رمان مرد کوچک به قلم sun daughter و ماهرخ.ش

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

بعد از سیزده سال هنوز بچه است… یه بچه ی بیست ساله…

سیزده سال کودکیشو خواب بود… حالا که بیدار شده نباید توقع داشته باشیم بزرگ باشه…

اون یه مرده… یه مرد کوچیک!!

مقدمه:

روزی / شبی / سحری/ بامدادی... هر ساعتی ورد هرگزی برزبانم جاریست.

ای کاشی/ حسرتی/افسوسی... آهی سراپایم را آ*غ*و*ش کشیده است.

اینک لحظات پیشینم خاطره ای شده است بر بوم سرنوشتم... لکه ای است در ذهن به وسعت ذهن ، لحظه ای است به اندازه ی همه ی روزهای عمر... دقایقی است... نابِ ناب... فقط و فقط از برای من! امروز... اکنون... این لحظه ... این کوچک سیرت از وادی بزرگان برایت مینویسد:

کودکی هایم ...کوچکی هایم ... پاکی هایم ... سادگی هایم... صداقت ریشه دوانده در تار و پود پیکر دیرینم... دلتنگِ یک جو معرفت روزهای تو ام. دلتنگِ یک ارزن بی ریایی هایتم ... دلتنگِ یک هفت سنگ... دلتنگِ بی دغدغگی... دلتنگِ آرزوی بزرگی... دلتنگِ... دلتنگِ... دلتنگِ...

وعظمتت را میپرستم رویای زودگذر... امروز به خیالمان بزرگیم اما حسرت یک ثانیه روزهای کودکی در سر میپرورانیم.

این پیشکشی است نا چیز به تو... تقدیم به تو که هر ثانیه در یاد منی... هر لحظه حسرتی... هر دقیقه آهی برزبانم... وای کاشی در ذهنم...

و تمامت جمله ای هستی که پتک وارانه میکوبد بر روحم و به تکرار همیشه در گوشم، در سرم، در ذهنم ...

میزند زنگ آوای این جمله هر لحظه :

کاش هنوز کودک بودم !!!

"تقدیم به همه ی عزیزانی که روزی کودک بودند و امروز یادآور روزهای کودکیشان هستند."

مَردِ کوچَک ...

خلاصه:

بعد از سیزده سال هنوز بچه است... یه بچه ی بیست ساله...

سیزده سال کودکیشو خواب بود... حالا که بیدار شده نباید توقع داشته باشیم بزرگ باشه...

اون یه مرده... یه مرد کوچیک!!!

فصل اول

-من مرسّه... نمیرم.. نمیرم.... نمیرم...

و به سمت اتاقش دوید.

رویا کلافه پشت در ایستاده بود. محمد به سمتش امد و گفت: باز داره نق میزنه؟

رویا دستی به صورتش کشید و گفت: چیکارش کنم؟ به زورکه نمیشه...

محمد در اتاق را باز کرد. میلاد با لباس مدرسه روی زمین نشسته بود و با سربازهای جنگجویش بازی میکرد و صدای اسلحه از خودش در می اورد. کنار پسرش روی زمین نشست و گفت: میلاد... بابایی مگه شما نمیخوای بری مدرسه؟

-نچچچچ...

محمد موهای میلاد را عقب فرستاد و گفت: چرا؟

میلاد لبهایش را جمع کرد و گفت: از اونجا خوشم نمیاد....

محمد بار دیگر موهای میلاد را که لجوجانه باز روی صورتش امده بود را عقب فرستاد و گفت: تو مگه اونجا رو دیدی؟

میلاد نگاهش را به پدرش دوخت وبا چشمهای گشاد شده و صدای اهسته ای گفت: مازیار میگه اونجا پراز اختاپوسه...

محمد با حرص سبیلش را میجوید مگر دستش به مازیار نرسد.

درحالی که سعی داشت ارامش داشته باشد گفت: مازیار باهات شوخی کرده... اختاپوس تو دریاست... تو داری میری مدرسه... بعدشم اونجا پر از پسر بچه های هم سن و سال تو هست.... میتونی بری باهاشون بازی کنی... درس بخونی... ببینم مگه تو نمیخوای خودت کتاب داستاناتو بخونی؟؟؟ هان؟

میلاد چشمهایش را به سمت قفسه ی کتابهایش چرخاند و گفت: چرا... ولی...

محمد سرش را نوازش کرد و گفت: تو حالا بلند شو... اونجا رو ببین... بهت قول میدم هیچ اختاپوسی نیست... باشه؟

میلاد نگاهی به سربازهایش کرد وگفت: اگه بود چی؟

محمد کم کم عصبانی میشد. با این حال دست میلاد را گرفت و گفت: من بهت قول مردونه میدم... بلند شو که دیر شد...

سی و یکم شهریور بود و حیاط پر بود از پسربچه های کلاس اولی به همراه پدران ومادرانشان... میلاد از دیدن ان همه پسر بچه که هم سن وسال خودش بودند چشمهایش برق میزد. خوشبختانه هیچ اختاپوسی وجود نداشت. اگر هم بود میلاد اصلا حواسش نبود!

ساعت دوازده به همراه رویا به خانه بازگشت و در تمام مسیر از اتفاقاتی که رخ داده بود حرف میزد.

از دو دوستی که تازه پیدا کرده بود به نام های ارشیا و سامان... و اینکه در انتهای کلاس دو پسر بچه که کاملا شبیه هم بودند و دوقولو بودند صحبت میکرد.

-چه جوری هم شلکن؟

رویا لبخندی زدو تصحیح کرد وگفت: هم شکل... کار خداست... اونا دوقلون...

-یعنی هم شلک منم هست؟

رویا در کیفش به جست و جوی کلیدش بود ومیلاد مصرانه منتظر جوابش بود... و فکر میکرد اگر یک نفر واقعا هم شکل وهم سن خودش بود چه قدر عالی میشد ... انها میتوانستند تمام روز را با هم بازی کنند.

رویا دست میلاد را کشید و وارد خانه شدند. مازیار و میعاد در خانه بودند و با سرو صدا مشغول بازی کردن بودند.

میلاد تا چشمش به مازیار افتاد به سمتش دوید و گفت: دروغگو.... دروغگو... من رفتم مرسّه هیچیم اختاپوس اونجا نبود...

مازیار خندید و گفت: چرا بود اون معلمتون همون اختاپوسه...

میلاد با چشمهای گرد شده به او خیره بود.

کمی فکر کرد و گفت: نخیرشم... اختاپوسا هشت تا دس دارن... خانم معلم ما دو تابیشتر نداشت...

