رمان پرستوها در طلوع خورشید کوچ می کنند به قلم مهد خوشبختی

کارت شناسایی؛کارت دانشجویی؛دسته کلید؛کیف پول؛کارت تلفن؛بطری آب معدنی؛دو تا شکلات؛یک بسته دستمال کاغذی؛یک خودکار آبی رنگ بیک؛یک تقویم که بیشتر شبیه یک دفترچه بود؛قرص سردرد و ژلفون؛یک بسته زاپاس لووتروکسین؛ عطر کوچیک جیبی؛بیست تومن پنهان شده توی جیب مخفی کیف؛آدامس اُکالیپتوس؛پد بهداشتی پیچیده شده با کاغذ کادو؛هندزفری؛ام پی تری پلیر؛رژ لب؛پلاستیک فریزر تا شده؛چوب تاک کوچیکی که حکم چشم زخم را اجرا می کرد..

-شک نکن که کسی به کیفت دستبُرد نزده.همه چیز سرجاشه!

خورشید از توی آینه ی رو میزی نگاهش کرد.شُل و ول به چارچوب در تکیه داده بود.کاری که اساسا درخور شان یک خانم متشخص نبود.موهایش هم بی نظم توی صورتش پخش شده بود.تابی به چتری های روی پیشانیش داد و آدامسش را ترکاند.خورشید اخم کرد که خندید.ابروهاش را با ریتم خاصی بالا پائین کرد و باز هم مشغول جویدنِ روی اعصابش شد.خورشید زیپ کیفِ چرمش را بست و پرستو کیف لی اش را روی شانه اش جا به جا کرد.پرستو تکیه اش را از در جدا کرد و بیرون رفت.خورشید مانتوی اتوشده اش را پوشید و مقنعه اش را مرتب کرد.پرستو دکمه های مانتوی نیمه چروکش را بست.مقنعه گشادی که تا زیر سینه اش می رسید را سرش کرد و در همان حال گفت:مــــــــانی!

صدایش به گوش خورشید رسید.خورشید عقش گرفت؛به روشی که پرستو مادر را صدا می زد عقش گرفت.جلوی آینه به خودش اخم کرد تا ادای حال به هم زنِ پرستو را در نیاورد.ادکلن محبوبش را استفاده کرد و نگاه آخر را به خودش در آینه انداخت.

مادر در جواب پرستو گفت:پری من دیرم شده باید برم.میز رو چیدم صبحونه ات رو کامل بخوری ها.

پرستو با نوک انگشتش آدامسی را که تا سی سانتی متر جلوی صورتش کش داده بود را،دوباره به داخل دهانش فرستاد که صدای اعتراض آمیز مادر بلند شد:اَه!حالمو بهم زدی دختر!

پرستو لبخند گشادی زد و در جواب مادر حساسش گفت:اینجوری مزه اش بر می گرده.

مادر سری به نشانه ی تاسف تکان داد.دستی به پیشانی اش کشید و باز تکرار کرد:دیرم شد.صبحانه ات رو بخوری پرستو.

پرستو به سمت آشپزخانه رفت و در جواب مادرش گفت:مراسم جوک گفتنهای زری خانم که دیر شدن نداره.

مادر لبش را گزید و زیپ بوتش را بست.جوابی به پرستو نداد.می دانست اگر بخواهد بحث کند باید تا نصفه شب بنشیند و جواب پس دهد؛آخر هم خودش خسته می شد و به قولی کم می آورد!با خداحافظی از خانه بیرون رفت.خورشید از اتاق خارج شد و به سمت آشپزخانه رفت.پرستو بیسکویت را در دهانش گذاشت و چای را همان طور داغ داغ سر کشید.هل و سریع یک لقمه پنیر هم گرفت و درحالیکه آن را با دندان های نیشش سفت گرفته بود از آشپزخانه خارج شد.لقمه را قورت نداده،با دهان پر گفت: خوری من رفتم.خداحافظ!

خورشید صورتش را از انزجار جمع کرد و با صدایی بالارفته گفت:اَه!دهنت رو ببند!

پرستو با شیطنت دهانش را بیشتر باز کرد تا خورشید نظری به روده ی بزرگش هم داشته باشد. خورشید سریع رویش را برگرداند.پرستو با خنده به سمت وسیله تمیز نقلیه اش رفت.سریع به سمتش جهش برداشت و کپ مشکی رنگش را روی سرش گذاشت و رو به همراه همیشگی اش گفت:آماده ای؟بزن بریم پسر!

در را باز کرد و محکم بست.می دانست این حرکت کفر خورشید را در می آورد؛در کل هر چیزی که سرو صدا کند و خلسه ی سکوت خورشید را بر هم می ریخت،کفرش را در می آورد.درست عکس پرستو!پرستویی که شیفته ی شلوغ بازی و سر و صدا بود!پرستو نگاهی به کوچه ی خلوت انداخت و نفسی از هوای سرد گرفت و حرکت کرد.اگر دیر می جنبید اساسی دیرش می شد!.

خورشید آرام چای ریخت و روی یکی از صندلی های میز ناهارخوری نشست.خدا را شکر کرد که پرستو رفت.تکه ای از نان نسبتا سرد شده ی سنگک جدا کرد و با آرامش پنیر را روی آن مالید. گردوی پوست گرفته شده را روی آن گذاشت و لقمه را در دهانش گذاشت و چای را سر کشید؛ چایی که با عسل شیرین شده بود،خورشید بی نهایت به سلامتی اش اهمیت می داد و به خوبی هم می دانست

که شکر مضر است و تهدیدی برای بدن سالم او!.یک لیوان شیر نوشید و سفره را جمع کرد.لیوانهای شسته نشده را در سینک گذاشت و لیوان خودش را شست و لیوان پرستو در سینک به جا ماند؛لیوانی که روی آن شخصیت کارتونی باب اسفنجی نقش زده شده بود.لامپ آشپزخانه را خاموش کرد و به سمت جاکفشی رفت.بوتهای قهوه ای ست شده با کیفش را پوشید و در را بست و قفل کرد. به سمت در حیاط رفت.در را باز کرد و ماشینش را از حیاط بیرون کشید؛حیاطی که جای دو ماشین را داشت و باغچه ی مادر را.پژوپارس سفید رنگی که تنها پنج کیلومتر کار کرده بود گوشه ی حیاط پارک شده بود که با چادر ماشین،پوشانده شده بود.ماشینی که از نظر پرستو نقش برگ چغندر را به خوبی بازی می کرد. در را دوباره بست و سوار ماشینش شد.کمربندش را بست و کیفش را روی صندلی شاگرد گذاشت.ماشین را به حرکت درآورد و با سرعت مطمئنه ی چهل کیلومتر مشغول رانندگی در خیابانهای شلوغ تهران کرد.

پرستو دستی به طرفش کشید و با بی پروایی فریاد کشید:هوی روانی مگه خر می رونی؟بکش کنار!

پسرک جوانی که موهایش را طبق مُد بالا داده بود در حالیکه موبایل مدل جدیدی کنار گوشش بود با تمسخر گفت:پورشه ام رو بکشم کنار تا یابوی تو رد بشه؟اصلا این مدل وسیله نقلیه اجازه ی تردد توی خیابون رو داره؟

پرستو تابی به چتری های جلوی صورتش داد و با دندون قروچه ای گفت:نه پ!جاده رو زدن به نام بابات تا جاده اختصاصی برای پورشه ی تو باشه!جمعت کن!

پسر گوشی را از گوشش فاصله داد و با تک خنده ای گفت:کورس می بندی؟

پرستو حرصش گرفته بود.پسرک زیادی گستاخ بود.ابروهایش را در هم فرو برد و با عصبانیت دهانش را باز کرد و هر چه لایق پسرک می دید بارش کرد.ابروهای شاهین بالا رفته بود.این بشر چقدر بی پروا بود.فکر می کرد با این دوچرخه ی بیست و شش در خیابان زیادی ابهت دارد؟آن هم با برچسب خرسی روی کلاهش؟با دوچرخه اش توی جاده ادعا می کرد؛آن هم در برابر پورشه!شاهین لامصبی گفت با خودش اندیشید در هیچ چیز شانس نمی آورد.امروزی که می توانست بهترین روز زندگی اش بشود،داشت خراب می شد.ژست بچه های بالای تهران را گرفت و با پرستیژ بی شخصیتی نثار پرستو کرد و سریع وارد فرعی شد که شاخ به شاخ یک کامیون شد و اگر فرمان را زود نچرخانده بود خودش را به کشتن داده بود.بوق عصبی زد و مشتی به فرمان کوبید و با خودش گفت:مادرزادی خر شانسی!

خورشید دویست و شش سفیدش را در پارکینگ دانشگاه پارک کرد.ماشین را خاموش کرد و کمربندش را باز کرد.کیفش را برداشت و از ماشینش خارج شد و به سمت ورودی دانشگاه شد. محیطی جدید که برای خورشید کمی هیجان آور بود.به سمت ورودی رفت و با طمانینه داخل شد.کلاسی که طبق برنامه سمت چپ سالن قرار داشت را پیدا کرد و در را باز کرد.حدود پانزده نفری پراکنده نشسته بودند.در ردیف دوم جای خالی کنار پنجره بود که آن را تصاحب کرد.با دیدن دوستهای جلف پرستو که ردیف آخر را در بر گرفته بودند اخمی روی پیشانی اش نشست.تا آنجایی که یادش بود کلاسهایی که با پرستو مشترک داشتند تعدادشان به دو تا هم نمی رسید!.پرستو در همین دانشگاه درس می خواند اما خورشید انتقالی گرفته بود از دانشگاه دیگری به اینجا.کیفش را که جنسش چرم محکمی بود را روی زمین گذاشت.در باز شد و استاد نسبتاً جوانی وارد شد.کت و شلوار خاکستری تنش و موهایی که ساده شانه شده بود نشان از سادگی بیش از حد استاد می دهد.از همان لحظه ی ورود هم لبخندی به لب داشت که نشان از نبود جدیتش بود.استاد کیف چرم مشکی رنگ را روی میز گذاشت و رو به دانشجویان گفت:سلام.استاد یادگاری هستم؛بخش زبان رو درس می دم و بیست سالی هست که توی همین دانشگاه تدریس می کنم.فوق لیسانس زبان هم دارم.این معرفی رو برای ورودی های جدید می گم که فکر کنم تعدادشون سه تا باشه.خب...

لیست جلوی دستش را ورق زد و گفت:ماهان صادقی.

تک به تک بلند شدند و حضوری زدند و بعد از شش نفر استاد روی اسمی مکث کرد و پرسید:خورشید خوشبختی؟

همه خندیدند؛نه بلند!حتی خود استاد هم کمی خنده اش گرفته بود.این اسم زیادی عجیب غریب بود. خورشید کلافه از فامیلی اش بلند شد و گفت:حاضر.

استاد با دیدنش یک تای ابرویش را بالا داد و گفت:خورشید خوشبختی؟ولی من فکر کردم اسم تو پرستوئه!

یکی از دوستان صمیمی پرستو جواب داد:خواهرشه استاد.دو قلوئن!

استاد سری تکان داد.تا خواست اسم بعدی را بگوید پسر نسبتا جوانی بلند شد و گفت:به نام خدا. رنگین کمان بدبختی و فلاکت هستم.

خنده ها کمی قوت گرفتند.استاد پقی زد زیر خنده که خورشید با خودش گفت:چه استاد سبکی! اصلا جذبه ی استادی ندارد!

استاد رو به پسرک گفت:سعید بشین کم نمک بریز!

پسر که سعید معرفی شده بود با ناراحتی تصنعی گفت:استاد بخدا انقدر گفتین نمک نریز بچه ها بهم می گن سعید نمکدون.یه کم مراعات منو بکنین!

استاد خندید و رو به داشنجویان گفت:سعید شاگرد بامزه ی من رو اذیت نکنین.

خورشید از جو زیادی صمیمی کلاس بدش آمد.ناگهان در باز شد و خورشید با دیدن پرستو که نفس نفس می زد اخمی روی پیشانی اش نشاند.پرستو با دیدن استاد و دانشجویان حاضر در کلاس در را بست و در زد.استاد خندید و بفرمائیدی گفت که پرستو وارد شد و همانطور نفس نفس زنان گفت:استاد بــ...بخدا..

استاد که فهمید پرستو نفس کم آورده گفت:باز چی شده؟نکنه چرخ دوچرخه ات پنچر شده بود؟

پرستو که نفسش برگشته بود گفت:نه بابا استاد..دوچرخه ی من و پنچری؟دو ساله پنچر نشده.امروز یه آدم بی شخصیت جلوم ظاهر شد و خلاصه اون هم جنبه ی دوچرخه ی من رو نداشت و دعوامون شد!

استاد گفت:حالا بیا تو!.دو ساله داری هر سری دیر میای رو با پنچری دوچرخه ات توجیه می کنی حالا می گی دو ساله سالم و سر پاست؟بیا تو خوشبختی که کم از دست تو نکشیدیم.

پرستو وارد شد و رو به بچه ها سلامی داد که جواب هم گرفت.بدون توجه به خورشید سمت ردیف آخر رفت و با همه دستانش دست داد و نشست.اکیپشان طبق معمول کامل و پر انرژی بود!

استاد رو به پرستو گفت:نگفته بودی خواهر دو قلو داری!

پرستو با خنده رو به استاد گفت:آره.ولی خدا نصیب گرگ بیابون نکنه!

همه بلند خندیدند.خورشید که مانند همیشه برای حفظ آرامشش عمل ریلکسیشن را انجام داد و سعی کرد به مسخره بازی های دائمی پرستو توجه نکند.فقط کمی حرصش می گرفت که خواهرش ادای دخترهای بی شخصیت و لات را در می آورد.استاد شانه اش را بالا انداخت و با خنده گفت:خدا نکشتت دختر!

خوررشید با خود اندیشید استاد درس را کی میخواهد شروع کند و پرستو فکر کرد چگونه می تواند وقت کلاس را بگیرد؟!.هانیه سقلمه ای به پرستو زد و صدایش را تا جا داشت کم کرد و گفت:خره چرا جواب پی ام هامو نمی دی؟

پرستو که پهلوهایش از سقلمه های هانیه فولاد آب دیده شده بود،گفت:بسته ی اینترنتم تموم شده بود.

