رمان منجلاب خون به قلم مبینا ترابی

ژانر : #جنایی #هیجان_انگیز #درام

خلاصه :

دزدی، تعرض، قتل، ترور، جاسوسی!

کلماتی هستن که من این روزها باهاشون سر و کار دارم، البته شاید باید بگم از زمانی که مدرسه می رفتم مجبور به جاسوسی شدم و در نهایت شاید بتونید اسم من رو مجرم، دزد و حتی قاتل بزارید!

زندگی من پر بود از روشنی اما یه روز تبدیل به سیاه چاله ای شد که همه رو تو خودش می بلعید!

من حتی مادر خودم رو کشتم!

پشیمونی؟ شاید کلمه ای باشه که از من دوره اما هر بار برای هر کدوم به اندازه اشک ریختم!

شاید وقتش باشه! وقت انتقام از اون هایی که باعث شدن دختر سیزده ساله تبدیل به یه جانی بشه!

من آناهیتا پارسا، الان بیست و نه سال سن دارم، شاید جالب باشه بدونی من با گذشته سیاهم هنوز هم دارم زندگی می کنم، شاید هم تشکیل خانواده دادم...

البته شاید اون قدر که میگم وحشتناک نباشم، اما قضاوت به عهده شما...

یادداشت نویسنده:

صدای ضجه های شهر امانم را بریده است...

شهر فریاد می زند یا مردم...؟

در اعماق تاریکی و بی خبری سقوط کرده ایم از حال یکدیگر بی خبر...

آسمان گرگ و میش و باران قطره به قطره سر به بالین زمین می گذارد. گویا آسمان هم دلش گرفته است و زجر می کشد.

صدای شکستن و خرد شدن تک تک قلب ها و حتی سنگ ترین قلب ها را با گوش دل می شنوم.

با خود و اطرافیان مان چه می کنیم؟

می دانم؛ از بدو تولد گرفته تا وداع با زندگی احساس طرد شدن و درک نشدن را همراه خود داریم.

می دانم شکوفه لبخند بر روی لبت فریاد هزاران غم و درد را می زند.

می دانم بغض های فرو فرستاده از تعداد پلک زدن هایت بیشتر شده است.

می دانم گاهی به این فکر می کنی که زندگی را ترک کنی؛ تمام احساست را درک می کنم.

من اکنون احساس آن پیر مرد میانسال را دارم که چشم انتظار دیدار فرزندانش چشم به در جان سپرده است.

احسان آن مادر که فرزند خود را در ماه نهم حمل از دست داده است؛ احسان آن دختر و پسر نوجوان که درک نمی شوند و خرد می شوند.

احساس آن فرد که به چشم جان دادن و نفس های آخر خانواده اش را دیده است.

احساس آن فرد که با جرقه ای از گرفتن جان خود دست کشیده است اما نا امیدی همان امید، جان و روحش را تسخیر کرده است.

احساس آن فرد سردرگم در زندگی را دارم که به تنفر از خود روی آورده است...

احساس تلخ و کشنده تمسخر شدن ...

می خواهم صادقانه بگویم می دانم منشا تمام درد ها و زجر ها و طرد شدن هایت چیست...

تمام این دردها و زجر ها نشات گرفته از طرد شدن و سرکوب خود واقعی مان است.

چشم هایت را ببند و نگاهی به آن فرد گمشده در کنج ذهنت بینداز دستش را بگیر و از تاریکی بیرون بیاور...

او سال هاست که می خواهد فریاد بزند و بگوید " آری من این هستم نه بیشتر از شما و نه کمتر" بگذار فریاد ها و حرف های ناگفته تو را بزند.

برای چه خودت را سرکوب می کنی...؟

فقط یک بار این فرصت را داریم که زندگی کنیم؛ کمی فکر کن آیا یک بار زندگی کردن و داشتن این فرصت ارزش درد کشیدن را دارد؟

می دانم که گاهی فریاد بر می آوریم و خطاب به آفریدگار خود می گوییم" برای چه من؟ چرا باید زندگی من اینگونه می شد؟ " صبر کن...

اگر اشک نبود؛ لبخندی هم در کار نبود اگر یاس نبود؛ امیدی هم وجود نداشت...

به چرخه گردش زمین و روزگار ایمان بیاور. گاهی می خندی و گاهی اشک می ریزی گاهی موفق می شوی و گاهی شکست می خوری...

سیاه نباشد سفید نیست... شب نباشد روزی هم در کار نیست...

تنها راه برای داشتنن زندگی خوب درک کردن خود و مشکلات مان است...

برای یک روز هم که شده دست از طرد کردن و شماتت خود و زندگیت بردار؛ برای دقایقی درد ها و شکستن های زندگیت را بپذیر...

در همان لحظه احساس خوب و رضایت را درک خواهی کرد. فقط کمی به این جمله اعتماد کنید و پذیرای درد های زندگی...

جملات انگیزشی فقط روز های زندگی را می سازند اما پذیرش واقعیت و کنار آمدن و هم قدم شدن با مشکلات دنیا را می سازد...

از خودم شروع می کنم؛ از خودت شروع کن...

من با تاریکی لذت بخش دردهای زندگی ام هم قدم می شوم و تا طلوع خورشید همراهی اش می کنم.

در کنار پذیرش حرکت کن ما انسان ها رونده هستیم و احساس کمال جویی ما سیری ناپذیر اگر درد ها را دوست خودت تلقی کردی و شروع به حرکت...

موفقیت در زندگی خودت را تبریک می گویم...

موفقیت در داشتن خانه های گران قیمت و انگشتر با نگین الماس و لباس هایی با قیمت چند صد دلاری نیست...

موفقیت در داشتن نامت که بر سر زبان ها بیفتد نیست...

موفقیت پذیرش در بهترین دانشگاه و بهترین رشته نیست. موفقیت در داشتن آهنی که حتی تلفظ نامش برای خودت سخت باشد نیست...

موفقیت این است که بدانی چه از زندگی می خواهی؛ موفقیت لبخند های رضایت بخش خانواده و احساس خرسندی از خودت است.

بگذار رو راست بگویم؛ حتی اگر ذره ای اعتقاد به آخرت نداشته باشیم همه ما این را می دانیم که بالاخره خواهیم مرد و وداع با دنیا پایان کار نیست...

