رمان ناجی‌خیال به قلم مایا

ژانر : #عاشقانه #هیجانی #تخیلی

خلاصه:

ناجی خیال، قصه‌ی دختر ساده‌ایه که همیشه سعی کرده توی زندگیش شاد باشه... اما با ورود مرد مرموز و عجیبی که ادعا می‌کنه دیوانه‌وار عاشق آرزوئه، رویه تکراری زندگی آرزو، سرشار از تغییر میشه...!

باصدای زنگ گوشی از خواب بیدار شدم.

مثل همیشه صدای ناقوس کلیسا، توی خونه پیچیده بود، و من باخاموش کردن زنگ صدای خوفناک اون رو خفه کردم.

نگاهم به ساعت دیواری بنفش رنگم افتاد...

ساعت چهار بود و من مجبور بودم، برای امتحان فیزیکم مثل جغد درس بخوانم.

با قدم های شل و وارفته از اتاق بیرون اومدم، و بالغ بر چهار بار خمیازه کشیدم .

طبق معمول مامان و آیسان خواهر کوچولو پونزده سالم؛ برای پرستاری از دایی علی راهی، شهرستان شده بودن.

و من مثل بخت برگشته ها باید، برای امتحان نحس فیزیک نمره می آوردم...

در یخچال رو باز کردم و دنبال خوراکی گشتم اما هیچی پیدا نکردم...

بعد از بررسی یخچال خالی، به خوردن خیار، اکتفا کردم و روی اپن نشستم.

پاییز بود و باد خنک از پنجره آشپزخونه، به موهای لخت قهوه ای رنگم، برخورد می کرد...

مشغول گاز زدن، خیار خوش مزه ام بودم که، احساس کردم؛ سر کسی داخل موهام فرو رفت و بو کشید...

همونطور که با چشم های گرد به رو به رو نگاه می کردم، با ترس و لرز برگشتم عقب و در کمال تعجب مامانم رو دیدم...

با فکر اینکه بخاطر من نصفه شب برگشته، گل از گلم شکفت و گفتم:وای مامان نگو، بخاطر من برگشتی که باور نمی کنم!؟

با لبخند خیره به صورتم بود و با دلتنگی نگاهم میکرد.

منم طبق عادت با لب های آویزون منتظر جواب سوالم بودم، اما یکدفعه خم شد و سرش رو توی گردنم فرو کرد و بو کشید...

دیگه مغزم هنگ کرد! مامانم همیشه از این کار بدش می اومد، با تعجب کمی خودم رو جمع کردم، که سرش رو بالا آورد و باز نگاهم کرد...

طاقت نیوردم و گفتم:

مامان، حالت خوبه؟

اما، جوابم رو نداد و سمت اتاق رفت .

با فکر اینکه، حتما از شرایط دایی ناراحته آهی کشیدم، و راهی اتاقم شدم...

***

به همراه نفس و عسل از در مدرسه بیرون اومدیم، هر دو مشغول چک کردن سوال های فیزیک بودن، که صدای جیغ جیغ نفس بلند شد : عسل بیشعور، تو که خودت بلد نیستی برای چی اشتباه می رسونی!؟

- حرص نخور اکسیژن خانم، از آرزو یاد بگیر ببین چقدر ساکت و آروم داره راه میره!

- اکسیژن و مرض! حناق می گیری بگی نفس هان؟ منم از فردا بهت می گم زنبور...

چشم غره ای به دوتاشون رفتم و غریدم :

بسه وسط خیابون مثل جنگلی ها دعوا می کنید!

نفس، چشم نازک کرد و رو برگردوند...

مشغول راه رفتن بودیم که صدای عسل بلند شد و منو مخاطب قرار داد...

- وای آرزو فکر کنم اون بنز مشکی که پشت سرمونه دنبال ما است!؟

دهن کج کردم و گفتم: بس کن عسل، لابد الان بغل ما نگه می داره می‌گه؛ خوشگل ها برسونمتون!