مازیار با لحن معمولی پرسید:ما نتو پوشیده بود؟

میلاد سرش را تکان داد و مازیار با لحن خوفناکی گفت: بیچاره شیش تا دستاشو زیر مانتوش قایم کرده...

میلاد با وحشت نگاهش میکرد.میعاد با خنده گفت: خودتو خیس نکنی کوچولو...

حرفش کنایه ی پنهانی در اشاره به شب گذشته را داشت.

میلاد با خجالت از انها فاصله گرفت وبه اتاقش رفت.رویا با دلخوری به انها که میخندیدند تشر زد و پس از چند نصیحت مادرانه به اتاق میلاد رفت.

بق کرده روی تخت نشسته بود با یکی ازسربازهایش ور میرفت.

رویا با لحن مهربانی گفت: میلاد مامانی... پسر قشنگم چرا ناراحته؟

میلاد با اخم گفت: برای چی بهشون گفتی؟

رویا او را درآ*غ*و*ش گرفت و گفت: من نگفتم و خودشون فهمیدن... بعدشم اشکالی نداره عزیزم برای همه پیش میاد... اما تو به مامان قول بده شب دیگه نوشابه نخوری باشه؟

میلاد با نارضایتی سری تکان داد و رویا کمکش کرد تا لباسهایش را تعویض کند.

مازیار با غر گفت: پس ناهار چی شد؟

رویا میز را چید و پسرها را صدا کرد.

میلاد درحالی که هنوز چیزی نخورده بود به زحمت یک لیوان پر نوشابه برای خودش ریخت.

رویا با مهربانی دستی به سرش کشید و گفت: میلاد جان نوشابه نخور.

از گوشه ی چشم مازیار و میعاد را دید که سعی در کنترل خنده ی مسخره شان داشتند.

با نارضایتی لیوان را کناری گذاشت وزمزمه وار گفت: چشم.

بعد از ناهار برای فرار از دست آزارهای برادرانش به اتاقش پناه برد...در حال نقاشی کشیدن بود که مازیار وارد اتاقش شد.

مازیار با لحن تمسخر امیزی گفت: هی، نی نی کوچولو باز که مثل دختر بچه ها نشستی داری نقاشی می کشی. این چیه کشیدی؟؟؟

کاغذ را وحشیانه از زیر دستش کشیدو برگه ی نقاشی از وسط دو نیم شد.

میلاد بابغض به زحمت دود شده اش مینگریست اخر سر طاقت نیاورد و گفت:

-برو بیرون،مــــامـــان......

مازیار:اه اه،دیگه ثابت کردی یه دختری بشین سر نقاشیت تا مامی جونت به خاطر داشتن همچین دختری افتخار کنه.

میلاد لبهایش را غنچه کرد و اهسته گفت: خیلی بدجنسی.

مازیار شنید و دستش را پیچاند و چشمهایش را ریز کردو گفت:چیم؟

میلاد در حالی که سعی داشت جلوی بغضش را بگیرد و از دردی که در بازوی لاغرش پیچیده بود ننالد گفت:

- چرا همه اش منو اذیت می کنی؟ واشکهایش بی اجازه جاری شدند.

مازیار با انزجار نگاهش کرد.

سری تکان داد و گفت: خاک بر سر بچه ننه ات بشه،ریختشو ببین...اون آب دماغتو جمع کن خرچسونه...

ودستش را رها کرد و در اتاق را بست.

میعاد بلا فاصله پرید جلویش:

-چی شد؟

مازیار:هیچی بابا.من که میگم این بچه ننه تا بهش میگی بالای چشمت ابروئه گریه اش میگیره.اینکاره نیست.باید یه فکره دیگه کنیم.

میعاد:اه حالا چیکار کنیم خیلی جلوی بچه ها ضایعه ست بگیم نشد.

مازیار: میگی چیکار کنم؟میخوای خودت برو.

میعاد:چرا چرت میگی مازی.بگو عرضه نداشتی مخ یه بچه ی 7 ساله رو بزنی دیگه این همه بهونه نیار.

مازیار:من عرضه ندارم؟ هه...یادت رفته همین پریشب کی بود که.......

میعاد فوری دستش را جلوی دهان او گذاشت وگفت:هیس میخوای مامان بشنوه؟

مازیار:نه،پس زر زیادی ام نزن.

میلاد با ترس و تعجب گوشش را که به در چسبانده بود برداشت."یعنی چی تو سرشونه؟"

با رخوت به سمت مداد رنگی هایش رفت و دفتر نقاشی اش را باز کرد و مشغول شد. نمیدانست چند ساعت بود که دمر روی دفتر نقاشی اش افتاده بود. هنوزخواندن ساعت را بلد نبود.به یک نقطه که اتفاقا رخت اویز بود ولباس مدرسه اش به ان اویزان بود خیره نگاه میکرد. در اتاق به ارامی باز شد.

محمد با دیدن میلاد که در حال فکر کردن بود خنده اش گرفت و گفت:

-سلام پسرم،مدرسه چه طور بود؟ دیدی اختاپوسی نبود اونجا.

میلاد سرش را بالا گرفت و اهسته سلام کرد.

محمد کنارش نشست وگفت: چند تا دوست پیدا کردی؟

میلاد بی توجه به سوال پدرش گفت: بابا،مازیار گفت که معلممون همون اختاپوسست.من بهش گفتم که اختاپوسا 8 تا دست دارن ولی اون گفت چون مانتو پوشیده دو تا دستش بیرونه بقیه رو قایم کرده...

و باز با یادآوری ادامه ی ماجرا اخمهایش در هم رفت و بغض کرد.اما محمد پنداشت که از ترس مدرسه و اختاپوس اینگونه چهره اش درهم رفته ...درست مثل وقتی که به یونیفرم مدرسه اش نگاه میکرد. ازجایش بلند شد وبه اتاق روبه رویی رفت وبدون در زدن وارد اتاق مازیار شد.

محمد با عصبانیت گفت:تو خجالت از قدت نمی کشی بچه؟ روز به روز بدتر می شی.

مازیار و میعاد از ترس لو رفتن قضیه به تته پته افتادند...میعاد چشمهایش از فرط تعجب و ترس بیرون زده بود و مازیار با حالت بدبختانه ای گفت:

-چرا بابا؟ مگه چی شد؟

کم مانده بود به گریه بیفتند.

محمد با غیظ گفت:این چرت و پرتا چیه تحویل این بچه میدین؟قضیه اختاپوس چیه ؟امروز با کلی مکافات فرستادیمش مدرسه،خوب گوشاتونو باز کنید.بار آخرتون باشه این خزعبلات رو تحویل این بچه میدین.فهمیدین یا نه؟؟؟ اگر یکبار دیگه... یکبار دیگه ببینم مردم ازاری میکنید ، اذیتش میکنید پول توجیبی جفتتون قطع میشه...

