رمان پا به پای خورشید به قلم مهنا

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

آتنا شریعتی دختری اهل جنوبه که تو پالایشگاه تهران شاغله و شغلشم مردونست.

تو زندگیش سختیای زیادی کشیده و همه ی عمرش به فداکاری گذشته.

بخاطر همین فداکار بودن و از خودگذشتگی که داره با مرد بی احساسی به نام اسحاق کرامت ازدواج میکنه...

مقدمه:

خداوند در سوره ي والعصر ميفرمايد انسان هميشه در سختي و عذاب است, اما در سوره ي انشراح نيز ميفرمايد بعد از هر سختي

آساني است.

يه روزايي خيلي سختي ميکشيم تو زندگيمون, کم مياريم, درد ميکشيم, قلبمون ميشکنه اما هيچکدوم اين سختيا هميشگي نيست.

يه روز يه نفر مياد که باعث ميشه تمام درد و غصه هاتو فراموش مي کني.

آتنا:

کفشهاي ايمنيمو از پاهام در آوردم, انگشتاي پامو جمع کردم تا کمتر دردشونو حس کنم. کفشاي خودمو پام کردمو از پشت ميزم بلند

شدم تا يه ليوان کافي ميکس برا خودم بريزم.

بخاطر جابجا کردن يه مبدل(?) تايم کاري ?? ساعته شده, خسته نيستم اما دلم آرامش ميخواد. هنوز ليوانمو سمت دهنم نبرده بودم که

اسماعيلي مثل هميشه غرغرکنان اومد تو اداره.

- چي شده بازم اسماعيلي؟ بازم که داري غر ميزني.

- بچه هاي تعميرات بازم اعصابمو ريختن به هم, همه دردسرا رو اداره مهندسي ميکشه اونوقت آقايون فقط ايراد ميگيرن, اصن اگه

شما بهتر بلدين خودتون دستورکار بزنين خودتونم اجرا کنين.

- بيخيال اسماعيلي, اين بحثا هميشه هست. برو رستوران شام بگير بيار تو اتاقمون بخوريم, حوصله رستوران اومدنو ديدن بچه هاي

تعميراتو ندارم.

- چشم خانوم مهندس.

اسماعيلي رفت شامو بياره و منم رفتم نمازخونه تا نماز بخونم.

شش ساله که از شهر خودم اهواز, اومدم تهران.

بخاطر رشته ي تحصيليم هميشه مجبورم با مردا سروکله بزنم، هميشه هم بايد خودمو ثابت کنم. مجبورم اثبات کنم با وجود زن بودنم

ميتونم يه مهندس ميکانيک موفق باشم.

کار توي پالايشگاه رو دوس دارم هرچند که مشکلات خاص خودشو داره.

نمازم که تموم شد براي مامان و بابا فاتحه خوندمو از نمازخونه زدم بيرون تا برم اتاق خودم که مدير اداره مهندسي رو ديدم.

مهندس اکبري آدم جا افتاده و باسواديه, منبع اطلاعاته.

خودمو به مهندس اکبري رسوندم و صداش کردم.

- خسته نباشين مهندس

-تو خسته نباشي دخترم, گل کاشتي, فکر نميکردم کارجابجايي مبدل به اين خوبي پيش بره, خوشحالم که اين کارو بتو سپردم.

- خواهش ميکنم من شاگرد شمام مهندس, انشالا تا آخر هفته مبدل جديد جايگزين ميشه, راستي مهندس ميشه ازتون يه خواهش بکنم؟

اگه اجازه بدين اسماعيلي فردا بره مرخصي. بنده خدا بچش بدنيا اومده، زنش تنهاست.

- اگه اون بره که تو دست تنها مي موني، سختت ميشه.

- نه مهندس، اسماعيلي زحمتاي اصلي رو کشيده، کار خاصي نمونده.

- هرچند که ميدونم بازم داري فداکاري مي کني اما بخاطر تو ميتونه بره, راستي اوضاع کارآموزت چطوره؟

- خواهرزادتون خيلي مشتاق يادگيريه

- پس ازش کار بکش

- چشم مهندس, با اجازتون من ميرم.

با مهندس خداحافظي کردمو برگشتم اتاقم.

به اسماعيلي خبر دادم که ميتونه فردارو مرخصي بگيره, کلي ذوق کرد و مدام تشکر ميکرد, بنده خدا خونش اصفهانه , زنش تازه

زايمان کرده و منتظر شوهرشه، دلم نيومد يه پدرو از ديدين زن و بچش محروم کنم. هرچند که ميدونستم بدون اسماعيلي مجبور ميشم تا

ديروقت تو شرکت بمونم. اما همين که ميدونستم يه خانواده رو ميتونم خوشحال کنم برام کافي بود.

چراغهاي واحد رو خاموش کردم و به سمت در خروجي راه افتادم.

به در حراست که رسيدم يکي از نگهباناي دم در صدام کرد.

- خانم شريعتي امروز يه نفر اومده بود ديدنتون, خيلي هم منتظرتون بود اما چون تو واحد بودين نتونستيم خبرتون کنيم.

- خودشو معرفي نکرد؟

- چرا خانوم مهندس, گفت معاون شرکت صنعت پردازانه. فردا دوباره مياد.

از نگهبان تشکر کردمو به سمت خونه راه افتادم.

هرچندوقت يه بار از شرکتهاي بزرگاني يا خدمات فني، مهندسي براي معرفي شرکتهاشون ميومندن اما معمولا با واحد بازرگاني شرکت

قرار ميذاشتن. اينکه معاون يه شرکت بزرگ مثل صنعت پردازان مستقيم اومده بود اتاق خودم، بدون هماهنگي قبلي، يکم به نظرم عجيب

اومد.

برا خوابيدن زياد وقت نداشتم. کلي کار تو خونه داشتم, بايد لباسارو ميشستم و آشپزخونرو مرتب ميکردم.

خونه ي سوت و کور من با وجود اينکه فقط يه ساکن داشت که اونم خودم بودم اما هميشه کلي کار داشت.

کارارو که تموم کردم کتاب جديدي رو که خريده بودم برداشتم که بخونم اما چشمام ياري نکردن و سنگين شدن, عکس مامان و بابا رو

بغل کردم و ساعتو برا 5:30 تنظيم کردمو خوابيدم.

بيچاره کارگرا از بس سرشون جيغ و داد کرده بودم حتي جرأت نکردن برن ناهار بخورن, بهشون گفته بودم تا مبدلو بيرون نياوردين

هيچکس اجازه ي استراحت نداره, اولين بار بود چنين پروژه ي سنگيني رو به من سپرده بودن, ميخواستم به بهترين نحو انجامش بدم,

اسماعيلي هم که دست تنهام گذاشته بود, از صبح حتي يه دقيقه هم نرفته بودم اتاقم. داشتم به کار جوشکارا نظارت ميکردم که صداي

اذان بلند شد.