عسل ذوق زده از حرفم نیشش رو تا بنا‌گوش باز کرد و گفت : دلتم بخواد ...

***

از عسل و نفس خداحافظی کردم و راهی خونه شدم...

#۳

وارد خونه شدم اما خبری از مامان نبود نزدیک بود گریه ام بگیره وقتی دیدم حتی غذا هم حاضر نیست .

با اخم های درهم شماره مامان رو گرفتم...

- چته؟

از لحن مامان فهمیدم که اصلا حوصله نداره وآتش بس کردم...

- مامان خوبم، مامان گلم ! میشه بدونم باز کجا رفتید؟

- یخچال خالی بود اومدیم خرید.

ناراحت از اینکه بدون من رفته بودن آهی سر دادم...

- خوش بگذره فقط روده هام جنگ جهانی دومم رد کردن!

- حالا خودت یه تخم مرغی درست کن بخور ظرف هارو هم بشور!

پوکر فیس به رو به رو زل زدم و گفتم :

خیلی ممنون خداحافظ.

گوشی رو پایین اوردم و بیخیال همه چیز مشغول پیدا کردن آهنگ شاد، بودم اما گهگاهی غر میزدم که؛ واقعا شاید من سر راهی ام؟!

بعد از پیدا کردن آهنگ، با سرخوشی اون رو پلی کردم...

نبینم که باز نشستی!

منتظر چی هستی؟

تو جشن شب نشینی...

باید پاشی برقصی!

خوشگلا باید برقصن!

خوشگلا باید برقصن...

همون طور که، مشغول تکون دادن ما تحت خوشگلم بودم آهنگ رو زمزمه می کردم که، دستی دور شکمم حلقه شد...

#۴

با تعجب به عقب برگشتم اما با دیدن پارسا، لبخند رو لب هام اومد و گفتم :

- چطوری آقا کوچولو؟!

لب هاش رو آویزون کرد و گفت:

-مامانی باز قبل از اینکه من بیام رفت خرید !

با اینکه تا هر کلمه ای که می گفت صورت منو

آبیاری می کرد اما شیرین زبونیش باعث نشد که ماچ گنده از لپش نکنم .

دوباره به حرف اومد:

- خاله من گشنمه !

- والا خاله منم گشنمه ، بشین یچیزی اختراع کنم بلکه این شکم بدبخت پر بشه .

بدون حرف روی صندلی نشست، همون طور که توی یخچال خالی دنبال معجزه می گشتم، به شوخی گفتم :

- می گم خاله فوش جدیدی یاد نگرفتی ما رو مستفیض کنی؟

- چرا خاله بگم؟

-با حواس پرت در کمال جهالت گفتم : بگو خاله جون.!

- .............( خواننده های عزیز به علت موارد منکراتی از گذاشتن فوش معذوریم خودتون و تخیلتون)

با شنیدن فوش همون طور که سرم توی فریزر بود با چشم های گرد شده بالا آوردم که سر مبارکم به در یخچال برخورد کرد و صدای پارسا بلند شد .

- خاله اینقدر بچه ها تو مدرسه اینو به هم نشون می دن منم دیروز مامانم اذیتم کرد خواستم اینو نشون بدم .

در حالی که ابرو هام تا فرق سرم پیشروی کرده بودن و سرم رو می مالیدم گفتم :

- نگو که به مامانت نشون دادی!

#۵

- نه بابا خاله! تا اومدم نشون بدم رفت تو اتاق...

مشغول خوردن، تخم مرغ آرزو پز بودیم که یک دفعه پرسیدم:

- راستی پارسا، تو چطوری اومدی داخل؟!

- در باز بود!

- من که در رو بسته بودم ؟

- حالا ول کن خاله ...

پارسا بعد از خوردن تخم مرغ و مخلفات و اومدن مادر گرامش راهی خونه خودشون شد.

