رمان مرا یاد آر به قلم فهیمه رحیمی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

الهام به دلیل رقت قلب و بخشیدن وسایل شخصی موردنیاز خودش به نیازمندان به دیوانگی شهرت میابد و به همین دلیل خواستگارش بجای او عمه اش الناز را که شباهت به او دارد ولی عاقل ! است انتخاب میکند . خاله الهام به یاریش میشتابد و از او میخواهد که برای اثبات عاقلیش درس بخواند و به دانشگاه برود . ولی با قبولی الهام در کنکور و پیدا شدن خواستگاری با شرایط خوب ، پدرش میخواهد مانع تحصیل او شود ؛ ولی کیان پسرخاله که خود عاشق دختری هندو به نام گیتی است با پیشنهاد ازدواج مصلحتی بار دیگر به یاریش میشتابد تا ....

وقتي با زنيبل خريد از در خانه وارد شدم، مادرم با نگاهي اجمالي به اندامم ناگهان مانند برق گرفته ها بر خود لرزيد و سيلي بر صورت زد و با آوايي بلند پرسيد:

- پس کفشهايت کو؟

مانند گنهکاران سر بزير انداختم و هيچ نگفتم. او که از سکوتم بيش از نداشتن کفش خشمگين شده بود دست به آسمان بلند کرد و گفت :

- خدايا يا مرگ مرا برسون يا به اين دختر عقل بده!

بعد دوباره به سر تا پايم دقيقتر نگاه کرد و بار ديگر پرسيد:

- کفشهايت را چه کردي؟

کف پايم به خارش افتاده بود که از روي پاي ديگر استفاده کردم و خواستم آن را بخارانم که حس کردم در اثر پياده روي کف جورابم سوراخ شده و اگر مادر بفهمد به يقين اين بار تنبيهي فراتر از فرياد خواهم داشت. پس خارش پا را فراموش کردم و به عمه ام که ايستاده بود و بر وبر مرا نگاه مي کرد نگريستم و از او ياري خواستم . معني نگاهم را فهميد و به سويم حرکت کرد و زنبيل را با خشونت از دستم بيرون کشيد و با اين حرکت فهماند که در جبهه مادر است و مرا گناهکار دانست .

مادر بزرگ در حاليکه پوست باقالي هاي گرفته شده را در گوني مي ريخت بدون آنکه نگاهم کند رو به مادر گفت :

- ولش کن! خون خودت را کثيف نکن . اين از بچگي کم عقل بود . يادت مي آيد وقتي شيرت خشک شد و تو از بتول ديوانه خواستي به جاي بچه مرده اش ، بچه تو را شير بدهد من مخالفت کردم و گفتم اين کار رانکن . ولي تو گوش نکردي و حالا عواقبش را مي بيني.

مادر رنجيده خاطر پرسيد:

- بايد چکار مي کردم ؟ مي گذاشتم بچه ام از گرسنگي بميرد؟

مادر بزرگ سر تکان داد و پريد :

- مگر بچه من مرد؟ من با شير خشک و نشاسته بزرگش کردم تو هم مي توانستي اين کار را بکني اما تنبلي درست کردن نشاسته و شير باعث شد جگر گوشه ات را به دست بتول بدهي تا شيرش بدهد . پس حالا هم دست به آسمان بلند کردن و ناله و نفرين کردن ندارد .

من آرام ، آرام خود را به آشپز خانه کنار در حياط رسانده بودم و حرفهاي آنها را از آشپزخانه مي شنيدم . عمه ام آهسته پرسيد :

- کفشهايت کو؟

و من هم آرام جواب دادم :

- بخشيدم به گدايي که کفش به پا نداشت .

عمه ام اخم بر پيشاني آورد و با تمسخر پرسيد :

- مگر خودت جز آن کفش ، کفش ديگري داري ؟

سر تکان دادم به نشانه "نه" و او گفت :

- پس خودت حالا شدي گداهه. اگر گمان داري که من کفشم را به تو مي دهم اشتباه مي کني .

با بي قيدي شانه بالا انداختم و گفتم نده و از سر رنجش و قهر از آشپزخانه خارج شدم و به طرف اتاق مي رفتم که بار ديگر صداي خشمگين مادر را شنيدم که مي پرسيد :

- کجا ؟ مي خواهي با جورابهاي کثيف وارد اتاق شوي ؟ آنها را در بياور و بشور و پاهايت را هم زير شير آب تميز کن .

داشتم جورابم را مي شستم که چشمم به پارگي جوراب افتاد و زود آن را شستم و روي بند انداختم . مشغول شستن پاهايم بودم که عمه از آشپزخانه خارج شد و رو به مادرم گفت :

- زن داداش من به "الهام " گفتم که به اميد اين نباشد که من کفشم را به او بدهم.

مادر که نمي دانست طرف او را بگيرد يا به حال من دل بسوزاند زير لبي گفت :

-باشه خودم فکري به حالش مي کنم .

از لحن مغموم مادر دلم گرفت و هنگاميکه در گوشه اتاق چمبک زدم و نشستم براي آني از کرده خود پشيمان شدم و از خود پرسيدم :

- چرا اينکار را کردي ؟ تو که مي داني وضع مالي خانواده اجازه بذل و بخشش نمي دهد . اين کار جز ديوانگي نام ديگري دارد ؟

اين اولين بار نبود که دست به چنين کارهايي مي زدم ؟ از کودکي تاب ديدن ناراحتي ديگران را نداشتم و در مدرسه و خيابان با بخشيدن قلم و مداد و ژاکت تنم به ديگران باعث خشم مادر و اهالي خانه شده بودم و در اين ميان تنها پدرم بود که نه کارم را تاييد و نه تقبيح کرده بود . شايد سکوت او موجب شده بود که چنين گمان کنم که راضي است و کارم را تاييد مي کند . وقتي صداي پاي مادر را از روي پله ها شنيدم خود را در گوشه اتاق جمع کردم تا وقتي مرا مي بيند با گمان اينکه به جاي دختر بيست و دو ساله اش دخترکي کوچک نشسته دلش به حالم بسوزد و از شماتت بيشتر دست بردارد اما اين کارم ديگ خشم مادر را بيشتر به جوش آورد و گفت:

- خودت را به موش مردگي مي زني که گناهت را ببخشم ؟ آخه تو کي مي خواهي بزرگ شوي ؟ آدم عاقل کفش پايش را مي بخشد و با پاي بدون کفش راه مي ر.ود ؟ هيچ فکر کرده اي که چرا کسي به خواستگاريت نمي آيد؟ تو و عمه ات هم سن وسال هستيد . او يک سال است که نامزد شده ولي کسي براي تو قدم پيش نگذاشته توي کوچه و محله همه مي دانند که تو عقلت پاره سنگ بر مي دارد و کسي عروس ديوانه نمي خواهد . حق با خانم بزرگ است بايد مي گذاشتم با قنداق و نشاسته بزرگ شوي تا اينطور آبرويم را پيش در و همسايه ها نبري . حالا بگو بدون کفش چطور مي خواهي از خانه خارج شوي؟ عمه ات هم که کفشهايش به جانش بسته است و حاضر نيست به تو کمک کند.

گفتم :

- مهم نيست . پولهايم را جمع مي کنم تا بتوانم ...

مادر حرفم را قطع کرد و با پرسيدن چند ماه مي تواني از خانه خارج نشوي ؟ دهانم را بست . بلافاصله در مغزم شروع به شمارش کردم و به خود گفتم روزي سي تومن در ماه مي شود نهصد تومن و سه ماه ، سه تا نهصد تومن مي شود دو هزار و هفتصد تومن و چهار ماه مي شود... که مادر با گفتن بلند شو در کتري آب بريز الان است که پدرت از راه برسد ، رشته افکارم را از هم پاره کرد، پول ها را در راه حساب کردن جاگذاشتم و بلند شدم . مادر در صندو.ق خانه مشغول بود و داشت چيزهايي را زير و رو مي کرد . وقتي عرق ريزان از آنجا خارج شد گفت :

- بپوش ببين اندازه پايت هست يا نه؟

آن را گرفتم و پوشيدم . کفش تنگ بود و به زحمت پايم را در ان جا دادم . وقتي مادر گفت چند قدم راه برو ، از فشار انگشتان پايم صداي آخم بلند شد . مادر گفت :

- خيلي سال است استفاده نشده و خودش را جمع کرده ، وقتي چند بار بپوشي باز ميشود ، اگر هم نشد چاره اي نيست و بايد تحمل کني تا عيد برسد و بتواني کفش نو بپوشي .

