: اسم شما چیه؟؟؟

سزاوار لبخندی زد و گفت:اینقدر مهمه؟

شمیم:خوب..خوب... بله دیگه.... اخه میدونید.... به جز شما یه اقای سزاوار دیگه هم راننده هستن.... بعد ماها قاطی میکنیم...

سحر زیر گوشش گفت:این چرت و پرتها چیه میگی؟

سزاوار گفت:خوب...

و منتظر بود تا شمیم ادامه دهد.

شمیم اهی کشید و گفت:خوب اگه مشکلی پیش بیاد ما اسم شما رو بدونیم که با اون یکی اقای سزاوار قاطی نکنیم...

سزاوار: خوب اگه اسم اون یکی اقای سزاوار و بدونید دیگه قاطی نمیکنید...من سزاوار هستم... ایشونم... حالا اسمش هرچی که هست رو به نام کوچیک صدا بزنید... اینطوری قاطی هم نمیکنید...

شمیم وارفت... پریناز خنده اش گرفته بود و سحر با اخم به او خیره شده بود و ترانه درکش میکرد چقدر ضایع شدن بد است.

سزاوار هم در دل جشن به پا کرده بود.... چهره های بق کرده ی انها دیدنی تر از هر فیلم کمدی بود.

پریناز اهسته گفت:میمیره اسمشو بگه...

سحر:لابد اره... چقدر ادم مذخرفیه....اه... حالم بهم خورد...

شمیم:متنفرم ازش...

ترانه به سمت انها چرخید و با اشاره ی چشم پرسید:چی شده...

پریناز هم اشاره کرد:بعدا میگم...

ترانه به حالت عادی نشست و نگاهی به ضبط خاموش انداخت و بی هوا پرسید:ماشین مال خودته؟

این پسر ارزش احترام گذاشتن را نداشت وگرنه از دوم شخص جمع استفاده میکرد...

سزاوار متعجب گفت:بله؟؟؟

ترانه:مطمئنی ندزدیدیش؟

سزاوار بهت زده تر از قبل گفت:بله برای خودمه...

ترانه:پس میتونی رادیوشو روشن کنی...

سزاوار سری تکان داد و گفت: رادیوش خرابه...

ترانه که حرصش گرفته بود گفت:جدی... و دستش را جلو برد و رادیو را روشن کرد....

لبخندی زد و گفت:اِ.... دستم سبک بود.... درست شد...

سزاوار با حرص و اخم به او نگاه میکرد... دختر پر رو تر از او ندیده بود.

ترانه که داشت فرکانس رادیو جوان را تنظیم میکرد گفت:پریناز فردا سی دی من و بیار .... و رو به سزاوار گفت:اشکالی که نداره تو ماشین اهنگ گوش بدیم؟؟؟

سزاوار ماند چه بگوید... این همه رو...نوبر بود...حرفی نزد...

پریناز با لبخند گفت:حتما یادم میمونه....

بعد از پیاده شدن دخترها به سمت دانشگاه حرکت کرد... کلاسش ساعت سه شروع میشد و الان ساعت سه و پنج دقیقه بود و با این ترافیک وحشتناک بعید میدانست تا یک ساعت دیگر هم برسد.

اگر این جلسه را هم غیبت میکرد دیگر باید قید امتحان ترم را میزد چون اقبالی استادی نبود که به همین راحتی زیر حرفش بزند...

وقتی میگفت بعد از سه جلسه غیبت صفر میدهم... یعنی صفر میداد... اهی کشید و یک میلیمتر جلو رفت.ارنجش را به پنجره تکیه داد و سرش را به کف دستش... به رو به رو خیره بود... به ماشین ها... به ادم ها... و زندگی هایی که جریان داشت... حتی در میان این همه دود و غبار و الودگی....

_____________________________________________________________________________

-کی بهت اجازه داده بیای اینجا....و باز فریاد کشید:

-مثل احمقها اونجا نایست....این بار نعره زد:

-مگه با تونیستم کره خر....گورتو گم کن... و لگدی را به پهلویش زد و دررا بست.