منم بعد از شستن بقیه ظرف ها رفتم اتاقم تا یه چرت نیم ساعتی بزنم .‌‌...

خودم رو روی تخت پرت کردم و نفسم رو عمیق بیرون فرستادم؛ کم کم چشم هام گرم خواب شد...

با حس دستی توی مو هام کلافه نالیدم :

- آیسان اذیت نکن، اه .

بعد از چند دقیقه مکث دوباره کارش رو تکرار کرد که صدای هوارم بلند شد...

- آیسان بخدا بلند بشم زنده ات نمی زارم، می گم ولم کن یابو!

اما دست بردار نبود!

چرخیدم تا چند تا فوش پر ملاط بارش کنم که...

#۶

...که دیدم هیچ کس پشت سرم نیست، با

وحشت روی تخت نشستم و نگاهم به ساعت افتاد...

ساعت سه ظهر رو نشون می داد نفس نفس

می زدم و مدام خودم رو قانع می کردم که خواب دیدم ...

از در اتاق بیرون زدم و آیسان رو در حال ویس فرستادن دیدم، پا تند کردم سمتش که، مشغول صحبت بود ...

- عوضی رفته با اون رل زده .

با حالت عصبی و چندش از لحن حرف زدنش گوشی رو از دستش کشیدم و گفتم :

- چندش! ببینم تو اومدی تو اتاق دست توی موهای من کردی؟؟؟

ابرو هاش رو بالا برد گفت:

- نه خل نبودی که شدی ...

غرق فکر شده بودم من مطمعنم دست یکی رو

توی موهام احساس کردم، نکنه جن زده شدم!؟

اصلا همچین چیزایی وجود داره؟!!!

#۷

چند ساعتی بود که به اتاقم پناه آورده بودم و می خواستم درس بخونم اما فکر اتفاق چند ساعت پیش لحظه ای از ذهنم دور نمی شد.

خسته از فکر های بی نتیجه از اتاق بیرون

اومدم مامان توی آشپزخونه مشغول بود، طبق معمول آیسان پای گوشی ...

از وقتی پدرم سکته کرد مادرم خیلی تلاش کرد کمبودش رو احساس نکنیم...

به قصد خوردن قرص سردرد وارد آشپزخونه شدم.

احساس بی حالی عجیبی داشتم مشغول گشتن بودم که صدای مامان بلند شد:

- دنبال چی می گردی که جعبه دارو رو با دیگ نزری اشتباه گرفتی؟!

- سرم در می کنه!

جعبه دارو دقیقا از بغل دستم برداشت و طعنه زد :

- حافظه نیست که! مغز ماهیه هر سه ثانیه عوض می شه...

پوف بی حوصله کشیدم و قرص رو همراه آب خوردم که مامان خطاب به آیسان غر زد:

- من اصلا خواستگار خونه راه نمی دم، تو با

همون گوشی واموندت ازدواج کن!

-این دفعه معلمت گیر داد می گم اصلا بمونه خونه ظرف بشوره مفید تر از مدرسه رفتنه!.

#۸

آیسان بی حوصله نگاه مامان کرد و گفت :

- نه که این دخترت خیلی درس خونه! تو مدرسه درباره زن شستن حرف نمی زنه!

رو ترش کردم گفتم : شما تو مدرسه همش درباره مبحث درس سوم دینی بحث می کنید؟!

- بله مثل شما حرف های مثبت هشتاد و پنج نمی زنیم ...!

با نگاهم براش خط و نشون کشیدم که مامان د وساطت کرد...

- بسه دیگه مثل سگ و گربه افتادید به جون هم....

چشم نازک کردم و سمت اتاقم رفتم .....

از در مدرسه بیرون اومدم آخرین امتحانم بود و من حس پرنده ای رو داشتم که از قفس آزاد شده ...

نفس و عسل رفته بودن کتابخونه ولی من به علت خستگی پیشنهادشون رو، رد کردم ....