باز هم شمارش کردم . اولين ماه تابستان و دو ماه نا پاييز و سه ماه هم زمستان روي هم هشت ماه . آن قدر وحشت کردم که کفش را از پا در آوردم و به سرعت از اتاق خارج شدم مادر که شتابم را ديد نگران پرسيد :

- کجا مي روي؟

و من فرياد زدم :

- مي روم تااگر گداهه هنوز نرفته کفشم را از او پس بگيرم.

* * *

سرم را زير شمد کرده و خود را به خواب زده بودم و در همان حال گوش به حرفهاي پدر و مادر داشتم. پدرم گفت :

- ولش کن چرا اينقدر به جانش نق مي زني .دست خودش که نيست . مال شيري است که خورده . من و تو مقصريم نه او !

مادر گفت:

- مي دا نم و به همين خاطر خود را سرزنش مي کنم و دلم به حالش مي سورد . اي کاش موقع به دنيا آوردنش سر زا رفته بودم و اين روزها را نمي ديدم

- پدر با صدايي آرامتر گفت :

- حالا که شده و چاره اي جز تحمل نيست . خدا را شکر کن که بي آزار است و به کسي کاري ندارد و اگر چيزي به کسي مي بخشد از خودش مي بخشد . اواخر عمر بتول خانم را به خاطر بياور که چه حالي پيدا کرده بود و هيچکس جرات نزديک شدن به او را نداشت . دعا کن که دخترمان آنطوري نشود.

مادر گفت:

- در اوج ديوانگي وقتي چشمش به الهام مي افتاد آرام مي شد و او را مي شناخت و مي خنديد.

- پدر گفت:

- خدا رحمتش کند وقتي هم که مي خواست جان بدهد تا دست الهام را به دست نگرفت جان به ملک الموت نداد.

مادر گفت:

- خواهرت لج کرده و به الهام کفش نمي دهد . من هم کفش عروسيم را دادم تا بپوشد که برايش کوچک است و انگشتانش را مي چلاند .

پدرم گفت:

- چند روز صبر کن تا برايش فکري بکنم . اما خودمانيم زن ،الهام باهمه ديوانگي اش توانست ديپلم بگيرد . شاهکار کرد . او کاري را انجام داد که خواهرم نتوانست و در نيمه راه رهايش کرد.

مادر گفت:

- خدا همه در ها را به روي بنده اش نمي بندد . اگر اين خل بازي ها را از خود در نياورد هيچ ## نمي فهمد که رگي از ديوانگي دارد .

حرفهاي آنها را شنيدم و فکرم رفت دنبال گداهه و با خود فکر کردم حتمي کفشهايم را گذاشته بالاي سرش تا دزد آنها را نبرد . بوي عطر گل شب بو را به جان کشيدم و با احساس سبکي و آرامش چشم بر هم گذاشته ، خوابيدم.

* * *

عمه سراسيمه وارد اتاق شد و کنارم نشست و با هيجان گفت :

- نامه اميد آمده .

گفتم:

- چشمت روشن . حالش خوب است ؟

عمه به جاي جواب دستم را گرفت و گفت:

- زود باش جوابش را بنويس تا همين امروز پستش کنم.

متعجب نگاهش کردم و گفتم:

- چرا من بنويسم ؟ آن يکي دو بار هم که نوشتم اشتباه کردم!

عمه اول نا باور نگاهم کرد و بعد که ديد حرفم جدي است قيافه اي مظلو مانه به خود گرفت و گفت :

- خودت را لوس نکن . خواهش مي کنم بنويس.

با بي قيدي شانه بالا انداختم و کفتم :

- به من مربوط نيست او نامزد توست و خودت مي بايد جواب نامه اش را بدهي.اگر مادر بفهمد که من به جاي تو جواب نامه اميد را مي دهم مي داني چه بلايي سر من در مي آورد؟

عمه با هر دو دستش دستهايم را گرفت و اين بار با لحني التماس آميز گفت:

- الهام خواهش مي کنم تو که نمي خواهي آبرويم پيش اميد برود ، مي خواهي؟

نگاهش کردم و پرسيدم:

- چرا بايد آبرويت برود؟ تو خودت سواد داري و مي تواني نامه بنويسي. اين کار را از من نخواه.

عمه سر به زير انداخت و گويي که از افشاي رازي ناراحت است، گفت:

- آخه مي دوني اميد فکر مي کند من اين نامه ها را خودم مي نويسم و آن قدر تعريف و تمجيد کرده که نگو و نپرس. حالا اگر من خودم بنويسم مي فهمد و پاک آبرويم مي رود. خواهش مي کنم الهام اصلا بيا معامله اي بکنيم ، تو جواب نامه اميد را بده و من هم يکي از کفشهايم را به تو مي دهم. قبول است؟

- من که دلم بخاطر التماس هايش نرم شده بود و اگر پيشنهاد کفش را هم نمي کرد براي نامزدش نامه مي نوشتم ، اما از اين پيشنهاد هم بدم نيامد و گفتم :

- قبول اما بايد آن کفش ورني بند باريکت را به من بدهي.

عمه اول اخم کرد و خواست اعتراض کند اما هيچ نگفت و لحظه اي بعد با گفتن باشه قبول بنويس . دفتر و قلمي مقابلم گذاشت.

گفتم:

- اول نامه را بده بخوانم.

عمه اين بار عصباني شد و گفت:

- نه خير نمي دهم تو به نامه من چکار داري ؟

خنديدم و گفتم:

- آخه خره من بايد بدانم چي نوشته تا جوابش را بدهم يا نه ؟

عمه که مجاب شده بود از لاي همان دفتر نامه اي بيرون کشيد و به دستم داد و من ديدم که سرتاسر نامه از عشق و وفاداري و لعنت بر هجر و جدايي نوشته و نامزد پر احساسش را نه يکبار بلکه چندين بار ستوده ، در دل به عمه حق دادم که نگران شود ، و بعد از خواندن گفتم:

- نامه را بگذار باشد تا پس از درست کردن غذا آن را برايت بنويسم .

عمه هراسان شد و گفت:

- نه همين حالا بنويس.

گفتم :

-پس جواب همه را تو بايد بدهي.

او بلند شد و گفت:

- من غذا را آماده مي کنم.ببين براي چند خط نامه چقدر بايد پاسخ بدهم. از اول کارم اشتباه بود و نمي بايست از تو مي خواستم جواب نامه را بدهي.

خو.نسرد گفتم:

- حالا هم دير نشده و هر چه زودتر بفهمد بهتر است . اين نامه نگاري يکسال و اندي ديگر ادامه دارد و ...

عمه بي حوصله شد و با گفتن خودم بهتر از تو مي دانم ، داشت از اتاق بيرون مي رفت که لحظه اي پا سست کرد و پرسيد :

- غذا چي درست کنم ؟

گفتم:

- همه چي روي کابينت آشپزخانه است.

عمه ديگر معطل نکرد و پله ها را شتابان طي کرد و پايين رفت . نامه اميد را بار ديگر خواندم و اين بار با حسي ديگر گويي براستي براي نامزد خود نامه مي نويسم قلم روي کاغذ گذاشتم.