ملیکا از آن طرف با تعجب و حیرت گفت:جداً ده گیگ اینترنت رو چطور توی دو روز تموم کردی؟

پرستو بی خیال آدامس خرسی را از دهانش خارج کرد و ته صندلی چسباند و در همان حال گفت: به سادگی،می خوای یادت بدم؟

ملیکا خسته و کلافه گفت:عجب آدم نفهمی هستی!من تا دو هفته از اینترنت محرومم.قرار بود خطت رو دو روز بدی دست من!بی معرفت!

پرستو سرش را در کتاب کرد که مثلا دارد می نویسد و گفت:نگران نباش.سهند بهم پی ام داد که چرا ملی جون آنلاین نمیشه؟من هم توضیح دادم و اون گفت براش شارژ می فرستم.چک کن ببین فرستاده یا نه؟!

ملیکا که نمی دانست حرص بخورد یا بخندد طبق عادتش،وقتی که گیج می شد،دستی به رانش کوبید و زیر لب کثافتی نثار روح مهربان و بخشنده و عاشق پیشه ی سهند کرد.گوشی خاموش شده اش را از کیف بیرون کشید و خط در آورده شده را دوباره سرجایش گذاشت و از هیجان به جان پوست لبش افتاد.تا گوشی روشن شد اعتبار مانده را چک کرد و با دیدن عدد دویست ریال لبخند پررنگی زد و از طرف دلش ب*و*س*ه ها برای سهند فرستاد.سریع بسته ای گرفت و با آنلاین شدن مشغول چت با هر که آنلاین بود،شد!.از آن طرف هانیه مشغول آهنگ گوش دادن با هندزفری بود اما جوری روی تخته فوکوس کرده بود که هر کس بود می گفت بی شک شاگرد ممتاز کلاس است!.هر از گاهی قلم را در دست می گرفت و خط خطی می کرد یعنی من دارم جزوه می نویسم.پرستو و یاسمن هم در حال طراحی روی میز بودند.پرستو با اتود کاریکاتور استاد را می کشید و از آن طرف یاسمن سایه روشن می زد.یاسمن هم با آن عینک جدیدی که خریده بود شبیه خرخون های احمق شده بود و از این رو کمتر کسی به فوق احمق بودن او پی می برد.پرستو هم که کافی بود کسی بگوید چه می کنی تا دمار از روزگارش در آورد.آروانا هم در حال اتمام دویست و چهلمین رمان عاشقانه بود؛هر از گاهی سرش را بلند می کرد و به استاد نگاه می کرد تا شک برانگیز نشود.روی استاد زوم کرده بود و در ذهن خلاقش چهره ی شخصیت مذکر داستان را طراحی می کرد و مدام قربان صدقه اش می رفت.

و اما خورشید...با دقت تمام روی تخته ی هوشمند زوم کرده بود؛برای آنکه چشمش آسیب نبیند از عینک آنتی رفلکس استفاده می کرد تا تشعشعات تخته روی او تاثیر نگذارد.هر از گاهی چند نکته را می نوشت.پرستو از دور او را می پائید و با خودش می گفت:خوری که هست،من دیگه چرا جزوه بنویسم؟پرستو در حال کشیدن خال گوشه ی بینی گوشتی استاد بود و خورشید در حال نوشتن جزوه ای بی نقص و شاهین در حال کل کل سر قیمت سه ساعت علافیِ شیرین!

خورشید مشغول سی و دوبار جویدن لقمه ی برنج آغشته به قرمه سبزی با سویا بود.پرستو نجویده لقمه ی بزرگ برنج و قرمه سبزی با گوشت قرمز را قورت داد.لیوان دوغ را سر کشید و برای در آوردن حرص خورشید آروغی مشتی زد؛خورشید عقش گرفت.نمی دانست چرا به اخلاق های گند پرستو عادت نمی کند؟!.مادر رو به روی خورشید نشست و گفت:پرستو امروز که رفته بودم مهمونی زری خانم.بگو خب!

پرستو به تیکه کلامی که گاهی سر زبان مادر می افتاد و کفر پدر را در می آورد خندید و گفت:خب!

مادر لقمه اش را قورت داد و گفت:منیر خانم،همسایه بغلی زری خانم اینا می دونی چی بهم گفت؟!

پرستو می دانست که باید این سوال های مادر را جواب دهد تا به او بفهماند می شنود چه می گوید: نه،چی گفت؟

مادر لیوان دوغ را روی میز گذاشت و آرام روی صورتش زد و گفت:می گفت پرستو امسال میره کلاس چندم؟

پرستو بلند زد زیر خنده.کفر خورشید در آمده بود.متنفر بود از اینکه آرامشش هنگام خوردن و جویدن سی و دوباره ی لقمه اش بر هم بخورد.مادر با اخم گفت:حالا هی مسخره بازی در بیار.ریز ریز آمار خورشید رو ازم گرفت و آخر گفت برای امر خیر مزاحم میشن.

خورشید همیشه گزینه ی اول برای خواستگاری ها بود.متانتش و وقارش در نگاه اول هر مادرشوهری را به خودش جذب می کرد اما برای پسران زیــــادی خسته کننده بود.پرستو هم که همیشه نقش دخترهای پانزده ساله را داشت و وقتی مادر می گفت که پرستو بیست و سه ساله است دهان همه باز می ماند.پرستو هم با رفتارهای نسبتا شیطون و بچگانه اش برای پسران مسخره به نظر می آمد. آنها همچین دختری که در بیست و سه سالگی عاشق باربی بازی است را برای ازدواج و تشکیل خانواده اصلا مناسب نمی دیدند.این دو دختر اصلا برای ازدواج کیس مناسبی به نظر نمی آمدند...

شاهین تا در را باز کرد صدای جیغ آرین و رایان در خانه پیچید و او بر پیشانی اش کوبید و گفت: لعنت به این شانس گند من!.اینا هر روز اینجا باید پلاس باشن؟

هنوز در را کاملا باز نکرده بود که از بالکن خانه مینا خم شد و جیغ کشید:دایی کبوتره!

خون خونِ شاهین را می خورد.از حرص دوست داشت برادرزاده ی عزیزززش را در مشت بگیرد و آنقدر فشارش دهد تا بمیرد!.با داد گفت:پدرسوخته اسم من دایی شاهینه!

مینا از همان بالا با عشوه هایی که جدیداً از توی ماهواره یاد گرفته بود،تابی به گردنش داد و چشمهایش را چپ کرد و با صدایی که جیغ شده بود گفت:اولا بابای خودت سوخته دوماً بابا میگه کبوتر!

شاهین زیر لب با خودش گفت:بابات غلط کرد با تو!.اما بلند گفت:اونجوری پشت چشم نازک نمی کنن. الان بیشتر شبیه عقب مانده ها شدی تا دختر خوشگل!.

مینا جیغی کشید که الهام،مادر مینا و زن برادر شاهین از پشت سر مینا جلو آمد و با اخم گفت: شاهین به قرآن مجید یه بار دیگه سر به سر بچه ام بزاری به ناصر میگم.

شاهین بروبابایی نثار زن سومین برادرش کرد و وارد شد.تا خواست جلو برود صدای گریه ی کسی بلند شد.زیر پایش را نگاه کرد که دید گل زیادی به آن چسبیده است.با دیدن کفشهای اسپرتش که از فواد کش رفته بود و الان شبیه مجسمه ی خشک نشده ی سفال شده بود خواست فحشی بدهد که فاطیما با گریه مشتی به رانش زد و گفت:بی شعور،قلعه ام رو خراب کردی..کثافت!

شاهین مانده بود که چرا همه انقدر زیـــادی احترامش را نگه می دارند!!.خیلی حرص درار بود که یک نیم وجبی شعورت را زیر سوال ببرد.انتقام شاهین هم از تمام این بی احترامی ها و حرص ها فحش های زیر لبی اش بود.!ته تغاری بودن هم همین بدی را داشت!

شاهین که کفرش از صدای گریه ی روی مخ فاطیما و خواهر چهار ساله اش سوگل در آمده بود با حرص گفت:قلعه ی شاهنشاهی ات رو باید دم خونه رو به روی مستراح احداث کنی؟برو کنار بچه جون می زنم تو دهنت تا صدای سگ بدی!

فاطیما چونه اش بیشتر لرزید و دهانش را دو متر باز کرد و به سمت خانه دوید و مادرش را صدا زد. شاهین بر پیشانی اش کوفت و با خودش گفت:گاوت زایید شاهین!

هنوز قدم از قدم برنداشته بود که معصومه،خواهر دومش،با توپ پر و کفگیر به دست به حیاط آمد و همانطور با اخم و حرص می گفت:پدرت رو در میارم شاهین.گریه ی بچه ی منو در میاری؟

شاهین با حرص گفت:به جای اینکه ژونالهای لباسهای مجلسی رو هی ورق بزنی به بچه ات ادب یاد بده تا به دایی اش نگه کثافتِ بی شعور!

معصومه سریع به سمت فاطیما برگشت تا دعوایش کند که فاطیما لرزان گفت:بخدا من نگفتم! دروغ میگه.

شاهین ابروهایش را بالا فرستاد و گفت:تو نگفتی؟

معصومه گفت:بگو جون بابا هاشم؟!

فاطیما لب ورچید و با هق هق گفت:به جون بابا هاشم.

معصومه که خیالش تخت بود فاطیما جان بابایش را به دورغ قسم نمی خورد دمپایی اش را در آورد و سمت شاهین شوت کرد که جا خالی داد.با دندان قروچه ای گفت:دروغ هم که میگی!تف به ذات پلیدت بیاد شاهین.قد ارزن درک و شعور نداری که هی راه به راه سر به این طفلهای معصوم میزاری؟

و بعد معصومه با شنیدن صدای اقدس که می گفت:معصومه کدوم گوری رفتی؟! از حیاط بیرون رفت. شاهین با خودش فکر کرد طفلهای معصوم همین توله سگ ها هستند دیگر،مگر نه؟با اخم و صورت کبود شده به فاطیما نگاه کرد که فاطیما سریع گفت:من بهت نگفتم کثافت بی شعور.کثافت رو جدا گفتم بی شعور رو هم جدا گفتم.

و بعد هولکنان زبانی در آورد و رفت داخل.شاهین نمی دانست چرا نمی تواند به این عوضی بازی های خواهرزاده ها و برادرزاده هایش عادت کند!تازه هر بار بیشتر از قبل هم حرص می خورد!.آخر زمان که می گذشت آنها بزرگ تر می شدند و کار های جدید تری یاد می گرفتند اما شاهین تنها می توانست بیشتر حرص بخورد؛چون قبلا اگر فحشی چیزی می داد می گفتند شاهین هم بچه است اما حالا اگر بگوید بالای چشمت ابروست می گویند این خر نفهم نمی خواهد بزرگ شود؟!.انقدر بچه است که سر به سر بچه ها می گذارد!و فقط مادر عزیزش بود که درد شاهین را می فهمید و می دانست چه زجری را تحمل می کند.کسی از پشت روی شانه اش زد و با خنده گفت:احوال شاهی چطوره؟

توی دلش مانده بود کسی او را دایی شاهین یا عمو شاهین صدا کند.حتی مینا هم که برادرزاده ی احمقش بود او را دایی کبوتر صدا می زد!و این سوژه ی دست خواهرزاده ها و برادرزاده هایش بود.

به سمت حسام برگشت.حسام بیست و هشت سالش بود و برادرزاده اش بود.خودش از برادرزاده اش کوچک تر بود!.حسام هم جوری رفتار می کرد که انگار او عموی شاهین است!.حسام نیشخندی به چهره ی حرصی شاهین زد و ابرویش را بالا داد.کیف می کرد که بچه ها می توانند شاهین را روانی کنند!.رفت و سلام بلند بالایی به اهل خانه کرد که جواب هم گرفت.از حرص پایش را بلند کرد و روی زمین کوبید که گل پخش شد به لبه ی شلوار لی دیزلش؛شلوار دیزلی که از دست فروش سر خیابان با دو ساعت چانه زدن بیست تومن آن را خریده بود!.

فحشی به حسام و زمین و زمان داد و خم شد تا گل را از روی شلوارش پاک کند.

پرستو در اتاق را باز کرد.نگاهی به اتاق بزرگ انداخت.سمت راست اتاق از تمیزی برق می زد و سمت چپ آن شبیه جنگ زده ها بود.رو تختی مرتب تازده شده در سمت راست و روتختی ولو شده کف اتاق در سمت چپ به نظاره ی یک دیگر نشسته بودند و روتختی سمت چپ با خودش فکر می کرد عجب بخت سیاهی دارد که صاحبش یک وحشی تمام عیار است!

اتاق به دو قسمت تقسیم شده بود.مرز مشخصی هم نداشتند.درست تا جایی که روتختی کش آمده بود و مانتو چروک روی زمین افتاده بود متعلق به پرستو بود و جایی که حتی یک انگل هم یافت نمی شد متعلق به خورشید بود.وسایل پرستو شبیه انسان های بدبختی بودند که در یک قدمی موقعیت بهتر می ایستند و چنگ می زنند اما نمی توانند چیزی را تصاحب کنند.پرستو به افکار در ذهنش خندید و لباسش را بیرون کشید.رمز دوم کارت خورشید را که دیشب تصاحب کرده بود را با خنده نگاهی کرد و از حساب پس اندازی خورشید،برای خودش شارژ نامحدود اینترنت خرید.از تصور خشم خورشید هنگام فهمیدن حقیقت خنده اش گرفت.روی تخت ولو شد و مانتویش را روی میز کامپیوترش شوت کرد.چیزی سفت و محکم به کمرش خورد.نیم خیز شد و با دیدن لپ تاپش فحشی داد.لپ تاپ را زیر تخت فرو کرد اما داخل نمی رفت.چون زیر تخت پر بود از خرت و پرت!آن را سمت کمدش هل داد و نگاهی به اپ تاپ خورشید کرد که توی کیف مخصوصش بود و کیف هم کنار میز لپ تاپ!

با گفتن هر کس سلیقه ای دارد خودش را قانع کرد و با وصل شدن به اینترنت مشغول گشت و گذار در کانالهای تلگرام و پیج های نا محدود اینستاگرام شد.