سرخوشانه مشغول رفتن به خونه بودم و

گاهی هم به کفش های کتونی مشکی رنگم که کمی خاک گرفته بود نگاه می کردم....

نزدیک خونه بودم که دیدم یک پسر به دیوار

تکیه داده و مشغول دید زدن اطراف خونه ما است...!

با تعجب قدم به جلو برداشتم که اون پسر قد بلند

نگاهم کرد....

نمی دونم چرا با نگاهش کنار گردنم تیر کشید

و خواستم بی توجه به اون رد بشم که، بازو منو گرفت و من رو به دیوار تکیه داد و خودش رو به من چسبوند....

#۹

سوزش گردنم لحظه به لحظه بیشتر می شد، از

وضعیتی که توش قرار داشتم، وحشت کرده بودم ....

کم کم دوباره حمله آسمی بهم دست داد، مرد

قد بلند فقط نگاهم می کرد انگار دنبال چیزی

می گشت، اما من پی دی پی نفس نفس می زدم، حالم بد بود ....

تقلا می کردم از دستش خلاص بشم که پهلوم

رو فشار داد، از دردش حالم وخیم تر شد،

اطراف رو تار می دیدم، دست مرد سمتم گردنم رفت با تمام توانم جیغ خفه ای زدم که تو دهنی بهم زد،

از اینکه بهش نگاه کنم وحشت داشتم.

آخر دستش روی شالم نشست که با تمام توانم

جیغ خفه ای کشیدم که فکر کنم توی اون کوچه خلوت فقط به گوش خودش رسید ....

سر انجام موفق شد شالم رو کنار زد و دستش رو روی گردنم گذاشت ...

داشتم بیهوش می شدم، تنها کلمه ای که لحظه آخر ازش شنیدم این بود...

-لعنتی! خودشه!

بعد هم صدای ترمز دیوانه وار ماشینی و سیاهی مطلق.....

#۱۰

با احساس سوزش خفیفی توی دستم به اطراف نگاه انداختم.

طولی نکشید که فهمیدم توی بیمارستان هستم....

با یاد آوری اون مرد وحشتناک لرزی توی تنم نشست، که دوباره گردنم تیر کشید.

دستم رو روی قسمت درد گذاشتم که برآمدگی رو حس کردم ...

ماسک اکسیژن رو صورتم اذیتم می کرد اما انگار تنها مبنع نفس کشیدن من بود...

من از بچگی آسم داشتم و همیشه حسرت دویدن با بچه های توی مدرسه به دلم مونده بود.

ترسیده بودم و حتی نمی دونستم چه کسی من رو به بیمارستان اورده بود.

عجیب تر این بود که به همراه استرسم یه احساس امنیت خاصی داشتم...

گیج سردرگم بودم اون مرد با من چیکار داشت از جون من چی می خواست .

نفسم رو رها کردم بلکه آروم باشم، در باز شد و پرستار که معلوم بود اصلا حوصله نداره، مشغول چک کردن وضعیت من شد...

سر برگردوندم سمتش و گفتم:

- بخشید شما نمی دونید کی من رو اورد بیمارستان؟

چپ چپ نگاهم کرد و گفت:

- نخیر! تازه شیفت عوض کردم...

پوف کلافه ای کشیدم و نگاهم رو چرخوندم اما با دیدن دوتا گوی سبز، آبی نفسم بند اومد....

#۱۱

کنار گردنم دوباره بشدت سوخت که دستم رو

روی اون گذاشتم و از نگاه تیز بین اون مرد مرموز دور نموند ...

لبخندی گوشه لبش نشست و نزدیک تخت شد ...

هیبت مردونه اش اینقدر زیاد بود که خودم رو توی تخت جمع کردن ...

مرد که انگار از کارم خوشش نیومد غرید :

- از من نترس

نگاهم مدام بین صورت نا آشنایی که نمی شناختم در گردش بود...

عطر آشنایی توی بینیم پیچید که بیشتر ترسیدم...

