رمان نمیشود با چای مست شد به قلم غزل داداش پور

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

رمان روایت گرِ زندگیِ دختری به نامِ غزل است که در نُه سالگی فرزند‌خوانده‌ی برزو سپاهی و همسرش شد.

این زوج یک پسر به نامِ باربد دارند که پس از گذشتِ چند مدت به غزل دل می‌بازد.

برزو و همسرش طلا که از احساسِ باربد با خبر می‌شوند تصمیم می‌گیرند او را از غزل دور کنند و به آمریکا بفرستند.

بعد از گذرِ ده سال باربد باز می‌گردد.

این بار مصمم است که غزل را به دست آورد

تلخ منم!

همچون چای سرد

که ساعات طولانی نگاهش کرده باشی

و ننوشیده باشی...

تلخ منم!

چای یخ، که هیچ کس ندارد

هوسش را...

#سیدعلی_صالحی

.

-لوئیزا ادامه م...می داد، ح...حتی بدون و...ویلیام ترینر!

کتاب را بست و به جلد کتاب چشم دوخت:

-من پیش از تو!

نفس عمیقی کشید و کتاب را روی کنسول کنار تختش گذاشت و کش و قوسی به بدن کرختش داد.

حدود یک ساعت و نیم بود که سر این کتاب نشسته بود و بالاخره به پایان رسانیدش!

کنکوری بود اما بیشتر وقتش صرف خواندن کتاب های غیر درسی می شد.

از روی تخت بلند شد و بعد از اتاق خارج شد.

سر پله ها بود که مادرش را در حال لاک زدن به دستانش دید.

لبخندی زد و آرام آرام پله ها را پایین آمد، وقتی به آخر پله ها رسید گفت:

-چ...چسان ف...فسانی کردی مامی!

طلا سرش را بالا می گیرد و به دختری که از جانش هم بیشتر دوستش داشت چشم می دوزد و با لبخند می گوید:

-تو که بی خبری!

منظور مادرش را نمی فهمد، می پرسد:

-ا...از چی؟

لبخند مادرش وسع بیشتر پیدا می کند و می گوید:

-باربد صبح پرواز داشت، تا شب می رسه!

دستانش یخ می بندد، نفس در سینه اش حبس می شود، عرق سردی درست روی کمرش حس می کند.

باربد؟

باربد سپاهی؟

همانی که مثل چی ازش می ترسید؟

طلا که می بیند دخترش عکس العمل خاصی نشان نمی دهد متعجب می گوید:

-چت شده غزل؟

به زور دهان باز می کند و با صدایی که خودش هم به زود می شنید می گوید:

-ه...هیچی!

همان لحظه تلفن همراهش که روی عسلی بزرگ وسط هال بود زنگ می خورد.

با قدم هایی سست و آرام به سمت عسلی می رود د گوشی موبایلش را بر می دارد.

با دیدن نام دامون روی صفحه ی موبایلش انگار آب روی آتش ریخته باشند، تمام نگرانی هایش فروکش می کند و به کل باربد را از یاد می برد و دکمه ی سبز رنگ را لمس می کند و گوشی را کنار گوشش نگه می دارد، صدای دامون که پشت خط طنین می اندازد تمام خوشی های آدم در دلش سرازیر می شود.

-پرنسس؟

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_2

-پرنسس؟

می خواهد جوابش را دهد اما توجه اش نسبت به اشاره ی مادرش که منظورش "کیست" جلب می شود، آرام می گوید:

-د...دامون!

طلا لبخندی می زند و از روی مبل بلند می شود و به سمت پلکان می رود.

تنهایش گذاشته بود تا راحت با معشوقش صحبت کند.

صدای دامون برای بار دوم پشت خط طنین می اندازد، این بار نگران:

-غزل؟...هستی؟

-ه...هستم!...خوبی؟

نفس آسوده ای که دامون می کشد لبخند پهن تری را روی لبان سرخ غزل زنده می کند.

-خوبم پرنسس! امشب هستی بریم بیرون؟

-ب...با بچه ها؟

-نچ! نومزدی(نامزدی)...دو تا دو تا!