خورشید کمک مادر ظرف ها را شست.توی هال نشست و کتاب عالیجناب درد را که به تازگی خریده بود و شامل غزل های زیبایی بود را در دست گرفت و در دنیای شعر و شاعری غرق شد.لیوان آب کرفس را که از نظر پرستو گند ترین نوشیدنی و از نظر خودش مفید ترین نوشیدنی دنیا بود را سر کشید.به تلخی آن عادت کرده بود.لیوان را سر جایش گذاشت.مادر به اتاق خواب خودش و همسرش رفته بود تا ساعتی بخوابد.قبل از خواب هم به خورشید سفارش کرده بود تا اگر پدرش آمد برای او غذا را گرم کند.خورشید با خواندن غزل نهم کتاب را بست.به این فکر کرد که شش سال است وجترین (گیاهخوار) است.از نظر دکتر ماجدی،دکتر تغذیه اش،بدنش سالم بود و رژیم غذایی اش درست و بدون نقص بود.با اینکه کم کاری تیروئید داشت اما به سادگی توانسته بود آن را تحت کنترل خودش درآورد.به این فکر کرد که چقدر با اطرافیانش تفاوت دارد.با شنیدن صدای در از فکر بیرون آمد و سریع غذا را روی اجاق گاز گذاشت و گرم کرد.حتی مادر هم غذاها را در ماکروفر می گذاشت و گرم می کرد.خورشید هم بارها به مادر گوشزد کرده بود که اشعه های آن باعث سرطان می شود اما کسی گوشش بدهکار نبود.پدر تا در را باز کرد خورشید را دید.خورشید جلو رفت و کیف پدر را گرفت.به پدر سلام و خسته نباشیدی گفت.پدر هم با محبت جوابش را داد.حال اگر پرستو بود تا دو ساعت از گردن پدر آویزان می شد و بوسش می کرد.اما خورشید محبت می کرد اما اهل ماچ و ب*و*س*ه و این رمانتیک بازی ها نبود.محبتهای این دو خواهر عجیب فرق می کرد.خورشید برای سلامتی پدر غذا را با اجاق گاز گرم می کرد اما خودش را آویزان گردن پدر نمی کرد.پرستو برایش مهم نبود که غذا با گاز گرم شود یا ماکروفر و اکثراً هم برای راحتی خودش غذا را با ماکروفر گرم می کرد اما پدر را آن چنان می ب*و*س*ی*د که تا چند ساعت گرمای آن روی گونه ی پدر می ماند.

غذا را برای پدر سر میز گذاشت و به سمت اتاق رفت.پرستو دمر خوابش گرفته بود.خورشید لباسهایش را پوشید و شیک و مرتب آرایش ملیحی را روی صورتش نشاند.از پدر خداحافظی کرد و راس ساعت چهار از خانه خارج شد.سمت دندانسازی کویر رفت؛چهار ماهی می شد که برای کسب تجربه به آنجا می رفت و گاهی کارهای کوچکی را انجام می داد.

ران مرغ را به دندان کشید که لیندا سریع چهره اش را جمع کرد و گفت:بی کلاس!

شاهین دلش می خواست توانایی کندن کله ی خودش را داشت.آخر غذا خوردنش چه ربطی به خواهر زاده ی ارشدش می توانست داشته باشد.با اخم رو به او گفت:به تو چه.

و بعد ادامه ی ران مرغ را خورد و استخوانش را در ظرفش انداخت.لیندا اخمی کرد و بی لیاقتی زیر لبی نثارش کرد که چون کنار هم نشسته بودند فقط خود شاهین شنید و شاهین هم جوابش را با ترشیده داد که چنگال در رانش فرو رفت.فحشی مثبت هجده به او داد که لیندا صورتش سریع سرخ شد و نگاهش را به غذای جلوی دستش انداخت.لیندا تنها کسی بود که شاهین تا جان داشت با او کل کل می کرد. یک جورایی انتقام دیگران را از لیندا می گرفت؛چون لیندا از شاهین کوچک تر بود و همچنین آنقدری بچه نبود که به مادرش اعتراض کند.کیمیا خواهر کوچک شاهین که یک سالی از شاهین بزرگ تر بود گفت: بهتون گفتم که جدیداً منشی یه دکتر شدم؟یه بیمار داره،میگه شش ساله لب به گوشت نزده.

شاهین سریع گفت:وجتینه؟

لیندا و کیمیا و حسام و حمید زدند زیر خنده.شاهین متعجب مانده بود.با خودش گفت حتما نمی دانند وجتین یعنی گیاهخوار.کم کم حرصش درآمد و گفت:چتونه؟

کیمیا با خنده و شمرده گفت:وِ جِتِریَن!

حمید زد پشت کمرش و گفت:عمو لازم نیست پز بدی که خارجکی بلدی..ما خودمون در اطلاع هستیم که شما بیست سال درخشان در ونکوور کانادا زندگی کردین!

شاهین با حرص بال مرغ را گاز زد و با خودش گفت:می مردی پز نمی دادی؟تف بهت فواد.کثافت خاک بر سر گفت وجتین!.لیندا مشتاق گفت:جدی؟منم یه دوست داشتم اینجوری بود.می گفت به جای گوشت سویا می خورم.مثلا توی فسنجون جای مرغ سویا می ریزم.

شاهین عقی در دلش زد و به این فکر کرد کدام احمق بی شعوری می تواند فسنجون را با سویا بخورد؟ عجب آدم مزخرفی از آب در می آمد.خودش که اگر دو روز گوشت نمی خورد تا آخر آن ماه لاجون می ماند.تازه گوشت مرغ هم سیرش نمی کرد.فقط گوشت قرمز!.این بود که گاهی خرج خودش و مادرش به تنهایی بالا می رفت.

حمید گفت:باید آدم جالبی باشه.دختره دیگه؟

کیمیا خندید و گفت:آره،خوشت میاد از این تیریپ آدما؟

حمید خواست جوابش را بدهد که شاهین بی توجه گفت:عجب آدم چرتی میشه.از این دخترهای لوس که دوست دارن عین چوب کبریت باشن.اَه اَه.حالم از این لوس بازی ها به هم می خوره.

حسام لقمه ی آخرش را جوید و گفت:حالا همچین میگه حالم به هم می خوره انگار دیشب اومدن تو رو خواستگاری کردن.ول کنین بابا..شما هم بیکارین در مورد مردم نظر می دین؟

شاهین لبش را گزید تا چیزی به حسام نگوید.مردک بی شعور فقط دلش می خواست شاهین را ضایع کند.شاهین بدبخت نمی دانست چه هیزم تری به این نفهم فروخته است؟!..یکهو یک پارازیت از اعماق وجودش گفت:فکر کن شش سال گوشت نخوری؛اصلا مگه میشه؟داره چرت میگه!.فقط یه گاو یا گوسفند می تونه شش سال گوشت نخوره!مردم امروزه چه دروغ ها که نمی گن!

اقدس،خواهر ارشد شاهین که وقتی می گفت بمیر باید بی بروبرگرد می مردی،از توی هال به سمت اتاق اومد.لیندا زیر لب انا لله و انا الیه راجعونی گفت و سرش را تا جایی که جا داشت در بشقاب فرو برد.چون در هال زیاد جا نبود،تعدادی از جوانها اعم از لیندا و کیمیا و شاهین و حسام و حمید به یکی از اتاقها آمده بودند.اقدس وارد اتاق شد و نگاهش را روی تک تکشان چرخاند.حتی حسام هم حس می کرد قلبش الان از دهنش بیرون می زند.اقدس تا وارد شد همه بلند شدند و با اشاره ی دستش نشستند.اقدس با اخم،عضو لاینفک چهره اش،که جدیداً به لطف تأتو خیلی خشن تر به نظر می آمد نگاهی به لیندا انداخت که لیندا سریع قالب تهی کرد.لیندا هزار فحش ردیف کرد و نثار روح پر فتوح خاله ی عزیزش کرد.خاله ای که نه بچه ای داشت نه شوهری.شوهرش بعد از دو سال زندگی مشترک،سکته زد و مرد.حمید همیشه می گفت که عمه خانم به مرادعلی(شوهر عمه خانم)گفته است سکته بزن و مرادعلی بدبخت هم مجبور بوده است بی بروبرگرد سکته بزند. شاهین که همیشه در گندترین اوضاع یاد خنده دارترین مسائل می افتاد،لبخند گشادی روی لبش نشست که هر چه کرد نتوانست نیشش را ببندد.ترجیحاً سرش را به زیر انداخت و خود را مشغول خوردن نشان داد تا خواهر جانش نبیند.که از قضا خواهرجان لبخند گشادش را دید و سریع گفت: شاهین!

شاهین فاتحه ای برای خودش خواند و یا خدایی گفت.عجب غلطی کرد که خنده اش گرفت!. سرش را آرام بلند کرد و با تته پته گفت:جـ...جونم آ...آبجی؟

اقدس با جدیت تمام گفت:برو دندون مصنوعی مامان رو بیار.دندانسازی کویر،بلدی دیگه؟

شاهین که دست و پایش را گم کرده بود بدون اینکه بفهمد خواسته ی اقدس چه بوده است بله چشمی تحویلش داد.اقدس که رفت همه پوف عمیقی کشیدند.حمید گفت:به خیر گذشتا...برادرزاده قربون خنده ی عمو کوچولو بره ایشالله!عجب به موقع بودا.

کیمیا با تای ابرویش که جدیداً زیادی بالا می رفت گفت:لطفی که تو در حقمون کردی ادیسون در حقمون نکرد.

حسام هم در تائید حرفش گفت:آره.کی حوصله داره ساعت سه ونیم بزنه بیرون بخاطر یه دست دندون مصنوعی.قربون عمووووو!

شاهین کم کم داشت ریکاوری می شد.تا حرف اقدس را هضم کرد توی سر خودش زد و گفت:وای نه من بیرون کار دارم امروز!

همه خندیدند که لیندا گفت:تازه داره لود میشه.

شاهین با حرص گفت:من نمی تونم برم.یکی از شماها بره.

حسام از سفره کناره گیری کرد و سیگاری آتش زد.هر کس خودش را مشغول کاری کرد که یعنی ما نمی شنویم تو چه می گویی!!.شاهین که در حال انفجار بود گفت:نمی شنوین چی می گم؟کر شدین الحمدلله؟

حمید شانه ای بالا انداحت و گفت:عمه خانم به من گفت؟به تو گفت!خودت باید مشکل خودت رو حل کنی!

شاهین قاشق را در ظرف استیل انداخت و گفت:شما احمقها به چه دردی می خورین پس؟

حسام سریع سیگار را از لبش فاصله داد و گفت:هوی.

شاهین به حالت عجز درآمد و گفت:تو رو خدا...یکی اتون برام انجامش بده.جبران می کنم.

حمید:یک ماه خرج اینترنتم رو بده.

حسام:برام کراک پیدا کن و بیار؛البته جوری که دیگران نفهمن.نه که جلو چشم بابام برام کراک بیاری و بگی بکش عمو،گوشت بشه به تنت!

کیمیا:دو هفته جای من برو منشی دکتره شو.من و محمود قرار بود این هفته بریم اهواز مسافرت!

لیندا:تحقیق های دانشگاه رو برام انجام بده.همش دو تا تحقیقه.

شاهین سری تکان داد.این قوم فقط به دنبال سود خودشان بودند و بدون چشم داشت هیچ کاری انجام نمی دادند.شاهین هم که عمراً به این قوم یأجوج و مأجوج باج نمی داد!مگر مال مفت بود که هرچه در می آورد را خرج هیچ و پوچِ این احمقها کند؟کفرش درآمد که نه حرفش خریدار دارد نه می تواند به قراری که با چند تا از دوستانش گذاشته است برسد؛این بار قرار بود فواد را تیغ بزنند!.با خودش گفت مگس های دور شیرینی همینها هستند؛نه؟.از خودش و خانواده اش متنفر شد و فحشی به تک تکشان و زمین و زمان داد.بلند شد و بدون نگاه به یک نفرشان از اتاق خارج شد.حالش اساسی گرفته شده بود.به سمت اتاقش رفت. خانه قدیمی بود و پر از راهرو.خواست در را باز کند که صدای خنده ی چند نفر را شنید.متعجب گوشش را به در چسباند چون اساسی کنجکاوی اش تحریک شده بود.

-اینو گوش کنین.خیلی دلم می خواست دماغم رو عمل کنم.دوست داشتم پهناش رو کم کنم.یه قوز خیلی کوچیک هم داره اون رو هم درست کنم..اگه قوزش رو بر می داشتم و کوچیکش می کردم خیلی خوب می شد.هفته ی پیش نوید گفت که محمدرضا گلزار که دماغش خیلی خفنه،قوز دماغش رو قبلا برداشته.امروز خودم رو انداختم توی دعوا که شاید مشتی بخوره به دماغم و برم به این بهونه عملش کنم.اما از شانس گندم وسط دعوا سلیمان اومد و یه مشت زد توی دماغم که دو ساعت بیهوش شدم.وقتی هم که به هوش اومدم دماغم در حال آتیش گرفتن بود.بعدش هم...

یکهو با خودش گفت این جوک چقدر شبیه خاطره ی منه!لبخند روی لبش خشک شد و در را محکم باز کرد.پنج نفری نشسته بودند و داشتند می خندیدند.نگار که دفترش را در دستش گرفته بود سریع نگاهش کرد.بقیه سریع جیم شدند بیرون.نگار هم خواست برود که شاهین عصبانی گرفتش و یک سیلی اساسی مهمانش کرد.در واقع حرص از صبح ساعت یازده تا الان را سر نگار خالی کرد.با اخم و صورت قرمز شده گفت:یه بار دیگه بیای توی اتاقم جنازه ات رو می فرستم بیرون.گم شو!

ولش کرد که با گریه بیرون رفت.برایش مهم نبود دو دقیقه ی دیگر زلیخا،زن برادرش محسن،خواهد آمد و غر زمین و زمان را به او خواهد زد.زیر لب گفت:یعنی این خرهای نفهم چقدر از دفتر خاطره ی من رو خوندن؟اصلا یه پسر رو چه به دفتر خاطره داشتن؟!.سریع دفتر کاهی را از وسط دو نصف کرد و گوشه ی اتاق شوتش کرد.روی تخت نشست و سرش را در دستهایش گرفت.به ادامه ماجرا اندیشید.بعدش دماغش شکست و آن قوز خیلی کوچک که اصلا پیدا نبود بزرگ شد و مشخص شد.پهنی دماغش هم مربوط به سن بلوغش بود که برطرف شد.شاید اگر خودش را در دعوا شریک نمی کرد،دماغ بسیار زیبایی نصیبش می شد..بارها خواسته بود قوزش را بردارد اما مادر تاکید کرده بود که اگر زیر تیغ جراحی برود دیگر اسمش را نخواهد آورد.و شاهین هم جز مادر کسی برایش مهم نبود.لباسهایش را عوض کرد و با شنیدن صدای قدمهای زلیخا و هق هق های نگار از توی پنجره ی اتاقش بیرون پرید و از خانه خارج شد.از خانه شان تا دندانسازی کویر راه کمی نبود.ترجیح داد پولهایش را برای این چیزها خرج نکند و به بهانه ی پیاده روی خودش را گول زد.

