رمان عاشقانه و پلیسی نفوذی به قلم نیایش یوسفی

ویراستار: .: ~LiYaN~: .

ژانر: پلیسی، عاشقانه

طراح جلد : ستاره افشار

خلاصه:

گاهی باید متنفر بود،

به فکرِ انتقام بود.

نگذشت...نبخشید!

همیشه آرام‌بودن کارساز نیست!

گاهی باید فریاد زد!

ناسزا گفت.

گاهی باید همان باشی

که هیچ‌کس تابِ تحملت را ندارد.

که بتوانی فقط در خلوتِ خود بمانی.

شاید این‌گونه درد کمتری بکشی!

زمانش فرا رسید، زمان خون‌خواهی، زمان انتقام از پست‌فطرت‌هایی که به کسی رحم نمی‌کنند، یزیدصفت‌هایی که شکم می‌درند برای به‌دست‌آوردن پول کثیف.

من سرباز کشورم و بدترین شرایط رو تحمل کردم تا دفاع کنم از مردمم، از کودکان بی‌دفاعی که حق زندگی کردن رو از اونا می‌گیرند. به شرافتم قسم خون کثیف تک کشون رو می‌ریزم.

***

داستان درباره دختری هجده‌ساله به اسم وانیاست که قلبش سرتاسر کینه از افرادی هست که خوشبختی و آرامشش رو ازش گرفتند، قلبی که خودش رو به روی احساسات قفل زنجیر کرده، که مبادا از تنها هدف زندگیش دور بشه. دختری از نسل دختران آفتاب . از نسل حماسه سازان.

پایان '' زیبا

مقدمه

گاهی گردش پرگار تقدیر در دست تو نیست، باید بنیشینی و نظاره کنی؛ اما "مرکز" را که درست انتخاب کرده باشی، "دلت قرص باشد" دیگر هر چه می‌خواهد بچرخد.

خدایا شروع سخن نامِ توست

وجودم به هر لحظه آرام توست

دل از نام و یادت بگیرد قرار

خوشم چونکه باشی مرا در کنار

حضور تو را در دلم دیده‌ام

مداوم تو را هم پرستیده‌ام

ولي از صفاتت چه گويم سخن؟

كه بي شك نگنجي به افكار من

سخن از تو گفتن يقين مشكل است

اگر چه جمالت به جان و دل است

بزرگی فقط در تو معنا شود

وجود از نگاه تو پيدا شود

خدایا این‌بار هم فقط به با یاد و نامت قلم به‌دست می‌گیرم.

الهی به امید تو.

***

- از امروز به بعد همه تلاش شما باید این باشه که اخلاق و روحیه و احساستون رو قوی کنید. واضح‌تر میگم یعنی باید از هر لحاظ تبدیل به سنگ بشید.

چرا سنگ؟

سنگ سفته، سخته و درک و احساسی ندارد .

شما باید چنان خودتون رو محکم بسازید که دشمن کوچک‌ترین راه نفوذی به احساس و منطق شما نداشته باشه!

تا اگه عزیزانتون رو هم جلوی چشم‌هاتون سر بریدن، از خودتون هیچ واکنشی نشون ندید.

شما می‌خواهید پا به جایی بذارید که فقط و فقط "هدف" برای شما مهمه.

و این هدف چیزی نیست جز... نشونه رفتن قلب دشمن و نابودی اون!

در این راهی که خودتون انتخاب کردید فداشدن و فداکردن، ایثار و از خودگذشتگی وجود داره! وقتی داوطلب شدی این‌جا باشی؛ یعنی اینکه باید پا رو خیلی از داشته‌هات بذاری!

به حرف‌های مرد روبه‌روم خوب گوش می‌دادم.

هه! از کدوم عزیزان حرف می‌زد؟! مگه من جز بابا و مامانم، عزیز دیگه‌ای هم داشتم؟ دیگه باید ترس از چی رو داشته باشم؟ اون‌ها که دیگه نیستند!

بابایی که برای تک دخترش نفسش رو می‌داد تا اشک نریزه، الان نیست که ببینه کار وانیای هجده‌ساله‌ا‌ش فقط اشک‌ریختن وغصه خوردن شده!

مامانم کجاست که ببینه دخترتپلش که دم به دقیقه بهش می‌گفت مامان گشنمه، غذا می‌خوام و اون هم کلی غذاهای رنگارنگ براش آماده می‌کرد، لوسش می‌کرد، الان چهل و پنج کیلو وزن بیشتر نداره؛ خوراکش شده آه کشیدن و غصه‌خوردن!

تا وقتی که غصه می‌خورد و سیر می‌شد، دیگه غذا می‌خواست چه‌کار؟!

بابا رضا کمکم کن قوی بشم، سخت بشم، سفت بشم، سنگ بشم. من دختر توام. واسه من "غیر ممکنی "وجود نداره .

من دیگه وانیای لجباز و ننر دوسال پیش نیستم؛ فقط کمکم کن!

کاش می‌دونستی نبودنت چه‌قدر برام سخته!

گردنبند یادگار مامانم رو لمس می‌کنم.

مامان گلم برام دعا کن، از همون‌هایی که سرنماز برام می‌کردی، دعا کن قوی بشم، از خدا بخواه تکیه‌گاهم باشه. بهش بگو یکی این پایینه که مثل خودش تنهاست و امیدش فقط به اونه.

"ازش بخواه کمکم کنه پسر شروین راد رو بفرستم پیش بابای منفورش!

***

با تمام شدن درس امروز، وسیله‌هام رو جمع می‌کنم و از کلاس خارج میشم.

نمی‌دونم چرا امروز بیشتر از همیشه، دلم گرفته. کاش حداقل می‌تونستم بیرون برم و به آسمون زل بزنم. دلم واسه غروب آفتاب تنگ شده بود؛ ولی حیف که نمیشه!

جایی که هستیم وسط یه جنگله، چند کیلومتر اون‌طرف‌تر یه کوهه که هر جمعه مجبوریم تا بالای قله‌اش بریم. ساختمو‌ن‌های سازمان به صورت زیرزمینی داخل زمین ساخته شدند.

دختر و پسرها جدا از هم و تو دو ساختمان مجزا هستیم که خیلی کم با هم برخورد داریم!

حق خروج و ورود بدون اجازه از مافوق رو نداریم، در واقع میشه گفت محیطی کاملا نظامی و قوانین سختی داره که هر کسی نمی‌تونه این‌جا دووم بیاره!