قهقهه می زند و می خواهد قبول کند اما با به یاد آوردن اینکه امشب باربد می رسد و مهمانی خانوادگی دارند و تمام خانواده می خواهند از همین شهر و شهرستان ها بیایند لبخندش محو می شود و آرام می گوید:

-د...دوست داشتم...و...ولی نمی تونم! امشب ق...قراره باربد ا...از خارج کشور برگرده!...م...مهمونی خانوادگی د...داریم.

دامون می گوید:

-تو این شانس!...این داداشت هم وقت پیدا کرده واسه اومدن ها! با زنش میاد؟

در حالی که روی مبلی که چند لحظه ی پیش طلا رویش نشسته بود می نشیند، می گوید:

-نمی دونم...م...مامی چ...چیزی از سیدنی نگفت! ا...احتمالا با زنش میاد دیگه!

-خیلی خوب! باشه واسه فردا شب! میای دیگه؟

لبخند آرامی زد و گفت:

-م...میام!

-کاری نداری فعلا پرنسس؟

-ن...نه، مراقب خودت باش!

-فعلا!

و بعد صدای بوق ممتد هست که جای صدای گوش نواز دامونش را می گیرد.

نفس عمیقی می کشد و به اتاقش می رود تا برای امشب آماده شود.

* * * * *

عقربه ها روی هشت شب ایستاده بودند.

همه ی خانواده آمده بودند و منتظر باربد خان سپاهی بودند.

زندایی فرح و دو تا دختر هایش فریبا و پریماه آمده بودند اما دایی طاها به دلیل حال بدش نیامده بود، درگیر بیماری قلبی عروقی اش بود.

خاله اش، طناز همراه با تک پسر برسام هم آمده بودند، برسام چهار سال از باربد کوچک تر بود و مدیر یک آتلیه عکاسی بود، پدرش را هم...از دست داده بود.

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_3

از آن سمت دو تا عمه هایش بشری و بوسه و شوهر ها و فرزندانشان خودشان را از شیراز رسانده بودند، بوسه دو فرزند به نام های خشایار و خاطره داشت و شوهرش خسرو نام داشت. بشری هم با تک دخترش سوگند و شوهرش صابر از اصفهان به کوب به پایتخت آمده بودند تا باربد را بعد از چند سال ببینند.

مادر بزرگ و پدر بزرگ مادری اش مرده بودند و فقط یک پدر بزرگ پدری داشت که همه حاج بابا صدایش می زدند، مادر بزرگ پدری اش را هم از دست داده بود.

با خاطره و خشایار خیلی صمیمی بود و خشایار را همچون برادرش می دانست اما از سوگند دل خوشی نداشت، همیشه وقتی کوچک تر بود بخاطر زبان لکنتی اش مورد تمسخر سوگند قرار می گرفت.

با صدای خاطره به خودش آمد:

-گوش شیطون کر چشم حسود کووور، بالاخره لحظه دیدار ما با باربد خان رسید! والله رئیس جمهور اینقدر دغدغه نداره که این آقا داره.

غزل خواست چیزی بگوید اما سوگند زودتر گفت:

-به تو چه؟...همه مثل تو بی کار نیستن که یللی تللی بگردن و همه چیز رو به شوخی بگیرن! باربد کلی کار داره خب!

خاطره با تندی جوابش را داد:

-حداقل من چند تا ورژن مثبت دارم مثل بعضیا به پسر مردم نمی چسپم! فکر می کنی نمی دونم به زور شماره باربد رو گیر آوردی ولی هر چی زنگ زدی رد تماس زد؟...برو خودت رو اصلاح کن بعد بیا به من بگو بی عار!

صدای حاج بابا هال را غرق سکوت کرد:

-بسه...خجالت بکشین دو تا دختر بالغ مثل سگ و گربه افتادین به جون هم! امشب رو زهر نکنین!

خشایار وارد بحث شد و گفت:

-عه، حاجی؟ خودت یکم بنگر ببین حق با کیه؟ آبجی ترشیده من که به کسی آزاری نمی رسونه ولی ایشون یه نمه مرموز...

بوسه حرفش را قطع کرد و عصبی گفت:

-بسه خشایار! زبون به دهن بگیر!