و در اتاق را محکم بست! تا چند ثانیه مغزشان از کار افتاده بود ولی بعد خوشحال از این که پدرشان متوجه قضیه نشده نفس راحتی کشیدند و دوباره سر و صدا راه انداختند.

محمد به سراغ اتاق میلاد رفت. در اتاقش نبود .... از پله ها پایین امد میلاد مقابل تلویزیون نشسته بود وکارتون تماشا میکرد.محمد کنارش نشست و گفت:میلاد جان داداشات شوخی کردن باهات حرفاشونو جدی نگیر.

میلاد با حرص گفت:ولی اونا همیشه منو اذیت می کنن.

و می خواست برای پدرش تعریف کند که چه شنیده اما از ترس تنبیه به خاطر گوش وایستادن سکوت کرد.

محمد دستی به موهایش کشید و چیزی نگفت. نگاهش را از کارتون تام جری به سمت اشپزخانه دوخت و گفت:خانم ناهار چی داریم؟

رویا:الان برات میارم ...و رو به پسرش گفت:میلاد برو استراحت کن شب میریم بیرونا....

میلاد مقاومتی نکرد و به اتاقش رفت و روی تختش دراز کشید. ولی هنوز به حرفهایی که شنیده بود فکر میکرد.نمی دانست باید به مادرش بگوید چه شنیده یا نه؟از طرفی می ترسید برادرانش او را دعوا کنند و از طرفی به این فکر میکرد شاید مادر حرفهایش را باور نکند.ذهن کوچکش به سمت مدرسه سوق پیدا کرد از تصور معلمش که شش دست دیگر هم دارد زیر پتو پنهان شد.اما دقایقی بعد کم کم پلکهایش روی هم افتاد...

رویا حینی که برای همسرش غذا میکشید گفت: حواست بیشتر به این پسرا باشه ماه پیش که رفتم دوباره ثبت نامشون کنم برای سال جدید ازم خواستن که حتما اول مهر تعهد بدن... فردا اول مهره با تو برن مدرسه بهتره..... پارسال که یادته چه دعوایی راه انداخته بودن... خدا امسال و به خیربگذرونه....

محمد به تکان سر مبنی بر تایید حرفهای رویا اکتفا کرد.

ساعت از شش عصر گذشته بود که میلاد با صدای ظریف مادر به ارامی پلکهایش را گشود .رویا به ارامی موهایش را نوازش میکرد.

رویا:میلاد جان.. پسرم بلند شو می خوایم بریم خونه ی مهتا اینا...

با شنیدن این حرف هوشیار شد و فوری از جاپرید و با شوق کودکانه ای گفت:هورا... اخ جون...وبا عجله و کمک رویا آماده شد.

محمد اتومبیل را روشن کرد و میلا د با حیرت به پدرش نگاه میکرد. محمد معنی این نگاه را میدانست لبخندی زد وماشین را خاموش کرد وسوئیچ را دراورد و به سمت میلاد گرفت وگفت: بفرما شما روشن کن... میلا با هیجان سوئیچ را دودستی گرفته بود و اهسته ان را چرخاند از صدای روشن شدن ماشین کودکانه خندید.درحالی که رویا و مازیار و میعاد به ماشین نزدیک میشدند میلاد صندلی جلو را ترک کرد و از حد فاصل صندلی شاگرد و راننده به عقب رفت و به پنجره چسبید.

مازیار در را باز کرد وگفت:برو اون ور..

میلا لبهایش را برچید وگفت:من میخوام کنارپنجره بشینم...

مازیار چینی به بینی اش انداخت و گفت:بهت میگم برو اون ور...

میعاد در ان طرف را باز کرد وکنار پنجره نشست ولی مازیار هنوز درگیر بود.

میلا د با اخم کوچکی که میان دو ابرویش ظاهر شده بود گفت: نمیرم... من وسط نمیشینم... میخوام کنار پنجره باشم...

مازیار دستش را گرفت ومیلاد فوری کمک طلبید: ماما ا ا ا ن....

رویا کلافه در حالی که به این مسائل عادت داشت گفت: بچه ها...

میلاد با بغض گفت: من وسط نمیشینم...

مازیار با کلافه گی خودش را روی هیکل نحیف میلاد پرت کرد و میلا د ناچارا مجبور شد وسط بنشیند.تمام مسیر یا غر زد یا با مازیار در حال کشمکش بود.

اخرش هم رویا مجبور شد او را روی پای خودش بنشاند.کمتر از یک ساعت به منزل رعنا خواهر رویا رسیدند.

بهزاد با باجناقش محمد روب*و*سی کرد و با مازیار ومیعاد هم مردانه دست داد. مهران هم از آ*غ*و*ش خاله اش رویا بیرون امد و با مازیار و میعاد دست داد. میلاد هم توقع داشت بهزاد خان با او چنین رفتاری داشته باشداما بهزاد او را ب*غ*ل کرد و گفت: چطوری اقا کوچولو...

میلاد با اخم گفت: من هیچم کوچولو نیستم... تازشم امروزم رفتم مرّسه....

بهزاد با صدا خندید و با هم وارد خانه شدند. رعنا میلاد را انقدر ب*و*سیده بود که تمام صورت میلاد خیس خیس شده بود.

میلاد باچشم به دنبال مهتا میگشت.

رعنا حینی که قربان صدقه ی میلاد میرفت گفت: الان میاد خاله قربونت بره... رفته دستشویی... و همان لحظه صدای مهتا از دستشویی بلند شد.

-ما مــــــــان....

رعنا به کمکش رفت... صدای مهتا بلند میپیچید: اومدن؟

رعنا: اره دستاتو بشور...

مهتا: شستم...

رعنا گفت: نکن نجس میشی...

مهتا در را باز کرد و بیرون دوید... قبل از انکه به میلاد برسد رویا او را در آ*غ*و*ش کشید و گفت: کجا میری جوجوی خاله... وای چه گل سرای خوشگلی....وصورتش را غرق ب*و*سه کرد.

مهتا موهایش را خرگوشی بسته بود و گل سر مدل خرسی به سر داشت.بالاخره مهتا از آ*غ*و*ش خاله اش نجات پیدا کرد و کنار میلاد نشست.

مازیار ومیلاد با مهران که خود را برای کنکور اماده میکرد مشغول صحبت بودند.

میلاد:سلام...

مهتا:سلام...

میلاد:امروز مرّسه رفتم...

مهتا:راس میگی؟؟؟

میلاد با ناراحتی شانه هایش را بالا انداخت و گفت: ازاونجا خوشم نمیاد...

مهتا بی توجه به حرف او گفت: الان بلدی بخونی و بوی نی سی؟

میلاد:نه...