شرایط یادگیری و آموزش‌ها به قدری سخته که روزی صدبار آدم رو به غلط‌کردن می‌اندازه؛ ولی من با جون دل تلاش می‌کنم تا بالاترین نمرات رو بیارم و مافوق‌هام رو راضی نگه دارم!

این سازمان خودگردان اداره می شد و تحت نظر هیچ‌یک از ارگان‌های سیاسی نیست.

این‌جا به صورت محرمانه نیرو جذب می‌کنند و برای جاسوسی در باندها و شبکه‌های خلاف آموزش میدن.

وقتی یادم میاد چه‌قدر به عموسهراب التماس کردم تا اجازه ورودم رو به سازمان بده، عزمم واسه ادامه‌دادن بیشتر جزم میشه.

عمو سهراب، عمو سهراب، اسمش رو زیر لب زمزمه می‌کنم. یعنی من رو بخشیده؟ آهی می‌کشم و به راهم ادامه میدم. فقط باید هدفم مهم باشه، فقط هدفم!

وانیا از نو متولد شو، محکم باش؛ بازی سختی در پیش داری.

***

نگاهم به دو دختری میفته که با هم در حال تمرین ورزش رزمی بودند.

یکی دیگه از قوانین این‌جا منع صمیمیت میان اعضای گروه بود. نمی دونم چرا این قانون رو گذاشته بودند؛ ولی هر چی بود، من این قانون رو خیلی دوست داشتم. واسه اینکه تنهایی رو خیلی دوست دارم، بهم آرامش میده و می‌تونم راحت تو خاطرات گذشته‌ام غرق بشم.

البته اگه دختر فضول و صد البته شیطونی رو که گاهی پنهونی به اتاقم میاد، فاکتور بگیرم دیگه کسی رو این‌جا نمی‌شناسم.

***

یک سوسک قهوه‌ای با شاخ‌های بلند رو دستم حرکت می‌کرد، با دست گرفتمش و جلوی چشم‌هام نگهش داشتم.

''بابا می‌بینی دیگه از سوسک نمی‌ترسم؟''

نگاهم رو به سوسک انداختم، بال‌هاش رو تکون می‌داد تا شاید بتونه فرار کنه!

مسخ‌شده بهش، ازش پرسیدم:

- من کجام شبیه توئه؟!

با صدای در نگاهم رو از سوسک گرفتم!

آیسو بی‌سر وصدا وارد اتاقم شد، یه نگاهی به پشت در انداخت و کامل داخل شد:

_وای وانیا حدس بزن چی شده دختر...!

نگاهش کردم؛ شاید می‌خوام بفهمم این دختر چه‌طور این‌قدر راحت با مرگ خانواده‌اش کنار اومده و یا شاید هم چه‌طور به این خوبی تظاهر به بی‌خیال‌بودن می‌کنه؟

پدرش یکی از نفوذی‌های بنام سازمان بود، علی فرامان که لقب شمشیر بران رو بهش داده بودند.

یک شب، چند نفر از باند بزرگ مواد مخدری که پدرش ماموریت داشت تا این رو هم مثل بقیه گروه هایی که نابود کرد، ریشه کن کنه، به هویتش پی می‌برند و شبانه به خونه‌‌شون یورش بردند.

اون شب آیسو به همراه مادرش به خونه‌ی پدربزرگش رفته بودند و خبر نداشت اون بی‌شرف‌ها پدر و برادرش رو به تیر بستند. اون‌طور که آیسو می‌گفت به هر کدوم ده یا دوازده تا تیر زده بودند.

بعد از اون ماجرا، مادرش افسردگی شدیدی گرفت به حدی که مجبور شدند تو اسایشگاه روانی بستریش کنند.

- با توام چرا مثل جغد من رو نگاه می‌کنی؟

نگاهش سمت دست‌هام و سوسک بیچاره رفت.

چینی به دماغش داد و گفت:

- یعنی خاک...دخترِ خل و چل، آخه این سوسک چیه دستت گرفتی؟ ولش کن بره حالم به هم خورد!

- آیسو؟!

- چه عجب زبونت باز شد، دیگه کم‌کم داشتم ازت ناامید می‌شدم.

- به نظرت من شبیه اینم؟

آیسو چشم‌هاش گرد شد تا ‌خواست چیزی بگه، زود ادامه دادم:

- همیشه وقتی شلوغ کاری می‌کردم، بابام بهم می‌گفت سوسک بابا آروم بگیر، من هم جیغ و داد سر می‌دادم که بهم نگو سوسک!

آیسو با تاسف سری تکان داد:

- وانیا بهتره زیاد بهش فکر نکنی! می‌دونم سخته و فراموش‌کردنشون کار آسونی نیست؛ ولی باور کن هیچ فایده‌ای جز افسرده شدن نداره!

تو خاطرات گذشته غرق شدم، سکوت آیسو هم نشون می‌داد اون هم تو خاطراتش سر می‌کنه!

بعد از چند لحظه آیسو با خوشحالی ظاهری که فقط برای تغییر حال و هوامون بود بشکنی زد و گفت:

- دختر غم و غصه رو بی‌خیال، حدس بزن چی‌شده؟

سوسک رو پرت کردم روی زمین، روی تخت نشستم و مسیر فرارکردنش رو نگاه کردم، بدون نگاه‌کردن به آیسو گفتم:

- قراره شام بهمون کباب بدن یا قرمه سبزی؟

با دستش یه ضربه به سرم زد!

- یعنی توی منگولیسم چه‌طور بالا ترین نمرات رو میاری؟ آخه این هم حدسه؟!

تو کِی دیدی سلفِ بخت برگشته‌ی این‌جا، جز سیب‌زمینی و تخم مرغ آبپزشده غذای دیگه‌ای به خودش ببینه که این بار دوم باشه؟!

دوباره روی تخت دراز کشیدم و دست‌هام رو زیر سر گذاشتم.

- امروز حالم خوش نیست.

لب‌هام رو کج کردم و ادامه دادم:

- و حدسم نمیاد.

روی تخت کنارم ‌نشست.

- تو کی حالت خوب بوده؟ ولی بذار خودم بهت میگم.

چند دقیقه پیش، وحید علوی با محمد کیا طبق برنامه‌ی همیشگیشون، دریچه‌های بالایی رو باز گذاشتند تا هوا تهویه بشه و خدای نکرده تو این زندونِ بی در و پیکر خفه نشیم.

من هم اتفاقی داشتم از اون‌جا رد می شدم.خودت که من رو می‌شناسی! اصلا فضول و بی ادب نیستم که کار زشتی مثل استراق سمع انجام بدم؟

منتظر تایید من برای تبرئه‌کردن از کارش شد!