خشایار نفس کلافه ای کشید و به پشتی مبل تکیه داد.

حرف ها حول و حوش سیاست، باربد، کار و چیز های دیگر می چرخید که صدای جیغ لاستیک های ماشین باربد سکوت را در خانه حکم فرما کرد و علی پسر باغبان از حیاط داد زد:

-باربد خان اومدن!

آمد...

باربد آمد...

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_4

همگی با خوشحالی وصف نشدنی به سمت در رفتند تا از باربد استقبال کنند.

سوگند دستی به موهای تازه بلوند شده اش کشید و به ناز و عشوه به سمت در رفت و آخرین نفر غزل با قدم هایی سست و بی جان به دنبال آنها رفت.

حتما باید می آمد؟

همانجا می ماند دیگر!

آمدنش چه دلیلی می تواند داشته باشد مگر؟

لعنت بر این شانس قشنگ دخترک!

باربد آرام و ریلکس از ماشین پیاده شد و خیلی جنتلمنانه به همه سلام و احوال پرسی کرد، اول پدرش برزو را در آغوش کشید و بعد مادرش طلا را،

سوگند خواست به سمتش برود و خود را در آغوشش بی اندازد اما قبل از آن باربد با صدای خش دارش رو به حضار گفت:

-غزل کجاست؟

سوگند لب برچید و گفت:

-با اون چیکار داری؟

بشری هشدار دهنده گفت:

-سوگند! شروع نکن!

خشایار دست روی شانه ی غزل گذاشت و او را به سمت خودش کشید و رو به باربد گفت:

-اینجاست حاجی!

تیکه کلامش بود دیگر!

باربد با چشمانی به خون نشسته به دست چپ خشایار که دور شانه ی غزل قرار گرفته بود چشم دوخت.

طلا ترسیده به سمت خشایار رفت و غزل را از آغوشش بیرون کشید و به سمت باربد هدایت کرد.

دلیل ترسش چه می توانست باشد؟

غزل رو به روی باربد قرار گرفت و سر به زیر با حجم زیادی از ترس گفت:

-س...س...سلام...خ...خ...خ...

نمی توانست حرفش را کامل کند.

تا به حال زبانش تا این حد نگرفته بود.

صدای پر از تمسخر سوگند سوهان روحش شد:

-خوش اومدی! اینو می خواستی بگی لکنتی؟

اشک در چشمانش حلقه بست...

یک آدم تا چه حد می توانست سنگدل و پست باشد که ضعف دیگری را همانند پتکی بر روی سرش بکوبد؟

باربد نگاه برزخی اش را به سمت سوگند هدایت کرد و سوگند از ترس زبان تیزش را بست.

باربد به سمت غزل برگشت و در آغوشش گرفت و روی موهایش را بوسید و دم گوشش زمزمه کرد:

-ممنون!

همگی این حرکت باربد را محبت برادرانه حساب کردند اما...

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_5

غزل معذب ار آغوشش بیرون آمد و عقب گرد به سمت خشایار رفت و کنارش ایستاد و خشایار باز هم دستش را دور شانه ی غزل حلقه کرد و او را به خود چسپاند.

باربد نگاه خصمانه ای به آن دو کرد و دم گوش مادرش گفت:

-اینجا چه خبره مامان؟ خشایار به چه حقی به غزل می چسپه؟ هوم؟...مامان سگم نکن!

طلا ترسیده گفت:

-اونا فقط دوستن باربد!

باربد خواست باز چیزی بگوید اما با صدای حاج بابا متوقف شد:

-شیر مَردَم!

خشایار تک خنده ای کرد و دم گوش غزل زمزمه کرد:

-شیر مرد؟ من اینجا نقش چغندر رو دارم که هر وقت حالش بد می شد می بردمش بیمارستان؟

غزل تک خنده ای کرد و سقلمه ای به خشایاد زد و آرام گفت:

-ن...نگو می شنون!

که البته، پچ پچ های آن دو از نگاه تیز باربد دور نمی ماند.

اما جلوی خودش را گرفت، خم شد و بر دست حاج بابا بوسه زد.

حاج بابا هم دست نوازش بر سر نوه ی ارشدش کشید.