به جمعيتي که توي واحد بودن نگاه انداختم, بيشتر از پنجاه تا کارگر بالباساي يه تيکه ي آبي رنگ مشغول کار بودن, نزديک به ده,

دوازده نفر هم مهندس ناظر ايستاده بودنو نظارت ميکردن, مهدي کارآموز جديدم که خواهرزاده ي مهندس اکبري بود کنارم ايستاده

بودو فک ميزد, اين پسره ديگه واقعن رومخم بود.

بدون توجه به تز دادناي عجيب و بي ربطش،حسيني, برنامه ريز واحدرو صدا کردمو گفتم: آقاي حسيني بچه هارو بفرست برا ناهارو

نماز. بهشون بگو ساعت 2:30 همه سر پستاشون باشن.

اينو که گفتم راه افتادم به سمت نمازخونه, از سردرد داشتم کلافه ميشدم, بايد سريع نمازمو ميخوندم و ميرفتم اتاقم که يه ليوان قهوه ي

غليظ بخورم که بتونم تا شب پاي کار بايستم.

با اينکه هميشه کارم زياد بود و اينجوري کار کردن برام تازگي نداشت اما چون اين دفعه مدير پروژه من بودم يکم استرس داشتم, همين

باعث ميشد حتي شبا هم نتونم راحت بخوابم. اين بي خوابي ها منو ميکشت.

بعد از استراحت بچه ها دوباره شروع به کار کرديم, تا ساعت 8:30 پاي کار بودم که مهندس اکبري صدام کرد, تازه شيفت عوض شده

بودو داشتم به بچه هاي شيفت شب کاراي مهم رو گوشزد ميکردم. سفارشامو که کردم راه افتادم به سمت اتاق اکبري, مهندس ازم

گزارش روزو خواسته بود, براش توضيح دادمو گفتم دو روز ديگه ميتونيم واحدو بياريم تو سرويس.

لبخندي زد و گفت: الحق که خيلي کارت درسته.

تشکر کردمو بازم برگشتم تو واحد که آخرين سفارشارو بکنم و با خيال راحت برم خونه.

اينقد حرص و جوش ميزدم براي کار و شرکت، که به قول اسماعيلي انگار سه دانگ شرکت به نام منه.

با اين که آخرين روزاي شهريور بود اما هوا سوز داشت, تو شهر زادگاه من اين موقع سال هوا هنوز گرم بود. حتي شرجي هم ميشد.

تهران همه چيزش با شهر من متفاوت بود. با وجود شش سال زندگي تو تهران هنوز به خيلي چيزا عادت نکرده بودم.

بدو بدو خودمو به اتاقم رسوندم که کيفمو بردارمو برم خونه, نرسيده به در اتاق بوي عطر مردونه مخلوط با بوي سيگار توجهمو جلب

کرد.

به جز کارگرا که پاي کار بودن هيچکس تو شرکت نمونده بود. اينکه بوي ادکلن مردونه از اتاق من ميومد اونم ساعت 10 شب باعث شد

يکم بترسمو با احتياط قدم بردارم.

وارداتاق که شدم خشکم زد يه مرد تو اتاق من بود, يه مرد تقريبا چاق باصورتي گرد, سر کچل, پوست سفيد و قدي متوسط, تيپش به

کارمنداي شرکتمون نميخورد, به نظر پنجاه ساله ميومد, روي صندلي مهمان نشسته بودو به روبروش خيره شده بود, حواسش جاي ديگه

اي بود و متوجه ورود من نشده بود.

نميدونم چرا اما ظاهرش منو ياد ناپلئون بناپارت مي انداخت, از تصور ناپلئون توي اتاقم خندم گرفته بود که يهو ناپلئون فرضي متوجه

حضورم شد و به احترامم ايستاد.

- بفرمايين آقا, امري داشتين؟

بدون اينکه حرفي بزنه با دقت بهم نگاه کرده و با يه لبخند بزرگ که کل صورتشو پوشونده بود گفت: خانوم شريعتي شمايين؟

- بله, خودمم, بفرمايين؟

-من شهابم, مهندس شهاب

اينو که گفت دست کرد تو جيبشو يه کارت ازش بيرون آورد.

روي کارت نوشته شده بود: مهندس شهاب , معاون شرکت صنعت پردازان. به همراه شماره تماس.

همينجور که به کارت نگاه ميکردم به نشستن دعوتش کردم و گفتم: خوش اومدين مهندس, درباره ي شما و شرکتتون زياد شنيدم.

- بله, شرکت ما تو صنعت نفت وگاز حرف اولو ميزنه, ديروز هم اومده بودم اما کارتون طول کشيدو نتونستم ببينمتون.

- شرمنده, اين چندروزه خيلي سرم شلوغه, متاسفانه الانم وقت مناسبي براي پرزنت شرکتتون نيست, ميتونين فردا صبح برا معرفي

شرکتتون به بچه هاي بازرگاني شرکت مراجعه کنين.

- اما من برا معرفي شرکتمون نيومدم خانوم مهندس.

اومدم که دعوتتون کنم براي روز پنج شنبع به صرف ناهار تو شرکت ما با حضور مدير عاملمون.

تعجب کردمو گفتم ممنونم مهندس اما همونجوري که گفتم يه پروژه دستمه که بايد پنج شنبه صبح تحويلش بدم, در ضمن براي دعوت از

من بايد با رييسم مهندس اکبري هماهنگ کنين.

با همون لبخندي که رو لباش بود بهم خيره شد و گفت: من پنج شنبه منتظرتونم, هر ساعتي که بتونين, همين فردا هم با مهندس اکبري

تماس ميگيرمو بهش ميگم که به صورت رسمي واداري از شما دعوت ميشه از شرکت ما ديدن کنين.

تشکر کردمو از پشت ميزم بلند شدم. مهندس شهابم با همون لبخندي که رو لباش بود و انگار چيز با ارزشي رو کشف کرده بلند شد.

گفتم: مهندس با عرض معذرت من بايد برم خونه.

شهاب کيفشو برداشتو گفت: اگه اجازه بدين تا در حراست همراهيتون کنم.

همين طور که به سمت در خروجي ميرفتيم از شرکتشون برام گفت و اينکه مدير عاملشون يه نابغه است, اينکه شرکتشون يه شرکت

بازرگانيه و تجهيزات مکانيکي داخلي و خارجي رو براحتي تهيه ميکنه.

به در که رسيديم پرسيد: اجازه ميدين تا خونتون برسونمتون؟ تشکر کردم و با گفتن اينکه خونم نزديکه خودمو از شر تعارفاي اضافي

خلاص کردم.

خداحافظي کرد و به سمت ماشين آخرين مدلش رفت.

اونقد خسته بودم که حتي حوصله ي فکر کردن به ناپلئون فرضي رو هم نداشتم.