پوزخندی زدم، تو این یک سال‌ونیمی که این‌جام، آیسو تنها کسی بود که گه گاهی بهم سر می‌زد و می‌زنه.

اوایل زیاد بهش محل نمی‌دادم، نه اینکه مغرور باشم یا دوستش نداشته باشم، نه! فقط به خاطر اینکه هنوز با شرایطم کنار نیومده بودم؛ ولی این‌قدر برای دوستی پافشاری کرد تا باهاش کنار اومدم و هرچه می‌گذشت، می‌فهمیدم که چه دختر خوبیه.

بعدها خودش بهم گفت از سر کنجکاوی پافشاری می‌کرده تا دوستم بشه و سر از کارم دربیاره!

آیسو وقتی پاسخی از من دریافت نکرد، ایشی زیر لب گفت و ادامه داد:

- داشتن بهم می‌گفتند حالا که همه چیز اکی شده، باید مرحله آخر از آموزش رو انجام بدن که، تا دو هفته‌ی دیگه انتخاب شده‌ها رو وارد باند کنند!

سیخ سرِجام نشستم، طوری که آیسو از ترس از جاش بلند شد.

- آیسو تو مطمئنی درست شنیدی؟

- چته تو؟! چرا این‌طور بلند میشی؟ ترسیدم!

دستش رو می‌گیرم که مثل عقرب‌زده‌ها از من فاصله می‌گیره و با صدای تقریبا بلندی داد می‌زنه :

_ بیشعور دست سوسکیت رو به من نزن!

عصبی از کارش دندون‌هام رو رو هم فشار میدم و با حرص میگم:

- خیلی خبب معذرت می‌خوام، حالا از اول بگو چی شنیدی!

پشت چشمی نازک کرد، دوباره روی تخت نشست و ادامه داد:

- هیچی بابا، میگم همین روزاست که از این زندون آزاد میشیم.

آهان راستی اون دو تا شکم‌گنده، این رو هم گفتند که فردا دخترها و پسرها رو تو سالن اجتماعات جمع می‌کنند.

یه چیزهای دیگه هم بلغور کردند که متاسفانه هر چی زور زدم بفهمم چی میگن فایده‌ای نداشت.

حالت تفکر به خودش گرفت و ادامه داد:

_اصلا تازگی‌ها احساس می‌کنم قدرت شنواییم خیلی کم شده! جون تو اول این‌جوری نبودما!

اگه مورچه هم صدا می‌کرد من می‌فهمیدم چی میگه! یادم باشه حتما یه سر به درمونگاه این‌جا بزنم.

نگاهی بهم انداخت وقتی دید تو خودم غرق شدم گفت:

_ باور کن نمی‌میری اگه حرفی...آخی...اوخی چیزی بگی.

از جاش بلند شد.

- من دیگه برم تا بازم نیومدن پرتم کنند تو انفرادی.

به سمت در رفت، برگشت و یه بـ ـوسـ از راه دور برام فرستاد، خنده‌ی نمکی کرد و محتاطانه از در خارج شد.

رضا یوسف نژاد، من کار نیمه‌تمومت رو تموم می‌کنم، منتظر باش که در آینده‌ی نه چندان دور هدیه خوبی بهت میدم. هم به تو، هم به مامان و هم به اونایی که به ناحق کشته شدند و اعضای بدنشون رو بی‌رحمانه به تاراج بردند .

فقط منتظر باش و برام دعا کن.

***

- امروز صبح با صدای آژیری که خیلی کم پیش می‌اومد ازش استفاده کنند، بیدارمون کردند.

هر وقت آژیر رو می‌زدند، باید تو سالن مشترک دو ساختمان حضور پیدا کنیم.

یک طرف سالن آقایون و یک طرف هم ما نشسته بودیم و منتظر فرمانده‌مون بودیم تا بیاد.

تعدادمون زیاد نبود؛ شاید در کل سی الی سی وپنج نفر، این هم چیز عجیبی نیست، ما که از این‌جا بریم نیروهای داوطلب دیگه‌ای پا به اینجا میذارند.

انتهای سالن نشسته بودیم، آیسو سمت چپم و بهار، یکی از دخترهای خیلی خشگل خوابگاه سمت راستم.

بهار کلا دختر ساکت و تو داری بود، درست مثل خودم، زود با کسی دمخور نمیشد، هر چند که زیاد اون رو نمی شناختم و فقط تو جلسه ها و تمرینات باهاش برخورد داشتم . اما تو همین برخورد ها میشد به خوبیش پی برد.

دل تو دلم نبود و پاهام رو عصبی تکون می‌دادم.

- اِ چته تو؟ مثل دارکوب رو مخم می‌کوبی! یه سال اینجا جون دادی یه ربع دیگه هم جون بده، تا بیاد.

عصبی نگاهش کردم، کمی به سمتش خم شدم و آروم در گوشش زمزمه کردم:

- آیسو جان ، این‌جا اتاق عایق صدای من نیست که راحت بلند حرف بزنی و کسی نباشه بیاد جمعت کنه. حالا خوبه خودت قبول داری مخت یه تکه چوب بیشتر نیست که دارکوب نوکش می‌زنه؛ ولی من وظیفه‌ام دونستم آگاهت کنم که اگه علوی دیدت حسابت با کرام‌الکاتبین نباشه.

سرم رو برگردوندم و به تریبون روبه‌روم خیره شدم که با صدای بلند آیسو، چشم‌های درشت‌شده از تعجبم رو دوباره بهش دوختم.

- وانیا خیلی بی‌شعوری، اگه علوی من رو می‌انداخت انفرادی فقط به خاطر تو بود، حالا داری من رو با اون شکم‌گنده تهدید می‌کنی؟

تمام نگاه‌ها به سمت آیسو برگشته بود و با دهن باز نگاهش می‌کردند.

با جمله‌ی آخرش کل سالن از خنده ترکید! ولی من هنوز با همون چشم‌های گردشده نگاهش می‌کردم.

آیسو که انگار تازه متوجه اطرافش شده بود؛ مثل شیر برنج وا رفت و با حال زاری آروم نالید:

- وانیا بدبخت شدم، یه لحظه فکر کردم تو اتاقت هستیم.

سری با تاسف براش تکون دادم، با اینکه یه سال از من بزرگتر بود؛ ولی از لحاظ عقلی هنوز تو دوران کودکیش به سر می‌برد.

[با صدای بازشدن در، همه به یک‌باره ساکت شدند!

