رمان نوه های مامان جون شمس الملوک به قلم چیکسای

ژانر : #اجتماعی

خلاصه:

از افتخارات مامان جون شمس الملوک که همه اونو مامان جون شمسی صدا میزدیم این بود که تو 13 سالگی عروس شده بود... 13 شکم بچه آورده بود... 13 سال تو تهرون زندگی کرده بود و شماره ی کوچه ی محل زندگیش 13 بود...اما مهمترین افتخار مامان شمسی این بود که تونسته بود اکثر دخترها و پسرهاشو تو همین کوچه ی شماره 13 جمع کنه و تقریبا کوچه رو اختصاصی به اسم کوچه ی بچه های مامان شمسی به همه بشناسونه!ولی این داستان حکایت مامان جون شمسی نیست. یه تعدادیمون جزو متولدین دهه پنجاه بودیم و بقیه جزو دهه ی شصت... ولی هردو نسل درگیر مشکلات دوران انقلاب و جنگ شدیم و اینطور نبود که دهه شصتیها از ما سختیهای بیشتری کشیدن... همه ی اونهایی که از سال 1355 تا سال 1360 به دنیا اومدن حرف منو خوب میفهمن! مگه میشه متولدین سال 60 درد کشیده ی پس لرزه های جنگ و انقلاب باشن و متولدین سال 59 نه...؟

سال 1363 بود. چهار سال از شروع جنگ میگذشت. جنگی که پس لرزه های ناشی از اون کم کم خودشونو به رخ میکشیدن. صحبت از جنگ و سیاست، بحث داغ همه ی بزرگترا شده بود... تو کوچه، خیابون، عزا، عروسی، مدرسه و... خلاصه هرجا میرفتی یه مدل حرف میشنیدی.همه ی صحبتا در ارتباط با رژیم ملعون صدام و رشادت های رزمنده های ما بود...

ما بچه ها همه تو حس و حال خودمون بودیم. چه میفهمیدیم پس لرزه های جنگ چیه؟ قحطی و صرفه جویی چیه؟ گرونی چیه؟ اسراف چیه؟ فقط به فکر پول توجیبیمون بودیم. جسته گریخته هم خودمونو قاطی بحث داغ جنگ و سیاست میکردیم و یه چیزی میپروندیم. حالا یا درست و یا غلط... اگه درست بود که همه میگفتن:

- به به...میبینید؟ اینا جوونای آینده هستن! خدا وکیلی هوش بچه های این دوره و زمونه کجا و هوش ما تو سن و سال اینا کجا؟

اگه هم که نظرمون نامربوط بود، یه اخمی بهمون میکردن و بابامون میگفت:

- پاشو بچه برو درستو بخون... چیه نشستی جلوی چند تا بزرگتر و عرض اندام میکنی؟

پدرم کارمند شهرداری بود. وضع مالیمون خیلی توپ نبود ولی گدا هم نبودیم... گاهی متوسط رو به بالا بودیم و گاهی متوسط رو به پایین ولی هنوز خیلی جا داشت تا به خط فقر برسیم. که البته این رفت و آمد از نقطه ی متوسط به سمت بالا و پایین مربوط میشد به اضافه کاریای بابا در اداره و کار کردنای شبونه ش تو آژانس عمو علی و صرفه جویی های مامان.

خونواده ی مادری و پدری من از نظر فرهنگی کاملا با هم متفاوت بودن... هرچی خونواده ی پدریم کم جمعیت بودن و بچه هاشون اهل درس و مدرسه، خونواده ی مادریم پر جمعیت و بچه ها اهل شلوغ کاری و فرار از مدرسه...

پدرم فقط یک برادر داشت. من مادر پدرمو ندیدم ولی از زمانیکه یادم میاد همه میگن که حاجاقا بزرگ پدرِ پدرم در حال تجدید فراشه! پدرم و عمو علی کوچیک بودن که مادرشون فوت میکنه و حاجاقا بزرگ هنوز چهلم زنش نشده، با یه خانمی ازدواج میکنه که کل مدت ازدواجشون به دو سال نمیکشه!

از حرفای مامانم فهمیدم که حوری خانم زنه چهارم پدربزرگم بعد از فوت مامان بزرگ پدریمه...

مادرم همیشه حوری خانم رو دعا میکرد و میگفت:

- خدا خیرش بده... هیچکی نمیتونه با بداخلاقی حاجاقا بزرگ کنار بیاد ولی این زن بقدری آروم و صبوره که با همین صبرش عمر زندگی مشترکشو با بابای بابات به بیشتر از ده سال رسونده...

در مقابلش مامان جون شمس الملوک مادر بزرگ مادریم که همه مامان جون شمسی صداش میکنیم، یه پا آتیش پاره بود و آتیش بیار معرکه بود...

زن خوب و مهربونی بود ولی خصلت خبرکشیش بقدری زیاد بود که تا حالا چند تا آشوب جانانه بین نوه هاش درست کرده که ترکشاش به بزرگترا هم خورده بود...

ممکنه بگید این اسم شمس الملوک از کجا اومده؟

داستانش جالبه! پدرِ مامان جون شمسی دو تا خواهر داشته که اسم یکیش شمس النسا بوده که تو شش سالگی تو تنور میفته و همونجا مار میزنش و میمیره و یه خواهر دیگه داشته به اسم فخر الملوک که سر زای اولین بچه ش فوت میکنه... اسم مامان جون شمسی از این دوتا اسم گرفته شده چون میگفت:

- آقام همیشه میگفت "وقتی به دنیا اومدی دیدم از بینی به بالا شبیه شمس النسا بودی و از بینی به پایین شبیه فخرالملوک... منم اسمتو گذاشتم شمس الملوک"

ما بچه ها هم سر به سرش میذاشتیم و میگفتیم:

- مامان جون شمسی! بینیت به کی رفته؟

اونم چشماشو گرد میکرد و میگفت:

- عین دماغ بابامه ... همونطور بزرگ و منقاری

ما هم قهقه مون عالمو برمیداشت.

مامان جون شمسی واسه ی خودش یه سری افتخارات داشت که اگه قرار بود قاب گرفته بشن، دیوارای یه اتاق پر میشد...از نظر من افتخاراتش واقعا افتخار بود چون عدد 13 که واسه ی همه نحس بود، واسه مامان جون شمسی شگون داشت. واسه همین سر همه ی مجالس گیر میداد که باید مجلس روز سیزدهم ماه قمری باشه و اگه تا سیزدهم ماه قمری زمان زیادی باقی بود به سیزدهم ماه شمسی اکتفا میکرد...

از افتخارات مامان جون شمسی این بود که تو 13 سالگی عروس شده بود... 13 شکم بچه آورده بود... 13 سال تو تهرون زندگی کرده بود و شماره ی کوچه ی محل زندگیش 13 بود... و خلاصه کلی خاطره که تو سیزدهم هر ماه واسش اتفاق افتاده بود که یکیش تولد دایی ذبیح الله م بود که اوایل انقلاب رفت اروپا و الان واسه ی خودش شرکت صادرات کننده ی مواد بهداشتی به کشورای اروپایی داره و کلی هم برو بیا... ما که به چشم خودمون ندیدیم ولی دوستاش که هر چند وقت یه بار میان دم خونه ی عزیز جون که از طرف دایی ذبیح واسش پول و کادو بیارن میگن... در ضمن خانم دایی ذبیح فرانسویه و دوتا دختر به اسمای سوزان و سارا داره!