مهتا لبهایش را جمع کرد وگفت:مگه مرّسه نرفتی؟

میلاد: مازیار میگه معلممون اختاپوسه...

مهتا متفکر ابروهایش را در هم کشید و گفت:اما اختاپوسا تو دریان...

میلاد: من نمیدونم... میگه شیش تا دستشو زیر مانتوش قایم کرده...

مهتا با چشمهای گرد شده به او نگاه میکرد.

میلاد به او نگاه کرد و گفت: میترسی...

مهتا ارام سرش را تکان داد و میلاد گفت: من مراقبتم...

مهتا با مروارید کمربند لباسش بازی میکرد و ارام گفت:من که هنوز مرّسه نرفتم...

میلاد:هر وقتی که بری ... من مراقبتم...

مهتا به او نگاه کرد وگفت: راس میگی؟

میلاد با لبخند سرش را تکان داد. مهتا سرش را پایین انداخت و پایش را جلو عقب میکرد.

میلاد برای اینکه او را از ناراحتی دربیاورد گفت: بیا بریم بازی...

مهتا لبخند شیرینی زد که به نشانه ی پذیرفتن بود. دستش را گرفت و باهم به سمت اتاق مهتا رفتند.

مهتا روی زمین نشست و میلاد هم کنارش نشست.

مهتا چتری موهایش را بالا داد و گفت:چی بازی کنیم؟

میلاد: اممممم.... نقاشی بکشیم؟

مهتا:نه... من دوس ندارم نقاشی بکشم الان...

میلاد:چرا؟ مسابقه میذاریم.... هرکی زودتر تموم کرد اون برنده است...

مهتا:چی بکشیم؟

میلاد: یه خونه و یه ادم...

مهتا به سمت کمد صورتی اش رفت و میلاد اتاق را نگاه میکرد. ست اتاق صورتی و سفید بود. و از در ودیوار عروسک واسباب بازی اویزان بود.

مهتا دفتر نقاشی اش را باز کرد و دو ورق جدا کرد و مداد رنگی هایش را پخش زمین کرد.

میلاد هم مشغول شد.مهتا کمتر از ده دقیقه خسته شد وگفت:من نمیخوام نقاشی بکشم...

میلاد:پس چی بازی کنیم؟

مهتا: بیا خاله بازی...

میلاد اخم کرد وگفت:منم دوس ندارم خاله بازی کنم....

مهتا عروسکش را ب*غ*ل کرد وگفت: خوب نیا بازی... و رو به عروسکش بی توجه به میلاد گفت:عزیزم... بیا برات شیر اماده کردم... و شیشه ی شیر پلاستکی اش را از سبد وسایلش بیرون اورد و فرضی به عروسکش شیر میخوراند.

میلاد کسل شده بود حتی رغبت نمیکرد نقاشی اش را تمام کند.

اخرش طاقت نیاورد وگفت:خوب باشه... منم بازی...

مهتا با دلخوری گفت:من باهات قهرم...

میلاد سرش را پایین انداخت وگفت: چرا اخه؟

مهتا عروسکش را محکم به خود فشرد وپس از کمی فکر گفت: برای اینکه تو به حرف من گوش نمیدی...

میلاد دستهایش را مشت کرد وگفت: من ازت بزرگترم...

مهتا بالجبازی گفت: پس منم باهات قهرم...

میلاد زانوهایش را ب*غ*ل گرفت وگفت:خودت نخواستی ها... وپس از کمی مکث بلند شد تا از اتاق بیرون برود که مهتا گفت: خوب صبر کن...

میلاد:چیه؟

مهتا: تو بشو بابا... منم میشم مامان...

میلاد از این بازی متنفر بود.اما به خاطر مهتا کنارامد.

مهتا گفت: بیا اینجا بشین منم برات چایی بریزم...

میلاد با بی میلی کنارش نشست ومهتا گفت: الان غذا اماده میشه...

تقریبا تمام مدت این بازی میلاد باید سکوت میکرد ومهتا فقط ازا و پذیرایی میکرد.

مهتا از جایش بلند شد و یک سبد کوچک برداشت وگفت: من میرم خرید... حواست به بچه باشه ها...

و عروسکش را با ملایمت درآ*غ*و*ش میلاد گذاشت.و به سمت کمدش رفت و در را باز کرد،وارد کمد شد و فرضا به خرید فرضی رفت. میلاد اهی کشید و پستونک عروسک را از دهانش دراورد. عروسک با صدای جیغی ماما گفت و ساکت شد. میلاد چند بار این کار را تکرار کرد.عروسک یک بار بابا گفت.یک بار خندید و یک بار هم گریه کرد.

در اتاق به ارامی باز شد.میلاد اصلا حواسش نبود. مازیار با ان ماسک جادوگر وحشتناکی که به صورتش داشت وارد اتاق شد. پشت سرش هم میعاد که ماسک یک سرخ پوست کریه را به صورت گذاشته بود داخل شد.

میلاد پشت به انها داشت.اما متوجه دو سایه ی سیاه شد وبلافاصله رویش را برگرداند . با دهان باز فقط نگاه میکرد. هیچ واکنشی هم نتوانست نشان بدهد. خشکش زده بود. کمی بعد چشمهایش به پس سرش چسبید و لرزی مهارنشدنی تمام هیکل نحیف و کوچکش را در بر گرفت.

میعاد ماسک را از روی صورتش برداشت وگفت:این چش شد؟

میلاد هنوز میلرزید عضلات کوچکش سفت شده بود و از چشمهایش که فقط سفیدی اش از ان باقی مانده بود... فکش قفل شده بودو سرش به عقب منتهی بود.

مازیار دودستی به سرش کوبید و به سمت برادر کوچکش رفت و به میعاد که خشکش زد بود تشر زد: برو مامان اینا رو صدا کن... و بغضش شکست و گریه سر داد. میعاد از همانجا با گریه فریاد کشید: مامان.... بابا.... میلاد.....

مهران با عجله خودش را داخل اتاق انداخت. شوکه شده بود به سمت میلاد رفت و اورا ب*غ*ل کرد. هنوز هم با شدت میلرزید. رویا ومحمد با عجله وارد اتاق شدند. رویا بلافاصله پسرش را صدا زد و بهزاد با عجله از اتاق بیرون دوید تا ماشین را روشن کند.

دقایقی گذشت تا ارام شد اما هنوز بیهوش بود و بی تابی های رویا کمکی به بیدار شدن او نمیکرد.

رعنا سعی داشت خواهرش را ارام کند.مهران در کمد را باز کرد مهتا با صدای بلند زار میزد.او تمام مدت در کمد شاهد تمام تصاویر بود. به هق هق افتاه بود.مهران او را در آ*غ*و*ش گرفت و از اتاق بیرون رفت. محمد هم با صدای بهزاد به طبقه ی پایین دوید.