فرمانده یا بهتره بگم سهراب یوسف نژاد، وارد سالن شد و به سمت تریبون رفت.

از وقتی که مجبورش کردم و این‌جا اومدم دیگه باهام حرفی نزد، هر چند که من مراقبت‌های از راه دورش رو می‌دیدم.

همه به احترامش بلند شدیم و سلام نظامی دادیم!

نگاهش رو دور تا دور سالن چرخوند و روی من ثابت کرد. نفسش را با صدا بیرون داد.

نگاه سرزنشگرش رو از من جدا کرد و شروع به سخنرانی کرد:

- اول از همه با یاد و نام خدا یک صلوات بفرستید.

بعد از تمام‌شدن صلوات ادامه داد:

- حضور شما در این جمع براتون یه افتخاره و دلیلش هم اینه که شما یک ویژگی برجسته‌ دارید و اون اینه که برای خدا پا تو این راه سخت گذاشتید، نفس این کار ارزشمنده و در این مسیر اگه کسی در راه بمیره شهید حساب میشه؛ حتی اگه در میدان جنگ هم شهید نشه.

در این یک سال و شش ماه که این‌جا حضور دارید سختی‌های زیادی متحمل شدید.

که به حول و قوه الهی و با درایت و هوش بالای خودتون تمام آموزش‌ها رو یاد گرفتید و دشواری‌ها رو پشت سر گذاشتید.

نگاهش رو دوباره به من می‌اندازه؛ چه‌قدر دلم براش تنگ شده بود. خیلی سخته یکباره تمام زندگیت دگرگون بشه و از خیلی چیزها دل بکنی؛ اما وقتی یادم میاد واسه چی این‌جا اومدم آتش انتقام تو دلم شعله‌ور میشه. کور میشم مثل الان که نگاه‌های دلواپس عموم رو نمی بینم. کر میشم و نصیحت‌هاش رو نمی‌شنوم.

تنها یک مرحله از ده مرحله‌ی آموزشی مونده، که بعد از اتمام اون، از بین شما افرادی انتخاب میشن تا به بزرگترین باند قاچاق اعضای بدن انسان، نفوذ کنند!

تمام وجودم چشم شده بود و به دهن عمو سهراب نگاه می‌کردم، به لب‌هایی که حکم پروازم رو صادر می‌کرد.

عمو سهراب بعد از مکث کوتاهی ادامه داد:

- و اما مرحله آخر...

فردا صبح عازم منطقه‌ای خشک و بیابونی می‌شید، در اون‌جا نه آبی هست و نه غذایی!

باید چها روز رو بدون هیچ امکاناتی سپری کنید و این بستگی به همت خودتون داره.

هر کدومتون رو درقسمتی و جدا از هم اسکان میدیم.

تو این مدت میزان تحمل خودتون رو محک بزنید.

هاج و واج بهش نگاه می‌کردم! چه‌طور چهار روز تو بیابونی که پر از مار و عقربه سر کنیم؟!

گرمای خردادماه اون‌جا مثل آتیش می‌مونه.

نگاهی به جمعیت سالن کردم، انگار اون‌ها هم مثل من سردرگم شده بودند.

نگاهم که به آیسو افتاد خنده‌ام گرفت، رنگش مثل گچ سفید شده بود و دهنش اندازه‌ی غار علی صدر باز مونده بود.

بیچاره تقصیری هم نداشت، واسه اون که همیشه از غذای بد و کم اردوگاه می‌نالید الان هیچی‌نخوردن براش حکم اعدام رو داشت.

آروم بهش گفتم:

- آیسو جان

با همون حالتش به سمتم برگشت. به دهنش اشاره کردم:

-ببندش!

عمو سهراب تمامی نکات لازم رو می‌گفت و هدف از این کار رو آماده‌سازی ما برای شرایط سخت می‌دونست.

نگاهم رو به قسمت پسرها کشوندم. از پچ پچ‌هاشون مشخصه که اون‌ها هم از این خبر جا خورده باشند؛ اما یکی از اون‌ها به شکلی عجیب عکس‌العملی از خودش نشون نمی‌داد. خیلی عادی روی صندلی نشسته بود و با انگشتش روی دسته صندلی ضربه می‌زد. حتی از نیمرخش هم می‌شد اعتماد به نفسش رو دید.

یاد روزی افتادم که آیسو حسابی رو مخم میخ می‌کوبید و نمی‌گذاشت روی کارم تمرکز کنم.

من هم که از پرحرفیش طاقتم تموم شده بود، خیلی جدی بهش گفتم: تو با این اخلاق بچگونه‌ات اصلا مناسب این کار نیستی و نمی‌تونی از عهده‌اش بر بیایی.

جیغی کشید و با صدای بلند بهم جواب داد: تو به من میگی مناسب این کار نیستم؟! منی که تمام بچه‌های این‌جا رو می‌شناسم و آمار همه رو دارم واسه این کار ساخته نشدم؟! حاضرم شرط ببندم تو به جز من، هیچ‌کس دیگه‌ای رو در این‌جا نمی‌شناسی!

محض اطلاعت میگم که من حتی آمار گنداخلاقترین پسر اردوگاه رو هم دارم و اون‌جا بود که ریز ودرشت هوراد رو برام گفت.

بعد از اون با حالت قهر از اتاقم خارج شد و بماند که خودش هم بعد از سه ساعت اومد و باهام آشتی کرد!

از اون‌جا بود که شخصیت هوراد برام جالب شد!

یه کششی داشت که من رو به طرف خودش جذب می‌کرد، نه اینکه عاشق و دل باخته‌اش باشم، نه! فقط یه حس از سر کنجکاوی.

***

هوراد:

گاهی باید متنفر بود،

به فکرِ انتقام بود.

نگذشت...نبخشید!

همیشه آرام‌لودن کار ساز نیست!

گاهی باید فریاد زد!

ناسزا گفت.

گاهی باید همان باشی

که هیچ‌کس تابِ تحملت را ندارد.

که بتوانی فقط در خلوتِ خود بمانی.

شاید اینگونه درد کمتری بکشی.

زمانش فرا رسید، زمان خون‌خواهی، زمان انتقام از پست فطرت‌هایی که به کسی رحم نمی‌کنند، یزید صفت‌هایی که شکم می‌درند برای بدست آوردن پول کثیف.

من سرباز کشورم هستم، بدترین شرایط رو تحمل کردم تا دفاع کنم از مردمم، از کودکان بی‌دفاعی که حق زندگی کردن رو از اونا می‌گیرند. به شرافتم قسم خون کثیف تک‌کشون رو می‌ریزم.