به محض رسيدن به خونه بدون اينکه لباسامو عوض کنم رفتم تو تختمو خوابيدم.

صبح که رسيدم شرکت مهندس اکبري صدام کرد و بهم گفت از طرف شرکت صنعت پردازن براي بازديد از شرکت و محصولاتشون

دعوت شدم.

مهندس اکبري تاکيد کرد که حتمن براي اين بازديد برم چون اين شرکتو خيلي قبول داره و اين شرکت ميتونه هرگونه متريالي که نياز

داريمو تامين کنه.

تعجب کردم از اين همه عجله براي دعوت از من!

اما مثل هميشه چشمي گفتم و به سمت واحد راه افتادم که تا شب کارارو تموم کنم.

ساعت ??شب بود که با صداي سوت و جيغ همکارا جابجايي مبدل به اتمام رسيدو مبدل جديد جايگزين شده بود.

تو دلم از خوشحالي غوغايي برپا بود.

اکبري که کنارم ايستاده بود، گفت: شريعتي آفرين, اصلن فک نميکردم اينقد سريع کارو تموم کني.

با غرور نگاهش کردمو گفتم: همه ي زحمتارو کارگرا کشيدن مهندس، من که کاره اي نيستم.

با اينکه هفته ي خيلي سختي رو پشت سر گذاشته بودم اما وقتي رسيده بودم خونه اصلن احساس خستگي نميکردم.

حس خوبي داشتم و تو دلم به خودم تبريک ميگفتم.

همين که رفتم تو تختم ياد دعوت فردا افتادم. نميدونم چرا اما به نظرم اينکه چه لباسي بپوشم مهم اومد.

از روي تختم بلند شدمو به سمت کمدم رفتم, لباسامو زيرورو کردم و بالاخره يه دست لباس مرتب که هم ساده بودن و هم شيک انتخاب

کردم و انداختم رو ميز اتو که فردا صبح قبل از رفتن اتوشون کنم.

اسحاق:

ساعت از ??شب گذشته بود. توي دفترم نشسته بودم و به دودي که از سيگار توي دستم بلند ميشد خيره شده بودم, پک محکمي به سيگار

زدم که در با صداي بلندي باز شد و کمال با سرو صداي زياد اومد تو.

اتاقو گذاشته بود رو سرشو بلند بلند مي گفت: آقا اسحاق بلند شو, يافتم, يافتم.

همونجوري که به سيگارم پک ميزدم با يه يه اخم محو نگاهش کردمو گفتم: چه خبرته, مثل ارشميدس يافتم, يافتم راه انداختي, چيه ؟

گنج پيدا کردي؟

- نخير اسحاق جان, کليد حل مشکل تورو پيدا کردم.

تقريبا به اندازه ي تمام عمرم کمالو ميشناختم. هيچوقت حرفي رو نميزد که بهش ايمان نداشته باشه. هيچوقت کاري رو نصف و نيمه

انجام نمي داد.

براي همين ذل زدم تو چشماشو گفتم بشين و تعريف کن.

- راه حل مشکل ??سالتو پيدا کردم. تموم شد فکر و خيال و سختيا. بالاخره ميتوني به آرزوت برسي.

- خوب بگو ديگه, چه راهي پيدا کردي.

- کليد حل مشکلت تو دستاي خانوم آتنا شريعته, خانوم مهن...

پريدم وسط حرفاي کمالو اجازه ندادم حرفشو تموم کنه.

با صدايي که سعي ميکردم آروم نگهش دارم گفتم: کمال قرار شد اين نقشه رو بندازي دور, نقشه اي که يه زن توش باشه فقط دردسره,

صد دفعه بهت گفتم, يه زن گريه ميکنه, غر ميزنه, مراقبت ميخواد, کار فني و تخصصي نميتونه انجام بده, تا ده سال ديگه هم که بگذره

ازم انتظارو توقع داره, يه زن اجازش دست خودش نيست, صدتا صاحاب داره, قرار شد يه نقشه بکشي بدون حضور هيچ زني, چرا

متوجه نيستي؟

کمال مث هميشه با آرامش پدرانه نگاهم کردو گفت: اسحاق چند ساله منو ميشناسي؟

فقط نگاهش کردم, بدون هيچ حرفي.

يه لبخند روي صورت گردش نشست و گفت:من هم همبازيت بودم، هم برادرت، هم پدرت, تا حالا شده کاري کنم که کوچکترين آسيبي به

تو برسه؟ کاري کردم که از هدفت دور بشي؟ تو عزيزترين آدم زندگيمي, به حرفام خوب گوش بده وبهم ايمان داشته باش. چهل روزه

دارم در مورد مهندس شريعتي تحقيق ميکنم, بچه ي جنوبه, کارشناس ارشد مکانيک پالايشگاه, با اينکه فقط شش سال سابقه کار تو

پالايشگاهو داره سرپرست مکانيکه, تو هفته ي گذشته يه پروژه ي بزرگ دستش بود, کار يه ماهو تو يه هفته انجام داد. ديروز به چشم

خودم ديدم از لدر (?)رفت بالا, ايستاد کنار جوشکارا, الکترود(?) رو برداشت و شروع کرد به جوشکاري, کاري که استادکار جوشکار

نتونست انجام بده اون توي ارتفاع با چه دقتي انجام داد, پنجاه تا

مرد سيبيل کلفت ايستاده بودن و کار خانوم مهندسو نگاه ميکردن, چنان مديريتي داشت که هيچکس حتي جرأت نميکرد بهش چپ نگاه

کنه, چنين زني نميتونه احساساتي عمل کنه, درسته يه زنه اما مردونگيش از صدتا مرد بيشتره, تمام زندگيشو وقف خانوادش کرده, پدر

و مادرشو يازده سال پيش از دست داده, دوتا برادرو يه خواهر داره,برادر بزرگشون از ترس قبول کردن مسؤليت اين سه نفرو به امون

خدا رها کرده و زندگي خودشو در پيش گرفته, آتنا خودش يه تنه از خواهر و برادرش نگهداري کرد. هردوشونو برا ادامه تحصيل

فرستاده مالزي برا ادامه تحصيل. وقتي اونارو به سرو سامون رسوند اومد تهران, هرماه برا خواهرو برادرش پول ميفرسته.

از نظر جسمي هم سالمه, تمام مدارک پزشکيشو بررسي کردم, حتي تو مدارک پزشکيشم کشفيات جالبي داشتم.

از کبدش بخشيده به يه کودک مريض، بدون اينکه در ازاي کارش پولي بگيره.

بهت قول ميدم اين دختر همونيه که ميتونه تورو به آرزوت برسونه, فقط دندون رو جيگر بزار و کارارو به من بسپار, براي فردا ناهار

دعوتش کردم شرکت.

به اينجاي حرفاش که رسيد بي حوصله گفتم: من که فردا دارم ميرم تبريز، نيستم.