دندانسازی کویر.دکتر محمدی نسب

وارد شد.رو به منشی جوانی که مشغول گپ زدن با دوستش با تلفن مطب بود نگاهی انداخت.پس بگو برای چه تلفنهای مطب اکثراً اشغال است!.اسم و فامیلی مادرش را برای منشی گفت و منشی هم در حالی که با تلفن صحبت می کرد نام را ازتوی دفتر پیدا کرد و به سمت اتاق دیگری رفت.شاهین نشست و مشغول ور رفتن با سوئیچ نداشته اش شد.نگاهش به کفشهای گلی اش افتاد.شلوارش هم شلوار مردانه ای بود که پارچه اش را ناصر از کربلا آورده بود و معصومه دوخته بودش.تی شرت اسپرت تنش هیچ تناسبی با شلوار پارچه ای تنش نداشت.لعنتی به زلیخا فرستاد که نگذاشت به لباسهایش دقت کند.سرش را بلند کرد که دختری را دید.دختری که با روپوش سفید در تنش ظرفی را در دست داشت.شاهین به نیم رخش دقت کرد.شبیه دختری بود که آن روز با دوچرخه اش زر مفت می زد.سریع سرش را دزدید.کافی بود او را ببیند.آنوقت دندان سازی را روی سرش خواهد گذاشت و حتما خواهد گفت:پورشه سوار رو چه به کفش های گلی و تی شرت راحتی رنگ و رو رفته؟شاهین سرش را بیشتر پائین برد.دلش می خواست می رفت و کله ی دخترک را بخاطر فحشهایی که به او داده بود می کند.صدای تق تق کفشی آمد.فکر کرد منشی است.سرش را سریع بلند کرد که با دیدن چهره ی دخترک خون در رگ هایش منجمد شد.آماده نبود برای یک دعوای حسابی؛آن هم زمانی که نه شلوار هر چند تقلبی اما دیزل پایش نبود و گوشی کش رفته ی فواد در دستش نبود و به جایش یک نوکیای مدل هشتاد در دست داشت!دوست داشت خودش را بکشد.اما بر خلاف تصوراتش،دخترک نگاه کوتاهی به او انداخت و بدون عکس العملی با پرستیژی با کلاس خودکاری از روی میز برداشت و رفت. دهان شاهین باز مانده بود.این همان بود؟!.مطمئن بود که چهره اش همان بود ولی چرا گستاخی نکرد؟ اصلا لباسهای مرتب و رسمی که زیر روپوش پوشیده بود کجا و آن مانتوی سفید نازک چروک با کپ خرس کوچولو کجا؟دهاتی بازی های آن لحظه اش کجا و با پرستیژ خودکار برداشتنش کجا؟محکم و صاف راه رفتنش کجا و آن قوز هنگام دوچرخه سواری کجا؟این دختر شبیه آن دختر بود و نبود!.

پشت سر دخترک منشی وارد شد و دندان ها را که در جعبه ای قرار داده شده بودند را به دست شاهین متحیر داد و گفت:قبلا پرداخت کردن.

شاهین بی توجه به حرف منشی که خودش هم آن را می دانست گفت:شما این خانمی که الان رفتن از اینجا رو می شناسید؟

منشی با اخم گفت:چطور مگه؟

شاهین خواست بگوید از اقوام هستند اما تیپ او کجا و آن دختر کجا؟!.برای همین گفت:توی یه دانشگاه با هم درس خوندیم.

منشی شکاک آهانی گفت که شاهین دوباره گفت:اینجا کار می کنن؟

منشی بله ای گفت و نشست.شاهین کنجکاو شدیداً دلش می خواست بداند اسم دخترک چیست ولی می دانست که منشی جواب نمی دهد.در افکارش غرق شد؛حتما چون اینجا محل کارشه ادا و اصول در میاره.واسه همین جوری رفتار کرد که انگار من رو نمی شناسه!.آره همینه.این همون بی تربیت کثافته فقط الان داره ادای خانم دکترها رو درمیاره.باشه خانم. حیف الان نمی تونم جواب گستاخی های اون روزت رو بدم ولی بالاخره میرسه اون روزخانم بی شخصیتِ متشخص نما!

منشی با گفتن امر دیگه ای هم هست؟ شاهین را از فکر بیرون کشید.شاهین خدانگهداری گفت و از دندان سازی کویر بیرون رفت.با خودش مدام این را می گفت:مردم چقدر متظاهر و دوروئن!

و صدایی از درون فریاد می کشید:عین خودت!

-نام؟

-واحد بزرگی نیا.

-مدرک تحصیلی؟

-دکترای زبان عمومی.

مرد سریع از جای خودش بلند شد و با هول گفت:آ..آقای بزرگی نیا؟!.تو رو خدا ببخشید فکر کردم این دانشجوهان.بخدا حواس برای آدم نمی زارن.تو رو خدا ببخشید،شرمنده!

واحد بی تفاوت گفت:مهم نیست.من قرار بود مهرماه بیام ولی آمریکا بودم نتونستم.نُ پرابلِم؟

(No Problem?)

مرد با دهان باز و گیجی گفت:ها؟

واحد دستی به پیشانی اش کشید و گفت:اُه.ببخشید.یه لحظه فراموش کردم اینجا آمریکا نیست!

مرد با همان گیجی گفت:آها.

بعد مثل کسی که تازه به خودش آمده باشد گفت:ببخشید.خب بفرمائید یه چای با هم بخوریم بعد هم برنامه ی کلاسی رو تقدیم می کنم.

واحد که شدیداً خسته ی راه بود گفت:نه.لطفا برنامه ی کلاسی رو بدید.من سرم به شدت شلوغه وقت ندارم.فقط یه چیز.

مرد سرش را از لای انبوه پوشه ها بالا آورد که واحد ادامه داد:من سه شنبه ها وقتم پره.باید برم آمریکا.اون روز رو برام خالی کنید.

مرد که تازه برنامه را یافته بود با ناراحتی گفت:آخه سه شنبه ها رو برای شما پر کردن.فقط روز سه شنبه ها خالیه.

واحد کلافه از خستگی گفت:دوشنبه ها وقتم رو می تونم خالی کنم.

مرد هم کلافه تر از واحد گفت:دانشجوها قبول نمی کنن برای یه روز بیان.مخصوصا الان که چند هفته از تحصیل گذشته.

واحد بی حوصله بلند شد و گفت:اینش دیگه به من مربوط نیست.من می تونم قرارداد رو به راحتی کنسل کنم که اونوقت خودتون باید جوابگوی آقای رفیعی باشید.

مرد با شنیدن اسم رئیس دانشگاه به تته پته افتاد و گفت:نه نه!.باشه من خودم درستش می...می کنم.!

واحد سری تکان داد و با گفتن خوبه از اتاق خارج شد.نگاهی به فضای دانشکده انداخت.زیاد نوساز نبود.خیلی هم شلوغ به نظر می آمد.ولی فضای سبز زیبایی داشت که در برابر محیط هایی که او دیده بود هیچ بود.به سمت ماشین سبز رنگی که آرم فرودگاه روی آن حک شده بود رفت و بی معطلی نشست.رو به راننده آدرس داد و چشمهایش را بست؛خسته بود!

باز تمام کلاس او را جلو فرستاده بودند برای اعتراض!

صدایش را روی سرش گذاشت و گفت:مگه ما علاف شمائیم؟هر چی می گین باید بگیم چشممم؟ پنج ماه از سال گذشته اونوقت شما تازه یادتون افتاده برنامه رو عوض کنین؟ما نمیایم.

و پشت بندش دانشجویان هو کشیدند و این گونه حمایتش کردند.پرستو هم به جرأتش اضافه شد و کاغذ لوله شده ی پوستر برنامه ی هفتگی را در هوا تکان داد و اینبار رو به دانشجویان گفت: اینا با هر سازی که زدن ما رقصیدیم اما دیگه بسه.ما باید از حقمون دفاع کنیم.اینا که براشون مهم نیست دانشجوی بدبخت برای یه کلاس مجبوره یه روز رو کامل تعطیل کنه و بیاد دانشگاه.اینا ما رو بازیچه کردن،هر کاری هم دلشون بخواد می کنن.

خورشید در دوردستها روی نیمکت نشسته بود و با تأسف به این اغتشاش دانشجویی نگاه می کرد.خیلی مسخره بود.پرستو،خواهرش،رهبر این اغتشاش بود؟احمقانه بود!کتاب زبان پیش نیاز که تازه آن را خریده بود،را باز کرد و نگاهی به سر تا سر آن انداخت.از توی کیفش شکلاتی بیرون کشید و همراه جویدن آن به اغتشاش دانشجویان جوگیر نگاه کرد.فقط یک جعبه پاپ کورن را کم داشت.

واحد ماشین تازه خریداری شده اش را در پارکینگ پارک کرد و به جمع انبوه دانشجویان نگاه کرد. ابروهای بلندش بالا رفتند.این جمع به ظاهر معترض برای چه جمع شده بودند؟!.به یاد گذشته های خودش افتاد که همیشه رهبر این اعتراضات بود اما هیچ وقت هم به نتیجه ای نمی رسیدند.کیف چرمش را برداشت و در ماشین را بست.دستی به موهایش کشید و به سمت ورودی دانشگاه رفت. در نگاه اول دختری را دید که بر روی سکوی ورودی ایستاده بود و با کاغذ لوله شده ای در دستش بلند بلند حرف می زند و چند دختر پائین دستش با او هم خوانی می کنند و دانشجویان دست می زنند و شلوغ می کنند.با خودش گفت دانشجویان هر تقی به توقی بخورد اعتراض می کنند و الکی الکی شلوغش می کنند.شانه ای بالا انداخت.به او چه مربوط بود؟به سمت ورودی رفت که همان دخترک با صدای بلندش که بیشتر شبیه بلندگو قورت داده ها بود گفت:هی شما آقا...

واحد متعجب برگشت و گفت:بله؟

پرستو با نفس نفسی که از عصبانیت و هیجان می زد و گفت:کجا می رین؟به خاطر یه احمق فرنگ رفته کل برنامه امون رو خراب کردن.نرین داخل.بیاین اینجا.تا برنامه رو درست نکنن نمی ریم داخل.

واحد اندیشید احمق فرنگ رفته دیگر کیست؟مگر جز او شخص دیگری هم استاد فرنگ رفته بود؟

سعی کرد اولین برخوردش با دانشجویان کمی منطقی باشد.برای همین با آرامش گفت:خانم محترم..من..

پرستو نگذاشت حرفش را تمام کند و ادامه ی حرفش را داد:چیه؟شما نمی خواین خودتون رو درگیر این حواشی کنین؟اینا حاشیه نیست.اصل ماجراست!.تا کلاس های ما رو درست نکنن و استاد یادگاری رو بر نگردونن ما هیچ جا نمی ریم.!.

بعد برگشت سمت دانشجویان و ادامه داد:استاد یادگاری بیست سال با موفقیت درس داده بودند و صد هزار بهتر از فرنگ رفته های مدعی بودن.استاد یادگاری بهترین استاد زبان بودند و خواهند بود!ما هیــــچ احتیاجی به جوونک های فرنگ رفته نداریم.!

اخم های واحد در هم فرو رفت.احمق فرنگ رفته خودش بود!.چشمهایش سرخ شدند و مانند ببری در انتظار شکارش پرستو را نشانه گرفت.جوونک فرنگ رفته؟!.پدر دختر را در می آورد!.تا خواست قدم از قدم بردارد،آقای جهانی آمد.حراست بود.پرستو در میان دانشجویان فرو رفت.حراست که نمی توانست همه را توبیخ کند!.آقای جهانی جو را آرام می کرد.واحد وارد بخش آموزش شد.به احترامش برخاستند و واحد هم هر چند سرد و رسمی اما جواب احترامشان را داد.ذهنش پیش آن دختر بی شعور بود! دلش می خواست می توانست برود و تا دلش خنک می شود دخترک گستاخ را بزند.نقشه ی قتلش را بارها کشیده بود.به او می گفت احمقِ فرنگ رفته؟!

شاهین که این همه مسیر را پیاده آماده بود زبانش کشیده بود بیرون.خس خس می کرد.آمده بود سراغ پژمان.نگاهی به سردر دانشگاه انداخت؛دانشگاه شهید بهشتی.وارد شد که با انبوهی از دانشجویان رو به رو شد.صف گرفته بودند؟از فکر خودش خندید.به جلو رفت و با خودش اندیشید میان این همه دانشجو چگونه می تواند پژمان را پیدا کند!

پرستو که از حرفهای خر کننده ی جهانی خسته شده بود سرش را به پشت برگرداند تا خورشید را پیدا کند که چشمش به پسری کنار پارکینگ افتاد.با دیدنش خون خونش را مکید.دلش می خواست می رفت و پسرک را تا می خورد سیر بزند.اما با خودش گفت:یا خدا..من که هر چی از دهنم در اومد بهش گفتم حتما اون بیشتر از من شکاره..وای نکنه تعقیبم کرده؟؟نیاد ابروریزی کنه؟راستی پورشه اش کو؟

نگاهی به پارکینگ کرد که ماشین جدید و بدون پلاکی را دید..یک اُپتیمای مدل جدید بود که در پارکینگ خودنمایی می کرد.حتما خیلی پولدار بودند که روزی با یک ماشین بیرون می رفتند. و شاید هم صاحب یک نمایشگاه اتومبیل بودند.از فکر بیرون آمد که دید پسر روی او زوم کرده است و اخم هایش را در هم فرو کرده.نکند او جلو بیاید و همه چیز را به هم بریزد؟او را دیده بود؟

شاهین اخم هایش را در هم فرو کرده بود تا مثلا تمرکز کند اما خیال محض بود دیدن پژمان میان این همه دانشجو.نگاهی به اُپتیمای پارک شده در پارکینگ کرد.پلاک نداشت و از تمیزی برق می زد.در خیالاتش غرق شد و با خود اندیشید کاش آن ماشین مال خودش بود؛آنوقت حتما زندگی رنگ دیگری به خود می گرفت!