- اميد من بي تو سرگردان همچون بادبادکي درآسمان لايتناهي رها شده و احساسم اين است که سر نخ اين بادبادک به دست توست و تو آرام ، آرام نخ را به دور قرقره مي پيچي و مرا به خود نزديکتر مي کني . مي دانم که درد انتظار سخت ، و سخت تر از آن چشم انتظاري نامه ايست که بوي تو را برايم ارمغان مي آورد . باور کن روزهايم همچون شبهاي بي مهتاب تاريک و وحشت زاست و با تمام تلاشي که به خرج مي دهم تا چراغ اميد را شعله ور نگهدارم و تنها به روزهاي خوش آينده اي که با هم شروع خواهيم کرد فکر کنم. اما ياس شعله را به کور سو مدل مي کند و قلبم را مي لرزاند . شبها وقتي همه به خواب مي روند حلقه نامزدي را که تو به انگشتانم کردي روبرويم مي گذارم و با آن حرف مي زنم . به من نخند و مپندار که ديوانه اي را به همسري گزيده اي ، اما شايد زياد هم ره به خطا نرفته اي و اگر اين دوري به درازا بکشد وقتي که برگردي با مجنوني روبرو شوي. تو نوشته اي که با شوق روز را آغاز مي کني و شب را به اميد فردا سحر مي کني . خوشحالم که يکي از ما به روزهاي تقويم مي خندد و روي آن خط مي کشد . چون تو از من خواسته اي که آفتاب و روشني روز را باور کنم و تا باز آمدن پستچي که نامه تو را به من برساند چشم انتظار مي مانم .

در پايين نامه بي اختيار نوشتم الهام و بعد آن را امضا کردم.خوشبختانه در مرور نامه بود که فهميدم چه اشتباهي کرده ام و الهام را به الناز تغيير دادم . وقتي عمه مجدد به اتاق آمد ، نامه تمام شده بود. عمه کفش ورني را کنارم گذاشت و با افسوس گفت :

- فقط دو ، سه بار بيشتر نپوشيده بودمش .

کفش را برداشتم و به آن نگاه کردم و ضمن پوشيدن گفتم:

- چندان هم نو نيست.اما نامه من نو و دسته اول است .

اسم نامه موجب شد عمه کفش را فراموش کند و نامه را بردارد و بخواند . برقي که از سر رضايت از چشمش جهيد را ديدم و گفتم :

- چطور است خوب نوشته ام؟

لبخند زد و گفت:

- اي بد نيست . اما اي کاش جمله هاي قشنگتري مي نوشتي.

- با کفشها در اتاق شروع به راه رفتن کردم و گفتم :

- همين ها را هم نبايد مي نوشتم . فراموش کرده اي که شما دو نفر فقط نامرد هستيد و نه زن و شوهر؟

عمه اخم بر پيشاني و ابرو انداخت و گفت :

- اصلا اينطور نيست و همه مي دانند که ما بزودي عروسي خواهيم کرد. صداي برهم خوردن در حياط که آمد عمه با عجله نامه ها را در وسط دفتر گذاشت و بلند شد و از پنجره به حياط سرک کشيد و گفت :

- آمدند .

پرسيدم :

- در مورد کفش به مادر بزرگ چي مي گي؟

خنديد و گفت :

- خودش ديشب به من گفت که کفشم را به تو بدهم .

عصباني شدم و پرسيدم :

- و تو دلت نيامد آن را همينطوري به من بدهي و در مقابلش...

- عمه با صدا خنديد و گفت :

- پاداش بي زحمت لذت ندارد! دارد؟ لنگه کفش را به طرفش پرت کردم و او با دادن جا خالي از اتاق بيرون رفت، در حاليکه صداي بلند خنده اش از راه پله هم به گوش مي رسيد.

شب در زير شمد بدون آن که از عمه رنجيده باشم خاطرات خوش دوران کودکيمان به يادم آمد و اين که هر دو مثل دو قلوهايي بوديم که به يک نسبت از محبت خانواده برخوردار بوديم. من و عمه فقط بيست و چهار ساعت با هم اختلاف داشتيم و او زدوتر به دنيا آمده بود. حاملگي مادر بزرگ آنطور که از زبان مادر شنيدم ، ناخواسته و باعث شرمندگي شده بود که با عروس نوجوان خود برابري کرده باشد . شباهت ما به هم اين باور را به ديگراني که ما را نمي شناختند مي داد که ما هر دو خواهر و دوقلو هستيم. در دوران تحصيل نيز بارها و بارها به اين پرسش که آيا شما دوقلو هستيد جواب نه داده و شرح داده بوديم که عمه و برادرزاده هستيم. الناز را دوست داشتم و هنوز هم دارم با اين که به گمانم کمي حسود است و همه چيزهاي خوب را فقط براي خود مي خواهد اما باطنا خوش قلب است . بو مي کشم و بگمانم مي رسد که بوي گل شب بو با عطر خاک باران خورده ممزوج شده و ياد جنگلها و سبزه زاران شمال را زنده مي کند . بي اختيار خود را مسافر بيشه زار کردم و همراه مرغان وحشي به سوي صخره اي بلند دويدم تا از فراز آن به امواج کف آلود دريا که آغاز طوفاني را با کوبيدن امواج خود به صخره اعلان مي کرد را ببينم و آسمان نيلي را که ابرهاي سياه، زيبايي اش را پنهان مي کرد شاهد باشم . در اثر وزش تند باد بود يا دستي که مرا به سوي پرتگاه هل داد جيغ کشيدم و بر جاي نشستم . پدر و مادر هنوز بيدار بودند و جيغ نا بهنگامم آنها را مشوش کرده بود و در حاليکه نگاه معني داري به يکديگر مي کردند مادر پرسيد:

- چي شده الهام؟ خواب ديدي؟

خواستم بگويم بيدار بودم و از صخره پرت شدم . اما به جاي آن فقط سر فرود آوردم و مادر ليواني آب به دستم داد و گفت :

- آسمان غريد و تو را بيدار کرد . چيزي نيست راحت بخواب.

وقتي بار ديگر دراز کشيدم چشمهايم را زير شمد نبستم و فقط به صداي باران گوش کردم و به ملاقات الناز و اميد در زير باران فکر کردم و از خود پرسيدم:

- آيا قدم زدن در زير باران لذت بخش تر است يا در زير نور مهتاب؟

وقتي چشمهايم بار ديگر بسته شد به خود گفتم:

- مهم نيست . مي شود هر دو را لذت بخش دانست .

صبح نفوذ نگاه پدر به صورتم موجب رنگ پريدگي چهره ام شد و مادر آن را به حساب بيماري سرماخوردگي گذاشت و پرسيد:

- رنگت پريده سرما خورده اي؟

به نشانه نه سر تکان دادم و با اين حرکت قيافه هر دو را غم زده کردم . اما وقتي خنديدم و گفتم نگران نباشيد حالا، حالاها مانده تا ديوانگي ام بروز کند ، لبخند محزون بر لبهاي آنها نشاندم و مادر آه کشيد و پدر گفت:

- اين مزخرفات را باور نکن.

مدتها شاید هم سالها بود که این جمله دیوانه را شنیده و به آن خو گرفته بودم . گویی اگر مرا عاقل می خواندند می بایست تعجب کنم . در باورم این نقش بسته بود که دیوانگی مثل جوش کوچکی است که با نوشیدن شیر از سینه بتول خانم وارد بدنم شده و در جایی از وجودم خانه کرده که کم کم و با گذشت ایام بزرگ شده و روزی خود را نشانم خواهد داد و سالهای تحصیل و درک معنای دیوانگی هم نتوانسته بود این ذهنیت دوران کودکی را از بین ببرد.