بعد از سلام و احوالپرسی با بقیه ی خانواده به سمت در عمارت رفتند و وارد عمارت شدند.

باربد معذرت خواهی کرد و به سمت پلکان رفت تا دوش بگیرد.

در حالی که از پلکان بالا می رفت داد زد:

-غزل، بیا بالا چند دست لباس واسم بردار.

غزل به سختی بزاق دهانش را قورت داد و به دنبال باربد روانه شد.

سوگند دندان قروچه ای کرد و گفت:

-چرا اینقدر به یه دختر پرورشگاهیِ لکنتی اهمیت می ده؟

طلا که صبرش از زبان درازی های این دختر سر آمده بود محترمانه گفت:

-همه ی ما آدمیم سوگند! همه ی ما یه نقص های تو دلمون داریم...ازت خواهش می کنم اینقدر به غزل توهین نکن...و یه چیز دیگه! غزل پرورشگاهی نیست، دختر ماست!

سوگند که جز نفرت و حسادت هیچ چیز در دل نسبت به غزل نداشت سکوت کرد و چیزی نگفت.

طلا هم به سمت آشپزخانه رفت تا به کار آشپز ها سر بزند.

همه مشغول گفت و گو بودند و خنده.

در این میان حاج بابا آرام طوری که کسی نشنود رو به برزو گفت:

-چی کار می کنی برزو؟ عاقبت این دو تا چی میشه؟

برزو سرش را پایین انداخت و گفت:

-به والله نمی دونم حاج بابا...ولی من عمرا اجازه بدم...زنش رو طلاق داده حاج بابا! طلاق داده و برگشته تا غزل رو به دست بیاره. عقلم دیگه قد نمی ده حاج بابا!

حاج بابا نفسش را بیرون فرستاد و گفت:

-طلاق داده؟

-بله حاج بابا!...می گم راه دیگه ای ندارم جز اینکه غزل رو شوهرش بدم! کار سختی نیست حاج بابا، غزل واسم خیلی عزیزه نمی خوام به زور و اجبار کنار باربد بمونه، کنار کسی که تا الان فقط واسش حکم برادر رو داشته! غزل با یه پسری آشنا شده. فکر کنم می شناسینش!...اسمش دامونِ، دامون فرخ، پسر شاهپور فرخ!

حاج بابا سری تکان داد و گفت:

-می شناسم، می شناسم! خانواده ی اصیل و محترمی هستند! پسرش رو هم چند باری دیدم...خیلی با تربیت و محترمه!

بعد از چند لحظه مکث ادامه داد:

-ولی نمی شه برزو! باربد پسرته! می شناسیس! اون کله خراب تر از این حرفاست یهو دیدی پا شد رفت دزدیدش یا پسره رو کشت!

برزو که حق را به پدرش می داد عاجز گفت:

-نمی دونم چی کار کنم حاج بابا...بُریدم!

حاج بابا گفت:

-فعلا اقدامی نکن...اگه کاری کرد اون موقع تصمیم می گیریم.

برزو به سر تکان دادن اکتفا کرد و دیگر چیزی نگفت.

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_6

به دور تا دور اتاق چشم دوخت...

باربد وسط اتاق بود و لباس هایش را از چمدانش بیرون می کشید.

دست دست کرد و در آخر گفت:

-م...مگه ن...ن...نگفتین و...و...واستون ل...لباس ب...ب...بردارم؟

باربد بدو حرف به سمتش برگشت و گفت:

-از من می ترسی؟

متعجب از سوال پرسیده شده از سمت باربد سرش را پایین انداخت و گفت:

-ن...ن...نه! چ...چ...چرا همچین ف...فکری ک...ک...کردین؟

چند قدم به دخترک نزدیک شد و گفت:

-چون وقتی با بقیه حرف می زنی زبونت کمتر می گی ولی وقتی با من حرف می زنی، زبونت بیش از حد می گیره و حتی نمی تونی جمله ات رو کامل کنی!

سرش را پایین انداخت و چیزی نگفت.

این بشر بیش از حد تیز و دقیق بود!

باربد قدمی دیگر برداشت و غزل تکان نخورد.