***

وانیا:

سه روز از اومدن مون به این‌جا می‌گذره. منطقه‌ای بیابانی با تپه‌های نسبتا بلند.

به خاطر صعب‌العبور بودن این‌جا، ما رو با بالگرد به این‌جا آوردند و در جاهای مشخص‌شده اسکان دادند.

نه آبی وجود داره و نه غذایی که بشه خورد. تنها خوبیش وجود علف‌هایی بود که می‌شد پلاستیک روشون کشید تا شبنم روش بشینه و با خوردن قطره‌های شبنم عطش رو کم کرد.

اگه خدا بخواهد فردا دیگه تموم میشه.

به قول خاله رضوان "این خان هم بگذرد. "

با یاد آوریش لبخند تلخی می‌زنم. ببین روزگار باهام چه کردی؟

کی باورش می‌شد وانیا یوسف نژاد همون دختر نازنازی و لوسی که خار به دستش می‌‌رفت دنیا رو کن فیکون می‌‌کرد، الان تو بدترین شرایط موجود سرکنه.

بابا من به عشق تو و مامان فاطمه این‌جام، می‌‌بینی حال و روزم رو؟ می‌بینی چه‌قدر تغییر کردم؟ گله‌ای نیست؛ چون خودم خواستم و مطمئن باش تا آخرش هم میرم.

فقط کمکم کن بابایی. من فقط دلم به حس بودنت خوشه.

این چندوقت حفره‌ی کم عمقی که روش رو با پلاستیک پوشونده بودند تا کمی از گرما جلوگیری کنه، خونه‌ام شده بود.

تا حدی هم از گرما جلوگیری می‌کرد؛ ولی سرمای شب رو بیشتر می‌کرد. صبح زود یا عصرها قبل از تاریک‌شدن هوا دنبال علف‌های بیابونی می‌رفتم.

چندبار نزدیک بود عقرب نیشم بزنه؛ ولی من سریع متوجه می‌شدم و دمش رو می‌کندم!

در واقع یه جورایی خلع صلاحش می‌کردم!

روزی که می‌خواستیم به این‌جا بیایم، عمو سهراب به اتاقم اومد و ازم خواست که دیگه از این جلوتر نرم؛ ولی من آدمی نبودم که کارم رو نصفه ول کنم.

حتی نای بلندشدن هم نداشتم؛ ولی چاره‌ای نیست، فقط یه روز دیگه مونده تا خودم رو بهشون ثابت کنم .

از گودال بیرون اومدم و نگاهی به دور و برم انداختم، غذای این چند وقتم رو ندیدم و این یعنی اینکه باید دنبالش تا ناکجا آباد برم. نفسم رو با صدا بیرون دادم و به راه افتادم!

هر روز علوی با یه پزشک میان و به تک‌تک آدم‌های این‌جا سر می‌زنند تا ببینند هنوز زنده‌ایم یا اینکه تو این برهوت جون دادیم!

یه وقت‌هایی هم لطف می‌کنه یه تکه نون خشک و یه مقدار خیلی کم آبِ مونده که باید صدبار اوق بزنی تا بره پایین، بهم میده!

ولی من یک‌بار هم بهشون لب نزدم. به هیچ عنوان نمی‌خوام بهونه‌ای دست عمو سهراب بدم، تا همین‌جا هم کلی تلاش کرده بود که از کارم دست بکشم؛ اما نمی‌دونست با هر سنگی که جلو پام می‌اندازه، اراده و پشتکار من بیشتر میشه.

اوف خدا پس این علف‌ها کجا هستند.

چشمم به یه بوته سرسبز و تازه ‌خورد، سریع خودم رو بهش ‌رسوندم و چیدمش؛ ولی لحظه آخر سوزش بدی تو انگشتم احساس کردم.

با دیدن ماری که از زیر بوته دراومد و به سرعت دور شد نفسم حبس شد.

جیغ بلندی از درد کشیدم، خدایا الان نه، الان نمی‌خوام بمیرم، دستم رو بالا آوردم.

تو جیب مانتوم نگاه کردم ولی پادزهر رو ندیدم.

وای خدا! من که همیشه می‌ذاشتم همین جا! دوباره گشتم؛ ولی نبود.

از ترس نفسم تند شده بود و تمام بدنم می‌لرزید.

شالم رو از سرم باز کردم و با هر سختی که بود دور مچ دستم بستم تا سم پخش نشه، احساس می‌کردم چشم‌هام دودو می‌زنه و سرم گیج میره، با بی‌حالی فریاد زدم:

- کمک.

ولی انگار کسی نبود تا صدام رو بشنوه.

بابایی کمکم کن، نذار بمیرم، الان زوده بیام پیشتون، باصدای بلند داد می‌زنم:

_مامان می‌دونم دلتنگم هستی؛ ولی الان نه...خدایا...نه، الان نمی‌خوام بمیرم.

صدام کم و کمتر می‌شد، دوباره با صدایی تحلیل رفته درخواست کمک کردم.

بدنم شل شد و روی زمین افتادم؛ ولی لحظه‌ی آخر تو آغوش کسی فرود اومدم. ***

هوراد:

دستشویی رفتن هم این‌جا مکافاتی داره واسه خودش!

حالم از وضعیتم به هم می‌خورد، همه تنم بوی عرق گرفته بود! دکمه‌های پیراهنم رو باز کردم ودرش آوردم.

به محض رفتن از این‌جا، حتما یه دوش بیست و چهار ساعته می‌گیرم.

با وجود سابقه ای که داشتم؛ ولی این مامورت اهمیت ویژه ای داشت و دوره های مهارتیش واجب بود. کم‌تجربه نبودم و تو گروه های زیادی نفوذ داشتم؛ اما این یکی با همه فرق می‌کرد.

این باند از همشون کثیف‌تر بود. گروهی که جان آدم‌ها براش یک ارزن، ارزش نداشت . "زتاس" باند قاچاق اعضای بدن انسان. باندی که کثافت از سر تا تهش می بارید . قسم خوردم برای نابودیش.

همین‌طور که با پیراهنم خودم رو باد می‌زدم به سمت گودال خاکی رفتم.

صدای جیغ دختری مجبورم کرد سرجام بایستم. منتظر موندم شاید دوباره صدایی بشنوم؛ ولی خبری نشد. با آفتابی که این چند روز تو سرمون می‌خورد، خیالاتی شدن چیز عجیبی نیست!