ولی هنوز همانجا بود و لرزان به در بسته خیره شده بود.... پهلویش تیر میکشید...چشمهایش پر از اشک بود اما نمیبارید... از شدت بغض داشت خفه میشد... اما کاری نمیتوانست بکند...

روی زمین میخزید... درد پهلویش امانش را بریده بود... خودش را به دیوار رساند و به ان تکیه داد... نفس نفس میزد... بغض در گلویش چنگ انداخته بود.... نفسش بند امده بود... صداها در سرش میپیچید و تصویر ها همه در جلوی چشمم مثل یک فیلم به نمایش در می امدند....چشمهایش را بست... پلکهایش را محکم روی هم فشار داد ... اما تاثیری نداشت....هنوز میدید....با هر دو دستش گوشهایش را گرفت... اما باز هم میشنید...

میدید... میشنید... میدید...

نفسش به شماره افتاده بود... حس خفگی امانش را بریده بود... بغض داشت او را میکشت... چشمهایش میسوخت....در گوشهایش طنین زنگ یکنواختی می پیچید... کاری از دستش بر نمی امد...به چه کسی پناه می برد...چه کسی صدایش را می شنید... جز خدا... در دل نام خدا را فریاد زد...

فرزین اهسته زیر گوشش گفت:اوقور به خیر... میخواستی نیای اصلا....

سزاوار با اخم گفت:تقصیر اون چهار تا جونوره که اخرین نفر از مدرسه میان بیرون....

فرزین:خوب یه کلمه نمیتونی بهشون بگی یه کم زودتر بیان؟؟؟

سزاوار خواست حرفی بزند که در چشم در چشم اقبالی شد و سکوت کرد.

بعد از پایان کلاس اقبالی رو به سزاوار گفت:بمون کارت دارم....

فرزین اهسته زیر گوشش گفت:بیا تحویل بگیر...

بعد از خالی شدن کلاس رو به سزاوار گفت:خوب منتظرم...

سزاوار:منتظر چی استاد؟

اقبالی: یعنی میخوای بگی هیچ توضیحی برای دیر اومدنات نداری؟

سزاوار سرش را پایین انداخت و گفت:ببخشید استاد... سر کار میرم... تا برسم اینجا دیر میشه....

اقبالی: تو که از من نمیخوای بین تو و بقیه فرق بذارم؟؟؟میخوای؟؟؟

سزاوار همچنان شرمیگین پاسخ داد:نه استاد...

اقبالی:یک جلسه ی دیگه غیبت کنی... من شرمندت میشم... این جز قانون کار منه... و از روز اول تمام دانشجوهام روند کاری من و میدونن... این درس تخصصی توه... بهتر بگم.... در اینده هر چی بشی... مدیون همین درسی... پس بهت توصیه میکنم غیبت نکن... دیر هم نیا سر کلاس... و سرش را به سمت میز چرخاند و همانطور که دفترها و جزواتش را داخل کیفش میکذاشت گفت:من یه کلاس صبحم دارم... صبحا مشکلی نداری؟

سزاوار امیدوارانه به او خیره شد و پرسید: چه ساعتی؟

اقبالی:ساعت ده...

سزاوار لبخندی به پهنای لبهایش زد و گفت: عالیه استاد.... میتونم بیام؟؟؟

اقبالی:درسشون یک جلسه از شما جلوتره....خیلی مشکل نیست...میتونی از بچه ها بپرسی... منم کمکت میکنم...این ساعت و یه عمومی بذار... که بود و نبودت تاثیری نداشته باشه.... از هفته ی اینده ساعت ده... بدون تاخیر....فهمیدی سزاوار....؟؟؟ بدون تاخیر... حتی یک دقیقه....

سزاوار که از شدت ذوق به تته پته افتاده بود گفت:بل... بله... استاد..... ممنونم...واقعا ممنونم....

اقبالی لبخندی زد و با گفتن خداحافظ از مقابلش گذشت...

سزاوار بشکنی زد و یک دور دور خودش چرخید و گفت:ای ول.... حالا شد.... دیگه لازم نیست منت اون چهار تا انچوچک و بکشم....همینطور داشت برای خودش صحبت میکرد و بشکن میزد که دو دختر وارد کلاس شدند و سزاوار را متعجب و خیره خیره نگاه میکردند...