اما مهمترین افتخار مامان شمسی این بود که تونسته بود اکثر دخترا و پسراشو تو همین کوچه ی شماره 13 جمع کنه و تقریبا کوچه رو اختصاصی به اسم کوچه ی بچه های مامان شمسی به همه بشناسونه!

از سیزده شکم بچه ای که مامان شمسی به دنیا آورده بود نه تا مونده بودن و چهار تاشون یا موقع تولد و یا در سن کمتراز دوسال فوت کرده بودن. 4 تا خاله داشتم و چهار تا دایی که اسم همه ی مرده های فامیل رو مامان جون شمسی به نشونه ی احترام رو دایی ها گذاشته بود...

دایی بزرگم دایی محمود بود که تو بازار فرش واسه ی خودش دم و دستگاه حسابی راه انداخته بود و جسته گریخته شنیده بودیم که دنبال مجوز تجارت فرش به اروپائه. دایی ذبیح ا... که دومی باشه رو هم که گفتم در اروپاست.

دایی جعفر خمیر مایه های لوطی گری داشت و واسه خودش بنگاه خرید و فروش ماشین راه انداخته بود و دستش به دهنش میرسید.

میمونه دایی کوچیکه یا آقای مهندسمون دایی حسین که با خانمش همکاره و تو دانشگاه شیراز با هم آشنا شدن... خودتون بگید وقتی یه زن و شوهری تو اون زمونا تحصیلکرده ی دانشکده ی شیراز باشن به طور حتم دوستاشون با خاله های من که تحصیلکرده شون مامان دیپلمه ی من بود و خانمِ دایی محمود که فکرو ذکرش فخر فروشی و خانم دایی جعفر که از صد تا حرفش 90 تاش کلمه ی حمیرای تیر به جیگر و مرده شور برده بود، فرق میکرد...

مامان جون شمسی هم تو موش دوونی تو زندگیشون بی بهره نبود. واسه همین اونا از کوچه ی شماره سیزده به کوچه شماره ی پونزده ی یه خیابون دیگه نقل مکان کردن... نقل مکان کردن اونا همزمان شد با بالا رفتن کار و بار دایی محمود و پا تو کفش کردن زن دایی لیلا که الا و بلا ما هم باید بریم بالا شهر بشینیم... حالا نه اینکه خونه ی ما تو پایین شهر بود ولی بالای شهر هم نبود.

اونا که رفتن کوچه رو خاله ها با خونواده ی دایی جعفر و بچه هاشون که اکثر اونا متولدین بعد از سال 1350 بودن، قرق کردن... یه تعدادیمون جزو متولدین دهه پنجاه بودیم و بقیه جزو دهه ی شصت... یکی هم که همون حمیرا دختر دایی جعفر باشه، متولد سال 1346 بود. ولی هممون درگیر مشکلات دوران انقلاب و جنگ شدیم و اینطور نبود که متولدین یک دهه از بقیه سختی بیشتری کشیده باشن...

بچه هایی بودیم با بیشترین دغدغه و حساسیت ها؛ بچه هایی که با کوچک ترین وسیله خوشحال می شدیم و با کمترین قهر پدر و مادر ناراحت.

بچه هایی بودیم که درگیر جنگ تحمیلی شدیم و دلبستگی به جز چند عروسک، ماشین پلیس و انباری که برای فرار از موشک های صدام به اون پناه می بردیم، نداشتیم؛ ما مال دوره ای بودیم که هنور دختر یا پسر بودن بچه ی اول خیلی مهم بود. روزگاری که خیلی دوست داشتیم اگه دختر بودیم پسر می شدیم تا پدرمون به ما افتخار می کرد.

همگیِ ما بچه هایی آروم و درگیر احساسات بودیم با کلی فضای خوب و صمیمی، اگه به شکل کلی بخوام بگم اینه که بچه های کوچیکی بودیم که افکار بزرگی داشتیم؛ واسه ی پدرا و مادرامون دردسر ساز نبودیم. بازی کردن با چند تیکه اسباب بازی مثه عروسک و ماشین و بازی های ابداعی مثل خاله بازی، خونه مادربزرگه، دزد و پلیس... ما رو سرگرم میکرد.

اخم و تخم پدر و مادر برامون خیلی سنگین می اومد و ساعت ها و شاید روزا فکرمون درگیر این جمله ها بود:

-مگه من چی گفتم که... یا من که چیزی نگفتم!

کارتونای اون موقع واسه ی ما گوشه ای از زندگی بود و با اون برنامه ها و کارتونا ما زندگی می کردیم و همراه می شدیم. دختری به نام نل، بل و سباستین، بچه های مدرسه ی والت، بچه های کوه های آلپ، خونه ی مادربزرگه، سفرهای گالیور، سندباد، پینوکیو و خیلی چیزای دیگه...

کوچه ی شماره ی سیزده بن بست بود... ته کوچه، خونه ی مامان جون شمسی بود و ما با خونواده هامون هر کدوم تو خونه های حیاط دار زندگی میکردیم...

خدا رو شکر باجناق ها با هم خوب بودن... البته دایی جعفر و خاله ها اجازه نمیدادن که صمیمیتشون بهم بخوره!

به محض اینکه احساس میشد رابطه ی دوتاشون کمی تیره و تار شده مهمونی پشت مهمونی بود که خاله ها راه مینداختن که رابطه ی حسنه رو بین اون دوتا باجناق مجددا ایجاد کنن.

مامان جون شمسی هم که گل سر سبد کوچه بود و به خاطر حضور پر فیض ایشون، فردای هر مهمونی یه کتک کاری و دعوای حسابی تو کوچه با پسر خاله ها و پسر دایی هامون داشتیم که همه از خبر کشی و دهن لقی مامان جون شمسی منشا میگرفت. خواهرا و زن دایی جعفر که تنها عروس صمیمی با خاله ها بود، به رابطه ی بین 21 نوه کاری نداشتن و میگفتن:

- والا ما نمیتونیم به خاطر شماها به جون هم بیفتیم... خودتون از پس خودتون بر بیاید.

همین خصلت اونا بود که باعث میشد خودمون دعوا کنیم و خودمون هم با هم آشتی کنیم...

منکه بزرگتر بچه ها بودم تو اون سال چهارده سالم بود. تازه پشت لبم سبز شده و صدام مثه خروسا طنین انداز شده بود.

چهار روز به تحویل سال 1364 مونده بود. امتحانات ثلث دوم تموم شده بود و با پسر خاله ها که همه یا همسن بودن و یا یه سال از من کوچیکتر، تو کوچه فوتبال بازی میکردیم...

همه درگیر خونه تکونی بودن... فرشای شسته شده از روی دیوارا آویزون شده بودن. آب کفی بود که از خونه ی خاله نیره بیرون میومد... بیچاره وسواس بود. تا حیاط رو کفی میکرد.

چند بار پویا پسرش به حیاطشون رفت و داد و بیداد راه انداخت که کف کوچه لیز شده و ما نمیتونیم فوتبال باز کنیم که بار آخر خاله نیره با جاروی کفی افتاد به جونش...