مرد که دید دارم نفس کم میارم کلافه از تخت فاصله گرفت و بیرون رفت ...

به محض بیرون رفتنش نیم خیز شدم و ترسیده مشغول، پوشیدن لباسم شدم...

مطمعن بودم اون مردی که من رو به بیمارستان اورده خودشه اما، این چشم هارو ساعت پنج

صبح موقعی که به صورت مادرم نگاه می کردم هم دیده بودم...

این مرد مرموز کیه ...

#۱۲

با کلی سلام و صلوات با لباس های نامرتب و زایه ای که پوشیده بودم از جلوی ایستگاه پرستاری رد شدم ...

از بیمارستان که بیرون اومدم، نفسم رو عمیق

بیرون فرستادم جلوی شیشه ماشینی وضع لباس هام رو کمی مرتب تر کردم...

مثل دزد ها محتاطانه توی پیاده رو راه می

رفتم لباس مدرسه ام به شدت توی ذوق می زد و هر کس من رو می دید فکر می کرد زباله گردم ...

اما، من فقط می خواستم از ترس هام فرار کنم از اتفاقات عجیبی که توی کت من نمی رفت...

دستم رو توی جیبم بردم تا از مامان خبری

بگیرم چون می دونستم الان به شدت نگران من شده اما جیب هام خالی بود ...

من همیشه روز های امتحان قاچاقی گوشی می بردم...

طولی نکشید که یادم اومد حتما دست همون مرد مرموزه...

به قدم هام سرعت دادم بلکه بتونم ماشین گیر بیارم که دستم از پشت کشیده شد...

#۱۳

با وحشت بر می گردم وقتی قیافه مرموز اما،

وحشتناک تر از همه خشمگین اون رو می بینم،

احساس می کنم همون لحظه از ترس به نفس نفس می افتم.

انگار از دیدن قیافه رنگ پریدم نگران میشه و با صدای نه چندان آروم غرش می کنه ...

- فقط سوار ماشین شو !

لحن حرفش وحشتم رو بیشتر می کنه لرزون لب می زنم...

- من‍....من..نمی شناسم...چیکارم..داری...؟!

انگار از لحن لرزونم اصبانیتش رو بیشتر می کنه و نعره می زنه :

- همین الان سوار این ماشین کوفتی میشی!

لرز به جونم می شینه و نا محسوس خودم رو برای فرار آماده می کنم...

تمام سعیم رو کردم که نفس کم نیارم می

خوام دستش رو گاز بگیرم که با لحن فوق

خشمگین غرش می کنه :

- سرکش احمق!

من رو روی کولش سوار کرد مثل جوجه بارون زده لرزیدم و گفتم :

- ترو...ترو خدا ( سرفه) ولم کن!

از شدت ترس مدام سرفه می کنم...

#۱۴

سرفه لعنتی امونم رو بریده بود همونطور که می خواست من رو سمت، ماشین ببره

دستش رو روی کمرم کشید بلکه سرفه هام کمتر بشه...

دوباره حالم خراب شد و برای نفس کشیدن تقلا می کردم ...

روی صندلی نشوندم و انگار با دیدن صورت کبودم برق از سرش پرید....

سریع حجوم برد به سمت داشبرد و سریعا اسپری مخصوص آسم رو که نمی دونم از کجا پیدا کرده بود به لب های بی رنگم رسوند ...

با کمی تنفس، حالم کمی بهتر شد و تونستم صورت مرموز و وحشت آورش رو ببینم ...

مردمک چشم هاش دنبال دیدن شرایط بهتری از من بود .

اما، من از شدت اشکی که بخاطر سرفه از چشم هام جاری شده بود حال خوبی نداشتم...

بی حال به پشتی صندلی ماشین تکیه دادم با دیدن جا کلیدی آویزون شده از آینه بیشتر به خودم لرزیدم و توی خودم جمع شدم...

این جا کلیدی همون ماشینی بود که عسل خودش رو کشت تا به من احمق حالی کنه این ماشین دنبال ما است...