- ولي من ميخوام تو هم ببينيش, قراره زنت بشه بايد تو هم نظر بدي.

- من حوصله ي هيچي رو ندارم, خودت همه کارا رو بکن, اگه قرار عقد هم گذاشتين غيابي انجام ميشه بدون حضور من, نمي خوام

چشمم به چشم کسي بيفتته, باور کن کمال من پير و بي حوصلم, چون بهت اعتماد دارم قبول ميکنم, همه چي رو هم به خودت ميسپارم,

لطفا الانم منو برسون خونه, واقعن خستم.

آتنا:

با اينکه روز تعطيلم بودو ميتونستم بيشتر بخوابم اما از تخت بلند شدم و رفتم تو آشپزخونه, يه ليوان کافي ميکس آماده کردم و اومدم

روي تنها مبل خونم نشستم, کسل بودم دلم ميخواست شرکت باشم و کلي بدو بدو کنم, به لباسام که روي ميز اتو بودن نگاه کردم, يادم

اومد که براي ساعت ?? با شرکت صنعت پردازان قرار دارم, بار اولي نبود که از طرف يه شرکت دعوت شده بودم اما اين دعوت با

دعوتاي ديگه فرق داشت, معاون شرکت شخصا اومده بود دفترم, چند ساعت منتظرم مونده بود و خيلي هم اصرار داشت حتمن دعوتشو

قبول کنم.

مگه بازديد از يه شرکت توسط يه کارشناس جزء چقد ميتونست اهميت داشته باشه؟

ساعت ? بود و تا ساعت دوازده کلي وقت داشتم, خودمو با کاراي خونه مشغول کردم و ساعت ?? آماده دم در منتظر تاکسي بودم, يه

مانتو شلوار سورمه اي رسمي پوشيده بودم با يه شال سفيد. ساده و شيک, آرايش ملايمي کرده بودم که فقط اثرات کم خوابي و سياهي

زير چشمامو از بين ببرم.

رأس ساعت ?? رسيدم.

شرکت توي يه ساختمون خيلي شيک بود, توي يه منطقه خوش آب و هواي بالاي شهر.

در واحدمديريت و زدم وارد شدم. يه سالن خيلي بزرگ که پارتيشن بندي شده بود، با تعداد زيادي کارمند که خيلي شيک و آراسته بودن

و انتهاي سالن دو تا اتاق بود با درهاي بسته. به حالت سردرگم دم در ايستاده بودم که يه صداي زنونه توجهمو جلب کرد.

- بفرمايين خانوم امري داشتين؟

-بله, قرار ملاقات داشتم با مهندس کمال شهاب.

خانوم جوان که بعدا فهميدم منشي اون واحده با دقت سرتاپامو نگاه کرد و پرسيد: مهندس شريعتي شمايين؟

با سر تاييد کردم و منتظر موندم که به مهندس شهاب خبر بدن.

کمتر از سه دقيقه منتظر بودم که در يکي از دو اتاق انتهاي سالن باز شد و مهندس شهاب با يه لبخند بزرگ از اتاق بيرون اومد و با

سرعت خودشو به من رسوند. به احترامش ايستادم, با همون لبخند روي لبش سلام کرد و منو به اتاقش راهنمايي کرد, اتاق مهندس

شهاب از سالن قبلي هم بزرگتر بود, وسط اتاق يه ميز خيلي بلند و تعداد زيادي صندلي بود. همه ي دکوراسيون اتاق به رنگ قهوه اي

تيره بود. رنگ مورد علاقه من.

به اتاق خيره شده بودم که با صداي مهندس شهاب به خودم اومدم.

-نميشيني خانوم مهندس؟

-البته, ببخشيد محو دکوراسيون اتاقتون شده بودم, ساده, شيک و قهوه اي.

-ممنونم, پس تو هم مثل من خوش سليقه اي.

از اونجا که احساس کردم اين حرف يه شوخيه لبخند زدم, مهندس شهاب هم بلند بلند خنديد.

خندش که تموم شد نگاهم کرد و گفت: خيلي ازت ممنونم که دعوتمو قبول کردي. البته اگه نميومدي من ميومدم در خونت.

با اين حرفش با تعجب به صورتش خيره شدم, چه اصراري داشت اين مرد براي ديدن من؟!

همينجوري که با تعجب نگاهش ميکردم گفت: مهندس اول ناهار بخوريم يا اول حرف بزنيم؟

با اين حرفش مطمئن شدم قصد اين ناپلئون فرضي از دعوت من صحبت از شرکت و بازديد نيست.

به صورتش خيره شدم و گفتم: صحبت درباره چي؟ در ضمن فرموده بودين مدير عاملتون ميخواد منو ببينه اما من به جز شما کسي رو

اينجا نميبينم.

با آرامش جوابمو داد و گفت: بخاطر نبود مدير عامل معذرت ميخوام, مأموريت داشتن رفتن تبريز, و اما موضوع صحبت؛

خانم شريعتي من آدم رکي هستم, دروغ هم تو کارم نيست, راستش من ازتون خواستم بياين اينجا تا کمک کنين براي حل يه مشکل, يه

مشکل که 14 ساله هيچ حلالي براش نبوده.

فکر ميکنم من اين حلال رو پيدا کردمو اون حلال شمايين. اينجورين که دربارتون شنيدم هيچ محتاجي رو از در خونتون نميرونين.

- بستگي داره که اون محتاج چي ازم بخواد, من فقط کاري که در توانم باشه انجام ميدم. ميشه لطفا واضحتر برام توضيح بدين؟

- حتمن مهندس, بايد برات يه داستان تعريف کنم, داستان زندگي يه آدم تنها که واقعن به کمک نياز داره. اما قبل از شروع داستان

بهتره ناهار بخوريم, چون داستانم طولانيه.

کمال:

خانواده ي کرامت يکي از سرشناس ترين خانواده هاي تهران بودن, کرامت بزرگ مالک نصف زميناي تهران و اطرافش، مرد منصف و

بامرامي بود, تمام خدمه و کارگراي خونش دوسش داشتن و از جون براش مايه ميزاشتن, کسي نبود که از کرامت گلايه و شکايتي

داشته باشه, تمام رعيتايي که تو باغها و زميناي کشاورزي کرامت کار ميکردن سر اسمش قسم ميخوردن, کرامت بزرگ صاحب هفت تا

بچه بود, شش تا دختر و يه پسر.

پسرشو با کلي نذر و نياز از خدا گرفته بود. بعد از شش تا دختر کرامت صاحب پسري شد که اميد داشت ميراث دار نام و املاکش

باشه.

شهسوار پسر يکي يه دونه ي کرامت مثل پدرش مرد درست کرداري بود, تا بيست سالگي کنار کرامت بزرگ زندگي کرد و شد يکي بهتر

از پدرش. کرامت بزرگ که مرد تقريبا تمام املاکش رسيد به تنها پسرش, شهسوار کرامت.