پاهای خیس شده ی ما هم به کنار که مرتبا آب از لای درز باز شده و سوراخ کفشای کتونیمون به داخل میرفت. بقدری به خاطر فوتبال بازی کردن تو کوچه و مدرسه کفش پاره میکردیم که مامانامون کفشای مهمونی و بازیمونو جدا کرده بودن. لباسا و کفشای کهنه رو واسه بازی میپوشیدیم و تا پاره و پوره نمیشدن حق نداشتیم یکی دیگه رو جایگزینشون کنیم... اون موقع همینطوری بودیم... تنها چیزی که برامون مهم نبود تازگی و مارک لباس و کفش بود. کوچیکترا لباسای تنگ شده ی بزرگترا رو میپوشیدن و عارمون هم نمیومد که بگیم شلوار بابامونو تنگ کردیم و می پوشیم و یا این بلوز مال داداش بزرگتر مونه.

اون روز اونقدر شوق و هیجان از اتمام امتحانا داشتیم که اصلا توجه نمیکردیم که چند بار به خاطر لیز شدن زمین به علت کف ها زمین خوردیم...

ناگهان صدای جیغ جیغ خاله منیره از تو حیاطشون بلند شد. چند دقیقه بعد رامین با چشمای گریون در حالیکه دستشو رو گونه ش گذاشته بود از در اومد بیرون ... پشت سرش خاله منیره پرید تو کوچه و دستشو گرفت:

- کجا میری ذلیل مرده...؟ حالا گوشتا رو میری میدی به گربه؟

تو اون اوضاعی که روز به روز همه چی گرون میشد و هر روز میگفتن قراره یه چیز دیگه هم کوپنی بشه رامین پسر 6 ساله ی خاله منیره، گوشتا رو به گربه ای که تو زیر زمینشون جا خوش کرده بود میداد.

خودمو جلوی خاله انداختم و رامین رو پشت سرم قایم کردم. با همون صدای نخراشیده م گفتم:

- خاله ببخشش... غلط کرد...

خاله که عین باروت آتیش گرفته بود، با شنیدن صدای خروسکی من که نشون دهنده ی شروع دوران بلوغم بود خنده ای کرد و خشمش خوابید:

- ببرش مسعود جان تا چشمم بهش نیفته!

دست رامینو گرفتم و رو لبه ی جدول نشوندمش:

- بشین همین جا و به فوتبال ما نگاه کن... آخه بچه! مردم تو این دوره و زمونه گوشت نمیبینن بخورن اونوقت تو میدی به گربه! بیخود نیست گربه تون انقدر چاقه!

در همین موقع چشمم به میلاد، داداش کوچیکم، افتاد که کیفشو رو دوشش انداخته بود و از مدرسه برمیگشت. یه قلک پلاستیکی رو هم به هوا مینداخت و میگرفت.

به سمتش رفتم. تا منو دید دوان دوان به سمتم اومد:

- سلام داداش مسعود...

- سلام ... این چیه؟

دست بردم و قلک رو که شبیه نارنجک بود ازش گرفتم.

میلاد گفت:

- اینو معلممون داده و گفته که "عیدیاتونو توش بریزید و بعد از سیزده بیارید مدرسه تا پولاشو بفرستیم واسه رزمنده ها تو جبهه!"

قلکو بهش دادم و همینطور که به سمت بچه ها میرفتم تا بازیمو ادامه بدم گفتم:

- به همین خیال باش که این قلک با ده تومنیای نوی شوهر خاله ها و مامان جون شمسی پر بشه... مگه دایی جان محمود سرکیف باشه و زن دایی بهش اجازه بده که یه پنجاه تومنی تا نشده بذاره کف دستت...

همه ی هیکلمونو به خاطر بازی فوتبال پر از گِل کرده بودیم. خدا خیر بده خاله نیره رو که دست از کف مالی حیاط نمیکشید... تا پادری دم در ورودی خونه رو هم میشست. مونده بود تو تلویزیون رو آب ببنده!

بیچاره آقا مرتضی مجبور بود هر دو یا سه سال قالیا رو عوض کنه! اونقدر خاله اونا رو میشست و روشون جارو میکشید که همه ی پرزای قالی از بین میرفت.

با صدای بوق ماشین گاز چشمم به سمت خیابون اصلی کشیده شد. به طرف پویا، پسر خاله نیره که یه سال از من کوچیکتر بود داد زدم:

- برو جلوی ماشین رو بگیر و بگو ده تا کپسول واسه کوچه ی ما نگه داره...

رو به بقیه هم کردم:

- بدوید برید کپسول خالیاتونو از تو خونه بیارید تا بریم کپسول گاز پُر بگیریم... واسه امروز بازی تعطیل!

با عجله به خونه رفتم و از تو حیاط داد زدم:

- مولود... مولود...

مولود خواهرم بود یه کرم کتاب یا به اصطلاح عامیانه یه خرخونِ واقعی... سه سال از من کوچیکتر بود. بقدری در س میخوند که به آدم حالت تهوع دست میداد. خدا نمیکرد که یه نمره ی نوزده میگرفت... واویلا بود. اون موقع بود که دنبال قایق سهراب میگشت تا از غم و غصه از شهر بره!

معدلش همیشه بیست و اتاقش همیشه مرتب بود. کتاباش همشون تمیز بودن. بر خلاف من که اتاق مشترکم با میلاد بازار شام بود و کتابام پاره و کثیف... نمره هام هم همشون ناپلئونی... به زور یه هفده تو کارنامه م سلام میداد... که اونم احتمالا معلم برگه م رو خوب تصحیح نکرده بود.

مولود از محل همیشگی درس خوندنش که اتاق کوچیکه ی تو زیر زمینی بود به حیاط اومد:

- چی میگی؟

- نمیدونی مامان کپسول خالیا رو کجا گذاشته؟

- جای همیشگیشون... تو گاراژ!

در حالیکه با عجله از زیر زمین به گاراژ میرفتم گفتم:

- مگه امتحانای تو تموم نشده؟

- چرا... دارم درسای بعد از عیدمو میخونم

تو دلم گفتم:

- خرخون... هنوز عید نیومده، داره درسای بعد از عیدشو میخونه!

دو تا کپسول خالی رو به دستم گرفتم و به زور تو کوچه کشوندمشون.

بابک پسر خاله جمیله رو دیدم که دم در خونه شون وایستاده بود و سوت میزد!

داد کشیدم:

- بدو بیا سر این کپسولو با من بگیر کمرم نصف شد.

هنوز کلاس پنجم بود. هم سن مولود ما... واسش برداشتن کپسول گاز سخت بود. باهم سر یکیشو گرفتیم. به ماشین گاز که رسیدیم. کپسولا رو تو صف گذاشتم و رو به بابک کردم:

- شما کپسول خالی نداشتید؟

- نه مامانم گفت هروقت لازم باشه میدم بابات ببره پُر کنه!

چشمامو لوچ کردم و با مسخرگی گفتم:

- بله دیگه... بابای آدم که کارمند شرکت گاز باشه نیاز به تو صف وایستادن نداره... حالا واسه اینکه تو هم تجربه ی تو صف بودنت خوب بشه، مواظب همینا باش تا برم کپسول خاله عاطفه رو بیارم. بارداره... شوهرشم جبهه ست گناه داره!

هنوز پامو تو کوچه نذاشته بودم که چشمم به یه رنوی سبز تیره افتاد که چند تا خونه پایین تر از کوچه نگه داشت. در عقب ماشین باز شد و حمیرا از تو ماشین بیرون اومد. به دنبالش یه آقا از در راننده پیاده شد.

خودمو به تو کوچه انداختم و سرم رو از پشت دیوار بیرون کشیدم.