با برگشتن صورتش سمتم ترسیده نگاهش کردم من واقعا نمی دونستم اون از جون من چی می خواد ...

صورتم رو که دید اخم ها وحشتناکش روی هم رفت و سرش رو به قدری جلو آورد که احساس کردم فاصله من تا سکته کردن فقط یک قدمه...

#۱۵

کنار گوشم پچ زد:

- از من نترس لعنتی سرکش..‌.

اشک هام بی وقفه می چکیدن...

- بخدا... من تو رو نمی شناسم... چرا ولم نمی

کنی من...من می ترسم ازت...

نگاهش رنگ مهربونی گرفت سمت فرمون برگشت ...

ماشین رو روشن کرد و مشغول رانندگی شد ...

برخلاف انتظارم جلوی سوپر مارکت نگه داشت، و پیاده شد ...

می خواستم از این فرصت استفاده کنم و پیاده شم که قبلش قفل رو زد ...

ناامیدانه به بیرون خیره شدم...

من واقعا تو ماشین یه مرد غریبه و ترسناک چیکار می کردم ...

چرا نمی گفت چیکارم داره چرا ولم نمی کرد!؟

چند مین بعد، با کیک توی دستش برگشت و به محض نشستن اون رو سمت من گرفت...

بی مقدمه پرسیدم :

- من اصلا نمی دونم کی هستی! شاید من رو با کس دیگه اشتباه گرفتی، مامانم نگران باید برم...

نالان گفتم:

- ترو به خدا ولم کن...

خونسرد با دو گوی ترسناک نگاهم کرد زمزمه کرد :

- بخور آرزو!

وای اسمم رو از کجا می دونست؟!

نمی خواستم کیک رو بخورم چون نه به کیک اعتماد داشتم، نه به مرد روبه روم...

#۱۶

انگار متوجه مردد بودنم شد چون اخم های وحشتناکش توی هم رفت و غرید :

- فقط پنج دیقه وقت داری که اون کوفتی رو بخوری!

اون گفت، اما، نگاه من روی قفل باز شده در می چرخید...

چراغی که توی ذهنم روشن شد تنها چاره من برای خلاصی از از این مرد ترسناک بود...

به طور نمایشی شروع کردم به باز کردن

پلاستیک دور کیک، وقتی مطمعن شد که مطیع و سر به زیر شدم، لحظه ای سرش رو چرخوند...

با تمام غوایی که از خودم می شناختم و حد اکثر سرعت از در ماشین بیرون پریدم و شروع به دویدن کردم...

نجوا های بلند و تحدید آمیزش رو، می شنیدم و تمام وجودم رو به کار گرفته بودم برای اینکه فقط فرار کنم...

وحشت زده داخل کوچه فرعی پیچیدم و احساس کردم نزدیک تر شد ...

خودم رو داخل یکی از خونه های ویلایی پرت کردم...

به دیوار حیاط تکیه دادم و پی دی پی نفس کشیدم، سریعا اسپری رو از جیبم بیرون اوردم...

برام جای تعجب داشت که با اون قدرت بدنی چطور به من نرسیده؟!

وقتی کمی نفسم بالا اومد نگاهم به روبه روم افتاد و مات شدم...

#۱۷

خونه مجلل روبه روم رو فقط توی قصه ها می شد پیدا کرد...!

انواع اقسام ماشین های مدل بالا اون سمت حیاط پارک شده بودن...

قدم هام رو سمت در برداشتم و خوی کنجکاوم رو ساکت کردم...

اگر کسی منو با لباس خاکی مدرسه و قیافه زایه ام می دید بدون شک به پلیس یا تیمارستان معرفیم می کرد...

با تردید آهسته و آروم سمت در رفتم ...

هنوز دستم به دستگیره نرسیده بود که صدای بم و گیرای مردی، من رو از جا پروند...

- وایسا!

تا این رو گفت از در بیرون پریدم و شروع به دویدن کردم...