خانه لوکس ؛ مدرک دانشگاهی و یا هر چیز دیگر نجات دهنده تو نمی شود.

تنها انسان شریف بودن روشنایی جاده تاریک زندگی ات می شود.

اگر بر طبق جملات انگیزشی و موفقیت ها و دستاورد های بی پایان رویایی پیش برویم و چشم به واقعیت دنیا ببندیم باید نطق کنم و بگویم همه ما به موفقیت کشوری و یا جهانی نمی رسیم.

عده ای پزشک می شوند و عده ای بیمار، عده ای رئیس و عده ای کارمند؛ عده ای پادشاه و عده ای مطیع...

بهتر است موفقیت در یکسان بودن تمام انسان ها دیده شود.

موفقیت بی پایان این است که بزرگی و انسان بودن از چهره ات ببارد و نه از نیش خند گوشه لبت هنگام چشم دوختن به زیر دست هایت...

شعار نمی دهم اما برای مدتی پذیرای مشکلات زندگی باش و آن فرد طرد شده درونت را بیدار کن...

خودت را دوست داشته باش؛ دردهایت را بپذیر؛ به جلو حرکت کن؛ آنگاه تمام آرزوهایت به حقیقت می پیوندد.

امیدوارم خود واقعی مان را بیابیم؛ برای نگاه هایمان شرافتمندی وانسان بودن خواستار هستم...

اندکی مهربانی ؛ لبخند و حقیر نشمردن دیگران قطره ای از اقیانوس وجودت کم نمی کند.

"مقدمه"

من روزی مهربان ترین و خوش خنده ترین دختر بودم.

روزهایی در زندگی ام بود که از به زبان آوردن نامم افتخار می کردند.

زندگی ام حتی کوچک ترین سایه درد و اندوهی نداشت. با لبخند صبح بر می خیزیدم و با قهقه و رضایت بی پایان از زندگی سر به بالین...

گویا فراموش کرده بودم که هر طلوعی؛ غروبی در پیش و هر غروبی ؛ طلوعی دارد...

همه اتفاقات زندگی ام از یک انتخاب و رفتار اشتباه شروع شد و آتش به زندگی ام زبانه کشید...

گاهی انسان ها انتخاب اشتباه می کنند اما گویا من هر لحظه از زندگی ام انتخاب اشتباه کردم...

من تک دختر رها شده در خیابان های غم و درد هستم؛ من همان دختر طرد شده و شکسته هستم.

نمی خواستم هر ثانیه سرکوب بشوم و فراموش شده باشم. برای اینکه کمی توجه و محبت داشته باشم و دیده شوم دست به انتخاب های کثیف و شوم زدم...

انتخاب های اشتباه و نفرت ها و درد های زیادی را تحمل کردم و در تمام لحظات زجر آور زندگی ام برای ادامه زندگی تلاش کردم. فقط به این دلیل که احساس می کردم بالاخره خورشید به زندگی تاریک و اندوه بار من می تابد...

در این راه شوم و گذر درد ها به این نتیجه رسیدم که درد از من یک دختر بالغ ساخت...

من اشتباهات و گناهانم را پذیرفتم...

آنقدر شهامت پیدا کردم که همه خوشبختی به دست آورده ام را به گور سپردم و به قتل های انجام شده اعتراف کردم اما در این میان بهترین افراد زندگیم را برای رفتارهای نادرست از دست دادم.

نگاهم به چشم های بسته مامان خشک شده، هنوز هم با چشم های بسته روی این تخت بود ! از اینکه روز شماری می کردم خسته نشده بودم، اعتماد به نفس زیادی تو روز شماری و نرسیدن داشتم تقریبا سه سال بود که روز ها رو شمارش می کردم تا شاید مامان بیدار بشه. پوزخند گوشه لبم کنار نمی رفت. می دونستم مامان دیگه بر نمی گرده ، فقط خودم رو به بازی گرفته بود و این شو مسخره رو ادامه می دادم. با تمام حماقتی که داشتم اجازه نمی دادم دستگاه های تنفسی رو از مامان قطع کنن. تمایلی به باور اینکه مامان پیشم نیست نداشتم.

هر چند خودم رو گول می زدم، بابا هیچ وقت به فکر زن سابقش نیست ! فقط به فکر خودش هست و بس!

نفسم رو کلافه بیرون فرستادم، از کنار تخت بلند شدم، قرار بود برای خرید برم بیرون خواستم مانتوم رو بپوشم، اما قبل از اینکه دستم به رگال لباس ها برسه با فریاد گوش خراش بابا، متوقف شدم!

باز هم مثل همیشه از اتاق با شتاب بیرون رفتم و به سرعت تمام پله ها رو دو تا یکی، طی کردم.

نگاهم رو به بابا دوختم که دست نازلی رو گرفته بود و فشار می داد و هیچ توجهی به گریه های اون نمی کرد.

جلد حماقت به تن کردم و رو به روی بابا ایستادم.

البته اگر بشه گفت بابا !

فریادی زدم و گفتم: بسه! تمومش کن لطفا...

بابا به محض دیدن من ، اخم از پیشونی محو کرد و گفت : دخترم بهتره تو دخالت نکنی این دختر بچه احمق! بی اجازه از انبار بیرون اومده! فقط ده دقیقه در رو باز گذاشتم تا نور رو ببینه اما...

بغض احمقانه ای به گلوم چنگ می زد. به خاطر همین فریادی زدم و دست نازلی رو از دست بابا بیرون کشیدم و گفتم: تو فقط یه دختر نداری ! من و نازلی دخترای تو هستیم.

نازلی از ترس خودش رو پشت کمرم پنهان کرد. لرزش تنش درست مثل سوز وسط زمستون بود. بدون توجه به بابا، دست نازلی رو گرفتم تا به اتاق ببرم که با فریاد بابا متوقف شدم.

آنا اگر این دختر رو با خودت ببری من می دونم و تو ! ماشین رو ازت می گیرم_

پوزخندی زدم، فکر می کرد مثل اطرافیانش عاشق پول کثیفشم

بدون توجه به فریاد های مسخره ش نازلی رو بغل کردم و به سمت پله ها رفتم

هنوز به دهمین پله نرسیده بودم که با فریاد آرش متوقف شدم.