حمیرای ذلیل مرده یه فوکول به اندازه توپ تنیس از زیر مقنعه ش بیرون داده بود. شلوارشم چنان بالا کشیده بود که چهار انگشت بالای قوزک پاش پیدا بود. لپاشم که سرخ شده بود عین لبو...

تو دلم گفتم:

- خیر سرش مثلا داره میره کلاس کنکور...

اون زمان تیپ پانکی مد بود که پیروانش شلواراشون به قوزک پا نمیرسید. مانتو ها بنفش و خردلی و هر رنگ جیغ دیگه با چند تا پیله در پشت و جلو، کمربند، بند سر شونه و اپل هایی که شونه ها رو یه وجب بالا می آورد. با نگاه کردن به صورت راننده چشمام از تعجب گرد شد و محکم زدم رو دستم:

- اِاِاِ... اینکه آقای میرباقری دبیر علوممونه... اون اینجا چیکار میکنه؟ حمیرا از کجا اونو میشناسه؟

همینطور که در حال فکر کردن بودم ماشین رنوی سبز از جلوم گذشت... چشمم به حمیرا افتاد که با سرعت فوکولاشو داد تو و شلوارشو پایین کشید.

پاشو که تو کوچه گذاشت، عین جن جلوش ظاهر شدم. جیغی کشید و دستشو رو قلبش گذاشت:

- خاک بر سرت مسعود...! قبضه روح شدم...! چرا میپری جلوی آدم؟

دستامو به کمرم زدم، لبامو بستم و دهنمو به دو طرف کشیدم و بعد از چند ثانیه گفتم:

- اون کی بود؟

- با تعجب پرسید؟

- کی، کی بود؟!

- همون کسی که شما رو با رنوش به دم خونه رسوند!

اخماشو تو هم کشید:

- فضولی؟

دو مرتبه لبامو به هم فشار دادم و دهنمو به دو طرف کشیدم و بعد از چند لحظه دهن باز کردم:

- هروقت به مامان جون شمسی گفتم و اونم چند تا روش گذاشت و به دایی جعفر گفت و دایی نذاشت بری کلاس کنکور به سَلامِت میام...

شونه هاشو بالا کشید و به سمت خونه شون راه افتاد:

- منکه از خدامه نرم کلاس. اینا هی مجبورم میکنن!

تهدیدم کار ساز نشد. به دنبالش دویدم و مانتوشو از پشت گرفتم:

- جون حمیرا... جون مسعود ... بگو دیگه؟

مانتوش رو از دستم بیرون کشید و با عصبانیت گفت:

- چی رو بگم؟

- اون آقا رو از کجا میشناسی؟

- واسه چی میپرسی؟

- آخه معلم علوممونه!

کلاسورشو تو دستش جابجا کرد :

- آها...

یه دفعه صداشو انداخت به سرش:

- پس چرا هی از من میپرسی اون کی بود؟

از دادش ترسیدم و دست و پامو جمع کردم:

- میخواستم ببینم چطوری میشناسیش.

دو مرتبه به سمت خونه شون راه افتاد و من هم به دنبالش.

خونسردانه به سمت خونه شون که کنار خونه ی مامان جون شمسی بود میرفت:

- داداش دوستمه، سارا! دوستم چند جلسه ست که نیومده... آبله مرغون گرفته! امروز داداشش یا همون معلم علوم شما اومد دم کلاس جزوه ها رو ازم گرفت و برد زیراکس کرد... منم تا اینجا رسوند!

یکدفعه عین مارگزیده ها به سمتم برگشت:

- اصلا من چه لزومی داره اینا رو واسه تو بگم؟

خودمو زدم به موش مردگی و حالت التماس به خودم گرفتم. باید حرف دلمو میزدم:

- اونقدر با دوستت صمیمی هستی که بهش بگی واسه امتحان کتبی علومم از داداشش نمره بگیره؟

تو صورتم غرید:

- تجدید میشی؟

صدامو آهسته کردم:

- تجدیدِ تجدید که نه!

ابروهاشو بالا انداخت:

- باز تجدیدِ تجدید که نه چه صیغه ایه؟

- نه و نیم میشم ... البته اینطور که خودم حساب کردم... جون مسعود! بابام اگه بفهمه از خونه میندازتم بیرون!

آه بلندی کشید:

- بذار ببینم چی میشه!

دستشو تو کیفش برد که کلید خونه شونو در آره. دستمو رو دستش گذاشتم:

- حمیرا جون...

- چپ چپ بهم نگاه کرد:

- باز چیه؟

- به مامان جون شمسی که نمیگی که؟ نه؟

با غیض گفت:

- نخیر... من مثه جنابعالی فضول نیستم. ولی وای به حالت که بفهمم از دهنت در رفته من با ساسان اومدم... میگم نمره تو 5 بده که هیچکارم نتونی بکنی!

در و باز کرد و داخل رفت. چنان در رو به هم کوبید که دو متر از جام پریدم!

هنگِ اسم آقای میرباقری بودم. زیر لب گفتم:

- ساسان... ساسان... اون اسمشو از کجا میدونه؟ بعدشم چرا الان گفت بهش میگم نمره تو 5 بده؟

به خودم جواب دادم:

-حتما دوستش اسمشو گفته دیگه و قراره اگه فضولی کنم به همون بگه تا به میرباقری بگه به من 5 بده... ولی نه... این حمیرا از اون تیر به جیگراست!

در حالیکه بشکن میزدم و به سمت خیابون میرفتم تا کپسولای پر رو تحویل بگیرم زیر لب میگفتم:

- مسعود جان نمره ی قبولی درس علومت تضمین شد!

به سر کوچه نرسیده یادم اومدم که میخواستم برم خونه ی خاله عاطفه و کپسول خالیشونو بگیرم. دومرتبه مسیر رفته رو برگشتم. زنگ در خونه شون رو زدم. صدایی بلند نشد انگار زنگ خراب بود. آقا جواد شوهر خاله عاطفه پاسدار بود و از زمان شروع جنگ چند بار به ماموریت رفته بود. مرد مومن و دینداری بود. اعتقاداتش با بقیه ی باجناق ها کمی فرق داشت ولی هیچوقت عقیده شو به کسی تحمیل نمیکرد بلکه با دلیل و منطق اثبات میکرد که طرف مقابلش اشتباه میکنه. وقتی داماد مامان جون شمسی شد، خاله جمیله تا کلاس دوم دبیرستان خونده بود. آقا جواد خاله رو مجبور کرد که ادامه تحصیل بده و دیپلم بگیره درست مثه بابای من که مامانمو مجبور کرد که دیپلم بگیره...

بعد از چند بار لگد زدن به در حیاط، خاله در حالیکه چادرشو به دور شکم گنده ش پیچیده بود دست تو دست امیر علی 3 ساله دم در ظاهر شد.

خاله که انگار از ضربات پشت سر هم زده شده به در هول کرده بود تا منو دید گفت:

- مسعود تویی؟ چه خبرته؟ ترسیدم!

با عجله گفتم:

- سلام خاله... خوبید؟ کپسول خالیتون کجاست؟ گازی اومده. برم واستون گاز بگیرم.

با دستش اشاره کرد:

- گوشه ی آشپزخونه گذاشتم.

خم شدم و لپای تپل امیر علی رو دو تا ماچ گنده کردم و دوان دوان به سمت داخل ساختمون رفتم.

در حالیکه کپسول دستم بود و به سمت در میومدم گفتم:

- خاله چرا کم پیدایی؟ نمیبینمت!