صدای حرصی و خشم ناکش باعث می شد سرعتم رو بیشتر کنم...

- کجا! فکر کردی الکیه! همینم مونده یه الف بچه بیاد خونه من!

برو به اون شاهین یالغوز بگو کوه به کوه نمی رسه و من به جاسوس هات رسیدم...

به محض اینکه به چراغ قرمز رسیدم خودم رو داخل تاکسی پرت کردم و فقط یه کلمه نالیدم :

- جون جدت فقط برو...

#۱۸

راننده با تعجب نگاهم کرد که روی صندلی کوبیدم انگار با صدا در کردن من به خودش اومد که راه افتاد...

در طول راه اینقدر به پشتم نگاه کرده بودم که گردنم کج شده بود ...

با رسیدن تاکسی جلو خونه باورم نمی شد که همه چیز تموم شده ...

همه اتفاقات مثل کابوس جلوی چشم هام رژه می رفت...

هر چی پول خورد توی جیبم بود تقدیم راننده کردم ...

زنگ خونه رو زدم که مامان از جلو در داد زد:

- کاش نمی اومدی داییت می کشدت!

لرزی که به تنم نشست از بین نمی رفت دایی من آدم بشدت غیرتی بود، که خود مادرم بار ها ازش کتک خورده بود ...

در یک تصمیم ناگهانی تصمیم گرفتم از خونه بیرون برم....

و کاش هیچوقت این کار رو نمی کردم...

#۱۹

مشغول راه رفتن توی پیاده رو بودم بغض بدی، بیخ گلوم بود...

حتی دستمال هم توی جیبم پیدا نمی شد چه برسه به پول...!

راه خونه نفس رو پیش گرفتم، کاش دیگه هیچوقت اون مرد رو نبینم ...

نزدیک خونه، نفس شده بودم هوا بشدت خنک بود، باد موهای از مقنعه بیرونم رو تکون می داد...

از شانس خوبم ساعت نداشتم از کنار زنی رد می شدم ...

خواستم ازش ساعت رو بپرسم که برگشت نگاهم کرد...

با نگاه کردنش گردنم بشدت تیر کشید...

چشم هام شروع به سوختن کردن...

شرایط خیلی ترسناکی بود ...

زن با لبخند مرموز و چشم هایی با مردمک قرمز سمتم اومد...

گردنم به قدری می سوخت که قدرت مقابله با اون زن رو نداشتم ...

دستش که کتفم رو لمس کرد...

درد گردنم توی کمرم پیچید...

جلوی چشم هام تار شد و دیگه هیچ چیز نفهمیدم....

#۲۰

چشم هام رو که باز کردم، روی تخت سلطنتی بودم ...

اتاق بزرگ با دکور طلایی ...

با یادآوری اتفاقات از روی تخت نیم خیز شدم که دستم اسیر دست بزرگ و مردونه ای شد...

با وحشت به مرد ترسناکی که من رو به بیمارستان رسونده بود نگاه کردم...

با چشم های خمار از خواب نگاهم کرد وقتی دید با وحشت نگاهش می کنم، از روی صندلی کنار تخت بلند شد...

دست منم همراه خودش کشید، وقتی دیدم هیچ حرفی نمی زنه گفتم :

- من اینجا..چیکار..می کنم؟!

چشم های عجیبش رو بهم دوخت و گفت :

- سرکشی، جونت رو به خطر می اندازی، من نبودم که الان...

ادامه حرفش رو خورد و من با چشم های متعجب نگاهش کردم ...

انگار تحمل نگاهم رو نداشت، بی حرف دستم رو محکم تر گرفت ...

از اتاق که بیرون رفت دست قفل شده من باعث شد همراهش برم..‌.

دهنم از شکوه و بزرگی خونه باز شد...

هم ترسیده بودم، هم کنجکاو بودم بدونم چرا قفلی زده روی من؟!