خورشید نگاهی به پسر ایستاده در ورودی دانشگاه انداخت.کمی آشنا می زد اما نمی توانست او را به یاد بیاورد.برایش هم شناختن او مهم نبود.نگاهی به شلوار کتان کرم و پلیوری در همان حیطه ی رنگی کرد.کمربند با مارک دی اند جی نشان از پولدار بودن او می داد.عینک آفتابی هم که روی موهای قهوه ای رنگش خودنمایی می کرد و مارک پلیس نوشته شده روی دسته ی آن جلب توجه می کرد.خورشید نمی دانست چرا وقتی به آن پسر نگاه می کند طرح یک جفت کفش گلی در چشمش نقش می بندد! دستی به پیشانی اش کشید و با خود اندیشید این پسر با پرستیژ ایستاده اصلا شبیه آن پسر با تی شرت راحتی رنگ رو رفته و اسپرتهای گلی نیست!.اما...خودش هم گیج شده بود.

-آقای بزرگی نیا...خواهشاً قبول کنید.اینطور هم در حق دانشگاه لطف کردین هم دانشجوها.

واحد خودش هم می دانست که بی خودی لج می کند.اصلا امروز آمده بود که بگوید می تواند سه شنبه هایش را خالی کند و به جایش دو شنبه ها به آمریکا برود.اما وقتی دلش تنها اینجوری خنک می شد چه می توانست بکند؟آقای مصطفوی که از خواهش های بی نتیجه و خودسری های استاد بزرگی نیا خسته شده بود سری تکان داد و اشاره ای به آقای جهانی داد.به او چه ربطی داشت که دانشجوها می توانند بیایند یا نه؟اصلا اینجا حرف اول و آخر را ریاست دانشگاه می زد نه یک مشت جوجه دانشجو!

واحد لبخندی روی لبش از کوتاه آمدن مرد رو به رویش نشست.اصلش هم همین بود.آنها برای آمدنش دعوت نامه فرستاده بودند!پس خودشان هم باید همه چیز را درست می کردند. چهره ی دختر عصبانی با آن احمقِ فرنگ رفته گفتنش از جلوی چشمش کنار نمی رفت.در یک دنده بازی لنگه نداشت.می دانست که همیشه دانشجویان کوتاه می آیند نه استادان و ریاست دانشگاه!.مگر چه اشکالی داشت آن روز را فقط و فقط بخاطر زبان پیش بیایند؟!.اصلا بروند به درک!.برایش مهم نبود؛می رفت یک داشنگاه دیگر درس می داد،قحطی که نیامده بود!.اتفاقا از خدایش بود برود آمریکا بماند تا اینکه بیاید و به یک مشت دانشجوی رشته ی پروتز دندان درس دهد!

(پروتز دندان منظورم رشته ی تخصصی دندونپزشکی نیست.یکی از رشته ها به صورت مخصوص برای همین مبحثه.یعنی که خورشید و پرستو دندون پزشکی نخوندن.)

از همان جوانی از هر چه دکتر و پرستار و خلاصه اینها بود بدش می آمد.اول که پدر اصرار کرد و به اجبار رشته ی انسانی را انتخاب کرد.بعدش هم که زبان در آمد.هر چقدر هم کنکور تجربی شرکت کرد هیچ رتبه ای نیاورد.زیادی سرتق بود؛واحد هیچ وقت زیست را نمی فهمید!دلش می خواست از لج با پدرش برود پزشکی بخواند.نه زیست را می فهمید نه شیمی را؛آنوقت اصرار داشت تا برود پزشک شود!.اما حالا راضی بود.درست بود که در آزمون اختصاصی زبان شرکت کرده بود اما حالا در جایگاهی بود که برای داشتنش دعوت نامه می فرستادند!.اما هیچ وقت نتوانست فراموش کند که چرا در مبحث زیست و شیمی آنقدر احمق بود!.صدایی نهیب زد:احمقِ فرنگ رفته!

نشست.نشستند.آمده بود تا دختر را به غلط کردن بیندازد!.کیفش را روی میز گذاشت.

Hello. I am your new master and I will teach you English! My name is Vahed Bozorginia

(سلام.من استاد جدید شما هستم و قراره زبان درس بدم.اسمم واحد بزرگی نیاست)

دهن دانشجویان باز مانده بود.آنقدر سریع و سیلیس حرف زد که کسی نفهمید چه گفت.واحد برای لج آمده بود.

پژمان برخاست و گفت:ببخشید استاد ولی اینجا که آمریکا نیست که ما بفهمیم چی می گین!

واحد همین را می خواست تا عقده هایش را بیرون بریزد.خیلی خیلی لجباز و عقده ای بود:مگه شما ادعای عقل کلی ندارین و بعداً نمی خواین دندون بسازین و درد مردم رو دوا کنین.چطور دانشجوهای رشته ی کارشناسی نمی تونن یه معارفه ی ساده به زبان انگلیسی رو بفهمن؟

یاسمن همانطور نشسته گفت:اگه عقل کل زبان بودیم که دیگه شما رو برای چی می خواستیم؟

واحد ابرو در هم کشید و یک کلام قاطع گفت:بیرون.

جوری که حرفی باقی نمی ماند.یاسمن مات مانده بود.مگر چه گفته بود که سزایش اخراج از کلاس آن هم در روز اول بود؟غرورش اجازه نداد و بلند شد و از آنجایی که عضوی از اکیپِ بی خیال ها بود به سادگی بیرون رفت و در را محکم بر هم زد.

-تیکه پرونی موقوف!.دو ساعت رو کامل درس می دم و در صورتی که خودم صلاح بدونم استراحت می دم.خسته ام و نمی تونم و نمی کشم و این چرت و پرت ها رو نداریم.برام هم مهم نیست که تا دیروز داشتین اغتشاش می کردین و می گفتین ما نمی آیم.حالا که سر کلاس منین،حرف حرف منه!

نگاه خشمگین آخر را به دختر انداخت و برخاست و بی وقفه مشغول درس دادن شد.در آمریکا یک ربع میان کلاس را استراحت می داد و با دانشجویان کمی صمیمی تر و محترمانه تر رفتار می کرد. اما کینه ای که از این دانشجوها به دل گرفته بود،حالا حالا ها از دلش بیرون نمی رفت.

نگاهی به ساعتش کرد.ساعتی بود که باید قرصش را می خورد.چون می خواست پس از کلاس برود نسکافه بخورد و باید نیم ساعت قبل از خوردن به قولی صبحانه قرص لووتروکسینش را می خورد. مخفیانه بطری آب را از کیفش بیرون کشید.قرص را از روکش بیرون کشید و تا استاد به سمت تخته برگشت در بطری را باز کرد.

واحد که بطری آب معدنی را روی هوا زده بود سریع با اخم برگشت که دختر چشمهایش گشاد شدند و آب در گلویش پرید و به سرفه افتاد.همه ی حواسها سمت او جمع شد.پسری که کنارش بود دستی به کمرش زد که دختر دستش را کنار زد.اشک ریخته شده از چشمش را گرفت و سرفه ی دیگری کرد تا صدایش را صاف کند.فاتحه ی خودش را خوانده بود!

واحد دستش را روی صندلی اش گذاشته بود و توبیخگرانه او را نگاه می کرد.اما در دلش خوش حال بود که آتویی از دخترک گرفته است.با اخم غلیظش گفت:

Who lets you to drink water?

دختر از جمله ی گفته شده فقط واترش را فهمید.از چهره اش مشخص بود!.واحد با حرص جمله ی گفته شده اش را ترجمه کرد؛عصبانی تر:کی به شما اجازه داد آب بخورید؟

در بطری را بست و آرام گفت:من واقعا متاسفم.کار من اشتباه بود!

واحد از تعجب چند ثانیه مات ماند.باورش نمی شد که دخترک آرام و متین اکنونی همان دخترک گستاخ زبان درازی باشد که او را احمق فرنگ رفته خطاب کرده است!.چقدر این بشر دو رو بود! ولی نه!واحد فریب نمی خورد.هر چه باشد او همان دخترک بی شخصیت چند روز پیش بود!

-شما می تونستین اجازه بگیرید. وسایلتون رو جمع کنین و برید بیرون.

خورشید ابروهایش را به دیدار موهایش فرستاد.فقط آب خورده بود!.سریع گفت:من که گفتم...

واحد کوتاه و قاطع گفت:بیرون!

دانشجویان برای خودشان که همچین استادی نصیبشان شده بود فاتحه می خواندند.خورشید که دید التماس این مردک مغرور فایده ندارد بلند شد و کلاس را ترک کرد؛در را هم آرام بست.

احد به سمت تخته برگشت و ادامه ی مطلب را نوشت.این دختر با آنکه شبیه آن دختر بود ولی انگار او نبود.خیلی متین تر و آرام تر بود و مودب تر!شبیه آن دختر زبان دراز بی تربیت نبود.

ولی هر چه که بود مهم این بود کمی دلش آرام گرفته بود.درس را خاتمه داد و نشست و لیست را باز کرد و اعضا را خواند.به اسم پرستو خوشبختی که رسید ضربدری جلوی اسمش زد و با خواندن خورشید خوشبختی دریافت که آن دختر گستاخ و آرام نامش خورشید است.با خودش فکر کرد که چه اسم جالبی را روی او گذاشته اند!.اصلا به دخترک نمی آمد!

لیست که خاتمه یافت نگاهش روی پسر مو قهوه ای ماند که نامش را نخوانده بود.پسر مشغول حرف زدن با پسر بغل دستش بود.نام پسر اگر اشتباه نکرده بود،پژمان بود.سری تکان داد و خیره به آن پسر ماند.دانشجویان به آرامی از کلاس خارج می شدند و پسر مو قهوه ای هم برخاست و نگاهش را به سمت استاد چرخاند.

شاهین مانده بود این استاد چرا اینگونه نگاه می کند؟دلیلی نداشت که همچین موشکافانه او را نگاه کند..تمام کلاس در گوشه ای پنهان،نشسته بود و همراه گوش دادن آهنگ با هندزفری مشغول بازی کردن با گوشی مدل بالای پژمان بود.

استاد با همان چشمهای ریز شده گفت:اسمت توی لیست نبود.پروتز می خونی تو هم؟

جمله ی آخرش را با حقارت بیان کرد که این را شاهین هم فهمید. شاهین باز پرستیژ بچه های بالای شهر را گرفت و گفت:نه.خوشم از این رشته های پیش و پا افتاده نمیاد.

پژمان از خنده در مرز ترکیدن بود.این پرستیژها و ژستهای باکلاس شاهین برای او که تماماً شاهین را می شناخت خیلی مضحک بود.دستش را روی دهانش مشت کرد.

استاد که از لحن و تای بالا رفته ی ابروی پسرک دریافته بود از آن از دماغ فیل افتاده های شمال تهران است،سری تکان داد و با ابروان در هم فرو رفته گفت:اونوقت شمایی که این رشته ها برات کسرشأن داره توی کلاس من چی کار می کنین؟

شاهین پوزخندی زد و گفت:عشقم کشید میزان سطح سواد بعضی ها رو بسنجم.

واحد خارج شدنشان را تماشا کرد.دلش می خواست پسر را بگیرد و بکوبد به دیوار.خنکای نشسته در دلش سریعاً به شعله های حرص تبدیل شدند.با خودش گفت:دعا کن دفعه ی دیگه نبینمت وگرنه خونت رو می ریزم.

خورشید که حالش شدیداً بد بود و امروز هم به زور و زحمت دانشگاه آمده بود با اخراج شدنش سریع به سمت خانه رفت.پرستو هم که طبق معمول دو شنبه ها در کلاس نقاشی پلاس بود.مادر مجبورش کرده بود که دیگر این کلاسهای به قول خودش خط خطی را کنسل کند و به درسش برسد.پرستو در حالی که روی کاغذ طرح می زد به این فکر می کرد که استاد چقدر نفهم و بی شعور است که یاسمن بدبخت را از کلاس بیرون فرستاده است!.یاسمنی که زنگ زده بود و ضمن خبررسانی ، قرار سینما را از ساعت شش به چهار تغییر داد.خورشید در حالی که فشارش هم افتاده بود و شکلات هم درمان کارش نبود به این فکر کرد که چرا آنقدر زبانش ضعیف است؟

و اما...شاهین و پژمان در حالیکه دلشان را گرفته بودند می خندیدند و زمین را گاز می زدند.شاهین کف خودش از آن همه ادا و اصول بریده بود!باورش نمی شد به این خوبی می تواند نقش بازی کند و با خود گفت که چرا بازیگر نشد؟چه خوب شد که امروز هم به دانشگاه آمده بود!

پژمان خنده اش را کمی قورت داد و گفت:شاهین به جون قزی تو بهترین شاگردمیا..هیچ کس تا حالا چیزی ازم یاد نگرفته اونم به این خوبـی!

شاهین به تیکه کلام ترک نشدنی پژمان خندید و گفت:واقعا ممنونم استاد.من بدون شما هیچی نیستم.

و شاهین قلباً هم از پژمان ممنون بود.زیرا این ادا و اصولها و ژست گرفتنها را پژمان یادش داده بود. پژمانی که بهترین دوستش بود؛با اینکه موقعیت خوبی داشت اما رفتارش شبیه انسانهای ساده بود! شاهین در میان خنده ها با خودش فکر کرد آیا اگر او هم مانند پژمان بود اینقدر متواضع رفتار می کند یا نه؟!.می ستود پژمان با مرام را!

واحد در ماشین را باز کرد و نگاهی به ساعتش که عدد دو را نشان می داد کرد.به سمت فرودگاه راند و با خودش برنامه ی کلاسی آمریکا را مرور کرد.فکرش جایی برای دخترک گستاخ و آرام و پسرک بی شخصیت باکلاس را نداشت!