خاله نفسی گرفت:

- این درسا مگه میذاره آدم جُم بخوره! تو روز که همش درگیر این بچه م. میمونه شبا... مگه آدم چند ساعت میتونه بیدار بمونه و درس بخونه؟ امسال سال آخرمه... خدا بخواد میخوام کنکور هم شرکت کنم.

کپسول رو دم در گذاشتم و با خنده گفتم:

- خوب آقا جواد درگیرت کرده ها؟

خاله خنده ای کرد و گفت:

- چه جورم... اولش فکر میکردم شوخی میکنه ولی وقتی اومدیم خونه ی خودمون خیلی جدی به پر و پام پیچید که باید ادامه تحصیل بدم. بدم نشد اون که سالی چند ماه بیشتر نیست. حداقل این درسه سرمو گرم میکنه!

- ازش خبر دارید؟

- از کی؟

- آقا جوادو میگم دیگه؟

- آها... دیروز هم سنگریش ازش یه نامه واسم آورد. نوشته بود تا 20 روز دیگه میاد... خودشو به تولد نازنین زهرا میرسونه!

ابروهامو بالا دادم:

- نازنین زهرا؟

خاله خندید:

- بچه ی تو شکممو میگم دیگه! نوشته بود خواب دیده که بچه دختره و اسمشو گذاشته نازنین زهرا!

کپسولو به دستم گرفتم:

- خاله من برم که خیلی وقته اومدم. میترسم ماشین گاز بره!

- برو خاله جان... خدا خیرت بده که به یاد من بودی

- خواهش میکنم خاله... فردا هم یه سیمکش میارم تا زنگ در خونه تونو درست کنه!

- خدا پیرت کنه مسعود... به مامانت سلام برسون!

- باشه خاله... خداحافظ

*****

با سرعت یکی از کپسولای پر رو به خونه بردم و تو حیاط گذاشتم و برگشتم تا کپسول بعدی رو ببرم و بابک رو مرخص کنم. کپسول خاله عاطفه رو هم به یکی از بچه ها سپردم.

کپسول به دست با حمید و حامد پسرای دایی جعفر و پویا که اختلاف سنیمون زیاد نبود وارد کوچه شدیم.

رو به حمید کردم:

- به خاله منیره نگفتی که گازی اومده؟

- چرا ولی گفت آقا مرتضی دیروز کپسولا رو برده و پر کرده!

حامد پسر دوم دایی جعفر که خبر کشیشو از مامان جون شمسی به ارث برده بود، سرشو آورد دم گوشم و گفت:

- قراره آقاجون واسمون تو دوران عید ویدیو بیاره!

کپسولو رو زمین گذاشتم و با چشمای گرد شده رو به حمید کردم:

- راست میگه؟

حمید شونه ای بالا انداخت و گفت:

- چه میدونم والا... حامد میگه دیشب شنیده که آقاجون به مامان میگفته یکی از مشتریاش که آقاجون بهش تخفیف خوبی واسه خرید ماشین داده میخواد واسه تشکر یه ویدیو بیاره تا تو ایام عید سرمون گرم بشه! مثه اینکه طرف کارش کرایه ی غیر قانونی ویدیو و فیلمه!

عصبی داد زدم:

- پس ما چی؟ از کی تا حالا ما ها یکه خوری کردیم که شماها میخواید تلافی کنید؟

حمید صداشو بلند کرد:

- چرا داد میزنی...؟ بذار بقیه شو بگم بعد ما رو متهم کن... مامانم مخالفت کرده و گفته دم و روزای عید که درگیر مهمون داری و دید و بازدید عیده، خونه میشه پاتوق بقیه که بیان فیلم نگا کنن! بابام هم گفته با مامان جون شمسی صحبت میکنه اگه رضایت بده ویدیو رو میبریم اونجا که همه بچه ها بریم اونجا!

از خوشحالی چشمام برق میزد:

- حالا کی قراره ویدیو رو بیاره؟

- فردا شب... گفته کلی هم فیلم قدیمی داره که میاره... فردین، بهروز، ناصر... بابا گفته چند تا فیلم هندی هم بیاره تا خانما شبا که از مهمونداری عید خسته میشن بیان ببینن! البته اینا رو حامد میگه که شنیده. منکه خواب بودم.

- رو به حامد کردم:

- طبق معمول داستان سر هم نکردی که؟

حامدبه چشمام زل زد:

- نه به خدا! خود بابام دیشب به مامان تو اتاق میگفت.

پویا دستاشو بهم زد:

- جانمی جان...! از دفعه ی آخری که فیلم دیدیم میدونید چند وقته میگذره؟ پنج ماهه...! یادتونه خونه ی دایی محمود بودیم. همون روزیکه فرهنگ لو داد دایی ویدیو خریده.

به در خونه رسیدم.

رو به حامد کردم:

- عجب شبی بشه! ... کی قراره بابات با مامان جون شمسی صحبت کنه؟

- به مامان گفت امشب که از سر کار اومد میره خونه ی مامان جون شمسی...

وارد خونه که شدم چشمم به میلاد افتاد که چند تا برگه ی بزرگ امتحانی جلوش گذاشته بود و تند تند اعدادو به دنبال هم مینوشت. ازش پرسیدم:

- چیکار میکنی؟

سرشو از روی برگه بلند کرد:

- دارم مشق عیدمو مینویسم. معلممون گفته از یک تا هزار بنویسید. آبجی مولود گفت اگه امروز بنویسم تو عید خیالم راحته...

- برگه رو از زیر دستش کشیدم:

- آبجی مولود غلط کرد... خودش که عینکی شده تو رو هم میخواد بدتر از خودش بکنه!

میلاد از جاش بلند شد و برگه رو از دستم کشید:

- بدش داداش... میخوام بنویسم تو عید راحت باشم.

برگه رو به روش پرت کردم:

- به جهنم... بیا بگیر. منو باش که میگم امروز تازه مدرسه ت تعطیل شده یکی، دو روزی استراحت کنی...

مامان و بابا در حالیکه دستشون پر از بسته های آجیل و شکلات بود، وارد خونه شدن.

خودمو جلوی بابام انداختم تا بسته ها رو ازش بگیرم:

- سلام مامان... سلام بابا

بابام با مهربونی گفت:

- سلام پسرم

- بدینشون به من؟

- از مادرت بگیر مال اون سنگین تره!

بسته ها رو از مامان گرفتم و به آشپزخونه رفتم. فورا پلاستیک پسته ها رو باز کردم و چند تا پسته برداشتم. به محض اینکه تو جیب شلوار ورزشیم قایم کردم، صدای مولود رو از پشت سر شنیدم:

- از مامان اجازه گرفتی که برمیداری؟

رومو به سمتش کردم... بعضی موقع ها خیلی لج در آر بود... اون لحظه هم جزو همون موقع ها بود...بی توجه به حرفش از در آشپزخونه بیرون اومدم و قبل از خارج شدن چند لاخ از موهاش گرفتم و کشیدم:

- فضولی به بچه ها نیومده!

صدای جیغش بلند شد:

- بابا این مسعود و ببین موهامو میکشه!

بابا که تازه لباسشو در آورده و پیژامه ی راحتیشو پوشیده بود، وارد هال شد:

- لا اله الا ا... ! نمیذارن پامون به خونه برسه! آخه پسر جان تو چیکار به خواهرت داری؟ ناسلامتی مردی شدی واسه خودت!

بدون اینکه جواب بابامو بدم راهمو کشیدم و به سمت اتاقم رفتم. از کنار مولود که گذشتم بیخ گوشش گفتم:

- بعدا حسابتو میرسم ...