می‌خواستم به راهم ادامه بدم که فریاد کمک‌خواستن همون صدا دوباره بلند شد.

با سرعت به سمت صدا رفتم، حتما برای یکی از دخترهای این‌جا اتفاقی افتاده، از تپه پایین اومدم،

نگاهم سمت دختری رفت که رو زانوهاش نشسته بود و باد موهاش رو می‌رقصوند.

اگه از دخترهای سازمانه چرا چیزی سرش نیست؟!

نزدیکتر رفتم، معلومه که حالش خوب نیست.

همین که دیدم داره می‌افته با چند گام بلند خودم رو بهش رسوندم و تو آغوش گرفتم.

موهای طلاییش رو از روی صورتش کنار زدم.

صورتش کبودشده بود و نفسش به زور بالا می‌اومد.

سعی می‌کرد لب‌های خشکش رو تکون بده تا چیزی بهم بگه؛ ولی بی‌حال‌تر از این حرف‌ها بود.

نگاهم سمت دستش رفت، چشم‌هام درشت شد!

وای خدایا! دختر بیچاره رو مار نیش زده بود!

سریع پادزهر رو از جیب شلوارم بیرون آوردم و بهش تزریق کردم.

انگشت نیش خورده‌اش رو که باد کرده وقرمز شده بود با لبه‌ی تیز سنگ برش دادم و با مکث تو دهنم گذاشتم.

با چشم‌های خمار شده از بی‌حالی، نگاهم می‌کرد.

انگشتش رو مکیدم و زهرش رو از تو دهنم تف کردم بیرون، دوباره انگشتش رو تو دهنم کردم

چشم‌هاش از اشک خیس بود.

چه چهره مظلوم و معصومی داشت، مسخ صورتش شدم.

عرق سردی پشت کمرم راه افتاد، چیزی تو وجودم بهم هشدار داد، سریع انگشتش رو از دهنم خارج کردم.

قلبم انگار می‌خواست از سینه‌ام بیرون بزنه.

تا به حال جز مادرم، به هیج دختری تا این حد نزدیک نشده بودم؛ ولی الان...

سرم رو تکون دادم تا به خودم بیام. خاک بر سرت هوراد، تو که این‌قدر بی‌ظرفیت نبودی؟!

بلند شدم، دستم رو انداختم زیر پاش و با اون یکی دستم مثل یه بچه بغلش کردم.

بدون اینکه نگاهم دوباره هرز بره به سمت گودال خودم بردمش.

***

به گودال رسیدم، پلاستیک روش رو با پا کنار زدم و آروم روی زمین خوابوندمش.

خدایا کرمت رو شکر! این چند روز کم دردسر کشیدم که حالا پرستاری هم بهش اضافه شد!

بلند شدم و از توی جعبه‌ی کمک‌های اولیه، که به عنوان وسایل ضروری بهمون دادن چسب، بتادین و چیزهای مورد نیازم رو در آوردم، با اخم های گره‌شده دستش رو پانسمان کردم.

به صورتش نگاهی انداختم.

با تعجب دیدم که چشم‌هاش بازه و داره من رو نگاه می‌کنه. نگاهم رو ازش گرفتم و با همون اخمِ درهم کارم رو ادامه دادم.

با صدای آرومی گفت:

- ممنونم که نجاتم دادی اگه نبودی مرگم حتمی بود. امیدوارم بتونم یه روز برات جبران کنم.

با نگاهی یخی تو چشم‌هاش زل زدم و گفتم:

- فکر نکنم بتونی جبران کنی.

پوزخندی زدم و ادامه دادم:

- هه! با اون‌همه آموزشی که یک سال و نیم دیدی، نتونستی از خودت چهار روز مراقبت کنی، چه کاری ازت برمیاد برای کسی انجام بدی؟

چه‌طور می‌خوای سه ماه وارد باندی بشی که سرکرده‌هاش از تو چشم‌هات به درونت پی می‌برن؟ تو با اومدنت هم جون خودت رو به خطر می‌اندازی هم جون بقیه رو!

مطمئنم از اون دسته دخترهایی هستی که به خاطر هیجان بیشتر تو زندگیت وارد سازمان شدی.

نگاهم رو ازش گرفتم و مشغول جمع‌کردن وسایل شدم، تلخ‌تر از قبل ادامه دادم:

- گفتی می‌خوای جبران کنی؟! باشه...به محض رفتن از این‌جا، از سازمان انصراف بده و برو، این‌طوری جبران میشه!

نمی‌دونم چرا باهاش این‌طوری حرف زدم؛ شاید می‌خواستم یه جورایی بی‌جنبگی چند دقیقه پیشم رو سر اون خالی کنم!

- وقتی از زندگی کسی خبر نداری زود درموردش قضاوت نکن.

با شنیدن صداش دوباره بهش نگاه کردم، صورتش از اشک خیس شده بود.

با هق‌هق ادامه داد:

- اگه انتقام‌گرفتن یه دختر از حیوون‌هایی که...پدر و مادرش رو زنده زنده تو آتیش سوزوندن و با قساوت تمام بدن سوختشون رو تکه تکه کردند رو هیجان می‌بینی؟ آره، من به خاطر همون هیجان‌های که تو میگی این‌جام. منی که حتی نتونستم برای آخری...

گریه نگذاشت حرفش رو ادامه بده.

نگاهم به اشک‌هایی بود که مثل سیلاب از چشم‌های معصومش بیرون می‌ریخت.

یه چیزی به قلبم چنگ انداخت.

منِ احمق چه‌کار کردم؟! مگه غیر از تشکرکردن چی گفته بود که منِ خر این‌طور باهاش حرف کردم؟!

هق هق گریه‌اش مثل مته روی مخم بود و باعث می‌شد بیشتر از خودم بدم بیاد.

جعبه رو گوشه‌ی حفره پرت کردم و بیرون زدم. این همه درد واسه اون دختر چه‌قدر سخت بود!

نگاهمو به آسمون سوق دادم:

_ به خداییت قسم نابودشون می کنم.

***

وانیا:

دستم بدجور می‌سوخت؛ ولی باز هم خدا رو شکر که زنده موندم.

از جام بلند شدم، باید هرطور شده به حفره‌ی خودم برگردم.

شالم رو سرم کردم و از حفره بیرون رفتم.

حالا از کجا گودال رو پیدا کنم؟! سرم خیلی درد می‌کرد، نمی‌دونم به خاطرگزش مار بود یا به خاطر گریه‌کردنم.