شهسوار هم مثل هر پسر ديگه اي در سن بيست سالگي عاشق دختري شد، به اسم صديقه, صديقه همسايه ي خونه ي کرامت بود و از

هر لحاظ مناسب براي وصلت با خانواده ي کرامت.

پنج سال اول ازدواجشون بي هيچ مشکلي با خوشي و شادي گذشت. شهسوار تونسته بود املاک پدرشو گسترش بده و همين باعث شد

صديقه در ناز و نعمت زندگي کنه, بعد از گذشت پنج سال هنوز بچه اي از صديقه حاصل نشده بود. کرامت به فکر چاره افتاد و از

صديقه خواست با هم براي درمون پيش دکتر برن, نزديک به سه سال شهسوار و صديقه از اين مطب به اون مطب, از اين دکتر به اون

دکتر رفتن اما نتيجه اي حاصل نشد که نشد. بيش از هشت سال از ازدواجشون ميگذشت و اجاق شهسوار کور کور بود.

صديقه که از دوا درمون خسته شده بود به کلي اخلاقش تغيير کرد, تمام روز يا گريه و زاري ميکرد يا مهموني مي داد و به مناسبتاي

باربط و بي ربط جشن ميگرفت, شهسوار هم هر روز تنها و تنهاتر ميشد.

تا اينکه وقتي شهسوار به مرز ??سالگي رسيد تو يکي از سفرايي که به ارمنستان داشت با دختري زيبارو به اسم مريم آشنا شد. مريم

دختر کم سن و سال و باهوشي بود که تو يه شرکت خدماتي کار ميکرد, وضع مالي خانوادش خوب نبود و مريم خرج زندگيشونو در مي

آورد, ديدار شهسوار و مريم عشقي رو در دل شهسوار ايجاد کرد و از مريم خواست که همراه با اون به ايران بياد. مريم هم در ازاي

دريافت پول زيادي از شهسوار و پرداختش به خانوادش همراه با شهسوار راهي ايران شد.

صديقه از ديدن رقيب دلش به درد اومد و اخلاقش بد و بدتر شد. شهسوار تمام تلاششو براي راضي نگه داشتن صديقه ميکرد و مدام تو

گوشش ميخوند که: صديقه جان مريم کنيزته، کاراي خونرو ميکنه, مثل بقيه ي خدمه, تو فقط خانومي کن, وقتايي که درگير جشنات

هستي اين دختر ميشه همدم من, شايد برامون بچه بياره و من و تو از تنهايي در بيايم.

صديقه گوشش به اين حرفا بدهکار نبود و فقط پاشو کرد تو يه کفش که با وجود اين دختر گره گوري حتي يه لحظه هم تو خونه نميمونم,

اين خونه يا جاي منه يا جاي اون.

اين شد که بعد از گذشت ?? سال از زندگي مشترکشون شهسوار از صديقه جدا شد و تمام حق و حقوقشو و شايد حتي بيشتر پرداخت

کرد.

روزي که صديقه با چشم گريون از خونه ي شهسوار ميرفت بهش گفت يه روزي تقاص دل شکستمو ازت ميگيرم.

شهسوار صديقه رو دوست داشت, اما اخلاق صديقه مثل سالاي اول نبود, به شهسوار اهميتي نميداد و تنهايي شهسوارو پر نميکرد. تمام

هم و غمش شده بود جشن و مهموني. شهسوار از صميم قلبش راضي به جدايي نبود اما اين خواسته ي خود صديقه بود و در نهايت

خودشم شاکي و ناراحت بود.

بعد از طلاق صديقه, شهسوار مريم رو به عقد خودش در آورد, مريم مثل بقيه ارمني ها بور بود و خوش چهره, با چشماي مشکي, پوست

سفيد و قدي بلند. مريم قبل از عقد با شهسوار مسلمون شد و به شهسوار قول داد که خوشبختش ميکنه. سه سال از ازدواجشون گذشته

بود که يک روز مريم احساس ضعف شديدي کرد و از حال رفت. طبيب آوردن به بالين مريم و طبيب با گرفتن مژدگوني از شهسوار بهش

خبر پدر شدنشو داد. شهسوار اونقد خوشحال بود که تا يک ماه بعد از خبر بارداري مريم جشن برپا کرده بود. بالاخره تو سن ?4 سالگي

پدر شد.

مريم وقتي مادر شد تازه بيست ساله بود و زيباييش بيشتر از قبل به چشم شهسوار ميومد.

بعد از گذشت نه ماه از بارداري مريمي که لاي پر قو نگهداري ميشد پسربچه ي قشنگي بدنيا اومد که شد چشم و چراغ خونه ي کرامت.

اسم پسر رو اسحاق گذاشتن.

مريم تنها پسرشو ايزاک صدا ميکرد و مثل يک شاهزاده ازش مراقبت ميکرد. شهسوار دوباره جوون شده بود. پسرش تمام غم و غصه

هاشو از بين برده بود اما اجل زياد بهش مهلت نداد و وقتي اسحاق تازه يازده ساله شده بود از دنيا رفت و تمام املاکش به تنها پسرش

رسيد.

اسحاق پسر آروم و سر به زيري بود. بهترين رفيقش پدرش بود که حالا بدون اون تنها شده بود.

مريم جوون تر از اون بود که بتونه همدم و مرهم دل پسرش باشه, بعد از مرگ شوهرش به خوشگذروني پرداخت و چون حوصله ي

نگهداري از تنها بچشو نداشت اسحاقو به کلاساي مختلف درسي و غير درسي فرستاد.

تنها سرگرمي اسحاق درس خوندن بود.

من با کلي مردود شدن کلاس دوم دبيرستان بودم و اسحاق تازه اول راهنمايي. يه روز که از در مدرسه اومدم بيرون ديدم چندتا پسر

گردن کلفت ايستاده بودن بالاي سر يه پسر ريزه ميزه و هي اذيتش ميکردن, پسر شري نبودم اما دلم طاقت نياورد و به کمک اون پسر

رفتم, بعد از کلي کتک کاري همراه با اون از دست گردن کلفتا فرار کرديم, اونجا بود که من با اسحاق آشنا شدم.

مادرم با مريم خانوم تو جشناي مختلف آشنا شده بود و پدرامون هم نسبت خيلي دور فاميلي با هم داشتن, چندين بار درباره اسحاق

شنيده بودم و ميدونستم تو مدرسه ي خودمونه اما تا حالا از نزديک نديده بودمش.

اسحاق پسري با چشم و ابروي مشکي و پوست سفيد, خيلي سر به زير و مؤدب که شد بهترين رفيق زندگيم.

از اون روز به بعد من همه جا با اسحاق بودم و نميذاشتم کسي اذيتش کنه, اسحاق پسر کم حرفي بود و تا ازش چيزي نميپرسيدي جواب

نميداد.