خودمو با سرعت تو اتاقم انداختم که مبادا مولود به بابا چیزی بگه!

از ذوق و شوق ویدئویی که قرار بود دایی جعفر بیاره، تو پوستم نمیگنجیدم.

با صدای مامان که میگفت" بچه ها بیاید شام " از اتاقم خارج شدم.

********************

دفتر خاطراتمو میبندم و قلمم رو به کناری میذارم. با انگشت شست و سبابه م چشمامو فشار میدم که صدای تلفن هتل بلند میشه!

گوشی رو بر میدارم:

- Hello (الو)

Hello sir, someone is waiting to visit you

-(سلام قربان. یه نفر منتظره که شمارو ببینه)

Ok. Thanks. I’m coming now

-(باشه. ممنون. میام)

هنوز خستگی سیزده ساعت پرواز با یه توقف سه ساعته در قطر از تنم در نیومده. ساعت خوابم هم حسابی بهم خورده! دو روزه سعی میکنم بخوابم ولی نمیتونم. از اولش بد خواب بودم. این تغییر ساعت هم که شده نور علی نور!

لباسمو عوض میکنم. بقدری هوای مالزی گرم و شرجیه که اصلا نمیتونی نفس بکشی از گرما! از روزیکه اومدم چند بار لباسامو به دلیل عرقی شدن عوض کردم. رطوبت هوا هم که اصلا نمیذاره لباسا خشک بشن!

باید واسه یه قرار داد کاری به یکی از شرکتای توزیع دستکش لاتکس برم... مجبورم که کت و شلوارمو بپوشم. کرواتمو جلوی آینه میزنم. ازعطر سردی که با خودم از ایران آوردم به دور گردنم میمالم. کیف سامسونتمو بر میدارم و به لابی هتل میرم. مسئول پذیرش که یه مرد چینیه با دیدن من لبخند زنان جلو میاد:

- Hi ( سلام)

- Hi (سلام)

از موقعیکه اومدم متوجه شدم که مردم اینجا همیشه یه لبخند مصنوعی روی لبشون هست. مثل اینکه از قانونای نانوشته ی این کشوره که با دیدن هرکسی باید دو طرف لبتو بکشی یعنی سلام و یا یه چیز دیگه... لبخند جزو Greeting یا همون سلام و درودشون به حساب میاد.

مسئول پذیرش منو به سمت یه خانم که روی مبل لابی نشسته و مشغول تماشای تلویزیونه میبره. اون خانم با دیدن من از جاش بلند میشه! یه زن بیست و نه یا شایدم سی ساله ی اروپایی با موهای بلوند و چشمای آبی و قدی که از من خیلی کوتاهتر نیست. شاید شش یا هفت سانت.

دامن جین کوتاهی به تن داره و یک بلوز زنونه ی چار خونه که آستیناش کوتاهه و دور یقه ش چیندار. نگاهی به کفشاش میندازم. پاشنه ش خیلی بلند نیست ولی واکس خورده و تمیزه!

زنای اینجا عادت ندارن که کفش بپوشن. اکثرشون صندل پوشن. اونم صندلای بدون پاشنه و لا انگشتی.

به سمتش میرم. دست دراز میکنه:

Good Afternoon. I’m kalin… kalin jackson. Nice to meet you

-( عصر بخیر. من کالین هستم... کالین جکسون. از آشنایی با شما خوشبختم)

ازلهجه ش معلومه که باید انگلیسی زبان باشه. دستمو به سمتش دراز میکنم:

Good afternoon. I’m masud… masudmohebbi. Pleasure to meet you too

-( عصر شما هم بخیر. من مسعود هستم. مسعود محبی. من هم از دیدار شما خوشبختم.)

با هم از هتل خارج میشیم. منو به سمت یک ماشین جگوار میبره... سوار ماشین میشم. راننده ی ماشین یک مرد مالاییه که با دیدن من سر بر میگردونه و دهنشو تا بناگوش میکشه و این یعنی:

-سلام...چطورید؟ خوبید؟

منم تا جاییکه میتونم دهنمو تا بناگوشم می کشم یعنی با لحن بسیار گرم دارم میگم:

- علیک سلام. من خوبم. خدا رو شکر. شما چطورید؟ خونواده خوبن؟ سلام برسونید...

********************

از شوق ویدیو صبح خیلی زود از خواب بیدار شدم... صبحونه نخورده ژاکت ورزشیمو پوشیدم و خودمو تو کوچه انداختم . هنوز هیچکی نیومده بود. صدای بابامو شنیدم:

-مسعود... مسعود

به حیاط برگشتم. بابا سرشو از پنجره ی اتاق خوابشون در آورده بود. عصبانی گفت:

-به ساعت نگاه کردی که چشم باز نکرده میدوی تو کوچه؟

سرمو از خجالت پایین انداختم و به اتاقم برگشتم. پنج دقیقه بعد از بیدار شدن من سر و صدای بهم خوردن ظرفا از تو آشپزخونه بلند شد که این نشون میداد مامان داره صبحونه ی بابا رو آماده میکنه تا بابام بره سر کار... از ترس اینکه بابام توبیخم نکنه خودمو زدم به خواب و از اتاقم بیرون نیومدم. با صدای جارو برقی چشمامو باز کردم چشمم به ساعت نصب شده روی دیوار اتاقم افتاد از ساعت 9 صبح گذشته بود. با سرعت از رو تخت پایین پریدم و به هال رفتم... مامان با دیدن من پاشو روی دکمه ی خاموش _ روشن جارو برقی گذاشت و اونو خاموش کرد. بدون اینکه به من مهلت سلام کردن بده، ابروهاشو در هم کشید:

-انقدر بی جنبه باز ی در آر که بابات تو این عیدی اجازه نده پاتو تو کوچه بذاری! یه وقت سری به کتابات نزنی که معصیت داره...

دستمو بالا بردم:

-کی تو عیدی درس خونده که من بخونم... تازه امتحانام تموم شده.

به سمت دستشویی راه افتادم که صدای مامانو از پشت سرم شنیدم:

-امتحان تموم شدن مهم نیست. مهم اینه که چطوری تموم شده باشه! بابات گفته وای به حال مسعود که این ثلث هم مثه ثلث قبل تجدید بیاره...

دست و صورتمو شستم و به هال برگشتم:

-کو مولود؟ کو میلاد؟

مامان در حالیکه پاشو روی دکمه ی جارو برقی میذاشت تا اونو روشن کنه گفت:

-میلاد رفته واسه مامان جون شمسی نون بگیره. مولود هم تو زیر زمینه!

رفتم جلوی صورت مامان و تو چشماش نگاه کردم و با شوخی گفتم:

-این مولوده آخر کور میشه انقدر الکی درس میخونه ها... رو دستمون میمونه. همینجوریشم خیلی نباید مطمئن باشیم با قیافه ای که داره بتونیم عروسش کنیم... سیبیلو

مامان دستشو به سینه م زد و با لحن مسخره گفت:

-برو کنار ببینم... کور میشه رو دستمون میمونه...!

و بعد جدی ادامه داد:

-کور بشه بهتر از اینه که مثه تو تجدید بیاره... بذار دکتر بشه همچی رو هوا ببرنش... تو جوش خودتو بزن که آخر سر علاف تو کوچه ها میشی و بهت زن نمیدن...