کم مانده بود نم اشک در چشمانش بنشیند.بغض گلویش را آن چنان چنگ انداخته بود که صدایش خراش داشت.نفسش مقطع بود.دلش می خواست سرش را به دیوار بکوبد و خودش را خلاص کند. سامان در کنارش از خنده پوکیده بود و او به ازای زلف های بر باد رفته اش روی تخت سفت و خشک نشسته بود.دستی به سرش کشید که از زبری آن چندشش شد.این دیگر چه مصیبتی بود که دامن گیرش شده بود؟

سامان خندید و گفت:چته دیوونه؟حالا گیسوکمند که نبودی!تهش یه مشت ریش بز روی سرت بود که دیگه از شرش خلاص شدی!.تازه یه عالمه مزایا داره به جان تو!.لازم نیست میری حموم دو ساعت موهاتو چنگ بزنی و ...

دیگر نشنید.دستش هنوز از زبری سر کچلش می سوخت.با حرص گفت:این دیگه چه قانون کوفتیه؟ سرباز بودن مگه به کچل بودنه؟ای خدا!

سامان دوباره زد زیر خنده!.خبری برای پسر تازه وارد داشت که تا نگاهش به او می افتاد خنده اش می گرفت؛از تصور قیافه اش پس از شنیدن خبر!شاهین که نمی دانست چه زهرماری انقدر خنده دارد با دندان قروچه گفت:چته تو؟انقدر خنده داره و خودم نمی دونم!

-جان شاهی یه چی می دونما...اگه بفهمی خودت خنده ات می گیره!.اگه می دونستن انقدر موهات و تیپت و اینا برات مهمه عمراً این سِمَت رو بهت نمی دادن!

شاهین سریع به سمت سامان برگشت که سه ماه از خدمتش گذشته بود.هول و شتابزده گفت:چی شده؟یا خدا...کجا انداختنم؟

سامان باز به خنده افتاد که شاهین با حرص بالش روی تخت را که بیشتر شبیه سنگ آهن بود را به سمتش پرتاب کرد.بالش محکم پس کله ی کاوه خورد که قایمکی با نامزدش در حال صحبت بود. آخی گفت و با حرص بالش را سمت سامان پرتاب کرد که از خنده اشک می ریخت!.سنگ آهن محکم توی صورتش خورد که ویبره ی خنده اش خفه شد.شاهین نفس راحتی کشید.این پسر آنقدر می خندید که انسان به سالم بودنش شک می کرد!!

شاهین با ناراحتی در فکر پژمان بود،در فکر مادر بود!.با خودش می اندیشید که مادر چه می کند؟ مادر تنهایش چه می کند و حال در خانه ی کدام خواهر یا برادر سر به بالین می گذارد؟!.پژمان با مرام چه می کند؟با بی خیالی در پارتی های شبانه پلاس است و می نوشد و می نوشد و می نوشد؟ویسکی ها را؟

سامان دستی تکان داد و گفت:کجا سیر می کنی بچه تهرونی؟

-سواحل آنتالیا.

سامان غش غش خندید و گفت:دخترها در چارچوب شعونات اسلامی شنا می کنن؟

شاهین خودش هم خنده اش گرفت اما دستی به چانه اش کشید تا لب های کش آمده اش را به هم بچسباند.

کاوه که تلفنش تمام شده بود با جدیت پرسید:حالا منصبت چیه اونجا؟

شاهین پتوی سفت و کلفت سربازی خاکستری رنگ را با پایش هل داد و گفت:غریق نجاتم!

سامان ولو شد و گفت:عجب شغل شریفیه ها...خوشان خوشانت باشه آق شاهی!

کاو نشست و گفت:محکم بگیریشون ها...ممکنه ول بشن غرق بشن.

شاهین به این فکر کرد که چقدر دلش می خواست شنا بلد بود و هفته ای یک بار با پژمان استخر خانه اشان را تجربه می کرد.هرگز فراموش نمی کرد روزی را که برای اولین بار با پژمان به استخر رفته بودند.او که تا حالا استخر ندیده بود وقتی گفتند آن سمت استخر خیلی عمیق است خنده اش گرفت. با خودش فکر کرد مگر چقدر می خواهد عمیق باشد؟حتما تا نوک دماغم می رسد!قبل از اینکه پژمان شیرجه بزند با شیرجه ای که مدلش را بارها در تلویزیون دیده بود خودش را در آب انداخت.شیرجه ای که هنگام ورود به آب کج شدن شاهین در آب را عاقبت شد!.خودش را پایین کشید اما هر چه پایش را پائین کشید کف استخر را لمس نکرد.با خودش گفت مگر کف کاذب نصب کرده اند؟پس چرا لمسش نمی کند!؟.اشهدش را کامل خوانده بود.مانند شوک الکتریکی گرفته ها دست و پا می زد؛انگار که کوکش کرده باشند.داشت سکته می زد و هر چقدر پژمان را صدا می زد امدادی نمی رسید.پژمان فراسوی او در حال گاز زدن استخر بود.سرش که تماماً فرو رفته بود و نفس کم آورده بود و دیگر نمی کشید تکان بخورد خداحافظی با زندگی اش کرد و چشمهایش را بست که هنوز خفه نشده بود که با غریق نجات به دادش رسیدند که آن هم از صدقه سری پژمان بود. وگرنه غریق نجاتهای خاک بر سر مگر حواسشان به شناگران بخت برگشته بود؟و پس از آن بود که شاهین فهمید آن سمت استخر سه متر و نیم عمق دارد و با آن لنگ دراز باز هم کوتاه است.و بعد از آن شاهین آب را ندیده فرار می کرد.از هر چه استخر و شنا بود بدش آمد.البته اینها همه ادا بودند!وگرنه پول آموزش شنا را نداشت!

سامان هولی به شانه اش داد و گفت:خره کجایی؟

-همینجا.شما چتونه راه به راه به من گیر می دین؟کار و زندگی ندارین؟

سامان خمیازه ای کشید و گفت:من که شیفت شبم.

خواست بخوابد که شاهین به سمتش رفت و گفت:نه ..نه!نخواب.بگو ببینم من کجا افتادم؟

سامان با خنده ای محو گفت:همون سواحل آنتالیا.

شاهین پس کله اش زد و گفت:بگو دیگه سامان.لوس نشو!

پتو را روی خودش کشید و گفت:لوس نشدم.می خوای بری به همون شناگرهای عزیز امداد برسونی! البته از نوع معنویش!

شاهین با فکری که از ذهنش گذشت فاتحه ای خواند.قدرت نداشت آنچه را که فهمیده است به زبان بیاورد.درست حدس زده بود؟مات به سامان خنده رو نگاه کرد.دلش می خواست سامان باز هم سرکارش گذاشته باشد!

-آفرین پسر جون!درست حدس زدی!شما حوزه ی گشت ارشاد کار می کنی!

زیر لب گفت:آرایشی بکنم که چشماش درآد!.فکر کرده فقط خودش جیگره؟

موهایش را یک وری ریخت.با بابلیس به جانشان افتاد.خط چشم پررنگی کشید و با رژ قرمز و ریمل و مژه های مصنوعی و خط لب و لنز و کرم پودر و رژگونه از لولو هلو ساخت(!)البته این میک آپ لولو به هلو نظریه ی خورشید بود که آنطرف تر در حال اتمام کتاب رویای نیمه شب بود..سایه ی آبی رنگ و سرمه ای رنگی را پشت پلکش کشید.بلوز تنگش را پوشید و شلوار لوله تفنگی لی اش را بیرون کشید. شلواری که به قدری تنگ بود که به زور پایش را در آن فرو می کرد.پالتوی سفید رنگش را بر تن انداخت و با گردنبند و دست بند و شال و شالگردن خودش را تکمیل کرد.مادر خانه نبود وگرنه کله اش را می کند.خورشید هم که به شیوه ی زندگی اش کار نداشت.چکمه های پاشنه بلند امانت گرفته شده از ملیکا را پوشید.گوشواره ای یک کیلویی بر گوش انداخت و به قیافه ی مستهجن و سانسوری خودش در آینه نگاه کرد.قرار بود مسیر مشخصی را با این تیپ بگردد تا در جرات حقیقت کم نیاورده باشد.اگر در جرات حقیقت جانش را هم می خواستند می داد!.قری در آینه داد و بوسی برای خودش فرستاد.آدامسی در دهان شوت کرد و با برداشتن کیف لی آبی آسمانی آهنگ رفتن کرد.خورشید سری به نشانه ی تاسف تکان داد. بی شک خواهرش دیوانه شده بود.

-یعنی واقعا انقدر این بازی مسخره مهمه که تو به خاطرش خودت رو شبیه عروسک خیمه شب بازی کردی؟اصلا امنیت داری که اینجوری می ری بیرون؟پری دیوانه شدی؟

پرستو خوشش می آمد که خواهرش از کلمات زشت استفاده نمی کند.می دانست که حتما خیلی به خودش فشار آورده است تا بگوید بازی مسخره!

-حتما مهمه دیگه.همش یه خیابونه.بی خی خره!من رفتم.اووووف!

اسپری را فراموش کرد.اسپری خورشید را بدون اجازه برداشت و بدون اینکه مجال اعتراض را به او دهد اسپری را روی خودش خالی کرد و از خانه بیرون رفت.خورشید با خودش فکر کرد احمق تر از این خواهر هم مگر وجود خارجی دارد؟پرستو تابی به گردنش داد و با همان مدل راه رفتن که مثالش را هانی یادش داده بود مشغول حرکت در خیابان شد.اگر شرط نگذاشته بودند حتما با ماشین بیرون می آمد و صدای ضبط را بلند می کرد و ویراژ می داد.اینطوری باحال تر به نظر می رسید.با آن پاشنه بلند ها شبیه آسمان خراش شده بود تا یک انسان بلندقد!او که همیشه با اسپرتهایش می دوید راه رفتن با کفش پاشنه دار برایش سخت بود.

ته ریش داشت و با سر کچلی که با کلاه سبز رنگ پوشانده شده بود در خیابانها می راند و هر جا دختر بی پوششی را می دیدند سریع کنار می زد و دو نره غول یا همان خانم ها پائین می رفتند و دختر را کت بسته در ون می انداختند.کارش شده بود راندن وَن و نگاه کردن به دخترهای دستگیر شده و گاهی هم چشم چرانی دور از چشمهای تیز نره غولها!.خانم ها چاق نبودند ولی شاهین بس که از آنها متنفر بود این لقب را بهشان داده بود.پژمان را ده هزار بار لعنت کرد برای کادویی که در تولد 19سالگی اش به او تقدیم کرد و او را در آموزشگاه رانندگی ثبت نام کرد.اگر می دانست عاقبتش این می شود پایش می شکست آنجا نمی رفت.نه که اینجا بد بگذرد فقط کفرش بالا می آمد که به دستور بانوانهای محترم بایــد عمل کند.این ته ریش های زبر هم روی مخش بودند.دست که به صورتش می کشید انگار دست روی سیم خاردارها کشیده است.خوش به حال پژمان بود که پدرش با هزار دوز و کلک و رشوه معافی برایش گرفته بود.با خودش گفت:بگذار یک بار به دستور این نره غولها عمل نکنم!

و بعد فرمان را پیچاند و مسیر نا مشخصی را در پی گرفت.هنوز یک متر نرفته بودند که یکی از آن غولها که چشمانش مانند تلسکوپ ده هزار کیلومتر آن طرف تر را هم می دید گفت:نگه دار!

شاهین فحشی به خودش و بختش داد و ماشین را کنار زد.

پرستو که می دانست دو متر آن طرف تر بچه ها نگاهش می کنند قری به کمرش داد و دهانش را جنباند تا مثلا آدامس را بجود.تیکه ی پسر را با لبخند جواب داد ولی هنوز قدم از قدم برنداشته بود که ونی در چاله ای فرو رفت و تمام آب و گل آن به شلوار و پالتویش پاشید.سرش را بلند کرد و دهان باز کرد تا فحش بدهد که با پیاده شدن یک توده ی سیاه رنگ فاتحه ی خودش را خواند.توده ی سیاه رنگ خانم بلند قد و نسبتا پری بود که با چادر از ون پیاده شد و به سمتش می آمد.آب دهانش را قورت داد و گفت:مُردی پرستو!

خانم جلو آمد و با اخم گفت:این چه وضع بیرون اومدنه؟خوبه هوا سرده و همچین خودت رو انداختی بیرون!

پرستو سریع گفت:خب گرمم بود.

-اگه به این هوا می گی گرم آتش جهنم رو چطور تحمل می خوای بکنی؟

پرستو قری به موهای افشان شده اش داد و گفت:حالا تا اون موقع با خدا توافق می کنیم.تو رو سننه؟

خانم لا اله الا الله ای گفت و بازوی پرستو را کشید و به سمت ون برد.پرستو تقلا کرد و گفت:ولم کن...ولم کن اَه اصلا به توچه!

خانم با کمک خانمی دیگر او را در ون انداختند.و بعد هم به سراغ دختر دیگری در آن طرف خیابان رفتند.پرستو اَهی گفت که شاهین سرش را بلند کرد.از آینه ی ون نگاهی به دختر تازه وارد انداخت. غول نامبر سه که فکر کرد شاهین به او نگاه می کند رنگ به رنگ شد و با اینکه عاشق شاهین بود نگاهش را به سمت دیگری چرخاند و در انتها از ون بیرون رفت.شاهین ابرویی بالا فرستاد و ایولی به خودش گفت که نقطه ضعف دختر را پیدا کرده بود!.نگاهی به تازه وارد کرد که چقدر خوشگل بود و چقدر هم مستهجن بود استغفرا...!

پرستو به سرباز در ریش غرق شده ی راننده کرد.گفت:بیا منو بخور!

شاهین که حس کرد صدای دختر چقدر آشناس به فکر فرو رفت اما سریع جواب دختر را داد:تهاجم های فرهنگی مگه خوردن دارن؟

پرستو خندید و گفت:تهاجم فرهنگی!!عجب اسم خفنی!

دلش می خواست سرباز برگردد تا اسمش را که روی جیبش نوشته شده است را بخواند.سه دختر مستهجن سانسوری دیگر را هم آوردند.در جمع کردن دخترهای بی حجاب قهار بودند اما در اصلاح سازی این وضع نه!شاهین نگاه گذرایی به آنها انداخت اما رنگ رژ لبشان را هم در ذهنش ثبت کرد. پرستو لات شد و گفت:هوی...چشا درویش...نگاه کیو گذاشتن اینجا!این بنده خدا هم به زور اینجاس!