این از کجا پیداش شد؟! سعی کردم اهمیت ندم، که فریادی زد و گفت: آنا! همین الان اون پله ها رو بیا پائین

تپش قلب گرفتم می دونستم این احمق از سر کینه جای سالم روی بدن این بچه چهار ساله نمی ذاره بمونه همیشه همینطور بود.

هم بابا هم آرش جفت شون خون کثیف تو رگ هاشون در جریان بود

مامان رو هم که...

کلافه شده بودم ! با بیرون کشیده شدن نازلی از بغلم، با شتاب برگشتم

آرش بچه رو تو بغلش گرفت، نازلی شروع به گریه کرد.

به سمت آرش حمله ور شدم تا نازلی رو از حصار دست هاش نجات بدم که ممانعت کرد.

همون طور که به چشم هام خیره شده بود فریادی زد و خطاب به دایه نازلی گفت: نازلی رو ببر انباری.

نجمه سراسیمه از پله ها بالا اومد. نازلی رو که سعی داشت از دستشون فرار کنه رو تو بغلش رام کرد.

اعصابم به هم ریخته بود، نمی دونستم چی کار کنم.

نفس عمیقی کشیدم تا آرش رو تکه تکه نکنم. آرش با پوزخند نگاهی به صورتم انداخت و با فریاد گفت: نجمه! به نازلی تا روزی که من بگم آب و غذا نمی دی! فهمیدی؟

بغض به گلوم چنگ می زد. اما الان وقت عقب نشینی نبود.

آرش رو کنار زدم و پله ها رو دو تا یکی طی کردم رو به روی بابا که بیخیال نگاه می کرد ایستادم.

با فریاد گفتم:

بهتر نیست به این پسرت بگی پاش رو از گلیمش درازتر نکنه؟؟؟_

بابا با افتخار نگاهی به آرش انداخت و گفت:

وقتی انقدر مقتدر شده که می تونه جلوی خواهرش بایسته پس لیاقت این رو داره که شرکت رو بچرخونه!

قهقه ای از سر عصبانیت زدم. آرش کنارم ایستاد و گفت:

می بینی خواهر خوبم؟

همه چیز بر عکس می چرخه ! اگر جنازه تو خونه نگهداری نمی کردی الان اوضاع بهتر بود و مثل پرنسس ها زندگی می کردی!

با خشم چشم هام رو به چشم های زاغی رنگ آرش دوختم . بدون توجه به بابا دستم رو روی سینه آرش گذاشتم و محکم به عقب هل دادم. این کارم باعث شد دو تا سه قدم عقب بره.

بابا که انگار به این دعوا های گاه و بی گاه ما عادت کرده بود. لبخند مسخره ای زد و همراه نجمه از نشیمن بیرون رفت آرش با نگاهش رفتن بابا رو ردیابی کرد.

می دونستم عاقبت خوشی در انتظارم نیست. اما من هم دختری نبودم که جلوی کسی کوتاه بیام.

به محض اینکه بابا از دید محو شد، آرش قدم به سمتم برداشت و زیر لب غرید:

من رو هل می دی؟

از نازلی دفاع می کنی؟ مدافع حقوق بشر شدی آره؟؟

با فریادش نفس عمیقی کشیدم تا به خودم مسلط بشم

یقه لباسم رو تو مشتش گرفت خون به چشم هاش هجوم آورده بود. انگار زیادی از دستم عصبانی بود و فقط دنبال موقعیت می گشت.

و چه موقعیتی بهتر از الان...؟

آرش نزدیک تر اومد که مجبور شدم چند قدم به عقب برم نیشخند گوشه لبم آرش رو بیشتر عصبی می کرد.

با یه حرکت خودش رو بهم رسوند، یقه لباسم رو تو مشتش گرفت با عصبانیت چشم بهم دوخت.

هر کسی بود سعی می کرد مسلط باشه اما واقعا موقعیت خوبی بود من اگر همچنین موقعیتی پیدا می کردم که بابا نباشه و کسی نتونه ازش دفاع کنه ! حتما کات نهایی رو می دادم.

نگاه سرکشم رو به چشم های آرش دوختم و گفتم:

می خوای چیکار کنی؟

بکشی؟ پس عجله کن، چون اگر تو من رو نکشی من تو رو می کشم!

عصبی بود، عصبی تر شد، با پشت دست محکم به دهنم کوبید. سوزش لبم رو احساس می کردم اما مهم نبود..

پوزخندی نثار چهره از خود راضیش کردم و با وقاحت بیشتر ادامه دادم وگفتم: مطمئنم بازم مواد زدی که اینطوری وحشی شدی! الان دلت خنک شد؟

اما من با این چیزا دلم خنک نمی شه

می دونی، اصلا جیگرم حال نمیاد ! اما اگر بکشمت حالم خوب می شه و همه از دست آدم احمقی مثل تو...

با برخورد کمرم به دیوار نفسم برای چند ثانیه قطع شد.

آرش به قیافه درهم من که از درد مچاله شده بود خندید و گفت:

خواهر عزیزم آنا خانوم بهتره خفه بشی، چون اگر حرف مفت بزنی

نزدیک تر اومد و تو صورتم غرش کرد:

اگر حرف مفت بزنی، کافیه اون چهار تا سیم رو از مادرت جدا کنم._

با عصبانیت آرش رو به عقب هل دادم.

از شدت عصبانیت پشت و سر هم فریاد کشیدم که باعث شد تمام خدمه با عجله به نشیمن بیان.

انگار تئاتر تماشا می کردن، کلافه دستی به موهام کشیدم و انگشت اشاره م رو به نشونه تهدید رو به آرش گرفتم و با فریاد گفتم:

حق نداری به مامان دست بزنی! می شنوی احمق؟_

کافیه انقدر ساکت موندم! نه تو نه بابا هیچ کدوم آدم نیستید

می شنوی؟! آدم نیستید که بچه چهار ساله رو هر روز به خاطر کینه مسخره شکنجه می کنید

می شنوی آرش؟ حالم از تو و اون بابا بهم می خوره، نمی تونم تحملتون کنم

بابا فکر کرده چون پول داره هر غلطی دلش بخواد می تونه بکنه؟ یا تو نفهم فکر کردی اجازه می دم دست به مامان بزنی؟

آرش با خشم رو به تمام خدمه بلند فریاد کشید و گفت:

همتون گمشید

همشون از ترس به یک طرف فرار کردن

آرش زیر لب با حرص گفت:

من نمی تونم؟! من احمقم؟! بهت می فهمونم دختر نمک نشناس. _

به سمت پله حمله ور شد که به سمتش خیز برداشتم

روی پله دوم ایستادم و با غضب گفتم:

آرش، تو هیچ کاری نمی کنی، باشه! قبول مشکل منم نه تو عوضی

پوزخندی زد:

این حرف رو باید یکم پیش می گفتی آنا خانوم_

به شدت من رو کنار زد که باعث شد روی زمین بیفتم بلند شدم و با عجله به سمت آرش حمله کردم و به لباسش چنگ زدم تا وارد اتاق مامان نشه.