آهی از ته دل کشیدم. یاد حرف‌هاش که می‌افتم دلم می‌سوزه؛ ولی ازش کینه‌ای به دل نمی‌گیرم؛ شاید اگه وانیای دوسال پیش بودم الان کلی فحش می‌دادم و نفرینش می‌کردم؛ ولی الان همه چیز فرق کرده، تازه باید ازش ممنون هم باشم. اگه اون نبود به خاطر سهل‌انگاری خودم الان مرده بودم.

به گودال رسیدم، داخل شدم و با بی‌حالی تو کیسه خوابم دراز کشیدم.

ضعف زیادی داشتم، امروز لب به هیچی نزده بودم، از طرفی گزش مار باعث شده بود انرژیم بیشتر تحلیل بره؛ ولی هرطور شده تحمل می‌کنم، من وانیام...دختر رضا یوسف نژاد. مرد نفوذی سازمان، مردی از نسل مردان خدا؛ مردی که به جون دشمن‌هاش هراس می‌انداخت. مردی که ده‌ها باند و تشکیلات خلاف رو نابود کرد. کسی که در راه خدا به وسیله زاده‌ی شیطان به ناحق کشته شد. زود بود واسه رفتن و تنها گذاشتن یه دونه دخترش؛ اما رفت و دخترش تنها موند!

زیر لب زمزمه کردم: مامان واسه امروز من رو ببخش، همیشه می‌گفتی وانیا با اینکه از هوو هم واسم بدتری؛ اما یک لحظه هم طاقت دوریت رو ندارم. اما حالا نزدیک به دوساله که از هم جدامون کردند، چه‌قدر بی رحم بود روزگار. خوشی هامون رو زود تلخ کرد. خیلی دلتنگتم مامان. کاش بودی! کاش چشم باز می کردم و همه‌ی اینا کابوس بود.

دلم واسه آغوشت تنگه. مامان.

قطره‌های اشک صورتم رو خیس می‌کنند و من بیخیال از حال بدم دل غم‌دیده‌ام رو خالی می‌کنم.

کم کم چشم‌هام سنگین شدند و به دنیای خواب پا گذاشتم.

***

پلک‌هام سنگینی می‌کردند؛ ولی تمام سعی‌ام رو برای بازنگهداشتنشون کردم.

با تعجب اطرافم رو نگاه کردم، توی اتاق و روی تخت خوابیده بودم! دستم رو بالا آوردم تا چشم‌هام رو ماساژ بدم که دردی رو احساس کردم.

نگاهم به دست خون‌آلودم افتاد که انژیوکت ازش بیرون زده بود. لعنتی... من این‌جا چه‌کار می‌کنم؟! مغزم فعال شد! دست‌هام رو روی صورتم گذاشتم.

وای خدا! نکنه عمو فهمیده باشه؟!

اگه بفهمه نمی‌ذاره ادامه بدم، همون لحظه در باز شد.

مردی کچل با روپوش سفید که گوشی پزشکی رو به گردنش انداخته بود داخل شد، با دیدن مردِ پشت سرش دست‌هام شل شدند و کنارم افتادند.

دکتر لبخندی زد:

- خب، می‌بینم که دخترگلمون بالاخره بیدار شد! حالت چه‌طوره خانم؟

زیر لب گفتم:

- خوبم.

همون‌طور که معاینه‌ام می‌‌کرد ادامه داد:

- بفرما سهراب، این هم برادزاده‌ات سرومرو گنده، از من و تو هم بهتره.

باز من رو مخاطب قرار داد:

- مشکل خاصی نداری؟ سردرد؟ سرگیجه؟ حالت تهوع؟

- نه مشکلی ندارم.

- خوبه...پس می‌تونی دوباره فعالیتت رو ادامه بدی، از نظر من مشکلی نیست، فقط داروهات رو تا یک هفته سر موقع حتما مصرف کن.

بعد چیزهایی رو یاداشت کرد و از اتاق خارج شد.

حالا فقط من بودم و حاج سهراب یوسف نژاد.

- دیگه باید چه اتفاقی برات بیفته که بفهمی تو مناسب این کار نیستی؟!

با گستاخی جواب دادم:

- عمو شما نمی‌تونی الکی سرزنشم کنی، این یه اتفاقه که ممکنه برای هرکسی پیش بیاد، من که علم غیب نداشتم زیر اون بوته یه مـ...

با عصبانیت وسط حرفم پرید:

- اون دفعه که از کوه افتادی پات شکست چی؟ که اگه خدا بهت رحم نمی‌کرد معلوم نبود چی می‌شد! اون هم یه اتفاق بود؟ در رفتگی کتف و دستت تو تمرینات هم اتفاق بوده؟!

با چشم‌های درشت‌شده نگاهش کردم. این‌ها رو از کجا می‌دونه؟!

- بازم هست...بگم؟

سرم رو پایین انداختم، روی تخت کنارم نشست و بغلم کرد.

- وانیا...عموجون...وقتی این چیزها رو می‌فهمیدم تا مرز مردن می‌رفتم، همه‌اش از خدا می‌خواستم من رو شرمنده‌ی داداشم نکنه!

عزیزم، تو آدم این کار نیستی، برای این کار زیادی خامی! اگه به خاطر پدر و مادرته...باور کن اون‌ها هم راضی نیستند میوه‌ی زندگیشون خودش رو این‌جوری عذاب بده. اصلا من اینجا چه‌کاره‌ام؟ خودم گیرشون می‌اندازم و نابودشون می‌کنم.

اشک‌هام سرازیر شدند، بعد از این‌همه سختی که به جون خریدم مگه میشه حالا بی‌خیال بشم؟

خودم رو بیشتر تو آغوشش فرو بردم.

- عمو، می‌دونم شما چه‌قدر به فکرمی؛ ولی تو رو قرآن بعد از این همه سختی و انتظار کشیدن نگید بیخیال بشم.

- وانیا!

- نه عمو، تو رو به خاک بابا قسمت میدم، بذار تا تهش برم.

***

هوراد:

نگاهم به قسمت پاره‌ی سفره بود و گوش‌هام به غرغرهای شهاب.

یک هفته‌ای می‌شد که با شهاب و سپهر، از بچه‌های نفوذی سازمان، به باند کوچکی در یکی از شهرهای مرزی کشور نفوذ کرده بودیم.

رئیس باند فردی به اسم فردینه که حدود سی‌وخورده‌ای سال سن داره و با توجه به ظاهر سیاه و اندام لاغرش باید اون رو در ردیف آدم‌های همیشه نشئه گذاشت.