صبحها وقتی سر از خواب بر می داشتم پنهان از چشم دیگران بدنم را لمس می کردم تا مطمئن شوم برآمدگی و آماس در وجودم پیدا نشده و هنگامیکه اطمینان پیدا می کردم با گفتن امروز هم به خیر گذشت روز را با خوشی آغاز می کردم باورم این بود که شبها در حال خواب این جوش که حالا دیگر باید غده ای شده باشد از غفلتم استفاده کرده و خود را بروز خواهد داد . یادم می آید وقتی دخترکی دبستانی بودم و مداد و تراشم را به همشاگردی ام که از ظاهرش فهمیده بودم بضاعت مالی خوبی ندارند بخشیده و دل او را خوش کرده بودم از مادر کتک مفصلی خورده و فردای آن روز با هم راهی مدرسه شده بودیم تا مادر به مدیر دبستانم بگوید که من دیوانه بی آزاری هستم که به کارهایی که می کنم آگاهی ندارم و از آنها بخواهد که نگذارند من لوازم تحریرم را بذل و بخشش کنم . از آن روز نگاه معلم کلاسم وقتی به من می افتاد حس می کردم که نگران است و زمانی که جایم از پشت نیمکت به تک صندلی گوشه کلاس تغییر کرد فهمیدم که او هم مرا دیوانه می پندارد . گرچه نمرات کلاسم از همه شاگردان بهتر بود ، اما هرگز مبصر نشدم و مسئولیت نگهداری کلاس به من محول نشد . کم کم به زندگی درزیر ذره بین عادت کردم و خوشحالی ام وقتی بود که می شنیدم که می گفتند ما که حرکت غیرعادی از این دختر نمی بینیم . اما آنها اگر به محله می آمدند و پرس و جو می کردند یقینا نظرشان تغییر می کرد . چرا که من در زمستان و در زیر بارش برف ژاکت خود را از تن درآورده و به تن دخترکی فقیرکرده و تا رسیدن به خانه از سرما لرزیده بودم . کتک مادر و ناله و نفرین او اثرش از تبسم و دلخوشی دخترک کمتر بود و همان شب وقتی تب کردم ، حرارت بدنم با آرامشی ژرف و عمیق همراه بود. نمی دانم جز این چند نمونه دیگر چه عمل غیر عادی انجام داده بودم که حتی پدرم یقین کرده بود که نرمال نیستم و با مادر هم فکر و هم زبان شده بود . گرچه هیچوقت خودش مرا دیوانه خطاب نکرده بود اما نگاهش و با ایماو اشاره کردن به مادر می فهمیدم که او نیز مرا سالم و تندرست نمی داند . وقتی امتحان نهایی دادم و بدون تجدید توانستم مدرک بگیرم ، چشمهای همه دیدنی بود و هیچ ## گمان نمی کرد که موفق شده باشم . من قبول شده بودم و عمه الناز به بهانه آمادگی درس خواندن ندارم ، آن را رها کرده بود .

به مادر می گفتم :

- می خواهم معلم شوم .

رنجیده خاطر گفت:

- همینطوریش هم ناراحتی داری وای به وقتی که بخواهی بچه های مردم را درس بدهی . بهتر است در خانه بمانی و خیاطی یاد بگیری مثل عمه النازت . ببین چه خوب لباس می دوزد .

خوشبختانه به کمک الگوی یک ژورنال برای خود دامنی دوختم و مادر متقاعد شد که خیاطخانه نرفته خیاط هستم و مرا از رفتن معاف کرد.

خانه نشینی ام موجب شد چند خواستکار در خانه را بکوبند و داخل شوند . اما چند روز بعد له لبهانه های مختلف درخواست خود را پس بگیرند . همه میدانستیم که آنها در تحقیقات محلی که انجام داده اند به این حقیقت پی برده اند که عقل عروس پاره سنگ بر می دارد و عادی نیست . سال گذشته هم وقتی خانواده امید به خواستگاری آمدند ، به نام من قدم به خانه گذاشتند و پس از آن حلقه به دست الناز کردند . چه فرق می کرد الهام یا الناز . هر دو شکل هم اما با یک تفاوت فاحش یکی عاقل و دیگری ای کمکی خل و چل. خوشبختم که آنها مرا انتخاب نکردند چرا که من یک هزارم جهیزیه الناز رانمی توانستم به خانه امید ببرم . گویا مادر از خیلی سال پیش فهمیده بود که من بیخ ریشش ماندگارم و تهیه جهیزیه ندیده بود . خدا بیامرز پدر بزرگم وقتی فوت کرد هرچه پول نقد داشت برای الناز وصیت کرده بود و تنها همین خانه اش را به پدرم داده بود که اتاقهای بالا در اختیار ما باشد . خوب چندان هم بد نیست و من با بودن عمه کمتر احساس دلتنگی و تنهایی می کنم و وقتمان با دوخت و دوز لباس و وسایل عروس می گذرد . از وقتی هم که امید به سفر یکساله رفته تا در قشم تجارت کند و اجناس خارجی به فروشگاه لوازم خانگی پدرش روانه کند ، من شده ام کاتب الناز . دو ماه پیش و شایدم کمی بیشتر وقتی امید به دیدن الناز آمد دو مرغ عشق که در قفس سفید زیبایی بود برای او هدیه آورد و شنیدم که موقع رفتن به الناز گفت:

- مواظب الهام و مرغها باش .

خواستم بگویم که خودت دیوانه ای ، اما وقتی عمه خندید و گفت : او تا بحال آزارش به یک مورچه هم نرسیده ، خوشحال شدم و به خود گفتم خوب نیست که من باعث رنجش و کدورت شوم و به ناچار سکوت کردم اما برای اثبات به او از پدر مصرانه خواستم که برای من هم قناری بخرد تا از صدای آوازش همه لذت ببرند و به گمانم پدر دلش به حالم سوخت و فردای آن شب با قناری به خانه آمد که گرچه قفسش به زیبایی قفس مرغهای عشق نیست ، اما پرنده درون قفس هنرش بیشتر از دو مرغی است که فقط نوک بر هم می سایند و یکدیگر را ناز و نوازش می کنند . از سر حرص و بغض است که پرنده های زیبا را با زاغ و کلاغ برابر می کنم و لطف عشق را با خدنگ خشم تبدیل به نفرت می کنم . اما بعد از ظهرها وقتی آفتاب از روی دیوار آرام آرام پایین می کشد و مادر بزرگ دو قالیچه قمی اش را در حیاط پهن می کند و برای بابا پشتی ابری می گذارد و صدا می کند الهام بیا پایین پیش ما ، قلبم می لرزد و قند توی دلم آب می شود . می دوم پایین و جای بابام می نشینم تا او بیاید . آن وقت الناز گوبلن می دوزد و منهم پس دوزی می کنم . مادر شام تهیه می کند و مادر بزرگ کنار سماور می نشیند و آن قدر صبر می کند تا آفتاب کاملا از خانه بیرون برود و بعد از آن چای دم می کند تا وقتی که پدرم می آید چای تازه دم بنوشد . من دوست دارم بعد از خوردن شام وقتی مادر بزرگ شب چره می آورد و در وسط گل قالی می گذارد به جای خوردن چشم برهم بگذارم و فکر کنم . و بعد نفسم را از بو پرکنم و از خود می پرسم چرا شاه پسند بویش به خوش بویی یاس نیست و در ذهنم آن دو را به عقد یکدیگر در می آورم و هر دو را بر یک مسند می نشانم . اما پدر به گمان اینکه خوابم گرفته می گوید بلند شو برو بالا بخواب و عیشم را منقص می کند . آن وقت من می مانم و بیداری در زیر شمد و فکر این که آیا خاله به قولش وفا می کند و به دنبالم می اید تا مرا یک هفته ای مهمان خانه اش کند یا نه. با اینکه دل خوشی نسبت به پسر خاله گنده دماغم ندارد و از غرور و تکبر او و نگاههای استفهام آمیزش که بین عمو و خاله رد و بدل می کند خوشم نمی آید ، اما چون به کارم کاری ندارد و زیاد با من صحبت نمی کند از او گریزان نیستم . چه برخلاف او ، خاله زنی پرنشاط و بذله گوست و شوهرش آنقدر مهربان که گاهی افسوس می خورم که چرا او پدر این پسر ازخود را ضی است و پدر من نیست . چه روحیه ی پسر خاله ام و کم حرفی او به پدر من شباهت دارد و آن دو با هم راحت زندگی می کردند . خاله نازنینم در هفته ای که مهمانش می شدم ، به من نهایت لطف را می کرد و سعی می کرد مرا به گردش و تفریح ببرد تا با خاطره ای خوش به خانه برگردم . سینما و پارک جزء برنامه تغییرناپذیر خاله بود و غالبا پسرخاله ما را دم در پارک می گذاشت و خودش می رفت و در ساعت تعیین شده مقابل پارک اتومبیل پارک می کرد تا من و خاله را به خانه برساند. او نه سینما را دوست داشت و نه قدم زدن در پارک را. به همین خاطر من و خاله همیشه دوتایی بودیم و شوهرش ترجیح می داد پای برنامه تلویزیون بشیند و با خواندن روزنامه و کتاب خود را مشغول کند . وضع مالی خاله بهتر از ما بود . گهگاهی خاله پنهان از چشم پدرم به مادر کمک مالی می کرد تا غرور پدرم جریحه دار نشود . اما کمکهای خاله هم نمی دانم چرا تغییری در روند زندگی ما حاصل نمی کرد و آب از آب تکان نمی خورد . هر چه من در انتظار آمدن خاله روزشماری می کردم ، برعکس مادرم اصلا در این فکر نبود که چرا خواهرش قول و قرار هر ساله را فراموش کرده و برای بردنم نیامده است . داشتم با عمه بقچه های دوخته شده اش را اتو می کردم که او برای تشکر گفت :

- اگر بخاطر خیاطی من نبود تو حالا با خاله ات خوش می کذراندی .

وقتی دید نگاهش می کنم لبخند زد و ادامه داد:

- زن داداش به او تلفن کرد و خواست تا دنبالت نیاید تا وقتی که کار خیاطی تمام شود . به گمانم فردا یا پس فردا پیدایش شود . راستی الهام تو اگر بروی و نامه امید برسد من چه خاکی باید بر سرم بریزم ؟

آن قدر از شنیدن این که مادر تفریح مرا بخاطر جهیزیه الناز فدا کرده خشمگین و عصبی بودم که گفتم :

- خاک با کود باشد بهتر است و به حال موهایت بهتر است.

جوابم را شوخی تلقی کرد و با کشیدن موهایم گفت :

- خفه ! اما راستی نگفتی من چکار باید بکنم .

گفتم :

- تلفن کن تلفنی جواب نامه را می دهم و توهم بنویس.

این بار راستی، راستی قصد شوخی داشتم اما حرفم الناز را به فکر فرو برد و بعد با گفتن فکر بدی نیست ، گویا نظرم را پسندید و دیگر در این مورد صحبت نکرد .

پیش بینی الناز درست از آب درآمد و فردای آن روز خاله مهمان خانه مان شد و دلم را از خوشی لرزاند . مادر بزرگ آنچه را که برای الناز آماده کرده بود نشان خاله داد تا نظر او را بداند و خاله هم با دقت و وسواس خاصی یک به یک نگاه کرد و با گفتن دستتان درد نکند گویی آنها را برای او تدارک دیده بودند تشکر کرد و در آخر چند اظهار نظر کرد که مادر بزرگ خوشحال رو به من گفت :

- زیاد مزاحم خاله نشو و زود برگرد تا فرمایشات خاله خانم را انجام دهیم.

نگاه رنجیده ام را به خاله دوختم و او که متوجه رنجشم شده بود خندید و گفت :

- خانم بزرگ حالا حالاها فرصت دارید و نباید عجله کنید .

مادر بزرگ از حرف خاله خوشش نیامد و گفت :

- باشه بماند خود الهام انجام می دهد . مگر تا بحال چه کسی کمکش کرده ؟!

مادر از حرف مادر بزرگ آزرده خاطر شد و گفت :

- خانم بزرگ حق کشی نکنید . خودتان خوب می دانید که الهام هم پا به پای الناز زحمت کشید و از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکرد.

مادر بزرگ که توقع دفاع از من را نداشت با حالتی عصبی بلند شد و آنچه را که در مقابل خاله گشوده بود جمع کرد و کنار اتاق گذاشت . خاله که اوضاع را کمی ناآرام دید از جا بلند شد و با بوسیدن صورت مادر بزرگ گفت :

- چشم خانم بزرگ زیاد نگهش نمی دارم و زود برش می گردانم . خیالتان آسوده باشد .

هنگام عصر وقتی پسرخاله برای بردن ما آمد بیشتر از نوشیدن یک لیوان شربت صبر نکرد و رو به خاله پرسید :

- برویم ؟

خاله هم رو به من کرد و پرسید :

- آماده ای ؟

من بلند شدم و پیش خود گفتم :

- خاله نمی داند که من از صبح آماده رفتن هستم.

وقتی سوار اتومبیل شدیم و پسرخاله حرکت کرد ََ، خاله از او پرسید :

- پدرت کجاست ؟

من که می آمدم مشغول آبیاری باغچه ها بود . مستقیم به خانه بروم؟

خاله گفت :

- آره امروز به قدر کافی حرص خورده ام و تحمل کرده ام . نمی دانم خواهرم چگونه این همه سال این زن را تحمل کرده و صدایش در نیامده . ای کاش صبح آنجا بودی و خودت می دیدی که چقدر کار خیاطی انجام شده و او به جای تشکر از الهام تازه دو قورت و نیمش بالا بود و در آخر این همه زحمت را به دختر خودش نسبت داد.

احساس می کردم که پسر خاله اصلا حواسش متوجه حرفهای مادرش نبود و در عوالم خود سیر می کرد . دلم می خواست کم رویی و خجالت را کنار می گذاشتم و رو به او می گفتم :

- شنیدی مادرت چه گفت؟ او دارد از من تعریف می کند و از زحمتی که برای الناز کشیده ام حرف می زند . اما به جای آن به خیابان نگاه کردم و به خود گفتم:

- او با جرز دیوار تفاوت ندارد.

وقتی مقابل در خانه اتومبیل توقف کرد، هنوز از خاک بوی نم و رطوبت استشمام می شد . پسرخاله در خانه را باز کرد و ما داخل شدیم اما خودش به درون نیامد و در را پشت سر ما بست و رفت .

وقتی قدم به درون هال گذاشتیم خاله چند بار صدا زد «قاسمی» قاسمی؟ اما کسی جواب نداد . خاله چراغها را روشن کرد و گفت:

- حتمی رفته پارک نزدیک خانه . چند هفته ایست که عصر می رود پارک و با بازنشسته هایی چون خودش یکی دو ساعتی وقت می گذراند . تا تو لباست را عوض کنی من هم شام درست می کنم .

ساکم را برداشتم و به طرف اتاقی که هرسال به مدت یک هفته به من تعلق پیدا می کرد به راه افتادم و در ضمن نگاه کردم ببینم از عید تا تابستان خاله چه تغییراتی در اثاث خانه داده است . هیچ چیز تغییر نکرده بود . اما وقتی وارد اتاق شدم لحظه ای متحیر ایستادم و تماشا کردم . آن اتاق هر ساله نبود و یک تختخواب یک نفره و میز توالت با چند کشوی بزرگ دیده می شد . فرش همان فرش قدیمی و پرده ها هم همان هایی بودند که قبلا بود . وقتی کشو را بیرون کشیدم ، از دیدن چند بلوز و دامن نخی و شلوار خانه به گمان این که کشوی لباسهای خاله را بیرون کشیده ام فورا کشو را بستم و از ساکم لباس خانه در آوردم و پوشیدم و به دنبال یافتن خاله راهی آشپزخانه شدم . خاله وقتی مرا دید خندید و پرسید :

- چطور بود خوشت آمد ؟ منظورش را فهمیدم و گفتم اتاق زیبایی شده .

خاله گفت :

- تو دیگر دختر بزرگی هستی و باید مثل خانمها تحویلت گرفت.

وقتی به قاسمی گفتم که الهام وقتش رسیده که مهمانمان شود ، گفت بهتر است پیش از آوردن او اسباب راحتی اش را فراهم کنیم و با هم رفتیم تخت و دراور خریدیم . راستی چند تا بلوز و دامن هم برایت خریده ام . آنها را دیدی؟

گفتم:

- بله. زیبا بودند اما فکر نکردم که مال من است.

خاله خندید و گفت:

- دو تا از بلوزها نو و بقیه مال من بود که حالا دیگر اندازه من نیست. الهام از مادرت شنیدم که باز دسته گل به آب دادی و کفشهایت را حاتم بخشی کرده ای درست است؟

گفتم:

- او از من کفش خواست و من هم دریغ نکردم .

خاله خندید و پرسید :

- آن وقت خودت بدون کفش توخیابان حرکت کردی؟

گفتم:

- خیابان نبود . چند تا کوچه را پا برهنه طی کردم .

خاله پرسید :

- ناراحت نشدی وقتی مردم تو را بدون کفش دیدند؟

شانه بالا انداختم :

- نه ! مهم نبود ! گمان می کنم آن وقتی باید ناراحت می شدم که خودم کفش به پا داشتم و دیگری پا برهنه راه می رفت .

خاله گفت:

- اما اغلب این گداها عوام فریبی می کنند و به راستی آن طورکه خود را نشان می دهند فقیر و تهیدست نیستند . کار خیر خوب است اما نه اینطور که تو عمل می کنی ، با تو شرط می بندم که اگر فردا هم او را ببینی بدون کفش می بینی . این حرفه آنهاست تا با جریحه دار کردن احساس مردم آنها را تلکه کنند . من اگر جای خواهرم بودم ، فردای آن روز تو را با خود می بردم یکی دو چهارراه دیگر و به طور حتم همان گدا را پیدا می کردم و نشانت می دادم تا با چشم خودت ببینی و باور کنی . خوب بگذریم . حالا از خودت بگو . امروز تمام وقت ما شد نگاه کردن جهیزیه . راستی از اینهمه بقچه و ملافه و روبالشتی ، چیزی هم نصیب تو می شود؟

خندیدم و گفتم : نه!

پرسید : چرا؟

و من بدون لحظه ای درنگ گفتم:

- چون مادر می داند کسی سراغم نمی آید و من پیر دختر باقی خواهم ماند . پس چه لزومی دارد خود را گرفتار قرض و دردسر جهیزیه درست کردن بکند.

خاله اخم کرد پرسید:

- چه کسی این مزخرفات را به گوش تو و خواهرم خوانده ؟

بار دیگر شانه بالا انداختم و گفتم:

- هیچ ## . جون واقعیت است همه قبول کرده ایم.

خاله دستم را گرفت و چون از آشپزخانه بیرون آمدیم مرا روی مبل نشاند و گفت :

- و من به تو می گویم که همه در اشتباه هستید و تو نه تنها خل و چل نیستی، بلکه از خیلی از آدمها هم با هوشتر و داناتری . به من بگو آیا آدم دیوانه می تواند تحمل کند و بدون دردسر مدرک بگیرد؟ آیا آدم خل و چل می تواند به آن خوبی و تمیزی خیاطی کند ؟ آیا آدم عقل باخته می تواند مثل تو اینطور منظم و مرتب باشد و از تمیزی مثل آفتاب بدرخشد؟ من می گویم آنهایی که به انگ دیوانگی می زنند خودشان دیوانه اند نه تو.

خندیدم و گفتم :

- اما من سالهاست این را پذیرفته ام و دیگر برایم تازگی ندارد.

خاله نگاه خشمگینش را به من دوخت و گفت:

- چرا باید برایت عادی شود ؟ تو نباید اجازه بدهی کسی دیوانه خطابت کند. من گمانم این است که مادر بزرگت به عمد تو را پیش همه دیوانه جلوه داده تا دختر خودش در خانه نماند و ... وای خدای من مرا ببخش ! بی جهت به این پیرزن تهمت زدم . اما از سویی دیگر دلم می سوزد که می شنوم این تهمت ها بر تو وارد می شود و خواهرم با سکوتش آن را تایید می کند . چند شب پیش وقتی من و قاسمی داشتیم در مورد تو صحبت می کردیم هر دو، هر چه گشتیم تا نمونه ای برای رفتار غیر عادی ات پیدا کنیم ، پیدا نکردیم و هر دو به این نتیجه رسیدیم که تو از همه عاقلتری . حرفم را باور کن !

با شنیده شدن صدای بر هم خوردن در حیاط ، خاله بلند شد وگفت : قاسمی از پارک برگشت ! و همینطور هم بود . آقای قاسمی که من او را از بچگی به علت نداشتن عمو ، عمو خطاب کرده بودم وقتی چشمش برمن افتاد لبخند بر لبش نقش بست و با بوسیدن پیشانی ام به من خوشامد گفت و جویای حالم شد.

روبروی هم نشسته بودیم و عمو داشت از ماجرایی که شنیده بود برایمان نقل قول می کرد که بار دیگر صدای در خانه شنیده شد و این بار هم خاله گفت : کیان آمد . عمو بدون آنکه سخن خود را قطع کند گفت:

- جنون ادواری در یک لحظه دست به گریبان مردک می شود و با چند ضربه چاقو زن و سه فرزندش را به قتل می رساند.

کیان که آخر صحبت عمو را شنیده بود با لحنی معترض گفت :

- باز شما شایعه را باور کردید ؟ این چه قتلی است که شرحش را در هیچ روزنامه ای ننوشته اند؟

عمو به تمسخر گفت:

- نیست که همه وقایع مملکت را بی کم و کاست دنبال می کنی ؟

بی اختیار نگاهم به خاله افتاد و دیدم که او با چشمان فراخ شده به همسرش نگاه می کند . کاملا مشخص بود که او را از ادامه این بحث برحذر می کرد و او به خاله ننگریسته بود و یا از نگاه او معنا را درک نکرده بود . وقتی کیان از خاله پرسید شام حاضر است یا دوش بگیرم ؟ خاله بلند شد و گفت :

- تا وسایل شام را آماده کنم تو هم می توانی دوش بگیری !

به دنبال خاله روان بودم که عمو گفت:

- خود را عاقلتر از همه می داند ولی ... .

خاله با گفتن هیش ، ناراضی بودن خود را نشان داد و در آشپزخانه گفت:

- هیچ وقت آب این پدر و پسر به یک جوی نرفت .

بر سر سفره شام سکوت حاکم بود و به گمانم رسید که وجود یکدیگر را به اجبار تحمل می کنند . وقتی صدای زنگ تلفن برخاست کیان آن را برداشت و با لحنی خشک گفت:

- بله بفرمایید.

سلامش هم کوتاه بود و بعد از اندکی تامل رو به من کرد و گفت:

- با شما کار دارند . الناز خانم است.

با شرمندگی بلند شدم و گوشی را از او گرفتم و گفتم:

- بله عمه جان !

عمه سلام کرد و با شتاب گفت:

- نامه امید بعد از رفتن تو رسید و من صبر کردم تا مادر بالا برود تا بتوانم با تو تماس بگیرم . حالا می گی چکار کنم؟

گفتم: نمی دانم.

عمه گفت:

- مگر نگفتی که تلفنی ...

حرفش را قطع کردم و گفتم :

- آخه اینطور که نمی شود . من باید اول نامه را بخوانم و بعد جواب بدهم.

عمه گفت:

- باشد . چند لحظه صبر کن تا برایت بخوانم .

خواستم بگویم فردا که صدای خش، خش کاغذ بگوشم رسید و پس از آن صدای عمه که گفت :

- سلام و احوالپرسی را دیگر نمی خوانم !

بعد شروع به خواندن نامه کرد و من سراپا گوش شدم . از سکوتم میزبانان نگران شدند و نگاهی به یکدیگر انداختند و زمانی که مجبور شدم بگویم آهسته تر بخوان ، دیدم که نگرانی آنها از میان رفت . نامه که تمام شد عمه پرسید:

- می گویی تا من بنویسم یا این که می نویسی و بعد برایم می خوانی ؟

گفتم:

- به گمانم مجبورم خودم پست کنم چرا که نامه های قبلی هم با دست خط من است . پس می نویسم و بعد برایت می خوانم و اگر پسندیدی از همین جا برایش پست می کنم. آیا چیزی هست که بخواهی به آن اضافه کنی ؟

عمه گفت :

- آره . برایش بنویس که پدرت ، یعنی داداشم اجازه نمی دهد من و مادرم به قشم برویم و بهتر است که او به تهران بیاید . بعد هم بگو که مرغهای عشق حالشان خوب است و دلشان برای او تنگ شده . وای الهام . امید از من عکس خواسته . عکس را چکار کنیم؟

گفتم :

- می نویسم که داداشم اجازه نداد .

جمله من موجب خنده میزبانان شد و خودم هم خندیدم و گفتم :

- در آخر اضافه می کنم که شاید در نامه بعدی برایت بفرستم که دلش نشکند .

الناز که خیالش کمی آسوده شده بود گفت:

- فقط دقت کن که زیاد خشک و رسمی ننویسی و زیاد هم از نا امیدی ننویس . نامه این دفعه اش فقط شده بود پند و اندرز .

گفتم :

- چشم اطاعت می کنم . دیگر چی؟

الناز کمی فکر کرد و گفت :

- وقتی نوشتی برایم بخوان تا بگویم که دیگر چی به آن اضافه کنی . الهام ! خواهش می کنم همین حالا بنویس . چون می دانی تا این نامه نوشته نشود من قرار و آرام نخواهم داشت .

باز گفتم:

- چشم اطاعت می کنم دیگر کاری نداری ؟

که الناز با لحنی مایوس گفت:

- نه .

دلم به حالش سوخت و گفتم :

- همین حالا می نویسم و به تو زنگ می زنم ، پس بیدار باش.

وقتی گوشی را قطع کردم خاله پرسید:

- اتفاقی افتاده ؟

مجبور شدم در حضور آنها بگویم که کاتب الناز شده ام و به جای او برای نامزدش نامه می نویسم . از این حرفم هرسه با صدای بلند خندیدند و قلبا خوشحال شدم که دیدم جو کسالت آور به پایان رسیده و بر لب همه گل خنده نشسته . من و خاله و کیان سفره را جمع کردیم و من می خواستم ظرفها را بشورم که خاله مخالفت کرد و گفت:

- برو نامه ات را بنویس تا عمه ات دیوانه نشده .

شاید اولین بار بود که می شنیدم کسی در مورد الناز از جمله دیوانه استفاده کرد و به جای تمام غمهای سالیانم از ته دل خندیدم و به اتاقم رفتم تا نامه امید را بنویسم . اما متاسفانه نه قلم داشتم و نه کاغذ . وقتی از خاله درخواست کردم گفت:

- برو از کیان بگیر.

از این کار آنقدر معذب شدم که تصمیم گرفتم از نوشتن نامه منصرف شوم اما از پسرخاله تقاضای کاغذ و قلم نکنم. اتاقهایمان روبروی هم و تنها دو گام از هم فاصله داشت . لحظه ای پشت در اتاقش صبر کردم و بعد با پشیمانی وارد اتاقم شدم و در را بستم . روی تخت نشستم و فکر کردم که چکار باید بکنم .تصمیم گرفتم که نامه ننوشته را برای الناز بخوانم و وانمود کنم که دارم از روی نوشته می خوانم . با این فکر پای تلفن نشستم و شماره گرفتم . وقتی صدای الناز را شنیدم او متعجب پرسید:

- به همین زودی نوشتی ؟

گفتم :

- آره ، پس زودتر یادداشت کن .

الناز گفت :

- صبرکن کاغذ و مداد بیاورم .

سنجاق سرم را برداشته بودم تا موهایم رها شوند و هوا بخورند . پس سنجاق را مثل قلم در دست گرفتم و روی میز با تصور این که کاغذ است نوشتم.

- سلام ای سفر کرده مهربان ، ای کسی که جادوی نگاهت ، چنان سحرم می کند که قادر نیستم کلمات را گرد هم جمع کنم و راز دلم را اقرار کنم...

صدای الناز را شنیدم که گفت:

- کمی یواشتر بخوان تا بتوانم بنویسم . از جادوی نگاهت بگو.

گفتم :

- تو بخوان تا من بقیه اش را بگویم .

متعجب پرسید :

- مگر از روی نوشته نمی خوانی ؟

خندیدم و گفتم:

- برق هم قادر نبود به این سرعت نامه بنویسد . نه ! دارم از خودم می گویم تا تو بنویسی و خیالت راحت شود .

نفس بلندی کشید و شروع به خواندن کرد . من هم جمله ام را تغییر دادم و گفتم :

- جادوی نگاهت چنان سحرم می کند که خود را در بهشت و ...

الناز سخنم را قطع کرد و گفت :

- نه . اولی قشنگ تر بود . اسم بهشت آدم را به یاد مردن و زندگی پس از مرگ می اندازد .

گفتم :

- باشه خط بزن . حالا از اول سطر برایم بخوان .

الناز خواند:

- سلام ای سفرکرده مهربان . ای کسی که جادوی نگاهت ...

گفتم:

- بنویس چنان سحرم می کند که قادر نیستم کلمات را گرد هم جمع کنم و از خود بگویم . ساعتی می شود که نامه ات را دریافت کرده ام و ...

بار دیگر صدای الناز بلند شد که گفت:

- می نویسم نامه پر مهرت را دریافت کردم .

عصبی شدم و گفتم:

- حرفم را قطع نکن و بعدا هرچه خواستی تغییرش بده .

الناز گفت:

- باشه ، باشه. دیگه هیچی نمی گم .

گفتم :

- نامه را پیش از خواندن بوییدم و بر دیده نهادم .

الناز پرسید :

- داری با من حرف می زنی یا نامه می نویسی ؟

فریاد زدم:

- آخه دختر خل مگر من نامه دریافت کردم ؟ معلوم است که دارم از زبان تو می نویسم.

الناز با لحنی بغض آلود گفت:

- عصبانی نشو . من که تو را نمی بینم تا متوجه حرکاتت شوم .

گفتم:

- بله حق با توست . اما عمه جان از همین حالا وقتی می گویم بنویس بدان که داری نامه می نویسی . لطفا صحبت نکن با بتوانم حواسم را جمع کنم.

الناز گفت:

- باشه . هر وقت بگی می نویسم .

گفتم:

- بنویس . نامه تو را ساعتی پیش دریافت کردم و قبل از خواندن بوییدم و بر چشم گذاشتم . می دانی چرا؟

صدای الناز را شنیدم که پرسید : چرا؟

براستی از کوره در رفته بودم و با خشم فریاد کشیدم:

- محض ارا. اینطور نمی شه! مگر قرار نیست من نامه بنویسم پس می نویسم و آن را پست می کنم . اما قبل از پست کردن برایت می خوانم . پس تا فردا شب بخیر.

وقتی گوشی را با خشم قطع کردم ، از حماقت او آن قدر عصبانی بودم که از اتاق خارج شدم تا لیوانی آب بنوشم . اعضا خانواده هر یک به اتاق خود رفته و هال و آشپزخانه خاموش و بی صدا بود . چراغ روشن کردم و قدم به آشپزخانه گذاشتم و لیوان آب را لاجرعه سرکشیدم و در همان حال دلم برای الناز سوخت و به خود گفتم:

- درخواست می کنم.

با این تصمیم پشت در اتاق کیان ایستادم و تقه ای به در زدم . وقتی در را گشود چنان خجالت کشیدم که زبانم بند آمد و به سختی توانستم بگویم :

- کاغذ و قلم می خواهم.

او لبخند بر لب داشت و همین لبخند موجب قوت قلبم شد . وقتی قلم و کاغذ را بسویم گرفت ، پرسید:

- براستی می توانستی بدون آنکه یادداشت کنی یک نامه کامل بگویی؟

گفتم :

- با این که این کار را تا بحال نکرده ام اما می توانستم .

کیان گفت:

- حافظه خوبی داری . بدون آن که بخواهم صدایت رامی شنیدم.

گفتم :

- متاسفم که باعث آزار شدم .

سر تکان داد و گفت :

- نه برعکس . کنجکاو شده بودم که ببینم بدون قلم و کاغذ چگونه نامه می نویسید . اما گویا عمه الناز شما با در دست داشتن قلم و کاغذ نتوانست مکنوناتت شما را مکتوب کند .

گفتم:

- بله نتوانست. شاید مقصر من هستم که به جای او می نویسم و او فقط پس می کند .