آرش نیشخندی زد و با شدت بیشتری من رو به سمت دیوار هل داد که باعث شد صدای ترک خوردن استخون هام رو بشنوم.

لب گزیدم و با فریاد بابا رو صدا زدم تا حداقل به دادم برسه. آرش توجه نکرد و وارد اتاق شد، پشت سرش به داخل اتاق رفتم.

درست مثل یه حیوون وحشی به سمت مامان هجوم برد فریادی کشیدم که چشم به چشمم دوخت.

همونطور که نفس نفس می زدم گفتم:

_ باشه آرش ببخشید، غلط کردم! تور و به خدا قسم با مامان کاری نداشته باش، خواهش می کنم

آرش چشم هاش رو باریک کرد و گفت:

_ چیزی برای بخشیدن وجود نداره چه بهتر الان این زن بمیره و همه از دست جنازه تو این خونه راحت بشن

فریادی زدم و با بغض گفتم:

_ بسه آرش مامان هیچ تقصیری تو این قضیه نداشته، مامان نمی خواست

اما آرش نمی شنید، انگار کر شده بود.

اولین سیم رو از دستگاه جدا کرد که باعث شد اکوی بوق های متممد هشدار بهم بده

اشک هام جاری شدن، لرزش دست گرفتم با دیدن جسم بی روح مامان، تصمیمم قطعی شد.

گلدون شیشه ای رو از روی میز برداشتم آرش هنوز دست از کارش نکشیده بود

داشت تنها حامی و پشت پناه من رو ازم می گرفت می خواست مامان رو بکشه

نمی ذارم! نه نمی ذارم چنین اتفاقی بیوفته.

چشم هام رو بستم و گلدون رو پشت گردن آرش خاکستر کردم.

نفسم قطع شد نگاهم رو به آرش دوختم که ناباور به من زل زده و دستش رو پشت گردنش گذاشت.

بدون اینکه به آرش، که شبیه جنازه شده بود توجه کنم به سمت مامان رفتم و سیم ها رو به دستگاه وصل کردم.

اشک هام بی مهابا روی گونه هام فرود می اومد با مشت روی دستگاه کوبیدم. هنوز هم خط ها ممتد بودند.

فریادی زدم. دست های مامان رو تو دستام گرفتم.

به شونه هاش زدم و گفتم:

مامان! خواهش می کنم بیدار شو! خواهش می کنم من رو کنار..._

هنوز حرفم رو کامل نکرده بودم که درب به شدت کوبیده شد و بابا و تمام خدمه به اتاق هجوم آوردند. بدون توجه به فریادشون، سیم ها رو جا به جا می کردم تا شاید خط زندگی من تموم نشه.

فریادی زدم و با بغض گفتم:

مامان التماست می کنم بلند شو_

با مشت روی دستگاه می کوبیدم میون هق هق هام فریاد زدم.

_ خواهش می کنم زنگ بزنید اورژانس.

صدای بوق بهم گوشزد می کرد که همه چی تموم شده

مامان عزم رفتن کرده. روی زمین زانو زدم، دست های سرد مامان مهر خاموشی به لب هام زده بود.

سرم رو روی دستش گذاشتم و آروم اشک ریختم.

زندگی من همیشه همین بود خلاصه می شد تو دو کلمه" تنهایی و بیچارگی"

با کشیده شدن بازوم به خودم اومدم و با بهت به بابا خیره شدم.

کلماتی رو فریاد می کشید اما گوشم نمی شنید، فقط اشک می ریختم و به مامان نگاه می کردم.

با سوزش گونه م نگاهی به چشم های آشفته و وحشت زده بابا دوختم.

برای من نگران بود؟

خواستم دهن باز کنم و بگم ممنون که نگران منی!

اما با سیلی دوم، سوم و چهارم کلمات قفل شدند با بهت به بابا نگاه کردم که فریاد کشید و گفت:

دختر بی چشم و رو چه غلطی کردی؟ هان؟ _

با بغض نگاهش می کردم که موهام رو تو دستش گرفت. خون به رگ های مغزم هجوم آوردن! از درد چشم هام رو بستم.

فریاد دیگه ای زد و گفت:

_پست فطرت بهت زندگی دادم این چه غلطی که با داداشت کردی؟ می شنوی آنا؟

با کشیده شدن موهام فریادی کشیدم! هر چقدر تقلا می کردم فایده نداشت.

بابا کنار آرش که روی زمین آغشته به خون بود ایستاد و گفت:

ببین احمق چی کار کردی! ببین..._

با ترس چشم هام رو به جسم خونی آرش دوختم قلبم به تپش افتاده بود من چی کار کردم؟

بغض به گلوم چنگ می زد با فشاری که به بازوم وارد شد نگاهم رو به بابا دوختم.

فریادی زد:

ببین چی کار کردی دختر احمق_

بازوم رو از دستش بیرون کشیدم کنار آرش زانو زدم.

بابا نفس کلافه ای کشید و رو به خدمه که شبیه مجسمه ایستاده بودن گفت:

به دکتر تماس بگیرید._

نگاهم به جمجه خونی آرش بود با بهت نگاهش می کردم..

من چی کار کردم؟ من کشتمش؟ من قاتل آرش شدم؟

صدای هشدار دستگاه ها مته به روحم شده بود جیغ های پی در پی کشیدم و با شتاب از جام بلند شدم به دستگاه هجوم بردم.

نمی فهمیدم چی کار می کنم حالم دست خودم نبود.

تمام سیم ها رو از برق جدا کردم فریادی کشیدم و با اشک سمت بابا رفتم.