کار این باند، فریب‌دادن اتباع خارجی بود که به صورت قاچاق وارد کشور می‌شدند، اعضای باند با ترفند، خودشون رو به عنوان راهنما جا می‌زدند و مردم بیچاره و ساده‌لوح رو به دام می‌انداختند.

اگه این آدم‌های فریب‌خورده، می‌دونستند این‌جا چه گرگ‌های گرسنه‌ای به کمین‌شون نشستند، با هر شرایطی که تو کشور خودشان داشتند کنار می‌اومدند و حاضر به ترک شهر و دیار خود نمی‌شدند.

- تو رو خدا نگاه کن، نزدیکِ دوسال وقت صرف کردیم که بیایم تو این گروه چهارنفره که حتی نمیشه اسمش رو گذاشت باند.

حالا نفوذ هم کردیم. آخه یکی نیست به سردار بگه مگه میشه در عرض سه ماه تو همچین جایی به کله‌گنده‌هاشون رسید؟!

سپهر لقمه نونی رو که نزدیک دهنش بود رو تو بشقابش انداخت:

- اِ بسه دیگه شهاب، این چند روزه از بس غر زدی هم خودت رو خفه کردی هم ما رو، وجدانا می‌خوام بدونم از این غرزدن‌ها چیزی هم به‌دست میاری؟!

شهاب لیوان رو از سر سفره برداشت و به طرف سپهر پرت کرد.

- تو یکی لطفا سایلنت باش، تازه باید دست‌بوسم هم باشی برادر من، یه هفته‌ست اومدیم این‌جا، تو این خراب‌شده‌ای که هر لحظه ممکنه آوار بشه سرمون، نه یه حرفی می‌زنید نه اصلا به آدم نگاه می‌کنید،

اگه من هم غرغر نکنم که این‌جا میشه اتاقک ارواح با دو تا روح، که مثل ماست نماسیده می‌مونند!

شهاب بعد از زدن حرف‌هاش، نگاهش رو سمت من داد.

سپهر نیمچه لبخندی زد و گفت:

- الان دقیقا منظورت رو از ماست نماسیده فهمیدم.

شهاب در حالی که لقمه‌ی بزرگی از املت درست می‌کرد رو به سپهر گفت:

- این همه فک زدم تو فقط همون قسمتش رو گرفتی یابو؟ پاشو برو یه آبی چیزی برامون پیدا کن، هلاک شدیم تو این گرما.

و لقمه رو با زور تو دهنش فرو برد و هر از چند گاهی با انگشت زیرش می‌زد تا از دهنش بیرون نیاد!

- میگم شهاب به پا تو گلوت نپره! می‌دونی که اگه این‌جا خفه بشی و بمیری مجبوریم همین‌جا چالت کنیم داداش!

هنوز کامل جمله‌اش رو تموم نکرده بود که لقمه پرید تو گلوی شهاب و شروع به سرفه‌کردن کرد؛ به قدری که اشک از چشم‌هاش سرازیر شد.

بادست محکم پشت کمرش کوبیدم. سرفه‌اش قطع شد و بی‌حال رو زمین افتاد.

با صدای گرفته و خشدار بهم گفت:

- دستت درد نکنه داداش؛ ولی اگه یکم محکم‌تر می‌زدی هم حرص این چند وقتت خالی می‌شد و هم مهره‌های بینوای کمرم رو نابود می‌کردی.

سپهر هنوز داشت می‌خندید.

- شهاب جای تشکرکردنته؟ اگه هوراد محکم نمی‌زد که الان داشتیم مقدمات چال‌کردنت رو انجام می‌دادیم...!

با مکث کوتاهی ادامه داد:

- ولی خدایی چشم‌ها رو داشتی؟! اگه به سنگ نگاه کنم کامل از وسط نصفش می‌کنه! جون تو اگـ...

شهاب حرفش رو قطع کرد:

- خوبه این رو قبول داری سق سیاهی، لامصب داشت با چشم‌هاش جوون‌مرگم می‌کرد، زن نگرفته، بابا نشده...حسرت به دل می‌خواست پرپرم کنه.

خسته از کل‌کل‌کردنشون گفتم:

- بسه دیگه! یادتون نره ما به خاطر کار دیگه‌ای این‌جاییم نه برای کل انداختن و مسخره‌بازی کردن.

بی‌توجه بهشون از اتاق خارج شدم.

تمام فکر وذهنم به کاری بود که می‌خواستم انجام بدم، باید هر طور شده اعتماد فردین رو به دست بیاریم تا بتونیم به سردسته‌شون دنیل راد، پسر دورگه شروین راد که سال پیش اعدامش کردند، برسیم.

قبل از اومدن به این‌جا، سردار اطلاعاتی درباره دنیل و باند کثیفش بهمون داد؛ ولی هنوز خیلی چیزها هست که ازش نمی‌دونیم.

از دور فردین رو دیدم که با موتور به این سمت می‌اومد. سر جام ایستاده بودم و ویراژدادنش رو تماشا می‌کردم، نزدیکم که رسید بدون اینکه موتور رو خاموش کنه، ترمز گرفت.

از صدای موتورش شهاب و سپهر از اتاقک بیرون اومدند.

فردین با اون صورت لاغر و سیاه و دندون‌های یکی در میونش، نگاهی به تک‌تکمون انداخت و گفت:

- نیمه‌های شب یه گروه بیست نفره وارد کشور میشن، از بین اون‌ها به پنج نفر که حتما باید بچه باشن نیاز داریم.

البته خودم هم هستم؛ اما می‌خوام برای شروع، این کار رو دست شما سه نفر بدم. اگه بتونید موفق بشین و کارتون رو خوب انجام بدید ، روند همکاریمون ادامه پیدا می‌کنه؛ ولی اگه نتونید از پسش بربیاید، باید بی‌خیال عضویت تو گروه من بشید!

بعد گاز داد و به سرعت از جلوی چشم‌های ما سه نفر دور شد.

شهاب دست‌هاش رو محکم مشت کرد و از عصبانیت دندون‌هاش رو روی هم فشار داد.

سپهر وارفته روی زمین نشست و گفت:

- به این‌ها هم میشه گفت آدم؟ به قرآن این پست فطرت‌ها از حیوون هم حیوون‌ترن! آخه یه انسان تا چه حد می‌تونه پست و کثیف باشه که به بچه‌ها هم رحم نکنه؟!

با اینکه خودم هم از این خبر منقلب شده بودم، رو به دوتاشون که دیگه آثار خنده‌ی چند لحظه پیش تو صورتشون دیده نمی شد، گفتم: