رمان مستر لاو به قلم مائده بانو

ژانر: #عاشقانه #طنز

خلاصه :

نیاز دختری پر شر و شور که از دیوار راست بالا می‌رفت و حتی فکرش رو هم نمی‌کرد یه روز عاشق بشه، مست چشم های پسری خونسرد و آروم شد. پسری که یه روز دشمنش بود و دلش می‌خواست سر به تنش نباشه؛ اما پسر داستان آیا جذب دختر شیطون قصه می‌شه یا نه؟ دشمنی‌ِ شیرینشون تبدیل می‌شه به یه عشق آتیشی یا نه؟ در بین راه کلی اتفاق با مزه می‌یفته که بهتره خودتون بخونیدش.

_ اون آخر چه خبره؟

سرم رو بالا گرفتم و گفتم:

_ هیچی استاد.

وقتی باز این ابو وراج شروع کرد به درس دادن، به قیافه‌ی تک تک بچه ها نگاه کردم؛ ولی قشنگ توی چشم همه‌ی بچه ها یه 》کاش این خفه می شد《 خاصی وجود داشت. بهتره نقشه‌ام رو زودتر عملی کنم. دست بردم توی کیفم و سوسک پلاستیکی رو بیرون آوردم.

لبخند خبیثانه ی کنج لبم کم مونده بود کار دستم بده که زود سوسک رو انداختم زیر صندلی جلویی.

همه مثل بز زل زده بودن به تابلو و زور می زدن بلکه اندازه‌ی سر سوزن چیزی یاد بگیرن، برای همین جو کلاس به شدت خشک و خسته کننده بود. خودکارم رو انداختمزمین و به بهانه‌ی برداشتنش خم شدم.

یهو با تمام توان جیغ زدم.

_ وای سوسک! سوسک!

دخترهای کلاس تا اسم سوسک رو شنیدن شروع کردن به جیغ زدن. پسرها هم با شروع جیغ زدن دخترها از خنده کف زمین پهن بودن؛ ولی من از فرصت استفاده کردم و جیغ زدم.

_ وای! زیر پای تواِ نگار.

نگار با سرعت نور به سمت در فرار کرد. قیافه ی استاد دیدنی بود.

خودم هم وسایلم رو پهن کردم روی زمین و به بهونه‌ی برداشتنشون یه کم سوسک رو هل دادم که دقیقاً افتاد کنار پای بچه ننر کلاس.

_ اِ! آقای موسوی اومد زیر پاتون.

اول قیافه‌اش شبیه میمون درحال تعجب شد؛ ولی بعد داد زد.

_ یاحضرت عباس!

همگی به دنبال این حرف از خنده روده بر شدیم. استاد اون بالا داشت خودش رو پ*اره می‌کرد تا بتونه جو کلاس رو برگردونه.

توی فیها خالدونم عروسی گرفته بودم از این کار.

استاد که دید دیگه نمی‌شه کاری کرد رفت تا حراست رو بیاره. سریع به سمت دفترش رفتم و از اول لیست شروع کردم به خوندن نمراتی که استاد واسه‌ی ترم رد کرده بود. مال خودم‌ که هیجده بود. سریع برگشتم سرجام؛ ولی همچنان توی کلاس صدای جیغ دخترها روی هوا بود.

_ آقا بسه! این سوسک پلاستیکیه.

این صدای امیرعلی رهنما بود، یکی از پایه های کلاس. دخترها باشنیدن این حرف همگی نفس آسوده ای کشیدن که استاد و چند نفر از حراست اومدن توی کلاس.

_ این‌ جا چه خبره؟

امیرعلی جواب داد:

_ هیچی استاد حل شد، سوسک پلاستیکی بود.

استاد خیلی مشکوک به همه نگاه کرد و گفت:

_ کار کیه؟

همه شروع کردن به گفتن نمی‌دونیم و این بحث ها.

_ خانم امیری؟

_ بله استاد؟

_ شک ندارم کارشماست.

زدم به تیپ و تارش که نه، تهمته و کار من نیست.

بالاخره تایم کلاس که تموم شد، استاد تهدیدگونه گفت:

_ من آخرش هم می‌فهمم کار کیه خانم امیری.

نیشخندی زدم و گفتم:

_ موفق باشین استاد.

با حرص از کلاس بیرون رفت. همه‌ی بچه ها برگشتن سمتم و گفتن:

_ آره؟

چشمکی زدم و با برداشتن وسایلم و با لحن کشداری گفتم:

_ آره.

همگی باهم زدیم زیر خنده. با صدای زنگ گوشیم از کلاس بیرون رفتم.

_ جونم مامان خوشگلم؟

_ کجایی؟ بیا باید بریم خونه‌ی عمه.

_ چی؟ مامان ول کن تو رو مرگ من. آخه من برم دم پوزلیلا چرت و پرت بگه؟

_ این چه طرز حرف زدنه؟! چرت و پرت یعنی چی؟ یه کم ادب هم خوبه.

نذاشتم به نصیحت هاش ادامه بده و گفتم:

_ ای بابا! مامان جون چشم می‌یام الان.