یکدفعه مامان جارو برقی رو خاموش کرد و دسته جارو برقی رو به طرفم گرفت:

-تو چه غلطی کردی؟ سیبیلو... به ارواح خاک آقاجون اگه رو دخترم اسم گذاشتی... نذاشتی که خودت میدونی! اگه به بابات بگم روزگارتو سیاه میکنه... حالا هم برو صبحونه تو بخور و اون کاغذ روی کابینتو بردار... پول هم کنارش هست... با پویا برید سر خیابون و از اون مغازه ی وسایل قنادی هرچی که تو کاغذ نوشته بخرید...

با تعجب پرسیدم:

-حالا چرا با پویا برم؟

-واسه اینکه خاله هات هم این چیزا رو میخوان... قراره عصری با خاله هات بشینیم شیرینی واسه عید درست کنیم...

یک دفعه یادم اومد که قراره دایی شب بره خونه ی مامان جون شمسی و ازش اجازه بگیره که ویدیو رو ببره اونجا... معترض گفتم:

-گفته باشم باز بچه ها رو ندید دست من که نگه دارم... من میخوام سر شبی برم خونه ی مامان جون شمسی...

مامان در حالیکه جارو رو جمع میکرد تا به اتاق ببره گفت:

-چه خبره؟

- میخوام برم حالشو بپرسم

-خب خریدتو کردی بعدا برو

-نه سرشب میرم... شاید الان مامان جون کار داشته باشه! دم و روزای عیده خوب نیست که مزاحمش بشم... سر شب میرم که کاراشم کرده باشه.

مامان به سمتم اومد و چشماشو ریز کرد:

-تو یه فتنه ای تو سرت هست. امروز کله ی صبح رفتی تو کوچه و الانم میگی سر شب میخوام برم خونه ی مامان جون شمسی...

خونسردانه گفتم:

-چه فتنه ای؟ اصلا نمیرم ... باز مامان جون شمسی نگه مسعود تو با بقیه نوه ها واسه من فرقی میکنی و از تو توقع دارم که بیشتر بیای که اونوقت میگم مامانم نمیذاره...

مامان در حالیکه به سمت اتاق خوابشون میرفت گفت:

-بالاخره معلوم میشه چی تو سرته... حالا هم زیادی حرف نزن برو وسایل شیرینی پزی رو بگیر...

صبحونه مو که خوردم دنبال پویا رفتم و دوتایی به سمت مغازه لوازم قنادی راه افتادیم... تمام راه حرفامون حول و حوش ویدیو بود...

با پویا و حمید قرار گذاشتیم که از ساعت 4 بعد از ظهر خودمونو گم و گور کنیم تا چهار قلوهای خاله ها و دایی جعفرو به ریشمون نبندن...

حالا این چهار قلوها کیا بودن؟ اولین بچه ی دایی حسین دو قلو بود: آزیتا و آناهیتا

نمیدونم بعد از تولد این دوتا چه اتفاقی افتاد که خاله نیره، منیره، جمیله، عاطفه و خانم دایی جعفر همشون باردار شدن و تولد بچه هاشون به فاصله های یه هفته، ده روز از هم شد... فقط امیر علی سه ماه از بقیه بزرگتر بود.

هر برنامه ای هم که خاله ها داشتن این چهار تا رو روی دوش من، پویا و حمید مینداختن تا نگه داریم... روز شیرینی پزی هم از اون روزا بود که احتمالا باید تا آخر شب درگیر این بچه های 3 ساله میشدیم تا مامان و خاله ها و زن دایی جعفر به شیرینی پزیشون میرسیدن... ساعت 4 هرسه تا پولای پس اندازمونو برداشتیم. یواشکی از خونه خارج شدیم و رفتیم سینما...

وقتی برگشتیم غروب شده بود... هرچی در خونه هامونو زدیم کسی درو باز نکرد... به خونه ی خاله منیره رفتم. تو حیاطش شده بود عین مهد کودک...

حمید و مولود رو مسئول مواظبت از بچه ها کرده بودن. بوی شیرینی از دم در فهمیده میشد...

وارد خونه که شدیم مامان و خاله ها بهمون توپیدن که چرا بیخبر رفتیم و به اونا هیچی نگفتیم... زن دایی جعفر هم مثه فرفره بلند شد و گوش حمیدو کشید و گفت:

-شب که بابات اومد تکلیفتو روشن میکنم.

با وساطت خاله ها گوش بیچاره از دست زن دایی جعفر رها شد.

دست بردم تو ظرف شیرنی نارگیلیایی که تازه از فر در اومده بودن که مامان محکم با دستش زد روی دستم:

-نه که خیلی کمک کردی... شیرینی هم بردار

با اعتراض گفتم:

-خوبه حالا یه سال ما نبودیم که کمکتون کنیم... با چشمک به پویا اشاره کردم ... مامان بهم غر میزد و خاله ها هم پشتی از مامان میکردن و حواسشون به شیرینیا نبود. پویا و حمید هم تا جایی که جا داشت دستا شونو تو ظرف شیرینیا کردن. مشتاشونو پر کردن و پا گذاشتن به فرار و منم به دنبالشون...

پامونو که تو کوچه گذاشتیم حمیرا جون با یه دوست تی تیش مامانیش وارد کوچه شد...

حمیرا که مسلما شلوارشو پایین کشیده بود و فوکولاشو تو داده بود. ولی دوستش یا علی...

فوکولا به اندازه ی یه توپ والیبال بیرون بود و مقنعه ش هم بقدری شل بود که زیر گردنش از فاصله یه فرسخی برق میزد. یه مانتوی جیغ بنفش تنش بود که انقدر پیله داشت که من تو مانتو جا میشدم تازه بازم جا اضافه میومد...

چشمم به شلوارش افتاد که مثه آبگیرا چند لا تا زده بود و جورابای سفید نازکش هم نرسیده به شلوار لوله شده تموم میشد...

یه سره هم یه دستشو به اپل بزرگ مانتوش میبرد . بقدری آستیناش گشاد بود که تا زیر بغلش بالا میرفت... قد مانتو هم طبق مد همون زمان بلند بود...

الان که مانتوهای تنگ و کوتاه دخترا رو میبینم کلی به اون زمان میخندم...

خلاصه هر دوتا سلانه سلانه به تو کوچه اومدن... ما سه تا هم دم بلوغمون بود، مثل دختر ندیده ها خودمونو جلوشون انداختیم و هر سه تا با هم گفتیم سلام...

بوی عطر دوست حمیرا همه ی کوچه رو گرفته بود.

حمیرا که فکر کرد ما به اون احترام گذاشتیم و اومدیم جلو تا با دوستش سلام و علیک کنیم، خرسند رو به دوستش گفت:

-طناز جون اینا پسر عمه ها و داداشم هستن... مسعود و پویا... که هر دوتا پسر عمه هامن و حمید هم داداشمه!

بعد به طناز خانم تعارف کرد و با هم به سمت خونه ی خودشون رفتن.

به محض اینکه کمی از ما دور شدن هر سه تا زدیم زیر خنده... تیپ طناز خیلی با مزه بود... حتی خانم دایی حسین که به نظرمون خیلی شیک و اهل مد بود، اینطوری پاچه های شلوارشو لوله نمیکرد تا زانوهاش...

رو به بچه ها کردم:

-بریم خونه ی مامان جون شمسی؟

اونها هم با اشاره ی سر گفتن" بریم"

هرچی در خونه ی مامان جون شمسی رو زدیم کسی در رو باز نکرد. ناگهان مامان جون شمسی از سر کوچه نمایان شد... هر سه تا به سمتش دویدیم...

مامان جون شمسی که 56 یا شایدم 57 سال بیشتر نداشت طبق معمول چادر خاویار جاپونیش ( ژاپنیش) سرش بود و عینک فرم طلاییشو که دایی ذبیح از فرانسه واسش فرستاده بود، به چشم داشت.

هنوز به مامان شمسی نرسیده بودیم که ماشین بنز آبی دایی جعفر وارد کوچه شد.

با دیدن ماشین دایی همه کنار رفتیم.

هرسه تا رو به مامان جون شمسی کردیم:

- سلام

- سلام گل پسرا... کو بقیه تون؟ واسه چی کوچه خلوته؟

حمید پیشدستی کرد:

- همه خونه ی خاله منیره هستن... دارن واسه عید شیرینی میپزن

دایی با دیدن مامان جون شمسی ماشینشو یه گوشه پارک کرد و از ماشین خارج شد:

- مخلصیم حاج خانوم...

مامان جون شمسی رو کرد به دایی جعفر:

- سلام مادر خسته نباشی؟

دایی جعفر از لوطیهای قبل از انقلاب بود که آقاجون شدیدا از تیپش و رفتارش شاکی بود. واسه همین دایی رو قبل از دایی محمود داماد میکنن و زن دایی فرنگیس که در واقع دختر دایی مامانمه رو واسه دایی جعفر میگیرن بلکه دست از رفیق بازیش و قهوه خونه گردیش برداره!

زن دایی هم موفق میشه دایی رو وادار کنه که دستمال یزدی و کلاه شاپوشو بندازه دور ولی دایی حرف زدنش و مرامش همونطور بود... لوطی وار...

مامان جون شمسی پیشونی دایی رو بوسید:

- اوضاع و احوالت چطوره مادر؟ چند روزه ندیدمت...

- خوبم حاج خانوم... یه نفسی میره و میاد ... میخواستم امشب بیام یه نوک پا خونه پیشت که تو کوچه دیدمت... راستش قراره فردا یکی از مشتریا که تو خرید یه ماشین تخفیف خوبی بهش دادم، واسه چند روزی یه دستگاه ویدیو بیاره امونت که سر این جغله پغله ها گرم شه!

هرچی انداز ورانداز کردم دیدم هیچ جا بهتر از خونه ی شما نیست که همه دور هم جمع بشیمو یه گپی بزنیم...

مامان جون شمسی چند لحظه مکث کرد:

- والا مادر من حرفی ندارم... از خدامه که بچه هام دور هم جمع بشن ولی محمود که با خانمش بحثشون شده و شهلا با داداشش دیروز رفته شمال... حسین هم قراره فردا با زن و بچه هاش برن اصفهان و تا سیزده نمیان... میمونه شما ها که تو همین کوچه اید. اگه قول بدید که خودتون پپزید و بشورید من حرفی ندارم. خودت که میدونی مادر من نه دست آشپزی دارم و نه پای از پله ها بالا و پایین رفتن ...

- خیالت جمع حاج خانوم. حمیرا رو مامور میکونم که از همه پذیرایی کونه! آبجیا و فرنگ هم مسئول پخت و پز... شایدم دنگی دونگی پول گذاشتیم و واسه شام فردا شب ساندویج خریدیم.

- باشه مادر... من حرفی ندارم!

- راستی حاج خانوم گفتی داداش محمود با شهلا خانوم دعوا کرده؟

- آره مادر... از من نشنیده بگیری.. مثه اینکه شهلا به داداشت گفته شلوارت دوتا شده و به محمود هم برخورده و بحثشون افتاده

- لا اله الا ا... دِ یکی نیس بگه ضعیفه نونت کمه... آبت کمه... باز این بهونه گیریا چیه از خودت در میاری؟ به هر حال...! داداش حسین که به سلامتی خوب از ما جدا شده یه زنگی نزنه خداحافظی که یه وقت یه جعبه سوهان سفارش بدیم...

مامان جون شمسی نفسی تازه کرد:

- چیکارش کنم مادر... بهش که بگم، زنش میگه مادرت تو زندگیمون دخالت میکنه! ولی جعفر این حرفا رو من بهت نزدم ها؟

- خیالت تخت حاج خانوم...

دایی خنده ای کرد:

- منکه میدونم من آخری هستم که بهم گفتی!

مامان جون هم همراه دایی خندید!

ما بچه ها که گوشا و چشمامونو چهارتا کرده بودیم تا بفهمیم مامان جون شمسی موافقت میکنه یا نه، باشنیدن موافقت مامان جون جیغی از شادی کشیدیم و به سمت خونه ی خاله منیره رفتیم تا به همه خبر بدیم ولی با این همه شادی یه غم گوشه ی دلمو چنگ مینداخت و اون این بود که دایی محمود فردا شب نمیومد و من نمیتونستم فرناز دختر داییمو که یه سال از من کوچیکتر بود ببینم...

********************

نگاهمو از شیشه ماشین به شهر زیبای کوآلالامپور دوخته م و در حیرتم که چطور کشوری که پیشینه ی قوی تاریخی نداره تونسته طی پنجاه سال گذشته تا این حد پیشرفت کنه!

اگه حضور چینی ها، هندی ها و مالایی ها که سه گروه جمعیت تشکیل دهنده ی مالزی هستن رو نادیده بگیریم ، شک میکنیم که شهر کو آلالامپور از شهرهای اروپایی نیست...

با صدای خانم کالین جکسون به خودم میام:

How many days are you going to stay in Malaysia

- (چند روز در مالزی اقامت خواهید داشت؟)

It depends on the Negotiations between your company and our company? May be a day or one week

- (بستگی به مذاکرات بین شرکت ما با شرکت شما داره...ممکنه یه روز یا شاید یه هفته...)

But Malaysia is a nice country. You can stay here for two weeks more and enjoy your self… you can see its beautiful tourist atractions

- (مالزی کشور زیباییه! شما میتونید دوهفته بیشتر اینجا بمونید و لذت ببرید و از جاذبه های توریستی اون دیدن کنید)

But I am alone. And it is difficult for me to visit places

- (ولی من تنها هستم و دیدن مکانها واسم سخته!)

No matter…I can be your leader… I have my own car and I can help you

- (نگران نباشید. من میتونم راهنمای شما بشم. من ماشین دارم و میتونم بهتون کمک کنم.)

تا رسیدن به شرکت دیگه حرفی بینمون رد و بدل نمیشه! ولی از اینکه بهم پیشنهاد داد که میتونه به عنوان راهنما کنارم باشه خوشحال شدم... واسه موندن تو مالزی که تا سه ماه نیاز به ویزا ندارم، پس میتونم مدت زمان بیشتری رو اینجا باشم و با خانم کالین جکسون این کشور زیبا رو ببینم...

********************

دایی جعفر شد مادر خرجمون... قرار شد واسه اونشب کالباس و مخلفات خریده بشه و زن دایی فرنگیس یا همون خانم دایی جعفر به تعداد همه ساندویج درست کنه...

حمیرا جون هم از عصر همون روز با کتابا خداحافظی کرد و به خونه ی مامان جون شمسی اومد...

اون زمان مثل الان نبود که تو خونه های همه دستگاهای سی دی، دی وی دی، ویدیو و ماهواره فت و فراوون باشه! معمولا پولدارا ویدیو داشتن و تلویزیون رنگی سونی قدیمی.