-و یه موضوع دیگه!...خوشم نمیاد با پسرای فامیل بپری غزل، اینو به عنوان یه نصیحت نه به عنوان یه هشدار دارم بهت می گم! چون وقتی عصبانی بشم...

حرفش را ادامه نداد.

به چه حقی برایش خط و نشان می کشید؟

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_7

به چه حقی برایش خط و نشان می کشید؟

حق برادری؟

برادری که آخرین باری که دیده بودتش زمان عروسی اش بود؟...به راستی...همسرش سیدنی چه شد؟

باربد به او پشت کرد و گفت:

-می تونی بری!

پس لباس و این حرف ها بهانه بود برای گوشزد کردنش!

وای که باید از این مرد با آن چشمانِ خاکستری ترسید!

بدون آنکه چیزی بگوید اتاق را ترک کرد.

از پلکان سرازیر شد و خواست به سمت خشایار برود و کنارش بنشید اما با به یاد آوردن هشدار باربد متوقف شد!

نمی دانست چرا، ولی از آن مرد حساب می برد!

قدم از قدم برداشت و به سمت پدرش رفت و کنارش روی مبل سه نفر جای گرفت.

برزو با دیدن غزل لبخندی زد که حرف های ناگفته ای پشتش پنهان بود.

بعد از دقایقی باربد از پلکان پایین آمد و کنار غزل روی مبل سه نفره نشست.

سوگند نمکی خندید و گفت:

-خبری از زنِ فرنگی‌ات نیست باربد خان!

باربد یک کلمه گفت:

-نیومد!

خشایار وارد بحث شد و گفت:

-اِوا...چرا؟ بابا ما آخرین باری که ایشون رو زیارت کردیم پارسال عروسی‌اتون بود!

باربد نگاه خصمانه ای به خشایار انداخت.

از بچگی از نمکی بودنش متنفر بود.

از اینکه راحت با دختر ها ارتباط برقرار می کند و همه به شوخی هایش می خندند و در دل همه جای باز کرده است و حال...متوجه شد که غزل هم مانند بقیه کشته مرده ی خشایار است.

-جدا شدیم!

حرفش را بدونِ مقدمه چینی، رُک و پوست کنده زد.

سکوت بدی میان حضار حکم فرما شد و لبخند نامحسوس و پلیدِ سوگند از نگاه تیز خاطره پنهان نماند.

طلا و برزو و حاج بابا که از موضوع مطلع بودند چیزی نگفتند...

خشایار برای برگرداندن جَو دوستانه گفت:

-خب فکر کنم سیدنی خانم هم متوجه اخلاق سگی پسر داییِ ما شده و دُمِش رو روی کولِش گذاشته و رفته!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_8

باربد نگاهش رفته رفته رنگ خون می گرفت و بقیه رفته رفته خنده هایشان بلند تر می شد.

غزل اما حرکتی از خودش نشان نداد.

طلا و برزو هم چیزی نگفتند.

حاج بابا هم فقط سرش را پایین انداخت.

باربد خواست چیزی بگوید که سوگند زودتر گفت:

-اِوا خشی! باربد کی اخلاقش سگی بوده؟ احتمالا اون دختره ی زشت لیاقتش رو نداشته!

باربد نفس عمیقی کشید و یک کلام گفت:

-توافقی جدا شدیم! اینقدر چرت و پرت به هم نبافین!

و رو به مادرش گفت:

-شام آماده نیست؟

بشری پیش دستی کرد و گفت:

-هست عمه! الان سفره رو می چینن!

باربد سری تکان داد و چیزی نگفت.

همان لحظه گوشیِ غزل که روی میز بود شروع به زنگ زدن کرد.

خم شد تا گوشی‌اش را بردارد اما باربد پیش دستی کرد گوشی را زودتر برداشت.

غزل متعجب به او چشم دوخت و گفت:

-ا...اون گ...گوشیِ منه!

باربد بی خیال گفت:

-می‌دونم!

و یه صفحه‌ی موبایل چشم دوخت.

اخمانش رفته رفته محکم تر شد و با صدای ضعیف اما خشنی غرید:

-دامونم؟

غزل ترسیده گفت:

-ب...بدِش به...م...م...من!