گوشی رو بدون خدافظی قطع کرد. من می‌گم سر راهیم می‌گید نه.

همون جور که راهروی سالن رو طی می‌کردم تا برم پسر خنگ دانشگاهمون جلوی راهم سبز شد.

همچنان داشت درس می‌خوند. ایش، پسره‌ی اسکول!

تنه ای بهش زدم که کتابش افتاد.

خم شد کتابش رو برداشت و گفت:

_ عذر می خوام خانم. حلال کنین لطفاً، حواسم نبود.

طرف خیلی اسکوله! من بهش تنه زدم این معذرت خواهی می‌کنه.

با لحنی که پر بود ازخنده گفتم:

_ خواهش می‌کنم؛ ولی لطفاً از این به بعد جلوتون رو نگاه کنید که به یه خانم متشخص نخورید.

_ بله چشم حتماً، باز هم معذرت می خوام.

واقعاً تحمل اون حجم از اسکولی برام غیر ممکن بود.

بدون گفتن چیزی ازش دور شدم و زدم زیر خنده.

خدایا این شادی ها رو از ما نگیر خداوکیلی.

از دانشگاه که خارج شدم مامان زنگ زد و گفت رفته خونه‌ی عمه و من یه راست برم اون‌ جا.

توی ماشین نشستم و یه دل سیر قربون صدقه‌ ی پارسیس خوشگل قرمزم رفتم.

قبل از این که راه بیفتم سیستم رو روشن کردم.

یه آهنگ سیستمی خیلی معروف با صدای بلند. به به!

پام رو که روی پدال گاز فشردم ماشین از جاش کنده شد و صدای جیغ لاستیکش توی کوچه پیچید.

این قدر سرعتم زیاد بود که به نیم ساعت نرسیده رسیدم خونه‌ی عمه گلی.

اف اف رو زدم که لیلا با صدای پر فیس و افاده اش گفت:

_کیه؟

_ عزیزم جدیداً کور شدی ها! خب مگه نمی بینی من رو که می‌پرسی اسکول.

در رو باز کرد. پام رو که توی خونه گذاشتم‌ بوی قرمه سبزی به مشامم خورد.

مست شده بودم از این بو. زنگ واحد رو زدم. لیلا در رو باز کرد و گفت:

_ سلام عزیزم.

_ سلام چلمنگ چه طوری؟

_ بیشعور این چه طرز حرف زدنه؟ کی آدم می‌شی تو ‌آخه؟

_ به تو چه؟

با دست لیلا رو پس زدم و رفتم تو.

سلام بلند بالایی کردم و گفتم:

_ عَملی کجایی؟ چه بویی راه انداختی بابا! دمت گرم.

عمه و مامان از آشپزخونه اومدن بیرون.

_ عَملی چیه دختر؟ زشته با بزرگترت این جوری حرف می‌زنی.

درحالی که داشتم جوراب هام رو در می‌یاوردم گفتم:

_ مامان بذار برسم، بعد هی به من بدبخت ایراد بگیر.

عمه خندید و گفت:

_ الهی فدای قد و بالات بشم من دختر. چه طوری عزیز دلم؟ از درس و دانشگاه چه خبر؟

می خواستم گل کاریه امروزم رو توضیح بدم؛ ولی بیخیالش شدم و گفتم:

_ هیچی... در به دری، بدبختی.

_ خدا نکنه قشنگم، این چه حرفیه آخه؟

جورابم رو انداختم توی کیفم و گفتم:

_ آخ آخ، عَمه من می‌میرم واسه‌ی این بو.

_ دستپخت لیلاست فداتشم.

این رو که گفت انگار یه پارچ آب سرد ریختن روی سرم. خب عمه‌ی عزیز، تو که می‌دونی مامان من چه قدر حساسه رو این چیزها چرا می‌گی؟ الحق که حقته این قدر فحش بخوری.

مامان چشم غره ای بهم رفت و برام خط و نشون کشید.

فایده نداره، باید یه کاری کنم این لیلا خانم ضایع بشه.

رفتم توی اتاق تا لباس هام رو دربیارم. به مغزم فشار می‌یاوردم که یه نقشه بکشم.

یهو یا ایده ای که توی ذهنم نقش بست بشکنی زدم و توی دلم گفتم:

_ چه شبی بشه امشب!

بعد از تعویض لباس از اتاق خارج شدم. لیلا رفته بود توی اتاقش. عمه و مامی جون هم جلوی تی وی بودن؛ ولی دریغا که یه ذره به تی وی نگاه کنن.

به بهونه‌ی آب خوردن وارد آشپزخونه شدم. برای این که سه نشه رفتم سر یخچال تا آب بخورم.

با این که نمی‌شد از این قورمه سبزی خوش بو گذشت؛ ولی مجبور بودم.

سرم رو خم کردم و وقتی خیالم از بابت سرگرمیه عمه و مامی راحت شد رفتم سمت قابلمه. قوطی حاوی نمک رو برداشتم و نصفش رو خالی کردم توی خورشت.

خودم که اشکم دراومد. واقعاً حیف شد.