یقه بابا رو تو مشتم گرفتم فریاد زدم و گفتم :

می ببینی؟ همه این اتفاقات مقصر تویی! مامان به خاطر تو مرد._

به خاطر تو نازلی وارد این بازی کثیف شد. به خاطر تو من نفهمیدم زندگی یعنی چی!

می شنوی مقصر تو بودی مامان رو تنها گذاشتی! تو مقصر بودی

تو وقتی مامان رو از خونه بیرون انداختی اینطور شد. طلاق گرفتید تموم شد! چی کار به کارش داشتی عوضی؟ مگه آزاد نبود چرا وقتی با...

با فریاد بابا و پرت شدنم روی زمین ساکت شدم. هیچ موقع دوست نداشت حقیقت رو متوجه بشه، هرچند من هم تو این ماجرا و وضعیت الان نقش مهمی داشتم.

نیش خندی زد و گفت:

_ الان که فکر می کنم می بینم توهم شبیه مادر عوضیت هستی، پست فطرتی!

خواستم که فریاد بزنم و مثل همیشه خونه رو از صدای جیغ هام پر کنم و با صدای بلند واقعیت ماجرا رو بگم که نگهبان ساختمون رو صدا زد.

به ثانیه نکشید که وارد اتاق شدند.

پوزخندی زدم و نگاهم رو به چشم های کبود مامان دوختم.

نگاهم رو به بابا معطوف کردم که گفت:

آنا رو تو اتاق زیر پله زندانی کنید تا پلیس بیاد تکلیف این احمق رو معلوم کنه._

نگاهم رنگ باخت ترس به چهره م نشست نه اون با من این کار رو نمی کرد

اون نمی تونست تنها دخترش رو به پلیس تحویل بده.

با کشیده شدن بازوهام اشک از چشم هام سرازیر شد با ضجه گفتم:

_ با من این کار رو نکن خواهش می کنم بابا من نمی خواستم اینطور بشه همه ش یه اتفاق بود. به جون مامان قسم می خورم که نمی خواستم این بلا سر آرش بیاد.

بابا دستی به سر خونی آرش كشيد و با فریاد گفت :

_می تونی به روح مادرت قسم بخوری آنا !

نگاهش رو به نگهبان دوخت :

_ آنا رو زیر پله زندانی کن در رو هم به روش قفل کن . غذا هم بهش نمی دی تا من بگم.

نگاهم رو به صورت بی روح بابا دوختم . با کشیدن دستم از اتاق بیرون رفتم . من چی کار کردم ؟ چرا برادر تنی خودم رو کشتم ؟! اما اون حقش بود ! آره ، اون مامانم رو کشت ! بغض دیواره گلوم رو خراش داده بود . اما مامان از اول فقط با دستگاه نفس می کشید.

با هل دادم به اتاق نگاهم رو به اطراف دوختم ، اتاق شش متری ! نگاهی به نگهبان انداختم که شونه ای بالا انداخت و پشت سرش درب رد قفل کرد .

به دیوار تکیه دادم و روی زمین نشستم خاطرات تلخ تمام ذهنم رو به آشوب کشیده بود . باعث و بانی تمام اینها بابا بود ! درست همون روز نحس تمام این اتفاقات افتاد ؟

آهسته اشک ریختم و به تار عنکبوت روی دیوار خیره شدم .

به یاد آوردن اون روز چندان هم سخت نبود ... دوماه از روزی که دانشگاه رفتم می گذشت رشته کامپیوتر درس می خوندم خانواده ما چهار نفره بود ، محمد بابام ، ناهید مامانم ، آرش برادرم و من ... وضع مالی خوبی داشتیم رابطه هممون باهم خوب بود ، مامان و بابا اون طور که تعریف می کردن از اول عاشق بودن و بعد از گذشت سی و چند سال هنوز هم باهم خوب رفتار می کردن. من هجده سالم بود و آرش بیست و چهار سال

یکی از روزها ظهر از دانشگاه به خونه برگشتم بعد از صرف ناهار خواستم به اتاق برم که تلفن خونه زنگ خورد . دقیقا اون روز شوم با تماس ناشناس یه نفر شروع شد

به محض اینکه از آشپز خونه خارج شدم تلفن خونه زنگ خورد.

مامان خواست تلفن رو جواب تلفن رو بده که گفتم :

_ بشین مامان جون من جواب میدم.

دکمه سبز رنگ رو فشردم و تلفن رو روی گوشم گذاشتم گفتم:

_ بله، بفرمایید؟

صدای نفس کشیدن شخصی می اومد دوباره نفس عمیقی کشید، گفتم:

بفرم...

هنوز کلمه رو کامل نکرده بودم که مردی گفت:

بابات هست آناهیتا؟

از لحنش خوشم نیومد زیادی ترسناک بود. ناخودآگاه گفتم: چی کارش دارید؟

آهسته تر و ترسناک تر گفت: اگر دوست نداری حقیقت رو به باباجونت بگم تلفن رو بده بهش!

ترسیدم، انگار آب جوش روی سرم ریختن بدون حرفی به سمت آشپز خونه رفتم تلفن رو سمت بابا که در حال خندیدن با مامان بود گرفتم و گفتم:

با شما کار داره بابا..._

بابا تلفن رو گرفت و از آشپز خونه خارج شد.

نگاهم رو به بابا محمد دوختم که از درگاه آشپز خونه نمایان بود . آرش نگاهی به من انداخت و با شیطنت گفت :

_ نکنه خاستگار بود که اینطور گفتی آنا جون ؟؟

لبخند دندون نمایی زدم و گفتم :

_از کجا معلوم شاید بود !

آرش خنده ای کرد:

_ هیچ کس تو رو نمی گیره!

مامان لبخندی زد و رو به آرش گفت :

_ پسرم این حرف رو نزن ، دختر به این خوشگلی و نازی دارم از خدا شون هم باید باشه ! با صدای فریاد بابا ، با ترس نگاهم رو به بابا دوختم که با اخم به سمت ما می اومد .

آروم گفتم :

_ چیشده بابا ؟

نگاهش رو به چشم های متعجب مامان دوخت و با فریاد گفت :

_از این عوضی بپرس...