پزشک کشیک مرد جوانی بود که با ارامش میلاد را معاینه میکرد. سرم به دستش زده بودند و به محمد اطمینان داده بود که حال پسرش خوب است و دچار شوک روانی شده است.

محمد نفس عمیقی کشید و بالای سر پسرش ایستاد و ارام موهایش را نوازش میکرد.

بعد از اینکه اطمینان پیدا کرد حالش خوب است به آرامی از اتاق خارج شد

رعنا شانه ها خواهرش را می مالید و با لحن دلداری دهنده ای گفت: خواهر جان با گریه که کاری درست نمیشه،چرا انقدر خودتو زجر میدی؟

رویا با هق هق گفت: رعنا بچه ام روی تخت بیمارستان افتاده اونوقت ازم می خوای ساکت بشینم؟

رعنا با حالی درمانده سعی داشت تا رویا را آرام کند اما خودش هم ترسیده بود وقتی پسر کوچک خواهرش را روی زمین بیهوش دیده بود.

رعنا با لحنی ملایم گفت:با گریه ی تو چیزی درست نمیشه....و با خود فکر کرد اگر جای رویا بود الان چه حالی داشت.

با صدای محمد به خود آمدند.

محمد لیوان ابی را به سمت رویا گرفت و گفت:چرا گریه می کنی رویا؟دکترش گفت فقط یک شوک کوچیک بوده بخیر گذشته،الانم حالش خوبه...

رویا نگذاشت حرفش تمام شود به تندی گفت:می خوام بچه امو ببینم

محمد سعی داشت او را آرام کند ولی رویا را در آن لحظه فقط دیدن میلاد آرام می کرد.

میلاد به ارامی خوابیده بود و قفسه ی سینه اش با ریتم همیشگی بالاو پایین میرفت.

رویا از دیدن اینکه به دست کوچک پسرش سرم متصل است دلش به درد امده بود. چند بار پیاپی صورتش را که رنگ پریده بود غرق ب*و*سه کرد.

موهایش عطرخاصی داشت.

لبهایش غنچه و صورتی بود.صورتش گرد بود. با تمام لاغری اش لپهای سفید و نمکی ای داشت. چانه اش ترکیبی از خودش و محمد بود.موهای طلایی رنگ و مژه ها و ابروهای قهوه ای روشن... چشمهای عسلی که درست همرنگ چشمان خودش بود زیر پلکهای بسته اش به خواب رفته بود. چهره اش درست مثل کودکی های خودش بود. پر از شیطنت و پر از معصومیت...

محمد وارد اتاق شد.لبخندی زد وگفت:دکتر گفت :سرمش که تموم بشه مرخصه...

رویا اهسته گفت:بچه ها رو دعوا نکن.

محمد نفسش را فوت کرد و گفت:همش تقصیر مازیاره... چنان بلایی به سرش بیارم که...

رویا:خودم باهاشون حرف میزنم...

محمد دستی به موهای میلاد کشید وگفت:از روی حسودی که نباید هزار تا کار بکنن... باید تنبیه بشن...

رویا اهی کشید وگفت:بچم شام نخورده بود....

محمد لبخندی زد وگفت: حالا هم که طوری نشده.. . شکر خدا حالش خوبه. یه کم ترسیده.

رویا به همسرش نگاهی انداخت و گفت: با اون ماسکا منم بودم میترسیدم.

محمد زیر لب میعاد و مازیار را به باد ناسزا گرفته بود.

صبح روز بعد میلاد را مرخص کردند تا آن لحظه هیچ کدام آرام و قرار نداشتند و میعاد و مازیار کلافه از وضعیت پیش آمده و اندکی پشیمانی که چرا چنین غلطی کردند که باعث شده بود از خواب نازنینشان بمانندو البته ترس از وضعیت میلاد در حالی که روی صندلی ماشین شوهرخاله شان چرت میزدند می اندیشیدند شاید ممکن بود او بمیرد.

مازیار خواب الود گفت: یه دقه گفتم شاید مرد....

میعاد نشنید به خواب رفته بود.

مازیار خسته از پنجره به بیرون مینگریست. نفسش را فوت کرد.

به هرحال هر چند از حضورش راضی نبود اما به مرگش هم راضی نبود. اما با نبودنش هم انگار مشکل داشت.

هنوز هم وقتی به یاد صحنه ی شب گذشته می افتاد اشک در چشمانش جمع میشد.

رویا در حالی که میلاد را در آ*غ*و*ش گرفته بود و میلاد سرش را در سینه زیر روسری او گم کرده بود سوار شد.

تمام مدت میلاد را در آ*غ*و*ش داشت انگار که برای اولین بار است او را در آ*غ*و*ش گرفته پسرها حالشان داشت بهم می خورد از این همه محبت و رگه هایی از حسادت در چهره هایشان نمایان بود.بالاخره بعد از مدتی به خانه رسیدند.

رویا: بچه ها سر و صدا نکنید دکترش گفته دچار شوک شده و تا چند روز محیط خونه باید آروم باشه تا ترسش از بین بره....

میعاد با حرصی غیر قابل انکار گفت:باشه مامان جون...

و به سمت اتاقش رفت و در اتاق را محکم بهم کوبید.مازیار می خواست حرفی بزند تا گند میعاد را جمع کند... با تته پته گفت:

چیزه... نه که دیشب نکپیده....

رویا چشمهایش چهارتا شد...

مازیار تصحیح کرد: یعنی نخوابیده .... برای همین یکم سگ شده....

اوووف رسما گند زد.این را از صورت سرخ و چشمهای ریز شده ی مادرش فهمید.منتظر ماند تا چندتا نصیحت قشنگ نوش جان کند و برود مثل میعاد بکپد

رویا حینی که کمی خم شده بود با صدایی که ولومش کلمه به کلمه بالا میرفت گفت:صد دفعه بهت نگفتم اینجوری حرف نزن؟کی می خوای آدم بشی؟

مازیار تند گفت: چشم مامان،قربونت برم غلط کردم بیا یه ماچ بده من برم دیگه خیلی خسته ام

و فوری جیم شد.رویا سری از روی تاسف تکان داد و رفت به طرف آشپزخانه تا داروهای میلاد را بردارد و به خوردش بدهد.

این یکی را نمی دانست چگونه تحمل کند.

آنقدر دیشب ترس و اضطراب به او وارد شده بود که حوصله ی لوس بازیهای میلاد را نداشت.