_ چی کار می کنی عمه؟

از ترس هین بلندی کشیدم؛ ولی دستم رو همون پشت نگه داشتم و قوطی نمک رو فرستادم عقب.

_ هی... هیچی عملی، فقط درش رو باز کردم. چه قدرهم خوش رنگه!

_ دست لیلام درد نکنه.

_ آره واقعاً.

ساعت هشت شب عمه و مامان درحال چیدن میز شام بودن. دل توی دلم نبود که بفهمم آخر این قصه به کجا ها می‌رسه.

هزار بار به خاطر کارم توی دلم به خودم ناسزا دادم؛ ولی دیگه نمی شد کاری کرد.

همیشه همین طور بوده. تا یاد دارم یه شیطنت ریز تا سه شب استرس کنکوری به جونم انداخته.

_ نیاز جان، لیلا، مامان بیاین شام آماده‌ست.

توی دلم یه "خاک بر سرت کنن، بدبخت شدی" نثار خودم کردم و راهی آشپزخونه شدم.

لامذهب چه بویی هم داشت!

همگی سر میز شام نشستیم. برای این که سوتی نشه خودم اولین نفری بودم که بشقابم رو پر کردم.

_ اوم، به به! لیلا چه کردی کدبانو؟ به قیافه‌ی مثلثیت نمی خوره این قدر خانم باشی ها!

لیلا درحالی که داشت برای خودش برنج می‌کشید، پوزخندی نشوند روی لب های قلوه ایش و گفت:

_ به هر حال من از مفت خوردن و خوابیدن خوشم نمی‌یاد عزیزم.

خواستم جواب دندون شکن تحویلش بدم که با ورود بابا و عمو مهدی (بابای لیلا) گفتم:

_ به سلام عمو محمد، چه طوری عمو جون؟

بابا کنارم نشست و گفت:

_ حال مارو نپرسی یه وقت.

بوس محکمی روی لپ هاش نشوندم و گفتم:

_ الهی من فدای تو بشم بابا جونیم.

عمو مهدی گفت:

_ فرهاد همین کارها رو می کنی این بچه این قدر لوس به بار اومده دیگه.

لیلا بلند خندید که با چشم غره‌ی من ترجیح داد صداش رو ببره تا یه بلایی سرش نیاوردم‌.

مامان نشست کنار بابا و گفت:

_ ای بابا! شما خسته نشدین این قدر به هم بد و بیراه گفتین؟ بسه دیگه.

همه به حرف مامان گوش دادیم و دیگه کسی حرف نزد.

یه کم از استرسم کم شده بود. کمی خورشت ریختم روی برنج و مشغول خوردن شدم.

با اولین حرکت دندون هام برای جویدن حس کردم یه گوله‌ی نمک زیر دندونمه.

نگاهم رو دوختم به بقیه که با دهن پر و متعجب به لیلا نگاه می‌کردن.

عمه محتوای دهنش رو قورت داد و رو به لیلا گفت:

_ لیلا مامان! این چیه پختی؟ چرا این قدر شوره؟

لیلا خجالت زده گفت:

_ مامان به خدا من خیلی کم نمک ریختم!

من برای این که کسی بویی از گنده کاریم نبره گفتم:

_ ای بابا! عمه جون اشکالی نداره. یه کم شور شده. اون هم می‌ذاریم پای این که هنوز ماهر نیست.

توی دلم گفتم:

_ آره جون عمه‌ات. گلابی مگه نمی‌خواستی جلوی مامانت ضایع بشه؟ حالا باز ازش دفاع می کنی؟ وات دِ فاز؟

همه داشتن حرف من رو تایید می‌کردن. حالا اگه من بودم، می شدم بچه‌ی لوس فامیل که هیچی بلد نیست و آخرش وقتی رفت خونه‌ی شوهر با اُردنگی می‌ندازنش بیرون.

سنگینی نگاه مامان باعث شد بهش نگاه کنم.

از توی نگاهش فقط یک چیز می شد فهمید.

"دختره‌ی احمق! فقط برسیم خونه، من می دونم با تو."

با حالت پرسشی نگاهش کردم که نگاهش رو ازم گرفت.

عمه خیلی داشت حرص می‌خورد.

_ ای بابا! عمه این قدر حرص نخور. شیرت می خشکه ها.

یهو متوجه حرف بیخودی که زدم شدم. باز هم که گند زدی نفله.

مِن مِن کنان گفتم:

_ اوم... یعنی چیزه... می دونین؟ یعنی این که حرص زیادی واسه‌تون خوب نیست.

عمه اعصاب خوردیش رو با یه اخم غلیظ روی من خالی کرد. البته با اون حرفی که زدم حق داشت.

مامان بار دیگه به نشانه ی ناراضی بودن از من چشم هاش رو صد و هشتاد درجه توی کاسه چرخوند.

وا! خب مگه من چی گفتم؟ عجب بدبختی داریم خداوکیلی.

*****

با صدای آلارم گوشیم ازخواب ناز بعد از ظهرم پریدم. خمیازه‌ی بلند بالایی کشیدم که دهنم اندازه‌ی سه متر باز شد.