با تعجب نگاهم رو به بابا دوختم ترسیدم که فهمیده باشه چی شده و با صدای بلند گفتم :

_ یعنی چی ؟! چرا اینطوری حرف می زنی بابا ؟

آرش از پشت صندلی بلند شد و گفت :

بابا چیشد ؟

مامان با بغض به بابا خيره شده بود . خواستم سمت بابا برم که فریادی زد و یقه لباس مامان رو تو دستش گرفت و از روی صندلی بلندش کرد . با ترس دست رو شونه بابا گذاشتم که دستم رو به شدت پس زدا فریادی زد و رو به مامان گفت :

_ چطور تونستی ناهید ؟ چطور تونست همچین کاری کنی ؟ مامان ! انگار می دونست چه خبره اما هنوزم بغض داشت با فریاد دیگه بابا اشک هاش سرازیر شد. این قضیه به من ربط داشت؟

حال مامان بد شده بود، نگاهم رو به بابا دوختم و با فریاد گفتم:

بابا چیکار می کنی؟

بابا نیشخندی زد ، تا به حال ندیده بودم بابا اینطور رفتار کنه، یقه لباس مامان رو گرفت و از صندلی جداش کرد.

من و آرش با ترس به رفتار عجیب بابا خیره شده بودیم

بابا فریادی زد و خطاب به مامان گفت:

_ چرا این کار رو کردی ناهید چرا؟! چطور تونستی؟

مامان هنوز هم اشک می ریخت خواستم برم نزدیک که آرش بازوم رو گرفت و متوقف شدم

مامان آروم لب زد و گفت:

نمی خواستم

صدای هق هق مامان اجازه نداد ادامه حرفش رو بگه، بابا پوزخندی زد و گفت:

همین الان از این خونه برو بیرون.

با بهت فریادی زدم و گفتم:

_ یعنی چی بابا؟ این چه حرف مسخره ای که می زنید؟

مامان، بابا رو کنار زد و از آشپزخونه بیرون رفت و آهسته گفت:

می خوام استراحت کنم

با عجله پشت سر مامان بیرون رفت ماهم پشت سرشون از آشپز خونه خارج شدیم

بابا فریادی کشید و گفت:

استراحت خبری نیست ناهید! چون جای تو اینجا نیست.

به سمت بابا رفتم اگر قضیه من رو فهمیده باید من از اینجا برم نه مامان، با فریاد گفتم: بابا چی می گی؟ الان مامان رو داری از خونه بیرون می کنی؟ فکر نمی کنم کار مامان انقدر بد

هنوز حرفم کامل نشده بود که مامان فریاد کشید و گفت:

_ آنا! به تو و آرش مربوط نمیشه

بابا پوزخندی زد و با فریاد و تمسخر گفت:

_ مربوط نمیشه؟ ناهید واقعا مربوط نمیشه؟

خنده هیستریک کرد و ادامه داد:

بزار بگم تو چه آدم عوضی هستی! بزار بچه هات تو رو بشناسن _

با انگشت اشاره به مامان اشاره کرد که در حال اشک ریختن بود و گفت:

_ این زن عوضی که اسمش رو مادر گذاشتید! کاری کرده که هیچ کدوم از رقیب هام نمی تونستن انجام بدن!

همین زن دغل باز! تمام دارایی من رو به فنا داده.

می شنوید؟ با یکی از شریک های نامردم دست به یه یکی کرده بود که کل ثروت من رو نابود کنه و خودشون فرار کنن و من بمونم و طلبکار می شنوید؟ مادرتون می خواست از من طلاق بگیره و بره!

با تعجب به مامان نگاه کردم که اشک می ریخت آهسته لب زدم و گفتم:

_مامان، تو می خواستی چنین کاری انجام بدی؟

مامان نگاهم کرد قبل از اینکه جواب بده بابا گفت:

_ می خواستی نه! این کار رو انجام داده الان تقریبا ما هیچ ثروتی نداریم!

اما با یه تفاوت! اون سیامک که با مادرت نقشه کشیده بود به مادرت رو دست زده خودش از کشور رفته!

مامان با تعجب نگاهی به بابا انداخت و با صدای لرزون گفت:

سیامک... سیامک رفته؟

بابا عصبی بود عصبی تر شد به سمت مامان حمله کرد و بازوش رو تو دستش فشار داد و گفت: هنوز هم اسم اون کثافت رو میاری؟ _

مامان رو به سمت در برد که فریاد زدم، آرش شونه م رو تو دستش گرفت تا نتونم برم جلو، بابا مامان رو از در بیرون برد.

آرش رو هل دادم و پشت سرشون به حیاط رفتم مامان سعی داشت مقاومت کنه اما بابا، مامان رو به سمت در ورودی می کشوند.

فریادی زدم و همونطور که گریه می کردم گفتم:

_ بابا، مامان رو راحت بزار... منم با مامانم میرم

بابا فریادی زد و گفت: ببند دهنتو آنا

مامان اشک می ریخت و فریاد می زد.

_من نمی خواستم اینطوری بشه.

خواهش می کنم، بزار تا موقعی که یه جا برای زندگی پیدا کنم بمونم. خواهش می کنم

التماست می کنم.

بابا نیشخندی زد و در خروجی رو باز کرد و مامان رو پا برهنه داخل کوچه هل داد.

فریادی زدم و با کنار زدن بابا به سمت مامان که اشک می ریخت رفتم.

بابا پوزخند دیگه ای زد و رو به مامان گفت:

_قبل از اینکه این کار رو انجام بدی باید به عاقبتش هم فکر می کردی

البته فکر کردی مطمئنم اون هم چه فکری، لابد خیال داشتی با سیامک یه زندگی خوب راه بندازی نه؟! الان اون رفته و تو موندی و بدبختی...

بابا آروم لب زد :

ناهید، عزیزم، عشق قدیمی من؟

مامان لبخند کمرنگی زد و با صدای لرزون گفت : جانم؟

بابا دهنش رو کج کرد و گفت:

_ هر چه زود تر گمشو از این خونه، دیگه نمی خوام دور و بر این خونه ببینمت می شنوی؟ تو الان با یه حیوون برام فرق نداری!

مامان با بهت به بابا خیره شده بود. فریادی زدم و دست مامان رو گرفتم و به سمت خونه بردم که بابا دست من رو از مامان جدا کرد و گفت:

_حق انتخاب نداری آنا!

و من رو به داخل حیاط هل داد...

اشک می ریختم و التماس می کردم. مامان خواهش می کرد، اما بابا سنگ شده بود.