مريم به محض رسيدن اسحاق به پونزده سالگي تنها پسرش رو تنها گذاشت و با کلي پول راهي ارمنستان شد. به اسحاق سپرد که تو

ديگه مرد شدي, من هنوز جونم و نميخوام جوونيم به خاطر تو هدر بره. اسحاقو سپرد دست دايه ي پيرشو برگشت پيش خانوادش.

اسحاق خيلي خوب درس ميخوند و تمام درداشو با درس خوندن درمون ميکرد. من ديپلمم رو گرفته بودم و با کمک پدرم تو يه اداره دولتي

مشغول به کار بودم. اما اسحاقو تنها نميذاشتم. همه جا همراش بودم تا اينکه اسحاقم ديپلمشو گرفت و يه روز اومد پيشم, بهم گفت

ميخواد تحصيلاتشو خارج از کشور ادامه بده. ازم خواست که منم همراهش برم. اسحاق وارث املاک و اموال زيادي بود برا همين

همرو به تنها کسي که مورد اعتمادش بوديعني پدر من سپردو باهم راهي لندن شديم, من بعد از گرفتن مدرک ليسانس متالوژي برگشتم

ايران. اما ليسانس براي اسحاق خيلي کم بود. اون موند و وقتي برگشت که دکتراشو گرفته بود. شايد تو اون زمان جوون ترين کسي بود

که تونسته بود دکتراشو تو رشته ي متالوژي بگيره.

اسحاق برگشت و تنها کسي که منتظر برگشتش بود من بودم. بيست و نه سالش بود, خيلي جذاب و مردونه تر از قبل شده بود, قد بلند.

هيکل چهار شونه. چشم و ابروي مشکي که از مادرش به ارث برده بود با نگاه نافذ اما همشه غمگين. با بيني کشيده و لبهايي که

هيچوقت به خنده باز نشده بودن.

تمام پسراي هم سن اسحاق به فکر گردش و مهموني بودن و اسحاق به فکر استفاده از دانشش. با کمک هم اين شرکتو راه انداختيم, تمام

اين ساختمون مال اسحاقه.

وقتي تازه شرکتمون جون گرفته بود و سعي ميکرديم اسم و رسمي پيدا کنيم اسحاق با دختري به اسم فرشته آشنا شد که اي کاش

هيچوقت آشنا نمي شد.

فرشته مديريت بازرگاني خونده بود و توسط يکي از دوستان براي کار تو شرکتمون معرفي شده بود. فرشته دختري زيبا, با استعداد و

خوش اندام که شباهتاي زيادي با اسحاق داشت. مثل اسحاق کم حرف بود وبي احساس. منطقي ترين زني که تو تمام عمرم ديده بودم و

اين مهمترين عاملي بود که باعث جذب اسحاق شده بود. دو سالي از احداث شرکتمون گذشته بود و اسحاق و فرشته بيشتر از قبل باهم

در تماس بودن, يه روز که با اسحاق به يه سفر کاري رفته بوديم بي مقدمه از اسحاق پرسيدم: تو واقعن فرشته رو دوست داري؟ با اين

سوالم يکم جا خورد, معمولن در مورد چنين مسايلي با هم حرف نميزديم.

با تعجب نگاهم کرد و گفت: فرشته دختر خوبيه, شايد تنها زنيه که ميتونم تحملش کنم.

- خوب پس چرا بهش پيشنهاد ازدواج نميدي؟ بهتره تو هم سرو سامون بگيري, تو يه خونه ي درندشت زندگي ميکني, تنها, کم کم سنت

بالا ميره, نياز به يه همخونه و همدم پيدا ميکني, خونت مث قبرستون ميمونه, نه صدايي, نه زندگيي, تو بايد ازدواج کني, بچه دار

بشي.

-چه حرفايي ميزني کمال, من از اوضاعم راضيم.

- راضي هستي چون زندگي ديگه اي رو تجربه نکردي, هميشه تنها بودي, باور کن بودن يه زن خوب تو خونه نعمت بزرگيه, درسته که

منم فقط سه ساله ازدواج کردم ولي واقعن از زندگيم راضيم, اينقد تجربه دارم که بهت بگم وقتشه زن بگيري.

اون روز خيلي با اسحاق حرف زدم و ازش قول گرفتم که درباره ي اين موضوع جدي فکر کنه.

درسته که اسحاق سعي ميکرد احساساتشو مخفي کنه اما من هيجانشو تو برخورد با فرشته ميديم, وقتايي که نبود دلتنگش ميشد و آرومتر

از هميشه ميشد. اسحاق هيچوقت معني محبتو نفهميده بود, مادرش به راحتي تنهاش گذاشته بود و رفته بود. همرو مثل مادرش بي

احساس ميدونست با زنها رابطه ي خوبي نداشت اما فرشته براش معناي متفاوتي داشت.

بعد از حرفاي من بيشتر به فرشته نزديک ميشد و بالاخره يه روز حرف دلشو به فرشته زد. بهش گفت که ميخواد با اون تشکيل خانواده

بده, فرشته هم در جواب گفته بود که حالا زوده براي زندگي مشترک.

اسحاق از من کمک خواست و من تصميم گرفتم خودم براي دوستم آستين بالا بزنم و با فرشته صحبت کنم.

يه روز بيرون شرکت با فرشته قرار گذاشته بودم. فرشته مثل هميشه با بهترين تيپ ممکن با بوي خوب ادکلنش که هوش از سر هر

مردي مي برد اومد سر قرارمون.

بعد از سلام و احوالپرسي گفتم: ببين فرشته ما الان نزديک به سه ساله همديگرو ميشناسيم و باهم کار مينيم, حتمن تو اين سه سال

متوجه رابطه ي صميمانه ي منو اسحاق شدي, در واقع تنها دوست و قوم و خيش اسحاق منم, تو تنها زني هستي که اسحاق تو اين سي

و دو سال بهش علاقه مند شده. فک مي کنم بهتره باهم ازدواج کنين و بريد زير يک سقف, در واقع من دارم ازت خواستگاري ميکنم برا

آقا اسحاق گل.

حرفام که تموم شد فرشته با يه نگاه بي تفاوت زل زد تو چشمامو گفت: به نظر تو هرکي به من علاقه مند شد من بايد زنش بشم؟

اين حرفش باعث شد با دهان باز و متعجب نگاهش کنم, وسط تعجب من به حرفاش ادامه داد و گفت: منم از اسحاق خوشم مياد, تمام

معيارهاي مورد نظر منو داره اما من اهداف بزرگي دارم, قصد دارم برم فرانسه, تحصيلاتمو ادامه بدم, ازدواج فقط دست و پاي منو

ميبنده, منو از اهدافم دور ميکنه, من اينو نميخوام,

نميخوام بشم کلفت خونه ي اسحاق, من از اسحاق خواستم کمکم کنه تا به اهدافم برسم, قراره هزينه ي سفرم به فرانسرو بده, درسم که

تموم بشه از اسحاق ميخوام بياد فرانسه که براي زندگيمون تصميم بگيريم البته اگه تا اون موقع کس ديگه اي نيومده باشه تو زندگيم.