تنبیهی که برای مازیار و میعاد در نظر گرفته شده بود نسبتا سنگین بود قطع پول توجیبی و ممنوعیت از خروج خانه ان هم به مدت یک ماه... چگونه میتوانستند چنین درد بزرگی را متحمل شوند.

ضمن انکه مازیار باید در دروس میلاد به او کمک میکرد.

مازیار ترجیح میداد بمیرد.

محمد خواست انها را گوشمالی بهتری بدهد اما با حضور رویا نمی توانست انطور که مایل است تو دهنی محکمی به صورتشان بنوازد.

دو،سه روزی از بازگشت میلاد از بیمارستان می گذشت.عصر پنج شنبه طبق معمول محمد و رویا حاضر شدند تا به منزل عزیز خانم مادر محمد بروند بچه ها بهانه آوردند و رویا از خدا خواسته میلاد را که کمی بهتر شده بود خانه گذاشت.

بعد از رفتن پدر و مادر میعاد و مازیار به قصد کوچه خانه را ترک کردند ،میلاد هم که کمی بهتر شده بود مثل همیشه آویزانشان شد و گفت: اگه منو نبرین مامان که بیاد بهش میگم ها...

مازیار عصبانی شد با داد وفریاد گفت:

خفه،نیم وجبی زبون باز کردی؟ دو روز مریض بودی داشتیم نفس می کشیدیم از دستت .... نکبت باز خوب شد...

میعاد روبه مازیار گفت:بذار بیاد.....بمونه خونه کار دستمون میده اینو که می شناسی عین دخترا تا بهش بگی پخ خودشو خیس می کنه.تنها بذاریمش مامان بیاد دردسر میشه کی حال نصیحت شنیدن داره.

مازیار تایید کرد اما با حرص رو به میلاد گفت:

میای.... اما اگه بخوای توی دست و پا باشی بچسبی به تمبون ما دو تا همون جا می خوابونم توی گوشت ها...

میلاد ناراحت از اینکه هیچوقت او را ادم حساب نمی کردند و همیشه به او می گفتند دختر شرط را قبول کرد.

میلاد گوشه ای نشسته بود و داشت به بازی برادرهایش نگاه می کرد...

-مازی پاس بده.......

مازیار یک لحظه جو زده شد و احساس مهم بودن کرد خواست دوستش را کنار بزند که با مغز روی زمین افتاد.با اینکه دلش می خواست گریه کند اما چون پوزخند ارسلان را دید بلند شد.کمی لنگ می زد میعاد خودش را به او رساند وبا غر گفت:

ای بمیری خاک بر سرکونی ........باز رفتی توی هپروت،نگاه کن تو رو خدا ارسلانو می بینی چه جور ی داره می خنده بهت.....

مازیار کفری شده بود اگر حرف نمی زد تا فردا صبح میعاد ب*غ*ل گوشش ور می زد....

بالاخره به درد زانویش فائق امد وگفت:

ببند اون بی صاحابو،خب پیش میاد دیگه.داریم بازی می کنیم....اه....

میعاد ادایش را در آورد.در همین حین که ارسلان به آنها نزدیک می شد با صدای بلند گفت:

مازی آبجی کوچیکت روت تاثیر گذاشته مثل اینکه خیلی دوست داری گریه کنی؟

میلاد با عصبانیت از جا برخواست و گفت:

من هیچم دختر نیستم سیاه سوخته ی کره خر..... یه بار دیگه به من بگی دختر دهنتو سرویس میکنم...

برادرهایش با دهان باز به میلاد نگاه می کردند از او این حرفها بعید بود.

ارسلان بد کنف شد. هرچند جواب دادن به میلاد کاری نداشت.اما چه جوابی بدهد؟! وقتی یک پسر هفت ساله این چنین جلویش قد علم میکند. حرفی هم بزند برادرهایش قطعا او را بی نصیب نمیگذاشتند.

حامد که معمولا در بحثها ساکت بود اینبار دخالت کرد وگفت:بسه دیگه... بچه ها بیاین بازی و ادامه بدیم....

مازیار خوشش امده بود. پس میلاد هم بله...شاید دیگر وقتش بود او را هم در جمع خودشان بیاوردند.

بالاخره گفت: بسه دیگه بیاید ادامه ی بازی چقدر چرت می گید؟

و باز سرگرم بازی شدند.اما ارسلان در فکر بود تا حال میلاد را بگیرد که جلوی همه کنفش کرده،واقعا برایش گران تمام شده بود که از یک بچه دماغوی فین فینی حرف بشنود.در حین پاس دادن به حامد فکری به ذهنش رسید برای انتقام.

توپ را به جای حامد به طرف خیابان شوت کرد.ولی کسی متوجه نشد که عمدی بوده،بچه ها هر کدام بهانه آوردند و گفتند: هرکی توپ رو شوت کرده خودش باید بره بیاره...

ارسلان با یک لبخند شیطانی رو به میلاد کرد و گفت:

هی...کوچولو...تو که میگی مرد شدی و دختر نیستی می تونی توپو بیاری....

مازیار فوری بلند شد و گفت:

لازم نکرده به بچه بگی خودم میرم میارمش تنبل خان...

میلاد با عصبانیت بلند شد و برای حفظ غرورش گفت:

خودم میارم تا به این بفهمونم کی بچه ست؟

مازیار گفت:

بیخود... بتمرگ سرجات .. جوجه چه دم در اورده....

ولی میلاد بی توجه به حرفهایش دوید به سمت خیابان و رفت که توپ را بیاورد.

------------------------

-هی پسر امشب چقدر خوش گذشت دختره رو دیدی عجب تیکه ای بود تو پارتی بعدی حتما یه دست...ولی فوری گفت:ترمز کن مجید....

با حس اینکه چیزی را پرت کرد و صدای فریاد مجید و چند نفر دیگر و جیغ لاستیک ها ... بالاخره ماشین ایستاد.

به صدم ثانیه نکشید که همه دورشان جمع شدند با صدای وحشتناک ماشین بچه ها در خیابان ریختند. و مازیار و میعاد با گریه به برادرشان نگاه می کردند که غرق در خون شده بود. ارسلان و حامد مبهوت بودند.

مازیار فوری یقه ی ارسلان را گرفت:

آشغال همه اش تقصیره تو بود اگه بلایی سرش بیاد خودم خفت میکنم ک*ث*ا*ف*ت مادر....

چند نفر آنها را از هم جدا کردند.مجید درمانده با آن همه م*ش*ر*و*بی که کوفت کرده بودند سعی داشت فرار کند اما آرش مانع اش شده بود و نمی گذاشت.