یادم نمیره چطور مامان رو مثل آشغال بیرون انداخت اون روز بد ترین روز زندگیم شد.

مامان جایی نداشت بره ، اون بود و یه دست لباس تنش هفت یا هشت ساعت مامان پشت در خونه نشت و اشک ریخت و من هم داخل حیاط هر چقدر به دست و پای بابا افتادم فایده ای نداشت.

تنها مامان یه جمله بهم گفت " آناهیتا به هیچ عنوان به بابات قضیه رو نگو بزار برای این ماجرا تنبیه بشم نه بخاطر تو، لطفا اون ماجرا رو مثل راز با خودت به گور ببر"

بابا نمی شنید که چی می گم آرش هم نمی دونم چه حالی بود که حتی جلوی بابا رو نگرفت هوا گرگ و میش و تاریک شده بود.

صدایی از مامان نمی اومد! بابا هم در رو قفل کرده بود تا بیرون نرم.

با بهت از روی زمین بلند شدم و به جون در افتادم و با فریاد می گفتم:

_مامان حالت خوبه؟

اما هیچ صدایی نمی اومد تلفنم رو بیرون کشیدم و به ناچار به کتی زنگ زدم، جوابم رو نداد نا امید اشک می ریختم که با صدای ترمز یه ماشین، گوشم رو به در چسبوندم.

صدای یه زن آشنا بود انگار مامان رو صدا می زد

حال مامان بد شده بود خواستم بابا رو صدا بزنم اما ترسیدم که نکنه مامان رو به بیمارستان نبره اون شب مامان رو به بیمارستان بردن، اما اون شب یه اتفاق افتاد که...

با باز شدن درب اتاق، رشته افکار خاطراتم پاره شد نگاهم رو به ملیحه خدمتکاری که تازه شروع به کار، کرده بود. انداختم، از درگاه در فاصله گرفت.

خیره نگاهش کردم که از زیر پیشبندش یه کاپ کیک در آورد و بلافاصله روی زمین گذاشت

خواستم تشکر کنم که از جلوی چشمم به سرعت محو شد.

هیچ کدوم از خدمه دلشون نمی خواست با دختری مثل من که هیچ احترامی سرش نمی شه و سرکشی می کنه حرف بزنن.

سری تکون دادم، دیگه عادت کرده بودم. الان که بیست و دو سالم شده و چهار سال از اون ماجرا گذشته باید عادت کرده باشم.

با به یاد آوردن سکانس های تلخ زندگیم، به خودت جرأت می دادم مدت بیشتری زندگی کنم و بابا و آرش رو عذاب بدم. اون شب مامان رو دوستش و یه مرد به بیمارستان بردن

خیلی دنبالش رو گرفتم تا ببینم حالش چطوره، اما آرش و بابا اصلا براشون مهم نبود

بعد از اینکه مامان از بیمارستان مرخص شد دیگه ازش خبری نداشتم.

هفت یا هشت ماه شب و روز به بابا التماس می کردم تا دنبال مامان بره و اون رو برگردونه

اما بابا! هیچ اهمیتی نداد. خونه رو بانک مصادره کرد.

ماشین و خیلی چیزایی که داشتیم رو به جای قرض پس دادیم، از یه خونه هزار متری به یه اتاق بیست متری رسیدیم.

اوضاعمون خوب نبود. بابا انگار از مامان خبر داشت چون یه روز اومد و گفت" همه چیز تموم شد، طلاق"!

حالم خوب نبود واقعا داغون شده بودم، از طرفی نگران بودم ، مامان بهم پیغام داده بود یه نقشه داره که با کمک کتی انجامش میده تا من خیالم از بابت اون راحت باشه.

تمام خدمه رو مرخص کردیم بابا شرکت رو از دست داده بود تمام سهام رو سیامک دوستش برداشت و رفت.

دیگه به دست و پا زدن افتاده بوديم به زور کار کردن تونستم یه پولی در بیارم سه هفته ای از رفتن مامان گذشت روز تولدم، اردیبهشت ماه بود. هنوز نگران اون بودم علاوه بر مامان باید فکر می کرد چی به سر اون میاد!.

وقتی از دانشگاه برگشتم مامان رو دیدم همراه یه مرد، خیلی خوشحال شدم که حالش خوبه

بعد از اینکه کلی باهم خوش گذروندیم گفت " می خواد ازدواج کنه ! با دادش کتی دوست صمیمیش

از اون روز شوهر مامان، خرج دانشگاهم رو بی سر و صدا می داد و کمکم می کرد.

نذاشتم بابام بفهمه، اما واقعا من نمی تونستم خرج خودم رو بدم.

آرش شب ها خونه نمی اومد. بابا هم معلوم نبود کجاست فقط هر شب با حال خراب آوار می شد روی سرم چهار ماه از اون روز که مامان رو دیدم گذشت یه شب بابا با حال خوش اومد خونه

خیلی کبکش خروس می خوند.

وقتی پرسیدم چی شده؟! فقط گفت "همه چیز از اول زندگیمون بهتر می شه"

راست می گفت همه چی رو به راه شد انگار معجزه بود اما فهمیدم چی شده. بابا گفت تمام پول خرید این عمارت کوفتی و خیلی دارایی دیگه رو از سیامک پس گرفته بود. سیامک چطور برگشت؟ چطور پول رو پس داد؟ بابا دروغگوی خوبی نبود اما من فهمیدم از چه راهی پول و دارایی به دست آورد ، فهمیدم...

بابا متوجه شده بود مامان با یه مرد ثروتمند ازدواج کرده، فهمیده بود که اوضاع زندگیش خوب شده فهمیده بود که مامان بارداره، یه روز که با تلفن صحبت می کرد حرف هاش رو شنیدم تهدیدش کرد، گفت " اگر ثروت قبلی بهش برنگرده بچه مامان رو می کشه" بابا معتقد بود و پافشاری می کرد که اون بچه از بابا نیست. مامان هم به خاطر من ترسیده بود. هر کس دیگه ای هم بود همین واکنش رو نشون می داد مامان هر پولی که پس انداز کرده بود به اضافه پول هایی که از سیاوش شوهرش می گرفت رو به بابا داد. اما نگار این پول ها برای بابا کافی نبود که از مامان خواست مهریه اش رو بگیره.