گوشیم رو خاموش کردم و از جام بلند شدم. ساعت چهار و نیم بود. خب پس وقت کافی دارم که یه تیپ خفن بزنم. با یه آرایش خیلی ملیح بیخیال صورتم شدم.

خط چشم کوتاه و نازکم به چشم های سبز تیله ایم حالت داده بود. یه رژ خیلی کم رنگ هم کشیدم روی لب هام و از آیینه دل کندم.

_ خب، حالا چی بپوشم؟

این سوالیه که همه‌ی دخترها وقتی می‌خوان برن بیرون از خودشون، در، دیوار، مامان، ددی، آبجی، داداش، همسایه پایینی، بالایی و هر کس دیگه ای که سر راهشون سبز بشه می پرسن. از توی کمدم خبر داشتم، واسه‌ی همین بسم اللهی گفتم و در کمد رو باز کردم.

با حجوم تموم لباس هایی که توی کمد انداخته بودم چند قدم به عقب رفتم.

یا حضرت عباس! حالا تموم لباس ها روی زمین پهن شده بود، به جز اون مانتوهایی که خیلی دوستشون داشتم و آویزونشون کرده بودم. سرم رو خاروندم و از بین لباس هایی که روی زمین پهن شده بودن یه شلوار اسلش مشکی با یه مانتوی لی انتخاب کردم و پوشیدم. خداروشکر توی این مبحث اصلاً حوصله‌ی فکر کردن نداشتم. موهام رو دم اسبی بستم و یه شال مشکی هم انداختم. حالا یکی بیاد جوراب من رو پیدا کنه. تموم سوراخ سمبه های اتاقم رو گشتم؛ ولی نبود. ای خدا! خم شدم و زیر تختم رو نگاه کردم.

آخیش ایناهاش!

از زیر تخت کشیدمش بیرون. اوه اوه! چه بوی گندی هم می‌ده! با وسواس پوشیدم و با برداشتن سوئیچ و کیفم بالاخره از اتاق اومدم بیرون. کفش اسپورت طرح لی رو هم به پام کردم و از خونه زدم بیرون.

یک ساعتی می شد که توی ترافیک گیر کرده بودم.

دیگه واقعاً حوصله‌ام داشت سر می‌رفت.

با صدای زنگ گوشیم نگاهم رو از خیابون گرفتم و نقطه ی اتصال رو لمس کردم.

_ ها؟ چته؟ بنال زود.

_ زهرمار بیشعور پلشت. کدوم گوری تشریف داری؟ یابو شب شد ها.

_ بابا دهنت کف نکنه؟ این قدر کربن دی اکسید تولید نکن مشنگ‌. توی ترافیک گیر کردم.

_ هوف، از دست تو نیاز. خبر مرگت فقط.

_ خفه شو بابا.

گوشی رو قطع کردم و با بی حوصلگی زل زدم به ماشین های جلو.

بعد از نیم ساعت بالاخره رسیدم جلوی رستوران.

سوتی کشیدم و گفتم:

_ اوه لالا! بابا ایول. این جا چه خفنه خدایی!

خواستم ماشین رو پارک کنم که یهو حس کردم یه چیز محکم خورد به ماشین.

یا جد حضرت سجاد! پس این دیگه چی بود؟

از آیینه نگاه کردم به مازراتی مشکی رنگ پشتم.

ناخودآگاه اخم هام رفت توی هم. مردک مرفه، نشونت می‌دم.

سرم رو از شیشه بردم بیرون و گفتم:

_ هوی مگه کوری جقله؟ زدی ماشینم رو داغون کردی ها. هوی میمون، با توام. نه، مثل این که طرف کر و لاله.

خواستم قفل فرمون رو بردارم برم پایین که یه پسر خونسرد از ماشین پیاده شد.

اوه مای گاد. اعوذُ به الله مِنَ الآدمِ خوشگل.

بارالهی! آیا این جا بهشت است؟ یا این یک حوری؟

خدایا به این ها قیافه می‌دی، به من هم قیافه می‌دی.

با دیدنش به خودم اومدم. آب دهنم رو قورت دادم تا جلوش تته پته نکنم.

_ یالله. یا پول من رو می‌دی یا زنگ می زنم پلیس بیاد.

دستش رو برد توی جیبش و شیش تا تراول صد تومنی داد دستم و با لحن بدی گفت:

_ این پول واسه‌ی ماشینت خیلی زیاده؛ ولی این رو می‌دم بری کلاس یه کم ادبیات یاد بگیری.

این رو گفت و رفت. وایسا ببینم! این با من بود؟ با عصبانیت از ماشین پیاده شدم و با دو خودم رو بهش رسوندم.

پول هارو پرت کردم توی صورتش و گفتم:

_ واسه‌ی من کلاس نذار. من خودم استاد کلاس گذاشتنم، بیا این هم پولت.

ریموت رو زدم و با اعصابی خورد وارد رستوران شدم. با دیدن دلسا و مژگان انگار تموم اعصاب خوردی هام رو یادم رفت.

بدون توجه به سکوتی که فضا رو پر کرده بود داد زدم.

_ به سلام! رفقای خل و چل من.

با نگاه خیره‌ی گارسونی که داشت چرخ میز رو می‌گردوند، سرم رو پایین انداختم و رفتم پیششون. الکی مثلاً که خجالت کشیدم.

نشستم پشت میز و گفتم:

_ اه، بابا این تهران هم با این ترافیکش مارو به صد روش سامورایی نمود. چه وضعشه بابا؟

دلسا خندید و گفت:

_ حرص نخور بچه، چه خبر؟

_ هیچ، سلامتی رهبر معظم انقلاب اسلامی. تو چه طوری مُژی؟

مژی با غیض گفت :

_ زهرمار و مژی.

گارسون که اومد سر میز هرسه تامون ترجیح دادیم خفه خون بگیریم.

_ چی میل دارین؟

هرسه تامون کباب برگ سفارش دادیم. خداوکیلی عجب رستوران شیک و مجللی بود!

خیره شدم به دهن نیمه باز دلسا.

_ چته تو؟ پشه نره اون تو یه وقت.

آب دهنش رو قورت داد و گفت:

_ وای نیاز جلل الخالق، اون جا رو!

سر برگردوندم تا ببینم چی دیده که این قدر اون رو تحت تاثیر گذاشته.

با دیدن همون پسره اخم هام رفت توی هم و رو بگردوندم.

_ تحفه‌ست؟ مردک گنده دماغ میمون.

مژگان هم با دهنی باز گفت:

_ خفه شو نیاز. چی می‌گی؟ دلت می‌یاد به این جنتلمن بگی تحفه؟

یکی زدم پس کله‌ی هردوتاشون و گفتم:

_ خفه بابا، عین بز زل زدین به این پسره که چی؟ الان می‌یاد پول پرت می کنه توی صورتتون و می‌گه این رو دادم برین کلاس یاد بگیرین‌ که این قدر به کسی نگاه نکنید.

مژگان و دلسا که دقیقاً چیزی از حرف هام نمی فهمیدن، حالا منتظر بودن تا توضیح بدم براشون.

_ ای بابا. خداوکیلی هردوتاتون با اون چشم های کج و موجتون زل زدین به من چرا؟ زهره ترک شدم خب.

_ خب معلوم نیست رگباری چی بلغور می کنی.

_ دم در این پسره‌ی یالغوز زد به ماشینم. گفتم پول بده. شیش صد تومن انداخت جلوم و گفت برو کلاس ادبیات یاد بگیر.

مژگان مشکوک نگاهم کرد و گفت:

_ اون وقت تو چی کار کردی؟

_ هیچی پولش رو پس دادم. مرتیکه فکر کرده من گدام.

دلسا زد پس کله‌ام و گفت:

_ خاک برسرت نیاز، یعنی خاک.

_ پشکل توی سرت.

با اومدن سفارش هامون دوباره ساکت شدیم. من که خیلی گشنه ام بود. اون دوتا که می‌خواستن حالا یعنی خیر سرشون کلاس بذارن، اول ازش چند تا عکس گرفتن. تا می‌یومدم یه لقمه از غذا رو کوفت کنم، می‌گفتن بیا توی لایو.

آخه یکی نیست بگه به ملت چه ربطی داره تو اومدی رستوران و چی می‌خوری.

سرمیز شام بعد از کلی عکس و لایو گرفتن بالاخره گذاشتن خبر مرگمون غذامون رو بخوریم.

کلی مسخره بازی درآوردیم و حسابی بهمون خوش گذشت؛ اما چیزی که عجیب بود این بود که تموم کارکن های رستوران واسه‌ی همون پسره‌ی پلشت سر و دست خم می کردن. بچه پولداره دیگه. هی لوله گاز. شام رو که خوردیم به مژگان گفتم:

_ کی حساب می کنه؟

_ خب معلومه تو.

یکی محکم زدم پس کله اش و گفتم:

_ اشتهات خیلی بازه ها، میمون اون هفته من پولش رو دادم. مگه من روی گنج نشستم؟

دلسا درحالی که داشت با دستمال دور لبش رو پاک می‌کرد گفت:

_ بس کنید بابا. من این دفعه حساب می کنم.

درحال کل کل بودیم که کم کم صدام رفت بالا. دست خودم نبود، خوشم نمی‌یومد از مفت خوری.

با اخم به دلسا توپیدم:

_ تو چته هی چشم و ابرو می‌ندازی؟ قیافه‌‌ی خودت که شبیه خربزه‌ست، این طوری می کنی بدترم می شه.

مژگان به پشت سرم اشاره کرد. سر برگردوندم و با دکمه ی مشکی رنگ یه کت روبه رو شدم.

نگاهم رو کشیدم بالا تا قفل دوتا چشم مشکی شدم. این که همون پسره‌ست باز!

اخم هام رفت توی هم و گفتم:

_ چیه؟ برای چی مثل بز زل زدی به من؟ فکر کردی اخم می کنی خیلی جذاب می شی؟

_ خانم به ظاهر محترم، این جا رستورانه.

_ اِ! خداوکیلی راست می‌گی؟ من فکر می کردم بیمارستانه.

هرچه قدر من حرص می خوردم، اون با حفظ خون سردی کامل جوابم رو می داد.

_ اصلاً تو کی باشی که بخوای به من تذکر بدی حرف بزنم یا نزنم؟ تو دیگه باد کدوم بادکنکی بابا؟ بیا برو اون ور قبضه روح شدم.

نیشخندی زد و گفت:

_ من رو دارین از رستوران خودم بیرون می کنید؟

چی؟! خدایی؟ این جا مال این بود؟

به هرحال خودم رو نگه داشتم و گفتم:

_ من هم فکر نمی کردم جای چنین قشنگی مال آدم بیشعوری مثل شما باشه وگرنه پام رو این جا نمی ذاشتم.

_ خانم محترم، این جا محل رفت و آمد آدم‌های با شخصیته. لطفاً اگه نمی‌تونید طرز صحبتتون رو عوض کنید بهتره همین الان برید؛ چون من نمی‌ذارم کسی به اعتبارم لطمه بزنه.

پوزخندی زدم و گفتم:

_ بیا برو ببینم. تویی که مشتری رستورانت رو بیرون می‌کنی خیلی باشخصیتی؟

از پشت میز بیرون اومدم و گفتم:

_ بچه ها من می‌رم.

پسره ی بیشعور! با اعصابی داغون سوار ماشینم شدم و منتظر موندم اون ها هم بیان.

یعنی من نیاز نیستم اگه این پسره رو ضایع نکنم. با سوار شدن مژگان و دلسا بدون گفتن چیزی راه افتادم.

خداروشکر خونه هامون تقریباً توی یه مسیر بود و نمی‌خواست کل شهر رو دور بزنم.

بعد از رسوندنشون به خونه با همون اعصاب خوردی که ناشی از توهین های اون پسره بود برگشتم خونه. ماشین رو بردم توی پارکینگ.

یعنی آدم این قدر بیشعور؟ آدم این قدر بی معنی؟

با ورودم به خونه بابا که لم داده بود روی کاناپه گفت:

_ سلام جوجه‌ی بابا. کجا بودی؟

_ سلام بابایی. هیچ، با مژگان و دلسا رفتیم بیرون.

_ چی شده دردونه ام؟

_ هیچی بابا، خسته ام می‌رم بخوابم.

از پله ها رفتم بالا و وارد اتاقم شدم.

دوس داشتم پسره رو بگیرم، سرش رو ببرم توی دله‌ی نفتی و بکشم بیرون. نشستم روی تخت و دنبال یه نقشه ی خوب واسه‌ی قهوه ای کردن اون پسره‌ی چموش گشتم.

******

صبح با صدای داد و بیداد مامان ازخواب بلند شدم. یکی نیست به این مادر ما بگه زن تو خداوکیلی کار و زندگی نداری سر ساعت هفت همه رو بیدار می کنی؟

با قیافه‌ی پکر از جام بلند شدم. یعنی دوست داشتم فقط یک دقیقه‌ی دیگه بخوابم.

_ نیاز پاشو مامان، پاشو.

آخه چرا نمی فهمه من امروز کلاس ندارم؟ چرا من نمی میرم خلاص بشم؟ رفتم توی سرویس اتاقم و با آب سرد صورتم رو شستم.

مامان هنوز داشت صدام می زد که از توی اتاق با صدای نسبتاً بلندی داد زدم:

_ مامان به ما رحم نمی کنی، به خودت رحم کن.

_ اِ! خب بیدار شدی چرا چیزی نمی‌گی؟ حنجره ام پاره شد.

آخه مادر من، سر ساعت هفت خود اَبو وراجم بیاری حرف نمی زنه، چه برسه به من.

با همون لباس های به هم ریخته از پله ها پایین رفتم. مامان داشت توی آشپزخونه رو مرتب می کرد. سر میز صبحانه نشستم و گفتم:

_ بابا رفت سرکار؟

_ آره.

_ نیما زنگ نزده؟

_ نه.

_ نفس و مهیار کجان؟

_ من چه می‌دونم.

دستم رو دراز کردم تا لیوان شیر رو بردارم که یهو از دستم ول شد و کمی از محتویاتش ریخت. مامان بدون این که سرش رو از توی کابینتی که داشت ظرف هارو توش می‌ذاشت بیرون بیاره گفت:

_ چی بود؟

یا حضرت مریم! اگه می‌دید خودم رو با شیر قاطی می کرد.

پریدم و نشستم روی میز. لباسم خیس شده بود؛ ولی چاره ای نداشتم.

قشنگ حس می‌ کردم خودم رو خیس کردم.

با صدای زنگ تلفن مامان بالاخره از اون ظرف ها دل کند و رفت تا تلفن رو جواب بده.

زودی پاشدم و با پارچه میز رو تمیز کردم.

بعد از تمیز کاری میز فوراً محل رو ترک کردم تا مامان با خاک یکسانم نکنه‌. یهو با شنیدن تیکه ای از مکالمه‌ی مامان گوش هام رو تیز کردم.

_ اِ به سلامتی. چه قدر خوب! جمعه دیگه آره؟

_ ...

_ چشم عزیزم. حتماً.

ای خدا باز چه خبر شده؟

همون جا روی پله ها منتظر موندم تا مکالمه‌ی مامان تموم بشه؛ ولی با شنیدن جمله ای که مامان گفت فلنگ رو بستم.

_ آره خدایی، اون چه لباسی بود مهین پوشیده بود؟ چه قدر زشت!

این آغاز سخنان و غیبت های گران بهای مامانم پشت تلفن بود. قطعاً این مکالمه بیشتر از دوساعت طول می‌کشید، واسه‌ی همین اون جا نموندم و به اتاقم پناه بردم.

یه اتاق کاملاً دخترونه که عاشق ترکیب رنگ هاش بودم، ترکیب سفید و آبی کاربنی.

تموم وسایل های اتاقم از کمد تا آیینه و میز تحریر و میز کامپیوتر، همگی با این رنگ انتخاب شده بودن. واسه‌ی قاب عکس بزرگم که توسط خواهر گرامی، نفس بانو طراحی شده بود بوسی فرستادم و وارد حموم شدم.

با دیدن لباس چرک هایی که توی این هفته ریخته بودم توی حموم یه لحظه کرک و پرهام ریخت. یا مولا! چه خبره؟ حالا چه گلی به سر بگیرم؟

سرم رو از اتاق بردم بیرون تا سر و گوشی به آب بدم. مامان هنوز داشت درمورد لباس مهین خانم توی عروسی فرهاد حرف می‌زد.

خدا خیرت بده مهین خانم.

لباس هارو از توی حموم برداشتم و با سرعت نور از پله ها رفتم پایین.

خب حالا مرحله ی سختی که پیش روم بود حضور مامان اون هم دقیقاً رو به روی آشپزخونه بود.

آروم رفتم جلوش و گفتم:

_‌ مامان کیه؟

_ خاله‌ات.

_ اِ! سلام برسون.

_ مریم، نیاز سلام می رسونه.

ایش. دیدم مامان قصد جم خوردن از جاش رو نداره که تصمیم گرفتم لباس هارو دونه دونه پرت کنم توی آشپزخونه.

بعد از جاساز کردن لباس ها توی ماشین تصمیم گرفتم فرار کنم و سه چهار ساعتی خودم رو گم و گور کنم. مامان هنوز داشت از مهین خانم می‌ گفت. رفتم توی اتاقم و یه پیراهن کوتاه و گشاد لی و یه شلوار قد نود لی کاربنی پوشیدم. موهام رو باز گذاشتم و شال هنرمندیم رو به سر کردم و از اتاق رفتم بیرون.

_ مامان من می‌رم بیرون.

_ کجا؟ سر صبحی بیرون چه خبره؟!

_ با دلسا قرار دارم مامان جون، فعلاً.

دیگه نذاشتم ادامه بده و ازخونه زدم بیرون.

واقعاً هم کسی ساعت هشت صبح بیرون نمی رفت؛ ولی من برای نجات جونم هم که شده بود باید سه تا چهار ساعتی آفتابی نمی‌شدم. ماشین رو از پارکینگ بیرون آوردم و همون موقع زنگ زدم به دلسا. می دونستم که داره خواب هفت پادشاه می بینه؛ ولی واسه‌ی من مهم نبود. منی که همیشه نصف شب ها برای داییم پیام می‌دم "تبریک! شما برنده‌ی چهل میلیون تومان پول نقد شده اید."

الان فرقی به حالم نمی کرد که دلسا خوابه یا نه.

گوشیش رو که جواب نداد حدسم به یقین تبدیل شد. ماشین رو به سمت خونه شون روندم تا به زور بیدارش کنم. جلوی خونه شون ایست دادم و زنگ رو زدم.

_ به سلام، ببین کی این جاست! آفتاب از کدوم طرف اومده؟

با دست به پشت سرم اشاره کردم و گفتم:

_ سلام خاله جون، از اون پشت طلوع کرده. چه طور؟ کاریش دارین؟

_ ازدست تو، بیا بالا.

در باز شد و رفتم تو.

_ سلام خاله جون چه طوری؟

درحال روبوسی کردن گفت:

_ فدات عزیز دلم. خوبم، تو خوبی؟ خانواده خوبن؟

_ سلام دارن خدمت شما. دلسا خوابه؟

_ آره.

_ پس من می‌رم بیدارش کنم.

در باز شد و دانیال از توی اتاقش اومد بیرون.

با چشم های خمار و سر و وضعی ناجور گفت:

_ باز تو اومدی این ‌جا وروجک؟ چه خبرته خونه رو گذاشتی روی سرت؟

_ به تو چه؟ مگه جای تو رو تنگ کردم جقله؟

_ بیا برو ببینم، فسقلی چه زبونی داره. مامان می بینی؟

خاله خندید و گفت:

_ تازه فهمیدی؟

اومد جلو و خواست لپم رو بکشه که محکم زدم روی دستش و گفتم:

_هوی! این صاحب داره هی دم به دقیقه با اون دست های اندازه ی بیلت لپ من رو می‌کشی ها!

زد زیر خنده که زیر لب گفتم:

_ رو آب بخندی میمون.

رفتم توی اتاقش. مثل خرس روی تخت دونفره اش پهن شده بود. خنده‌ام گرفته بود از طرز خوابیدنش.

دهنش باز، موهای فر و بلندش پخش توی صورتش بود. آروم آروم به سمت دلسا رفتم.

می‌دونستم اگه دنیا رو آب ببره، دلسا رو خواب می‌بره؛ ولی محض احتیاط سعی می کردم سر و صدایی ایجاد نکنم. روی تخت آروم نشستم و بهش نزدیک شدم.

چشمم خورد به پارچ پر از آبی که روی عسلی کنار تختش گذاشته بود.

پارچ رو بلند کردم و روبه روی صورتش گرفتم.

سه... دو... یک...

تموم آب درون پارچ رو خالی کردم روی سرش. هین بلندی کشید و ازجاش پرید.

چون نفس کم آورده بود اول چند تا نفس عمیق کشید و بعد زل زد به منی که با نیش باز بهش نگاه می‌کردم.

یهو چشمش رو بست و دهنش رو باز کرد و با تموم وجودش جیغ کشید.

یا موسی ابن جعفر! من که کرک و پرهام ریخت از اون صدا. درباز شد و خاله و دانیال هراسون اومدن توی اتاق.

با برخورد بالشتی که توسط دلسا پرت شده بود به سرم، نگاهم رو از خاله این ها گرفتم و گفتم:

_ ها چته؟ چرا عربده می‌کشی؟

جیغ دوم رو که کشید خاله خندید و گفت:

_ نیاز تو آب ریختی روش؟

دلسا این بار با حالت جیغ گفت:

_ پس عمه ام ریخته؟ یابو خب نفسم بند اومد.

_ به کف پام قشنگم. فکر کردی واسه ی من خیلی مهمه؟

این حرفم باعث جیغ سوم و دلخراش دلسا شد.

دانیال نزدیکم شد و گفت:

_ جوجه خواهری من رو اذیت نکن ها.

_ جوجه خودتی و خواهریت.

خاله که رفت سرش رو آورد نزدیک و گفت:

_ من کی می‌تونم این زبون دراز رو کوتاه کنم خدا می‌دونه!

_ هیچ وقت.

دلسا که داشت لباس های خیسش رو ازتنش بیرون می آورد رو کرد سمت دانیال و گفت:

_ گمشو بیرون. کوری نمی‌بینی دارم لباس درمی‌یارم؟

بعد از کلی غر زدن و جیغ و دادی که به راه انداخت بالاخره راضی شد بریم بیرون.

سوار ماشین که شدیم با کلی اخم و قیافه ای شبیه به موز گفت:

_ حالا برنامه ات چیه؟ کجا قراره بریم؟

_ هیچی تو شماره ی حسابت رو بده لطفاً.

_ وا چرا؟!

_ ارث بابات رو بریزم به حسابت دیگه.

_ خیلی بی معنی و بی مزه ای.

_ قربون تو که خوشمزه ای.

مقصدم دربند بود؛ ولی چیزی بهش نگفتم تا سوپرایز بشه.

توی راه رفت، یهو از جلوی همون رستوران گذشتیم. بادیدن مازراتی همون پسره که جلوی آفتاب بدجوری برق می زد، خیلی یهویی تصمیم گرفتم یه طرح خوشگل روی این ماشین عروسک بندازم.

دنده عقب گرفتم که دلسا گفت:

_ چی شد پس؟

ماشین رو با فاصله از مازراتی پارک کردم و گفتم:

_ بشین همین جا، الان می‌یام.

از ماشین پیاده شدم و به سمت ماشینش رفتم. نگاهی به اطراف انداختم و وقتی مطمئن شدم کسی نگاه نمی کنه لگدی به ماشین زدم ببینم آژیر می‌زنه یانه.

شانس باهام یاری کرد و هیچ صدایی از ماشین بلند نشد.

سوئیچ ماشینم رو برداشتم و رفتم پشت ماشین. جایی که کسی روم دیدی نداشته باشه.

روی درش نوشتم:

_ ادب را از که آموختی؟ از بی ادبان.

یه ایموجی خنده هم کشیدم و ازجام بلند شدم. آخیش، جیگرم حال اومد ها!

پسره‌ی یالغوز. حالا این قدر خرج ماشینت کن تا ماتحتت بسوزه.

به سمت ماشین خودم رفتم و سوار شدم.

_ چی کار کردی؟

_ به توچه؟

_ خیلی پلشتی.

_ ازتو یاد گرفتم.

کارمون همین بود. تا یه جا باهم تنها می‌شدیم تا کله‌ی صبح باهم کل می‌انداختیم و هیچ کدوممون هم خسته نمی‌شدیم.

درسته که این طوری هر دفعه همدیگه رو قهوه ای می‌کنیم؛ ولی تا دنیا دنیاست، رفیق شیش هم می‌مونیم.