به بدبختی میلاد را سوارش کردند و راهی بیمارستان شدند پسرها مدام اشک می ریختند مجید کلافه شده بود و به نامزدش فکر می کرد که تا چند روز دیگر قرار بود بپرند آنور آب...همه ی سختی هایی که کشیده بودند به فنا رفت عصبی از اینکه چرا دقیقا وقتی که همه چیز رو به راه شده بود این اتفاق باید می افتاد....اگه آرش نبود حتما فرار می کرد.

نگاهی به عقب انداخت.پسر بچه در آ*غ*و*ش ارش بود.

و مازیار ومیعاد که هنوز اسمشان را نمیدانست در حالی که هق هق میکردند جلو نشسته بودند.با خود فکر کرد شاید بهتر باشد انها را برساند و از بیمارستان فلنگ را ببندد.

اورژانس شلوغ بود.ارش پیکر نحیف غرق خون میلاد را در آ*غ*و*ش داشت به سمت پرستاری دوید

او را روی برانکارد گذاشت.ترس تمام وجودش را در برگرفته بود.وقتی به پیکر بی جان و ضعیف پسر بچه نگاه می کرد به خودش لعنت می فرستاد که چرا مجید با آن حال و روزش پشت رل نشسته بود.

نگهبان اطلاعات به سمت ارش امد و پرسید: تصادفیه؟

ارش:بله...

و باز هم به چهره ی مظلوم میلاد خیره شد.

نگهبان بازویش را گرفت وگفت: راننده شمایید؟

یک لحظه با خود فکر کرد"مجید کجاست؟نکنه فلگ رو بسته و در رفته...از مجید بعید نبود،اه گردن من بیفته چی؟عجب غلطی کردم خدا که حواسم به اون نبود.نامرد!!!"

ارش:نه ... اقا دوستم...

نگهبان یکی از ابروهایش را بالا انداخت و با سوءظن پرسید:دوستتون کجاست؟

ارش:همین ورا... و با نگاه تمام اورژانس را از نظر گذراند. مجید انگار اب شده بود.

مازیار ومیعاد گوشه ای ایستاده بودند و گریه میکردند.نگهبان کاملا او را زیر نظر داشت تا زمانی که پلیس سر برسد.

نگرانی نداشت چراکه او راننده نبود. فقط مجید را زیر باد فحش گرفته بود.نگاهش به سمت پسرها چرخید و به سمت مازیار رفت و گفت: برادرتونه؟

مازیار به تکان سر اکتفا کرد.

ارش دستش را روی سر میعاد کشید و رو به مازیار گفت:چند سالته؟

مازیار:یازده سالمه...

ارش:اهان....اون وقت کلاس چندمی؟

مازیار:پنجم...

ارش:افرین... و رو به میعاد که نسبتا ساکت شده بود گفت:تو چی؟

میعاد دماغش را بالا کشید که باعث شد آرش چندشش شود

میعاد:منم چهارمم...

برای اینکه حرفی زده باشد دوباره پرسید

-اهان پس ده سالته.... حالا اسماتون چیه؟

هر دو خودشان را معرفی کردند.پرستاری جلو امد وگفت:همراه تصادفی شما هستید؟

ارش:بله...

پرستار:چه نسبتی باهاش دارید؟

ارش:هیچی...

پرستار پوفی کشید وگفت:ای بابا.... اسمی نشونی.. چیزی ندارید ازش؟

ارش دستش را روی شانه ی مازیار گذاشت وگفت: برادراش هستن...

پرستار رو به او گفت:اقا کوچولو اسم داداشت چیه؟

اگر در زمان دیگری او را اقا کوچولو خطاب میکردند فک طرف مقابلش را پایین می اورد.

اما در ان شرایط با بغض نام میلاد را بر زبان اورد.

پرستار:فامیلیش؟

مازیار:مهدجو...

پرستار:سنش؟

مازیار:هفت سالشه...

پرستار:اسم پدرت؟

مازیار:محمد....

پرستار:افرین پسر خوب... چه قشنگ کمکم کردی... حالا ادرس خونتون و بلدی؟ شماره ی بزرگترتو به من میدی؟

مازیار مشغول پر کردن فرم به کمک پرستار بود که پزشکی به سمت پرستار امد و گفت:زنگ بزن به خانواده اش ... باید جراحی بشه.

میعاد به گریه افتاد.هرچند معنای صریح و دقیق جراحی را نمی دانست.اما وخامت اوضاع را میتوانست حس کند.

پرستار که به قیافه های درهم بچه ها نگاه کرد دلش سوخت

پرستار:دکتر... خانواده اش نیومدن؟

دکتر شیفت که مرد میانسالی بود و رحمانی نام داشت گفت:فرصت نداریم... خونریزی مغزی داره... لطفا مقدماتشو انجام بده... با اتاق عمل هم هماهنگ کن....

پرستار رو به ارش گفت:پس لطفا این فرم وشما امضا کنید... برگه ی رضایته...

ارش نمیدانست چکار کند... اب دهانش را فرو داد و با توکل به خدایی که مدتها از او غافل بود برگه را با دستی لرزان امضا کرد.

برانکاردی که میلاد روی ان خواب بود با سرعت از جلوی دیدگانشان عبور کرد.

***********************

رویا در مسیر بازگشت دلش شور می زد و رو به محمد گفت:نمی دونم چرا انقدر دلم شور بچه هارو می زنه محمد تو رو خدا زودتر برو هرچی بهت می گفتم بلند شو واسه چی روتو می کردی اونطرف باز مامان جونتو دیدی هوایی شدی؟

محمد کلافه از بحث های همیشگی رویا گفت:

عزیزم می شه انقدر بحث نکنی الان می رسیم!

وقتی به خانه رسیدند محمد پیاده شد تا ماشین را به داخل برود وقتی دید در خانه باز مانده ترسید و نگران بچه ها شد فوری داد زد مازیار،میعاد،میلاد...بچه ها...رویا سرش را از پنجره بیرون آورد و گفت چیه انقدر داد می کشی محمد نصفه شبی صدای همسایه هارو در میاری...محمد گفت:رویا در خونه بازه بچه ها نیستن.

رویا حس کرد قلبش در یک لحظه ایستاد،با خود گفت خدایا خودت به خیر بگذرون.بیخود نبود دلم به شور افتاده بود.

با شنیدن صدای تلفن محمد با عجله خودش را به داخل خانه رساند.

-الو؟بله؟

-

-بله بفرمایید؟

-

-بیمارستان؟!!!

نفهمید چطور آدرس را گرفت و خودش را به ماشین رساند.رویا با دیدن چهره ی وحشت زده ی شوهرش با گریه گفت:چی شده محمد بچه هام کجان؟ د یه حرفی بزن؟!!!!

-رویا ساکت شو الان وقت گریه زاری نیس فقط بشین از بیمارستان زنگ زدن میلاد...