باربد اما بدون توجه به غزل دکمه‌ی تماس را لمس کرد و به سمت حیاط رفت.

خدا بخیر کند!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_9

از این زورگویی های بی جای باربد صبرش سر آمده بود.

ولی کاری هم نمی توانست انجام دهد.

حال فقط یک شب هم نه، چند ساعتی است آمده که اینطور به او فشار می‌آورد، خدا بخیر کند بقیه روز ها را!

کلافه پایش را به زمین می‌کوبد و سمت حیاط می‌رود.

سوگند متوجه غزل می‌شود و زیر لب زمزمه می‌کند:

-هه! فکر کردی زنشُ واس خاطر تو طلاق داده ملعون؟...حتی آخرین دختر تو کل دنیا باشی باربد حاضر نیست بهت دل ببنده!...لکنتی!

و با چشم غره‌ی وحشتناکی نگاهش را از غزل گرفت.

خاطره متوجه عکس‌العمل سوگند شد و پوزخندس زد و در دل گفت:

-هه! تو خوابت ببینی بزارم اون باربدِ بدبخت رو به دامِت بندازی موزمار!...هیچکس ندونه من یکی می‌دونم دندون واسه ثروت عمو برزو تیز کردی!...تو خواب ببینی بازنده!

درگیری ها تازه داشت شروع می‌شد و خدا داند که آخر بازی چه خواهد شد!

به حیاط که رسید باربد را تکیده به درخت سیب دید.

بزاق دهانش را پر سر و صدا قورت داد و به سمتش رفت.

باربد با حس کردن عطر یاس زیر بینی‌اش تشخیص داد فردی که کنارش است کسی نیست جز غزل!

بدون نگاه کردن به او گفت:

-تو با این پسره‌ی یه لا قبا چه صنمی داری؟

می‌توانست تشخیص دهد کنایه‌اش از دامون است ولی باربد که او را ندیده که این‌گونه راجع‌به او سخن می‌گوید!

برای اولین بار به خودش جرئت داد و گفت:

-ب...به چه ح...حقی به دامون ه...همچین ص...صفتی را ربط می‌دی؟...چی بهش گ...گفتی؟

باربد نیم نگاهی به چهره‌ی برزخی دخترک انداخت، پوزخندی زد و به سمتش برگشت.

دستش را گرفت و گوشی‌اش در کف دستش گذاشت و هشدار دهنده گفت:

-دیگه نبینم باهاش حرف بزنی!

و پشتش را به او کرد و به سمت عمارت رفت.

غزل از بهت در آمد و فریاد زد:

-ت...تو ح...حق نداری واسم تایین ت...تکلیف کنی!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_10

* * * * * * *

سرش را روی میز گذاشت و عاجز نالید:

-ن...نمی دونم به ق...قرآن! سگ شده ا...افتاده تو زندگی آ...آروم من! یه جوری رئیس بازی د...در میاره که ه...هر استبداد گری م...مقابلش ک...کم میاره!

یلدا دست گذاشت روی دستش و با بی خیالی ذاتی اش گفت:

-نگران نباش بابا!...مثلا داره نقش داداش های خوش غیرت رو ایفا می کنه! به ماه نکشیده همه چیز به روال عادی خودش رو می گیره...اووو بعدشم...از کجا معلوم باز بر نگرده اون ور آب؟ کسی که ده سال اون ورا مونده عمرا بتونه اینجا دووم بیاره غزل! بد به دلت راه نده!

سرش را از روی میز برداشت و خواست چیزی بگوید اما با دیدن آرایلی و دوستانش پرستو و مانیا درست پشت سر یلدا حرف در دهانش ماسید...همین یک قلم را کم داشت.

کمرش را صاف کرد و درحالی که کیفش را بر می داشت رو به یلدا گفت:

-پاشو ب...بریم!

یلدا متعجب بلند شد و برگشت تا به صندوق برود و حساب کند اما با دیدن آن سه که عفریتگان می نامیدش کلافه نفسش را بیرون فرستاد و گفت:

-علیک سلام! چیه؟ چرا عین بز داری نگاه می کنی؟

آرایلی دندون قروچه ای کرد و گفت:

-با تو کاری ندارم یلدا! خودت رو نخود نکن!