پرسید:

- پیش از این که بروید به این سوالم جواب دهید . آیا تا بحال پیش آمده که از زبان یک مرد برای خانمی نامه بنویسید؟

از این سوال بی اختیار خندیدم و پیشانی او را پر از چین و چروک کردم و فهمیدم که خنده ام نابجا بود . شرمنده سر به زیر انداختم و گفتم :

- نه پیش نیامده .

و بعد دیگر به انتظار نایستادم و با گفتن از قلم و کاغذ ممنونم ، شب بخیر، به اتاق رفتم و در را پشت سرم بستم . بعد با حالتی عصبی پشت میز نشستم و جواب نامه امید را دادم . این نامه دیگر نامه قبلی نبود و از جملات سرد و کلیشه ای استفاده کرده بودم و با این نیت که زین پس عمه باید خود جواب نامه هایش را بدهد به بستر رفتم و دیده برهم گذاشتم . اما به جای خواب فکرم رفت به دنبال سوال کیان و از خود پرسیدم یعنی او هم به درد عمه مبتلاست و نمی تواند مکنونات قبلی اش را به صورت جمله بنویسد ؟ اگر چنین است چرا از تماس تلفنی بهره نمی گیرد ؟ بعد به خود جواب دادم شاید نامزد او هم مسافر است و از هزینه تلفن نگران است . اما او که فقیر نیست و از در آمد خوبی برخوردار است. شاید حق باخاله است که می گوید پسرش نم پس نمی دهد و بیشتر درآمدش را پس انداز می کند . اگر اینطور باشد بیچاره نامزدش که مجبور است عمری با مرد خسیس بسازد . از کاغذ و قلم دادنش معلوم است که حق با خاله است . فقط یک برگ کاغذ . هیچ فکر نکرد که ممکن است نامه خط خوردگی پیدا کند و کاغذ دیگری برای پاکنویس لازم باشد . آه که چقدر از مرد خسیس و ناخن خشک بدم می آید. اما از این که مرا مورد اعتماد و اطمینان قرار داد و با سوالش به من رساند که در زندگی اش دختری نقش دارد می بایست از او تشکر می کردم . آه اگر خنده نابجا نکرده بودم شاید بیشتر از خودش و نامزدش اطلاعات کسب کرده بودم . اما همین خنده موجب شد او به یاد دیوانگی ام بیفتد و از گفتن پشیمان شود . می بایست در رفتار و حرکاتم بیشتر دقت داشته باشم و مراقب باشم تا اعتماد سلب شده را مجددا به دست آورم . با این تصمیم دیده برهم گذاشتم و به خواب رفتم .

فصل دوم

صبح به هنگام صرف صبحانه وقتی پسرخاله با عجله و شتاب صبحانه می خورد خاله معترض پرسید :

- چرا اینقدر با عجله ؟

او در حالیکه بلند می شد گفت :

- دیشب خوب نخوابیدم و قرار ملاقاتم دیر شد .

پسرخاله هنوز از در خارج نشده بود که خاله پرسید :

- نهار برمی گردی ؟

پسر خاله گفت:

- گمان نکنم چطور مگر؟

خاله گفت : می خواهم الهام را ببرم سینما و بعد هم دوتایی بیرون پیتزا می خوریم.

کیان با گفتن خوش بگذرد ، کیفش را برداشت و با شتاب از خانه خارج شد .

عمو هم که از برنامه با خبر شد ، بلند شد و گفت :

- من هم به دیدن خواهرم می روم و هنگام غروب برمی گردم .

خاله با پایین آوردن سرش موافقتش را اعلام کرد و بعد رو به من گفت :

اگر عجله کنی به سانس اول می رسیم .

دور نبودن سینما از خانه خاله که تنها چهارراهی فاصله بود ، خاله ترجیح می داد از همان سینما استفاده کند و تنها فیلمهایی را که همان سینما اکران می کرد، ببیند . وقتی مقابل گیشه ایستادیم خاله با پرسیدن چه فیلمی است ؟ بدون توجه به پوسترهای پشت ویترین ، خانم فروشنده بلیط را وادار نمود تا بگوید فیلم رزمی است و با این اطلاع خاله اخم بر پیشانی آورد و رو به من پرسید:

- فیلم رزمی دوست داری ؟

وقتی سر تکان دادم به نشانه نه خاله بازویم را گرفت و هر دو از مقابل سینما دور شدیم و خاله گفت:

- می رویم پاساژ و در آنجا گردش می کنیم . پاساژی تازه افتتاح شده که می دانم تو از دیدن آن خوشت می آید .

پاساژ در چهار طبقه و با تعداد مغازه های نسبتا زیاد که تنوع اجناس آنها همانطور که خاله گفته بود سرگرم کننده بود . خاله وقتی پشت ویترین یک جواهر فروشی ایستاد و با دقت به طلاهای درون ویترین نگاه کرد . پرسیدم :

- می خواهید طلا بخرید؟

به رویم لبخند زد و با گفتن با کدام پول ؟ جوابم را داد و بعد اضافه کرد :

- دلم می خواهد به عروس آینده ام طلایی زیبا هدیه کنم . اما گران نباشد . اما متاسفانه هر روز که می گذرد طلا گران می شود که ارزان نمی شود.

با خود فکر کردم که خاله هم از وجود عروس خود آگاه است و بی اختیار پرسیدم:

- خوشگل است؟

خاله پرسید : کی ؟

گفتم : عروس !

خاله با صدا خندید و گفت : چه می دانم .

من هم خندیدم و گفتم :

- اما من می دانم زیباست و آقا کیان راحسابی اسیر کرده !

خاله مثل برق گرفته ها تکان سختی خورد و پرسید :

- چی گفتی یکبار دیگه بگو؟

و من هم چون حرفی برای گفتن نداشتم ماجرای شب گذشته را تعریف کردم و در آخر گفتم :

- خاله اگر من بی موقع نخندیده بودم حتمی آقا کیان از او برایم تعریف می کرد.

خاله با نظرم موافق نبود و به اخلاق پسرش بهتر از من آگاه بود سر تکان داد و گفت: نه او هیچوقت این کار را نمی کرد چون می داند تو آدم راز نگهداری نیستی و به همه خواهی گفت .

از تعبیر و عقیده خاله در مورد خودم آنجنان افسرده شدم که زیر لب پرسیدم :

- خاله من کدام دهن لقی را کرده ام که ...

خاله حرفم را قطع کرد و گفت :

- همین که ماجرای دیشب را برایم تعریف کردی . البته من خوشحال شدم که به من گفتی اما تو نمی بایست حرف کیان را برایم نقل قول می کردی . این رفتار با سن و سال تو مغایر است .

گفتم : اشتباه کردم متاسفم .

خاله به رویم لبخند زد و گفت :

- من کارت را در مورد خودم تایید می کنم اما اگر آنچه از کیان شنیدی را برای مادرت و الناز تعریف کنی آن وقت ...

شتابزده گفتم :

- من اینکار را نمی کنم و هیچ ## از دهان من حرفی نخواهد شنید .

خاله دستم را گرفت و ما از پشت ویترین طلافروشی گذشتیم . وقتی تمام مغازه ها را یک به یک دیدیم و پایین آمدیم خاله نگاهی به ساعت دستش کرد و گفت می رویم پیتزا بخوریم . جای خوبیست و به خانه نزدیک است . وارد پیتزا فروشی که شدیم بیشتر صندلی ها اشغال شده بود و خاله ترجیح داد به جای انتظار کشیدن برای خالی شدن صندلی غذای خود را گرفته و به خانه ببریم . وقتی با دستی پر وارد خانه شدیم خاله نفس بلند و آسوده ای کشید و گفت :

- هیچ کجا خانه نمی شود . امروز بخت با ما سازگار نبود . نه سینما ، نه پیتزا فروشی !

خندیدم و گفتم : خانه بهتر است .

بار دیگر تایید کرد و گفت : زودتر بخوریم تا سرد نشده .

با عجله تغییر لباس دادیم و هر کدام جعبه خود را پیش رو گذاشتیم که مشغول خوردن شویم که صدای بر هم خوردن در آمد و خاله گفت: قاسمی بر گشت .