تا اسم میلاد را شنید رنگش پرید و با بی حالی خودش را به ماشین رساند.

در طول مسیر محمد تمام حرصش را روی پدال گاز خالی کرد.وقتی به بیمارستان رسیدند میعاد و مازیار خودشان را فوری به پدر مادرشان رساندند و با گریه حرف می زدند محمد عصبانی سرشان داد زد

-ساکت شید،درست تعریف کنید چی شده؟

آرش سعی کرد او را آرام کند و گفت:آروم باشید آقای مهدجو،و شروع کرد به تعریف ماجرا...

رویا حس می کرد هر لحظه ضعفش بیشتر می شود محمد که متوجه حال او شد فورا پرستاری را صدا زد و بردنش تا به او آرام بخشی بزنند که حالش بهتر شود...

پسرها گوشه ای نشسته بودند و آرام آرام اشک می ریختند.مازیار از ارسلان عصبانی بود.او باعث شده بود برادر عزیزش الان در اتاق عمل برای زنده ماندن دست و پا بزند.دوست داشت با دستان خودش او را خفه کند.

آرش با خود فکر می کرد الان اینجا چه می کند؟چه شد که یهو حس انسان دوستی اش گل کرد؟یقینا کسی در خانه متوجه نبودش نمی شد.پس چه بهتر وقت خود را به کار خیری اختصاص دهد.یک لحظه با خود گفت"هی...حسابی تو این چند ساعت تبدیل شدم به یه روحانی....اوغ...خاک بر سرم.چم شده؟"ولی وقتی یاد قیافه ی خونی میلاد می افتاد حالش از مجید به هم می خورد"نامرد ع*و*ض*ی فوری جیم شد"

بعد از چند ساعت انتظار در اتاق عمل باز شد،آرش و محمد با عجله خودشان را رساندند به دکتر...

محمد با چهره ای که در این مدت شکسته شده بود از غصه پرسید:چی شد دکتر جان؟دستم به دامنت پسرم حالش خوبه؟

دکتر:ما همه ی تلاشمون رو کردیم شکر خدا عمل موفقیت آمیز بود اما الان پسرتون توی کماست.

محمد حس کرد زیر پایش خالی شده....

دکتر رحمانی همچنان ادامه میداد:با توجه به سن و سالش و ضعیف بودنش ممکنه دچار معلولیت هم بشه... هرچند الان دچار ضایعه ی نخاعی نشده اما وقتی بهوش بیاد.... با توجه به شدت ضربه ما هنوز نمیدونیم چقدر اثار مخرب میتونه داشته باشه...

محمد دستش را به دیوار گرفت و گفت: شما که از نتیجه ی عمل راضی بودید؟

دکتر رحمانی اهسته گفت: ما فقط تونستیم ل*خ*ته رو خارج کنیم...اما در حال حاضر به خاطر ضربه ای که به سرش وارد شده در کماست...

محمد:کی بهوش میاد؟

دکتر رحمانی سرش را پایین انداخت وگفت: مشخص نیست... شاید فردا... شاید یک ماه دیگه.... شاید هم بیشتر... ما تمام تلاشمونو کردیم.

دکتر رحمانی سرش را پایین انداخت وگفت: مشخص نیست... شاید فردا... شاید یک ماه دیگه.... شاید هم بیشتر... ما تمام تلاشمونو کردیم. و از کنار محمد گذشت.

محمد با زانو روی زمین نشست...

ارش کناری ایستاده بود و به پیراهنش نگاه میکرد که خون خشک شده ی یک پسر بچه ی هفت ساله رویش نقش بسته بود.

مازیار با دیدن چهره ی غم زده ی پدرش به سمتش رفت وپرسید: بابا... میلاد خوب میشه؟

محمد به چشمان پف کرده وسرخ او نگاه کرد. صورتش رنگ پریده بود... چند لکه ی خون هم روی صورتش جا خوش کرده بود.

دستی به موهای پسرش کشید و گفت:توهم زخمی شدی بابا؟

مازیار:نه...

محمد دستی به صورت او کشید وگفت: پس این خون چیه؟

مازیار به گریه افتاد... نتوانست بگوید خون میلاد است.

یازده سال سنی نبود... محمد سرش را در آ*غ*و*ش گرفت. میعاد هم گوشه ای ایستاده بود وارام گریه میکرد. محمد دستش را به سمت او دراز کرد...

میعاد به حالت دو خودش را در آ*غ*و*ش او فرو داد.

هر دو گریه میکردند ومیلرزیدند.محمد انگار تازه فهمیده بود که انها فقط دو پسر بچه ی دبستانی هستند.

با نوازش سعی داشت ان دو را که شاهد اتفاق نا به هنجاری بودند ارام کند.

پس از انکه کمی ارام شدند انها را روی صندلی نشاند... از ارش خواست که مراقب انها باشد تا به سراغ رویا برود ... یا حداقل با رعنا تماس بگیرد.دست تنها با دو پسر بچه که روز وحشتناکی را گذرانده بودند... همسری که در اتاقی زیر سرم اسیر بود... پسر هفت ساله ای که جراحی شده بود...

ارش گوشه ای ایستاد.نمیتوانست بگوید دیرش شده... چون کاری برای انجام دادن نداشت.

میعاد پرسید: میمیره؟

مازیار:نه ... نه نمیمیره...

میعاد:پس چرا بابا ناراحت شد؟

مازیار به کف دستش که خونی بود نگاه کرد وگفت:نمیدونم...

میعاد با بغض گفت: اگه اون بمیره .....

وحرفش را خورد.

مازیار با حرص گفت: میزنم دهنتو پر خون میکنما...

میعاد به گریه افتاد و گفت:همش تقصیر توه..

مازیار دستهاش را مشت کرد وگفت: به من چه مربوط؟

میعاد به زور گفت:اگه میرفتی توپ و میاوردی اینطوری نمیشد؟

مازیار با اخم گفت:خودت چلاغ بودی؟

میعاد سرش را پایین انداخت وگفت: اصلنش کاشکی میرفتیم خونه مادرجون...

مازیار اهی کشید وگفت:کاش میرفتیم...و ادامه داد: تقصیر ارسلانه.. واز میان دندانهای قفل شده اش گفت: میکشمش...

میعاد نالید:مازیار من گرسنمه...

ارش که به گفت گوی انها گوش میداد گفت: بریم بیرون یه چیزی بخوریم؟

میعاد خواست بلند شود که مازیار دستش را کشید وگفت: بابا گفت همین جا بمونیم...

ارش لبخندی زدو گفت:همین جا بمونید من برم غذا بگیرم.. باشه؟

مازیار به تکان سری اکتفا کرد.

با شش پرس غذا برگشت.... جوجه کباب خریده بود.