حالا هم اگه حرف ديگه اي نداري بايد برم که خيلي عجله دارم.

بدون اينکه منتظر جوابم بشه خداحافظي کرد و رفت .

من موندم و فکر اينکه اسحاق بيچاره چقدر تنها و بيکسه.

فرشته رفت فرانسه و اسحاق تبديل شد به مرده ي متحرک.

يک سال از رفتن فرشته گذشته بود که يه روز تماس گرفت و از اسحاق خواست زودتر کاراشو بکنه و اونم بره فرانسه , اين تماس

براي اسحاق حکم يه معجزه رو داشت, مقداري از باغها و اموالي که داشتو فروخت و تبديل به ارز کرد.

با اينکه نظر اسحاق برام محترم بود اما از اينکه اينقد به فرشته علاقه داشت بدم ميومد, فرشته ارزش اسحاقو نداشت, اسحاق يه آدم

صاف و صادقه, شايد نشون نده اما قلب بزرگي داره, هميشه تنها بوده و هست, فرشته دختر جاه طلبيه که با پول اسحاق اقامت

فرانسرو گرفته بود . بيشتر از هرکسي به خودش اهميت ميداد, اون بيشتر از خود اسحاق، پولشو دوست داشت و اينا منو ناراحت

ميکرد, ميدونستم فرشته زن زندگي نيست اما دلم نميومد اسحاقو از تصميمش منصرف کنم. اسحاق تمام کاراشو براي رفتن کرده بود

تنها کاري که بايد ميکرد پيدا کردن يه آدم معتمد و کاربلد بود که در غياب اسحاق مديريت شرکتو به عهده بگيره, اول از من خواست

اين مسوليتو قبول کنم اما من چيزي از مديريت يه شرکت بارزرگاني سرم نميشد من بدون اسحاق حتي يه ساعت هم نميتونستم شرکتو

اداره کنم. اصلن بدون اسحاق نميخواستم تو شرکت بمونم. علاوه بر کار اينجا من مسول املاک پدرمم هستم, وقتي براي مراقبت ??

ساعته از شرکتو ندارم.

وقتي اصراراي فرشته براي رفتن اسحاق بيشتر شد اسحاق تصميم گرفت تمام املاکش به جز اين شرکت که خيلي براش عزيز بود و

خونشو بفروشه، اما همينکه براي فروش اقدام کرد يه شکايت نامه از دادگاه به دستش رسيد.

صديقه زن سابق پدرش مدعي شده بود که هنوز زن کرامته و با يه شناسنامه جعلي,که هنوز اسمش توي شناسنامه ي شهسوار کرامت

بود ادعاي خودشو ثابت کرد. صديقه زهر خودشو ريخته بود و بازم اين اسحاق بود که مورد ظلم قرار ميگرفت, اسحاق زير بار نرفت,

وکيل گرفت اما ممنوع الخروج شده بود. تو دادگاه اول اسحاق بازنده بود, تقاضاي بررسي مجدد کرد. اما صديقه زرنگتر از اين حرفا

بود که عقب نشيني کنه, هربار تهمت جديد و شکايت جديد. پاس و ويزاي اسحاق باطل شد. وکيل اسحاق يه راه کار بهش نشون داد که

اگه ازدواج کنه و املاکشو به نام زنش بزنه ميتونه پاس و ويزاشو پس بگيره, برا اقامتش با وجود تاهل هم سريعتر اقامت ميگيره,

اونوقت طرف حساب صديقه ميشه زن اسحاق, وکيل وقت و زمان بيشتري براي اثبات دروغاي صديقه داره در ضمن يه زن راحتتر

ميتونه دل صديقرو به رحم بياره.

چهار سال به همين منوال گذشت نه صديقه تونست نتيجه ي نهايي رو بگيره نه اسحاق تونست بيگناهيشو ثابت کنه, اينقد فکر و خيال

کرد تا مريض شد و متاسفانه مريضيش سرطان پروستات تشخيص داده شد.

تحت درمان قرار گرفت و بعد از سه سال شيمي درماني دکتر اعلام رضايت کرد از اوضاع جسميش اما ازش خواست به خوردن

داروهاش و ادامه چکاپ ماهانش ادامه بده, که البته مثل هميشه انداخت پشت گوش, تو مدت بيماري اسحاق فرشته هربار که زنگ ميزد

کلي گله و شکايت ميکرد و آخر صحبتاشم ختم ميشد به تقاضاي پول از اسحاق بيچاره.

اسحاق مثل تنها پسرم برام عزيزه, شايد حتي بيشتر, اون فقط دوستم نيست, همبازيم بوده, رفيق غربتم بود, دوست خوشي و ناخوشيم.

بايد کسيرو براش پيدا کنم که بتونه روح مردشو زنده کنه, يه آدم فداکار, يه پرستار, يه مدير لايق براي شرکتش, يه زن براي خنثي

کردن توطيه هاي

صديقه و يه دوست برا کم کردن غماش و پاسبوردي براي رفتنش از ايران و رسيدن به عشقش.

پيدا کردن يه آدم که بتونه تمام اين خصلتارو داشته باشه کار سختي بود اما من بالاخره پيدات کردم خانوم شريعتي.

آتنا:

مهندس شهاب تعريف ميکرد و من سرمو انداخته بودم پايين و فقط گوش ميدادم, دلم سوخت براي مردي که اينقد تنها مونده بود, تو سرم

پر شده بود از سوال, مهندس کرامت معروف همون اسحاقه؟ فرشته چقد ميتونست بي احساس باشه؟ اصن مهندس شهاب از من چي

ميخواست؟ من چه کمکي ميتونم به اين آدما بکنم؟ چرا براي تعريف اين داستات منو اينجا دعوت کرده بود؟

توي افکارم غرق بودم که مهندس شهاب گفت: بالاخره پيدات کردم مهندس شريعتي.با اين حرفش سرمو بلند کردمو نگاه دقيقي به

صورتش کردم, لبخند بزرگي تمام صورتشو پوشونده بود انگار که موفق به فتح قله اورست شده.