دخترها نگاهی به شاهین انداختند و هویی کشیدند.دستی برایش زدند و یکی از آنها کلی کشید که نره غول نامبر وان آمد و گفت:خفه!

و رو به شاهین گفت:حساب شما جداس آقا!

شاهین که برگشته بود پرستو زیرکی کرد و اسمش را روی هوا زد.

چشمان خمارش را در چشمان حرصی شاهین انداخت و لب هایش را غنچه کرد:لاو یو مستر شاهین امین الرُعایا!

شاهین دستهایش را در هم مشت کرد و گفت:بمیر!فقط بمیر!

پرستو مستانه خندید و چشمانش را بست و باز کرد و با خود فکرکرد چگونه فرار کند تا پایش به کلانتری باز نشود.حرصی بودن شاهین و حواس پرت بانوان محترمه را روی هوا زد و سریع پیاده شد و با کفشهایی که حالا با پاشنه ی کنده شده تند تر می رفتند شروع به فرار کرد.شاهین سریع در را باز کرد و با نهایت سرعت به سمت دختر شتافت.پرستو جیغی کشید و بیشتر دوید و از میان مردم لایی کشید.شاهین قسم خورده بود تا او را بگیرد.پرستو سریع در کوچه دوید ولی با بن بست بودن آن آهی از نهادش بلند شد.به اول کوچه نگاه کرد که شاهین ایستاده بود.شاهین سانِ ببری آماده ی شکار به سمتش دوید که پرستو سریع خودش را در خانه ای انداخت و در را بست.شاهین پشت سرش به در زد و دکمه ی آیفون را فشرد.حیف که مامور دولت بود و نمی توانست از دیوار بالا بکشد.به این دست بسته بودنش لعنت فرستاد.

واحد کلافه رو به آنابلا گفت:من نمی تونم برگردم.واقعا بریدم.خسته شدم.اون بود که عقب کشید!حالا برگشتش چه معنی می تونه داشته باشه؟

آنابلا در جواب با فارسی دست و پاشکسته گفت:واحد چرا لج می کنی؟اون از تو بدتره!خودش می دونه بد کرده و حالا پشیمونه!

واحد لیوان را بر عسلی کوبید و گفت:خودش پا نداره بیاد همینا رو بگه بهم؟

-آخه..ایران...

واحد وسط حرفش پرید و عصبانی گفت:من نصف هفته آمریکام!.انقدر سخته بیاد و حرفش رو بزنه؟ انقدر سخته بیاد و بگه مقصره؟سخته بگه ببخشید و تموم؟سخته آنابّلا؟

آنابلا پوفی کشید و گفت:چه میدونم!حتما هست دیگه!

-نگاه کن خودت هم نمی دونیا.

در باز شد و دختری سریع داخل شد.واحد به سمت در برگشت که با دیدن دختری با ظاهر آشفته و آرایشی غلیظ ابروانش بالا پریدند.شربت لیموناد در گلوی آنابلا پرید و پرستو مات چهره ی استاد بزرگی نیا،همانی که او را احمق فرنگ رفته خطاب کرده بود ماند!فحشی به بخت و اقبالش داد که باید در چنین موقعیتی قرار بگیرد.آنابلا سریع کیفش را برداشت و با اخم و حرص گفت:تو یه عوضی هستی واحد!نیکول بیچاره که می خواست غرورش رو بشکنه و برگرده!همون بهتر که برنگرده!تو یه موجود عوضی بالهوس تنوع طلبی!لعنت به تو!لعنت به تو واحد!لعنت به من که بخاطر تو از آمریکا خودم رو رسوندم ایران تا با تو حرف بزنم.عوضی!

بیرون رفت و در را محکم بر هم کوفت.پرستو فاتحه و اشهدش را خوانده بود.واحد برخاست و لیوان را بر عسلی کوباند که این بار عسلی هزار تکه شد.با صورت سرخ شده و گوش هایی که از آن دود بلند می شد به سمت پرستو یورش برد که پرستو فرار را بر قرار ترجیح داد و سریع از هال بیرون رفت و به دنبالش واحد در مرز انفجار!

شاهین که فهمیده بود آیفون خراب است، بار دیگر دستش را بلند کرد تا بر در بکوبد که در باز شد و مشتش بر سر خانم نسبتا بلندی فرود آمد.آب دهانش را قورت داد و خواست عذر بخواهد که خانم بلند قد کیفش را بر سینه اش کوباند و رفت.شاهین تا در را باز دید خواست داخل برود که یادش آمد او مامور است و حق ورود به خانه ی دیگران را ندارد.عربده ای حرصی کشید که در خانه باز شد و دخترک در حال دویدن از آن خارج شد و پشت بندش مردی عصبانی که شاهین در یک نگاه او را شناخت.خودش هم خواست فرار کند که دید ضایع است!.دم در ماند که پرستو با دیدنش جیغی کشید و به سمت دیگر دوید.واحد دوید و شاهین به خودش اجازه داد و وارد خانه شد تا دخترک را بگیرد و به این موش و گربه بازی ادامه دهد!.پرستو که با آن کفش پاشنه شکسته به زور می دوید پایش گیر کرد و لغزید و به سمت استخر سقوط کرد که در آخرین ثانیه شاهین دستش را گرفت و کشید.به جای دختر خودش در آب افتاد.تا در آب فرو رفت دادی کشید که آب در دهانش فرو رفت.دست و پا می زد که نمیرد.واحد مانده بود دختر را بکشد یا سرباز فرو رفته در آب را!ترجیح داد حساب دخترک را برسد.می ترسید فرار کند.برای همین دختر را هم در آب انداخت و با شیرجه ای در آب سربازی که از ترس از هوش رفته بود را نجات داد.آب یخ یخ بود و روی آن تکه های یخ لغزان بود.واحد هم که سرمایی بود و داشت می مُرد.دختر با شنای دوچرخه ای که ده سال پیش در کلاس شنا یاد گرفته بود سعی داشت خودش را نجات دهد اما دوچرخه را اشتباه می زد و داشت غرق می شد.واحد پسر را بیرون آورد و با گرفتن دست دختر او را هم بیرون کشید.یک مسخره بازی شده بود که باید می دیدی!آدم نگاهشان که می کرد یاد سه کله پوک می افتاد.پرستو لرزان خودش را به گوشه ی دیوار رساند و واحد مشغول خارج کردن آب از دهان سرباز وظیفه شناس بود.شاهین با چند سرفه به هوش آمد که در بالای سرش استاد جوان را دید که با آب چکیده شده روی صورتش جذاب شده بود.استاد از رویش بلند شد که شاهین نیم خیز شد و با چند سرفه خلت خلت سینه اش را آرام کرد.واحد که لرز برش داشته بود طلبکارانه بالای سر پرستو ایستاده بود.دلش می خواست دختر را بکشد که آنابلا را تحت تاثیر قرار داده است.حالا که بعد از سه ماه توانسته بود چنین ملاقاتی را رقم بزند جوری که آنابلا پیش قدم بشود،برایش بهم خوردن این ملاقات خیلی سنگین تمام شده بود.

شاهین به زحمت برخاست و بازوی پرستو را از روی پالتو گرفت و گفت:پاشو..پاشو که گند زدی به من و خودت!

پرستو بازویش را خارج کرد.واحد دست به سینه منتظر توضیح مانده بود.شاهین دستی به جیب خیسش برد تا بی سیم بزند که با خالی بودن جیبش آهی کشید و به سمت استخر برگشت که با دیدن بی سیم شناور روی آب فحش ها ردیف کرد و نثار خودش و بختش کرد.از کل هیکلشان آب می چکید و واحد خدا را شکر کرد که از لج آنابلا استخر را پر کرده بود.آنابلا می دانست که واحد از استخر پر شده بدش می آید.می خواست به آنابلا تغییرش را ثابت کند که به لطف سرباز و دختر آرایش پخش شده کاملاً این را اثبات کرده بود!.پرستو حس می کرد شبیه دلقک ها شده است.با آن پالتوی خیس و شال گره خورده دور گردنش و موهای پخش شده و صورتی که آرایشش پخش شده است!.چقدر مضحک می توانست باشد!

شاهین که داشت زیر نگاه قاطع و برنده ی واحد ذوب می شد لب زد:ببخشید..

واحد شناخته بودش.همان پسر از دماغ فیل افتاده آن روز در دانشگاه بود که امروز با این سر کچل و ته ریش شبیه احمقها شده بود.پس آن همه پرستیژ کجا رفته بودند؟

-من امین الرعایا هستم.بابت این اتفاق واقعا متاسفم.این خانم رو بخاطر پوشش نامناسب گرفته بودیم که فرار کرد و متاسفانه وارد خونه ی شما شد.من واقعا متاسفم که وارد خونه اتون شدم و...!

دیگر ادامه نداد.واحد رو به پسر گفت:فکر کردم اینبار اومدی واکنش من رو نسبت به بلا های یهویی بسنجی!

شاهین لب گزید.فهمید که استاد جوان او را شناخته است!..قلبش در دهانش بود.از عاقبت این مشکل می ترسید!و واحد دلش می خواست او را باری دیگر در استخر پرت کند و شالاپ شولوپ هایش را نظاره کند و تا جان در بدن دارد بخندد!.اما تصمیم گرفت کمی آنها را بترساند!بچه را چه بزنی چه بترسانی!

واحد نگاهی عمیق به دختر انداخت و گفت:من باید زنگ بزنم پلیس.شکایت می کنم.

پرستو سریع سرش را بلند کرد و گفت:عقده داری مگه؟ول کن بزار بریم.من یه غلطی کردم اومدم تو خونه ات و این(شاهین)هم گوه خورد اومد دنبال من.ول کن جون خودت!

واحد دندان قروچه ای کرد.این دختر می دانست که با این قیافه اش وقتی چرت و پرت می گوید چقدر مضحک است؟جوابش را داد:من زنگ می زنم.شما غلط کردین که پریدین توی خونه ی من!

شاهین که دید اوضاع خیط است و با التماس چیزی درست نمی شود دست دخترک را کشید و دوید. واحد فحشی داد و به دنبالشان دوید که آنها به درون کوچه رفتند و واحد با این لباس مضحک خیس خود را از رفتن به کوچه ای که اکثراً او را آقای دکتر صدا می کردند و احترام می گذاشتند منع کرد. همین مانده بود سوژه ی عام و خاص شود.در را محکم بر هم کوفت و بر خودش لعنت فرستاد که چرا خانه اش دوربین ندارد و حضور آن دو احمق بی خاصیت را ثبت نکرده است؟حالش از اثبات به هم می خورد.امروز زیادی اثبات کرده بود!

شاهین با هس هس نگاهی به پشت سر کرد و وقتی دید کسی به دنبالشان نیست ایستاد و نفسی کشید. پرستو بر سینه اش کوبید.شاهین وقتی یاد موقعیتشان افتاد یا خدایی گفت.خودش با لباس خیس و چسبیده ی نظامی و دختر کنارش که باید از بیخ سانسورش می کردند.شال را بر سرش کشید و گفت: بدو.

دستش را گرفت و بی خیال موقعیت و ظاهر و نگاه های مردم خودشان را به سمت ون کشاند.هنگام رسیدن به ون دست دختر رو به مرگ را ول کرد.نره غول به سمتشان برگشت و گفت:اونجان.

سروان مقتدر جلو آمد که شاهین با دیدنش مرد و زنده شد.این دیگر اینجا چه می کرد؟

نره غول جلو تر آمد و دست دختر را کشید و با حرص به سمت ون برد.سروان جلو آمد و با اخم گفت:

بارون می اومد اون حوالی؟

شاهین آب دهانش را قورت داد و گفت:نَ...نَ...ما...ما..

ماند چه دروغی سر هم کند!بگوید رفتیم در استخر خانه ی مردم افتادیم و خیس شدیم.؟زیر نگاه سروان مقتدر داشت جان می داد.سریع با یادآوری افتادن چرخ ون در چاله ی آب گل گفت: داشتم دنبالش می کردم که افتاد توی یکی از چالهای خیابون.من هم حواسم پرت شد و افتادم.خودتون که بهتر می دونین شهرداری همش در حال چاله کندنه!

سروان مقتدر آهانی گفت که بیشتر معنی خر خودتی را می داد.شاهین با عجز نگاهش کرد که سروان مقتدر اخم کرد و فریاد کشید:تو غلط کردی که رفتی سراغ دختره!مگه این مسئولیت توئه؟امین الرعایا دعا کن که خدمتت رو تا ابد نکنم.فقط دعا کن!

خورشید کتاب تمام شده را بست و آب کرفس را سر کشید و شاهین در حال عربده کشیدن برای توبیخی و شش ماه اضافه خدمت بود و پرستو در حالی که جای سیلیِ پدرش می سوخت در حال تعهد دادن و انگشت زدن بود و واحد در حالی که شماره ی ادوارد را می گرفت تا باز با آنابلا حرف بزند و او را قانع کند،شیشه خرده ها را با جارو برقی پاک می کرد.

مگس می پراند.پا روی پا انداخته بود و روی صندلی نشسته بود.بیکار بود.صدای بی سیم می آمد و صدای حرکت ماشین ها.بی سیم مال او نبود؛متعلق به ستوان رضایی بود که اکنون رفته بود دوری بزند برای خودش!شاهین هم مانند ول معطل ها از گوشه ی اتاق به آن گوشه اش نگاه می کرد.دلش برای آن نره غول ها تنگ شده بود،ترجیح می داد کنار آن ها می بود تا اینجا در این کیوسک پلیس!

دسته جمعی هورایی کشیدند.پرستو چشمکی زد و موج مکزیکی رفت.آروانا خندید و گفت:وای خیلی اکشن بودا..یادم باشه توی این رمانی که دارم می نویسم،حتما همچین اتفاقی رو بنویسم.

یاسمن دهن کجی کر د وگفت:واقعا امثال تو گند زدن به نویسندگی و کتابخوانی!.تو قلم داری اصلا؟ نمی دونم کدوم اسکولی قراره رمان تو رو بخونه؟اسمش چی بود؟آها..عشق در اوج نیاز!.این می خواد مثلا رمان شه؟واااای!خدایا...

هانی به شانه اش زد و گفت:بابا ول کن.حالا انگار خودش نویسنده اس و وجهه اش خراب شده!ول کن باو!