منو روی میز کنار اپن نشوند، کلی مخلفات از جمله : کیک، آبمیوه، نوتلا...

روی اپن گذاشت و غرید :

- اگر این دفعه هم بخوای سرکشی کنی و این هارو نخوری، کاری می کنم که حتی فکرش هم به ذهن لجبازت نمی رسه!

زبون سرکشم طاقت نیوورد :

- چیکار؟

با قدم های بلند خودش رو بهم رسوند و کنار گوشم غرید :

- منو سگ نکن دلبرک!

#۲۱

خیره خیره، نگاهش می کردم این همه شیفتگی توی نگاه این غول عجیب برای چی بود ؟!

زیر نگاه خیره اش، با طمانیه مشغول خوردن نوتلایی شدم که بهم چشمک می زد...

من می خوردم و اون مثل جغد نگاهم می کرد کلافه، از ترس و شک درونیم نالیدم :

- می شه ازت خواهش کنم نگاهم نکنی!

پوفی کشید و سرشو با گوشی گرون قیمتش گرم کرد ...

سوال ناگهانی که به ذهنم رسید رو بلند گفتم:

- اسمت چیه؟

لبخند نادر ملایم روی لب هاش اومد و گفت:

- تو چیکار داری دلبرک؟!

اخم هام توی هم کشیدم گفتم :

- دلبرک خواهرته عمو! اسمتم نمی گی نگو!

به پای چپم که نمی گی!!!

ابرو هاش رو که بالا انداخت از خجالت حرفی که زدم توی صندلی آب شدم...

لبخند کجی زد و گفت :

- لازم نبود برای ارضای کنجکاویت عفت کلامت رو از بین ببری دلبرک!

اسمم دیاکو!

با شنیدن اسمش کنترل زبونم رو از دست دادم و گفتم :

- تو چقدر عجیبی !

- نه به اندازه دلبری تو!

متعجب از حرفی که زد گفتم :

- چی گفتی؟

دوباره جدی شد و گفت :

- از زیر صبحانه خوردن در نرو ...

ده دقیقه دیگه ظرف نوتلا رو باید خالی تحویل بگیرم!

#۲۲

با ابرو های بالا رفته نگاهش کردم که گفت :

- چیه، من دیگه تکرار نمی کنم بخور!

بلند شد که بره اما انگار چیزی یادش اومد و نزدیکم شد سرش رو کنار گوشم اورد با چشم های گرد، نگاهش کردم ...

- بخوای برام پنجول بکشی دیگه مهربون نمی مونم دلبرک! پس فکر فرار کردن رو از سرت بیرون کن!

بی اختیار صداش زدم :

- هوی آقا غوله!

چشم هاش رو روی هم گذاشت انگار داشت خودش رو کنترل می کرد ...

- چیه؟؟؟

با یاد آوری اون زن وحشت ناک گفتم :

- اون زن کی بود؟!

نفسش رو فوت کرد و زمزمه کرد :

- الان وقت گفتن نیست !

شونه ای بالا انداختم و گفتم :

- من می خوام برم!

نگاهش خشمگین شد انقدر بهم نزدیک شد که توی صندلی فرو رفتم ...

- گفتم منو سگ نکن! موقعی که سگ بشم از شیر هم خطر ناک ترم ...

سرش رو پس زدم، با برخورد انگشت هام به ته ریشش با همون نگاه غضبناک قبل و چشم های طوفانی نگاهم کرد...

من هم خجل وار خودم رو جمع کردم و گفتم :

- مامانم نگران میشه...

کلافه از قانع نکردن من گفت :

- آرزو! تو به این کار ها کار نداشته باش خواهرم تا نیم ساعت دیگه اینجاست! اون بهتر می‌تونه باهات حرف بزنه ...

#۲۳

با گیجی نگاهش کردم...

مگه چی می خواست بهم بگه که خودش نمی توانست؟!

یعنی همه اون اتفاقات، اون زن، اون نوازش های وحشتناک!؟