یلدا پوزخندی زد و گفت:

-خودم رو نخود نکنم که هر چی از اون دهن گشادت در میاد بار غزل کنی؟

آرایلی پوزخندی زد و گفت:

-کی؟ من؟...اونه که دوست پسر منو ازم قاپیده!

غزل وارد بحث شد و گفت:

-م...من ه...همچین کاری نکردم! د...دامون خ...خودش اومد سمت من!

آرایلی به سمتش رفت و در دو قدمی اش ایستاد، پنج شش سانتی از غزل بلند تر بود و با آن کفش های پاشنه ده سانتی اش بلند تر هم می شد.

انگشت شصتش را روی سینه ی غزل زد و گفت:

-عین بختک افتادی تو زندگیم! واسم مهم نیست که دامون رو از دست دادم، نه! هزار تا مثل دامون و حتی بهتر از دامون واسم ریختن ولی...

ضربه ی دیگری روی سینه اش زد و عصبی گفت:

-ولی واسم سنگین تموم شد که یه دختر لکنتی که حتی جمله هاش هم نمی تونه مثل آدم بگه دوست پسرم رو ازم قاپید! خیلی سنگین تموم شد!

بغض به گلویش چنگ زد.

زبان لکنتی اش همه چیز را بهم می زد.

هیچوقت، هیچکس به او مانند یک آدم عادی نگاه نکرد!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_11

اشک در چشمانش حلقه زد، از ضعیفی و بی دست و پا بودنش حالت تهوع گرفته بود.

آرایلی با دیدن اشک حلقه زده در چشمان غزل قهقهه ای سر داد که توجه تمام کافه تریا را به خود جلب کرد.

-اوخی! گریه می کنی؟ گریه هم داره! باید خون گریه کنی! با بد کسی در افتادی!

مکثی کرد و با لکنت به حالت تمسخر گفت:

-غ...غ...غ...غزل!

و به آن دو علامت داد که برویم.

و خود زودتر از کافه خارج شد.

پرستو و مانیا هم پوزخندی به غزل زدند و از کافه خارج شدند.

اشک امانش را بریده بود.

نگاه همه رویش بود.

عده با ناراحتی و ترحم...عده ای با بی خیالی و عده ای با پوزخند و تمسخر!

فرزاد یکی از دانشجو های سال دومی قهقهه ای زد و داد زد:

-به سلامتی غ...غ...غ...غزل!

و بعد عده ی زیادی شروع به خندیدن کردند و شعار دادند:

-غ...غ...غ...غزل!...غ...غ...غ...غزل!

یلدا عصبی جیغ زد:

-لال شین!...شما مروت ندارین؟...هوی تو...

و انگشت اشاره اش را به سمت فرزاد گرفت و گفت:

-خودن فکر می کنی همه چیز تمومی؟...هوم؟...با اون جلبک های تازه در اومدت(منظور ریش و سبیل است) و دندون های خرگوشی ات؟

باز هم قهقهه ی حضار بلند شد.

غزل اما فقط هق می زد.

از این خار و ذلیل شدن در دانشگاه و فامیل و جامعه خسته شده بود! بریده بود!

بدون نگاه کردن به کسی سرش را پایین انداخت و از کافه تریا خارج شد.

از دانشگاه متنفر شده بود.

هر روز و هر روز مورد تمسخر قرار می گرفت.

صدای یلدا را که می گفت:

-غزل...غزل وایسا!

از پشت سرش می شنید اما بدون توجه به او پا تند کرد و از دانشگاه خارج شد و برای اولین تاکسی دست تکان داد و سوار شد.

راننده عرق پیشانی اش را با دستمال سرخ رنگ دور گردنش پاک کرد و از آینه به غزل گفت:

-کجا برم آبجی؟

اشک هایش را سر سری پاک کرد و گفت:

-و...ولنجک!

-باشه آبجی!

گریه اش بند نمی آمد!

به ساعت مچی اش چشم دوخت.

ساعت ده صبح را نشان می داد.

از یک کلاسش عقب ماند.

مطمئن بود این ساعت از صبح نه مادرش و نه پدرش و نه باربد خانه نیستند.