وقتی به سیاوش گفت مهریه می خواد، سیاوش هیچی نگفت انگار از خواهرش کتی خط می گرفت که چیزی نگه...

هیچی و این خیلی قضیه رو مشکوک تر و پیچیده تر می کرد، مامان تمام مهریه ش رو نقد کرد و به بابا داد.

یه مدت بود که هیچ پولی به حسابم از طرف شوهر مامان واریز نمی شد، انگار فهمیده بود که مامان پول ها رو چیکار کرده بابا با پول هایی که مامان داده بود سرمایه گذاری کرد و پول روی پول اضافه کرد نگران مامان بودم دلشوره داشتم، بابا هر شب خندون بر می گشت خونه! آرش تو شرکت که بابا دوباره راه انداخته بود شروع به کار کرد.

بر حسب، روزهایی که می شمردم یک هفته به زایمان مامان بوده البته من مامان رو پنج ماه ندیدم و اونطور که از بابا شنیده بودم مامان وقتی رفته بود می گفت چهارماهه باردار بوده! قضیه پیچیده شده بود اون هم درست زمانی که من تازه فارغ شده بودم. یه شب آرش با حال خراب اومد خونه خیلی وقت بود که با آرش هم کلام نشده بودم، اما این بار یه حسی ته قلبم فریاد می کشید و تمنا می کرد که با آرش حرف بزنم، آرش رو تا به حال اینطور ندیده بودم اون شب حرف هایی بهم زد که نباید می زد.

یا شاید هم من نباید می فهمیدم آرش گفت" بابا برای کاری دوباره پول کم آورده بود! با آرش رفته بودن سراغ مامان، وقتی رفتن خونه مامان، دعواشون شده بود. سیاوش هم اونجا بوده گفته می دونه که تمام اون پول ها رو به بابا داده دعوا شده. مامان، خواست برای بابا باز هم پول بیاره که سیاوش عصبی می شه و مامان رو می زنه...

سیاوش همون موقع خونه رو ترک می کنه از عصبانیت تا با مامان دوباره دعوا نکنه.

اما، اما به محض رفتن سیاوش بابا، شروع به جر و بحث با مامان می کنه دعواشون شدت می گیره بابا مامان رو هل می ده! مامان سرش به گوشه پله ها می خوره و بی هوش می شه اما از اونجایی که ترسیده بودن فرار می کنن و مامان رو همونجا تنها می ذارن. آرش از تلفن عمومی به اورژانس تماس می گیره و میگه که انگار دعوای زن و شوهری بوده

مامان رو بیمارستان می برن، اما مامان میره کما، دیر کرده بودن! نازلی... باید بگم دختر مامان! اون تنها یادگار مامانم شد.

با صدای باز شدن درب نگاهم رو به درگاه دوختم، بابا بود. بدون توجه به بابا سرم رو به طرف مخالف چرخوندم. بابا آهسته گفت:

_ بیا بیرون

توجهی نکردم، دستم رو کشید : نگاهم رو به بابا دوختم

بیا برای آخرین بار به جنازه ای که نگه داشته بودی نگاه بنداز! دارن می برنش._

نفس عمیقی کشیدم و بغضم رو فرو فرستادم و از جام بلند شدم بابا رو کنار زدم و به سمت بیرون رفتم. مامان فداکاری بزرگی برای من کرد، بد نامی خودش رو به جون خرید و خودش رو هم به کام مرگ فرستاد...

نگاهم رو به برانکارد که دم در بود انداختم، تنم سرد شد... انگار روح از بدنم کنده شد. آهسته به سمت تخت قدم برداشتم. پارچه سفید رو کنار زدم نگاهم رو به صورت بی روح مامان انداختم و لب زدم:

_می دونم بابا و کتایون این بلا رو سرت آوردن، می دونم نتونستی خوب زندگی کنی، اما من تقاص این کار ها رو از این دو نفر می گیرم.

مرحم زخمم الان انتقام گرفتن بالاخره یه روز همه شون رو داخل خون غوطه ور می کنم! بهت قول می دم مامان! وقتی انتقام بگیرم، منم میام پیشت منتظرم بمون.

اشک گوشه چشمم رو پاک کردم و پیشونی مامان رو بوسیدم و ملحفه سفید رو روی سر مامان کشیدم.

بعد از مکثی از برانکارد فاصله گرفتم و به سمت بابا رفتم نگاهم رو به چشم های تهی از محبت دوختم و گفتم:

آرش چی شد؟ هنوز زندست؟

نگاه بهم دوخت و گفت:

می بینم تنها بودن بهت اثر کرده و گارد گرفتی.

کلافه سری تکون دادم و گفتم:

آرش زندست هنوز؟

بابا دستم رو محکم گرفت و گفت:

تا زمانی که چشم هاش باز نشن، از اینجا نمیری و همچنین منتظر باش چون می خوام به پلیس تحویلت بدم به جرم اقدام به قتل.

خواستم حرفی بزنم که بابا فریاد کشید و خطاب به خدمه گفت:

مراقب آنا باشید تا من بر می گردم نذارید از خونه بیرون بره

فاصله گرفت و از خونه بیرون رفت . من به موقع از اینجا می رم و بابا رو به جرم قتل حواله زندان می کنم به سمت محل استراحت خدمه رفتم. همشون تا من رو دیدن اخم به پیشونی انداختند. احمق ها!

نفسی کشیدم تا فریاد نزنم آهسته گفتم:

کلید زیر زمین رو بدید._

فقط خیره نگاهم می کردند کلافه فریاد زدم و گفتم:

کلید زیر زمین!_

نجمه، دایه نازلی نگاهش رو به من دوخت و گفت:

نازلی داخل زیر زمین نیست خانوم لطفا دردسر درست نکنین!

پوزخندی زدم و بدون توجه به حرفش گفتم:

_کلید...موبایلم رو هم بده.

کلافه سرش رو تکون داد و از روی ناچاری کلید و تلفن رو بهم داد از خونه بیرون و به پشت عمارت رفتم. نگاهم رو به در خاکی رنگ دوختم می دونم نازلی اینجا نیست اما، من الان به اینجا احتیاج دارم، به شدت هم احتیاج دارم.

در زیر زمین رو باز کردم و داخل رفتم، نگاهم رو به اطراف انداختم، واقعا نازلی رو اینجا نگه می داشتن؟