آروانا ایشی گفت و در ادامه گفت:دلت هم بخواد!والا...پس فردا بخاطر امضا گرفتن از من سر و دست می شکونن!

پرستو و ملی دهانشان را کج کردند.یعنی آره ارواح عمه ات!

و یاسمن جیغی کشید و با هیجان گفت:اونو ول کن!.بچه ها کارمون خیلی باحال بود.وای که اگه خوری بفهمه ما بودیم...

همه یک صدا گفتند:می کشتمون!

مگس هزار و نهصد و چهلم را که پراند،دختری هراسان به سمتش آمد.در یک نگاه او را شناخت. همان دختری بود که با او بحثش شده بود و در دندانسازی هم او را دیده بود.اتفاقا دندانسازی چند متری با کیوسک فاصله داشت برای همین چند باری او را دیده بود.وقتی فهمید او به سمت خودش می آید برخاست.دخترک نفس نفس زنان گفت:آقا..ما..ماشینم رو دز...دزدیدن!

شاهین هول گفت:کِی؟

خورشید جواب داد:همین ...اَ.الان!

شاهین سریع مشخصات ماشین را پرسید.خورشید با گفتن یک پژو دویست و شش سفید رنگ سوال را جواب داد.شاهین با خودش فکر کرد اگر ماشین را پیدا کند حتما ترفیع می گیرد و از این مخمصه خلاص خواهد شد!.خیلی خوب می شد اگر ماشین را پیدا می کرد و تحویل دخترک گستاخ و آرام می داد!ذهنش جایی برای حلاجی این تفاوت نداشت.خورشید با گفتن ممتد آقا آقا او را از فکر بیرون کشید.خورشید با اخم و حرص او را نگاه می کرد.شاهین سریع کلاهش را روی موهای تازه در آمده اش گذاشت و دوید به سمتی که خورشید دیده بود ماشین را به آن سمت می بردند!

هس هس نفس می زد و با خودش فکر کرد که ماشین را چگونه می تواند پیدا کند.خوب بود اگر مشخصات ماشین را با بی سیم به سیستم اداره انتقال می داد اما آن گونه مزه اش می رفت!خودش باید ماشین را پیدا می کرد.گوشی نوکیایی که قایمکی در جیبش نهاده بود زنگ خورد.از لرزش آن فهمید. گوشی را بیرون کشید و با دیدن اسم پژمان سریع رد تماس زد.باید حواسش را جمع می کرد تا ماشین را پیدا کند؛هر چند خودش هم یافتن آن را محال می دانست!دوباره گوشی به لرزه در آمد که این بار کلافه جواب داد:بله پژمان؟بابا سرم شلوغه!

پژمان در حالی که می خندید گفت:پشت سرت رو نگاه کن خله!

سریع به عقب برگشت که با دیدن یک دویست و شش سفیدرنگ با پلاک ایران چهل و چهار دهانش باز ماند!.این همان ماشین گم شده بود؟بیدار بود یا خواب؟اصلا...اصلا پژمان چطور می دانست؟ از رانش نیشگون گرفت که دریافت بیدار است و این ها همه حقیقت محض است!.ماشین پشت سرش است.چطور تا چند لحظه قبل نبود؟اصلا...قضیه چه است؟چطور پژمان می دانست ماشینی گم شده است که حال آن را یافته بود؟به سمت ماشین رفت و با ذوق نشست و از خوشحالی ب*و*س*ه ای روی فرمانش زد. صدای خنده که از گوشی آمد،فهمید تماس را هنوز قطع نکرده است.سریع گوشی را روی گوشش گذاشت و گفت:پژمان تو رو خدا بگو تو چطوری پیداش کردی؟اصلا چطور فهمیدی ماشین گم شده؟ وای خداااا...این مثل یه رویاس.تو واقعا چطوری پیداش کردی؟من نتونستم...

پژمان وسط حرفش پرید و با خنده گفت:خره آقا دزده خودش نمی دونه ماشین کجاست؟

شاهین مات مانده بود.نفهمید پژمان چه گفته است؟!..حس کرد گوش هایش کر شده اند و شاید هم اشتباه می شنوند!

پژمان که فهمید رفیق عقب مانده اش باز هنگ کرده است گفت:بابا...من ماشین رو دزدیدم بخاطر تو! گفتم به جای اینکه مگس بپرونی یه کار مفید هم کرده باشی!فهمیدی یا باز ویندوزت هنگ کرد؟

شاهین با همان حیرت گفت:وای پژمان تو دیوونه ای!..خیلی با مرامی پژمان

پژمان خندید و گفت:حالا نمی خواد هندونه بزاری زیر بغلم.خودم می دونم خیلی با مرامم!

-خیلـــــــــــــی کرتیم رفیق!

-ما بیشتر جون قزی!

تماس خاتمه یافت و شاهین با خنده در دلش هم از پژمان با مرام تشکر کرد و ماشین را روشن کرد و به سمت کیوسک پلیس راند.سریع ماجرا یادش رفت و ذهنش درگیر فرمان نرم دویست و شش و بوی عطر گل سرخ پخش شده در ماشین شد.

خورشید عصبی پایش را روی زمین می کوبید.عجب سرباز احمق و بی شعوری!کاش به پلیس زنگ می زد.یک الف بچه می خواست ماشینش را پیدا کند؟این چه شانسی بود!؟امروز دیگر چه روز نحسی بود واقعا؟این همه بدشانسی را باید پای چه چیزی می گذاشت؟ نفسی عمیق کشید و به دنبال یک تلفن عمومی گشت.از شانس خوبش یک تلفن عمومی یافت نمی شد تا بتواند زنگ بزند به صد و ده!پایش را روی زمین کوباند که همزمان یه دویست و شش سفید جلوی کیوسک پلیس پارک شد.ماشین خودش بود.چشمهایش باز شدند و با لبخند زیر لب گفت:ماشینم!

سریع به سمت ماشین رفت که شاهین از آن پیاده شد.ژست فتح کنندگان قله ی اورست را گرفته بود! ابروانش را بالا داده بود و با یک لبخند یک وری خورشید را نگاه می کرد.موفق شده بود و این ژست پیروزی حقش بود!هر چند که با این لباس آن ژست خیلی مضحکش کرده بود!

خورشید بی توجه به ژست شاهین گفت:خیلی ممنونم.واقعا فکر نمی کردم انقدر سریع پیداش کنین.

شاهین لبخند فاخری زد و گفت:توی توانایی های افسران پلیس شک نکنین!

خورشید نگاهی به درجه های نداشته ی شاهین کرد و گفت:افسر پلیس؟فکر کنم شما فقط یه سرباز ساده باشید!

شاهین در را محکم بست و گفت:به جای تشکره؟دوما به همین زودیا استخدام هم میشم.!

خورشید لبهایش را فشرد تا نخندد.لحن سرباز کودکانه شده بود!.انگار که به یک کودک شش ساله گفته باشند تو سواد نداری!فوری دلیل آورده بود.آن هم با آن لحن تخس و کودکانه!

از فکر بیرون آمد و گفت:اینجا تلفن نداره؟

شاهین که رویش را برگردانده بود گفت:نه!

خورشید گفت:من که چیزی نگفتم.ببخشید.حالا تلفن نداره؟لازم دارم.

شاهین به داخل کیوسک رفت که خورشید هم به دنبالش وارد شد.شاهین می دانست که اگر گوشی خودش را می داد گند کار در می آمد.اصلا این دختر چرا مثل آن روز گستاخ نبود؟چطور توی سرش سرباز بودنش را نکوفت؟تازه با آن سوتی که داده بود؛گفته بود تازه استخدام هم می خوام بشم!.وای خدا بدون شک این دختر آن دختر نبود!.چرا همه چیز با هم قاطی شده بود؟

شاهین به تلفن اشاره کرد و خورشید رفت تا زنگ بزند.شاهین او را زیر نظر گرفت که به چه کسی زنگ خواهد زد؟تا خورشید به سمت تلفن رفت ستوان رضایی وارد کیوسک شد.با دیدن دختر و سرباز تازه وارد اخمی کرد و گفت:اینجا چه خبره؟

شاهین مانند برق گرفته ها احترام نظامی گذاشت.خورشید سریع موقعیت را در دست گرفت و گفت:ماشین من دزدیده شده بود و بعد هم پیدا شد.

ستوان دست به سینه پرسید:اونوقت کی پیداش کرد؟

خورشید با انگشت به شاهین اشاره کرد.ستوان با دیدن سمت اشاره ی دست دختر ابروانش بالا پریدند و با تمسخر گفت:این؟

برایش مسخره بود یافتن خودرویی گمشده توسط سرباز احمقی که یک چای را هم نمی تواند درست دم کند!.سربازی که فکر می کند هیچ کس نمی فهمد که گوشی نوکیای مدل قدیمی ای در جیب سمت راست شلوارش است!.آن وقت این سرباز فوق احمق و دست و پا چلفتی چگونه یک ماشین را پیدا کرده است؟

در ادامه گفت:بالفرض که این پیداش کرده.اونوقت شما پشت میز چیکار می کنین؟

خورشید نگاهی به وضعیت خودش کرد.شاهین با خودش گفت:مثلا می خوای مچ بگیری؟فکر کن من داشتم پشت میز می ب*و*س*ی*د*م*ش!آی آی!

خورشید به سرباز صامت که سرپا ایستاده بود کرد و گفت:خواستم زنگ بزنم.

ستوان خواست بپرسد به چه کسی که با خودش گفت خیلی ضایع است!!.خورشید که فکر کرد بهتر است ستوان را هم در جریان بگذارد گفت:راستش می خواستم با صدو ده تماس بگیرم.

شاهین بی پروا پوقی زد زیر خنده که ستوان هم خنده اش گرفت.خورشید اخمی کرد و گفت:می خواستم گزارش بدم که ماشینم گم شده!

شاهین که از خنده کمی خم شده بود گفت:فکر کنم اینجا کیوسک نیرو انتظامی باشه ها!

ستوان اخمی به شاهین کرد که یعنی مزه پرانی موقوف و بعد رو به دخترک گفت:میخواین پرونده درست کنین؟اگه شکایتی چیزی دارین کلانتری چند متر جلوتره!

رو به شاهین گفت:امین الرعایا آدرس رو نشونتون میده.

و با ابرو اشاره کرد.شاهین بلند شد و رو به خورشید گفت:بفرمائین.

خورشید از ستوان تشکری کرد و از کیوسک خارج شد.امروز هیچ کاری نکرده بود و مدام در موش و گربه بازی ای بازی کرده بود!.از این طرف به آن طرف کشیده شده بود و گیج و گیج تر شده بود! یعنی کسی از عمد و غرض خاصی ماشینش را دزدیده بود؟

شاهین پوفی کشید و خواست چیزی بگوید که ستوان بیرون آمد و رو به امین الرعایا گفت:می خوای خودت هم برو.شیفتت تموم شده.

شاهین نگاهی به ستوان کرد و لبخند گشادی زد و گفت:جدی برم؟

ستوان هم لبخندی زد و گفت:برو.بالاخره بعد از دو ماه یه کار درست انجام دادی!

شاهین احترامی گذاشت و رو به خورشید گفت:آدرس کلانتری دو...

خورشید میان کلامش پرید و گفت:می خواین بیاین شما رو هم برسونم.

شاهین از خدا خواسته قبول کرد و سوار ماشین شد و دوتایی به سمت کلانتری به راه افتادند.شاهین گوشی اش را خواست بیرون بکشد و باز از پژمان تشکر کند که یادش آمد جلوی این دخترک زشت است!.سوالی که در ذهنش مدام جولان می داد را پرسید:این چند وقته کلاس تربیتی چیزی رفتی؟

خورشید متعجب به سمت سرباز برگشت و گفت:بله؟

واحد اخم کرد و گفت:سوال من رو جواب بدید!

پرستو با حرص گفت:می گم بلد نیستم.

واحد با پوزخندی به صندلی اش تکیه داد و گفت:جالبه.بعضی از شماها فقط اومدن دانشگاه تا اغتشاش گرای دانشگاه بشن و تقی به توقی خورد یه گله آدم رو جمع کنن و اعتراض کنن!نه درس می خونن نه موفقیتی کسب می کنن.همین امثال هستن که علم آموزی رو به فنا دادن!

پرستو که از حرص صورتش سرخ شده بود و نفس نفس می زد دستانش را مشت کرد.یاسمن دستی به بازویش کشید تا آرامش کند.پرستو که از گوشهایش دود بلند می شد و دلش می خواست کلاس را روی سر استاد خراب کند گفت:شما اینجایی درس بدی یا من رو تشریح کنی؟بهتره در حیطه ای کار کنین که بهتون مربوطه.

واحد ابروانش را بهم پیوست و گفت:اونوقت این تویی که حیطه ی کاری من رو مشخص می کنی؟

شاهین گفت:میگم این چند وقته کلاس آموزش روابط اجتماعی یا اخلاق و ادبی رفتی؟

خورشید متعجب پرسید:چی؟منظورتون رو متوجه نمی شم.

شاهین دستهایش را در یک دیگر گره زد و گفت:والا تا چند وقت پیش باید دیکشنری فحاشی در خیابون رو می دادی بیرون حالا واسه ما کلاس می زاری؟

خورشید وارد کلانتری شد و گفت:من که نمی فهمم منظورتون چیه ولی در هر صورت اشتباه گرفتین. به سلامت!

شاهین کفری شد.دخترک داشت او را دست می انداخت.در را باز کرد و محکم به هم کوفت.دخترک بی شعور فکر کرده است شاهین او را به یاد نمی آورد؟آن فحش ها و ادا ها را؟احمق بی لیاقت!! کاش ماشینش را پیدا نمی کرد.اَه!

خورشید شکایتی را تنظیم کرد که سروان حامدی امین الرعایا را احضار کرد.شاهین هم به این فکر که می خواهند از او قدردانی کنند تمام مسیر را از استراحتگاه تا کلانتری را دویده بود.در را باز کرد و احترام گذاشت.خورشید رویش را برگرداند و سروان گفت:امروز ماشین این خانم رو تو پیدا کردی؟

شاهین سریع گفت:بله قربان.

-از کجا؟

شاهین گفت:رو به روی پاساژ ....!چند متر جلوتر از کیوسک.

-ماشین در چه وضعیتی بود؟

-وضعیت خاصی نبود.در سمت راننده باز بود.