پدرش و باربد که شرکت هستند.

مادرش هم آرایشگاه، می خواست ناخن هایش را ترمیم کند!

می توانست در این دو ساعتی که خانه خالی است یک دل سیر اشک بریزد!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_12

به عمارت که رسید کرایه را تسویه کرد و از ماشین پیاده شد و بدون اینکه سعی در جلوگیری ریزش اشک هایش کند وارد عمارت شد.

خواست از پلکان بالا برود اما با صدای باربد سر جایش میخکوب شد:

-غزل!

بدون اینکه برگردد گفت:

-ب...بله؟

حضورش را در چند قدمی اش احساس کرد و بعد صدایش را درست پشت سرش شنید:

-برگرد ببینمت!

خواست بدون توجه به او اولین پله را بالا برود اما باربد مچ دستش را گرفت و او را برگرداند.

با دیدن صورت خیس از اشک غزل اخمی میان دو ابروانش نشاند و گفت:

-چی شده؟ گریه ات واسه چیه؟ کسی چیزی گفته؟...غزل حرف بزن جون به لبم نکن!

خواست بگوید به تو چه؟ تو کیستی که مرا باز خواست می کنی؟ اما به جایش، با صدای ضعیفی گفت:

-خ...خیلی ت...ت...تنهام!

همین یک جمله کافی بود تا نفس کشیدن برای باربد حرام شود و در آن لحظه به تنها چیزی که فکر کند در آغوش گرفتن این دختر باشد.

مچ دستش را کشید و دخترک را در آغوش کشید.

غزل هم مخالفتی نکرد و در آغوشش حل شد و به اشک ریختن ادامه داد.

تیشرت مشکی باربد خیس از اشک غزل شده بود.

سر دخترک را نوازش کرد و نجوا کننده گفت:

-چی شده غزل؟ کی باعث شده این مروارید ها رو حروم کنی؟ باهام حرف بزن!

-ه...همه مسخره ام م...می کنن!...خ...خسته شدم د...داداش!

چشمانش را محکم روی هم فشرد!

درد داشت!

درد داشت، کسی که تمام زندگی اش شده بود او را برادر بنامد! برادرش نبود! مجنونش بود!

فعلا نمی توانست اعتراضی کند!

تا رسیدن به هدفش دندان روی جگر می گذاشت و بعد...غزل دیگر برای او بود!

#نمی_شود_با_چای_مست_شد؟

#پست_13

اخم در هم کشید و گفت:

-مسخره واسه چی؟

خنده ی تلخی کرد و گفت:

-ن...نمی دونی؟...خ...خودت...خودت رو نزن به ا...اون راه! ا...ا...از زبون ل...ل...لکنتی ام خسته شدم!

نفس عمیقی کشید و سرش را از آغوشش بیرون آورد و خیره به چشمان خیس از اشکش گفت:

-هر کسی به نقص هایی داره غزل! خود من! وقتی عصبانی می شم هیچکس رو نمی شناسم! این نقص منه! نباید اینجوری باشم ولی هستم! هر کسی که تو رو مورد تمسخر قرار می ده، خودش بی نقص نیست غزل!

حرف هایش همانند آبی بود که بر روی آتش ریخته می شد.

چشمه ی اشک هایش خاموش شده بود اما سکسکه ای که در اثر گریه گریبانش را گرفته بود موجب تک خنده ی کوتاه باربد شد.

-آب می خوای؟

سکسکه ای زد و گفت:

-خ...خودم ب...بر می دارم!

باربد به او اشاره زد که روی مبل تک نفره بنشیند و خود به سمت آشپزخانه رفت.

غزل بی حرف روی مبل نشسته و منتظر باربد شد.

کمی معذب بود...

چند لحظه ی پیش در آغوشش، روی سینه اش زار زار می گریست!

درست بود حکم برادرش را داشت اما برادر تنی نبود که!

از یک شکم و یک خون نبودند تا بخواهد با او راحت باشد!

اما...

اما حسی که آن لحظه در آغوشش داشت بهترین حس دنیا بود!

حس می کرد پشتیبانی دارد!

حس می کرد کسی هست که به او گوش دهد!