با صدايي که تعجب توش موج ميزد پرسيدم:

مهندس معذرت ميخوام اما من هنوز نفهميدم چه کمکي از من بر مياد؟

- يه وکالت بهت ميديم و ميشي مدير عامل شرکت صنعت پردازن, اما قبلش يه مدت اينجا کار ميکني منو اسحاق کمکت ميکنيم تا با

کارا آشنا بشي, ميشي مدير يکي از بزرگترين شرکتاي کشور, خونه اي که قراره با کرامت توش زندگي کنين بعد از جدايي به نام تو

ميشه, علاوه بر حقوقي که هرماه از سود شرکت دريافت ميکني ماهانه يه کمک خرجي به حسابت واريز ميشه, حتي اگه بخواي از

دوستاي وکيلم ميخوام که شناسنامتو درست کنن و مهر طلاقو ازش پاک کنن. فقط کافيه چندماه تحمل کني, با اسحاق عقد ميکني, کمکش

ميکني که پاس و ويزاشو پس بگيره, با صديقه حرف ميزني, اگه بتوني از اسحاقم پرستاري ک...

با عصبانيت از جام بلند شدم و با صدايي که ميلرزيد گفتم: آقاي محترم شما درباره ي من چي فکر کردين؟ فکر کردين اينجا کجاست؟

متوجه نيستين دارين به من توهين ميکنين؟

شهاب ايستاده بود و سعي ميکرد آرومم کنه اما من واقعن قاطي کرده بودم.

-ببين آقاي محترم من دارم يه تنه جاي سه تا مرد کار ميکنم, شايددر ظاهر تنها باشم اما من خدارو دارم, بهتون اجازه نميدم چون يه

زن تنهام هرجور ميخواين با من رفتار کنين. واقعن متاسفم.

اينو گفتم و با وجود تمام تلاش شهاب براي آروم کردنم از شرکتشون زدم بيرون و به خودم قول دادم که ديگه حتي تا شعاع پنج

کيلومتري اون ساختمون هم نرم.

يه تاکسي گرفتم و تا خونه فقط اشک ريختم, بخاطر درد بي کسيمو تنهاييم.

به خونه که رسيدم مانتومو روسريمو در آوردمو خودمو روي تخت ولو کردم.طاق باز روي تخت دراز کشيدم و به سقف اتاق کوچيکم

خيره شدم.

مگه من چيکار کرده بودم که اين آدم به خودش اجازه داده بود باهام اينجوري حرف بزنه؟ من برم عقد يه مرد بشم در ازاي يه خونه و

مقداري پول؟ يعني خودمو شرافتمو بفروشم؟ که چي بشه؟

شش ساله دارم جون ميکنم و شرافتمندانه کار ميکنم که خرجي خواهر و برادرمو بفرستم, که تو غربت نيازمند نباشن, که راحت زندگي

کنن, خوب بپوشن, خوب بخورن, راحت بخوابن, درسته شش ساله حتي يه روسري هم براي خودم نخريدم, درسته تو يه خونه ي ??

متري زندگي ميکنم, درسته

هيچوقت بيشتر از يه وعده در روز غذا نميخورم, درسته بخاطر نداشتن پول کرايه، از شرکت تا خونرو پياده ميرم و ميام. اما هيچ

کدوم اين سختيا باعث نميشه خودمو شرافتمو بفروشم.

اونقد اشک ريختم که چشمام سنگين شد و خوابم برد.ساعت ?شب با صداي ويبره ي موبايلم از خواب بيدار شدم, سه ساعت بود که

خوابيده بودم, با چشمايي که خيلي پف کرده بودن به گوشيم نگاه کردم، بيست و سه تا ميس کال که همشون از مهندس شهاب بودن.

با چه رويي بهم زنگ ميزد, اصن چي ميخواست بگه؟

به موبالم خيره شده بودم که دو باره زنگ زد.ارتباطو برقرار کردمو با صداي اخمو و خواب آلودي گفتم: بفرمايين؟

-دخترم خوبي؟ منو ببخش, شايد بد برات توضيح دادم, باور کن متوجه ي حرفام نشدي, اجازه بده بيام در خونتو برات همه چيرو کامل

توضيح بدم.

پشت سر هم حرف ميزدو به من مهلت حرف زدن نميداد.

- دخترم من نزديک دو ماهه دارم دربارت تحقيق ميکنم با توجه به شناختي که ازت بدست آوردم حدس ميزدم که جواب مثبت گرفتن ازت

کار راحتي نيست اما من...

-مهندس ببخشيد که تو حرفتون مي پرم, اما حرفاي شما توهين به منه. اگه کوچيکترين شناختي از من بدست آورده بودين هرگز چنين

پيشنهادي به من نميدادين. اگه کسي به دختر خودتون چنين پيشنهادي بده چه حالي پيدا ميکنين؟

- دخترم, آتنا, من نميخوام شرف و پاکدامنيت ذره اي زير سوال بره, من ايمان دارم که تنها کسي که ميتونه به اسحاق کمک کنه تويي,

اجازه بده فردا بازم باهم صحبت کنيم, قول ميدم نظرت عوض بشه. تو معجزه ي زندگي اسحاق ميشي, باور کن اسحاق به تو نياز داره.

- الان اصلن مغزم کار نميکنه, نميخوام به چيزي فکر کنم, باور کنين خستم, خيلي خسته.

- باشه دخترم, فردا صبح ساعت ? بهت زنگ ميزنم تا بيشتر حرف بزنيم.

خداحافظي کردمو گوشي رو قطع کردم. خدايا چرا همه از من انتظار کمک دارن, خدايا پس من چي؟ پس کي به داد من ميرسه؟

قبل از طلوع خورشيد از خواب بيدار شدم. من و خورشيد سال هاست که با هم رقابت ميکنيم. رقابت سر اينکه کي زودتر از خواب

بيدار ميشه. من از شهر خورشيدم. خورشيد به مردم شهر من نزديکتره تا مردم شهرهاي ديگه. خيليا به مردم شهر من ميگن آفتاب

سوخته اما خبر ندارن که آفتاب مارو نسوزونده بلکه به ما زندگي بخشيده. تو شهر من مردم پا به پاي خورشيد حرکت ميکنن و خسته

نمي شن. کم نميارن، با وجود تمام سختيا به لطف خدا زير نور آفتاب در ظاهر سوزان و در باطن زندگي بخش به حرکت و زندگيشون

ادامه ميدن.

نمازمو خوندمو با خدا خلوت کردم. گله نکردم فقط ازش پرسيدم خدايا اين آزمايش جديد يکم سخته. هنوز صورت مسئله برام مشخص

نشده، آزمايش براي عفت و پاکدامنيه يا براي نجات يکي از بنده هاته؟

بايد فکر ميکردم به تمام حرفاي شهاب، بايد تحقيق ميکردم تا مطمئن شم تمام اون حرفا حقيقت داره، بايد مطمئن شم وگرنه ممکنه

خدارو از در خونم برونم. کلمه ي نيازمند که فقط براي محتاج پول بکار نميره. شايد اينبار

خدا به شکل نيازمند محبت به در خونم اومده باشه.

بيشتر که فکر کردم ديدم حرفاي شهاب توهين نبود. اون ازم خواسته بود يه عقد دائم بکنم طبق سنت پيامبر. هرچند که خودخواهي توي